martes, 29 de diciembre de 2020

DIARIO DE AGNES: LUNS, 28 DE DECEMBRO DE 2020

Luns, 28 de decembro de 2020:

Hai dous meses, comecei a escribir no meu diario unha entrada que non quixen nin puiden rematar porque preferín centrarme no que estaba a vivir daquela e no que me ocorría; mais non quero que esas palabras se perdan no esquecemento, polo que as introducirei na entrada de hoxe para que quede constancia dos preciosos momentos que vivín nesa semana...

 

Vaise case xa o mes de outubro; un mes estraño, cheo de beleza e tamén de morriña, de restriciós, de medo e de ganas de sermos optimistas. Durante iste mes, vivín moitos momentos duros que pensaba que me abaterían, pero logo rexurdía a miña forza vital e o alento que a miña ialma sempre tivo e entón sentíame leda de novo e capaz de enfrontarme a todas as dificultades que a vida me puxese diante. Cando a intensidade da desesperación que me enchía a ialma diminuía, entón podía centrarme en cada momento e apreciar as cousiñas boas que temos, que realmente son moitísimas.

O luns 26 foi o meu aniversario. Foi un aniversario distinto a todos. Ningún é igual có anterior. Dun ano para outro, poden mudar tanto as cousas que parece que non sexa a nosa existencia a que estamos a vivir. O ano pasado, aínda me faltaba Lúa. Ela vivía crendo que nunca máis nos reencontrariamos e, un ano despois, estamos máis xuntas que nunca. Síntome unida a ela como xamais me sentín unida a ninguén e non concibo a vida sen ela. A miña vida ten sentido porque ela está comigo, porque podemos compartir a nosa existencia, porque nos complementamos e porque gozamos xuntas de moitísimas cousiñas que non significarían o mesmo se as fixésemos soas. Con ela, todo ten máis brillo e emoción, ata a película máis mala e aburrida con ela ten outra tinguidura. Rimos de calquera cousiña que para outras persoas podería resultar totalmente banal e absurda, pero o noso sentido do humor é moi semellante. Tamén choramos xuntas cando algunha escena nos emociona e, ao dármonos de conta de que a outra chora, botámonos a rir asemade, con tenrura e inocencia.

Como dixen, o luns foi o meu aniversario. Para min, comezara sendo un día totalmente normal, igualiño aos que xa levamos vivindo dende hai semanas, aínda que ningún é exactamente igual a outro; mais a nosa rutina si está establecida. Lúa vai traballar á consulta que leva cunha amiga súa e eu fico na casa ocupándome de todas as tarefas das que me corresponde ocuparme esa semana. Lúa e mais eu facemos quendas nese eido para que non teñamos que facer sempre o mesmo. Tamén estou tentando estudar para unhas oposiciós, pero síntome distraída e algo espesa. Non obstante, penso que isto é temporal e que virá algún día no que me custará menos lembrar todo o que leo. Tamén leo, escribo moito e corrixo a primeira parte da miña novela. O tempo pasa rápido e sinto que non o desperdicio, pero boto moitísimo en falla traballar na miña cafetaría. Ás veces, vou deica a miña cafetaría e entro para limpar o establecemento e manter en orde as pouquiñas cousas que non se botan a perder, que realmente son pouquiñas. Sinto moita nostalxia cando estou eilí. Non podo evitar sentar a algunha mesa namentres tomo unha infusión e leo, pero a mente váiseme ás lembranzas de moitos dos momentos fermosos e divertidos que vivín eilí. Non saber cando a volverei abrir tenme tristeiriña. Tamén me ten tristeiriña non saber cando poderei ir á aldeíña. Eu pensaba que iste ano podería celebrar o meu aniversario na aldea, acompañada polas persoas todas que commpoñen a miña vida, armando unha grande foliada, gozando da música, dos bailes, da comida e do viño... pero foi todo moi distinto. Nin puiden estar coa miña nai nin tampouco coas miñas amigas, alomenos fisicamente.

Non obstante, o día do meu aniversario acabou convertíndose nun dos días máis bonitos que vivía ultimamente. Eu cría que sería un día sen moita emoción, pero fermoso. Lúa e mais eu tiñamos previsto facer unha cea deliciosa e montarnos nós a nosa propia festiña, con música, tamén; pero todo foi moi diferente ao que eu pensaba que fariamos. Ademais, entristeceume un pouquiño que, cando iamos saír para darmos o noso rutinario paseo polo Barbaña, Lúa me dixese que non iría comigo porque lle doía a cabeza, que fose eu e que, cando voltase, ela se encontraría millor. Insistinlle en que non quería ir, que prefería ficar con ela para coidala se precisaba algo;pero ela convenceume de que marchase, dicíame cun sorriso brillante que non lle pasaba ren grave, que só necesitaba descansar... e a min estrañábame moito que a Lúa lle doese a cabeza se a vía tan feliz, tan alegre, tan activa e cunha enerxía tan luminosa; mais fíxenlle caso.

