martes, 20 de octubre de 2020

DIARIO DE LÚA: DOMINGO, 18 DE OUTUBRO DE 2020

 Domingo, 18 de outubro de 2020

Poñer por escrito tantos feitos ocorridos xa, entre os cales se atopan momentos únicos e outros non tan bos, é unha tarefa case imposíbel. Se alguén lese iste diario, encontraría moitos baleiros sen encher e unha morea de preguntas resoarían na súa mente, preguntas seica sen resposta, porque botar tantos meses sen escribir no diario persoal dunha mesma é como lanzar ao esquecemento a meirande parte do vivido, das lembranzas e dos pensamentos e sentimentos que tivemos... pero hai acontecementos que se poden resumir nunhas finas liñas entre as que se pode ler o que non se di, o que non se especifica. Poden ir ben as cousiñas tan ben que, moitas veces, os problemas non se perciben, é imposíbel captar que hai sombras entre tanta luz, baixo o fulgor que alumea o presente e que fica refulxindo no pasado cando o tempo transcorre; pero, un día, esas sombras que ignorabamos, que nin tan sequera nos dignabamos recoñecer, aparecen, cubríndoo todo, e loitan por facerse notar, para atenuar o esplendor deses marabillosos días, desas fermosas noites. Has de miralas aos ollos e escoitalas, porque esas sombras tamén teñen voz; unha voz moi potente que te enxordece, que tenta quitarche a respiración e agocharche esa ledicia que sempre che sorría ao espertares.

Hoxe escribo na beiriña do Miño, baixo un ceo alumeado por un sol estridente, forte, un sol de verao que brilla tanto que nos encandea. A herba verde, as follas amarelas e douradas das árbores, xa case murchas e secas, e sobre todo a cor azulada do río fannos crer que o tempo está detido, que a vida só escintila, que non hai néboas nin recunchos cheos de escuridade. Cantan os paxaros, óese o riso dos nenos e, de cando en vez, o ladrido dun can que, libre, corre pola herba, entre as árbores. O río non fala, nin murmura sequera. Está calado como calado pode estar o noso corazón ante as dificultades. Vai unha tarde preciosa, sen mácula; unha tarde nidia que, máis ben, semella unha tarde de verao antes que unha tarde de outono. O outono berra moi forte iste ano, berra tan forte dende metades de setembro. Hai días fríos que parecen máis próximos á invernía e, hoxe, precisamente hoxe, vai unha calor tan bonita e alegre que me custa pensar que estamos en outubro.

Gustaríame que a xente que pasea por eiquí cos seus cas ou os seus nenos desaparecese, quedar a soas con Agnes niste lugar tan máxico e cheo de sentido e amosarlle coa miña ialma toda canto a desexo, canto a amo... Encantaríame poder estar intimamente con ela eiquí, na brandiña herba, na beira do Miño, eiquí xunta a Ponte Romana, tan maxestosa e fermosa... pero non podemos entregarnos á paixón cando tantos ollos miran, cando non estamos soas... cando no mundo non somos as únicas que vimos a iste lugar que tanto nos gusta para esquecer dos problemas. Tamén me gustaría espirme, lanzarme ao Miño e nadar, nadar libre nas súas frías augas... baixo este ceo tan azul que para nada semella un ceo de outono, senón de verao, dun verao que voltou sen querer, sen darse de conta de que xa non é tempo para que brille...

Teño 47 anos, 47, e síntome tan chea de vida... coma se de novo fose esa adolescente de 14 anos namoradísima dunha rapaza tres anos menor que ten a mirada dunha muller madura, que sabe da vida máis que ninguén, que ama coa súa ialma toda sen importarlle ren, sen importarlle que a súa idade non se corresponda coa súa maneira de pensar e de sentir. Son de novo esa adolescente que entolece ao ver o sorriso da muller que ama. Síntome coma unha adolescente inexperta cando Agnes me abraza e íspeme amodiño namentres me bica e faime sentir tan leda, tan derretida de calor, tan descontrolada pola luxuria...

Pero tamén me volvo esa adolescente inexperta que non sabía entender a tristura nin a desesperación, que se desfacía de dor ao entender que a vida de repente se volvera escura e chea de néboas. Por moitos estudos que teña, aínda que rematase hai anos a carreira de psicoloxía e teña un máster e varios cursos de Coaching... son unha inexperta fronte á dor da persoa que máis amo do mundo, no mundo, na vida. Agnes é a persoa que máis quero, pola que daría a miña vida, pola que non me importaría morrer se eisí conseguise darlle a felicidade eterna, aínda que son consciente de que, a unha sen a outra, non poderiamos sermos felices nunca, nunca. Hai xusto dous anos, quiteime do medio pensando que eu lle dificultaba ser feliz, crendo que ela non se sentía quen de deixarme para volver con Artemisa. Que trabucada que estiven. Marchei a Italia co corazón esnaquizado, non só física, senón sobre todo sentimentalmente. Estaba moi doente cando abandonei Galicia nise avión que me arrincaba da miña terra e do lado das persoas que quería. Só o fixen por amor. Foi a tolaría máis grande que fixen por amor, mesmo máis grande que estudar en Barcelona para tentar encontrar a Agnes nise lugar tan distinto da nosa terra no que ela estaba perdida, no que desaparecera sen deixar rastro.

Mírome ao espello e realmente non recoñezo en min o paso do tempo porque estar con Agnes me devolveu todos ises anos que non vivín, todos ises anos baleiros que pasei xunta a persoas que non me aportaban nada. Mírome ao espello en procura desas marcas que o paso dos anos deixa na pel, pero o único que atopo en min é moitísima luz, os ollos cheos de luz e ledicia. Non teño engurras baixo os ollos nin na beira dos beizos. Non teño nin unha soa cana no meu pelo longo e brillante como o lume, tan cheo de ondas que parecen o reflexo do mar ao empardecer. Eu non necesito tinxirme o cabelo como si o precisa facer Agnes, só para agochar algunhas canas sen importancia que hai tempo que quere ocultar... pero eu non o preciso. Teño un pelo forte, longo, libre, mesmo intenso. Agnes pasa horas acariñándomo, desfacéndome ises crenchos que logo volven estar como antes cando ela os deixa ir. Por que falo destas cousiñas tan superficiais? Porque quero que quede constancia niste diario meu tan estraño de que me sinto nova, tan nova coma ises rapaces irresponsábeis que van pola rúa sen máscara e xuntándose cos seus amigos co gallo de pasalo ben, só importándolles a diversión, o seu presente e o seu benestar sen pensar no futuro nin nas persoas coas que conviven... coa diferenza de que eu si son responsábel, eu si me preocupo (ás veces demasiado) polas persoas que teño ao meu lado... pola persoíña que teño ao meu lado e xunto a cal quero vivir para sempre, ata que se me esgote o alento.

