viernes, 31 de agosto de 2018

DIARIO DE AGNES: XOVES, 2 DE AGOSTO DE 2018


Xoves, 2 de agosto de 2018

Estou vivindo un soño. Gustaríame poder voltar ao pasado para poder falar coa Agnes que sufría tanto por Artemisa e por estar lonxe da súa terra e dicirlle que non se desacougase, que tivese paciencia, que a vida aínda tiña moitos agasallos que lle facer e así calmar a inmensa tristura que lle enchería toda a ialma. Se eu tivese sabido que me agardaban estes días tan marabillosos, tería pasado calquera crise con esperanza, sabendo que esas malas andainas da miña vida eran pasaxeiras; pero a vida ten que che facer sentir toda a escuridade do mundo para que despois poidas apreciar a luz que de súpeto invade os teus días. Agora mesmo son tan feliz que sinto que non cabe tanta felicidade no meu corpo. Case que me custa crer que, hai uns días, estaba a o pasar tan mal por mor do que ocorrera con Artemisa. Agora todo iso xa está moi lonxe, case esquecido. Nunca pensei que sería tan marabilloso e máxico estar con Artemisa na miña terra. Mesmo, entendo doutra maneira o que me pasou con Lúa. Eu precisaba vivir todos eses momentos tan importantes da miña vida con Artemisa e Lúa foi quen encheu o baleiro que deixaba a ausencia de Artemisa. Evidentemente, non estou dicindo que Lúa substituíse a Artemisa, xamais pensei nin sentín iso, xamais, e ademais ela converteuse na mellor amiga que tiven nunca, aparte de Artemisa. Creo que o vencello que nos une me confundiu moito porque é a primeira vez que teño unha amiga así, coa que me sinto tan ben, tan cómoda e feliz; pero todo iso creo que me serviu para saber que quero a Artemisa máis do que pensaba. Creo que todo iso que vivimos serviu para fortalecer o amor que nos une. Pero o que quería dicir é que non me esperaba para nada que sería tan marabilloso estar con Artemisa na miña terra. Á felicidade que sinto por estar eiquí súmase a felicidade que sinto por estar con Artemisa no lugar que máis amo da Terra. Que se fundan eses dous amores tan fortes me fai sentir unha sensación tan bonita e forte que moitas veces sinto que o meu corpo queda sen materia e só son de ar e que voo entre estas ondas de alegría e felicidade que percorren todo o meu ser. Ademais, estou vivindo momentos tan bonitos que máis ben parecen parte dun soño. Por exemplo, onte levei a Artemisa a un recuncho fermosísimo no que vivimos intres inesquecíbeis e ademais, alí, ela de súpeto fixo que a nosa vida brillase moito máis. Aínda non me podo crer que iso vaia ocorrer, pero non o vou contar aínda.

Fomos camiñando pola tardiña (aproveitando que aínda non chegara a verdadeira calor, que, carallo, xa vai facendo unha calor insostíbel, e din que irá máis calor aínda!) e chegamos subindo outro monte, entre carballos, case sen planificar moito o camiño que seguiamos, só deixándonos levar polas nosas ganas de estar xuntiñas, descubrindo xuntas os recunchos da miña terra. Notaba que Artemisa estaba moi feliz, riseira, cada vez máis namorada deste curruncho que eu amo tanto, e iso facíame sentir máis feliz con cada segundo que pasaba. Que bonito me parecía todo, canta felicidade, canta ledicia. E esas emocións tan bonitas impulsábanos a camiñar e camiñar namentres falabamos de calquera cousa, namentres riamos, namentres eramos tan felices... como había moito tempo que non o eramos. E os ollos de Artemisa brillaban tanto... e me sentía encadeada polo seu ollar, tan bonito, tan tenro.

Ao final, chegamos ao cume dese monte, o monte da Carballeira de embaixo chamámolo sempre, entre nós, e, dende alí, víase unha paisaxe tan fermosa que case quedamos sen alento. As árbores baixo o ceo refulxente da tarde, o río discorrendo entre os troncos, o verdor das follas, tan brillante, as montañas de Ourense ao lonxe, da nosa fermosa provincia... e as aldeas máis pequeniñas entre os montes, entre as leiras. E tamén a cidade de Ourense, grande e fermosa, ao lonxe. E parecía que unha néboa doce cubría os cumes das lonxanas montañas.

     Agnes, que bonito é isto —díxome Artemisa cos ollos cristalinos— e que ben se está eiquí...

     Alégrome de que che guste, cariño —respondinlle emocionada.

     Agnes, gustaríame que o tempo se detivese, gustaríame que nada máis existise neste intre... Que bonito, Agnes.

     En realidade, nada máis existe, meu amor, só ti e máis eu neste lugar, neste recunchiño do mundo que xa é o noso mundo —díxenlle mentres a abrazaba.

     Agnes, téñoche que confesar que estou cada vez máis namorada deste lugar. Perdóame por dubidar... Agnes, ogallá puidésemos quedar eiquí para sempre.

     Podemos quedar, miña vida. Cando chegue setembro, xa nos preocuparemos diso. Agora, goza de todo isto. Precisabas tanto ti tamén limparche a ialma... —díxenlle namentres a acariñaba.

     Quérote tanto, Agnes... quéroche pedir unha cousiña...

     ah, si? Que cousiña? —rin mentres a miraba curiosa.

     Pois... ai, dáme vergonza —riu encantadoramente.

     E logo?

     Ai, gústame tanto cando dis iso —riu con máis ganas—. Agnes...

     pois xa verás que te esgotarás de ouvilo —rin con ela.

     Non creo que me canse de ti nunca.

Estabamos envoltas por unha calma tan bonita que só o vento, de cando en cando, rompía debilmente con moito agarimo, abaneando as follas das árbores, facendo que a señardade que nos rodeaba se volvese máis densa, máis íntima.

     Agnes, queres... queres... —tatexou nerviosa apartándome a mirada.

     Quero que, Artemisiña? —pregunteille rindo con agarimo.

     Queres casar comigo, Agnes? —preguntoume mirándome aos ollos, fixamente, con moito amor, con seguridade, con felicidade. Notei que se reprimía un sorriso—. Queres estar comigo para sempre? Queres ser a miña muller?

