Luns, 28 de decembro de 2020:
Hai dous
meses, comecei a escribir no meu diario unha entrada que non quixen nin puiden
rematar porque preferín centrarme no que estaba a vivir daquela e no que me
ocorría; mais non quero que esas palabras se perdan no esquecemento, polo que
as introducirei na entrada de hoxe para que quede constancia dos preciosos momentos
que vivín nesa semana...
Vaise case xa
o mes de outubro; un mes estraño, cheo de beleza e tamén de morriña, de
restriciós, de medo e de ganas de sermos optimistas. Durante iste mes, vivín
moitos momentos duros que pensaba que me abaterían, pero logo rexurdía a miña
forza vital e o alento que a miña ialma sempre tivo e entón sentíame leda de
novo e capaz de enfrontarme a todas as dificultades que a vida me puxese
diante. Cando a intensidade da desesperación que me enchía a ialma diminuía,
entón podía centrarme en cada momento e apreciar as cousiñas boas que temos,
que realmente son moitísimas.
O luns 26 foi
o meu aniversario. Foi un aniversario distinto a todos. Ningún é igual có
anterior. Dun ano para outro, poden mudar tanto as cousas que parece que non
sexa a nosa existencia a que estamos a vivir. O ano pasado, aínda me faltaba
Lúa. Ela vivía crendo que nunca máis nos reencontrariamos e, un ano despois,
estamos máis xuntas que nunca. Síntome unida a ela como xamais me sentín unida
a ninguén e non concibo a vida sen ela. A miña vida ten sentido porque ela está
comigo, porque podemos compartir a nosa existencia, porque nos complementamos e
porque gozamos xuntas de moitísimas cousiñas que non significarían o mesmo se
as fixésemos soas. Con ela, todo ten máis brillo e emoción, ata a película máis
mala e aburrida con ela ten outra tinguidura. Rimos de calquera cousiña que
para outras persoas podería resultar totalmente banal e absurda, pero o noso
sentido do humor é moi semellante. Tamén choramos xuntas cando algunha escena
nos emociona e, ao dármonos de conta de que a outra chora, botámonos a rir
asemade, con tenrura e inocencia.
Como dixen, o
luns foi o meu aniversario. Para min, comezara sendo un día totalmente normal,
igualiño aos que xa levamos vivindo dende hai semanas, aínda que ningún é
exactamente igual a outro; mais a nosa rutina si está establecida. Lúa vai
traballar á consulta que leva cunha amiga súa e eu fico na casa ocupándome de
todas as tarefas das que me corresponde ocuparme esa semana. Lúa e mais eu
facemos quendas nese eido para que non teñamos que facer sempre o mesmo. Tamén
estou tentando estudar para unhas oposiciós, pero síntome distraída e algo
espesa. Non obstante, penso que isto é temporal e que virá algún día no que me
custará menos lembrar todo o que leo. Tamén leo, escribo moito e corrixo a primeira
parte da miña novela. O tempo pasa rápido e sinto que non o desperdicio, pero
boto moitísimo en falla traballar na miña cafetaría. Ás veces, vou deica a miña
cafetaría e entro para limpar o establecemento e manter en orde as pouquiñas
cousas que non se botan a perder, que realmente son pouquiñas. Sinto moita
nostalxia cando estou eilí. Non podo evitar sentar a algunha mesa namentres
tomo unha infusión e leo, pero a mente váiseme ás lembranzas de moitos dos
momentos fermosos e divertidos que vivín eilí. Non saber cando a volverei abrir
tenme tristeiriña. Tamén me ten tristeiriña non saber cando poderei ir á
aldeíña. Eu pensaba que iste ano podería celebrar o meu aniversario na aldea,
acompañada polas persoas todas que commpoñen a miña vida, armando unha grande
foliada, gozando da música, dos bailes, da comida e do viño... pero foi todo
moi distinto. Nin puiden estar coa miña nai nin tampouco coas miñas amigas,
alomenos fisicamente.
Non obstante,
o día do meu aniversario acabou convertíndose nun dos días máis bonitos que
vivía ultimamente. Eu cría que sería un día sen moita emoción, pero fermoso.
Lúa e mais eu tiñamos previsto facer unha cea deliciosa e montarnos nós a nosa
propia festiña, con música, tamén; pero todo foi moi diferente ao que eu
pensaba que fariamos. Ademais, entristeceume un pouquiño que, cando iamos saír
para darmos o noso rutinario paseo polo Barbaña, Lúa me dixese que non iría
comigo porque lle doía a cabeza, que fose eu e que, cando voltase, ela se
encontraría millor. Insistinlle en que non quería ir, que prefería ficar con
ela para coidala se precisaba algo;pero ela convenceume de que marchase,
dicíame cun sorriso brillante que non lle pasaba ren grave, que só necesitaba
descansar... e a min estrañábame moito que a Lúa lle doese a cabeza se a vía
tan feliz, tan alegre, tan activa e cunha enerxía tan luminosa; mais fíxenlle
caso.
O outono berra
con forza eiquí en Ourense, cunha forza fermosa que se me mete na ialma e faime
sentir nostálxica e asemade afortunada por poder percibir con tanta nitidez o
esplendor da estación máis bonita do ano. No paseo do Barbaña, o chao é
directamente un manto de follas murchas que se afunden na terra para darlles
vida ás mesmas árbores que deixaron ir as follas que enchían as súas pólas. Parece
incríbel e máxico que a morte poida dar tanta vida. As follas murchas
representan a decadencia da vida, a fin da vida, e precisamente son a base da
vida, o alimento da vida, o berce das novas follas que logo nacerán en
primavera poboando esas pólas que o outono tinxiu de ouro; mais non son só as
follas das árbores as que o outono tinxiu desas cores tan bonitas, senón tamén
o chao. O chao está avermellado. É coma se se reflectise no chao a cor das
follas que están a piques de caer. Ademais, por todas partes recende a
humidade, á descomposición das follas que fican no chao agardando que a terra
as absorba.
