domingo, 31 de mayo de 2020

DIARIO DE AGNES: SÁBADO, 30 DE MAIO DE 2020


Sábado, 30 de maio de 2020
Hoxe foi un día moi bonito. Brillou o sol entre nubes densas que ameazaban con converterse nunha treboada terríbel, pero ficaron mirándonos dende o ceo, fitando todo o que faciamos con inocencia e ledicia. Coido que a natureza toda, co seu ceo anubrado e azul a momentos, coas súas árbores antigas, cos seus paxariños piando felices e coas súas flores que tan ben recendían, alegrábase de ternos con ela.
Síntome coma se alguén tivese collido a miña ialma coas súas mans, tivésea acariñado ata acougala definitivamente e a tivese reconstruído con boas sensacións, enchéndoa de gratitude e benestar, porque é que me sinto tan e tan ben... Ás veces paréceme que esta sensación tan bonita non é natural, que ma deu algunha sustancia que tomei por erro, pero é tan sincera e real coma o meu propio corpo, tan cheo de vida tamén.
Despois de vivir unha semana tan intensa, na que cría que non sería quen de enfrontar a morea inmensa de traballo que tiña, paréceme que o mundo fica detido nun intre, convertido nun momento que non pasa, calado e tan silandeiro... Mirando no meu interior, vexo as lembranzas todas destes días turbulentos e fermosos asemade mesturándose nunha confusión de verbas, de voces, de peticións, de parabéns, de risos, de prantos, de poesías cantadas, de música, de sorrisos, de suspiros, de todo o que existe neste mundo no que todo soa á vez, sen que nada escoite a nada. Este silencio que arestora me envolve coma unha aperta protectora afástame do balbordo dos días de choio, das voces que enchen as rúas, das voces que nos contan as novas, contradicíndoas sempre, unha trala outra, sen posibilitarnos crer nada, en nada. Non estiven tristeiriña basicamente porque non tiven tempo para estalo. Tampouco estiven enfadada nin nerviosa durante momentos infindos. Si que había cousas que me enfadaban e, curiosamente, sentía que ese enfado medraba imparábel por dentro de min, facéndome pensar cousas inxustas ou terríbeis que, por sorte, era capaz de calar. Si que me sentín moi nerviosa, tamén, cando alguén non tomaba en serio as miñas palabras, cando Lúa me dixo que a semana vindeira voltaría ao instituto para facer algunhas cousas alí, pero tanto eses enfados como eses nervios esvaecíanse axiña, coma se, dende fóra, houbese alguén dicíndome: “tranquila, pensa ben o que tes que dicir, non te deixes levar pola emoción do momento, cala e pensa, reflexiona antes de falar” e asemade sentía que unha man agarimosa me acariñaba a ialma, acougándome de verdade. Non sei de onde sacaba esas sensacións, pero serenábanme. Talvez fose a parte racional do meu ser, a voz calma da miña ialma, a que resiste o feitizo da tolaría.
Esta semana, o xoves para ser máis concreta, veume a pingadeira; o cal deulles senso a todos eses sentimentos descontrolados que me domeaban. Tamén descubrín que moita da rabia que ás veces me enche a ialma, nacida da impotencia, a podo desafogar co amor, a través da paixón que comparto con Lúa... tantas veces ao día que mesmo chegamos a perder a conta das ocasións nas que nos deixamos levar polo que sentimos e esquecemos o mundo enteiro namentres nos acariñamos, namentres nos entregamos tolamente á outra... e iso tamén me acouga. Encántame sentir que me volvo só dela, que lle podo facer sentir sensacións tan intensas cando, momentos antes, eu desexaba que o mundo enteiro desaparecese por uns intres.
Estou contando todo isto para comparar o que vivín esta semana tan estraña co que estou a vivir agora. Paréceme que todo iso queda lonxe. Onte sentín que o deixara atrás, que só existía Lúa, a miña aldea, o río Miño, a miña nai, a miña familia, o silencio das montañas, a fermosura dos campos, o poder dos bosques. Que embruxo tan potente me detivo... Non fun ren cando estiven eiquí á fin, convertida en parte deste recuncho tan máxico do mundo. Tampouco podo entender a reacción que tiven cando baixei do coche e camiñei xunta Lúa cara a aldeíña, fixándome en todo o que nos arrodeaba, no canto dos paxaros que parecían darnos a benvida, de lonxe tamén falaba o río, o silencio, o vento abaneando as follas verdísimas das árbores, o recendo a herba, ao centeo que xa medra... e pareceume que unha voz me dicía: “á fin voltas, á fin voltas”, como cando regresei eiquí hai case dous anos.
Detívenme antes de subir a costiña que accede á miña aldea. De lonxe vía os telladiños dalgunhas casiñas e tamén as árbores que protexen o meu fogar... e sentín que non podía respirar, que unha sensación fortísima se apoderaba do meu ser todo, máis do meu peito, e que tiña que pararme e escoitar, escoitar esa voz que me daba a benvida, que me amosaba con ese silencio que tamén me botara moitísimo en falla e que se alegraba profundamente de volverme ver, de terme alí. De onde nacería esa voz? Non o sei, ou si, pero cústame recoñecelo. Nacía das montañas, da aldea, da terriña, da miña terriña, que tamén foi a miña nai, tamén é a miña nai, serao sempre.
Lúa miroume preocupadiña e abraceime a ela namentres lle dicía que non me preguntase nada nese momento porque non o podería contar. Era coma se tamén me falasen os espíritos das persoas que quixen e que xa non están vivas. Había moitas ánimas nese momento ao noso redor. Lúa sente cousiñas así tamén, pero nese momento só se fixaba en min, no que eu lle murmuraba entre saloucos, porque, si, comecei a chorar coma unha cativa cando ve á súa nai despois de moito tempo separada dela.
Lúa abrazábame con moito amor, comprendendo que nese momento non pagaba a pena preguntar nada. Dicíallo cos meus acenos e creo que tamén llo contaba o bosque, contábanllo as árbores, o río ao lonxe, o silencio. Á fin había silencio, fóra de nós e tamén dentro de min. Devagariño, foi calando tamén a miña ialma, o meu corazón anheloso, que tanto devecera estar alí na aldeíña. Estaba alí á fin. Cheguei a pensar que collería o becho e que nunca máis podería voltar ou que a miña nai tamén enfermaría e, cando volvese á aldeíña, ela xa non estaría... pero a aldeíña estaba igual que sempre, absolutamente igual, cos seus sons e a súa beleza infinda. Estaba igual que hai corenta anos, cincuenta, sesenta... que dende o principio do mundo. Cando amamos tanto un lugar do mundo, unha persoa, un ser en concreto, algo, non importa que, sempre temos medo a que ese algo, ese alguén ou ese recunchiño do mundo sufra, que lle pase algo, que desapareza, que lle ocorra algún feito que o mude para sempre; pero a miña aldea nunca mudou e agardo que xamais o faga, que ninguén lle faga dano, que sempre poida ser libre neste mundo tolo no que ela segue a brillar tanto, coma esas estrelas que locen no ceo sempre, durante a nosa vida toda. Non coñecín nunca unha persoa que dixese: “onte procurei a estrela que sempre miro no ceo, e non estaba”. Eu tampouco vin xamais desaparecer unha estrela.