O outono berra con forza eiquí en Ourense, cunha forza fermosa que se me mete na ialma e faime sentir nostálxica e asemade afortunada por poder percibir con tanta nitidez o esplendor da estación máis bonita do ano. No paseo do Barbaña, o chao é directamente un manto de follas murchas que se afunden na terra para darlles vida ás mesmas árbores que deixaron ir as follas que enchían as súas pólas. Parece incríbel e máxico que a morte poida dar tanta vida. As follas murchas representan a decadencia da vida, a fin da vida, e precisamente son a base da vida, o alimento da vida, o berce das novas follas que logo nacerán en primavera poboando esas pólas que o outono tinxiu de ouro; mais non son só as follas das árbores as que o outono tinxiu desas cores tan bonitas, senón tamén o chao. O chao está avermellado. É coma se se reflectise no chao a cor das follas que están a piques de caer. Ademais, por todas partes recende a humidade, á descomposición das follas que fican no chao agardando que a terra as absorba.

Cando cheguei do meu precioso paseo, todo estaba en silencio na casa. chamei a Lúa, pero ela non me contestaba. Sentíndome estrañada e moi preocupada, procureina pola casa toda. Cando entrei no comedor, estaba todo escuro, sen luz ningunha; a persiá do balcón baixada, as luces apagadas... e, de repente, cando tentaba entender o que ocorría, ouvín: “parabéns!”

Vireime de costas e vin que, na pantalla do ordenador portátil de Lúa, estaban Silvia, Uxía e mais Antía, todas vestidas dun xeito elegantísimo e preparadas para tocarmos música xuntas. Lúa apareceu tras miña tamén dándome os parabéns e entón entendín por que non quixera vir comigo dar o paseo. Entendino todo e sentinme tan feliz e agradecida con todas elas que non puiden evitar botarme a chorar de emoción.

Fixéronme agasallos moi bonitos, pero o que máis me gustou foi tocar música con elas, esquecer que non nos podiamos ver, que non podiamos compartir os ensaios, e tocamos música, cantamos e bailamos cunha ledicia infinda... Foi un día moi bonito.

 

O outono continuou avanzando cara a invernía; unha invernía que comezou con temperaturas cálidas que en nada se asemellaban ás que temos agora. Agora temos choiva, frío e neve, neve nas montañas de Ourense e, evidentemente, na miña aldea; a que fica tan en silencio co mundo que nin falar a través do ar pode. Non hai ren máis que silencio e silencio. Cando voltei á aldea despois de case catro meses sen ir, notei que a terra me agarraba da ialma e turraba dos meus sentimentos avisándome de que non aguantaba ter estado tan lonxe de min. As miñas orixes están eí, nesas montañas nevadas xa, brancas como o reflexo da lúa, brancas como o luar e a cor tenra da mañá.

Había tanto silencio cando baixamos do coche e subimos o monte no que se encontra a miña aldea que pensaba que non vivía ninguén eilí xa, que todos marcharan, mesmo os animais e as árbores do bosque. Lúa miroume sabendo o que sentía, ouvindo perfectamente os meus pensamentos e experimentando na súa ialma todos ises sentimentos que enchían a miña. Estabamos conectadas nise momento tan especial. Había tanto que non estabamos na aldea que me parecía que levaba anos sen pisar ise chao, sen respirar os recendos que enchen o bosque, que proveñen das montañas...

Ía moito frío aquel mércores 23; un frío que en Ourense case non se sentía, pero que na aldea berraba con moita forza. Parecíame que entrara a un mundo no que o tempo estivera detido dende sempre e para sempre. A vida eilí ten outro ritmo, outra cor e outra olor. É distinto todo eilí na aldea e eu son parte dise recuncho do mundo que fica intacto ao paso do tempo e ao avance da Historia.

Hai semanas que volvín traballar na cafetaría. Abrimos moito antes de que nos permitisen atender á xente no establecemento. Podiamos preparar pedidos, pero non servir en mesa. Na cafetaría, as horas pasan tan rápido que nin me dou de conta de que chegou o momento de rematar a xornada laboral. Silvia traballa polas tardes e eu, nas mañás. Vainos tan ben que non o podo crer. Apenas comezamos a traballar con normalidade (dentro desta normalidade estraña), recuperámonos de todas as perdas que sufrimos. Con Silvia lévome tan ben... Para min, é coma se fose a miña irmá. Non coñezo o amor dunha irmá, pero sei que se asemellaría ao que nos une a Silvia e a min.

Estou feliz na miña vida e todos os días, cando abro os ollos, dou as grazas por todo o que teño. A miña vida é un soño feito realidade. Vivir en Ourense, con Lúa, é moito máis do que podería pedir, do que imaxinei. Non é sinxelo explicar a emoción que me enche a ialma toda cando estou con Lúa, cando a lembro, cando sei que estou con ela, que ela me quere, que nos queremos de verdade, coa nosa ialma toda. Con ela, síntome libre, tan libre que non me reprimo nada. En moitas ocasiós, ela amósame que me coñece millor que eu a min mesma.

O que si boto moitísimo en falla son as pandeiradas, tocar coa banda, estar con elas creando música no noso garaxe. Quedou pendente e detida a gravación do noso primeiro disco. Tería quince canciós; a meirande parte delas son creaciós nosas, pero moitas son versiós doutras que nos gusta moito tocar xuntas. Agardo que pronto poidamos recuperar os nosos ensaios. Tampouco puidemos facer o noso concerto de Nadal; o que adoitamos facer sempre nun centro de cultura que hai preto da praza Maior.

