sábado, 9 de mayo de 2020

DIARIO DE LÚA: SÁBADO, 9 DE MAIO DE 2020


Sábado, 9 de maio de 2020
Esta semana, a nosa vida mudou moito, máis do que pensamos que mudaría. Hei de recoñecer que boto moitísimo en falla a rutina que tiñamos antes de que Agnes comezase a traballar na cafetaría. Estou certa de que ela tamén estraña eses días nos que nos tiñamos decotío a unha á outra. Eu non me adoito a estar sen ela. É verdade que hei de traballar durante oito horas todos os días, pero, se precisaba dicirlle algo, ela sempre estaba aí e escoitábame fixese o que estivese a facer. Era unha comunicación moi fluída e libre. Agora, no canto, téñome que deter cando estou a piques de chamala para dicirlle calquera cousa. Sinto que a casiña está cheísima de soidade, que, se ela non está, falla moita vida en todos os recunchos. Bótoa tanto en falla que mesmo me sinto tristeiriña. Silvia dime que son unha esaxerada, que tampouco paso tantas horas sen ela e que parezo unha cativa botando en falla tanto a Agnes; pero é que non o podo evitar. Estar con ela durante tanto tempo as vinte e catro horas do día uniunos tanto que agora resulta moi difícil estar separadas. Mesmo teño que confesar que chorei varias veces esta semana porque a botaba moitísimo de menos. Chámoa sempre ás nove da mañá, cando teño un pequeno anaco de tempo para descansar, e tamén ás dúas, cando sei que ela para un momentiño para xantar, pero ela case non ten tempo para deterse. Mesmo onte me confesou que levaba días sen comer case nada, que come sobre todo cando está na casa, pero no traballo non come practicamente. Emporiso, ela parece moi contenta, ou parecíao máis nos primeiros días desta semana. O luns estaba moi nerviosa. Confesoume que non puido comer en toda a mañá porque os nervios lle tiraron a fame toda e que o martes aínda se sentía así. Sempre que a chamo pola mañá, dime que está moi contenta e motivada, que lle encanta poder atender á xente deste xeito e, a partir do luns, vai ser todo máis intenso porque, por sorte, Galicia pasou á fase unha e iso quere dicir que hai bares e cafetarías que xa poden ter clientes nas terrazas. Agnes puxo catro mesiñas separadas bastante as unhas das outras porque tampouco precisa que haxa tantos clientes fóra.
Non obstante, malia notar a Agnes bastante contenta por poder traballar, tamén a noto algo máis estresada e mesmo me atrevería a dicir que tamén está de mal humor, sobre todo onte á tarde, á noite e hoxe á mañá. Ela non me amosa que estea enfadada comigo porque me segue a tratar coma sempre, tan agarimosamente como sempre, pero, se eu non lle falo, ela non me fala e mesmo hai momentos nos que, segundo de que falemos, me fala algo máis seria, como onte á noite, que lle preguntei se o luns podería ir tomar algo á cafetaría con Silvia e contestoume: “non podedes estar na mesma mesa”, todo seria, e eu díxenlle: “pois falaremos a berros” e entón ríu, á fin, porque levaba un bo anaco sen falarme nin nada, moi pensativa. Mesmo lle pregunto se non está máis gobiada traballando na cafetaría e dime que, evidentemente, si que está máis estresada porque traballar na cafetaría lle provoca moito estrés porque ha de manter unha limpeza profunda e impecábel, pero que tamén a satisfai moito traballar, que as mañás se lle pasan moi rápidas e que lle gusta ver á xente de sempre, que segue a ter case que todos os seareiros que ían todos os días á cafetaría. Algún cliente contoulle que perdeu á súa nai ou a algún familiar próximo por mor do virus e ela iso non o pode aturar porque empatiza moitísimo coa persoa coa que fala.
O luns, Silvia foina ver á cafetaría e, cando se encontraron, ambas as dúas estiveron a piques de poñerse a chorar. Agnes contoume que a Silvia se lle encheron os ollos de bágoas, pero Silvia, pola súa parte, díxome que a Agnes tamén lle ocorreu iso. Dáme moita envexa que se poidan ver, pero o luns xa poderei quedar con Silvia onde sexa e pasear algo pola beiriña do río ou quedar eiquí na nosa casa. Porén, Agnes non parece estar de acordo comigo porque, cando lle digo que vou saír para quedar con Silvia, me di que non debería de saír aínda, que o feito de que esteamos na fase unha non quere dicir que xa poidamos facer o que nos pete. Sei que o que lle pasa é que está preocupada por min e non quere que me ocorra nada. Por iso, tentarei quedar con Silvia eiquí na nosa casa, pero a Agnes tampouco lle parece de todo ben iso; mais non se atreve a dicirme que non o faga porque eu tampouco me meto no que ela fai co seu choio e nunca o farei porque é algo seu, que só lle corresponde a ela.