En Agnes, tamén procuro, con disimulo, a pegada do paso do tempo e sobre todo de tanto sufrimento... pero ela tamén brilla, máis por fóra que por dentro ás veces. O único sinal de que ten case 44 anos está no seu ollar ás veces tan canso e esgotado. Viu demasiadas cousiñas tristes, tivo que manterlle a mirada á desesperación durante tanto tempo... e iso nótase moitísimo. Ademais, nunca engorda. Paréceme que está máis magriña do que lle corresponde, froito de ficar tantos e tantos anos sen ganas de vivir, tan doente sen ser atendida... pero, para min, é a muller máis fermosa que existe. O seu cabelo longo, negrísimo coma a noite, brillante e lisiño sempre enmarca un rostro lucinte coma a lúa. O que máis me gusta dela son os seus ollos grandes e tan escuros coma a noite, tan negros que moitas veces me parece que o día se volveu noite namentres a miro. O seu corpo, magriño, parece fráxil, pero é forte como un carballo. Aguantou tanto, tanto... e as súas maos danme tanto amor que me parece que me poden desfacer cando ela me toca, cando me acariña, cando esvara os seus dedos finiños pola miña pel temperada polo seu amor, pola súa paixón... e a súa voz, como me arrola a súa voz de veludo, tan doce, tan sensual...

Mais Agnes é transparente como a superficie dunha lagoa limpa na que ninguén bañou xamais. É tan transparente que, moitísimas veces, me parece que ouvín a súa voz expresando os seus pensamentos cando, en realidade, ela non falou. En moitas ocasións, pregunteille: “que dixeches?” ou dígolle: “si, tes razón”. Entón ela pregúntame que digo, de que falo, como sei que estaba pensando iso... e eu non sei que dicirlle. Só lle contesto que o lin nos seus ollos, que non me fai falta ouvila falar para coñecer o que lle pasa pola mente. É incríbel que poidamos ter un vencello tan forte, a través do cal se expresa todo o que pensamos e sentimos. A ela tamén lle pasa comigo...

Mais hai momentos nos que me gustaría meterme na súa mente para escoitar de cheo o que pensa, para ouvir ben clariño o que lle pasa pola cabeza, para saber que sente, que agarda encontrar, que lembra... porque, si, Agnes é transparente, moi transparente, pero tamén pode chegar a ser tan hermética coma unha noite sen estrelas nin lúa. Péchase en si mesma e nin tan sequera ela pode acceder á súa ialma para entender as emociós que lla enchen. Nin ela mesma se pode entender sempre, hai momentos nos que ata a súa propia ialma lle nega a posibilidade de sentir o que lle ocorre e séntese perdida, tan perdida que nin chorar pode, que me mira pedíndome axuda, pero eu non lla podo dar porque non me sabe explicar o que lle sucede. E que son eu, entón, nise momento, se non a podo axudar, se os meus coñecementos de psicoloxía non abondan para comprender unha ialma tan complexa, unha mente tan avanzada, tan intelixente, chea de tantos labirintos e pensamentos indescifrábeis?

Se ninguén a tivese detido, se ninguén a tivese pechado nun hospital durante tantos anos, Agnes tería sido unha das persoas máis intelixentes diste mundo, tería a mente máis privilexiada da Terra, sería tan poderosa que ninguén a comprendería xamais... ninguén. Se non tivesen calado a súa voz durante tanto tempo, entón tería expresado todos os segredos da vida, diste mundo, diste destino... pero cortaron as súas ás, silenciaron a súa voz, retiveron os seus pensamentos e esnaquizaron a súa evolución mental; porén, ela saíu forte de todo iso, indestructíbel e con máis identidade que ninguén.

Ás veces teño a impresión de que ela podería entender o fluír do tempo no Universo, que pode ver alén distes momentos. A simple pregunta de: “que pasaría se realmente puidésemos deter o tempo? As cousas se avellentarían se non pasasen os minutos?” Lembro perfectamente do momento no que me fixo esa pregunta. Só eramos dúas adolescentes inexpertas que comezabamos a descubrir xuntas a vida. Ela tiña doce anos e eu, só dezaseis. Achabámonos no muíño no que tan libres fomos, no que nos puidemos dar todos ises bicos que ansiabamos entregarnos sen que ninguén nos vise. Fíxome esa tarde unha morea de preguntas que nin souben entender. Agnes sempre foi única, especial, tan especial que moitas veces pensei que non era humana, senón un ser máxico que veu á Terra para darnos lecciós a todos, lecciós de vida e sabedoría. Ela ségueme parecendo un ser máxico que tenta reducir o seu poder para non asustarnos. Sigo pensando que ten por dentro de si algo que nin tan sequera ela mesma ceibou xamais. É o exemplo máis claro de que, para vivir feliz, non fai falta ter unha infinda cantidade de riqueza. Ela viviu con tan pouquiño que practicamente non tiña nada e sentíase feliz, era feliz, non botaba en falla nada. Eisí viviu na súa aldea, sentíndose rica tendo só a compaña dos animais e a extensión das eiras que traballaba xunta os demais veciños, tendo a terra, as árbores, a natureza con ela, para ela... e que importaba se existían no mundo coches de luxo, casas enormes con cen cuartos? Ela era feliz na súa casiña de pedra, de dous andares, pero só un para ela e maila súa nai, cunha corte cálida na que moitas veces, por accidente, quedou durmida xunta as ovellas e a súa vaquiña... cun dormitorio pequerrechiño que tiña unha fiestra de contras vellas, a través da cal ela se asomaba ao mundo e vía a fermosa aldea na que nacera. Que máis daba se había persoas que tiñan dormitorios enormes con camas grandísimas, con mantas suaves e novas, con armarios cheos de roupa? Ela tiña un pequeno armario no que só gardaba tres mudas, dúas saias e algús vestidos que só empregaba nos días de festa... e a meirande parte desa roupa estaba vella e demasiadas veces arranxada e as prendas máis novas trouxérallas eu de Ourense.

Por que falo agora de todo isto? Porque estou lendo, amodiño e con moita atención, a novela que ela está a escribir verbo da súa vida. A meirande parte das cousiñas que conta eu xa as sabía, pero moitas das súas lembranzas estaban agochadas na súa memoria sen que ninguén as recordase. Hai moitos feitos que eu non coñecía e outros que si lembro, pero de xeito estraño, como cheos de néboas. Está gustándome moito ler o que ela está escribindo con tanto agarimo verbo da súa vida. Sabía que Agnes podería escribir unha historia fascinante e fermosa se se animaba a facelo. Por iso a arengaba a que volvese verbas o que ela vivira. Paga moitísimo a pena que a súa historia quede escrita porque é o máis puro exemplo de humildade e é a expresión da nosa ialma galega, tan vencellada coa terra... Coido que a súa historia é a de todos os galegos que nacemos eiquí na terra, en Galicia, nas cidades ou nas aldeas, e tamén dos que naceron lonxe e aínda eisí aman a terriña... Non importa, porque o sentimento galego é algo que se leva na ialma, que aboia no ar e óese nos bosques desta máxica rexión do mundo; a que non se semella a nada, única en si mesma, tan máxica que moitas veces esqueces que es ti, única tamén, porque te sentes tan unida á terra que pisas, ao ar que te envolve, ao son do mar, á voz do vento abaneando as pólas das árbores... malia encontráreste na metade dunha cidade co seu tráfico, coa súa intensa vida nas rúas... eisí é Ourense, aínda chea de natureza entre edificios, tras o ruído dos coches que pasan e o asubío dos semáforos que regulan o fluír dos vehículos e das persoas...

