martes, 29 de diciembre de 2020

DIARIO DE AGNES: LUNS, 28 DE DECEMBRO DE 2020

Luns, 28 de decembro de 2020:

Hai dous meses, comecei a escribir no meu diario unha entrada que non quixen nin puiden rematar porque preferín centrarme no que estaba a vivir daquela e no que me ocorría; mais non quero que esas palabras se perdan no esquecemento, polo que as introducirei na entrada de hoxe para que quede constancia dos preciosos momentos que vivín nesa semana...

 

Vaise case xa o mes de outubro; un mes estraño, cheo de beleza e tamén de morriña, de restriciós, de medo e de ganas de sermos optimistas. Durante iste mes, vivín moitos momentos duros que pensaba que me abaterían, pero logo rexurdía a miña forza vital e o alento que a miña ialma sempre tivo e entón sentíame leda de novo e capaz de enfrontarme a todas as dificultades que a vida me puxese diante. Cando a intensidade da desesperación que me enchía a ialma diminuía, entón podía centrarme en cada momento e apreciar as cousiñas boas que temos, que realmente son moitísimas.

O luns 26 foi o meu aniversario. Foi un aniversario distinto a todos. Ningún é igual có anterior. Dun ano para outro, poden mudar tanto as cousas que parece que non sexa a nosa existencia a que estamos a vivir. O ano pasado, aínda me faltaba Lúa. Ela vivía crendo que nunca máis nos reencontrariamos e, un ano despois, estamos máis xuntas que nunca. Síntome unida a ela como xamais me sentín unida a ninguén e non concibo a vida sen ela. A miña vida ten sentido porque ela está comigo, porque podemos compartir a nosa existencia, porque nos complementamos e porque gozamos xuntas de moitísimas cousiñas que non significarían o mesmo se as fixésemos soas. Con ela, todo ten máis brillo e emoción, ata a película máis mala e aburrida con ela ten outra tinguidura. Rimos de calquera cousiña que para outras persoas podería resultar totalmente banal e absurda, pero o noso sentido do humor é moi semellante. Tamén choramos xuntas cando algunha escena nos emociona e, ao dármonos de conta de que a outra chora, botámonos a rir asemade, con tenrura e inocencia.

Como dixen, o luns foi o meu aniversario. Para min, comezara sendo un día totalmente normal, igualiño aos que xa levamos vivindo dende hai semanas, aínda que ningún é exactamente igual a outro; mais a nosa rutina si está establecida. Lúa vai traballar á consulta que leva cunha amiga súa e eu fico na casa ocupándome de todas as tarefas das que me corresponde ocuparme esa semana. Lúa e mais eu facemos quendas nese eido para que non teñamos que facer sempre o mesmo. Tamén estou tentando estudar para unhas oposiciós, pero síntome distraída e algo espesa. Non obstante, penso que isto é temporal e que virá algún día no que me custará menos lembrar todo o que leo. Tamén leo, escribo moito e corrixo a primeira parte da miña novela. O tempo pasa rápido e sinto que non o desperdicio, pero boto moitísimo en falla traballar na miña cafetaría. Ás veces, vou deica a miña cafetaría e entro para limpar o establecemento e manter en orde as pouquiñas cousas que non se botan a perder, que realmente son pouquiñas. Sinto moita nostalxia cando estou eilí. Non podo evitar sentar a algunha mesa namentres tomo unha infusión e leo, pero a mente váiseme ás lembranzas de moitos dos momentos fermosos e divertidos que vivín eilí. Non saber cando a volverei abrir tenme tristeiriña. Tamén me ten tristeiriña non saber cando poderei ir á aldeíña. Eu pensaba que iste ano podería celebrar o meu aniversario na aldea, acompañada polas persoas todas que commpoñen a miña vida, armando unha grande foliada, gozando da música, dos bailes, da comida e do viño... pero foi todo moi distinto. Nin puiden estar coa miña nai nin tampouco coas miñas amigas, alomenos fisicamente.

Non obstante, o día do meu aniversario acabou convertíndose nun dos días máis bonitos que vivía ultimamente. Eu cría que sería un día sen moita emoción, pero fermoso. Lúa e mais eu tiñamos previsto facer unha cea deliciosa e montarnos nós a nosa propia festiña, con música, tamén; pero todo foi moi diferente ao que eu pensaba que fariamos. Ademais, entristeceume un pouquiño que, cando iamos saír para darmos o noso rutinario paseo polo Barbaña, Lúa me dixese que non iría comigo porque lle doía a cabeza, que fose eu e que, cando voltase, ela se encontraría millor. Insistinlle en que non quería ir, que prefería ficar con ela para coidala se precisaba algo;pero ela convenceume de que marchase, dicíame cun sorriso brillante que non lle pasaba ren grave, que só necesitaba descansar... e a min estrañábame moito que a Lúa lle doese a cabeza se a vía tan feliz, tan alegre, tan activa e cunha enerxía tan luminosa; mais fíxenlle caso.

O outono berra con forza eiquí en Ourense, cunha forza fermosa que se me mete na ialma e faime sentir nostálxica e asemade afortunada por poder percibir con tanta nitidez o esplendor da estación máis bonita do ano. No paseo do Barbaña, o chao é directamente un manto de follas murchas que se afunden na terra para darlles vida ás mesmas árbores que deixaron ir as follas que enchían as súas pólas. Parece incríbel e máxico que a morte poida dar tanta vida. As follas murchas representan a decadencia da vida, a fin da vida, e precisamente son a base da vida, o alimento da vida, o berce das novas follas que logo nacerán en primavera poboando esas pólas que o outono tinxiu de ouro; mais non son só as follas das árbores as que o outono tinxiu desas cores tan bonitas, senón tamén o chao. O chao está avermellado. É coma se se reflectise no chao a cor das follas que están a piques de caer. Ademais, por todas partes recende a humidade, á descomposición das follas que fican no chao agardando que a terra as absorba.

Cando cheguei do meu precioso paseo, todo estaba en silencio na casa. chamei a Lúa, pero ela non me contestaba. Sentíndome estrañada e moi preocupada, procureina pola casa toda. Cando entrei no comedor, estaba todo escuro, sen luz ningunha; a persiá do balcón baixada, as luces apagadas... e, de repente, cando tentaba entender o que ocorría, ouvín: “parabéns!”

Vireime de costas e vin que, na pantalla do ordenador portátil de Lúa, estaban Silvia, Uxía e mais Antía, todas vestidas dun xeito elegantísimo e preparadas para tocarmos música xuntas. Lúa apareceu tras miña tamén dándome os parabéns e entón entendín por que non quixera vir comigo dar o paseo. Entendino todo e sentinme tan feliz e agradecida con todas elas que non puiden evitar botarme a chorar de emoción.

Fixéronme agasallos moi bonitos, pero o que máis me gustou foi tocar música con elas, esquecer que non nos podiamos ver, que non podiamos compartir os ensaios, e tocamos música, cantamos e bailamos cunha ledicia infinda... Foi un día moi bonito.

 

O outono continuou avanzando cara a invernía; unha invernía que comezou con temperaturas cálidas que en nada se asemellaban ás que temos agora. Agora temos choiva, frío e neve, neve nas montañas de Ourense e, evidentemente, na miña aldea; a que fica tan en silencio co mundo que nin falar a través do ar pode. Non hai ren máis que silencio e silencio. Cando voltei á aldea despois de case catro meses sen ir, notei que a terra me agarraba da ialma e turraba dos meus sentimentos avisándome de que non aguantaba ter estado tan lonxe de min. As miñas orixes están eí, nesas montañas nevadas xa, brancas como o reflexo da lúa, brancas como o luar e a cor tenra da mañá.

Había tanto silencio cando baixamos do coche e subimos o monte no que se encontra a miña aldea que pensaba que non vivía ninguén eilí xa, que todos marcharan, mesmo os animais e as árbores do bosque. Lúa miroume sabendo o que sentía, ouvindo perfectamente os meus pensamentos e experimentando na súa ialma todos ises sentimentos que enchían a miña. Estabamos conectadas nise momento tan especial. Había tanto que non estabamos na aldea que me parecía que levaba anos sen pisar ise chao, sen respirar os recendos que enchen o bosque, que proveñen das montañas...

Ía moito frío aquel mércores 23; un frío que en Ourense case non se sentía, pero que na aldea berraba con moita forza. Parecíame que entrara a un mundo no que o tempo estivera detido dende sempre e para sempre. A vida eilí ten outro ritmo, outra cor e outra olor. É distinto todo eilí na aldea e eu son parte dise recuncho do mundo que fica intacto ao paso do tempo e ao avance da Historia.

Hai semanas que volvín traballar na cafetaría. Abrimos moito antes de que nos permitisen atender á xente no establecemento. Podiamos preparar pedidos, pero non servir en mesa. Na cafetaría, as horas pasan tan rápido que nin me dou de conta de que chegou o momento de rematar a xornada laboral. Silvia traballa polas tardes e eu, nas mañás. Vainos tan ben que non o podo crer. Apenas comezamos a traballar con normalidade (dentro desta normalidade estraña), recuperámonos de todas as perdas que sufrimos. Con Silvia lévome tan ben... Para min, é coma se fose a miña irmá. Non coñezo o amor dunha irmá, pero sei que se asemellaría ao que nos une a Silvia e a min.

Estou feliz na miña vida e todos os días, cando abro os ollos, dou as grazas por todo o que teño. A miña vida é un soño feito realidade. Vivir en Ourense, con Lúa, é moito máis do que podería pedir, do que imaxinei. Non é sinxelo explicar a emoción que me enche a ialma toda cando estou con Lúa, cando a lembro, cando sei que estou con ela, que ela me quere, que nos queremos de verdade, coa nosa ialma toda. Con ela, síntome libre, tan libre que non me reprimo nada. En moitas ocasiós, ela amósame que me coñece millor que eu a min mesma.

O que si boto moitísimo en falla son as pandeiradas, tocar coa banda, estar con elas creando música no noso garaxe. Quedou pendente e detida a gravación do noso primeiro disco. Tería quince canciós; a meirande parte delas son creaciós nosas, pero moitas son versiós doutras que nos gusta moito tocar xuntas. Agardo que pronto poidamos recuperar os nosos ensaios. Tampouco puidemos facer o noso concerto de Nadal; o que adoitamos facer sempre nun centro de cultura que hai preto da praza Maior.

Boto en falla tamén ir á aldea, poder sentar xunta a miña nai e falar con ela durante horas sentindo a aperta cálida da lareira esquecendo que fóra vai frío, ignorando que o tempo pasa, falarmos as tres namentres a neve segue a caer e sentirnos protexidas no noso pequeno mundo. Non me podo achegar á miña nai. Son eu quen non o permite porque estou moi exposta traballando nunha cafetaría e non me quero arriscar. Sei que non teño nada porque decotío me estou a facer a proba, pero non me fío. Non podería aturar que a miña nai se puxese doente co becho. Na aldea, ela está a salvo e son eu quen trae o perigo dende fóra. Parece que na aldea non poidan ocorrer cousas malas, pero si que suceden e o millor é tentalas evitar por todos os medios.

Ás veces sufro por Lúa. Se lle ocorrese algo malo e tivese que separarme dela, morrería, morrería porque ela me dá o seu ar para que eu respire. Non podo vivir sen ela. Falarlle decotío, sen pensar en ren máis que en comunicarme con ela, é un costume. Non é algo casual que aconteza porque si. É algo vital, esencial para que a nosa vida se desenvolva. Non podería durmir ben se ela non me abrazase ou me tomase da mao na metade da noite. Non fai falta dicirnos nada porque a unha sabe interpretar á perfección a lingua dos ollares da outra. As verbas non poden expresar con tanta plenitude o que sentimos. Hai xestos únicos que só nós podemos entender. Unha unión eisí é máxica, é tan máxica que non parece ser parte desta realidade na que o mundo se converteu ás veces tan dolorosa, outras tan triste... porque seguen a pasar cousiñas que nos doen, que nos feren a ialma, e continuamente tratamos de levar o millor posíbel todas esas dificultades que xurden de repente, sen que nos deamos de conta de que van aparecer.

Hai tempo que a voz da miña intuición me tenta falar, avisándome de que hei de aproveitar moi ben istes días, estas semanas, istes meses, porque un día todo isto pode desaparecer da noite á mañá. Xa está visto que a vida é fráxil... pero négome a acewptar que esta vida tan bonita poida ter fin. Lúa díxome o outro día  que, cando miraba á miña nai, sabía que eisí xustamente me ía ver a min cando tivese a súa idade. A miña nai ten 66 anos, pero parece que teña menos porque aínda conserva a beleza da súa pel, o seu pelo negro, case sen canas... e a súa vitalidade, malia est ar algo máis velliña e tristeiriña. Hai un mes, a miña nai pasou unha tempada moi mala, con moita tristura. Non podía aturar que non nos vísemos cando vivimos xa na mesma terra. Para ela, non vérmonos é unha tortura, saber que eu estou en Ourense e que non me pode visitar, que nos separa algo que non se ve... pero teño a esperanza de que isto vai pasar... Non obstante, esa esperanza tan fermosa non pode loitar contra a voz da miña intuición. Por que non me pode falar claro dunha vez? Ultimamente, sempre vai con avisos a medias, con murmurios, sen verbas nidias... e son eu quen ten que interpretar o que me quere dicir.