Haberá persoas que non entendan a desesperación que sentín onte cando regresei á miña aldea á fin, que poñerían en dúbida a miña cordura se soubesen canto preciso sempre estar eiquí, que se burlarían do meu corazón se puidesen ler nel o amor inmenso que sinto pola miña terra; pero non me importa. Non me importa porque este amor me fai única, faime ser especial, ter unha ialma que ama sen fronteiras, que ama sen importarlle a que vai dirixido o infindo amor que pode sentir. Gústame ser así, malia sufrir tanto ás veces precisamente por querer protexer tanto aos meus seres queridos, pero gústame ser así, sen necesitar ser diferente. Nunca me arrincaría o amor que sinto por Galicia, aínda ser o amor que máis me entoleceu na miña vida, malia ser o sentimento que realmente me tirou a calma e a cordura en tantas ocasións, que me fixo querer morrer por non poderllo entregar, por non poder estar eiquí con ela. Sei que estiven moi enferma, seino; pero non mudaría esa realidade porque esta naceu de amar tanto e tanto á miña terra.
Subimos esa costiña tan inclinada, abeirada de árbores, tan fermosa, na que o sol non pode quentar a terra porque as pólas densas das árbores crean unha sombra mesta, sentindo que camiñabamos deica a calma convertida en materia. Eu deixara de chorar e nese momento só quería vivir, rir, ver á miña nai, reencontrarme co reflexo da miña ialma na terra, porque eses bosques son o reflexo da miña ialma. Cando estou eiquí, paréceme que me estou a mirar nun espello que me devolve o meu reflexo convertido en árbores, en calma, en ceos azuis e limpos, en ar que si osixena.
Sei que esta será a derradeira vida na que renacín na miña terra. Non sei que vidas me agardan despois desta. Sei as que tiven antes. Todas as vivín eiquí, en Galicia, en Ourense si, pero tamén na provincia da Coruña, na súa costa chea de castros celtas. Eu fun unha sacerdotisa celta. Iso tamén o sei e sei tamén que, noutra vida, fun a meiga que fun sempre, que curaba aos doentes cos seus poderes. Algo me trouxen desas vidas nas que fun un ser tan máxico, pero agora non sei se sería quen de curar con tanta facilidade como antes... ou si. Seica Artemisa estea tan ben porque eu a axudei, pero non me atrevo a crer algo tan forte e importante. Eu colaborei na súa curación, pero non fun a responsábel de que esa doenza tan horríbel quedase atrás na súa vida, agardo que para sempre; mais noutras vidas si que curaba con moita habelencia. Non obstante, nesta vida si que podo sentir o que me di o meu redor, a terra, mesmo os animais.
Teño tantas cousas por explicar e tantas ganas de escribir que me entreteño con calquera cousiña; pero é que teño a sensación de que preciso unha chea infinda de horas para desafogar todo o que teño por dentro. Síntome moi feliz, pero tamén reencontrada comigo mesma, síntome conectada á miña esencia como había tempo que non me sentía... e sobre todo síntome ditosa, agradecida, chea de vida, de amor, de ilusión. Teño tanta ilusión por todo que me parece que, nesta realidade miña, tan nosa, non pode haber cousas malas.
Hoxe, Lúa e mais eu fomos pola montaña, o día todo, o día todo o pasamos na montaña, camiñando entre as árbores, sentando no chan e deixando pasar as nubes por riba nosa, sentíndonos unha á outra, soíñas neste mundo, quentadas polo sol máis vivo, que tamén era intenso e tan brillante... Na montaña, o sol parece estar máis preto das nosas mans e tamén o ceo, tan azul, tan anubrado noutros momentos... Eu sentinme no ceo durante o día todo e non o digo só por notarme arrodeada de ceo, senón... por todo, absolutamente por todo. Alguén me levou nos seus brazos durante esas horas todas... e non foi só Lúa. Non me sentía cansa malia facer inmensos esforzos subindo e baixando costas con Lúa, senón viva, moi viva, como nunca. Creo que é agora cando estou a vivir esa adolescencia que me quitaron hai tantos anos, que tiven que deixar morrer nun psiquiátrico.
Volvendo a onte... Chegamos á aldeíña contra as seis da tarde. Ía unha temperatura de estío, pero non me importou. Estaba todo fermoso, tal como mo describira a miña nai. Pensaramos ir primeiro á casa da nai de Lúa (ou tería que dicir xa a nosa casa da aldea) antes de ir á casa da miña nai, pero non o puidemos cumprir. Cando estabamos a chegar á aldeíña, pasou algo incríbel e moi máxico. Lúa díxolle á miña nai que chegariamos contra as seis da tarde, pero que a avisariamos cando estivésemos por aí. Non a avisamos porque o queriamos facer cando xa deixásemos as cousas na nosa casiña, pero, antes de chegar alí, alguén veu correndo cara nós, dando chimpos e mesmo chorando. Era Laila, Lailiña.
Nunca vin nada semellante. Laila nos ventara dende lonxe. Veu a nós coma se nese momento a perseguise a fin do mundo. Pulou enriba miña sen que eu tivese tempo a deixar no chan as bolsas que levaba. Fíxome perder o equilibrio, botouse enriba miña lambéndome toda, ladrando, chorando, movendo a cola tan rápido que crin que lle voaría. Nin sequera sabía como recibirme. Estaba desesperada, ansiosa, non deixaba de chorar. Cando logrei sentar no chan, abraceina fortemente contra min, acariñeina, dicíalle que estivese tranquila. Ela tremía, choraba e ladraba sen ser quen de aturar a felicidade que sentía. Eu tamén me botei a chorar, de novo, de felicidade e sobre todo de emoción. Nunca ninguén me recibira desa maneira.
Estaba enorme! Medrou moito, está preciosísima, alegre, ben coidadiña, está fermosa, tan fermosa que non canso de mirala. Hoxe veu connosco á montaña e é tan obediente... Non nos deu ningún desgusto. Estivo todo o tempo ao noso lado. De feito, non se separa de min nin un intre. A miña nai contoume que, moitas veces, saía da casa e chegaba ata o bosque, logo volvía á casa e notábase que estaba tristeiriña. Con esa cadeliña eu teño unha conexión que tampouco se explica.