A min sempre me gustou moitísimo Ourense, dende sempre, dende que era cativa. Eu vin a evolución da cidade, máis preto a unha aldea grande nos anos oitenta e noventa que dunha cidade tan grande como o é agora. Eu vin a mudanza dos nomes de moitas rúas que aínda eu sigo chamando polo seu nome de sempre... Cústame lembrar que xa non se chaman eisí. Vin o peche de moitos negocios que estiveron eiquí durante anos e que se trasladaron a outro recuncho da cidade ou simplemente desapareceron cos seus donos, que moitos morreron de vellos e o seu negocio morreu xunta iles se non había herdeiros que os puidesen manter. Sempre me deu a sensación de que Ourense era unha cidade porque a obrigaron a selo, que quería manter malia todo as súas árbores, o seu ar natural, a súa voz de montaña... e eisí foi e será sempre porque, entre istes edificios que a forman, entre o tráfico dos coches e o balbordo da xente que pasa polas rúas, se pode percibir nitidamente o recendo a herba, a flores, á madeira dos bosques, á auga dos tres ríos que a cruzan. Ourense sempre fala, tras todo os sons que a enchen, cun silencio que só sabemos entender os que a amamos de verdade.

Empecei a escribir coa intención de explicar como nos van as cousiñas arestora e o único que conseguín polo momento é falar de lembranzas ou de impresiós importantes que me enchen a ialma. Se tivese que describir o noso presente, diría que nos achamos nun momento agridoce. É doce porque con Agnes a vida non pode ser amarga, porque xunta ela a vida é marabillosa, porque nos amamos con máis intensidade con cada minuto que vivimos, porque no noso mundo é imposíbel chorar de mágoa, porque entre os seus brazos a vida brilla, síntome viva... pero tamén é agre porque nos fallan cousiñas que antes nos enchían e o baleiro que deixaron ao desapareceren está afectando demasiado a Agnes, tanto que nin ela mesma o sabe, pero eu percíboo nitidamente, claramente. Non está igual, está a se apagar algo nela que non sei se poderemos volver a acender. A min vanme as cousiñas demasiado ben, de verdade, e síntome moi agradecida por iso... pero a Agnes, non, e síntome tan culpábel, tan mal... malia saber que non teño a culpa de nada, que son cousiñas que pasan, que todo pasará e logo virá unha época mellor... pero agora non debemos de negar que non nos van de todo ben as cousiñas.

A metades de setembro, comezaron a subir moitísimo os contaxios en Ourense, tanto que ao final acabaron confinando a cidade e outros municipios da provincia. Eu non deixei de ter choio porque nistes tempos hai moitas persoas que necesitan axuda, pero Agnes tivo que pechar a cafetaría. Ao principio, Silvia negábase a aceptar que tivesen que pechar, que pechar fose a solución a tanto desastre. Non gañaban nin a metade do que gastaban... e non podían manter aberto un negocio que só supoñía perdas e perdas. Antes de ter que pechar a cafetaría, houbo unha terríbel vaga de lumes que nos volveu esnaquizar a ialma a todos, especialmente aos ourensáns e a Agnes... a Agnes partíuselle o corazón dun xeito moi perigoso e estivo a piques de perder a súa ialma xunta as hectáreas que o lume queimaba e queimaba sen consideración ningunha. O lume estivo a piques de chegar á súa aldea. A mañá na que me chamou Silvia contándome que Agnes estaba moi mal, que non podía nin traballar do medo que sentía dende que a súa nai chamara á cafetaría para dicirlle que a aldea estaba en perigo, eu estaba na miña consulta, a piques de recibir a unha paciente.  Tiven que pedirlle á miña amiga que se ocupase de todo e saín correndo de eilí, collín o coche e fun buscar a Agnes á cafetaría. Pensaba que ela querería que a levase á aldeíña para estar coa súa nai, pero, cando montou no coche, axudada por min e por Silvia, pediume chorando desesperadamente que non a levase á aldeíña; que, se vía como o lume queimaba os seus amados bosques e a súa aldea, entolecería para sempre. Fíxenlle caso porque estaba tan desfeita de dor que ninguén tería sido quen de negarlle nada. Por sorte, todo iso quedou nun susto, pero eu xa me preguntaba, estarrecida, que ocorrería se o lume queimaba o bosque e a aldea de Agnes. Sabía que Agnes nunca podería superar algo eisí. Xa buscaba decotío unha maneira de agocharlle a realidade se iso pasaba, de levala a algún lugar no que non puidese lembrar do que sucedera... pero ben sabía eu que iso era imposíbel, que Agnes nunca podería estar lonxe animicamente da súa aldea por moi lonxe fisicamente que a levase... e que non habería ningunha solución para a súa ialma esnaquizada e tamén queimada se a súa aldea e os bosques que tanto coñece ardían. Eu era ben consciente de que, se o lume chegaba á aldea de Agnes, non só desaparecerían para sempre esas árbores e todo o que compón o lugar no que Agnes nacera, senón tamén desaparecería Agnes, perderíaa para sempre se iso pasaba... e non me sentía capaz de aturalo. A mesma idea facíame sentir arrepíos e unhas terríbeis ganas de chorar.