Cústame poñerme a escribir no meu diario porque estou mergullada na redacción da miña vida. Lúa está apaixonada co que estou escribindo e anímame a que loite pola miña obra. Quero publicala, pero aínda non me atrevín a comezar a buscar editoriais ás que enviarlles o manuscrito. Estou moi satisfeita co que me está a saír, pero dáme moita vergonza que a miña existencia quede tan ao descuberto. Conto cousas moi íntimas nesas liñas. Non reprimo nada. Tento contalo todo, explicar todos os meus sentimentos, as miñas ilusiós, os meus desexos e tamén os meus medos. Son eu tan de cheo nesa historia que non imaxino que outras persoas me poidan coñecer tan plenamente. Penso, por exemplo, nos clientes da miña cafetaría e sinto que me invade unha enorme timidez; pero, asemade, quero loitar pola miña obra porque considero que é un canto a Galicia, unha declaración de amor á miña terra, a todo o que fomos e somos os que nacemos eiquí e amamos o noso berce, a nosa aldea, as nosas montañas... porque considero que publicar esta novela é unha maneira de facer que a lembranza de Galicia fique intacta no tempo, que fique intacto tamén o recordo de todo iso que supuxo a vida no campo... e non quero que se perdan todos ises esforzos por sobrevivir, todo ise amor que eu sentín e sinto por todo o que tiven... e porque é a millor maneira de darlle as grazas á miña terra por facer de min a persoa que son; tamén é a maneira máis perfecta e bonita de defender o amor, os distintos amores que existen no mundo; o amor entre Lúa e mais eu, o amor aos animais e á terra...

Ultimamente síntome moito máis sensíbel que nunca, pero é unha sensibilidade especial que me volve de cristal. Os ollos énchenseme de bágoas con moi pouquiño e ocorre porque calquera detalle me pode parecer fermoso, porque consigo ver a beleza e a tristura de cada intre, de cada situación o feito sen esforzarme nada. Non me sinto mal por chorar por cousas que seica non teñan importancia. Síntome inspirada e, ademais, gústame perderme nesa inspiración que me arrinca verbas tan bonitas, versos convertidos en música, sentimentos convertidos en versos e en melodías que Lúa e mais eu tocamos cos nosos instrumentos predilectos. Gustaríame, moitas veces, que o tempo se detivese cando cantamos xuntas, cando vemos a tele xuntas, cando falamos, cando ceamos xuntas... porque non me quero separar dela, porque estou tan a gusto que non me fai falta nada máis... e, cando nos amamos, cando somos unha, cando o pracer nos entolece, quero que todo se pare, que ninguén nos interrompa, que nada se introduza nises momentos que son só nosos... porque voo, voo por riba de todo o demais, esquezo todo iso que me pode facer tremer ou ter medo e só sinto felicidade, ledicia e éxtase, sobre todo ise éxtase que dura no tempo coma se fose o único que existe, que me fai perder a noción de min mesma e desexar que Lúa nunca me deixe de abrazar, de acariñar nin de bicar... Non me importa nada quedar totalmente ao descuberto diante dela, entre os seus brazos, porque ela me ten toda, son totalmente dela, nises momentos e en todos os demais, porque non concibo que o meu corpo me pertenza só a min, senón tamén a ela. Ela cóidame coma se fose parte do seu ser e iso faime ser dela.

Tamén quero falar de Artemisa. Alégrame tanto que agora estea tan feliz coa muller coa que sae... Falamos máis a miúdo porque ela xa pode conversar comigo sen sentirse mal. Cóntame cousiñas da súa vida e eu só sinto alegría por ela. Cando me confesou que estaba saíndo con Mire, notei que se me encollía a ialma e que lle dicía adeus a esa etapa que vivín con ela, tan chea de momentos bonitos e tamén ferintes... que se pechaba para sempre a nosa andaina, que xa o fixera cando ela marchou de Ourense, pero aínda quedaba algo que nos facía sentir mal, que nos doía, e agora todo iso desapareceu. Dáme moita mágoa que non puidesen vir a Ourense para celebraren eiquí o Nadal. Teríame presentado a Mire, que di Artemisa que devece por saber como son, e tamén teriamos vivido na aldea ises momentos tan bonitos e máxicos... pero coido que iso o teremos que adiar para o ano vindeiro.

O que importa é que todos estamos ben e que a nosa vida é bonita... pero non podo evitar sentir medo, que o medo ás veces me domee toda e me faga pensar en cousiñas que nin ocorreron nin creo que ocorran. Cando es tan feliz, temes que calquera cousiña poida estragar a túa felicidade, a maxia da túa vida. Por iso sempre temos que ser agradecidos co que temos, co que a vida nos dá, co que conseguimos e co que somos porque non é eterno nada, porque un día todo isto pode desaparecer se nos falta un mínimo detalle da nosa rutina... e todo pode mudar sen que o poidamos evitar, coma a corrente dun río que se escapa entre as rochas.

Ogallá puidese falar coa que fun hai trinta anos, que esmorecía nun psiquiátrico, sen esperanza, sentindo que a vida se lle apagaba nas maos... que, por moito que se esforzase por manter intacto o seu mundo, todos llo derroubaban sen piedade. Ogallá me puidese dicir: “Agnes, ten esperanza, non desistas, non te rindas... porque, dentro duns anos, poderás volver realidade ises soños”. E o que máis debo de agradecer é que a tolemia non me quitase definitivamente a razón, estar corda malia toda a dor que sufrín e que me esnaquizou a ialma, porque, entón, se tivese perdido para sempre a miña razón, nada disto sería posíbel, non estaría eiquí... e iso amósame que son máis forte do que podería pensar... forte, pero fráxil, porque con moi pouquiño se me pode ferir. Con moi pouquiño, pódeseme crebar a ialma ou rachar como un cristal antigo.

Cando Lúa traballaba no instituto no que estivo traballando durante tantos anos, non queriamos amosar abertamente que estamos xuntas. Agora tanto nos ten se a xente non o acepta. Non adoita ocorrer que nos miren mal e agora todas esas persoas que coñecían a Lúa cando traballaba eilí saben que está comigo. Ela mantivo a súa vida en segredo porque traballar nun instituto é algo complexo e non todos os pais ou os alumnos poden entender iste tipo de relaciós... pero agora xa somos libres de todo. Cando entra na cafetaría, dáme unha aperta moi agarimosa coma se non houbese ninguén ao noso redor e, se temos que bicarnos na metade da rúa, facémolo sen problemas... aínda que, evidentemente, nistes tempos, coa máscara, é moi complicado actuar tan libremente... pero agora é cando sentimos que nada nos detén, que somos libres no noso mundo.

Teño na ialma un remuíño de emocións moi estraño, emociós que se mesturan entre elas coma se non quixesen vivir separadas. A ledicia e a gratitude mestúranse coa nostalxia. Gustaríame poder pasar máis tempo na aldea e coa miña nai... pero seica agora teñamos que reprimirnos para podermos estar xuntos todos cando todo isto pase. Agora temos que facer ise esforzo para que a vida poida continuar alén desta pandemia e paga a pena reprimir unha aperta que nos permitirá logo darnos todas esas que non nos podemos dar agora...

O amor está intacto, sempre, se as persoas o senten de verdade, coa ialma toda. O amor é invencíbel se se sente de corazón, se non permitimos que o negativismo o estrague. O amor é o máis forte que existe. Se non fose eisí, Lúa e mais non seguiriamos queréndonos despois de vivirmos separadas durante tantos anos, non sentiría iste amor pola miña terra, iste amor que sentín dende sempre... Todo ficaría arestora no esquecemento... pero, se queremos de verdade, nin a distancia nin un becho invisíbel pode destruír a forza do sentimento máis bonito que existe.

 

Traducción: 


Lunes, 28 de diciembre de 2020

Hace dos meses, comencé a escribir en mi diario una entrada que no quise ni pude terminar porque preferí centrarme en lo que estaba viviendo en aquel entonces y en lo que me ocurría; mas no quiero que esas palabras se pierdan en el olvido, por lo que las introduciré en la entrada de hoy para que quede constancia de los preciosos momentos que viví en esa semana...

 

Se va casi ya el mes de octubre; un mes extraño, lleno de belleza y también de morriña, de restricciones, de miedo y de ganas de ser optimistas. Durante este mes, viví muchos momentos duros que pensaba que me abatirían, pero luego resurgía mi fuerza vital y el aliento que mi alma siempre tuvo y entonces me sentía alegre de nuevo y capaz de enfrentarme a todas las dificultades que la vida me pusiese delante. Cuando la intensidad de la desesperación que me llenaba el alma disminuía, entonces podía centrarme en cada momento y apreciar las cosiñas buenas que tenemos, que realmente son muchísimas.

El lunes 26 fue mi cumpleaños. Fue un cumpleaños distinto a todos. Ninguno es igual que el anterior. De un año para otro, pueden cambiar tanto las cosas que parece que no sea nuestra existencia la que estamos viviendo. El año pasado, todavía me faltaba Lúa. Ella vivía creyendo que nunca más nos reencontraríamos y, un año después, estamos más juntas que nunca. Me siento unida a ella como jamás me he sentido unida a nadie y no concibo la vida sin ella. Mi vida tiene sentido porque ella está conmigo, porque podemos compartir nuestra existencia, porque nos complementamos y porque disfrutamos juntas de muchísimas cosiñas que no significarían lo mismo si las hiciésemos solas. Con ella, todo tiene más brillo y emoción, hasta la película más mala y aburrida con ella tiene otro tinte. Nos reímos de cualquier cosiña que para otras personas podría resultar totalmente banal y absurda, pero nuestro sentido del humor es muy semejante. También lloramos juntas cuando alguna escena nos emociona y, al darnos cuenta de que la otra llora, nos echamos a reír a la vez, con ternura e inocencia.

Como dije, el lunes fue mi cumpleaños. Para mí, había comenzado siendo un día totalmente normal, igualiño a los que ya llevamos viviendo desde hace semanas, aunque ninguno es igual a otro; mas nuestra rutina sí está establecida. Lúa va a trabajar a la consulta que lleva con una amiga suya y yo permanezco en casa ocupándome de todas las tareas de las que me corresponde ocuparme esa semana. Lúa y yo hacemos turnos en ese ámbito para que no tengamos que hacer siempre lo mismo. También estoy intentando estudiar para unas oposiciones, pero me siento distraída y algo espesa. No obstante, pienso que esto es temporal y que vendrá algún día en el que me costará menos recordar todo lo que leo. También leo, escribo mucho y corrijo la primera parte de mi novela. El tiempo pasa rápido y siento que no lo desperdicio, pero echo muchísimo en falta trabajar en mi cafetería. A veces, voy hasta mi cafetería y entro para limpiar el establecimiento y mantener en orden las poquiñas cosas que no se echan a perder, que realmente son poquiñas. Siento mucha nostalgia cuando estoy allí. No puedo evitar sentarme a alguna mesa mientras tomo alguna infusión y leo, pero la mente se me va a muchos de los recuerdos de los momentos hermosos y divertidos que viví allí. No saber cuándo volveré a abrirla me tiene tristiña. También me tiene tristiña no saber cuándo podré ir a la aldeíña. Yo pensaba que este año podría celebrar mi cumpleaños en la aldea, acompañada por todas las personas que componen mi vida, armando una gran foliada, disfrutando de la música, de los bailes, de la comida y del vino... pero fue todo muy distinto. Ni pude estar con mi madre ni tampoco con mis amigas, al menos físicamente.

No obstante, el día de mi cumpleaños acabó convirtiéndose en uno de los más bonitos que vivía últimamente. Yo creía que sería un día sin mucha emoción, pero hermoso. Lúa y yo teníamos previsto hacer una cena deliciosa y montarnos nosotras nuestra propia fiestiña, con música, también; pero todo fue muy diferente a lo que yo pensaba que haríamos. Además, me entristeció un poquiño que, cuando íbamos a salir para dar nuestro rutinario paseo por el Barbaña, Lúa me dijese que no iría conmigo porque le dolía la cabeza, que fuese yo y que, cuando volviese, ella se encontraría mejor. Le insistí en que no quería ir, que prefería quedarme con ella para cuidarla si precisaba algo; pero ella me convenció de que me marchase, me decía con una sonrisa brillante que no le pasaba nada grave, que sólo necesitaba descansar... y a mí me extrañaba mucho que a Lúa le doliese la cabeza si la veía tan feliz, tan alegre, tan activa y con una energía tan luminosa; mas le hice caso.

El otoño grita con fuerza aquí en Ourense, con una fuerza hermosa que se me mete en el alma y me hace sentir nostálgica y a la vez afortunada por poder percibir con tanta nitidez el esplendor de la estación más bonita del año. En el paseo del Barbaña, el suelo es directamente un manto de hojas marchitas que se hunden en la tierra para darles vida a los mismos árboles que dejaron ir las hojas que llenaban sus ramas. Parece increíble y mágico que la muerte pueda dar tanta vida. Las hojas marchitas representan la decadencia de la vida, el fin de la vida, y precisamente son la base de la vida, el alimento de la vida, la cuna de las nuevas hojas que luego nacerán en primavera poblando esas ramas que el otoño tiñó de oro; mas no son sólo las hojas de los árboles las que el otoño tiñó de esos colores tan bonitos, sino también el suelo. El suelo está rojizo. Es como si se reflejase en el suelo el color de las hojas que están a punto de caer. Además, por todas partes huele a humedad, a la descomposición de las hojas que permanecen en el suelo aguardando a que la tierra las absorba.

