Martes, 12 de marzo de 2019
Artemisa e máis eu vivimos nun presente que non
parece real, senón un soño, o soño máis fermoso que nunca puiden imaxinar. A
vida que temos é moito máis bonita cá vida que eu desexaba vivir ao seu lado.
Paréceme imposíbel que haxa nos nosos días tanta luz, tanto amor, tanta
sinxeleza. É evidente que temos os nosos momentos difíciles, que non todo é
completamente perfecto porque non hai nada que sexa perfecto nesta vida.
Vivimos momentos de estrés, traballamos moitísimos ambas as dúas para manter
esta vida que temos, a nosa saúde non sempre é tan boa como desexariamos, tamén
hai cousas tristes que nos fan chorar e que nos desaniman, como lles ocorre a
todas as persoas que hai na Terra. Non creo que non exista ninguén que non se
sinta morriñento, que viva unha existencia totalmente chea de momentos
fermosos. O especial da vida é que estea composta tanto de momentos bos como de
momentos non tan bos para que poidamos apreciar os que son fermosos. A
felicidade non tería senso sen a tristura. A tristura tamén existe para que
poidamos botar fóra de nós esas preocupacións que imos amoreando na nosa ialma
e que non deixamos saír no momento no que xorden por medo a sentirnos débiles.
A tristura fainos humanos. Mesmo os animais senten tristura. É unha parvada que
tentemos evitar a tristura. Eu, que sentín tanta tristura ao longo da miña
vida, podo diferenciar a tristura sa da que non o é e, por iso, sinto moita
impotencia cando me dou de conta de que á xente lle custa deixar saír a
tristura boa que xorde nun momento difícil ou que existe para que poidamos
expresar as nosas emocións máis puras.
É evidente que temos problemas, como todo o mundo.
Artemisa está doente dende hai uns cantos meses. Aínda non conseguiu desfacerse
por completo da anemia que a ataca, malia estar moito mellor que hai uns meses,
pero, moitas veces, séntese máis débil do que agarda ou moito máis esgotada do
que lle correspondería; pero Artemisa é moi forte e sempre sae adiante, pase o
que lle pase. Eu, tamén, vivo momentos de absoluta desesperación nos que só
sinto ganas de agocharme do mundo e de desaparecer durante horas, pero sei que
non me ocorre iso porque non me guste a miña vida. De feito, que viva eses
momentos non quere dicir que desexe fuxir desta existencia, para nada. Sei que
me acontece iso porque eses momentos de debilidade e de profunda desesperación
forman parte da miña maneira de ser. Só preciso estar soa unhas horas. Despois,
xa me sinto coma se nada tivese ocorrido. Artemisa coñéceme ben e nunca se lle
ocorre pedirme que non me peche en min mesma se o preciso, ao contrario.
Respectámonos de verdade. Gustaríame que esta vida tivese comezado moito antes,
pero sei tamén que as cousas ocorren cando teñen que ocorrer e que non hai ren
do que acontece na nosa vida que non teña sentido. Seica vexamos o sentido
dalgunhas cousas cando pasa o tempo.
Mais sobre todo quería falar dunha cousiña moi
importante. Unha das cousas que desacougaban a Artemisa era a actitude da súa irmá.
Casandra ten épocas moi boas nas que parece a persoa máis comprensiva do mundo,
pero tamén ten outras nas que muda por completo de comportamento. Cando está
así, é imposíbel que Artemisa manteña con ela unha conversación calmada porque
Casandra se dedica a procurar as verbas máis ferintes para facer que Artemisa
se sinta mal. Bótalle en cara cousas que non ten sentido que lle diga, métese
demasiado na súa vida e mesmo critica cousas que non ten dereito nin a
mencionar. Sempre pensei que se comportaba dese xeito porque tiña a ialma chea
de impotencia e de nostalxia. Para ninguén é un misterio que Casandra non está
de acordo con que Artemisa o deixase todo para vir vivir eiquí comigo a Ourense
e tampouco ninguén pode negar que Casandra bota moitísimo en falla á súa irmá
porque Artemisa é a persoa na que máis confía e, ao marchar, quedou moi soa.
Casandra ten moitas amigas, pero, sinceramente, a min as amigas de Casandra non
me gustan nada. Véxoas moi frías, moi egoístas e pechadas en si mesmas. Nunca
me pareceu que se preocupasen de verdade por Casandra. Só a chamaban cando
querían facer algunha excursión con ela, pero Artemisa sempre me dixo que nunca
estiveron nos momentos importantes. Por iso sei que Casandra se sente moi soa.
