miércoles, 30 de mayo de 2018

DIARIO DE AGNES: MARTES, 29 DE MAIO DE 2018

ATENCIÓN: EN ESTA ENTRADA, SE ENCUENTRA EL TEXTO ORIGINAL EN GALLEGO Y, DESPUÉS, UNA TRADUCCIÓN AL CASTELLANO.
 

Martes, 29 de maio de 2018

Xa pasou todo: o exame das oposicións e o exame do CELGA. Non me atrevo a dicir aínda se aprobei ou non, pero si teño moita mellor sensación que cando fixen o exame das oposicións, que, malia que saíse moi contenta do exame, remateino sabendo que non aprobaría porque a maior parte das preguntas respondinas ao chou, sen saber moi ben se o estaba facendo ben.

Gustaríame contar todo o que vivín esta fin de semana, pero agora cústame moito ordenar as miñas ideas. Quero falar de moitas cousas, de como me sinto, do que vivimos nesta viaxe... O primeiro que direi é que non irei traballar durante esta semaniña toda porque o luns fun ao médico para lle dicir que non me encontraba ben, que animicamente non me sentía capaz de afrontar a miña vida. A doutora que me atendeu coñéceme moi ben, así que non lle custou darme a baixa. Non tiven que lle explicar moito, só lle dixen que levaba un tempo sentindo que non estaba ben, que preciso de descanso, duns días nos que me poida relaxar, que teño medo de sentirme peor. O ano pasado, esta mesma doutora propúxome que collese a baixa xustamente en marzo e en abril, cando tiven unha recaída moi forte, e eu díxenlle que non, que non cría que fose necesario, pero esta vez si. Sabía que, se ía traballar este luns, non podería superar a volta de Galicia, da última viaxe que fixemos, que me custou moito máis volver porque agora si que non sei cando voltaremos outra vez. Ao menos, a última vez que viaxamos e tivemos que volver, pois sabía que en menos de un mes regresaría, pero agora non sei se poderei volver antes do ano que vén. Pode que volvamos en outubro, pero Artemisa tampouco sabe con certeza se poderemos volver, así que agora... Prefiro non pensalo.

Agora podo escribir lembrando sorrinte todo o que vivimos nesta fin de semana, que foi moi intensa e ao mesmo tempo serviunos para relaxarnos, para quitarnos de enriba todo o estrés que levabamos, que era moito, e paseino tan ben que é imposíbel que non sorría cando lembro todo o que fixemos, cando lembro todas esas veces nas que case morremos de riso. Vivimos momentos moi divertidos que nunca poderei esquecer. Había moito tempo que non vivía con Artemisa uns días tan bonitos e cheos de felicidade. Si é certo que adoitamos vivir momentos moi fermosos, pero creo que había moito tempo que non riamos así, con tanta liberdade. Eu sentía que nada me preocupaba, que nada me provocaba inquedanza, que estaba feliz, libre, moi libre, e con ela soamente. Non me faltaba nada. Estaba na miña terra só coa miña Artemisiña e iso para min xa é máis que abondo. É certo que tamén me gusta viaxar con Casandra, pero, sinceramente, prefiro viaxar só con Artemisa antes que facelo con máis xente, a verdade, porque ela é quen mellor me coñece, non teño que finxir, non teño que me reprimir nada. É moito máis doado para min estar soamente con ela.

Pero dixen que agora podo lembrar cun sorriso todo o que vivimos alí porque estes días foron como un soño para min e agora sinto que me atopo nun pesadelo que non ten fin. Non se trata de que bote de menos a miña terra soamente. Se trata de que neste lugar non me sinto eu, non sei quen son, non me gusta falar con ninguén, vou pola rúa e sinto que todo me bota fóra, coma se eu non puidese pertencer a este lugar. Hoxe, cando saímos un ratiño pola tarde, ía con Artemisa sentindo que ela era a que realmente me sostiña, a que me permitía camiñar sen sentir que o meu equilibrio esvaece como se eu non tivese materia, coma se eu soamente fose ar, e ía polas rúas da cidade na que vivimos sentindo que me encontro nun mundo que non é o meu mundo.

Realmente canseime xa de sentirme así, de dicir que, se non estou en Galicia, non podo ser feliz. Non sei se verdadeiramente eu podería atopar a calma definitivamente alí. Eu creo que si, pero talvez ese pensamento tamén sexa un engano da miña mente e non sexa verdade. Seica para min non haxa paz en ningures porque o problema non está no meu redor, senón dentro de min. Seica o problema o teña eu, soamente, independentemente de onde estea, pero si podo dicir que, cando eu era cativa e ía libre na miña terra, nin sequera pensaba que podía existir un sentimento tan abafante coma a intensa morriña que sempre viviu e vivirá no meu corazón. Si é certo que era moi doado que eu sentise tristura, pero a tristura que eu sentía en Galicia era avelaíña como o ar que zoa nos seráns, na anoitecida. Era unha tristura doce que me acollía, que mesmo me aloumiñaba e me acariñaba a alma. Cando morreu a miña avoa si sentín unha tristura insostíbel e insoportable, pero incluso con esa tristura eu podía vivir. Lembraba a miña avoa sentindo que o seu recordo estaba tan vivo por dentro de min como se ela estivese ao meu carón, como se en realidade ela non se fose nunca.

Eu lembro que, cando estaba triste, simplemente porque o ar zoaba silandeiro o porque a chuvia anegara os camiños, sentaba xunta a lareira e, coa miña avoa, falaba de todos os sentimentos que podían caber na alma. E eu non sentía que quixese morrer por sentir mágoa ou morriña. A miña morriña era unha caricia, un bico suave, non me doía como me doe agora todo, todo, mesmo a calor que xa me atafega tanto, esta calor chea de humidade na que sinto que afogo. Daquela, non sentía que me faltase o ar neses tempos nos que me deixaba levar polas bágoas que de súpeto nacían nos meus ollos cando camiñaba polas corredoiras que había entre as árbores, non sentía que esa tristura me quitase o ar, para nada. E agora sinto que calquera cousa me asfixia, que son tan pequena como un graniño de area que o mar arrastra ata o seu fondo.

E xuro que eu intento mergullarme nas cousas boas que agora me dá a vida, que realmente son moitas. Eu podería estar agora mesmo encerrada en calquera outra parte na que sería imposíbel ser feliz, pero, non, síntome baleira nunha vida que sería a envexa da Agnes que, hai uns anos, non tiña liberdade, que estaba a se murchar entre esas paredes brancas, sen nada polo que soñar, tan soíña e sen acougo, tan falta de agarimos e de paz. Sería a envexa desa nena á que arrincaron da súa terra tan inxustamente, á que non escoitaron aínda que berrase desesperada, aínda que salaiase con todas as súas forzas, aínda que protestase e amosase a súa intensa mágoa chorando sen fin; pero, entón, se eu mesma tería que sentir envexa do que teño agora e do que son agora, por que non sinto eu que estea na vida que me merezo? Malia que o teña todo, eu sinto un baleiro moi forte que absorbe todo o que poida facerme feliz aquí e cústame tanto erguerme todos os días, cústame tanto aceptar que teño que me afrontar a días tan longos e tan cheos de estímulos... Por iso esta semana non irei traballar, porque sei que, se vou agora, sentíndome tan mal, morrerei e poida que empeore moito.

Antes de ir a Galicia, eu xa sentía que estaba coutando unha desesperación que me apertaba a alma, pero intentaba refuxiarme na certeza de que dentro de nada estaría de novo na miña terra e iso mantíñame forte, me permitía afrontar todo o que tiña que vivir e ademais estaba moi contenta de poder facer o exame do CELGA, que, por certo, eu creo que me saíu moi ben, aínda que teño que agardar os resultados, xa que din que adoitan ser moi estritos, pero teño a sensación de que este exame foime mellor, aínda que non sei se iso xa o dixen antes. O certo é que estou escribindo sen pensar moito nas palabras que escribo.

Dicía que, antes de ir a Galicia, sentía que tiña que loitar decotío contra o estrés que tiña acumulado na alma, contra ese desánimo que estaba a asomando na miña alma e que eu intentaba calar como fose, pero agora xa non podo fuxir del, non podo, porque, sinceramente, diante miña, nos próximos días, non teño nada que me faga ilusión, por máis que intente atopar algunha cousa que me enche a alma de felicidade ou motivación. Non hai nada que poida empurrarme agora cara ao futuro, así de claro. Non quero soar tráxica. Só é o que sinto. E dáme rabia que dependa tanto de se estou nun lugar ou noutro, dáme rabia porque é algo que eu non podo controlar, por moito que o intente. Levo xa moito tempo lonxe da miña terra. Suponse que xa tería que estar afeita a vivir afastada dela, pero, non, parece como se o paso do tempo fixese medrar a miña morriña, a miña nostalxia, e fixese que o que me rodea sexa para min cada vez máis o escenario dun pesadelo, como cando soñas con algo que te aterroriza e o único que queres é escapar, fuxir diso que te estarrece tanto e tanto, e cando espertas sentes que a vida volve a ti... pero aquí non hai espertar, non podo fuxir, non podo pechar os ollos para que isto desapareza, e realmente síntome incapaz de camiñar por este mundo. Non sei que facer coa miña vida. Nada me enche, nada me parece interesante, non me sinto ben con nada. Agora xa si que non podo fuxir desta época da que tanto intentei escapar. Sabía que viña unha mala tempada, sabíao, pero non o quería aceptar porque ao menos tiña a viaxe por diante, pero agora só teño días de traballo e máis días de traballo e máis días de traballo, só teño que ir por unha cidade que me abafa, na que o ar cheire tan estraño, na que non hai case recunchos naturais, na que é tan difícil atopar un anaquiño de paz; pero xa non se trata de que estea nunha cidade que non me gusta, é algo máis. Tampouco creo que sexa que estea lonxe de Galicia. Chegou un momento no que tampouco confío en que eu poida ser realmente feliz, aínda que si sei que alí sería todo máis doado para min, pois podería falar sen sentir que a miña maneira de falar é diferente, sen sentir que son tan distinta. Cando era cativa, cando apenas crecín, si era moi tímida e mesmo coa xente da miña aldea custábame moito falar, pero agora, cando estou alí, na miña terra, xa non sinto esa vergonza tan forte que me reprime tanto. Podo falar con calquera persoa coa que precise falar, podo sorrir sen sentir que os meus sorrisos son efémeros, podo ser eu mesma. Non son estraña alí.

