Sábado, 27 de abril de
2019
Hai un ano, estaba eu
vivindo en Barcelona con Artemisa tentando, decotío, atopar os azos que me
permitisen avanzar pola miña vida. Lembro que tiña momentos moi bos nos que a
vida me parecía moi sinxela e outros nos que non lle vía senso a ren, nos que
cada novo día me pesaba na ialma coma se fose de pedra. Hai un ano, estaba todo
abafada estudando para unhas oposicións que non aprobei e para un exame de
galego que si aprobei. Realmente, sempre me importou moito máis o exame de
galego cás oposicións porque eu, realmente, non confío moito en que me poida
pasar a miña vida toda traballando nalgo que para nada me encherá a ialma.
Agora podería estar estudando para as oposicións que tamén se convocaron este
ano, as mesmas para as que estudaba o ano pasado, pero, certamente, non teño
folgos para sentar diante dun libro cheo de palabras que topan contra o meu
cerebro e voan lonxe da miña mente coma se esta nunca as puidese aloxar. Agora non
teño alento para poñerme a estudar algo tan complicado que tanto se afasta dos
meus verdadeiros intereses. A min gustaríame facer algo útil para a miña terra.
Artemisa dime que, estudando para esas oposicións, podería acabar traballando
no concello de Ourense e así podería loitar contra as cousas que non me parecen
ben, pero non é tan sinxelo como ela pensa.
Mais non comecei a
escribir no meu diario para falar unicamente das oposicións; un tema que,
dependendo do día, me desacouga máis ou menos. Quero falar sobre todo de que
esta semana experimentei moitísimas sensacións e emocións estrañas que non sei
nomear. Ocorreron feitos horríbeis que me deixaron a ialma ferida e outros que
realmente me fixeron moi feliz. O peor que ocorreu esta semana que xa se vai é
que arderon as termas da Chavasqueira. Queimáronse todas. Cando o ouvín o
mércores na radio, fiquei paralizada, sen saber que pensar, crendo mesmo que me
atopaba nun soño; pero non deixaban de repetir que fora un incendio que
queimara toda a estrutura das termas e que xa non se poderán empregar ata que
as reconstrúan, que non sei cando será iso. Tamén é certo que, nese momento no
que ouvín esa nova tan estarrecedora, quedei sen poder comprender o que dicía o
locutor, tentando entender o que estaba ouvindo. Había tempo que sentía medo a
que a Ourense lle ocorrese algo espantoso e ese momento chegou esta semana.
Axiña experimentei un inmenso medo a que ese incendio non fose o único que
atacase á nosa cidade, que fose o principio dunha época horríbel na que non
deixarían de suceder cousas arrepiantes. mesmo, dende ese momento, comecei a
pensar en que hai unha conspiración contra Galicia e que alguén, dende non sei
onde, quere destruír o mundo enteiro. Axiña lembrei tamén de que, xustamente
había unha semana, ardera a catedral de Notre-Dame, o cal tamén me impresionou
moito cando ocorreu. Pensei nas guerras que está a haber continuamente no
mundo, pensei no atentado de Sri Lanka, pensei en moitísimas cousas ao mesmo
tempo namentres a xente tomaba o seu café con leite e comía os croissants
acabados de facer. Pensei niso namentres Artemisa viña de camiño á cafetaría,
sen saber eu como a miraría cando entrase pola porta, que lle diría. Xustamente
planificaramos ir bañarnos ás termas esa mesma tarde, que casualidade. Eu había
moitos meses que non bañaba nelas, dende que Lúa morreu, porque me recordaban
moito a Lúa, porque con ela estivera moitas veces alí, gozando da tranquilidade
do lugar, da calor das augas… E todo iso desaparecera, coma Lúa.
Todos eses pensamentos fan
que perda o ronsel do que me rodea e fique detida nun momento que só está cheo
de escuridade. Cústame moito saír desa escuridade na que eses pensamentos me
queren afundir. Síntome coma se camiñase por un bosque ao que nin chega a luz
das estrelas, no que só hai escuridade e noite. Hai brétemas que agochan os
troncos das árbores, as pólas densas ocultan as ramas das demais árbores e
paréceme que non hai ningunha luz no mundo que poida alumear o meu camiño.
Cando eses pensamentos tan tristes enchen a miña ialma toda, síntome caer por
un baleiro que non ten fin e, aínda que alguén me chame dende a realidade na
que habito, non son quen de seguir esa voz, de comprender esas verbas que me
din, de entender que mas dirixen a min. Fico detida nun momento que ninguén
máis comprende, só a miña ialma ferida e doente. Nin tan sequera a miña mente
pode comprender por que a invaden eses pensamentos, non pode saber de onde
nacen estes.
Chegou Artemisa cando nin
tan sequera me recuperara do impacto que me provocara aquela nova e non fun
quen de dicirlle nada ata que transcorreron dúas horas ao menos. Ela quedou
todo abraiada, pero non soubo que dicirme. Pasados uns minutos, aseguroume que
as reconstruirían antes do que pensaba, xa que son un punto moi importante da
cidade e a todos lles interesaba que as termas estivesen reconstruídas canto
antes. Eu díxenlle que seguramente si, pero case que falaba sen pensar no que
dicía e así estiven toda a mañá e a meirande parte dese día tan estraño no que,
dentro de min, loitaba a tristura contra as ganas de recuperarme e de coller
nas miñas mans a luz que alumea a miña vida toda. Hei de dicir que o que
ocorreu coas termas me impactou máis que me entristeceu, é dicir, si me dá
moita mágoa que pasase, pero aínda non chorei verdadeiramente por iso. Máis
ben, estou sorprendida, incapaz de reaccionar ben, de entender o que pasou.
Atópome nun momento da miña vida no que choro con moita facilidade polo detalle
máis simple. mesmo choro por cousas nas que os demais nin se fixan. Sei que, ás
veces, choramos por cousas que parecen pequenas que son, en realidade, pequenos
detalles doutras cousas máis grandes. é coma se a nosa ialma atopase nesas
pequenas cousas o motivo polo cal desafogar toda a tristura que a enche. Moitas
veces, nin tan sequera sabemos cal é o motivo que verdadeiramente nos fai
chorar. Pensamos que si, pero non é certo. Seica poidamos adiviñar un deses motivos,
pero o principal cústanos moito atopalo.
Agora estamos na aldeíña,
como todas as fins de semana. Eiquí, parece que non existan as cousas malas. Na
miña casa, coa miña nai, parece que se deteña o tempo, que non haxa nin pasado
nin futuro, só este presente que parece escollido dun pasado moito máis antigo
cá vida da terra. Hai algo no ar que me transporta á miña nenez. Síntome,
moitas veces, coma se puidese mirar aos ollos desa cativa que soñaba con vivir
sempre na súa aldea, traballando a terra, coidando os seus animais. Cando era
cativa, soñaba con ter moitos animais para ser amiga deles, para coidalos, para
que fosen a miña familia. Cando era cativa, tiña un segredo que nunca lle
contei a ninguén. Ese segredo era que non quería compartir a miña vida con
persoas, só con animais, porque me custaba moito confiar na xente. Agora,
lembrando o que desexaba cando era cativa, río pensando no soíña que me
acabaría sentindo sen o amor dunha persoa amada. Agora non me podería imaxinar
sen Artemisa, nunca, nunca. Cando era cativa, nin tan sequera sabía que
Artemisa existía, pero estou segura de que, se o tivese sabido no seu momento,
axiña tería mudado de opinión. En moitas ocasións, fico pensando en todo o que
vivimos Artemisa e máis eu dende que nos unimos. A primeira noite que
compartimos é tan distinta das que compartimos agora… Cando estivemos xuntas
por primeira vez, ambas as dúas (sobre todo eu) estabamos mortas da vergonza,
tiñamos medo a facernos dano, a non saber acariñarnos. Eu lembro perfectamente
a sensación de baleiro que sentín cando souben que ela tiña o meu corpo todo ao
alcance das súas mans, cando souben que ela podía descubrir todos os recunchos
do meu ser, non só fisicamente, senón sobre todo animicamente. Sabía que, ao entregármonos
desa maneira tan íntima, quedarían ao descuberto todos os meus segredos, os
meus medos, as miñas inseguridades, os meus desexos máis profundos… Eu aínda
estaba moi doente cando compartín aquela noite con Artemisa. Tiña moito medo a
non gustarlle, a que se arrepentise do que estabamos a facer, a que, en
calquera momento, ela me dixese que non podía nin quería seguir, que non podía
estar comigo… pero nada diso ocorreu. Os segundos avanzaban namentres ela e
máis eu nos afundiamos cada vez máis nunha paixón que non nos asustaba, que
desfacía levemente os meus medos e a miña vergonza. Non obstante, tardei moito
tempo en conseguir estar con ela sen sentir vergonza. Queríame tan pouco a min
mesma que non podía nin pensar en que ela me mirase e puidese acariñarme toda.