A miña nai viu a escena dende a distancia, dende a praciña da aldea. Eu non sabía que ela estaba alí. Lúa si a vira, pero non me dixo nada para que puidese vivir ese momento con toda a intensidade que merecía. Logo, cando Laila e mais eu nos acougamos, entón eu erguinme do chan e, namentres me sacudía a roupa, mirei cara a miña casa, a casa da miña nai... e vina alí, detida, mirándome cos ollos cheos de bágoas. Deume a sensación de que había séculos que non a vía. Mesmo me pareceu que pasara máis tempo da última vez que nos viramos que cando voltei eiquí despois de case trinta anos lonxe da miña terra.
Non sabía que facer. Devecía ir correndo deica ela para darlle unha aperta, pero sabía que non o podía facer. Nese momento, xa deixara de chorar, pero, ao ver á miña nai, volvín chorar outra vez. Ela achegouse a nós, deixando igualmente a distancia de seguridade, pero dicíndome cos ollos que non podía aturar as ganas de abrazarnos ás dúas, a Lúa e a min.
Queríalle dicir: “ola, miña naiciña”, pero non podía falar. De novo saloucaba coma unha cativa desesperada. Quería abrazar á miña nai e non poder facelo intensificaba as miñas ganas de chorar.
Ela díxome: “Agnes, filliña, á fin estas eiquí. Á fin voltas, á fin voltas”. Díxome exactamente as mesmas palabras que eu ouvira na terra, no ar, nacidas das montañas, do espírito da terriña...
entre saloucos, contesteille: “e á fin volto, á fin véxote, miña naiciña”.
Lúa colleume do brazo nese momento coma se tivese medo a que aquela emoción tan forte me empurrase a ignorar o coidado que habiamos de ter ou coma se temese que aquel pranto me faría perder o equilibrio... pero estaba moi trabucada porque eu non me podía nin mover. Laila mirábanos tamén con curiosidade, alternaba entre a miña nai, Lúa e mais eu, ollándonos a todas coma se nos preguntase: “Por que non vos abrazades como sempre facedes cando chegades eiquí?”
A miña nai díxome: “Agnesiña, que guapa estás. Estás fermosísima, miña filliña. Estás máis guapa que nunca”. Eu contesteille: “ti tamén estás moi guapa, miña naiciña. Ti sempre fuches moi guapa”, ao que ela me respondeu: “nunca o fun máis ca ti, cariño”.
Esas verbas fixéronme chorar aínda máis. Non sei canto durou ese momento, pero pareceume que viría a anoitecida sen que nos dese tempo a acougarnos. Lúa tamén acabou emocionándose. Logo, antes de ir durmir, confesoume que o que máis a emocionara e lle fixera chorar foi unha emoción de envexa sa, foi botar moitísimo en falla á súa nai nese momento. Ela tamén quería vela... pero só lle quedaba procurala no seu corazón.
A miña nai foi a primeira en esforzarse en deixar de chorar. Cando nos acougamos un pouco, preguntounos como fora todo, pediunos que lle contásemos todo o que viviramos estes meses cando estivésemos todas ao redor da lareira. Eiquí vai calor no día, pero, cando chega a anoitecida, arrefríase todo e presta moitísimo estar xunta a lareira deixándose acariñar pola calor do lume.
A miña nai acompañounos á que será xa a nosa casiña da aldeíña. Está fermosísima. Está reformada, ten os mobles restaurados (o meu tío Damián sabe facer de todo) e tamén moi limpa, ten todo o preciso... e tamén restauraron o hórreo! Nas eiras que foran de Iria sementaron centeo. Tamén hai unha parte na que podemos plantar viñedos... Axiña que entrei, sentín que aquela casa sería tamén o meu fogar. Sentinme tan acollida que non dubidei de que acabariamos ambas as dúas vivindo alí para sempre cando nos atrevésemos a deixar a cidade.
A miña nai deixounos tempo para que colocásemos as cousiñas que trouxéramos e pediunos que logo fósemos á súa casa para cearmos todas xuntas. Laila non nos deixou soas en ningún momento. A miña nai díxome que sería imposíbel separarme dela. Xa non me deixará marchar máis.
Cando estabamos percorrendo a casa observando os recordos todos que había en cada recuncho, Lúa colleume da man e díxome isto:
“Síntome coma se non tivese pasado o tempo, coma se de novo fose esa cativa e esa adolescente que viña á aldeíña nos veraos para reencontrarse coa súa esencia e tamén con esa persoíña que tanto lle gustaba”. Díxome esas verbas namentres me miraba con tenrura. Logo proseguiu: “quero finar eiquí, que a miña vida remate eiquí. Gustaríame que acabasen os meus días estando neste lugar, neste fogar, xunta ti, entre os teus brazos, tendo xa os cabelos brancos e a pel chea de engurras, sentindo que vivimos todo o que quixemos vivir sempre. Quero estar sempre contigo, para sempre contigo, miña vida... e que contigo chegue a morte sen sentir medo, só gratitude por ter vivido, por ter gozado da vida libremente, sendo felices dende a amencida deica a anoitecida, na noite e no solpor, sempre. Quero que chegue o outono da miña vida eiquí, que nos envolva ese inverno que nunca virará en primavera. Nada máis me importa, só vivir contigo, estar contigo. Graciñas por amarme”.
Non lle puiden dicir nada. Só a abracei sentindo canto valor tiña esa aperta, despois de experimentar a impotencia nacida de querer abrazar á miña nai e non podelo facer. Abrazámonos tan forte, con tanto amor e agarimo que desexei que aquela aperta fose o único que quedase no mundo.
Nese momento estabamos no noso dormitorio, xunta a fiestra aberta, pola que entraba o frescor azulado da tarde, inzado dos recendos do campo. Ao lonxe, as montañas; preto de nós, as eiras douradas, nas que medraba o centeo. Ao lonxe, o son do río entre as rochas, chamándonos; e, preto de nós, o rechouchío dun merlo que tamén parecía confesarnos o feliz que estaba. Eu estaba moi, moi, moi feliz.
Lúa e mais eu separámonos e rimos ao mirármonos ao sollos e darnos de conta de que ambas as dúas estabamos chorando outra vez. Rimos entre bágoas, inocentemente.
Nese momento, Laila achegouse a nós amodiño, coma se non nos quixese asustar, e deitouse ao noso lado namentres tamén nos miraba alegre e emocionada. Agachámonos ambas as dúas e botamos un bo anaco acariñándoa, xogando con ela. Ela tamén parecía rir.
