Martes, 29 de maio de 2018
Xa pasou todo: o exame das oposicións e o exame do CELGA.
Non me atrevo a dicir aínda se aprobei ou non, pero si teño moita mellor
sensación que cando fixen o exame das oposicións, que, malia que saíse moi contenta
do exame, remateino sabendo que non aprobaría porque a maior parte das
preguntas respondinas ao chou, sen saber moi ben se o estaba facendo ben.
Gustaríame contar todo o que vivín esta fin de semana,
pero agora cústame moito ordenar as miñas ideas. Quero falar de moitas cousas,
de como me sinto, do que vivimos nesta viaxe... O primeiro que direi é que non
irei traballar durante esta semaniña toda porque o luns fun ao médico para lle
dicir que non me encontraba ben, que animicamente non me sentía capaz de
afrontar a miña vida. A doutora que me atendeu coñéceme moi ben, así que non
lle custou darme a baixa. Non tiven que lle explicar moito, só lle dixen que
levaba un tempo sentindo que non estaba ben, que preciso de descanso, duns días
nos que me poida relaxar, que teño medo de sentirme peor. O ano pasado, esta
mesma doutora propúxome que collese a baixa xustamente en marzo e en abril,
cando tiven unha recaída moi forte, e eu díxenlle que non, que non cría que
fose necesario, pero esta vez si. Sabía que, se ía traballar este luns, non
podería superar a volta de Galicia, da última viaxe que fixemos, que me custou
moito máis volver porque agora si que non sei cando voltaremos outra vez. Ao
menos, a última vez que viaxamos e tivemos que volver, pois sabía que en menos
de un mes regresaría, pero agora non sei se poderei volver antes do ano que
vén. Pode que volvamos en outubro, pero Artemisa tampouco sabe con certeza se
poderemos volver, así que agora... Prefiro non pensalo.
Agora podo escribir lembrando sorrinte todo o que vivimos
nesta fin de semana, que foi moi intensa e ao mesmo tempo serviunos para
relaxarnos, para quitarnos de enriba todo o estrés que levabamos, que era
moito, e paseino tan ben que é imposíbel que non sorría cando lembro todo o que
fixemos, cando lembro todas esas veces nas que case morremos de riso. Vivimos
momentos moi divertidos que nunca poderei esquecer. Había moito tempo que non
vivía con Artemisa uns días tan bonitos e cheos de felicidade. Si é certo que
adoitamos vivir momentos moi fermosos, pero creo que había moito tempo que non
riamos así, con tanta liberdade. Eu sentía que nada me preocupaba, que nada me
provocaba inquedanza, que estaba feliz, libre, moi libre, e con ela soamente.
Non me faltaba nada. Estaba na miña terra só coa miña Artemisiña e iso para min
xa é máis que abondo. É certo que tamén me gusta viaxar con Casandra, pero,
sinceramente, prefiro viaxar só con Artemisa antes que facelo con máis xente, a
verdade, porque ela é quen mellor me coñece, non teño que finxir, non teño que
me reprimir nada. É moito máis doado para min estar soamente con ela.
Pero dixen que agora podo lembrar cun sorriso todo o que
vivimos alí porque estes días foron como un soño para min e agora sinto que me
atopo nun pesadelo que non ten fin. Non se trata de que bote de menos a miña
terra soamente. Se trata de que neste lugar non me sinto eu, non sei quen son,
non me gusta falar con ninguén, vou pola rúa e sinto que todo me bota fóra,
coma se eu non puidese pertencer a este lugar. Hoxe, cando saímos un ratiño
pola tarde, ía con Artemisa sentindo que ela era a que realmente me sostiña, a
que me permitía camiñar sen sentir que o meu equilibrio esvaece como se eu non
tivese materia, coma se eu soamente fose ar, e ía polas rúas da cidade na que
vivimos sentindo que me encontro nun mundo que non é o meu mundo.
Realmente canseime xa de sentirme así, de dicir que, se
non estou en Galicia, non podo ser feliz. Non sei se verdadeiramente eu podería
atopar a calma definitivamente alí. Eu creo que si, pero talvez ese pensamento
tamén sexa un engano da miña mente e non sexa verdade. Seica para min non haxa
paz en ningures porque o problema non está no meu redor, senón dentro de min.
Seica o problema o teña eu, soamente, independentemente de onde estea, pero si
podo dicir que, cando eu era cativa e ía libre na miña terra, nin sequera
pensaba que podía existir un sentimento tan abafante coma a intensa morriña que
sempre viviu e vivirá no meu corazón. Si é certo que era moi doado que eu
sentise tristura, pero a tristura que eu sentía en Galicia era avelaíña como o
ar que zoa nos seráns, na anoitecida. Era unha tristura doce que me acollía,
que mesmo me aloumiñaba e me acariñaba a alma. Cando morreu a miña avoa si
sentín unha tristura insostíbel e insoportable, pero incluso con esa tristura
eu podía vivir. Lembraba a miña avoa sentindo que o seu recordo estaba tan vivo
por dentro de min como se ela estivese ao meu carón, como se en realidade ela
non se fose nunca.
Eu lembro que, cando estaba triste, simplemente porque o
ar zoaba silandeiro o porque a chuvia anegara os camiños, sentaba xunta a
lareira e, coa miña avoa, falaba de todos os sentimentos que podían caber na
alma. E eu non sentía que quixese morrer por sentir mágoa ou morriña. A miña
morriña era unha caricia, un bico suave, non me doía como me doe agora todo,
todo, mesmo a calor que xa me atafega tanto, esta calor chea de humidade na que
sinto que afogo. Daquela, non sentía que me faltase o ar neses tempos nos que
me deixaba levar polas bágoas que de súpeto nacían nos meus ollos cando
camiñaba polas corredoiras que había entre as árbores, non sentía que esa
tristura me quitase o ar, para nada. E agora sinto que calquera cousa me
asfixia, que son tan pequena como un graniño de area que o mar arrastra ata o
seu fondo.
E xuro que eu intento mergullarme nas cousas boas que
agora me dá a vida, que realmente son moitas. Eu podería estar agora mesmo
encerrada en calquera outra parte na que sería imposíbel ser feliz, pero, non, síntome
baleira nunha vida que sería a envexa da Agnes que, hai uns anos, non tiña
liberdade, que estaba a se murchar entre esas paredes brancas, sen nada polo
que soñar, tan soíña e sen acougo, tan falta de agarimos e de paz. Sería a
envexa desa nena á que arrincaron da súa terra tan inxustamente, á que non
escoitaron aínda que berrase desesperada, aínda que salaiase con todas as súas
forzas, aínda que protestase e amosase a súa intensa mágoa chorando sen fin;
pero, entón, se eu mesma tería que sentir envexa do que teño agora e do que son
agora, por que non sinto eu que estea na vida que me merezo? Malia que o teña
todo, eu sinto un baleiro moi forte que absorbe todo o que poida facerme feliz
aquí e cústame tanto erguerme todos os días, cústame tanto aceptar que teño que
me afrontar a días tan longos e tan cheos de estímulos... Por iso esta semana
non irei traballar, porque sei que, se vou agora, sentíndome tan mal, morrerei
e poida que empeore moito.
