sábado, 21 de Decembro de 2019
Entre as paredes de pedra da casa de Anxiños, o mundo
parece un lugar seguro. Lonxe queda o feroz vento e a agresiva choiva que azoutan
Galiza dende hai ben días. Vén un temporal tras outro facendo moito dano. Os
ríos medran sen control, o vento arrinca árbores sen piedade, o mar axítase,
xorden das augas ondas inmensas que parecen querer devorar a costa e, sobre
todo, a natureza volveuse perigosa. Non hai recuncho de Galiza que se libre
destes temporais que tanto destrúen. Hoxe vin voar árbores por riba das casas e
das rúas. Vin que esas árbores caían entre os muros de pedra e ficaban
esnaquizadas no chan, baixo ese ceo que non deixaba de chorar sen consolo.
Sentín arreguizos cando vin esas imaxes, cando notei ao meu redor a forza dese
vento que arrasa con todo. Non sabía que facer. Quedara totalmente abraiada
vendo como as árbores voaban por riba nosa. Agnes arrincoume dese momento con
forza e decisión, turrándome da man e empurrándome a entrar na casa de Anxiños
(e de Agnes) e rifoume tenramente por
ficar tan paralizada, sen moverme, pois estaba en perigo, pero eu non o vira,
non o sentira. Nunca vira algo igual. Nunca. E levo anos vivindo en Galiza.
Seica si houbo antes temporais como estes, tan violentos e destrutivos; pero
esquecinos. Este impresionoume moito máis que ningún que vira antes.
Mais na nosa vida non hai máis que paz, calma. Non hai
treboadas que axiten os nosos días. Emporiso, síntome protexida na nosa vida,
onde todo é maxia, amor, calor, bondade, momentos fermosos. Nunca crin que
puidese ser tan feliz. Eu soñara moitas veces con vivir unha vida así, pero
nunca imaxinei que ese soño viraría nunha realidade moito máis fermosa cá que
eu imaxinara, coa que eu soñara.
Quero escribir porque preciso converter en verbas todo o
que sinto estes días tan especiais. Cando penso no que estou vivindo, noto que
a ialma se me enche dunha felicidade tan grande que me descontrola. Fico
sorríndome a min mesma, agradecendo todas as beizóns que enchen os meus días, e
daquela síntome a persoa máis afortunada do mundo. Nunca crin que viviría algo
así, que podería ser tan e tan feliz con Agnes, que me podería sentir tan
querida. Síntome tan querida que, moitas veces, me parece que me derreterei,
que o inmenso amor que Agnes me amosa todos os días, en cada momento, me
volverá de ar, que, sen prevelo, deixarei de sentir a terra baixo os meus pés e
voarei lonxe, lonxe, con ela, pero ficando non obstante na nosa terra, porque
tanto a súa ialma coma a miña están vencelladas a esta terra para sempre e iso
nunca poderá mudar.
Quería falar do presente, do precioso presente que
estamos a vivir, pero tamén do pasado, porque moitas das cousiñas que vivimos me
traen lembranzas de momentos que pensaba esquecidos para sempre xa. É coma se
estar con Agnes, sendo tan feliz con ela, me levase ao pasado para que quitase
á luz todos eses momentos dos que nunca lle falei a ninguén. Hai tantos que non
sei cal recuperar agora.
Arestora sinto que non son a mesma muller que o ano
pasado decidiu finxir que morría para sacarse do medio e permitir coa súa
desaparición que a persoa que máis amaba fose feliz con outra muller. Cústame
entender por que me trabuquei tanto e tanto. Agnes díxome milleiros de veces
que estaba moi equivocada pensando desa maneira, que nunca habería de ter marchado
porque ela nunca me deixou de amar. Mesmo me confesou que era posíbel que me
deixase por Artemisa, pero, co paso dos días, daríase de conta de que non podía
vivir sen min porque nunca me deixou de botar en falla. Si foi feliz con
Artemisa durante un tempo, pero, malia sentirse feliz e chea con ela, sempre
tivo na súa ialma un baleiro que nunca conseguía ignorar, que nunca se enchía,
que nunca desaparecía. Confesoume moitas veces que necesitaba estar comigo, que
precisaba compartir comigo todo iso que compartiramos. Agnes sempre chora cando
me confesa todo iso e eu choro de emoción porque sinto que me arrisquei a
perdela para sempre, outra vez, outra vez, por terceira ou carta vez na nosa
vida. Arrisqueime a perder a oportunidade de ser feliz coa única persoa que me
pode facer feliz, á única persoa á que sempre amei, sempre, non importando que
se achase lonxe, que non puidese estar comigo. Entender que nunca a esquecería
fíxome moito dano no seu momento. Agnes quedara gravada no meu interior para
sempre, sendo parte da miña ialma, coma se a súa existencia fixese a miña
existencia, coma se ela mesma crease a miña ialma. Era algo de min, era tanto de
min, que durante anos sentín que me esvaecía sen ela, que a precisaba para
respirar e estar sa. A doenza do corazón que teño dende cativiña fíxose moito
máis grave cando entendín que nunca a esquecería, cando fun consciente de canto
dano nos fixeran separándonos.
Sei que todo iso queda lonxe, pero gústame lembralo
porque sinto entón que a felicidade que enche a nosa vida se fai moito máis
forte. Lembrar a tristura fai que a alegría sexa máis intensa. Agora entendo
moitas cousas, tantas que me dá a sensación de que eu non vivín a miña vida, de
que a miña vida non a vivín eu, senón que a vin dende fóra, porque a miña vida
real non era esa que eu cría estar vivindo. Agora é coma se a sentise de novo,
coma se vivise outra vez eses anos perdidos que me tiraron con tanta crueldade,
que nos tiraron ás dúas, sen piedade. Hai erros humanos que destrúen vidas, que
fan tanto dano que parece imposíbel podelos esquecer, pero eses erros sempre
nacen do medo. O medo é unha emoción innata que temos dende sempre, pero hai medos
intensificados, feitos grandes a man tenta, e que realmente non teñen
fundamento. O medo a que rexeitasen a Agnes foi o que empurrou a Anxiños a
levala lonxe, a enviala lonxe de eiquí, pero tamén foi o medo a que ela e máis
eu estivésemos xuntas sen ter que estalo. Estaba prohibido amarnos e moi ben
sabía Anxiños que a ningunha das dúas nos importaba iso porque nos amabamos de
verdade e, cando se ama de verdade, non importa ren máis que ese amor. Anxiños
sabía dende había ben anos que entre Agnes e máis eu había algo moi especial
que non todas as persoas podían entender. Sabíao porque ela sempre coñeceu moi
ben á súa filla, porque a unha nai nunca se lle escapan esas cousiñas. Unha nai
sabe ler no ollar dos seus fillos os sentimentos que non se atreven a converter
en verbas. A miña nai non era tan atenta comigo como o era Anxiños con Agnes.