Foi moi difícil crer que ela me amaba de verdade. Eu devecía por estar con ela
a todas horas, pero dábame moitísima vergonza que ela o soubese, que soubese
que eu a amaba e a desexaba tanto e tanto. E, agora, todo é tan distinto… Podo
describir perfectamente a súa pel centímetro a centímetro, ela coñece o meu
corpo mellor ca min. Estar xuntas é algo que facemos sen pensar, só deixándonos
levar polas nosas emocións, pola calma que experimentamos cando estamos
intimamente soas. E é algo tan e tan bonito que non o podo describir. Estar
xuntas é sentir a vida, é deter a vida por uns momentos que desexamos volver
eternos. O mundo párase e non existe nada agás de nós, do noso amor, e todo se
detén coma se de verdade o mundo deixase de existir. Non hai ren máis alá das
nosas mans, das nosas miradas, de nós. Estar con ela é atoparme noutro lugar no
que me sinto realmente protexida. Cando estou con ela, esquezo que estou
doente.
Hai algo que tamén me axuda
moitísimo a estar mellor. Trátase da música. Onte á noite, ceamos na casa do
meu tío Damián case que todos os veciños da aldea (que non somos máis de quince
persoas) porque era o aniversario do meu tío. Despois de cear, namentres
rematabamos o viño que quedaba nas cuncas, o meu tío Damián propuxo tocar
música. Artemisa trouxera a guitarra e foi ela quen comezou a tocar. Hei de
dicir que ela pasa moitas tardes aprendendo a tocar cancións da nosa terra, as
cancións que adoitamos cantar nas festas. Foi ela quen nos arengou a todos a
que cantásemos. Eu fun buscar á miña casa a pandeireta que teño dende cativa e
axiña todo mudou de cor, de son, de luz. En canto comecei a tocar e a cantar,
sentín que o nó que tiña na ialma (un nó feito de todas as emocións que fun
amoreando durante estes días) se desfacía e empezaban a saír de min eses
sentimentos que me ferían. Sentín que a impotencia guiaba as miñas mans, que a
gratitude tentaba acalar a rabia que me daba saber o que acababa de ocorrer en
Ourense e tamén que non estou curada como cría… E a tristura mesturouse tamén
coa gratitude porque, nese momento, malia ter enriba o ronsel dos recordos deses
momentos tan tristes, me sentía agradecida coa vida. A música tíñame sostida
nunha nube que non se desfaría, que me protexería da doenza, da ansiedade. Si é
certo que estiven sentindo ganas de chorar durante case toda a noite, pero
podía loitar contra elas.
Houbo cancións que só
Artemisa e máis eu cantamos, moi bonitas, que emocionaron a todo o mundo. Tamén
houbo cancións que tiraron de nós unha infinda fervenza de alegría… Foron moi
bonitos e necesarios eses momentos. Cando fomos durmir, sentíame lixeira, coma
se de verdade me tivese sacado de enriba un gran peso.
Artemisa di que, a estas
alturas da miña vida, xa tería que estar adoitada aos meus cambios de ánimo, xa
tería que coñecerme de verdade; mais cústame moito, ás veces, saber quen son,
que sente a miña ialma. É moi complicado afacerte a vivir cunha ialma que está
chea de sentimentos tan diferentes que, máis ben, son contrarios uns dos
outros. Amais, non só me inflúen as cousas que ocorren ao meu redor. Tamén me
inflúe, ás veces de xeito moi negativo, a enerxía das demais persoas, a enerxía
que se amorea nos lugares, a enerxía que podo atopar en calquera recuncho. Son
moi sensíbel a calquera cambio no ar, a calquera son inesperado, a calquera
resposta que alguén me poida dar sen que eu poida entender por que me falou
dese xeito. Son moi sensíbel tamén aos soños que poida ter nas noites. Non é
sinxelo para min tirarme de enriba o efecto que provocan na miña ialma os
pesadelos que teño. Sen ir máis lonxe, onte, venres, estiven case toda a mañá
pensando no pesadelo que tivera á noite. Non me podía tirar de enriba a
tristura e o medo que sentira no soño. Non podía deixar de ouvir as verbas que
Lúa me dedicara, non podía deixar de pensar no significado que tiña aquel soño.
Sabía que ese soño non nacera só dos meus medos, senón dunha realidade á que eu
non teño acceso; unha realidade que existe e que, arestora e para sempre, forma
o mundo no que vive Lúa. O mundo dos mortos está moi lonxe de nós porque se
trata dunha dimensión moi distinta á nosa, pero, asemade, está moi preto da
nosa vida, pero porque, de algunha maneira ou outra, a morte forma parte da
vida, pero eu non podo entender que a nada poida formar parte da vida, malia
saber tamén que os mortos poden establecer contacto connosco, sobre todo coas
persoas que teñen dentro de si ese sentido que lles permite comunicarse coas
ialmas que nesta terra xa non teñen corpo. Eu, por desgracia ou por sorte, non
sei como interpretalo, tiven sempre a capacidade de ver aos que se foron. Non
os vexo tal como foron nesta vida. Non se presenta ante min o aspecto que os definía
cando estaban vivos. O que vexo das ialmas que non viven eiquí é un pequeno
anaco de ar que ten na súa existencia o murmurio da enerxía da persoa que
formou parte da miña vida. Sempre podo ver a persoas que quixen e quixéronme. A
miña avoa presentouse moitas veces ante min no vento, nalgunha pinga de auga,
na noite, no ar que zoa entre as pólas das árbores… pero non necesariamente
teño que falar con ela para saber que está. A Lúa tamén a vin moitísimas veces.
Máis que velas, o que ocorre é que a miña ialma as sente preto de min. Sei que
hai algo no meu redor que non pertence ao mundo dos vivos. É algo que sei sen
que ninguén mo teña que dicir. Seino coma se, hai moitísimos séculos, alguén me
tivese explicado que esas sensacións tan estrañas que experimento cando vexo ás
ialmas que xa non están son algo que pertence a outra realidade, é coma se
alguén mo tivese ensinado hai moitísimo tempo. Non podo dubidar do que sinto
porque é algo que teño moi dentro de min.
