Sábado, 9 de maio de 2020
Esta semana, a nosa vida mudou moito, máis do que
pensamos que mudaría. Hei de recoñecer que boto moitísimo en falla a rutina que
tiñamos antes de que Agnes comezase a traballar na cafetaría. Estou certa de
que ela tamén estraña eses días nos que nos tiñamos decotío a unha á outra. Eu
non me adoito a estar sen ela. É verdade que hei de traballar durante oito
horas todos os días, pero, se precisaba dicirlle algo, ela sempre estaba aí e
escoitábame fixese o que estivese a facer. Era unha comunicación moi fluída e
libre. Agora, no canto, téñome que deter cando estou a piques de chamala para
dicirlle calquera cousa. Sinto que a casiña está cheísima de soidade, que, se
ela non está, falla moita vida en todos os recunchos. Bótoa tanto en falla que
mesmo me sinto tristeiriña. Silvia dime que son unha esaxerada, que tampouco
paso tantas horas sen ela e que parezo unha cativa botando en falla tanto a
Agnes; pero é que non o podo evitar. Estar con ela durante tanto tempo as vinte
e catro horas do día uniunos tanto que agora resulta moi difícil estar
separadas. Mesmo teño que confesar que chorei varias veces esta semana porque a
botaba moitísimo de menos. Chámoa sempre ás nove da mañá, cando teño un pequeno
anaco de tempo para descansar, e tamén ás dúas, cando sei que ela para un
momentiño para xantar, pero ela case non ten tempo para deterse. Mesmo onte me
confesou que levaba días sen comer case nada, que come sobre todo cando está na
casa, pero no traballo non come practicamente. Emporiso, ela parece moi
contenta, ou parecíao máis nos primeiros días desta semana. O luns estaba moi
nerviosa. Confesoume que non puido comer en toda a mañá porque os nervios lle
tiraron a fame toda e que o martes aínda se sentía así. Sempre que a chamo pola
mañá, dime que está moi contenta e motivada, que lle encanta poder atender á
xente deste xeito e, a partir do luns, vai ser todo máis intenso porque, por
sorte, Galicia pasou á fase unha e iso quere dicir que hai bares e cafetarías
que xa poden ter clientes nas terrazas. Agnes puxo catro mesiñas separadas
bastante as unhas das outras porque tampouco precisa que haxa tantos clientes
fóra.
Non obstante, malia notar a Agnes bastante contenta por
poder traballar, tamén a noto algo máis estresada e mesmo me atrevería a dicir
que tamén está de mal humor, sobre todo onte á tarde, á noite e hoxe á mañá.
Ela non me amosa que estea enfadada comigo porque me segue a tratar coma
sempre, tan agarimosamente como sempre, pero, se eu non lle falo, ela non me
fala e mesmo hai momentos nos que, segundo de que falemos, me fala algo máis
seria, como onte á noite, que lle preguntei se o luns podería ir tomar algo á
cafetaría con Silvia e contestoume: “non podedes estar na mesma mesa”, todo
seria, e eu díxenlle: “pois falaremos a berros” e entón ríu, á fin, porque
levaba un bo anaco sen falarme nin nada, moi pensativa. Mesmo lle pregunto se
non está máis gobiada traballando na cafetaría e dime que, evidentemente, si
que está máis estresada porque traballar na cafetaría lle provoca moito estrés
porque ha de manter unha limpeza profunda e impecábel, pero que tamén a
satisfai moito traballar, que as mañás se lle pasan moi rápidas e que lle gusta
ver á xente de sempre, que segue a ter case que todos os seareiros que ían
todos os días á cafetaría. Algún cliente contoulle que perdeu á súa nai ou a
algún familiar próximo por mor do virus e ela iso non o pode aturar porque
empatiza moitísimo coa persoa coa que fala.
O luns, Silvia foina ver á cafetaría e, cando se
encontraron, ambas as dúas estiveron a piques de poñerse a chorar. Agnes
contoume que a Silvia se lle encheron os ollos de bágoas, pero Silvia, pola súa
parte, díxome que a Agnes tamén lle ocorreu iso. Dáme moita envexa que se
poidan ver, pero o luns xa poderei quedar con Silvia onde sexa e pasear algo
pola beiriña do río ou quedar eiquí na nosa casa. Porén, Agnes non parece estar
de acordo comigo porque, cando lle digo que vou saír para quedar con Silvia, me
di que non debería de saír aínda, que o feito de que esteamos na fase unha non
quere dicir que xa poidamos facer o que nos pete. Sei que o que lle pasa é que
está preocupada por min e non quere que me ocorra nada. Por iso, tentarei
quedar con Silvia eiquí na nosa casa, pero a Agnes tampouco lle parece de todo
ben iso; mais non se atreve a dicirme que non o faga porque eu tampouco me meto
no que ela fai co seu choio e nunca o farei porque é algo seu, que só lle
corresponde a ela.