     Xa o son, vidiña —contesteille nerviosa, emocionada—. Artemisiña...

     Queres, Agnes?

     Xaora que quero, Artemisiña —díxenlle chorando de emoción—. Como non vou querer, meu amor?

     Xa é hora de que casemos, non cres? A nós non nos fai falla amosar que nos queremos cun papel nin con unha cerimonia, pero socialmente irá todo mellor se...

     Non fai falla que digas nada máis, miña vida. Xaora que quero, quéroo, quéroo, deséxoo con toda a miña ialma —asegureille abrazándoa con moita felicidade.

     Será unha cerimonia fermosísima, xa verás, e a faremos eiquí, eiquí mesmo, neste bosque, entre estas árbores.

     De verdade? —pregunteille case sen poder falar. A emoción inundaba a miña voz.

     Xaora que si. Non podería ser noutra parte —ría ela namentres tamén choraba.

     Non o podo crer —ría eu—. Pensaba que non podía ser máis feliz e...

     sempre che farei a muller máis feliz do mundo. Faría calquera cousa por ti, Agnes, calquera.

     Eu tamén, Artemisiña... miña Artemisiña...

E, dende que vivimos ese momento, síntome coma se alguén me tivese enchido a ialma só de emoción e euforia. Non lembro deses intres duros e escuros que estiveron a piques de me desfacer. Todos notan a nosa felicidade, todos saben que non pode haber máis calma na nosa vida. E todo é marabilloso. Dáme medo que sexa tan marabilloso.

Ademais, por se todo isto fose pouco, empezan as festas da nosa aldeíña! Por fin a miña Artemisiña coñecerá as festas da nosa aldea, poderá coñecer que é sentir a nosa música, poderá danzar comigo... e, tamén, por fin, me verá participando nas nosas pandeiradas! Penso tocar mañá venres, que xa o estamos preparando todo, e cantarei coas mulleres da miña aldea por fin, despois de tanto tempo sen facelo. Estou tan eufórica e emocionada que non cabe en min tanta emoción. Ademais, estamos preparando comida, facendo empanadas, faremos tostas, croquetiñas de todo tipo, traerán unha banda de gaitas, tocarán con zanfonas, pandeiros... Será tan e tan bonito... e estou desexando que Artemisa coñeza todo isto. Ela tamén ten moitas ganas de descubrir como son as festas da miña aldeíña, das que tanto lle falei.

realmente, non sei como é posíbel que Artemisa mudase tanto de opinión, pero non cambiaría nada agora mesmo. E iso que vai unha calor cada vez máis intensa. nós sempre nos levamos a peor parte do verán, eiquí en Ourense, e sobre todo esta zona, no Val do Miño, de onde parece que naza a calor. Pero é o que sempre pasou. e temos a sorte de que tanto as noites como as mañás son fresquiñas, aínda que cada vez custa máis que baixen as temperaturas pola noitiña, pero pódese durmir perfectamente. é que, ata hoxe, se pode dicir que en Galicia non houbo verán, que por min encantada, pero... non sei, é todo moi estraño. e queixábame eu a semana pasada, cando dicía que ía calor... Nada que ver con agora. agora é que non se pode estar na rúa. só apetece estar no río e dentro da casa, que, entre as paredes de pedra, parece que non exista a calor. mesmo pola noitiña nos presta taparnos cunha mantiña finiña... Dende logo, Artemisa está encantada con esta temperatura, pero tamén é verdade que agora custa saír. son as oito da tarde e parece que o sol bota toda a calor que non botou estes días. entre as árbores do bosque, polo menos, hai sombra e pódese estar. e o peor está por vir! pero non pasa nada, é o que nos toca vivir e xa está. devezo por que comecen as festas da aldeíña hoxe pola noite, ás dez faremos a primeira cea!

tamén teño moitas ganas de que chegue a semana que vén para comezar con Artemisa esa viaxe que tiñamos planificada. despois, o máis seguro é que volvamos á aldeíña, porque ela di que quere estar eiquí todo o tempo posíbel.

e, cando lembro que Artemisa me pediu que casase con ela, sinto que todo o meu ser se enche de bolboretas que me percorren todo o meu corpo. ela di que quere que casemos en primavera, que é a época do ano que máis lle gusta, e eu non teño nada que obxectar. a primavera na miña terra é tan fermosa... aínda que tamén amo o outono, pero creo que na primavera será fermosísimo. e ademais será unha voda moi bonita, baseada nas nosas tradicións e crenzas. ai, devezo por vivir ese momento, pero sei que aínda me quedan moitas cousiñas fermosas por vivir, a primeira e máis próxima son as festas da miña aldeíña, compartidas con Artemisa. merquei para estas festas un vestido vermello moi bonito, larguiño e cunha saia con volantiños e un bordadiño de flores. E merqueino en Ourense, que fomos Artemisa, Lúa e máis eu para mirarnos todas algunha cousiña para esta noite. fomos onte pola tarde. Non podo crer aínda que estea eiquí coa miña Artemisiña, vivindo todo isto. E sinto que cada vez está máis preto o momento de quedar en Ourense para sempre, de vivir eiquí para sempre. agora, cando estou alí, xa non a miro sabendo que o tempo que podemos compartir é finito, ao contrario. agora estou alí cunha calma infinda e fermosa.

creo que vou deixar de escribir xa. temos que prepararnos para a festiña! artemisa estaba na ducha e agora xa saíu.

xa escribirei noutro momento!