Pois o pesadelo que tiven
o xoves pola noite deixoume a ialma tan tremente porque en ningún momento me
pareceu un soño. Era moi real, demasiado real. A miña ialma estaba chea das
mesmas sensacións e emocións que a enchen cando estou esperta. Sentín os mesmos
medos, a mesma inseguridade, a miña doenza latexando por dentro de min, tamén
sentín moi real o lugar no que me atopaba. Camiñaba pola beira do Miño, polo
paseo das ninfas, ao solpor, cando ao sol non lle quedaban apenas raiolas para
botar á terra. Había unhas nubes douradas que lle daban a todo un aspecto moito
máis máxico e irreal; mais eu vin esas cores no río en máis dunha ocasión. Sei
que son reais, mais no soño parecían provir doutro mundo. Non había ninguén, o
cal me estrañaba e, á vez, me acougaba porque me prestaba moito estar soa. Precisaba
estar soa. Sentíame coma se acabase de sufrir outro forte ataque de ansiedade como
o que me levou a urxencias a última vez. Sentíame moi avergonzada, moi
tristeiriña e decepcionada e non quería que ninguén se puidese asomar ao meu
ollar e descubrir os meus sentimentos. Nin tan sequera me apetecía que Artemisa
soubese o mal que me sentía. Prefería que só a natureza captase os meus
sentimentos. Estaba afundida, pero quería atopar as ganas de vivir, quería
seguir vivindo, devecía por continuar coa miña vida como se ren tivese
ocorrido, como na vixilia.
Entón, cando cría que a
soidade me protexía por completo, alguén murmurou o meu nome entre as ramas das
árbores. Era unha voz coñecida que, ultimamente, só ouvira nas gravacións de
vídeo nas que estaba rexistrada. Axiña souben que era Lúa quen me chamaba. Non
rexeitei a posibilidade de falar con ela, ao contrario, nese momento pensei que
era a única persoa que me podía axudar, coa que si podería falar sen sentirme
culpábel. Axiña me dei de conta de que xustamente soaba a súa voz na dirección
que conducía ás termas da Chavasqueira; mais, no soño, a situación das termas
non coincidía coa realidade. Era coma se Ourense fose máis pequena e antiga,
coma se non existise a metade das rúas que distribúen a cidade. Sentíame coma
se estivese nun espellismo de Ourense, no na Ourense que coñecemos.
Lúa estaba entre dúas
árbores que non están en realidade nese lugar, pero no soño no dubidaba de ren.
Sabía que, noutro momento da Historia, esas árbores si estiveron alí. Ela
mirábame con moito agarimo, pero tamén con culpabilidade, coma se estivese
arrepentida de presentarse ante min. Eu queríaa chamar, pero non podía falar.
Na miña gorxa había un nó que devorara a miña voz; mais souben que non era
preciso falar, que ela me podía escoitar a través dos meus ollos, como fixo
sempre, como tamén fai Artemisa.
Vin que, tras súa, había
un fume que subía ao ceo facendo espirais que se perdían na cor dourada do
solpor, alimentando tamén as nubes que agochaban as derradeiras raiolas de sol
do día. Quixen volvela chamar, outra vez, pero tampouco puiden falar. O seu
nome quedou detido nos meus beizos, sen son.
Lúa pediume que a seguise
e fíxeno sen fixarme no lugar por onde camiñabamos, só sentindo que ela me
atraía, que me atraía tamén o vento que a perseguía, coma se ela fose a nai de
todo o ar que podía zoar no bosque. O río, ao principio, antes de que ela me
chamase, estaba calado, coma sempre; pero de súpeto comezou a soar moi forte, a
levantar a súa voz, coma se el tamén me quixese chamar. Lúa camiñaba cada vez
máis rápido, pero eu podía seguila porque me sentía lixeira, malia levar no meu
interior tanta tristura e medo. Si, tiña medo, tiña medo porque, malia
recoñecer o lugar no que nos atopabamos, me sentía estraña, coma se non puidese
saber de todo en que momento da miña vida nos achabamos.
Lúa detívose perante dese
incendio que enviaba ese fume negro e devastador ao ceo. Miroume e díxome de
súpeto, sen descanso, pero falando con claridade, falando amodiño, coma se fose
consciente do efecto que me provocarían as súas verbas:
«Estar doente non che dá
dereito a agocharte da vida. Tes que vivir. Estou moi decepcionada contigo,
Agnes, porque te estás a render. Non quero que te rendas, quero que loites. Tes
dereito a ser feliz, xa cho dixen moitas veces; mais non vin ata ti para
pedirche que loites pola túa felicidade porque sei que o queres facer. Vin
porque preciso amosarche algo moi importante, para revelarche algo que
necesitas saber. Tes dereito a saber por que che doe tanto que a Galicia lle
ocorran cousas tan malas. Quero que o saibas. Por ti mesma, nunca serás quen de
descubrilo porque non te queres enfrontar a esa realidade, porque sabes que
algo moi forte está detrás dese vencello que te une á nosa terra. Senta, pois o
que che quero contar é algo longo.»
Evidentemente, non podo
lembrar todas as verbas que me dirixiu, pero si podo escribir o resumo de todo
o que me contou. Non sei aínda se crer todo o que me dixo. Artemisa anímame a
que o faga. Dime que eu son unha persoa moi especial que pode recibir nos soños
mensaxes que na vixilia nunca me chegarían, que a miña ialma comunícase, a
través dos soños, con outras realidades que non son mentira, que tamén son
reais e forman parte da vida.
«Hai moito tempo, viviches
eiquí. Xa sabes que viviches eiquí durante moitísimos séculos. Mesmo me
atrevería a afirmar que sempre viviches eiquí, vida tras vida; pero iso foi así
porque, a primeira vez que estiveches viva en Galicia, que naciches eiquí,
fixeches un xuramento que prometiches non crebar xamais. Non fixeches soa ese
xuramento. Foi un xuramento que compartiches coa terra. Saber cando viviches
eiquí por primeira vez sería imposíbel, pero máis dunha persoa que te coñeceu
no pasado pensa que a primeira vez que naciches eiquí foi cando Galicia nin tan
sequera era Galicia, cando vivían eiquí as primeiras poboacións que habitaron
na nosa terra. Viviches na época dos celtas, dos romanos, na Idade Media…
Século tras século, fuches reencarnándote sen querer, só porque unha forza
inmensa e poderosa quería que estiveses eiquí. Esa forza é a ialma desta terra.
Esta terra sempre te necesitou, coma se ti foses parte dela. E, en realidade,
formas parte dela. Vida tras vida, matáronte porque te acusaron sempre de
bruxería, porque sempre pensaron acertadamente que eras unha meiga que estaba
enfeitando todo o que a rodeaba, e era certo. Ao principio, nas primeiras
vidas, mesmo fuches unha feiticeira respectada por todos. Acudían a ti moitas
persoas en procura de axuda; mais, nos anos máis escuros da Idade Media, todo
mudou para ti. A sociedade rexeitoute inxustamente e tiveches que agocharte nos
bosques, vivir nos bosques lonxe de calquera persoa, tendo aos animais como
única familia.»
Atrevinme a preguntarlle
como sabía todo iso. Paréceme imposíbel crer de todo a resposta que me deu,
pero tampouco teño motivos para pensar que non pode ser certa. Díxome:
«Porque, cando morres, tes
liberdade para vagar dunha dimensión a outra, porque cando morres tes dereito a
ver o pasado das persoas que máis quixeches. O pasado de todos nós amoréase
nunha memoria que nunca ninguén nin nada poderá destruír. Trátase da memoria
dos tempos, á que só poden acceder as ialmas que se foron, mais non todos teñen
acceso a ela. Se na vida tiveches algunhas facultades especiais, na morte podes
viaxar. Non quero dicir con isto que as persoas sen ningunha facultade especial
non teñan dereito a visualizar o pasado dos seus seres queridos, pois toda
persoa ten facultades únicas que as demais non teñen; mais precísase ter
moitísima forza anímica para poder enfrontar as terríbeis imaxes que forman o pasado
dos que quixemos. E eu quería coñecerte ben, quería saber de onde proviña ese
vencello tan forte que tes coa nosa terra. Eu tamén amaba a nosa terra, pero o
que ti sentes vai máis alá de calquera amor ou admiración.»
