Domingo, 10 de maio de 2020
Hai días nos que a voz da nosa ialma se volve estridente
e potente, querendo que a escoitemos con atención e que lle deamos espazo para
falar. Adoita ocorrer isto cando vivimos días algo abafantes nos que case non
lle facemos caso ao que levamos por dentro, nos que ignoramos a voz dos nosos
sentimentos e mesmo dos nosos pensamentos máis claros e profundos. É imposíbel
fuxir eternamente da nosa ialma. Ela sempre está aí berrando no noso interior,
avisándonos de todo iso que non nos fai ben, advertíndonos de que non estamos a
facer as cousas como en realidade desexamos, tamén obrigándonos a recoñecer
esas cousiñas que non queremos recoñecer porque son contrarias ao que
agardabamos.
Hoxe sinto que algo estoupou por dentro de min. Durante
esta semana toda, tentei tomarme as cousas con calma, malia estar tan nerviosa
por abrir á fin a miña cafetaría. Abrina o luns e, a noite anterior, case non
durmín nada porque pasei a noite toda repasando todos eses pasos que tiña que
dar para mantelo todo desinfectado, repasando mentalmente como tiña que facer
as cousas, planificando como actuaría en cada momento, pensando unha e outra
vez en todo o que tiña na cafetaría, no que tiña que levar... Foi unha noite
horríbel. Amais soñei que a policía entraba na cafetaría acompañada dun grupo
de científicos que comezaban a analizar todos os recunchos do local e dicíanme
que todo estaba infectado, que me ían multar por non tomar as precaucións
precisas. Tamén me facían o test para ver se estaba contaxiada e saía positivo.
Sentía que a miña vida se detiña, que todo o que me arrodeaba se esvaecía, que
un pánico inmenso e frío se espallaba polo meu corpo todo e que non podía falar
nin pensar. Os científicos que me fixeran a proba dicíanme que non podía voltar
á casa, que tiña que ir con eles a algún lugar no que ficaría encerrada ata que
me curase. Xussto entón empezaba a encontrarme moi mal. Comezaba a me subir
moito a febre e tusía tanto que sentía que afogaba, que non podía respirar.
Había un doutor (que imitaba ao doutor Martín, o do hospital) que me collía dos
brazos, cubríame cun plástico para impedir que eu fose contaxiando aos demais e
para que non estendese o virus pola rúa e me arrastraba polo chan sen a menor
consideración namentres eu trataba de recuperar o alento. Logo, metíanme nunha
ambulancia sen dicirme nada. O enfermeiro que conducía a ambulancia
desprazábase a toda velocidade polas rúas. Mesmo lembro que pasabamos pola
ponte romana e eu queríame asomar para ver o Miño por derradeira vez, pero
alguén me ataba a un ferro que atravesaba a ambulancia de lado a lado e non
podía facer nada. Quería pedir que me permitisen chamar a Lúa, pero non podía
falar porque non deixaba de tusir. Logo, sacábanme da ambulancia con
brutalidade e me guindaban a un cuarto pequeno sen fiestras no que me
encerraban con chave. Espertei berrando histérica por primeira vez despois de
moito tempo sen facelo e a Lúa custoulle moito tranquilizarme.
Eran as tres e media da madrugada. Restaban dúas horas e
media para erguerme. Íame erguer ás seis da mañá para ter tempo de abondo para
poñelo todo en orde, para limpalo todo, para podelo preparar todo para abrir ás
oito... pero, neses momentos, sentíame incapaz de enfrontarme a esa realidade.
Devecía traballar, abrir o meu negocio, pero, ao espertar dese pesadelo, esas
ganas de volver parcialmente á miña rutina esvaecéranse por completo e o único
que me apetecía era agocharme do mundo enteiro con Lúa nunha desas covas que
hai preto da miña aldea e deixar que o tempo pasase levándose esta andaina da
nosa vida ao esquecemento.
Lúa aseuguroume que non era preciso que traballase se non
me sentía quen de facelo, pero eu contesteille que o necesitaba, que o único
que me ocorría era que aquel pesadelo me puxera moito medo, pero que se me
pasaría ao erguerme dentro de pouquiño. Evidentemente, non lle estaba a dicir a
verdade, pero non llo recoñecería nunca porque eu devecía abrir a miña
cafetaría. Cría que o merecía despois de tantos meses sen traballar.
Lúa non me dixo nada máis e quedou durmida axiña, pero eu
non volvín pechar os ollos por moito que tentase relaxarme e pensar en cousiñas
positivas. Decotío me viñan pensamentos como: “e se fago algo mal e, por culpa
miña, se contaxian moitas persoas?” Pero logo a parte positiva do meu carácter
(que sempre fala, malia sentirme desalentadiña) dicíame que non me tiña que
preocupar por nada, que o ía facer todo ben, que o único que había de facer era
estar pendente de desinfectalo todo e de non tocar nada que outra persoa tocase,
non tocar tampouco o que alguén despois collería e lavar as mans decotío. Mesmo esa parte de
min me animaba a que gozase dese día tan importante e especial que con tanta
ilusión agardara, polo que tanto traballara os últimos días.
Iso fixen. Malia estar cansísima por non durmir case
nada, erguinme con ilusión. Despedinme de Lúa con moita mágoa, pois sabía que
ambas as dúas nos botariamos moitísimo en falla despois de compartirmos tantos
momentos, de estarmos tantos días xuntas as vinte e catro horas, día e noite
sempre xuntas... e saín á rúa notando que se abría unha nova etapa para nós.
Nese momento, a escuridade do ceo reviviu o pesadelo que tivera, pero, ao
lonxe, xa podía imaxinar eu os primeiros suspiros do día; dese día que tanto
desexaba vivir.
Camiñar por Ourense a esas horas foi como camiñar por un
mundo esquecido, baleiro, cheo de soidade e silencio. Nunca vira a cidade así,
nin tan sequera cando saía ás cinco e media da mañá todos os días e andaba
durante case corenta minutos dende a miña casa deica a cafetaría. Pasei polo
centro, pola Praza Maior, pola rúa do Paseo e pola rúa do Progreso notando que
eu era a única persoa que había no mundo. Si vin ao lonxe algunhas persoas
correndo ou camiñando, pero era como se non existisen.
Cheguei alí e abrín a porta traseira (pola que recibo aos
repartidores e pola que entro sempre) e pareceume que voltara a ese tempo no
que nada disto estaba a pasar. Voltei a esa mañá na que abrira a cafetaría sen
saber que logo a tería que pechar durante moito tempo. Algo latexaba no ar,
como unha voz que me daba a benvida, como unha enerxía que se me metía na ialma
e asegurábame que todo ía ir ben, que non debía de ter medo.
Non era a primeira vez que abría a cafetaría porque, a
semana anterior, xa fora alí para telo todo máis ou menos preparadiño, para
recibir aos repartidores de pan, de pastas, de todos eses alimentos conxelados
que logo eu cociñaría para poñelos á venta; pero, evidentemente, aqueles
trámites tan abafantes non me permitiron observar coa ialma o meu redor para
detectar a enerxía que o enchía todo. No canto, esa mañá na que todo estaba en
silencio, si puiden percibir todo o que ocorría no meu redor.
Estaba moi ilusionada, non o podo negar, e estiven
ilusionada durante os días todos desta semana; pero, asemade, sen que eu me
dese de conta, tamén me gobiaba moito ter que estar pendente de tantas cousiñas
ás que antes nin atención lles prestaba. Sempre fun moi limpa e ordenada no meu
negocio, e e nos eidos todos da miña vida, pero tiña que facer cousas que antes
nin pensara; porén, o que máis me afectou foi o trato tan frío que había de
manter cos clientes. Tiña que falar con eles a través dun biombo de metacrilato
que nos separaba, que mesmo me parecía que lles tiraba volume e sentimento ás
nosas voces. Dáballes os pedidos nunha bandexa que continuamente tiña que
desinfectar, poñéndoa por riba do biombo, facendo esforzos por non tocar nada.
Outra solución non atopei. Non a ía pasar por debaixo porque entón si que era
máis sinxelo que nos tocásemos as mans ou o que fose... pero, así, era coma se
estivésemos trocando droga, non tortas de Santiago, nin bicas, nin empanadas,
nin pan, nin croissants, nin napolitanas, nin bocadillos... fóra do biombo tiña
a TPV, asegurada para que ninguén a levase, aínda que sei que ninguén o faría,
e os clientes pagaban coa tarxeta. Eu, cando marchaba cada persoa, saía do meu
refuxio e limpábao todo con lixivia. Teño o cheiro da lixivia inxerido
profundamente no meu interior e mesmo me parece que non a deixo de ulir.
