lunes, 10 de agosto de 2020

DIARIO DE AGNES: SÁBADO, 8 DE AGOSTO DE 2020

sábado, 8 de Agosto de 2020

Parece que pasou unha vida dende a última vez que escribín. Transcorreron moitos días, semanas e mesmo máis dun mes. Neste tempo, vivín tantas cousiñas... Cústame ordenar os meus pensamentos. Había tempo que quería sentar a escribir, pero non daba atopado o momento idóneo. Lúa e mais eu levamos moitas cousas para diante. Temos un grande proxecto comezado ao que nos estamos a dedicar en corpo e ialma e, amais, esta semana, volvín traballar despois de estar de vacaciós dende o trece de xullo. Silvia quedou ao coidado da cafetaría dende o 27 de xullo e agradézoo profundamente. Dende xuño, estamos traballando xuntas e hei de dicir que o negocio vai mellor que nunca. Recuperamos nuns pouquiños días esas perdas que sufrimos por mor do coronavirus.

O tempo pasa tan rápido que mesmo me dá a sensación de que ao día lle fallan horas. Axiña vén a anoitecida, case ás once da noite xa se vai a luz toda que nos daba o ceo, e caio na conta de que teño que ir durmir, de que o día xa rematou, cando aínda teño moito por facer. Lúa e mais eu vivimos nunha especie de burbulla grande na que tamén entran as persoas todas que queremos e que nos queren, as cousiñas que nos gusta facer, a aldeíña e Ourense toda coas súas rúas e os seus ríos. Nunca me esgotarei de pasear pola beiriña do Miño e tamén pola do Barbaña, que o temos preto da casiña, tamén.

O noso presente é marabilloso. Arestora, nin tan sequera o tema do virus me inquieta. Seguimos as medidas recomendadas e mesmo hei de dicir que me adoitei a traballar levando a cafetaría desta maneira tan distinta á de antes. Non me custa poñer a máscara para saír á rúa, aínda que, coa calor, si que me resulta complicado aturar que non me deixe respirar libremente. Tampouco me custa desinfectar as mesas sempre que se empregan nin levar unha limpeza fonda con todo. Afíxenme xa a esta nova situación na que estamos vivindo dende hai meses. Aínda así, hai momentos nos que si me estremezo, sobre todo cando vexo polo Telexornal que cada vez hai máis contaxiados. Non me gusta saber que non podemos vencer aínda este virus que mudou tanto as nosas vidas, pero xa non teño tanto medo como antes. Lúa tamén coida moito de si mesma e xa non volvemos discutir polo tema das máscaras. Mesmo eu saio coa quirúrxica a meirande parte das veces. Para traballar, si levo a FP2, pero porque estou en contacto con moita xente e sería ilóxico que non a levase. Estaría poñendo en perigo a miña saúde e a de Lúa, porque, coidándonos nós mesmas, coidamos á outra.

Non hai nada que me tire o sono, que me provoque ansiedade, que me faga sufrir nin que me inquiete, repito, e repítoo tanto porque coido que é a primeira vez na miña vida que me sinto totalmente ben, absolutamente ben. Se lembro deses momentos horríbeis que vivín por mor da miña “doenza”, paréceme que recordo unha vida que non é a miña, uns momentos que eu non vivín, porque me encontro tan ben e tan estábel que non podo crer que chegase a estar tan mal. Non hai na miña mente nin o menor rescaldo de todo ese padecemento, desa profunda tristura e dese desalento tan grande que me quitaba as ganas de vivir. Non queda nada das miñas paranoias, da miña ansiedade nin dos meus altibaixos na miña ialma, nada, absolutamente nada, e podo dicilo tan convencida porque hai moitísimas semanas que non me sinto mal. Encóntrome ben dende hai tanto tempo que me custa lembrar a última vez que estiven mal. Iso para min é unha vitoria, unha fermosa vitoria. Á fin, á fin podo asegurar que estou curada. Houbo momentos nos que tamén crin que todo pasara, que xa estaba de todo ben; pero, ao cabo dos días, algo facía tremer a miña estabilidade e caía, caía profundamente nun cantil do que me custaba moitísimo saír, nun abismo que non tiña fin. Podía estar ben, pero sabía que, ao cabo de dúas semanas como mínimo, todo ese benestar marcharía, esvaeceríase como a néboa na mañá, baixo o sol. Transcorreron xa máis de dous meses, e non volvín ter ningún ataque de nervios nin de ansiedade. Síntome completa, feliz e reconciliada coa miña vida e comigo mesma. Nunca crin que puidese ser tan feliz, nunca, e sei que esta felicidade vai durar moitísimo tempo. Seino porque o intúo e porque mo dixeron os Arcanos. Á fin conseguín determe nunha estabilidade firme.

Estou curada. Esa frase é a máis fermosa que pode existir na vida. Non saíu de min, non. Saíu de Lúa; dunha muller marabillosa que coñece profundamente a mente humana, que sabe entender os sentimentos mellor que ninguén, que pode comprender a dor coma se ela tivese experimentado toda a que existe no mundo. Foi ela quen mo dixo a noite daquel 25 de xullo, aquel precioso día no que nos unimos para sempre, diante das persoas que máis queremos no mundo, diante da nosa natureza amada, na nosa máxica aldeíña. Ese día foi un dos máis felices da miña vida, pero del falarei despois, estendéndome todo o que poida porque paga a pena facer fincapé en cada intre.

Aquela noite, despois de amarnos con loucura, de sermos libres entre os nosos brazos, libres dentro dun mundo que só era noso, Lúa comezoume a preguntar, namentres me acariñaba, canto tempo había que tivera un ataque de ansiedade. Eu non souben que contestarlle. Sei que, durante o confinamento, sufrín máis dun, pero as causas que mos provocaban eran totalmente comprensíbeis. Ela díxome que eses ataques non contaban. Ela referíase a eses ataques de pánico que nacían da nada, que me domeaban de repente por calquera motivo que, dende fóra, non tiña ningunha importancia. Entón quedei en silencio, sen saber que contestarlle. Realmente, non lembraba cando sufrín por última vez un ataque de pánico. Logo, preguntoume cantos días había que me sentía feliz e tranquila, canto tempo había que me sentía estábel. Respondinlle que había tantos meses que non os podía contar. Daquela, ela preguntoume: “e non cres que xa poderías dicir que estás curada?”

Ao ouvir esas verbas, pechei os ollos con forza. Sentía que as bágoas mos asolagaran. Lúa sorríame. Podía percibir o seu sorriso a través das miñas pálpebras pechadas e o seu sorriso tamén nacía das súas mans. Apertoume axiña, con forza, namentres ría entre bágoas de emoción. Sabía que o que acababa de declarar era certo, era absolutamente certo. Non dixera ningunha parvada nin tampouco algo imposíbel. Era real, a miña realidade.

Eu non podía contestarlle, non podía dicir nada; pero ela si me falaba, decotío, con moito amor. Confesábame que había tempo que pensaba que eu xa non estaba doente, que estaba curada, pois víame ben dende había meses, pero nunca se atrevera a insinuarmo por medo a que puidese recaer antes de que eu me afixese a esa nova realidade; mais, neses momentos, estaba convencida de que eu xa non me achaba en perigo, que xa estaba ben, que á fin conseguira estabilizarme. Eu sinto por dentro de min que é así, que non hei de ter medo, que todo está ben en min, á fin, despois de máis de trinta anos sufrindo unha tristura adquirida que nunca puiden vencer, sufrindo unhas mudanzas de ánimo que nin eu mesma podía entender, malia padecelas dende había tanto tempo.

Non sei como conseguín curarme, pero conseguino, conseguino á fin, e esa é unha das cousiñas que máis feliz me fan, a maiores de estar con Lúa, en Ourense, vivindo a medias tamén na miña aldea e comezando a virar en realidade o meu soño de ter unha adega. Xa estamos traballando no cultivo das nosas viñas, preparándoo para o ano vindeiro. Hai tanto por facer que non damos feito todo nas fins de semana que imos á aldeíña, pero non hai ningunha présa. As cousas hanse de facer con moita calma para que saian ben.

Esta fin de semana non fomos á aldeíña porque necesitamos ficar en Ourense tranquilas, aínda que sexa por esta vez. A semana pasada si estivemos na aldeíña e de feito estamos indo á aldeíña todas as fins de semana dende que rematou o confinamento, ou case todas. É certo que agora habemos de volver ter moito coidado con todo, pero eu xa non teño tanto medo como antes e non me asusta que nos confinen outra vez. Xa sabemos como temos que vivir se o fan, aínda que non creo que iso pase en moito tempo.

O mes de xullo foi moi intenso. Vivín tantas cousas que case non podo lembrar de todas. Traballei a primeira semana de xullo, xunta Silvia, e sentía que todo ía tan ben que a nosa vida parecía un soño. Hei de contar, antes de todo, que, antes de irmos de vacaciós, Lúa atopou un local no que vai abrir a súa consulta. Vai traballar cunha amiga que tamén é psicóloga e sei que lles vai ir moi ben. Xa teñen as primeiras citas concertadas e está preparándoo todo para abrir no setembro. Alégrome tanto por ela... Sei que todo lle irá moi ben.

