Xoves, 23 de abril de 2020
Moitas veces pregúntome que me tería ocorrido se aínda
seguise vivindo en Italia, precisamente en Milán, que é onde empezou a haber
casos na Italia. Boto longos momentos imaxinando como serían as cousas para min
se vivise alí e entón véxome doentísima no hospital, soa, como o estiven o ano
pasado dous meses despois de comezar a vivir alí, no xaneiro de 2019, que tamén
estiven moi doente e pensaba que morrería soa, sen que ninguén me dixese adeus,
adeus de verdade, que finaría de verdade cando para moitos eu xa estaba morta,
pero había persoas que sabían que eu seguía viva e que me gardaban o segredo
coma se este fose o máis importante do mundo, coma se este sostivese a
estabilidade do mundo. Non tería pasado case nada se morrese onte o ano pasado
porque para as persoas máis importantes da miña vida eu xa estaba morta. É moi
difícil vivir sentindo que non queres que ninguén saiba que non morriches e
asemade devecendo que o saiban, podelas chamar e dicirlles: “non morrín, sigo
viva e desexo voltar xunta vós”, pero a vida, ás veces, convertémola nunha
comedia ou nunha traxedia moito máis grave do que en verdade é. Foron os peores
meses da miña vida. Tamén o foron aqueles meses que vivín xunta ese home que me
qitou a miña liberdade e que tan mal me tratou, pero, cando estiven vivindo en
Italia, eu sentíame esnaquizada por min mesma. Eu mesma destruíra a miña propia
vida e iso é moito peor que saber que outra persoa cha derroubou.
Entón imaxino que estou no hospital con moita febre,
tusindo ata quedar sen alento, xunta enfermeiras que me coidan sen que eu sexa alguén
para elas. Seica morrese e ninguén me chorase. Só Uxía e Daniel, o meu amigo
médico, sabían que eu estaba viva. Silvia tamén cría que eu morrera.
Interesábame que ela crese que eu non vivía porque a coñezo moi ben e sei que
non podería disimular perante de Agnes se sabía a verdade. Eu sabía que Agnes e
mais Silvia cada vez serían mellores amigas; pero o que fixen aquel 15 de
outubro de 2018 foi o máis horríbel que fixen na miña vida e nunca deixarei de
arrepentirme de ter actuado así. Cando sentín que durmía entre os brazos de
Agnes, eu tamén estaba convencida de que aquela era a miña fin, de que partiría
á morte e que non había máis tempo para min; pero non sentín medo, ao
contrario, sentinme cómoda e feliz porque estaba finando entre os brazos da
persoa que máis quixen e máis quero na miña vida e no único lugar do mundo que
foi o meu verdadeiro fogar. Amais, aquela tarde era preciosa. Non ía frío e un
vento moi doce abaneaba as pólas das árbores facendo que estas me arrolasen
cunha canción de berce que me axudou a pechar os ollos en paz. Aquel día eu
encontrárame moi mal. Desmaiárame no instituto no que traballo e acordei
sentindo que non me podía erguer de onde estaba deitada. A luz do día molestábame
moito e o único que quería era ir á aldeíña xunta Agnes para morrer alí. Eu
estaba profundamente convencida de que ía morrer.
Uxía non tiña practicamente confianza con Agnes cando
aquilo ocorreu. Case que non se coñecían. Tocaban xuntas en Iauga, pero nada
máis. Non obstante, ela seguíame informando do que ocorría na vida de Agnes.
Souben cando ela voltara con Artemisa. Coñecín o felices que eran e aquilo
realmente fíxome feliz a min porque afasteime delas coa intención de
devolverlles o que non podían ter se eu ficaba na vida de Agnes; pero doeume
sentir que perdía a Agnes só porque eu pensara máis en Artemisa e mais ela cá
na miña felicidade; esa que perseguira durante anos. Eu sempre desexei estar
con Agnes, sempre, e nunca a deixei de amar, pero non podía soportar que ela
tivese dúbidas, que ela non tivese claro se quería estar comigo ou con
Artemisa. Iso doíame tanto que ás veces devecía de verdade a chegada da miña
morte. Era a única maneira de deixala libre. O amor entolécenos e nese momento
eu estaba perdéndome por mor de sentirme tan frustrada e asustada. Non podería
aturar que Agnes me deixase, que me dixese que prefería estar con Artemisa.