Agora que está mantendo unha relación co meu curmán, séntese máis soa aínda
porque a distancia que o separa del fai que a nostalxia que sente pola súa irmá
medre. Non é difícil recoñecer estas cousas. O que me custa moitísimo é aturar
que Casandra fale mal de min sen ningún motivo. Sei que Casandra fala mal de
min e que me bota as culpas de que a súa irmá estea tan lonxe, pero non ten
ningún sentido que Casandra me colla manía por iso, xa que Artemisa é unha
persoa completamente adulta que sabe mellor que ninguén o que quere para a súa
vida.
Non me fixo falla nada especial para saber que
Casandra, de novo, estaba a falar mal de min. Hoxe á tardiña, cando Artemisa e
máis eu estabamos bañando nas Burgas, díxome que non falaba con Casandra dende
o domingo e que non lle apetecía nada chamala. Cando lle preguntei: “e logo?”,
ela explicoume que, sempre que falaba con ela, quedaba con moi mal corpo, que
Casandra non lle deixaba de dicir que era absolutamente parva por non
presentarse ás oposicións de educación, que estaba botando a súa vida ao lixo e
que estaba desprezando unha oportunidade única que lle podería devolver iso ao
que ela renunciou tan estupendamente para vir vivir eiquí a Ourense. Cando
Artemisa me contaba todo iso, eu devecía por dicirlle que a súa irmá estaba a
se meter onde non a chamaban, que está moi ben que lle queira dar consellos
(consellos que Artemisa non lle pedira en ningún momento), pero non dixen ren
porque sabía que Artemisa precisaba seguir falando, así que a escoitei durante
todo o tempo que necesitase, pero, daquela, Artemisa ficou en silencio sen
atreverse a seguir falando. Entón eu souben que a súa irmá lle dixera máis
cousas inxustas das que ela me quería confesar. E non me fixo falla ningunha
verba máis. Souben que Casandra, outra vez, estaba a se meter tamén comigo. Sen
pensar no que dicía, pregunteille a Artemisa: “que di a túa irmá de min?”. Ela
quixo disimular e finxir que non sabía por que lle preguntaba iso, pero
Artemisa e máis eu non nos podemos enganar. Sabemos que está a pensar a outra
só cunha mirada. Só nos abonda escoitar o silencio que a outra mantén para
saber o que pasa pola nosa mente.
Non quixen que Artemisa me desvelase que dixera
Casandra de min. Non o precisaba. Abondoume saber que, de novo, estaba a me
criticar sen ter ningún motivo para facelo. Entón, nese momento tomei unha
decisión. Decidín que falaría con Casandra para que dunha vez me dixese que
carallo lle pasa comigo, por que me converte no branco de todas as súas
críticas. Non ten ningún dereito a falar mal de min. A súa irmá non está
compartindo a súa vida cunha persoa que a trata mal, ao contrario. Non son
ningunha delincuente por querer vivir no lugar que máis amo do mundo e dá a
casualidade de que a Artemisa tamén lle gusta moito vivir en Ourense. Non ten
sentido que Casandra vaia dicindo que a súa irmá tería que estar cunha persoa
que non tivese ningunha doenza mental; pero quen está totalmente estábel na súa
vida? E quen se cre que é ela para xulgarme e dicir que aínda estou doente e
que, por telo estado durante anos, xa non mereza darlle a Artemisa o amor que
sinto por ela? Parécenme comentarios tan inxustos que non podo evitar sentir
unha inmensa xenreira cada vez que penso neles. Ademais, estou farta de que
Casandra poida dicir o que lle pete de min e despois vir á miña casa coma se
nada, recibir todo de min logo de pedirme perdón, si, pero para nada porque
despois volve cometer os mesmos erros. Non ten sentido que nos desculpemos se
despois imos equivocarnos da mesma maneira.
Así pois, díxenlle a Artemisa que este serán
falaría coa súa irmá. Ela tentoume convencer de que non o fixese, pero por nada
do mundo ía ficar queda, sen facer nada, permitindo que Casandra seguise
falando mal de min sen ter motivos, só porque se sente celosa e sente envexa da
nosa vida. Ese non é un motivo importante para que vaia falando así de min.
