lunes, 4 de mayo de 2020

DIARIO DE AGNES: DOMINGO, 3 DE MAIO DE 2020

Domingo, 3 de maio de 2020
Loce o sol tras nubes brancas e un ar limpo espállase entre as árbores. Hoxe está algo anubrado. A miña nai contoume esta mañá que, na aldeíña, tamén hai nubes, pero tamén brilla o sol cunha luz distinta. Ela quere crer que o fulgor do sol é a cor da esperanza. Ela prefire coidar que todo está pasando xa, comezando a pasar. A miña nai dime: “filla, se están saíndo case todos xa, quere dicir que queda pouquiño para que ti e mais eu nos poidamos ver, non si?” Eu quixer crer que si, pero non é así, non vai ser así. Dígolle que aínda queda bastante para que nos poidamos ver porque á aldeíña non podemos ir ata que esteamos non sei en que carallo de fase porque a verdade é que me fago unha inmensa lea coas fases e amais, coma na nosa provincia hai todo tipo de casos, xa nin sei cando sairemos, cando entraremos, como estaremos, a que fase chegaremos cando empece o mes de xuño. Vexo as novas, o telexornal, leo moito, pero ao final estou tan informada que me sinto desinformada porque hai quiñentos expertos que dan a súa opinión contrapoñéndoa ao que xa dixeron outros expertos hai un día ou, se cadra, o mesmo día. Ao final acabo pechando as páxinas dos xornais que leo e apagando a televisión porque xa sei o que hei de saber para poder actuar como unha boa cidadá que compre co que temos que facer todos. Eu prefiro ficar na casa case que todo o tempo posíbel ata que realmente non haxa nin un só contaxio, que non sei se iso é posíbel, se existe o día no que nos dirán: “levamos tres días sen contaxios”. Iso é o que me gustaría, ficar eiquí protexidiña con Lúa ata que todo pase, pero tamén hei de pensar na nosa vida e no noso benestar económico, por moi frío e serio que isto soe.
Sinto como algo me aperta o peito, a ialma, todo, porque quero que todo isto remate. Van mudar as cousas un pouquiño esta semana, pero tamén poderá voltar todo atrás se non o facemos ben e eu teño medo a que iso pase. Ponme medo que, en quince días, todo volva ser coma no mes de marzo. Que arrepíos sinto cando penso neses días nos que había tantos mortos e contaxios... nos que parecía tan lonxe o momento de non ter nin douscentos contaxios, que foi o que vin hoxe, que hai só 164, pero tampouco o creo moito porque seguro que mañá nos dirán que esa cifra foi tan baixa porque, ao ser fin de semana, se contaron menos...
Nunca crin que viviría isto. Estar pechada na casa porque fóra hai un becho tan perigoso paréceme irreal e mesmo ter que estar pechada sen poder saír só para o xusto lémbrame a cando estaba no hospital, pero aí non podía saír para nada. Estaba encerrada para sempre e nin tan sequera podía saír do meu cuarto, ese cuarto no que sentía que afogaba. Non tiña fiestra nin nada e a porta só se abría se unha enfermeira quería. Se quería ir ao baño, tiña que puxar un botón que avisaba ás enfermeiras que estaban por aí cun timbre estraño que eu precisaba saír, pero, se non, nin saír ao baño podía. Iso pasoume na segunda etapa do meu encerro. Na primeira, aínda confiaban en min e déronme un cuarto que si tiña baño e fiestra, pero eu estraguei a pouca confianza que eles tiñan en min tentando fuxir pola fiestra. Non sei que cría, que podería marchar tan doadamente? Eu quería ser libre. Coido que nunca sentín tantas ansias de ser libre coma neses días. Eu botaba moitísimo en falla poder correr baixo o sol, sentir o vento na miña pel e nos meus cabelos, ouvir o canto dos paxaros e o muxir das vaquiñas nas eiras, nos prados, recender o aroma dos campos, do centeo, das uvas madurando, mesmo do esterco co que alimentabamos as colleitas. Pensaba que podería fuxir de alí, subir a algún transporte que me levaría de novo á miña terra, que, con tan só dicir: “quero ir a Galicia, a Ourense, á miña aldea” quen fose me levaría ao meu único fogar, que podería subir correndo a montaña na que está a miña aldeíña e aparecer perante da miña nai. Mesmo tiña pensadas as verbas que lle diría. Diríalle: “miña nai, trabucácheste moitísimo mandándome lonxe de eiquí. Non podo vivir feliz en ningures. Nunca máis me envíes fóra de Galicia. Non o fagas xamais. Se non me queres, vivirei na casa da miña avoa; pero, por favor, non me expulses do meu fogar”. Contaríalle todo o que sufrira nese hospital ao que ela me mandara e mesmo imaxinaba que ela me pediría perdón ao coñecer a verdade. Eu non podía crer que a miña nai quixese desfacerse de min enviándome a un lugar tan horríbel. Eu prefería crer que a ela a enganaran; pero, co paso dos anos, ao non recibir novas súas nin de ningunha das persoas que formaron parte da miña vida, nin tan sequera de Lúa, empecei a desconfiar de todos, a sentir xenreira e rancor por todos eles, mesmo a odialos nalgún deses momentos nos que tanta impotencia sentía. Acabei crendo que ninguén me quería, que en realidade eu sempre fora prescindíbel para todo o mundo. A desesperanza matou a pouca vida que aínda me quedaba na ialma e así foi morrendo devagariño todo o que me definira como persoa, toda esa vida que na aldea sempre me fixo ser tan forte.
Non entendo por que sempre acabo falando dese tempo tan triste no canto de falar da inmensa morea de beizóns que teño na miña vida. Durante esta semana toda, estiven traballando para reconstruír o meu negocio. Ata que todo volva á normalidade, non poderei ter a miña cafetaría de sempre. O que podo facer (e de feito xa o teño todo preparadiño) é quitar fóra algunhas mesas e sobre todo facer pedidos por teléfono ou por algunhas desas aplicacións para pedir comida. Lúa axudoume a xestionar todo o vencellado coa informática. Xa estou nas principais aplicacións para pedir comida e tamén teño contratados algúns provedores que traerán comida feita xa e tamén máis pan e tortas. Eu tamén cociñarei empanadas para vendelas (que me saen ben riquiñas) e tamén algunhas tortas de Santiago e bicas. Farei un horario de oito a catro da tarde e, cando pasemos á fase un, entón poderei ter clientes na terraza. Teño que pagar unha cota ao concello, pero tampouco me importa. Estoume gastando bastantes cartos reformando o meu negocio, pero tampouco me importa. Eu sei que sairá para adiante. O mellor da miña cafetaría é que está situada nunha zona moi transitada de Ourense, xusto na rúa do Progreso, preto da rúa do Paseo, e por eiquí pasa moita xente cando van ao choio. Hai bastantes oficinas por eiquí... e tamén outros negocios. No Facebook tamén me anunciei, que xa tiña hai tempo unha páxina que fixo Silvia, e moitas persoas dixéronme que virían mañá para verme e pedir o seu almorzo, que devecían que abrise xa. Son os de sempre e iso faime moitísima ilusión. Mesmo Uxía escribiu e díxome que de novo nos veriamos, que ela non pode abrir a súa zapataría, pero igualmente vai recoller o seu almorzo aproveitando que vai ir mercar mañá á mañá. Silvia tamén virá coa escusa de mercar pan. Non sei que sentirei cando vexa a Silvia en persoa, á fin. Vanme domear unhas terríbeis ganas de abrazala, pero terei que conterme. Seguro que ambas as dúas nos emocionaremos.