Entenderíao, pero non o podería aturar, iso teríame esnaquizado a ialma para
sempre, absolutamente para sempre.
Cando sentín que a vida quería mmarchar do meu interior,
entón aferreime á debilidade que me fai sentir a miña doenza e desexei que esta
me levase lonxe. Deixeime levar polo sono que se me pousara nos ollos, por eses
mareos que facían tremer o meu equilibrio... Prefería morrer antes que vivir
que Agnes me deixase despois de recuperala, á fin, de ser feliz con ela.
Cando cheguei a Milán cunha identidade falsa, entón
souben que estaba morta. Si, sentinme morta, porque, malia ter unha
oportunidade estraña para vivir noutro lugar sendo alguén que non era, eu
sentíame morta, sentíame morta porque estaba lonxe da miña vida, de Agnes, de
Ourense, de todo o que me formaba como persoa, que me daba identidade. Alí, tan
lonxe de todo o que fora eu, sentía que non tiña nada. Nunca pensei que fose
tan doroso estar lonxe de Galicia e de Agnes.
Cando aterrei en Milán, saín do aeroporto sentíndome
absolutamente perdida. Aquel aeroporto tan grande parecíame un mundo enteiro
cos seus labirintos e corredores. Non tiña nin idea de a donde ir. Contactara
cun amigo que vivía alí en Milán e co que quedara. El íame aloxar na súa casa
ata que eu atopase algún lugar para vivir. Non lle contei por que fuxira da
miña vida. Había meses que non falabamos. É unha persoa moi boa. Ía comigo ao
instituto e logo reencontrámonos na Universidade Autónoma de Barcelona cando eu
fora estudar alí. Aquilo uniunos máis porque eramos dous galegos lonxe da súa
terra perdidos nun mundo descoñecido. Eu case non lle prestaba atención á
carreira porque estaba máis pendente de procurar a Agnes; pero desa andaina da
miña vida quero falar noutro momento porque agora non ten sentido profundar
nuns momentos tan duros nos que tamén me sentín tan perdida.
Alí, en Milán, non estaba soa. Rubén, o meu amigo, que
aínda vive alí e, por sorte, está ben, acolleríame na súa vida cos brazos
abertos. Tiña a seguridade de que el só me recibiría como amiga e iso
acougábame, pero tamén dubidaba de que as súas intencións para comigo fosen
sempre así, tan limpas, porque houbo un tempo no que el me quería conquistar e
saíulle moi mal, evidentemente; pero, nos últimos anos da nosa vida,
recuperamos o contacto, el soubo que a min nunca me gustaron nin me gustarán
xamais os homes e entón a súa maneira de tratarme mudou. Agradezo que coñeza
esa verdade de min porque dende entón as cousas son moito máis sinxelas.
Mais, cando cheguei a Milán, sentín que se me rompía todo
por dentro. Non atopaba a saída do aeroporto que conducía á parada de autobuses
que el me indicara e acabei sentando nun recuncho do aeroporto chorando
fondamente. Non me importaba que ao meu redor houbese xente camiñando para
ariba, para abaixo, decotío, con tanta présa. A min só me prestaba chorar pola
miña morte. Eu sentíame morta, sentía que morrera o que eu era, porque todo iso
o deixara en Ourense. Apagara o móbil, mercara outro cun número distinto.
Levaba o meu DNI, pero nunca dicía que me chamaba Lúa, senón María, que é o meu
segundo nome, e alí á xente lle custaba menos lembrar ese nome. Lúa era...
descoñecido. Naquel lugar, Lúa non era ren. Non podía ser ren.