Boto en falla tamén ir á aldea, poder sentar xunta a miña nai e falar con ela durante horas sentindo a aperta cálida da lareira esquecendo que fóra vai frío, ignorando que o tempo pasa, falarmos as tres namentres a neve segue a caer e sentirnos protexidas no noso pequeno mundo. Non me podo achegar á miña nai. Son eu quen non o permite porque estou moi exposta traballando nunha cafetaría e non me quero arriscar. Sei que non teño nada porque decotío me estou a facer a proba, pero non me fío. Non podería aturar que a miña nai se puxese doente co becho. Na aldea, ela está a salvo e son eu quen trae o perigo dende fóra. Parece que na aldea non poidan ocorrer cousas malas, pero si que suceden e o millor é tentalas evitar por todos os medios.

Ás veces sufro por Lúa. Se lle ocorrese algo malo e tivese que separarme dela, morrería, morrería porque ela me dá o seu ar para que eu respire. Non podo vivir sen ela. Falarlle decotío, sen pensar en ren máis que en comunicarme con ela, é un costume. Non é algo casual que aconteza porque si. É algo vital, esencial para que a nosa vida se desenvolva. Non podería durmir ben se ela non me abrazase ou me tomase da mao na metade da noite. Non fai falta dicirnos nada porque a unha sabe interpretar á perfección a lingua dos ollares da outra. As verbas non poden expresar con tanta plenitude o que sentimos. Hai xestos únicos que só nós podemos entender. Unha unión eisí é máxica, é tan máxica que non parece ser parte desta realidade na que o mundo se converteu ás veces tan dolorosa, outras tan triste... porque seguen a pasar cousiñas que nos doen, que nos feren a ialma, e continuamente tratamos de levar o millor posíbel todas esas dificultades que xurden de repente, sen que nos deamos de conta de que van aparecer.

Hai tempo que a voz da miña intuición me tenta falar, avisándome de que hei de aproveitar moi ben istes días, estas semanas, istes meses, porque un día todo isto pode desaparecer da noite á mañá. Xa está visto que a vida é fráxil... pero négome a acewptar que esta vida tan bonita poida ter fin. Lúa díxome o outro día  que, cando miraba á miña nai, sabía que eisí xustamente me ía ver a min cando tivese a súa idade. A miña nai ten 66 anos, pero parece que teña menos porque aínda conserva a beleza da súa pel, o seu pelo negro, case sen canas... e a súa vitalidade, malia est ar algo máis velliña e tristeiriña. Hai un mes, a miña nai pasou unha tempada moi mala, con moita tristura. Non podía aturar que non nos vísemos cando vivimos xa na mesma terra. Para ela, non vérmonos é unha tortura, saber que eu estou en Ourense e que non me pode visitar, que nos separa algo que non se ve... pero teño a esperanza de que isto vai pasar... Non obstante, esa esperanza tan fermosa non pode loitar contra a voz da miña intuición. Por que non me pode falar claro dunha vez? Ultimamente, sempre vai con avisos a medias, con murmurios, sen verbas nidias... e son eu quen ten que interpretar o que me quere dicir.

Cústame poñerme a escribir no meu diario porque estou mergullada na redacción da miña vida. Lúa está apaixonada co que estou escribindo e anímame a que loite pola miña obra. Quero publicala, pero aínda non me atrevín a comezar a buscar editoriais ás que enviarlles o manuscrito. Estou moi satisfeita co que me está a saír, pero dáme moita vergonza que a miña existencia quede tan ao descuberto. Conto cousas moi íntimas nesas liñas. Non reprimo nada. Tento contalo todo, explicar todos os meus sentimentos, as miñas ilusiós, os meus desexos e tamén os meus medos. Son eu tan de cheo nesa historia que non imaxino que outras persoas me poidan coñecer tan plenamente. Penso, por exemplo, nos clientes da miña cafetaría e sinto que me invade unha enorme timidez; pero, asemade, quero loitar pola miña obra porque considero que é un canto a Galicia, unha declaración de amor á miña terra, a todo o que fomos e somos os que nacemos eiquí e amamos o noso berce, a nosa aldea, as nosas montañas... porque considero que publicar esta novela é unha maneira de facer que a lembranza de Galicia fique intacta no tempo, que fique intacto tamén o recordo de todo iso que supuxo a vida no campo... e non quero que se perdan todos ises esforzos por sobrevivir, todo ise amor que eu sentín e sinto por todo o que tiven... e porque é a millor maneira de darlle as grazas á miña terra por facer de min a persoa que son; tamén é a maneira máis perfecta e bonita de defender o amor, os distintos amores que existen no mundo; o amor entre Lúa e mais eu, o amor aos animais e á terra...

Ultimamente síntome moito máis sensíbel que nunca, pero é unha sensibilidade especial que me volve de cristal. Os ollos énchenseme de bágoas con moi pouquiño e ocorre porque calquera detalle me pode parecer fermoso, porque consigo ver a beleza e a tristura de cada intre, de cada situación o feito sen esforzarme nada. Non me sinto mal por chorar por cousas que seica non teñan importancia. Síntome inspirada e, ademais, gústame perderme nesa inspiración que me arrinca verbas tan bonitas, versos convertidos en música, sentimentos convertidos en versos e en melodías que Lúa e mais eu tocamos cos nosos instrumentos predilectos. Gustaríame, moitas veces, que o tempo se detivese cando cantamos xuntas, cando vemos a tele xuntas, cando falamos, cando ceamos xuntas... porque non me quero separar dela, porque estou tan a gusto que non me fai falta nada máis... e, cando nos amamos, cando somos unha, cando o pracer nos entolece, quero que todo se pare, que ninguén nos interrompa, que nada se introduza nises momentos que son só nosos... porque voo, voo por riba de todo o demais, esquezo todo iso que me pode facer tremer ou ter medo e só sinto felicidade, ledicia e éxtase, sobre todo ise éxtase que dura no tempo coma se fose o único que existe, que me fai perder a noción de min mesma e desexar que Lúa nunca me deixe de abrazar, de acariñar nin de bicar... Non me importa nada quedar totalmente ao descuberto diante dela, entre os seus brazos, porque ela me ten toda, son totalmente dela, nises momentos e en todos os demais, porque non concibo que o meu corpo me pertenza só a min, senón tamén a ela. Ela cóidame coma se fose parte do seu ser e iso faime ser dela.