Entón, nun momento no que estabamos sentadas no chan xogando con Laila, pregunteille a Lúa namentres a miraba: “é posíbel ser tan feliz, Luíña?”
Ela díxome: “é posíbel, xaora que si. É posíbel porque eu me sinto moi feliz, infindamente feliz”.
Xa empardecía cando saímos da casa e fomos case correndo, perseguidas por Laila, cara o Miño. Queriamos velo. Deveciamos escoitar a súa voz de preto. Estaba igual, correndo entre as rochas, sendo libre. A el non lle impuxeran distancias, nin confinamento, nada. El sempre fora libre e seguirá séndoo para sempre.
Sentamos na herba e ficamos mirando ao río durante un bo anaco, en silencio, colléndonos das mans, lembrando a primeira vez que fixemos o amor, alí, na beiriña do río, lembrando a primeira vez que estivemos intimamente xuntas de verdade. Cando eramos adolescentes, algo lonxe si que chegamos, pero nunca nos atrevemos a acariñarnos máis do que a vergonza nos permitía... pero si vivimos momentos moi intensos e apaixonados, sobre todo porque ao noso amor se sumaba o perigo de sermos descubertas e iso dáballe moita emoción ao momento... pero aquela mañá de agosto estivemos xuntas de verdade por vez primeira e ningunha das dúas o poderá esquecer xamais. Á fin, despois de trinta anos desexándonos tanto, podiamos entregarnos sen sentir medo, nin vergonza nin nada que nos detivese, só sentindo amor, paixón e luxuria, toda esa luxuria que reprimiramos durante tantos anos.
Voltamos á casa da miña nai cando a luz do día xa non era máis que rescaldos do sol que se agochara xa tralas montañas. A miña nai preparou unha empanada de verduras moi rica para cear, tamén caldo e unha bica da que comemos xa máis da metade, sobre todo hoxe á tarde cando chegamos da montaña con tanta e tanta fame.
Puidemos falar durante horas de todo. A miña nai estaba moi sensíbel. Confesoume que chegou a crer que nunca máis me volvería ver, que tivo moitísimo medo a que eu ou Lúa nos puxésemos doentiñas. Pola súa vida non tiña medo porque sabía que na aldeíña estaba protexida, estaban todos protexidos; pero por min si tivo moitísimo medo. Dende a aldeíña, todo parecía moitísimo máis grave. Á aldeíña chegaban novas horríbeis que a ela lle impedían durmir. A aldeíña foi sempre un lugar cheo de señardade, pero, nestes meses, esa soidade era moitísimo máis silandeira e profunda. Ela imaxinaba que en Ourense as cousas estaban moito peor do que o estiveron en realidade, imaxinaba que estaban os hospitais cheos de xente doente, que nas casas morría moita xente soa... Iso, por desgraza, si que é certo. Lembro de señoras que antes viñan á cafetaría todos os días e que aínda non volvín ver... pero iso non llo contei á miña nai. Por sorte, en Ourense non foi tan grave todo isto... pero preferín non contarlle nada igualmente. Deixeina falar, desafogarse, xa que por teléfono nunca se atreveu a facelo para non facerme sentir peor.
Lúa dixo que isto era algo co que teriamos que aprender a convivir, que nunca marcharía este virus, que teriamos que adoitarnos a que sexa unha doenza máis que nos pode facer dano... porque entón sempre viviriamos con medo, inseguros, mal. A miña nai daquela díxonos que o mellor que podiamos facer era ficar na aldeíña para sempre, construírmos eiquí a nosa adega e vivir eiquí, que non precisabamos vivir na cidade se eiquí o podiamos ter todo. Eu confeseille que tamén desexaba vivir eiquí para sempre, pero que as cousas se han de facer con calma. Ela está de acordo,  pero tamén me pregunta por que carallo teño que traballar alí na cidade e, por riba, nun negocio tan perigoso, que ela non pode durmir ben dende que comezou todo isto pensando en min, no perigoso que é que eu traballe de cara á xente... Eu acougueina dicíndolle que estaba tomando todas as medidas precisas, pero ela non se conforma con esa resposta.
A miña nai díxome: “perdinte unha vez e non o quero volver sentir, non quero. Ti non sabes o que é pensar que nunca máis volverás ver á túa filla porque desapareceu, porque non sabes onde está, porque cha quitaron, porque ninguén che di onde está, a onde a mandaron realmente”.
Foi onte unha noite moi emotiva, chea de tristura, de esperanza e tamén de nostalxia... pero foi unha noite fermosa. Pensabamos tocar música todos, pero estabamos tan emocionadas e sensíbeis que o deixamos para hoxe porque onte xa houbo moitas emociós... pero hoxe á tarde Lúa e mais eu só queriamos descansar despois dun día tan intenso. O da música deixarémolo para a semana vindeira. Aínda así, á miña nai amosámoslle algunhas das cantigas que compuxemos durante este confinamento. Trouxen a pandeireta e Lúa trouxo a súa zanfona e, hai pouco, antes de escribir eiquí, estivemos cantando un bo anaco esas novas cantigas e tamén outras de sempre. Agora estou no salón da nosa casiña. Non durmimos na casa da miña nai porque a miña cama é moi pequena e non durmimos ben. Eiquí si temos unha cama grande que estreamos xa bastante ben, a verdade...
mañá teremos que voltar a Ourense e realmente non me apetece nada, pero tamén vivirei estes días coa ilusión de saber que o venres poderemos voltar á aldeíña, que agora xa si podemos voltar todas as fins de semana.
Esta semana tamén tivemos ensaio. Despois do ensaio con Iauga, Uxía falounos do que está a vivir con Artemisa. Díxonos a todas que estaba moi ilusionada e que cada vez se lle facía máis insoportábel non estar con Artemisa en persoa, que precisaba saber que sentía o estar con ela porque agora sente que está a namorar dela, pero precisa estar con ela fisicamente para saber como reacciona o seu corpo. Enténdoa perfectamente, pero tamén me alegro moito por elas. Con Artemisa hai máis dunha semana que non falo. Segundo sei polo que sobe ao Instagram, está a traballar na herboristaría da súa irmá. Alégrome moito por ela.
Agora se me pechan os ollos e preciso descansar. Vivín momentos moi intensos esta fin de semana que me deixaron a ialma tremente, pero síntome feliz, que é o que máis me importa.


Traducción:



Sábado, 30 de mayo de 2020
Hoy ha sido un día muy bonito. Brilló el sol entre nubes densas que amenazaban con convertirse en una tormenta terrible, pero permanecieron mirándonos desde el cielo, observando todo lo que hacíamos con inocencia y alegría. Creo que la naturaleza toda, con su cielo nublado y azul a momentos, con sus árboles antiguos, con sus pajariños gorjeando felices y con sus flores que tan bien olían, se alegraba de tenernos con ella.