Cando cheguei
do meu precioso paseo, todo estaba en silencio na casa. chamei a Lúa, pero ela non
me contestaba. Sentíndome estrañada e moi preocupada, procureina pola casa
toda. Cando entrei no comedor, estaba todo escuro, sen luz ningunha; a persiá
do balcón baixada, as luces apagadas... e, de repente, cando tentaba entender o
que ocorría, ouvín: “parabéns!”
Vireime de
costas e vin que, na pantalla do ordenador portátil de Lúa, estaban Silvia,
Uxía e mais Antía, todas vestidas dun xeito elegantísimo e preparadas para
tocarmos música xuntas. Lúa apareceu tras miña tamén dándome os parabéns e
entón entendín por que non quixera vir comigo dar o paseo. Entendino todo e
sentinme tan feliz e agradecida con todas elas que non puiden evitar botarme a
chorar de emoción.
Fixéronme
agasallos moi bonitos, pero o que máis me gustou foi tocar música con elas,
esquecer que non nos podiamos ver, que non podiamos compartir os ensaios, e
tocamos música, cantamos e bailamos cunha ledicia infinda... Foi un día moi
bonito.
O outono
continuou avanzando cara a invernía; unha invernía que comezou con temperaturas
cálidas que en nada se asemellaban ás que temos agora. Agora temos choiva, frío
e neve, neve nas montañas de Ourense e, evidentemente, na miña aldea; a que
fica tan en silencio co mundo que nin falar a través do ar pode. Non hai ren
máis que silencio e silencio. Cando voltei á aldea despois de case catro meses
sen ir, notei que a terra me agarraba da ialma e turraba dos meus sentimentos
avisándome de que non aguantaba ter estado tan lonxe de min. As miñas orixes
están eí, nesas montañas nevadas xa, brancas como o reflexo da lúa, brancas
como o luar e a cor tenra da mañá.
Había tanto
silencio cando baixamos do coche e subimos o monte no que se encontra a miña
aldea que pensaba que non vivía ninguén eilí xa, que todos marcharan, mesmo os
animais e as árbores do bosque. Lúa miroume sabendo o que sentía, ouvindo
perfectamente os meus pensamentos e experimentando na súa ialma todos ises
sentimentos que enchían a miña. Estabamos conectadas nise momento tan especial.
Había tanto que non estabamos na aldea que me parecía que levaba anos sen pisar
ise chao, sen respirar os recendos que enchen o bosque, que proveñen das
montañas...
Ía moito frío
aquel mércores 23; un frío que en Ourense case non se sentía, pero que na aldea
berraba con moita forza. Parecíame que entrara a un mundo no que o tempo
estivera detido dende sempre e para sempre. A vida eilí ten outro ritmo, outra
cor e outra olor. É distinto todo eilí na aldea e eu son parte dise recuncho do
mundo que fica intacto ao paso do tempo e ao avance da Historia.
Hai semanas
que volvín traballar na cafetaría. Abrimos moito antes de que nos permitisen
atender á xente no establecemento. Podiamos preparar pedidos, pero non servir
en mesa. Na cafetaría, as horas pasan tan rápido que nin me dou de conta de que
chegou o momento de rematar a xornada laboral. Silvia traballa polas tardes e eu,
nas mañás. Vainos tan ben que non o podo crer. Apenas comezamos a traballar con
normalidade (dentro desta normalidade estraña), recuperámonos de todas as
perdas que sufrimos. Con Silvia lévome tan ben... Para min, é coma se fose a
miña irmá. Non coñezo o amor dunha irmá, pero sei que se asemellaría ao que nos
une a Silvia e a min.
Estou feliz na
miña vida e todos os días, cando abro os ollos, dou as grazas por todo o que
teño. A miña vida é un soño feito realidade. Vivir en Ourense, con Lúa, é moito
máis do que podería pedir, do que imaxinei. Non é sinxelo explicar a emoción
que me enche a ialma toda cando estou con Lúa, cando a lembro, cando sei que
estou con ela, que ela me quere, que nos queremos de verdade, coa nosa ialma
toda. Con ela, síntome libre, tan libre que non me reprimo nada. En moitas
ocasiós, ela amósame que me coñece millor que eu a min mesma.
O que si boto
moitísimo en falla son as pandeiradas, tocar coa banda, estar con elas creando
música no noso garaxe. Quedou pendente e detida a gravación do noso primeiro
disco. Tería quince canciós; a meirande parte delas son creaciós nosas, pero
moitas son versiós doutras que nos gusta moito tocar xuntas. Agardo que pronto
poidamos recuperar os nosos ensaios. Tampouco puidemos facer o noso concerto de
Nadal; o que adoitamos facer sempre nun centro de cultura que hai preto da
praza Maior.
Boto en falla
tamén ir á aldea, poder sentar xunta a miña nai e falar con ela durante horas
sentindo a aperta cálida da lareira esquecendo que fóra vai frío, ignorando que
o tempo pasa, falarmos as tres namentres a neve segue a caer e sentirnos
protexidas no noso pequeno mundo. Non me podo achegar á miña nai. Son eu quen
non o permite porque estou moi exposta traballando nunha cafetaría e non me
quero arriscar. Sei que non teño nada porque decotío me estou a facer a proba,
pero non me fío. Non podería aturar que a miña nai se puxese doente co becho.
Na aldea, ela está a salvo e son eu quen trae o perigo dende fóra. Parece que
na aldea non poidan ocorrer cousas malas, pero si que suceden e o millor é
tentalas evitar por todos os medios.
Ás veces sufro
por Lúa. Se lle ocorrese algo malo e tivese que separarme dela, morrería,
morrería porque ela me dá o seu ar para que eu respire. Non podo vivir sen ela.