Tamén quero falar de Artemisa. Alégrame tanto que agora estea tan feliz coa muller coa que sae... Falamos máis a miúdo porque ela xa pode conversar comigo sen sentirse mal. Cóntame cousiñas da súa vida e eu só sinto alegría por ela. Cando me confesou que estaba saíndo con Mire, notei que se me encollía a ialma e que lle dicía adeus a esa etapa que vivín con ela, tan chea de momentos bonitos e tamén ferintes... que se pechaba para sempre a nosa andaina, que xa o fixera cando ela marchou de Ourense, pero aínda quedaba algo que nos facía sentir mal, que nos doía, e agora todo iso desapareceu. Dáme moita mágoa que non puidesen vir a Ourense para celebraren eiquí o Nadal. Teríame presentado a Mire, que di Artemisa que devece por saber como son, e tamén teriamos vivido na aldea ises momentos tan bonitos e máxicos... pero coido que iso o teremos que adiar para o ano vindeiro.

O que importa é que todos estamos ben e que a nosa vida é bonita... pero non podo evitar sentir medo, que o medo ás veces me domee toda e me faga pensar en cousiñas que nin ocorreron nin creo que ocorran. Cando es tan feliz, temes que calquera cousiña poida estragar a túa felicidade, a maxia da túa vida. Por iso sempre temos que ser agradecidos co que temos, co que a vida nos dá, co que conseguimos e co que somos porque non é eterno nada, porque un día todo isto pode desaparecer se nos falta un mínimo detalle da nosa rutina... e todo pode mudar sen que o poidamos evitar, coma a corrente dun río que se escapa entre as rochas.

Ogallá puidese falar coa que fun hai trinta anos, que esmorecía nun psiquiátrico, sen esperanza, sentindo que a vida se lle apagaba nas maos... que, por moito que se esforzase por manter intacto o seu mundo, todos llo derroubaban sen piedade. Ogallá me puidese dicir: “Agnes, ten esperanza, non desistas, non te rindas... porque, dentro duns anos, poderás volver realidade ises soños”. E o que máis debo de agradecer é que a tolemia non me quitase definitivamente a razón, estar corda malia toda a dor que sufrín e que me esnaquizou a ialma, porque, entón, se tivese perdido para sempre a miña razón, nada disto sería posíbel, non estaría eiquí... e iso amósame que son máis forte do que podería pensar... forte, pero fráxil, porque con moi pouquiño se me pode ferir. Con moi pouquiño, pódeseme crebar a ialma ou rachar como un cristal antigo.

Cando Lúa traballaba no instituto no que estivo traballando durante tantos anos, non queriamos amosar abertamente que estamos xuntas. Agora tanto nos ten se a xente non o acepta. Non adoita ocorrer que nos miren mal e agora todas esas persoas que coñecían a Lúa cando traballaba eilí saben que está comigo. Ela mantivo a súa vida en segredo porque traballar nun instituto é algo complexo e non todos os pais ou os alumnos poden entender iste tipo de relaciós... pero agora xa somos libres de todo. Cando entra na cafetaría, dáme unha aperta moi agarimosa coma se non houbese ninguén ao noso redor e, se temos que bicarnos na metade da rúa, facémolo sen problemas... aínda que, evidentemente, nistes tempos, coa máscara, é moi complicado actuar tan libremente... pero agora é cando sentimos que nada nos detén, que somos libres no noso mundo.

Teño na ialma un remuíño de emocións moi estraño, emociós que se mesturan entre elas coma se non quixesen vivir separadas. A ledicia e a gratitude mestúranse coa nostalxia. Gustaríame poder pasar máis tempo na aldea e coa miña nai... pero seica agora teñamos que reprimirnos para podermos estar xuntos todos cando todo isto pase. Agora temos que facer ise esforzo para que a vida poida continuar alén desta pandemia e paga a pena reprimir unha aperta que nos permitirá logo darnos todas esas que non nos podemos dar agora...

O amor está intacto, sempre, se as persoas o senten de verdade, coa ialma toda. O amor é invencíbel se se sente de corazón, se non permitimos que o negativismo o estrague. O amor é o máis forte que existe. Se non fose eisí, Lúa e mais non seguiriamos queréndonos despois de vivirmos separadas durante tantos anos, non sentiría iste amor pola miña terra, iste amor que sentín dende sempre... Todo ficaría arestora no esquecemento... pero, se queremos de verdade, nin a distancia nin un becho invisíbel pode destruír a forza do sentimento máis bonito que existe.

 

Traducción: 


Lunes, 28 de diciembre de 2020

Hace dos meses, comencé a escribir en mi diario una entrada que no quise ni pude terminar porque preferí centrarme en lo que estaba viviendo en aquel entonces y en lo que me ocurría; mas no quiero que esas palabras se pierdan en el olvido, por lo que las introduciré en la entrada de hoy para que quede constancia de los preciosos momentos que viví en esa semana...