A primeira semana de xullo pasou moi rápido. Eu estaba algo nerviosa porque, o día 11, ían vir Artemisa e mais Casandra a Ourense. Non me poñía medo reencontrarme con Artemisa polo que eu puidese sentir, senón polo que puidese sentir ela. Malia saber que entre Uxía e mais ela estaba a nacer algo especial, sabía moi ben que Artemisa aínda sentía algo moi forte por min. Sabíao sen que mo tivesen que dicir, sen que o tivese que consultar en ningures. A miña ialma sabe esas cousiñas. Amais, Lúa tamén mo insinuou en máis dunha ocasión. Sempre que falabamos as catro polo Skype, mo dicía e eu non llo podía negar porque sabía que tiña razón. Non obstante, o que ninguén podía imaxinar era que Artemisa estivese aínda tan namorada de min. Ela aínda me ama con loucura. Todos nos demos de conta diso axiña e, sobre todo, na nosa voda. Foi o máis doloroso destes días. Estes días foron fermosísimos, pero a luz que os enchía víase un pouco escurecida pola sensación que eu experimentaba cada vez que Artemisa e mais eu nos mirabamos. Había unha tensión estraña e incómoda entrambas cando cruzabamos os nosos ollos. Ela mirábame con tanta fascinación que eu me ruborizaba. Non podo negar que me sentía moi mal por ela.

Tamén hei de confesar que, malia sentirme máis tranquila co tema do becho, tomei demasiadas medidas de seguridade cando Artemisa e mais Casandra entraron na nosa casa. Non desconfiaba delas, pero non me quería arriscar por se tiveran collido algo durante a viaxe, por moito coidado que tivesen con todo. Recibinas levando a FP2 e sei que a Artemisa iso non lle sentou ben. Non lle sentou ben que non me achegase a ela para darlle unha aperta nin nada. Fun moi fría nese momento, pero prefería ser fría que incauta. Amais, sabía que o mellor era non ter moito contacto con Artemisa. A primeira mirada que me dedicou estaba chea de amor, de tenrura e de tristura. A min esas cousiñas non se me escapan. Ela aseguroume moitas veces que só me quería como amiga, que non había nada máis, que conseguira superar a nosa rotura e que xa non me amaba coma antes; pero aquel ollar contradixo todo aquilo. Non puiden evitar sentirme decepcionada. Sei que iso non depende de Artemisa. Sei que ela non podía domear o que sentía. Non foi saber que aínda me amaba o que me decepcionou. O que me decepcionou foi darme de conta de que ela non fora sincera comigo.

A maiores da decepción que me enchera a ialma, o que tamén sentín foi mágoa por Uxía. Souben axiña que entre elas non irían as cousas como Uxía agardaba que fosen. O que eu non sabía era que, cando viñeron á miña casa, Artemisa e Uxía xa compartiran moito máis que unha aperta.

Durante os días todos que Artemisa estivo eiquí en Galicia, sentín que buscaba calquera escusa para falar comigo, para achegarse a min. Mesmo o día da miña voda ela tentaba, por todos os medios, estar ao meu lado. Sabía que ela quería aproveitar todos os momentos que tiñamos para estar comigo porque era consciente de que, probabelmente, non nos volveriamos ver en moito tempo; pero eu, ao final, fuxía dela tratando de que ela non se decatase de que a evitaba, porque me incomodaban as súas miradas, a súa maneira de falarme, a dor que tinxía as súas palabras todas.

Houbo momentos nos que si me sentín moi a gusto falando con ela, nos que mesmo podía esquecer o que ela sentía por min e podíame centrar nas profundas conversas que mantiñamos. Aqueles momentos sobre todo déronse cando faciamos o camiño de Santiago, neses seis días intensos nos que o noso corpo e a nosa ialma estaban ao límite dun esgotamento e dunha satisfacción que non se podían medir. Había neses momentos de complicidade unha enerxía moi fermosa que nos atrapaba e que nos arredaba levemente do noso redor, pero eu nunca podía desconectar do que ocorría preto de nós como ela si facía. Eu sabía que non se fixaba en nada, só en min, en como falaba, como acenaba e como me expresaba. Eu notaba que ela se afundía na miña voz coma se esta fose un mar en calma e, aínda saber que aquilo non era responsabilidade miña, eu sentíame incómoda. Non obstante, nunca sería capaz de confesarllo a Artemisa. Cría que aqueles momentos eran un agasallo para ela, que ela merecía, despois de pasalo tan mal e cando lle custaría moito volver estar xunta min como o estaba daquela. Eu non lle podía pedir que se afastase de min, que non falase así comigo, que lle prestase atención a Uxía, quen tamén se daba de conta de todo, porque sabía que, se llo pedía, lle ía facer moito dano e prefería que ela estivese ben.

Eses días nos que todas nos sentimos tan unidas, Artemisa preguntoume moitas cousas verbo da miña vida. Eu respondíalle sen conter as miñas emocións. Faleille do feliz que era, do ben que me sentía, de canto amaba a Lúa e a miña vida toda, sen medo, séndolle totalmente sincera, porque sabía que, malia ferila todo aquilo que lle contaba, era importante que coñecese como sentía e pensaba eu. Artemisa levaría de min unha lembranza nidia, non confusa, e eu prefería que houbese franqueza e sinceridade antes que cousas ditas a medias. Artemisa non podía ter ningunha esperanza comigo. Eu sabía que a tiña, que non se rendera de todo, que mesmo cría que, estando pendente de min, eu me arrepentiría de estar con Lúa e pediríalle que volvese comigo... pero, evidentemente, iso non pode ocorrer nunca, xamais, porque o que sinto por Lúa vai alén de calquera sentimento. É o amor máis grande que podo sentir por unha persoa. Estar con ela, casar con ela, vivir con ela na miña terra, é un soño do que nunca espertarei porque o noso si é infindo, eterno, inmenso, e iso sábeno as persoas todas que nos coñecen.

Vivín moitas cousiñas antes do día da nosa voda. Primeiramente, compartimos todas momentos moi bonitos en Ourense antes de iniciar o camiño de Santiago. Decidir que fariamos o camiño foi algo inesperado. Planificámolo todo a finais de xuño, cando nin tan sequera tiñamos claro que fariamos eses días que Casandra e mais Artemisa pasarían en Ourense. Foi Lúa quen tivo esa idea tan bonita que a todas nos fixo tanta ilusión. Escollemos saír dende Ourense e dividir o camiño en seis etapas. Tomámolo con calma, pero tamén con intensidade e responsabilidade. Foron uns días preciosos. Eu coñezo moi ben os bosques da miña provincia, pero aqueles días tamén me serviron para unirme máis á miña terra, para namorar máis dela e para asegurarme aínda con máis forza que Galicia é o meu único fogar, que non pode haber no mundo un lugar que me acolla tanto, que mesmo me faga sentir que ama a miña maneira de ser, que me acepta tal como son, que me dá folgos para vivir, para ser valente, para ser eu mesma sempre, sen importar que sinto ou que penso en cada momento. Eses bosques déronme azos para confiar plenamente en min mesma. O esforzo que fixen durante tantos días, sen parar, dende a mañá ata a tarde, amosoume que son máis forte do que xamais pensei, fíxome descubrir que eu non teño límites se non quero, que os límites nolos poñen os demais, só porque eles non confían en si mesmos e non se senten capaces de facer o que ti fas e quérente deter por falta de confianza e de valentía, só iso.

Nunca poderei describir todo o que sentín durante eses días todos porque foron demasiadas cousiñas, tantas que sería incapaz de lembrar de todas; pero todas elas se unen nunha mesma: un sentimento de amor a min mesma. Aprendín definitivamente a apreciarme, a quererme tal como son, agora, cando teño case 44 anos... pero máis vale tarde que nunca, non si?

Tamén o camiño me aprendeu a apreciar aínda máis os detalles máis sinxelos da vida. Unha brisa con recendo a follas verdes pódete facer sentir viva, tan viva que non precisas nada máis para saberte no mundo. O canto dos merlos, o reclamo das aguias perdéndose entre os montes... son cousiñas que nos amosan que paga a pena estar neste mundo... Tamén cho amosa a luz do sol colándose entre as follas das árbores, tinxindo o chan dunha cor dourada que encandea. Os bosques son a máis fermosa manifestación de vida, esa manifestación de vida que se une a ti e que che fai sentir tamén tan viva, tan ditosa de estar eiquí e nese momento.

Mudar de provincia, de aldea, pasar por o esquecemento convertido en casas abandonadas, ouvir o berro dos animais na distancia, saudar a quen non coñeces, sorrirte con alguén que tamén está camiñando coma ti, con esa meta na ialma... Son momentos que só os que fomos peregrinos algunha vez podemos entender. Un continuo camiñar con forza e con alento, malia sentíreste a piques de perder o corpo polas corredoiras dos montes. Houbo moitísimo esforzo, moita calor, moita suor e mesmo algo de sangue, pero houbo moita felicidade tamén, esa euforia que sentes cando les o nome da aldea que é a meta dese día: Cea, Castro de Dozón, A Laxe, A bandeira, Outeiro... e Santiago. Canto chorei cando me axeonllei na praza do Obradoiro coa catedral diante; esa catedral que vira xa nunha chea de ocasións e que nunca me pareceu tan fermosa coma neses momentos. Ese pranto que che sae da ialma nese momento non ten control nin fin. Nin tan sequera sabes por que choras. Só sabes que choras porque o necesitas, porque é unha maneira de agradecer que esteas alí, que a vida te permitise camiñar durante días para estar nese momento. Non se pode describir. Sinceramente, non se pode describir.