Ás veces teño a sensación de que ela non me conta todo o que lle pasa. Seica non me queira preocupar, pero eu noto que me agocha cousiñas, que, ás veces, a vexo algo tristeiriña. Mesmo me parece intuír que estivo chorando, pero comigo sempre é tan agarimosa, tan amorosa, tan doce... Sei que, se lle ocorre algo, comigo non vai a cousiña. É algo que lle pasa fóra da casa. Está tristeiriña porque devece ir á aldeíña e non pode facelo. Quere ver á súa nai e nin tan sequera se atreve a visitala estando as cousas mellor. Onte chegou do choio coa compra e nin tan sequera me permitiu que a axudase a desinfectar. Teño a sensación de que me quere meter nunha burbulla para que non me pase nada. Faime graza que se comporte dun xeito tan protector comigo, pero tamén me sabe mal que se desacougue tanto por min. Onte doíame algo a gorxa por mor da alerxia, que teño algo de alerxia cando chega a primavera, e xa notei que se intranquilizaba. Por sorte, non me pasa nada grave, pero é que nin podo dicir que me doe algo. Faime graza que sexa tan esaxeradiña nese senso e non podo negar que me afaga que o sexa porque iso significa que me quere de verdade, pero quéreme demasiado coido eu, tanto que non sería quen de vivir sen min. Eu tampouco sería quen de vivir sen ela e tampouco quero que lle ocorra nada. Decotío estou rogando que ela tome todas as medidas precisas para protexerse. Confío nela e, por iso, tampoco me desacougo tanto, pero non podo pensar en que sucedería se lle pasase algo porque me afundo se o fago.
Esta mañá, ergueuse ás sete e media, vestiuse e foi correr. Díxome que o necesitaba, que non lle abondaba coa cinta de correr que temos. Eu non coñecía ese carácter tan deportivo de Agnes. Chegou ás nove case, cansísima, e meteuse directamente na ducha. Eu preparei o almorzo e fixen tamén unha torta de Santiago. Non lle dixen ren, pero o xoves á mañá, aproveitando que tiña dúas horas libres porque non tiña consultas nin nada que facer, fun mercar os ingredentes para facer a torta. Evidentemente, cando esta mañá ela viu a torta, preguntoume de onde quitara os ingredentes. Eu rin e díxome: “fuches mercalos”. Sorríame, pero eu vía nos seus ollos que a decepcionara que eu saíse sen dicirlle nada. Logo díxome: “a próxima vez dime que precisas e eu tráiocho”. Eu respondinlle que me apetecía darlle unha sorpresa e ela entón sorriume, pero non me dixo nada. Coido que hoxe tampouco ten un bo día. É certo tamén que esta semana está coa pingadeira, pero coido que lle pasa algo máis. Quero facer o cambio de roupa no armario e dime que para nada do mundo lle apetece facer iso e di que en Ourense aínda vai frío. Enténdoo, pero habemos de facelo igualmente, malia non apetecerlle.
Tamén lle preguntei onte á noite se quería que hoxe falásemos con Artemisa e Casandra polo Skype e díxome que non quería falar con ninguén, que estaba esgotada, que o único que lle apetecía era estar comigo tranquilamente, sen pensar en nada. Pensei: “boeno, dime iso porque agora está esgotadísima e non lle apetece facer nada porque é tarde, pero mañá seguro que se lle pasou”; porén, segue igual. Agora está no balcón lendo un pouco.
Hoxe está a chover moito. Esta mañá cando ela saíu tamén chovía algo, pero non lle importou. Díxome que lle apetecía sentir a choiva.
Falo tanto dela porque a min me inflúe moito o ánimo que ela teña. Sei que é comprensíbel e normal que teñamos días de todo tipo, pero aféctame moito que non estea ben e tamén me pon medo que poida ter algunha crise de ansiedade ou de desalento e que non mo diga por non querer preocuparme, que ela é así. Antes, hai unha media horiña, ouvina falar coa súa nai por teléfono e, polo que Agnes dicía, pareceume que Anxiños estaba a lle dicir que quedaba pouco para vérmonos todas, que dentro de pouquiño pasariamos a outra fase... pero Agnes dicíalle que non iría á aldeíña ata que houbese cero contaxios en galicia, que o becho ese tiña que desaparecer definitivamente para que elas se vesen e díxolle iso coa voz tremente.
Síntome culpábel porque ela o fai case todo na casa. Esta mañá foi ela quen varreu, quen fregou o chan, quen fixo o xantar, a cama poñendo sabas limpas... Eu fixen a torta, o almorzo, tamén cociño o que podo, pero é que eu tamén traballo e sinceramente, malia saírme algunhas cousas ben na cociña, ela é moito mellor cociñeira ca min. Ela cociña á tardiña e eu tento axudala o que podo porque me sabe moi mal que o teña que facer despois de estar na cafetaría durante case nove horas traballando, que o meu traballo cansa máis mental que fisicamente, pero o seu cansa tanto física como mentalmente; emporiso, ela nunca protesta. Sempre o fai todo sen poñer mala cara nin nada, sen queixarse, coma se non houbese máis remedio e o tivese que facer pase o que pase. A cea si que tento facela eu.