Mañá vai ser un grande día e estou moi nerviosa por iso. Case que non puiden durmir estes días pensando no momento de erguer á fin a persiana da cafetaría e preparala para recibir aos clientes que queiran mercar pan ou calquera outra cousiña. Sinto ata ganas de chorar. Pensei que ese momento non chegaría nunca. Tamén teño pedidos moitísimos desinfectantes, luvas e máscaras. Merquei varias botellas de lixivia, moitas caixas de luvas, tamén xabón desinfectante... Coido que o teño todo ben preparadiño. Amais instalei un biombo que me separa dos clientes e tamén poñerei unha bandexa para entregar así os pedidos sen ter que entrar en contacto coa xente. Non aceptarei cartos en efectivo. Só permitirei o pago con tarxeta.
Lúa está un pouco en contra de que abra a cafetaría, pero tamén me di que é o meu negocio e que ela non se pode meter niso. Entendo que estea en desacordo comigo porque, en realidade, non é de todo seguro que traballemos. Eu protexereime todo o que poida, pero, ás veces, sen querer, podemos esquecer algúns detalles importantes; pero eu lin moito verbo de como había de desinfectalo todo. Amais, eu teño moita memoria visual e apenas que marche o cliente ao que atendín limparei esa zona. Sei que vou acabar esgotadísima, pero pagará a pena o esforzo. É que eu non podo permitir que vivamos unicamente do salario de Lúa. É certo que non o estamos pasando mal no eido económico, pero a miña conciencia impídeme que ela sexa a única que trae diñeiro á casa.
Tamén quería contar que a semana pasada fixemos un ensaio polo Skype. Uxía, que é a que máis entende de tecnoloxía na nosa banda, foi ao local no que ensaiamos, que o ten a dous minutiños da súa casa, e o preparou todo para gravar un ensaio que logo subimos ás redes. Lúa e mais eu situámonos na sala do piano. Ela tocou o piano e a zanfona e tamén cantaba namentres eu repenicaba na pandeireta e cantaba tamén. Quedounos un ensaio moi bonito. Gravamos unha canción que compuxemos entre todas. Cada unha compuxo unha parte da canción. Eu compuxen o retrouso e a parte da pandeireta. Logo Lúa engadiulle uns acordes co piano... e Silvia e Uxía compuxeron o resto da letra. Antía engadiulle a gaita, pero a gaita tócaa Uxía na banda. No canto, todas sabemos tocar a pandeireta e non fallaron pandeiretas na canción. Quedounos moi, moi alegre e tivo moitísimos “gústame”.
Hoxe á mañá, ás oito, Lúa e mais eu saímos á rúa. Eu non quería que ela saíse, pero Lúa convenceume de que, indo protexidiñas, non tiña por que pasar nada. Onte non saímos porque intuímos (e moi ben intuído) que habería moita xente, pero hoxe vimos, dende a fiestra, que os arredores do Posío estaban baleiros e tamén imaxinamos que pola rúa non habería tanta xente coma onte, que saíron todos á vez e fixeron todos o mesmo. Saímos coas nosas máscaras e camiñamos primeiro polo arredor do Posío e logo un pouco polas rúas que están preto da nosa casa.
A sensación foi... indescritíbel. Foi unha sensación tan bonita que mesmo tiven que me esforzar por non botarme a chorar. Sentín algo que nunca sentira antes, moi semellante, non obstante, a cando cheguei a Galicia eu soíña hai case dous anos e subía a montaña na que está a miña aldea sentindo que a miña ialma toda me daba as grazas por voltar ao fogar. Pensei tamén que o que sentía se asemellaba ao que experimentei cando Gilbert me sacou do hospital, pero non é a mesma sensación. Cando saín do hospital acompañada por Gilbert, tiña moito medo e tanta tristura na ialma que me custaba moito sentir emocións positivas. Porén, podía sentirme feliz. Sentíame feliz ao notar como o ar me daba a benvida, como o mundo fluía sen pararse un intre para mirarme, porque eu non quería que ninguén me mirase.
No canto, hoxe, namentres camiñaba collida da man de Lúa, notando o fresquiño da mañá, sentín que a miña ialma se enchía tanto de felicidade que crin que me estouparía. Lúa apertábame a man continuamente. Sei que podía experimentar o que eu sentía. Coido que mesmo podía ouvir a voz dos meus pensamentos e non facía falta dicir nada. Ela e mais eu sentiamos exactamente o mesmo. Era unha felicidade chea de morriña, unha felicidade feita de morriña. Houbo un momento no que nos detivemos e mirámonos ao sollos. Ambas as dúas tiñamos os ollos húmidos e botámonos a rir ao vernos coa máscara ambas as dúas, pero era un riso ao que lle restaba moi pouquiño para converterse en pranto. A unha apertáballe a man á outra cunha forza moi bonita e tenra que nos emocionaba, que falaba moito máis claramente que ningunha verba.
“Queres que corramos un pouquiño?” pregunteille divertida despois de recuperarnos dese riso tan cheo de emoción. Ela díxome: “si, pero non me soltes. Non terei case resistencia e ti, no canto, terás collida tanta...” É verdade que eu levo correndo na cinta de camiñar que temos durante case dúas horas ao día dende que comezou o confinamento, pero Lúa non se atrevía a facer un esforzo tan forte. A ela gústalle moito máis nadar.
Apertándolle a man, comezamos a correr, primeiro paseniñamente, sen case esforzarnos, pero logo fomos collendo velocidade e ao final acabamos correndo polas rúas cheas de soidade, sen que ninguén nos vise, coma dúas cativas. Lúa díxome nun momento no que cada vez corriamos máis rápido: “a hora dos nenos é a partir das doce” e botámonos a rir, esta vez, con plena sinceridade. Rimos de felicidade, cunha alegría que había moito tempo que non nos enchía a ialma.