Ás dez da mañá dese luns, entrou Silvia na cafetaría.
Cando a vin, sentín unha emoción moi forte e estiven a piques de poñerme a
chorar, pero esforceime por manterme forte; porén, resultoume moi complicado
cando vin que a ela se lle encheran os ollos de bágoas. Mesmo tivo que limparse
unha bágoa que lle caía pola meixela namentres me sorría encantada, con ilusión
e felicidade. Eu non sabía que dicirlle. Devecía abrazala, quería darlle unha
desas apertas que nos tiran a respiración e saber que nin lle podía dar a man
fíxome sentir aínda máis emocionada, mesmo algo tristeiriña, máis descontrolada
animicamente. Non sei por que o teño que vivir todo así, con tanta intensidade.
Todo o que me sucede na miña vida me afecta dun xeito potente e mesmo
insostíbel ás veces.
Ela nin tan sequera sabía que pedir, que mercar, porque o
único que desexaba era verme, era vir verme. Preguntoume por Lúa tentando
domear a súa emoción, pero non podía deixar de limparse os ollos. Eu díxenlle
que Lúa estaba moi ben, por sorte, pero díxenllo cunha voz tremente. Ela,
entón, ao ver que ningunha das dúas era quen de controlar a emoción que nos
enchía a ialma, díxome: “anda, ponme unha bica enorme, que teño unha fame de
doce... e penso comela enteira eu soa porque estou farta de facer dietas”. Eu
boteime a rir namentres lle metía unha bica nunha caixa de cartón. Preguntoume
se a fixera eu e díxenlle que si. “Daquela vouna comer enteira esta tarde
porque che saen tan ricas...” riu e eu rin con ela. antes de marchar, díxome:
“veña, moito ánimo. Es moi forte, nunca o esquezas. Parabéns por ser tan
valente, Agnes”.
Cando marchou, axiña entraron máis clientes namentres eu
acababa de desinfectar o pouco que ela puidera tocar, que non era nada porque,
evidentemente, a bica agasalleina.
Foi un día moi intenso. Uxía veu contra as doce da mañá.
Díxome que quería vir antes, pero que durmira moi mal (seguro que estivo
falando polo whatsapp ou polo Skype con algunha desas rapazas que está a
coñecer) e que se erguera moi tarde. Eu rin con ela. Tamén me fixo moita
ilusión vela, pero puiden domear esa emoción. A Silvia é que me sinto moitísimo
máis unida, coma se fose a miña irmá. Sinto que Silvia é a irmá que nunca tiven
e que sempre devecín ter.
Ese día cheguei á casa sentindo un cansazo enorme, pero
tamén sentíndome moi feliz e orgullosa do que fixera. Cría fondamente que
pagara a pena todo o esforzo que fixera porque gañara bastantes cartos e sentía
que á xente lle fixera moita ilusión volverme ver.
No tocante aos pedidos que me fan a través das redes
sociais ou das aplicacións e páxinas nas que me anunciei, debo de dicir que
está a haber máis do que pensaba. Mesmo recibo mensaxes á noitiña solicitándome
que teña preparado algún pedido para algunha hora en concreto do día seguinte.
Evidentemente, non podo facer pedidos a domicilio porque non podo abandonar o
local, pero a xente vén buscar os pedidos sen problemas. Mañá xa terei clientes
nas mesas que puxen na rúa. Ponme medo tamén facer algo mal nese eido.
O que hei de confesar é que todo este estrés, esta
actividade tan intensa, todas estas medidas de seguridade, todos eses pasos que
teño que dar para que todo vaia ben, todo en xeral, está a me provocar un
estrés que non agardaba para nada sentir, que se me estaba a amorear na ialma
sen que eu o quixese recoñecer. O venres á noite, Lúa notou que non estaba ben,
que me pasaba algo. Levaba toda a tarde mergullada nas miñas cousas, lendo,
tamén escribindo, pensando, sobre todo. Tamén fixemos cousas xuntas, pero non
me apetecía falar. Non o podía evitar. Estaba moi esgotada mentalmente e nin
tan sequera eu era consciente do cansa que me sentía. Lúa si se dera de conta
de que non estaba coma sempre. É verdade que estiven algo seria con ela, pero
fíxeno absolutamente sen querer.
Onte tiven un día moi complicado. Á mañá, saín a correr
porque precisaba desafogar toda esa tensión que levaba amoreada na ialma e
tamén quería sentirme libre correndo polas rúas da cidade. Por sorte, non
atopei a ninguén porque chovía. Á xente de eiquí de galicia non lle importa que
chova, pero onte a xente estaba máis preguizosiña, por sorte. Non chovía tanto
cando eu saín e, sinceramente, non me importaba que chovese. Quería sentir a
choiva acompañándome nese momento. Namentres corría, ía respirando o ar limpo
da cidade, o recendo a herba húmida, das flores, e aqueles aromas me facían
sentir viva, dábanme máis azos para seguir correndo.
Cando cheguei á casa, Lúa xa preparara o almorzo e mesmo
fixera unha torta de Santiago con ingredentes que, evidentemente, ela foi
mercar sen dicirme nada. Se me tivese dito que ía saír a mercar, eu non lle
tería permitido que o fixese. Lúa parece que non sexa de todo consciente de que
aínda habemos de andarnos con moito tino. Ela pensa que as cousas van mellor do
que en realidade van. Di que mañá quedará con Silvia, que quedaremos as tres
eiquí na nosa casa. Sei que non ten por que pasar nada porque Silvia tamén é
moi responsábel, pero a min non me fai sentir segura que xa comecemos a quedar
cos demais cando aínda está a morrer xente, por moitas ganas que teñamos de
estarmos cos nosos amigos. Lúa, no canto, parece moito máis tranquila. Non lle
quero tirar a ilusión, pero é que a min me parece que estamos indo demasiado
rápido. Coido que non teriamos que pasar a ningunha fase habendo aínda mortes.
Desanímame moito que a xente non sexa de todo consciente do que quere dicir que
haxa por aí un bechiño que nos pode matar.
Non vou negar que me sinto moi tristeiriña, moitísimo,
coma se esta situación me desacougase tanto que me tirase as ganas de loitar e
de seguir crendo que todo irá ben. A tensión que sentín durante esta semana
toda, tamén a que sinto por querer protexer a Lúa e non poder facelo en todo
momento e tamén o medo a que non fagamos as cousas ben e que nos poñamos
doentiñas faime estar distinta, cada vez máis distinta e tristeiriña. Non
agardaba para nada que acabaría tan tristeira esta semana. Eu pensaba que
comezar a traballar me faría sentir libre, á fin satisfeita por podelo facer;
pero non está a ser así para nada. Eu non caín na conta de que tería que
comezar a traballar nunhas circunstancias imposíbeis de aturar. Si que tiña moi
presente que todo ía ser diferente, que nada sería igual, que o meu negocio se
convertería nunha simple panadería na que a xente viría mercar. A partir de
mañá, será algo diferente e, devagariño, volverá ser o que era antes; pero,
durante esta semana, foi algo totalmente diferente ao que tiña antes. Unha
cousiña é pensar en como faremos as cousas nestes tempos e outra moi distinta é
facelas, ter que facelas, estar pendente decontinuo de moitísimos estímulos ao
mesmo tempo.
Amais, boto tanto en falla á miña nai que xa non podo
aturalo máis. Quero ir á aldeíña. Preciso estar alí, entre as montañas, lonxe
de calquera cousiña que me poida facer dano; pero, por desgraza, a cousiña que
me pode facer máis dano non se ve e pode estar en todas partes, alí onde eu
estou. Non falo unicamente do bechiño maldito, senón tamén da miña ansiedade.
Por primeira vez despois de moitas semanas, volvín sentir que perdía o control
das miñas emocións, dos meus pensamentos, de min mesma. Sentino onte á mañá e
non quería que Lúa me vise chorar así. Ao principio, hai un pensamento que che
fai chorar. A min fíxome chorar lembrar a última tarde que estivera na aldeíña
antes de voltar a Ourense con Lúa. A miña nai díxome: “ai, filliña, agardo que
esta gripe estraña non nos toque de pretiño. Coidádevos moito. Supoño que xa
nos veremos cando pase o Entroido”. Eu díxenlle que si, que volveriamos á
aldeíña cando pasasen as festas do Entroido... pero non puidemos voltar. Xa non
puidemos voltar. Comecei a chorar cando lembrei do tenramente que me bicou a
miña nai na fronte aquela tarde. Deume unha aperta moi longa e bonita e logo
abrazou tamén a Lúa. Marchamos da aldeíña sentindo Lúa e máis eu unha emoción
moi profunda. Eu lembro que baixei a costiña que accede á estrada na que
podemos aparcar os coches tendo un nó na gorxa sen saber por que. Algo me dicía
que aquela tarde era distinta. Parecía coma se a miña ialma me avisase de que
non podería voltar á aldeíña ata... ata dentro de moito tempo.