Cuando llegué de mi precioso paseo, todo estaba en silencio en casa. Llamé a Lúa, pero ella no me contestaba. Sintiéndome extrañada y muy preocupada, la busqué por toda la casa. Cuando entré en el comedor, estaba todo oscuro, sin luz ninguna; la persiana del balcón bajada, las luces apagadas... y, de repente, cuando intentaba entender lo que ocurría, oí: “¡felicidades!”

Me volví de espaldas y vi que, en la pantalla del ordenador portátil de Lúa, estaban Silvia, Uxía y Antía, todas vestidas de un modo elegantísimo y preparadas para tocar música juntas. Lúa apareció tras de mí también felicitándome y entonces entendí por qué no había querido venir conmigo a dar el paseo. Lo entendí todo y me sentí tan feliz y agradecida con todas ellas que no pude evitar echarme a llorar de emoción.

Me hicieron regalos muy bonitos, pero lo que más me gustó fue tocar música con ellas, olvidar que no podíamos vernos, que no podíamos compartir los ensayos, y tocamos música, cantamos y bailamos con una alegría infinita... Fue un día muy bonito.

 

El otoño continuó avanzando hacia la invernía; una invernía que comenzó con temperaturas cálidas que en nada se asemejaban a las que tenemos ahora. Ahora tenemos lluvia, frío y nieve, nieve en las montañas de Ourense y, evidentemente, en mi aldea; la que permanece tan en silencio con el mundo que ni hablar a través del aire puede. No hay nada más que silencio y silencio. Cuando regresé a la aldea después de casi cuatro meses sin ir, noté que la tierra me agarraba del alma y tiraba de mis sentimientos avisándome de que no aguantaba haber estado tan lejos de mí. Mis orígenes están ahí, en esas montañas nevadas ya, blancas como el reflejo de la luna, blancas como el luar y el color tierno de la mañana.

Había tanto silencio cuando bajamos del coche y subimos el monte en el que se encuentra mi aldea que pensaba que no vivía nadie allí ya, que todos se habían marchado, incluso los animales y los árboles del bosque. Lúa me miró sabiendo lo que sentía, oyendo perfectamente mis pensamientos y experimentando en su alma todos esos sentimientos que llenaban la mía. Estábamos conectadas en ese momento tan especial. Hacía tanto que no estábamos en la aldea que me parecía que llevaba años sin pisar ese suelo, sin respirar los olores que llenan el bosque, que provienen de las montañas...

hacía mucho frío aquel miércoles 23; un frío que en Ourense casi no se sentía, pero que en la aldea gritaba con mucha fuerza. Me parecía que había entrado en un mundo en el que el tiempo había estado detenido desde siempre y para siempre. La vida allí tiene otro ritmo, otro color y otro olor. Es todo distinto allí en la aldea y yo soy parte de ese rincón del mundo que permanece intacto al paso del tiempo y al avance de la Historia.

Hace semanas que volví a trabajar en la cafetería. Abrimos mucho antes de que nos permitiesen atender a la gente en el establecimiento. Podíamos preparar pedidos, pero no servir en mesa. En la cafetería, las horas pasan tan rápido que ni me doy cuenta de que llegó el momento de terminar la jornada laboral. Silvia trabaja por las tardes y yo, por las mañanas. Nos va tan bien que no puedo creerlo. Apenas comenzamos a trabajar con normalidad (dentro de esta normalidad extraña), nos recuperamos de todas las pérdidas que sufrimos. Con Silvia me llevo tan bien... Para mí, es como si fuese mi hermana. No conozco el amor de una hermana, pero sé que se asemejaría a lo que nos une a Silvia y a mí.

Estoy feliz en mi vida y todos los días, cuando abro los ojos, doy las gracias por todo lo que tengo. Mi vida es un sueño hecho realidad. Vivir en Ourense, con Lúa, es mucho más de lo que podría pedir, de lo que imaginé. No es sencillo explicar la emoción que me llena el alma toda cuando estoy con Lúa, cuando la recuerdo, cuando sé que estoy con ella, que ella me quiere, que nos queremos de verdad, con toda nuestra alma. Con ella, me siento libre, tan libre que no me reprimo nada. En muchas ocasiones, ella me demuestra que me conoce mejor que yo a mí misma.

Lo que sí echo muchísimo en falta son las pandeiradas, tocar con la banda, estar con ellas creando música en nuestro garaje. Quedó pendiente y detenida la grabación de nuestro primer disco. Tendría quince canciones; la mayor parte de ellas son creaciones nuestras, pero muchas son versiones de otras que nos gusta mucho tocar juntas. Espero que pronto podamos recuperar nuestros ensayos. Tampoco pudimos hacer nuestro concierto de Navidad; el que acostumbramos a hacer siempre en un centro de cultura que hay cerca de la plaza Mayor.

Echo en falta también ir a la aldea, poder sentarme junto a mi madre y hablar con ella durante horas sintiendo el abrazo cálido de la lareira olvidando que afuera hace frío, ignorando que el tiempo pasa, hablar las tres mientras la nieve sigue cayendo y sentirnos protegidas en nuestro pequeño mundo. No puedo acercarme a mi madre. Soy yo quien no lo permite porque estoy muy expuesta trabajando en una cafetería y no quiero arriesgarme. Sé que no tengo nada porque de continuo estoy haciéndome la prueba, pero no me fío. No podría soportar que mi madre se pusiese enferma con el bicho. En la aldea, ella está a salvo y soy yo quien trae el peligro desde fuera. Parece que en la aldea no puedan ocurrir cosas malas, pero sí que suceden y lo mejor es intentar evitarlas por todos los medios.

A veces sufro por Lúa. Si le ocurriese algo malo y tuviese que separarme de ella, me moriría, me moriría porque ella me da su aire para que yo respire. No puedo vivir sin ella. Hablarle continuamente, sin pensar en nada más que en comunicarme con ella, es una costumbre. No es algo casual que acontezca porque sí. Es algo vital, esencial para que nuestra vida se desenvuelva. No podría dormir bien si ella no me abrazase o me tomase de la mano en mitad de la noche. No hace falta decirnos nada porque la una sabe interpretar a la perfección la lengua de las miradas de la otra. Las palabras no pueden expresar con tanta plenitud lo que sentimos. Hay gestos únicos que sólo nosotras podemos entender. Una unión así es mágica, es tan mágica que no parece ser parte de esta realidad en la que el mundo se ha convertido a veces tan dolorosa, otras tan triste... porque siguen pasando cosiñas que nos duelen, que nos hieren el alma, y continuamente tratamos de llevar lo mejor posible todas esas dificultades que surgen de repente, sin que nos demos cuenta de que van a aparecer.

Hace tiempo que la voz de mi intuición intenta hablarme, avisándome de que he de aprovechar muy bien estos días, estas semanas, estos meses, porque un día todo esto puede desaparecer de la noche a la mañana. Ya está visto que la vida es frágil... pero me niego a aceptar que esta vida tan bonita pueda tener fin. Lúa me dijo el otro día que, cuando miraba a mi madre, sabía que así justamente iba a verme a mí cuando tuviese su edad. Mi madre tiene 66 años, pero parece que tenga menos porque aún conserva la belleza de su piel, su pelo negro, casi sin canas... y su vitalidad, a pesar de estar algo más viejiña y tristiña. Hace un mes, mi madre pasó una temporada muy mala, con mucha tristeza. No podía soportar que no nos viésemos cuando vivimos ya en la misma tierra. Para ella, no vernos es una tortura, saber que yo estoy en Ourense y que no puede visitarme, que nos separa algo que no se ve... pero tengo la esperanza de que esto va a pasar... No obstante, esa esperanza tan hermosa no puede luchar contra la voz de mi intuición. ¿Por qué no puede hablarme claro de una vez? Últimamente, siempre va con avisos a medias, con murmullos, sin palabras nítidas... y soy yo quien tiene que interpretar lo que quiere decir.

Me cuesta ponerme a escribir en mi diario porque estoy sumergida en la redacción de mi vida. Lúa está apasionada con lo que estoy escribiendo y me anima a que luche por mi obra. Quiero publicarla, pero todavía no me atreví a comenzar a buscar editoriales a las que enviarles el manuscrito. Estoy muy satisfecha con lo que me está saliendo, pero me da mucha vergüenza que mi existencia quede tan al descubierto. Cuento cosas muy íntimas en esas líneas. No reprimo nada. Intento contarlo todo, explicar todos mis sentimientos, mis ilusiones, mis deseos y también mis miedos. Soy yo tan de lleno en esa historia que no imagino que otras personas puedan conocerme tan plenamente. Pienso, por ejemplo, en los clientes de mi cafetería y siento que me invade una enorme timidez; pero, a la vez, quiero luchar por mi obra porque considero que es un canto a Galicia, una declaración de amor a mi tierra, a todo lo que fuimos y somos los que nacimos aquí y amamos nuestra cuna, nuestra aldea, nuestras montañas... porque considero que publicar esta novela es una manera de hacer que el recuerdo de Galicia permanezca intacto en el tiempo, que permanezca intacto también el recuerdo de todo eso que supuso la vida en el campo... y no quiero que se pierdan todos esos esfuerzos por sobrevivir, todo ese amor que yo sentí y siento por todo lo que tuve... y porque es la mejor manera de darle las gracias a mi tierra por hacer de mí la persona que soy; también es la manera más perfecta y bonita de defender el amor, los distintos amores que existen en el mundo; el amor entre Lúa y yo, el amor a los animales y a la tierra...

Últimamente me siento mucho más sensible que nunca, pero es una sensibilidad especial que me vuelve de cristal. Los ojos se me llenan de lágrimas con muy poquiño y ocurre porque cualquier detalle puede parecerme hermoso, porque consigo ver la belleza y la tristeza de cada instante, de cada situación o hecho sin esforzarme nada. No me siento mal por llorar por cosas que quizás no tengan importancia. Me siento inspirada y, además, me gusta perderme en esa inspiración que me arranca palabras tan bonitas, versos convertidos en música, sentimientos convertidos en versos y en melodías que Lúa y yo tocamos con nuestros instrumentos predilectos. Me gustaría, muchas veces, que el tiempo se detuviese cuando cantamos juntas, cuando vemos la tele juntas, cuando hablamos, cuando cenamos juntas... porque no quiero separarme de ella, porque estoy tan a gusto que no me hace falta nada más... y, cuando nos amamos, cuando somos una, cuando el placer nos enloquece, quiero que todo se pare, que nadie nos interrumpa, que nada se introduzca en esos momentos que son sólo nuestros... porque vuelo, vuelo por encima de todo lo demás, olvido todo eso que puede hacerme temblar o tener miedo y sólo siento felicidad, alegría y éxtasis, sobre todo ese éxtasis que dura en el tiempo como si fuese lo único que existe, que me hace perder la noción de mí misma y desear que Lúa no me deje de abrazar, de acariciar ni de besar... No me importa nada quedarme totalmente al descubierto delante de ella, entre sus brazos, porque ella me tiene toda, soy totalmente de ella, en esos momentos y en todos los demás, porque no concibo que mi cuerpo me pertenezca sólo a mí, sino también a ella. Ella me cuida como si fuese parte de su ser y eso me hace ser de ella.

También quiero hablar de Artemisa. Me alegra tanto que ahora esté tan feliz con la mujer con la que sale... Hablamos más a menudo porque ella ya puede conversar conmigo sin sentirse mal. Me cuenta cosiñas de su vida y yo sólo siento alegría por ella. Cuando me confesó que estaba saliendo con Mire, noté que se me encogía el alma y que le decía adiós a esa etapa que viví con ella, tan llena de momentos bonitos y también hirientes... que se cerraba para siempre nuestra época, que ya lo había hecho cuando ella se marchó de Ourense, pero aún quedaba algo que nos hacía sentir mal, que nos dolía, y ahora todo eso desapareció. Me da mucha pena que no pudiesen venir a Ourense para celebrar aquí la Navidad. Me habría presentado a Mire, que dice Artemisa que ansía saber cómo soy, y también habríamos vivido en la aldea esos momentos tan bonitos y mágicos... pero creo que eso tendremos que adelantarlo para el año que viene.

Lo que importa es que todos estamos bien y que nuestra vida es bonita... pero no puedo evitar sentir miedo, que el miedo a veces me domine toda y me haga pensar en cosiñas que no han ocurrido ni creo que ocurran. Cuando eres tan feliz, temes que cualquier cosiña pueda estropear tu felicidad, la magia de tu vida. Por eso siempre tenemos que ser agradecidos con lo que tenemos, con lo que la vida nos da, con lo que conseguimos y con lo que somos porque no es eterno nada, porque un día todo esto puede desaparecer si nos falta un mínimo detalle de nuestra rutina... y todo puede cambiar sin que podamos evitarlo, como la corriente de un río que se escapa entre las rocas.