Cando chegamos á nosa casa, chameina por teléfono
e pregunteille se lle ía ben que falásemos ela e máis eu polo Skype. A min non
me daba a gana de falar con ela só comunicándonos a través da nosa voz. Quería
ver que mirada se lle conxelaba nos ollos cando lle dixese todo o que lle
quería dicir. Eu non quería discutir con ela, para nada. Só quería aclarar as
cousas. Casandra estrañouse moito de que quixese falar con ela polo Skype
porque a min non me gustan moito ese tipo de conversacións, pero non se negou.
Vou transcribir eiquí as palabras máis importantes
que nos dixemos. Primeiramente, eu díxenlle (tentareino escribir tal como llo
dixen):
“Non fai falla que me negues nada e tampouco quero
que penses que Artemisa mo contou. Non me fixo falla que me explicase nada. Só
importa que sei que de novo estás a falar mal de min e só quero saber que
carallo che pasa comigo, Casandra. Quéroche preguntar como é posíbel que sexas
quen de falar así de min, de pensar e de dicir todas esas cousas inxustas sobre
min, e despois vir á miña casa coma se nada, coma se non tiveses dito ren de
min. Quero saber por que aínda pensas que a túa irmá debería de estar cunha
persoa que non tivese ningunha enfermidade mental. Gustaríame saber como é
posíbel que teñas a cara de seguir pensando iso de min despois de todo o que
compartimos, despois de comprobar polos teus propios ollos que eu estou
perfectamente, despois de saber que levo meses sen padecer ningunha crise. E o
que máis me importa saber é por que lle dis todo iso a Artemisa se sabes
perfectamente que a ela lle fai moito dano que fales mal de min.”
Tívenlle que pedir varias veces que non me
interrompese. Evidentemente, non me daba a gana de falarlle en castelán porque
estaba moi nerviosa e sabía que, se falaba na súa lingua (ou na súa segunda
lingua, xa que ela adoita falar en catalán), non me sairía dicirlle todo o que
lle quería dicir.
Tamén lle pedín que fose totalmente sincera
comigo, que me dixese o que sentía, que emocións a empurraban a falar así de
min despois de coñecerme de verdade. Pedinlle tamén que me dixese con toda
sinceridade se vía que Artemisa non era feliz; pero, antes de permitirlle
contestar, díxenlle:
“Penso que só queres desafogar a frustración e
amargura que sentes e que queres reflectir esa amargura túa na nosa vida, coma
se non puideses aceptar que nós somos felices porque, simplemente, loitamos
polos nosos soños; pero non é xusto que nos culpes de que ti non sexas quen de
loitar polo que verdadeiramente desexas.”
Evidentemente, Casandra quedou sen palabras cando
me ouviu dicirlle todo iso, aínda que me tentou interromper en varias ocasións,
pero eu non a deixei falar e pedinlle moitas veces que me permitise rematar
porque sabía perfectamente o que quería dicir. Só me quería interromper porque
desexaba facerme crer que estaba moi equivocada, que ela non pensaba iso de
min, para nada; pero estou farta de mentiras, de falsidades, de hipocrisía.
Somos xa persoas abondo adultas para dicir a verdade, para non ir agochando as
nosas verbas tras outras que din o contrario do que verdadeiramente pensamos.
Xa hai abondo, xa abonda, carallo, xa aturei demasiados rexeitamentos ao longo
da miña vida e non penso permitir que ninguén vaia falando mal de min e que
despois me trate coma se nada. Estou farta de que a xente se aproveite da miña
bondade, porque isto que me permite perdoar ás persoas que me fan dano non é
outra cousa que bondade. Non sei gardar rancor e a xente aprovéitase diso. Se
fose outra persoa a que fala de min, daríame igual, porque sobre todo me importan
as opinións das persoas que quero, e Casandra é unha desas persoas que quero.
Débolle moito a Casandra porque ela me axudou sempre moito e vivín con ela
cousas marabillosas que nunca poderei esquecer. Aprézoa, por iso aféctame que
pense todo iso de min. Evidentemente, non lle falei mal en ningún momento.
Expreseime sempre con moito acougo, malia sentirme moi nerviosa e tamén ter
ganas de chorar, pois estaba a lle dicir cousas moi íntimas que me doía
expresar. A min non me gusta nada, en absoluto, falar da miña doenza e moito
menos me gusta lembrar que pasei tantos anos da miña vida pechada nun hospital.