O que máis me abraiou dise momento foi darme de conta de que Agnes coñecía perfectamente o que lle ocorrería se vía arder a súa aldea e os bosques que a arrodean, foi darme de conta de que Agnes podía detectar tan nitidamente a tolaría, foi advertir o ben que ela coñecía a tolaría, como a podía intuír tras ises feitos que tanto lle esnaquizarían a ialma. Mireina con interese e asombro namentres ela me dicía con tanta desesperación que entolecería se vía arder a súa aldea e os seus bosques e fiquei detida no tempo, paralizada polo profundo coñecemento que ela ten da loucura. Nise momento pregunteime se Agnes en realidade estaba definitivamente curada. Se o estivese, confiaría máis na estabilidade da súa mente, non tería tanto medo a perder a cordura por mor dun feito doloroso... pero dubido moito de que Agnes estea definitivamente curada, por moito que ela o queira pensar e crer con tanta firmeza. Sempre quedarán nela, sen que ela o saiba, os rescaldos dunha doenza que, durante moitos anos, lle tirou as ganas de vivir. Tanta dor e tanta desesperación non poden marchar da mente dunha persoa sen deixar o ronsel da súa presencia. Eu non podo esquecer que Agnes tentou suicidarse demasiadas veces ao longo da súa vida, moitas máis das que ela me recoñeceu, seguro, e tampouco que perdeu a noción de si mesma durante moitos días. Non podo esquecer que ela perdeu a consciencia aínda estando esperta e que ficou sen prestarlle atención a nada malia acharse nesta realidade... Iso non pode quedar en ren. Iso deixa marcada unha mente para sempre. Seino ben... e ponme medo que algún día ises síntomas poidan rexurdir... porque, nistes días, me parece que Agnes está perdendo algo do que a compón. Está distinta dende que pechou a cafetaría, pero foi un proceso lento, progresivo, non foi de golpe, e a ela cústalle recoñecer que non está ben. Finxe que si o está. Fai as cousiñas de sempre, sae a correr e tamén o fai na casa, na nosa cinta de camiñar, e tamén cociña, limpa, fai a compra... fálame, está comigo como sempre, vemos películas xuntas das que extrae opiniós moi divertidas e sabias... Tamén me comenta os libros que le, escribe, compón música, tocamos música xuntas... pero está distinta. Eu vexo que hai algo tralas súas miradas que non se corresponde co que ela amosa... Cando non a miro, cando só fica sentada no sofá lendo ou finxindo que le, mirando pola fiestra ou escoitando música e ela pensa que non a observo, entón doume de conta de que se mergulla fondamente nos seus sentimentos e fica pensativa, coa mirada perdida, cos ollos case pechados, dentro dunha realidade á que os demais non temos acceso; unha realidade que nin ela podería describir... e o que máis me preocupa de todo isto é que a vexo tristeira, percibo moita tristura nises ausentes ollares seus e iso é o que más me doe, que, malia parecer feliz comigo, cando estamos xuntas, fagamos o que fagamos, ela estea deprimida e non mo queira recoñecer porque nin tan sequera llo quere recoñecer a si mesma. Iso é o peor, que negue o que sente, que tente agochar a dor que lle enche a ialma. E o máis terríbel sería que, estando á fin en Ourense, comigo e na súa terra, recuperada a súa identidade á fin... volvese ter unha forte recaída, porque, se lle pasa iso eiquí en Galicia, entón será moi complicado axudala.

Cando lle pregunto: “que che pasa?” Ela dime que sente que a nosa vida treme, que bota en falla ir á aldea e estar coa súa nai, pero eu sinto que non me di toda a verdade. O que ela sente sobre todo é medo, medo porque cre que lle van tirar a vida que tanto lle custou recuperar e construír, medo a que a min me poida pasar algo, medo a que a súa nai se poña doente e marche da vida sen ter compartido con ela todo o que queren vivir xuntas... medo a que nunca máis poida abrir o seu negocio, a que iste virus nos tire todo o que temos e tanto apreciamos, medo a que iste presente tan bonito poida virar nun futuro baleiro, medo a non saber enfrontar as dificultades que van aparecendo devagariño... medo a ter que esquecer o seu soño de abrir unha adega na aldea... Mesmo comezou a facer un curso de viticultura que non quere abandonar malia todo... e tamén se propuxo estudar unhas oposiciós para ser funcionaria e traballar eiquí en Ourense para sempre... pero todo iso quedou detido no ar... e non quere recoñecer que perdeu a motivación que a empurrou a facer tantos plans. En realidade, esa é outra das cousiñas que máis me desacougan: as mudanzas de ánimo que ten. Antes de que tivese que pechar a cafetaría e mesmo antes de que houbese aquela vaga de lumes, propúxose unha morea de cousiñas, comezou a estudar de todo... e, de súpeto, todo iso parece non ter ocorrido nunca. Nin ganas ten de estudar nin nada e non é quen de dicirmo claramente. Dime que o fará amodiño, pero en realidade non o quere facer.

Non podemos quedar coas nosas amigas, nin podemos ensaiar con Iauga nin nada e iso tamén a ten bastante desanimada; mais, cando estamos xuntas, ren diso parece desacougala. Podemos pasar horas bicándonos, acariñándonos, entregándonos intimamente a unha á outra... sen lembrar nada, sen ter ningún plan para despois, só centrándonos no que sentimos, no que nos gusta estar xuntas e compartirmos o amor e a paixón, amosándonos canto nos seguimos desexando malia todo, malia os problemas e as dificultades. Cada vez que facemos o amor parece a primeira.

E que podo facer eu? Sinto que son inexperta, que non a podo axudar, que hai algo na súa ialma que non se pode describir, que o seu corazón ten recunchos inalcanzábeis que nin ela pode coñecer, e vólvome pequena, pequeniña como un grao de area, coma unha pinga de choiva que esvara polo tronco dunha árbore, que cae desorientada dunha folla... e o único que sei facer é preguntarlle cousiñas para tentarlle arrincar da ialma os sentimentos que máis a torturan, as emociós máis agochadas... e ela contéstame, pero non atopa as verbas precisas que poidan describir o que sente. O único que me queda é facerlle sentir que estou eiquí con ela, que o estarei para sempre, pase o que pase, que nada me importa máis ca ela e que estea ben... e darlle amor, moito amor, comprensión e dozura, protección e calor, porque, cando temos na ialma unha tristura fonda que nos agocha o brillo da vida, o único que necesitamos son uns brazos que nos acollan e unha ialma que nos dea amor.

 

Traducción:


Domingo, 18 de octubre de 2020

Poner por escrito tantos hechos ocurridos ya, entre los cuales se encuentran momentos únicos y otros no tan buenos, es una tarea casi imposible. Si alguien leyese este diario, hallaría muchos vacíos sin llenar y un montón de preguntas resonarían en su mente, preguntas quizás si respuesta, porque estar tantos meses sin escribir en el diario personal de una misma es como lanzar al olvido la mayor parte de lo vivido, de los recuerdos y de los pensamientos y sentimientos que tuvimos... pero hay acontecimientos que se pueden resumir en unas finas líneas entre las que se puede leer lo que no se dice, lo que no se especifica. Pueden ir las cosiñas tan bien que, muchas veces, los problemas no se perciben, es imposible captar que hay sombras entre tanta luz, bajo el fulgor que ilumina el presente y que permanece refulgiendo en el pasado cuando el tiempo transcurre; pero, un día, esas sombras que ignorábamos, que ni tan siquiera nos dignábamos reconocer, aparecen, cubriéndolo todo, y luchan por hacerse notar, para atenuar el esplendor de esos maravillosos días, de esas hermosas noches. Has de mirarlas a los ojos y escucharlas, porque esas sombras también tienen voz; una voz muy potente que te ensordece, que intenta quitarte la respiración y ocultarte esa felicidad que siempre te sonreía al despertar.