Amais, a miña nai pasaba moito tempo sen falar comigo, sen observarme
detidamente. A miña nai sempre foi moi á súa bóla, como se adoita a dicir, e eu
era unha rapaza moi independente que non precisaba o agarimo da súa nai para
sentirse ben ou iso era o que eu cría. Seguramente si que o botaba en falla,
pero nunca o quixen recoñecer. Custábame recoñecer os sentimentos que sentía
polos meus pais. Á miña nai queríaa moitísimo, é evidente, pero a súa
intransixencia e tamén o excesivo control que exercía en min cando estabamos en
Ourense abafábanme tanto que cría que non a quería tanto como pensaba. Amais,
cando somos adolescentes, é máis complicado que recoñezamos o que sentimos e
moitas veces verbalizamos precisamente o contrario do que pensamos e sentimos.
Ninguén se encargou de explicarme que había no mundo
persoas que amaban dun xeito distinto que, en principio, non estaba aprobado
pola sociedade. Ninguén me falou nunca de que había outra maneira agochada e
moito máis bonita de querer. Descubrín por min mesma que en min había algo que
fallaba, que, atendendo ao que todos agardaban de min, non se correspondía coa
realidade nin co que pensaban que eu tiña que ser. Cando me dei de conta de que
me gustaba Agnes, pasei longas horas chorando e sentindo rabia. Sabía moi ben
por que choraba, que me ocorría; pero tamén me sentía afortunada e especial.
Sabía que eu nunca podería amar a un home coa miña ialma e iso asustábame moito,
pero tamén me atraía, era unha idea que me estarrecía e me atraía asemade. Era
moi cativa cando souben que eu era diferente. Nunca lle puiden explicar a
ninguén o que me ocorría, nunca, ata que fun adolescente e comecei a falar coas
miñas amigas deses temas. Eu nunca dicía se me gustaba algún rapaz, ao
contrario que Silvia, por exemplo, que a ela lle gustaban practicamente todos
os rapaces da escola e moito máis lle gustaban se eran maiores ca ela. Lembro
especialmente dunha conversación que mantivemos paseando xuntas pola beiriña do
Miño unha tarde de setembro, dourada e fermosa, cálida e fresquiña asemade
(como pode pasar só eiquí en Ourense). Había pouquiño que voltara da aldeíña e
aínda estaba moi tristeiriña. Non dera superado que Agnes e máis eu xa non nos
volveriamos ver nunca máis. Foi o derradeiro verán que compartimos sendo
adolescentes. Non volveriamos compartir outro verán ata que pasasen trinta
anos.
Eu tiña daquela dezaseis anos. Lembro que Silvia me
preguntou: “e ti que, Luíña? Nunca che gustou ninguén? De verdade disme que na
aldeíña non hai ningún rapaz que che faga sentir bolboretas no estómago?”
Silvia sempre foi moi romántica e inxenua, emporiso lle fixeron tanto dano ao
longo da súa vida, emporiso agora xa non quere saber nada máis do amor, porque
está profundamente decepcionada con ese sentimento que debe de facernos tan
felices e que a ela lle fixo sentir morrer de tristura.
Eu contesteille isto: “boeno.” Ela preguntoume: “como que
boeno?” Neses momentos, sentía a fortísima necesidade de confesarlle o que
sentía. Precisaba falar con alguén. Non aguantaba máis ese silencio no que
pechaba os meus sentimentos. Notaba que o que sentía se convertera nunha bóla
de ferro que me apertaba a ialma, ameazando con saír sen control dos meus
beizos.
Eu confiaba profundamente en Silvia. Era a miña mellor
amiga, foi sempre a miña mellor amiga. Dende que tiñamos tres anos, estivemos
xuntas coma se fósemos irmás. Era a única persoa que nunca me fixera sentir
mal, que nunca me traizoara, que sempre estivo comigo día e noite apoiándome,
contando comigo para todo. E sigue sendo así. A maiores de Agnes, é a persoa
que mellor me coñece.
Díxenlle: “Silvia, prométeme que xamais, nunca, lle dirás
a ninguén o que che vou confesar agora.” Estaba estarrecida, estremecida, pero
con tantas ganas de falar... Cando Silvia me dixo que ela nunca lle falaba a
ninguén do que ela e máis eu falabamos, entón, con moitísima vergonza,
confeseille: “si, na aldeíña hai alguén que, dende hai ben anos, me fai entolecer,
que non só me fai sentir bolboretas na barriga, senón tamén moita calor, moita
alegría, moito amor, agarimo...”
Silvia quedara totalmente abraiada, sen saber que
dicirme. Mirábame de esguello, sen atreverse a pousar os ollos en min. Non me
quería mirar porque intuía que o meu ollar a impresionaría moito máis. Só me
dixo: “ti estás loucamente namorada, Luíña. Por que nunca mo dixeches?”
“Porque non é un amor comprendido, porque non é un amor
aceptado, porque é un amor prohibido.”
A Silvia xa lle falara de Agnes en moitísimas ocasións.
Contáballe todo o que facía con ela na aldeíña, faláballe desas longas tardes de
baile, de festa, de cantos; das tardes no río, dos paseos polo bosque...
Faláballe de todo o que compartía con Agnes esas semanas nas que eramos as
rapazas máis felices do mundo. Eu tamén pasaba horas cos demais rapaces que
viñan á aldea no verán e tamén cos que alí vivían sempre; pero con Agnes gozaba
moito máis da vida, con Agnes gustábame estar de verdade. Silvia coñecía a
existencia de Agnes. Non sei se algunha vez imaxinou o que eu sentía por ela. Preguntárame
algunha vez por que lle falaba máis dela cós dos demais e nunca lle souben
contestar a iso. Só lle dicía que con ela tiña moitas cousas en común, pero sei
que non a conseguía convencer de todo coa miña resposta. Silvia sabía que había
algo máis que eu non lle contaba, pero, evidentemente, nunca me preguntou ren.
Non obstante, aquela tarde, sentín que me facía todas
esas preguntas que nunca se atrevera a me facer. Facíamas en silencio,
comprendía en silencio, intuía en silencio, invitándome a que seguise falando.
Entón proseguín: “é un amor prohibido porque namorei doutra rapaza, Silvia, e o
máis bonito é que ela me corresponde. Ela sempre sentiu algo moi fermoso por
min, pero ata este verán non nos atrevemos a confesárnolo.”
Eu falaba moi baixiño, case non me ouvía nin eu mesma,
falaba moi pretiño do oído de Silvia, con medo a que o vento puidese levarlle
as miñas verbas á miña nai onde queira que estivese, aínda que eu xa sabía que
a miña nai coñecía o que pasaba entre Agnes e máis eu.
“Pero vannos separar, Silvia, porque a súa nai a quere
enviar a estudar lonxe, pensando que é o mellor para ela, enviala lonxe de
eiquí, cando ela nunca se imaxinou a si mesma vivindo fóra de Galiza, da
aldeíña na que sempre viviu. Ela non poderá estar ben se a mandan lonxe de
eiquí”
“E de ti” interveu ela con agarimo. “E ti nunca poderás
estar ben se a afastan de ti, verdade? Emporiso estás tan tristeiriña dende que
chegaches da aldeíña, porque sabes que nunca máis a volverás ver.”