Me siento como si alguien hubiese cogido mi alma con sus manos, la hubiese acariciado hasta sosegarla definitivamente y la hubiese reconstruido con buenas sensaciones, llenándola de gratitud y bienestar, porque es que me siento tan y tan bien... A veces me parece que esta sensación tan bonita no es natural, que me la ha dado alguna sustancia que tomé por error, pero es tan sincera y real como mi propio cuerpo, tan lleno de vida también.
Después de vivir una semana tan intensa, en la que creía que no sería capaz de afrontar la cantidad inmensa de trabajo que tenía, me parece que el mundo permanece detenido en un instante, convertido en un momento que no pasa, callado y tan silencioso... Mirando en mi interior, veo todos los recuerdos de estos días turbulentos y hermosos a la vez mezclándose en una confusión de palabras, de voces, de peticiones, de felicitaciones, de risas, de llantos, de poesías cantadas, de música, de sonrisas, de suspiros, de todo lo que existe en este mundo en el que todo suena a la vez, sin que nada escuche a nada. Este silencio que ahora mismo me envuelve como un abrazo protector me aleja del barullo de los días de trabajo, de las voces que llenan las calles, de las voces que nos cuentan las noticias, contradiciéndolas siempre, una tras la otra, sin posibilitarnos creer nada, en nada. No estuve tristiña básicamente porque no tuve tiempo para estarlo. Tampoco estuve enfadada ni nerviosa durante momentos infinitos. Sí que había cosas que me enfadaban y, curiosamente, sentía que ese enfado crecía imparable por dentro de mí, haciéndome pensar cosas injustas o terribles que, por suerte, era capaz de callar. Sí que me sentí muy nerviosa, también, cuando alguien no tomaba en serio mis palabras, cuando Lúa me dijo que la semana que viene volvería al instituto para hacer algunas cosas allí, pero tanto esos enfados como esos nervios se desvanecían enseguida, como si, desde fuera, hubiese alguien diciéndome: “tranquila, piensa bien lo que tienes que decir, no te dejes llevar por la emoción del momento, calla y piensa, reflexiona antes de hablar” y a la vez sentía que una mano cariñosa me acariciaba el alma, tranquilizándome de verdad. No sé de dónde sacaba esas sensaciones, pero me serenaban. Tal vez fuese la parte racional de mi ser, la voz calmada de mi alma, la que resiste el hechizo de la locura.
Esta semana, el jueves para ser más concreta, me vino la regla; lo cual les dio sentido a todos esos sentimientos descontrolados que me dominaban. También descubrí que mucha de la rabia que a veces me llena el alma, nacida de la impotencia, puedo desahogarla con el amor, a través de la pasión que comparto con Lúa... tantas veces al día que incluso llegamos a perder la cuenta de las ocasiones en las que nos dejamos llevar por lo que sentimos y olvidamos el mundo entero mientras nos acariciamos, mientras nos entregamos locamente a la otra... y eso también me calma. Me encanta sentir que me vuelvo sólo de ella, que puedo hacerle sentir sensaciones tan intensas cuando, momentos antes, yo deseaba que el mundo entero desapareciese por unos instantes.
Estoy contando todo esto para comparar lo que viví esta semana tan extraña con lo que estoy viviendo ahora. Me parece que todo eso queda lejos. Ayer sentí que lo había dejado atrás, que sólo existía Lúa, mi aldea, el río Miño, mi madre, mi familia, el silencio de las montañas, la hermosura de los campos, el poder de los bosques. Qué embrujo tan potente me detuvo... No fui nada cuando estuve aquí al fin, convertida en parte de este rincón tan mágico del mundo. Tampoco puedo entender la reacción que tuve cuando bajé del coche y caminé junto a Lúa hacia la aldeíña, fijándome en todo lo que nos rodeaba, en el canto de los pájaros que parecían darnos la bienvenida, de lejos también hablaba el río, el silencio, el viento meciendo las hojas verdísimas de los árboles, el aroma a hierba, al centeno que ya crece... y me pareció que una voz me decía: “al fin vuelves, al fin vuelves”, como cuando regresé aquí hace casi dos años.
Me detuve antes de subir la cuestiña que accede a mi aldea. De lejos veía los tejadiños de algunas casiñas y también los árboles que protegen mi hogar... y sentí que no podía respirar, que una sensación fortísima se apoderaba de todo mi ser, más de mi pecho, y que tenía que pararme y escuchar, escuchar esa voz que me daba la bienvenida, que me demostraba con ese silencio que también me había echado muchísimo en falta y que se alegraba profundamente de volver a verme, de tenerme allí. ¿De dónde nacería esa voz? No lo sé, o sí, pero me cuesta reconocerlo. Nacía de las montañas, de la aldea, de la tierriña, de mi tierriña, que también fue mi madre, también es mi madre, lo será siempre.
Lúa me miró preocupadiña y me abracé a ella mientras le decía que no me preguntase nada en ese momento porque no podría contarlo. Era como si también me hablasen los espíritus de las personas que quise y que ya no están vivas. Había muchas ánimas en ese momento a nuestro alrededor. lúa siente cosiñas así también, pero en ese momento sólo se fijaba en mí, en lo que yo le susurraba entre sollozos, porque, sí, comencé a llorar como una niña cuando ve a su madre después de mucho tiempo separada de ella.
Lúa me abrazaba con mucho amor, comprendiendo que en ese momento no merecía la pena preguntar nada. Se lo decía con mis gestos y creo que también se lo contaba el bosque, se lo contaban los árboles, el río a lo lejos, el silencio. Al fin había silencio, fuera de nosotras y también dentro de mí. Fue callando también mi alma, mi corazón anhelante, que tanto había ansiado estar allí en la aldeíña. Estaba allí al fin. Llegué a pensar que cogería el bicho y que nunca más podría volver o que mi madre también enfermaría y que, cuando regresase a la aldeíña, ella ya no estaría... pero la aldeíña estaba igual que siempre, absolutamente igual, con sus sonidos y su belleza infinita. Estaba igual que hace cuarenta años, cincuenta, sesenta... que desde el principio del mundo. Cuando amamos tanto un lugar del mundo, una persona, un ser en concreto, no importa qué, siempre tenemos miedo a que ese algo, ese alguien o ese rinconciño del mundo sufra, que le pase algo, que desaparezca, que le ocurra algún hecho que lo cambie para siempre; pero mi aldea nunca cambió y espero que jamás lo haga, que nadie le haga daño, que siempre pueda ser libre en este mundo loco en el que ella sigue brillando tanto, como esas estrellas que lucen en el cielo siempre, durante toda nuestra vida. No conocí nunca a una persona que dijese: “ayer busqué la estrella que siempre miro en el cielo, y no estaba”. Yo tampoco vi jamás desaparecer una estrella.