 

Jueves, 2 de agosto de 2018

Estoy viviendo un sueño. Me gustaría poder volver al pasado para poder hablar con la Agnes que sufría tanto por Artemisa y por estar lejos de su tierra y decirle que no se desasosegase, que tuviese paciencia, que la vida aún tenía muchos regalos que hacerle y así calmar la inmensa tristeza que le llenaría toda el alma. Si yo hubiese sabido que me esperaban estos días tan maravillosos, habría pasado cualquier crisis con esperanza, sabiendo que esas malas épocas de mi vida eran pasajeras; pero la vida tiene que hacerte sentir toda la oscuridad del mundo para que después puedas apreciar la luz que de súbito invade todos tus días. Ahora mismo soy tan feliz que siento que no cabe tanta felicidad en mi cuerpo. Casi me cuesta creer que, hace unos días, estaba pasándolo tan mal por lo que había ocurrido con Artemisa. Ahora todo eso ya está muy lejos, casi olvidado. Nunca pensé que sería tan maravilloso y mágico estar con Artemisa en mi tierra. Incluso, entiendo de otra manera lo que me ha pasado con Lúa. Yo necesitaba vivir todos esos momentos tan importantes de mi vida con Artemisa y Lúa fue quien llenó el vacío que dejaba la ausencia de Artemisa. Evidentemente, no estoy diciendo que Lúa haya sustituido a Artemisa, jamás pensé ni sentí eso, jamás, y además ella se ha convertido en la mejor amiga que he tenido nunca, aparte de Artemisa. Creo que el vínculo que nos une me confundió mucho porque es la primera vez que tengo una amiga así, con la que me siento tan bien, tan cómoda y feliz; pero todo eso creo que me ha servido para saber que quiero a Artemisa más de lo que pensaba. Creo que todo eso que hemos vivido ha servido para fortalecer el amor que nos une. Pero lo que quería decir es que no me esperaba para nada que sería tan maravilloso estar con Artemisa en mi tierra. A la felicidad que siento por estar aquí se le suma la felicidad que siento por estar con Artemisa en el lugar que más amo de la Tierra. Que se fundan esos dos amores tan fuertes me hace sentir una sensación tan bonita y fuerte que muchas veces siento que mi cuerpo se queda sin materia y sólo soy de aire y que vuelo entre estas olas de alegría y felicidad que recorren todo mi ser. Además, estoy viviendo momentos tan bonitos que más bien parecen parte de un sueño. Por ejemplo, ayer llevé a Artemisa a un rincón hermosísimo en el que vivimos instantes inolvidables y además, allí, ella de súbito hizo que nuestra vida brillase mucho más. Todavía no puedo creerme que eso vaya a ocurrir, pero no voy a contarlo aún.

Fuimos caminando por la tardiña (aprovechando que aún no había llegado el verdadero calor, que, carallo, ya va haciendo un calor insoportable, ¡y dicen que hará más calor aún!) y llegamos subiendo otro monte, entre robles, casi sin planificar mucho el camino que seguíamos, sólo dejándonos llevar por nuestras ganas de estar juntiñas, descubriendo juntas los rincones de mi tierra. Notaba que Artemisa estaba muy feliz, sonriente, cada vez más enamorada de este rincón que yo amo tanto, y eso me hacía sentir más feliz con cada segundo que pasaba. Qué bonito me parecía todo, cuánta felicidad, cuánta alegría. Y esas emociones tan bonitas nos impulsaban a caminar y caminar mientras hablábamos de cualquier cosa, mientras reíamos, mientras éramos tan felices... como hacía mucho tiempo que no lo éramos. Y los ojos de Artemisa brillaban tanto... y me sentía encandilada por su mirada, tan bonita, tan tierna.

Al final, llegamos a la cima de ese monte, O monte da Carballeira de Embaixo lo llamamos siempre, entre nosotros, y, desde allí, se veía un paisaje tan hermoso que casi nos quedamos sin aliento. Los árboles bajo el cielo refulgente de la tarde, el río discurriendo entre los troncos, el verdor de las hojas, tan brillante, las montañas de Ourense a lo lejos, de nuestra hermosa provincia... y las aldeas más pequeniñas entre los montes, entre las vegas. Y también la ciudad de Ourense, grande y hermosa, a lo lejos. Y parecía que una niebla dulce cubría las cumbres de las lejanas montañas.

     Agnes, qué bonito es esto —me dijo Artemisa con los ojos cristalinos— y qué bien se está aquí...

     Me alegro de que te guste, cariño —le respondí emocionada.

     Agnes, me gustaría que el tiempo se detuviese, me gustaría que nada más existiese en este instante... Qué bonito, Agnes.

     En realidad, nada más existe, amor mío, sólo tú y yo en este lugar, en este rinconciño del mundo que ya es nuestro mundo —le dije mientras la abrazaba.

     Agnes, tengo que confesarte que estoy cada vez más enamorada de este lugar. Perdóname por dudar... Agnes, ojalá pudiésemos quedarnos aquí para siempre.

     Podemos quedarnos, vida mía. Cuando llegue septiembre, ya nos preocuparemos de eso. Ahora, disfruta de todo esto. Necesitabas tanto tú también limpiarte el alma... —le dije mientras la acariciaba.

     Te quiero tanto, Agnes... Quiero pedirte una cosita...

     ¿Ah, sí? ¿Qué cosiña? —me reí mientras la miraba curiosa.

     Pues... Ay, me da vergüenza —se rió encantadoramente.

     E logo?

     Ay, me gusta tanto cuando dices eso —se rió con más ganas—. Agnes...

     Pues ya verás que te cansarás de oírlo —me reí con ella.

     No creo que me canse de ti nunca.

Estábamos envueltas por una calma tan bonita que sólo el viento, de vez en cuando, rompía débilmente con mucho cariño, meciendo las hojas de los árboles, haciendo que la soledad que nos rodeaba se volviese más densa, más íntima.

     Agnes, quieres... quieres... —tartamudeó nerviosa apartándome la mirada.

     ¿Quiero qué, Artemisiña? —le pregunté riéndome con cariño.

     ¿Quieres casarte conmigo, Agnes? —me preguntó mirándome a los ojos, fijamente, con mucho amor, con seguridad, con felicidad. Noté que se reprimía una sonrisa—. ¿Quieres estar conmigo para siempre? ¿Quieres ser mi mujer?

     Ya lo soy, vidiña —le contesté nerviosa, emocionada—. Artemisiña...

     ¿Quieres, Agnes?

     Por supuesto que quiero, Artemisiña —le dije llorando de emoción—. ¿Cómo no voy a querer, amor mío?

     Ya es hora de que nos casemos, ¿no crees? A nosotras no nos hace falta demostrar que nos queremos con un papel ni con una ceremonia, pero socialmente irá todo mejor si...

     No hace falta que digas nada más, vida mía. Claro que quiero, lo quiero, lo quiero, lo deseo con toda mi alma —le aseguré abrazándola con mucha felicidad.

     Será una ceremonia hermosísima, ya verás, y la haremos aquí, aquí mismo, en este bosque, entre estos árboles.