Ojalá pudiese hablar con la que fui hace treinta años, que se consumía en un psiquiátrico, sin esperanza, sintiendo que la vida se le apagaba en las manos... que, por mucho que se esforzase por mantener intacto su mundo, todos se lo derrumbaban sin piedad. Ojalá pudiese decirme: “Agnes, ten esperanza, no desistas, no te rindas... porque, dentro de unos años, podrás volver realidad esos sueños”. Y lo que más debo agradecer es que la locura no me quitase definitivamente la razón, estar cuerda pese a todo el dolor que sufrí y que me destrozó el alma, porque, entonces, si hubiese perdido para siempre mi razón, nada de esto sería posible, no estaría aquí... y eso me demuestra que soy más fuerte de lo que podría pensar... fuerte, pero frágil, porque con muy poquiño puede herírseme. Con muy poquiño, se me puede quebrar el alma o rasgar como un cristal antiguo.

Cuando Lúa trabajaba en el instituto en el que estuvo trabajando durante tantos años, no queríamos demostrar abiertamente que estamos juntas. Ahora tanto nos da si la gente no lo acepta. No habitúa ocurrir que nos miren mal y ahora todas esas personas que conocían a Lúa cuando trabajaba allí saben que está conmigo. Ella mantuvo su vida en secreto porque trabajar en un instituto es algo complejo y no todos los padres o los alumnos pueden entender este tipo de relaciones... pero ahora ya somos libres del todo. Cuando entra en la cafetería, me da un abrazo muy cariñoso como si no hubiese nadie a nuestro alrededor y, si tenemos que besarnos en mitad de la calle, lo hacemos sin problemas... aunque, evidentemente, en estos tiempos, con la mascarilla, es muy complicado actuar tan libremente... pero ahora es cuando sentimos que nada nos detiene, que somos libres en nuestro mundo.

Tengo en el alma un remolino de emociones muy extraño, emociones que se mezclan entre ellas como si no quisiesen vivir separadas. La alegría y la gratitud se mezclan con la nostalgia. Me gustaría poder pasar más tiempo en la aldea y con mi madre... pero quizás ahora tengamos que reprimirnos para poder estar juntos cuando todo esto pase. Ahora tenemos que hacer ese esfuerzo para que la vida pueda continuar más allá de esta pandemia y merece la pena reprimir un abrazo que nos permitirá luego darnos todos ésos que no podemos darnos ahora...

El amor está intacto, siempre, si las personas lo sienten de verdad, con toda el alma. El amor es invencible si se siente de corazón, si no permitimos que la negatividad lo estropee. El amor es lo más fuerte que existe. Si no fuese así, Lúa y yo no seguiríamos queriéndonos después de vivir separadas durante tantos años, no sentiría este amor por mi tierra, este amor que sentí desde siempre... Todo     permanecería ahora mismo en el olvido... pero, si queremos de verdad, ni la distancia ni un bicho     invisible puede destruir la fuerza del sentimiento más bonito que existe.

 


miércoles, 18 de noviembre de 2020

DIARIO DE ARTEMISA: MIÉRCOLES, 18 DE NOVIEMBRE DE 2020

Miércoles, 18 de noviembre de 2020

Hace mucho tiempo que no escribo. Desde la última vez que lo hice, mi vida ha cambiado muchísimo. Mi vida ha mejorado muchísimo. Cuando tenemos una buena época, nos cuesta reconocerlo y nos damos cuenta de ello cuando han pasado meses de ese momento, pero ahora percibo con todos mis sentidos y mi alma que me hallo en una época buenísima.

La última vez que escribí, aún estaba sumergida en la nostalgia que me provocaba saberme lejos de Agnes para siempre y recordarla me dolía tanto que no podía aguantarlo. Pues ahora todo eso ha quedado atrás. Es como si alguien hubiese hecho magia conmigo. Realmente sí hay alguien que ha hecho magia conmigo. Su nombre es Mireia, tiene el pelo largo, ondulado y dorado, los ojos azules y grandes y una sonrisa luminosa que se contagia a todo aquél que la mira. Su personalidad es grandísima, arrolladora incluso. Si Agnes era callada y extrovertida, sobre todo cuando vivía en Cataluña, Mireia es alegre, extrovertida, divertida. Agnes también lo es, ahora que vive en Galicia lo sé, pero la Agnes que tuve más tiempo a mi lado fue la que no quería hablar con nadie, a la que le costaba mucho relacionarse con los demás y no sentía ningún interés por nada que no se vinculase con Galicia.

Con Mireia estoy viviendo una historia única y diferente. Me siento tan contenta y tan a gusto con ella que me parece que el tiempo desaparece cuando estamos juntas. Desde hace dos semanas, estamos viviendo en el piso que alquilo en Manresa. Hace meses que estoy viviendo aquí, pero me da la sensación de que llevo una vida en este lugar. Es un piso pequeño de sesenta metros, con dos habitaciones, un baño, un comedor, una cocina y una diminuta terraza que tenemos llena de plantas. Es un hogar acogedor y luminoso, algo pequeño, sí; pero a mí me gusta mucho y,, cuando comencé a habitar aquí, sabía que viviría momentos maravillosos en este lugar, también en la zona donde se encuentra mi casa… y no me equivoqué.

Como estamos en una época extraña en la que es completamente imposible establecer relaciones con los demás y Mireia y yo deseábamos estar juntas todo el tiempo, decidimos vivir juntas. Ambas podíamos reconocer que era demasiado pronto para dar ese paso; pero, en este momento de la Historia, hay que darse prisa con cosas que, en otro tiempo, tendríamos que llevar con más calma porque no sabemos si el futuro que imaginamos existe y porque nos ponen tantas restricciones para vivir que no podemos hacer ningún plan, ni a corto ni a largo plazo. También sabíamos que, viviendo juntas, nos podríamos conocer mucho mejor y nos permitiría descubrir así si estábamos hechas la una para la otra. No sólo hemos descubierto que es así, sino también que nos complementamos profundamente. Cuando miraba a Agnes y a Lúa tratándose, mirándose, hablándose, sentía mucha envidia de su relación porque se nota a leguas que están hechas la una para la otra, que se complementan, que no pueden existir la una sin la otra… y resulta que la vida me ha regalado una relación así. Sé que no es tan intensa como la de Agnes y Lúa, básicamente porque Mireia y yo nos conocemos desde hace mucho menos tiempo, pero sí siento que es una relación que me llena muchísimo, que me hace feliz, que me tiene flotando en una nube. Lo compartimos prácticamente todo: nuestro amor a la naturaleza y a los animales, nuestras creencias, nuestras aficiones… La montaña es nuestro refugio, cuidamos juntas de todos esos animales que habitan en el hogar que creamos para ellos junto con otras personas, incluso está aprendiendo a trabajar conmigo en la herboristería de mi hermana, que está creciendo imparablemente y, extrañamente, cada vez tiene más clientes. Estamos pensando incluso en abrir otra tienda cerca de donde vivimos… pero eso lo haremos con el tiempo. Mireia es profesora, pero siente mucha devoción por las terapias alternativas.

En casa, somos tan libres y felices que todo me parece lleno de luz. Reímos mucho, compartimos películas, series, experiencias… y ya conozco a su familia. Su familia me encanta. Es maravilloso conocer a gente tan tolerante y cariñosa. Me han aceptado enseguida y me tratan como si llevase muchos años saliendo con Mireia. Los padres de Mireia me parecen adorables. Son muy catalanes. Tienen mucho acento y un carácter curioso, pero me gustan mucho. Me hablan en su lengua y a mí no me importa porque yo también sé hablar catalán, aunque no me expreso tan libremente como cuando hablo en castellano. No obstante, ahora casi no nos podemos ver por culpa de todas estas restricciones que tenemos… porque ellos viven en Lleida.

Cuando conocí a Mireia, sentía que algo nos uniría, que me gustaba mucho, que me atraía profundamente. Al principio, me atrajo físicamente porque es realmente preciosa. Parece una modelo. Es alta, delgada, brilla toda ella, tiene un pelo que parece teñido por el sol, unos ojos que lo miran todo con interés, una risa cristalina que me llena el alma cuando la oigo y, además, me encanta su carácter. No se enfada prácticamente nunca y, antes de discutir, siempre me transmite lo que piensa y cómo podemos solucionar algo que puede llegar a ser un problema para nosotras. Además, también es vegana y aprendemos a cocinar juntas recetas que ni conocíamos e incluso nos inventamos siguiendo el patrón de otras muchas que ya sabemos hacer muy bien.

A mi hermana le encanta Mireia. Dice que es una persona muy alegre que transmite una energía hermosísima. Me gusta mucho cuando quedamos las tres y tomamos algo en la casa de mi hermana o en la nuestra (los bares y cafeterías están cerrados). Mire y yo salimos a correr juntas por los alrededores de Manresa, por el río, incluso llegamos corriendo a algunos pueblos que la rodean… y me siento libre corriendo con ella a través del bosque, del campo y de la misma ciudad. Me siento llena y todos los días, a todas horas, le doy las gracias a la vida por ofrecerme otra oportunidad para ser feliz.

Físicamente me he recuperado muchísimo. Cuando me miro al espejo o en alguna fotografía, no detecto en mí ni la menor huella de todo lo que sufrí. Me ha crecido bastante el pelo y tengo los mismos rizos castaños de siempre, mi piel está iluminada por la vida que me llena, mi cuerpo ha recuperado al fin su forma atlética, sonrío con tanta luz que no me puedo creer que sea ésa mi sonrisa; que, hace un año, estaba casi muriendo, entre la vida y la muerte… y ahora me siento tan llena de vida que a veces dormir me supone un fastidio porque no quiero dejar de vivir, de compartir mis momentos con Mireia, de disfrutar de ella y de nuestras amigas, de los animales que cuidamos… A veces me pongo a llorar sin venir a cuento y sé que estoy llorando de felicidad porque me siento inmensamente feliz.

Cuando hablo con Agnes, noto que el dolor que me provocaba oír su voz está disminuyendo. Con Agnes me gustaría tener una buena relación de amistad y por el momento lo estoy consiguiendo. No hablo con ella todo lo que me gustaría, pero porque ella también tiene una vida muy ajetreada. Me contó el domingo (cuando la llamé por la mañana) que estaba preparándolo todo para abrir de nuevo la cafetería, aunque sólo podrá atender comandas para llevar. Espero y deseo con toda mi alma que todo le vaya bien. La pobre ha sufrido mucho por culpa de las restricciones que está habiendo y económicamente sí está teniendo muchas pérdidas, pero sé que todo irá mejorando con el tiempo.

No quiero perder a Agnes porque es una de las personas más importantes de mi vida y con ella he vivido momentos maravillosos que nunca podré olvidar, pero a veces todavía me duele pensar que le fallé. No lloro por ella ya. Lo único que siento cuando la recuerdo es arrepentimiento porque no me comporté con ella como lo tendría que haber hecho la persona que más la amaba. Fui injusta con ella negándome a entender su dolor y a ayudarla a volver a Galicia. En Ourense estaba la cura a su enfermedad y yo me negaba a reconocerlo porque prefería pensar que era mucho más importante mi vida y lo que yo deseaba. Fui muy egoísta e injusta con ella. La veía sufrir, y no hacía nada para remediarlo; mas sé que no merece la pena pensar en todo eso porque ya no hay remedio.

No tengo mucho tiempo para escribir, pero no quería que pasasen más días sin reflejar en mi diario todo lo bueno que tengo ahora. Cuando disponga de más tiempo libre, entonces volveré a escribir para dar más nociones de cómo me va todo; aunque creo que lo básico lo expliqué. Espero que la situación epidemiológica mejore y podamos tener más libertad para movernos y hacer viajes. Me apetece mucho viajar con Mireia e incluso ella me reconoció que le gustaría conocer a Agnes. Sabe que ya no me duele hablar con ella y eso la calma mucho. Yo le dije, cuando empezamos a salir, que todavía amaba a Agnes y que me costaba no ponerme a llorar cuando la oía hablar; pero todo eso ha quedado atrás. Yo creo que Mire ha hecho magia conmigo. Estoy convencidísima de ello. Mi alma está renovada y sin heridas. No hay cicatrices ni tampoco traumas. Estoy tan limpia de todo que creo que no soy la misma persona, que la Artemisa que sufrió tanto ha quedado atrás para siempre y que la que está ahora aquí, en este presente, es una nueva versión de mí misma que ojalá pudiese vivir para siempre.

También me gustaría vivir en León, pero sé que ahora no es el momento de trasladarme a mi tierra. A Mireia también le parece bien que nos mudemos algún día allí al lugar donde nací. Le gusta mucho esa ciudad, pero ahora nos toca disfrutar de Manresa y de todo lo que tenemos aquí, que de veras es mucho más de lo que podía esperar.

Mi hermana también está muy feliz con Gabriel. Me gustaría que se casasen, pero lo harán cuando pase todo esto. Gabriel es un hombre muy bueno y comprensivo que siempre está dispuesto a ayudar a todo aquél que lo necesite. Me alegro muchísimo de que mi hermana haya encontrado al fin alguien con quien se entiende de verdad.