Habrá personas que no entiendan la desesperación que sentí ayer cuando regresé a mi aldea al fin, que pondrían en duda mi cordura si supiesen cuánto necesito siempre estar aquí, que se burlarían de mi corazón si pudiesen leer en él el amor inmenso que siento por mi tierra; pero no me importa. No me importa porque este amor me hace única, me hace ser especial, tener un alma que ama sin fronteras, que ama sin importarle a qué va dirigido el infinito amor que puede sentir. Me gusta ser así, a pesar de sufrir tanto a veces precisamente por querer proteger tanto a mis seres queridos, pero me gusta ser así, sin necesitar ser diferente. Nunca me arrancaría el amor que siento por Galicia, aun ser el amor que más me ha enloquecido en mi vida, pese a ser el sentimiento que realmente me quitó la calma y la cordura en tantas ocasiones, que me hizo querer morir por no poder entregárselo, por no poder estar aquí con ella. Sé que estuve muy enferma, lo sé; pero no cambiaría esa realidad porque ésta nació de amar tanto y tanto a mi tierra.
Subimos esa cuestiña tan inclinada, orillada de árboles, tan hermosa, en la que el sol no puede calentar la tierra porque las ramas densas de los árboles crean una sombra espesa, sintiendo que caminábamos hacia la calma convertida en materia. Yo había dejado de llorar y en ese momento sólo quería vivir, reír, ver a mi madre, reencontrarme con el reflejo de mi alma en la tierra, porque esos bosques son el reflejo de mi alma. Cuando estoy aquí, me parece que estoy mirándome en un espejo que me devuelve mi reflejo convertido en árboles, en calma, en cielos azules y limpios, en aire que sí oxigena.
Sé que ésta será la última vida en la que renací en mi tierra. No sé qué vidas me esperan después de ésta. Sé las que tuve antes. Todas las viví aquí, en Galicia, en Ourense sí, pero también en la provincia da Coruña, en su costa llena de castros celtas. Yo fui una sacerdotisa celta. Eso también lo sé y sé también que, en otra vida, fui la meiga que fui siempre, que curaba a los enfermos con sus poderes. Algo me traje de esas vidas en las que fui un ser tan mágico, pero ahora no sé si sería capaz de curar con tanta facilidad como antes... o sí. Quizás Artemisa esté tan bien porque yo la ayudé, pero no me atrevo a creer algo tan fuerte e importante. Yo he colaborado en su sanación, pero no he sido la responsable de que esa enfermedad tan horrible quedase atrás en su vida, espero que para siempre; pero en otras vidas sí que curaba con mucha habilidad. No obstante, en esta vida sí que puedo sentir lo que me dice mi alrededor, la tierra, incluso los animales.
Tengo tantas cosas por explicar y tantas ganas de escribir que me entretengo con cualquier cosiña; pero es que tengo la sensación de que necesito una cantidad infinita de horas para desahogar todo lo que tengo por dentro. Me siento muy feliz, pero también reencontrada conmigo misma, me siento conectada a mi esencia como hacía tiempo que no me sentía... y sobre todo me siento dichosa, agradecida, llena de vida, de amor, de ilusión. Tengo tanta ilusión por todo que me parece que, en esta realidad mía, tan nuestra, no puede haber cosas malas.
Hoy, Lúa y yo hemos ido por la montaña, todo el día, todo el día lo hemos pasado en la montaña, caminando entre los árboles, sentándonos en el suelo y dejando pasar las nubes por encima de nosotras, sintiéndonos una a la otra, soliñas en este mundo, calentadas por el sol más vivo, que también era intenso y tan brillante... En la montaña, el sol parece estar más cerca de nuestras manos y también el cielo, tan azul, tan nublado en otros momentos... Yo me sentí en el cielo durante todo el día y no lo digo sólo por notarme rodeada de cielo, sino... por todo, absolutamente por todo. Alguien me llevó en sus brazos durante todas esas horas... y no fue sólo Lúa. No me sentía cansada a pesar de hacer inmensos esfuerzos subiendo y bajando cuestas con Lúa, sino viva, muy viva, como nunca. Creo que es ahora cuando estoy viviendo esa adolescencia que me quitaron hace tantos años, que tuve que dejar morir en un psiquiátrico.
Volviendo a ayer... Llegamos a la aldeíña hacia las seis de la tarde. Hacía una temperatura estival, pero no me importó. Estaba todo hermoso, tal como me lo había descrito mi madre. Pensábamos ir primero a la casa de la madre de Lúa (o tendría que decir ya nuestra casa de la aldea) antes de ir a la casa de mi madre, pero no pudimos cumplirlo. Cuando estábamos llegando a la aldeíña, pasó algo increíble y muy mágico. Lúa le dijo a mi madre que llegaríamos hacia las seis de la tarde, pero que la avisaríamos cuando estuviésemos por ahí. No la avisamos porque queríamos hacerlo cuando ya hubiésemos dejado las cosas en nuestra casiña, pero, antes de llegar allí, alguien vino corriendo hacia nosotras, dando saltos e incluso llorando. Era Laila, Lailiña.
Nunca vi nada semejante. Laila nos había olido desde lejos. Vino a nosotras como si en ese momento la persiguiese el fin del mundo. Saltó encima de mí sin que yo tuviese tiempo a dejar en el suelo las bolsas que llevaba. Me hizo perder el equilibrio, se tiró sobre mí lamiéndome toda, ladrando, llorando, moviendo la cola tan rápido que creí que le volaría. Ni siquiera sabía cómo recibirme. Estaba desesperada, ansiosa, no dejaba de llorar. Cuando logré sentarme en el suelo, la abracé fuertemente contra mí, la acaricié, le decía que estuviese tranquila. Ella temblaba, lloraba y ladraba sin ser capaz de soportar la felicidad que sentía. Yo también me eché a llorar, de nuevo, de felicidad y sobre todo de emoción. Nunca nadie me había recibido de esa manera.
¡Estaba enorme! Ha crecido mucho, está preciosísima, alegre, bien cuidadiña, está hermosa, tan hermosa que no me canso de mirarla. Hoy ha venido con nosotras a la montaña y es tan obediente... No nos ha dado ningún disgusto. Estuvo todo el tiempo a nuestro lado. De hecho, no se separa de mí ni un momento. Mi madre me contó que, muchas veces, salía de la casa y llegaba hasta el bosque, luego volvía a casa y se notaba que estaba tristiña. Con esa perriña yo tengo una conexión que tampoco se explica.