Ás veces teño a sensación de que ela non me conta todo o
que lle pasa. Seica non me queira preocupar, pero eu noto que me agocha
cousiñas, que, ás veces, a vexo algo tristeiriña. Mesmo me parece intuír que
estivo chorando, pero comigo sempre é tan agarimosa, tan amorosa, tan doce...
Sei que, se lle ocorre algo, comigo non vai a cousiña. É algo que lle pasa fóra
da casa. Está tristeiriña porque devece ir á aldeíña e non pode facelo. Quere
ver á súa nai e nin tan sequera se atreve a visitala estando as cousas mellor.
Onte chegou do choio coa compra e nin tan sequera me permitiu que a axudase a
desinfectar. Teño a sensación de que me quere meter nunha burbulla para que non
me pase nada. Faime graza que se comporte dun xeito tan protector comigo, pero
tamén me sabe mal que se desacougue tanto por min. Onte doíame algo a gorxa por
mor da alerxia, que teño algo de alerxia cando chega a primavera, e xa notei
que se intranquilizaba. Por sorte, non me pasa nada grave, pero é que nin podo
dicir que me doe algo. Faime graza que sexa tan esaxeradiña nese senso e non
podo negar que me afaga que o sexa porque iso significa que me quere de
verdade, pero quéreme demasiado coido eu, tanto que non sería quen de vivir sen
min. Eu tampouco sería quen de vivir sen ela e tampouco quero que lle ocorra
nada. Decotío estou rogando que ela tome todas as medidas precisas para
protexerse. Confío nela e, por iso, tampoco me desacougo tanto, pero non podo
pensar en que sucedería se lle pasase algo porque me afundo se o fago.
Esta mañá, ergueuse ás sete e media, vestiuse e foi
correr. Díxome que o necesitaba, que non lle abondaba coa cinta de correr que
temos. Eu non coñecía ese carácter tan deportivo de Agnes. Chegou ás nove case,
cansísima, e meteuse directamente na ducha. Eu preparei o almorzo e fixen tamén
unha torta de Santiago. Non lle dixen ren, pero o xoves á mañá, aproveitando
que tiña dúas horas libres porque non tiña consultas nin nada que facer, fun
mercar os ingredentes para facer a torta. Evidentemente, cando esta mañá ela
viu a torta, preguntoume de onde quitara os ingredentes. Eu rin e díxome:
“fuches mercalos”. Sorríame, pero eu vía nos seus ollos que a decepcionara que
eu saíse sen dicirlle nada. Logo díxome: “a próxima vez dime que precisas e eu
tráiocho”. Eu respondinlle que me apetecía darlle unha sorpresa e ela entón
sorriume, pero non me dixo nada. Coido que hoxe tampouco ten un bo día. É certo
tamén que esta semana está coa pingadeira, pero coido que lle pasa algo máis. Quero
facer o cambio de roupa no armario e dime que para nada do mundo lle apetece
facer iso e di que en Ourense aínda vai frío. Enténdoo, pero habemos de facelo
igualmente, malia non apetecerlle.
Tamén lle preguntei onte á noite se quería que hoxe
falásemos con Artemisa e Casandra polo Skype e díxome que non quería falar con
ninguén, que estaba esgotada, que o único que lle apetecía era estar comigo
tranquilamente, sen pensar en nada. Pensei: “boeno, dime iso porque agora está
esgotadísima e non lle apetece facer nada porque é tarde, pero mañá seguro que
se lle pasou”; porén, segue igual. Agora está no balcón lendo un pouco.
Hoxe está a chover moito. Esta mañá cando ela saíu tamén
chovía algo, pero non lle importou. Díxome que lle apetecía sentir a choiva.
Falo tanto dela porque a min me inflúe moito o ánimo que
ela teña. Sei que é comprensíbel e normal que teñamos días de todo tipo, pero
aféctame moito que non estea ben e tamén me pon medo que poida ter algunha crise
de ansiedade ou de desalento e que non mo diga por non querer preocuparme, que
ela é así. Antes, hai unha media horiña, ouvina falar coa súa nai por teléfono
e, polo que Agnes dicía, pareceume que Anxiños estaba a lle dicir que quedaba
pouco para vérmonos todas, que dentro de pouquiño pasariamos a outra fase...
pero Agnes dicíalle que non iría á aldeíña ata que houbese cero contaxios en
galicia, que o becho ese tiña que desaparecer definitivamente para que elas se
vesen e díxolle iso coa voz tremente.
Síntome culpábel porque ela o fai case todo na casa. Esta
mañá foi ela quen varreu, quen fregou o chan, quen fixo o xantar, a cama
poñendo sabas limpas... Eu fixen a torta, o almorzo, tamén cociño o que podo, pero
é que eu tamén traballo e sinceramente, malia saírme algunhas cousas ben na
cociña, ela é moito mellor cociñeira ca min. Ela cociña á tardiña e eu tento
axudala o que podo porque me sabe moi mal que o teña que facer despois de estar
na cafetaría durante case nove horas traballando, que o meu traballo cansa máis
mental que fisicamente, pero o seu cansa tanto física como mentalmente;
emporiso, ela nunca protesta. Sempre o fai todo sen poñer mala cara nin nada,
sen queixarse, coma se non houbese máis remedio e o tivese que facer pase o que
pase. A cea si que tento facela eu.