Eu asentín con bágoas nos ollos. Non quería chorar porque
me daba medo ceibar todos eses sentimentos que me apertaban a ialma, pero xa
non podía fuxir do pranto. Comecei a chorar sen acougo, tentando domear esa
profunda tristura que me desfacía, pero non podía loitar contra esas emocións
tan fortes, contra a inmensa decepción que me enchía a ialma toda. Silvia
estivo ao meu carón tentando animarme, pero tamén apoiándome. Sabía que ela
entendía o que eu sentía. Sabía que ela non me xulgaba e iso era o que máis me
calmaba, o que mellor me facía sentir. Silvia estaba comigo, comprendéndome,
apoiándome, coma sempre, unha vez máis.
“Cando sexades xa maiores de abondo para poderdes facer a
vosa vida, entón ti procurala e seguramente poderedes estar xuntas para sempre
sen que ninguén volo impida” animoume con agarimo. Eu quería crer nas súas
verbas, pero custábame moito porque, neses momentos, tiña o corazón cheo de
desesperanza e tristura.
E foi así. Eu procurei a Agnes por ceo e terra cando o
puiden facer, cando comecei a estudar en Barcelona; pero a vida non nos quixo
xuntar de novo. O destino non nos permitiu reencontrarnos. Agora arrepíntome
moitísimo de non ter loitado máis por ela, por deixarme vencer polo desalento e
a doenza e sobre todo por desaparecer cando volviamos ter a oportunidade de
estarmos xuntas, de loitarmos pola nosa vida, por esa vida que sempre soñaramos
vivir xuntas... pero Anxiños hoxe díxome unha cousiña moi bonita. Díxome que
non tiña sentido laiarnos polo que xa se fixo e non se pode arranxar, que é
certo que pasamos trinta anos separadas, pero aínda estamos na metade da vida e
temos unha morea de anos para ser todo o felices que non puidemos ser no
pasado. Díxome que o que importa é o presente e o futuro, non o pasado, que o
pasado é un trampolín que nos empurra ao futuro, non unha lagoa de erros e lamentacións.
Canta razón ten. Que sabia é Anxiños.
Ás veces, quedamos detidos nas lembranzas arrepentíndonos
de non ter actuado doutra maneira ou tamén de non ter vivido como neses momentos
nos gustaría volver vivir todo iso que xa pasou; pero o que conta é que
seguimos para adiante e que a vida nos reserva, sen nós sabelo, moitas
sorpresas fermosas que criamos que nunca chegarían a nós, pero chegan. Eu creo
que, se temos fe, podemos cumprir os nosos soños; mais tamén é certo que
precisamos axuda do noso redor, do mundo, para podermos volver realidade todo
iso que tanto devecemos vivir. Creo que eu recibín esta oportunidade tan
fermosa porque a vida quixo, non porque eu o buscase. Evidentemente, eu levo
toda a vida desexando vivir con Agnes eiquí en Ourense, sendo libres, podendo
ter a nosa familia preto de nós, podendo compartir todo iso que sempre nos
uniu; pero tamén me deixei levar moitísimo pola razón, por eses pensamentos
destrutivos que che din: “teste que apartar do medio, has de desaparecer,
porque non mereces ter contigo unha persoa tan marabillosa. Esa muller non é
para ti. Ti non es boa de abondo para ela. Desaparece e déixaa vivir en paz.”
Escoitei a eses pensamentos e marchei crendo que estaba a facer o mellor para
ambas as dúas. Que trabucada estiven.
Tamén quero falar doutra cousiña que me ten algo...
desacougada. Resulta que, dende que cheguei eiquí, Uxía, que tan amiga miña
fora, non me fala case. Entendo que estea decepcionada coa vida por non poder
estar con Agnes. Hai unha semana, aproximadamente, farteime desa situación e,
logo de rematarmos un ensaio, achegueime a ela e díxenlle que quería que
quedásemos para falar. Sentía que tiñamos que falar seriamente, con acougo, porque
eu tamén precisaba preguntarlle unhas cantas cousiñas, pero non lle quería
botar ren en cara. Só quería coñecer os seus sentimentos. Ela tentou evitar
quedar comigo, pero ao final non lle quedou máis remedio. Amais, Silvia ouvira
a nosa conversa e díxolle que debía de quedar comigo para explicarme moitas
cousiñas que eu precisaba coñecer.
Cando xa puidemos falar, non me andei con parvadas e
directamente pregunteille por que tentara conquistar a Agnes coñecendo
perfectamente o que eu sentía por ela. A súa resposta deixoume abraiadísima.
Díxome: “porque eu non sabía que Agnes aínda te quería e notaba que eu a ela
lle atraía.” Non había nada máis que falar, pero díxenlle: “non te gardo rancor
por iso, nin moito menos; pero síntome un pouquiño traizoada. Xaora que, co que
fixeches por nós, xa queda todo arranxado, pero abraioume moito descubrir que
ti tentaches conquistar a Agnes, que mesmo estiveches con ela.” Uxía díxome que
Agnes tamén quixo deitarse con ela, que non fora ela soa, e, evidentemente, iso
é certo. Eu repetinlle moitísimas veces que non lle gardaba rancor por ren, que
o único que necesitaba era que me explicase como ocorreran as cousas dende o
seu punto de vista, nada máis; pero Uxía levantou unha bandeira de guerra entre
nós. Non me fala. Cando estamos nos ensaios, fálame o xusto para que as cousas
vaian ben, pero eu sinto que non quere saber nada máis de min. Pregunteille que
lle ocorría comigo, pero só me dixo: “ren, non me ocorre ren.” Mais eu noto que
as cousas están tensas entre ambas as dúas. Tentei moitas veces que esa corda
que está tan tensa entre as dúas se crebase, pero Uxía non pon da súa parte e,
entón, é imposíbel levarse ben con alguén que nin quere falar contigo. A min
non me gusta nada levarme mal coas persoas que quero e o que pasa con Uxía
dóeme. Amais, Uxía vai todos os días á cafetaría para almorzar aí e case que non
fala con Agnes. Hai ben semanas que Agnes nota que se produciu un cambio nela
que a ningunha de nós nos gusta. Silvia tamén o notou, pero con Silvia e coas demais
mulleres de Iauga lévase ben. Agardo que isto sexa algo pasaxeiro e que, dentro
de pouquiño, poidamos ser as amigas que fomos sempre. Coñezo a Uxía dende hai
dez anos, mínimo, e dóeme que esteamos así. Coñecina unha noite que saín de
festa con Daniel. Estaba bebendo unha copa soíña nun recuncho, mirando
timidamente ao seu redor. Daniel Díxome: “esa hai pouco que saíu do armario” e
fomos falar con ela. A conexión entre ambas as dúas foi inmediata. Mesmo
tivemos un efémero romance que ambas as dúas rompemos por mutuo acordo, porque
nin eu estaba namorada dela nin ela quería namorar máis de min sabendo que eu
non a podía corresponder. Foi unha relación bonita, desas que che enchen a
ialma de ilusión, pero sabes que non van durar, que non son reais, que son
momentáneas. Sempre fomos amigas, independentemente do que pasou entre nós,
porque nos levamos moi ben sempre, porque con Silvia fomos as creadoras de
Iauga e os nosos comezos foron preciosos, como fomos procurando a máis xente
que quixese unirse a nós, como fomos medrando co paso dos anos, como fomos
tocando os nosos primeiros concertos en festiñas locais... e é unha mágoa que
agora esteamos así.