É evidente que me gusta moitísimo Ourense, que son moi
feliz eiquí; pero a aldeíña é unha extensión da miña ialma. A aldeíña é o lugar
no que nacín, que me fixo ser como son, que me construíu tanto física como
animicamente. A aldeíña é a imaxe do que para min é galicia, é a identidade
galega que todos os que nacemos eiquí nesta terra e a amamos levamos por
dentro. As súas altas e poderosas montañas son a fortaleza que nos caracteriza
a quen somos dos campos. O río Miño foi a auga que sempre nos alimentou, o
silencio aprendeunos a falar... e sei que, por moito que ame a miña terra toda,
a aldeíña será sempre a miña debilidade. Cando estou alí, sinto que non me
falta nada, que son eu de todo, que me reencontrei coa cativa que fun, coa
adolescente que houben de ser lonxe de alí e coa muller que sempre fun, dende
moi meniña, porque eu sempre fun consciente do que importaba realmente nesta
vida, neste mundo, e sigo a pensalo. Cando me obrigaron a vivir lonxe de
galicia durante case trinta anos, non enfermei só por estar lonxe da miña
terra, senón sobre todo por estar lonxe da miña aldea. Eu son coma ese
recunchiño do mundo que sempre foi e será para min o mundo enteiro. Alí está
todo o que preciso para ser feliz e vivir, simplemente, vivir.
E onte pasei máis de media hora chorando fondamente. Lúa
intuía que algo me ocorría. Por iso viña a min e me abrazaba tan agarimosamente
sempre que me vía detida, pensativa. Abrazarme a ela era o único que me
acougaba. Sentirme entre os seus brazos facíame crer que todo pasara, que non
había perigos no mundo, que o tempo se esvaecera. Lúa abraza dunha maneira
única. É a persoa que mellor abraza de todas as que coñecín. As súas apertas
conteñen tanto sentimento, tanta calma, tanto e tanto amor, tanta
complicidade... Malia ser nha muller magriña, parece coma se, cando te
abrazase, protexese todo o que es, sen que nada poida tocarte. Cando me abraza,
crea ao noso arredor unha nube de protección, consegue que o mundo enteiro se
reduza a ese intre. Ficaría abrazada a ela durante a miña vida toda.
Mais non lle quería dicir que estaba así, tan
tristeiriña, porque non a quería preocupar. Sabía que a miña tristura era algo
máis importante do que eu quería recoñecer e que o mellor sería falar con ela,
pero non me atrevía a confesarlle que me encontraba tan mal porque intuía que,
se llo dicía, ía estoupar todo o que levaba por dentro e ponme moito medo que
me domee a ansiedade. Non quero que me pase, malia ocorrerme onte sen que o
puidese evitar; porén, puiden domeala.
Non obstante, hoxe non lle puiden seguir agochando que
non estou ben. Onte á tarde, o que fixemos foi ver unha serie que nos gusta e
logo cociñar xuntas unha empanada e esas actividades permitíronme agochar un
pouco o que levaba por dentro porque en realidade nos atopabamos a gusto así,
mantendo silencios máis que falando; pero hoxe xa non puiden seguir facéndoo.
Hoxe tamén saín a correr. É moito mellor saír que correr eiquí na casa, pero
sigo a facer ambas as dúas cousas porque o preciso moito, porque mo pide o meu
corpo.
Cando voltei, esta mañá, almorzamos coma onte e eu notaba
que algo me apertaba o peito. Había máis xente hoxe e non me gustou ter que
esquivar algunhas persoas que pareceron esquecer que habemos de manter unha
distancia de seguridade. Ía un día precioso porque estaba anubrado, pero
cheguei á casa sentíndome totalmente asada de calor. Tamén estaba cansa.
Almorzamos cando me duchei. Despois, comecei a facer as cousas da casiña como
varrer e limpar namentres Lúa cociñaba, que lle pedín por favor que fixese ela
o xantar. Eu non teño máis folgos para nada hoxe e moito menos despois do que
me aconteceu.
Cando xa rematei todas as tarefas que tiña que facer,
sentei no balcón para ler un pouco e foi daquela cando me comecei a encontrar
moi mal. Primeiro, sentín que me custaba respirar e logo empecei a marearme e,
axiña, xa me viñeron ganas de trousar. Eu non entendo por que son de vómito tan
fácil, que noxo. Entrei correndo á casiña como puiden porque non me aguantaba
as ganas de devolver e Lúa veu detrás miña, malia eu pedirlle que non viñese,
que me deixase soíña. Non quería que ela me vise así, pero é inútil que a tente
afastar de min cando tan mal me encontraba cando ambas as dúas estamos tamén
para iso, para axudar á outra cando non esteamos ben.
Despois de trousar (que, por certo, parecía coma se non
tivese masticado o almorzo), quedei entre os seus brazos, sen ter folgos para nada,
sentíndome cada vez máis mareada. A min pareceume que durmía, pero ela
asegúrame que o que me pasou foi que me desmaiei. Eu sentíame á fin en calma e
soñei (ou máis ben recordei porque iso me pasou de verdade) que estaba entre os
brazos da miña nai unha vez que tiña moita febre e moitos vómitos e ela durmía
comigo para que non me sentise soíña nin desprotexida. Tiña nove anos cando
aquilo me ocorreu. A miña nai sempre foi moi comprensiva e agarimosa comigo,
pero, cando me poñía maliña, non me deixaba soa nin un momento e coidábame coma
se nese momento eu me convertese no ser máis fráxil do mundo. Ela sabía que eu
era forte. Xa llo amosara traballando como traballaba no agro, indo a unha
escola que estaba a unha hora camiñando dende a nosa aldeíña, baixando a
montaña; pero, cando enfermaba, entón ela sabía perfectamente que eu perdía
toda a miña fortaleza. Non obstante, case nunca me poñía doente. Eu nin pasei a
varicela nin ningunha desas doenzas típicas dos nenos. Medrei moi rápido e si
que tiven algunha gripe algunha vez, pero, en xeral, era unha cativa moi sa.
Mais, cando estiven así, entre os brazos de Lúa, durmida
ou desmaiada, pensaba que de novo era unha cativa indefensa e mesmo me pareceu
notar a calor da lareira acariñándome, acariñando a miña pel fría e acougando o
meu malestar. Non era a lareira o que eu sentía. Eran os brazos de Lúa, era a
calor do seu corpo. A voz que eu cría que era da miña nai era a súa voz. Ela
chamábame con moita preocupación, pero tamén con moito amor e calma. Acariñábame
os cabelos, dábame bicos na fronte, sostíñame entre os seus brazos, sentadas
ambas no chan, coma se nada máis importase. Non sei que me pasou, pero, cando
abrín os ollos e regresei á realidade, non podía lembrar nada do que me
sucedera. Ela axudoume a levantarme, lavei os dentes e logo sentamos xuntas no
sofá, pero eu non lembraba nada. Momentaneamente, esquecera de todo; pero fun
lembrando a medida que pasaban os minutos e Lúa me falaba de todo. Contoume o
que me pasara, faloume tamén do que fixeramos aquela mañá... pero eu notaba que
ela se tiña que esforzar moito por aparecer calmada diante miña. Eu sabía que
ela se sentía moi desacougada e mesmo tristeiriña.
Cando xa recuperei a miña memoria, entón volvín sentir
esa opresión no peito e, á fin, díxenlle a Lúa que non me encontraba ben, que
levaba a semana toda finxindo que non pasaba nada cando todo me afectaba. Non
puiden falar acougadamente porque me domearon unhas terríbeis ganas de chorar.
Ela pediume que chorase todo o que precisase, que non importaba nada, só que eu
me sentise mellor. Díxome tamén que o sabía, que estaba agardando a que llo
confesase. E chorei moito, moitísimo, entre os seus brazos, durante un tempo
que nin sei contar, pero choraba sentindo que me baleiraba por dentro, á fin. Hai
veces nas que choramos sentindo que o pranto nos fai aínda máis dano porque
trae á nosa memoria lembranzas que nos entristecen máis; pero o pranto que me
domeou esta mañá estaba a me axudar a desfacerme de todo iso que tanto me
apertaba a ialma.