De feito, ningunha das amigas que teño agora coñece o meu pasado. Nin tan
sequera o sabe Silvia. Mais, aínda que me doese, sabía que tiña que ser sincera
con Casandra para poder rematar canto antes con esa situación.
Cando Casandra poido falar, díxome que o único que
me podía dicir era que o sentía; pero, por primeira vez na miña vida, díxenlle
que iso non me servía, que un “síntoo, perdón” non me servía de nada se despois
ía pasar outra vez o mesmo; pero entón Casandra díxome con moita vergonza:
“O que me ocorre é que che teño envexa, moitísima
envexa. Sabes que eu non sei expresar os meus sentimentos, así que imaxina o
que me está a custar dicirche isto. Si, téñoche envexa porque es unha persoa
moi forte que non deixa de dar leccións á xente e enriba superaches cousas que
moi poucas persoas poderían ter superado, porque amas de verdade e non tes en
ti ningunha pegada de rancor nin nada. No canto, eu si sinto rancor, si sinto
medo. Ti loitaches por virar en realidade a vida que tanto soñaches vivir con
Artemisa e eu non podo facer iso porque non me sinto quen de loitar. Dáme medo
ser feliz ou crer que o podo ser. Sei que o problema é meu, evidentemente, e
que ti non tes a culpa das miñas frustracións; pero preciso procurar a alguén
en quen se reflicta todo o que eu quero conseguir para sentirme máis forte. Non
teño ren máis que dicir. Só che quero pedir perdón outra vez. Non vou falar
máis de ti, nin para ben nin para mal, e tampouco falarei coa miña irmá se sei
que non me sinto ben, se non vou ser quen de manter con ela unha conversación
acougada. Perdóame.”
Teño que recoñecer que me afectou moitísimo a
confesión de Casandra. Non souben que dicirlle e só lle puiden aceptar o seu
perdón. Ao final, díxenlle que, no canto de botarnos cousas en cara, podía
falar connosco e confesarnos o que sentía. Tamén a animei a loitar polo que de
verdade quere sen sentir medo, que a vida está para vivila, non para soñala.
Recoñeceume que o que a amargaba máis era estar
namorada de alguén que estaba tan lonxe, pero tamén me contou que estaba
falando con Gabriel da posibilidade de que el vaia un tempo a Manresa. Cando
rematamos de falar ela e máis eu, entón sumouse Artemisa á conversación e Casandra
explicounos que ela non se atrevía a deixalo todo para vir vivir eiquí a
Galicia se aínda non convivira moito tempo co meu curmán e non sabía con
certeza se eran compatíbeis. Non lle sae confiar no amor e é algo comprensíbel
despois de ter sufrido tanto. Por iso, van facer iso, vivir uns meses xuntos,
pero, para iso, ten que se desprazar Gabriel. Por que sempre temos que ser os
galegos quen abandonamos a nosa terra? Por que, sendo nós quenes estamos tan
vencellados coa nosa terra, non son os demais quenes veñen a Galicia?
Ao final, a conversación rematou moi ben e parece
que Casandra vai mudar de actitude, pero a verdade é que non confío nada nela,
aínda que iso non llo dixen a Artemisa.
Tamén quería contar que Artemisa e máis eu xa
temos data para a nosa voda. Cando Artemisa me dixo que data lle propuxeran, eu
boteime a rir nerviosa porque non o podía crer. Por unha semana, non casamos no
día do meu aniversario. Casaremos o dezanove de outubro. Xa habemos de ir
pensando en todas as cousas, aínda que vai ser unha voda moi sinxela celebrada
na aldeíña, por suposto, no lugar onde Artemisa me preguntou se quería casar
con ela.
Hai moitos motivos para estarmos felices. Por iso
quería arranxar canto antes as cousas con Casandra, porque non podo aturar que
Artemisa estea tristeiriña. Quero que sexa feliz, que ambas as dúas sexamos
felices, para sempre.
E, dentro de pouquiño, Laila vivirá connosco.
Estamos tramitando todo o preciso para que poida vivir na nosa casiña.