 

Se va casi ya el mes de octubre; un mes extraño, lleno de belleza y también de morriña, de restricciones, de miedo y de ganas de ser optimistas. Durante este mes, viví muchos momentos duros que pensaba que me abatirían, pero luego resurgía mi fuerza vital y el aliento que mi alma siempre tuvo y entonces me sentía alegre de nuevo y capaz de enfrentarme a todas las dificultades que la vida me pusiese delante. Cuando la intensidad de la desesperación que me llenaba el alma disminuía, entonces podía centrarme en cada momento y apreciar las cosiñas buenas que tenemos, que realmente son muchísimas.

El lunes 26 fue mi cumpleaños. Fue un cumpleaños distinto a todos. Ninguno es igual que el anterior. De un año para otro, pueden cambiar tanto las cosas que parece que no sea nuestra existencia la que estamos viviendo. El año pasado, todavía me faltaba Lúa. Ella vivía creyendo que nunca más nos reencontraríamos y, un año después, estamos más juntas que nunca. Me siento unida a ella como jamás me he sentido unida a nadie y no concibo la vida sin ella. Mi vida tiene sentido porque ella está conmigo, porque podemos compartir nuestra existencia, porque nos complementamos y porque disfrutamos juntas de muchísimas cosiñas que no significarían lo mismo si las hiciésemos solas. Con ella, todo tiene más brillo y emoción, hasta la película más mala y aburrida con ella tiene otro tinte. Nos reímos de cualquier cosiña que para otras personas podría resultar totalmente banal y absurda, pero nuestro sentido del humor es muy semejante. También lloramos juntas cuando alguna escena nos emociona y, al darnos cuenta de que la otra llora, nos echamos a reír a la vez, con ternura e inocencia.

Como dije, el lunes fue mi cumpleaños. Para mí, había comenzado siendo un día totalmente normal, igualiño a los que ya llevamos viviendo desde hace semanas, aunque ninguno es igual a otro; mas nuestra rutina sí está establecida. Lúa va a trabajar a la consulta que lleva con una amiga suya y yo permanezco en casa ocupándome de todas las tareas de las que me corresponde ocuparme esa semana. Lúa y yo hacemos turnos en ese ámbito para que no tengamos que hacer siempre lo mismo. También estoy intentando estudiar para unas oposiciones, pero me siento distraída y algo espesa. No obstante, pienso que esto es temporal y que vendrá algún día en el que me costará menos recordar todo lo que leo. También leo, escribo mucho y corrijo la primera parte de mi novela. El tiempo pasa rápido y siento que no lo desperdicio, pero echo muchísimo en falta trabajar en mi cafetería. A veces, voy hasta mi cafetería y entro para limpiar el establecimiento y mantener en orden las poquiñas cosas que no se echan a perder, que realmente son poquiñas. Siento mucha nostalgia cuando estoy allí. No puedo evitar sentarme a alguna mesa mientras tomo alguna infusión y leo, pero la mente se me va a muchos de los recuerdos de los momentos hermosos y divertidos que viví allí. No saber cuándo volveré a abrirla me tiene tristiña. También me tiene tristiña no saber cuándo podré ir a la aldeíña. Yo pensaba que este año podría celebrar mi cumpleaños en la aldea, acompañada por todas las personas que componen mi vida, armando una gran foliada, disfrutando de la música, de los bailes, de la comida y del vino... pero fue todo muy distinto. Ni pude estar con mi madre ni tampoco con mis amigas, al menos físicamente.

No obstante, el día de mi cumpleaños acabó convirtiéndose en uno de los más bonitos que vivía últimamente. Yo creía que sería un día sin mucha emoción, pero hermoso. Lúa y yo teníamos previsto hacer una cena deliciosa y montarnos nosotras nuestra propia fiestiña, con música, también; pero todo fue muy diferente a lo que yo pensaba que haríamos. Además, me entristeció un poquiño que, cuando íbamos a salir para dar nuestro rutinario paseo por el Barbaña, Lúa me dijese que no iría conmigo porque le dolía la cabeza, que fuese yo y que, cuando volviese, ella se encontraría mejor. Le insistí en que no quería ir, que prefería quedarme con ella para cuidarla si precisaba algo; pero ella me convenció de que me marchase, me decía con una sonrisa brillante que no le pasaba nada grave, que sólo necesitaba descansar... y a mí me extrañaba mucho que a Lúa le doliese la cabeza si la veía tan feliz, tan alegre, tan activa y con una energía tan luminosa; mas le hice caso.

El otoño grita con fuerza aquí en Ourense, con una fuerza hermosa que se me mete en el alma y me hace sentir nostálgica y a la vez afortunada por poder percibir con tanta nitidez el esplendor de la estación más bonita del año. En el paseo del Barbaña, el suelo es directamente un manto de hojas marchitas que se hunden en la tierra para darles vida a los mismos árboles que dejaron ir las hojas que llenaban sus ramas. Parece increíble y mágico que la muerte pueda dar tanta vida. Las hojas marchitas representan la decadencia de la vida, el fin de la vida, y precisamente son la base de la vida, el alimento de la vida, la cuna de las nuevas hojas que luego nacerán en primavera poblando esas ramas que el otoño tiñó de oro; mas no son sólo las hojas de los árboles las que el otoño tiñó de esos colores tan bonitos, sino también el suelo. El suelo está rojizo. Es como si se reflejase en el suelo el color de las hojas que están a punto de caer. Además, por todas partes huele a humedad, a la descomposición de las hojas que permanecen en el suelo aguardando a que la tierra las absorba.