Eu dei en pintar moito esta semana. Pintei uns cantos cadros moi bonitos de varias aldeíñas costeiras de Galicia e mesmo algún deles o penduraremos pola casiña. Tentarei vender algúns, que son verdadeiramente bonitos e non está ben que eu o diga.
Tamén o que estamos a facer son ensaios conectándonos ao Skype e mesmo podemos gravar algunhas cancións. Uxía di que a semana vindeira xa poderemos quedar para ensaiar, que, como o local no que tocamos é moi amplo, podemos manter a distancia perfectamente. Agnes non quere, pero a min si me apetece moitísimo facelo e sei que a acabarei convencendo de que vaiamos. Non ten por que pasar nada se nos protexemos e amais eiquí en Ourense tampouco hai tantos contaxios, pero Agnes parece tan asustada...
Como chove agora. Como me gusta a choiva. Que ben recende cando chove. Tendo preto o xardín do Posío, chegan a nós uns recendos tan ricos... a terra, a flores húmidas, a vida.
Eu síntome esperanzada, non o podo negar, e tento transmitirlle a Agnes esta enerxía positiva que me enche a ialma porque ela parece moi desilusionada e desesperanzada, malia iren as cousiñas algo mellor. Se as cousas non fosen mellor, ela non podería traballar, non podería ter aberto a súa cafetaría; pero parece que lle custe crer que todo vaia ben. Non cre que isto acabe. Mesmo pensa que axiña pode haber un rebrote se a xente non fai ben as cousas. Ten razóns de abondo para pensar así porque é verdade que hai moita xente que parece ignorar a situación na que estamos, que queda en grupiños e case ninguén leva máscara pola rúa, pero iso sobre todo pasa fóra de eiquí porque por eiquí as cousas tampouco van tan mal. Si que hai xente nova quedando e bebendo nalgúns puntos da cidade e amais é que o que nos fere máis é que a esa xente parece que non lle importe que morrese tanta xente e que haxa tantos sanitarios loitando por coidar aos doentes... Paréceme incríbel que a xente poida ser tan egoísta, porque isto é só egoísmo e ignorancia. Si que é certo que esta situación tan horríbel demostrou que hai moitas persoas boas que fan cousas fermossas polos demais, pero tamén está mostrando a parte máis egoísta do ser humano; ese individualismo estarrecedor que todos deberiamos esquecer xa porque non nos leva a ningures. É bo ter o noso pequeno mundo, pero ese pequeno mundo ha desaparecer en canto pon en perigo aos demais. É que non entendo de que vai a xente, por que arestora importa máis ir á praia ou á piscina no canto de tentar colaborar para que todo pase.
Eu si teño a alguén que está a pasar o virus. Trátase do meu amigo Daniel. Está en corentena na súa casa e dime que está ben, pero leva case unha semana con moita febre e tose, pero, por sorte, non o teñen que ingresar. Estou moi preocupada por el, pero tamén confío en que se poñerá ben. O seu marido non o pode ver e o pobriño ha de facer vida nun cuarto do que non pode saír. Está a ser moi duro. Agardo que pase rápido. Que mala sorte tivo o pobriño... Por iso me dá aínda máis rabia ver a esa xente á que parece que lle súe todo.
Agardo tamén que a Agnes se lle pase ese malestar anímico tan estraño que ten. Non sei que lle pasa, pero tampouco quero ser pesada preguntándollo. Dime só que está cansa cando lle pregunto se está ben. Dóeme moito vela tristeiriña. Non podo aturar que ela non se sinta ben, pero tamén é certo que ambas as dúas somos moi sensíbeis e pódennos afectar cousiñas que logo nin sabemos explicar. O que está totalmente intacto é o noso amor. Parece coma se, cando nos abrazamos e estamos tan intimamente xuntas, todo se esvaecese. É cando me sinto máis preto dela e tamén noto que as apertas que nos damos ultimamente teñen moito máis significado e sentimento que nunca. Agnes confésame moitísimas cousas cando nos abrazamos así, tan longamente, tan entregadamente, deixando que todo desapareza, deixando que todo marche, provocando que só exista ese momento eterno. Non fai falla nada máis, só abrazarnos, acomodarnos a unha nos brazos da outra, pechar os ollos e acompasar a nosa respiración. Ese tipo de apertas son as que logo nos fan chorar silenciosamente, son as que nos axudan a confesarlle á outra: “estou tristeiriña, non estou ben” e tamén que nos poidamos pedir: “por favor, non me deixes de abrazar. Necesito que me teñas así durante a vida toda”. Emociónome ao escribir isto. Non podo evitar que se me enchan os ollos de bágoas e que se me poña un nó na gorxa. E sinto que as apertas que nos damos ultimamente teñen moito máis senso e sentimento que nunca porque noto que, cando nos unimos así, Agnes se entrega totalmente a min. Mesmo percibo o seu cansazo a través do seu corpo, da súa respiración; pero trátase dun cansazo que non é físico, é anímico. É un cansazo que nace de ter que existir nunha vida tan estraña, na que decotío temos que estar alertas, na que temos que facer moitas cousas que antes nin imaxinabamos... e non fai falla que ela me confese por que está así, tan cansa, tan esgotada. Non se trata de que na cafetaría teña que traballar máis por mor desta situación. Trátase de que ten que facer todo iso nunhas circunstancias estrañísimas que en nada se asemellan ao que tiñamos antes. É un esgotamento psicolóxico, anímico... espiritual. Custa moito sentir calma nun tempo coma este.