Antes de ir a Galicia, eu xa sentía que estaba coutando
unha desesperación que me apertaba a alma, pero intentaba refuxiarme na certeza
de que dentro de nada estaría de novo na miña terra e iso mantíñame forte, me
permitía afrontar todo o que tiña que vivir e ademais estaba moi contenta de
poder facer o exame do CELGA, que, por certo, eu creo que me saíu moi ben, aínda que
teño que agardar os resultados, xa que din que adoitan ser moi estritos, pero
teño a sensación de que este exame foime mellor, aínda que non sei se iso xa o
dixen antes. O certo é que estou escribindo sen pensar moito nas palabras que
escribo.
Dicía que, antes de ir a Galicia, sentía que tiña que
loitar decotío contra o estrés que tiña acumulado na alma, contra ese desánimo
que estaba a asomando na miña alma e que eu intentaba calar como fose, pero
agora xa non podo fuxir del, non podo, porque, sinceramente, diante miña, nos
próximos días, non teño nada que me faga ilusión, por máis que intente atopar
algunha cousa que me enche a alma de felicidade ou motivación. Non hai nada que
poida empurrarme agora cara ao futuro, así de claro. Non quero soar tráxica. Só
é o que sinto. E dáme rabia que dependa tanto de se estou nun lugar ou noutro,
dáme rabia porque é algo que eu non podo controlar, por moito que o intente.
Levo xa moito tempo lonxe da miña terra. Suponse que xa tería que estar afeita
a vivir afastada dela, pero, non, parece como se o paso do tempo fixese medrar
a miña morriña, a miña nostalxia, e fixese que o que me rodea sexa para min
cada vez máis o escenario dun pesadelo, como cando soñas con algo que te
aterroriza e o único que queres é escapar, fuxir diso que te estarrece tanto e
tanto, e cando espertas sentes que a vida volve a ti... pero aquí non hai espertar,
non podo fuxir, non podo pechar os ollos para que isto desapareza, e realmente
síntome incapaz de camiñar por este mundo. Non sei que facer coa miña vida.
Nada me enche, nada me parece interesante, non me sinto ben con nada. Agora xa
si que non podo fuxir desta época da que tanto intentei escapar. Sabía que viña
unha mala tempada, sabíao, pero non o quería aceptar porque ao menos tiña a
viaxe por diante, pero agora só teño días de traballo e máis días de traballo e
máis días de traballo, só teño que ir por unha cidade que me abafa, na que o ar
cheire tan estraño, na que non hai case recunchos naturais, na que é tan
difícil atopar un anaquiño de paz; pero xa non se trata de que estea nunha
cidade que non me gusta, é algo máis. Tampouco creo que sexa que estea lonxe de
Galicia. Chegou un momento no que tampouco confío en que eu poida ser realmente
feliz, aínda que si sei que alí sería todo máis doado para min, pois podería
falar sen sentir que a miña maneira de falar é diferente, sen sentir que son
tan distinta. Cando era cativa, cando apenas crecín, si era moi tímida e mesmo
coa xente da miña aldea custábame moito falar, pero agora, cando estou alí, na
miña terra, xa non sinto esa vergonza tan forte que me reprime tanto. Podo
falar con calquera persoa coa que precise falar, podo sorrir sen sentir que os
meus sorrisos son efémeros, podo ser eu mesma. Non son estraña alí.
O que sinto agora mesmo é que me dá medo todo, mesmo oír
un ruído forte, como os petardos que xa están ceibando na rúa. Eu non entendo
nada a diversión de tirar petardos porque si, simplemente porque estoupan e fan
un ruído insoportable; pero é que me aterra todo, aínda que sexan cousas
normais. E o peor é que non podo controlar estas sensacións, non podo facer
nada, por moito que o intente. Artemisa intentoume axudar con sesións de Reiki,
pero fanme efecto durante un tempo. Cando pasan unhas horas, de novo sinto que
esa tranquilidade que tiña esvaece e pérdese pola nada, desfaise coma se nunca
existise.
E soamente sinto ganas de chorar e de encerrarme en
calquera parte onde ninguén poida mirarme aos ollos, onde ninguén oia a miña
voz, onde ninguén poda lembrarse de min, ninguén. Mesmo sinto ganas de fuxir de
Artemisa. Non quero traerlle tanta tristura. Quero que ela só sinta paz e que
soamente atope luz no seu redor, non esta escuridade que me asfixia tanto
agora, que non podo vencer, que non podo aturar de ningún xeito. Sinto que
afogo, que me falta o ar cando choro, que alguén me aperta o peito como se
dentro de min houbese unha man aceda que me quita a vida e só sinto que me
rodea unha profunda escuridade, unha noite sen luar, sen estrelas, sen sons,
sen nada, nin harmonía, sen a chegada do abrente, unha noite que vira fría, que
se converte na noite máis longa da historia, e iso síntoo mentres choro,
mentres noto que a miña alma desfaise paseniñamente.
E hai momentos nos que sinto que estou mellor, que me
podo conformar con todo o que teño e mesmo nos que me sinto orgullosa e leda de
ter unha vida tan bonita, chea de tantas bendicións; pero de súpeto esa
conformidade tamén desaparece e é como se a miña alma non se puidese encher de
sensacións bonitas.
Sinceramente, o único que brila (e sei que a palabra
normativa é brilla, pero eu sempre dixen brila e sempre dixen estrela en
troques de estrela, que é a que recolle o dicionario) na miña vida é Artemisa.
Cando a miro, aínda que teña un nó na gorxa que non me deixa respirar, sinto
que se acouga a miña alma e entón só quero estar entre os seus brazos, sentirme
con ela soamente neses momentos que podemos compartir, só quero que me aparte
de todo o que me asusta, do que me estarrece. E sei que sen ela non podería
vivir nunca. Hai unha canción que di: “non brile maila lúa nin luceiro na mañá
se a miña amiga preto de min non está... que sequen todas as fontes e que quede
sen auga o mar se a miña amiga preto de min non está”. Ela sabe que para min
ela e a flor máis belida, a luz que me alumea sempre, pero agora sinto que non
podo darlle o que eu quero darlle, porque non son eu, porque nin sequera eu
mesma me atopo en min, non sei onde queda a miña identidade. Síntome moi
perdida agora mesmo e o único que me acouga é lembrar todo o que vivimos esta
fin de semana, que foi marabillosa, que de verdade foi a mellor viaxe que vivín
ultimamente, aínda que nunca poderei esquecer todas as que fixemos ata agora a
Galicia, pero esta última vez foi moi especial porque, como dixo Artemisiña o
domingo, nesta viaxe eu estaba distinta. Sempre me sentín moi leda en Galicia,
sempre, pero é verdade que as outras veces que fomos estaba eu un pouquiño
morriñosa, non podía quitarme de enriba o medo de terme que ir. Esta vez, sabía
que teriamos que partir, igual, pero a min me parecía que o momento de marchar
estaba sempre lonxe, mesmo cando estabamos agardando o avión no aeroporto de
Vigo, que tivemos moito atraso. Foi cando despegou o avión cando de verdade
sentín que outra vez estaban a me afastar da miña terra e foi xusto nese
momento cando me derrubei, cando me rompín en pranto, e miraba como Galicia se
alongaba, como a terra e o mar quedaban cada vez máis lonxe, como Galicia
facíase pequeniña, pequeniña, ata que xa quedou baixo as nubes, xa tan lonxe...