     ¿De verdad? —le pregunté casi sin poder hablar. La emoción inundaba mi voz.

     Por supuesto que sí. No podría ser en otra parte —se reía ella mientras también lloraba.

     No me lo puedo creer —reía yo—. Pensaba que no podía ser más feliz y...

     Siempre te haré la mujer más feliz del mundo. Haría cualquier cosa por ti, Agnes, cualquiera.

     Yo también, Artemisiña... mi Artemisiña...

Y, desde que vivimos ese momento, me siento como si alguien me hubiese llenado el alma sólo de emoción y euforia. No me acuerdo de esos instantes duros y oscuros que estuvieron a punto de deshacerme. Todos notan nuestra felicidad, todos saben que no puede haber más calma en nuestra vida. Y todo es maravilloso. Me da miedo que sea tan maravilloso.

Además, por si todo esto fuese poco, ¡empiezan las fiestas de nuestra aldeíña! Por fin mi Artemisiña conocerá las fiestas de nuestra aldea, podrá conocer que es sentir nuestra música, podrá bailar conmigo... y, también, por fin, ¡me verá participando en nuestras pandeiradas! Pienso tocar mañana viernes, que ya estamos preparándolo todo, y cantaré con las mujeres de mi aldea por fin, después de tanto tiempo sin hacerlo. Estoy tan eufórica y emocionada que no cabe en mí tanta emoción. Además, estamos preparando comida, haciendo empanadas, haremos tostas, croquetiñas de todo tipo, traerán una banda de gaitas, tocarán con zanfonas, tambores... Será tan y tan bonito... Estoy deseando que Artemisa conozca todo esto. Ella también tiene muchas ganas de descubrir cómo son las fiestas de mi aldeíña, de las que tanto le hablé.

Realmente, no sé cómo es posible que Artemisa mudase tanto de opinión, pero no cambiaría nada ahora mismo. Y eso que hace un calor cada vez más intenso. Nosotros siempre nos llevamos la peor parte del verano, aquí en Ourense, y sobre todo esta zona, en el valle del Miño, de donde parece que nazca el calor. Pero es lo que siempre pasó. Y tenemos la suerte de que tanto las noches como las mañanas son fresquiñas, aunque cada vez cuesta más que bajen las temperaturas por la nocheciña, pero se puede dormir perfectamente. Es que, hasta hoy, se puede decir que en Galicia no hubo verano, que por mí encantada, pero... no sé, es todo muy extraño. Y me quejaba yo la semana pasada, cuando decía que hacía calor... Nada que ver con ahora. Ahora es que no se puede estar en la calle. Sólo apetece estar en el río y dentro de casa, que, entre las paredes de piedra, parece que no exista el calor. Incluso por la nocheciña nos apetece taparnos con una mantiña finiña... Desde luego, Artemisa está encantada con esta temperatura, pero también es verdad que ahora cuesta salir. Son las ocho de la tarde y parece que el sol lance todo el calor que no echó estos días. Entre los árboles del bosque, por lo menos, hay sombra y se puede estar. ¡Y lo peor está por venir! Pero no pasa nada, es lo que nos toca vivir y ya está. Estoy deseando que comiencen las fiestas de la aldeíña hoy por la noche, ¡a las diez haremos la primera cena!

También tengo muchas ganas de que llegue la semana que viene para comenzar con Artemisa ese viaje que teníamos planificado. Después, lo más seguro es que volvamos a la aldeíña, porque ella dice que quiere estar aquí todo el tiempo posible.

Y, cuando recuerdo que Artemisa me pidió que me casase con ella, siento que todo mi ser se llena de mariposas que recorren todo mi cuerpo. Ella dice que quiere que nos casemos en primavera, que es la época del año que más le gusta, y yo no tengo nada que objetar. La primavera en mi tierra es tan hermosa... aunque también amo el otoño, pero creo que en primavera será hermosísimo. Y además será una boda muy bonita, basada en nuestras tradiciones y creencias. Ay, ansío vivir ese momento, pero sé que todavía me quedan muchas cosiñas hermosas por vivir, la primera y más cercana son las fiestas de mi aldeíña, compartidas con Artemisa. Compré para estas fiestas un vestido rojo muy bonito, larguiño y con una falda con un volantiño y un bordadiño de flores. Y lo compré en Ourense, que fuimos Artemisa, Lúa y yo para mirarnos todas alguna cosiña para esta noche. Fuimos ayer por la tarde. No puedo creer aún que esté aquí con mi Artemisiña, viviendo todo esto. Y siento que cada vez está más cerca el momento de quedarme en Ourense para siempre, de vivir aquí para siempre. Ahora, cuando estoy allí, ya no la miro sabiendo que el tiempo que podemos compartir es finito, al contrario. Ahora estoy allí con una calma infinita y hermosa.

Creo que voy a dejar de escribir ya. ¡Tenemos que prepararnos para la fiestiña! Artemisa estaba en la ducha y ahora ya ha salido.

¡Ya escribiré en otro momento!

 