Agnes se alegró de veras por mí cuando le conté que estaba saliendo con Mireia, pero noté que se hacía un silencio extraño entre las dos. Ese silencio me confesó que ambas sentíamos pena al saber que definitivamente nuestra historia de amor ha quedado atrás. Agnes está completa e irrevocablemente enamorada de Lúa, pero eso no quita que de vez en cuando podamos sentir algo de nostalgia por lo que vivimos. Eso es señal de que, pese a todos los obstáculos que tuvimos, la nuestra fue una historia de amor preciosa.

Espero que esta época tan bonita dure, si no para siempre, al menos durante un tiempo que no se pueda contar. Pienso que la vida es una sucesión de etapas buenas y otras malas que se complementan. Es necesario que a veces lo pasemos realmente mal para apreciar la felicidad y la dicha cuando llenan nuestra existencia. Eso es precisamente el equilibrio de la vida.

 

 

martes, 20 de octubre de 2020

DIARIO DE LÚA: DOMINGO, 18 DE OUTUBRO DE 2020

 Domingo, 18 de outubro de 2020

Poñer por escrito tantos feitos ocorridos xa, entre os cales se atopan momentos únicos e outros non tan bos, é unha tarefa case imposíbel. Se alguén lese iste diario, encontraría moitos baleiros sen encher e unha morea de preguntas resoarían na súa mente, preguntas seica sen resposta, porque botar tantos meses sen escribir no diario persoal dunha mesma é como lanzar ao esquecemento a meirande parte do vivido, das lembranzas e dos pensamentos e sentimentos que tivemos... pero hai acontecementos que se poden resumir nunhas finas liñas entre as que se pode ler o que non se di, o que non se especifica. Poden ir ben as cousiñas tan ben que, moitas veces, os problemas non se perciben, é imposíbel captar que hai sombras entre tanta luz, baixo o fulgor que alumea o presente e que fica refulxindo no pasado cando o tempo transcorre; pero, un día, esas sombras que ignorabamos, que nin tan sequera nos dignabamos recoñecer, aparecen, cubríndoo todo, e loitan por facerse notar, para atenuar o esplendor deses marabillosos días, desas fermosas noites. Has de miralas aos ollos e escoitalas, porque esas sombras tamén teñen voz; unha voz moi potente que te enxordece, que tenta quitarche a respiración e agocharche esa ledicia que sempre che sorría ao espertares.

Hoxe escribo na beiriña do Miño, baixo un ceo alumeado por un sol estridente, forte, un sol de verao que brilla tanto que nos encandea. A herba verde, as follas amarelas e douradas das árbores, xa case murchas e secas, e sobre todo a cor azulada do río fannos crer que o tempo está detido, que a vida só escintila, que non hai néboas nin recunchos cheos de escuridade. Cantan os paxaros, óese o riso dos nenos e, de cando en vez, o ladrido dun can que, libre, corre pola herba, entre as árbores. O río non fala, nin murmura sequera. Está calado como calado pode estar o noso corazón ante as dificultades. Vai unha tarde preciosa, sen mácula; unha tarde nidia que, máis ben, semella unha tarde de verao antes que unha tarde de outono. O outono berra moi forte iste ano, berra tan forte dende metades de setembro. Hai días fríos que parecen máis próximos á invernía e, hoxe, precisamente hoxe, vai unha calor tan bonita e alegre que me custa pensar que estamos en outubro.

Gustaríame que a xente que pasea por eiquí cos seus cas ou os seus nenos desaparecese, quedar a soas con Agnes niste lugar tan máxico e cheo de sentido e amosarlle coa miña ialma toda canto a desexo, canto a amo... Encantaríame poder estar intimamente con ela eiquí, na brandiña herba, na beira do Miño, eiquí xunta a Ponte Romana, tan maxestosa e fermosa... pero non podemos entregarnos á paixón cando tantos ollos miran, cando non estamos soas... cando no mundo non somos as únicas que vimos a iste lugar que tanto nos gusta para esquecer dos problemas. Tamén me gustaría espirme, lanzarme ao Miño e nadar, nadar libre nas súas frías augas... baixo este ceo tan azul que para nada semella un ceo de outono, senón de verao, dun verao que voltou sen querer, sen darse de conta de que xa non é tempo para que brille...

Teño 47 anos, 47, e síntome tan chea de vida... coma se de novo fose esa adolescente de 14 anos namoradísima dunha rapaza tres anos menor que ten a mirada dunha muller madura, que sabe da vida máis que ninguén, que ama coa súa ialma toda sen importarlle ren, sen importarlle que a súa idade non se corresponda coa súa maneira de pensar e de sentir. Son de novo esa adolescente que entolece ao ver o sorriso da muller que ama. Síntome coma unha adolescente inexperta cando Agnes me abraza e íspeme amodiño namentres me bica e faime sentir tan leda, tan derretida de calor, tan descontrolada pola luxuria...

Pero tamén me volvo esa adolescente inexperta que non sabía entender a tristura nin a desesperación, que se desfacía de dor ao entender que a vida de repente se volvera escura e chea de néboas. Por moitos estudos que teña, aínda que rematase hai anos a carreira de psicoloxía e teña un máster e varios cursos de Coaching... son unha inexperta fronte á dor da persoa que máis amo do mundo, no mundo, na vida. Agnes é a persoa que máis quero, pola que daría a miña vida, pola que non me importaría morrer se eisí conseguise darlle a felicidade eterna, aínda que son consciente de que, a unha sen a outra, non poderiamos sermos felices nunca, nunca. Hai xusto dous anos, quiteime do medio pensando que eu lle dificultaba ser feliz, crendo que ela non se sentía quen de deixarme para volver con Artemisa. Que trabucada que estiven. Marchei a Italia co corazón esnaquizado, non só física, senón sobre todo sentimentalmente. Estaba moi doente cando abandonei Galicia nise avión que me arrincaba da miña terra e do lado das persoas que quería. Só o fixen por amor. Foi a tolaría máis grande que fixen por amor, mesmo máis grande que estudar en Barcelona para tentar encontrar a Agnes nise lugar tan distinto da nosa terra no que ela estaba perdida, no que desaparecera sen deixar rastro.

Mírome ao espello e realmente non recoñezo en min o paso do tempo porque estar con Agnes me devolveu todos ises anos que non vivín, todos ises anos baleiros que pasei xunta a persoas que non me aportaban nada. Mírome ao espello en procura desas marcas que o paso dos anos deixa na pel, pero o único que atopo en min é moitísima luz, os ollos cheos de luz e ledicia. Non teño engurras baixo os ollos nin na beira dos beizos. Non teño nin unha soa cana no meu pelo longo e brillante como o lume, tan cheo de ondas que parecen o reflexo do mar ao empardecer. Eu non necesito tinxirme o cabelo como si o precisa facer Agnes, só para agochar algunhas canas sen importancia que hai tempo que quere ocultar... pero eu non o preciso. Teño un pelo forte, longo, libre, mesmo intenso. Agnes pasa horas acariñándomo, desfacéndome ises crenchos que logo volven estar como antes cando ela os deixa ir. Por que falo destas cousiñas tan superficiais? Porque quero que quede constancia niste diario meu tan estraño de que me sinto nova, tan nova coma ises rapaces irresponsábeis que van pola rúa sen máscara e xuntándose cos seus amigos co gallo de pasalo ben, só importándolles a diversión, o seu presente e o seu benestar sen pensar no futuro nin nas persoas coas que conviven... coa diferenza de que eu si son responsábel, eu si me preocupo (ás veces demasiado) polas persoas que teño ao meu lado... pola persoíña que teño ao meu lado e xunto a cal quero vivir para sempre, ata que se me esgote o alento.

En Agnes, tamén procuro, con disimulo, a pegada do paso do tempo e sobre todo de tanto sufrimento... pero ela tamén brilla, máis por fóra que por dentro ás veces. O único sinal de que ten case 44 anos está no seu ollar ás veces tan canso e esgotado. Viu demasiadas cousiñas tristes, tivo que manterlle a mirada á desesperación durante tanto tempo... e iso nótase moitísimo. Ademais, nunca engorda. Paréceme que está máis magriña do que lle corresponde, froito de ficar tantos e tantos anos sen ganas de vivir, tan doente sen ser atendida... pero, para min, é a muller máis fermosa que existe. O seu cabelo longo, negrísimo coma a noite, brillante e lisiño sempre enmarca un rostro lucinte coma a lúa. O que máis me gusta dela son os seus ollos grandes e tan escuros coma a noite, tan negros que moitas veces me parece que o día se volveu noite namentres a miro. O seu corpo, magriño, parece fráxil, pero é forte como un carballo. Aguantou tanto, tanto... e as súas maos danme tanto amor que me parece que me poden desfacer cando ela me toca, cando me acariña, cando esvara os seus dedos finiños pola miña pel temperada polo seu amor, pola súa paixón... e a súa voz, como me arrola a súa voz de veludo, tan doce, tan sensual...

Mais Agnes é transparente como a superficie dunha lagoa limpa na que ninguén bañou xamais. É tan transparente que, moitísimas veces, me parece que ouvín a súa voz expresando os seus pensamentos cando, en realidade, ela non falou. En moitas ocasións, pregunteille: “que dixeches?” ou dígolle: “si, tes razón”. Entón ela pregúntame que digo, de que falo, como sei que estaba pensando iso... e eu non sei que dicirlle. Só lle contesto que o lin nos seus ollos, que non me fai falta ouvila falar para coñecer o que lle pasa pola mente. É incríbel que poidamos ter un vencello tan forte, a través do cal se expresa todo o que pensamos e sentimos. A ela tamén lle pasa comigo...

Mais hai momentos nos que me gustaría meterme na súa mente para escoitar de cheo o que pensa, para ouvir ben clariño o que lle pasa pola cabeza, para saber que sente, que agarda encontrar, que lembra... porque, si, Agnes é transparente, moi transparente, pero tamén pode chegar a ser tan hermética coma unha noite sen estrelas nin lúa. Péchase en si mesma e nin tan sequera ela pode acceder á súa ialma para entender as emociós que lla enchen. Nin ela mesma se pode entender sempre, hai momentos nos que ata a súa propia ialma lle nega a posibilidade de sentir o que lle ocorre e séntese perdida, tan perdida que nin chorar pode, que me mira pedíndome axuda, pero eu non lla podo dar porque non me sabe explicar o que lle sucede. E que son eu, entón, nise momento, se non a podo axudar, se os meus coñecementos de psicoloxía non abondan para comprender unha ialma tan complexa, unha mente tan avanzada, tan intelixente, chea de tantos labirintos e pensamentos indescifrábeis?

Se ninguén a tivese detido, se ninguén a tivese pechado nun hospital durante tantos anos, Agnes tería sido unha das persoas máis intelixentes diste mundo, tería a mente máis privilexiada da Terra, sería tan poderosa que ninguén a comprendería xamais... ninguén. Se non tivesen calado a súa voz durante tanto tempo, entón tería expresado todos os segredos da vida, diste mundo, diste destino... pero cortaron as súas ás, silenciaron a súa voz, retiveron os seus pensamentos e esnaquizaron a súa evolución mental; porén, ela saíu forte de todo iso, indestructíbel e con máis identidade que ninguén.

Ás veces teño a impresión de que ela podería entender o fluír do tempo no Universo, que pode ver alén distes momentos. A simple pregunta de: “que pasaría se realmente puidésemos deter o tempo? As cousas se avellentarían se non pasasen os minutos?” Lembro perfectamente do momento no que me fixo esa pregunta. Só eramos dúas adolescentes inexpertas que comezabamos a descubrir xuntas a vida. Ela tiña doce anos e eu, só dezaseis. Achabámonos no muíño no que tan libres fomos, no que nos puidemos dar todos ises bicos que ansiabamos entregarnos sen que ninguén nos vise. Fíxome esa tarde unha morea de preguntas que nin souben entender. Agnes sempre foi única, especial, tan especial que moitas veces pensei que non era humana, senón un ser máxico que veu á Terra para darnos lecciós a todos, lecciós de vida e sabedoría. Ela ségueme parecendo un ser máxico que tenta reducir o seu poder para non asustarnos. Sigo pensando que ten por dentro de si algo que nin tan sequera ela mesma ceibou xamais. É o exemplo máis claro de que, para vivir feliz, non fai falta ter unha infinda cantidade de riqueza. Ela viviu con tan pouquiño que practicamente non tiña nada e sentíase feliz, era feliz, non botaba en falla nada. Eisí viviu na súa aldea, sentíndose rica tendo só a compaña dos animais e a extensión das eiras que traballaba xunta os demais veciños, tendo a terra, as árbores, a natureza con ela, para ela... e que importaba se existían no mundo coches de luxo, casas enormes con cen cuartos? Ela era feliz na súa casiña de pedra, de dous andares, pero só un para ela e maila súa nai, cunha corte cálida na que moitas veces, por accidente, quedou durmida xunta as ovellas e a súa vaquiña... cun dormitorio pequerrechiño que tiña unha fiestra de contras vellas, a través da cal ela se asomaba ao mundo e vía a fermosa aldea na que nacera. Que máis daba se había persoas que tiñan dormitorios enormes con camas grandísimas, con mantas suaves e novas, con armarios cheos de roupa? Ela tiña un pequeno armario no que só gardaba tres mudas, dúas saias e algús vestidos que só empregaba nos días de festa... e a meirande parte desa roupa estaba vella e demasiadas veces arranxada e as prendas máis novas trouxérallas eu de Ourense.