Traducción
Martes, 12 de
marzo de 2019
Artemisa y yo vivimos en un presente que no parece real, sino un
sueño, el sueño más hermoso que nunca pude imaginar. La vida que tenemos es
mucho más bonita que la vida que yo deseaba vivir a su lado. Me parece imposible
que haya en nuestros días tanta luz, tanto amor, tanta sencillez. Es evidente
que tenemos nuestros momentos difíciles, que no todo es completamente perfecto
porque no hay nada que sea perfecto en esta vida. Vivimos momentos de estrés,
trabajamos muchísimo las dos para mantener esta vida que tenemos, nuestra salud
no siempre es tan buena como desearíamos, también hay cosas tristes que nos
hacen llorar y que nos desaniman, como les ocurre a todas las personas que hay
en la Tierra. No creo que no exista nadie que no se sienta morriñoso, que viva
una existencia totalmente llena de momentos hermosos. Lo especial de la vida es
que esté compuesta tanto de momentos buenos como de momentos no tan buenos para
que podamos apreciar los que son hermosos. La felicidad no tendría sentido sin
la tristeza. La tristeza también existe para que podamos echar de nosotros esas
preocupaciones que vamos acumulando en nuestra alma y que no dejamos salir en
el momento en el que surgen por miedo a sentirnos débiles. La tristeza nos hace
humanos. Incluso los animales sienten tristeza. Es una estupidez que intentemos
evitar la tristeza. Yo, que he sentido tanta tristeza a lo largo de mi vida,
puedo diferenciar la tristeza sana de la que no lo es y, por eso, siento mucha
impotencia cuando me doy cuenta de que a la gente le cuesta dejar salir la
tristeza buena que surge en un momento difícil o que existe para que podamos
expresar nuestras emociones más puras.
Es evidente que tenemos problemas, como todo el mundo. Artemisa está
enferma desde hace unos cuantos meses. Todavía no ha conseguido deshacerse por
completo de la anemia que la ataca, a pesar de estar mejor que hace unos meses,
pero, muchas veces, se siente más débil de lo que espera o mucho más agotada de
lo que le correspondería; pero Artemisa es muy fuerte y siempre sale adelante,
pase lo que le pase. Yo, también, vivo momentos de absoluta desesperación en
los que sólo siento ganas de esconderme del mundo y de desaparecer durante
horas, pero sé que no me ocurre eso porque no me guste mi vida. De hecho, que
viva esos momentos no quiere decir que desee huir de esta existencia, para
nada. Sé que me acontece eso porque esos momentos de debilidad y de profunda
desesperación forman parte de mi manera de ser. Sólo preciso estar sola unas
horas. Después, ya me siento como si nada hubiese ocurrido. Artemisa me conoce
bien y nunca se le ocurre pedirme que no me encierre en mí misma si lo preciso,
al contrario. Nos respetamos de verdad. Me gustaría que esta vida hubiese
comenzado mucho antes, pero sé también que las cosas ocurren cuando tienen que
ocurrir y que no hay nada de lo que acontece en nuestra vida que no tenga
sentido. Quizás veamos el sentido de algunas cosas cuando pasa el tiempo.
Mas sobre todo quería hablar de una cosiña muy importante. Una de las
cosas que desasosegaban a Artemisa era la actitud de su hermana. Casandra tiene
épocas muy buenas en las que parece la persona más comprensiva del mundo, pero
también tiene otras en las que cambia por completo de comportamiento. Cuando
está así, es imposible que Artemisa mantenga con ella una conversación calmada
porque Casandra se dedica a buscar las palabras más hirientes para hacer que
Artemisa se sienta mal. Le echa en cara cosas que no tiene sentido que le diga,
se mete demasiado en su vida e incluso critica cosas que no tiene derecho ni a
mencionar. Siempre he pensado que se comportaba de ese modo porque tenía el
alma llena de impotencia y de nostalgia. Para nadie es un misterio que Casandra
no está de acuerdo con que Artemisa lo dejase todo para venir a vivir aquí
conmigo a Ourense y tampoco nadie puede negar que Casandra echa muchísimo en
falta a su hermana porque Artemisa es la persona en la que más confía y, al
marcharse, se ha quedado muy sola. Casandra tiene muchas amigas, pero,
sinceramente, a mí las amigas de Casandra no me gustan nada. Las veo muy frías,
muy egoístas y cerradas en sí mismas. Nunca me pareció que se preocupasen de
verdad por Casandra. Sólo la llamaban cuando querían hacer alguna excursión con
ella, pero Artemisa siempre me ha dicho que nunca han estado en los momentos
más importantes. Por eso sé que Casandra se siente muy sola. Ahora que está
manteniendo una relación con mi primo, se siente mucho más sola aún porque la
distancia que lo separa de él hace que la nostalgia que siente por su hermana
crezca. No es difícil reconocer estas cosas. Lo que me cuesta muchísimo es
soportar que Casandra hable mal de mí sin ningún motivo. Sé que Casandra habla
mal de mí y que me echa las culpas de que su hermana esté tan lejos, pero no
tiene ningún sentido que Casandra me coja manía por eso, ya que Artemisa es una
persona completamente adulta que sabe mejor que nadie lo que quiere para su
vida.