Eu sei que ela é forte, pero non sei ata que punto. Sei que se crebará en calquera momento, que lle resta moi pouco para estoupar e chorar entre os meus brazos. Sei que, se agora fose e a abrazase así, se botaría a chorar e seica sería o mellor, que se desafogase e ceibase todos eses pensamentos que a torturan, todos eses sentimentos que ten na súa ialma e que tanto medo lle pon liberar. Eu mesmo lle digo que, se non se sente capaz de traballar así, agarde un pouquiño máis, asegúrolle que non hai problema en que non traballe, que o entendo, que economicamente non estamos mal.. pero ela nin quere ouvirme dicir iso. É que non hai ningunha necesidade de que se explote tanto a si mesma. Amais, a todas nos pasaría que, despois de estarmos tanto tempo encerradas na casa sen traballar, nos gobiásemos por habernos de enfrontar a unha rutina tan distinta, de súpeto, así, sen termo medio. Eu non entendo como Agnes se esixiu traballar tantas horas de golpe, cando levaba case dous meses sen traballar nin nada. Coido que non fixo ben, pero é imposíbel convencela de nada porque é tan cacholana...
Uxía tamén abrirá a súa tenda o luns. Di que o ten xa todo pensado, que ás clientas lles vai desinfectar os zapatos, as mans e a roupa con alcohol, que mesmo lles vai dar unha especie de calcetíns de papel para que se proben calquera zapato que queiran, pero que non lles vai permitir tocalos todos, que llos terán que pedir. A ver como lle vai...
Silvia tamén vai reabrir o seu restaurante, que ela pasou de facer pedidos a domicilio. Dicía que non lle compensaba nada, que ía perder moitos máis cartos dos que gañaría. Silvia é que ten moito diñeiro, polo que llo pode permitir.
A min si me apetece falar esta tarde con Artemisa e mais Casandra. Seguro que, cando comecemos a falar, Agnes se anima e se quererá unir á conversa.
Coido que iso é todo o que podo contar. Teño a sensación de que todo o que expliquei está tinxido de tristura. Non era a miña intención, en absoluto, porque eu estou animadiña e esperanzada, malia todos os problemas... Quero confiar en que todo irá ben, que, dentro de pouquiño, poderemos lembrar esta época con arrepíos, pero sentíndonos orgullosas as que o fixemos ben.

 Traducción:

Sábado, 9 de mayo de 2020
Esta semana, nuestra vida ha cambiado mucho, más de lo que pensamos que cambiaría. He de reconocer que echo muchísimo en falta la rutina que teníamos antes de que Agnes comenzase a trabajar en la cafetería. Estoy segura de que ella también extraña esos días en los que nos teníamos continuamente la una a la otra. Yo no me acostumbro a estar sin ella. Es verdad que he de trabajar durante ocho horas todos los días, pero, si necesitaba decirle algo, ella siempre estaba ahí y me escuchaba hiciese lo que estuviese haciendo. Era una comunicación muy fluida y libre. Ahora, en cambio, tengo que detenerme cuando estoy a punto de llamarla para decirle cualquier cosa. Siento que la casiña está llenísima de soledad, que, si ella no está, falta mucha vida en todos los rincones. La echo tanto en falta que incluso me siento tristiña. Silvia me dice que soy una exagerada, que tampoco paso tantas horas sin ella y que parezco una niña pequeña echando en falta tanto a Agnes; pero es que no puedo evitarlo. Estar con ella durante tanto tiempo las veinticuatro horas del día nos ha unido tanto que ahora resulta muy difícil estar separadas. Incluso tengo que confesar que he llorado varias veces esta semana porque la añoraba muchísimo. La llamo siempre a las nueve de la mañana, cuando tengo un pequeño rato para descansar, y también a las dos, cuando sé que ella para un momentiño para comer, pero ella casi no tiene tiempo para detenerse. Incluso ayer me confesó que llevaba días sin comer casi nada, que come sobre todo cuando está en casa, pero en el trabajo no come prácticamente. Sin embargo, ella parece muy contenta, o lo parecía más los primeros días de esta semana. El lunes estaba muy nerviosa. Me confesó que no pudo comer en toda la mañana porque los nervios le quitaron toda el hambre y que el martes aún se sentía así. Siempre que la llamo por la mañana, me dice que está muy contenta y motivada, que le encanta poder atender a la gente de este modo y, a partir del lunes, va a ser todo más intenso porque, por suerte, Galicia ha pasado a la fase una y eso quiere decir que hay bares y cafeterías que ya pueden tener clientes en las terrazas. Agnes ha puesto cuatro mesiñas separadas bastante las unas de las otras porque tampoco necesita que haya tantos clientes fuera.
