Xoves, 2 de agosto de 2018
Estou vivindo un soño.
Gustaríame poder voltar ao pasado para poder falar coa Agnes que sufría tanto
por Artemisa e por estar lonxe da súa terra e dicirlle que non se desacougase,
que tivese paciencia, que a vida aínda tiña moitos agasallos que lle facer e
así calmar a inmensa tristura que lle enchería toda a ialma. Se eu tivese
sabido que me agardaban estes días tan marabillosos, tería pasado calquera
crise con esperanza, sabendo que esas malas andainas da miña vida eran
pasaxeiras; pero a vida ten que che facer sentir toda a escuridade do mundo
para que despois poidas apreciar a luz que de súpeto invade os teus días. Agora
mesmo son tan feliz que sinto que non cabe tanta felicidade no meu corpo. Case
que me custa crer que, hai uns días, estaba a o pasar tan mal por mor do que
ocorrera con Artemisa. Agora todo iso xa está moi lonxe, case esquecido. Nunca
pensei que sería tan marabilloso e máxico estar con Artemisa na miña terra.
Mesmo, entendo doutra maneira o que me pasou con Lúa. Eu precisaba vivir todos
eses momentos tan importantes da miña vida con Artemisa e Lúa foi quen encheu o
baleiro que deixaba a ausencia de Artemisa. Evidentemente, non estou dicindo que
Lúa substituíse a Artemisa, xamais pensei nin sentín iso, xamais, e ademais ela
converteuse na mellor amiga que tiven nunca, aparte de Artemisa. Creo que o
vencello que nos une me confundiu moito porque é a primeira vez que teño unha
amiga así, coa que me sinto tan ben, tan cómoda e feliz; pero todo iso creo que
me serviu para saber que quero a Artemisa máis do que pensaba. Creo que todo
iso que vivimos serviu para fortalecer o amor que nos une. Pero o que quería
dicir é que non me esperaba para nada que sería tan marabilloso estar con
Artemisa na miña terra. Á felicidade que sinto por estar eiquí súmase a
felicidade que sinto por estar con Artemisa no lugar que máis amo da Terra. Que
se fundan eses dous amores tan fortes me fai sentir unha sensación tan bonita e
forte que moitas veces sinto que o meu corpo queda sen materia e só son de ar e
que voo entre estas ondas de alegría e felicidade que percorren todo o meu ser.
Ademais, estou vivindo momentos tan bonitos que máis ben parecen parte dun soño.
Por exemplo, onte levei a Artemisa a un recuncho fermosísimo no que vivimos
intres inesquecíbeis e ademais, alí, ela de súpeto fixo que a nosa vida
brillase moito máis. Aínda non me podo crer que iso vaia ocorrer, pero non o
vou contar aínda.
Fomos camiñando pola
tardiña (aproveitando que aínda non chegara a verdadeira calor, que, carallo,
xa vai facendo unha calor insostíbel, e din que irá máis calor aínda!) e
chegamos subindo outro monte, entre carballos, case sen planificar moito o
camiño que seguiamos, só deixándonos levar polas nosas ganas de estar xuntiñas,
descubrindo xuntas os recunchos da miña terra. Notaba que Artemisa estaba moi
feliz, riseira, cada vez máis namorada deste curruncho que eu amo tanto, e iso
facíame sentir máis feliz con cada segundo que pasaba. Que bonito me parecía
todo, canta felicidade, canta ledicia. E esas emocións tan bonitas impulsábanos
a camiñar e camiñar namentres falabamos de calquera cousa, namentres riamos,
namentres eramos tan felices... como había moito tempo que non o eramos. E os
ollos de Artemisa brillaban tanto... e me sentía encadeada polo seu ollar, tan
bonito, tan tenro.
Ao final, chegamos ao cume
dese monte, o monte da Carballeira de embaixo chamámolo sempre, entre nós, e,
dende alí, víase unha paisaxe tan fermosa que case quedamos sen alento. As
árbores baixo o ceo refulxente da tarde, o río discorrendo entre os troncos, o
verdor das follas, tan brillante, as montañas de Ourense ao lonxe, da nosa
fermosa provincia... e as aldeas máis pequeniñas entre os montes, entre as
leiras. E tamén a cidade de Ourense, grande e fermosa, ao lonxe. E parecía que
unha néboa doce cubría os cumes das lonxanas montañas.