No me hizo falta nada especial para saber que Casandra, de nuevo,
estaba hablando mal de mí. Hoy por la tarde, cuando Artemisa y yo estábamos
bañándonos en las Burgas, me dijo que no hablaba con Casandra desde el domingo
y que no le apetecía nada llamarla. Cuando le pregunté: “e logo?”, ella me
explicó que, siempre que hablaba con ella, se quedaba con muy mal cuerpo, que
Casandra no dejaba de decirle que era absolutamente tonta por no presentarse a
las oposiciones de educación, que estaba tirando su vida a la basura y que
estaba despreciando una oportunidad única que podría devolverle eso a lo que
ella renunció tan estúpidamente para venir a vivir aquí a Ourense. Cuando
Artemisa me contaba todo eso, yo moría de ganas de decirle que su hermana
estaba metiéndose donde no la llamaban, que está muy bien que quiera darle
consejos (consejos que Artemisa no le había pedido en ningún momento), pero no
dije nada porque sabía que Artemisa precisaba seguir hablando, así que la
escuché durante todo el tiempo que
necesitase, pero, entonces, artemisa permaneció en silencio sin
atreverse a seguir hablando. Entonces yo supe que su hermana le había dicho más
cosas injustas de las que ella quería confesarme. Y no me hizo falta ninguna
palabra más. Supe que Casandra, otra vez, estaba metiéndose también conmigo.
Sin pensar en lo que decía, le pregunté a Artemisa: “¡qué dice tu hermana de
mí?”. Artemisa quiso disimular y fingir que no sabía por qué le preguntaba eso,
pero Artemisa y yo no podemos engañarnos. Sabemos qué está pensando la otra
sólo con una mirada. Sólo nos basta escuchar el silencio que la otra mantiene
para saber lo que pasa por nuestra mente.
No quise que Artemisa me desvelase qué había dicho Casandra de mí. No
lo necesitaba. Me bastó saber que, de nuevo, estaba criticándome sin tener
ningún motivo para hacerlo. Entonces, en ese momento tomé una decisión. Decidí
que hablaría con Casandra para que de una vez me dijese qué carallo le pasa
conmigo, por qué me convierte en el blanco de todas sus críticas. No tiene
ningún derecho a hablar mal de mí. Su hermana no está compartiendo su vida con
una persona que la trata mal, al contrario. No soy ninguna delincuente por
querer vivir en el lugar que más amo del mundo y da la casualidad de que a
Artemisa también le gusta mucho vivir en Ourense. No tiene sentido que Casandra
vaya diciendo que su hermana tendría que estar con una persona que no tuviese
ninguna enfermedad mental, pero ¿quién está totalmente estable en su vida? ¿Y
quién se cree que es ella para juzgarme y decir que aún estoy enferma y que,
por haberlo estado durante años, ya no merezca darle a Artemisa el amor que
siento por ella? Me parecen comentarios tan injustos que no puedo evitar sentir
una inmensa rabia cada vez que pienso en ellos. Además, estoy harta de que
Casandra pueda decir lo que le dé la gana de mí y después venir a mi casa como
si nada, recibir todo de mí luego de pedirme perdón, sí, pero para nada porque
después vuelve a cometer los mismos errores. No tiene sentido que nos
disculpemos si después vamos a equivocarnos de la misma manera.
Así pues, le dije a Artemisa que este ocaso hablaría con su hermana.
Ella intentó convencerme de que no lo hiciese, pero por nada del mundo iba a
quedarme quieta, sin hacer nada, permitiendo que Casandra siguiese hablando mal
de mí sin tener motivos, sólo porque se siente celosa y siente envidia de
nuestra vida. Ese no es un motivo importante para que vaya hablando así de mí.