Hoy escribo en la orilliña del Miño, bajo un cielo iluminado por un sol estridente, fuerte, un sol de verano que brilla tanto que nos encandila. La hierba verde, las hojas amarillas y doradas de los árboles, ya casi marchitas y secas, y sobre todo el color azulado del río nos hacen creer que el tiempo está detenido, que la vida sólo destella, que no hay nieblas ni rincones llenos de oscuridad. Cantan los pájaros, se oye la risa de los niños y, de vez en cuando, el ladrido de un perro que, libre, corre por la hierba, entre los árboles. El río no habla, ni musita siquiera. Está callado como callado puede estar nuestro corazón ante las dificultades. Hace una tarde preciosa, sin mácula; una tarde nítida que, más bien, semeja una tarde de verano antes que una tarde de otoño. El otoño grita muy fuerte este año, chilla tan fuerte desde mitades de septiembre. Hay días fríos que parecen más próximos al invierno y, hoy, precisamente hoy, hace un calor tan bonito y alegre que me cuesta pensar que estamos en octubre.

Me gustaría que la gente que pasea por aquí con sus perros o sus niños desapareciese, quedarme a solas con Agnes en este lugar tan mágico y lleno de sentido y demostrarle con toda mi alma cuánto la deseo, cuánto la amo... Me encantaría poder estar íntimamente con ella aquí, en la blandiña hierba, en la orilla del Miño, aquí junto al Puente Romano, tan majestuoso y hermoso... pero no podemos entregarnos a la pasión cuando tantos ojos miran, cuando no estamos solas... cuando en el mundo no somos las únicas que venimos a este lugar que tanto nos gusta para olvidarnos de los problemas. También me gustaría desnudarme, lanzarme al Miño y nadar, nadar libre en sus frías aguas... bajo este cielo tan azul que para nada semeja un cielo de otoño, sino de verano, de un verano que regresó sin querer, sin darse cuenta de que ya no es tiempo para que brille...

tengo 47 años, 47, y me siento tan llena de vida... como si de nuevo fuese esa adolescente de 14 años enamoradísima de una chica tres años menor que tiene la mirada de una mujer madura, que sabe de la vida más que nadie, que ama con toda su alma sin importarle nada, sin importarle que su edad no se corresponda con su manera de pensar y de sentir. Soy de nuevo esa adolescente que enloquece al ver la sonrisa de la mujer que ama. Me siento como una adolescente inexperta cuando Agnes me abraza y me desnuda despaciño mientras me besa y me hace sentir tan feliz, tan derretida de calor, tan descontrolada por la lujuria...

Pero también me vuelvo esa adolescente inexperta que no sabía entender la tristeza ni la desesperación, que se deshacía de dolor al entender que la vida de repente se había vuelto oscura y llena de nieblas. Por muchos estudios que tenga, aunque terminase hace años la carrera de psicología y tenga un máster y varios cursos de coaching... soy una inexperta frente al dolor de la persona que más amo del mundo, en el mundo, en la vida. Agnes es la persona que más quiero, por la que daría mi vida, por la que no me importaría morir si así consiguiese darle la felicidad eterna, aunque soy consciente de que, la una sin la otra, no podríamos ser felices nunca, nunca. Hace justo dos años, me quité del medio pensando que yo le dificultaba ser feliz, creyendo que ella no se sentía capaz de dejarme para volver con Artemisa. Qué equivocada que estuve. Me marché a Italia con el corazón destrozado, no sólo física, sino sobre todo sentimentalmente. Estaba muy enferma cuando abandoné Galicia en ese avión que me arrancaba de mi tierra y del lado de las personas que quería. Sólo lo hice por amor. Fue la locura más grande que hice por amor, incluso más grande que estudiar en Barcelona para intentar encontrar a Agnes en ese lugar tan distinto de nuestra tierra en el que ella estaba perdida, en el que había desaparecido sin dejar rastro.

Me miro al espejo y realmente no reconozco en mí el paso del tiempo porque estar con Agnes me ha devuelto todos esos años que no viví, todos esos años vacíos que pasé junto a personas que no me aportaban nada. Me miro al espejo en busca de esas marcas que el paso de los años deja en la piel, pero lo único que encuentro en mí es muchísima luz, los ojos llenos de luz y felicidad. No tengo arrugas bajo los ojos ni en la orilla de los labios. No tengo ni una sola cana en mi pelo largo y brillante como el fuego, tan lleno de olas que parecen el reflejo del mar al atardecer. Yo no necesito teñirme el cabello como sí lo precisa hacer Agnes, sólo para esconder algunas canas sin importancia que hace tiempo que quiere ocultar... pero yo no lo necesito. Tengo un pelo fuerte, largo, libre, incluso intenso. Agnes pasa horas acariciándomelo, deshaciéndome esos rizos que luego vuelven a estar como antes cuando ella los deja ir. ¿Por qué hablo de estas cosiñas tan superficiales? Porque quiero que quede constancia en este diario mío tan extraño de que me siento joven, tan joven como esos chicos irresponsables que van por la calle sin mascarilla y juntándose con sus amigos con el fin de pasarlo bien, sólo importándoles la diversión, su presente y su bienestar sin pensar en el futuro ni en las personas con las que conviven... con la diferencia de que yo sí soy responsable, yo sí me preocupo (a veces demasiado) por las personas que tengo a mi lado... por la personiña que tengo a mi lado y junto a la cual quiero vivir para siempre, hasta que se me agote el aliento.

En Agnes, también busco, con disimulo, la huella del paso del tiempo y sobre todo de tanto sufrimiento... pero ella también brilla, más por fuera que por dentro a veces. La única señal de que tiene casi 44 años está en su mirada a veces tan cansada y agotada. Ha visto demasiadas cosiñas tristes, tuvo que mantenerle la mirada a la desesperación durante tanto tiempo... y eso se nota muchísimo. Además, nunca engorda. Me parece que está más delgadiña de lo que le corresponde, fruto de permanecer tantos y tantos años sin ganas de vivir, tan enferma sin ser atendida... pero, para mí, es la mujer más hermosa que existe. Su cabello largo, negrísimo como la noche, brillante y lisiño siempre enmarca un rostro luciente como la luna. Lo que más me gusta de ella son sus ojos grandes y tan oscuros como la noche, tan negros que muchas veces me parece que el día se volvió noche mientras la miro. Su cuerpo, delgadiño, parece frágil, pero es fuerte como un roble. Aguantó tanto, tanto... y sus manos me dan tanto amor que me parece que me pueden deshacer cuando ella me toca, cuando me acaricia, cuando desliza sus dedos finiños por mi piel templada por su amor, por su pasión... y su voz, como me arrulla su voz de terciopelo, tan dulce, tan sensual...

Mas Agnes es transparente como la superficie de una laguna limpia en la que nadie se ha bañado jamás. Es tan transparente que, muchísimas veces, me parece que he oído su voz expresando sus pensamientos cuando, en realidad, ella no ha hablado. En muchas ocasiones, le he preguntado: “¿qué has dicho?” O le digo: “sí, tienes razón”. Entonces ella me pregunta qué digo, de qué hablo, cómo sé que estaba pensando eso... Yo no sé qué decirle. Sólo le contesto que lo leí en sus ojos, que no me hace falta oírla hablar para conocer lo que le pasa por la mente. Es increíble que podamos tener un vínculo tan fuerte, a través del cual se expresa todo lo que pensamos y sentimos. A ella también le pasa conmigo...