no obstante, pese a notar a Agnes bastante contenta por poder trabajar, también la noto algo más estresada e incluso me atrevería a decir que también está de mal humor, sobre todo ayer por la tarde, por la noche y hoy por la mañana. Ella no me demuestra que esté enfadada conmigo porque sigue tratándome como siempre, tan cariñosamente como siempre, pero, si yo no le hablo, ella no me habla e incluso hay momentos en los que, según de qué hablemos, me habla algo más seria, como ayer por la noche, que le pregunté si el lunes podría ir a tomar algo a la cafetería con Silvia y me contestó: “no podéis estar en la misma mesa”, todo seria, y yo le dije: “pues hablaremos a gritos” y entonces se rió, al fin, porque llevaba un buen rato sin hablarme ni nada, muy pensativa. Incluso le pregunto si no está más agobiada trabajando en la cafetería y me dice que, evidentemente, sí que está más estresada porque trabajar en la cafetería le provoca mucho estrés porque ha de mantener una limpieza profunda e impecable, pero que también la satisface mucho trabajar, que las mañanas se le pasan muy rápidas y que le gusta ver a la gente de siempre, que sigue teniendo casi todos los clientes asiduos que iban todos los días a la cafetería. Algún cliente le contó que perdió a su madre o a algún familiar cercano por culpa del virus y ella eso no puede soportarlo porque empatiza muchísimo con la persona con la que habla.
El lunes, Silvia fue a verla a la cafetería y, cuando se encontraron, ambas estuvieron a punto de ponerse a llorar. Agnes me contó que a Silvia se le llenaron los ojos de lágrimas, pero Silvia, por su parte, me dijo que a Agnes también le ocurrió eso. Me da mucha envidia que se puedan ver, pero el lunes ya podré quedar con Silvia donde sea y pasear algo por la orilliña del río o quedar aquí en nuestra casa. Sin embargo, Agnes no parece estar de acuerdo conmigo porque, cuando le digo que voy a salir para quedar con Silvia, me dice que no debería salir aún, que el hecho de que estemos en la fase una no quiere decir que ya podamos hacer lo que nos dé la gana. Sé que lo que le pasa es que está preocupada por mí y no quiere que me ocurra nada. Por eso, intentaré quedar con Silvia aquí en nuestra casa, pero a Agnes tampoco le parece del todo bien eso; mas no se atreve a decirme que no lo haga porque yo tampoco me meto en lo que ella hace con su trabajo y nunca lo haré porque es algo suyo, que sólo le corresponde a ella.
A veces tengo la sensación de que ella no me cuenta todo lo que le pasa. Quizás no quiera preocuparme, pero yo noto que me esconde cosiñas, que, a veces, la veo algo tristiña. Incluso me parece intuir que ha estado llorando, pero conmigo siempre es tan cariñosa, tan amorosa, tan dulce... Sé que, si le ocurre algo, conmigo no va la cosiña. Es algo que le pasa fuera de casa. Está tristiña porque ansía ir a la aldeíña y no puede hacerlo. Quiere ver a su madre y ni tan siquiera se atreve a visitarla estando las cosas mejor. Ayer llegó del trabajo con la compra y ni tan siquiera me permitió que la ayudase a desinfectar. Tengo la sensación de que quiere meterme en una burbuja para que no me pase nada. Me hace gracia que se comporte de un modo tan protector conmigo, pero también me sabe mal que se desasosiegue tanto por mí. Ayer me dolía algo la garganta por culpa de la alergia, que tengo algo de alergia cuando llega la primavera, y ya noté que se intranquilizaba. Por suerte, no me pasa nada grave, pero es que ni puedo decir que me duele algo. Me hace gracia que sea tan exageradiña en ese sentido y no puedo negar que me halaga que lo sea porque eso significa que me quiere de verdad, pero me quiere demasiado creo yo, tanto que no sería capaz de vivir sin mí. Yo tampoco sería capaz de vivir sin ella y tampoco quiero que le ocurra nada. Continuamente estoy rogando que ella tome todas las medidas precisas para protegerse. Confío en ella y, por eso, tampoco me preocupo tanto, pero no puedo pensar en qué sucedería si le pasase algo porque me hundo si lo hago.