A complicidade que nos acollía a todas, que medraba e medraba entre todas, tamén foi un motivo de alento, tamén nos deu folgos a todas para camiñar. Ningunha de nós se queixou decotío. A única que parecía menos resistente era Artemisa, por razóns obvias, pero non protestou en ningún momento. Sorrindo, dicíanos que seguísemos avanzando, que ela xa nos collería cando puidese. Lúa tampouco podía facer grandes esforzos. O segundo día, eu paseino realmente mal por ela porque tivemos que subir un monte cheo de pedras e de silvas, tan inclinado que parecía que trabucásemos de camiño, e Lúa ía tan cansa que mesmo cría eu que teriamos que collela en brazos todas para axudala, pero resistiu. Ela ten que andarse con tino co seu corazón e, moitas veces, eramos as demais as que lle pediamos que se detivese para que descansase porque a ela lle daba moita vergonza pedirnos que parásemos.

Evidentemente, houbo momentos de desesperación, sobre todo cando, por moito que andásemos, non diminuían os quilómetros, pero a meirande parte das horas que compartimos foron fermosas. Eu lembrarei sempre con moito agarimo todos eses días.

Outros momentos inesquecíbeis vivímolos nas illas Cíes. Ocorréusenos estar alí unha noite en tendas de campaña. Eu compartín unha con Lúa, evidentemente, e foi fermoso estar alí o día todo, ver o solpor nesas praias de fantasía, tan bonitas e brillantes. Con Lúa vivín momentos que non me parecían reais. Non podiamos deixar de amosarnos canto nos queriamos e o namorada que a unha estaba da outra. Ambas as dúas eramos como dúas adolescentes que acaban de descubrir o fermoso que é o amor, que é amarse, explorar o corpo da outra. Nunca me deixo de sentir inocente entre os seus brazos e, asemade, quero entolecer xunta ela, sentindo a súa pel, as súas mans no meu corpo, acariñándome cada vez máis intimamente... e iso non ten fin, nunca, por moitas horas que pasemos entregándonos a unha á outra.

Pero o máis intenso desas semanas vivímolo o día da nosa voda. Eu, xa, o día anterior, estaba tan nerviosa que non podía nin comer. Chegamos á aldeíña o mércores 22, despois de facer un ensaio precioso con Iauga. Tocamos as cancións que logo serían unha parte da banda sonora dese día tan importante para nós. Artemisa viu e escoitou atentamente o noso ensaio e sei que quedou moi abraiada ao ouvir o ben que soamos todas cantando e tocando xuntas.

Artemisa ía quedar durmir na casa da miña nai. A ela non lle importaba en absoluto que Artemisa se aloxase na súa casa, ao contrario. A miña nai tenlle moito agarimo a Artemisa e Artemisa sente exactamente o mesmo por ela. eu non podo nin quero impedir que se queiran, que se teñan agarimo, nunca o faría, e encántame que sexa así, a verdade.

Malia estarmos xuntas dende hai tanto tempo xa, nin Lúa nin eu puidemos durmir a noite do 24 de xullo. Estabamos tan nerviosas e emocionadas que n nin tan sequera nos atrevemos a acariñarnos, coma se decidísemos agardar á noite seguinte para entregarnos así, tan intimamente, e, entre risos, a unha detiña a outra cando os bicos nos descontrolaban. Foi unha noite divertida e chea de nervios, de risos e de bágoas de emoción. Nunca pensei que puidésemos estar así, tan domeadas polos nervios. Sabiamos que todo ía saír ben. Lúa tíñame preparadas tantas sorpresas que non podía evitar falar de todo o que eu descoñecía, tentando non revelar nada, pero, asemade, falábame con tanta emoción que eu podía ouvir entre as súas verbas as que realmente me quería dedicar; porén, nunca podería ter imaxinado todo o que ela me preparara, nunca.

O día sinalado, madrugamos moito. A miña nai axudoume a vestirme. O meu traxe era moi sinxeliño, pero tamén moi fermoso. Era un vestido vermello e negro que tiña unha saia lixeira que voaría apenas me movese. Decidín que levaría o pelo solto e adobiado con unha diadema de flores vermellas. Non me gusta levar o pelo recollido e non o ía facer nun día tan importante no que me tiña que sentir tan fermosa.

A miña nai tamén me axudou a maquillarme, pero non o fixen moito, só o preciso para darlle luz á miña face, que me sentía pálida polo pouquiño que durmira, aínda que todas estabamos xa moi moreniñas por tanto que nos dera o sol durante o camiño.

A miña nai non podía evitar que, decotío, se lle enchesen os ollos de bágoas. Non me ía perder. Nada ía mudar para ela cando casase con Lúa, pero ela tamén sentía que aquel día tiña moito máis sentido do que ninguén imaxinaba. Era o triunfo do amor, dun amor que estivo a piques de perderse pola inmensidade do esquecemento, das inxustizas e da crueldade; pero seguía máis vivo que nunca, amosándolles a todos que paga a pena amar con loucura. Ambas as dúas perdemos a cabeza por este amor que nos apertaba a ialma e que nos convertera en vítimas da incomprensión dos demais, pero, á fin, estabamos xuntas, estariámolo para sempre, absolutamente para sempre, e queriámolo contar a todo o mundo, á natureza que tanto nos acollera, ás nosas montañas, á nosa aldeíña e á nosa terra.

Cando saín da miña casa (ou da casa da miña nai), ouvín un silencio que me apertou a ialma. Os nervios que sentía facían que me formigasen as mans e que me tremese todo o corpo. Case que non podía camiñar e iso que non levaba uns zapatos de taco alto... pero tremíanme tanto as pernas que me custaba moitísimo manter o equilibrio.

A mañá estaba nidia. O ceo estaba tan azul que parecía pintado. As montañas, ao lonxe, recortaban o horizonte e deime de conta de que a luz do día facía brillar as pólas das árbores, tan verdes. Recendía a herba, a humidade e á calor que tinxiría as vindeiras horas. Recendía á miña aldea, á miña terra no verao.

Non me atrevía a mirar cara á praza da miña aldea. Sabía que todos estaban alí, agardándome, mesmo Lúa. Ela non me falara, en ningún momento, de como iría vestida. Non sabía de que cor era o vestido que levaría nin como tería peiteada a súa fermosa cabeleira. Devecía por vela, pero non me sentía capaz de mirar ao meu redor. Estaba a piques de comezar a chorar coma unha parva e custábame moito conterme. Sentir á miña nai ao meu lado tamén me emocionaba fondamente.

De súpeto, cando estaba a piques de entrar na praza da aldea, comezou a soar a canción “Quen puidera namorala”; unha versión tocada co violín de Antía, coa frauta de Silvia e coa gaita de Uxía. Podo recoñecer a maneira de tocar de cada unha delas malia soar entre un milleiro de instrumentos.

Axiña, todos os que se atopaban naquel momento, naquel lugar, comezaron a cantar con tenrura e moita dozura. Ao ouvir aquelas voces todas e a melodía desa canción que tanto me emociona, non puiden evitar empezar a chorar. Tenteime controlar, pero non puiden. A emoción que sentía era como un río rebordado que esquece as súas marxes. A miña nai apertoume o brazo para darme serenidade, pero eu xa non me podía calmar. Non obstante, aínda devecía por ver a Lúa, polo que, a través das miñas bágoas, a procurei entre as persoas todas que estaban alí.

Cando a vin, sorríndome tamén con tanta emoción, entón crin que se me detería o corazón. Estaba tan fermosa que quedei arroubada, mesmo deixei de chorar axiña, porque quería vela, mirala ben, coa miña atención toda, mirala coa ialma e cos ollos, devorala coa mirada, devorala enteiramente, devorar a súa preciosa imaxe.

Apenas a vin, sorrinlle con amor, con desexo e, inevitabelmente, tamén con luxuria. Sorte teño de que ninguén, só Lúa, coñece o significado desa mirada. Ela chiscoume un ollo, amosándome que me entendera, revelándome que ela sentía exactamente o mesmo ca min. Ela tamén me estaba a devorar cos ollos. Mesmo me parecía ouvir a voz da súa mente dicindo: “esta muller tan fermosa é miña, é miña, e estará comigo para sempre”.

Estaba fermosa. Levaba un vestido branco con flores bordadas, o cabelo solto e unha finta de flores rodeándolle a cabeza. A súa cabeleira brillante caíalle libre polas costas, caendo neses rizos de fantasía que tanto me gustaron sempre. E o seu sorriso refulxía moito máis cá luz do día.

Seguín camiñando, sentindo que non había chan baixo o meu corpo. Sentíame voar, voar de verdade. Pareceume que non había nada baixo os meus pés. Entón deime de conta de que, efectivamente, non estaba pisando o chan. Camiñaba sobre unha infinda morea de algodón. Había algodón por todas partes, coma se aquel momento estivese ocorrendo no ceo. Amais, cando estaba a piques de chegar diante de Lúa, do ceo comezou a caer unha choiva de pétalos de flores. Aínda Lúa non me quixo dicir como conseguiu iso. Chovían flores do ceo e das pólas do carballo que preside a praza da miña aldea. Como conseguira iso? Foi un soño, foi realmente un soño. E, namentres, a música soando, soando esa canción tan fermosa, facendo único e inesquecíbel ese momento que sempre ficará gravadísimo na miña memoria.