Miña nai, que liberdade, que felicidade, que bonito e que bonito... Aínda sorrío cando lembro ese momento. O amencer brillaba tralas nubes namentres nós corriamos coma se quixésemos fuxir do confinamento, da realidade estraña que detivo a nosa vida toda. Nese momento, no que sentía que o meu corpo protestaba polo esforzo e no que sentía que a máscara me afogaba brutalmente, dei as grazas co meu corazón todo por estar con Lúa, por compartir con Lúa ese momento, por tela comigo. Dábanme ganas de berrar: “grazas!” ao ar para que esa verba chegase a todas partes... pero sabía que era mellor gardala no meu corazón porque, se a botaba, ambas as dúas teriámonos botado a chorar, seino. Lúa tamén estaba moi emocionada e moito máis cansa ca min. Iso abráiame porque ela foi sempre a que máis resistencia física tivo, pero os últimos brotes da súa doenza deixárona algo máis fráxil. De feito, ha de ter moito coidado cando fai deporte e estar moi pendente do seu corazón, pero tamén é recomendábel que faga deporte.
Non sei canto tempo estivemos correndo. O que sei é que voltamos á casa sentíndonos cheas de vida,, tan cheas de vida que case non podiamos nin pensar, e sobre todo sen ar. Sobre todo faltábanos o ar, pero iso non importaba. O que importaba era o felices que foramos. Riamos namentres nos desinfectabamos os zapatos e a roupa, namentres lavabamos as mans, namentres botábamos a roupa a lavar igualmente e namentres nos duchabamos, xogando coa auga, co xabón, co noso corpo, entre apertas, bicos e caricias que mesturábamos con ese riso fácil que nos saía ao mirármonos.
E, sen querelo ningunha das dúas, acabamos chorando emocionadas. Lúa apertábame fortemente contra ela namentres ría entre bágoas. Poucas persoas saben rir e chorar asemade. Ela é unha delas. Eu tamén choraba, pero tamén ría ao vela así de contenta. Con que pouquiño podemos ser felices.
Lúa díxome, facendo máis grande a emoción que me enchía os ollos de bágoas: “todo isto pasará e chegará un momento no que non nos poñerá medo saír á rúa e poderemos correr pola beiriña do río, que agora non podemos ir porque queda lonxe, pero poderemos facelo dentro de pouco. E poderemos ir á aldeíña... O que fixemos hoxe é algo que nos leva á liberdade, foi unha carreira cara a liberdade, cariño. Graciñas”.
Entón eu contesteille: “eu quero recuperar o que tiñamos, carallo. Gustábame moito a miña vida, Lúa. Non entendo por que nola quitaron cando era xa tan marabillosa... e quero ver á miña nai, que xusto hoxe é o día da nai...” pero non importaba que botásemos fóra todo o que sentiamos porque ambas as dúas o necesitabamos moito. Aquela carreira tan bonita crebara a coiraza na que encerrabamos os nosos pensamentos máis tristes, eses que non nos atreviamos a ceibar por medo a desacougar demasiado á outra; pero esta mañá saíu todo, todo... e, logo de ducharnos, sentimos que non só nos desinfectaramos o corpo, senón tamén a ialma.
Almorzamos saboreando máis que nunca esas tostas con marmelada de morote e de pexego, ese zume de laranxa e ese té con limón, sentindo que a vida entraba pola fiestra, que respirabamos xa calmas, á fin, mirando cara a esperanza.
E o que sinto arestora é emoción e esperanza, pero tamén moita morriña. Gustaríame darlle á miña nai o agasallo que teño preparado para ela por este día.. Merqueille un abrigo moi bonito e un vestido estival tamén precioso, que llo merquei pola Internet coa axuda de Lúa. Tamén me gustaría mercarlle un ordenador ou un móbil moderno para que poidamos facer videochamadas, pero non saberá empregalo. Teño que aprenderlle a usar os trebellos tecnolóxicos eu porque na aldeíña non hai ninguén que o poida facer. Que mágoa... Se tivese un móbil dende o principio, todo sería máis fácil porque nos poderiamos ver; pero é que nin por videochamada... Amais, á aldeíña a Internet que chega é moi, moi pobre. Cando vou alí e teño que empregala, perdo os nervios. É tan lenta que case non pagamos nada porque é un servizo paupérrimo e a cobertura é horríbel tamén, pero a min non me importa. É a aldeíña.
Escribinlle á miña nai un poema para dedicarllo por este día. Transcribireino no seu honor:
Á miña nai:
Eu teño unha estrela,
unha estrela que brilla máis ca lúa;
unha estrela que nunca se apagará.
Esa estrela aprendeume a lucir;
aprendeume a falar e a amar.
Esa estrela levoume na súa ialma,
sendo parte do seu corpo,
ata que eu decidín xunto a ela brillar.
A luz da miña estrela acompáñame onde queira que vaia;
estea lonxe o preto dela,
sempre a sinto comigo, no meu carón.
É unha estrela que brilla tamén en min.
Eu levo parte da súa luz na ialma,
porque a luz que ela me deu
é  a vida que dela me veu
cando a este mundo eu nacín.
A miña nai, forte e valente,
agarimosa e doce,
é esa estrela que nunca calará,
coa que sempre camiñarei
por este mundo no que ser eu ten senso
porque dela veño,
porque nela vin,
porque a ela me debo.
Quérote, miña naiciña,
que, dende ben cativiña,
me deches a túa calor
para que eu non pasase frío
na longa invernía.
Sempre lembro a túa voz
antes dos ollos pechar.
Miña nai, miña naiciña,
sempre terás a miña luz
por se, algún día,
cansas de brillar.
Custoume moito lerlle o poema sen botarme a chorar. Non é unha das poesías mellor compostas da miña vida, pero o que escribín saíume directamente da ialma. Eu sempre sentín que a miña nai era iso para min; unha estrela que me daba a súa luz para que eu brillase, que me daba a súa calor para que eu non tremese, que se arrincaba a comida dos beizos para darma a min. Cando xa non tiña máis leite para darme porque a nosa pobreza cortoulle o leite, mollábame o pan na auga quentiña para que eu puidese comer algo. Tamén me chegou a alimentar con leite de vaquiña cando xa tiven un ano, pero esas son cousas das que non me gusta falar. Non me gusta recordar e saber que ela sufriu tanto por min; mais iso só pasou durante uns meses horríbeis e moi fríos. Non sei como, con remedios de sempre, a miña nai volveu ter leite para min cando xa levaba máis dun ano existindo neste mundo.