E entón xa non puiden seguir reprimindo as ganas de chorar, xa me desfixen en
bágoas... Vela tan lonxe, saber que xa non podía facer nada para quedar, saber
que de novo tería que me adoitar a estar lonxe.. Non me podía imaxinar a vida
que tería que levar aquí, os días cheos de estrés, os días nas rúas estas nas
que non atopo paz. E de novo síntome diferente entre unha morea de xente que
non pensa coma min, que non fala igual que eu, que fala dun xeito que non me
acolle en absoluto. Eu non quero desprezar o acento de aquí nin tampouco a
lingua que aquí se fala, pero... non, non me gusta. Cando falan, se é que o
fan, parece que estean rifándome por algunha cousa que fixen mal. Non me
acollen coa súa forma de falar, aínda que iso tampouco é culpa de ninguén,
soamente miña.
Ás veces penso que para que seguir viva se teño que estar
así, para que ter tanta sensibilidade, para que ter unha alma tan fráxil, para
que todo isto, para que tanto esforzo, para que estar loitando sempre por estar
ben cando non teño folgos para seguir adiante. Sorte que ao menos teño esta
semana para me repoñer disto... Sei tamén que non é que teña que me repoñer da
volta de Galicia. É algo máis. Había tempo que estaba fuxindo doutra recaída
das miñas e xa... pois non podo fuxir máis.
O que máis me doe é que Artemisa se sinta mal por culpa
miña. Non quero que ela se preocupe, non quero que se implique tanto en min,
que non viva intentando facerme sentir ben. Non quero que perda o marabilloso
tempo da súa marabillosa vida comigo porque sei que eu non teño remedio. Xa
pasará todo isto, xa pasará, sei que acabará pasando.
Hoxe tivemos unha conversación moi importante, aínda que
moi breve, na que me falou con toda sinceridade e díxome, moi segura ela, que
non quería marchar de aquí, que lle encantaba esta vida e que eu tiña que facer un
esforzo por intentar atopar a felicidade aquí porque polo momento non podiamos
ir vivir a Galicia e non cría que puidésemos facelo ata que pase moito tempo.
Díxome: "a oportunidade de ir vivir alí eran as oposicións e non che saíron ben...
pois entón xa teremos que esperar outra oportunidade, pero eu non podo deixar o
meu traballo" e milleiros de palabras máis que non quixen escoitar. Díxenlle que
o entendía perfectamente e xa está, que non pasa nada, que somos dúas, non
unha, e que a felicidade dela sempre foi moitísimo máis importante cá miña. Xa
está. O que me importa é que ela estea feliz. Se imos a Galicia e eu son a
única que se sinte ben, pois non sei se merece a pena... pero tamén penso que, se
ela quere que lle dea todo o que eu podo ser, deberiamos de vivir alí; pero, se
non quere, entón quere dicir que se conforma con terme así, a medias. Pois moi
ben.
Pero hei de ser sincera. Hai moito tempo que non me
enchían a mente uns pensamentos tan tristes. Levo pensando todo o día en... en
que non quero vivir máis. Non sei como dicilo. A morte dáme moitísimo medo,
pero a vida tamén, e non sei que sería peor, se quedar aquí sufrindo así, non
sentindo nunca acougo de verdade, ou partir para sempre á nada, a ese lugar
onde por fin calaría toda a miña tristura. Se para sempre vou ter que vivir
indo de cando en cando á miña terra, aturando unha lingua que non é a miña, non
podendo ser eu mesma, pois non sei que sentido ten a vida, sinceramente.
Evidentemente, non lle direi isto a Artemisa en ningún
momento porque teño a espranza (e sei que a palabra normativa é esperanza, pero
dáme igual) de que todo isto pase, de que estes pensamentos acaben por marchar
e xa queden no esquecemento; pero si me aterroriza ter estes pensamentos porque
agora podo controlalos, pero teño moito medo a que se fagan máis fortes, a que
medren por dentro de min e sexan o único que teña na miña alma. Non quero que
iso pase, sobre todo porque, se me ocorre estando soa, ninguén me poderá
convencer de que quede aquí; pero de verdade que me sinto moi triste,
moitísimo. Nin sequera teño ganas de chorar, Xa non me sae, xa chorei
moitísimo. Aproveitando que Artemisa si vai traballar, esta mañá estiven
chorando ata que sentín que xa non me quedaban bágoas. E repito que non é estar
lonxe da miña terra o que me ten así. Xa chorei abondo por iso, durante todos
estes anos. Nin sequera sei por que estou así, tan tristeira, tan desanimada,
non o sei, de verdade que non o sei. É como se por dentro de min houbese
algunha identidade que non é miña, como se non estivese eu no meu corpo
soamente, como se a miña mente non fose miña xa. Son sentimentos que xorden por
dentro de min sen que eu poida sentilos chegar e quedan sen que eu queira que
estean.
Hoxe intentei buscar acougo na natureza que hai preto da
nosa casa. Saín soíña pola mañá, contra as nove da mañá, e sentinme tan estraña
camiñando por ese bosque tan falto de árbores... É certo que replantaron moitas
árbores, pero para min está tan seco, tan vougo... Falla vida, falla todo, case
non hai paxaros que canten, non cheire ben o ar, non sei, non podo conectar con
esa natureza, por moito que o intente. E ademais sentinme tan soa, tan
inmensamente soa... e iso tamén me preocupa porque eu sempre me sentín moi ben
entre as árbores, estando na natureza...
Que de verdade sei que non é voltar da miña terra o que
me ten así, non é soamente iso, porque sempre estiven así, dende hai moito
tempo, e había moitos anos que non me sentía tan mal. Non podo achar o que é...
e talvez non haxa ningún motivo que me teña así, que me faga sentir tan triste.
Seica simplemente eu siga estando enferma e xa está, como dixo Casandra hai
pouco, que lle dixo a Artemisa que ela nunca debía de esquecer que eu estaba
enferma. É verdade, nunca poderei estar ben porque estou doente, soamente son
iso, unha muller desequilibrada e enferma, xa está.
Pero, cando estou con Artemisa, podo esquecer todo isto,
cando comparto con ela eses momentos nos que só existimos nós dúas, nos que
somos libres no noso amor, nos que só sentimos liberdade e amor. Podo esquecer
todo isto cando sinto na miña pel os seus aloumiños, os seus bicos... cando
podo acariñala por todos os recunchiños do seu corpo, cando a sinto tan unida a
min, cando non hai nada que poida inquietarnos, cando ela me dá o seu ar para
que eu respire, cando me protexe entre os seus brazos, co seu corpo, coa súa voz,
e entón sinto que nada me fere, que a miña alma non é fráxil. Síntome especial
e máxica baixo os seus dedos, xunto a ela, e entón a miña forma de ser si ten
sentido.