Contratamos a un xuíz que dirixiu a cerimonia, para facelo todo moito máis real, pero non podo lembrar das palabras que pronunciou aquel home porque non as escoitei. Só podía estar pendente de Lúa, só podía mirala, estar nela, sentir as súas mans nas miñas, sorríndolle e chorando con ela cando nos emocionabamos. Neses momentos a súa ialma e a miña sentían exactamente as mesmas emocións. Eran unha soa ialma.

Desexaba bicala, pero tiña que agardar a que chegase o momento indicado para facelo. Non podía soportar tela diante miña e non podela bicar, nin tocar nin abrazar. Á fin, cando ouvín que xa nos podiamos bicar, entón démonos unha fondísima aperta namentres nos bicabamos con loucura, esquecendo que había case cen persoas mirándonos. Non sei canto durou aquel bico. O que sei é que, de repente, ouvín que todos aplaudían con entusiasmo e felicidade. Entón reaccionamos e botámonos a rir avergoñadas.

Entón veu o momento deses discursos que tiñamos preparados. Eu lembro eses momentos dun xeito confuso. Non os lembro ben. Sei que me custou moito falar con serenidade porque, decotío, me emocionaba ao saber onde estaba, que estaba vivindo, ao ver ao meu redor á xente que máis quero, ao estar na miña terra vivindo un momento tan importante que desexaba vivir dende había anos. Sei que puiden dedicarlle a Lúa todas esas verbas que describían perfectamente o que sempre sentín por ela, pero agora sería incapaz de escribilas. O que máis a emocionou foi ouvirme dicir que eu perdera a ialma por estar lonxe dela, tamén por estar lonxe da miña terra, porque, fóra de Galicia e lonxe dela, eu non tiña sentido, non podía ser se non estaba con ela, se non estaba eiquí, que era ela a representación dese amor terreal e tamén celestial que todos queren vivir e que a nosa terra era o escenario onde era posíbel amar, sermos libres. Sempre sentín que, lonxe dela, non había nada que puidese facerme sorrir. Se estabamos xuntas, pero lonxe de Galicia, compartiriamos o baleiro que iso nos provocaría na ialma... pero non podo describir ben todo o que sentín durante eses anos todos que vivín lonxe delas, de Lúa e de Galicia. Agora si puiden recuperar a miña identidade porque non é só Lúa quen me ama tal como son. Tamén é Galicia, a miña terra, quen me fixo ser así porque así ten sentido que viva.

Lúa tamén me dedicou unhas verbas fermosas. Mesmo me escribiu poemas que me chegaron ata o máis profundo da ialma. O verso: “se eu son Lúa, ti es o meu sol, porque, así como a lúa non brilla se o sol non a alumea, eu non podo refulxir sen ti porque ti es a miña vida, por ti latexa o meu corazón” fíxome chorar fondamente.

Silvia tamén pronunciou unhas verbas fermosas que falaban sobre todo da infancia e da adolescencia que compartiran Lúa e mais ela. foron sempre como irmás e iso paréceme tan fermoso... Eu nunca tiven unha amiga así. Agora teño a Silvia, que é a mellor amiga que nunca tiven, e non a quero perder por ren do mundo.

O día transcorreu con moita felicidade, entre risos, bailes, comida, viño, música... Foron horas que non se distinguían as unhas das outras. A min pareceume que era unha hora soa alongándose ata o solpor. Cando xa a anoitecida avisaba da súa chegada, entón Lúa buscoume entre a xente e colleume da man con forza. Coa súa mirada, dicíame que chegara o momento de marcharmos ela e mais eu, de descubrir outra das sorpresiñas que ela me preparara. Devecía por saber de que se trataba, polo que me despedín rapidamente de todos cun sorriso que brillaba intensamente na miña faciana. Sei que todos percibían a felicidade que a Lúa e a min se nos escapaba dos ollos.

Ía mareadiña porque bebera bastante, aínda que con medida porque non quería perder a consciencia deses momentos. Queríaos vivir intensamente, cos meus sentidos intactos, porque os quería gravar nitidamente na miña memoria e fixen ben. O único que o viño me facía sentir era esa felicidade de néboa que nos fai aboiar, que nos quita levemente o equilibrio, pero nada máis. Ademais, cantaramos e bailaramos tanto que neses momentos me parecía que non tiña voz.

Lúa levoume, entre as árbores, cara ao muíño no que tantos momentos íntimos compartimos. Eu non lle podía preguntar nada, pero morría de ganas de saber que ocorrería, por que me levaba ata alí. Entón, cando chegamos, deime de conta de que o muíño estaba distinto. A súa madeira xa non parecía abandonada, senón que brillaba baixo as derradeiras raiolas douradas dun dos días máis felices da miña vida.

Lúa detívose e pediume que entrase, ceibando suavemente a miña man. Eu camiñei amodiño, coma se me dese medo que ese momento se esvaecese. O bosque estaba en silencio, pero cantaban os paxaros e ouvíase correr o río entre as rochas. Era un momento tan íntimo... Sentíame coma se estivese noutra realidade.

Entrei con curiosidade e entón veu a min un intenso recendo a flores e a madeira acabada de pintar. Cando entrei, vin que había unha morea de candeas (souben axiña que non eran naturais; o cal me acougou fondamente) iluminando aquel recuncho que tanto nos acollera, que tanto nos protexera, que tanto nos acollería e nos protexería aquela noite.

Lúa estaba detrás miña, sorríndome. Eu non puiden evitar que, de novo, me invadisen unhas intensas ganas de chorar. Vireime e abracei fortemente a Lúa, agradecéndolle o que fixera por min, por nós.

Entón, Lúa impulsoume ao interior do muíño, pechou a porta e ceibou as inmensas ganas que sentía de estar comigo. Non detivo nada e eu tampouco o fixen. Bicoume descontrolada, suspirando entre bico e bico, namentres eu me deixaba caer entre os seus brazos, entregándome a ela coma se non houbese nada máis no mundo, lembrando asemade todo o que viviramos aquel día, a canción de “Quen puidera namorala” soando na aldea toda namentres Lúa me sostiña coa súa mirada chea de amor, a maneira como bailaramos durante horas, o noso riso, a nosa complicidade, todo, todo, e sentíame cada vez máis feliz, máis libre e acougada, pero tamén máis desesperada pola paixón que berraba en min, que me pedía que a espise xa e que a amase con loucura, desafogando así todo ese desexo que sentiramos durante o día todo e que tanto tiveramos que conter.

Namentres notaba que Lúa me espía e me acariñaba cada vez máis intimamente, pareceume que o tempo invertía o seu paso e levábanos a ambas as dúas a eses momentos nos que, sendo adolescentes, descubriamos, na nosa inocencia, o bonito que era bicarnos. Volvín ser esa adolescente que amaba con tanta forza, que se perdía na confusión de sentirse diferente, que tanto devecía por descubrir as sensacións do amor con aquela rapaza que tanto a descontrolaba, pola que o verao tiña sentido.

Eu sempre gozo moitísimo cando estou con Lúa, pero, aquela noite, pareceume que ía entolecer de novo entre os seus brazos. Non sabía que se podía gozar tanto do amor. Non sei por que aquela noite foi tan e tan intensa, pero seica todo influíse: o lugar, o que estabamos vivindo e o que viviramos... e, talvez, o espírito da nosa adolescencia nos pedise que desafogásemos todo ese desexo que, anos atrás, fomos incapaces de desafogar por culpa da vergonza e do medo a sermos descubertas.

Non reprimimos nada, absolutamente nada, nin a nosa voz, nin a desesperación de querernos sentir cada vez máis intimamente nin a paixón rebordada que nos descontrolaba. Non sei cantas horas estivemos xuntas, pero ningunha das dúas puido contar o tempo. Cando sentimos que xa remataramos, abrazámonos e ficamos en silencio durante uns longos minutos, lembrando o que acabamos de vivir. Entón foi cando mantivemos esa conversa tan importante da que falei antes. A noite inspirábanos a confesarnos segredos agochados, cousas que nunca se nos ocorreu contarnos porque non se dera a ocasión. Esa noite abrimos máis a nosa ialma.

E o que teño agora con Lúa non vai mudar nunca porque avanza cara a complicidade máis fonda que xamais puido existir na vida, na Terra, na Historia. É a nosa complicidade única, o noso amor increbantábel. Algo nos uniu eternamente e ese algo existía no noso destino dende moito antes de nacermos.

Teño que deixar de escribir porque habemos de facer a cea. Xa se fixo moi tarde. Volverei escribir pronto, contando como foron os días posteriores á nosa voda e tamén detalles que hoxe non caín en explicar.


  Traducción:


Sábado, 8 de agosto de 2020

parece que haya pasado una vida desde la última vez que escribí. Han transcurrido muchos días, semanas e incluso más de un mes. En este tiempo, he vivido tantas cosiñas... Me cuesta ordenar mis pensamientos. Hacía tiempo que quería sentarme a escribir, pero no encontraba el momento idóneo. Lúa y yo llevamos muchas cosas para adelante. Tenemos un gran proyecto comenzado al que estamos dedicándonos en cuerpo y alma y, además, esta semana, he vuelto a trabajar después de estar de vacaciones desde el trece de julio. Silvia se quedó al cuidado de la cafetería desde el 27 de julio y se lo agradezco profundamente. Desde junio, estamos trabajando juntas y he de decir que el negocio va mejor que nunca. Recuperamos en unos poquiños días esas pérdidas que sufrimos por culpa del coronavirus.