Sei que choraba por todo e por nada enconcreto. Calquera
cousiña me facía chorar. Dicíalle a Lúa que, por moito que o tentásemos, nada
volvería ser o mesmo, que todos nós quedamos tocados para sempre por isto que
vivimos, que iriamos voltando a unha normalidade que en nada se asemellará á
que tiñamos, esa que tanto dano podía facer e que, porén, eu tanto amaba,
porque eu amaba a miña vida, á fin, á fin, despois de tanto tempo devecendo
volver realidade o meu soño máis antigo... en parte, porque eu sempre desexei vivir
na aldeíña traballando o campo, sementando, colleitando, e mesmo me gustaría
ter unha adega. E vouno facer, cando todo isto pase, penso facer realidade os
meus soños, porque a vida é fráxil, a vida pódenos parecer eterna, longa, pero
pódese volver nun intre sen que o pensemos nin imaxinemos, de súpeto, sen que
ninguén nos avise.
Lúa escoitábame sen dicir nada, permitindo que me
desafogase. Ás veces, notaba que xunta min tiña a miña Luíña; pero, noutros
momentos, parecíame que tiña á psicóloga que tanto me axuda cando estou mal.
Tendo a Lúa comigo, son a persoa máis afortunada do mundo
porque non hai ninguén coma ela, tan intelixente emocionalmente, tan
intelixente en xeral, tan calmada, tan paciente, tan positiva e fermosa física
e animicamente. É a muller que me completa, que realmente me pode entender de
verdade, sen cuestionarme nada, comprendendo todo o que sinto e penso e mesmo
entende o que sinto moito mellor ca min. Eu, ás veces, síntome mal por algo que
me custa explicar e ela axúdame a entendelo, a ser consciente do que me ten tan
mal. Fálame dalgo que eu non pensara e de repente sinto que o que di é
precisamente o que me pasa. Esta mañá así ocorreu. Cando comecei a acougarme,
entón, namentres me miraba aos ollos, díxome: “non te fagas máis dano e non
sexas tan esixente contigo mesma. Traballa se queres, pero menos horas. Non te
preocupes polos cartos, Agnes. Arestora é o que menos importa, sinceramente.
Traballa se te queres sentir máis realizada. Non me opoñerei a que o fagas,
pero non esteas tantas horas fóra da casa se tanta tensión che fai sentir.
Cóidate. Non podes facer coma se nada ocorrese. Non te fagas a forte. Non tes
que demostrarlle nada a ninguén. Todos sabemos como es. Non tes por que facerte
a valente. Eu quérote e sempre te apoiarei, queiras o que quieras facer, pero
agora pídote que non te esixas, que non te impoñas máis obrigas das que temos
que cumprir. Mañá, só abre cinco horas como moito. Xa abonda de ter que facer
tantos esforzos por vivir. Non é preciso. Cando todo isto pase, ambas as dúas
voltaremos á aldeíña, loitaremos por abrirmos esa adega que queres abrir,
casaremos á fin cando todo isto pase, estaremos coa túa nai durante máis dun
mes enteiro, na aldeíña, para recuperar o tempo perdido”.
Eu xa me acougara, pero, ao ouvir esas verbas, volvín
chorar coma se non o tivese feito; porén, non importaba. Ela tamén estaba a
piques de poñerse a chorar porque o que sentimos inflúe moitísimo no ánimo da
outra. Acabamos ambas as dúas chorando por todo, rindo tamén por chorar como
cativiñas. Sinceramente, chorar con alguén me cura máis que calquera menciña.
Sentir que o meu pranto non é malo, que alguén me acompaña na tristura e na
desesperación fai que as miñas emocións teñan senso.
“Como dis, a vida pode ser tan fráxil que non paga a pena
que fagamos cousas que nos afecten negativamente” díxome namentres secaba a
miñas bágoas, namentres seguía a abrazzarme agarimosamente, dándome esa
protección que este bechiño nos tirou a todos... porque con ela nada parece
facer dano.
Síntome moito mellor agora despois de desafogarme con
ela, pero quédame na ialma coma unha néboa estraña, como unhas lenes ganas de
chorar, e sei que son os rescaldos do profundo pranto que me domeou esta mañá.
Non sei que faría sen a miña Luíña. Non o sei. Só sei que, se algunha vez a
vida ma volve quitar... eu non terei xa máis motivos para loitar. Se ela me
falta, entón voltaría á aldeíña e deixaría que a miña vida fose rematando
devagariño. Non faría nada máis porque podería atopar calma, si, e pode que tamén
felicidade; pero nos momentos nos que máis a precisaría todo iso se esvaecería
e nada tería sentido, absolutamente nada. Se ela marchase de novo, iríase con
ela a meirande parte da miña esencia, do meu ser, da miña ialma, e eu non
podería sobrevivir faltándome tanto de min.
Tamén penso moito na miña nai. Non é moi maior, pero
algún día ela tamén se irá. Non sei se estou preparada para vivir iso. Esta
semana, falei con moitos clientes que me contaron que perderan a algún membro
moi querido da súa familia e que non sabían como superalo. Eu non lles podía
dicir nada. Mesmo estiven a piques de chorar con eles en máis dunha ocasión.
Facíame sentir moita impotencia non poder tomalos da man para darlles ánimo.
Agardo que esta tristura marche xa. Non me gustaría
recoñecer que teño unha recaída, pero seica non debería de ser tan inxusta
comigo mesma e teríao que confesar para sentirme mellor; mais non lle quero dar
tanta importancia a este desalento. Farei o que Lúa me recomendou. Mañá só
traballarei dende as oito ata a unha do mediodía. É certo que me estou a esixir
demasiado, máis do que posibelmente tería que dar... e que facer.
Coido que iso é todo o que me sinto quen de contar. Non
sei nada de Artemisa e tampouco me apetece moito falar con ela, a verdade, pois
sei que ela segue moi namorada de min. Nótoo por como me mira cando falamos por
Skype. Esas son as miradas que me dedicaba cando estabamos xuntas. Síntome
incómoda cando a descubro mirándome así, pero tampouco lle digo nada porque ela
non o pode evitar. Por certo, hai dúas semanas, Uxía pediume o teléfono de
Artemisa. Díxome que quería falar con ela para saber como estaba. Ela si se
levaba algo mellor con Artemisa, pero tampouco tiveron unha relación moi
estreita. Deillo, evidentemente, sen dicirlle nada do que lle pasara a
Artemisa. Non sabe nada de que estivo doente. Segundo me contou o venres cando
voltou á cafetaría, Artemisa e mais ela están a falar moito. cando mo contou, pensei: "seica fose
Artemisa a persoa coa que estivo falando moito o domingo á noite", pero
non lle preguntei nada. Pase o que pase, quero que ambas as dúas sexan felices.
todos merecemos ser felices, saír disto aprendnendo moito, pero tamén fortes...
e iso é o que realmente custa, manternos fortes nestes tempos tan estraños,
nestas circunstancias que máis ben parecen un pesadelo.
Domingo, 10
de mayo de 2020
Hai días en
los que la voz de nuestra alma se vuelve estridente y potente, queriendo que la
escuchemos con atención y que le demos espacio para hablar. Acostumbra a
ocurrir esto cuando vivimos días algo agobiantes en los que casi no le hacemos
caso a lo que llevamos por dentro, en los que ignoramos la voz de nuestros
sentimientos e incluso de nuestros pensamientos más claros y profundos. Es
imposible huir eternamente de nuestra alma. Ella siempre está ahí gritando en
nuestro interior, avisándonos de todo eso que no nos hace bien, advirtiéndonos
de que no estamos haciendo las cosas como en realidad deseamos, también
obligándonos a reconocer esas cosiñas que no queremos reconocer porque son
contrarias a lo que esperábamos.
Hoy siento
que algo ha explotado por dentro de mí. Durante toda esta semana, intenté
tomarme las cosas con calma, pese a estar tan nerviosa por abrir al fin mi
cafetería. La abrí el lunes y, la noche anterior, casi no dormí nada porque
pasé toda la noche repasando todos esos pasos que tenía que dar para mantenerlo
todo desinfectado, repasando mentalmente cómo tenía que hacer las cosas,
planificando cómo actuaría en cada momento, pensando una y otra vez en todo lo
que tenía en la cafetería, en lo que tenía que llevar... Fue una noche
horrible. Además soñé que la policía entraba en la cafetería acompañada de un
grupo de científicos que comenzaban a analizar todos los rincones del local y
me decían que todo estaba infectado, que iban a multarme por no tomar las
precauciones precisas. También me hacían la prueba para ver si estaba
contagiada y salía positivo. Sentía que mi vida se detenía, que todo lo que me
rodeaba se desvanecía, que un pánico inmenso y frío se esparcía por todo mi
cuerpo y que no podía hablar ni pensar. Los científicos que me habían hecho la
prueba me decían que no podía volver a casa, que tenía que ir con ellos a algún
lugar en el que permanecería encerrada hasta que me curase. Justo entonces
empezaba a encontrarme muy mal. Comenzaba a subirme mucho la fiebre y tosía
tanto que sentía que me ahogaba, que no podía respirar. Había un doctor (que
era igual que el doctor Martín, el del hospital) que me cogía de los brazos, me
cubría con un plástico para impedir que yo fuese contagiando a los demás y para
que no extendiese el virus por la calle y me arrastraba por el suelo sin la
menor consideración mientras yo trataba de recuperar el aliento. Luego, me
metían en una ambulancia sin decirme nada. El enfermero que conducía la
ambulancia se desplazaba a toda velocidad por las calles. Incluso recuerdo que
pasábamos por el puente romano y yo quería asomarme para ver el Miño por última
vez, pero alguien me ataba a un hierro que atravesaba la ambulancia de lado a
lado y no podía hacer nada. Quería pedir que me permitiesen llamar a Lúa, pero
no podía hablar porque no dejaba de toser. Luego, me sacaban de la ambulancia
con brutalidad y me lanzaban a un cuarto pequeño sin ventanas en el que me
encerraban con llave. Me desperté gritando histérica por primera vez después de
mucho tiempo sin hacerlo y a Lúa le costó mucho tranquilizarme.