Eu dei en pintar moito esta semana. Pintei uns cantos
cadros moi bonitos de varias aldeíñas costeiras de Galicia e mesmo algún deles
o penduraremos pola casiña. Tentarei vender algúns, que son verdadeiramente
bonitos e non está ben que eu o diga.
Tamén o que estamos a facer son ensaios conectándonos ao
Skype e mesmo podemos gravar algunhas cancións. Uxía di que a semana vindeira
xa poderemos quedar para ensaiar, que, como o local no que tocamos é moi amplo,
podemos manter a distancia perfectamente. Agnes non quere, pero a min si me
apetece moitísimo facelo e sei que a acabarei convencendo de que vaiamos. Non
ten por que pasar nada se nos protexemos e amais eiquí en Ourense tampouco hai
tantos contaxios, pero Agnes parece tan asustada...
Como chove agora. Como me gusta a choiva. Que ben recende
cando chove. Tendo preto o xardín do Posío, chegan a nós uns recendos tan
ricos... a terra, a flores húmidas, a vida.
Eu síntome esperanzada, non o podo negar, e tento
transmitirlle a Agnes esta enerxía positiva que me enche a ialma porque ela
parece moi desilusionada e desesperanzada, malia iren as cousiñas algo mellor.
Se as cousas non fosen mellor, ela non podería traballar, non podería ter
aberto a súa cafetaría; pero parece que lle custe crer que todo vaia ben. Non
cre que isto acabe. Mesmo pensa que axiña pode haber un rebrote se a xente non
fai ben as cousas. Ten razóns de abondo para pensar así porque é verdade que
hai moita xente que parece ignorar a situación na que estamos, que queda en
grupiños e case ninguén leva máscara pola rúa, pero iso sobre todo pasa fóra de
eiquí porque por eiquí as cousas tampouco van tan mal. Si que hai xente nova
quedando e bebendo nalgúns puntos da cidade e amais é que o que nos fere máis é
que a esa xente parece que non lle importe que morrese tanta xente e que haxa
tantos sanitarios loitando por coidar aos doentes... Paréceme incríbel que a
xente poida ser tan egoísta, porque isto é só egoísmo e ignorancia. Si que é
certo que esta situación tan horríbel demostrou que hai moitas persoas boas que
fan cousas fermossas polos demais, pero tamén está mostrando a parte máis
egoísta do ser humano; ese individualismo estarrecedor que todos deberiamos
esquecer xa porque non nos leva a ningures. É bo ter o noso pequeno mundo, pero
ese pequeno mundo ha desaparecer en canto pon en perigo aos demais. É que non
entendo de que vai a xente, por que arestora importa máis ir á praia ou á
piscina no canto de tentar colaborar para que todo pase.
Eu si teño a alguén que está a pasar o virus. Trátase do
meu amigo Daniel. Está en corentena na súa casa e dime que está ben, pero leva case
unha semana con moita febre e tose, pero, por sorte, non o teñen que ingresar.
Estou moi preocupada por el, pero tamén confío en que se poñerá ben. O seu
marido non o pode ver e o pobriño ha de facer vida nun cuarto do que non pode
saír. Está a ser moi duro. Agardo que pase rápido. Que mala sorte tivo o
pobriño... Por iso me dá aínda máis rabia ver a esa xente á que parece que lle
súe todo.
Agardo tamén que a Agnes se lle pase ese malestar anímico
tan estraño que ten. Non sei que lle pasa, pero tampouco quero ser pesada
preguntándollo. Dime só que está cansa cando lle pregunto se está ben. Dóeme
moito vela tristeiriña. Non podo aturar que ela non se sinta ben, pero tamén é
certo que ambas as dúas somos moi sensíbeis e pódennos afectar cousiñas que
logo nin sabemos explicar. O que está totalmente intacto é o noso amor. Parece
coma se, cando nos abrazamos e estamos tan intimamente xuntas, todo se esvaecese.
É cando me sinto máis preto dela e tamén noto que as apertas que nos damos
ultimamente teñen moito máis significado e sentimento que nunca. Agnes
confésame moitísimas cousas cando nos abrazamos así, tan longamente, tan
entregadamente, deixando que todo desapareza, deixando que todo marche,
provocando que só exista ese momento eterno. Non fai falla nada máis, só
abrazarnos, acomodarnos a unha nos brazos da outra, pechar os ollos e acompasar
a nosa respiración. Ese tipo de apertas son as que logo nos fan chorar
silenciosamente, son as que nos axudan a confesarlle á outra: “estou
tristeiriña, non estou ben” e tamén que nos poidamos pedir: “por favor, non me
deixes de abrazar. Necesito que me teñas así durante a vida toda”. Emociónome
ao escribir isto. Non podo evitar que se me enchan os ollos de bágoas e que se
me poña un nó na gorxa. E sinto que as apertas que nos damos ultimamente teñen
moito máis senso e sentimento que nunca porque noto que, cando nos unimos así,
Agnes se entrega totalmente a min. Mesmo percibo o seu cansazo a través do seu
corpo, da súa respiración; pero trátase dun cansazo que non é físico, é
anímico. É un cansazo que nace de ter que existir nunha vida tan estraña, na
que decotío temos que estar alertas, na que temos que facer moitas cousas que
antes nin imaxinabamos... e non fai falla que ela me confese por que está así,
tan cansa, tan esgotada. Non se trata de que na cafetaría teña que traballar
máis por mor desta situación. Trátase de que ten que facer todo iso nunhas
circunstancias estrañísimas que en nada se asemellan ao que tiñamos antes. É un
esgotamento psicolóxico, anímico... espiritual. Custa moito sentir calma nun
tempo coma este.