O meu amigo rubén si me chamaba Lúa, pero eu pedinlle que
non se dirixise a min con ese nome se había xente connosco e el obedeceume. Sei
que mesmo creu que eu fuxira dunha parella que me maltrataba. Nunca me
preguntou ren, pero intúoo por como me trataba, por como me apoiaba. Pensaba que
eu escapara dalgo moi grave e, por iso, nunca me preguntou nada. Só agardou a
que eu lle contase, pero eu nunca lle expliquei nada. Axudoume a atopar
traballo de psicóloga nunha clínica e foi aquel choio o que me mantivo. Logo
alouguei un piso pequenísimo cando me recuperei dun profundo e grave brote que
case me matou e fiquei alí durante meses, ata que, unha tarde de outubro, Uxía
chamoume e contoume que Artemisa deixara a Agnes. Dende que marchara de
Ourense, só sabía o esencial da vida de Agnes. Sabía que ela e mais Artemisa
estaban xuntas, que eran felices, que Agnes tivera unha recaída, que nin tan
sequera podía participar nos ensaios, que Artemisa a apoiaba, pero que, a
partir do verán, as cousas entre elas comezaron a ir mal. Aquilo fíxome sentir
ilusión, non o podo negar; pero non se me pasou pola cabeza, en ningún momento,
confesarlle a Agnes que eu estaba viva. Cando Uxía me contou que Artemisa
volvera a Barcelona, sentín que brillaba en min unha pequena esperanza; pero
esa pequena esperanza morreu apenas Uxía me dixo que a ela lle gustaba Agnes e
que ía loitar por conquistala. A Uxía tampouco se lle ocorrera pensar que eu quixese
recuperar a Agnes. Cando me contou con tanta ledicia que Agnes se deitara con
ela, crin que de novo morrería. Doeume tanto saber iso que, durante uns días,
non quixen nin falar con Uxía e mesmo lle pedín que non me volvese falar na súa
vida. Non culpaba a Agnes de nada. Non estaba enfadada nin decepcionada con
Agnes porque ela non sabía que eu estaba viva e era libre de facer o que lle
petase. Estaba decepcionada con Uxía. Decepcionárame tanto como amiga que mesmo
cheguei a odiala durante uns días, pero logo entendín que non tiña motivos para
sentirme así porque eu mesma causara esa situación marchando da miña vida
covardemente, sen ser capaz de enfrontarme á posibilidade de que Agnes me
deixase.
A principios de novembro, chamei a Uxía para pedirlle
perdón por como me comportara con ela e entón contoume que Agnes non quería
estar con ela porque aínda me seguía amando. Explicoume que pasara a ponte de
Samaín na aldeíña con ela e que Agnes tentara comunicarse comigo crendo que eu
acudiría ao seu chamado en forma de ánima. Cando souben iso, non puiden evitar
poñerme a chorar. Uxía, cando me ouviu chorar, díxome: “aínda está tola por ti.
Por ese motivo, agasallámoslle unha viaxe a Italia, a Milán, para que se
reencontre contigo”. Aquilo deixoume tan abraiada que non fun quen de pensar
nin de sentir durante uns longos momentos. Uxía preguntoume daquela se non
meparecía ben a idea e eu díxenlle que xaora que me parecía ben, que era o que
máis desexaba no mundo, pero case non podía falar. O pranto afogábame.
Agnes non me fallara, nunca deixou de pensar en min,
nunca me foi infiel porque o seu corazón sempre me pertenceu, sempre. Ela
sempre me amou, sempre, malia ser feliz con Artemisa, pero eu sempre estiven na
súa ialma, sempre desexou estar comigo. Esa é a verdade máis fermosa que existe
no mundo para min. Non hai nada que supere a beleza desa realidade, por moitas
cousas malas que pasen no mundo. Que Agnes me ame é simplemente a vida para
min. Non son nada sen ela. Non o puiden ser durante todos eses meses que pasei
lonxe dela, durante todos eses anos nos que estivemos arredadas a unha da
outra, durante tantos anos que mesmo crin que aquel amor morrera para sempre;
pero, ao reencontrármonos na aldeíña hai case dous anos, vin nos seus ollos
negros e profundos que ela me seguía amando. Saber que estaba con Artemisa
detívome, pero aquela tarde na que nos bañamos no Miño por primeira vez despois
de tanto tempo sen facelo teríame lanzado aos seus brazos, teríaa bicado
apaixoanadamente sen pensar en nada. Non me importaba que ela medrase, que xa
non fose esa adolescente que tanto me entolecía. Para min seguía sendo a mesma
muller que sempre atopaba nos sorrisos que me dedicaba, nos seus fondos
ollares, na súa maneira madura de actuar. Seguía sendo ela... e sempre o sería.
Non importaban os anos que pasaran.