Eran las
tres y media de la madrugada y faltaban dos horas y media para levantarme. Iba
a levantarme a las seis de la mañana para tener tiempo suficiente para ponerlo
todo en orden, para limpiarlo todo, para poder prepararlo todo para abrir a las
ocho... pero, en esos momentos, me sentía incapaz de enfrentarme a esa
realidad. Ansiaba trabajar, abrir mi negocio, pero, al despertar de esa
pesadilla, esas ganas de volver parcialmente a mi rutina se habían desvanecido
por completo y lo único que me apetecía era esconderme del mundo entero con Lúa
en una de esas cuevas que hay cerca de mi aldea y dejar que el tiempo pasase
llevándose esta etapa de nuestra vida al olvido.
Lúa me
aseguró que no era necesario que trabajase si no me sentía capaz de hacerlo,
pero yo le contesté que lo necesitaba, que lo único que me ocurría era que
aquella pesadilla me había dado mucho miedo, pero que se me pasaría al
levantarme dentro de poquiño. Evidentemente, no estaba diciéndole la verdad,
pero no se lo reconocería nunca porque yo ansiaba abrir mi cafetería. Creía que
me lo merecía después de tantos meses sin trabajar.
Lúa no me
dijo nada más y se quedó dormida enseguida, pero yo no volví a cerrar los ojos
por mucho que intentase relajarme y pensar en cosiñas positivas. Continuamente
me venían pensamientos como: “¿y si hago algo mal y, por culpa mía, se
contagian muchas personas?” Pero luego la parte positiva de mi carácter (que
siempre habla, a pesar de sentirme desalentadiña) me decía que no tenía que
preocuparme por nada, que lo iba a hacer todo bien, que lo único que había de
hacer era estar pendiente de desinfectarlo todo y no tocar nada que otra
persona tocase, no tocar tampoco lo que alguien después cogería y lavarme las
manos continuamente. Incluso esa parte de mí me animaba a que disfrutase de ese
día tan importante y especial que con tanta ilusión había esperado, por el que
tanto había trabajado los últimos días.
Eso hice. A
pesar de estar cansadísima por no dormir casi nada, me levanté con ilusión. Me
despedí de Lúa con mucha pena, pues sabía que las dos nos echaríamos muchísimo
en falta después de compartir tantos momentos, de estar tantos días juntas las
veinticuatro horas, día y noche siempre juntas... y salí a la calle notando que
se abría una nueva etapa para nosotras. En ese momento, la oscuridad del cielo
revivió la pesadilla que había tenido, pero, a lo lejos, ya podía imaginarme
los primeros suspiros del día; de ese día que tanto deseaba vivir.
Caminar por
Ourense a esas horas fue como caminar por un mundo olvidado, vacío, lleno de
soledad y silencio. Nunca había visto la ciudad así, ni tan siquiera cuando
salía a las cinco y media de la mañana todos los días y andaba durante casi
cuarenta minutos desde mi casa hasta la cafetería. Pasé por el centro, por la
Praza Maior, por la rúa do Paseo y por la rúa do Progreso notando que yo era la
única persona que había en el mundo. Sí vi a lo lejos algunas personas
corriendo o caminando, pero era como si no existiesen.
Llegué allí
y abrí la puerta trasera (por la que recibo a los repartidores y por la que
entro siempre) y me pareció que había vuelto a ese tiempo en el que nada de
esto estaba pasando. Volví a esa mañana en la que había abierto la cafetería
sin saber que luego tendría que cerrarla durante mucho tiempo. Algo latía en el
aire, como una voz que me daba la bienvenida, como una energía que se me metía
en el alma y me aseguraba que todo iba a ir bien, que no debía tener miedo.
No era la
primera vez que abría la cafetería porque, la semana anterior, ya había ido
allí para tenerlo todo más o menos preparadiño, para recibir a los repartidores
de pan, de pastas, de todos esos alimentos congelados que luego yo cocinaría
para ponerlos a la venta; pero, evidentemente, aquellos trámites tan agobiantes
no me permitieron observar con el alma mi alrededor para detectar la energía
que lo llenaba todo. En cambio, esa mañana en la que todo estaba en silencio,
sí pude percibir todo lo que ocurría a mi alrededor.
Estaba muy
ilusionada, no puedo negarlo, y estuve ilusionada durante todos los días de
esta semana; pero, simultáneamente, sin que yo me diese cuenta, también me agobiaba
mucho tener que estar pendiente de tantas cosiñas a las que antes ni atención
les prestaba. Siempre he sido muy limpia y ordenada en mi negocio, y en todos
los ámbitos de mi vida, pero tenía que hacer cosas que antes ni había pensado;
sin embargo, lo que más me afectó fue el trato tan frío que había de mantener
con los clientes. Tenía que hablar con ellos a través de una mampara de
metacrilato que nos separaba, que incluso me parecía que les quitaba volumen y
sentimiento a nuestras voces. Les daba los pedidos en una bandeja que
continuamente tenía que desinfectar, poniéndola por encima de la mampara,
haciendo esfuerzos por no tocar nada. Otra solución no encontré. No iba a
pasarla por debajo porque entonces sí que era más sencillo que nos tocásemos
las manos o lo que fuese... pero, así, era como si estuviésemos intercambiando
droga, no tartas de Santiago, ni bicas, ni empanadas, ni pan, ni cruasanes, ni
napolitanas, ni bocadillos... Fuera de la mampara tenía la TPV, asegurada para
que nadie se la llevase, aunque sé que nadie lo haría, y los clientes pagaban
con la tarjeta. Yo, cuando se marchaba cada persona, salía de mi refugio y lo limpiaba
todo con lejía. Tengo el olor de la lejía insertado profundamente en mi
interior e incluso me parece que no dejo de olerla.
A las diez
de la mañana de ese lunes, entró Silvia en la cafetería. Cuando la vi, sentí
una emoción muy fuerte y estuve a punto de ponerme a llorar, pero me esforcé
por mantenerme fuerte; sin embargo, me resultó muy complicado cuando vi que a
ella se le habían llenado los ojos de lágrimas. Incluso tuvo que limpiarse una
lágrima que le caía por la mejilla mientras me sonreía encantada, con ilusión y
felicidad. Yo no sabía qué decirle. Ansiaba abrazarla, quería darle uno de esos
abrazos que nos quitan la respiración y saber que ni podía darle la mano me
hizo sentir aún más emocionada, incluso algo tristiña, más descontrolada
anímicamente. No sé por qué tengo que vivirlo todo así, con tanta intensidad.
Todo lo que me sucede en mi vida me afecta de un modo potente e incluso
insostenible a veces.
Ella ni tan
siquiera sabía qué pedir, qué comprar, porque lo único que deseaba era verme,
era venir a verme. Me preguntó por Lúa intentando dominar su emoción, pero no
podía dejar de limpiarse los ojos. Yo le dije que Lúa estaba bien, por suerte,
pero se lo dije con una voz trémula. Ella, entonces, al ver que ninguna de las
dos era capaz de controlar la emoción que nos llenaba el alma, me dijo: “anda,
ponme una bica enorme, que tengo un hambre de dulce... y pienso comérmela
entera yo sola porque estoy harta de hacer dietas”. Yo me eché a reír mientras
le metía una bica en una caja de cartón. Me preguntó si la había hecho yo y le
dije que sí. “Entonces me la voy a comer entera esta tarde porque te salen tan
ricas...” se rió y yo me reí con ella. Antes de marcharse, me dijo: “venga,
mucho ánimo. Eres muy fuerte, nunca lo olvides. Enhorabuena por ser tan
valiente, Agnes”.