Esa realidade paréceme
demasiado forte para min. É demasiado para min. Non sei como aloxala dentro de
min. É moi grande para que a poida aceptar sen máis. Artemisa riu cando lla
revelei, pero non porque se burlase de min, senón porque lle parecía demasiado
fermosa para que fose certa.
Despois de revelarme algo
tan importante e impactante, Lúa proseguiu:
«Sempre morriches de xeito
inxusto, vida tras vida. Nunca morriches de xeito natural, porque a túa vida
chegase á súa fin de maneira natural, senón porque che tiraron a vida sempre.
Non me vou deter a revelarche como morriches en cada vida. Só che direi que, a
primeira vez que te quixeron tirar a vida, te querían levar a un lugar moi
afastado do teu fogar e da túa familia. Non che querían dicir onde te levarían.
Pecháronte nunha cela escura e húmida, atáronte de pés e mans e dixéronche que,
ata que confesases o máis importante dos teus segredos, non te ceibarían. ti
non quixeches confesar, así que te levaron perante dunha persoa con moita
autoridade que decidiría se seguirías vivindo ou non. Estabas famenta, chea de
feridas, decepcionada coa vida, moi asustada e fráxil, pero ninguén se apiadou
de ti. Eras moi nova e tiñas moito medo, pero a todos lles daba igual como te
sentises. Decidiron que morrerías perante dun emperador que non vou nomear, non
é importante que coñezas o seu nome. Era un home desapiadado e moi cruel que
non tivo compaixón de ti, que te quixo torturar ata tirarche ese segredo que ti
tiñas tan ben gardado. Ías morrer afogada, lonxe da túa terra; mais, a
derradeira noite que ías pasar eiquí en Galicia, conseguiches fuxir da cela na
que te pecharon porque o vixiante que tiña que coidar de que non marchases
quedou durmido, ti golpeáchelo na cabeza ata deixalo inconsciente e fuxiches.
Cando estabas fóra xa, correndo cara á túa casa, alguén te atrapou de novo.
Levoute diante da persoa que decidira a túa morte e, daquela, decidiron
arrincarte do teu fogar aquela mesma noite. Leváronte moi lonxe, durante días
estiveches viaxando da maneira máis incómoda e horríbel, sen case comida nin
auga, en condicións que prefiro non explicarche. Foi arrepiante ver como te
presentaban diante desa persoa que quería a túa morte, esa persoa que te temía
por crerte demasiado poderosa, e como despois te levaron perante dun río
desbocado cuxo caudal baixaba entolecido dunha alta montaña. Atáronche pedras
nos nocellos e nas mans e botáronte á auga. Antes de afundirte, botaches ao ar
unhas verbas que estarreceron a todos os que presenciaban a túa morte.
Dixeches: “por moi lonxe que me atope da miña terra, xamais ninguén me poderá
separar da súa ialma. Hai tempo que fixemos un xuramento xuntas, ese xuramento
nos manterá unidas para sempre. Non vivirei se estou lonxe dela. Non sodes
ninguén. Morro porque vós o decidistes, pero en realidade a miña ialma sempre
estará viva alí. Voltarei noutra vida e procurareivos para vingarme de vós!”
E é certo. Unha noite,
cando intuías que te querían matar, saíches da túa casa, corriches ata o bosque
e fendiches a terra cun coitelo para tirar dela o zume das árbores, restos de
raíces, pedras esquecidas, auga, terra. Despois, con ese mesmo coitelo,
fixécheste un corte na man. O teu sangue caeu dentro do corte que lle fixeras á
terra, mesturándose así o interior da terra co teu sangue, nacendo desa mestura
unha sustancia da que ti colliches un anaco, coas túas trementes mans. Levaches
esa sustancia á túa casa e, sen facer ruído, mesturáchela con auga e despois…
despois bebíchela rapidamente namentres aínda seguías sangrando. Namentres o
teu sangue caía na ferida que lle fixeras á terra, pediches volver vida tras
vida a ese lugar ao que pertencías tanto. Non sei por que estabas tan segura de
que pertencías a este lugar, pero sempre o tiveches claro. Pediches que, por
moi lonxe que morreses do teu fogar, a túa ialma nunca se afastase de eiquí. E
así ocorreu vida tras vida, Agnes. Botaches sobre a túa vida un feitizo que
ninguén poderá desfacer xamais. A terra aínda garda o teu antigo sangue.
Seguramente moitas destas árbores que agora ves naceron da túa esencia. Hai
moito de ti eiquí e iso ninguén nunca o poderá mudar. Agora, tes que entender
que a túa vida non pode depender do que ocorra eiquí porque ti tamén tes
dereito a gozar de cada cousa boa que che ocorra, que vos ocorra a ti e máis a
Artemisa. Non obstante, nin ti mesma podes fuxir dos efectos que che provoca o
sufrimento deste lugar. Será algo co que tes que cargar ata a túa morte.
Gustaríame darche algún remedio para desfacer ese meigallo que te botaches a ti
mesma, pero coido que non hai nada que poida anular algo que leva tanto tempo
existindo. É arrepiante, pero é a túa realidade. Mesmo hei de atreverme a
dicirche que, se agora estás doente, é porque, noutra vida, ti xuraches que
preferías a tolaría antes que vivir lonxe da túa terra. Agora estás doente
porque toleaches ao estar lonxe de eiquí. Non me gustaría afirmar que ti es a
única responsábel da túa doenza, pero coido que esa é unha realidade que
ninguén pode negar, e moito menos ti. Síntoo moito, Agnes.»
E, daquela, espertei
porque soou a alarma das cinco e cuarto da mañá.
AS imaxes do soño
desapareceron, pero non o fixeron nin as sensacións que sentira, nin o eco das
verbas de Lúa nin tampouco o efecto que provocaran en min. Pasei todo o día
pensando en todo o que ela me contara. E aínda non me puiden desfacer dese
inmenso efecto que aínda latexa en min. Pregúntome, decotío, por que a min me
tocou existir dunha maneira tan irreal… pero non podemos fuxir do noso destino,
por moito que nos estarreza enfrontarnos a el.
Ocórreme tamén que todo o
que me contou Lúa no soño me parece tan irreal que mesmo esquecín preguntarlle
cal era ese segredo que tan fielmente quería gardar, polo cal todos me perseguiron
e torturaron durante todas as miñas vidas. Sei que todas as persoas que me coñecían
adiviñaban axiña que eu era meiga, pero sei tamén que esa non é a única razón
que atopaban para querer matarme. Sei que hai algo máis e seica ese algo estea
vencellado coa relación que mantiven con Artemisa noutras vidas, pero non sei
se terei oportunidade de coñecer a verdade, toda a verdade.
E coido que hoxe xa
escribín abondo. Seguirei pensando en todo o que souben grazas a Lúa,
preguntándome cal é a mellor maneira de existir despois de coñecer esas
verdades tan fortes e importantes.
Traducción:
Sábado, 27 de
abril de 2019
Hace un año, estaba yo viviendo en Barcelona con Artemisa intentando,
continuamente, encontrar los ánimos que me permitiesen avanzar por mi vida.