Eu sei que ela é forte, pero non sei ata que punto. Sei
que se crebará en calquera momento, que lle resta moi pouco para estoupar e
chorar entre os meus brazos. Sei que, se agora fose e a abrazase así, se
botaría a chorar e seica sería o mellor, que se desafogase e ceibase todos eses
pensamentos que a torturan, todos eses sentimentos que ten na súa ialma e que
tanto medo lle pon liberar. Eu mesmo lle digo que, se non se sente capaz de
traballar así, agarde un pouquiño máis, asegúrolle que non hai problema en que
non traballe, que o entendo, que economicamente non estamos mal.. pero ela nin
quere ouvirme dicir iso. É que non hai ningunha necesidade de que se explote
tanto a si mesma. Amais, a todas nos pasaría que, despois de estarmos tanto
tempo encerradas na casa sen traballar, nos gobiásemos por habernos de
enfrontar a unha rutina tan distinta, de súpeto, así, sen termo medio. Eu non
entendo como Agnes se esixiu traballar tantas horas de golpe, cando levaba case
dous meses sen traballar nin nada. Coido que non fixo ben, pero é imposíbel
convencela de nada porque é tan cacholana...
Uxía tamén abrirá a súa tenda o luns. Di que o ten xa
todo pensado, que ás clientas lles vai desinfectar os zapatos, as mans e a
roupa con alcohol, que mesmo lles vai dar unha especie de calcetíns de papel
para que se proben calquera zapato que queiran, pero que non lles vai permitir
tocalos todos, que llos terán que pedir. A ver como lle vai...
Silvia tamén vai reabrir o seu restaurante, que ela pasou
de facer pedidos a domicilio. Dicía que non lle compensaba nada, que ía perder
moitos máis cartos dos que gañaría. Silvia é que ten moito diñeiro, polo que
llo pode permitir.
A min si me apetece falar esta tarde con Artemisa e mais
Casandra. Seguro que, cando comecemos a falar, Agnes se anima e se quererá unir
á conversa.
Coido que iso é todo o que podo contar. Teño a sensación
de que todo o que expliquei está tinxido de tristura. Non era a miña intención,
en absoluto, porque eu estou animadiña e esperanzada, malia todos os
problemas... Quero confiar en que todo irá ben, que, dentro de pouquiño,
poderemos lembrar esta época con arrepíos, pero sentíndonos orgullosas as que o
fixemos ben.
Traducción:
Sábado, 9
de mayo de 2020
Esta
semana, nuestra vida ha cambiado mucho, más de lo que pensamos que cambiaría.
He de reconocer que echo muchísimo en falta la rutina que teníamos antes de que
Agnes comenzase a trabajar en la cafetería. Estoy segura de que ella también
extraña esos días en los que nos teníamos continuamente la una a la otra. Yo no
me acostumbro a estar sin ella. Es verdad que he de trabajar durante ocho horas
todos los días, pero, si necesitaba decirle algo, ella siempre estaba ahí y me
escuchaba hiciese lo que estuviese haciendo. Era una comunicación muy fluida y
libre. Ahora, en cambio, tengo que detenerme cuando estoy a punto de llamarla
para decirle cualquier cosa. Siento que la casiña está llenísima de soledad,
que, si ella no está, falta mucha vida en todos los rincones. La echo tanto en
falta que incluso me siento tristiña. Silvia me dice que soy una exagerada, que
tampoco paso tantas horas sin ella y que parezco una niña pequeña echando en
falta tanto a Agnes; pero es que no puedo evitarlo. Estar con ella durante
tanto tiempo las veinticuatro horas del día nos ha unido tanto que ahora
resulta muy difícil estar separadas. Incluso tengo que confesar que he llorado
varias veces esta semana porque la añoraba muchísimo. La llamo siempre a las
nueve de la mañana, cuando tengo un pequeño rato para descansar, y también a
las dos, cuando sé que ella para un momentiño para comer, pero ella casi no
tiene tiempo para detenerse. Incluso ayer me confesó que llevaba días sin comer
casi nada, que come sobre todo cuando está en casa, pero en el trabajo no come
prácticamente. Sin embargo, ella parece muy contenta, o lo parecía más los
primeros días de esta semana. El lunes estaba muy nerviosa. Me confesó que no
pudo comer en toda la mañana porque los nervios le quitaron toda el hambre y
que el martes aún se sentía así. Siempre que la llamo por la mañana, me dice
que está muy contenta y motivada, que le encanta poder atender a la gente de
este modo y, a partir del lunes, va a ser todo más intenso porque, por suerte,
Galicia ha pasado a la fase una y eso quiere decir que hay bares y cafeterías que
ya pueden tener clientes en las terrazas. Agnes ha puesto cuatro mesiñas
separadas bastante las unas de las otras porque tampoco necesita que haya
tantos clientes fuera.