Cuando se
marchó, enseguida entraron más clientes mientras yo acababa de desinfectar lo
poco que ella había podido tocar, que no era nada porque, evidentemente, la
bica se la regalé.
Fue un día
muy intenso. Uxía vino hacia las doce de la mañana. Me dijo que quería venir
antes, pero que había dormido muy mal (seguro que estuvo hablando por whatsapp
o por Skype con alguna de esas chicas que está conociendo) y que se había
levantado muy tarde. Yo me reí con ella. También me hizo mucha ilusión verla,
pero pude dominar esa emoción. A Silvia es que me siento mucho más unida, como
si fuese mi hermana. Siento que Silvia es la hermana que nunca tuve y que
siempre deseé tener.
Ese día
llegué a casa sintiendo un cansancio enorme, pero también sintiéndome muy feliz
y orgullosa de lo que había hecho. Creía hondamente que había merecido la pena
todo el esfuerzo que había hecho porque había ganado bastante dinero y sentía
que a la gente le había hecho mucha ilusión volver a verme.
En cuanto a
los pedidos que me hacen a través de las redes sociales o de las aplicaciones y
páginas en las que me anuncié, debo decir que está habiendo más de lo que
pensaba. Incluso recibo mensajes por la nocheciña solicitándome que tenga
preparado algún pedido para alguna hora en concreto del día siguiente.
Evidentemente, no puedo hacer pedidos a domicilio porque no puedo abandonar el local,
pero la gente viene a buscar los pedidos sin problemas. Mañana ya tendré
clientes en las mesas que puse en la calle. Me da miedo también hacer algo mal
en ese ámbito.
Lo que he
de confesar es que todo este estrés, esta actividad tan intensa, todas estas
medidas de seguridad, todos esos pasos que tengo que dar para que todo vaya
bien, todo en general, está provocándome un estrés que no esperaba para nada
sentir, que se me estaba acumulando en el alma sin que yo quisiese reconocerlo.
El viernes por la noche, Lúa notó que no estaba bien, que me pasaba algo.
Llevaba toda la tarde sumergida en mis cosas, leyendo, también escribiendo,
pensando, sobre todo. También hicimos cosas juntas, pero no me apetecía hablar.
No podía evitarlo. Estaba muy agotada mentalmente y ni tan siquiera yo era
consciente de lo cansada que me sentía. Lúa sí se había dado cuenta de que no
estaba como siempre. Es verdad que estuve algo seria con ella, pero lo hice
absolutamente sin querer.
Ayer tuve
un día muy complicado. Por la mañana, salí a correr porque necesitaba desahogar
toda esa tensión que llevaba acumulada en el alma y también quería sentirme
libre corriendo por las calles de la ciudad. Por suerte, no encontré a nadie
porque llovía. A la gente de aquí de Galicia no le importa que llueva, pero
ayer la gente estaba más perezosiña, por suerte. No llovía tanto cuando yo salí
y, sinceramente, no me importaba que lloviese. Quería sentir la lluvia
acompañándome en ese momento. Mientras corría, iba sintiendo el aire limpio de
la ciudad, el olor de la hierba húmeda, de las flores, y aquellos aromas me
hacían sentir viva, me daban más aliento para seguir corriendo.
Cuando
llegué a casa, Lúa ya había preparado el desayuno e incluso había hecho una
tarta de Santiago con ingredientes que, evidentemente, ella fue a comprar sin
decirme nada. Si me hubiese dicho que iba a salir a comprar, yo no le habría
permitido que lo hiciese. Lúa parece que no sea del todo consciente de que
todavía tenemos que andarnos con mucho cuidado. Ella piensa que las cosas van
mejor de lo que en realidad van. Dice que mañana quedará con Silvia, que
quedaremos las tres aquí en nuestra casa. Sé que no tiene por qué pasar nada
porque Silvia también es muy responsable, pero a mí no me hace sentir segura
que ya comencemos a quedar con los demás cuando aún está muriendo gente, por
muchas ganas que tengamos de estar con nuestros amigos. Lúa, en cambio, parece
mucho más tranquila. No quiero quitarle la ilusión, pero es que a mí me parece
que estamos yendo demasiado rápido. Creo que no tendríamos que pasar a ninguna
fase habiendo todavía muertes. Me desanima mucho que la gente no sea del todo
consciente de lo que quiere decir que haya por ahí un bichiño que puede
matarnos.
No voy a
negar que me siento muy tristiña, muchísimo, como si esta situación me
desasosegase tanto que me quitase las ganas de luchar y de seguir creyendo que
todo irá bien. La tensión que he sentido durante toda esta semana, también la
que siento por querer proteger a Lúa y no poder hacerlo en todo momento y
también el miedo a que no hagamos las cosas bien y que nos pongamos maliñas me
hace estar distinta, cada vez más distinta y tristiña. No esperaba para nada
que acabaría tan triste esta semana. Yo pensaba que comenzar a trabajar me
haría sentir libre, al fin satisfecha por poder hacerlo, pero no está siendo así
para nada. Yo no caí en la cuenta de que tendría que comenzar a trabajar en
unas circunstancias imposibles de soportar. Sí que tenía muy presente que todo
iba a ser diferente, que nada sería igual, que mi negocio se convertiría en una
simple panadería en la que la gente vendría a comprar. A partir de mañana, será
algo diferente y, poquiño a poco, volverá a ser lo que era antes; pero, durante
esta semana, fue algo totalmente diferente a lo que tenía antes. Una cosiña es
pensar en cómo haremos las cosas en estos tiempos y otra muy distinta es
hacerlas, tener que hacerlas, estar pendiente continuamente de muchísimos estímulos
al mismo tiempo.
Además,
echo tanto en falta a mi madre que ya no puedo soportarlo más. Quiero ir a la
aldeíña. Necesito estar allí, entre las montañas, lejos de cualquier cosiña que
pueda hacerme daño; pero, por desgracia, la cosiña que puede hacerme más daño
no se ve y puede estar en todas partes, allí donde yo estoy. No hablo
únicamente del bichiño maldito, sino también de mi ansiedad. Por primera vez
después de muchas semanas, volví a sentir que perdía el control de mis
emociones, de mis pensamientos, de mí misma. Lo sentí ayer por la mañana y no
quería que Lúa me viese llorar así. Al principio, hay un pensamiento que te
hace llorar. A mí me hizo llorar recordar la última tarde que había estado en
la aldeíña antes de regresar a Ourense con Lúa. Mi madre me dijo: “ay, filliña,
espero que esta gripe extraña no nos toque de cerquiña. Cuidaos mucho. Supongo
que ya nos veremos cuando pase el Carnaval”. Yo le dije que sí, que volveríamos
a la aldeíña cuando pasasen las fiestas de Carnaval... pero no pudimos regresar.
Ya no pudimos regresar. Comencé a llorar cuando me acordé de lo tiernamente que
me besó mi madre en la frente aquella tarde. Me dio un abrazo muy largo y
bonito y luego abrazó también a Lúa. Nos marchamos de la aldeíña sintiendo Lúa
y yo una emoción muy profunda. Yo recuerdo que bajé la cuestiña que accede a la
carretera en la que podemos aparcar los coches teniendo un nudo en la garganta
sin saber por qué. Algo me decía que aquella tarde era distinta. Parecía como
si mi alma me avisase de que no podría regresar a la aldeíña hasta... hasta
dentro de mucho tiempo.
Es evidente
que me gusta muchísimo Ourense, que soy muy feliz aquí; pero la aldeíña es una
extensión de mi alma. La aldeíña es el lugar en el que nací, que me hizo ser
como soy, que me construyó tanto física como anímicamente. La aldeíña es la imagen
de lo que para mí es Galicia, es la identidad gallega que todos los que nacimos
aquí en esta tierra y la amamos llevamos por dentro. Sus altas y poderosas
montañas son la fortaleza que nos caracteriza a quienes somos de los campos. El
río Miño fue el agua que siempre nos alimentó, el silencio nos enseñó a
hablar... y sé que, por mucho que ame mi tierra toda, la aldeíña será siempre
mi debilidad. Cuando estoy allí, siento que no me falta nada, que soy yo del
todo, que me reencontré con la niña que fui, con la adolescente que hube de ser
lejos de allí y con la mujer que siempre fui, desde muy muy niña, porque yo
siempre fui consciente de lo que importaba realmente en esta vida, en este
mundo, y sigo pensándolo. Cuando me obligaron a vivir lejos de Galicia durante
casi treinta años, no enfermé sólo por estar lejos de mi tierra, sino sobre
todo por estar lejos de mi aldea. Yo soy como ese rinconciño del mundo que
siempre fue y será para mí el mundo entero. Allí está todo lo que necesito para
ser feliz y vivir, simplemente, vivir.