jueves, 30 de agosto de 2018

DIARIO DE AGNES: MÉRCORES, 1 DE AGOSTO DE 2018


Mércores, 1 de agosto de 2018
Parece imposíbel crer que, hai unha semana, Artemisa estaba eiquí case sen ser el a mesma, parece mentira que, non hai nin dous días, tiñamos as dúas a ialma pendéndonos dun fío que estaba a piques de crebarse. E parece mentira porque toda esa escuridade que ameazaba con cubrir toda a nosa vida esvaeceuse por completo, xa non queda nin a menor pegada de todo ese sufrimento que estivo a piques de separarnos. Agora todo brilla tanto que teño que pechar os ollos para que esa intensa luz non me encandee. Síntome coa ialma chea de esperanza e de ilusión porque, ao fin, presinto que todo vai cambiar favorabelmente na nosa vida. Aínda non hai nada decidido, pero tampouco me fai falla que o estea. Sei que todo irá ben, que xa non volverán eses horríbeis momentos que Artemisa e máis eu tivemos que enfrontar por mor de non conseguir poñernos de acordo. Agora, véxoa tan distinta que me parece imposíbel crer que a muller que perdeu a calma diante miña e de Lúa o sábado sexa a mesma que agora teño comigo, que agora ri con tanta facilidade, que me escoita todo o que necesito, que me conta como se sente sen ter nos ollos o menor ronsel de desacougo. Noto que está distinta, que xa non ten na ialma esas emocións que tanto dano nos fixeron. Agora todo é diferente e sei que esta situación xa non vai cambiar. Agora xa non hai incerteza no ar, agora todo é moi doado.
Gustaríame contar todo o que vivimos dende que escribín por última vez, pero os momentos que compartimos dende entón son tan intensos que non sei nin como convertelos en palabras. Tamén sei que non é preciso que o narre todo. Sei que o máis importante é que estamos todas ben, que podemos estar xuntas sen que ningunha se sinta incómoda e iso é o que máis me importa.
Dende que Artemisa regresou á miña aldeíña o martes, sinto que o único que nos rodea é felicidade, que o único que sentimos é entusiasmo, ilusión, alegría. Nin sequera a Artemisa a inquieta o que vaia pasar despois das nosas vacacións. Si é certo que está feita unha lea, pero non me amosa que está preocupada, ao contrario, o único que intenta é buscar solucións. Xa non me volveu dicir máis que non podemos quedar eiquí porque temos que estar tres anos no piso que temos alugado, non me di que non é posíbel vivir en Galicia porque ela ten a súa praza eilí. Esas palabras xa non volveron saír dos seus beizos nunca máis e parece coma se ela nunca as tivese dito.
A semana que vén, a pesar de sentirnos tan ben eiquí, iremos facer a viaxe que tiñamos planificada porque queremos ir a eses recunchos de Galicia que non vimos nunca. Ademais, préstanos moito estar soíñas por eiquí, facer todas esas cousas que planificamos facer hai xa tantas semanas e tamén temos xa reservados algúns hoteis e mercamos billetes de trens e todo. Iremos ás Cíes, tamén, que Artemisa conseguiu sacar a autorización e o billete de barco, e tamén faremos moitas máis excursións que nos apetece moito facer. Despois, creo que ambas as dúas voltaremos á miña aldeíña e estaremos eiquí ata que rematen as miñas vacacións. Hai momentos nos que penso que, se teño que volver a Cataluña para arranxar algunhas cousas, volverei para facelo. Mesmo poida pedir un traslado na miña empresa con máis urxencia. Xa o teño pedido, pero pode que mo adianten se o pido.
O que máis ilusión me fai de todo isto é que Artemisa se leva moi ben coa miña nai e tamén con Lúa. Eu noto que se sinte moi a gusto con elas, que fala acougadamente de calquera cousa. Con Lúa mesmo ri moito e falan coma se non tivese pasado nada entre elas, e iso faime sentir tan ben... Tamén teño que recoñecer que o que pasou entre Lúa e máis eu parece formar parte doutro momento. Non sei como puiden estar así, non sei como puiden dubidar tanto. É certo que Lúa me parece un encanto, pero iso non inflúe nada no que sinto por Artemisa. Que Artemisa e máis eu puidésemos arranxar as cousas borrou do meu interior todas esas dúbidas que tiña, fíxome saber que é Artemisa o único amor da miña vida e sempre será así. Estou namorada dela como unha adolescente, coma a primeira vez que a vin, aínda que daquela eu non podía aceptar esa emoción que despois me faría tanto dano; pero agora é unhas das cousas máis bonitas que sinto e quero estar con ela ata que a miña vida chegue ao seu fin. Ademais, saber que ela si quere estar eiquí desfixo todas as miñas inseguridades e os meus medos. Saber que ela cambiou de opinión fíxome tan feliz que aínda creo que non recuperei a calma. Non sei que influíu nela para que mudase a súa opinión, pero dou grazas a todo iso que o fixo posíbel. Artemisa contoume que mesmo cre que foi a cidade de Ourense quen a axudou a entender todo iso que lle custaba tanto entender e sabe que, namentres paseaba polas súas rúas, había unha voz que lle musitaba certezas innegábeis, que non podía ignorar, e comprendeu neses intres canto importaba que eu estivese eiquí, comprendeu que a miña saúde depende de estar eiquí na miña terra. Eu sei que non é doado aceptar iso, que non é algo normal, que é algo que pode que pareza unha tolaría, pero é a miña realidade e eu só pido que a vida non me faga máis dano, por favor. Xa non podo aturar máis tristura, máis morriña nin máis impotencia. Eu non podo estar lonxe de Galicia, pero tampouco o podo estar de Artemisa e pensar que a perdía fíxome reaccionar, fíxome esquecer toda a dor que me causara a súa actitude. Dáme igual o que teña pasado entre nós. Eu sei que a miña Artemisiña non é así, non era esa muller que me dedicou esas palabras tan duras. A miña Artemisiña é boíña, ten unha ialma infinda que non lle cabe dentro súa e sei que ela tamén é fráxil; pero agora teño a sensación de que todo irá ben, de que xa non hai máis escuridade. Custaranos moito construír eiquí unha vida, pode ser, pero ambas as dúas temos moitas ganas de facelo e mesmo teño que recoñecer que vexo a Artemisa capaz de deixalo todo eilí.
Pero agora só quero gozar de todo o que a vida está a nos regalar, quero amosarlle que a felicidade plena existe, xaora que existe, existe porque eu a sinto latexar en min, con moita forza, como xamais o sentín antes.
 