—
Agnes, que bonito é isto —díxome Artemisa cos ollos
cristalinos— e que ben se está eiquí...
—
Alégrome de que che guste, cariño —respondinlle
emocionada.
—
Agnes, gustaríame que o tempo se detivese, gustaríame que
nada máis existise neste intre... Que bonito, Agnes.
—
En realidade, nada máis existe, meu amor, só ti e máis eu
neste lugar, neste recunchiño do mundo que xa é o noso mundo —díxenlle mentres
a abrazaba.
—
Agnes, téñoche que confesar que estou cada vez máis
namorada deste lugar. Perdóame por dubidar... Agnes, ogallá puidésemos quedar
eiquí para sempre.
—
Podemos quedar, miña vida. Cando chegue setembro, xa nos
preocuparemos diso. Agora, goza de todo isto. Precisabas tanto ti tamén
limparche a ialma... —díxenlle namentres a acariñaba.
—
Quérote tanto, Agnes... quéroche pedir unha cousiña...
—
ah, si? Que cousiña? —rin mentres a miraba curiosa.
—
Pois... ai, dáme vergonza —riu encantadoramente.
—
E logo?
—
Ai, gústame tanto cando dis iso —riu con máis ganas—.
Agnes...
—
pois xa verás que te esgotarás de ouvilo —rin con ela.
—
Non creo que me canse de ti nunca.
Estabamos envoltas por
unha calma tan bonita que só o vento, de cando en cando, rompía debilmente con
moito agarimo, abaneando as follas das árbores, facendo que a señardade que nos
rodeaba se volvese máis densa, máis íntima.
—
Agnes, queres... queres... —tatexou nerviosa apartándome
a mirada.
—
Quero que, Artemisiña? —pregunteille rindo con agarimo.
—
Queres casar comigo, Agnes? —preguntoume mirándome aos
ollos, fixamente, con moito amor, con seguridade, con felicidade. Notei que se
reprimía un sorriso—. Queres estar comigo para sempre? Queres ser a miña
muller?
—
Xa o son, vidiña —contesteille nerviosa, emocionada—.
Artemisiña...
—
Queres, Agnes?
—
Xaora que quero, Artemisiña —díxenlle chorando de
emoción—. Como non vou querer, meu amor?
—
Xa é hora de que casemos, non cres? A nós non nos fai
falla amosar que nos queremos cun papel nin con unha cerimonia, pero
socialmente irá todo mellor se...
—
Non fai falla que digas nada máis, miña vida. Xaora que
quero, quéroo, quéroo, deséxoo con toda a miña ialma —asegureille abrazándoa
con moita felicidade.
—
Será unha cerimonia fermosísima, xa verás, e a faremos
eiquí, eiquí mesmo, neste bosque, entre estas árbores.
—
De verdade? —pregunteille case sen poder falar. A emoción
inundaba a miña voz.
—
Xaora que si. Non podería ser noutra parte —ría ela
namentres tamén choraba.
—
Non o podo crer —ría eu—. Pensaba que non podía ser máis
feliz e...
—
sempre che farei a muller máis feliz do mundo. Faría
calquera cousa por ti, Agnes, calquera.
—
Eu tamén, Artemisiña... miña Artemisiña...
E, dende que vivimos ese
momento, síntome coma se alguén me tivese enchido a ialma só de emoción e
euforia. Non lembro deses intres duros e escuros que estiveron a piques de me
desfacer. Todos notan a nosa felicidade, todos saben que non pode haber máis
calma na nosa vida. E todo é marabilloso. Dáme medo que sexa tan marabilloso.