Mi madre vio la escena desde la distancia, desde la placiña de la aldea. Yo no sabía que ella estaba allí. Lúa sí la había visto, pero no me dijo nada para que pudiese vivir ese momento con toda la intensidad que merecía. Luego, cuando Laila y yo nos calmamos, entonces yo me levanté del suelo y, mientras me sacudía la ropa, miré hacia mi casa, la casa de mi madre... y la vi allí, detenida, mirándome con los ojos llenos de lágrimas. Me dio la sensación de que hacía siglos que no la veía. Incluso me pareció que había pasado más tiempo de la última vez que nos habíamos visto que cuando regresé aquí después de casi treinta años lejos de mi tierra.
No sabía qué hacer. Ansiaba ir corriendo hacia ella para darle un abrazo, pero sabía que no podía hacerlo. En ese momento, ya había dejado de llorar, pero, al ver a mi madre, volví a llorar otra vez. Ella se acercó a nosotras, dejando igualmente la distancia de seguridad, pero diciéndome con los ojos que no podía soportar las ganas de abrazarnos a las dos, a Lúa y a mí.
Quería decirle: “Hola, madreciña mía”, pero no podía hablar. De nuevo sollozaba como una niña desesperada. Quería abrazar a mi madre y no poder hacerlo intensificaba mis ganas de llorar.
Ella me dijo: “Agnes, hijiña, al fin estás aquí. Al fin vuelves, al fin vuelves”. Me dijo exactamente las mismas palabras que yo había oído en la tierra, en el aire, nacidas de las montañas, del espíritu de la tierriña...
Entre sollozos, le contesté: “y al fin vuelvo, al fin te veo, madreciña mía”.
Lúa me cogió del brazo en ese momento como si tuviese miedo a que aquella emoción tan fuerte me empujase a ignorar el cuidado que habíamos de tener o como si temiese que aquel llanto me haría perder el equilibrio... pero estaba muy equivocada porque yo no podía ni moverme. Laila nos miraba también con curiosidad, alternaba entre mi madre, Lúa y yo, mirándonos a todas como si nos preguntase: “¿por qué no os abrazáis como siempre hacéis cuando llegáis aquí?”
Mi madre me dijo: “Agnesiña, qué guapa estás. Estás hermosísima, hijiña mía. Estás más guapa que nunca”. Yo le contesté: “tú también estás muy guapa, madreciña mía. Tú siempre has sido muy guapa”, a lo que ella me respondió: “nunca lo fui más que tú, cariño”.
Esas palabras me hicieron llorar aún más. No sé cuánto duró ese momento, pero me pareció que vendría la anochecida sin que nos hubiese dado tiempo a calmarnos. Lúa también acabó emocionándose. Luego, antes de ir a dormir, me confesó que lo que más la había emocionado y le había hecho llorar era una emoción de envidia sana, fue echar muchísimo en falta a su madre en ese momento. Ella también quería verla... pero sólo le quedaba buscarla en su corazón.
Mi madre fue la primera en esforzarse en dejar de llorar. Cuando nos tranquilizamos un poco, nos preguntó cómo había ido todo, nos pidió que le contásemos todo lo que habíamos vivido estos meses cuando estuviésemos todas alrededor de la lareira. Aquí hace calor por el día, pero, cuando llega la anochecida, refresca y apetece muchísimo estar junto a la lareira dejándose acariciar por el calor de la lumbre.
Mi madre nos acompañó a la que será ya nuestra casiña de la aldeíña. Está hermosísima. Está reformada, tiene los muebles restaurados (mi tío Damián sabe hacer de todo) y también muy limpia, tiene todo lo necesario... ¡también han restaurado el hórreo! En las eras que fueran de Iria han sembrado centeno. También hay una parte en la que podemos plantar viñas... en cuanto entré, sentí que aquella casa sería también mi hogar. Me sentí tan acogida que no dudé de que acabaríamos las dos viviendo allí para siempre cuando nos atreviésemos a dejar la ciudad.
Mi madre nos dejó tiempo para que colocásemos las cosiñas que habíamos traído y nos pidió que luego fuésemos a su casa para cenar todas juntas. Laila no nos dejó solas en ningún momento. Mi madre me dijo que sería imposible separarme de ella. Ya no me dejará marchar más.
Cuando estábamos recorriendo la casa observando todos los recuerdos que había en cada rincón, Lúa me cogió de la mano y me dijo esto:
“Me siento como si no hubiese pasado el tiempo, como si de nuevo fuese esa niña y esa adolescente que venía a la aldeíña los veranos para reencontrarse con su esencia y también con esa personiña que tanto le gustaba”. Me dijo esas palabras mientras me miraba con ternura. Luego prosiguió: “quiero fenecer aquí, que mi vida termine aquí. Me gustaría que acabasen mis días estando en este lugar, en este hogar, junto a ti, entre tus brazos, teniendo ya los cabellos blancos y la piel llena de arrugas, sintiendo que vivimos todo lo que quisimos vivir siempre. Quiero estar siempre contigo, para siempre contigo, vida mía... y que contigo llegue la muerte sin sentir miedo, sólo gratitud por haber vivido, por haber disfrutado de la vida libremente, siendo felices desde el amanecer hasta la anochecida, en la noche y en el ocaso, siempre. Quiero que llegue el otoño de mi vida aquí, que nos envuelva ese invierno que nunca devendrá en primavera. Nada más me importa, sólo vivir contigo, estar contigo. Graciñas por amarme”.
No pude decirle nada. Sólo la abracé sintiendo cuánto valor tenía ese abrazo, después de experimentar la impotencia nacida de querer abrazar a mi madre y no poder hacerlo. Nos abrazamos tan fuerte, con tanto amor y cariño que deseé que aquel abrazo fuese lo único que quedase en el mundo.
En ese momento estábamos en nuestro dormitorio, junto a la ventana abierta, por la que entraba el frescor azulado de la tarde, henchido de los aromas del campo. A lo lejos, las montañas; cerca de nosotras, las eras doradas, en las que crecía el centeno. A lo lejos, el sonido del río entre las rocas, llamándonos; y, cerca de nosotras, el gorjeo de un mirlo que también parecía confesarnos lo feliz que estaba. Yo estaba muy, muy, muy feliz.
Lúa y yo nos separamos y nos reímos al mirarnos a los ojos y darnos cuenta de que ambas estábamos llorando otra vez. Reímos entre lágrimas, inocentemente.
En ese momento, Laila se acercó a nosotras lentamente, como si no quisiese asustarnos, y se tumbó a nuestro lado mientras también nos miraba alegre y emocionada. Nos agachamos las dos y estuvimos un buen rato acariciándola, jugando con ella. Ella también parecía reír.