Mais todos estes problemas fican lonxe de min cando estou
con Agnes. Cando compartimos todo o que somos, parece quedar lonxe todo, todo.
Non hai problemas, nin tensións nin doenzas, nin ren, ren. É coma se estar con
ela fose como estar noutro mundo. Na nosa casa, sentimos que non hai ningún
perigo. Compartimos todo o que facemos, cociñamos xuntas, facemos música
xuntas, mesmo compartimos os nosos momentos de lectura, cadaquén lendo o que
lle apetece ler nese momento, pero debatemos verbo do que lemos... Saímos a
pasear xuntas (cando o clima nolo permite, que hai ben días que iso non pasa) e
falamos durante horas de todo, de milleiros de temas distintos, compartindo
opinións, pero tamén expoñendo as cousiñas que pensamos de xeito distinto. Con
ela manteño unha relación idílica, seino. Sei que parece unha relación de
novela, de película de amor, porque é demasiado marabillosa para que sexa
certa. Non dubido para nada do que ela sente por min e a ela pásalle o mesmo
comigo. Eu sabía que poderiamos ser moi felices se estabamos xuntas, sempre o
souben, porque, dende que eramos cativas, compartimos moitísimas cousiñas,
coincidiamos en moitas máis, e eu sabía que entre nós había unha conexión moi
especial. Se non a houbese, xa non nos amariamos como nos amamos, o noso amor
ficaría esquecido na nada, e non é así para nada, nunca foi así.
Eu lembro todas esas veces nas que, no verán, chegaba á
aldeíña, baixaba do coche da miña nai e corría e corría pola corredoira que
accede á aldeíña tendo o corazón acelerado de emoción. Iso comezou a pasar
sobre todo a partir de que cumprise dez anos. Agnes só tiña sete anos cando
comezamos a coñecernos mellor. Evidentemente, era moi cativa aínda, pero o
intelixente de abondo para ter coñecido as cousiñas máis tristes da vida.
Amais, a pobreza que sempre invadiu a súa vida fíxolle madurar moito máis cedo
que aos outros rapaces da aldeíña. Eu cumpriría once anos nese verán no que
comecei a falar máis con ela. Lembro que, cando cheguei á aldeíña, correndo,
sen folgos xa, ela estaba na corte coa súa vaquiña, á que quería coa súa ialma
toda. Chamábase Terriña e era unha vaca moi boíña, cun ollar moi nobre, que non
se asustaba cando te achegabas a ela. Estaba afeita ao contacto cos humanos
porque Agnes sempre estivo con ela, dende sempre, dende que era unha meniña.
Coidábaa coma se fose filla súa. Agnes nunca tivo bonecas, nunca tivo xoguetes.
Ela non sabe que é xogar cun boneco. Ela sempre coidou aos animais coma se iso
fose un xogo, un xogo moi serio, e a min iso chamábame moitísimo a atención.
Cheguei a onde estaba ela. Non había ninguén máis. Era á
tardiña, empardecía, e había moito silencio ao noso redor. Ela non se atrevía a
falarme porque, despois de tanto tempo sen vernos, sentía moitísima vergonza;
pero eu ignorei os seus sentimentos e comeceille a preguntarlle como lle fora
ese ano. Ela só me dixo: “foi.” Custaba moitísimo arrincarlle verbas, frases
longas; pero, cando á fin xa comezaba a confiar en min, falábame con moita
madurez de moitísimos temas dos que eu non falaba con ninguén.
Ela mirábame fixamente, tentando que eu non me dese de
conta, pero eu notaba como os seus ollos loitaban contra a vergonza que ela
sentía. Loitaban por pousarse en min. A Agnes chamáballe moito a atención a cor
intensa dos meus cabelos vermellos e crenchos, a cor dos meus verdísimos ollos.
Sempre me dixo que eu tiña nos ollos a cor da herba que medra na primavera
despois do desxeo. Dicíame que eu era tan fermosa como un solpor de outono,
intensamente brillante, coa cor do ceo incendiado polo sol que morre, coa
mirada das follas verdes que non queren abandonar as pólas que as viron nacer. Díxome
sempre unhas cousiñas tan bonitas... e díxomas cando xa levaba eu días na
aldeíña, cando ninguén nos ouvía, cando bailabamos xuntas nas festiñas da
aldea, tan divertidas que eran. Ano tras ano, bailamos sempre xuntas, tenteina
acompañar coa pandeireta, inutilmente porque ela tocaba tan ben que eu nin a
podía seguir... Bailamos sempre xuntas, cada vez máis lonxe dos demais, ata que
só nos rodeaban as árbores do bosque. Entón si nos falabamos en segredo, en voz
moi baixiña, coma se non quixésemos que a natureza ouvise as nosas verbas. As
nosas secretas conversas foron mudando co paso dos anos ata que, aquel
derradeiro verán que compartimos sendo rapazas, xa se volveron conversacións prohibidas,
verbas que se mesturaban con bicos tímidos, con apertas que tentabamos
disimular namentres danzabamos. Ninguén se fixaba en nós (ou iso criamos nós) e
iso dábanos liberdade de abondo para bicarnos, para estar o máis xuntas posíbel.
Lembro que había tardes nas que eu lle propoñía a Agnes ir ao muíño que quedaba
na beiriña do río (un muíño que agora está en ruínas). No verán, non se
empregaba tanto. Agnes aceptaba sabendo moi ben por que quería estar a soas alí
con ela. Non facía falta que nos dixésemos ren.
Que recordos tan bonitos. Estas lembranzas alimentan a
felicidade que agora enche a nosa vida toda, que estará enchéndoa para sempre,
ata a fin dos nosos días.
Agora, Agnes ten un arrefriado horríbel, a pobriña. Non
temos luz na casa dende onte (estou escribindo grazas á luz da lareira) por mor
do temporal. Segue a chover, vai un vento horríbel que non deixa de zoar con
forza. Parece que isto non teña fin.
O martes virá Casandra con Gabriel eiquí a Ourense e
pasarán o Nadal na aldeíña. Faime ilusión coñecer mellor a Casandra. A noite
que a coñecín, case non tiven tempo para saber como era. Agora si que nos
poderemos coñecer ben. Agnes tamén ten ganas de vela, sobre todo para poderlle
preguntar por Artemisa. Hai ben días que Agnes nota que a Artemisa lle pasa
algo horríbel que ninguén se atreve a contarlle. Está a facer rituais fermosos
para enviarlle enerxía positiva e saúde.
Para a Noiteboa, teño preparada unha sorpresa fermosa
para Agnes, da cal non falarei eiquí por se acaso a ela se lle ocorre ler isto.
A partir de entón, sei que seremos moitísimo máis felices.