El tiempo pasa tan rápido que incluso me da la sensación de que al día le faltan horas. Enseguida viene la anochecida, casi a las once de la noche ya se va toda la luz que nos daba el cielo, y caigo en la cuenta de que me tengo que ir a dormir, de que el día ya ha acabado, cuando todavía tengo mucho por hacer. Lúa y yo vivimos en una especie de burbuja grande en la que también entran todas las personas que queremos y que nos quieren, las cosiñas que nos gusta hacer, la aldeíña y Ourense toda con sus calles y sus ríos. Nunca me agotaré de pasear por la orilliña del Miño y también por la del Barbaña, que lo tenemos cerca de la casiña, también.

Nuestro presente es maravilloso. Ahora mismo, ni tan siquiera el tema del virus me inquieta. Seguimos las medidas recomendadas e incluso he de decir que me acostumbré a trabajar llevando la cafetería de esta manera distinta a la de antes. No me cuesta ponerme la mascarilla para salir a la calle, aunque, con el calor, sí que me resulta complicado soportar que no me deje respirar libremente. Tampoco me cuesta desinfectar las mesas siempre que se utilizan ni llevar una limpieza honda con todo. Me hice ya a esta nueva situación en la que estamos viviendo desde hace meses. Aun así, hay momentos en los que sí me estremezco, sobre todo cuando veo por el Telediario que cada vez hay más contagiados. No me gusta saber que no podemos vencer aún este virus que cambió tanto nuestras vidas, pero ya no tengo tanto miedo como antes. Lúa también cuida mucho de sí misma y ya no hemos vuelto a discutir por el tema de las mascarillas. Incluso yo salgo con la quirúrgica la mayoría de las veces. Para trabajar, sí llevo la FP2, pero porque estoy en contacto con mucha gente y sería ilógico que no la llevase. Estaría poniendo en peligro mi salud y la de Lúa, porque, cuidándonos nosotras mismas, cuidamos a la otra.

No hay nada que me quite el sueño, que me provoque ansiedad, que me haga sufrir ni que me inquiete, repito, y lo repito tanto porque creo que es la primera vez en mi vida que me siento totalmente bien, absolutamente bien. Si recuerdo esos momentos horribles que viví por culpa de mi “enfermedad”, me parece que rememoro una vida que no es la mía, unos momentos que yo no viví, porque me encuentro tan bien y tan estable que no puedo creer que llegase a estar tan mal. No hay en mi mente ni el menor rescoldo de todo ese padecimiento, de esa profunda tristeza y de ese desaliento tan grande que me quitaba las ganas de vivir. No queda nada de mis paranoias, de mi ansiedad ni de mis altibajos en mi alma, nada, absolutamente nada, y puedo decirlo tan convencida porque hace muchísimas semanas que no me siento mal. Me encuentro bien desde hace tanto tiempo que me cuesta acordarme de la última vez que estuve mal. Eso para mí es una victoria, una hermosa victoria. Al fin, al fin puedo asegurar que estoy curada. Hubo momentos en los que también creí que todo había pasado, que ya estaba del todo bien; pero, al cabo de los días, algo hacía temblar mi estabilidad y caía, caía profundamente en un abismo del que me costaba mucho salir, en un abismo que no tenía fin. Podía estar bien, pero sabía que, al cabo de dos semanas como mínimo, todo ese bienestar se marcharía, se desvanecería como la niebla en la mañana, bajo el sol. Han transcurrido ya más de dos meses, y no he vuelto a tener ningún ataque de nervios ni de ansiedad. Me siento completa, feliz y reconciliada con mi vida y conmigo misma. Nunca creí que pudiese ser tan feliz, nunca, y sé que esta felicidad va a durar muchísimo tiempo. Lo sé porque lo intuyo y porque me lo han dicho los Arcanos. Al fin he conseguido detenerme en una estabilidad firme.

Estoy curada. Esa frase es la más hermosa que puede existir en la vida. No salió de mí, no. Salió de Lúa; de una mujer maravillosa que conoce profundamente la mente humana, que sabe entender los sentimientos mejor que nadie, que puede comprender el dolor como si ella hubiese experimentado todo el que existe en el mundo. Fue ella quien me lo dijo la noche de aquel 25 de julio, aquel precioso día en el que nos unimos para siempre, delante de las personas que más queremos en el mundo, delante de nuestra naturaleza amada, en nuestra mágica aldeíña. Ese día fue uno de los más felices de mi vida, pero de él hablaré después, extendiéndome todo lo que pueda porque merece la pena hacer hincapié en cada instante.

Aquella noche, después de amarnos con locura, de ser libres entre nuestros brazos, libres dentro de un mundo que sólo era nuestro, Lúa comenzó a preguntarme, mientras me acariciaba, cuánto tiempo hacía que había tenido un ataque de ansiedad. Yo no supe qué contestarle. Sé que, durante el confinamiento, sufrí más de uno, pero las causas que me los provocaban eran totalmente comprensibles. Ella me dijo que esos ataques no contaban. Ella se refería a esos ataques de pánico que nacían de la nada, que me dominaban de repente por cualquier motivo que, desde fuera, no tenía ninguna importancia. Entonces me quedé en silencio, sin saber qué contestarle. Realmente, no me acordaba de cuándo sufrí por última vez un ataque de pánico. Luego, me preguntó cuántos días hacía que me sentía feliz y tranquila, cuánto tiempo hacía que me sentía estable. Le respondí que hacía tantos meses que no podía contarlos. Entonces, ella me preguntó: “¿y no crees que ya podrías decir que estás curada?”

Al oír esas palabras, cerré los ojos con fuerza. Sentía que las lágrimas me los habían inundado. Lúa me sonreía. Podía percibir su sonrisa a través de mis párpados cerrados y su sonrisa también nacía de sus manos. Me abrazó enseguida, con fuerza, mientras reía entre lágrimas de emoción. Sabía que lo que acababa de declarar era cierto, era absolutamente cierto. No había dicho ninguna tontería y tampoco algo imposible. Era real, mi realidad.

Yo no podía contestarle, no podía decir nada, pero ella sí me hablaba, continuamente, con mucho amor. Me confesaba que hacía tiempo que pensaba que yo ya no estaba enferma, que estaba curada, pues me veía bien desde hacía meses, pero nunca se había atrevido a insinuármelo por miedo a que pudiese recaer antes de que yo me hiciese a esa nueva realidad; mas, en esos momentos, estaba convencida de que yo ya no me hallaba en peligro, que ya estaba bien, que al fin había conseguido estabilizarme. Yo siento por dentro de mí que es así, que no he de tener miedo, que todo está bien en mí, al fin, después de más de treinta años sufriendo una tristeza adquirida que nunca pude vencer, sufriendo unos cambios de ánimo que ni yo misma podía entender, a pesar de padecerlos desde hacía tanto tiempo.

No sé cómo he conseguido curarme, pero lo he conseguido, lo he conseguido al fin, y ésa es una de las cosiñas que más feliz me hacen, además de estar con Lúa, en Ourense, viviendo a medias también en mi aldea y comenzando a volver realidad mi sueño de tener una bodega. Ya estamos trabajando en el cultivo de nuestras viñas, preparándolo para el año que viene. Hay tanto por hacer que no podemos hacerlo todo en los fines de semana que vamos a la aldeíña, pero no hay ninguna prisa. Las cosas han de hacerse con mucha calma para que salgan bien.

Este fin de semana no hemos ido a la aldeíña porque necesitamos permanecer en Ourense tranquilas, aunque sea por esta vez. El fin de semana pasado sí estuvimos en la aldeíña y de hecho estamos yendo a la aldeíña todos los fines de semana desde que terminó el confinamiento, o casi todos. Es cierto que ahora hemos de volver a tener mucho cuidado con todo, pero yo ya no tengo tanto miedo como antes y no me asusta que nos confinen otra vez. Ya sabemos cómo tenemos que vivir si lo hacen, aunque no creo que eso pase en mucho tiempo.

El mes de julio fue muy intenso. Viví tantas cosas que casi no puedo acordarme de todas. Trabajé la primera semana de julio, junto a Silvia, y sentía que todo iba tan bien que nuestra vida parecía un sueño. He de contar, antes de todo, que, antes de irnos de vacaciones, Lúa encontró un local en el que va a abrir su consulta. Va a trabajar con una amiga que también es psicóloga y sé que les va a ir muy bien. Ya tienen las primeras citas concertadas y está preparándolo todo para abrir en septiembre. Me alegro tanto por ella... Sé que todo le va a ir bien.