O que sinto agora mesmo é que me dá medo todo, mesmo oír un ruído forte, como os petardos que xa están ceibando na rúa. Eu non entendo nada a diversión de tirar petardos porque si, simplemente porque estoupan e fan un ruído insoportable; pero é que me aterra todo, aínda que sexan cousas normais. E o peor é que non podo controlar estas sensacións, non podo facer nada, por moito que o intente. Artemisa intentoume axudar con sesións de Reiki, pero fanme efecto durante un tempo. Cando pasan unhas horas, de novo sinto que esa tranquilidade que tiña esvaece e pérdese pola nada, desfaise coma se nunca existise.

E soamente sinto ganas de chorar e de encerrarme en calquera parte onde ninguén poida mirarme aos ollos, onde ninguén oia a miña voz, onde ninguén poda lembrarse de min, ninguén. Mesmo sinto ganas de fuxir de Artemisa. Non quero traerlle tanta tristura. Quero que ela só sinta paz e que soamente atope luz no seu redor, non esta escuridade que me asfixia tanto agora, que non podo vencer, que non podo aturar de ningún xeito. Sinto que afogo, que me falta o ar cando choro, que alguén me aperta o peito como se dentro de min houbese unha man aceda que me quita a vida e só sinto que me rodea unha profunda escuridade, unha noite sen luar, sen estrelas, sen sons, sen nada, nin harmonía, sen a chegada do abrente, unha noite que vira fría, que se converte na noite máis longa da historia, e iso síntoo mentres choro, mentres noto que a miña alma desfaise paseniñamente.

E hai momentos nos que sinto que estou mellor, que me podo conformar con todo o que teño e mesmo nos que me sinto orgullosa e leda de ter unha vida tan bonita, chea de tantas bendicións; pero de súpeto esa conformidade tamén desaparece e é como se a miña alma non se puidese encher de sensacións bonitas.

Sinceramente, o único que brila (e sei que a palabra normativa é brilla, pero eu sempre dixen brila e sempre dixen estrela en troques de estrela, que é a que recolle o dicionario) na miña vida é Artemisa. Cando a miro, aínda que teña un nó na gorxa que non me deixa respirar, sinto que se acouga a miña alma e entón só quero estar entre os seus brazos, sentirme con ela soamente neses momentos que podemos compartir, só quero que me aparte de todo o que me asusta, do que me estarrece. E sei que sen ela non podería vivir nunca. Hai unha canción que di: “non brile maila lúa nin luceiro na mañá se a miña amiga preto de min non está... que sequen todas as fontes e que quede sen auga o mar se a miña amiga preto de min non está”. Ela sabe que para min ela e a flor máis belida, a luz que me alumea sempre, pero agora sinto que non podo darlle o que eu quero darlle, porque non son eu, porque nin sequera eu mesma me atopo en min, non sei onde queda a miña identidade. Síntome moi perdida agora mesmo e o único que me acouga é lembrar todo o que vivimos esta fin de semana, que foi marabillosa, que de verdade foi a mellor viaxe que vivín ultimamente, aínda que nunca poderei esquecer todas as que fixemos ata agora a Galicia, pero esta última vez foi moi especial porque, como dixo Artemisiña o domingo, nesta viaxe eu estaba distinta. Sempre me sentín moi leda en Galicia, sempre, pero é verdade que as outras veces que fomos estaba eu un pouquiño morriñosa, non podía quitarme de enriba o medo de terme que ir. Esta vez, sabía que teriamos que partir, igual, pero a min me parecía que o momento de marchar estaba sempre lonxe, mesmo cando estabamos agardando o avión no aeroporto de Vigo, que tivemos moito atraso. Foi cando despegou o avión cando de verdade sentín que outra vez estaban a me afastar da miña terra e foi xusto nese momento cando me derrubei, cando me rompín en pranto, e miraba como Galicia se alongaba, como a terra e o mar quedaban cada vez máis lonxe, como Galicia facíase pequeniña, pequeniña, ata que xa quedou baixo as nubes, xa tan lonxe... E entón xa non puiden seguir reprimindo as ganas de chorar, xa me desfixen en bágoas... Vela tan lonxe, saber que xa non podía facer nada para quedar, saber que de novo tería que me adoitar a estar lonxe.. Non me podía imaxinar a vida que tería que levar aquí, os días cheos de estrés, os días nas rúas estas nas que non atopo paz. E de novo síntome diferente entre unha morea de xente que non pensa coma min, que non fala igual que eu, que fala dun xeito que non me acolle en absoluto. Eu non quero desprezar o acento de aquí nin tampouco a lingua que aquí se fala, pero... non, non me gusta. Cando falan, se é que o fan, parece que estean rifándome por algunha cousa que fixen mal. Non me acollen coa súa forma de falar, aínda que iso tampouco é culpa de ninguén, soamente miña.

Ás veces penso que para que seguir viva se teño que estar así, para que ter tanta sensibilidade, para que ter unha alma tan fráxil, para que todo isto, para que tanto esforzo, para que estar loitando sempre por estar ben cando non teño folgos para seguir adiante. Sorte que ao menos teño esta semana para me repoñer disto... Sei tamén que non é que teña que me repoñer da volta de Galicia. É algo máis. Había tempo que estaba fuxindo doutra recaída das miñas e xa... pois non podo fuxir máis.

O que máis me doe é que Artemisa se sinta mal por culpa miña. Non quero que ela se preocupe, non quero que se implique tanto en min, que non viva intentando facerme sentir ben. Non quero que perda o marabilloso tempo da súa marabillosa vida comigo porque sei que eu non teño remedio. Xa pasará todo isto, xa pasará, sei que acabará pasando.

Hoxe tivemos unha conversación moi importante, aínda que moi breve, na que me falou con toda sinceridade e díxome, moi segura ela, que non quería marchar de aquí, que lle encantaba esta vida e que eu tiña que facer un esforzo por intentar atopar a felicidade aquí porque polo momento non podiamos ir vivir a Galicia e non cría que puidésemos facelo ata que pase moito tempo. Díxome: "a oportunidade de ir vivir alí eran as oposicións e non che saíron ben... pois entón xa teremos que esperar outra oportunidade, pero eu non podo deixar o meu traballo" e milleiros de palabras máis que non quixen escoitar. Díxenlle que o entendía perfectamente e xa está, que non pasa nada, que somos dúas, non unha, e que a felicidade dela sempre foi moitísimo máis importante cá miña. Xa está. O que me importa é que ela estea feliz. Se imos a Galicia e eu son a única que se sinte ben, pois non sei se merece a pena... pero tamén penso que, se ela quere que lle dea todo o que eu podo ser, deberiamos de vivir alí; pero, se non quere, entón quere dicir que se conforma con terme así, a medias. Pois moi ben.

Pero hei de ser sincera. Hai moito tempo que non me enchían a mente uns pensamentos tan tristes. Levo pensando todo o día en... en que non quero vivir máis. Non sei como dicilo. A morte dáme moitísimo medo, pero a vida tamén, e non sei que sería peor, se quedar aquí sufrindo así, non sentindo nunca acougo de verdade, ou partir para sempre á nada, a ese lugar onde por fin calaría toda a miña tristura. Se para sempre vou ter que vivir indo de cando en cando á miña terra, aturando unha lingua que non é a miña, non podendo ser eu mesma, pois non sei que sentido ten a vida, sinceramente.

Evidentemente, non lle direi isto a Artemisa en ningún momento porque teño a espranza (e sei que a palabra normativa é esperanza, pero dáme igual) de que todo isto pase, de que estes pensamentos acaben por marchar e xa queden no esquecemento; pero si me aterroriza ter estes pensamentos porque agora podo controlalos, pero teño moito medo a que se fagan máis fortes, a que medren por dentro de min e sexan o único que teña na miña alma. Non quero que iso pase, sobre todo porque, se me ocorre estando soa, ninguén me poderá convencer de que quede aquí; pero de verdade que me sinto moi triste, moitísimo. Nin sequera teño ganas de chorar, Xa non me sae, xa chorei moitísimo. Aproveitando que Artemisa si vai traballar, esta mañá estiven chorando ata que sentín que xa non me quedaban bágoas. E repito que non é estar lonxe da miña terra o que me ten así. Xa chorei abondo por iso, durante todos estes anos. Nin sequera sei por que estou así, tan tristeira, tan desanimada, non o sei, de verdade que non o sei. É como se por dentro de min houbese algunha identidade que non é miña, como se non estivese eu no meu corpo soamente, como se a miña mente non fose miña xa. Son sentimentos que xorden por dentro de min sen que eu poida sentilos chegar e quedan sen que eu queira que estean.