Falarlle decotío, sen pensar en ren máis que en comunicarme con ela, é un
costume. Non é algo casual que aconteza porque si. É algo vital, esencial para
que a nosa vida se desenvolva. Non podería durmir ben se ela non me abrazase ou
me tomase da mao na metade da noite. Non fai falta dicirnos nada porque a unha
sabe interpretar á perfección a lingua dos ollares da outra. As verbas non poden
expresar con tanta plenitude o que sentimos. Hai xestos únicos que só nós
podemos entender. Unha unión eisí é máxica, é tan máxica que non parece ser
parte desta realidade na que o mundo se converteu ás veces tan dolorosa, outras
tan triste... porque seguen a pasar cousiñas que nos doen, que nos feren a
ialma, e continuamente tratamos de levar o millor posíbel todas esas dificultades
que xurden de repente, sen que nos deamos de conta de que van aparecer.
Hai tempo que
a voz da miña intuición me tenta falar, avisándome de que hei de aproveitar moi
ben istes días, estas semanas, istes meses, porque un día todo isto pode
desaparecer da noite á mañá. Xa está visto que a vida é fráxil... pero négome a
acewptar que esta vida tan bonita poida ter fin. Lúa díxome o outro día que, cando miraba á miña nai, sabía que eisí
xustamente me ía ver a min cando tivese a súa idade. A miña nai ten 66 anos,
pero parece que teña menos porque aínda conserva a beleza da súa pel, o seu
pelo negro, case sen canas... e a súa vitalidade, malia est ar algo máis
velliña e tristeiriña. Hai un mes, a miña nai pasou unha tempada moi mala, con
moita tristura. Non podía aturar que non nos vísemos cando vivimos xa na mesma
terra. Para ela, non vérmonos é unha tortura, saber que eu estou en Ourense e
que non me pode visitar, que nos separa algo que non se ve... pero teño a
esperanza de que isto vai pasar... Non obstante, esa esperanza tan fermosa non
pode loitar contra a voz da miña intuición. Por que non me pode falar claro
dunha vez? Ultimamente, sempre vai con avisos a medias, con murmurios, sen
verbas nidias... e son eu quen ten que interpretar o que me quere dicir.
Cústame
poñerme a escribir no meu diario porque estou mergullada na redacción da miña
vida. Lúa está apaixonada co que estou escribindo e anímame a que loite pola
miña obra. Quero publicala, pero aínda non me atrevín a comezar a buscar
editoriais ás que enviarlles o manuscrito. Estou moi satisfeita co que me está
a saír, pero dáme moita vergonza que a miña existencia quede tan ao descuberto.
Conto cousas moi íntimas nesas liñas. Non reprimo nada. Tento contalo todo,
explicar todos os meus sentimentos, as miñas ilusiós, os meus desexos e tamén
os meus medos. Son eu tan de cheo nesa historia que non imaxino que outras
persoas me poidan coñecer tan plenamente. Penso, por exemplo, nos clientes da miña
cafetaría e sinto que me invade unha enorme timidez; pero, asemade, quero
loitar pola miña obra porque considero que é un canto a Galicia, unha
declaración de amor á miña terra, a todo o que fomos e somos os que nacemos
eiquí e amamos o noso berce, a nosa aldea, as nosas montañas... porque
considero que publicar esta novela é unha maneira de facer que a lembranza de
Galicia fique intacta no tempo, que fique intacto tamén o recordo de todo iso
que supuxo a vida no campo... e non quero que se perdan todos ises esforzos por
sobrevivir, todo ise amor que eu sentín e sinto por todo o que tiven... e
porque é a millor maneira de darlle as grazas á miña terra por facer de min a
persoa que son; tamén é a maneira máis perfecta e bonita de defender o amor, os
distintos amores que existen no mundo; o amor entre Lúa e mais eu, o amor aos
animais e á terra...
Ultimamente
síntome moito máis sensíbel que nunca, pero é unha sensibilidade especial que
me volve de cristal. Os ollos énchenseme de bágoas con moi pouquiño e ocorre
porque calquera detalle me pode parecer fermoso, porque consigo ver a beleza e
a tristura de cada intre, de cada situación o feito sen esforzarme nada. Non me
sinto mal por chorar por cousas que seica non teñan importancia. Síntome
inspirada e, ademais, gústame perderme nesa inspiración que me arrinca verbas
tan bonitas, versos convertidos en música, sentimentos convertidos en versos e
en melodías que Lúa e mais eu tocamos cos nosos instrumentos predilectos.
Gustaríame, moitas veces, que o tempo se detivese cando cantamos xuntas, cando
vemos a tele xuntas, cando falamos, cando ceamos xuntas... porque non me quero
separar dela, porque estou tan a gusto que non me fai falta nada máis... e,
cando nos amamos, cando somos unha, cando o pracer nos entolece, quero que todo
se pare, que ninguén nos interrompa, que nada se introduza nises momentos que
son só nosos... porque voo, voo por riba de todo o demais, esquezo todo iso que
me pode facer tremer ou ter medo e só sinto felicidade, ledicia e éxtase, sobre
todo ise éxtase que dura no tempo coma se fose o único que existe, que me fai perder
a noción de min mesma e desexar que Lúa nunca me deixe de abrazar, de acariñar
nin de bicar... Non me importa nada quedar totalmente ao descuberto diante
dela, entre os seus brazos, porque ela me ten toda, son totalmente dela, nises
momentos e en todos os demais, porque non concibo que o meu corpo me pertenza
só a min, senón tamén a ela. Ela cóidame coma se fose parte do seu ser e iso
faime ser dela.