A miña nai contoume que ela sempre soubo como era eu, que eu nacera cos ollos abertiños. Hai algo que nunca expliquei eiquí e é que eu fun setemesiña. Nacín dous meses antes do que tiña que nacer. Iso, unido a que nacera cos ollos abertos e que non choraba nunca, fíxolle saber á miña nai (e tamén á miña avoa) que eu era distinta. Tamén, no solpor no que eu nacín, había unha veciña que se chama Maruxiña coa miña nai, axudándoa a dar a luz, e que foi a que máis se preocupou por ver que eu nacera cos ollos abertos, tan atenta que estaba a todo, que parecía entender o que vía, o que ocorría. Tamén protestou porque eu non choraba. De feito, eu nunca chorei. Eu non lembro chorar de verdade ata que morreu o meu avó. Ao meu pai si lle poñía medo que eu non chorase. Cando lle dicía á miña nai que era moi estraño que eu non chorase, ela contestáballe: “non chora porque é unha meniña feliz”. Cando, ao nacer, tampouco chorei e Maruxiña tamén se queixaba diso, a miña avoa contestoulle: “non chora porque sabe perfectamente que chegou a un mundo fermoso e porque chegou a unha familia que a quererá moitísimo. Non chora porque está feliz de chegar eiquí, ao seu fogar”. Seica non chorase de meniña porque logo, cando medrei, chorei todo iso que non chorara cando era tan cativiña... Non sei cantas horas pasei chorando no hospital, todas esas veces que alí me encerraron, todos eses días que me sentín tan lonxe da terra e cada vez máis de min mesma...
Pero hoxe non quero que me encha a tristura. É un día precioso. Teño medo porque non quero que de novo veña esa escuridade que nos tira a liberdade. Agora volvemos devagariño a iso que tiñamos antes e que case ninguén valoraba: a liberdade.
A liberdade converteuse nas ás dunha bolboreta que voa desorientada entre flores que se murcharon antes de que chegase o outono.
A luz do día parécenos queda e calada porque non ten sentido que amenza sobre unha cidade detida.
Sentimos que mesmo a nosa casa se volveu un cárcere...
Pero hai sentimentos que secan calquera bágoa que brote da tristura. Sentimos como o amor o arranxa todo, todo. A complicidade é unha situación que podemos virar nunha terra nova... e alí vivimos dende agora ata sempre.
Que faría eu sen Luíña? Penso moito en que tería ocorrido se ela non estivese. Posibelmente estaría moi soíña, moitísimo, porque non podería namorar de ninguén. Eu sabía que nunca podería volver namorar doutra muller, de ninguén máis, porque a Lúa a amei moitísimo e ese amor intensificouse cando estivemos xuntas á fin. Estaría soíña e é moi probábel que estivese afundidiña... outra vez, noutra etapa de ansiedade. Non, non, non podo nin pensalo. Silvia estaría comigo, acompañándome dende a distancia, pero estaría soa, espertaría soa, sen luz estaría todo, viría a anoitecida sen ela, estaría sen ela o día todo, todo... sen facer nada que puidese compartir con ninguén, soíña sufrindo todo isto lonxe de todo o que creaba a nosa vida. Amais, é posíbel que me dese por botar en falla a Artemisa... pero non sei, todo isto son suposicións que nunca se comprobarán, nin saberei se son certas. Por min, que se perdan no esquecemento... pero ás veces sufro moito imaxinando estas cousas.
Mais estou con Luíña, que é o mellor que me podería pasar. Estou con ela compartíndoo todo. Ela traballa polas mañás e algunhas tardes, pero basicamente estamos o día todo xuntas. Coma ela traballa, eu son a que se encarga de limpar a casa, de facer o xantar... pero mañá teremos que combinárnolo porque eu tamén estarei fóra á mañá... e tamén terei que ser eu quen saia a mercar.
Coido que iso é todo por hoxe. Gustoume moito escribir, pero quedei algo tristeiriña. Falar do meu pasado así, con tanta sinceridade, contando cousiñas que nunca lle contara a ninguén removeume a ialma. Boto moitísimo en falla á miña nai; pero coido que o que me entristeceu realmente foi escribirlle ese poema, falar con ela e que me confesase que devecía por verme, que non aguantaba máis sen verme, que hai tres meses case que non nos vemos... que me diga que a aldeíña está moi bonita, que todo se encheu de flores, que recolleron uns grelos moi ricos no febreiro que eu nin probei, que hai moitos froitos, que as árbores teñen máis vida que nunca, que o río vai cheo, limpo, libre, forte... e que se oe dende a casiña mesmo... que na aldeíña hai máis soidade que nunca, que hai moitos paxariños... e que mesmo viron osos no bosque, preto dos montes. Ai... quero estar alí, agora, agora mesmo... Quero estar alí, quero pechar o sollos e cheirar o recendo da vida, da vida toda que inza a aldeíña toda. Por sorte, todos alí están ben... e todo segue igual, coma se non estivese ocorrendo nada, porque o campo non entende de pandemias. E eles, que o poden facer, téñeno que coidar, teñen que colleitar... porque a aldeíña sempre foi un pequeno mundo, perdido na inmensidade da Terra toda. A aldeíña está viva por si soíña e vive a maiores de todo.
Por hoxe xa houbo abondo. Vou facer o xantar.

Traducción:
 
Domingo, 3 de mayo de 2020
Luce el sol tras nubes blancas y un aire limpio se esparce entre los árboles. Hoy está algo nublado. Mi madre me contó esta mañana que, en la aldeíña, también hay nubes, pero también brilla el sol con una luz distinta. Ella quiere creer que el fulgor del sol es el color de la esperanza. Ella prefiere creer que todo está pasando ya, comenzando a pasar. Mi madre me dice: “hija, si están saliendo casi todos ya, quiere decir que queda poquiño para que tú y yo podamos vernos, ¿no?” Yo quisiera creer que sí, pero no es así, no va a ser así. Le digo que aún queda bastante para que podamos vernos porque a la aldeíña no podemos ir hasta que estemos en no sé en qué carallo de fase porque la verdad es que me hago un inmenso lío con las fases y además, como en nuestra provincia hay todo tipo de casos, ya ni sé cuándo saldremos, cuándo entraremos, cómo estaremos, a qué fase habremos llegado cuando empiece el mes de junio. Veo las noticias, el telediario, leo mucho, pero al final estoy tan informada que me siento desinformada porque hay quinientos expertos que dan su opinión contraponiéndola a lo que ya dijeron otros expertos hace un día o, si cabe, el mismo día. Al final acabo cerrando las páginas de los periódicos que leo y apagando la televisión porque ya sé lo que hay que saber para poder actuar como una buena ciudadana que cumple con lo que tenemos que hacer todos. Yo prefiero permanecer en casa casi todo el tiempo posible hasta que realmente no haya ni un solo contagio, que no sé si eso es posible, si existe el día en el que nos dirán: “llevamos tres días sin contagios”. Eso es lo que me gustaría, estar aquí protegidiña con Lúa hasta que todo pase, pero también he de pensar en nuestra vida y en nuestro bienestar económico, por muy frío y serio que esto suene.