Pero canto tiven que reprimirme, canto, canto, canta dor,
canto pranto cando chegaba a noite, cantos soños tiven con ela durante eses
meses nos que pasabamos desexándonos durante o tempo todo que estabamos xuntas...
e que fráxil me sentía cada vez que ela se achegaba a min e bailaba comigo
colléndome do van, que fráxil me sentía cando a miraba aos ollos e notaba no
meu sangue que ela tamén me desexaba. A mañá de agosto na que a vin tan
desesperada por non perderme, entón crin que sería o principio desa vida que
tanto deveciamos vivir. Cando notei que ela se arrimaba a min e me bicaba,
entón desfíxenme, convertinme en po e só me sentín vencellada a ela a través
das nosas ialmas, á fin envoltas en amor e paixón, á fin.
E aínda sigo sentíndome así cada vez que estamos xuntas.
Cando en Milán nos reencontramos, aquela noite crin que sería incapaz de
entregarme a ela porque me sentía inexperta, fráxil, mesmo tremía de nervios,
de emoción, de felicidade e de arrepentinmento... pero Agnes foi tan e tan doce
comigo, entregoume tanto amor, tanto agarimo, tanta tenrura que entón notei que
nada importaba, que desaparecera todo, o tempo, todo o que ocorrera, e que, de
novo, como todas esas ocasións nas que nos amabamos, só existiamos ela e mais
eu.
Agora son moi feliz. Non o podo negar. Son tan feliz que
me sinto culpábel; pero, para chegar ata esta felicidade, paseino moi mal,
tiven que sufrir moito. Cando cheguei a Italia e fiquei chorando no aeroporto
sentindo que nin tan sequera estaba eu comigo mesma, parecíame que a vida
desaparecera para min. Notei que Rubén me chamaba. Non souben en que lingua
contestarlle. Ouvir que todas as persoas que me arrodeaban falaban en italiano
confundíame moito. Respondinlle en galego, pero entón ouvín que el me falaba en
castelán. En castelán. Non me daba a gana de falar en castelán, polo que
comecei a expresarme en italiano. A partir daquela, tiña que ser unha rapaza
italiana, non si? Só falaba en galego con Uxía e mais Daniel, pero falaba con
eles cando non había ninguén ao meu redor, coma se tivese que agochar a miña verdadeira
identidade.
O mes de outubro e de novembro foron moi duros. Estiven
moi deprimida, loitando contra a miña doenza para poder empezar a construír alí
a miña vida; pero cada vez sentíame máis débil, ata que chegou un día no que
caín no medio da rúa, desmaiada, inconsciente. Alguén chamou á ambulancia.
Acordei no hospital, conectada a unha máquina que controlaba o latexar do meu
corazón e a unha agulla que non sei que carallo me facía, pero sentíame tan
débil que non fun quen de preguntar nada. Estaba soa nun sitio pequenísimo. Non
me custou saber que estaba na UCI.
Un doutor achegouse a min e preguntoume como estaba, pero
todo iso lémbroo coma se tivese ocorrido nun soño. Eu non podía falar. Non tiña
folgos, doíame tanto o peito que me custaba respirar. Tiña insuficiencia
respiratoria. Tiveron que poñerme un deses respiradores que agora son tan
precisos e fiquei inconsciente durante semanas, sedada, sumida nun sono sen
soños. Non lembro absolutamente nada, pero os días ían pasando, o tempo
avanzaba sen min.
Unha mañá neboenta, acordei sentindo que recuperara un
pouquiño a capacidade de respirar, pero non podía nin mirar ao meu redor.
Estaba xunta min o mesmo doutor que me falara ao principio e díxome que me
tiñan que operar de urxencias, que a miña vida corría perigo. Eu asentinlle coa
cabeza, acenando con debilidade, e tenteille sorrir, pero non puiden. Íanme
operar sen que houbese ao meu lado ninguén que me quixese de verdade. Si,
estaba Rubén, pero el tiña unha vida moi ocupada, moi chea de compromisos, e
non ía perder o tempo coidándome. Eu tampouco era tan importante para el.
Non tiña nada que perder. Se a operación saía mal,
morrería; pero, se non me operaba, tamén ía morrer. A vida que me mantiña en
Milán non me gustaba, sentíame lonxe de min mesma. A maiores, aínda non
traballaba nesa clínica na que comecei a traballar despois de recuperarme,
senón que ía facendo choios que en absoluto se relacionaban coa miña vocación.