Tamén quero
falar de Artemisa. Alégrame tanto que agora estea tan feliz coa muller coa que
sae... Falamos máis a miúdo porque ela xa pode conversar comigo sen sentirse
mal. Cóntame cousiñas da súa vida e eu só sinto alegría por ela. Cando me confesou
que estaba saíndo con Mire, notei que se me encollía a ialma e que lle dicía
adeus a esa etapa que vivín con ela, tan chea de momentos bonitos e tamén
ferintes... que se pechaba para sempre a nosa andaina, que xa o fixera cando
ela marchou de Ourense, pero aínda quedaba algo que nos facía sentir mal, que
nos doía, e agora todo iso desapareceu. Dáme moita mágoa que non puidesen vir a
Ourense para celebraren eiquí o Nadal. Teríame presentado a Mire, que di
Artemisa que devece por saber como son, e tamén teriamos vivido na aldea ises
momentos tan bonitos e máxicos... pero coido que iso o teremos que adiar para o
ano vindeiro.
O que importa
é que todos estamos ben e que a nosa vida é bonita... pero non podo evitar
sentir medo, que o medo ás veces me domee toda e me faga pensar en cousiñas que
nin ocorreron nin creo que ocorran. Cando es tan feliz, temes que calquera
cousiña poida estragar a túa felicidade, a maxia da túa vida. Por iso sempre
temos que ser agradecidos co que temos, co que a vida nos dá, co que
conseguimos e co que somos porque non é eterno nada, porque un día todo isto
pode desaparecer se nos falta un mínimo detalle da nosa rutina... e todo pode
mudar sen que o poidamos evitar, coma a corrente dun río que se escapa entre as
rochas.
Ogallá puidese
falar coa que fun hai trinta anos, que esmorecía nun psiquiátrico, sen
esperanza, sentindo que a vida se lle apagaba nas maos... que, por moito que se
esforzase por manter intacto o seu mundo, todos llo derroubaban sen piedade.
Ogallá me puidese dicir: “Agnes, ten esperanza, non desistas, non te rindas...
porque, dentro duns anos, poderás volver realidade ises soños”. E o que máis
debo de agradecer é que a tolemia non me quitase definitivamente a razón, estar
corda malia toda a dor que sufrín e que me esnaquizou a ialma, porque, entón,
se tivese perdido para sempre a miña razón, nada disto sería posíbel, non
estaría eiquí... e iso amósame que son máis forte do que podería pensar...
forte, pero fráxil, porque con moi pouquiño se me pode ferir. Con moi pouquiño,
pódeseme crebar a ialma ou rachar como un cristal antigo.
Cando Lúa
traballaba no instituto no que estivo traballando durante tantos anos, non
queriamos amosar abertamente que estamos xuntas. Agora tanto nos ten se a xente
non o acepta. Non adoita ocorrer que nos miren mal e agora todas esas persoas
que coñecían a Lúa cando traballaba eilí saben que está comigo. Ela mantivo a
súa vida en segredo porque traballar nun instituto é algo complexo e non todos
os pais ou os alumnos poden entender iste tipo de relaciós... pero agora xa somos
libres de todo. Cando entra na cafetaría, dáme unha aperta moi agarimosa coma
se non houbese ninguén ao noso redor e, se temos que bicarnos na metade da rúa,
facémolo sen problemas... aínda que, evidentemente, nistes tempos, coa máscara,
é moi complicado actuar tan libremente... pero agora é cando sentimos que nada
nos detén, que somos libres no noso mundo.
Teño na ialma
un remuíño de emocións moi estraño, emociós que se mesturan entre elas coma se
non quixesen vivir separadas. A ledicia e a gratitude mestúranse coa nostalxia.
Gustaríame poder pasar máis tempo na aldea e coa miña nai... pero seica agora
teñamos que reprimirnos para podermos estar xuntos todos cando todo isto pase.
Agora temos que facer ise esforzo para que a vida poida continuar alén desta
pandemia e paga a pena reprimir unha aperta que nos permitirá logo darnos todas
esas que non nos podemos dar agora...
O amor está
intacto, sempre, se as persoas o senten de verdade, coa ialma toda. O amor é
invencíbel se se sente de corazón, se non permitimos que o negativismo o
estrague. O amor é o máis forte que existe. Se non fose eisí, Lúa e mais non
seguiriamos queréndonos despois de vivirmos separadas durante tantos anos, non
sentiría iste amor pola miña terra, iste amor que sentín dende sempre... Todo
ficaría arestora no esquecemento... pero, se queremos de verdade, nin a
distancia nin un becho invisíbel pode destruír a forza do sentimento máis
bonito que existe.
Lunes, 28 de
diciembre de 2020
Hace dos meses, comencé a escribir en mi
diario una entrada que no quise ni pude terminar porque preferí centrarme en lo
que estaba viviendo en aquel entonces y en lo que me ocurría; mas no quiero que
esas palabras se pierdan en el olvido, por lo que las introduciré en la entrada
de hoy para que quede constancia de los preciosos momentos que viví en esa
semana...
Se va casi ya el mes de octubre; un mes
extraño, lleno de belleza y también de morriña, de restricciones, de miedo y de
ganas de ser optimistas. Durante este mes, viví muchos momentos duros que
pensaba que me abatirían, pero luego resurgía mi fuerza vital y el aliento que
mi alma siempre tuvo y entonces me sentía alegre de nuevo y capaz de
enfrentarme a todas las dificultades que la vida me pusiese delante. Cuando la
intensidad de la desesperación que me llenaba el alma disminuía, entonces podía
centrarme en cada momento y apreciar las cosiñas buenas que tenemos, que
realmente son muchísimas.