Recuerdo que tenía momentos muy buenos en los que la vida me parecía muy
sencilla y otros en los que no le veía sentido a nada, en los que cada nuevo
día me pesaba en el alma como si fuese de piedra. Hace un año, estaba todo
agobiada estudiando para unas oposiciones que no aprobé y para un examen de
gallego que sí aprobé. Realmente, siempre me importó mucho más el examen de
gallego que las oposiciones porque yo, realmente, no confío mucho en que pueda
pasarme toda la vida trabajando en algo que para nada me llenará el alma. Ahora
podría estar estudiando para las oposiciones que también se han convocado este
año, las mismas para las que estudiaba el año pasado, pero, ciertamente, no
tengo fuerzas para sentarme delante de un libro lleno de palabras que chocan
contra mi cerebro y vuelan lejos de mi mente como si ésta nunca pudiese
alojarlas. Ahora no tengo aliento para ponerme a estudiar algo tan complicado
que tanto se aleja de mis verdaderos intereses. A mí me gustaría hacer algo
útil para mi tierra. Artemisa me dice que, estudiando para esas oposiciones,
podría acabar trabajando en el ayuntamiento de Ourense y así podría luchar
contra las cosas que no me parecen bien, pero no es tan sencillo como ella
piensa.
Mas no he comenzado a escribir en mi diario para hablar únicamente de
las oposiciones; un tema que, dependiendo del día, me preocupa más o menos.
Quiero hablar sobre todo de que esta semana he experimentado muchísimas
sensaciones y emociones extrañas que no sé nombrar. Ocurrieron hechos horribles
que me dejaron el alma herida y otros que realmente me hicieron muy feliz. Lo
peor que ha ocurrido esta semana que ya se va es que ardieron las termas Da
Chavasqueira. Se quemaron todas. Cuando lo oí el miércoles en la radio, me
quedé paralizada, sin saber qué pensar, creyendo incluso que me encontraba en
un sueño; pero no dejaban de repetir que había sido un incendio que había
quemado toda la estructura de las termas y que ya no podrán utilizarse hasta
que las reconstruyan, que no sé cuándo será eso. También es cierto que, en ese
momento en el que oí esa noticia tan estremecedora, me quedé sin poder
comprender lo que decía el locutor, intentando entender lo que estaba oyendo.
Hacía tiempo que sentía miedo a que a Ourense le ocurriese algo espantoso y ese
momento llegó esta semana. Enseguida experimenté un inmenso miedo a que ese
incendio no fuese lo único que atacase a nuestra ciudad, que fuese el principio
de una época horrible en la que no dejarían de suceder cosas escalofriantes.
Incluso, desde ese momento, comencé a pensar en que hay una conspiración contra
Galicia y que alguien, desde no sé dónde, quiere destruir el mundo entero.
Enseguida recordé también que, justamente hacía una semana, había ardido la
catedral de Notre- Dame, lo cual también me impresionó mucho cuando ocurrió.
Pensé en las guerras que está habiendo continuamente en el mundo, pensé en el
atentado de Sri Lanka, pensé en muchísimas cosas al mismo tiempo mientras la
gente tomaba su café con leche y comía los cruasanes acabados de hacer. Pensé en
eso mientras Artemisa venía de camino a la cafetería, sin saber yo cómo la
miraría cuando entrase por la puerta, qué le diría. Justamente habíamos
planificado ir a bañarnos a las termas esa misma tarde, qué casualidad. Yo
hacía muchos meses que no me bañaba en ellas, desde que Lúa murió, porque me
recordaban mucho a Lúa, porque con ella había estado muchas veces allí, disfrutando
de la tranquilidad del lugar, del calor de las aguas... y todo eso había
desaparecido, como Lúa.
Todos esos pensamientos hacen que pierda el rastro de lo que me rodea
y permanezca detenida en un momento que sólo está lleno de oscuridad. Me cuesta
mucho salir de esa oscuridad en la que esos pensamientos quieren hundirme. Me
siento como si caminase por un bosque al que ni llega la luz de las estrellas,
en el que sólo hay oscuridad y noche. Hay tinieblas que esconden los troncos de
los árboles, las copas densas ocultan las ramas de los demás árboles y me
parece que no hay ninguna luz en el mundo que pueda alumbrar mi camino. Cuando
esos pensamientos me llenan toda el alma, me siento caer por un vacío que no
tiene fin y, aunque alguien me llame desde la realidad en la que habito, no soy
capaz de seguir esa voz, de comprender esas palabras que me dicen, de entender
que me las dirigen a mí. Permanezco detenida en un momento que nadie más
comprende, sólo mi alma herida y enferma. Ni tan siquiera mi mente puede
comprender por qué la invaden esos pensamientos, no puede saber de dónde nacen
éstos.
Llegó Artemisa cuando ni tan siquiera me había recuperado del impacto
que me había provocado aquella noticia y no fui capaz de decirle nada hasta que
transcurrieron dos horas por lo menos. Ella se quedó todo asombrada, pero no
supo qué decirme. Pasados unos minutos, me aseguró que las reconstruirían antes
de lo que pensaba, ya que son un punto muy importante de la ciudad y a todos
les interesaba que las termas estuviesen reconstruidas cuanto antes. Yo le dije
que seguramente sí, pero hablaba casi sin pensar en lo que decía y así estuve
toda la mañana y la mayor parte de ese día tan extraño en el que, dentro de mí,
luchaba la tristeza contra las ganas de recuperarme y de coger en mis manos la
luz que ilumina mi vida toda. He de decir que lo que ocurrió con las termas me
impactó más que me entristeció, es decir, sí me da mucha pena que pasase, pero
aún no lloré verdaderamente por eso. Más bien, estoy sorprendida, incapaz de
reaccionar bien, de entender lo que pasó. Me encuentro en un momento de mi vida
en el que lloro con mucha facilidad por el detalle más simple. Incluso lloro
por cosas en las que los demás ni se fijan. Sé que, a veces, lloramos por cosas
que parecen pequeñas que son, en realidad, pequeños detalles de otras cosas más
grandes. Es como si nuestra alma encontrase en esas pequeñas cosas el motivo
por el cual desahogar toda la tristeza que la llena. Muchas veces, ni tan
siquiera sabemos cuál es el motivo que verdaderamente nos hace llorar. Pensamos
que sí, pero no es cierto. Quizás podamos adivinar uno de esos motivos, pero el
principal nos cuesta mucho encontrarlo.