Por que falo agora de todo isto? Porque estou lendo, amodiño e con moita atención, a novela que ela está a escribir verbo da súa vida. A meirande parte das cousiñas que conta eu xa as sabía, pero moitas das súas lembranzas estaban agochadas na súa memoria sen que ninguén as recordase. Hai moitos feitos que eu non coñecía e outros que si lembro, pero de xeito estraño, como cheos de néboas. Está gustándome moito ler o que ela está escribindo con tanto agarimo verbo da súa vida. Sabía que Agnes podería escribir unha historia fascinante e fermosa se se animaba a facelo. Por iso a arengaba a que volvese verbas o que ela vivira. Paga moitísimo a pena que a súa historia quede escrita porque é o máis puro exemplo de humildade e é a expresión da nosa ialma galega, tan vencellada coa terra... Coido que a súa historia é a de todos os galegos que nacemos eiquí na terra, en Galicia, nas cidades ou nas aldeas, e tamén dos que naceron lonxe e aínda eisí aman a terriña... Non importa, porque o sentimento galego é algo que se leva na ialma, que aboia no ar e óese nos bosques desta máxica rexión do mundo; a que non se semella a nada, única en si mesma, tan máxica que moitas veces esqueces que es ti, única tamén, porque te sentes tan unida á terra que pisas, ao ar que te envolve, ao son do mar, á voz do vento abaneando as pólas das árbores... malia encontráreste na metade dunha cidade co seu tráfico, coa súa intensa vida nas rúas... eisí é Ourense, aínda chea de natureza entre edificios, tras o ruído dos coches que pasan e o asubío dos semáforos que regulan o fluír dos vehículos e das persoas...

A min sempre me gustou moitísimo Ourense, dende sempre, dende que era cativa. Eu vin a evolución da cidade, máis preto a unha aldea grande nos anos oitenta e noventa que dunha cidade tan grande como o é agora. Eu vin a mudanza dos nomes de moitas rúas que aínda eu sigo chamando polo seu nome de sempre... Cústame lembrar que xa non se chaman eisí. Vin o peche de moitos negocios que estiveron eiquí durante anos e que se trasladaron a outro recuncho da cidade ou simplemente desapareceron cos seus donos, que moitos morreron de vellos e o seu negocio morreu xunta iles se non había herdeiros que os puidesen manter. Sempre me deu a sensación de que Ourense era unha cidade porque a obrigaron a selo, que quería manter malia todo as súas árbores, o seu ar natural, a súa voz de montaña... e eisí foi e será sempre porque, entre istes edificios que a forman, entre o tráfico dos coches e o balbordo da xente que pasa polas rúas, se pode percibir nitidamente o recendo a herba, a flores, á madeira dos bosques, á auga dos tres ríos que a cruzan. Ourense sempre fala, tras todo os sons que a enchen, cun silencio que só sabemos entender os que a amamos de verdade.

Empecei a escribir coa intención de explicar como nos van as cousiñas arestora e o único que conseguín polo momento é falar de lembranzas ou de impresiós importantes que me enchen a ialma. Se tivese que describir o noso presente, diría que nos achamos nun momento agridoce. É doce porque con Agnes a vida non pode ser amarga, porque xunta ela a vida é marabillosa, porque nos amamos con máis intensidade con cada minuto que vivimos, porque no noso mundo é imposíbel chorar de mágoa, porque entre os seus brazos a vida brilla, síntome viva... pero tamén é agre porque nos fallan cousiñas que antes nos enchían e o baleiro que deixaron ao desapareceren está afectando demasiado a Agnes, tanto que nin ela mesma o sabe, pero eu percíboo nitidamente, claramente. Non está igual, está a se apagar algo nela que non sei se poderemos volver a acender. A min vanme as cousiñas demasiado ben, de verdade, e síntome moi agradecida por iso... pero a Agnes, non, e síntome tan culpábel, tan mal... malia saber que non teño a culpa de nada, que son cousiñas que pasan, que todo pasará e logo virá unha época mellor... pero agora non debemos de negar que non nos van de todo ben as cousiñas.

A metades de setembro, comezaron a subir moitísimo os contaxios en Ourense, tanto que ao final acabaron confinando a cidade e outros municipios da provincia. Eu non deixei de ter choio porque nistes tempos hai moitas persoas que necesitan axuda, pero Agnes tivo que pechar a cafetaría. Ao principio, Silvia negábase a aceptar que tivesen que pechar, que pechar fose a solución a tanto desastre. Non gañaban nin a metade do que gastaban... e non podían manter aberto un negocio que só supoñía perdas e perdas. Antes de ter que pechar a cafetaría, houbo unha terríbel vaga de lumes que nos volveu esnaquizar a ialma a todos, especialmente aos ourensáns e a Agnes... a Agnes partíuselle o corazón dun xeito moi perigoso e estivo a piques de perder a súa ialma xunta as hectáreas que o lume queimaba e queimaba sen consideración ningunha. O lume estivo a piques de chegar á súa aldea. A mañá na que me chamou Silvia contándome que Agnes estaba moi mal, que non podía nin traballar do medo que sentía dende que a súa nai chamara á cafetaría para dicirlle que a aldea estaba en perigo, eu estaba na miña consulta, a piques de recibir a unha paciente.  Tiven que pedirlle á miña amiga que se ocupase de todo e saín correndo de eilí, collín o coche e fun buscar a Agnes á cafetaría. Pensaba que ela querería que a levase á aldeíña para estar coa súa nai, pero, cando montou no coche, axudada por min e por Silvia, pediume chorando desesperadamente que non a levase á aldeíña; que, se vía como o lume queimaba os seus amados bosques e a súa aldea, entolecería para sempre. Fíxenlle caso porque estaba tan desfeita de dor que ninguén tería sido quen de negarlle nada. Por sorte, todo iso quedou nun susto, pero eu xa me preguntaba, estarrecida, que ocorrería se o lume queimaba o bosque e a aldea de Agnes. Sabía que Agnes nunca podería superar algo eisí. Xa buscaba decotío unha maneira de agocharlle a realidade se iso pasaba, de levala a algún lugar no que non puidese lembrar do que sucedera... pero ben sabía eu que iso era imposíbel, que Agnes nunca podería estar lonxe animicamente da súa aldea por moi lonxe fisicamente que a levase... e que non habería ningunha solución para a súa ialma esnaquizada e tamén queimada se a súa aldea e os bosques que tanto coñece ardían. Eu era ben consciente de que, se o lume chegaba á aldea de Agnes, non só desaparecerían para sempre esas árbores e todo o que compón o lugar no que Agnes nacera, senón tamén desaparecería Agnes, perderíaa para sempre se iso pasaba... e non me sentía capaz de aturalo. A mesma idea facíame sentir arrepíos e unhas terríbeis ganas de chorar.

O que máis me abraiou dise momento foi darme de conta de que Agnes coñecía perfectamente o que lle ocorrería se vía arder a súa aldea e os bosques que a arrodean, foi darme de conta de que Agnes podía detectar tan nitidamente a tolaría, foi advertir o ben que ela coñecía a tolaría, como a podía intuír tras ises feitos que tanto lle esnaquizarían a ialma. Mireina con interese e asombro namentres ela me dicía con tanta desesperación que entolecería se vía arder a súa aldea e os seus bosques e fiquei detida no tempo, paralizada polo profundo coñecemento que ela ten da loucura. Nise momento pregunteime se Agnes en realidade estaba definitivamente curada. Se o estivese, confiaría máis na estabilidade da súa mente, non tería tanto medo a perder a cordura por mor dun feito doloroso... pero dubido moito de que Agnes estea definitivamente curada, por moito que ela o queira pensar e crer con tanta firmeza. Sempre quedarán nela, sen que ela o saiba, os rescaldos dunha doenza que, durante moitos anos, lle tirou as ganas de vivir. Tanta dor e tanta desesperación non poden marchar da mente dunha persoa sen deixar o ronsel da súa presencia. Eu non podo esquecer que Agnes tentou suicidarse demasiadas veces ao longo da súa vida, moitas máis das que ela me recoñeceu, seguro, e tampouco que perdeu a noción de si mesma durante moitos días. Non podo esquecer que ela perdeu a consciencia aínda estando esperta e que ficou sen prestarlle atención a nada malia acharse nesta realidade... Iso non pode quedar en ren. Iso deixa marcada unha mente para sempre. Seino ben... e ponme medo que algún día ises síntomas poidan rexurdir... porque, nistes días, me parece que Agnes está perdendo algo do que a compón. Está distinta dende que pechou a cafetaría, pero foi un proceso lento, progresivo, non foi de golpe, e a ela cústalle recoñecer que non está ben. Finxe que si o está. Fai as cousiñas de sempre, sae a correr e tamén o fai na casa, na nosa cinta de camiñar, e tamén cociña, limpa, fai a compra... fálame, está comigo como sempre, vemos películas xuntas das que extrae opiniós moi divertidas e sabias... Tamén me comenta os libros que le, escribe, compón música, tocamos música xuntas... pero está distinta. Eu vexo que hai algo tralas súas miradas que non se corresponde co que ela amosa... Cando non a miro, cando só fica sentada no sofá lendo ou finxindo que le, mirando pola fiestra ou escoitando música e ela pensa que non a observo, entón doume de conta de que se mergulla fondamente nos seus sentimentos e fica pensativa, coa mirada perdida, cos ollos case pechados, dentro dunha realidade á que os demais non temos acceso; unha realidade que nin ela podería describir... e o que máis me preocupa de todo isto é que a vexo tristeira, percibo moita tristura nises ausentes ollares seus e iso é o que más me doe, que, malia parecer feliz comigo, cando estamos xuntas, fagamos o que fagamos, ela estea deprimida e non mo queira recoñecer porque nin tan sequera llo quere recoñecer a si mesma. Iso é o peor, que negue o que sente, que tente agochar a dor que lle enche a ialma. E o máis terríbel sería que, estando á fin en Ourense, comigo e na súa terra, recuperada a súa identidade á fin... volvese ter unha forte recaída, porque, se lle pasa iso eiquí en Galicia, entón será moi complicado axudala.

Cando lle pregunto: “que che pasa?” Ela dime que sente que a nosa vida treme, que bota en falla ir á aldea e estar coa súa nai, pero eu sinto que non me di toda a verdade. O que ela sente sobre todo é medo, medo porque cre que lle van tirar a vida que tanto lle custou recuperar e construír, medo a que a min me poida pasar algo, medo a que a súa nai se poña doente e marche da vida sen ter compartido con ela todo o que queren vivir xuntas... medo a que nunca máis poida abrir o seu negocio, a que iste virus nos tire todo o que temos e tanto apreciamos, medo a que iste presente tan bonito poida virar nun futuro baleiro, medo a non saber enfrontar as dificultades que van aparecendo devagariño... medo a ter que esquecer o seu soño de abrir unha adega na aldea... Mesmo comezou a facer un curso de viticultura que non quere abandonar malia todo... e tamén se propuxo estudar unhas oposiciós para ser funcionaria e traballar eiquí en Ourense para sempre... pero todo iso quedou detido no ar... e non quere recoñecer que perdeu a motivación que a empurrou a facer tantos plans. En realidade, esa é outra das cousiñas que máis me desacougan: as mudanzas de ánimo que ten. Antes de que tivese que pechar a cafetaría e mesmo antes de que houbese aquela vaga de lumes, propúxose unha morea de cousiñas, comezou a estudar de todo... e, de súpeto, todo iso parece non ter ocorrido nunca. Nin ganas ten de estudar nin nada e non é quen de dicirmo claramente. Dime que o fará amodiño, pero en realidade non o quere facer.

Non podemos quedar coas nosas amigas, nin podemos ensaiar con Iauga nin nada e iso tamén a ten bastante desanimada; mais, cando estamos xuntas, ren diso parece desacougala. Podemos pasar horas bicándonos, acariñándonos, entregándonos intimamente a unha á outra... sen lembrar nada, sen ter ningún plan para despois, só centrándonos no que sentimos, no que nos gusta estar xuntas e compartirmos o amor e a paixón, amosándonos canto nos seguimos desexando malia todo, malia os problemas e as dificultades. Cada vez que facemos o amor parece a primeira.

E que podo facer eu? Sinto que son inexperta, que non a podo axudar, que hai algo na súa ialma que non se pode describir, que o seu corazón ten recunchos inalcanzábeis que nin ela pode coñecer, e vólvome pequena, pequeniña como un grao de area, coma unha pinga de choiva que esvara polo tronco dunha árbore, que cae desorientada dunha folla... e o único que sei facer é preguntarlle cousiñas para tentarlle arrincar da ialma os sentimentos que máis a torturan, as emociós máis agochadas... e ela contéstame, pero non atopa as verbas precisas que poidan describir o que sente. O único que me queda é facerlle sentir que estou eiquí con ela, que o estarei para sempre, pase o que pase, que nada me importa máis ca ela e que estea ben... e darlle amor, moito amor, comprensión e dozura, protección e calor, porque, cando temos na ialma unha tristura fonda que nos agocha o brillo da vida, o único que necesitamos son uns brazos que nos acollan e unha ialma que nos dea amor.