Mas hay momentos en los que me gustaría meterme en su mente para escuchar de lleno lo que piensa, para oír bien clariño lo que le pasa por la cabeza, para saber qué siente, qué espera encontrar, qué recuerda... porque, sí, Agnes es transparente, muy transparente, pero también puede llegar a ser tan hermética como una noche sin estrellas ni luna. Se encierra en sí misma y ni tan siquiera ella puede acceder a su alma para entender las emociones que se la llenan. ni ella misma se puede entender siempre, hay momentos en los que hasta su propia alma le niega la posibilidad de sentir lo que le ocurre y se siente perdida, tan perdida que ni llorar puede, que me mira pidiéndome ayuda, pero yo no puedo dársela porque no me sabe explicar lo que le sucede. ¿Y qué soy yo, entonces, en ese momento, si no puedo ayudarla, si mis conocimientos de psicología no bastan para comprender un alma tan compleja, una mente tan avanzada, tan inteligente, llena de tantos laberintos y pensamientos indescifrables?

Si nadie la hubiese detenido, si nadie la hubiese encerrado en un hospital durante tantos años, Agnes habría sido una de las personas más inteligentes de este mundo, tendría la mente más privilegiada de la Tierra, sería tan poderosa que nadie la comprendería jamás... nadie. Si no hubiesen callado su voz durante tanto tiempo, entonces habría expresado todos los secretos de la vida, de este mundo, de este destino... pero cortaron sus alas, silenciaron su voz, retuvieron sus pensamientos y destrozaron su evolución mental. Sin embargo, ella salió fuerte de todo eso, indestructible y con más identidad que nadie.

A veces tengo la impresión de que ella podría entender el fluir del tiempo en el Universo, que puede ver más allá de estos momentos. La simple pregunta de: “¿qué pasaría si realmente pudiésemos detener el tiempo? ¿Las cosas envejecerían si no pasasen los minutos?” Recuerdo perfectamente el momento en el que me hizo esa pregunta. Sólo éramos dos adolescentes inexpertas que comenzábamos a descubrir juntas la vida. Ella tenía doce años y yo, sólo dieciséis. Nos hallábamos en el molino en el que tan libres fuimos, en el que pudimos darnos todos esos besos que ansiábamos entregarnos sin que nadie nos viese. Me hizo esa tarde un montón de preguntas que ni supe entender. Agnes siempre fue única, especial, tan especial que muchas veces pensé que no era humana, sino un ser mágico que vino a la Tierra para darnos lecciones a todos, lecciones de vida y sabiduría. Ella sigue pareciéndome un ser mágico que intenta reducir su poder para no asustarnos. Sigo pensando que tiene por dentro de sí algo que ni tan siquiera ella misma liberó jamás. Es el ejemplo más claro de que, para vivir feliz, no hace falta tener una infinita cantidad de riqueza. Ella vivió con tan poquiño que prácticamente no tenía nada y se sentía feliz, era feliz, no echaba en falta nada. Así vivió en su aldea, sintiéndose rica teniendo sólo la compañía de los animales y la extensión de las eras que trabajaba junto a los demás vecinos, teniendo la tierra, los árboles, la naturaleza con ella, para ella... ¿y qué importaba si existían en el mundo coches de lujo, casas enormes con cien habitaciones? Ella era feliz en su casiña de piedra, de dos pisos, pero sólo uno para ella y su madre, con un establo cálido en el que muchas veces, por accidente, se quedó dormida junto a las ovejas y su vaquiña... con un dormitorio pequeniño que tenía una ventana de contras viejas, a través de la cual ella se asomaba al mundo y veía la hermosa aldea en la que había nacido. ¿Qué más daba si había personas que tenían dormitorios enormes con camas grandísimas, con mantas suaves y nuevas, con armarios llenos de ropa? Ella tenía un pequeño armario en el que sólo guardaba tres mudas, dos faldas y algunos vestidos que solo utilizaba en los días de fiesta... y la mayor parte de esa ropa estaba vieja y demasiadas veces remendada y las prendas más nuevas se las había traído yo de Ourense.

¿Por qué hablo ahora de todo esto? Porque estoy leyendo, despaciño y con mucha atención, la novela que ella está escribiendo sobre su vida. La mayor parte de las cosiñas que cuenta yo ya las sabía, pero muchos de sus recuerdos estaban escondidos en su memoria sin que nadie los evocase. Hay muchos hechos que yo no conocía y otros que sí recuerdo, pero de modo extraño, como llenos de nieblas. Está gustándome mucho leer lo que ella está escribiendo con tanto cariño acerca de su vida. Sabía que Agnes podría escribir una historia fascinante y hermosa si se animaba a hacerlo. Por eso la arengaba a que volviese palabras lo que ella había vivido. Merece muchísimo la pena que su historia quede escrita porque es el más puro ejemplo de humildad y es la expresión de nuestra alma gallega, tan vinculada con la tierra... Creo que su historia es la de todos los gallegos que nacemos aquí en la tierra, en Galicia, en las ciudades o en las aldeas, y también de los que nacieron lejos y aun así aman la tierriña...No importa, porque el sentimiento gallego es algo que se lleva en el alma, que flota en el aire y se oye en los bosques de esta mágica región del mundo; la que no se asemeja a nada, única en sí misma, tan mágica que muchas veces olvidas que eres tú, única también, porque te sientes tan unida a la tierra que pisas, al aire que te envuelve, al sonido del mar, a la voz del viento meciendo las ramas de los árboles... A pesar de encontrarte en la mitad de una ciudad con su tráfico, con su intensa vida en las calles... Así es Ourense, aún llena de naturaleza entre edificios, tras el ruido de los coches que pasan y el silbido de los semáforos que regulan el fluir de los vehículos y de las personas...

A mí siempre me gustó muchísimo Ourense, desde siempre, desde que era niña. Yo he visto la evolución de la ciudad, más próxima a una aldea grande en los años ochenta y noventa que de una ciudad tan grande como lo es ahora. Yo he visto el cambio de los nombres de muchas calles que todavía yo sigo llamando por su nombre de siempre... Me cuesta acordarme de que ya no se llaman así. He visto el cierre de muchos negocios que estuvieron aquí durante años y que se trasladaron a otro rincón de la ciudad o simplemente desaparecieron con sus dueños, que muchos murieron de viejos y su negocio murió junto a ellos si no había herederos que pudiesen mantenerlos. Siempre me dio la sensación de que Ourense era una ciudad porque la obligaron a serlo, que quería mantener pese a todo sus árboles, su aire natural, su voz de montaña... y así fue y será siempre porque, entre estos edificios que la forman, entre el tráfico de los coches y el barullo de la gente que pasa por las calles, puede percibirse nítidamente el aroma a hierba, a flores, a la madera de los bosques, al agua de los tres ríos que la cruzan. Ourense siempre habla, tras todos los sonidos que la llenan, con un silencio que sólo sabemos entender los que la amamos de verdad.