Hoxe intentei buscar acougo na natureza que hai preto da nosa casa. Saín soíña pola mañá, contra as nove da mañá, e sentinme tan estraña camiñando por ese bosque tan falto de árbores... É certo que replantaron moitas árbores, pero para min está tan seco, tan vougo... Falla vida, falla todo, case non hai paxaros que canten, non cheire ben o ar, non sei, non podo conectar con esa natureza, por moito que o intente. E ademais sentinme tan soa, tan inmensamente soa... e iso tamén me preocupa porque eu sempre me sentín moi ben entre as árbores, estando na natureza...

Que de verdade sei que non é voltar da miña terra o que me ten así, non é soamente iso, porque sempre estiven así, dende hai moito tempo, e había moitos anos que non me sentía tan mal. Non podo achar o que é... e talvez non haxa ningún motivo que me teña así, que me faga sentir tan triste. Seica simplemente eu siga estando enferma e xa está, como dixo Casandra hai pouco, que lle dixo a Artemisa que ela nunca debía de esquecer que eu estaba enferma. É verdade, nunca poderei estar ben porque estou doente, soamente son iso, unha muller desequilibrada e enferma, xa está.

Pero, cando estou con Artemisa, podo esquecer todo isto, cando comparto con ela eses momentos nos que só existimos nós dúas, nos que somos libres no noso amor, nos que só sentimos liberdade e amor. Podo esquecer todo isto cando sinto na miña pel os seus aloumiños, os seus bicos... cando podo acariñala por todos os recunchiños do seu corpo, cando a sinto tan unida a min, cando non hai nada que poida inquietarnos, cando ela me dá o seu ar para que eu respire, cando me protexe entre os seus brazos, co seu corpo, coa súa voz, e entón sinto que nada me fere, que a miña alma non é fráxil. Síntome especial e máxica baixo os seus dedos, xunto a ela, e entón a miña forma de ser si ten sentido.

Pero eses momentos tamén rematan e entón volve isto, esta sensación da que me quero desfacer e que é tan forte... Non sei canto tempo durará isto, pero oxalá poida repoñerme rápido, oxalá poida estar ben dentro de pouco porque, se isto se alarga no tempo, entón non quererei facer nada, non quererei saír, non quererei falar con ninguén. Agora cústame moitísimo falar, moito, é como se non tivese voz ou como se a miña voz fose de pedra e non puidese saír da miña gorxa. Non sei, é unha cousa moi rara que había moito tempo que non sentía. Só me apetece estar soíña e, se estou con Artemisa, non quero que me pregunte nada, só quero que me explique as cousas que viviu, só quero que me fale e me fale sen ter que lle responder a nada, que soamente teña que escoitala, e xa está, que iso si o podo facer.

Sei que pasará. É a espranza que teño. Oxalá pase pronto esta época, por favor, por favor... Teño moito medo a que estea peor, a que non poida loitar contra a miña enfermidade e que pouco a pouco estea cada vez peor e teña menos folgos para me afrontar á vida. Por favor, que isto pase... Non quero estar así, non quero. É certo que sempre me custou vivir lonxe de Galicia, pero sempre fun quen de vivir coa morriña, aínda que sei que non é soamente iso o que me pasa, pero, entón, que alguén me axude a atopar o que tanto me destrúe, que poida saber como deter as miñas ganas de chorar e de agocharme do mundo enteiro, incluso de min mesma.

Nin sequera podo durmir ben. Dende hai semanas, teño pesadelos todas as noites. Esperto espantadísima, sentindo que teño que fuxir dalgunha cousa que, cando saio do soño, non podo lembrar, e Artemisa sempre está ao meu lado acougándome, intentando que recupere a calma e poida durmir outra vez, e iso leva pasándome noite tras noite, aínda que esta última vez que estivemos en Galicia non me pasou ningunha noite; pero, xa, o domingo, me volveu pasar outra vez, e en realidade non sei de que fuxo, que é o que tanto me abraia.

Non acepto que non estea ben outra vez, que caese de novo. Non acepto que teña que pasar unha mala época, non quero, non quero, non quero sentir isto, non quero ter estes pensamentos tan horríbeis, non quero. Eu só quero ser feliz con Artemisa, poder sorrir, poderlle dar todo o amor que sinto por ela, que de verdade que é moito, pero só sei darllo cando estamos xuntas, só cando podo estar entre os seus brazos, cando lle podo amosar que a quero aloumiñándoa, acariñándoa, bicándoa durante un tempo infindo. Non lle podo amosar nada se imos polas rúas desta cidade, se teño que me esforzar por falar con xente coa que non conecto. Só lle podo dar o meu amor se estamos soíñas, lonxe de calquera estímulo que me aterre.

Quería escribir de moitas máis cousas, quería deixar escritos aquí unha chea de recordos que viñeron a min durante esta última viaxe, pero non teño máis ganas nin tempo para escribir, pois xa é moi tarde e Artemisa quere ir durmir. Só direi que nesta viaxe sentinme coma se fose nena outra vez, sentíame tan libre, tan feliz... Ía tan lediña polas rúas, guiando a Artemisa por Ourense, amosándolle todos eses recunchos que ela aínda non coñecía, as pontes, sobre todo a ponte romana, que tanto me gusta, e tamén todas esas rúas que coa súa irmá non vimos, e ela fascinábase de como lle sorría todo o tempo, do ben que estabamos as dúas, nese lugar que para min contén tantos recordos, que é tan máxico... Aínda que a modernidade percorra as súas rúas, Ourense segue sendo para min esa cidade romántica e fermosa que tanto me namoraba cando era cativa, cando ía eu soíña dende a miña aldea ata alí, eu soa, sen sentir medo a nada, sen sentirme desprotexida, e a miña nai non me impedía que fose. Saía eu pola mañanciña cedo e pode que chegase a metade da mañá, cando xa o sol erguérase entre as nubes, e camiñaba polas rúas de Ourense ata que sentía que xa tiña que volver á miña casa, pero era eu tan libre... E esta vez eu expliqueille a Artemisa estas lembranzas cunha voz diferente, cunha ilusión que aquí non sinto cando lle hei de explicar as cousiñas que vivín. Ela estrañábase moitísimo cando eu lle contaba que ía soa a Ourense cando nin sequera tiña dez anos. Non entendía como unha nena tan cativiña podía camiñar durante horas pola estrada e estar soa nunha cidade tan grande, pero ela o que non sabe é que Galicia nunca foi perigosa, ao menos o recuncho onde eu vivía, e Ourense menos. Alí case que nos coñeciamos todos, aínda que vivísemos en aldeíñas tan pequenas, pero eu sentía que non era estraña.

A próxima vez que escriba, falarei dos recordos máis bonitiños que teño coa miña nai, porque con ela tamén vivín cousas moi fermosas, aínda que pesen máis os momentos duros, pero ela tamén soubo coidarme, á súa maneira, pero tamén me coidaba e me quería e mo amosaba con eses momentos que nunca poderei esquecer. Ela tamén sabía contar historias xunta a lareira, ela tamén me apertaba e me protexía contra o seu peito cando eu tiña medo, ela tamén chorou comigo cando morreu a miña avoa, ela tamén gozaba comigo cando viviamos a seitura, cando chegaba a vendima... Ela tamén foi sempre unha cativa dentro do corpo dunha muller que tiña que ser forte, que tivo que aceptar que o amor da súa vida partise lonxe e que a abandonase nunha vida que en realidade era moi dura, pois dependiamos dela para vivir, para poder comer, e do seu esforzo, do esforzo que ela tiña que facer no campo todos os días, dende que o sol alumeaba o horizonte ata que anoitecía, sempre, día tras día.

Apetéceme moito falar de todo iso, de todas esas lembranzas tan bonitas, pero fareino a próxima vez que escriba.

 

TRADUCCIÓN AL ESPAÑOL REALIZADA POR MARINA GLIMTMOON.

Nota de la traductora: el texto original, en gallego, me lo envió la misma autora, Agnes Ribeira, y, para que pueda llegar a más gente, me solicitó que lo tradujese si lo creía conveniente. En la traducción al español, he intentado respetar toda la estructura del texto, en cuanto a sus signos de puntuación y a la estructura de las frases, y también respeté todo el vocabulario empleado, sin usar sinónimos, aunque ella repitiese alguna palabra en una misma línea. Respeté todo su contenido con la intención de que quede plasmada la versión más fiel de lo que ella escribió.

 

Martes, 29 de mayo de 2018:

Ya pasó todo: el examen de las oposiciones y el examen del CELGA. No me atrevo aún a decir si aprobé o no, pero sí tengo mejor sensación que cuando hice el examen de las oposiciones; que, a pesar de que saliese muy contenta del examen, lo terminé sabiendo que no aprobaría porque la mayor parte de las preguntas las respondí al azar, sin saber muy bien si lo estaba haciendo bien.

Me gustaría contar todo lo que viví este fin de semana, pero ahora me cuesta mucho ordenar mis ideas. Quiero hablar de muchas cosas: de cómo me siento, de lo que vivimos en este viaje... Lo primero que diré es que no iré a trabajar durante toda esta semana porque el lunes fui al médico para decirle que no me encontraba bien, que anímicamente no me sentía capaz de afrontar mi vida. La doctora que me atendió me conoce muy bien, así que no le costó darme la baja. No tuve que explicarle mucho, sólo le dije que llevaba un tiempo sin sentirme bien, que necesito un descanso, de unos días en los que pueda relajarme, que tengo miedo a sentirme peor. El año pasado, esta misma doctora me propuso que cogiese la baja justamente en marzo y en abril, cuando tuve una recaída muy fuerte, y yo le dije que no, que no creía que fuese necesario, pero esta vez sí. Sabía que, si iba a trabajar este lunes, no podría superar la vuelta de Galicia, del último viaje que hicimos, que me costó mucho más volver porque ahora sí que no sé cuándo volveremos otra vez. Al menos, la última vez que viajamos y teníamos que volver, pues sabía que en menos de un mes regresaría; pero ahora no sé si podré volver antes del año que viene. Puede que volvamos en octubre, pero Artemisa tampoco sabe con certeza si podremos regresar, así que ahora... Prefiero no pensarlo.