 

Traducción:


Domingo, 18 de octubre de 2020

Poner por escrito tantos hechos ocurridos ya, entre los cuales se encuentran momentos únicos y otros no tan buenos, es una tarea casi imposible. Si alguien leyese este diario, hallaría muchos vacíos sin llenar y un montón de preguntas resonarían en su mente, preguntas quizás si respuesta, porque estar tantos meses sin escribir en el diario personal de una misma es como lanzar al olvido la mayor parte de lo vivido, de los recuerdos y de los pensamientos y sentimientos que tuvimos... pero hay acontecimientos que se pueden resumir en unas finas líneas entre las que se puede leer lo que no se dice, lo que no se especifica. Pueden ir las cosiñas tan bien que, muchas veces, los problemas no se perciben, es imposible captar que hay sombras entre tanta luz, bajo el fulgor que ilumina el presente y que permanece refulgiendo en el pasado cuando el tiempo transcurre; pero, un día, esas sombras que ignorábamos, que ni tan siquiera nos dignábamos reconocer, aparecen, cubriéndolo todo, y luchan por hacerse notar, para atenuar el esplendor de esos maravillosos días, de esas hermosas noches. Has de mirarlas a los ojos y escucharlas, porque esas sombras también tienen voz; una voz muy potente que te ensordece, que intenta quitarte la respiración y ocultarte esa felicidad que siempre te sonreía al despertar.

Hoy escribo en la orilliña del Miño, bajo un cielo iluminado por un sol estridente, fuerte, un sol de verano que brilla tanto que nos encandila. La hierba verde, las hojas amarillas y doradas de los árboles, ya casi marchitas y secas, y sobre todo el color azulado del río nos hacen creer que el tiempo está detenido, que la vida sólo destella, que no hay nieblas ni rincones llenos de oscuridad. Cantan los pájaros, se oye la risa de los niños y, de vez en cuando, el ladrido de un perro que, libre, corre por la hierba, entre los árboles. El río no habla, ni musita siquiera. Está callado como callado puede estar nuestro corazón ante las dificultades. Hace una tarde preciosa, sin mácula; una tarde nítida que, más bien, semeja una tarde de verano antes que una tarde de otoño. El otoño grita muy fuerte este año, chilla tan fuerte desde mitades de septiembre. Hay días fríos que parecen más próximos al invierno y, hoy, precisamente hoy, hace un calor tan bonito y alegre que me cuesta pensar que estamos en octubre.

Me gustaría que la gente que pasea por aquí con sus perros o sus niños desapareciese, quedarme a solas con Agnes en este lugar tan mágico y lleno de sentido y demostrarle con toda mi alma cuánto la deseo, cuánto la amo... Me encantaría poder estar íntimamente con ella aquí, en la blandiña hierba, en la orilla del Miño, aquí junto al Puente Romano, tan majestuoso y hermoso... pero no podemos entregarnos a la pasión cuando tantos ojos miran, cuando no estamos solas... cuando en el mundo no somos las únicas que venimos a este lugar que tanto nos gusta para olvidarnos de los problemas. También me gustaría desnudarme, lanzarme al Miño y nadar, nadar libre en sus frías aguas... bajo este cielo tan azul que para nada semeja un cielo de otoño, sino de verano, de un verano que regresó sin querer, sin darse cuenta de que ya no es tiempo para que brille...

tengo 47 años, 47, y me siento tan llena de vida... como si de nuevo fuese esa adolescente de 14 años enamoradísima de una chica tres años menor que tiene la mirada de una mujer madura, que sabe de la vida más que nadie, que ama con toda su alma sin importarle nada, sin importarle que su edad no se corresponda con su manera de pensar y de sentir. Soy de nuevo esa adolescente que enloquece al ver la sonrisa de la mujer que ama. Me siento como una adolescente inexperta cuando Agnes me abraza y me desnuda despaciño mientras me besa y me hace sentir tan feliz, tan derretida de calor, tan descontrolada por la lujuria...

Pero también me vuelvo esa adolescente inexperta que no sabía entender la tristeza ni la desesperación, que se deshacía de dolor al entender que la vida de repente se había vuelto oscura y llena de nieblas. Por muchos estudios que tenga, aunque terminase hace años la carrera de psicología y tenga un máster y varios cursos de coaching... soy una inexperta frente al dolor de la persona que más amo del mundo, en el mundo, en la vida. Agnes es la persona que más quiero, por la que daría mi vida, por la que no me importaría morir si así consiguiese darle la felicidad eterna, aunque soy consciente de que, la una sin la otra, no podríamos ser felices nunca, nunca. Hace justo dos años, me quité del medio pensando que yo le dificultaba ser feliz, creyendo que ella no se sentía capaz de dejarme para volver con Artemisa. Qué equivocada que estuve. Me marché a Italia con el corazón destrozado, no sólo física, sino sobre todo sentimentalmente. Estaba muy enferma cuando abandoné Galicia en ese avión que me arrancaba de mi tierra y del lado de las personas que quería. Sólo lo hice por amor. Fue la locura más grande que hice por amor, incluso más grande que estudiar en Barcelona para intentar encontrar a Agnes en ese lugar tan distinto de nuestra tierra en el que ella estaba perdida, en el que había desaparecido sin dejar rastro.

Me miro al espejo y realmente no reconozco en mí el paso del tiempo porque estar con Agnes me ha devuelto todos esos años que no viví, todos esos años vacíos que pasé junto a personas que no me aportaban nada. Me miro al espejo en busca de esas marcas que el paso de los años deja en la piel, pero lo único que encuentro en mí es muchísima luz, los ojos llenos de luz y felicidad. No tengo arrugas bajo los ojos ni en la orilla de los labios. No tengo ni una sola cana en mi pelo largo y brillante como el fuego, tan lleno de olas que parecen el reflejo del mar al atardecer. Yo no necesito teñirme el cabello como sí lo precisa hacer Agnes, sólo para esconder algunas canas sin importancia que hace tiempo que quiere ocultar... pero yo no lo necesito. Tengo un pelo fuerte, largo, libre, incluso intenso. Agnes pasa horas acariciándomelo, deshaciéndome esos rizos que luego vuelven a estar como antes cuando ella los deja ir. ¿Por qué hablo de estas cosiñas tan superficiales? Porque quiero que quede constancia en este diario mío tan extraño de que me siento joven, tan joven como esos chicos irresponsables que van por la calle sin mascarilla y juntándose con sus amigos con el fin de pasarlo bien, sólo importándoles la diversión, su presente y su bienestar sin pensar en el futuro ni en las personas con las que conviven... con la diferencia de que yo sí soy responsable, yo sí me preocupo (a veces demasiado) por las personas que tengo a mi lado... por la personiña que tengo a mi lado y junto a la cual quiero vivir para siempre, hasta que se me agote el aliento.

En Agnes, también busco, con disimulo, la huella del paso del tiempo y sobre todo de tanto sufrimiento... pero ella también brilla, más por fuera que por dentro a veces. La única señal de que tiene casi 44 años está en su mirada a veces tan cansada y agotada. Ha visto demasiadas cosiñas tristes, tuvo que mantenerle la mirada a la desesperación durante tanto tiempo... y eso se nota muchísimo. Además, nunca engorda. Me parece que está más delgadiña de lo que le corresponde, fruto de permanecer tantos y tantos años sin ganas de vivir, tan enferma sin ser atendida... pero, para mí, es la mujer más hermosa que existe. Su cabello largo, negrísimo como la noche, brillante y lisiño siempre enmarca un rostro luciente como la luna. Lo que más me gusta de ella son sus ojos grandes y tan oscuros como la noche, tan negros que muchas veces me parece que el día se volvió noche mientras la miro. Su cuerpo, delgadiño, parece frágil, pero es fuerte como un roble. Aguantó tanto, tanto... y sus manos me dan tanto amor que me parece que me pueden deshacer cuando ella me toca, cuando me acaricia, cuando desliza sus dedos finiños por mi piel templada por su amor, por su pasión... y su voz, como me arrulla su voz de terciopelo, tan dulce, tan sensual...

Mas Agnes es transparente como la superficie de una laguna limpia en la que nadie se ha bañado jamás. Es tan transparente que, muchísimas veces, me parece que he oído su voz expresando sus pensamientos cuando, en realidad, ella no ha hablado. En muchas ocasiones, le he preguntado: “¿qué has dicho?” O le digo: “sí, tienes razón”. Entonces ella me pregunta qué digo, de qué hablo, cómo sé que estaba pensando eso... Yo no sé qué decirle. Sólo le contesto que lo leí en sus ojos, que no me hace falta oírla hablar para conocer lo que le pasa por la mente. Es increíble que podamos tener un vínculo tan fuerte, a través del cual se expresa todo lo que pensamos y sentimos. A ella también le pasa conmigo...

Mas hay momentos en los que me gustaría meterme en su mente para escuchar de lleno lo que piensa, para oír bien clariño lo que le pasa por la cabeza, para saber qué siente, qué espera encontrar, qué recuerda... porque, sí, Agnes es transparente, muy transparente, pero también puede llegar a ser tan hermética como una noche sin estrellas ni luna. Se encierra en sí misma y ni tan siquiera ella puede acceder a su alma para entender las emociones que se la llenan. ni ella misma se puede entender siempre, hay momentos en los que hasta su propia alma le niega la posibilidad de sentir lo que le ocurre y se siente perdida, tan perdida que ni llorar puede, que me mira pidiéndome ayuda, pero yo no puedo dársela porque no me sabe explicar lo que le sucede. ¿Y qué soy yo, entonces, en ese momento, si no puedo ayudarla, si mis conocimientos de psicología no bastan para comprender un alma tan compleja, una mente tan avanzada, tan inteligente, llena de tantos laberintos y pensamientos indescifrables?

Si nadie la hubiese detenido, si nadie la hubiese encerrado en un hospital durante tantos años, Agnes habría sido una de las personas más inteligentes de este mundo, tendría la mente más privilegiada de la Tierra, sería tan poderosa que nadie la comprendería jamás... nadie. Si no hubiesen callado su voz durante tanto tiempo, entonces habría expresado todos los secretos de la vida, de este mundo, de este destino... pero cortaron sus alas, silenciaron su voz, retuvieron sus pensamientos y destrozaron su evolución mental. Sin embargo, ella salió fuerte de todo eso, indestructible y con más identidad que nadie.

A veces tengo la impresión de que ella podría entender el fluir del tiempo en el Universo, que puede ver más allá de estos momentos. La simple pregunta de: “¿qué pasaría si realmente pudiésemos detener el tiempo? ¿Las cosas envejecerían si no pasasen los minutos?” Recuerdo perfectamente el momento en el que me hizo esa pregunta. Sólo éramos dos adolescentes inexpertas que comenzábamos a descubrir juntas la vida. Ella tenía doce años y yo, sólo dieciséis. Nos hallábamos en el molino en el que tan libres fuimos, en el que pudimos darnos todos esos besos que ansiábamos entregarnos sin que nadie nos viese. Me hizo esa tarde un montón de preguntas que ni supe entender. Agnes siempre fue única, especial, tan especial que muchas veces pensé que no era humana, sino un ser mágico que vino a la Tierra para darnos lecciones a todos, lecciones de vida y sabiduría. Ella sigue pareciéndome un ser mágico que intenta reducir su poder para no asustarnos. Sigo pensando que tiene por dentro de sí algo que ni tan siquiera ella misma liberó jamás. Es el ejemplo más claro de que, para vivir feliz, no hace falta tener una infinita cantidad de riqueza. Ella vivió con tan poquiño que prácticamente no tenía nada y se sentía feliz, era feliz, no echaba en falta nada. Así vivió en su aldea, sintiéndose rica teniendo sólo la compañía de los animales y la extensión de las eras que trabajaba junto a los demás vecinos, teniendo la tierra, los árboles, la naturaleza con ella, para ella... ¿y qué importaba si existían en el mundo coches de lujo, casas enormes con cien habitaciones? Ella era feliz en su casiña de piedra, de dos pisos, pero sólo uno para ella y su madre, con un establo cálido en el que muchas veces, por accidente, se quedó dormida junto a las ovejas y su vaquiña... con un dormitorio pequeniño que tenía una ventana de contras viejas, a través de la cual ella se asomaba al mundo y veía la hermosa aldea en la que había nacido. ¿Qué más daba si había personas que tenían dormitorios enormes con camas grandísimas, con mantas suaves y nuevas, con armarios llenos de ropa? Ella tenía un pequeño armario en el que sólo guardaba tres mudas, dos faldas y algunos vestidos que solo utilizaba en los días de fiesta... y la mayor parte de esa ropa estaba vieja y demasiadas veces remendada y las prendas más nuevas se las había traído yo de Ourense.