Non tiña nada. Se non estaba con Agnes, sentía que non tiña nada. Se non estaba
en Ourense, sabía e sentía que non tiña fogar.
Operáronme a metades de decembro ou a finais. O certo é
que me custa sabelo, cústame lembralo. Non importa. Logo da operación, pasei un
mes no hospital tentando recuperarme. A operación saíra ben, pero non estaba recuperada
e os médicos non confiaban en que todo fose ben a partir daquela. Tiñan que
asegurarse de que eu saíse ben do postoperatorio. Eu non tiña ningún ánimo e
iso reflectíase na miña saúde física. Sei que aquel brote foi consecuencia de
sentirme tan e tan tristeiriña. Sempre me pasa cando estou tristeiriña que
recaio e cústame moito recuperarme. Cando me dan un desgusto ou cando algo me
afecta moito, tamén me poño enferma. Eu son unha desas típicas persoas ás que
non lles poden dar malas novas. Ser tan e tan sensíbel aféctame no meu corazón.
Sei que iso me pasa dende que era cativa porque lembro que, cando os meus pais
discutían, eu me poñía a chorar desesperadamente, doíame moito o peito, collía
febre. Cando me rifaban por algo, tamén choraba moitísimo. Na escola dicían que
eu era hipersensíbel porque choraba moito por cousas que aos demais nenos nin
lles afectaban. Tamén tiña moito medo á escuridade e non podía durmir se non
había algunha luceciña no meu cuarto. Iso, por sorte, pasóuseme cando tiña oito
anos. Non aturaba os berros, nin as discusións nin que os cativos insultasen ou
tratasen mal a outro cativo. Era a que defendía sempre aos que máis problemas
tiñan na escola e, se non conseguía facer nada, mesmo me poñía doente con febre
porque a impotencia me enfermaba. Iso foi o que me pasou con Agnes en moitas
ocasións na aldeíña cando os demais nenos e os rapaces de fóra se metían con
ela. Non o podía aturar. Agora séguenme a afectar moito as discusións. Por iso
tento non discutir con ninguén e, se hai problemas ao meu redor, marcho antes
de que a mala enerxía que esas situacións provocan me poidan facer dano. Porén,
o que máis me fai perder o control é o maltrato animal. Non podo soportar que
alguén trate mal a algún animaliño indefenso. A Agnes tamén lle ocorre iso e a
ela tamén a fai tolear que maltraten a natureza.
Non sei por que acabei falando disto, sinceramente. Non
quero falar do noso presente porque sinto que non teño moito que contar, que o
básico xa o expliquei. Sigo a traballar dende a casa cos rapaces aos que
visitaba no instituto, pero teño menos consultas que antes. Aínda así, sigo a
ter bastante traballo e encargáronme tamén que fixese de mestra dalgunhas
asignaturas para axudar aos meus compañeiros. Hei de preparar tarefas, corrixir
traballos e mesmo exames... pero entretéñome moito traballando. Non podo negar
que me gusta traballar e ser algo útil nestes días.
Agnes leva esta semana toda matinando no seu choio e dime
que o que pode facer para abrir a cafetaría e non seguir a perder cartos é
convertila nunha panadería. Está mirando provedores de pan aos que lle poida
facer pedidos máis grandes. Ela si vendía pan na súa cafetaría, pero non vendía
moita cantidade porque tamén vendía outras cousas como tortas ou pastas; pero
agora di que se quere centrar na venta de pan e de empanadas para poder botar
adiante o seu negocio, que di que está a perder moitos cartos. Quere traballar
e está a mirar a maneira de logralo. Eu non lle podo dicir que non o faga
porque a entendo, mais ponme medo que saia da casa todos os días para ir á
cafetaría. Emporiso, sei que non a poderei convencer de que non vaia. Ela é moi
responsábel e vai tomar as medidas precisas. Mesmo quere instalar un biombo deses
para separarse dos clientes e vai apartar as mesas a un lado para que ninguén
poida pensar que pode tomar algo xa alí. Ten moita imaxinación nese senso e iso
gústame, pero ponme medo que se estea a obsesionar co tema. Amais, a min faime
sentir moi cómoda e segura que ela fique na casa comigo. Eu xa non saio para
nada porque ela agora se está a encargar de saír a mercar. Prohíbeme
rotundamente que eu saia. Si que é certo que eu son máis delicada ca ela, pero
tamén me protexo bastante cando saio; porén, a semana pasada deille a razón
axiña cando me empecei a encontrar tan mal, que tiven moita febre e mesmo moito
cansazo, pero, por sorte, non me pasa nada. O único que teño é unha pequena
recaída da miña doenza, pero agora xa me encontro moito mellor.