Pero eses momentos tamén rematan e entón volve isto, esta
sensación da que me quero desfacer e que é tan forte... Non sei canto tempo
durará isto, pero oxalá poida repoñerme rápido, oxalá poida estar ben dentro de
pouco porque, se isto se alarga no tempo, entón non quererei facer nada, non
quererei saír, non quererei falar con ninguén. Agora cústame moitísimo falar,
moito, é como se non tivese voz ou como se a miña voz fose de pedra e non
puidese saír da miña gorxa. Non sei, é unha cousa moi rara que había moito
tempo que non sentía. Só me apetece estar soíña e, se estou con Artemisa, non
quero que me pregunte nada, só quero que me explique as cousas que viviu, só
quero que me fale e me fale sen ter que lle responder a nada, que soamente teña
que escoitala, e xa está, que iso si o podo facer.
Sei que pasará. É a espranza que teño. Oxalá pase pronto
esta época, por favor, por favor... Teño moito medo a que estea peor, a que non
poida loitar contra a miña enfermidade e que pouco a pouco estea cada vez peor
e teña menos folgos para me afrontar á vida. Por favor, que isto pase... Non
quero estar así, non quero. É certo que sempre me custou vivir lonxe de
Galicia, pero sempre fun quen de vivir coa morriña, aínda que sei que non é
soamente iso o que me pasa, pero, entón, que alguén me axude a atopar o que
tanto me destrúe, que poida saber como deter as miñas ganas de chorar e de
agocharme do mundo enteiro, incluso de min mesma.
Nin sequera podo durmir ben. Dende hai semanas, teño
pesadelos todas as noites. Esperto espantadísima, sentindo que teño que fuxir
dalgunha cousa que, cando saio do soño, non podo lembrar, e Artemisa sempre
está ao meu lado acougándome, intentando que recupere a calma e poida durmir
outra vez, e iso leva pasándome noite tras noite, aínda que esta última vez que
estivemos en Galicia non me pasou ningunha noite; pero, xa, o domingo, me
volveu pasar outra vez, e en realidade non sei de que fuxo, que é o que tanto
me abraia.
Non acepto que non estea ben outra vez, que caese de
novo. Non acepto que teña que pasar unha mala época, non quero, non quero, non
quero sentir isto, non quero ter estes pensamentos tan horríbeis, non quero. Eu
só quero ser feliz con Artemisa, poder sorrir, poderlle dar todo o amor que
sinto por ela, que de verdade que é moito, pero só sei darllo cando estamos
xuntas, só cando podo estar entre os seus brazos, cando lle podo amosar que a
quero aloumiñándoa, acariñándoa, bicándoa durante un tempo infindo. Non lle
podo amosar nada se imos polas rúas desta cidade, se teño que me esforzar por
falar con xente coa que non conecto. Só lle podo dar o meu amor se estamos
soíñas, lonxe de calquera estímulo que me aterre.
Quería escribir de moitas máis cousas, quería deixar
escritos aquí unha chea de recordos que viñeron a min durante esta última
viaxe, pero non teño máis ganas nin tempo para escribir, pois xa é moi tarde e
Artemisa quere ir durmir. Só direi que nesta viaxe sentinme coma se fose nena
outra vez, sentíame tan libre, tan feliz... Ía tan lediña polas rúas, guiando a
Artemisa por Ourense, amosándolle todos eses recunchos que ela aínda non
coñecía, as pontes, sobre todo a ponte romana, que tanto me gusta, e tamén
todas esas rúas que coa súa irmá non vimos, e ela fascinábase de como lle
sorría todo o tempo, do ben que estabamos as dúas, nese lugar que para min
contén tantos recordos, que é tan máxico... Aínda que a modernidade percorra as
súas rúas, Ourense segue sendo para min esa cidade romántica e fermosa que
tanto me namoraba cando era cativa, cando ía eu soíña dende a miña aldea ata
alí, eu soa, sen sentir medo a nada, sen sentirme desprotexida, e a miña nai
non me impedía que fose. Saía eu pola mañanciña cedo e pode que chegase a
metade da mañá, cando xa o sol erguérase entre as nubes, e camiñaba polas rúas
de Ourense ata que sentía que xa tiña que volver á miña casa, pero era eu tan
libre... E esta vez eu expliqueille a Artemisa estas lembranzas cunha voz
diferente, cunha ilusión que aquí non sinto cando lle hei de explicar as
cousiñas que vivín. Ela estrañábase moitísimo cando eu lle contaba que ía soa a
Ourense cando nin sequera tiña dez anos. Non entendía como unha nena tan
cativiña podía camiñar durante horas pola estrada e estar soa nunha cidade tan
grande, pero ela o que non sabe é que Galicia nunca foi perigosa, ao menos o
recuncho onde eu vivía, e Ourense menos. Alí case que nos coñeciamos todos,
aínda que vivísemos en aldeíñas tan pequenas, pero eu sentía que non era
estraña.
A próxima vez que escriba, falarei dos recordos máis
bonitiños que teño coa miña nai, porque con ela tamén vivín cousas moi
fermosas, aínda que pesen máis os momentos duros, pero ela tamén soubo
coidarme, á súa maneira, pero tamén me coidaba e me quería e mo amosaba con eses
momentos que nunca poderei esquecer. Ela tamén sabía contar historias xunta a
lareira, ela tamén me apertaba e me protexía contra o seu peito cando eu tiña
medo, ela tamén chorou comigo cando morreu a miña avoa, ela tamén gozaba comigo
cando viviamos a seitura, cando chegaba a vendima... Ela tamén foi sempre unha
cativa dentro do corpo dunha muller que tiña que ser forte, que tivo que
aceptar que o amor da súa vida partise lonxe e que a abandonase nunha vida que
en realidade era moi dura, pois dependiamos dela para vivir, para poder comer,
e do seu esforzo, do esforzo que ela tiña que facer no campo todos os días,
dende que o sol alumeaba o horizonte ata que anoitecía, sempre, día tras día.
Apetéceme moito falar de todo iso, de todas esas
lembranzas tan bonitas, pero fareino a próxima vez que escriba.
TRADUCCIÓN
AL ESPAÑOL REALIZADA POR MARINA GLIMTMOON.
Nota
de la traductora: el texto original, en gallego, me lo envió la misma autora,
Agnes Ribeira, y, para que pueda llegar a más gente, me solicitó que lo
tradujese si lo creía conveniente. En la traducción al español, he intentado
respetar toda la estructura del texto, en cuanto a sus signos de puntuación y a
la estructura de las frases, y también respeté todo el vocabulario empleado,
sin usar sinónimos, aunque ella repitiese alguna palabra en una misma línea.
Respeté todo su contenido con la intención de que quede plasmada la versión más
fiel de lo que ella escribió.