Ahora estamos en la aldeíña, como todos los fines de semana. Aquí,
parece que no existan las cosas malas. En mi casa, con mi madre, parece que se
detenga el tiempo, que no haya ni pasado ni futuro, sólo este presente que
parece escogido de un pasado mucho más antiguo que la vida de la Tierra. Hay
algo en el aire que me transporta a mi niñez. Me siento, muchas veces, como si
pudiese mirar a los ojos de esa niña que soñaba con vivir siempre en su aldea,
trabajando la tierra, cuidando sus animales. Cuando era niña, soñaba con tener
muchos animales para ser amiga de ellos, para cuidarlos, para que fuesen mi
familia. Cuando era niña, tenía un secreto que nunca le conté a nadie. Ese
secreto era que no quería compartir mi vida con personas, sólo con animales,
porque me costaba mucho confiar en la gente. Ahora, rememorando lo que deseaba
cuando era niña, me río pensando en lo soliña que acabaría sintiéndome sin el
amor de una persona amada. Ahora no podría imaginarme sin Artemisa, nunca,
nunca. Cuando era niña, ni tan siquiera sabía que Artemisa existía, pero estoy
segura de que, si lo hubiese sabido en su momento, enseguida habría cambiado de
opinión. En muchas ocasiones, me quedo pensando en todo lo que vivimos Artemisa
y yo desde que nos unimos. La primera noche que compartimos es tan distinta de
las que compartimos ahora... Cuando estuvimos juntas por primera vez, las dos
(sobre todo yo) estábamos muertas de la vergüenza, teníamos miedo a hacernos
daño, a no saber acariciarnos. Yo recuerdo perfectamente la sensación de vacío
que sentí cuando supe que ella tenía todo mi cuerpo al alcance de sus manos,
cuando supe que ella podía descubrir todos los rincones de mi ser, no sólo
físicamente, sino sobre todo anímicamente. Sabía que, al entregarnos de esa
manera tan íntima, quedarían al descubierto todos mis secretos, mis miedos, mis
inseguridades, mis deseos más profundos... Yo todavía estaba muy enferma cuando
compartí aquella noche con Artemisa. Tenía mucho miedo a no gustarle, a que se
arrepintiese de lo que estábamos haciendo, a que, en cualquier momento, ella me
dijese que no podía ni quería seguir, que no podía estar conmigo... pero nada
de eso ocurrió. Los segundos avanzaban mientras ella y yo nos hundíamos cada
vez más en una pasión que no nos asustaba, que deshacía levemente mis miedos y
mi vergüenza. No obstante, tardé mucho tiempo en conseguir estar con ella sin
sentir vergüenza. Me quería tan poco a mí misma que no podía ni pensar en que
ella me mirase y pudiese acariciarme toda. Fue muy difícil creer que ella me
amaba de verdad. Yo ansiaba estar con ella a todas horas, pero me daba
muchísima vergüenza que ella lo supiese, que supiese que yo la amaba y la
deseaba tanto y tanto. Y, ahora, todo es tan distinto... Puedo describir
perfectamente su piel centímetro a centímetro, ella conoce mi cuerpo mejor que
yo. Estar juntas es algo que hacemos sin pensar, sólo dejándonos llevar por
nuestras emociones, por la calma que experimentamos cuando estamos íntimamente
solas. Y es algo tan y tan bonito que no puedo describirlo. Estar juntas es
sentir la vida, es detener la vida por unos momentos que deseamos volver eternos.
El mundo se para y no existe nada excepto nosotras, nuestro amor, y todo se
detiene como si de verdad el mundo dejase de existir. No hay nada más allá de nuestras
manos, de nuestras miradas, de nosotras. Estar con ella es encontrarme en otro
lugar en el que me siento realmente protegida. Cuando estoy con ella, olvido
que estoy enferma.
Hay algo que también me ayuda mucho a estar mejor. Se trata de la
música. Ayer por la noche, cenamos en la casa de mi tío Damián casi todos los
vecinos de la aldea (que no somos más de quince personas) porque era el
cumpleaños de mi tío. Después de cenar, mientras nos acabábamos el vino que
quedaba en las tazas, mi tío Damián propuso tocar música. Artemisa había traído
la guitarra y fue ella quien comenzó a tocar. He de decir que ella pasa muchas
tardes aprendiendo a tocar canciones de nuestra tierra, las canciones que
habituamos cantar en las fiestas. Fue ella quien nos animó a todos a que
cantásemos. Yo fui a buscar a mi casa la pandereta que tengo desde niña y enseguida
todo cambió de color, de sonido, de luz. En cuanto comencé a tocar y a cantar,
sentí que el nudo que tenía en el alma (un nudo hecho de todas las emociones
que fui acumulando durante estos días) se deshacía y empezaban a salir de mí
esos sentimientos que me herían. Sentí que la impotencia guiaba mis manos, que
la gratitud intentaba acallar la rabia que me daba saber lo que acababa de
ocurrir en Ourense y también que no estoy curada como creía... La tristeza se
mezcló también con la gratitud porque, en ese momento, a pesar de tener encima
el rastro de los recuerdos de esos momentos tan tristes, me sentía agradecida
con la vida. La música me tenía sostenida en una nube que no se desharía, que
me protegería de la enfermedad, de la ansiedad. Sí es cierto que estuve
sintiendo ganas de llorar durante casi toda la noche, pero podía luchar contra
ellas.
Hubo canciones que sólo Artemisa y yo cantamos, muy bonitas, que
emocionaron a todo el mundo. También hubo canciones que sacaron de nosotros una
infinita cascada de alegría... Fueron muy bonitos y necesarios esos momentos.
Cuando nos fuimos a dormir, me sentía ligera, como si de verdad me hubiese
quitado de encima un gran peso.
Artemisa dice que, a estas alturas de mi vida, ya tendría que estar
habituada a mis cambios de ánimo, ya tendría que conocerme de verdad; mas me
cuesta mucho, a veces, saber quién soy, qué siente mi alma. Es muy complicado
acostumbrarte a vivir con un alma que está llena de sentimientos tan diferentes
que, más bien, son contrarios unos de los otros. Además, no sólo me influyen
las cosas que ocurren a mi alrededor. También me influye, a veces de modo muy
negativo, la energía de las demás personas, la energía que se acumula en los
lugares, la energía que puedo encontrar en cualquier rincón. Soy muy sensible a
cualquier cambio en el aire, a cualquier sonido inesperado, a cualquier
respuesta que alguien pueda darme sin que yo pueda entender por qué me habló de
ese modo. Soy muy sensible también a los sueños que pueda tener por las noches.
No es sencillo para mí quitarme de encima el efecto que provocan en mi alma las
pesadillas que tengo. Sin ir más lejos, ayer, viernes, estuve casi toda la
mañana pensando en la pesadilla que tuve por la noche. No podía quitarme de
encima la tristeza y el miedo que había sentido en el sueño. No podía dejar de
oír las palabras que Lúa me había dedicado, no podía dejar de pensar en el
significado que tenía aquel sueño. Sabía que ese sueño no había nacido sólo de
mis miedos, sino de una realidad a la que yo no tengo acceso; una realidad que
existe y que, ahora mismo y para siempre, forma el mundo en el que vive Lúa. El
mundo de los muertos está muy lejos de nosotros porque se trata de una
dimensión muy distinta a la nuestra, pero, simultáneamente, está muy cerca de
nuestra vida, pero porque, de alguna manera u otra, la muerte forma parte de la
vida, pero yo no puedo entender que la nada pueda formar parte de la vida, a
pesar de saber también que los muertos pueden establecer contacto con nosotros,
sobre todo con las personas que tienen dentro de sí ese sentido que les permite
comunicarse con las almas que en esta tierra ya no tienen cuerpo. Yo, por
desgracia o por suerte, no sé cómo interpretarlo, tuve siempre la capacidad de
ver a los que se fueron. No los veo tal como fueron en esta vida. No se me
presenta ante mí el aspecto que los definía cuando estaban vivos. Lo que veo de
las almas que no viven aquí es un pequeño pedazo de aire que tiene en su
existencia el murmullo de la energía de la persona que formó parte de mi vida.
Siempre puedo ver a personas que quise y me quisieron. Mi abuela se presentó
muchas veces ante mí en el viento, en alguna gota de agua, en la noche, en el
aire que sopla entre las copas de los árboles... pero no necesariamente tengo
que hablar con ella para saber que está. A Lúa también la he visto muchísimas
veces. Más que verlas, lo que ocurre es que mi alma las siente cerca de mí. Sé
que hay algo a mi alrededor que no pertenece al mundo de los vivos. Es algo que
sé sin que nadie tenga que decírmelo. Lo sé como si, hace muchos siglos,
alguien me hubiese explicado que esas sensaciones tan extrañas que experimento
cuando veo a las almas que ya no están son algo que pertenece a otra realidad,
es como si alguien me lo hubiese enseñado hace muchísimo tiempo. No puedo dudar
de lo que siento porque es algo que tengo muy dentro de mí.