Non imaxino como será todo cando xa poidamos comezar a
saír. Póñome moi nerviosa cando penso nese momento. Si que é certo que
poderemos tomar precaucións para non infectármonos, pero non é seguro que
esteamos de todo protexidos. Amais, a partir do domingo van comezar a saír os
cativos e iso ponme nerviosa tamén. Meréceno, pero agardo que os pais sexan
responsábeis. Si que o serán, pero é que creo que aínda é demasiado cedo para
que a xente comece a saír á rúa sen motivo. Tamén é verdade que eiquí en
Galicia, e máis concretamente en Ourense, non hai moitos casos, pero ponme medo
que comece a habelos agora que somos unha das Comunidades Autónomas que menos
casos ten... Agardo que sexa así ata a fin de todo este pesadelo.
Estou tentando axudar a Agnes a escribir a súa vida
porque penso que a súa historia non pode quedar no esquecemento, pero a ambas
as dúas cústanos moito ter inspiración. Coido que isto que está a ocorrer nos
afecta dese xeito. Non estamos mal porque vivirmos xuntas é unha beizón, é o
desexo que sempre tivemos, pero si que nos custa moito concentrarnos. Coa
música non nos pasa. Coa música sucédenos ao contrario. Incluso estamos tocando
as cancións de sempre e de súpeto a algunha das dúas se lle ocorren versos
novos e comezamos a compoñer novas cancións. Eu dei en tocar pezas co piano
que, a verdade, son bastante nostálxicas e máis dunha vez fixen chorar a Agnes
coa música que toco; pero é o que me sae agora... e subín vídeos na miña canle
de Youtube coas miñas cancións, con composicións novas e tamén tocando versións
de cancións que me gustan moito e que, co piano, soan tan distintas, tan
bonitas. Nalgúns deses vídeos, tamén canto. Neses momentos síntome lonxe de
todo, a soas coa música, e non lembro do tempo nin do que está a ocorrer...
Fixen unha versión da canción de Riazor de Amaral e tiven que repetir varias
veces esa gravación porque non podía evitar emocionarme... «Media
noche en el acantilado, yo llego tarde, tú estás esperando ya frente a las olas
imaginando cómo sería dar el salto... Hoy hace más de un millón de años,
nadamos en las playas de Riazor... Agosto de calor, septiembre de tormenta...
Dos meses antes de que aparecieran aquellas manchas de marea negra entre tu
corazón y mi cabeza...» é unha canción que fala do que
pasou co Prestige, pero a min paréceme que agora vai moi en consonancia co que
estamos vivindo. A frase «Hoy hace más de un millón de años, nadamos en las
playas de Riazor» paréceme que fala da vida que
tiñamos antes de que ocorrese isto. Sinto tantas ganas de chorar cando escoito
esta canción... Amais, hai moitas estrofas que me lembran a todo o que vivín en
Italia... e logo tamén me fan sentir esperanzada... «Prefiero
saltar de una vez sin mirar y quiero que tú me sigas...»