Ahora puedo escribir recordando sonriente todo lo que vivimos este fin de semana, que fue muy intenso y al mismo tiempo nos sirvió para relajarnos, para quitarnos de encima todo el estrés que llevábamos, que era mucho, y lo pasé tan bien que es imposible que no sonría cuando recuerdo todo lo que hicimos, cuando recuerdo todas esas veces en las que casi morimos de risa. Vivimos momentos muy divertidos que nunca podré olvidar. Hacía mucho tiempo que no vivía con Artemisa unos días tan bonitos y llenos de felicidad. Sí es cierto que solemos vivir momentos muy hermosos, pero creo que hacía mucho tiempo que no nos reíamos así, con tanta libertad. Yo sentía que nada me preocupaba, que nada me provocaba inquietud, que estaba feliz, libre, muy libre, y con ella solamente. No me faltaba nada. Estaba en mi tierra sólo con mi Artemisiña y eso para mí ya es más que suficiente. Es cierto que también me gusta viajar con Casandra, pero, sinceramente, prefiero viajar sólo con Artemisa antes que hacerlo con más gente, la verdad, porque ella es quien mejor me conoce, no tengo que fingir, no tengo que reprimirme nada. Es mucho más fácil para mí estar solamente con ella.

Pero dije que ahora puedo recordar con una sonrisa todo lo que vivimos allí porque estos días fueron como un sueño para mí y ahora siento que me encuentro en una pesadilla que no tiene fin. No se trata solamente de que eche de menos mi tierra. Se trata de que en este lugar no me siento yo, no sé quién soy, no me gusta hablar con nadie, voy por la calle y siento que todo me expulsa, como si yo no pudiese pertenecer a este lugar. Hoy, cuando salimos un ratito por la tarde, iba con Artemisa sintiendo que ella era quien realmente me sostenía, la que me permitía caminar sin sentir que mi equilibrio se desvanecía como si yo no tuviese materia, como si yo solamente fuese aire, e iba por las calles de la ciudad en la que vivimos sintiendo que me encuentro en un mundo que no es mi mundo.

Realmente me cansé de sentirme así, de decir que, si no estoy en Galicia, no puedo ser feliz. No sé si verdaderamente yo podría encontrar la calma definitivamente allí. Yo creo que sí, pero tal vez ese pensamiento también sea un engaño de mi mente y no sea verdad. Quizás, para mí no haya paz en ninguna parte porque el problema no está a mi alrededor, sino dentro de mí. Quizás el problema lo tenga yo solamente, independientemente de donde esté, pero sí puedo decir que, cuando yo era pequeña e iba libre por mi tierra, ni siquiera pensaba que podía existir un sentimiento tan agobiante como la intensa morriña que vivió y vivirá siempre en mi corazón. Sí es cierto que era muy sencillo que sintiese tristeza, pero la tristeza que yo sentía en Galicia era suave como el aire que sopla en los atardeceres, en el anochecer. Era una tristeza dulce que me acogía, que incluso me acariciaba el alma. Cuando murió mi abuela, sí sentí una tristeza insostenible e insoportable, pero incluso yo podía vivir con esa tristeza. Rememoraba a mi abuela sintiendo que su recuerdo estaba tan vivo por dentro de mí como si ella estuviese a mi lado, como si en realidad ella no se hubiese ido nunca.

Yo recuerdo que, cuando estaba triste, simplemente porque el aire soplaba silencioso o porque la lluvia había anegado los caminos, me sentaba cabe la lumbre y, con mi abuela, hablaba de todos los sentimientos que podían caber en el alma. Y yo no sentía que quisiese morir por sentir pena o morriña. Mi morriña era una caricia, un beso suave, no me dolía como me duele ahora todo, todo, incluso el calor que ya me agobia tanto, este calor lleno de humedad en el que siento que me ahogo. En aquel entonces, no sentía que me faltase el aire en esos tiempos en los que me dejaba llevar por las lágrimas que de súbito brotaban de mis ojos cuando caminaba por las sendas que había entre los árboles, no sentía que esa tristeza me quitase el aire, para nada. Y ahora siento que cualquier cosa me asfixia, que soy tan pequeña como un granito de arena que el mar arrastra hasta su fondo.

Y juro que intento sumergirme en las cosas buenas que ahora me da la vida, que realmente son muchas. Podría estar ahora mismo encerrada en cualquier otra parte en la que sería imposible ser feliz, pero, no, me siento vacía en una vida que sería la envidia de la Agnes que, hace unos años, no tenía libertad, que estaba marchitándose entre esas paredes blancas, sin nada por lo que soñar, tan solita y sin sosiego, tan falta de cariño y paz. Sería la envidia de esa niña a la que arrancaron de su tierra tan injustamente, a la que no escucharon aunque gritase desesperada, aunque sollozase con todas sus fuerzas, aunque protestase y demostrase su intensa lástima llorando sin fin; pero, entonces, si yo misma tendría que sentir envidia de lo que tengo ahora y de lo que soy ahora, ¿por qué no siento que esté en la vida que me merezco? A pesar de que lo tenga todo, yo siento un vacío muy fuerte que absorbe todo lo que pueda hacerme feliz aquí y me cuesta tanto levantarme todos los días, me cuesta tanto aceptar que tengo que enfrentarme a días tan largos y tan llenos de estímulos... Por eso esta semana no iré a trabajar, porque sé que, si voy ahora, sintiéndome tan mal, moriré y pueda que empeore mucho.

Antes de ir a Galicia, yo sentía que estaba reprimiendo una desesperación que me oprimía el alma, pero intentaba refugiarme en la certeza de que dentro de nada estaría de nuevo en mi tierra y eso me mantenía fuerte, me permitía enfrentar todo lo que tenía que vivir y además estaba muy contenta por poder hacer el examen del CELGA, que, por cierto, creo que me salió muy bien, aunque tengo que esperar los resultados, ya que dicen que suelen ser muy estrictos, pero tengo la sensación de que este examen me fue mejor, aunque no sé si eso ya lo dije antes. Lo cierto es que estoy escribiendo sin pensar mucho en las palabras que escribo.

Decía que, antes de ir a Galicia, sentía que continuamente tenía que luchar contra el estrés que tenía acumulado en el alma, contra ese desánimo que estaba asomándose a mi alma y que yo intentaba acallar como fuese; pero ahora ya no puedo huir de él, no puedo, porque, sinceramente, delante de mí, en los próximos días, no tengo nada que me haga ilusión, por mucho que intente encontrar alguna cosa que me llene el alma de felicidad o motivación. No hay nada que me pueda impeler ahora hacia el futuro, así de claro. No quiero sonar trágica. Sólo es lo que siento. Y me da rabia que dependa tanto de si estoy en un lugar o en otro, me da rabia porque es algo que yo no puedo controlar, por mucho que lo intente. Llevo ya mucho tiempo lejos de mi tierra. Se supone que ya tendría que estar acostumbrada a vivir alejada de ella, pero, no, parece como si el paso del tiempo hiciese crecer mi morriña, mi nostalgia, e hiciese que lo que me rodea sea para mí cada vez más el escenario de una pesadilla,, como cuando sueñas con algo que te aterroriza y lo único que quieres es escapar, huir de eso que te estremece tanto y tanto, y cuando despiertas sientes que la vida vuelve a ti... pero aquí no hay despertar, no puedo huir, no puedo cerrar los ojos para que esto desaparezca, y realmente me siento incapaz de caminar por este mundo. No sé qué hacer con mi vida. Nada me llena, nada me parece interesante, no me siento bien con nada. Ahora sí que ya no puedo huir de esta época de la que tanto intenté escapar. Sabía que venía una mala temporada, lo sabía, pero no lo quería aceptar porque al menos tenía el viaje por delante, pero ahora sólo tengo días de trabajo y más días de trabajo y más días de trabajo, sólo tengo que ir por una ciudad que me agobia, en la que el aire huele tan extraño, en la que no hay casi rincones naturales, en la que es tan difícil encontrar un pedacito de paz; pero ya no se trata de que esté en una ciudad que no me gusta, es algo más. Tampoco creo que sea porque esté lejos de Galicia. Llegó un momento en el que tampoco confío en que yo pueda ser realmente feliz, aunque sí sé que allí sería todo más sencillo para mí, pues podría hablar sin sentir que mi forma de hablar es diferente, sin sentir que soy tan distinta. Cuando era pequeña y apenas crecí, sí era muy tímida e, incluso con la gente de mi aldea, me costaba mucho hablar, pero ahora, cuando estoy allí, en mi tierra, ya no siento esa vergüenza tan fuerte que me reprime tanto. Puedo hablar con cualquier persona con la que precise hablar, puedo sonreír sin sentir que mis sonrisas son efímeras, puedo ser yo misma. No soy extraña allí.