Miércoles, 1 de agosto de 2018
Parece imposible creer que, hace una semana, Artemisa estaba aquí casi sin ser ella misma, parece mentira que, no hace ni dos días, teníamos las dos el alma pendiéndonos de un hilo que estaba a punto de quebrarse. Y parece mentira porque toda esa oscuridad que amenazaba con cubrir toda nuestra vida se desvaneció por completo, ya no queda ni la menor huella de ese sufrimiento que estuvo a punto de separarnos. Ahora todo brilla tanto que tengo que cerrar los ojos para que esa intensa luz no me encandile. Me siento con el alma llena de esperanza y de ilusión porque, al fin, presiento que todo va a cambiar favorablemente en nuestra vida. Aún no hay nada decidido, pero tampoco me hace falta que lo esté. Sé que todo irá bien, que ya no volverán esos horribles momentos que Artemisa y yo tuvimos que enfrentar por culpa de no conseguir ponernos de acuerdo. Ahora, la veo tan distinta que me parece imposible creer que la mujer que perdió la calma delante de mí y de Lúa el sábado sea la misma que ahora tengo conmigo, que ahora ríe con tanta facilidad, que me escucha todo lo que necesito, que me cuenta cómo se siente sin tener en los ojos ni el menor rastro de desasosiego. Noto que está distinta, que ya no tiene en el alma esas emociones que tanto daño nos hicieron. Ahora todo es diferente y sé que esta situación ya no va a cambiar. Ahora ya no hay incertidumbre en el aire, ahora todo es muy fácil.
Me gustaría contar todo lo que vivimos desde que escribí por última vez, pero los momentos que compartimos desde entonces son tan intensos que no sé ni cómo convertirlos en palabras. También sé que no es preciso que lo narre todo. Sé que lo más importante es que estamos todas bien, que podemos estar juntas sin que ninguna se sienta incómoda y eso es lo que más me importa.
Desde que Artemisa regresó a mi aldeíña el martes, siento que lo único que nos rodea es felicidad, que lo único que sentimos es entusiasmo, ilusión, alegría. Ni siquiera a Artemisa la inquieta lo que vaya a pasar después de nuestras vacaciones. Sí es cierto que está hecha un lío, pero no me demuestra que está preocupada, al contrario, lo único que intenta es buscar soluciones. Ya no me ha vuelto a decir más que no podemos quedarnos aquí porque tenemos que estar tres años en el piso que tenemos alquilado, no me dice que no es posible vivir en Galicia porque ella tiene su plaza allí. Esas palabras ya no han vuelto a salir de sus labios nunca más y parece como si ella nunca las hubiese dicho.
La semana que viene, a pesar de sentirnos tan bien aquí, iremos a hacer el viaje que teníamos planificado porque queremos ir a esos rincones de Galicia que no hemos visto nunca. Además, nos apetece mucho estar soliñas por aquí, hacer todas esas cosas que planificamos hacer hace ya tantas semanas y también tenemos ya reservados algunos hoteles y compramos billetes de tren y todo. Iremos a As Cíes, también, que Artemisa consiguió sacar la autorización y el billete de barco, y también haremos muchas más excursiones que nos apetece mucho hacer. Después, creo que ambas volveremos a mi aldeíña y estaremos aquí hasta que acaben mis vacaciones. Hay momentos en los que pienso que, si tengo que volver a Cataluña para arreglar algunas cosas, volveré para hacerlo. Incluso es probable que pueda pedir un traslado en mi empresa con más urgencia. Ya lo tengo pedido, pero puede que me lo adelanten si lo pido.
Lo que más ilusión me hace de todo esto es que Artemisa se lleva muy bien con mi madre y también con Lúa. Yo noto que se siente muy a gusto con ellas, que habla calmadamente de cualquier cosa. Con Lúa incluso se ríe mucho y hablan como si no hubiese pasado nada entre ellas, y eso me hace sentir tan bien... También tengo que reconocer que lo que pasó entre Lúa y yo parece formar parte de otro momento. No sé cómo pude estar así, no sé cómo pude dudar tanto. Es cierto que Lúa me parece un encanto, pero eso no influye nada en lo que siento por Artemisa. Que Artemisa y yo hayamos podido arreglar las cosas ha borrado de mi interior todas esas dudas que tenía, me ha hecho saber que es Artemisa el único amor de mi vida y siempre será así. Estoy enamorada de ella como una adolescente, como la primera vez que la vi, aunque entonces yo no podía aceptar esa emoción que después me haría tanto daño; pero ahora es una de las cosas más bonitas que siento y quiero estar con ella hasta que mi vida llegue a su fin. Además, saber que ella sí quiere estar aquí ha deshecho todas mis inseguridades y mis miedos. Saber que ella ha cambiado de opinión me ha hecho tan feliz que todavía creo que no he recuperado la calma. No sé qué influyó en ella para que cambiase de opinión, pero doy gracias a todo eso que lo hizo posible. Artemisa me ha contado que incluso cree que fue la ciudad de Ourense quien la ayudó a entender todo eso que le costaba tanto entender y sabe que, mientras paseaba por sus calles, había una voz que le musitaba certezas innegables, que no podía ignorar, y comprendió en esos instantes que yo estuviese aquí, comprendió que mi salud depende de estar aquí en mi tierra. Yo sé que no es fácil aceptar eso, que no es algo normal, que es algo que puede que parezca una locura, pero es mi realidad y yo sólo pido que la vida no me haga más daño, por favor. Ya no puedo soportar más tristeza, más morriña ni más impotencia. Yo no puedo estar lejos de Galicia, pero tampoco puedo estarlo de Artemisa y pensar que la perdía me hizo reaccionar, me hizo olvidar todo el dolor que me había causado su actitud. Me da igual lo que haya pasado entre nosotras. Yo sé que mi Artemisiña no es así, no era esa mujer que me dedicó esas palabras tan duras. Mi Artemisiña es bueniña, tiene un alma infinita que no le cabe dentro de ella y sé que ella también es frágil; pero ahora tengo la sensación de que todo irá bien, de que ya no hay más oscuridad. Nos costará mucho construir aquí una vida, puede ser, pero ambas tenemos muchas ganas de hacerlo e incluso tengo que reconocer que veo a Artemisa capaz de dejarlo todo allí.
Pero ahora sólo quiero disfrutar de todo lo que la vida está regalándonos, quiero demostrarle que la felicidad plena existe, por supuesto que existe, existe porque yo la siento latir en mí, con mucha fuerza, como jamás lo he sentido antes.