Pues la pesadilla que tuve el jueves por la noche me dejó el alma tan
trémula porque en ningún momento me pareció un sueño. Era muy real, demasiado
real. Mi alma estaba llena de las mismas sensaciones y emociones que la llenan
cuando estoy despierta. Sentí los mismos miedos, la misma inseguridad, mi
enfermedad latiendo por dentro de mí. También sentí muy real el lugar en el que
me encontraba. Caminaba por la orilla del Miño, por el paseo de las ninfas, al
atardecer, cuando al sol no le quedaban apenas rayos para lanzar a la Tierra.
Había unas nubes doradas que le daban a todo un aspecto mucho más mágico e
irreal; mas yo he visto esos colores en el río en más de una ocasión. Sé que
son reales, mas en el sueño parecían provenir de otro mundo. No había nadie, lo
cual me extrañaba y, a la vez, me serenaba porque me apetecía mucho estar sola.
Necesitaba estar sola. Me sentía como si acabase de sufrir otro fuerte ataque
de ansiedad como el que me llevó a urgencias la última vez. Me sentía muy
avergonzada, muy tristiña y decepcionada y no quería que nadie pudiese asomarse
a mi mirada y descubrir mis sentimientos. Ni tan siquiera me apetecía que
Artemisa supiese lo mal que me sentía. Prefería que sólo la naturaleza captase
mis sentimientos. Estaba hundida, pero quería encontrar las ganas de vivir,
quería seguir viviendo, ansiaba continuar con mi vida como si nada hubiese
ocurrido, como en la vigilia.
Entonces, cuando creía que la soledad me protegía por completo,
alguien murmuró mi nombre entre las ramas de los árboles. Era una voz conocida
que, últimamente, sólo había oído en las grabaciones de vídeo en las que estaba
registrada. Enseguida supe que era Lúa quien me llamaba. No rechacé la posibilidad
de hablar con ella, al contrario, en ese momento pensé que era la única persona
que podía ayudarme, con la que podría hablar sin sentirme culpable. Enseguida
me di cuenta de que justamente sonaba su voz en la dirección que conducía a las
termas Da Chavasqueira; mas, en el sueño, la ubicación de las termas no
coincidía con la realidad. Era como si Ourense fuese más pequeña y antigua,
como si no existiese la mitad de las calles que distribuyen la ciudad. Me
sentía como si estuviese en un espejismo de Ourense, no en la Ourense que
conocemos.
Lúa estaba entre dos árboles que no están en realidad en ese lugar,
pero en el sueño no dudaba de nada. Sabía que, en otro momento de la Historia,
esos árboles sí estuvieron allí. Ella me miraba con mucho cariño, pero también
con culpabilidad, como si estuviese arrepentida de presentarse ante mí. Yo
quería llamarla, pero no podía hablar. En mi garganta había un nudo que había
devorado mi voz; mas supe que no era necesario hablar, que ella podía
escucharme a través de mis ojos, como hizo siempre, como también hace Artemisa.
Vi que, detrás de ella, había un humo que subía al cielo haciendo
espirales que se perdían en el color dorado del atardecer, alimentando también
las nubes que escondían los últimos rayos de sol del día. Quise volver a
llamarla, otra vez, pero tampoco pude hablar. Su nombre se quedó detenido en
mis labios, sin sonido.
Lúa me pidió que la siguiese y lo hice sin fijarme en el lugar por el
que caminábamos, sólo sintiendo que ella me atraía, que me atraía también el
viento que la perseguía, como si ella fuese la madre de todo el aire que podía
soplar en el bosque. El río, al principio, antes de que ella me llamase, estaba
callado, como siempre; pero de súbito comenzó a sonar muy fuerte, a levantar su
voz, como si él también quisiese llamarme. Lúa caminaba cada vez más rápido,
pero yo podía seguirla porque me sentía ligera, a pesar de llevar en mi
interior tanta tristeza y miedo. Sí, tenía miedo, tenía miedo porque, pese a
que reconocía el lugar en el que nos encontrábamos, me sentía extraña, como si
no pudiese saber del todo en qué momento de mi vida nos hallábamos.
Lúa se detuvo delante de ese incendio que enviaba ese humo negro y
devastador al cielo. Me miró y me dijo de súbito, sin descanso, pero hablando
con claridad, hablando con cuidado, como si fuese consciente del efecto que me
provocarían sus palabras:
«Estar enferma no te da derecho a esconderte de la vida. Tienes que
vivir. Estoy muy decepcionada contigo, Agnes, porque estás rindiéndote. No quiero
que te rindas, quiero que luches. Tienes derecho a ser feliz, ya te lo he dicho
muchas veces; mas no he venido hasta ti para pedirte que luches por tu
felicidad porque sé que quieres hacerlo. He venido porque necesito mostrarte
algo muy importante, para revelarte algo que necesitas saber. Tienes derecho a
saber por qué te duele tanto que a Galicia le ocurran cosas tan malas. Quiero
que lo sepas. Por ti misma, nunca serás capaz de descubrirlo porque no quieres
enfrentarte a esa realidad, porque sabes que algo muy fuerte está detrás de ese
vínculo que te une a nuestra tierra.
Siéntate, pues lo que quiero contarte es algo largo.»
evidentemente, no puedo recordar todas las palabras que me dirigió,
pero sí puedo escribir el resumen de todo lo que me contó. No sé aún si creer
todo lo que me dijo. Artemisa me anima a que lo haga. Me dice que yo soy una
persona muy especial que puede recibir en los sueños mensajes que en la vigilia
nunca me llegarían, que mi alma se comunica, a través de los sueños, con otras
realidades que no son mentira, que también son reales y forman parte de la
vida.
«Hace mucho tiempo, viviste aquí. Ya sabes que viviste aquí durante
muchísimos siglos. incluso me atrevería a afirmar que siempre viviste aquí,
vida tras vida; pero eso fue así porque, la primera vez que estuviste viva en
Galicia, que naciste aquí, hiciste un juramento que prometiste no quebrar
jamás. No hiciste sola ese juramento. Fue un juramento que compartiste con la
tierra. Saber cuándo viviste aquí por primera vez sería imposible, pero más de
una persona que te conoció en el pasado piensa que la primera vez que naciste
aquí fue cuando Galicia ni tan siquiera era Galicia, cuando vivían aquí las
primeras poblaciones que habitaban en nuestra tierra. Viviste en la época de
los celtas, de los romanos, en la Edad Media... Siglo tras siglo, fuiste
reencarnándote sin querer, sólo porque una fuerza inmensa y poderosa quería que
estuvieses aquí. Esa fuerza es el alma de esta tierra. Esta tierra siempre te
necesitó, como si tu fueses parte de ella. Y, en realidad, formas parte de
ella. Vida tras vida, te mataron porque te acusaron siempre de brujería, porque
siempre pensaron acertadamente que eras una meiga que estaba hechizando todo lo
que la rodeaba, y era cierto. Al principio, en las primeras vidas, incluso
fuiste una hechicera respetada por todos. Acudían a ti muchas personas en
procura de ayuda; mas, en los años más oscuros de la Edad Media, todo cambió
para ti. La sociedad te rechazó injustamente y tuviste que esconderte en los
bosques, vivir en los bosques lejos de cualquier persona, teniendo a los
animales como única familia.»
Me atreví a preguntarle cómo sabía todo eso. Me parece imposible creer
del todo la respuesta que me dio, pero tampoco tengo motivos para pensar que no
puede ser cierta. Me dijo:
«Porque, cuando mueres, tienes libertad para vagar de una dimensión a
otra, porque cuando mueres tienes derecho a ver el pasado de las personas que
más quisiste. El pasado de todos nosotros se acumula en una memoria que nunca
nadie ni nada podrá destruir. Se trata de la memoria de los tiempos, a la que
sólo pueden acceder las almas que se fueron, mas no todos tienen acceso a ella.