La primera semana de julio pasó muy rápido. Yo estaba algo nerviosa porque, el día 11, iban a venir Artemisa y Casandra a Ourense. No me daba miedo reencontrarme con Artemisa por lo que yo pudiese sentir, sino por lo que pudiese sentir ella. Pese a saber que entre Uxía y ella estaba naciendo algo especial, sabía muy bien que Artemisa aún sentía algo muy fuerte por mí. Lo sabía sin que tuviesen que decírmelo, sin que tuviese que consultarlo en ninguna parte. Mi alma sabe esas cosiñas. Además, Lúa también me lo insinuó en más de una ocasión. Siempre que hablábamos las cuatro por Skype, me lo decía y yo no podía negárselo porque sabía que tenía razón. No obstante, lo que nadie podía imaginar era que Artemisa estuviese todavía tan enamorada de mí. Ella aún me ama con locura. Todos nos dimos cuenta de eso enseguida y, sobre todo, en nuestra boda. Fue lo más doloroso de estos días. Estos días fueron hermosísimos, pero la luz que los llenaba se veía un poco oscurecida por la sensación que yo experimentaba cada vez que Artemisa y yo nos mirábamos. Había una tensión extraña e incómoda entre las dos cuando cruzábamos nuestros ojos. Ella me miraba con tanta fascinación que yo me ruborizaba. No puedo negar que me sentía muy mal por ella.

También he de confesar que, a pesar de sentirme más tranquila con el tema del bicho, tomé demasiadas medidas de seguridad cuando Artemisa y Casandra entraron en nuestra casa. No desconfiaba de ellas, pero no quería arriesgarme por si habían cogido algo durante el viaje, por mucho cuidado que tuviesen con todo. Las recibí llevando la FP2 y sé que a Artemisa eso no le sentó bien. No le sentó bien que no me acercase a ella para darle un abrazo ni nada. Fui muy fría en ese momento, pero prefería ser fría que incauta. Además, sabía que lo mejor era no tener mucho contacto con Artemisa. La primera mirada que me dedicó estaba llena de amor, de ternura y de tristeza. A mí esas cosiñas no se me escapan. Ella me aseguró muchas veces que sólo me quería como amiga, que no había nada más, que había conseguido superar nuestra ruptura y que ya no me amaba como antes; pero aquella mirada contradijo todo aquello. No pude evitar sentirme decepcionada. Sé que eso no depende de Artemisa. Sé que ella no podía dominar lo que sentía. No fue saber que todavía me amaba lo que me decepcionó. Lo que me decepcionó fue darme cuenta de que ella no había sido sincera conmigo.

Además de la decepción que me había llenado el alma, lo que también sentí fue lástima por Uxía. Supe enseguida que entre ellas no irían las cosas como Uxía esperaba que fuesen. Lo que yo no sabía era que, cuando vinieron a mi casa, Artemisa y Uxía ya habían compartido mucho más que un abrazo.

Durante todos los días que Artemisa estuvo aquí en Galicia, sentí que buscaba cualquier excusa para hablar conmigo, para acercarse a mí. Incluso el día de mi boda ella intentaba, por todos los medios, estar a mi lado. Sabía que ella quería aprovechar todos los momentos que teníamos para estar conmigo porque era consciente de que, probablemente, no volveríamos a vernos en mucho tiempo; pero yo, al final, huía de ella tratando de que ella no se enterase de que la evitaba, porque me incomodaban sus miradas, su manera de hablarme, el dolor que teñía todas sus palabras.

Hubo momentos en los que sí me sentí muy a gusto hablando con ella, en los que incluso podía olvidar lo que ella sentía por mí y podía centrarme en las profundas conversaciones que manteníamos. Aquellos momentos sobre todo se dieron cuando hacíamos el camino de Santiago, en esos seis días intensos en los que nuestro cuerpo y nuestra alma estaban al límite de un agotamiento y de una satisfacción que no se podían medir. Había en esos momentos de complicidad una energía muy hermosa que nos atrapaba y que nos alejaba levemente de nuestro alrededor, pero yo nunca podía desconectar de lo que ocurría cerca de nosotras como ella sí hacía. Yo sabía que no se fijaba en nada, sólo en mí, en cómo hablaba, cómo gesticulaba y cómo me expresaba. Yo notaba que ella se hundía en mi voz como si ésta fuese un mar en calma y, a pesar de saber que aquello no era responsabilidad mía, yo me sentía incómoda. No obstante, nunca habría sido capaz de confesárselo a Artemisa. Sabía que aquellos momentos eran un regalo para ella, que ella se lo merecía, después de pasarlo tan mal y cuando le costaría mucho volver a estar junto a mí como lo estaba entonces. Yo no podía pedirle que se alejase de mí, que no hablase así conmigo, que le prestase atención a Uxía, quien también se daba cuenta de todo, porque sabía que, si se lo pedía, iba a hacerle mucho daño y prefería que ella estuviese bien.

Esos días en los que todas nos sentimos tan unidas, Artemisa me preguntó muchas cosas acerca de mi vida. Yo le respondía sin contener mis emociones. Le hablé de lo feliz que era, de lo bien que me sentía, de cuánto amaba a Lúa y toda mi vida, sin miedo, siéndole totalmente sincera, porque sabía que, a pesar de herirla todo aquello que le contaba, era importante que conociese cómo sentía y pensaba yo. Artemisa se llevaría de mí un recuerdo nítido, no confuso, y yo prefería que hubiese franqueza y sinceridad antes que cosas dichas a medias. Artemisa no podía tener ninguna esperanza conmigo. Yo sabía que la tenía, que no se había rendido del todo, que incluso creía que, estando pendiente de mí, yo me arrepentiría de estar con Lúa y le pediría que volviese conmigo... pero, evidentemente, eso no puede ocurrir nunca, jamás, porque lo que siento por Lúa va más allá de cualquier sentimiento. Es el amor más grande que puedo sentir por una persona. Estar con ella, casarme con ella, vivir con ella en mi tierra, es un sueño del que nunca despertaré porque lo nuestro sí es infinito, eterno, inmenso, y eso lo saben todas las personas que nos conocen.

Viví muchas cosiñas antes del día de nuestra boda. Primeramente, compartimos todas momentos muy bonitos en Ourense antes de iniciar el camino de Santiago. Decidir que haríamos el camino fue algo inesperado. Lo planificamos todo a finales de junio, cuando ni tan siquiera teníamos claro qué haríamos esos días que Casandra y Artemisa pasarían en Ourense. Fue Lúa quien tuvo esa idea tan bonita que a todas nos hizo tanta ilusión. Escogimos salir de Ourense y dividir el camino en seis etapas. Nos lo tomamos con calma, pero también con intensidad y responsabilidad. Fueron unos días preciosos. Yo conozco muy bien los bosques de mi provincia, pero aquellos días también me sirvieron para unirme más a mi tierra, para enamorarme más de ella y para asegurarme aún con más fuerza que Galicia es mi único hogar, que no puede haber en el mundo un lugar que me acoja tanto, que incluso me haga sentir que ama mi manera de ser, que me acepta tal como soy, que me da aliento para vivir, para ser valiente, para ser yo misma siempre, sin importar qué pienso o qué siento en cada momento. Esos bosques me dieron ánimo para confiar plenamente en mí misma. El esfuerzo que hice durante tantos días, sin parar, desde la mañana hasta la tarde, me demostró que soy más fuerte de lo que jamás pensé, me hizo descubrir que yo no tengo límites si no quiero, que los límites nos los ponen los demás, sólo porque ellos no confían en sí mismos y no se sienten capaces de hacer lo que tú haces y quieren detenerte por falta de confianza y de valentía, sólo eso.

Nunca podré describir todo lo que sentí durante todos esos días porque fueron demasiadas cosiñas, tantas que sería incapaz de acordarme de todas; pero todas ellas se unen en una misma: un sentimiento de amor a mí misma. Aprendí definitivamente a apreciarme, a quererme tal como soy, ahora, cuando tengo casi 44 años... pero más vale tarde que nunca, ¿verdad?

También el camino me enseñó a apreciar más aún los detalles más sencillos de la vida. Una brisa con aroma a hojas verdes puede hacerte sentir viva, tan viva que no necesitas nada más para saberte en el mundo. El canto de los mirlos, el reclamo de las águilas perdiéndose entre los montes... son cosiñas que nos demuestran que merece la pena estar en este mundo... También te lo demuestra la luz del sol colándose entre las hojas de los árboles, tiñendo el suelo de un color dorado que encandila. Los bosques son la más hermosa manifestación de vida, esa manifestación de vida que se une a ti y que te hace sentir también tan viva, tan dichosa de estar aquí y en ese momento.

Cambiar de provincia, de aldea, pasar por el olvido convertido en casas abandonadas, oír el grito de los animales en la distancia, saludar a quien no conoces, sonreírte con alguien que también está caminando como tú, con esa meta en el alma... Son momentos que sólo los que fuimos peregrinos alguna vez podemos entender. Un continuo caminar con fuerza y con aliento, a pesar de sentirte a punto de perder el cuerpo por los vericuetos de los montes. Hubo muchísimo esfuerzo, muchísimo calor, mucho sudor e incluso algo de sangre, pero hubo mucha felicidad también, esa euforia que sientes cuando lees el nombre de la aldea que es la meta de ese día: Cea, Castro de Dozón, A Laxe, A Bandeira, Outeiro... y Santiago. Cuánto lloré cuando me arrodillé en la plaza do Obradoiro con la catedral delante; esa catedral que había visto ya un montón de ocasiones y que nunca me pareció tan hermosa como en esos momentos. Ese llanto que te sale del alma en ese momento no tiene control ni fin. Ni tan siquiera sabes por qué lloras. Sólo sabes que lloras porque lo necesitas, porque es una manera de agradecer que estés allí, que la vida te permitiese caminar durante días para estar en ese momento. No se puede describir. Sinceramente, no se puede describir.