Ademais, por se todo isto
fose pouco, empezan as festas da nosa aldeíña! Por fin a miña Artemisiña
coñecerá as festas da nosa aldea, poderá coñecer que é sentir a nosa música,
poderá danzar comigo... e, tamén, por fin, me verá participando nas nosas
pandeiradas! Penso tocar mañá venres, que xa o estamos preparando todo, e
cantarei coas mulleres da miña aldea por fin, despois de tanto tempo sen
facelo. Estou tan eufórica e emocionada que non cabe en min tanta emoción. Ademais,
estamos preparando comida, facendo empanadas, faremos tostas, croquetiñas de
todo tipo, traerán unha banda de gaitas, tocarán con zanfonas, pandeiros...
Será tan e tan bonito... e estou desexando que Artemisa coñeza todo isto. Ela
tamén ten moitas ganas de descubrir como son as festas da miña aldeíña, das que
tanto lle falei.
realmente, non sei como é
posíbel que Artemisa mudase tanto de opinión, pero non cambiaría nada agora
mesmo. E iso que vai unha calor cada vez máis intensa. nós sempre nos levamos a
peor parte do verán, eiquí en Ourense, e sobre todo esta zona, no Val do Miño,
de onde parece que naza a calor. Pero é o que sempre pasou. e temos a sorte de
que tanto as noites como as mañás son fresquiñas, aínda que cada vez custa máis
que baixen as temperaturas pola noitiña, pero pódese durmir perfectamente. é
que, ata hoxe, se pode dicir que en Galicia non houbo verán, que por min
encantada, pero... non sei, é todo moi estraño. e queixábame eu a semana
pasada, cando dicía que ía calor... Nada que ver con agora. agora é que non se
pode estar na rúa. só apetece estar no río e dentro da casa, que, entre as
paredes de pedra, parece que non exista a calor. mesmo pola noitiña nos presta
taparnos cunha mantiña finiña... Dende logo, Artemisa está encantada con esta
temperatura, pero tamén é verdade que agora custa saír. son as oito da tarde e
parece que o sol bota toda a calor que non botou estes días. entre as árbores
do bosque, polo menos, hai sombra e pódese estar. e o peor está por vir! pero
non pasa nada, é o que nos toca vivir e xa está. devezo por que comecen as
festas da aldeíña hoxe pola noite, ás dez faremos a primeira cea!
tamén teño moitas ganas de
que chegue a semana que vén para comezar con Artemisa esa viaxe que tiñamos
planificada. despois, o máis seguro é que volvamos á aldeíña, porque ela di que
quere estar eiquí todo o tempo posíbel.
e, cando lembro que
Artemisa me pediu que casase con ela, sinto que todo o meu ser se enche de
bolboretas que me percorren todo o meu corpo. ela di que quere que casemos en
primavera, que é a época do ano que máis lle gusta, e eu non teño nada que obxectar.
a primavera na miña terra é tan fermosa... aínda que tamén amo o outono, pero
creo que na primavera será fermosísimo. e ademais será unha voda moi bonita,
baseada nas nosas tradicións e crenzas. ai, devezo por vivir ese momento, pero
sei que aínda me quedan moitas cousiñas fermosas por vivir, a primeira e máis próxima
son as festas da miña aldeíña, compartidas con Artemisa. merquei para estas
festas un vestido vermello moi bonito, larguiño e cunha saia con volantiños e
un bordadiño de flores. E merqueino en Ourense, que fomos Artemisa, Lúa e máis
eu para mirarnos todas algunha cousiña para esta noite. fomos onte pola tarde.
Non podo crer aínda que estea eiquí coa miña Artemisiña, vivindo todo isto. E
sinto que cada vez está máis preto o momento de quedar en Ourense para sempre,
de vivir eiquí para sempre. agora, cando estou alí, xa non a miro sabendo que o
tempo que podemos compartir é finito, ao contrario. agora estou alí cunha calma
infinda e fermosa.
creo que vou deixar de
escribir xa. temos que prepararnos para a festiña! artemisa estaba na ducha e
agora xa saíu.
xa escribirei noutro
momento!