El lunes 26 fue mi cumpleaños. Fue un
cumpleaños distinto a todos. Ninguno es igual que el anterior. De un año para
otro, pueden cambiar tanto las cosas que parece que no sea nuestra existencia
la que estamos viviendo. El año pasado, todavía me faltaba Lúa. Ella vivía
creyendo que nunca más nos reencontraríamos y, un año después, estamos más
juntas que nunca. Me siento unida a ella como jamás me he sentido unida a nadie
y no concibo la vida sin ella. Mi vida tiene sentido porque ella está conmigo,
porque podemos compartir nuestra existencia, porque nos complementamos y porque
disfrutamos juntas de muchísimas cosiñas que no significarían lo mismo si las
hiciésemos solas. Con ella, todo tiene más brillo y emoción, hasta la película
más mala y aburrida con ella tiene otro tinte. Nos reímos de cualquier cosiña
que para otras personas podría resultar totalmente banal y absurda, pero
nuestro sentido del humor es muy semejante. También lloramos juntas cuando
alguna escena nos emociona y, al darnos cuenta de que la otra llora, nos
echamos a reír a la vez, con ternura e inocencia.
Como dije, el lunes fue mi cumpleaños.
Para mí, había comenzado siendo un día totalmente normal, igualiño a los que ya
llevamos viviendo desde hace semanas, aunque ninguno es igual a otro; mas
nuestra rutina sí está establecida. Lúa va a trabajar a la consulta que lleva
con una amiga suya y yo permanezco en casa ocupándome de todas las tareas de
las que me corresponde ocuparme esa semana. Lúa y yo hacemos turnos en ese
ámbito para que no tengamos que hacer siempre lo mismo. También estoy
intentando estudiar para unas oposiciones, pero me siento distraída y algo
espesa. No obstante, pienso que esto es temporal y que vendrá algún día en el
que me costará menos recordar todo lo que leo. También leo, escribo mucho y
corrijo la primera parte de mi novela. El tiempo pasa rápido y siento que no lo
desperdicio, pero echo muchísimo en falta trabajar en mi cafetería. A veces,
voy hasta mi cafetería y entro para limpiar el establecimiento y mantener en
orden las poquiñas cosas que no se echan a perder, que realmente son poquiñas.
Siento mucha nostalgia cuando estoy allí. No puedo evitar sentarme a alguna
mesa mientras tomo alguna infusión y leo, pero la mente se me va a muchos de
los recuerdos de los momentos hermosos y divertidos que viví allí. No saber
cuándo volveré a abrirla me tiene tristiña. También me tiene tristiña no saber
cuándo podré ir a la aldeíña. Yo pensaba que este año podría celebrar mi cumpleaños
en la aldea, acompañada por todas las personas que componen mi vida, armando
una gran foliada, disfrutando de la música, de los bailes, de la comida y del
vino... pero fue todo muy distinto. Ni pude estar con mi madre ni tampoco con
mis amigas, al menos físicamente.
No obstante, el día de mi cumpleaños acabó
convirtiéndose en uno de los más bonitos que vivía últimamente. Yo creía que
sería un día sin mucha emoción, pero hermoso. Lúa y yo teníamos previsto hacer
una cena deliciosa y montarnos nosotras nuestra propia fiestiña, con música,
también; pero todo fue muy diferente a lo que yo pensaba que haríamos. Además,
me entristeció un poquiño que, cuando íbamos a salir para dar nuestro rutinario
paseo por el Barbaña, Lúa me dijese que no iría conmigo porque le dolía la
cabeza, que fuese yo y que, cuando volviese, ella se encontraría mejor. Le
insistí en que no quería ir, que prefería quedarme con ella para cuidarla si
precisaba algo; pero ella me convenció de que me marchase, me decía con una
sonrisa brillante que no le pasaba nada grave, que sólo necesitaba descansar...
y a mí me extrañaba mucho que a Lúa le doliese la cabeza si la veía tan feliz,
tan alegre, tan activa y con una energía tan luminosa; mas le hice caso.
El otoño grita con fuerza aquí en Ourense,
con una fuerza hermosa que se me mete en el alma y me hace sentir nostálgica y
a la vez afortunada por poder percibir con tanta nitidez el esplendor de la
estación más bonita del año. En el paseo del Barbaña, el suelo es directamente
un manto de hojas marchitas que se hunden en la tierra para darles vida a los
mismos árboles que dejaron ir las hojas que llenaban sus ramas. Parece
increíble y mágico que la muerte pueda dar tanta vida. Las hojas marchitas
representan la decadencia de la vida, el fin de la vida, y precisamente son la
base de la vida, el alimento de la vida, la cuna de las nuevas hojas que luego
nacerán en primavera poblando esas ramas que el otoño tiñó de oro; mas no son
sólo las hojas de los árboles las que el otoño tiñó de esos colores tan
bonitos, sino también el suelo. El suelo está rojizo. Es como si se reflejase
en el suelo el color de las hojas que están a punto de caer. Además, por todas
partes huele a humedad, a la descomposición de las hojas que permanecen en el
suelo aguardando a que la tierra las absorba.
Cuando llegué de mi precioso paseo, todo
estaba en silencio en casa. Llamé a Lúa, pero ella no me contestaba.
Sintiéndome extrañada y muy preocupada, la busqué por toda la casa. Cuando
entré en el comedor, estaba todo oscuro, sin luz ninguna; la persiana del
balcón bajada, las luces apagadas... y, de repente, cuando intentaba entender
lo que ocurría, oí: “¡felicidades!”
Me volví de espaldas y vi que, en la
pantalla del ordenador portátil de Lúa, estaban Silvia, Uxía y Antía, todas
vestidas de un modo elegantísimo y preparadas para tocar música juntas. Lúa
apareció tras de mí también felicitándome y entonces entendí por qué no había
querido venir conmigo a dar el paseo. Lo entendí todo y me sentí tan feliz y
agradecida con todas ellas que no pude evitar echarme a llorar de emoción.
Me hicieron regalos muy bonitos, pero lo
que más me gustó fue tocar música con ellas, olvidar que no podíamos vernos,
que no podíamos compartir los ensayos, y tocamos música, cantamos y bailamos
con una alegría infinita... Fue un día muy bonito.