Martes, 29
de mayo de 2018:
Ya
pasó todo: el examen de las oposiciones y el examen del CELGA. No me atrevo aún
a decir si aprobé o no, pero sí tengo mejor sensación que cuando hice el examen
de las oposiciones; que, a pesar de que saliese muy contenta del examen, lo
terminé sabiendo que no aprobaría porque la mayor parte de las preguntas las
respondí al azar, sin saber muy bien si lo estaba haciendo bien.
Me
gustaría contar todo lo que viví este fin de semana, pero ahora me cuesta mucho
ordenar mis ideas. Quiero hablar de muchas cosas: de cómo me siento, de lo que
vivimos en este viaje... Lo primero que diré es que no iré a trabajar durante
toda esta semana porque el lunes fui al médico para decirle que no me
encontraba bien, que anímicamente no me sentía capaz de afrontar mi vida. La
doctora que me atendió me conoce muy bien, así que no le costó darme la baja.
No tuve que explicarle mucho, sólo le dije que llevaba un tiempo sin sentirme
bien, que necesito un descanso, de unos días en los que pueda relajarme, que
tengo miedo a sentirme peor. El año pasado, esta misma doctora me propuso que cogiese
la baja justamente en marzo y en abril, cuando tuve una recaída muy fuerte, y
yo le dije que no, que no creía que fuese necesario, pero esta vez sí. Sabía
que, si iba a trabajar este lunes, no podría superar la vuelta de Galicia, del
último viaje que hicimos, que me costó mucho más volver porque ahora sí que no
sé cuándo volveremos otra vez. Al menos, la última vez que viajamos y teníamos
que volver, pues sabía que en menos de un mes regresaría; pero ahora no sé si
podré volver antes del año que viene. Puede que volvamos en octubre, pero
Artemisa tampoco sabe con certeza si podremos regresar, así que ahora...
Prefiero no pensarlo.
Ahora
puedo escribir recordando sonriente todo lo que vivimos este fin de semana, que
fue muy intenso y al mismo tiempo nos sirvió para relajarnos, para quitarnos de
encima todo el estrés que llevábamos, que era mucho, y lo pasé tan bien que es
imposible que no sonría cuando recuerdo todo lo que hicimos, cuando recuerdo
todas esas veces en las que casi morimos de risa. Vivimos momentos muy
divertidos que nunca podré olvidar. Hacía mucho tiempo que no vivía con
Artemisa unos días tan bonitos y llenos de felicidad. Sí es cierto que solemos
vivir momentos muy hermosos, pero creo que hacía mucho tiempo que no nos
reíamos así, con tanta libertad. Yo sentía que nada me preocupaba, que nada me
provocaba inquietud, que estaba feliz, libre, muy libre, y con ella solamente.
No me faltaba nada. Estaba en mi tierra sólo con mi Artemisiña y eso para mí ya
es más que suficiente. Es cierto que también me gusta viajar con Casandra,
pero, sinceramente, prefiero viajar sólo con Artemisa antes que hacerlo con más
gente, la verdad, porque ella es quien mejor me conoce, no tengo que fingir, no
tengo que reprimirme nada. Es mucho más fácil para mí estar solamente con ella.
Pero
dije que ahora puedo recordar con una sonrisa todo lo que vivimos allí porque
estos días fueron como un sueño para mí y ahora siento que me encuentro en una
pesadilla que no tiene fin. No se trata solamente de que eche de menos mi
tierra. Se trata de que en este lugar no me siento yo, no sé quién soy, no me
gusta hablar con nadie, voy por la calle y siento que todo me expulsa, como si
yo no pudiese pertenecer a este lugar. Hoy, cuando salimos un ratito por la
tarde, iba con Artemisa sintiendo que ella era quien realmente me sostenía, la
que me permitía caminar sin sentir que mi equilibrio se desvanecía como si yo
no tuviese materia, como si yo solamente fuese aire, e iba por las calles de la
ciudad en la que vivimos sintiendo que me encuentro en un mundo que no es mi
mundo.
Realmente
me cansé de sentirme así, de decir que, si no estoy en Galicia, no puedo ser
feliz. No sé si verdaderamente yo podría encontrar la calma definitivamente
allí. Yo creo que sí, pero tal vez ese pensamiento también sea un engaño de mi
mente y no sea verdad. Quizás, para mí no haya paz en ninguna parte porque el
problema no está a mi alrededor, sino dentro de mí. Quizás el problema lo tenga
yo solamente, independientemente de donde esté, pero sí puedo decir que, cuando
yo era pequeña e iba libre por mi tierra, ni siquiera pensaba que podía existir
un sentimiento tan agobiante como la intensa morriña que vivió y vivirá siempre
en mi corazón. Sí es cierto que era muy sencillo que sintiese tristeza, pero la
tristeza que yo sentía en Galicia era suave como el aire que sopla en los
atardeceres, en el anochecer. Era una tristeza dulce que me acogía, que incluso
me acariciaba el alma. Cuando murió mi abuela, sí sentí una tristeza
insostenible e insoportable, pero incluso yo podía vivir con esa tristeza.
Rememoraba a mi abuela sintiendo que su recuerdo estaba tan vivo por dentro de
mí como si ella estuviese a mi lado, como si en realidad ella no se hubiese ido
nunca.
Yo
recuerdo que, cuando estaba triste, simplemente porque el aire soplaba
silencioso o porque la lluvia había anegado los caminos, me sentaba cabe la
lumbre y, con mi abuela, hablaba de todos los sentimientos que podían caber en
el alma. Y yo no sentía que quisiese morir por sentir pena o morriña. Mi morriña
era una caricia, un beso suave, no me dolía como me duele ahora todo, todo,
incluso el calor que ya me agobia tanto, este calor lleno de humedad en el que
siento que me ahogo. En aquel entonces, no sentía que me faltase el aire en
esos tiempos en los que me dejaba llevar por las lágrimas que de súbito
brotaban de mis ojos cuando caminaba por las sendas que había entre los
árboles, no sentía que esa tristeza me quitase el aire, para nada. Y ahora
siento que cualquier cosa me asfixia, que soy tan pequeña como un granito de
arena que el mar arrastra hasta su fondo.
Y
juro que intento sumergirme en las cosas buenas que ahora me da la vida, que
realmente son muchas. Podría estar ahora mismo encerrada en cualquier otra
parte en la que sería imposible ser feliz, pero, no, me siento vacía en una
vida que sería la envidia de la Agnes que, hace unos años, no tenía libertad,
que estaba marchitándose entre esas paredes blancas, sin nada por lo que soñar,
tan solita y sin sosiego, tan falta de cariño y paz. Sería la envidia de esa
niña a la que arrancaron de su tierra tan injustamente, a la que no escucharon
aunque gritase desesperada, aunque sollozase con todas sus fuerzas, aunque
protestase y demostrase su intensa lástima llorando sin fin; pero, entonces, si
yo misma tendría que sentir envidia de lo que tengo ahora y de lo que soy
ahora, ¿por qué no siento que esté en la vida que me merezco? A pesar de que lo
tenga todo, yo siento un vacío muy fuerte que absorbe todo lo que pueda hacerme
feliz aquí y me cuesta tanto levantarme todos los días, me cuesta tanto aceptar
que tengo que enfrentarme a días tan largos y tan llenos de estímulos... Por
eso esta semana no iré a trabajar, porque sé que, si voy ahora, sintiéndome tan
mal, moriré y pueda que empeore mucho.