Jueves, 2 de agosto de 2018
Estoy viviendo un sueño. Me gustaría poder
volver al pasado para poder hablar con la Agnes que sufría tanto por Artemisa y
por estar lejos de su tierra y decirle que no se desasosegase, que tuviese
paciencia, que la vida aún tenía muchos regalos que hacerle y así calmar la
inmensa tristeza que le llenaría toda el alma. Si yo hubiese sabido que me
esperaban estos días tan maravillosos, habría pasado cualquier crisis con
esperanza, sabiendo que esas malas épocas de mi vida eran pasajeras; pero la
vida tiene que hacerte sentir toda la oscuridad del mundo para que después
puedas apreciar la luz que de súbito invade todos tus días. Ahora mismo soy tan
feliz que siento que no cabe tanta felicidad en mi cuerpo. Casi me cuesta creer
que, hace unos días, estaba pasándolo tan mal por lo que había ocurrido con
Artemisa. Ahora todo eso ya está muy lejos, casi olvidado. Nunca pensé que
sería tan maravilloso y mágico estar con Artemisa en mi tierra. Incluso,
entiendo de otra manera lo que me ha pasado con Lúa. Yo necesitaba vivir todos
esos momentos tan importantes de mi vida con Artemisa y Lúa fue quien llenó el
vacío que dejaba la ausencia de Artemisa. Evidentemente, no estoy diciendo que
Lúa haya sustituido a Artemisa, jamás pensé ni sentí eso, jamás, y además ella
se ha convertido en la mejor amiga que he tenido nunca, aparte de Artemisa.
Creo que el vínculo que nos une me confundió mucho porque es la primera vez que
tengo una amiga así, con la que me siento tan bien, tan cómoda y feliz; pero
todo eso creo que me ha servido para saber que quiero a Artemisa más de lo que
pensaba. Creo que todo eso que hemos vivido ha servido para fortalecer el amor
que nos une. Pero lo que quería decir es que no me esperaba para nada que sería
tan maravilloso estar con Artemisa en mi tierra. A la felicidad que siento por
estar aquí se le suma la felicidad que siento por estar con Artemisa en el
lugar que más amo de la Tierra. Que se fundan esos dos amores tan fuertes me
hace sentir una sensación tan bonita y fuerte que muchas veces siento que mi
cuerpo se queda sin materia y sólo soy de aire y que vuelo entre estas olas de
alegría y felicidad que recorren todo mi ser. Además, estoy viviendo momentos
tan bonitos que más bien parecen parte de un sueño. Por ejemplo, ayer llevé a
Artemisa a un rincón hermosísimo en el que vivimos instantes inolvidables y
además, allí, ella de súbito hizo que nuestra vida brillase mucho más. Todavía
no puedo creerme que eso vaya a ocurrir, pero no voy a contarlo aún.
Fuimos caminando por la tardiña (aprovechando
que aún no había llegado el verdadero calor, que, carallo, ya va haciendo un
calor insoportable, ¡y dicen que hará más calor aún!) y llegamos subiendo otro
monte, entre robles, casi sin planificar mucho el camino que seguíamos, sólo
dejándonos llevar por nuestras ganas de estar juntiñas, descubriendo juntas los
rincones de mi tierra. Notaba que Artemisa estaba muy feliz, sonriente, cada
vez más enamorada de este rincón que yo amo tanto, y eso me hacía sentir más
feliz con cada segundo que pasaba. Qué bonito me parecía todo, cuánta
felicidad, cuánta alegría. Y esas emociones tan bonitas nos impulsaban a
caminar y caminar mientras hablábamos de cualquier cosa, mientras reíamos,
mientras éramos tan felices... como hacía mucho tiempo que no lo éramos. Y los
ojos de Artemisa brillaban tanto... y me sentía encandilada por su mirada, tan
bonita, tan tierna.
Al final, llegamos a la cima de ese monte, O
monte da Carballeira de Embaixo lo llamamos siempre, entre nosotros, y, desde
allí, se veía un paisaje tan hermoso que casi nos quedamos sin aliento. Los
árboles bajo el cielo refulgente de la tarde, el río discurriendo entre los
troncos, el verdor de las hojas, tan brillante, las montañas de Ourense a lo
lejos, de nuestra hermosa provincia... y las aldeas más pequeniñas entre los
montes, entre las vegas. Y también la ciudad de Ourense, grande y hermosa, a lo
lejos. Y parecía que una niebla dulce cubría las cumbres de las lejanas
montañas.