La complicidad que nos acogía a todas, que crecía y crecía entre todas, también fue un motivo de aliento, también nos dio fuerzas a todas para caminar. Ninguna de nosotras se quejó continuamente. La única que parecía menos resistente era Artemisa, por razones obvias, pero no protestó en ningún momento. Sonriendo, nos decía que siguiésemos avanzando, que ella ya nos cogería cuando pudiese. Lúa tampoco podía hacer grandes esfuerzos. El segundo día, yo lo pasé realmente mal por ella porque tuvimos que subir un monte lleno de piedras y de zarzas, tan inclinado que parecía que nos hubiésemos equivocado de camino, y Lúa iba tan cansada que incluso creía yo que tendríamos que cogerla en brazos todas para ayudarla, pero resistió. Ella tiene que ir con cuidado con su corazón y, muchas veces, éramos las demás las que le pedíamos que se detuviese para que descansase porque a ella le daba mucha vergüenza pedirnos que parásemos.

Evidentemente, hubo momentos de desesperación, sobre todo cuando, por mucho que anduviésemos, no disminuían los kilómetros, pero la mayor parte de las horas que compartimos fueron hermosas. Yo recordaré siempre con mucho cariño todos esos días.

Otros momentos inolvidables los vivimos en las islas Cíes. Se nos ocurrió estar allí una noche en tiendas de campaña. Yo compartí una con Lúa, evidentemente, y fue hermoso estar allí todo el día, ver el ocaso en esas playas de fantasía, tan bonitas y brillantes. Con Lúa viví momentos que no me parecían reales. No podíamos dejar de demostrarnos cuánto nos queríamos y lo enamorada que la una estaba de la otra. Ambas éramos como dos adolescentes que acaban de descubrir lo hermoso que es el amor, qué es amarse, explorar el cuerpo de la otra. Nunca dejo de sentirme inocente entre sus brazos y, al mismo tiempo, quiero enloquecer junto a ella, sintiendo su piel, sus manos en mi cuerpo, acariciándome cada vez más íntimamente... y eso no tiene fin, nunca, por muchas horas que pasemos entregándonos la una a la otra.

Pero lo más intenso de esas semanas lo vivimos el día de nuestra boda. Yo, ya, el día anterior, estaba tan nerviosa que no podía ni comer. Llegamos a la aldeíña el miércoles 22, después de hacer un ensayo precioso con Iauga. Tocamos las canciones que luego serían una parte de la banda sonora de ese día tan importante para nosotras. Artemisa vio y escuchó atentamente nuestro ensayo y sé que se quedó muy asombrada al oír lo bien que sonamos todas cantando y tocando juntas.

Artemisa iba a quedarse a dormir en la casa de mi madre. A ella no le importaba en absoluto que Artemisa se alojase en su casa, al contrario. Mi madre le tiene mucho cariño a Artemisa y Artemisa siente exactamente lo mismo por ella. Yo no puedo ni quiero impedir que se quieran, que se tengan cariño, nunca lo haría, y me encanta que sea así, la verdad.

Pese a estar juntas desde hace tanto tiempo ya, ni Lúa ni yo pudimos dormir la noche del 24 de julio. Estábamos tan nerviosas y emocionadas que ni tan siquiera nos atrevimos a acariciarnos, como si hubiésemos decidido esperar a la noche siguiente para entregarnos así, tan íntimamente, y, entre risas, la una detenía a la otra cuando los besos nos descontrolaban. Fue una noche divertida y llena de nervios, de risas y de lágrimas de emoción. Nunca pensé que pudiésemos estar así, tan dominadas por los nervios. Sabíamos que todo iba a salir bien. Lúa me tenía preparadas tantas sorpresas que no podía evitar hablar de todo lo que yo desconocía, intentando no revelar nada, pero, a la vez, me hablaba con tanta emoción que yo podía oír entre sus palabras las que realmente quería dedicarme. No obstante, nunca podría haber imaginado todo lo que ella me había preparado, nunca.

El día señalado, madrugamos mucho. Mi madre me ayudó a vestirme. Mi traje era muy sencilliño, pero también muy hermoso. Era un vestido rojo y negro que tenía una falda ligera que volaría en cuanto me moviese. Decidí que llevaría el pelo suelto y adornado con una diadema de flores rojas. No me gusta llevar el pelo recogido y no iba a hacerlo en un día tan importante en el que me tenía que sentir tan hermosa.

Mi madre también me ayudó a maquillarme, pero no lo hice mucho, sólo lo necesario para darle luz a mi cara, que me sentía pálida por lo poquiño que había dormido, aunque todas estábamos ya muy moreniñas por tanto que nos había dado el sol durante el camino.

Mi madre no podía evitar que, continuamente, se le llenasen los ojos de lágrimas. No iba a perderme. Nada iba a cambiar para ella cuando me casase con Lúa, pero ella también sentía que aquel día tenía mucho más sentido de lo que nadie imaginaba. Era el triunfo del amor, de un amor que estuvo a punto de perderse por la inmensidad del olvido, de las injusticias y de la crueldad; pero seguía más vivo que nunca, demostrándoles a todos que merece la pena amar con locura. Ambas perdimos la cabeza por este amor que nos presionaba el alma y que nos había convertido en víctimas de la incomprensión de los demás; pero, al fin, estábamos juntas, lo estaríamos para siempre, absolutamente para siempre, y queríamos contárselo a todo el mundo, a la naturaleza que tanto nos había acogido, a nuestras montañas, a nuestra aldeíña y a nuestra tierra.

Cuando salí de mi casa (o la casa de mi madre), oí un silencio que me oprimió el alma. Los nervios que sentía hacían que me hormigueasen las manos y que me temblase todo el cuerpo. Casi no podía caminar y eso que no llevaba unos zapatos de tacón alto... pero me temblaban tanto las piernas que me costaba muchísimo mantener el equilibrio.

La mañana estaba nítida. El cielo estaba tan azul que parecía pintado. Las montañas, a lo lejos, recortaban el horizonte y me di cuenta de que la luz del día hacía brillar las ramas de los árboles, tan verdes. Olía a hierba, a humedad y al calor que teñiría las próximas horas. Olía a mi aldea, a mi tierra en verano.

No me atrevía a mirar hacia la plaza de mi aldea. Sabía que todos estaban allí, esperándome, incluso Lúa. Ella no me había hablado, en ningún momento, de cómo iría vestida. No sabía de qué color era el vestido que llevaría ni cómo tendría peinada su hermosa cabellera. Ansiaba verla, pero no me sentía capaz de mirar a mi alrededor. Estaba a punto de comenzar a llorar como una tonta y me costaba mucho contenerme. Sentir a mi madre a mi lado también me emocionaba hondamente.

De súbito, cuando estaba a punto de entrar en la plaza de la aldea, comenzó a sonar “Quen puidera namorala”; una versión tocada con el violín de Antía, con la flauta de Silvia y con la gaita de Uxía. Puedo reconocer la manera de tocar de cada una de ellas pese a sonar entre un millón de instrumentos.

Enseguida, todos los que se encontraban en aquel momento, en aquel lugar, comenzaron a cantar con ternura y mucha dulzura. Al oír todas aquellas voces y la melodía de esa canción que tanto me emociona, no pude evitar empezar a llorar. Intenté controlarme, pero no pude. La emoción que sentía era como un río desbordado que olvida sus márgenes. Mi madre me apretó el brazo para darme serenidad, pero yo ya no podía calmarme. No obstante, aún ansiaba ver a Lúa, por lo que, a través de mis lágrimas, la busqué entre todas las personas que estaban allí.

Cuando la vi, sonriéndome también con tanta emoción, entonces creí que se me detendría el corazón. Estaba tan hermosa que me quedé embelesada, incluso dejé de llorar enseguida, porque quería verla, mirarla bien, con toda mi atención, mirarla con el alma y con los ojos, devorarla con la mirada, devorarla enteramente, devorar su preciosa imagen.

En cuanto la vi, le sonreí con amor, deseo e, inevitablemente, también con lujuria. Suerte tengo de que nadie, sólo Lúa, conoce el significado de esa mirada. Ella me guiñó un ojo, demostrándome que me había entendido, revelándome que ella sentía exactamente lo mismo que yo. Ella también estaba devorándome con los ojos. Incluso me parecía oír la voz de su mente diciendo: “esta mujer tan hermosa es mía, es mía, y estará conmigo para siempre”.

Estaba hermosa. Llevaba un vestido blanco con flores bordadas, el cabello suelto y una cinta de flores rodeándole la cabeza. Su melena brillante le caía libre por la espalda, cayendo en esos rizos de fantasía que tanto me gustaron siempre. Y su sonrisa refulgía mucho más que la luz del día.

Seguí caminando, sintiendo que no había suelo bajo mi cuerpo. Me sentía volar, volar de verdad. Me parecía que no había nada bajo mis pies. Entonces me di cuenta de que, efectivamente, no estaba pisando el suelo. Caminaba sobre una infinita cantidad de algodón. Había algodón por todas partes, como si aquel momento estuviese ocurriendo en el cielo. Además, cuando estaba a punto de llegar ante Lúa, del cielo comenzó a caer una lluvia de pétalos de flores. Todavía Lúa no ha querido decirme cómo consiguió eso. Llovían flores del cielo y de las ramas del roble que preside la plaza de mi aldea. ¿Cómo había conseguido eso? Fue un sueño, fue realmente un sueño, y, mientras, la música sonando, sonando esa canción tan hermosa, haciendo único e inolvidable ese momento que siempre permanecerá grabadísimo en mi memoria.