Cuando llegué de mi precioso paseo, todo estaba en silencio en casa. Llamé a Lúa, pero ella no me contestaba. Sintiéndome extrañada y muy preocupada, la busqué por toda la casa. Cuando entré en el comedor, estaba todo oscuro, sin luz ninguna; la persiana del balcón bajada, las luces apagadas... y, de repente, cuando intentaba entender lo que ocurría, oí: “¡felicidades!”

Me volví de espaldas y vi que, en la pantalla del ordenador portátil de Lúa, estaban Silvia, Uxía y Antía, todas vestidas de un modo elegantísimo y preparadas para tocar música juntas. Lúa apareció tras de mí también felicitándome y entonces entendí por qué no había querido venir conmigo a dar el paseo. Lo entendí todo y me sentí tan feliz y agradecida con todas ellas que no pude evitar echarme a llorar de emoción.

Me hicieron regalos muy bonitos, pero lo que más me gustó fue tocar música con ellas, olvidar que no podíamos vernos, que no podíamos compartir los ensayos, y tocamos música, cantamos y bailamos con una alegría infinita... Fue un día muy bonito.

 

El otoño continuó avanzando hacia la invernía; una invernía que comenzó con temperaturas cálidas que en nada se asemejaban a las que tenemos ahora. Ahora tenemos lluvia, frío y nieve, nieve en las montañas de Ourense y, evidentemente, en mi aldea; la que permanece tan en silencio con el mundo que ni hablar a través del aire puede. No hay nada más que silencio y silencio. Cuando regresé a la aldea después de casi cuatro meses sin ir, noté que la tierra me agarraba del alma y tiraba de mis sentimientos avisándome de que no aguantaba haber estado tan lejos de mí. Mis orígenes están ahí, en esas montañas nevadas ya, blancas como el reflejo de la luna, blancas como el luar y el color tierno de la mañana.

Había tanto silencio cuando bajamos del coche y subimos el monte en el que se encuentra mi aldea que pensaba que no vivía nadie allí ya, que todos se habían marchado, incluso los animales y los árboles del bosque. Lúa me miró sabiendo lo que sentía, oyendo perfectamente mis pensamientos y experimentando en su alma todos esos sentimientos que llenaban la mía. Estábamos conectadas en ese momento tan especial. Hacía tanto que no estábamos en la aldea que me parecía que llevaba años sin pisar ese suelo, sin respirar los olores que llenan el bosque, que provienen de las montañas...

hacía mucho frío aquel miércoles 23; un frío que en Ourense casi no se sentía, pero que en la aldea gritaba con mucha fuerza. Me parecía que había entrado en un mundo en el que el tiempo había estado detenido desde siempre y para siempre. La vida allí tiene otro ritmo, otro color y otro olor. Es todo distinto allí en la aldea y yo soy parte de ese rincón del mundo que permanece intacto al paso del tiempo y al avance de la Historia.

Hace semanas que volví a trabajar en la cafetería. Abrimos mucho antes de que nos permitiesen atender a la gente en el establecimiento. Podíamos preparar pedidos, pero no servir en mesa. En la cafetería, las horas pasan tan rápido que ni me doy cuenta de que llegó el momento de terminar la jornada laboral. Silvia trabaja por las tardes y yo, por las mañanas. Nos va tan bien que no puedo creerlo. Apenas comenzamos a trabajar con normalidad (dentro de esta normalidad extraña), nos recuperamos de todas las pérdidas que sufrimos. Con Silvia me llevo tan bien... Para mí, es como si fuese mi hermana. No conozco el amor de una hermana, pero sé que se asemejaría a lo que nos une a Silvia y a mí.

Estoy feliz en mi vida y todos los días, cuando abro los ojos, doy las gracias por todo lo que tengo. Mi vida es un sueño hecho realidad. Vivir en Ourense, con Lúa, es mucho más de lo que podría pedir, de lo que imaginé. No es sencillo explicar la emoción que me llena el alma toda cuando estoy con Lúa, cuando la recuerdo, cuando sé que estoy con ella, que ella me quiere, que nos queremos de verdad, con toda nuestra alma. Con ella, me siento libre, tan libre que no me reprimo nada. En muchas ocasiones, ella me demuestra que me conoce mejor que yo a mí misma.

Lo que sí echo muchísimo en falta son las pandeiradas, tocar con la banda, estar con ellas creando música en nuestro garaje. Quedó pendiente y detenida la grabación de nuestro primer disco. Tendría quince canciones; la mayor parte de ellas son creaciones nuestras, pero muchas son versiones de otras que nos gusta mucho tocar juntas. Espero que pronto podamos recuperar nuestros ensayos. Tampoco pudimos hacer nuestro concierto de Navidad; el que acostumbramos a hacer siempre en un centro de cultura que hay cerca de la plaza Mayor.