DIARIO DE ARTEMISA: MIÉRCOLES, 1 DE AGOSTO DE 2018


Miércoles, 1 de agosto de 2018

Qué ganas tenía de escribir para contar todo lo que he vivido desde la última vez que escribí. La felicidad y la emoción que siento no me permiten decidir con claridad las palabras con las que quiero explicar todo lo que ha pasado y además hacen que me tiemblen las manos. Ahora mismo me encuentro sentada en la hierba, entre los árboles. Está amaneciendo. Me apetecía mucho salir a correr por aquí mientras el cielo se llena de luz, pero ésta es la primera mañana en la que he tenido la oportunidad de hacerlo. He sentido muchísimas cosas mientras corría entre los árboles, sintiendo el fresquito de la madrugada y también el que quedaba de la noche, protegido entre los troncos. Las noches aquí son muy frescas y agradables. Se puede dormir perfectamente mientras, según me ha dicho mi hermana, allí en Cataluña están cociéndose de calor. Aquí no es así para nada. Dormimos con la ventana medio abierta (estas ventanas no tienen persiana) y entra un fresquito tan delicioso que incluso sientes la necesidad de cubrirte con la sábana y con una colcha fina que tenemos. Además, no sólo entra por la ventana el fresquito de la noche, sino también el aroma de las hojas, el de la humedad (Agnes lo llama “orballo”) y también entra el silencio profundo de la noche, el que está lleno del canto de los grillos, de algunas aves nocturnas y de la voz Del Río, la que suena a lo lejos, escondida entre los troncos de los árboles. De verdad, hacía muchísimo tiempo que no me encontraba en un lugar tan lleno de paz. Es cierto que dormí aquí la semana pasada, pero los días que pasé aquí yo no estaba bien. Todavía estaba dominada por esos celos horribles que no me dejaban pensar ni sentir con claridad y mucho menos disfrutar de la vida y de la gran cantidad de cosas que este lugar podía ofrecerme. Ahora sí tengo el alma limpia, ahora sí puedo permitir que la magia de este lugar me invada por completo, ahora sí puedo sentir el inmenso hechizo que cae sobre mí cada vez que miro a mi alrededor y percibo toda la hermosura de este rincón del mundo. Ahora sí puedo entender por qué Agnes lo ama tanto, ahora sí puedo reconocer que me parece precioso, que no he visto lugares como éste, que es tan bonito que me gustaría que el resto del mundo desapareciese.

Agnes vino a verme el martes, o sea, ayer, que parece que haga más tiempo, pero porque todas las horas que estamos viviendo están tan llenas de vida que no parecen horas, sino días enteros, de lo intensas que son; y a la vez el tiempo pasa tan rápido... No puedo creer que ya lleve una semana en Galicia, pero qué diferentes están siendo estas horas a las de la semana pasada. Me recuerdo tan mal, tan inmersa en ese estado de rabia y celos que me pregunto cómo es posible que me soportase a mí misma. Lo he pasado muy mal, pero ya todo eso queda atrás. Ahora me siento tan llena de dicha, de bendiciones y de amor que me cuesta mucho creerme que la mujer que tan mal se comportó el sábado con Agnes y con Lúa sea yo. No me identifico nada con esa versión horrible de mí misma.

Pero quiero hablar de cómo fueron las cosas. Ayer vino a verme Agnes dispuesta a arreglar las cosas. Yo, durante los días que pasé sola en Ourense, estuve reconciliándome con la posibilidad de vivir allí dentro de poco. Esos días llenos de soledad me habían servido para entender muchas cosas; e incluso tengo que reconocer que, aunque parezca extraño, la misma ciudad de Ourense me ayudó a entender esas cosas que yo me negaba a comprender, que yo me negaba a aceptar. Fue como si Ourense me hablase y me hiciese entender que, si yo amaba a Agnes de verdad, tenía que aceptarla con todo lo que era, que, si la amaba y quería estar con ella teniéndola plenamente, tenía que vivir allí, que no podía alejarla de ese lugar, que ella depende de estar aquí para encontrarse bien. Poco a poco, fui comprendiendo que yo no podía jugar así con la salud anímica de Agnes. Es cierto que el vínculo que la une a su tierra no es algo común, pero es parte de ella misma. Es cierto que no es algo muy normal que pueda enfermarse tanto si se encuentra lejos de su tierra, pero es así, es lo que ocurre, y ella no tiene la culpa de eso. Comprendí que, si me importaba la salud de Agnes, tenía que mudarme aquí, tenía que renunciar a todo eso que yo pensaba que me hacía feliz, todo eso que yo necesitaba para sentirme yo misma; pero también he entendido que nada es más importante que la salud de la persona que amamos. No se trata de que a Agnes le guste este lugar para vivir. Se trata de que puede enfermarse si no está aquí y eso ya lo he comprobado tantas veces que no me apetece hacerlo otra vez. Sé que, si la obligo a regresar a Cataluña, va a deshacerse y es muy posible que me cueste mucho recuperarla. Y a mí me gusta muchísimo esa Agnes que sonríe y ríe con tanta libertad, que es feliz, que puede disfrutar de cada momento y de cada detalle de la vida. Yo no quiero tenerla mal, no quiero que vuelva a perder la ilusión de vivir.

Ahora no sé cómo explicar lo que siento, pero es que, como le dije ayer por la noche, me quedaría aquí para siempre. Es verdad que tendría que hacer algunos cambios en mi vida. Por ejemplo, se me ha pasado por la cabeza sacarme el carné de conducir, aunque nunca me han gustado nada los coches y creo que odio conducir, a pesar de que nunca lo haya probado. También le dije que estaba pensando en pedirme una excedencia en el trabajo de un año y así poder definir nuestra situación. Ahora mismo el suelo de nuestra existencia está temblando como si hubiese un terremoto, pero no me impaciento, la verdad. No sé lo que me ha pasado, pero tengo que reconocer que todo lo que antes me impedía aceptar que tendría que vivir aquí se ha desvanecido. He sentido en mi alma lo que sería perder a Agnes por culpa de mi tozudez, he sentido en mi piel y en todo mi cuerpo lo helada que me quedaría sin ella. Estos días que he pasado sola en Ourense, caminando por las calles de esa ciudad que ella ama tanto (la única ciudad del mundo que ama, me parece a mí), he sabido cuán equivocada he estado, cuán egoísta he sido. No puedo seguir comportándome así. Tengo que pensar en ella si la amo, si me importa de verdad que esté bien. Agnes no es alguien sencillo, es decir, si ella está mal, está mal de verdad, sus desánimos no son esos desánimos que podemos sentir un día determinado en el que todo nos cuesta y en el que nos sentimos morir de tristeza. Sus desánimos son algo muy fuerte, son algo serio de verdad, y eso tengo que tenerlo en cuenta.