Empecé a escribir con la intención de explicar cómo nos van las cosiñas actualmente y lo único que he conseguido por el momento es hablar de recuerdos o de impresiones importantes que me llenan el alma. Si tuviese que describir nuestro presente, diría que nos hallamos en un momento agridulce. Es dulce porque con Agnes la vida no puede ser amarga, porque junto a ella la vida es maravillosa, porque nos amamos con más intensidad con cada minuto que vivimos, porque en nuestro mundo es imposible llorar de pena, porque entre sus brazos la vida brilla, me siento viva... pero también es agrio porque nos faltan cosiñas que antes nos llenaban y el vacío que dejaron al desaparecer está afectando demasiado a Agnes, tanto que ni ella misma lo sabe, pero yo lo percibo nítidamente, claramente. No está igual, está apagándose algo en ella que no sé si podremos volver a encender. A mí me van las cosiñas demasiado bien, de verdad, y me siento muy agradecida por eso... pero a Agnes, no, y me siento tan culpable, tan mal... pese a saber que no tengo la culpa de nada, que son cosiñas que pasan, que todo pasará y luego vendrá una época mejor... pero ahora no debemos negar que no nos van del todo bien las cosiñas.

A mitades de septiembre, comenzaron a subir muchísimo los contagios en Ourense, tanto que al final acabaron confinando la ciudad y otros municipios de la provincia. Yo no dejé de tener trabajo porque en estos tiempos hay muchas personas que necesitan ayuda, pero Agnes tuvo que cerrar la cafetería. Al principio, Silvia se negaba a aceptar que tuviesen que cerrar, que cerrar fuese la solución a tanto desastre. No ganaban ni la mitad de lo que gastaban... y no podían mantener abierto un negocio que sólo suponía pérdidas y pérdidas. Antes de tener que cerrar la cafetería, hubo una terrible vaga de incendios que volvió a destrozarnos el alma a todos, especialmente a los ourensanos y a Agnes... a Agnes se le partió el corazón de un modo muy peligroso y estuvo a punto de perder su alma junto a las hectáreas que el fuego quemaba y quemaba sin consideración ninguna. El fuego estuvo a punto de llegar a su aldea. La mañana en la que me llamó Silvia contándome que Agnes estaba muy mal, que no podía ni trabajar del miedo que sentía desde que su madre llamara a la cafetería para decirle que la aldea estaba en peligro, yo estaba en mi consulta, a punto de recibir una paciente. Tuve que pedirle a mi amiga que se ocupase de todo y salí corriendo de allí, cogí el coche y fui a buscar a Agnes a la cafetería. Pensaba que ella querría que la llevase a la aldeíña para estar con su madre, pero, cuando se montó en el coche, ayudada por mí y por Silvia, me pidió llorando desesperadamente que no la llevase a la aldeíña; que, si veía cómo el fuego quemaba sus amados bosques y su aldea, enloquecería para siempre. Le hice caso porque estaba tan deshecha de dolor que nadie habría sido capaz de negarle nada. Por suerte, todo eso quedó en un susto, pero yo ya me preguntaba, aterrorizada, qué ocurriría si el fuego quemaba el bosque y la aldea de Agnes. Sabía que Agnes nunca podría superar algo así. Ya buscaba continuamente alguna manera de ocultarle la realidad si eso pasaba, de llevarla a algún lugar en el que no pudiese recordar lo que había sucedido... pero bien sabía yo que eso era imposible, que Agnes nunca podría estar lejos anímicamente de su aldea por muy lejos físicamente que la llevase... y que no habría ninguna solución para su alma destrozada y también quemada si su aldea y los bosques que tanto conoce ardían. Yo era bien consciente de que, si el fuego llegaba a la aldea de Agnes, no sólo desaparecerían para siempre esos árboles y todo lo que compone el lugar en el que Agnes nació, sino también desaparecería Agnes, la perdería para siempre si eso pasaba... y no me sentía capaz de soportarlo. La misma idea me hacía sentir escalofríos y unas terribles ganas de llorar.

Lo que más me sorprendió de ese momento fue darme cuenta de que Agnes conocía perfectamente lo que le ocurriría si veía arder su aldea y los bosques que la rodean, fue darme cuenta de que Agnes podía detectar tan nítidamente la insania, fue advertir lo bien que ella conocía la locura, cómo podía intuirla tras esos hechos que tanto le destrozarían el alma. La miré con interés y asombro mientras ella me decía con tanta desesperación que enloquecería si veía arder su aldea y sus bosques y permanecí detenida en el tiempo, paralizada por el profundo conocimiento que ella tiene de la locura. En ese momento me pregunté si Agnes en realidad estaba definitivamente curada. Si lo estuviese, confiaría más en la estabilidad de su mente, no tendría tanto miedo a perder la cordura por mor de un hecho doloroso... pero dudo mucho de que Agnes esté definitivamente curada, por mucho que ella quiera pensarlo y creer con tanta firmeza. Siempre quedarán en ella, sin que ella lo sepa, los rescoldos de una enfermedad que, durante muchos años, le quitó las ganas de vivir. Tanto dolor y tanta desesperación no pueden marcharse de la mente de una persona sin dejar rastro de su presencia. Yo no puedo olvidar que Agnes intentó suicidarse demasiadas veces a lo largo de su vida, muchas más de las que ella me ha reconocido, seguro, y tampoco que perdió la noción de sí misma durante muchos días. No puedo olvidar que ella perdió la consciencia aun estando despierta y que permaneció sin prestarle atención a nada a pesar de hallarse en esta realidad... Eso no puede quedar en nada. Eso deja marcada una mente para siempre. Lo sé bien... y me da miedo que algún día esos síntomas puedan resurgir... porque, en estos días, me parece que Agnes está perdiendo algo de lo que la compone. Está distinta desde que cerró la cafetería, pero fue un proceso lento, progresivo, no ha sido de golpe, y a ella le cuesta reconocer que no está bien. Finge que sí lo está. Hace las cosiñas de siempre, sale a correr y también lo hace en casa, en nuestra cinta de caminar, y también cocina, limpia, hace la compra... me habla, está conmigo como siempre, vemos películas juntas de las que extrae opiniones muy divertidas y sabias... También me comenta los libros que lee, escribe, compone música, tocamos música juntas... pero está distinta. Yo veo que hay algo tras sus miradas que no se corresponde con lo que ella muestra... Cuando no la miro, cuando sólo permanece sentada en el sofá leyendo o fingiendo que lee, mirando por la ventana o escuchando música y ella piensa que no la observo, entonces me doy cuenta de que se sumerge hondamente en sus sentimientos y permanece pensativa, con la mirada perdida, con los ojos casi cerrados, dentro de una realidad a la que los demás no tenemos acceso; una realidad que ni ella podría describir... y lo que más me preocupa de todo esto es que la veo triste, percibo mucha tristeza en esas ausentes miradas suyas y eso es lo que más me duele, que, pese a parecer feliz conmigo, cuando estamos juntas, hagamos lo que hagamos, ella esté deprimida y no quiera reconocérmelo porque ni tan siquiera quiere reconocérselo a sí misma. Eso es lo peor, que niegue lo que siente, que intente ocultar el dolor que le llena el alma. Y lo más terrible sería que, estando al fin en Ourense, conmigo y en su tierra, recuperada su identidad al fin... volviese a tener una fuerte recaída, porque, si le pasa eso aquí en Galicia, entonces será muy complicado ayudarla.