Contratamos a un juez que dirigió la ceremonia, para hacerlo todo mucho más real, pero no puedo acordarme de las palabras que pronunció aquel hombre porque no las escuché. Sólo podía estar pendiente de Lúa, sólo podía mirarla, estar en ella, sintiendo sus manos en las mías, sonriéndole y llorando con ella cuando nos emocionábamos. En esos momentos su alma y la mía sentían exactamente las mismas emociones. Eran una sola alma.

Deseaba besarla, pero tenía que esperar a que llegase el momento indicado para hacerlo. No podía soportar tenerla delante de mí y no poder besarla, ni tocar ni abrazar. Al fin, cuando oí que ya podíamos besarnos, entonces nos dimos un hondísimo abrazo mientras nos besábamos con locura, olvidando que había casi cien personas mirándonos. No sé cuánto duró aquel beso. Lo que sé es que, de repente, oí que todos aplaudían con entusiasmo y felicidad. Entonces reaccionamos y nos echamos a reír avergonzadas.

Entonces vino el momento de esos discursos que teníamos preparados. Yo recuerdo esos momentos de un modo confuso. No los recuerdo bien. Sé que me costó mucho hablar con serenidad porque, continuamente, me emocionaba al saber dónde estaba, qué estaba viviendo, al ver a mi alrededor a la gente que más quiero, al estar en mi tierra viviendo un momento tan importante que deseaba vivir desde hacía años. Sé que pude dedicarle a Lúa todas esas palabras que describían perfectamente lo que siempre he sentido por ella, pero ahora sería incapaz de escribirlas. Lo que más la emocionó fue oírme decir que yo había perdido el alma por estar lejos de ella, también por estar lejos de mi tierra, porque, fuera de Galicia y lejos de ella, yo no tenía sentido, no podía ser si no estaba con ella, si no estaba aquí, que era ella la representación de ese amor terrenal y celestial que todos quieren vivir y que nuestra tierra era el escenario donde era posible amar, ser libres. Siempre sentí que, lejos de ella, no había nada que pudiese hacerme sonreír. Si estábamos juntas, pero lejos de Galicia, compartiríamos el vacío que eso nos provocaría en el alma... pero no puedo describir bien todo lo que sentí durante todos esos años que viví lejos de ellas, de Lúa y de Galicia. Ahora sí pude recuperar mi identidad porque no es sólo Lúa quien me ama tal como soy. También es Galicia, mi tierra, quien me hizo ser así porque así tiene sentido que viva.

Lúa también me dedicó unas palabras hermosas. Incluso me escribió poemas que me llegaron hasta lo más profundo del alma. El verso: “si yo soy Lúa, tú eres mi sol, porque, así como la luna no brilla si el sol no la ilumina, yo no puedo refulgir sin ti porque tú eres mi vida, por ti late mi corazón” me hizo llorar hondamente.

Silvia también pronunció unas palabras hermosas que hablaban sobre todo de la infancia y de la adolescencia que habían compartido Lúa y ella. Fueron siempre como hermanas y eso me parece tan hermoso... Yo nunca tuve una amiga así. Ahora tengo a Silvia, que es la mejor amiga que nunca he tenido, y no quiero perderla por nada del mundo.

El día transcurrió con mucha felicidad, entre risas, bailes, comida, vino, música... Fueron horas que no se distinguían las unas de las otras. A mí me parecía que era una hora sola alargándose hasta el crepúsculo. Cuando ya la anochecida avisaba de su llegada, entonces Lúa me buscó entre la gente y me cogió de la mano con fuerza. Con su mirada, me decía que había llegado el momento de marcharnos ella y yo, de descubrir otra de las sorpresiñas que ella me había preparado. Ansiaba saber de qué se trataba, por lo que me despedí rápidamente de todos con una sonrisa que brillaba intensamente en mi rostro. Sé que todos percibían la felicidad que a Lúa y a mí se nos escapaba de los ojos.

Iba mareadiña porque había bebido bastante, aunque con medida porque no quería perder la consciencia de esos momentos. Quería vivirlos intensamente, con mis sentidos intactos, porque quería grabarlos nítidamente en mi memoria e hice bien. Lo único que el vino me hacía sentir era esa felicidad de niebla que nos hace flotar, que nos quita levemente el equilibrio, pero nada más. Además, habíamos cantado y habíamos bailado tanto que en esos momentos me parecía que no tenía voz.

Lúa me llevó, entre los árboles, hacia el molino en el que tantos momentos íntimos compartimos. Yo no podía preguntarle nada, pero moría de ganas de saber qué ocurriría, por qué me llevaba hasta allí. Entonces, cuando llegamos, me di cuenta de que el molino estaba distinto. Su madera ya no parecía abandonada, sino que brillaba bajo los últimos rayos dorados de uno de los días más felices de mi vida.

Lúa se detuvo y me pidió que entrase, soltando suavemente mi mano. Yo caminé despaciño, como si me diese miedo que ese momento se desvaneciese. El bosque estaba en silencio, pero cantaban los pájaros y se oía correr el río entre las rocas. Era un momento tan íntimo... Me sentía como si estuviese en otra realidad.

Entré con curiosidad y entonces vino a mí un intenso olor a flores y a madera acabada de pintar. Cuando entré, vi que había un montón de velas (supe enseguida que no eran naturales; lo cual me sosegó hondamente) iluminando aquel rincón que tanto nos había acogido, que tanto nos había protegido, que tanto nos acogería y nos protegería aquella noche.

Lúa estaba detrás de mí, sonriéndome. Yo no pude evitar que, de nuevo, me invadiesen unas intensas ganas de llorar. Me volví y abracé fuertemente a Lúa, agradeciéndole lo que había hecho por mí, por nosotras.

Entonces, Lúa me impulsó al interior del molino, cerró la puerta y liberó las inmensas ganas que sentía de estar conmigo. No detuvo nada y yo tampoco lo hice. Me besó descontrolada, suspirando entre beso y beso, mientras yo me dejaba caer entre sus brazos, entregándome a ella como si no hubiese nada más en el mundo, rememorando al mismo tiempo todo lo que habíamos vivido aquel día, la canción de “Quen puidera namorala” sonando en toda la aldea mientras Lúa me sostenía con su mirada llena de amor, la manera como habíamos bailado durante horas, nuestra risa, nuestra complicidad, todo, todo, y me sentía cada vez más feliz, más libre y sosegada, pero también más desesperada por la pasión que gritaba en mí, que me pedía que la desnudase ya y que la amase con locura, desahogando así todo ese deseo que habíamos sentido durante todo el día y que tanto habíamos tenido que contener.

Mientras notaba que Lúa me desnudaba y me acariciaba cada vez más íntimamente, me pareció que el tiempo invertía su paso y nos llevaba a las dos a esos momentos en los que, siendo adolescentes, descubríamos, en nuestra inocencia, lo bonito que era besarnos. Volví a ser esa adolescente que amaba con tanta fuerza, que se perdía en la confusión de sentirse diferente, que tanto ansiaba descubrir las sensaciones del amor con aquella chica que tanto la descontrolaba, por la que el verano tenía sentido.

Yo siempre disfruto muchísimo cuando estoy con Lúa, pero, aquella noche, me parecía que iba a enloquecer de nuevo entre sus brazos. No sabía que se podía disfrutar tanto del amor. No sé por qué aquella noche fue tan y tan intensa, pero quizás todo influyese: el lugar, lo que estábamos viviendo y lo que habíamos vivido... y, tal vez, el espíritu de nuestra adolescencia nos pidiese que desahogásemos todo ese deseo que, años atrás, fuimos incapaces de desahogar por culpa de la vergüenza y del miedo a ser descubiertas.

No reprimimos nada, absolutamente nada, ni nuestra voz, ni la desesperación de querer sentirnos cada vez más íntimamente ni la pasión desbordada que nos descontrolaba. No sé cuántas horas estuvimos juntas, pero ninguna de las dos pudo contar el tiempo. Cuando sentimos que ya habíamos acabado, nos abrazamos y permanecimos en silencio durante unos largos minutos, recordando lo que acabábamos de vivir. Entonces fue cuando mantuvimos esa conversación tan importante de la que hablé antes. La noche nos inspiraba a confesarnos secretos escondidos, cosas que nunca se nos ocurrió contarnos porque no se había dado la ocasión. Esa noche abrimos más nuestra alma.

Y lo que tengo ahora con Lúa no va a cambiar nunca porque avanza hacia la complicidad más honda que jamás pudo existir en la vida, en la Tierra, en la Historia. Es nuestra complicidad única, nuestro amor inquebrantable. Algo nos unió eternamente y ese algo existía en nuestro destino desde mucho antes de nacer.

Tengo que dejar de escribir porque hemos de hacer la cena. Ya se hizo muy tarde. Volveré a escribir pronto, contando cómo fueron los días posteriores a nuestra boda y también detalles que hoy no caí en explicar.