Traducción:
Sábado, 21
de diciembre de 2019
Entre las
paredes de piedra de la casa de Anxiños, el mundo parece un lugar seguro. Lejos
queda el feroz viento y la agresiva lluvia que azotan Galicia desde hace tantos
días. Viene un temporal tras otro haciendo mucho daño. Los ríos crecen sin
control, el viento arranca árboles sin piedad, el mar se agita, surgen de las
aguas olas inmensas que parecen querer devorar la costa y, sobre todo, la
naturaleza se ha vuelto peligrosa. No hay rincón de Galicia que se libre de
estos temporales que tanto destruyen. Hoy vi volar árboles por encima de las
casas y de las calles. Vi que esos árboles caían entre los muros de piedra y
quedaban destrozados en el suelo, bajo ese cielo que no dejaba de llorar sin
consuelo. Sentí escalofríos cuando vi esas imágenes, cuando noté a mi alrededor
la fuerza de ese viento que arrasa con todo. No sabía qué hacer. Me había
quedado totalmente asombrada viendo cómo los árboles volaban por encima de
nosotras. Agnes me arrancó de ese momento con fuerza y decisión, tirándome de
la mano y empujándome a entrar en la casa de Anxiños (y de Agnes) y me regañó
tiernamente por permanecer tan paralizada, sin moverme, pues estaba en peligro,
pero yo no lo había visto, no lo había sentido. Nunca había visto algo igual.
Nunca. Y llevo años viviendo en Galicia. Quizás sí hubo antes temporales como
éstos, tan violentos y destructivos; pero los olvidé. Este me impresionó mucho
más que ninguno que viera antes.
Mas en
nuestra vida no hay más que paz, calma. No hay tormentas que agiten nuestros
días. Por eso, me siento protegida en nuestra vida, donde todo es magia, amor,
calor, bondad, momentos hermosos. Nunca creí que pudiese ser tan feliz. Yo
había soñado muchas veces con vivir una vida así, pero nunca imaginé que ese
sueño devendría en una realidad mucho más hermosa que la que yo había
imaginado, con la que yo había soñado.
Quiero
escribir porque necesito convertir en palabras todo lo que siento estos días
tan especiales. Cuando pienso en lo que estoy viviendo, noto que el alma se me
llena de una felicidad tan grande que me descontrola. Permanezco sonriéndome a
mí misma, agradeciendo todas las bendiciones que llenan mis días, y entonces me
siento la persona más afortunada del mundo. Nunca creí que viviría algo así,
que podría ser tan y tan feliz con Agnes, que podría sentirme tan querida. Me
siento tan querida que, muchas veces, me parece que me derretiré, que el
inmenso amor que Agnes me demuestra todos los días, en cada momento, me volverá
de aire, que, sin preverlo, dejaré de sentir la tierra bajo mis pies y volaré
lejos, lejos, con ella, pero permaneciendo no obstante en nuestra tierra,
porque tanto su alma como la mía están enlazadas a esta tierra para siempre y
eso nunca podrá cambiar.
Quería
hablar del presente, del precioso presente que estamos viviendo, pero también
del pasado, porque muchas de las cosiñas que vivimos me traen recuerdos de
momentos que pensaba olvidados para siempre ya. Es como si estar con Agnes,
siendo tan feliz con ella, me llevase al pasado para que sacase a la luz todos
esos momentos de los que nunca le hablé a nadie. Hay tantos que no sé cuál
recuperar ahora.
Ahora mismo
siento que no soy la misma mujer que el año pasado decidió fingir que moría
para quitarse del medio y permitir con su desaparición que la persona que más
amaba fuese feliz con otra mujer. Me cuesta entender por qué me equivoqué tanto
y tanto. Agnes me ha dicho miles de veces que estaba muy equivocada pensando de
esa manera, que nunca tendría que haberme marchado porque ella nunca dejó de
amarme. Incluso me confesó que era posible que me hubiese dejado por Artemisa,
pero, con El Paso de los días, se habría dado cuenta de que no podía vivir sin
mí porque nunca dejó de echarme en falta. Sí fue feliz con Artemisa durante un
tiempo, pero, a pesar de sentirse feliz y llena con ella, siempre tuvo en su
alma un vacío que nunca conseguía ignorar, que nunca se llenaba, que nunca
desaparecía. Me confesó muchas veces que necesitaba estar conmigo, que
precisaba compartir conmigo todo eso que habíamos compartido. Agnes siempre
llora cuando me confiesa todo eso y yo lloro de emoción porque siento que me
arriesgué a perderla para siempre, otra vez, otra vez, por tercera o cuarta vez
en nuestra vida. Me arriesgué a perder la oportunidad de ser feliz con la única
persona que puede hacerme feliz, a la única persona a la que siempre amé,
siempre, no importando que se hallase lejos, que no pudiese estar conmigo.
Entender que nunca la olvidaría me hizo mucho daño en su momento. Agnes había
quedado grabada en mi interior para siempre, siendo parte de mi alma, como si
su existencia hiciese mi existencia, como si ella misma crease mi alma. Era
algo de mí, era tanto de mí, que durante años sentí que me desvanecía sin ella,
que la necesitaba para respirar y estar sana. La enfermedad del corazón que tengo
desde niña se hizo mucho más grave cuando entendí que nunca la olvidaría,
cuando fui consciente de cuánto daño nos habían hecho separándonos.
Sé que todo
eso queda lejos, pero me gusta recordarlo porque siento entonces que la
felicidad que llena nuestra vida se hace mucho más fuerte. Recordar la tristeza
hace que la alegría sea más intensa. Ahora entiendo muchas cosas, tantas que me
da la sensación de que yo no viví mi vida, de que mi vida no la viví yo, sino
que la vi desde fuera, porque mi vida real no era ésa que yo creía estar
viviendo. Ahora es como si la sintiese de nuevo, como si viviese otra vez esos
años perdidos que me quitaron con tanta crueldad, que nos quitaron a las dos,
sin piedad. Hay errores humanos que destruyen vidas, que hacen tanto daño que
parece imposible poder olvidarlos, pero esos errores siempre nacen del miedo.
El miedo es una emoción innata que tenemos desde siempre, pero hay miedos
intensificados, hechos grandes a propósito, y que realmente no tienen
fundamento. El miedo a que rechazasen a Agnes fue lo que empujó a Anxiños a
llevarla lejos, a enviarla lejos de aquí, pero también fue el miedo a que ella
y yo estuviésemos juntas sin tener que estarlo. Estaba prohibido amarnos y muy
bien sabía Anxiños que a ninguna de las dos nos importaba eso porque nos
amábamos de verdad, y, cuando se ama de verdad, no importa nada más que ese
amor. Anxiños sabía desde hacía muchos años que entre Agnes y yo había algo muy
especial que no todas las personas podían entender. Lo sabía porque ella siempre
conoció muy bien a su hija, porque a una madre nunca se le escapan esas
cosiñas. Una madre sabe leer en la mirada de sus hijos los sentimientos que no
se atreven a convertir en palabras. Mi madre no era tan atenta conmigo como lo
era Anxiños con Agnes. Además, mi madre pasaba mucho tiempo sin hablar conmigo,
sin observarme detenidamente. Mi madre siempre fue muy a su bola, como se
acostumbra a decir, y yo era una chica muy independiente que no necesitaba el
cariño de su madre para sentirse bien o eso era lo que yo creía. Seguramente sí
que lo echaba en falta, pero nunca quise reconocerlo. Me costaba reconocer los
sentimientos que sentía por mis padres. A mi madre la quería muchísimo, es
evidente, pero su intransigencia y también el excesivo control que ejercía en
mí cuando estábamos en Ourense me agobiaban tanto que creía que no la quería
tanto como pensaba. Además, cuando somos adolescentes, es más complicado que
reconozcamos lo que sentimos y muchas veces verbalizamos precisamente lo
contrario de lo que pensamos y sentimos.