El otoño continuó avanzando hacia la
invernía; una invernía que comenzó con temperaturas cálidas que en nada se
asemejaban a las que tenemos ahora. Ahora tenemos lluvia, frío y nieve, nieve
en las montañas de Ourense y, evidentemente, en mi aldea; la que permanece tan
en silencio con el mundo que ni hablar a través del aire puede. No hay nada más
que silencio y silencio. Cuando regresé a la aldea después de casi cuatro meses
sin ir, noté que la tierra me agarraba del alma y tiraba de mis sentimientos
avisándome de que no aguantaba haber estado tan lejos de mí. Mis orígenes están
ahí, en esas montañas nevadas ya, blancas como el reflejo de la luna, blancas
como el luar y el color tierno de la mañana.
Había tanto silencio cuando bajamos del
coche y subimos el monte en el que se encuentra mi aldea que pensaba que no
vivía nadie allí ya, que todos se habían marchado, incluso los animales y los
árboles del bosque. Lúa me miró sabiendo lo que sentía, oyendo perfectamente
mis pensamientos y experimentando en su alma todos esos sentimientos que
llenaban la mía. Estábamos conectadas en ese momento tan especial. Hacía tanto
que no estábamos en la aldea que me parecía que llevaba años sin pisar ese
suelo, sin respirar los olores que llenan el bosque, que provienen de las
montañas...
hacía mucho frío aquel miércoles 23; un
frío que en Ourense casi no se sentía, pero que en la aldea gritaba con mucha
fuerza. Me parecía que había entrado en un mundo en el que el tiempo había
estado detenido desde siempre y para siempre. La vida allí tiene otro ritmo,
otro color y otro olor. Es todo distinto allí en la aldea y yo soy parte de ese
rincón del mundo que permanece intacto al paso del tiempo y al avance de la
Historia.
Hace semanas que volví a trabajar en la
cafetería. Abrimos mucho antes de que nos permitiesen atender a la gente en el
establecimiento. Podíamos preparar pedidos, pero no servir en mesa. En la
cafetería, las horas pasan tan rápido que ni me doy cuenta de que llegó el
momento de terminar la jornada laboral. Silvia trabaja por las tardes y yo, por
las mañanas. Nos va tan bien que no puedo creerlo. Apenas comenzamos a trabajar
con normalidad (dentro de esta normalidad extraña), nos recuperamos de todas
las pérdidas que sufrimos. Con Silvia me llevo tan bien... Para mí, es como si
fuese mi hermana. No conozco el amor de una hermana, pero sé que se asemejaría
a lo que nos une a Silvia y a mí.
Estoy feliz en mi vida y todos los días,
cuando abro los ojos, doy las gracias por todo lo que tengo. Mi vida es un
sueño hecho realidad. Vivir en Ourense, con Lúa, es mucho más de lo que podría
pedir, de lo que imaginé. No es sencillo explicar la emoción que me llena el
alma toda cuando estoy con Lúa, cuando la recuerdo, cuando sé que estoy con
ella, que ella me quiere, que nos queremos de verdad, con toda nuestra alma.
Con ella, me siento libre, tan libre que no me reprimo nada. En muchas
ocasiones, ella me demuestra que me conoce mejor que yo a mí misma.
Lo que sí echo muchísimo en falta son las
pandeiradas, tocar con la banda, estar con ellas creando música en nuestro
garaje. Quedó pendiente y detenida la grabación de nuestro primer disco.
Tendría quince canciones; la mayor parte de ellas son creaciones nuestras, pero
muchas son versiones de otras que nos gusta mucho tocar juntas. Espero que
pronto podamos recuperar nuestros ensayos. Tampoco pudimos hacer nuestro
concierto de Navidad; el que acostumbramos a hacer siempre en un centro de
cultura que hay cerca de la plaza Mayor.
Echo en falta también ir a la aldea, poder
sentarme junto a mi madre y hablar con ella durante horas sintiendo el abrazo
cálido de la lareira olvidando que afuera hace frío, ignorando que el tiempo
pasa, hablar las tres mientras la nieve sigue cayendo y sentirnos protegidas en
nuestro pequeño mundo. No puedo acercarme a mi madre. Soy yo quien no lo
permite porque estoy muy expuesta trabajando en una cafetería y no quiero
arriesgarme. Sé que no tengo nada porque de continuo estoy haciéndome la
prueba, pero no me fío. No podría soportar que mi madre se pusiese enferma con
el bicho. En la aldea, ella está a salvo y soy yo quien trae el peligro desde
fuera. Parece que en la aldea no puedan ocurrir cosas malas, pero sí que
suceden y lo mejor es intentar evitarlas por todos los medios.
A veces sufro por Lúa. Si le ocurriese
algo malo y tuviese que separarme de ella, me moriría, me moriría porque ella
me da su aire para que yo respire. No puedo vivir sin ella. Hablarle
continuamente, sin pensar en nada más que en comunicarme con ella, es una
costumbre. No es algo casual que acontezca porque sí. Es algo vital, esencial para
que nuestra vida se desenvuelva. No podría dormir bien si ella no me abrazase o
me tomase de la mano en mitad de la noche. No hace falta decirnos nada porque
la una sabe interpretar a la perfección la lengua de las miradas de la otra.
Las palabras no pueden expresar con tanta plenitud lo que sentimos. Hay gestos
únicos que sólo nosotras podemos entender. Una unión así es mágica, es tan
mágica que no parece ser parte de esta realidad en la que el mundo se ha
convertido a veces tan dolorosa, otras tan triste... porque siguen pasando
cosiñas que nos duelen, que nos hieren el alma, y continuamente tratamos de
llevar lo mejor posible todas esas dificultades que surgen de repente, sin que
nos demos cuenta de que van a aparecer.