¿Por qué hablo ahora de todo esto? Porque estoy leyendo, despaciño y con mucha atención, la novela que ella está escribiendo sobre su vida. La mayor parte de las cosiñas que cuenta yo ya las sabía, pero muchos de sus recuerdos estaban escondidos en su memoria sin que nadie los evocase. Hay muchos hechos que yo no conocía y otros que sí recuerdo, pero de modo extraño, como llenos de nieblas. Está gustándome mucho leer lo que ella está escribiendo con tanto cariño acerca de su vida. Sabía que Agnes podría escribir una historia fascinante y hermosa si se animaba a hacerlo. Por eso la arengaba a que volviese palabras lo que ella había vivido. Merece muchísimo la pena que su historia quede escrita porque es el más puro ejemplo de humildad y es la expresión de nuestra alma gallega, tan vinculada con la tierra... Creo que su historia es la de todos los gallegos que nacemos aquí en la tierra, en Galicia, en las ciudades o en las aldeas, y también de los que nacieron lejos y aun así aman la tierriña...No importa, porque el sentimiento gallego es algo que se lleva en el alma, que flota en el aire y se oye en los bosques de esta mágica región del mundo; la que no se asemeja a nada, única en sí misma, tan mágica que muchas veces olvidas que eres tú, única también, porque te sientes tan unida a la tierra que pisas, al aire que te envuelve, al sonido del mar, a la voz del viento meciendo las ramas de los árboles... A pesar de encontrarte en la mitad de una ciudad con su tráfico, con su intensa vida en las calles... Así es Ourense, aún llena de naturaleza entre edificios, tras el ruido de los coches que pasan y el silbido de los semáforos que regulan el fluir de los vehículos y de las personas...

A mí siempre me gustó muchísimo Ourense, desde siempre, desde que era niña. Yo he visto la evolución de la ciudad, más próxima a una aldea grande en los años ochenta y noventa que de una ciudad tan grande como lo es ahora. Yo he visto el cambio de los nombres de muchas calles que todavía yo sigo llamando por su nombre de siempre... Me cuesta acordarme de que ya no se llaman así. He visto el cierre de muchos negocios que estuvieron aquí durante años y que se trasladaron a otro rincón de la ciudad o simplemente desaparecieron con sus dueños, que muchos murieron de viejos y su negocio murió junto a ellos si no había herederos que pudiesen mantenerlos. Siempre me dio la sensación de que Ourense era una ciudad porque la obligaron a serlo, que quería mantener pese a todo sus árboles, su aire natural, su voz de montaña... y así fue y será siempre porque, entre estos edificios que la forman, entre el tráfico de los coches y el barullo de la gente que pasa por las calles, puede percibirse nítidamente el aroma a hierba, a flores, a la madera de los bosques, al agua de los tres ríos que la cruzan. Ourense siempre habla, tras todos los sonidos que la llenan, con un silencio que sólo sabemos entender los que la amamos de verdad.

Empecé a escribir con la intención de explicar cómo nos van las cosiñas actualmente y lo único que he conseguido por el momento es hablar de recuerdos o de impresiones importantes que me llenan el alma. Si tuviese que describir nuestro presente, diría que nos hallamos en un momento agridulce. Es dulce porque con Agnes la vida no puede ser amarga, porque junto a ella la vida es maravillosa, porque nos amamos con más intensidad con cada minuto que vivimos, porque en nuestro mundo es imposible llorar de pena, porque entre sus brazos la vida brilla, me siento viva... pero también es agrio porque nos faltan cosiñas que antes nos llenaban y el vacío que dejaron al desaparecer está afectando demasiado a Agnes, tanto que ni ella misma lo sabe, pero yo lo percibo nítidamente, claramente. No está igual, está apagándose algo en ella que no sé si podremos volver a encender. A mí me van las cosiñas demasiado bien, de verdad, y me siento muy agradecida por eso... pero a Agnes, no, y me siento tan culpable, tan mal... pese a saber que no tengo la culpa de nada, que son cosiñas que pasan, que todo pasará y luego vendrá una época mejor... pero ahora no debemos negar que no nos van del todo bien las cosiñas.

A mitades de septiembre, comenzaron a subir muchísimo los contagios en Ourense, tanto que al final acabaron confinando la ciudad y otros municipios de la provincia. Yo no dejé de tener trabajo porque en estos tiempos hay muchas personas que necesitan ayuda, pero Agnes tuvo que cerrar la cafetería. Al principio, Silvia se negaba a aceptar que tuviesen que cerrar, que cerrar fuese la solución a tanto desastre. No ganaban ni la mitad de lo que gastaban... y no podían mantener abierto un negocio que sólo suponía pérdidas y pérdidas. Antes de tener que cerrar la cafetería, hubo una terrible vaga de incendios que volvió a destrozarnos el alma a todos, especialmente a los ourensanos y a Agnes... a Agnes se le partió el corazón de un modo muy peligroso y estuvo a punto de perder su alma junto a las hectáreas que el fuego quemaba y quemaba sin consideración ninguna. El fuego estuvo a punto de llegar a su aldea. La mañana en la que me llamó Silvia contándome que Agnes estaba muy mal, que no podía ni trabajar del miedo que sentía desde que su madre llamara a la cafetería para decirle que la aldea estaba en peligro, yo estaba en mi consulta, a punto de recibir una paciente. Tuve que pedirle a mi amiga que se ocupase de todo y salí corriendo de allí, cogí el coche y fui a buscar a Agnes a la cafetería. Pensaba que ella querría que la llevase a la aldeíña para estar con su madre, pero, cuando se montó en el coche, ayudada por mí y por Silvia, me pidió llorando desesperadamente que no la llevase a la aldeíña; que, si veía cómo el fuego quemaba sus amados bosques y su aldea, enloquecería para siempre. Le hice caso porque estaba tan deshecha de dolor que nadie habría sido capaz de negarle nada. Por suerte, todo eso quedó en un susto, pero yo ya me preguntaba, aterrorizada, qué ocurriría si el fuego quemaba el bosque y la aldea de Agnes. Sabía que Agnes nunca podría superar algo así. Ya buscaba continuamente alguna manera de ocultarle la realidad si eso pasaba, de llevarla a algún lugar en el que no pudiese recordar lo que había sucedido... pero bien sabía yo que eso era imposible, que Agnes nunca podría estar lejos anímicamente de su aldea por muy lejos físicamente que la llevase... y que no habría ninguna solución para su alma destrozada y también quemada si su aldea y los bosques que tanto conoce ardían. Yo era bien consciente de que, si el fuego llegaba a la aldea de Agnes, no sólo desaparecerían para siempre esos árboles y todo lo que compone el lugar en el que Agnes nació, sino también desaparecería Agnes, la perdería para siempre si eso pasaba... y no me sentía capaz de soportarlo. La misma idea me hacía sentir escalofríos y unas terribles ganas de llorar.

Lo que más me sorprendió de ese momento fue darme cuenta de que Agnes conocía perfectamente lo que le ocurriría si veía arder su aldea y los bosques que la rodean, fue darme cuenta de que Agnes podía detectar tan nítidamente la insania, fue advertir lo bien que ella conocía la locura, cómo podía intuirla tras esos hechos que tanto le destrozarían el alma. La miré con interés y asombro mientras ella me decía con tanta desesperación que enloquecería si veía arder su aldea y sus bosques y permanecí detenida en el tiempo, paralizada por el profundo conocimiento que ella tiene de la locura. En ese momento me pregunté si Agnes en realidad estaba definitivamente curada. Si lo estuviese, confiaría más en la estabilidad de su mente, no tendría tanto miedo a perder la cordura por mor de un hecho doloroso... pero dudo mucho de que Agnes esté definitivamente curada, por mucho que ella quiera pensarlo y creer con tanta firmeza. Siempre quedarán en ella, sin que ella lo sepa, los rescoldos de una enfermedad que, durante muchos años, le quitó las ganas de vivir. Tanto dolor y tanta desesperación no pueden marcharse de la mente de una persona sin dejar rastro de su presencia. Yo no puedo olvidar que Agnes intentó suicidarse demasiadas veces a lo largo de su vida, muchas más de las que ella me ha reconocido, seguro, y tampoco que perdió la noción de sí misma durante muchos días. No puedo olvidar que ella perdió la consciencia aun estando despierta y que permaneció sin prestarle atención a nada a pesar de hallarse en esta realidad... Eso no puede quedar en nada. Eso deja marcada una mente para siempre. Lo sé bien... y me da miedo que algún día esos síntomas puedan resurgir... porque, en estos días, me parece que Agnes está perdiendo algo de lo que la compone. Está distinta desde que cerró la cafetería, pero fue un proceso lento, progresivo, no ha sido de golpe, y a ella le cuesta reconocer que no está bien. Finge que sí lo está. Hace las cosiñas de siempre, sale a correr y también lo hace en casa, en nuestra cinta de caminar, y también cocina, limpia, hace la compra... me habla, está conmigo como siempre, vemos películas juntas de las que extrae opiniones muy divertidas y sabias... También me comenta los libros que lee, escribe, compone música, tocamos música juntas... pero está distinta. Yo veo que hay algo tras sus miradas que no se corresponde con lo que ella muestra... Cuando no la miro, cuando sólo permanece sentada en el sofá leyendo o fingiendo que lee, mirando por la ventana o escuchando música y ella piensa que no la observo, entonces me doy cuenta de que se sumerge hondamente en sus sentimientos y permanece pensativa, con la mirada perdida, con los ojos casi cerrados, dentro de una realidad a la que los demás no tenemos acceso; una realidad que ni ella podría describir... y lo que más me preocupa de todo esto es que la veo triste, percibo mucha tristeza en esas ausentes miradas suyas y eso es lo que más me duele, que, pese a parecer feliz conmigo, cuando estamos juntas, hagamos lo que hagamos, ella esté deprimida y no quiera reconocérmelo porque ni tan siquiera quiere reconocérselo a sí misma. Eso es lo peor, que niegue lo que siente, que intente ocultar el dolor que le llena el alma. Y lo más terrible sería que, estando al fin en Ourense, conmigo y en su tierra, recuperada su identidad al fin... volviese a tener una fuerte recaída, porque, si le pasa eso aquí en Galicia, entonces será muy complicado ayudarla.

Cuando le pregunto: “¿qué te pasa?” Ella me dice que siente que nuestra vida tiembla, que echa en falta ir a su aldea y estar con su madre, pero yo siento que no me dice toda la verdad. Lo que ella siente sobre todo es miedo, miedo porque cree que le van a quitar la vida que tanto le costó recuperar y construir, miedo a que a mí pueda pasarme algo, miedo a que su madre se ponga enferma y se marche de la vida sin haber compartido con ella todo lo que quieren vivir juntas... miedo a que nunca más pueda abrir su negocio, a que este virus nos arrebate todo lo que tenemos y tanto apreciamos, miedo a que este presente tan bonito pueda devenir en un futuro vacío, miedo a no saber afrontar las dificultades que van apareciendo poquiño a poco... miedo a tener que olvidar su sueño de abrir una bodega en la aldea... Incluso comenzó a hacer un curso de viticultura que no quiere abandonar pese a todo... y también se propuso estudiar unas oposiciones para ser funcionaria y trabajar aquí en Ourense para siempre... pero todo eso se ha quedado detenido en el aire... y no quiere reconocer que ha perdido la motivación que la impulsó a hacer tantos planes. En realidad, ésa es otra de las cosiñas que más me desasosiegan: los cambios de ánimo que tiene. Antes de que tuviese que cerrar la cafetería e incluso antes de que hubiese aquella vaga de incendios, se propuso un montón de cosiñas, comenzó a estudiar de todo... y, de súbito, todo eso parece no haber ocurrido nunca. Ni ganas tiene de estudiar ni nada y no es capaz de decírmelo claramente. Me dice que lo hará poquiño a poco, pero en realidad no quiere hacerlo.

No podemos quedar con nuestras amigas, ni podemos ensayar con Iauga ni nada y eso también la tiene bastante desanimada; mas, cuando estamos juntas, nada de eso parece desasosegarla. Podemos pasar horas besándonos, acariciándonos, entregándonos íntimamente la una a la otra... sin recordar nada, sin tener ningún plan para después, sólo centrándonos en lo que sentimos, en lo que nos gusta estar juntas y compartir el amor y la pasión, demostrándonos cuánto seguimos deseándonos pese a todo, pese a los problemas y las dificultades. Cada vez que hacemos el amor parece la primera.

¿Y qué puedo hacer yo? Siento que soy inexperta, que no puedo ayudarla, que hay algo en su alma que no se puede describir, que su corazón tiene rincones inalcanzables que ni ella puede conocer, y me vuelvo pequeña, pequeniña como un grano de arena, como una gota de lluvia que resbala por el tronco de un árbol, que cae desorientada de una hoja... y lo único que sé hacer es preguntarle cosiñas para intentar arrancarle del alma los sentimientos que más la torturan, las emociones más escondidas... y ella me contesta, pero no encuentra las palabras precisas que puedan describir lo que siente. Lo único que me queda es hacerle sentir que estoy aquí con ella, que lo estaré para siempre, pase lo que pase, que nada me importa más que ella y que esté bien... y darle amor, mucho amor, comprensión y dulzura, protección y calor, porque, cuando tenemos en el alma una tristeza honda que nos oculta el brillo de la vida, lo único que necesitamos son unos brazos que nos acojan y un alma que nos dé amor.