—
Agnes,
qué bonito es esto —me dijo Artemisa con los ojos cristalinos— y qué bien se
está aquí...
—
Me
alegro de que te guste, cariño —le respondí emocionada.
—
Agnes,
me gustaría que el tiempo se detuviese, me gustaría que nada más existiese en
este instante... Qué bonito, Agnes.
—
En
realidad, nada más existe, amor mío, sólo tú y yo en este lugar, en este
rinconciño del mundo que ya es nuestro mundo —le dije mientras la abrazaba.
—
Agnes,
tengo que confesarte que estoy cada vez más enamorada de este lugar. Perdóname
por dudar... Agnes, ojalá pudiésemos quedarnos aquí para siempre.
—
Podemos
quedarnos, vida mía. Cuando llegue septiembre, ya nos preocuparemos de eso.
Ahora, disfruta de todo esto. Necesitabas tanto tú también limpiarte el alma...
—le dije mientras la acariciaba.
—
Te
quiero tanto, Agnes... Quiero pedirte una cosita...
—
¿Ah,
sí? ¿Qué cosiña? —me reí mientras la miraba curiosa.
—
Pues...
Ay, me da vergüenza —se rió encantadoramente.
—
E
logo?
—
Ay,
me gusta tanto cuando dices eso —se rió con más ganas—. Agnes...
—
Pues
ya verás que te cansarás de oírlo —me reí con ella.
—
No
creo que me canse de ti nunca.
Estábamos envueltas por una calma tan bonita
que sólo el viento, de vez en cuando, rompía débilmente con mucho cariño,
meciendo las hojas de los árboles, haciendo que la soledad que nos rodeaba se
volviese más densa, más íntima.
—
Agnes,
quieres... quieres... —tartamudeó nerviosa apartándome la mirada.
—
¿Quiero
qué, Artemisiña? —le pregunté riéndome con cariño.
—
¿Quieres
casarte conmigo, Agnes? —me preguntó mirándome a los ojos, fijamente, con mucho
amor, con seguridad, con felicidad. Noté que se reprimía una sonrisa—. ¿Quieres
estar conmigo para siempre? ¿Quieres ser mi mujer?
—
Ya
lo soy, vidiña —le contesté nerviosa, emocionada—. Artemisiña...
—
¿Quieres,
Agnes?
—
Por
supuesto que quiero, Artemisiña —le dije llorando de emoción—. ¿Cómo no voy a
querer, amor mío?
—
Ya
es hora de que nos casemos, ¿no crees? A nosotras no nos hace falta demostrar
que nos queremos con un papel ni con una ceremonia, pero socialmente irá todo
mejor si...
—
No
hace falta que digas nada más, vida mía. Claro que quiero, lo quiero, lo
quiero, lo deseo con toda mi alma —le aseguré abrazándola con mucha felicidad.
—
Será
una ceremonia hermosísima, ya verás, y la haremos aquí, aquí mismo, en este
bosque, entre estos árboles.
—
¿De
verdad? —le pregunté casi sin poder hablar. La emoción inundaba mi voz.
—
Por
supuesto que sí. No podría ser en otra parte —se reía ella mientras también
lloraba.
—
No
me lo puedo creer —reía yo—. Pensaba que no podía ser más feliz y...
—
Siempre
te haré la mujer más feliz del mundo. Haría cualquier cosa por ti, Agnes,
cualquiera.
—
Yo
también, Artemisiña... mi Artemisiña...
Y, desde que vivimos ese momento, me siento
como si alguien me hubiese llenado el alma sólo de emoción y euforia. No me
acuerdo de esos instantes duros y oscuros que estuvieron a punto de deshacerme.
Todos notan nuestra felicidad, todos saben que no puede haber más calma en
nuestra vida. Y todo es maravilloso. Me da miedo que sea tan maravilloso.
Además, por si todo esto fuese poco, ¡empiezan
las fiestas de nuestra aldeíña! Por fin mi Artemisiña conocerá las fiestas de
nuestra aldea, podrá conocer que es sentir nuestra música, podrá bailar
conmigo... y, también, por fin, ¡me verá participando en nuestras pandeiradas!