Lo que siento ahora mismo es que me da miedo todo, incluso oír un ruido fuerte, como los petardos que ya están tirando en la calle. Yo no entiendo nada la diversión de tirar petardos porque sí, simplemente porque explotan y hacen un ruido insoportable; pero es que me aterra todo, aunque sean cosas normales. Y lo peor es que no puedo controlar estas sensaciones, no puedo hacer nada, por mucho que lo intente. Artemisa intentó ayudarme con sesiones de Reiki, pero me hacen efecto durante un tiempo. Cuando pasan unas horas, de nuevo siento que esa tranquilidad que tenía se desvanece y se pierde por la nada, se deshace como si nunca hubiese existido.

Y solamente siento ganas de llorar y de encerrarme en cualquier parte donde nadie pueda mirarme a los ojos, donde nadie oiga mi voz, donde nadie pueda acordarse de mí, nadie. Incluso siento ganas de huir de Artemisa. No quiero traerle tanta tristeza. Quiero que ella sólo sienta paz y que solamente encuentre luz a su alrededor, no esta oscuridad que ahora me asfixia tanto, que no puedo vencer, que no puedo soportar de ninguna manera. Siento que me ahogo, que me falta el aire cuando lloro, que alguien me aprieta el pecho como si dentro de mí hubiese una mano áspera que me quita la vida e sólo siento que me rodea una profunda oscuridad, una noche sin la luz de la luna, sin estrellas, sin sonidos, sin nada, ni armonía, sin la llegada del amanecer, una noche que se vuelve fría, que se convierte en la noche más larga de la Historia, y eso lo siento mientras lloro, mientras noto que mi alma se deshace lentamente.

Y hay momentos en los que siento que estoy mejor, que me puedo conformar con todo lo que tengo e incluso en los que me siento orgullosa y contenta de tener una vida tan bonita, llena de bendiciones; pero de repente esa conformidad también desaparece y es como si mi alma no se pudiese henchir de sensaciones bonitas.

Sinceramente, lo único que brilla en mi vida es Artemisa. Cuando la miro, aunque tenga un nudo en la garganta que no me deja respirar, siento que mi alma se sosiega y entonces sólo quiero estar entre sus brazos, sentirme con ella en esos momentos que podemos compartir, sólo quiero que me aparte de todo lo que me asusta, de lo que me aterroriza. Y sé que sin ella no podría vivir nunca. Hay una canción que dice: “non brile maila lúa nin luceiro na mañá se a miña amiga preto de min non está... Que sequen todas as fontes e que quede sen auga o mar se a miña amiga preto de min non está”. Ella sabe que para mí ella es la flor más bella, la luz que me alumbra siempre; pero ahora siento que no puedo darle lo que quiero darle, porque no soy yo, porque ni siquiera yo misma me encuentro en mí, no sé dónde queda mi identidad. Me siento muy perdida ahora mismo y lo único que me serena es recordar todo lo que vivimos este fin de semana, que fue maravilloso, que de verdad fue el mejor viaje que viví últimamente, aunque nunca podré olvidar todos los que hicimos hasta ahora a Galicia, pero esta última vez fue muy especial porque, como dijo Artemisa el domingo, en este viaje yo estaba distinta. Siempre me sentí muy feliz en Galicia, siempre, pero es verdad que las últimas veces que fuimos estaba yo un poco nostálgica, no me podía quitar de encima el miedo a tener que irme. Esta vez, sabía que tendríamos que partir, igual, pero a mí me parecía que el momento de marcharnos estaba siempre lejos, incluso cuando estábamos esperando el avión en el aeropuerto de Vigo, que tuvimos mucho retraso. Fue cuando despegó el avión cuando de verdad sentí que otra vez estaban alejándome de mi tierra y fue justo en ese momento cuando me derrumbé, cuando me rompí en llanto, y miraba cómo Galicia se alejaba, cómo la tierra y el mar quedaban cada vez más lejos, cómo Galicia se hacía pequeñita, pequeñita, hasta que ya quedó bajo las nubes, ya tan lejos... Y entonces ya no pude seguir reprimiendo las ganas de llorar, ya me deshice en lágrimas... Verla tan lejos, saber que ya no podría hacer nada para quedarme, saber que de nuevo tendría que acostumbrarme a estar lejos de ella... No me podía imaginar la vida que tendría que llevar aquí, los días llenos de estrés, los días en estas calles en las que no encuentro paz. Y de nuevo me siento diferente entre un montón de gente que no piensa como yo, que no habla igual que yo, que habla de un modo que no me acoge en absoluto. Yo no quiero despreciar el acento de aquí ni tampoco la lengua que aquí se habla, pero no. no me gusta. Cuando hablan, si es que lo hacen, parece que estén regañándome por alguna cosa que hice mal. No me acogen con su modo de hablar aunque eso tampoco es culpa de nadie, solamente mía.

A veces pienso que para qué seguir viva si tengo que estar así, para qué tener tanta sensibilidad, para qué tener un alma tan frágil, para qué todo esto, para qué tanto esfuerzo, para qué estar luchando siempre por estar bien cuando no tengo fuerzas para seguir adelante. Suerte que al menos tengo esta semana para reponerme de esto. Sé también que no es que tenga que reponerme de la vuelta de Galicia. Es algo más. Hacía tiempo que estaba huyendo de otra recaída de las mías y ya... pues no puedo huir más.

Lo que más me duele es que Artemisa se sienta mal por culpa mía. No quiero que ella se preocupe, no quiero que se implique tanto en mí, que no viva intentando hacerme sentir bien. No quiero que pierda el maravilloso tiempo de su maravillosa vida conmigo porque sé que yo no tengo remedio. Ya pasará todo esto, ya pasará, sé que acabará pasando.

Hoy tuvimos una conversación muy importante, aunque muy breve, en la que me habló con toda sinceridad y me dijo, todo segura ella, que no quería irse de aquí, que le encantaba esta vida y que yo tenía que hacer un esfuerzo por encontrar la felicidad aquí porque por el momento no podíamos ir a vivir a Galicia y no creía que pudiésemos hacerlo hasta que pase mucho tiempo. Me dijo: “la oportunidad de ir a vivir allí eran las oposiciones y no te salieron bien... pues entonces ya tendremos que esperar otra oportunidad, pero yo no puedo dejar mi trabajo” y millones de palabras más que no quise escuchar. Le dije que lo entendía perfectamente y ya está, que no pasa nada, que somos dos, no una, y que su felicidad siempre fue muchísimo más importante que la mía. Ya está. Lo que me importa es que ella esté feliz. Si vamos a Galicia y yo soy la única que se siente bien, pues no sé si merece la pena... pero también pienso que, si ella quiere que le dé todo lo que yo puedo ser, deberíamos vivir allí, pero, si no quiere, entonces quiere decir que se conforma con tenerme así, a medias. Pues muy bien.

Pero he de ser sincera. Hacía mucho tiempo que no me llenaban la mente unos pensamientos tan tristes. Llevo pensando todo el día en que... en que no quiero vivir más. No sé cómo decirlo. Es cierto que la muerte me da mucho miedo, pero la vida también, y no sé qué sería peor, si quedarme aquí sufriendo así, no sintiendo sosiego de verdad, o partir para siempre a la nada, a ese lugar donde por fin se callaría toda mi tristeza. Si para siempre voy a tener que vivir yendo de vez en cuando a mi tierra, soportando una lengua que no es la mía, no pudiendo ser yo misma, pues no sé qué sentido tiene la vida, sinceramente.

Evidentemente, no le diré esto a Artemisa en ningún momento porque tengo la esperanza de que todo esto pase, de que estos pensamientos acaben por marcharse y se queden en el olvido, pero sí me aterroriza tener estos pensamientos porque ahora puedo controlarlos, pero tengo miedo a que se hagan más fuertes, a que crezcan por dentro de mí y sean lo único que tenga en el alma. No quiero que eso pase, sobre todo porque, si me ocurre estando sola, nadie podrá convencerme de que me quede aquí; pero de verdad que me siento muy triste, muchísimo. Ni siquiera tengo ganas de llorar, ya no me sale, ya lloré muchísimo. Aprovechando que Artemisa sí va a trabajar, esta mañana estuve llorando hasta que sentí que ya no me quedaban lágrimas. Y repito que ya no es estar lejos de Galicia lo que me tiene así. Ya lloré suficiente por eso, durante todos estos años. Ni siquiera sé por qué estoy así, tan triste, tan desanimada. No lo sé, de verdad que no lo sé. Es como si por dentro de mí hubiese alguna identidad que no es la mía, como si en mi cuerpo yo no estuviese sola, como si mi mente no fuese mía ya. Son sentimientos que surgen por dentro de mí sin que yo pueda sentirlos llegar y se quedan sin que yo quiera que estén.

Hoy intenté encontrar sosiego en la naturaleza que hay cerca de nuestra casa. Salí solita por la mañana, hacia las nueve de la mañana, y me sentí tan extraña caminando por ese bosque tan falto de árboles... Es cierto que replantaron muchos árboles, pero para mí está tan seco, tan desierto... Falta vida, falta todo, casi no hay pájaros que canten, no huele bien el aire, no sé, no puedo conectar con esa naturaleza, por mucho que lo intente. Y además me sentí tan sola, tan inmensamente sola... y eso también me preocupa porque yo siempre me sentí muy bien entre los árboles, estando en la naturaleza...

Que de verdad sé que no es volver de mi tierra lo que me tiene así, no es solamente eso, porque siempre estuve así, desde hace mucho tiempo, y hacía muchos años que no me sentía tan mal. No puedo hallar lo que es... y tal vez no haya ningún motivo que me tenga así, que me haga sentir tan triste. Quizás simplemente siga estando enferma y ya está, como dijo Casandra hace poco, que le dijo a Artemisa que ella nunca debía olvidar que yo estaba enferma. Es verdad, nunca podré estar bien porque estoy enferma, solamente soy eso, una mujer desequilibrada y enferma, ya está.