Siento cómo algo me aprieta el pecho, el alma, todo, porque quiero que todo esto termine. Van a cambiar las cosas un poquiño esta semana, pero también podrá volver todo atrás si no lo hacemos bien y yo tengo miedo a que eso pase. Me da miedo que, en quince días, todo vuelva a ser como en el mes de marzo. Qué escalofríos siento cuando pienso en esos días en los que había tantos muertos y contagios... en los que parecía tan lejos el momento de no tener ni doscientos contagios, que fue lo que vi hoy, que hay sólo 164, pero tampoco me lo creo mucho porque seguro que mañana nos dirán que esa cifra fue tan baja porque, al ser fin de semana, se contaron menos...
nunca creí que viviría esto. Estar encerrada en casa porque afuera hay un bicho tan peligroso me parece irreal e incluso tener que estar encerrada sin poder salir sólo para lo justo me recuerda a cuando estaba en el hospital, pero ahí no podía salir para nada. Estaba encerrada para siempre y ni tan siquiera podía salir de mi cuarto, ese cuarto en el que sentía que me ahogaba. No tenía ventana ni nada y la puerta sólo se abría si una enfermera quería. Si quería ir al baño, tenía que pulsar un botón que avisaba a las enfermeras que estaban por ahí con un timbre extraño que yo precisaba salir, pero, si no, ni salir al baño podía. Eso me pasó en la segunda etapa de mi encierro. En la primera, aún confiaban en mí y me dieron un cuarto que sí tenía baño y ventana, pero yo estropeé la poca confianza que ellos tenían en mí intentando huir por la ventana. No sé qué creía, ¿que podría marchar tan fácilmente? Yo quería ser libre. Creo que nunca he sentido tantas ansias de ser libre como en esos días. Yo echaba muchísimo en falta poder correr bajo el sol, sentir el viento en mi piel y en mis cabellos, oír el canto de los pájaros y el mugir de las vaquiñas en las eras, en los prados, aspirar el aroma de los campos, del centeno, de las uvas madurando, incluso del estiércol con el que alimentábamos las cosechas. Pensaba que podría huir de allí, subir a algún transporte que me llevaría de nuevo a mi tierra, que, con tan sólo decir: “quiero ir a Galicia, a Ourense, a mi aldea” quien fuese me llevaría a mi único hogar, que podría subir corriendo la montaña en la que está mi aldeíña y aparecer ante mi madre. Incluso tenía pensadas las palabras que le diría. Le diría: “madre, te equivocaste muchísimo mandándome lejos de aquí. No puedo vivir feliz en ninguna parte. Nunca más me envíes fuera de Galicia. No lo hagas jamás. Si no me quieres, viviré en la casa de mi abuela; pero, por favor, no me expulses de mi hogar”. Le contaría todo lo que había sufrido en ese hospital al que ella me había mandado e incluso imaginaba que ella me pediría perdón al conocer la verdad. Yo no podía creer que mi madre quisiese deshacerse de mí enviándome a un lugar tan horrible. Yo prefería creer que a ella la habían engañado; pero, con el paso de los años, al no recibir noticias suyas ni de ninguna de las personas que formaron parte de mi vida, ni tan siquiera de Lúa, empecé a desconfiar de todos, a sentir rabia y rencor por todos ellos, incluso a odiarlos en alguno de esos momentos en los que tanta impotencia sentía. Acabé creyendo que nadie me quería, que en realidad yo siempre había sido prescindible para todo el mundo. La desesperanza mató la poca vida que aún me quedaba en el alma y así fue muriendo poquiño a poco todo lo que me había definido como persona, toda esa vida que en la aldea siempre me hizo ser tan fuerte.
No entiendo por qué siempre acabo hablando de ese tiempo tan triste en vez de hablar de la inmensa cantidad de bendiciones que tengo en mi vida. Durante esta semana toda, estuve trabajando para reconstruir mi negocio. Hasta que todo vuelva a la normalidad, no podré tener mi cafetería de siempre. Lo que puedo hacer (y de hecho ya lo tengo todo preparadiño) es sacar fuera algunas mesas y sobre todo hacer pedidos por teléfono o por algunas de esas aplicaciones para pedir comida. Lúa me ayudó a gestionar todo lo relacionado con la informática. Ya estoy en las principales aplicaciones para pedir comida y también tengo contratados algunos proveedores que traerán comida hecha ya y también más pan y tartas. Yo también cocinaré empanadas para venderlas (que me salen bien riquiñas) y también algunas tartas De Santiago y bicas. Haré un horario de ocho a cuatro de la tarde y, cuando pasemos a la fase uno, entonces podré tener clientes en la terraza. Tengo que pagar una cuota al ayuntamiento, pero tampoco me importa. Estoy gastándome bastante dinero reformando mi negocio, pero tampoco me importa. Yo sé que saldrá para adelante. Lo mejor de mi cafetería es que está situada en una zona muy transitada de Ourense, justo en la rúa do Progreso, cerca de la rúa do Paseo, y por aquí pasa mucha gente cuando van al trabajo. Hay bastantes oficinas por aquí... y también otros negocios. En el Facebook también me he anunciado, que ya tenía hace tiempo una página que hizo Silvia, y muchas personas me dijeron que vendrían mañana para verme y pedir su almuerzo, que ansiaban que abriese ya. Son los de siempre y eso me hace muchísima ilusión. Incluso Uxía escribió y me dijo que de nuevo nos veríamos, que ella no puede abrir su zapatería, pero igualmente va a recoger su almuerzo aprovechando que va a ir a comprar mañana por la mañana. Silvia también vendrá con la excusa de comprar pan. No sé qué sentiré cuando vea a Silvia en persona, al fin. Van a dominarme unas terribles ganas de abrazarla, pero tendré que contenerme. Seguro que las dos nos emocionaremos.
Mañana va a ser un gran día y estoy muy nerviosa por eso. Casi no he podido dormir estos días pensando en el momento de levantar al fin la persiana de la cafetería y prepararla para recibir a los clientes que quieran comprar pan o cualquier otra cosiña. Siento hasta ganas de llorar. Pensé que ese momento no llegaría nunca. También tengo pedidos muchísimos desinfectantes, guantes y mascarillas. He comprado varias botellas de lejía, muchas cajas de guantes, también jabón desinfectante... Creo que lo tengo todo bien preparadiño. Además instalé una mampara que me separa de los clientes y también pondré una bandeja para entregar así los pedidos sin tener que entrar en contacto con la gente. No aceptaré dinero en efectivo. Sólo permitiré el pago con tarjeta.