Nadie se
encargó de explicarme que había en el mundo personas que amaban de un modo
distinto que, en principio, no estaba aprobado por la sociedad. Nadie me habló
nunca de que había otra manera escondida y mucho más bonita de querer. Descubrí
por mí misma que en mí había algo que fallaba, que, atendiendo a lo que todos
esperaban de mí, no se correspondía con la realidad ni con lo que pensaban que
yo tenía que ser. Cuando me di cuenta de que me gustaba Agnes, pasé largas
horas llorando y sintiendo rabia. Sabía muy bien por qué lloraba, qué me
ocurría; pero también me sentía afortunada y especial. Sabía que yo nunca podría
amar a un hombre con mi alma y eso me asustaba mucho, pero también me atraía,
era una idea que me aterraba y me atraía a la vez. Era muy niña cuando supe que
yo era diferente. Nunca pude explicarle a nadie lo que me ocurría, nunca, hasta
que fui adolescente y comencé a hablar con mis amigas de esos temas. Yo nunca
decía si me gustaba algún chico, al contrario que Silvia, por ejemplo, que a
ella le gustaban prácticamente todos los chicos de la escuela y mucho más le
gustaban si eran mayores que ella. Recuerdo especialmente una conversación que
mantuvimos paseando juntas por la orilliña Del Río una tarde de septiembre, dorada
y hermosa, cálida y fresquiña a la vez (como puede pasar sólo aquí en Ourense).
Hacía poquiño que había vuelto de la aldeíña. todavía estaba muy tristiña. No
había superado que Agnes y yo ya no nos volveríamos a ver nunca más. Fue el
último verano que compartimos siendo adolescentes. No volveríamos a compartir
otro verano hasta que pasasen treinta años.
Yo tenía
entonces dieciséis años. Recuerdo que Silvia me preguntó: “¿y tú qué, Luíña?
¿Nunca te ha gustado nadie? ¿De verdad me dices que en la aldeíña no hay ningún
chico que te haga sentir mariposas en el estómago?” Silvia siempre fue muy
romántica e ingenua, por eso le han hecho tanto daño a lo largo de su vida, por
eso ahora ya no quiere saber nada más del amor, porque está profundamente
decepcionada con ese sentimiento que debe hacernos tan felices y que a ella le
hizo sentir morir de tristeza.
Yo le
contesté esto: “bueno.” Ella me preguntó: “¿cómo que bueno?” En esos momentos,
sentía la fortísima necesidad de confesarle lo que sentía. Necesitaba hablar
con alguien. No aguantaba más ese silencio en el que encerraba mis
sentimientos. Notaba que lo que sentía se había convertido en una bola de
hierro que me oprimía el alma, amenazando con salir sin control de mis labios.
Yo confiaba
profundamente en Silvia. Era mi mejor amiga, fue siempre mi mejor amiga. Desde
que teníamos tres años, estuvimos juntas como si fuésemos hermanas. Era la
única persona que nunca me había hecho sentir mal, que nunca me había
traicionado, que siempre estuvo conmigo día y noche apoyándome, contando conmigo
para todo. Y sigue siendo así. Aparte de Agnes, sigue siendo la persona que
mejor me conoce.
Le dije:
“Silvia, prométeme que jamás, nunca, le dirás a nadie lo que te voy a confesar
ahora.” Estaba aterrada, estremecida, pero con tantas ganas de hablar... Cuando
Silvia me dijo que ella nunca le hablaba a nadie de lo que ella y yo
hablábamos, entonces, con muchísima vergüenza, le confesé: “sí, en la aldeíña
hay alguien que, desde hace muchos años, me hace enloquecer, que no sólo me hace
sentir mariposas en la barriga, sino también mucho calor, mucha alegría, mucho
amor, cariño...”
Silvia se
había quedado totalmente sorprendida, sin saber qué decirme. Me miraba de
reojo, sin atreverse a posar los ojos en mí. No quería mirarme porque intuía
que mi mirada la impresionaría mucho más. Sólo me dijo: “tú estás locamente
enamorada, Luíña. ¿Por qué nunca me lo has dicho?”
“Porque no
es un amor comprendido, porque no es un amor aceptado, porque es un amor
prohibido.”
A Silvia ya
le había hablado de Agnes en muchísimas ocasiones. Le contaba todo lo que hacía
con ella en la aldeíña, le hablaba de esas largas tardes de baile, de fiesta,
de cantos; de las tardes en el río, de los paseos por el bosque... Le hablaba
de todo lo que compartía con Agnes esas semanas en las que éramos las chicas
más felices del mundo. Yo también pasaba horas con los demás chicos que venían
a la aldea en verano y también con los que allí vivían siempre; pero con Agnes
disfrutaba mucho más de la vida, con Agnes me gustaba estar de verdad. Silvia
conocía la existencia de Agnes. No sé si alguna vez se imaginó lo que yo sentía
por ella. Me había preguntado alguna vez por qué le hablaba más de ella que de
los demás y nunca supe contestarle a eso. Sólo le decía que con ella tenía muchas
cosas en común; pero sé que no conseguía convencerla del todo con mi respuesta.
Silvia sabía que había algo más que yo no le contaba, pero, evidentemente,
nunca me preguntó nada.
No
obstante, aquella tarde, sentí que me hacía todas esas preguntas que nunca se
había atrevido a hacerme. Me las hacía en silencio, comprendía en silencio,
intuía en silencio, invitándome a que siguiese hablando. Entonces proseguí: “es
una mor prohibido porque me he enamorado de otra chica, Silvia, y lo más bonito
es que ella me corresponde. Ella siempre ha sentido algo muy hermoso por mí,
pero a hasta este verano no nos atrevimos a confesárnoslo.”
Yo hablaba
muy bajiño, casi no me oía ni yo misma, hablaba muy cerquiña del oído de
Silvia, con miedo a que el viento pudiese llevarle mis palabras a mi madre
dondequiera que estuviese, aunque yo ya sabía que mi madre conocía lo que
pasaba entre Agnes y yo.
“Pero van a
separarnos, Silvia, porque su madre quiere enviarla a estudiar lejos, pensando
que es lo mejor para ella, enviarla lejos de aquí, cuando ella nunca se imaginó
a sí misma viviendo fuera de Galicia, de la aldeíña en la que siempre ha
vivido. Ella nunca podrá estar bien si la mandan lejos de aquí.”
“Y de ti”
intervino ella con cariño. “Y tú nunca podrás estar bien si la alejan de ti,
¿verdad? Por eso estás tan tristiña desde que llegaste de la aldeíña, porque
sabes que nunca más la volverás a ver.”
Yo asentí
con lágrimas en los ojos. No quería llorar porque me daba miedo liberar todos
esos sentimientos que me presionaban el alma, pero ya no podía huir del llanto.