Antes
de ir a Galicia, yo sentía que estaba reprimiendo una desesperación que me
oprimía el alma, pero intentaba refugiarme en la certeza de que dentro de nada
estaría de nuevo en mi tierra y eso me mantenía fuerte, me permitía enfrentar
todo lo que tenía que vivir y además estaba muy contenta por poder hacer el
examen del CELGA, que, por cierto, creo que me salió muy bien, aunque tengo que
esperar los resultados, ya que dicen que suelen ser muy estrictos, pero tengo
la sensación de que este examen me fue mejor, aunque no sé si eso ya lo dije
antes. Lo cierto es que estoy escribiendo sin pensar mucho en las palabras que
escribo.
Decía
que, antes de ir a Galicia, sentía que continuamente tenía que luchar contra el
estrés que tenía acumulado en el alma, contra ese desánimo que estaba
asomándose a mi alma y que yo intentaba acallar como fuese; pero ahora ya no
puedo huir de él, no puedo, porque, sinceramente, delante de mí, en los
próximos días, no tengo nada que me haga ilusión, por mucho que intente
encontrar alguna cosa que me llene el alma de felicidad o motivación. No hay
nada que me pueda impeler ahora hacia el futuro, así de claro. No quiero sonar
trágica. Sólo es lo que siento. Y me da rabia que dependa tanto de si estoy en
un lugar o en otro, me da rabia porque es algo que yo no puedo controlar, por
mucho que lo intente. Llevo ya mucho tiempo lejos de mi tierra. Se supone que ya
tendría que estar acostumbrada a vivir alejada de ella, pero, no, parece como
si el paso del tiempo hiciese crecer mi morriña, mi nostalgia, e hiciese que lo
que me rodea sea para mí cada vez más el escenario de una pesadilla,, como
cuando sueñas con algo que te aterroriza y lo único que quieres es escapar,
huir de eso que te estremece tanto y tanto, y cuando despiertas sientes que la
vida vuelve a ti... pero aquí no hay despertar, no puedo huir, no puedo cerrar
los ojos para que esto desaparezca, y realmente me siento incapaz de caminar
por este mundo. No sé qué hacer con mi vida. Nada me llena, nada me parece
interesante, no me siento bien con nada. Ahora sí que ya no puedo huir de esta
época de la que tanto intenté escapar. Sabía que venía una mala temporada, lo
sabía, pero no lo quería aceptar porque al menos tenía el viaje por delante,
pero ahora sólo tengo días de trabajo y más días de trabajo y más días de
trabajo, sólo tengo que ir por una ciudad que me agobia, en la que el aire
huele tan extraño, en la que no hay casi rincones naturales, en la que es tan
difícil encontrar un pedacito de paz; pero ya no se trata de que esté en una
ciudad que no me gusta, es algo más. Tampoco creo que sea porque esté lejos de
Galicia. Llegó un momento en el que tampoco confío en que yo pueda ser
realmente feliz, aunque sí sé que allí sería todo más sencillo para mí, pues
podría hablar sin sentir que mi forma de hablar es diferente, sin sentir que
soy tan distinta. Cuando era pequeña y apenas crecí, sí era muy tímida e,
incluso con la gente de mi aldea, me costaba mucho hablar, pero ahora, cuando
estoy allí, en mi tierra, ya no siento esa vergüenza tan fuerte que me reprime
tanto. Puedo hablar con cualquier persona con la que precise hablar, puedo
sonreír sin sentir que mis sonrisas son efímeras, puedo ser yo misma. No soy
extraña allí.
Lo
que siento ahora mismo es que me da miedo todo, incluso oír un ruido fuerte,
como los petardos que ya están tirando en la calle. Yo no entiendo nada la
diversión de tirar petardos porque sí, simplemente porque explotan y hacen un
ruido insoportable; pero es que me aterra todo, aunque sean cosas normales. Y
lo peor es que no puedo controlar estas sensaciones, no puedo hacer nada, por
mucho que lo intente. Artemisa intentó ayudarme con sesiones de Reiki, pero me
hacen efecto durante un tiempo. Cuando pasan unas horas, de nuevo siento que
esa tranquilidad que tenía se desvanece y se pierde por la nada, se deshace
como si nunca hubiese existido.
Y
solamente siento ganas de llorar y de encerrarme en cualquier parte donde nadie
pueda mirarme a los ojos, donde nadie oiga mi voz, donde nadie pueda acordarse
de mí, nadie. Incluso siento ganas de huir de Artemisa. No quiero traerle tanta
tristeza. Quiero que ella sólo sienta paz y que solamente encuentre luz a su
alrededor, no esta oscuridad que ahora me asfixia tanto, que no puedo vencer,
que no puedo soportar de ninguna manera. Siento que me ahogo, que me falta el
aire cuando lloro, que alguien me aprieta el pecho como si dentro de mí hubiese
una mano áspera que me quita la vida e sólo siento que me rodea una profunda
oscuridad, una noche sin la luz de la luna, sin estrellas, sin sonidos, sin
nada, ni armonía, sin la llegada del amanecer, una noche que se vuelve fría,
que se convierte en la noche más larga de la Historia, y eso lo siento mientras
lloro, mientras noto que mi alma se deshace lentamente.
Y
hay momentos en los que siento que estoy mejor, que me puedo conformar con todo
lo que tengo e incluso en los que me siento orgullosa y contenta de tener una
vida tan bonita, llena de bendiciones; pero de repente esa conformidad también
desaparece y es como si mi alma no se pudiese henchir de sensaciones bonitas.