no
obstante, pese a notar a Agnes bastante contenta por poder trabajar, también la
noto algo más estresada e incluso me atrevería a decir que también está de mal
humor, sobre todo ayer por la tarde, por la noche y hoy por la mañana. Ella no
me demuestra que esté enfadada conmigo porque sigue tratándome como siempre,
tan cariñosamente como siempre, pero, si yo no le hablo, ella no me habla e
incluso hay momentos en los que, según de qué hablemos, me habla algo más
seria, como ayer por la noche, que le pregunté si el lunes podría ir a tomar
algo a la cafetería con Silvia y me contestó: “no podéis estar en la misma
mesa”, todo seria, y yo le dije: “pues hablaremos a gritos” y entonces se rió,
al fin, porque llevaba un buen rato sin hablarme ni nada, muy pensativa.
Incluso le pregunto si no está más agobiada trabajando en la cafetería y me dice
que, evidentemente, sí que está más estresada porque trabajar en la cafetería
le provoca mucho estrés porque ha de mantener una limpieza profunda e
impecable, pero que también la satisface mucho trabajar, que las mañanas se le
pasan muy rápidas y que le gusta ver a la gente de siempre, que sigue teniendo
casi todos los clientes asiduos que iban todos los días a la cafetería. Algún
cliente le contó que perdió a su madre o a algún familiar cercano por culpa del
virus y ella eso no puede soportarlo porque empatiza muchísimo con la persona
con la que habla.
El lunes,
Silvia fue a verla a la cafetería y, cuando se encontraron, ambas estuvieron a
punto de ponerse a llorar. Agnes me contó que a Silvia se le llenaron los ojos
de lágrimas, pero Silvia, por su parte, me dijo que a Agnes también le ocurrió
eso. Me da mucha envidia que se puedan ver, pero el lunes ya podré quedar con
Silvia donde sea y pasear algo por la orilliña del río o quedar aquí en nuestra
casa. Sin embargo, Agnes no parece estar de acuerdo conmigo porque, cuando le
digo que voy a salir para quedar con Silvia, me dice que no debería salir aún,
que el hecho de que estemos en la fase una no quiere decir que ya podamos hacer
lo que nos dé la gana. Sé que lo que le pasa es que está preocupada por mí y no
quiere que me ocurra nada. Por eso, intentaré quedar con Silvia aquí en nuestra
casa, pero a Agnes tampoco le parece del todo bien eso; mas no se atreve a
decirme que no lo haga porque yo tampoco me meto en lo que ella hace con su
trabajo y nunca lo haré porque es algo suyo, que sólo le corresponde a ella.
A veces
tengo la sensación de que ella no me cuenta todo lo que le pasa. Quizás no
quiera preocuparme, pero yo noto que me esconde cosiñas, que, a veces, la veo
algo tristiña. Incluso me parece intuir que ha estado llorando, pero conmigo
siempre es tan cariñosa, tan amorosa, tan dulce... Sé que, si le ocurre algo,
conmigo no va la cosiña. Es algo que le pasa fuera de casa. Está tristiña
porque ansía ir a la aldeíña y no puede hacerlo. Quiere ver a su madre y ni tan
siquiera se atreve a visitarla estando las cosas mejor. Ayer llegó del trabajo
con la compra y ni tan siquiera me permitió que la ayudase a desinfectar. Tengo
la sensación de que quiere meterme en una burbuja para que no me pase nada. Me
hace gracia que se comporte de un modo tan protector conmigo, pero también me
sabe mal que se desasosiegue tanto por mí. Ayer me dolía algo la garganta por
culpa de la alergia, que tengo algo de alergia cuando llega la primavera, y ya
noté que se intranquilizaba. Por suerte, no me pasa nada grave, pero es que ni
puedo decir que me duele algo. Me hace gracia que sea tan exageradiña en ese
sentido y no puedo negar que me halaga que lo sea porque eso significa que me
quiere de verdad, pero me quiere demasiado creo yo, tanto que no sería capaz de
vivir sin mí. Yo tampoco sería capaz de vivir sin ella y tampoco quiero que le
ocurra nada. Continuamente estoy rogando que ella tome todas las medidas
precisas para protegerse. Confío en ella y, por eso, tampoco me preocupo tanto,
pero no puedo pensar en qué sucedería si le pasase algo porque me hundo si lo
hago.