Hace tiempo que la voz de mi intuición
intenta hablarme, avisándome de que he de aprovechar muy bien estos días, estas
semanas, estos meses, porque un día todo esto puede desaparecer de la noche a
la mañana. Ya está visto que la vida es frágil... pero me niego a aceptar que
esta vida tan bonita pueda tener fin. Lúa me dijo el otro día que, cuando
miraba a mi madre, sabía que así justamente iba a verme a mí cuando tuviese su
edad. Mi madre tiene 66 años, pero parece que tenga menos porque aún conserva
la belleza de su piel, su pelo negro, casi sin canas... y su vitalidad, a pesar
de estar algo más viejiña y tristiña. Hace un mes, mi madre pasó una temporada
muy mala, con mucha tristeza. No podía soportar que no nos viésemos cuando
vivimos ya en la misma tierra. Para ella, no vernos es una tortura, saber que
yo estoy en Ourense y que no puede visitarme, que nos separa algo que no se
ve... pero tengo la esperanza de que esto va a pasar... No obstante, esa
esperanza tan hermosa no puede luchar contra la voz de mi intuición. ¿Por qué
no puede hablarme claro de una vez? Últimamente, siempre va con avisos a
medias, con murmullos, sin palabras nítidas... y soy yo quien tiene que
interpretar lo que quiere decir.
Me cuesta ponerme a escribir en mi diario
porque estoy sumergida en la redacción de mi vida. Lúa está apasionada con lo
que estoy escribiendo y me anima a que luche por mi obra. Quiero publicarla,
pero todavía no me atreví a comenzar a buscar editoriales a las que enviarles
el manuscrito. Estoy muy satisfecha con lo que me está saliendo, pero me da
mucha vergüenza que mi existencia quede tan al descubierto. Cuento cosas muy
íntimas en esas líneas. No reprimo nada. Intento contarlo todo, explicar todos
mis sentimientos, mis ilusiones, mis deseos y también mis miedos. Soy yo tan de
lleno en esa historia que no imagino que otras personas puedan conocerme tan
plenamente. Pienso, por ejemplo, en los clientes de mi cafetería y siento que
me invade una enorme timidez; pero, a la vez, quiero luchar por mi obra porque
considero que es un canto a Galicia, una declaración de amor a mi tierra, a
todo lo que fuimos y somos los que nacimos aquí y amamos nuestra cuna, nuestra
aldea, nuestras montañas... porque considero que publicar esta novela es una
manera de hacer que el recuerdo de Galicia permanezca intacto en el tiempo, que
permanezca intacto también el recuerdo de todo eso que supuso la vida en el
campo... y no quiero que se pierdan todos esos esfuerzos por sobrevivir, todo
ese amor que yo sentí y siento por todo lo que tuve... y porque es la mejor
manera de darle las gracias a mi tierra por hacer de mí la persona que soy;
también es la manera más perfecta y bonita de defender el amor, los distintos
amores que existen en el mundo; el amor entre Lúa y yo, el amor a los animales
y a la tierra...
Últimamente me siento mucho más sensible
que nunca, pero es una sensibilidad especial que me vuelve de cristal. Los ojos
se me llenan de lágrimas con muy poquiño y ocurre porque cualquier detalle
puede parecerme hermoso, porque consigo ver la belleza y la tristeza de cada
instante, de cada situación o hecho sin esforzarme nada. No me siento mal por
llorar por cosas que quizás no tengan importancia. Me siento inspirada y,
además, me gusta perderme en esa inspiración que me arranca palabras tan
bonitas, versos convertidos en música, sentimientos convertidos en versos y en
melodías que Lúa y yo tocamos con nuestros instrumentos predilectos. Me
gustaría, muchas veces, que el tiempo se detuviese cuando cantamos juntas,
cuando vemos la tele juntas, cuando hablamos, cuando cenamos juntas... porque
no quiero separarme de ella, porque estoy tan a gusto que no me hace falta nada
más... y, cuando nos amamos, cuando somos una, cuando el placer nos enloquece,
quiero que todo se pare, que nadie nos interrumpa, que nada se introduzca en
esos momentos que son sólo nuestros... porque vuelo, vuelo por encima de todo
lo demás, olvido todo eso que puede hacerme temblar o tener miedo y sólo siento
felicidad, alegría y éxtasis, sobre todo ese éxtasis que dura en el tiempo como
si fuese lo único que existe, que me hace perder la noción de mí misma y desear
que Lúa no me deje de abrazar, de acariciar ni de besar... No me importa nada quedarme
totalmente al descubierto delante de ella, entre sus brazos, porque ella me
tiene toda, soy totalmente de ella, en esos momentos y en todos los demás,
porque no concibo que mi cuerpo me pertenezca sólo a mí, sino también a ella.
Ella me cuida como si fuese parte de su ser y eso me hace ser de ella.
También quiero hablar de Artemisa. Me
alegra tanto que ahora esté tan feliz con la mujer con la que sale... Hablamos
más a menudo porque ella ya puede conversar conmigo sin sentirse mal. Me cuenta
cosiñas de su vida y yo sólo siento alegría por ella. Cuando me confesó que
estaba saliendo con Mire, noté que se me encogía el alma y que le decía adiós a
esa etapa que viví con ella, tan llena de momentos bonitos y también
hirientes... que se cerraba para siempre nuestra época, que ya lo había hecho
cuando ella se marchó de Ourense, pero aún quedaba algo que nos hacía sentir
mal, que nos dolía, y ahora todo eso desapareció. Me da mucha pena que no
pudiesen venir a Ourense para celebrar aquí la Navidad. Me habría presentado a
Mire, que dice Artemisa que ansía saber cómo soy, y también habríamos vivido en
la aldea esos momentos tan bonitos y mágicos... pero creo que eso tendremos que
adelantarlo para el año que viene.