Pero, cuando estoy con Artemisa, puedo olvidar todo esto, cuando comparto con ella esos momentos en los que sólo existimos nosotras dos, en los que somos libres en nuestro amor, en los que solamente sentimos libertad y amor. Puedo olvidar todo esto cuando siento sus caricias en mi piel, sus besos...cuando puedo acariciarla por todos los rincones de su cuerpo, cuando la siento tan unida a mí, cuando no hay nada que pueda inquietarnos, cuando ella me da su aire para que yo respire, cuando me protege entre sus brazos, con su cuerpo, con su voz, y entonces siento que nada me hiere, que mi alma no es frágil. Me siento especial y mágica bajo sus dedos, junto a ella, y entonces mi forma de ser sí tiene sentido.

Pero esos momentos también terminan y entonces vuelve esto, esta sensación de la que me quiero deshacer y que es tan fuerte... No sé cuánto tiempo durará esto, pero ojalá pueda reponerme rápido, ojalá pueda estar bien dentro de poco porque, si esto se alarga en el tiempo, entonces no querré hacer nada, no querré salir, no querré hablar con nadie. Ahora me cuesta mucho hablar, mucho, es como si no tuviese voz o como si mi voz fuese de piedra y no pudiese salirme de la garganta. No sé, es una cosa muy rara que hacía mucho tiempo que no sentía. Sólo me apetece estar sola y, si estoy con Artemisa, no quiero que me pregunte nada, sólo quiero que me explique las cosas que vivió, sólo quiero que me hable y me hable sin tener que responderle a nada, que solamente tenga que escucharla, y ya está, que eso sí puedo hacerlo.

Sé que pasará. Es la esperanza que tengo. Ojalá pase pronto esta época, por favor, por favor... Tengo mucho miedo a que esté peor, a que no pueda luchar contra mi enfermedad y que poco a poco esté cada vez peor y tenga menos fuerzas para enfrentarme a la vida. Por favor, que esto pase... No quiero estar así, no quiero. Es cierto que siempre me costó vivir lejos de Galicia, pero siempre fui capaz de vivir con la morriña, aunque sé que no es sólo eso lo que me pasa, pero, entonces, que alguien me ayude a encontrar lo que tanto me destruye, a que pueda saber cómo detener mis ganas de llorar y de esconderme del mundo entero, incluso de mí misma.

Ni siquiera puedo dormir bien. Desde hace semanas, tengo pesadillas todas las noches. Me despierto espantadísima, sintiendo que tengo que huir de una cosa que, cuando salgo del sueño, no puedo recordar, y Artemisa siempre está a mi lado sosegándome, intentando que recupere la calma y pueda dormir otra vez. Y eso lleva pasándome noche tras noche, aunque esta última vez que estuvimos en Galicia no me pasó ninguna noche, pero, ya, el domingo volvió a pasarme otra vez, y en realidad no sé de qué huyo, qué es lo que tanto me aterroriza.

No acepto que no esté bien otra vez, que haya caído de nuevo. No acepto que tenga que pasar una mala época, no quiero, no quiero, no quiero sentir esto, no quiero tener estos pensamientos tan horribles, no quiero. Yo sólo quiero ser feliz con Artemisa, poder sonreír, poder darle todo el amor que siento por ella, que de verdad que es mucho, pero sólo sé dárselo cuando estamos juntas, sólo cuando puedo estar entre sus brazos, cuando puedo demostrarle que la quiero acariciándola y besándola durante un tiempo infinito. No le puedo demostrar nada si vamos por las calles de esta ciudad, si tengo que hablar con gente con la que no conecto. Sólo le puedo dar mi amor si estamos solas, lejos de cualquier estímulo que me aterre.

Quería escribir de muchas más cosas, quería dejar aquí escritos un montón de recuerdos que vinieron a mí durante este último viaje, pero no tengo más ganas ni tiempo para escribir, pues ya es muy tarde y Artemisa quiere ir a dormir. Sólo diré que en este último viaje me sentí como si fuese niña otra vez, me sentía tan libre, tan feliz... Iba tan alegre por las calles, guiando a Artemisa por Ourense, enseñándole todos esos rincones que ella todavía no conocía, los puentes, sobre todo el puente romano, que tanto me gusta, y todas esas calles que con su hermana no vimos, y a ella le fascinaba cómo le sonreía yo todo el tiempo, de lo bien que estábamos las dos, en ese lugar que para mí contiene tantos recuerdos, que es tan mágico... A pesar de que la modernidad recorra sus calles, Ourense sigue siendo para mí esa ciudad romántica y hermosa que tanto me enamoraba cuando era niña, cuando iba yo solita desde mi aldea hasta allí, yo sola, sin sentir miedo a nada, sin sentirme desprotegida, y mi madre no me impedía que fuese. Salía por la mañana temprano y puede que llegase a mitad de mañana, cuando el sol se había erguido ya entre las nubes, y caminaba por las calles de Ourense hasta que sentía que tenía que volver a mi casa, pero yo era tan libre... Y esta vez le expliqué a Artemisa todos estos recuerdos con una voz diferente, con una ilusión que aquí no siento cuando le tengo que explicar las cosas que viví. Ella se extrañaba muchísimo cuando le explicaba que yo iba sola a Ourense cuando ni siquiera tenía diez años. No entendía cómo una niña tan pequeñita podía caminar durante horas por la carretera y estar sola en una ciudad tan grande; pero ella lo que no sabe es que Galicia nunca fue peligrosa, al menos el rincón donde yo vivía, y Ourense menos. Allí casi que nos conocíamos todos, aunque viviésemos en aldeas tan pequeñas, pero yo nunca sentí que fuese extraña.

La próxima vez que escriba, hablaré de los recuerdos más bonitos que tengo con mi madre, porque con ella también viví cosas muy hermosas, aunque pesen más los momentos duros, pero ella también supo cuidarme, a su manera, pero también me cuidaba y me quería y me lo demostraba con esos momentos que nunca podré olvidar. Ella también sabía contar historias cabe la lumbre, ella también me abrazaba  y me protegía contra su pecho cuando tenía miedo, ella también lloró conmigo cuando murió mi abuela, ella también disfrutaba conmigo cuando vivíamos la siega, cuando llegaba la vendimia... Ella también fue una niña encerrada en el cuerpo de una mujer que tenía que ser fuerte, que tuvo que aceptar que el amor de su vida se fuese lejos y la abandonase en una vida que en realidad era muy dura, pues dependíamos de ella para poder vivir, para poder comer, y de su esfuerzo, del esfuerzo que ella tenía que hacer en el campo todos los días, desde que el sol iluminaba el horizonte hasta que anochecía, siempre, día tras día.

Me apetece mucho hablar de todo eso, de todos esos recuerdos, pero lo haré la próxima vez que escriba.

 

 

viernes, 11 de mayo de 2018

DIARIO DE ARTEMISA: VIERNES, 11 DE MAYO DE 2018

Viernes, 11 de mayo de 2018

Escribo tan seguidamente porque me moría de ganas de explicar que ayer hablé con Agnes, con mucha tranquilidad y sinceridad, y ya no me siento como ayer, tan triste y extrañamente asustada, tan temerosa de perderla. Antes de irnos a dormir, le pedí que necesitaba hablar con ella seriamente, que no podía dejar pasar más tiempo, y ella me escuchó, escuchó todo lo que necesité decirle. Le confesé que estaba asustada, que últimamente tenía todo el tiempo la sensación de que en cualquier momento ella se iría y de que no dejaba de herirla ni de equivocarme con ella. También le expliqué que, la última vez que estuvimos en Galicia, no dejé de tener miedo a que ella se alejase de nosotros en cuanto menos nos lo esperásemos y que no dejé de tener en ningún momento la intuición de que no volvería con nosotros. Ella no me interrumpió en ningún momento, solamente me sonreía y de vez en cuando me preguntaba si de verdad creía eso, si de verdad pensaba y me sentía de ese modo. No pude evitar ponerme a llorar incluso, no pude, porque exteriorizar delante de ella esos miedos que llevan torturándome desde hace tanto tiempo era algo muy intenso para mí y además esa confesión no solamente estaba hecha de palabras y de sentimientos que llevo tanto tiempo experimentando, sino sobre todo de un cierto pánico al futuro y de sobre todo un pánico a acabar siendo lo que yo no quiero ser nunca para ella. Le confesé también que no sabía cómo hacerla feliz y entonces ella sí me interrumpió y me dijo, sonriéndome con mucho cariño, que ella nunca sería capaz de irse a ninguna parte sin mí. No sé si podré explicar de forma ordenada todo lo que me dijo, pero lo voy a intentar. Me reconoció que es cierto que está aquí única y exclusivamente por mí, que nada la ata a este lugar, solamente yo, y que yo soy la fuerza que tira de ella cuando tenemos que volver de Galicia, que, si por ella fuera, pues no volvería, pero estoy yo y me dijo que es totalmente incapaz de vivir sin mí. Me dijo que ya sabía qué era vivir y estar sin mí y que eso no quiere volver a experimentarlo nunca más, que nunca más quiere volver a estar sin mí, y que es totalmente incapaz de renunciar a mí o de abandonarme. Yo le pregunté muchas veces si era verdad lo que me decía, si de verdad nunca me dejaría, si podría aguantar vivir aquí durante algún tiempo, y ella me dijo que hasta ahora lo había hecho, que le dolía que yo sintiese ese miedo y esa inseguridad, que no quería que yo dudase de lo que ella siente por mí. Me contó que, cuando me esperaba, cuando vivió esa época tan oscura y rara en la que compartió piso con mi hermana, yo era lo único que le hacía abrir los ojos todos los días, aunque, según me dijo ella, cada nuevo día era una tortura, algo vacío a lo que no le apetecía nada enfrentarse. Pensaba en volver a Galicia, pero ni siquiera tenía ánimo para confiar en sí misma y no quería alejarse de mí. Me dijo que la esperanza de que yo volviese era lo único que más o menos la mantenía respirando, ya no viviendo, porque, como me dijo, vivir así no era vivir, pero que por lo menos tenía la seguridad de que yo volvería, y me dijo que eso es muy importante, que ella confía en mí plenamente y que eso no va a cambiar nunca. Sí me reconoció también que aquí se siente morir y que sigue aquí porque yo estoy aquí, porque estamos juntas, pero lo único que le importa de este lugar soy yo, que por lo demás le da todo igual, que es verdad que últimamente le cuesta mucho aguantar estable durante días enteros, que se siente frágil, que en cualquier momento tiene la sensación de que su alma se va a desvanecer y que toda ella se convertirá en polvo que el aire puede arrastrar, que muchas veces se descubre anhelando que todo desaparezca cuando, por ejemplo, va caminando por la calle y se ve rodeada por mucha gente o cuando en el tren se da cuenta de lo vacío que es para ella su alrededor, pero siempre piensa en mí y más o menos eso se le calma, esa sensación de nula pertenencia al mundo en el que se encuentra se calla por unos momentos.