Lúa está un poco en contra de que abra la cafetería, pero también me dice que es mi negocio y que ella no se puede meter en eso. Entiendo que esté en desacuerdo conmigo porque, en realidad, no es del todo seguro que trabajemos. Yo me protegeré todo lo que pueda, pero, a veces, sin querer, podemos olvidar algunos detalles importantes; pero yo he leído mucho sobre cómo había de desinfectarlo todo. Además, yo tengo mucha memoria visual y enseguida que se marche el cliente al que atendí limpiaré esa zona. Sé que voy a acabar agotadísima, pero merecerá la pena el esfuerzo. Es que yo no puedo permitir que vivamos únicamente del sueldo de Lúa. Es cierto que no estamos pasándolo mal en el ámbito económico, pero mi consciencia me impide que ella sea la única que trae dinero a casa.
También quería contar que la semana pasada hicimos un ensayo por el Skype. Uxía, que es la que más entiende de tecnología en nuestra banda, fue al local en el que ensayamos, que lo tiene a dos minutiños de su casa, y lo preparó todo para grabar un ensayo que luego subimos a las redes. Lúa y yo nos situamos en la sala del piano. Ella tocó el piano y la zanfona y también cantaba mientras yo percutía en la pandereta y cantaba también. Nos quedó un ensayo muy bonito. Grabamos una canción que compusimos entre todas. Cada una compuso una parte de la canción. Yo compuse el estribillo y la parte de la pandereta. Luego Lúa le añadió unos acordes con el piano... y Silvia y Uxía compusieron el resto de la letra. Antía le añadió la gaita, pero la gaita la toca Uxía en la banda. En cambio, todas sabemos tocar la pandereta y no faltaron panderetas en la canción. Nos quedó muy, muy alegre y tuvo muchísimos “me gusta”.
Hoy por la mañana, a las ocho, Lúa y yo salimos a la calle. Yo no quería que ella saliese, pero Lúa me convenció de que, yendo protegidiñas, no tenía por qué pasar nada. Ayer no salimos porque intuimos (y muy bien intuido) que habría mucha gente, pero hoy vimos, desde la ventana, que los alrededores del Posío estaban vacíos y también imaginamos que por la calle no habría tanta gente como ayer, que salieron todos a la vez e hicieron todos lo mismo. Salimos con nuestras mascarillas y caminamos primero alrededor del Posío y luego un poco por las calles que están cerca de nuestra casa.
La sensación fue... indescriptible. Fue una sensación tan bonita que incluso tuve que esforzarme por no echarme a llorar. Sentí algo que nunca había sentido antes, muy semejante, no obstante, a cuando llegué a Galicia yo soliña hace casi dos años y subía la montaña en la que está mi aldea sintiendo que toda mi alma me daba las gracias por volver al hogar. Pensé también que lo que sentía se parecía a lo que experimenté cuando Gilbert me sacó del hospital, pero no es la misma sensación. Cuando salí del hospital acompañada por Gilbert, tenía mucho miedo y tanta tristeza en el alma que me costaba mucho sentir emociones positivas. Sin embargo, podía sentirme feliz. Me sentía feliz al notar cómo el aire me daba la bienvenida, cómo el mundo fluía sin pararse un instante para mirarme, porque yo no quería que nadie me mirase.
En cambio, hoy, mientras caminaba cogida de la mano de Lúa, notando el fresquiño de la mañana, sentí que el alma se me llenaba tanto de felicidad que creí que me explotaría. Lúa me apretaba la mano continuamente. Sé que podía experimentar lo que yo sentía. Creo que incluso podía oír la voz de mis pensamientos y no hacía falta decir nada. Ella y yo sentíamos exactamente lo mismo. Era una felicidad llena de morriña, una felicidad hecha de morriña. Hubo un momento en el que nos detuvimos y nos miramos a los ojos. Las dos teníamos los ojos húmedos y nos echamos a reír al vernos con la mascarilla ambas, pero era una risa a la que le quedaba muy poquiño para convertirse en llanto. La una le apretaba la mano a la otra con una fuerza muy bonita y tierna que nos emocionaba, que hablaba mucho más claramente que ninguna palabra.
“¿Quieres que corramos un poquiño?” Le pregunté divertida después de recuperarnos de esa risa tan llena de emoción. Ella me dijo: “sí, pero no me sueltes. No tendré casi resistencia y tú, en cambio, habrás cogido tanta...” Es verdad que yo llevo corriendo en la cinta de caminar que tenemos durante casi dos horas al día desde que comenzó el confinamiento, pero Lúa no se atrevía a hacer un esfuerzo tan fuerte. A ella le gusta mucho más nadar.
Apretándole la mano, comenzamos a correr, primero lentamente, sin casi esforzarnos, pero luego fuimos cogiendo velocidad y al final acabamos corriendo por las calles llenas de soledad, sin que nadie nos viese, como dos niñas. Lúa me dijo en un momento en el que cada vez corríamos más rápido: “la hora de los niños es a partir de las doce” y nos echamos a reír, esta vez, con plena sinceridad. Nos reímos de felicidad, con una alegría que hacía mucho tiempo que no nos llenaba el alma.
Madre mía, qué libertad, qué felicidad, qué bonito y qué bonito... Aún sonrío cuando recuerdo ese momento. el amanecer brillaba tras las nubes mientras nosotras corríamos como si quisiésemos huir del confinamiento, de la realidad extraña que detuvo toda nuestra vida. En ese momento, en el que sentía que mi cuerpo protestaba por el esfuerzo y en el que sentía que la mascarilla me ahogaba brutalmente, di las gracias con todo mi corazón por estar con Lúa, por compartir con Lúa ese momento, por tenerla conmigo. Me daban ganas de gritar: “¡gracias!” al aire para que esa palabra llegase a todas partes... pero sabía que era mejor guardarla en mi corazón porque, si la expulsaba, ambas nos habríamos echado a llorar, lo sé. Lúa también estaba muy emocionada y mucho más cansada que yo. Eso me asombra porque ella fue siempre la que más resistencia física tuvo, pero los últimos brotes de su enfermedad la dejaron algo más frágil. De hecho, ha de tener mucho cuidado cuando hace deporte y estar muy pendiente de su corazón, pero también es recomendable que haga deporte.
No sé cuánto tiempo estuvimos corriendo. Lo que sé es que volvimos a casa sintiéndonos llenas de vida, tan llenas de vida que casi no podíamos ni pensar, y sobre todo sin aire. Sobre todo nos faltaba el aire, pero eso no importaba. Lo que importaba era lo felices que habíamos sido. Nos reíamos mientras nos desinfectábamos los zapatos y la ropa, mientras nos lavábamos las manos, mientras echábamos la ropa a lavar igualmente y mientras nos duchábamos, jugando con el agua, con el jabón, con nuestro cuerpo, entre abrazos, besos y caricias que mezclábamos con esa risa fácil que nos salía al mirarnos.