Cuando llegamos a nuestra casa, la llamé por teléfono y le pregunté si
le iba bien que hablásemos ella y yo por Skype. A mí no me daba la gana de hablar
con ella sólo comunicándonos a través de nuestra voz. Quería ver qué mirada se
le congelaba en los ojos cuando le dijese todo lo que quería decirle. Yo no
quería discutir con ella, para nada. Sólo quería aclarar las cosas. Casandra se
extrañó mucho de que quisiese hablar con ella por Skype porque a mí no me
gustan mucho ese tipo de conversaciones, pero no se negó.
Voy a transcribir aquí las palabras más importantes que nos dijimos.
Primeramente, yo le dije (intentaré escribirlo tal como se lo dije):
“No hace falta que me niegues nada y tampoco quiero que pienses que
Artemisa me lo ha contado. No me ha hecho falta que me explique nada. Sólo
importa que sé que de nuevo estás hablando mal de mí y sólo quiero saber qué
carallo te pasa conmigo, Casandra. Quiero preguntarte cómo es posible que seas
capaz de hablar así de mí, de pensar y de decir todas esas cosas injustas sobre
mí, y después venir a mi casa como si nada, como si no hubieses dicho nada de
mí. Quiero saber por qué aún piensas que tu hermana debería estar con una
persona que no tuviese ninguna enfermedad mental. Me gustaría saber cómo es
posible que tengas la cara de seguir pensando eso de mí después de todo lo que
hemos compartido, después de comprobar por tus propios ojos que yo estoy
perfectamente, después de saber que llevo meses sin padecer ninguna crisis. Y
lo que más me importa saber es por qué le dices todo eso a Artemisa si sabes
perfectamente que a ella le hace mucho daño que hables mal de mí.”
Tuve que pedirle varias veces que no me interrumpiese. Evidentemente,
no me daba la gana de hablarle en castellano porque estaba muy nerviosa y sabía
que, si hablaba en su lengua (o en su segunda lengua, ya que ella habitúa
hablar en catalán), no me saldría decirle todo lo que quería decirle.
También le pedí que fuese totalmente sincera conmigo, que me dijese lo
que sentía, qué emociones la empujaban a hablar así de mí después de conocerme
de verdad. Le pedí también que me dijese con toda sinceridad si veía que
Artemisa no era feliz; pero antes de permitirle contestar, le dije:
“Pienso que sólo quieres desahogar la frustración y la amargura que
sientes y que quieres reflejar esa amargura tuya en nuestra vida, como si no
pudieses aceptar que nosotras somos felices porque, simplemente, hemos luchado
por nuestros sueños; pero no es justo que nos culpes de que tú no seas capaz de
luchar por lo que verdaderamente deseas.”
Evidentemente, Casandra se quedó sin palabras cuando me oyó decirle
todo eso, aunque intentó interrumpirme en varias ocasiones, pero yo no la dejé
hablar y le pedí muchas veces que me permitiese acabar porque sabía
perfectamente lo que quería decir. Sólo quería interrumpirme porque deseaba
hacerme creer que estaba muy equivocada, que ella no pensaba eso de mí, para
nada; pero estoy harta de mentiras, de falsedades, de hipocresía. Somos ya
personas lo suficientemente adultas para decir la verdad, para no ir
escondiendo nuestras palabras tras otras que dicen lo contrario de lo que
verdaderamente pensamos. Ya es suficiente, ya basta, carallo, ya he soportado
demasiados rechazos a lo largo de mi vida y no pienso permitir que nadie vaya
hablando de mí y que después me trate como si nada. Estoy harta de que la gente
se aproveche de mi bondad, porque esto que me permite perdonar a las personas
que me hacen daño no es otra cosa que bondad. No sé guardar rencor y la gente
se aprovecha de eso. Si fuese otra persona la que habla de mí, me daría igual,
porque sobre todo me importan las opiniones de las personas que quiero, y
Casandra es una de esas personas que quiero. Le debo mucho a Casandra porque
ella me ayudó siempre mucho y he vivido con ella cosas maravillosas que nunca
podré olvidar. La aprecio, por eso me afecta que piense todo eso de mí.