Fue una conversación que me ayudó muchísimo, la verdad. Le confesé que necesitaba hablar así con ella y ella me dijo que, por supuesto, las cosas siempre hay que hablarlas, y también me dijo que no le tuviese en cuenta que estuviese así, tan ausente, que ni siquiera ella misma se daba cuenta de que el mundo que la rodea requiere más atención de ella de lo que ella puede ofrecer. Me dijo que no se encontraba muy bien, pero que no me preocupase, que no estaba asustada ni nada, simplemente es paciente consigo misma y espera que todo vaya calmándose. No lloró mientras me decía todo eso, pero sé que poco le faltaba para hacerlo. Le brillaban los ojos y de vez en cuando los cerraba, pero aguantó, tal vez porque sabía que, si ella lloraba, yo acabaría derrumbándome más y lo que ella quería sobre todo era darme fortaleza y de hecho así lo hizo, me la dio, porque hoy me levanté sintiendo que todo brilla, que nada es tan difícil... pero sigo sintiéndome muy culpable porque sé que Agnes no es feliz aquí y soy yo la única realmente que la retiene en este lugar; pero, si alguna vez nos vamos a vivir a Galicia, entonces nos quedaremos allí para siempre, no creo que volvamos, por eso pienso que es justo que vivamos aquí el tiempo que nos corresponda estar aquí, y vivir con paciencia, disfrutando de todo esto, que tenemos una casa muy bonita, adornada a nuestro modo (a pesar de que no es nuestra ni los muebles que hay aquí tampoco lo son), vivimos en un lugar que tiene todo lo que podemos necesitar, incluso hay bosques cerca (bosques de los que Agnes no se aprovecha apenas, curiosamente) y, bueno, tenemos muchas amigas, aunque sinceramente son más mías que suyas, pues ella no tiene confianza con nadie, no le tiene confianza a nadie, por mucho que alguna de ellas ha intentado hacerse un huequito en su corazón, casi de modo banal; pero yo sí me siento muy unida a los compañeros de trabajo y sobre todo a una amiguita que quiero mucho, que se llama Ariadna, y luego a la gente del templo, con la que de vez en cuando quedamos para tomar algo, para pasear o celebrar algún ritual (aunque últimamente casi no quedamos para eso). Quiero decir que yo siento que aquí lo tenemos todo, pero, claro, a ella le falta más de la mitad de su ser y eso yo no me siento capaz de remediarlo, al menos ahora.

Pero por lo menos conseguimos, con la conversación de anoche, deshacer ese miedo que a mí me torturaba tanto y también conseguí destruir la delgada barrera invisible que ella había construido entre nosotras; una barrera que a veces parecía no existir y, en otras, era lo único que yo notaba, esa barrera que la alejaba de mí y me impedía mirar de verdad a Agnes a los ojos. Pocas personas saben introducirse en su mirada como yo y creo que puedo afirmar sin equivocarme que soy la única que sabe adentrarse así en su mirada, sin sentir miedo, sabiendo entender perfectamente lo que siente y lo que piensa en ese momento. Pues esa barrera me impedía sumergirme en sus profundos ojos negros y eso me dolía tanto que era incapaz de digerir ese impedimento, la verdad.

Pues en general eso es todo lo que quería contar. No quería alargar el momento de escribir porque me sabía muy mal que lo último que escribí estuviese tan lleno de negatividad y tristeza. No obstante, sé que esta calma que nos envuelve puede ser muy frágil. En cualquier momento puede quebrarse, aunque ahora parezca que todo está bien. Por cierto, conseguí solucionar lo de ese viernes que tenía que pedirme para poder ir con Agnes a Galicia. También le confesé anoche que no quería que fuese sola a Galicia, le confesé que sabía que, si se iba sin mí, no iba a volver, y entonces fue cuando ella me dijo que sería incapaz de abandonarme así, aunque pongo entre comillas sus palabras. No me quiero imaginar lo que ella sentiría al saber que tiene ante sí la posibilidad de no volver si no quiere, de quedarse si no se sube a ese avión que puede devolverla a su casa. Entonces me dijo que ella me necesitaba para volver, que, al menos, cuando volvemos de Galicia, si estamos juntas, ella puede apoyarse en mí, a pesar de que igualmente se le destroza el alma cuando tenemos que regresar. No sé qué creer. Yo conozco a Agnes mejor que nadie, posiblemente, pero mi sexto sentido no funciona con ella. No puedo adivinar nada cuando intento intuir lo que va a pasar entre nosotras o consigo misma, solamente. No sé cuánto tiempo puede durar esta quebradiza conformidad. Tampoco nadie sabe aconsejarme de verdad. Todo aquél a quien le cuento lo que estoy viviendo con ella me escucha y me hace sentir que al menos no hablo para las paredes, pero nadie, nadie, ni siquiera mi hermana, sabe decirme lo que debo hacer o cómo puedo hacerlo. Yo me siento una ignorante en estos momentos de mi vida. A lo mejor me siento así porque no existe el consejo adecuado para estas situaciones, porque simplemente tenemos que responder a lo que queremos sin fijarnos en nada, pero la vida no es tan fácil, para nada, al contrario. Si intentamos dejarnos llevar por lo que queremos, tenemos que luchar contra todos los obstáculos que nos encontraremos por el camino porque nada es fácil, nada. Sin embargo, cuando pienso en estas cosas, enseguida me acuerdo de lo que me costó aceptar que estaba tan irrevocablemente enamorada de Agnes. Me costó mucho tiempo de lucha interna entre lo que soy y lo que no quería ser, entre lo que sentía y lo que no quería sentir. Cuando al fin reconocí que, por mucho que lo intentase, no podía huir del amor que sentía por ella, fue cuando decidí enfrentarme a la vida y volver de esa isla en la que había un montón de dificultades para vivir como por ejemplo la escasez de comida (dependíamos de nuestras cosechas para comer y del poco dinero que conseguíamos ganar en las distintas ferias a las que asistíamos, dinero que se nos iba prácticamente en su totalidad pagando el alquiler del sitio en el que poníamos nuestros puestos), pero donde la mayor dificultad para mí era vivir lejos de Agnes, día tras día despertar sin ella, sin poder saber cómo estaba, sin tener la oportunidad de asegurarme de que estaba bien. Ésa fue para mí la mayor dificultad. Por eso no quiero estar sin ella nunca más, y ahora mucho menos que sé lo que es tenerla plenamente, estar con ella, despertar con ella, dormirme entre sus brazos, sentirla conmigo en la noche, poder contar con ella para todo, hablar con ella durante horas sin sentir que tenemos que dejar de hacerlo, compartir con ella nuestras aficiones, nuestros pensamientos, nuestros sentimientos, cualquier cosa que nos emocione, que nos haga reír o llorar, saber que mis días se componen de su presencia, de su voz, de sus miradas, de sus caricias, de su acento, de su idioma, de su inmenso cariño, de su profunda dulzura, de su sabiduría, de su tranquilidad... Yo no puedo vivir sin todo eso, no puedo, definitivamente no podré nunca.

Y hay veces en las que de repente me pongo a llorar por cosas que todavía quedan muy lejos. A veces me da por pensar en cómo será la vida cuando ella se vaya definitivamente, cuando la vida avance y avance hasta llevarnos al momento irrevocable de nuestra vejez y ya no podamos volver atrás para disfrutar una vez más de la vida, cómo será saber que se nos agota el tiempo que podemos compartir, que cada vez nos quedan menos noches por vivir, menos amaneceres en los que despertar, menos sonrisas que compartir, cómo será cuando yo sienta que ella se va y me quedo sola en el mundo, sola, porque puedo estar rodeada de mucha gente, puedo conocer a muchas personas con las que me avengo, pero ella es quien más me completa, es quien le da luz a mis días, es con quien mejor me entiendo, es quien mejor me entiende y puede acogerme... La conexión que tengo con ella es infinita, es inquebrantable, es algo que ya se completó hace mucho tiempo y que ya no podrá volverse más fuerte porque ya llegó a ser lo más completo que tengo en mi vida y que jamás tuve. Es algo tan sólido como mi propio cuerpo; el que no puede deshacerse sin que yo muera. Es algo así, algo que me haría morir si desapareciese.