Echo en falta también ir a la aldea, poder sentarme junto a mi madre y hablar con ella durante horas sintiendo el abrazo cálido de la lareira olvidando que afuera hace frío, ignorando que el tiempo pasa, hablar las tres mientras la nieve sigue cayendo y sentirnos protegidas en nuestro pequeño mundo. No puedo acercarme a mi madre. Soy yo quien no lo permite porque estoy muy expuesta trabajando en una cafetería y no quiero arriesgarme. Sé que no tengo nada porque de continuo estoy haciéndome la prueba, pero no me fío. No podría soportar que mi madre se pusiese enferma con el bicho. En la aldea, ella está a salvo y soy yo quien trae el peligro desde fuera. Parece que en la aldea no puedan ocurrir cosas malas, pero sí que suceden y lo mejor es intentar evitarlas por todos los medios.

A veces sufro por Lúa. Si le ocurriese algo malo y tuviese que separarme de ella, me moriría, me moriría porque ella me da su aire para que yo respire. No puedo vivir sin ella. Hablarle continuamente, sin pensar en nada más que en comunicarme con ella, es una costumbre. No es algo casual que acontezca porque sí. Es algo vital, esencial para que nuestra vida se desenvuelva. No podría dormir bien si ella no me abrazase o me tomase de la mano en mitad de la noche. No hace falta decirnos nada porque la una sabe interpretar a la perfección la lengua de las miradas de la otra. Las palabras no pueden expresar con tanta plenitud lo que sentimos. Hay gestos únicos que sólo nosotras podemos entender. Una unión así es mágica, es tan mágica que no parece ser parte de esta realidad en la que el mundo se ha convertido a veces tan dolorosa, otras tan triste... porque siguen pasando cosiñas que nos duelen, que nos hieren el alma, y continuamente tratamos de llevar lo mejor posible todas esas dificultades que surgen de repente, sin que nos demos cuenta de que van a aparecer.

Hace tiempo que la voz de mi intuición intenta hablarme, avisándome de que he de aprovechar muy bien estos días, estas semanas, estos meses, porque un día todo esto puede desaparecer de la noche a la mañana. Ya está visto que la vida es frágil... pero me niego a aceptar que esta vida tan bonita pueda tener fin. Lúa me dijo el otro día que, cuando miraba a mi madre, sabía que así justamente iba a verme a mí cuando tuviese su edad. Mi madre tiene 66 años, pero parece que tenga menos porque aún conserva la belleza de su piel, su pelo negro, casi sin canas... y su vitalidad, a pesar de estar algo más viejiña y tristiña. Hace un mes, mi madre pasó una temporada muy mala, con mucha tristeza. No podía soportar que no nos viésemos cuando vivimos ya en la misma tierra. Para ella, no vernos es una tortura, saber que yo estoy en Ourense y que no puede visitarme, que nos separa algo que no se ve... pero tengo la esperanza de que esto va a pasar... No obstante, esa esperanza tan hermosa no puede luchar contra la voz de mi intuición. ¿Por qué no puede hablarme claro de una vez? Últimamente, siempre va con avisos a medias, con murmullos, sin palabras nítidas... y soy yo quien tiene que interpretar lo que quiere decir.

Me cuesta ponerme a escribir en mi diario porque estoy sumergida en la redacción de mi vida. Lúa está apasionada con lo que estoy escribiendo y me anima a que luche por mi obra. Quiero publicarla, pero todavía no me atreví a comenzar a buscar editoriales a las que enviarles el manuscrito. Estoy muy satisfecha con lo que me está saliendo, pero me da mucha vergüenza que mi existencia quede tan al descubierto. Cuento cosas muy íntimas en esas líneas. No reprimo nada. Intento contarlo todo, explicar todos mis sentimientos, mis ilusiones, mis deseos y también mis miedos. Soy yo tan de lleno en esa historia que no imagino que otras personas puedan conocerme tan plenamente. Pienso, por ejemplo, en los clientes de mi cafetería y siento que me invade una enorme timidez; pero, a la vez, quiero luchar por mi obra porque considero que es un canto a Galicia, una declaración de amor a mi tierra, a todo lo que fuimos y somos los que nacimos aquí y amamos nuestra cuna, nuestra aldea, nuestras montañas... porque considero que publicar esta novela es una manera de hacer que el recuerdo de Galicia permanezca intacto en el tiempo, que permanezca intacto también el recuerdo de todo eso que supuso la vida en el campo... y no quiero que se pierdan todos esos esfuerzos por sobrevivir, todo ese amor que yo sentí y siento por todo lo que tuve... y porque es la mejor manera de darle las gracias a mi tierra por hacer de mí la persona que soy; también es la manera más perfecta y bonita de defender el amor, los distintos amores que existen en el mundo; el amor entre Lúa y yo, el amor a los animales y a la tierra...

Últimamente me siento mucho más sensible que nunca, pero es una sensibilidad especial que me vuelve de cristal. Los ojos se me llenan de lágrimas con muy poquiño y ocurre porque cualquier detalle puede parecerme hermoso, porque consigo ver la belleza y la tristeza de cada instante, de cada situación o hecho sin esforzarme nada. No me siento mal por llorar por cosas que quizás no tengan importancia. Me siento inspirada y, además, me gusta perderme en esa inspiración que me arranca palabras tan bonitas, versos convertidos en música, sentimientos convertidos en versos y en melodías que Lúa y yo tocamos con nuestros instrumentos predilectos. Me gustaría, muchas veces, que el tiempo se detuviese cuando cantamos juntas, cuando vemos la tele juntas, cuando hablamos, cuando cenamos juntas... porque no quiero separarme de ella, porque estoy tan a gusto que no me hace falta nada más... y, cuando nos amamos, cuando somos una, cuando el placer nos enloquece, quiero que todo se pare, que nadie nos interrumpa, que nada se introduzca en esos momentos que son sólo nuestros... porque vuelo, vuelo por encima de todo lo demás, olvido todo eso que puede hacerme temblar o tener miedo y sólo siento felicidad, alegría y éxtasis, sobre todo ese éxtasis que dura en el tiempo como si fuese lo único que existe, que me hace perder la noción de mí misma y desear que Lúa no me deje de abrazar, de acariciar ni de besar... No me importa nada quedarme totalmente al descubierto delante de ella, entre sus brazos, porque ella me tiene toda, soy totalmente de ella, en esos momentos y en todos los demás, porque no concibo que mi cuerpo me pertenezca sólo a mí, sino también a ella. Ella me cuida como si fuese parte de su ser y eso me hace ser de ella.