Esta mañana, se levantó a las siete y media, se vistió y fue a correr. Me dijo que lo necesitaba, que no le bastaba con la cinta de correr que tenemos. Yo no conocía ese carácter tan deportivo de Agnes. Llegó a las nueve casi, cansadísima, y se metió directamente en la ducha. Yo preparé el desayuno e hice también una tarta de Santiago. No le dije nada, pero el jueves por la mañana, aprovechando que tenía dos horas libres porque no tenía consultas ni nada que hacer, fui a comprar los ingredientes para hacer la tarta. Evidentemente, cuando esta mañana ella vio la tarta, me preguntó de dónde había sacado los ingredientes. Yo me reí y me dijo: “fuiste a comprarlos”. Me sonreía, pero yo veía en sus ojos que la había decepcionado que yo saliese sin decirle nada. Luego me dijo: “la próxima vez dime qué necesitas y yo te lo traigo”. Yo le respondí que me apetecía darle una sorpresa y ella entonces me sonrió, pero no me dijo nada. Creo que hoy tampoco tiene un buen día. Es cierto también que esta semana está con la regla, pero creo que le pasa algo más. Quiero hacer el cambio de ropa en el armario y me dice que para nada del mundo le apetece hacer eso y dice que en Ourense todavía hace frío. Lo entiendo, pero hemos de hacerlo igualmente, pese a que no le apetezca.
También le pregunté ayer por la noche si quería que hoy hablásemos con Artemisa y Casandra por el Skype y me dijo que no quería hablar con nadie, que estaba agotada, que lo único que le apetecía era estar conmigo tranquilamente, sin pensar en nada. Pensé: “bueno, me dice eso porque ahora está agotadísima y no le apetece hacer nada porque es tarde, pero mañana seguro que se le ha pasado”; sin embargo, sigue igual. Ahora está en el balcón leyendo un poco.
Hoy está lloviendo mucho. Esta mañana cuando ella salió también llovía algo, pero no le importó. Me dijo que le apetecía sentir la lluvia.
Hablo tanto de ella porque a mí me influye mucho el ánimo que ella tenga. Sé que es comprensible y normal que tengamos días de todo tipo, pero me afecta mucho que no esté bien y también me da miedo que pueda tener alguna crisis de ansiedad o de desaliento y que no me lo diga por no querer preocuparme, que ella es así. Antes, hace una media horiña, la oí hablar con su madre por teléfono y, por lo que Agnes decía, me pareció que Anxiños estaba diciéndole que quedaba poco para vernos todas, que dentro de poquiño pasaríamos a otra fase... pero Agnes le decía que no iría a la aldeíña hasta que hubiese cero contagios en Galicia, que el bicho ése tenía que desaparecer definitivamente para que ellas se viesen y le dijo eso con la voz trémula.
Me siento culpable porque ella lo hace casi todo en la casa. Esta mañana fue ella quien barrió, quien fregó el suelo, quien hizo la comida, la cama poniendo sábanas limpias... Yo hice la tarta, el desayuno, también cocino lo que puedo, pero es que yo también trabajo y, sinceramente, a pesar de que me salgan algunas cosas bien en la cocina, ella es mucho mejor cocinera que yo. Ella cocina por la tardiña y yo intento ayudarla lo que puedo porque me sabe muy mal que lo tenga que hacer después de estar en la cafetería durante casi nueve horas trabajando, que mi trabajo cansa más mental que físicamente, pero el suyo cansa tanto física como mentalmente; sin embargo, ella nunca protesta. Siempre lo hace todo sin poner mala cara ni nada, sin quejarse, como si no hubiese más remedio y tuviese que hacerlo pase lo que pase. La cena sí que intento hacerla yo.
A mí me dio por pintar mucho esta semana. Pinté unos cuantos cuadros muy bonitos de varias aldeíñas costeras de Galicia e incluso alguno de ellos lo colgaremos por la casiña. Intentaré vender algunos, que son verdaderamente bonitos y no está bien que yo lo diga.
También lo que estamos haciendo son ensayos conectándonos al Skype e incluso podemos grabar algunas canciones. Uxía dice que la semana que viene ya podremos quedar para ensayar, que, como el local en el que tocamos es muy amplio, podemos mantener la distancia perfectamente. Agnes no quiere, pero a mí sí me apetece muchísimo hacerlo y sé que acabaré convenciéndola de que vayamos. No tiene por qué pasar nada si nos protegemos y además aquí en Ourense tampoco hay tantos contagios, pero Agnes parece tan asustada...
Cómo llueve ahora. cómo me gusta la lluvia. Qué bien huele cuando llueve. Teniendo cerca el jardín del Posío, llegan a nosotras unos aromas tan ricos... a tierra, a flores húmedas, a vida.