É algo que non sabemos explicar, que ninguén agardaba,
que nos está a facer dano sen que o saibamos porque o que levamos por dentro
está silandeiro coma unha noite nas aldeíñas das montañas... Por que?quen
pagaría para que todo voltase á normalidade que tiñamos antes, esa normalidade
que, porén, tanto nos gobiaba? Eu dende logo que pagaría para que voltase unha
parte desa normalidade, pero non toda, non por min, senón pola Terra. O planeta
agora está a rexurdir da doenza que nós mesmos lle ocasionamos, pero coido que
o dano que lle fixemos á Terra xa é irreversíbel. Lin que a nosa enerxía ten
moito a ver co que vive o planeta, que moitas doenzas llas transmitimos aos
animais... e viceversa, porque todo está enfermo, todo, e curar tantas vidas en
perigo de extinguírense xa é imposíbel. Curar o planeta da seca que sofre, do
contaminado que está todo tamén o é. E agora nos queixamos porque un bechiño
ameaza a nosa vida? Estamos detidos por el, o ar está a se limpar. Que bonito
sería todo se ficásemos detidos durante máis tempo. O ar sería limpo para
sempre, os animais correrían ceibes, cantarían os paxaros con máis harmonía, os
ríos baixarían limpos das montañas, desenvocando no mar, ceibes tamén. E
poderiamos respirar fondamente sen sentir que entra nos nosos pulmóns unha infinda
morea de partículas daniñas.
Mais iso é imposíbel. Precisamos vivir, voltar ao que
tiñamos... malia facermos dano, tanto dano que non poderemos recuperar todo o
que estamos perdendo. Temos que concentrarnos nas nosas vidas e agradecer que
estamos ben, é certo; pero tampouco podo evitar levar a miña mirada alén de
todo isto e pensar en xeral na nosa presencia no mundo... e moitas veces
pregúntome por que estamos eiquí, que falla lle facía á Terra que nós
existísemos... Por que nos crearon se estamos a esnaquizar o noso planeta. Eu
tento ser respectuosa co medio ambiente, pero non deixo de ser humana e a
especie humana é precisamente a que está a poñer en perigo a nosa Terra... a
nosa Nai Terra. Cando non sabiamos que facía dano, actuábamos erroneamente. Ata
sabelo, estabamos a facer dano. Por moito que tentemos non botar refugallos ou
plásticos ao lixo, aínda así estamos a facer dano porque estamos eiquí.
Sei que hoxe non estou moi positiva. Teño a pingadeira e
iso faime estar máis sensíbel, pero estes pensamentos sempre os tiven na miña
mente, dende que era adolescente e vía cantas inxustizas estabamos a cometer co
noso fogar, tan fermoso que é, e nunca puiden evitar que todo iso me afectase.
Sorte teño de estar cunha persoa que pensa coma min nese senso. Mesmo eu deixei
de comer carne dende que estou con Agnes. Está a me custar, pero estouno
conseguindo. Non o estou facendo porque ela me obrigue nin me influencie, senón
porque sei que con ela me resultará máis doado deixar de comer carne. Non como
carne, pero sigo a comer pescado. Iso vaime custar máis porque a min me gusta
moitísimo o marisco (e máis sendo galega), o atún... e o queixo tampouco son
quen de deixalo. Agnes tampouco, pero ela nin tan sequera come pescado ou
marisco, aínda que algunha vez fixo algunha excepción, pero é que iso eiquí é
moi complicado... e tamén lembra que o seu avó vivía precisamente da pesca, da
pesca viven moitas familias en Galicia e ela con ese tema si ten máis dúbidas e
é máis permisiva, pero coa carne dos mamíferos ou das aves... con iso é moi
intransixente. Dime: “como vou comer tenreira se o a nimal que máis quixen na
miña vida foi a miña vaquiña, a Terriña?” E ten moita razón. Non sei por que eu
non me atrevín a facer isto. Non me está a resultar tan complicado. Amais Agnes
cociña tan ben todos eses platos de culler, as lentellas, os garavanzos, os
chícharos con patacas, as empanadas de verdura, as lasañas tamén de verduras,
todos os arroces que sabe cociñar... É unha ledicia ter unha cociñeira tan boa
comigo, iso non o podo negar. Teño moitísima sorte, a verdade.
O sábado pasado, Agnes e mais eu (quen vai ser se non?)
bebemos unha botella enteira de Godello. Comezamos cunha cunca cada unha e
ambas as dúas dixemos: “non beberemos moito”, pero logo Agnes botouse outra,
asegurándome: “é a derradeira”, pero logo eu boteime outra, logo Agnes dixo: “xa
que estamos... a terceira, que si xa é a derradeira”, logo xa eu tamén me botei
outra... e nin derradeira nin nada. Acabamos coa botella. Cando quedaba só o
cuíño da botella, Agnes preguntoume: “xa a rematamos, non si?” E eu non me
puiden negar. Xa me subira moitísimo. Dábame voltas todo, vía con brétemas e
estaba moi contentiña. Notaba tamén que Agnes ría con moita facilidade e que
non conseguía mirarme aos ollos. Tiña o ollar esquivo. Ningunha das dúas tentárase
erguer da cadeira, pero sabía que nos custaría moito manter o equilibrio. A min
o viño sóbeme axiña e moito. A Agnes tamén lle pasa, pero coido que ela ten
máis aguante ca min. Ela, nas foliadas, nas festas, bebe moitísimo e eu sempre
lle digo que non beba tanto porque lle pode sentar mal, pero non me fai caso.