Evidentemente, no le hablé mal en ningún momento. Me expresé siempre con mucho
sosiego, a pesar de sentirme muy nerviosa y también tener ganas de llorar, pues
estaba diciéndole cosas muy íntimas que me dolía expresar. A mí no me gusta
nada, en absoluto, hablar de mi enfermedad y mucho menos me gusta recordar que
pasé tantos años de mi vida encerrada en un hospital. De hecho, ninguna de las
amigas que tengo ahora conoce mi pasado. Ni tan siquiera lo sabe Silvia. Mas,
aunque me doliese, sabía que tenía que ser sincera con Casandra para poder
acabar cuanto antes con esa situación.
Cuando Casandra pudo hablar, me dijo que lo único que podía decirme
era que lo sentía; pero, por primera vez en mi vida, le dije que eso no me
servía, que un “lo siento, perdón” no me servía de nada si después iba a pasar
otra vez lo mismo; pero entonces Casandra me dijo con mucha vergüenza:
“Lo que me ocurre es que te tengo envidia, muchísima envidia. Sabes
que yo no sé expresar mis sentimientos, así que imagina lo que está costándome
decirte esto. Sí, te tengo envidia porque eres una persona muy fuerte que no
deja de dar lecciones a la gente y encima has superado cosas que muy pocas
personas habrían podido superar, porque amas de verdad y no tienes en ti
ninguna huella de rencor ni nada. En cambio, yo sí siento rencor, sí siento
miedo. Tú has luchado por convertir en realidad la vida que tanto has soñado
vivir con Artemisa y yo no puedo hacer eso porque no me siento capaz de luchar.
Me da miedo ser feliz o creer que lo puedo ser. Sé que el problema es mío,
evidentemente, y que tú no tienes la culpa de mis frustraciones; pero necesito
buscar a alguien en quien se refleje todo lo que yo quiero conseguir para
sentirme más fuerte. No tengo nada más que decir. Sólo quiero pedirte perdón
otra vez. No voy a hablar más de ti, ni para bien ni para mal, y tampoco
hablaré con mi hermana si sé que no me siento bien, si no voy a ser capaz de
mantener con ella una conversación sosegada. Perdóname.”
Tengo que reconocer que me afectó muchísimo la confesión de Casandra.
No supe qué decirle y sólo pude aceptar su perdón. Al final, le dije que, en
vez de echarnos cosas en cara, podía hablar con nosotras y confesarnos lo que
sentía. También la animé a luchar por lo que de verdad quiere sin sentir miedo,
que la vida está para vivirla, no para soñarla.
Me reconoció que lo que la amargaba más era estar enamorada de alguien
que está tan lejos, pero también me contó que estaba hablando con Gabriel de la
posibilidad de que él vaya un tiempo a Manresa. Cuando acabamos de hablar ella
y yo, entonces se sumó Artemisa a la conversación y Casandra nos explicó que
ella no se atrevía a dejarlo todo por venir a vivir aquí a Galicia si aún no
había convivido mucho tiempo con mi primo y no sabía con certeza si eran
compatibles. No le sale confiar en el amor y es algo comprensible después de
haber sufrido tanto. Por eso, van a hacer eso, vivir unos meses juntos, pero,
para eso, tiene que desplazarse Gabriel. ¿Por qué siempre tenemos que ser los
gallegos quienes abandonamos nuestra tierra? ¿Por qué, siendo nosotros quienes
estamos tan vinculados a nuestra tierra, no son los demás quienes vienen a
Galicia?
Al final, la conversación acabó muy bien y parece que Casandra va a
cambiar de actitud, pero la verdad es que no confío nada en ella, aunque eso no
se lo he dicho a Artemisa.
También quería contar que Artemisa y yo ya tenemos fecha para nuestra
boda. Cuando Artemisa me dijo qué fecha le habían propuesto, yo me eché a reír
nerviosa porque no podía creerlo. Por una semana, no nos casamos el día de mi
cumpleaños. Nos casaremos el diecinueve de octubre. Ya hemos de ir pensando en
todas las cosas, aunque va a ser una boda muy sencilla celebrada en la aldeíña,
por supuesto, en el lugar en el que Artemisa me preguntó si quería casarme con
ella.
Hay muchos motivos para estar felices. Por eso quería arreglar las
cosas cuanto antes con Casandra, porque no puedo soportar que Artemisa esté tristiña.
Quiero que sea feliz, que ambas seamos felices, para siempre.
Y, dentro de poquiño, Laila vivirá con nosotras. Estamos tramitando
todo lo necesario para que pueda vivir en nuestra casiña.