Sé que Agnes morirá antes que yo. No sé si lo hará en Galicia (eso también lo deseo yo con mucha fuerza), pero sé que se irá poco a poco y en silencio mientras yo le sostengo la mano y que de repente, como me ocurrió cuando Gaya murió a mi lado, dejaré de sentir la leve presión que ella ejercía sobre mis dedos, sentiré el preciso instante en el que ella me soltará de la mano para siempre, absolutamente para siempre, ese momento en el que ya su mano no tendrá vida, no tendrán vida sus ojos y su voz se apagará para el resto de la eternidad. He visto muchas veces ese momento entre los mensajes de los Arcanos, en mis sueños, incluso en alguna visión fugaz que he tenido en alguna meditación. Sé que ese momento existe y cuando lo evoco, como si lo hubiese vivido, siento que mi interior se desgarra. No soporto su tristísima belleza.

Y puede que haya vivido algún momento parecido junto a ella en algunas de las vidas que sé que hemos compartido en algún momento de la eternidad. Yo sé que Agnes y yo estuvimos juntas antes y no una, sino más de dos veces, y eso es innegable. Ambas lo sabemos. Ella sí pudo descubrirlo en algunas regresiones que Gaya la ayudó a hacer, incluso cuando ni siquiera sabía que yo existía. Ella no sabía quién era yo, sólo me veía en esos momentos junto a ella y sentía que me quería, me quería muchísimo y de verdad, como ahora. Cuando me habla de esas regresiones, me quedo tan helada que a veces me cuesta creer que de veras la vida pueda llegar a ser tan mágica. Ella me describe tal como me veía en esos momentos y es que soy yo, no cabe ni la menor duda. También me estremezco muchísimo cuando ella me cuenta lo que sintió al saber que yo existía todavía y que había vuelto junto a ella, al saber que estaba a punto de introducirme en su mundo. Es algo tan fuerte que ninguna de las dos sabemos experimentar realmente todo lo que se desprende de esos hechos.

Y cuando nos miramos a los ojos por primera vez, yo también sentí esa corriente invisible y tan fuerte que siempre nos unió, ese lazo que estuvo vivo aún cuando existía la muerte, cuando ninguna de las dos estaba viva todavía otra vez; pero yo no supe digerir esa sensación y a ella esa sensación la enloqueció por lo intensa que le parecía, por cómo le desgarraba el alma, por el horrible miedo que ella me tenía. Yo no sé por qué ella estaba tan convencida de que yo podía hacerle daño, aunque después me reconoció que lo que más la aterraba era mi rechazo. Ella estaba convencida de que yo la rechazaría si me enteraba de que habíamos estado juntas en otro momento de la Historia y si sabía que ella todavía me amaba como si nunca hubiese muerto y sobre todo lo que más la aterrorizaba era que yo descubriese que estaba enferma, que no era la misma mujer con la que había compartido tantas cosas hace tantos años.

Yo no sé cómo habría reaccionado en esos momentos si alguien me hubiese contado lo que había ya entre Agnes y yo. No lo sé, pero también tengo que reconocer que en esos momentos yo ya sentía algo muy fuerte por ella y que ese sentimiento me asustaba también mucho. No era capaz de reconocer lo que sentía, me escondía de ese amor y disfrazaba de miedo hacia ella esa emoción tan bonita que habría podido hacernos tan felices. Agnes siempre me pareció fascinante, incluso cuando más enferma estaba, cuando lo único que veía en sus ojos cuando la miraba era tristeza y miedo, cuando en su mirada yo captaba cuán tergiversada estaba para ella la realidad, nuestra realidad. Y hay muchos momentos que ni ella ni yo hemos sido capaces de explicar jamás ni de compartir nunca con nadie. No están plasmados en ninguna parte porque tal vez no tengan explicación dentro de este mundo lógico, pero yo puedo recordar muchos momentos efímeros en los que pensaba que alguna de las dos rompería esa frontera que nos separaba y reconocería lo que tanto nos dolía, pero ninguna de las dos fue capaz de hacerlo nunca.

Y recuerdo especialmente esa noche en la que Agnes compartió con el aquelarre El fuego de Hécate el último ritual de su vida. Creo que después de ése, ya no asistió a ninguno más y creo que, a partir de esa noche en la que todos la rechazaron tan cruelmente, el aquelarre comenzó a desintegrarse. Pues yo estuve a punto de defenderla con más fuerza delante de los demás. Lo hice, pero tenía tanto miedo a que Gaya, Neftis o Gilbert se diesen cuenta de que estaba loca por Agnes que no fui capaz de vencer mis miedos; pero de verdad, si hubiese sido más valiente, la habría cogido de la mano y la habría arrastrado hacia algún rincón en el que no hubiese ni una sola gota de rechazo y de desconfianza hacia ella; pero el miedo es la fuerza más paralizante, es mucho más fuerte que cualquier cosa que existe, y el miedo me venció totalmente. Ese momento era crucial, podría haber sido la frontera que separaba la oscuridad de la luz, era el preciso instante en el que todo podría haber cambiado, y no cambió por culpa mía.

Y cuando ella se fue así, con tanto dolor, albergando en su corazón tantas grietas sangrantes, con los ojos llenos de rabia, de impotencia y de desolación, también ansié salir corriendo tras ella, pero sin embargo me fui corriendo hacia mi cabaña y era tal el miedo que sentía (no sé a qué temía tanto, la verdad) que me perdí. Ella apareció como si hubiese caído del cielo, pero junto a la noche yo la percibía como la Diosa de Samhain, imponente y poderosa, cuando en realidad ella estaba tan deshecha y asustada como yo. Recuerdo percibir un leve rayo de inseguridad en su voz y en su mirada y cómo luego ese rayito se convertía en una fortaleza que ella no tenía en absoluto y con la que se disfrazó para parecer valiente y poderosa delante de mí, pero no sé quién de las dos estaba más deshecha, porque sé que ella también me tenía mucho miedo, inverosímilmente, miedo a mí, miedo al daño que yo podía hacerle si no la trataba como tanto esperaba, y por eso su mente, la que estaba ya tan llena de dolor y decepción, se esmeró en hacerle creer que lo mejor que podía hacer era actuar de cualquier forma posible para alejarme de ella, solamente para eso, para evitarse mi rechazo, para evitar que yo la hiriese de verdad en el alma.

En fin, son momentos que más bien parecen parte de un sueño, pero existieron, y, aunque sean tan duros, en verdad me gusta recordarlos porque son la muestra de que lo nuestro nunca fue normal ni cotidiano, ni siquiera parece verosímil. Y debo reconocer que me gusta haber vivido todo eso, aunque desharía si pudiese el inmenso sufrimiento que Agnes tuvo que vivir. Y me gusta haber vivido eso, en realidad, porque creo que es muy enriquecedor conocer hasta dónde puede llegar una enfermedad de la mente, hasta qué punto puede desvanecerse la razón, hasta dónde podemos llegar cuando no estamos bien, cuando se escapa nuestra salud. Y el hecho de que Agnes haya superado todo eso (yo no habría superado ni la mitad de lo que ella ha vivido) demuestra que estoy junto a la persona posiblemente más fuerte con la que pude cruzarme en mi vida. Aunque no lo crea, ella es muy fuerte, muy fuerte y valiente, y así mismo se lo dije anoche, que la admiraba, que para mí no había nadie más valiente y fuerte, aunque necesitaría escribírselo con sangre en el alma para que se lo creyese.

Y me da pena, realmente, que todo acabase tan mal, que Gilbert y Gaya al final se equivocasen tanto con Agnes. Me da pena porque sé que eso a ella nunca se le irá del alma, por mucho que haya sabido perdonarlos. Ella no le guarda rencor a nadie, pero esa herida que tiene en el corazón creo que nunca podrá desaparecer definitivamente, y sobre todo porque, cuando le das toda tu confianza a alguien, duele muchísimo que ese alguien de repente deje de entenderte y de cuidarte. Y me duele porque sé que ninguno de los dos, ni Gaya ni Gilbert, eran malas personas y sé que la querían, pero no supieron enfrentarse a lo enferma que estaba, y creo que fue injusto también que El fuego de Hécate se deshiciese de ese modo. Creo que éramos una gran familia. Yo guardo muchos recuerdos bonitos de la época que viví con ellos. Es curioso también que todo haya quedado tan atrás. Agnes y yo parecemos las únicas supervivientes de una vida que pareció un sueño, que solamente parece existir en nuestros recuerdos, como si nadie más pudiese evocarla, y es que en realidad es así. Ya no queda nadie, al menos en nuestro entorno, que pueda recordar lo que fue ese aquelarre. Quedan amigas que de vez en cuando me escriben, pero ya no es lo mismo. Ni siquiera saben que Agnes y yo estamos juntas y no sé cómo reaccionarían si se enterasen, qué cara se les quedaría al saber que esa persona que juzgaron con tanta crueldad es la persona más buena y mágica que yo he conocido jamás; aunque sé que Agnes sintió mucho más la disolución de ese aquelarre que yo porque para ella sí fue el principio de todo. Qué lejos queda ya todo eso, qué estremecedor es saber que nuestra vida se compone de etapas tan diferenciadas, tan distintas, que tan poco tienen que ver las unas con las otras.

Y creo que ya voy a dejar de escribir. Escribí mucho más de lo que me imaginaba y esperaba. Seguiría escribiendo hasta la noche si hiciese falta, reflexionando sobre tantos pensamientos que guardo en mi ser, pero entonces nunca se me agotarían las palabras.