Lo que importa es que todos estamos bien y
que nuestra vida es bonita... pero no puedo evitar sentir miedo, que el miedo a
veces me domine toda y me haga pensar en cosiñas que no han ocurrido ni creo
que ocurran. Cuando eres tan feliz, temes que cualquier cosiña pueda estropear
tu felicidad, la magia de tu vida. Por eso siempre tenemos que ser agradecidos
con lo que tenemos, con lo que la vida nos da, con lo que conseguimos y con lo
que somos porque no es eterno nada, porque un día todo esto puede desaparecer
si nos falta un mínimo detalle de nuestra rutina... y todo puede cambiar sin
que podamos evitarlo, como la corriente de un río que se escapa entre las
rocas.
Ojalá pudiese hablar con la que fui hace
treinta años, que se consumía en un psiquiátrico, sin esperanza, sintiendo que
la vida se le apagaba en las manos... que, por mucho que se esforzase por
mantener intacto su mundo, todos se lo derrumbaban sin piedad. Ojalá pudiese
decirme: “Agnes, ten esperanza, no desistas, no te rindas... porque, dentro de
unos años, podrás volver realidad esos sueños”. Y lo que más debo agradecer es
que la locura no me quitase definitivamente la razón, estar cuerda pese a todo
el dolor que sufrí y que me destrozó el alma, porque, entonces, si hubiese
perdido para siempre mi razón, nada de esto sería posible, no estaría aquí... y
eso me demuestra que soy más fuerte de lo que podría pensar... fuerte, pero
frágil, porque con muy poquiño puede herírseme. Con muy poquiño, se me puede
quebrar el alma o rasgar como un cristal antiguo.
Cuando Lúa trabajaba en el instituto en el
que estuvo trabajando durante tantos años, no queríamos demostrar abiertamente
que estamos juntas. Ahora tanto nos da si la gente no lo acepta. No habitúa
ocurrir que nos miren mal y ahora todas esas personas que conocían a Lúa cuando
trabajaba allí saben que está conmigo. Ella mantuvo su vida en secreto porque
trabajar en un instituto es algo complejo y no todos los padres o los alumnos
pueden entender este tipo de relaciones... pero ahora ya somos libres del todo.
Cuando entra en la cafetería, me da un abrazo muy cariñoso como si no hubiese
nadie a nuestro alrededor y, si tenemos que besarnos en mitad de la calle, lo
hacemos sin problemas... aunque, evidentemente, en estos tiempos, con la
mascarilla, es muy complicado actuar tan libremente... pero ahora es cuando
sentimos que nada nos detiene, que somos libres en nuestro mundo.
Tengo en el alma un remolino de emociones
muy extraño, emociones que se mezclan entre ellas como si no quisiesen vivir
separadas. La alegría y la gratitud se mezclan con la nostalgia. Me gustaría
poder pasar más tiempo en la aldea y con mi madre... pero quizás ahora tengamos
que reprimirnos para poder estar juntos cuando todo esto pase. Ahora tenemos
que hacer ese esfuerzo para que la vida pueda continuar más allá de esta pandemia
y merece la pena reprimir un abrazo que nos permitirá luego darnos todos ésos
que no podemos darnos ahora...
El amor está intacto, siempre, si las
personas lo sienten de verdad, con toda el alma. El amor es invencible si se
siente de corazón, si no permitimos que la negatividad lo estropee. El amor es
lo más fuerte que existe. Si no fuese así, Lúa y yo no seguiríamos queriéndonos
después de vivir separadas durante tantos años, no sentiría este amor por mi
tierra, este amor que sentí desde siempre... Todo permanecería ahora mismo en
el olvido... pero, si queremos de verdad, ni la distancia ni un bicho invisible
puede destruir la fuerza del sentimiento más bonito que existe.
Una entrada agridulce, pero preciosa. Resaltar lo primero el amor tan grande que siente Agnes por Lúa. Le dedica palabras muy bonitas y profundas, que transmiten muchísimo amor. Son palabras escritas con el alma. Es tal su amor por ella que no cree que pudiese vivir sin ella. Me encanta además que se sientan tan libres, que su amor pueda volar como un pájaro a dónde les de la gana, sin jaulas ni barreras. Atrás quedaron los tiempos de represión, de miedo y vergüenza. Son otros tiempos, son otras Agnes y Lúa. Me encanta la sorpresa que le dio Lúa a Agnes. Todas sus amigas juntas, aunque sea de forma virtual, cantando. Lúa lo preparó todo muy bien. Habla de las restricciones, de no poder ir a la aldea, de no ver a su madre. No son restricciones impuestas por nadie, ella misma se las impone, por seguridad y amor a su madre y la aldea. No soportaría que por ella, alguien enfermase. Al menos la cafetería va bien con los pedidos y ya están recuperadas de las pérdidas. También está metida de lleno en la redacción de su vida. Se abre tanto que le da un poco de vergüenza, que todos la conozcan tan profundamente. Tiene que pensar que al hacerlo, todos descubrirán a una persona maravillosa, con un corazón enorme, sin maldad y mucho amor por su tierra. Seguro que todos la adorarán todavía más. Por último, hablar de esa intuición que le dice que aproveche el tiempo actual, que todo puede cambiar en cualquier momento. No sé a qué puede ser debido. No puede ver claramente que es lo que le quiere decir exactamente la intuición, pero esperemos que no sea nada malo, o al menos, algo muy malo. ¡Ah! Artemisa, que se me olvidaba. Parece feliz y yo creo que ahora sí, se cierra definitivamente esa etapa de su vida. Lo que vivieron quedará solamente en sus recuerdos. Ahora, es posible que puedan ser amigas, aunque nada volverá a ser igual. Un capítulo precioso, que he devorado en un momento. Ay, y esas descripciones de su entorno, de la naturaleza...es maravilloso. No es necesario comprar un billete e ir en avión para viajar, y a lugares tan bonitos como esos. ¡Me encanta esta entrada, ntoch!
ResponderEliminar