Y, sin quererlo ninguna de las dos, acabamos llorando emocionadas. Lúa me apretaba fuertemente contra ella mientras reía entre lágrimas. Pocas personas saben reír y llorar a la vez. Ella es una de ellas. Yo también lloraba, pero también reía al verla así de contenta. Con qué poquiño podemos ser felices.
Lúa me dijo, haciendo más grande la emoción que me llenaba los ojos de lágrimas: “todo esto pasará y llegará un momento en el que no nos dará miedo salir a la calle y podremos correr por la orilliña Del Río, que ahora no podemos ir porque queda lejos, pero podremos hacerlo dentro de poco. Y podremos ir a la aldeíña... Lo que hicimos hoy es algo que nos lleva a la libertad, fue una carrera hacia la libertad, cariño. Graciñas”.
Entonces le contesté: “yo quiero recuperar lo que teníamos, carallo. Me gustaba mucho mi vida, Lúa. No entiendo por qué nos la quitaron cuando era ya tan maravillosa... y quiero ver a mi madre, que justo hoy es el día de la madre...” pero no importaba que echásemos fuera todo lo que sentíamos porque ambas lo necesitábamos mucho. Aquella carrera tan bonita había quebrado la coraza en la que encerrábamos nuestros pensamientos más tristes, ésos que no nos atrevíamos a liberar por miedo a desasosegar demasiado a la otra; pero esta mañana salió todo, todo... y, después de ducharnos, sentimos que no sólo nos habíamos desinfectado el cuerpo, sino también el alma.
Desayunamos saboreando más que nunca esas tostadas con mermelada de fresa y de melocotón, ese zumo de naranja y ese té con limón, sintiendo que la vida entraba por la ventana, que respirábamos ya calmadas, al fin, mirando hacia la esperanza.
Y lo que siento ahora mismo es emoción y esperanza, pero también mucha morriña. Me gustaría darle a mi madre el regalo que tengo preparado para ella por este día. Le compré un abrigo muy bonito y un vestido veraniego también precioso, que se lo compré por Internet con la ayuda de Lúa. También me gustaría comprarle un ordenador o un móvil moderno para que podamos hacer videollamadas, pero no sabrá utilizarlo. tengo que enseñarle a usar los aparatos tecnológicos yo porque en la aldeíña no hay nadie que pueda hacerlo. Qué lástima... Si hubiese tenido un móvil desde el principio, todo habría sido más fácil porque nos habríamos podido ver; pero es que ni por videollamada... Además, a la aldeíña el Internet que llega es muy, muy pobre. Cuando voy allí y tengo que utilizarlo, pierdo los nervios. Es tan lento que casi no pagamos nada porque es un servicio paupérrimo y la cobertura es horrible también, pero a mí no me importa. Es la aldeíña.
Le escribí a mi madre un poema para dedicárselo por este día. Lo transcribiré en su honor:
A mi madre:
Yo tengo una estrella,
una estrella que brilla más que la luna;
una estrella que nunca se apagará.
Esa estrella me enseñó a lucir;
me enseñó a hablar y a amar.
Esa estrella me llevó en su alma,
siendo parte de su cuerpo,
hasta que yo decidí junto a ella brillar.
La luz de mi estrella me acompaña dondequiera que vaya,
esté lejos o cerca de ella,
siempre la siento conmigo, a mi vera.
Es una estrella que brilla también en mí.
Yo llevo parte de su luz en el alma,
porque la luz que ella me dio
es la vida que de ella me vino
cuando a este mundo yo nací.
Mi madre, fuerte y valiente,
cariñosa y dulce,
es esa estrella que nunca callará,
con la que siempre caminaré
por este mundo en el que ser yo tiene sentido
porque de ella vengo,
porque en ella vine,
porque a ella me debo.
Te quiero, mi madreciña,
que, desde muy niña,
me diste tu calor
para que yo no pasase frío
en el largo invierno.
Siempre recuerdo tu voz
antes de los ojos cerrar.
Mi madre, mi madreciña,
siempre tendrás mi luz
por si, algún día,
te cansas de brillar.
Me costó mucho leerle el poema sin echarme a llorar. No es una de las poesías mejor compuestas de mi vida, pero lo que escribí me salió directamente del alma. Yo siempre he sentido que mi madre era eso para mí; una estrella que me daba su luz para que yo brillase, que me daba su calor para que yo no temblase, que se arrancaba la comida de los labios para dármela a mí. Cuando ya no tenía más leche para darme porque nuestra pobreza le cortó la leche, me mojaba el pan en el agua calentiña para que yo pudiese comer algo. También me llegó a alimentar con leche de vaquiña cuando ya tuve un año, pero ésas son cosas de las que no me gusta hablar. No me gusta recordar y saber que ella sufrió tanto por mí; mas eso sólo pasó durante unos meses horribles y muy fríos. No sé cómo, con remedios de siempre, mi madre volvió a tener leche para mí cuando ya llevaba más de un año existiendo en este mundo.
Mi madre me contó que ella siempre supo cómo era yo, que yo había nacido con los ojos abiertiños. Hay algo que nunca he explicado aquí y es que yo fui sietemesina. Nací dos meses antes de lo que tenía que nacer. Eso, unido a que había nacido con los ojos abiertos y que no lloraba nunca, le hizo saber a mi madre (y también a mi abuela) que yo era distinta. También, en el ocaso en el que yo nací, había una vecina que se llama Maruxiña con mi madre, ayudándola a dar a luz, y que fue la que más se preocupó por ver que yo había nacido con los ojos abiertos, tan atenta que estaba a todo, que parecía entender lo que veía, lo que ocurría. También protestó porque yo no lloraba. De hecho, yo nunca lloré. Yo no recuerdo llorar de verdad hasta que murió mi abuelo. A mi padre sí le daba miedo que yo no llorase. Cuando le decía a mi madre que era muy extraño que yo no llorase, ella le contestaba: “no llora porque es una bebé feliz”. Cuando, al nacer, tampoco lloré y Maruxiña también se quejaba de eso, mi abuela le contestó: “no llora porque sabe perfectamente que ha llegado a un mundo hermoso y porque ha llegado a una familia que la querrá muchísimo. No llora porque está feliz de llegar aquí, a su hogar”. Tal vez no llorase de niña porque luego, cuando crecí, lloré todo eso que no había llorado cuando era tan pequeniña... No sé cuántas horas pasé llorando en el hospital, todas esas veces que allí me encerraron, todos esos días que me sentí tan lejos de la tierra y cada vez más de mí misma...
Pero hoy no quiero que me llene la tristeza. Es un día precioso. Tengo miedo porque no quiero que de nuevo venga esa oscuridad que nos quita la libertad. Ahora volvemos poquiño a poco a eso que teníamos antes y que casi nadie valoraba: la libertad.
La libertad se ha convertido en las alas de una mariposa que vuela desorientada entre flores que se marchitaron antes de que llegase el otoño.