También quiero hablar de Artemisa. Me alegra tanto que ahora esté tan feliz con la mujer con la que sale... Hablamos más a menudo porque ella ya puede conversar conmigo sin sentirse mal. Me cuenta cosiñas de su vida y yo sólo siento alegría por ella. Cuando me confesó que estaba saliendo con Mire, noté que se me encogía el alma y que le decía adiós a esa etapa que viví con ella, tan llena de momentos bonitos y también hirientes... que se cerraba para siempre nuestra época, que ya lo había hecho cuando ella se marchó de Ourense, pero aún quedaba algo que nos hacía sentir mal, que nos dolía, y ahora todo eso desapareció. Me da mucha pena que no pudiesen venir a Ourense para celebrar aquí la Navidad. Me habría presentado a Mire, que dice Artemisa que ansía saber cómo soy, y también habríamos vivido en la aldea esos momentos tan bonitos y mágicos... pero creo que eso tendremos que adelantarlo para el año que viene.

Lo que importa es que todos estamos bien y que nuestra vida es bonita... pero no puedo evitar sentir miedo, que el miedo a veces me domine toda y me haga pensar en cosiñas que no han ocurrido ni creo que ocurran. Cuando eres tan feliz, temes que cualquier cosiña pueda estropear tu felicidad, la magia de tu vida. Por eso siempre tenemos que ser agradecidos con lo que tenemos, con lo que la vida nos da, con lo que conseguimos y con lo que somos porque no es eterno nada, porque un día todo esto puede desaparecer si nos falta un mínimo detalle de nuestra rutina... y todo puede cambiar sin que podamos evitarlo, como la corriente de un río que se escapa entre las rocas.

Ojalá pudiese hablar con la que fui hace treinta años, que se consumía en un psiquiátrico, sin esperanza, sintiendo que la vida se le apagaba en las manos... que, por mucho que se esforzase por mantener intacto su mundo, todos se lo derrumbaban sin piedad. Ojalá pudiese decirme: “Agnes, ten esperanza, no desistas, no te rindas... porque, dentro de unos años, podrás volver realidad esos sueños”. Y lo que más debo agradecer es que la locura no me quitase definitivamente la razón, estar cuerda pese a todo el dolor que sufrí y que me destrozó el alma, porque, entonces, si hubiese perdido para siempre mi razón, nada de esto sería posible, no estaría aquí... y eso me demuestra que soy más fuerte de lo que podría pensar... fuerte, pero frágil, porque con muy poquiño puede herírseme. Con muy poquiño, se me puede quebrar el alma o rasgar como un cristal antiguo.

Cuando Lúa trabajaba en el instituto en el que estuvo trabajando durante tantos años, no queríamos demostrar abiertamente que estamos juntas. Ahora tanto nos da si la gente no lo acepta. No habitúa ocurrir que nos miren mal y ahora todas esas personas que conocían a Lúa cuando trabajaba allí saben que está conmigo. Ella mantuvo su vida en secreto porque trabajar en un instituto es algo complejo y no todos los padres o los alumnos pueden entender este tipo de relaciones... pero ahora ya somos libres del todo. Cuando entra en la cafetería, me da un abrazo muy cariñoso como si no hubiese nadie a nuestro alrededor y, si tenemos que besarnos en mitad de la calle, lo hacemos sin problemas... aunque, evidentemente, en estos tiempos, con la mascarilla, es muy complicado actuar tan libremente... pero ahora es cuando sentimos que nada nos detiene, que somos libres en nuestro mundo.

Tengo en el alma un remolino de emociones muy extraño, emociones que se mezclan entre ellas como si no quisiesen vivir separadas. La alegría y la gratitud se mezclan con la nostalgia. Me gustaría poder pasar más tiempo en la aldea y con mi madre... pero quizás ahora tengamos que reprimirnos para poder estar juntos cuando todo esto pase. Ahora tenemos que hacer ese esfuerzo para que la vida pueda continuar más allá de esta pandemia y merece la pena reprimir un abrazo que nos permitirá luego darnos todos ésos que no podemos darnos ahora...

El amor está intacto, siempre, si las personas lo sienten de verdad, con toda el alma. El amor es invencible si se siente de corazón, si no permitimos que la negatividad lo estropee. El amor es lo más fuerte que existe. Si no fuese así, Lúa y yo no seguiríamos queriéndonos después de vivir separadas durante tantos años, no sentiría este amor por mi tierra, este amor que sentí desde siempre... Todo     permanecería ahora mismo en el olvido... pero, si queremos de verdad, ni la distancia ni un bicho     invisible puede destruir la fuerza del sentimiento más bonito que existe.