Yo me siento esperanzada, no puedo negarlo, e intento transmitirle a Agnes esta energía positiva que me llena el alma porque ella parece muy desilusionada y desesperanzada, a pesar de ir las cosiñas algo mejor. Si las cosas no fuesen mejor, ella no podría trabajar, no podría haber abierto su cafetería; pero parece que le cueste creer que todo vaya bien. No cree que esto acabe. Incluso piensa que enseguida puede haber un rebrote si la gente no hace bien las cosas. Tiene razones suficientes para pensar así porque es verdad que hay mucha gente que parece ignorar la situación en la que estamos, que queda en grupiños y casi nadie lleva mascarilla por la calle, pero eso sobre todo pasa fuera de aquí porque por aquí las cosas tampoco van tan mal. Sí que hay gente joven quedando y bebiendo en algunos puntos de la ciudad y además es que lo que nos hiere más es que a esa gente parece que no le importe que haya muerto tanta gente y que haya tantos sanitarios luchando por cuidar a los enfermos... me parece increíble que la gente pueda ser tan egoísta, porque esto es sólo egoísmo e ignorancia. Sí es cierto que esta situación tan horrible ha demostrado que hay muchas personas buenas que hacen cosas hermosas por los demás, pero también está mostrando la parte más egoísta del ser humano; ese individualismo aterrador que todos deberíamos olvidar ya porque no nos lleva a ninguna parte. Es bueno tener nuestro pequeño mundo, pero ese pequeño mundo ha de desaparecer en cuanto pone en peligro a los demás. Es que no entiendo de qué va la gente, por qué ahora mismo importa más ir a la playa o a la piscina en vez de intentar colaborar para que todo pase.
Yo sí tengo a alguien que está pasando el virus. Se trata de mi amigo Daniel. Está en cuarentena en su casa y me dice que está bien, pero lleva casi una semana con mucha fiebre y tos, pero, por suerte, no tienen que ingresarlo. Estoy muy preocupada por él, pero también confío en que se pondrá bien. Su marido no puede verlo y el pobriño ha de hacer vida en un cuarto del que no puede salir. Está siendo muy duro. Espero que pase rápido. Qué mala suerte ha tenido el pobriño... Por eso me da aún más rabia ver a esa gente a la que parece que le sude todo.
Espero también que a Agnes se le pase ese malestar anímico tan extraño que tiene. No sé qué le pasa, pero tampoco quiero ser pesada preguntándoselo. Me dice sólo que está cansada cuando le pregunto si está bien. Me duele mucho verla tristiña. No puedo soportar que ella no se sienta bien, pero también es cierto que ambas somos muy sensibles y pueden afectarnos cosiñas que luego ni sabemos explicar. Lo que está totalmente intacto es nuestro amor. Parece como si, cuando nos abrazamos y estamos tan íntimamente juntas, todo se desvaneciese. Es cuando me siento más cerca de ella y también noto que los abrazos que nos damos últimamente tienen mucho más significado y sentimiento que nunca. Agnes me confiesa muchísimas cosas cuando nos abrazamos así, tan largamente, tan entregadamente, dejando que todo desaparezca, dejando que todo se marche, que sólo exista ese momento eterno. No hace falta nada más, sólo abrazarnos, acomodarnos la una en los brazos de la otra, cerrar los ojos y acompasar nuestra respiración. Ese tipo de abrazos son los que luego nos hacen llorar silenciosamente, son los que nos ayudan a confesarle a la otra: “estoy tristiña, no estoy bien” y también que podamos pedirnos: “por favor, no dejes de abrazarme. Necesito que me tengas así durante toda la vida”. Me emociono al escribir esto. No puedo evitar que se me llenen los ojos de lágrimas y que se me ponga un nudo en la garganta. Y siento que los abrazos que nos damos últimamente tienen mucho más sentido y sentimiento que nunca porque noto que, cuando nos unimos así, Agnes se entrega totalmente a mí. Incluso percibo su cansancio a través de su cuerpo, de su respiración; pero se trata de un cansancio que no es físico, es anímico. Es un cansancio que nace de tener que existir en una vida tan extraña, en la que continuamente tenemos que estar alertas, en la que tenemos que hacer muchas cosas que antes ni imaginábamos... y no hace falta que ella me confiese por qué está así, tan cansada, tan agotada. No se trata de que en la cafetería tenga que trabajar más por culpa de esta situación. Se trata de que tiene que hacer todo eso en unas circunstancias extrañísimas que en nada se parecen a lo que teníamos antes. Es un agotamiento psicológico, anímico... espiritual. Cuesta mucho sentir calma en un tiempo como éste.