La luz del día nos parece quieta y callada porque no tiene sentido que amanezca sobre una ciudad detenida.
Sentimos que incluso nuestra casa se ha vuelto una cárcel...
pero hay sentimientos que secan cualquier lágrima que brote de la tristeza. Sentimos cómo el amor lo arregla todo, todo, todo. La complicidad es una situación que podemos volver una tierra nueva... y allí vivimos desde ahora hasta siempre.
¿Qué haría yo sin Luíña? Pienso mucho en qué habría ocurrido si ella no estuviese. Posiblemente estaría muy soliña, muchísimo, porque no podría enamorarme de nadie. Yo sabía que nunca podría volver a enamorarme de otra mujer, de nadie más, porque a Lúa la amé muchísimo y ese amor se intensificó cuando estuvimos juntas al fin. Estaría soliña y es muy probable que estuviese hundidiña... otra vez, en otra etapa de ansiedad. No, no, no puedo ni pensarlo. Silvia estaría conmigo, acompañándome desde la distancia, pero estaría sola, despertaría sola, sin luz estaría todo, vendría la anochecida sin ella, estaría sin ella todo el día, todo... sin hacer nada que pudiese compartir con nadie, soliña sufriendo todo esto lejos de todo lo que creaba nuestra vida. Además, es posible que me diese por echar en falta a Artemisa... pero no sé, todo esto son suposiciones que nunca se comprobarán, ni sabré si son ciertas. Por mí, que se pierdan en el olvido... pero a veces sufro mucho imaginando estas cosas.
Mas estoy con Luíña, que es lo mejor que podría pasarme. Estoy con ella compartiéndolo todo. Ella trabaja por las mañanas y algunas tardes, pero básicamente estamos todo el día juntas. Como ella trabaja, yo soy la que se encarga de limpiar la casa, de hacer la comida... pero mañana tendremos que combinárnoslo porque yo también estaré fuera por la mañana... y también tendré que ser yo quien salga a comprar.
Creo que eso es todo por hoy. Me ha gustado mucho escribir, pero me he quedado algo tristiña. Hablar de mi pasado así, con tanta sinceridad, contando cosiñas que nunca le había contado a nadie me removió el alma. Echo muchísimo en falta a mi madre; pero creo que lo que me ha entristecido realmente ha sido escribirle ese poema, hablar con ella y que me confesase que ansiaba verme, que no aguantaba más sin verme, que hace tres meses casi que no nos vemos... que me diga que la aldeíña está muy bonita, que todo se ha llenado de flores, que han recogido unos grelos muy ricos en febrero que yo ni he probado, que hay muchos frutos, que los árboles tienen más vida que nunca, que el río va lleno, limpio, libre, fuerte... y que se oye desde la casiña incluso... que en la aldeíña hay más soledad que nunca, que hay muchos pajariños... y que incluso vieron osos en el bosque, cerca de los montes. Ay... quiero estar allí, ahora, ahora mismo... Quiero estar allí, quiero cerrar los ojos y aspirar el aroma de la vida, de toda la vida que llena toda la aldeíña. Por suerte, todos allí están bien... y todo sigue igual, como si no estuviese ocurriendo nada, porque el campo no entiende de pandemias. Y ellos, que pueden hacerlo, tienen que cuidarlo, tienen que cosechar... porque la aldeíña siempre fue un pequeño mundo, perdido en la inmensidad de la Tierra toda. La aldeíña está viva por sí soliña y vive aparte de todo.
Por hoy ya hubo suficiente. Voy a hacer la comida.

 


2 comentarios:

  1. Agnes anda igual de liada con las fases que yo. ¡No se entiende nada! A cada segundo me surge una duda y cuando parece que lo he entendido todo, resulta que es todo lo contrario jajaja. Su madre parece optimista y cree que pronto se podrán ver. Me resulta curioso, ocurre lo mismo en mi historia. Lo que está pasando le recuerda un poco lo del hospital, pero aquello era mucho peor. No podía salir para nada, sin ventana, maltratada y a punto de ser asesinada. Me resulta muy curioso lo de su nacimiento. Nació con los ojos abiertos y sin llorar. Anda que no hay comadronas que dan palmadas en el culo y hasta que el bebé no llora, no paran, menos mal que no le tocó una de esas. Es curioso, que naciese de esa forma, tan serena. Aunque luego es verdad que recuperó el tiempo perdido y lloró muchísimo. Esto fue una señal para su madre y su abuela, pues sabían que era una niña especial, la frase “no llora porque es una bebé feliz” dice mucho. Lo tiene todo preparado para abrir la tienda. A ver cómo le va, que está el ambiente muy raro y está todo en el aire. Ha tomado todas las medidas necesarias para abrir y estar segura. Yo creo que lo tiene todo bien pensado y seguro que tiene mucho éxito. Pensaba que ese momento nunca llegaría, pero parece ser que ya está aquí. Han aprovechado para hacer un ensayo por Skype y ha sido todo un éxito, ha recibido muchos Me gusta. Es otra forma de vivir la música. Es lo que nos queda, adaptarnos a los tiempo que corren. Es muy intensa la parte en la que salen a la calle a caminar/correr. Se emocionan, y no es para menos. La sensación es extraña. Yo salí ayer y también me sentí raro. Corrieron a gran velocidad, se dejaron llevar por el momento y yo creo que eso no lo olvidarán nunca. Siempre recordarán el primer día que salieron a la calle, corriendo felices. Todavía no son libres y ni mucho menos es suficiente, pero por algo se empieza. Echa en falta a su madre y recuperar la vida que tenían, pues era perfecta. Ha comprado un vestido y un abrigo a su madre y también le ha escrito un poema precioso, que se nota que está escrito desde el corazón, o como dice ella, directamente del alma. A mi me ha encantado. Lo de comprarle un móvil moderno quizás no valga la pena. Cuando escribía la historia, pensaba en ello. No me imaginaba a la madre de Agnes con una videollamada, ya sea con un ordenador o móvil. Me la imagino con su teléfono fijo de toda la vida. También habla de Lúa, de lo que habría sido su vida sin ella. No sabemos si seguiría con Artemisa (viviendo quizás un amor falso, desnatado o simplemente por costumbre), si la habría dejado o se habría enamorado de otra persona. Quizás fuese feliz sola, pues la felicidad no radica en tener o no pareja, es todo un misterio. Piensa en todas esas cosas y se siente muy afortunada por tener a Lúa. Es que juntas, viven un amor de verdad y se apoyan mutuamente. Es imposible resaltarlo todo, pero creo que no me dejo nada importante. Para mi es una entrada esperanzadora, que arroja algo de luz a su vida y a la nuestra, pues estamos viviendo la pandemia de la misma forma. ¡Una entrada preciosa!

    ResponderEliminar
  2. Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.

    ResponderEliminar