Entonces, en un momento en el que estábamos sentadas en el suelo jugando con Laila, le pregunté a Lúa mientras la miraba: “¿es posible ser tan feliz, Luíña?”
Ella me dijo: “es posible, por supuesto que sí. Es posible porque yo me siento muy feliz, infinitamente feliz”.
Ya atardecía cuando salimos de la casa y fuimos casi corriendo, perseguidas por Laila, hacia el Miño. Queríamos verlo. Ansiábamos escuchar su voz de cerca. Estaba igual, corriendo entre las rocas, siendo libre. A él no le habían impuesto distancias, ni confinamiento, nada. Él siempre había sido libre y seguirá siéndolo para siempre.
Nos sentamos en la hierba y permanecimos mirando al río durante un buen rato, en silencio, cogiéndonos de las manos, rememorando la primera vez que hicimos el amor, allí, en la orilliña del río, recordando la primera vez que estuvimos íntimamente juntas de verdad. Cuando éramos adolescentes, algo lejos sí que llegamos, pero nunca nos atrevimos a acariciarnos más de lo que la vergüenza nos permitía... pero sí vivimos momentos muy intensos y apasionados, sobre todo porque a nuestro amor se sumaba el peligro de ser descubiertas y eso le daba mucha emoción al momento... pero aquella mañana de agosto estuvimos juntas de verdad por vez primera y ninguna de las dos podrá olvidarlo jamás. Al fin, después de treinta años deseándonos tanto, podíamos entregarnos sin sentir miedo, ni vergüenza ni nada que nos detuviese, sólo sintiendo amor, pasión y lujuria, toda esa lujuria que habíamos reprimido durante tantos años.
Volvimos a la casa de mi madre cuando la luz del día ya no era más que rescoldos del sol que se había escondido ya tras las montañas. Mi madre preparó una empanada de verduras muy rica para cenar, también caldo y una bica de la que nos hemos comido ya más de la mitad, sobre todo hoy por la tarde cuando llegamos de la montaña con tanta y tanta hambre.
Pudimos hablar durante horas de todo. Mi madre estaba muy sensible. Me confesó que llegó a creer que nunca más volvería a verme, que tuvo muchísimo miedo a que yo o Lúa nos pusiésemos enfermiñas. Por su vida no tenía miedo porque sabía que en la aldeíña estaba protegida, estaban todos protegidos; pero por mí sí tuvo muchísimo miedo. Desde la aldeíña, todo parecía muchísimo más grave. A la aldeíña llegaban noticias horribles que a ella le impedían dormir. La aldeíña fue siempre un lugar lleno de soledad, pero, estos meses, esa soledad era muchísimo más silenciosa y profunda. Ella se imaginaba que en Ourense las cosas estaban mucho peor de lo que lo estuvieron en realidad, imaginaba que estaban los hospitales llenos de gente enferma, que en las casas moría mucha gente sola... Eso, por desgracia, sí que es cierto. recuerdo a señoras que antes venían a la cafetería todos los días y que todavía no he vuelto a ver... pero eso no se lo he contado a mi madre. Por suerte, en Ourense no fue tan grave todo esto... pero preferí no contarle nada igualmente. La dejé hablar, desahogarse, ya que por teléfono nunca se atrevió a hacerlo para no hacerme sentir peor.
Lúa dijo que esto era algo con lo que tendríamos que aprender a convivir, que nunca se marcharía este virus, que tendríamos que habituarnos a que sea una enfermedad más que puede hacernos daño... porque entonces siempre viviríamos con miedo, inseguros, mal. Mi madre entonces nos dijo que lo mejor que podíamos hacer era permanecer en la aldeíña para siempre, construir aquí nuestra bodega y vivir aquí, que no necesitábamos vivir en la ciudad si aquí podíamos tenerlo todo. Yo le confesé que también deseaba vivir aquí para siempre, pero que las cosas han de hacerse con calma. Ella está de acuerdo, pero también me pregunta por qué carallo tengo que trabajar allí en la ciudad y, encima, en un negocio tan peligroso, que ella no puede dormir bien desde que comenzó todo esto pensando en mí, en lo peligroso que es que yo trabaje de cara a la gente... Yo la tranquilicé diciéndole que estaba tomando todas las medidas precisas, pero ella no se conforma con esa respuesta.
Mi madre me dijo: “te perdí una vez y no quiero volver a sentirlo, no quiero. Tú no sabes lo que es pensar que nunca más volverás a ver a tu hija porque ha desaparecido, porque no sabes dónde está, porque te la quitaron, porque nadie te dice dónde está, a dónde la mandaron realmente”.
Fue ayer una noche muy emotiva, llena de tristeza, de esperanza y también de nostalgia... pero fue una noche hermosa. Pensábamos tocar música, todos, pero estábamos tan emocionadas y sensibles que lo dejamos para hoy porque ayer ya hubo muchas emociones... pero hoy por la tarde Lúa y yo sólo queríamos descansar después de un día tan intenso. Lo de la música lo dejaremos para la semana que viene. Aún así, a mi madre le enseñamos algunas de las canciones que hemos compuesto durante este confinamiento. He traído la pandereta y Lúa ha traído su zanfona y, hace poco, antes de escribir aquí, estuvimos cantando un buen rato esas nuevas canciones y también otras de siempre. Ahora estoy en el salón de nuestra casiña. No dormimos en la casa de mi madre porque mi cama es muy pequeña y no dormimos bien. Aquí sí tenemos una cama grande que hemos estrenado ya bastante bien, la verdad...
Mañana tendremos que volver a Ourense y realmente no me apetece nada, pero también viviré estos días con la ilusión de saber que el viernes podremos regresar a la aldeíña, que ahora ya sí podemos volver todos los fines de semana.
Esta semana también tuvimos ensayo. Después del ensayo con Iauga, Uxía nos habló de lo que está viviendo con Artemisa. Nos dijo a todas que estaba muy ilusionada y que cada vez se le hacía más insoportable no estar con Artemisa en persona, que necesitaba saber qué sentía al estar con ella porque ahora siente que está enamorándose de ella, pero necesita estar con ella físicamente para saber cómo reacciona su cuerpo. La entiendo perfectamente, pero también me alegro mucho por ellas. Con Artemisa hace más de una semana que no hablo. Según sé por lo que sube al Instagram, está trabajando en la herboristería de su hermana. Me alegro mucho por ella.
Ahora se me cierran los ojos y necesito descansar. Viví momentos muy intensos este fin de semana que me han dejado el alma temblorosa, pero me siento feliz, que es lo que más me importa.