Pienso tocar mañana viernes, que ya estamos preparándolo todo, y cantaré con
las mujeres de mi aldea por fin, después de tanto tiempo sin hacerlo. Estoy tan
eufórica y emocionada que no cabe en mí tanta emoción. Además, estamos
preparando comida, haciendo empanadas, haremos tostas, croquetiñas de todo
tipo, traerán una banda de gaitas, tocarán con zanfonas, tambores... Será tan y
tan bonito... Estoy deseando que Artemisa conozca todo esto. Ella también tiene
muchas ganas de descubrir cómo son las fiestas de mi aldeíña, de las que tanto
le hablé.
Realmente, no sé cómo es posible que Artemisa
mudase tanto de opinión, pero no cambiaría nada ahora mismo. Y eso que hace un
calor cada vez más intenso. Nosotros siempre nos llevamos la peor parte del
verano, aquí en Ourense, y sobre todo esta zona, en el valle del Miño, de donde
parece que nazca el calor. Pero es lo que siempre pasó. Y tenemos la suerte de
que tanto las noches como las mañanas son fresquiñas, aunque cada vez cuesta
más que bajen las temperaturas por la nocheciña, pero se puede dormir
perfectamente. Es que, hasta hoy, se puede decir que en Galicia no hubo verano,
que por mí encantada, pero... no sé, es todo muy extraño. Y me quejaba yo la
semana pasada, cuando decía que hacía calor... Nada que ver con ahora. Ahora es
que no se puede estar en la calle. Sólo apetece estar en el río y dentro de
casa, que, entre las paredes de piedra, parece que no exista el calor. Incluso
por la nocheciña nos apetece taparnos con una mantiña finiña... Desde luego,
Artemisa está encantada con esta temperatura, pero también es verdad que ahora
cuesta salir. Son las ocho de la tarde y parece que el sol lance todo el calor
que no echó estos días. Entre los árboles del bosque, por lo menos, hay sombra
y se puede estar. ¡Y lo peor está por venir! Pero no pasa nada, es lo que nos
toca vivir y ya está. Estoy deseando que comiencen las fiestas de la aldeíña
hoy por la noche, ¡a las diez haremos la primera cena!
También tengo muchas ganas de que llegue la
semana que viene para comenzar con Artemisa ese viaje que teníamos planificado.
Después, lo más seguro es que volvamos a la aldeíña, porque ella dice que
quiere estar aquí todo el tiempo posible.
Y, cuando recuerdo que Artemisa me pidió que me
casase con ella, siento que todo mi ser se llena de mariposas que recorren todo
mi cuerpo. Ella dice que quiere que nos casemos en primavera, que es la época
del año que más le gusta, y yo no tengo nada que objetar. La primavera en mi
tierra es tan hermosa... aunque también amo el otoño, pero creo que en
primavera será hermosísimo. Y además será una boda muy bonita, basada en
nuestras tradiciones y creencias. Ay, ansío vivir ese momento, pero sé que
todavía me quedan muchas cosiñas hermosas por vivir, la primera y más cercana
son las fiestas de mi aldeíña, compartidas con Artemisa. Compré para estas
fiestas un vestido rojo muy bonito, larguiño y con una falda con un volantiño y
un bordadiño de flores. Y lo compré en Ourense, que fuimos Artemisa, Lúa y yo
para mirarnos todas alguna cosiña para esta noche. Fuimos ayer por la tarde. No
puedo creer aún que esté aquí con mi Artemisiña, viviendo todo esto. Y siento
que cada vez está más cerca el momento de quedarme en Ourense para siempre, de
vivir aquí para siempre. Ahora, cuando estoy allí, ya no la miro sabiendo que
el tiempo que podemos compartir es finito, al contrario. Ahora estoy allí con
una calma infinita y hermosa.
Creo que voy a dejar de escribir ya. ¡Tenemos
que prepararnos para la fiestiña! Artemisa estaba en la ducha y ahora ya ha
salido.
¡Ya escribiré en otro momento!