Esta
mañana, se levantó a las siete y media, se vistió y fue a correr. Me dijo que
lo necesitaba, que no le bastaba con la cinta de correr que tenemos. Yo no
conocía ese carácter tan deportivo de Agnes. Llegó a las nueve casi,
cansadísima, y se metió directamente en la ducha. Yo preparé el desayuno e hice
también una tarta de Santiago. No le dije nada, pero el jueves por la mañana,
aprovechando que tenía dos horas libres porque no tenía consultas ni nada que
hacer, fui a comprar los ingredientes para hacer la tarta. Evidentemente,
cuando esta mañana ella vio la tarta, me preguntó de dónde había sacado los
ingredientes. Yo me reí y me dijo: “fuiste a comprarlos”. Me sonreía, pero yo
veía en sus ojos que la había decepcionado que yo saliese sin decirle nada.
Luego me dijo: “la próxima vez dime qué necesitas y yo te lo traigo”. Yo le
respondí que me apetecía darle una sorpresa y ella entonces me sonrió, pero no
me dijo nada. Creo que hoy tampoco tiene un buen día. Es cierto también que
esta semana está con la regla, pero creo que le pasa algo más. Quiero hacer el
cambio de ropa en el armario y me dice que para nada del mundo le apetece hacer
eso y dice que en Ourense todavía hace frío. Lo entiendo, pero hemos de hacerlo
igualmente, pese a que no le apetezca.
También le
pregunté ayer por la noche si quería que hoy hablásemos con Artemisa y Casandra
por el Skype y me dijo que no quería hablar con nadie, que estaba agotada, que
lo único que le apetecía era estar conmigo tranquilamente, sin pensar en nada.
Pensé: “bueno, me dice eso porque ahora está agotadísima y no le apetece hacer nada
porque es tarde, pero mañana seguro que se le ha pasado”; sin embargo, sigue
igual. Ahora está en el balcón leyendo un poco.
Hoy está
lloviendo mucho. Esta mañana cuando ella salió también llovía algo, pero no le
importó. Me dijo que le apetecía sentir la lluvia.
Hablo tanto
de ella porque a mí me influye mucho el ánimo que ella tenga. Sé que es
comprensible y normal que tengamos días de todo tipo, pero me afecta mucho que
no esté bien y también me da miedo que pueda tener alguna crisis de ansiedad o
de desaliento y que no me lo diga por no querer preocuparme, que ella es así.
Antes, hace una media horiña, la oí hablar con su madre por teléfono y, por lo
que Agnes decía, me pareció que Anxiños estaba diciéndole que quedaba poco para
vernos todas, que dentro de poquiño pasaríamos a otra fase... pero Agnes le
decía que no iría a la aldeíña hasta que hubiese cero contagios en Galicia, que
el bicho ése tenía que desaparecer definitivamente para que ellas se viesen y
le dijo eso con la voz trémula.
Me siento
culpable porque ella lo hace casi todo en la casa. Esta mañana fue ella quien
barrió, quien fregó el suelo, quien hizo la comida, la cama poniendo sábanas
limpias... Yo hice la tarta, el desayuno, también cocino lo que puedo, pero es
que yo también trabajo y, sinceramente, a pesar de que me salgan algunas cosas
bien en la cocina, ella es mucho mejor cocinera que yo. Ella cocina por la
tardiña y yo intento ayudarla lo que puedo porque me sabe muy mal que lo tenga
que hacer después de estar en la cafetería durante casi nueve horas trabajando,
que mi trabajo cansa más mental que físicamente, pero el suyo cansa tanto
física como mentalmente; sin embargo, ella nunca protesta. Siempre lo hace todo
sin poner mala cara ni nada, sin quejarse, como si no hubiese más remedio y
tuviese que hacerlo pase lo que pase. La cena sí que intento hacerla yo.
A mí me dio
por pintar mucho esta semana. Pinté unos cuantos cuadros muy bonitos de varias
aldeíñas costeras de Galicia e incluso alguno de ellos lo colgaremos por la
casiña. Intentaré vender algunos, que son verdaderamente bonitos y no está bien
que yo lo diga.
También lo
que estamos haciendo son ensayos conectándonos al Skype e incluso podemos
grabar algunas canciones. Uxía dice que la semana que viene ya podremos quedar
para ensayar, que, como el local en el que tocamos es muy amplio, podemos
mantener la distancia perfectamente. Agnes no quiere, pero a mí sí me apetece
muchísimo hacerlo y sé que acabaré convenciéndola de que vayamos. No tiene por
qué pasar nada si nos protegemos y además aquí en Ourense tampoco hay tantos
contagios, pero Agnes parece tan asustada...
Cómo llueve
ahora. cómo me gusta la lluvia. Qué bien huele cuando llueve. Teniendo cerca el
jardín del Posío, llegan a nosotras unos aromas tan ricos... a tierra, a flores
húmedas, a vida.