Sinceramente,
lo único que brilla en mi vida es Artemisa. Cuando la miro, aunque tenga un
nudo en la garganta que no me deja respirar, siento que mi alma se sosiega y
entonces sólo quiero estar entre sus brazos, sentirme con ella en esos momentos
que podemos compartir, sólo quiero que me aparte de todo lo que me asusta, de
lo que me aterroriza. Y sé que sin ella no podría vivir nunca. Hay una canción
que dice: “non brile maila lúa nin luceiro na mañá se a miña amiga preto de min
non está... Que sequen todas as fontes e que quede sen auga o mar se a miña
amiga preto de min non está”. Ella sabe que para mí ella es la flor más bella,
la luz que me alumbra siempre; pero ahora siento que no puedo darle lo que
quiero darle, porque no soy yo, porque ni siquiera yo misma me encuentro en mí,
no sé dónde queda mi identidad. Me siento muy perdida ahora mismo y lo único
que me serena es recordar todo lo que vivimos este fin de semana, que fue
maravilloso, que de verdad fue el mejor viaje que viví últimamente, aunque
nunca podré olvidar todos los que hicimos hasta ahora a Galicia, pero esta
última vez fue muy especial porque, como dijo Artemisa el domingo, en este
viaje yo estaba distinta. Siempre me sentí muy feliz en Galicia, siempre, pero
es verdad que las últimas veces que fuimos estaba yo un poco nostálgica, no me
podía quitar de encima el miedo a tener que irme. Esta vez, sabía que
tendríamos que partir, igual, pero a mí me parecía que el momento de marcharnos
estaba siempre lejos, incluso cuando estábamos esperando el avión en el
aeropuerto de Vigo, que tuvimos mucho retraso. Fue cuando despegó el avión
cuando de verdad sentí que otra vez estaban alejándome de mi tierra y fue justo
en ese momento cuando me derrumbé, cuando me rompí en llanto, y miraba cómo
Galicia se alejaba, cómo la tierra y el mar quedaban cada vez más lejos, cómo
Galicia se hacía pequeñita, pequeñita, hasta que ya quedó bajo las nubes, ya
tan lejos... Y entonces ya no pude seguir reprimiendo las ganas de llorar, ya
me deshice en lágrimas... Verla tan lejos, saber que ya no podría hacer nada
para quedarme, saber que de nuevo tendría que acostumbrarme a estar lejos de
ella... No me podía imaginar la vida que tendría que llevar aquí, los días
llenos de estrés, los días en estas calles en las que no encuentro paz. Y de
nuevo me siento diferente entre un montón de gente que no piensa como yo, que
no habla igual que yo, que habla de un modo que no me acoge en absoluto. Yo no
quiero despreciar el acento de aquí ni tampoco la lengua que aquí se habla,
pero no. no me gusta. Cuando hablan, si es que lo hacen, parece que estén
regañándome por alguna cosa que hice mal. No me acogen con su modo de hablar
aunque eso tampoco es culpa de nadie, solamente mía.
A
veces pienso que para qué seguir viva si tengo que estar así, para qué tener
tanta sensibilidad, para qué tener un alma tan frágil, para qué todo esto, para
qué tanto esfuerzo, para qué estar luchando siempre por estar bien cuando no
tengo fuerzas para seguir adelante. Suerte que al menos tengo esta semana para
reponerme de esto. Sé también que no es que tenga que reponerme de la vuelta de
Galicia. Es algo más. Hacía tiempo que estaba huyendo de otra recaída de las
mías y ya... pues no puedo huir más.
Lo
que más me duele es que Artemisa se sienta mal por culpa mía. No quiero que
ella se preocupe, no quiero que se implique tanto en mí, que no viva intentando
hacerme sentir bien. No quiero que pierda el maravilloso tiempo de su
maravillosa vida conmigo porque sé que yo no tengo remedio. Ya pasará todo
esto, ya pasará, sé que acabará pasando.
Hoy
tuvimos una conversación muy importante, aunque muy breve, en la que me habló
con toda sinceridad y me dijo, todo segura ella, que no quería irse de aquí,
que le encantaba esta vida y que yo tenía que hacer un esfuerzo por encontrar
la felicidad aquí porque por el momento no podíamos ir a vivir a Galicia y no creía
que pudiésemos hacerlo hasta que pase mucho tiempo. Me dijo: “la oportunidad de
ir a vivir allí eran las oposiciones y no te salieron bien... pues entonces ya
tendremos que esperar otra oportunidad, pero yo no puedo dejar mi trabajo” y
millones de palabras más que no quise escuchar. Le dije que lo entendía
perfectamente y ya está, que no pasa nada, que somos dos, no una, y que su
felicidad siempre fue muchísimo más importante que la mía. Ya está. Lo que me
importa es que ella esté feliz. Si vamos a Galicia y yo soy la única que se
siente bien, pues no sé si merece la pena... pero también pienso que, si ella
quiere que le dé todo lo que yo puedo ser, deberíamos vivir allí, pero, si no
quiere, entonces quiere decir que se conforma con tenerme así, a medias. Pues
muy bien.
Pero
he de ser sincera. Hacía mucho tiempo que no me llenaban la mente unos
pensamientos tan tristes. Llevo pensando todo el día en que... en que no quiero
vivir más. No sé cómo decirlo. Es cierto que la muerte me da mucho miedo, pero
la vida también, y no sé qué sería peor, si quedarme aquí sufriendo así, no
sintiendo sosiego de verdad, o partir para siempre a la nada, a ese lugar donde
por fin se callaría toda mi tristeza. Si para siempre voy a tener que vivir
yendo de vez en cuando a mi tierra, soportando una lengua que no es la mía, no
pudiendo ser yo misma, pues no sé qué sentido tiene la vida, sinceramente.
Evidentemente,
no le diré esto a Artemisa en ningún momento porque tengo la esperanza de que
todo esto pase, de que estos pensamientos acaben por marcharse y se queden en
el olvido, pero sí me aterroriza tener estos pensamientos porque ahora puedo
controlarlos, pero tengo miedo a que se hagan más fuertes, a que crezcan por
dentro de mí y sean lo único que tenga en el alma. No quiero que eso pase,
sobre todo porque, si me ocurre estando sola, nadie podrá convencerme de que me
quede aquí; pero de verdad que me siento muy triste, muchísimo. Ni siquiera
tengo ganas de llorar, ya no me sale, ya lloré muchísimo. Aprovechando que
Artemisa sí va a trabajar, esta mañana estuve llorando hasta que sentí que ya
no me quedaban lágrimas. Y repito que ya no es estar lejos de Galicia lo que me
tiene así. Ya lloré suficiente por eso, durante todos estos años. Ni siquiera
sé por qué estoy así, tan triste, tan desanimada. No lo sé, de verdad que no lo
sé. Es como si por dentro de mí hubiese alguna identidad que no es la mía, como
si en mi cuerpo yo no estuviese sola, como si mi mente no fuese mía ya. Son
sentimientos que surgen por dentro de mí sin que yo pueda sentirlos llegar y se
quedan sin que yo quiera que estén.
Hoy
intenté encontrar sosiego en la naturaleza que hay cerca de nuestra casa. Salí
solita por la mañana, hacia las nueve de la mañana, y me sentí tan extraña
caminando por ese bosque tan falto de árboles... Es cierto que replantaron
muchos árboles, pero para mí está tan seco, tan desierto... Falta vida, falta
todo, casi no hay pájaros que canten, no huele bien el aire, no sé, no puedo
conectar con esa naturaleza, por mucho que lo intente. Y además me sentí tan
sola, tan inmensamente sola... y eso también me preocupa porque yo siempre me
sentí muy bien entre los árboles, estando en la naturaleza...
Que
de verdad sé que no es volver de mi tierra lo que me tiene así, no es solamente
eso, porque siempre estuve así, desde hace mucho tiempo, y hacía muchos años
que no me sentía tan mal. No puedo hallar lo que es... y tal vez no haya ningún
motivo que me tenga así, que me haga sentir tan triste. Quizás simplemente siga
estando enferma y ya está, como dijo Casandra hace poco, que le dijo a Artemisa
que ella nunca debía olvidar que yo estaba enferma. Es verdad, nunca podré
estar bien porque estoy enferma, solamente soy eso, una mujer desequilibrada y
enferma, ya está.