Y ayer pasé
más de media hora llorando hondamente. Lúa intuía que algo me ocurría. Por eso
venía a mí y me abrazaba tan cariñosamente siempre que me veía detenida,
pensativa. Abrazarme a ella era lo único que me tranquilizaba. Sentirme entre
sus brazos me hacía creer que todo había pasado, que no había peligros en el
mundo, que el tiempo se había desvanecido. Lúa abraza de una manera única. Es
la persona que mejor abraza de todas las que he conocido. Sus abrazos contienen
tanto sentimiento, tanta calma, tanto y tanto amor, tanta complicidad... A
pesar de ser una mujer delgadiña, parece como si, cuando te abrazase,
protegiese todo lo que eres, sin que nada pueda tocarte. Cuando me abraza, crea
a nuestro alrededor una nube de protección, consigue que el mundo entero se
reduzca a ese instante. Permanecería abrazada a ella durante toda mi vida.
Mas no
quería decirle que estaba así, tan tristiña, porque no quería preocuparla.
Sabía que mi tristeza era algo más importante de lo que yo quería reconocer y
que lo mejor sería hablar con ella, pero no me atrevía a confesarle que me
encontraba tan mal porque intuía que, si se lo decía, iba a explotar todo lo
que llevaba por dentro y me da mucho miedo que me domine la ansiedad. No quiero
que me pase, pese a ocurrirme ayer sin poder evitarlo; sin embargo, pude
dominarla.
No
obstante, hoy no pude seguir ocultándole que no estoy bien. Ayer por la tarde,
lo que hicimos fue ver una serie que nos gusta y luego cocinar juntas una
empanada y esas actividades me permitieron esconder un poco lo que llevaba por
dentro porque en realidad nos encontrábamos a gusto así, manteniendo silencios
más que hablando; pero hoy ya no pude seguir haciéndolo. Hoy también he salido
a correr. Es mucho mejor salir que correr aquí en casa, pero sigo haciendo las
dos cosas porque lo necesito mucho, porque me lo pide el cuerpo.
Cuando
volví, esta mañana, desayunamos como ayer y yo notaba que algo me apretaba el
pecho. Había más gente hoy y no me gustó tener que esquivar algunas personas
que parecieron olvidar que hemos de mantener una distancia de seguridad. Hacía
un día precioso porque estaba nublado, pero llegué a casa sintiéndome
totalmente asada de calor. También estaba cansada. Desayunamos cuando me duché.
Después, comencé a hacer las cosas de la casiña como barrer y limpiar mientras
Lúa cocinaba, que le pedí por favor que hiciese ella la comida. Yo no tengo más
fuerzas para nada hoy y mucho menos después de lo que me aconteció.
Cuando ya
terminé todas las tareas que tenía que hacer, me senté en el balcón para leer
un poco y fue entonces cuando empecé a encontrarme muy mal. Primero, sentí que
me costaba respirar y luego empecé a marearme y, enseguida, ya me vinieron
ganas de devolver. Yo no entiendo por qué soy de vómito tan fácil, qué asco.
Entré corriendo a casiña como pude porque no me aguantaba las ganas de devolver
y Lúa vino detrás de mí, pese a pedirle que no viniese, que me dejase soliña.
No quería que ella me viese así, pero es inútil que intente alejarla de mí
cuando tan mal me encontraba cuando ambas estamos también para eso, para ayudar
a la otra cuando no estemos bien.
Después de
vomitar (que, por cierto, parecía como si no hubiese masticado el desayuno), me
quedé entre sus brazos, sin tener fuerzas para nada, sintiéndome cada vez más
mareada. A mí me pareció que me dormía, pero ella me asegura que lo que me pasó
fue que me desmayé. Yo me sentí al fin en calma y soñé (o más bien recordé
porque eso me pasó de verdad) que estaba entre los brazos de mi madre una vez
que tenía mucha fiebre y muchos vómitos y ella dormía conmigo para que no me
sintiese soliña ni desprotegida. Tenía nueve años cuando aquello me ocurrió. Mi
madre siempre fue muy comprensiva y cariñosa conmigo, pero, cuando me ponía
maliña, no me dejaba sola ni un momento y me cuidaba como si en ese momento yo me
hubiese convertido en el ser más frágil del mundo. Ella sabía que yo era
fuerte. Ya se lo había demostrado trabajando como trabajaba en el campo, yendo
a una escuela que estaba a una hora caminando desde nuestra aldeíña, bajando la
montaña; pero, cuando enfermaba, entonces ella sabía perfectamente que yo
perdía toda mi fortaleza. No obstante, casi nunca me ponía enferma. Yo ni pasé
la varicela ni ninguna de esas enfermedades típicas de los niños. Crecí muy
rápido y sí que tuve alguna gripe alguna vez, pero, en general, era una niña
muy sana.
Mas, cuando
estuve así, entre los brazos de Lúa, dormida o desmayada, pensaba que de nuevo
era una niña indefensa e incluso me pareció notar el calor de la lareira
acariciándome, acariciando mi piel fría y tranquilizando mi malestar. No era la
lareira lo que yo sentía. Eran los brazos de Lúa, era el calor de su cuerpo. La
voz que yo creía que era de mi madre era su voz. Ella me llamaba con mucha
preocupación, pero también con mucho amor y calma. Me acariciaba los cabellos,
me daba besos en la frente, me sostenía entre sus brazos, sentadas las dos en
el suelo, como si nada más importase. No sé qué me pasó, pero, cuando abrí los
ojos y regresé a la realidad, no podía recordar nada de lo que me había
sucedido. Ella me ayudó a levantarme, me lavé los dientes y luego nos sentamos
juntas en el sofá, pero yo no me acordaba de nada. Momentáneamente, había
olvidado todo; pero fui recordando a medida que pasaban los minutos y Lúa me
hablaba de todo. Me contó lo que me había pasado, me habló también de lo que habíamos
hecho aquella mañana... pero yo notaba que ella tenía que esforzarse mucho por
aparecer calmada delante de mí. Yo sabía que ella estaba muy preocupada e
incluso tristiña.
Cuando
recuperé la memoria, entonces volví a sentir esa opresión en el pecho y, al
fin, le dije a Lúa que no me encontraba bien, que llevaba toda la semana
fingiendo que no pasaba nada cuando todo me afectaba. No pude hablar
serenamente porque me dominaron unas terribles ganas de llorar. Ella me pidió que
llorase todo lo que necesitase, que no importaba nada, sólo que yo me sintiese
mejor. Me dijo también que lo sabía, que estaba esperando a que se lo confesase.
Y lloré mucho, muchísimo, entre sus brazos, durante un tiempo que ni sé contar,
pero lloraba sintiendo que me vaciaba por dentro, al fin. Hay veces en las que
lloramos sintiendo que el llanto nos hace aún más daño porque trae a nuestra
memoria recuerdos que nos entristecen más; pero el llanto que me dominó esta
mañana estaba ayudándome a deshacerme de todo eso que tanto me presionaba el
alma.
Sé que
lloraba por todo y por nada en concreto. Cualquier cosiña me hacía llorar. Le
decía a Lúa que, por mucho que lo intentásemos, nada volvería a ser lo mismo,
que todas nosotras nos quedamos tocadas para siempre por esto que vivimos, que
iríamos volviendo a una normalidad que en nada se asemejará a la que teníamos,
ésa que tanto daño puede hacer y que, sin embargo, yo tanto amaba, porque yo
amaba mi vida, al fin, al fin, después de tanto tiempo ansiando volver realidad
mi sueño más antiguo... en parte, porque yo siempre deseé vivir en la aldeíña
trabajando el campo, sembrando, cosechando, e incluso me gustaría tener una
bodega. Y lo voy a hacer, cuando todo esto pase, pienso hacer realidad mis
sueños, porque la vida es frágil, la vida puede parecernos eterna, larga, pero
puede volverse un instante sin que lo pensemos ni imaginemos, de súbito, sin
que nadie nos avise.
Lúa me
escuchaba sin decirme nada, permitiendo que me desahogase. A veces, notaba que
junto a mí tenía a mi Luíña; pero, en otros momentos, me parecía que tenía a la
psicóloga que tanto me ayuda cuando estoy mal.