Yo me
siento esperanzada, no puedo negarlo, e intento transmitirle a Agnes esta
energía positiva que me llena el alma porque ella parece muy desilusionada y
desesperanzada, a pesar de ir las cosiñas algo mejor. Si las cosas no fuesen
mejor, ella no podría trabajar, no podría haber abierto su cafetería; pero
parece que le cueste creer que todo vaya bien. No cree que esto acabe. Incluso
piensa que enseguida puede haber un rebrote si la gente no hace bien las cosas.
Tiene razones suficientes para pensar así porque es verdad que hay mucha gente
que parece ignorar la situación en la que estamos, que queda en grupiños y casi
nadie lleva mascarilla por la calle, pero eso sobre todo pasa fuera de aquí
porque por aquí las cosas tampoco van tan mal. Sí que hay gente joven quedando
y bebiendo en algunos puntos de la ciudad y además es que lo que nos hiere más es
que a esa gente parece que no le importe que haya muerto tanta gente y que haya
tantos sanitarios luchando por cuidar a los enfermos... me parece increíble que
la gente pueda ser tan egoísta, porque esto es sólo egoísmo e ignorancia. Sí es
cierto que esta situación tan horrible ha demostrado que hay muchas personas
buenas que hacen cosas hermosas por los demás, pero también está mostrando la
parte más egoísta del ser humano; ese individualismo aterrador que todos
deberíamos olvidar ya porque no nos lleva a ninguna parte. Es bueno tener nuestro
pequeño mundo, pero ese pequeño mundo ha de desaparecer en cuanto pone en
peligro a los demás. Es que no entiendo de qué va la gente, por qué ahora mismo
importa más ir a la playa o a la piscina en vez de intentar colaborar para que
todo pase.
Yo sí tengo
a alguien que está pasando el virus. Se trata de mi amigo Daniel. Está en
cuarentena en su casa y me dice que está bien, pero lleva casi una semana con
mucha fiebre y tos, pero, por suerte, no tienen que ingresarlo. Estoy muy
preocupada por él, pero también confío en que se pondrá bien. Su marido no
puede verlo y el pobriño ha de hacer vida en un cuarto del que no puede salir.
Está siendo muy duro. Espero que pase rápido. Qué mala suerte ha tenido el
pobriño... Por eso me da aún más rabia ver a esa gente a la que parece que le
sude todo.
Espero
también que a Agnes se le pase ese malestar anímico tan extraño que tiene. No
sé qué le pasa, pero tampoco quiero ser pesada preguntándoselo. Me dice sólo
que está cansada cuando le pregunto si está bien. Me duele mucho verla
tristiña. No puedo soportar que ella no se sienta bien, pero también es cierto
que ambas somos muy sensibles y pueden afectarnos cosiñas que luego ni sabemos
explicar. Lo que está totalmente intacto es nuestro amor. Parece como si,
cuando nos abrazamos y estamos tan íntimamente juntas, todo se desvaneciese. Es
cuando me siento más cerca de ella y también noto que los abrazos que nos damos
últimamente tienen mucho más significado y sentimiento que nunca. Agnes me
confiesa muchísimas cosas cuando nos abrazamos así, tan largamente, tan
entregadamente, dejando que todo desaparezca, dejando que todo se marche, que
sólo exista ese momento eterno. No hace falta nada más, sólo abrazarnos,
acomodarnos la una en los brazos de la otra, cerrar los ojos y acompasar
nuestra respiración. Ese tipo de abrazos son los que luego nos hacen llorar silenciosamente,
son los que nos ayudan a confesarle a la otra: “estoy tristiña, no estoy bien”
y también que podamos pedirnos: “por favor, no dejes de abrazarme. Necesito que
me tengas así durante toda la vida”. Me emociono al escribir esto. No puedo
evitar que se me llenen los ojos de lágrimas y que se me ponga un nudo en la
garganta. Y siento que los abrazos que nos damos últimamente tienen mucho más
sentido y sentimiento que nunca porque noto que, cuando nos unimos así, Agnes
se entrega totalmente a mí. Incluso percibo su cansancio a través de su cuerpo,
de su respiración; pero se trata de un cansancio que no es físico, es anímico.
Es un cansancio que nace de tener que existir en una vida tan extraña, en la
que continuamente tenemos que estar alertas, en la que tenemos que hacer muchas
cosas que antes ni imaginábamos... y no hace falta que ella me confiese por qué
está así, tan cansada, tan agotada. No se trata de que en la cafetería tenga
que trabajar más por culpa de esta situación. Se trata de que tiene que hacer
todo eso en unas circunstancias extrañísimas que en nada se parecen a lo que
teníamos antes. Es un agotamiento psicológico, anímico... espiritual. Cuesta
mucho sentir calma en un tiempo como éste.