Comencé a llorar sin sosiego, intentando dominar esa profunda tristeza que me
deshacía, pero no podía luchar contra esas emociones tan fuertes, contra la
inmensa decepción que me llenaba toda el alma. Silvia estuvo a mi lado
intentando animarme, pero también apoyándome. Sabía que ella entendía lo que yo
sentía. Sabía que ella no me juzgaba y eso era lo que más me calmaba, lo que
mejor me hacía sentir. Silvia estaba conmigo, comprendiéndome, apoyándome, como
siempre, una vez más.
“Cuando
seáis ya lo suficientemente mayores para poder hacer vuestra vida, entonces tú
la buscarás y seguramente podréis estar juntas para siempre sin que nadie os lo
impida” me animó con cariño. Yo quería creer en sus palabras, pero me costaba mucho
porque, en esos momentos, tenía el corazón lleno de desesperanza y tristeza.
Y fue así.
Yo busqué a Agnes por cielo y tierra cuando pude hacerlo, cuando comencé a
estudiar en Barcelona; pero la vida no quiso juntarnos de nuevo. El destino no
nos permitió reencontrarnos. Ahora me arrepiento muchísimo de no haber luchado
más por ella, por dejarme vencer por el desaliento y la enfermedad y sobre todo
por desaparecer cuando volvíamos a tener la oportunidad de estar juntas, de
luchar por nuestra vida, por esa vida que siempre habíamos soñado vivir
juntas... pero Anxiños hoy me ha dicho una cosiña muy bonita. Me dijo que no
tenía sentido lamentarnos por lo que ya se hizo y no se puede solucionar, que
es cierto que pasamos treinta años separadas, pero todavía estamos en la mitad
de la vida y tenemos un montón de años para ser todo lo felices que no pudimos
ser en el pasado. Me dijo que lo que importa es el presente y el futuro, no el
pasado, que el pasado es un trampolín que nos empuja al futuro, no una laguna
de errores y lamentaciones. Cuánta razón tiene. Qué sabia es Anxiños.
A veces,
nos quedamos detenidos en los recuerdos arrepintiéndonos de no haber actuado de
otra manera o también de no haber vivido como en esos momentos nos gustaría
volver a vivir todo eso que ya pasó; pero lo que cuenta es que seguimos para
adelante y que la vida nos reserva, sin nosotros saberlo, muchas sorpresas
hermosas que creíamos que nunca llegarían a nosotros. Yo creo que, si tenemos
fe, podemos cumplir nuestros sueños; mas también es cierto que necesitamos
ayuda de nuestro alrededor, del mundo, para poder volver realidad todo eso que
tanto ansiamos vivir. Creo que yo recibí esta oportunidad tan hermosa porque la
vida quiso, no porque yo lo buscase. Evidentemente, yo llevo toda la vida
deseando vivir con Agnes aquí en Ourense, siendo libres, pudiendo tener nuestra
familia cerca de nosotras, pudiendo compartir todo eso que siempre nos unió;
pero también me dejé llevar muchísimo por la razón, por todos esos pensamientos
destructivos que te dicen: “tienes que apartarte del medio, has de desaparecer,
porque no mereces tener contigo una persona tan maravillosa. Esa mujer no es
para ti. Tú no eres suficiente para ella. Desaparece y déjala vivir en paz.”
Escuché a esos pensamientos y me marché creyendo que estaba haciendo lo mejor
para las dos. Qué equivocada estuve.
También
quiero hablar de otra cosiña que me tiene algo... intranquila. Resulta que,
desde que llegué aquí, Uxía, que tan amiga mía había sido, no me habla casi.
Entiendo que esté decepcionada con la vida por no poder estar con Agnes. Hace
una semana, aproximadamente, me harté de esa situación y, después de acabar un
ensayo, me acerqué a ella y le dije que quería que quedásemos para hablar.
Sentía que teníamos que hablar seriamente, con sosiego, porque yo también
precisaba preguntarle unas cuantas cosiñas, pero no quería echarle nada en
cara. Sólo quería conocer sus sentimientos. Ella intentó evitar quedar conmigo,
pero al final no le quedó más remedio. Además, Silvia oyó nuestra conversación
y le dijo que debía quedar conmigo para explicarme muchas cosiñas que yo
necesitaba conocer.
Cuando ya
pudimos hablar, no me anduve con tonterías y directamente le pregunté por qué
había intentado conquistar a Agnes conociendo perfectamente lo que yo sentía
por ella. Su respuesta me dejó asombradísima. Me dijo: “porque yo no sabía que
Agnes todavía te quería y notaba que yo a ella le atraía.” No había nada más
que hablar, pero le dije: “no te guardo rencor por eso, ni mucho menos; pero me
siento un poquiño traicionada. Por supuesto que, con lo que hiciste por
nosotras, ya queda todo arreglado, pero me sorprendió mucho descubrir que tú
intentaste conquistarla, que incluso estuviste con ella.” Uxía me dijo que
Agnes también quiso acostarse con ella, que no había sido ella sola, y,
evidentemente, eso es cierto. Yo le repetí muchísimas veces que no le guardaba
rencor por nada, que lo único que necesitaba era que me explicase cómo habían
ocurrido las cosas desde su punto de vista, nada más; pero Uxía ha levantado
una bandera de guerra entre nosotras. No me habla. Cuando estamos en los
ensayos, me habla lo justo para que las cosas vayan bien, pero yo siento que no
quiere saber nada más de mí. Le pregunté qué le ocurría conmigo, pero sólo me
dijo: “nada, no me ocurre nada.” Mas yo noto que las cosas están tensas entre
las dos. He intentado muchas veces que esa cuerda que está tan tensa entre las
dos se quebrase, pero Uxía no pone de su parte y, entonces, es imposible
llevarse bien con alguien que ni quiere hablar contigo. A mí no me gusta nada
llevarme mal con las personas que quiero y lo que pasa con Uxía me duele.
Además, Uxía va todos los días a la cafetería para almorzar ahí y apenas habla
con Agnes. Hace muchas semanas que Agnes nota que se produjo un cambio en ella
que a ninguna de nosotras nos gusta. Silvia también lo ha notado, pero con
Silvia y con las demás mujeres de Iauga se lleva bien. Espero que esto sea algo
pasajero y que, dentro de poquiño, podamos ser las amigas que fuimos siempre.
Conozco a Uxía desde hace diez años, mínimo, y me duele que estemos así. La
conocí una noche que salí de fiesta con Daniel. Estaba bebiendo una copa soliña
en un rincón, mirando tímidamente a su alrededor. Daniel me dijo: “ésa hace
poco que ha salido del armario” y fuimos a hablar con ella. La conexión entre
ambas fue inmediata. Incluso tuvimos un efímero romance que las dos rompimos
por muto acuerdo, porque ni yo estaba enamorada de ella ni ella quería
enamorarse más de mí sabiendo que yo no podía corresponderla. Fue una relación
bonita, de ésas que te llenan el alma de ilusión, pero sabes que no van a
durar, que no son reales, que son momentáneas. Siempre fuimos amigas,
independientemente de lo que pasó entre nosotras, porque nos llevamos muy bien
siempre, porque con Silvia fuimos las creadoras de Iauga y nuestros comienzos
fueron preciosos, cómo fuimos buscando a más gente que quisiese unirse a
nosotras, cómo fuimos creciendo con El Paso de los años, cómo fuimos tocando
nuestros primeros conciertos en festiñas locales... y es una lástima que ahora estemos
así.