Pero,
cuando estoy con Artemisa, puedo olvidar todo esto, cuando comparto con ella
esos momentos en los que sólo existimos nosotras dos, en los que somos libres
en nuestro amor, en los que solamente sentimos libertad y amor. Puedo olvidar
todo esto cuando siento sus caricias en mi piel, sus besos...cuando puedo
acariciarla por todos los rincones de su cuerpo, cuando la siento tan unida a
mí, cuando no hay nada que pueda inquietarnos, cuando ella me da su aire para
que yo respire, cuando me protege entre sus brazos, con su cuerpo, con su voz,
y entonces siento que nada me hiere, que mi alma no es frágil. Me siento
especial y mágica bajo sus dedos, junto a ella, y entonces mi forma de ser sí
tiene sentido.
Pero
esos momentos también terminan y entonces vuelve esto, esta sensación de la que
me quiero deshacer y que es tan fuerte... No sé cuánto tiempo durará esto, pero
ojalá pueda reponerme rápido, ojalá pueda estar bien dentro de poco porque, si
esto se alarga en el tiempo, entonces no querré hacer nada, no querré salir, no
querré hablar con nadie. Ahora me cuesta mucho hablar, mucho, es como si no
tuviese voz o como si mi voz fuese de piedra y no pudiese salirme de la
garganta. No sé, es una cosa muy rara que hacía mucho tiempo que no sentía.
Sólo me apetece estar sola y, si estoy con Artemisa, no quiero que me pregunte
nada, sólo quiero que me explique las cosas que vivió, sólo quiero que me hable
y me hable sin tener que responderle a nada, que solamente tenga que
escucharla, y ya está, que eso sí puedo hacerlo.
Sé
que pasará. Es la esperanza que tengo. Ojalá pase pronto esta época, por
favor, por favor... Tengo
mucho miedo a que esté peor, a que no pueda luchar contra mi enfermedad y que
poco a poco esté cada vez peor y tenga menos fuerzas para enfrentarme a la
vida. Por favor, que esto pase... No quiero estar así, no quiero. Es cierto que
siempre me costó vivir lejos de Galicia, pero siempre fui capaz de vivir con la
morriña, aunque sé que no es sólo eso lo que me pasa, pero, entonces, que
alguien me ayude a encontrar lo que tanto me destruye, a que pueda saber cómo
detener mis ganas de llorar y de esconderme del mundo entero, incluso de mí
misma.
Ni
siquiera puedo dormir bien. Desde hace semanas, tengo pesadillas todas las
noches. Me despierto espantadísima, sintiendo que tengo que huir de una cosa
que, cuando salgo del sueño, no puedo recordar, y Artemisa siempre está a mi
lado sosegándome, intentando que recupere la calma y pueda dormir otra vez. Y
eso lleva pasándome noche tras noche, aunque esta última vez que estuvimos en
Galicia no me pasó ninguna noche, pero, ya, el domingo volvió a pasarme otra
vez, y en realidad no sé de qué huyo, qué es lo que tanto me aterroriza.
No
acepto que no esté bien otra vez, que haya caído de nuevo. No acepto que tenga
que pasar una mala época, no quiero, no quiero, no quiero sentir
esto, no quiero tener estos pensamientos tan horribles, no quiero. Yo sólo
quiero ser feliz con Artemisa, poder sonreír, poder darle todo el amor que
siento por ella, que de verdad que es mucho, pero sólo sé dárselo cuando
estamos juntas, sólo cuando puedo estar entre sus brazos, cuando puedo
demostrarle que la quiero acariciándola y besándola durante un tiempo infinito.
No le puedo demostrar nada si vamos por las calles de esta ciudad, si tengo que
hablar con gente con la que no conecto. Sólo le puedo dar mi amor si estamos
solas, lejos de cualquier estímulo que me aterre.
Quería
escribir de muchas más cosas, quería dejar aquí escritos un montón de recuerdos
que vinieron a mí durante este último viaje, pero no tengo más ganas ni tiempo
para escribir, pues ya es muy tarde y Artemisa quiere ir a dormir. Sólo diré
que en este último viaje me sentí como si fuese niña otra vez, me sentía tan
libre, tan feliz... Iba tan alegre por las calles, guiando a Artemisa por
Ourense, enseñándole todos esos rincones que ella todavía no conocía, los
puentes, sobre todo el puente romano, que tanto me gusta, y todas esas calles
que con su hermana no vimos, y a ella le fascinaba cómo le sonreía yo todo el
tiempo, de lo bien que estábamos las dos, en ese lugar que para mí contiene
tantos recuerdos, que es tan mágico... A pesar de que la modernidad recorra sus
calles, Ourense sigue siendo para mí esa ciudad romántica y hermosa que tanto
me enamoraba cuando era niña, cuando iba yo solita desde mi aldea hasta allí,
yo sola, sin sentir miedo a nada, sin sentirme desprotegida, y mi madre no me
impedía que fuese. Salía por la mañana temprano y puede que llegase a mitad de
mañana, cuando el sol se había erguido ya entre las nubes, y caminaba por las
calles de Ourense hasta que sentía que tenía que volver a mi casa, pero yo era
tan libre... Y esta vez le expliqué a Artemisa todos estos recuerdos con una
voz diferente, con una ilusión que aquí no siento cuando le tengo que explicar
las cosas que viví. Ella se extrañaba muchísimo cuando le explicaba que yo iba
sola a Ourense cuando ni siquiera tenía diez años. No entendía cómo una niña
tan pequeñita podía caminar durante horas por la carretera y estar sola en una
ciudad tan grande; pero ella lo que no sabe es que Galicia nunca fue peligrosa,
al menos el rincón donde yo vivía, y Ourense menos. Allí casi que nos
conocíamos todos, aunque viviésemos en aldeas tan pequeñas, pero yo nunca sentí
que fuese extraña.
La
próxima vez que escriba, hablaré de los recuerdos más bonitos que tengo con mi
madre, porque con ella también viví cosas muy hermosas, aunque pesen más los
momentos duros, pero ella también supo cuidarme, a su manera, pero también me
cuidaba y me quería y me lo demostraba con esos momentos que nunca podré olvidar.
Ella también sabía contar historias cabe la lumbre, ella también me
abrazaba y me protegía contra su pecho
cuando tenía miedo, ella también lloró conmigo cuando murió mi abuela, ella
también disfrutaba conmigo cuando vivíamos la siega, cuando llegaba la
vendimia... Ella también fue una niña encerrada en el cuerpo de una mujer que
tenía que ser fuerte, que tuvo que aceptar que el amor de su vida se fuese
lejos y la abandonase en una vida que en realidad era muy dura, pues
dependíamos de ella para poder vivir, para poder comer, y de su esfuerzo, del
esfuerzo que ella tenía que hacer en el campo todos los días, desde que el sol
iluminaba el horizonte hasta que anochecía, siempre, día tras día.
Me
apetece mucho hablar de todo eso, de todos esos recuerdos, pero lo haré la
próxima vez que escriba.