Yo sé que
ella es fuerte, pero no sé hasta qué punto. Sé que se quebrará en cualquier
momento, que le queda muy poco para estallar y llorar entre mis brazos. Sé que,
si ahora fuese y la abrazase así, se echaría a llorar y tal vez sería lo mejor,
que se desahogase y liberase todos esos pensamientos que la torturan, todos
esos sentimientos que tiene en su alma y que tanto miedo le da liberar. Yo
incluso le digo que, si no se siente capaz de trabajar así, espere un poquiño
más, que no hay problema en que no trabaje, que lo entiendo, que económicamente
no estamos mal... pero ella ni quiere oírme decir eso. Es que no hay ninguna necesidad
de que se explote tanto a sí misma. Además, a todas nos pasaría que, después de
estar tanto tiempo encerradas en casa sin trabajar, nos agobiásemos por tener
que enfrentarnos a una rutina tan distinta, de súbito, así, sin término medio.
Yo no entiendo cómo Agnes se ha exigido trabajar tantas horas de golpe, cuando
llevaba casi dos meses sin trabajar ni nada. Creo que no ha hecho bien, pero es
imposible convencerla de nada porque es tan testaruda...
Uxía
también abrirá su tienda el lunes. Dice que lo tiene ya todo pensado, que a las
clientas les va a desinfectar los zapatos, las manos y la ropa con alcohol, que
incluso les va a dar una especie de calcetines de papel para que se prueben
cualquier zapato que quieran, pero que no les va a permitir tocarlos todos, que
tendrán que pedírselos. A ver cómo le va...
Silvia
también abrirá su restaurante, que ella pasó de hacer pedidos a domicilio.
Decía que no le compensaba nada, que iba a perder mucho más dinero del que
ganaría. Silvia es que tiene mucho dinero, por lo que puede permitírselo.
A mí sí me
apetece hablar esta tarde con Artemisa y Casandra. Seguro que, cuando
comencemos a hablar, Agnes se anima y querrá unirse a la conversación.
Creo que
eso es todo lo que puedo contar. Tengo la sensación de que todo lo que he explicado
está teñido de tristeza. No era mi intención, en absoluto, porque yo estoy
animadiña y esperanzada, pese a todos los problemas... Quiero confiar en que
todo irá bien, que, dentro de poquiño, podremos recordar esta época con
escalofríos, pero sintiéndonos orgullosas las que lo hicimos bien.
Resulta muy curioso que después de tanto tiempo encerrado en casa, deseando salir, llegue el momento y echemos en falta esa rutina establecida por el confinamiento. Lo he pensado alguna vez, que a lo mejor echo en falta algunas cosas cuando cambiemos de fase (esto parece un videojuego, que cambia de fases o niveles jaja). Lúa no es que eche en falta el confinamiento, pero si algunas cosas que tenía en esos momentos. Estaba a todas horas con Agnes. Podía hablar con ella en cada momento y se podían dedicar todo el tiempo del mundo, nada las interrumpía. Ahora, las cosas son bien distintas. Incluso llora varias veces al día pensando en ella. Me recuerda a la película “lo que la verdad esconde”. La vecina lloraba desesperada y era porque echaba de menos a su marido (la protagonista pensaba que le pasaba algo terrible). Quizás ese nivel de dependencia no sea sano, pero si el amor es intenso y verdadero, ¿quién puede dominarlo? Galicia ya está en la fase1. Han pasado de fase, pero ellas están peor que en la fase cero. El negocio se recupera, Agnes está remontando, pero no está bien. Parece que su preocupación por Lúa, para que nada malo le ocurra, con su madre y la aldea...todo eso con el estrés del trabajo (y la regla jajaja), la están cambiando un poco. Ahora está más seria, más ausente. A pesar del estrés, Agnes está satisfecha con poder trabajar. A visto a sus clientes habituales y aunque algunas historias que cuentan son muy tristes, la cafetería se está reactivando. Tampoco le hace especial ilusión que Lúa quede con Silvia, por miedo al contagio. La comprendo, es que el maldito bicho sigue ahí...La parte en la que sale de casa y está lloviendo y dice que no le importa mojarse, me ha recordado al capítulo que escribí. Tampoco anda quieta en casa. Lo hace prácticamente todo, y es yo creo que por lo mismo, no quiere que Lúa se canse, la quiere proteger y cuidar. Ay, y tampoco quiere ensayar en el local con Uxía y las demás...le está costando confiar en la nueva normalidad. Tiene razón en lo que dice, que hay gente que se pasa las normas por el forro. El otro día salió por la tele, un grupo de chavales haciendo botellón en Ourense. Esas cosas hacen que uno se desanime y desconfíe en que todo evolucione a mejor. Su amigo Daniel tiene coronavirus. Al menos no lo han tenido que ingresar...Tiene razón que su entrada está teñida de tristeza, y diría que también de preocupación por Agnes. Le está pasando como lo que le ocurría a Artemisa, que Agnes se cerraba en si misma, no hablaba y no había manera de poder ayudarla. Es lógico que te preocupes, sobretodo si no explica lo que le pasa. Estaría bien que pudiese hablar con Artemisa, estoy seguro que ella la comprendería en este aspecto. Lo positivo de todo esto es que su amor sigue intacto, igual de fuerte que siempre y eso ni el coronavirus lo podrá cambiar.
ResponderEliminar