Yo sé que ella es fuerte, pero no sé hasta qué punto. Sé que se quebrará en cualquier momento, que le queda muy poco para estallar y llorar entre mis brazos. Sé que, si ahora fuese y la abrazase así, se echaría a llorar y tal vez sería lo mejor, que se desahogase y liberase todos esos pensamientos que la torturan, todos esos sentimientos que tiene en su alma y que tanto miedo le da liberar. Yo incluso le digo que, si no se siente capaz de trabajar así, espere un poquiño más, que no hay problema en que no trabaje, que lo entiendo, que económicamente no estamos mal... pero ella ni quiere oírme decir eso. Es que no hay ninguna necesidad de que se explote tanto a sí misma. Además, a todas nos pasaría que, después de estar tanto tiempo encerradas en casa sin trabajar, nos agobiásemos por tener que enfrentarnos a una rutina tan distinta, de súbito, así, sin término medio. Yo no entiendo cómo Agnes se ha exigido trabajar tantas horas de golpe, cuando llevaba casi dos meses sin trabajar ni nada. Creo que no ha hecho bien, pero es imposible convencerla de nada porque es tan testaruda...
Uxía también abrirá su tienda el lunes. Dice que lo tiene ya todo pensado, que a las clientas les va a desinfectar los zapatos, las manos y la ropa con alcohol, que incluso les va a dar una especie de calcetines de papel para que se prueben cualquier zapato que quieran, pero que no les va a permitir tocarlos todos, que tendrán que pedírselos. A ver cómo le va...
Silvia también abrirá su restaurante, que ella pasó de hacer pedidos a domicilio. Decía que no le compensaba nada, que iba a perder mucho más dinero del que ganaría. Silvia es que tiene mucho dinero, por lo que puede permitírselo.
A mí sí me apetece hablar esta tarde con Artemisa y Casandra. Seguro que, cuando comencemos a hablar, Agnes se anima y querrá unirse a la conversación.
Creo que eso es todo lo que puedo contar. Tengo la sensación de que todo lo que he explicado está teñido de tristeza. No era mi intención, en absoluto, porque yo estoy animadiña y esperanzada, pese a todos los problemas... Quiero confiar en que todo irá bien, que, dentro de poquiño, podremos recordar esta época con escalofríos, pero sintiéndonos orgullosas las que lo hicimos bien.

 


1 comentario:

  1. Resulta muy curioso que después de tanto tiempo encerrado en casa, deseando salir, llegue el momento y echemos en falta esa rutina establecida por el confinamiento. Lo he pensado alguna vez, que a lo mejor echo en falta algunas cosas cuando cambiemos de fase (esto parece un videojuego, que cambia de fases o niveles jaja). Lúa no es que eche en falta el confinamiento, pero si algunas cosas que tenía en esos momentos. Estaba a todas horas con Agnes. Podía hablar con ella en cada momento y se podían dedicar todo el tiempo del mundo, nada las interrumpía. Ahora, las cosas son bien distintas. Incluso llora varias veces al día pensando en ella. Me recuerda a la película “lo que la verdad esconde”. La vecina lloraba desesperada y era porque echaba de menos a su marido (la protagonista pensaba que le pasaba algo terrible). Quizás ese nivel de dependencia no sea sano, pero si el amor es intenso y verdadero, ¿quién puede dominarlo? Galicia ya está en la fase1. Han pasado de fase, pero ellas están peor que en la fase cero. El negocio se recupera, Agnes está remontando, pero no está bien. Parece que su preocupación por Lúa, para que nada malo le ocurra, con su madre y la aldea...todo eso con el estrés del trabajo (y la regla jajaja), la están cambiando un poco. Ahora está más seria, más ausente. A pesar del estrés, Agnes está satisfecha con poder trabajar. A visto a sus clientes habituales y aunque algunas historias que cuentan son muy tristes, la cafetería se está reactivando. Tampoco le hace especial ilusión que Lúa quede con Silvia, por miedo al contagio. La comprendo, es que el maldito bicho sigue ahí...La parte en la que sale de casa y está lloviendo y dice que no le importa mojarse, me ha recordado al capítulo que escribí. Tampoco anda quieta en casa. Lo hace prácticamente todo, y es yo creo que por lo mismo, no quiere que Lúa se canse, la quiere proteger y cuidar. Ay, y tampoco quiere ensayar en el local con Uxía y las demás...le está costando confiar en la nueva normalidad. Tiene razón en lo que dice, que hay gente que se pasa las normas por el forro. El otro día salió por la tele, un grupo de chavales haciendo botellón en Ourense. Esas cosas hacen que uno se desanime y desconfíe en que todo evolucione a mejor. Su amigo Daniel tiene coronavirus. Al menos no lo han tenido que ingresar...Tiene razón que su entrada está teñida de tristeza, y diría que también de preocupación por Agnes. Le está pasando como lo que le ocurría a Artemisa, que Agnes se cerraba en si misma, no hablaba y no había manera de poder ayudarla. Es lógico que te preocupes, sobretodo si no explica lo que le pasa. Estaría bien que pudiese hablar con Artemisa, estoy seguro que ella la comprendería en este aspecto. Lo positivo de todo esto es que su amor sigue intacto, igual de fuerte que siempre y eso ni el coronavirus lo podrá cambiar.

    ResponderEliminar