Si en la vida tuviste algunas facultades especiales, en la muerte puedes
viajar. No quiero decir con esto que las personas sin ninguna facultad especial
no tengan derecho a visualizar el pasado de sus seres queridos, pues toda
persona tiene facultades únicas que los demás no tienen; mas se necesita tener
muchísima fuerza anímica para poder enfrentar las terribles imágenes que forman
el pasado de los que quisimos. Y yo quería conocerte bien, quería saber de
dónde provenía ese vínculo tan fuerte que tienes con nuestra tierra. Yo también
amaba nuestra tierra, pero lo que tú sientes va más allá de cualquier amor o admiración.»
Esa realidad me parece demasiado fuerte para mí. Es demasiado para mí.
No sé cómo alojarla dentro de mí. Es muy grande como para que pueda aceptarla
sin más. Artemisa se rió cuando se la revelé, pero no porque se burlase de mí,
sino porque le parecía demasiado hermosa para que fuese cierta.
Después de revelarme algo tan importante e impactante, Lúa prosiguió:
«Siempre moriste de modo injusto, vida tras vida. Nunca moriste de
modo natural, porque tu vida llegase a su fin de manera natural, sino porque te
quitaron la vida siempre. No voy a detenerme a revelarte cómo moriste en cada
vida. Sólo te diré que, la primera vez que quisieron quitarte la vida, querían
llevarte a un lugar muy alejado de tu hogar y de tu familia. No querían decirte
dónde te llevarían. Te encerraron en una celda oscura y húmeda, te ataron de
pies y manos y te dijeron que, hasta que confesases el más importante de tus
secretos, no te liberarían. Tú no quisiste confesar, así que te llevaron ante
una persona con mucha autoridad que decidiría si seguirías viviendo o no. Estabas
famélica, llena de heridas, decepcionada con la vida, muy asustada y frágil,
pero nadie se apiadó de ti. Eras muy joven y tenías mucho miedo, pero a todos
les daba igual como te sintieses. Decidieron que morirías ante un emperador que
no voy a nombrar, no es importante que conozcas su nombre. Era un hombre
despiadado y muy cruel que no tuvo compasión de ti, que quiso torturarte hasta
sacarte ese secreto que tú tenías tan bien guardado. Ibas a morir ahogada, lejos
de tu tierra; mas, la última noche que ibas a pasar aquí en Galicia,
conseguiste huir de la celda en la que te encerraron porque el vigilante que
tenía que cuidar de que no marchases se quedó dormido, tú lo golpeaste en la
cabeza hasta dejarlo inconsciente y huiste. Cuando estabas fuera ya, corriendo
hacia tu casa, alguien te atrapó de nuevo. Te llevó ante la persona que había
decidido tu muerte y, entonces, decidieron arrancarte de tu hogar aquella misma
noche. Te llevaron muy lejos, durante días estuviste viajando de la manera más
incómoda y horrible, sin casi comida ni agua, en condiciones que prefiero no
explicarte. Fue escalofriante ver cómo te presentaban ante esa persona que
quería tu muerte, esa persona que te temía por creerte demasiado poderosa, y
cómo después te llevaron ante un río desbocado cuyo caudal bajaba enloquecido
de una alta montaña. Te ataron piedras en los tobillos y en las manos y te tiraron
al agua. Antes de hundirte, lanzaste al aire unas palabras que horrorizaron a
todos los que presenciaban tu muerte. Dijiste: “por muy lejos que me encuentre
de mi tierra, jamás nadie podrá separarme de su alma. Hace tiempo que hicimos
un juramento juntas, ese juramento nos mantendrá unidas para siempre. No viviré
si estoy lejos de ella. No sois nadie. Muero porque vosotros lo decidisteis,
pero en realidad mi alma siempre estará viva allí. ¡volveré en otra vida y os
buscaré para vengarme de vosotros!”
Y es cierto. Una noche, cuando intuías que querían matarte, saliste de
tu casa, corriste hasta el bosque y hendiste la tierra con un cuchillo para
sacar de ella la savia de los árboles, restos de raíces, piedras olvidadas,
agua, tierra. Después, con ese mismo cuchillo, te hiciste un corte en la mano.
Tu sangre cayó dentro del corte que le habías hecho a la tierra, mezclándose
así el interior de la tierra con tu sangre, naciendo de esa mezcla una
sustancia de la que tú cogiste un pedazo, con tus trémulas manos. Llevaste esa
sustancia a tu casa y, sin hacer ruido, la mezclaste con agua y después...
después te la bebiste rápidamente mientras aún seguías sangrando. Mientras tu
sangre caía en la herida que le habías hecho a la tierra, pediste volver vida
tras vida a ese lugar al que pertenecías tanto. No sé por qué estabas tan
segura de que pertenecías a este lugar, pero siempre lo tuviste claro. Pediste
que, por muy lejos que murieses de tu hogar, tu alma nunca se alejase de aquí…
y así ocurrió vida tras vida, Agnes. Echaste sobre tu vida un hechizo que nadie
podrá deshacer jamás. La tierra aún guarda tu antigua sangre. Seguramente muchos
de estos árboles que ahora ves nacieron de tu esencia. Hay mucho de ti aquí y
eso nadie nunca podrá cambiarlo. Ahora, tienes que entender que tu vida no
puede depender de lo que ocurra aquí porque tú también tienes derecho a
disfrutar de cada cosa buena que te ocurra, que os ocurra a ti y a Artemisa. No
obstante, ni tú misma puedes huir de los efectos que te provoca el sufrimiento
de este lugar. Será algo con lo que tienes que cargar hasta tu muerte. Me
gustaría darte algún remedio para deshacer ese embrujo que te echaste a ti
misma, pero creo que no hay nada que pueda anular algo que lleva tanto tiempo existiendo.
Es escalofriante, pero es tu realidad. Incluso he de atreverme a decirte que,
si ahora estás enferma, es porque, en otra vida, tú juraste que preferías la
locura antes que vivir lejos de tu tierra. Ahora estás enferma porque enloqueciste
al estar lejos de aquí. No me gustaría afirmar que tú eres la única responsable
de tu enfermedad, pero creo que ésa es una realidad que nadie puede negar, y
mucho menos tú. Lo siento mucho, Agnes.»
Y, entonces, desperté porque sonó la alarma de las cinco y cuarto de
la mañana.
Las imágenes del sueño desaparecieron, pero no lo hicieron ni las
sensaciones que había sentido, ni el eco de las palabras de Lúa ni tampoco el
efecto que habían provocado en mí. Pasé todo el día pensando en todo lo que
ella me había contado. Y aún no pude deshacerme de ese inmenso efecto que
todavía late en mí. Me pregunto, continuamente, por qué a mí me ha tocado
existir de una manera tan irreal... pero no podemos huir de nuestro destino,
por mucho que nos horrorice enfrentarnos a él.
Me ocurre también que todo lo que me contó Lúa en el sueño me parece
tan irreal que incluso olvidé preguntarle cuál era ese secreto que tan
fielmente quería guardar, por el cual todos me persiguieron y torturaron
durante todas mis vidas. Sé que todas las personas que me conocían adivinaban
enseguida que yo era meiga, pero sé también que ésa no es la única razón que
encontraban para querer matarme. Sé que hay algo más y tal vez ese algo esté
vinculado con la relación que mantuve con Artemisa en otras vidas, pero no sé
si tendré oportunidad de conocer la verdad, toda la verdad.
Y creo que hoy ya he escrito suficiente. Seguiré pensando en todo lo
que supe gracias a Lúa, preguntándome cuál es la mejor manera de existir
después de conocer esas verdades tan fuertes e importantes.