Cuando ayer fue a buscarme a Ourense, enseguida me di cuenta de que estaba dispuesta a renunciar a cualquier cosa por mí, para recuperarme, aunque también fue muy clara conmigo y me dijo que, si la amaba y amaba todo lo que ella era, tenía que aceptarla con su identidad, que en lo que ella es entra su identidad, y también me dijo que sabía que, si se queda aquí, su enfermedad no la atacará tanto como allí en Cataluña, que sabía que, si se iba, volvería a estar muy mal y no quería vivir eso otra vez. Yo eso ya lo había entendido hacía horas gracias a esos paseos que me había dado por Ourense, en los que de verdad sentía que había algo que me hablaba y me ayudaba a comprender las cosas.

Nuestra reconciliación fue muy bonita, aunque a mí me costó mucho aceptar mis errores y perdonarme a mí misma. Lloré muchísimo delante de ella, pero creo que ese llanto me limpió el alma. A partir de entonces, todo ha comenzado a brillar de un modo impresionante. Por la tarde quedamos con Lúa y estuvimos tomando un helado en Ourense mientras hablábamos con calma de todo. Es increíble, pero ahora es que no entiendo de dónde saqué yo todo eso que pensaba, en qué veía yo que Lúa y Agnes estaban engañándome, que estaban juntas a mis espaldas. No hay nada raro entre ellas. Qué paranoica he sido. Agnes ha estado conmigo todas las horas desde que llegamos a su aldea. Me trata como si me mereciese todo el amor del mundo, cuando he sido tan injusta e incluso cruel. Además, no puedo evitar emocionarme cada vez que siento la dulce manera como me trata Anxos, la madre de Agnes. Qué mujer más buena. Es tan buena que me da pena saber que ha sufrido tanto. Yo creo que hubo alguien que las engañó a las dos, alguien que les ocultó información y que jugó con sus vidas injustamente.

Incluso Lúa me parece un encanto. Me trata como si nada hubiese pasado, como si todo aquello no hubiese sido real. Me hace reír mucho con sus ocurrencias. Ahora entiendo por qué Agnes se reía tanto con ella. Es muy graciosa y tiene un humor muy divertido. Además, cuando estamos las tres juntas, es que es imposible no reír y reír. Me gusta estar así, compartiendo con ellas esos momentos tan bonitos. Además, a las tres nos gusta mucho la naturaleza y podemos entendernos perfectamente en lo que sentimos. Y otra cosa que me sorprende mucho es que Lúa tiene creencias parecidas a las nuestras. No cree en la misma religión que nosotras, pero es muy parecido todo lo que cree e incluso hemos insinuado que podríamos celebrar un ritual juntas. Ella es más bien celta y es que no me extraña.

Llevo muy poco tiempo aquí, verdaderamente, quiero decir que en realidad llegué de verdad ayer por el crepúsculo y me parece que ya he vivido aquí mucho tiempo, pero no porque se me haya hecho largo, sino porque me siento cada vez más bien aquí, más tranquila. Y es que también tengo que reconocer que esta tierra me ha hecho darme cuenta de lo necesitada que estaba de hallarme en un lugar tan tranquilo. Necesitaba muchísimo hallarme en la naturaleza para reencontrarme conmigo misma. Es verdad, yo no estaba conmigo misma. Agnes tenía razón cuando afirmaba que la vida que llevábamos allí estaba separándome de mí misma, que yo estaba cambiando demasiado, que yo antes no era así, que me importaban más cosas que no tenían tanta importancia que lo verdaderamente relevante, y es que tenía muchísima razón, aunque es ahora cuando lo percibo, es ahora cuando lo entiendo. ¿Por qué me empeñaba en silenciar esa parte de mí que también prefiere hallarse en un lugar así en vez de en una inmensa ciudad llena de estímulos? Es verdad que allí tenía una vida muy sociable, pero aquí también podemos tenerla y en realidad yo tampoco necesito a tanta gente para sentirme bien. Con Agnes ya lo tengo todo.

La madre de Agnes opina que tendríamos que dejarlo todo y quedarnos aquí si tan felices nos sentimos, que aquí podemos vivir perfectamente, dice que esta casa es nuestra también (básicamente porque Agnes la heredará cuando ella no esté, pero nadie quiere pensar en eso) y dice que, si lo necesito, puedo contratar internet y lo que haga falta, que ella nunca pensó en esas modernidades, pero que yo sí las necesito e incluso me ha propuesto que dé clases a distancia, que dice que hay alguna amiga suya que lo hace, que da clases desde la aldea, y no me parece una idea tan descabellada, la verdad; pero no sé qué tengo que hacer para conseguir eso. Pienso que podría dar clases en alguna universidad a distancia, de ésas que ofrecen hacer la carrera por internet. A Agnes le parece una idea estupenda, pero también me dice que tengo que pensar en lo que me gustaría hacer. Ahora, la verdad es que prefiero no pensar en nada. Prefiero vivir estos días con toda mi alma, recuperando el tiempo que yo he destruido sin estar con Agnes. Ahora siento que la tengo más plenamente que nunca. Tengo conmigo a mi Agnes de verdad, con toda su esencia, y creo que nunca la he tenido así, nunca. Me siento tan feliz cuando estamos juntas que sólo siento que en este pequeño rincón del mundo tenemos incluso nuestro mundo, y siento que nos une algo muy fuerte. Tiene que ser muy fuerte también lo que nos une para que siga latiendo con tanta fuerza después de todo lo que ocurrió, que fue muy triste e incluso grave, como dice mi hermana. Lúa y Casandra (sin conocerse de nada, piensan lo mismo) dicen que hemos superado una prueba muy importante y grande, que, si nuestro amor no hubiese sido de verdad, lo que ocurrió podría habernos separado perfectamente. Y creo que tienen razón, mucha razón. Agnes y yo también lo pensamos.

Pues de momento eso es todo lo que quería contar hoy. Agnes ya estará esperándome en su casa con el desayuno preparado. Ah, otra cosa que no me extrañaría es que yo saliese de aquí hablando gallego. Me parece raro que mi hermana me hable en castellano. Cada vez que se lo digo, se ríe con ganas. Agnes me dice que ya podría hablarlo perfectamente, pero no me atrevo a hacerlo.

Y ya seguiré escribiendo en otro momento.