Cuando le pregunto: “¿qué te pasa?” Ella me dice que siente que nuestra vida tiembla, que echa en falta ir a su aldea y estar con su madre, pero yo siento que no me dice toda la verdad. Lo que ella siente sobre todo es miedo, miedo porque cree que le van a quitar la vida que tanto le costó recuperar y construir, miedo a que a mí pueda pasarme algo, miedo a que su madre se ponga enferma y se marche de la vida sin haber compartido con ella todo lo que quieren vivir juntas... miedo a que nunca más pueda abrir su negocio, a que este virus nos arrebate todo lo que tenemos y tanto apreciamos, miedo a que este presente tan bonito pueda devenir en un futuro vacío, miedo a no saber afrontar las dificultades que van apareciendo poquiño a poco... miedo a tener que olvidar su sueño de abrir una bodega en la aldea... Incluso comenzó a hacer un curso de viticultura que no quiere abandonar pese a todo... y también se propuso estudiar unas oposiciones para ser funcionaria y trabajar aquí en Ourense para siempre... pero todo eso se ha quedado detenido en el aire... y no quiere reconocer que ha perdido la motivación que la impulsó a hacer tantos planes. En realidad, ésa es otra de las cosiñas que más me desasosiegan: los cambios de ánimo que tiene. Antes de que tuviese que cerrar la cafetería e incluso antes de que hubiese aquella vaga de incendios, se propuso un montón de cosiñas, comenzó a estudiar de todo... y, de súbito, todo eso parece no haber ocurrido nunca. Ni ganas tiene de estudiar ni nada y no es capaz de decírmelo claramente. Me dice que lo hará poquiño a poco, pero en realidad no quiere hacerlo.

No podemos quedar con nuestras amigas, ni podemos ensayar con Iauga ni nada y eso también la tiene bastante desanimada; mas, cuando estamos juntas, nada de eso parece desasosegarla. Podemos pasar horas besándonos, acariciándonos, entregándonos íntimamente la una a la otra... sin recordar nada, sin tener ningún plan para después, sólo centrándonos en lo que sentimos, en lo que nos gusta estar juntas y compartir el amor y la pasión, demostrándonos cuánto seguimos deseándonos pese a todo, pese a los problemas y las dificultades. Cada vez que hacemos el amor parece la primera.

¿Y qué puedo hacer yo? Siento que soy inexperta, que no puedo ayudarla, que hay algo en su alma que no se puede describir, que su corazón tiene rincones inalcanzables que ni ella puede conocer, y me vuelvo pequeña, pequeniña como un grano de arena, como una gota de lluvia que resbala por el tronco de un árbol, que cae desorientada de una hoja... y lo único que sé hacer es preguntarle cosiñas para intentar arrancarle del alma los sentimientos que más la torturan, las emociones más escondidas... y ella me contesta, pero no encuentra las palabras precisas que puedan describir lo que siente. Lo único que me queda es hacerle sentir que estoy aquí con ella, que lo estaré para siempre, pase lo que pase, que nada me importa más que ella y que esté bien... y darle amor, mucho amor, comprensión y dulzura, protección y calor, porque, cuando tenemos en el alma una tristeza honda que nos oculta el brillo de la vida, lo único que necesitamos son unos brazos que nos acojan y un alma que nos dé amor.

 


1 comentario:

  1. Lúa hacía mucho tiempo que no escribía. Sabíamos de ella gracias a Agnes y Artemisa, que la mencionan en sus entradas, pero ellas no saben lo que piensa. Su situación actual, como ella bien dice, es agridulce. El amor que se procesan y esa pasión tan desatada, tan viva, es lo más bonito y la parte dulce (todo lo que cuenta del río con Agnes es prueba de ello). Por lo demás, las cosas no van demasiado bien. Es lógico, han pasado y siguen pasando cosas horribles como el incendio y la pandemia. Cerrar la cafetería, dejar de ver a sus amigas, no ver a su madre...son mil cosas que han minado la felicidad de ambas. Luego está el miedo de que pase algo más, de que a una de las dos les pase algo. A Agnes le preocupa que Lúa se contagie, y a Lúa que Agnes recaiga. Ambas están preocupadas y las amarga. El incendio provocó que Agnes desesperase y es ahí cuando Lúa se percató de que quizás no esté recuperada del todo y de que puede que nunca lo llegue a estar. Incluso piensa en una recaída estando en Galicia, con ella. Es verdad que Galicia fue su medicina para estar bien, y si eso ya no le ayuda, sería algo preocupante. Aunque todas estos pensamientos son normales en los tiempos que estamos viviendo, preocuparte de más por todo. Agnes tiene miedos, como ella y están pasando por una mala racha, tienen que dejar que el tiempo ponga las cosas en su sitio. Se pregunta que es lo que puede hacer ella por Agnes, pero se responde al momento. Dándole amor, comprensión y estando a su lado, eso la está ayudando mucho (al igual que todo lo que le aporta Agnes a ella). Tiene razón con que Agnes puede ser muy hermética a veces, y cuesta interpretar lo que le ocurre. Habla de la vida de Agnes, de lo bien que está, que nunca engorda (qué suerteeeee), del vínculo que tienen, de la novela sobre su vida, de lo especial que es y fue (muy bonito eso que dice, que le sigue pareciendo un ser mágico), de lo inteligente que es...yo creo que a pesar de estar en un mal momento (como casi todo el mundo), tienen muchas cosas positivas en su vida y se pueden sentir muy afortunadas por tenerse la una a la otra. También habla de Ourense, de lo mucho que le gusta. Me siento identificado con lo que cuenta, del cambio de las calles, de los nombres, de los negocios. El otro día precisamente lo hablaba con Raúl. Nos estábamos acordando de “Megacent” de la carretera, que lo llevaba una mujer bajita muy catalana, de los veinte duros de las escaleras, del videoclub paradise y star, de la tienda de Serfio Dalma, del restaurante Alonso, de la tetería esa que nos encantaba...en fin, de tantos negocios que han desaparecido. Somos testigos del cambio que sufre la ciudad, a veces para bien pero otras también para mal. En fin, una entrada plagada de sentimientos, de pensamientos, de miedos y de esperanzas. Ha sido genial saber lo que siente y piensa Lúa.

    ResponderEliminar