Teniendo a
Lúa conmigo, soy la persona más afortunada del mundo porque no hay nadie como
ella, tan inteligente emocionalmente, tan inteligente en general, tan calmada,
tan paciente, tan positiva y hermosa física y anímicamente. Es la mujer que me
completa, que realmente puede entenderme de verdad, sin cuestionarme nada, comprendiendo
todo lo que siento y pienso e incluso entiende lo que siento mucho mejor que
yo. Yo, a veces, me siento mal por algo que me cuesta explicar y ella me ayuda
a entenderlo, a ser consciente de lo que me tiene tan mal. Me habla de algo que
yo no había pensado y de repente siento que lo que dice es precisamente lo que
me pasa. Esta mañana así ocurrió. Cuando comencé a calmarme, entonces, mientras
me miraba a los ojos, me dijo: “no te hagas más daño y no seas tan exigente contigo
misma. Trabaja si quieres, pero menos horas. No te preocupes por el dinero,
Agnes. Ahora mismo es lo que menos importa, sinceramente. Trabaja si quieres
sentirte más realizada. No me opondré a que lo hagas, pero no estés tantas
horas fuera de casa si tanta tensión te hace sentir. Cuídate. No puedes hacer
como si nada ocurriese. No te hagas la fuerte. No tienes que demostrarle nada a
nadie. Todos sabemos cómo eres. No tienes por qué hacerte la valiente. Yo te quiero
y siempre te apoyaré, quieras lo que quieras hacer, pero ahora te pido que no
te exijas, que no te impongas más obligaciones de las que tenemos que cumplir.
Mañana, sólo abre cinco horas como mucho. Ya basta de tener que hacer tantos
esfuerzos por vivir. No es necesario. Cuando todo esto pase, ambas volveremos a
la aldeíña, lucharemos por abrir esa bodega que quieres abrir, nos casaremos al
fin cuando todo esto pase, estaremos con tu madre durante más de un mes entero,
en la aldeíña, para recuperar el tiempo perdido”.
Yo ya me
había tranquilizado, pero, al oír esas palabras, volví a llorar como si no lo
hubiese hecho; sin embargo, no importaba. Ella también estaba a punto de
ponerse a llorar porque lo que sentimos influye muchísimo en el ánimo de la
otra. Acabamos las dos llorando por todo, riéndonos también por llorar como
niñas. Sinceramente, llorar con alguien me cura más que cualquier medicina.
Sentir que mi llanto no es malo, que alguien me acompaña en la tristeza y en la
desesperación hace que mis emociones tengan sentido.
“Como
dices, la vida puede ser tan frágil que no merece la pena que hagamos cosas que
nos afecten negativamente” me dijo mientras secaba mis lágrimas, mientras
seguía abrazándome cariñosamente, dándome esa protección que este bichiño nos
quitó a todos... porque con ella nada parece hacer daño.
Me siento
mucho mejor ahora después de desahogarme con ella, pero me queda en el alma
como una niebla extraña, como unas leves ganas de llorar, y sé que son los
rescoldos del profundo llanto que me dominó esta mañana. No sé qué haría sin mi
Luíña. No lo sé. Sólo sé que, si alguna vez la vida vuelve a quitármela... yo
no tendré ya más motivos para luchar. Si ella me falta, entonces volvería a la
aldeíña y dejaría que mi vida fuese terminando poquiño a poco. No haría nada
más porque podría encontrar calma, sí, y puede que también felicidad; pero en
los momentos en los que más la necesitaría todo eso se desvanecería y nada
tendría sentido, absolutamente nada. Si ella se marchase de nuevo, se iría con
ella la mayor parte de mi esencia, de mi ser, de mi alma, y yo no podría
sobrevivir faltándome tanto de mí.
También
pienso mucho en mi madre. No es muy mayor, pero algún día ella también se irá.
No sé si estoy preparada para vivir eso. Esta semana, hablé con muchos clientes
que me contaron que habían perdido a algún miembro muy querido de su familia y
que no sabían cómo superarlo. Yo no podía decirles nada. Incluso estuve a punto
de llorar con ellos en más de una ocasión. Me hacía sentir mucha impotencia no
poder tomarlos de la mano para darles ánimo.
Espero que
esta tristeza se marche ya. No me gustaría reconocer que tengo una recaída,
pero quizás no debería ser tan injusta conmigo misma y tendría que confesarlo
para sentirme mejor; mas no quiero darle tanta importancia a este desaliento.
Haré lo que Lúa me ha recomendado. Mañana sólo trabajaré desde las ocho hasta
la una del mediodía. Es cierto que estoy exigiéndome demasiado, más de lo que posiblemente
tendría que dar... y que hacer.
Creo que
eso es todo lo que me siento capaz de contar. No sé nada de Artemisa y tampoco
me apetece mucho hablar con ella, la verdad, pues sé que ella sigue muy
enamorada de mí. Lo noto por cómo me mira cuando hablamos por Skype. Ésas son
las miradas que me dedicaba cuando estábamos juntas. Me siento incómoda cuando
la descubro mirándome así, pero tampoco le digo nada porque ella no puede
evitarlo. Por cierto, hace dos semanas, Uxía me pidió el teléfono de Artemisa.
Me dijo que quería hablar con ella para saber cómo estaba. Ella sí se llevaba
algo mejor con Artemisa, pero tampoco tuvieron una relación muy estrecha. Se lo
di, evidentemente, sin decirle nada de lo que le había pasado a Artemisa. No
sabe nada de que ha estado enferma. Según me contó el viernes cuando volvió a
la cafetería, Artemisa y ella están hablando mucho. Cuando me lo contó, pensé:
“tal vez fuese Artemisa la persona con la que estuvo hablando mucho el domingo
por la noche”, pero no le pregunté nada. Pase lo que pase, quiero que ambas
sean felices. Todos nos merecemos ser felices, salir de esto aprendiendo mucho,
pero también fuertes... y eso es lo que realmente cuesta, mantenernos fuertes
en estos tiempos tan extraños, en estas circunstancias que más bien parecen una
pesadilla.
Ya me figuraba que algo no iba del todo bien en Agnes (Lúa ya nos puso en sobreaviso), y no nos hemos equivocado. Es que, estas circunstancias actuales afectan a cualquiera, pero mucho más a personas de alta sensibilidad. Agnes es una de ellas. Le afecta incluso en los sueños, ¡menuda pesadilla más horrible! El peor de los escenarios, tratada como escoria, alejada de Lúa y de su vida (un poco lo que vivió en el psiquiátrico hace años). Esa pesadilla le ha acompañado durante las primeras horas del día, al despertar, al salir a la calle, al abrir la cafetería...A pesar de su ilusión por abrir, por ver de nuevo a sus clientes, la situación le ha superado. Imaginamos que es complicado, pero cuando nos topamos con la realidad, descubrimos que es mucho peor. Todas esas medidas de seguridad te protegen del virus, pero también te apartan de la gente, del contacto. Son frías e insensibles, y eso afecta. El olor a lejía...ay, a mi me pasa lo mismo. Se mete el olor en las manos, en todas partes y me acompaña durante el día...puajjj. Al menos, no está sola. Silvia fue a visitarla (se pidió una bica entera jajaja), la apoyó y la animó. El negocio va bien, eso es algo a valorar también. A pesar de todo, la gente compra, y tras comprobar las medidas de seguridad, yo creo que lo hacen con tranquilidad. Pero es normal que todas estas cosas le afecten y sea malo para su ansiedad. Cree que estamos yendo muy rápido con el desconfinamiento, quizás tenga razón... aunque estamos todos tan desesperados por recuperar la normalidad que no somos capaces de darnos cuenta, o incluso nos queremos arriesgar a pesar de todo. Quiere proteger a Lúa, y aunque eso está bien, eso la preocupa en exceso. Además, echa mucho en falta a su madre, a la aldea...eso es inevitable. Todo se le junta y al final, ha explotado. Quizás sea bueno que explote, para que saque todo lo que tiene dentro, pero sin llegar a desmayarse y perder el control, eso ya es más peligroso. Menos mal que Lúa está ahí, para agarrarla cuando cae y ayudarla a levantarse. Es un gran “defecto” (según como se mire, que estar todo el tiempo quejándote también es un defecto), que muchas veces se calla, para no preocupar. No se da cuenta que así, preocupa el doble. Quizás si lo habla con Lúa con tranquilidad, se ahorra que la ansiedad llegue a ese nivel, no sé. Ahora ya se ha desahogado y seguro que verá las cosas de otra manera. No sé si hablará en serio sobre lo de marcharse a la aldea y trabajar en el campo y tener un bodega (que peligro con el vino jajaja). No sé que le parecería a Lúa. Por el momento, ya le ha propuesto casarse cuando todo acabe y estar más de un mes en la aldea, con su madre. Ojalá eso pueda ser pronto. A ver si ahora, rebajando su jornada laboral, habiéndose desahogado y con estas ideas tan optimistas al frente, se anima y recupera la ilusión y la esperanza. ¡Ánimo Agnes!
ResponderEliminar