Mas todos
estos problemas permanecen lejos de mí cuando estoy con Agnes. Cuando
compartimos todo lo que somos, parece quedar lejos todo, todo. No hay
problemas, ni tensiones ni enfermedades, ni nada, nada. Es como si estar con
ella fuese como estar en otro mundo. En nuestra casa, sentimos que no hay
ningún peligro. Compartimos todo lo que hacemos, cocinamos juntas, hacemos
música juntas, incluso compartimos nuestros momentos de lectura, cada una
leyendo lo que le apetece leer en ese momento, pero debatimos acerca de lo que
leemos. Salimos a pasear juntas (cuando el clima nos lo permite, que hace
muchos días que eso no pasa) y hablamos durante horas de todo, de miles de
temas distintos, compartiendo opiniones, pero también exponiendo las cosiñas
que pensamos de modo distinto. Con ella mantengo una relación idílica, lo sé.
Sé que parece una relación de novela, de película de amor, porque es demasiado
maravillosa para que sea cierta. No dudo para nada de lo que ella siente por mí
y a ella le pasa lo mismo conmigo. Yo sabía que podríamos ser muy felices si
estábamos juntas, siempre lo supe, porque, desde que éramos niñas, compartimos
muchísimas cosiñas, coincidíamos en muchas más, y yo sabía que entre nosotras
había una conexión muy especial. Si no la hubiese, ya no nos amaríamos como nos
amamos, nuestro amor permanecería olvidado en la nada, y no es así para nada,
nunca fue así.
Yo recuerdo
todas esas veces en las que, en verano, llegaba a la aldeíña, bajaba del coche
de mi madre y corría y corría por el vericueto que accede a la aldeíña teniendo
el corazón acelerado de emoción. Eso comenzó a pasar sobre todo a partir de que
cumpliese diez años. Agnes sólo tenía siete años cuando comenzamos a conocernos
mejor. Evidentemente, era muy niña aún, pero lo bastante inteligente para haber
conocido las cosiñas más tristes de la vida. Además, la pobreza que siempre
invadió su vida le hizo madurar mucho más temprano que a los otros chicos de la
aldeíña. Yo cumpliría once años en ese verano en el que comencé a hablar más
con ella. Recuerdo que, cuando llegué a la aldeíña, corriendo, sin resuello ya,
ella estaba en el cobertizo con su vaquiña, a la que quería con toda su alma.
Se llamaba Terriña y era una vaca muy bueniña, con una mirada muy noble, que no
se asustaba cuando te acercabas a ella. estaba acostumbrada al contacto con los
humanos porque Agnes siempre estuvo con ella, desde siempre, desde que era una
bebé. La cuidaba como si fuese hija suya. Agnes nunca tuvo muñecas, nunca tuvo
juguetes. Ella no sabe qué es jugar con un muñeco. Ella siempre cuidó a los
animales como si eso fuese un juego, un juego muy serio, y a mí eso me llamaba
mucho la atención.
Llegué a
donde estaba ella. No había nadie más, era por la tardiña, atardecía, y había
mucho silencio a nuestro alrededor. Ella no se atrevía a hablarme porque,
después de tanto tiempo sin vernos, sentía muchísima vergüenza; pero yo ignoré
sus sentimientos y comencé a preguntarle cómo le había ido ese año. Ella sólo
me dijo: “fue.” Costaba muchísimo arrancarle palabras, frases largas; pero,
cuando al fin ya comenzaba a confiar en mí, me hablaba con mucha madurez de
muchísimos temas de los que yo no hablaba con nadie.
Ella me
miraba fijamente, intentando que yo no me diese cuenta, pero yo notaba cómo sus
ojos luchaban contra la vergüenza que ella sentía. Luchaban por posarse en mí.
A Agnes le llamaba mucho la atención el color intenso de mis cabellos rojos y
rizados, el color de mis verdísimos ojos. Siempre me dijo que yo tenía en los
ojos el color de la hierba que crece en primavera después del deshielo. Me
decía que yo era tan hermosa como un ocaso de otoño, intensamente brillante,
con el color del cielo incendiado por el sol que muere, con la mirada de las
hojas verdes que no quieren abandonar las ramas que las vieron nacer. Me dijo
siempre unas cosiñas tan bonitas... y me las dijo cuando ya llevaba yo días en
la aldeíña, cuando nadie nos oía, cuando bailábamos juntas en las fiestiñas de
la aldea, tan divertidas que eran. Año tras año, bailamos siempre juntas.
Intenté acompañarla con la pandereta, inútilmente porque ella tocaba tan bien
que yo ni podía seguirla... Bailamos siempre juntas, cada vez más lejos de los
demás, hasta que sólo nos rodeaban los árboles del bosque. Entonces sí nos
hablábamos en secreto, en voz muy bajiña, como si no quisiésemos que la
naturaleza oyese nuestras palabras. Nuestras secretas conversaciones fueron
cambiando con El Paso de los años hasta que, aquel último verano que
compartimos siendo rapazas, ya se volvieron conversaciones prohibidas, palabras
que se mezclaban con besos tímidos, con abrazos que intentábamos disimular
mientras danzábamos. Nadie se fijaba en nosotras (o eso creíamos nosotras) y
eso nos daba bastante libertad para besarnos, para estar lo más juntas posible.
Recuerdo que había tardes en las que yo le proponía a Agnes ir al molino que
quedaba en la orilliña Del Río (un molino que ahora está en ruinas). En verano,
no se usaba tanto. Agnes aceptaba sabiendo muy bien por qué quería estar a solas
allí con ella. No hacía falta que nos dijésemos nada.
Qué
recuerdos tan bonitos. Estos recuerdos alimentan la felicidad que ahora llena
toda nuestra vida, que estará llenándola para siempre, hasta el fin de nuestros
días.
Ahora,
Agnes tiene un resfriado horrible, la pobriña. No tenemos luz en casa desde
ayer (estoy escribiendo gracias a la luz de la lareira) por culpa del temporal.
Sigue lloviendo, hace un viento horrible que no deja de soplar con fuerza.
Parece que esto no tenga fin.
El martes
vendrá Casandra con Gabriel aquí a Ourense y pasarán las Navidades en la
aldeíña. Me hace ilusión conocer mejor a Casandra. La noche que la conocí, casi
no tuve tiempo para saber cómo era. Ahora sí que podremos conocernos bien.
Agnes también tiene ganas de verla, sobre todo para poder preguntarle por
Artemisa. Hace muchos días que Agnes nota que a Artemisa le pasa algo horrible
que nadie se atreve a contarle. Está haciendo rituales hermosos para enviarle
energía positiva y salud.
Para Nochebuena,
tengo preparada una sorpresa hermosa para Agnes, de la cual no hablaré aquí por
si acaso a ella se le ocurre leer esto. A partir de entonces, sé que seremos
mucho más felices.