E, evidentemente, logo na casa non deixa de laiarse por beber tanto. Porén,
aquela noite eu sentía que a ambas as dúas nos subira demasiado. Cando tentamos
erguernos da cadeira, entón Agnes asiuse á mesa namentres comezaba a rir
dicíndome: “ai, Luíña, non podo camiñar”, e que riso nos deu a ambas as dúas
cando eu me tentei erguer tamén para axudala e perdemos xuntas o equilibrio na entrada
da cociña. Menos mal que ningunha das dúas levaba nada nas mans. Foi unha caída
moi parva, pero non a puidemos evitar e coido que Agnes se deixou caer entre os
meus brazos a man tenta. Logo, no chan, ambas as dúas riamos coma se tivésemos
no corpo todo o riso do mundo. Eu, facendo chanza, díxenlle: “levareite
arrastrando ao cuarto e iso da cea xa o recolleremos mañá” e entón comecei a
turrar dos seus brazos namentres tentaba erguerme. Ela levantouse do chan e colleume
en brazos de súpeto, coma se eu non pesase nada, e eu sentía que tremiamos
ambas as dúas. Pensaba que me levaría ao noso leito, pero de repente noto que
me guinda ao sofá e que se deita ao meu lado. Non sei que nos pasou nese
momento, pero eu non domeaba o que facía nin o que dicía. Lembro que lle dixen:
“non te quero ter ao lado, senón enriba ou abaixo... Escolle onde queres estar”
e ela contestoume: “nas estrelas, quero que me leves ás estrelas, que esteamos
xuntas alí” e axiña perdemos o control dos nosos sentimentos, do noso corpo, de
todo, e fixemos o amor nese momento coma se houbese séculos que non estabamos
xuntas. Aquela vez lembroume á primeira noite que vivimos na miña casa, cando a
invitei a cear e logo vivimos eses momentos tan fermosos e intensos. O viño
tamén nos acompañaba nese momento, volvéndonos máis fráxiles e sensíbeis, e
tamén era de noite, estabamos lonxe de todo, ela e mais eu no noso mundo. Non
sei canto tempo estivemos así, amándonos desa maneira tan entregada e
entolecida, pero sei que non nos abondaba con todos eses momentos de paixón.
Cando rematamos a primeira vez, Agnes colleume da man, turrou de min e levoume
ao noso leito e díxome que non quería parar, qe, se por ela fose, ficaría a
noite toda comigo, así, gozando da vida desa maneira tan íntima, e non tiñamos
nada que facer ao día seguinte... polo que non sei a que hora fomos durmir. Sei
que estaba xa a piques de amencer cando pechamos os ollos. Ao día seguinte,
ningunha das dúas estaba para nada. Ambas as dúas tiñamos unha dor tremenda de
cabeza, pero sentiámonos moi contentas. A dor de cabeza pasouse cunha infusión
e eu tomei unha pastilla, e xa está, logo foi todo ben. Na tardiña estivemos
falando con Silvia e contámoslle entre risos o que nos pasara a noite anterior.
Ela riu e confesounos que estaba a coñecer a algúns homes polas redes sociais e
que mesmo chegou moi lonxe cun algún deles. Díxonos que era para pasar o tempo,
pero que non quería ter nada con ninguén. Ela non cre no amor. Di que o amor
verdadeiro é o que temos nós e sabe que, arestora, non vai atopar a ninguén que
a queira como ela quere que a queiran. Silvia é moi complicada nese sentido,
pero desexo que tamén poida ser feliz con outra persoa que lle faga sentir
única. Meréceo.
E non sei que máis contar. Gústame escribir falando do
pasado, do noso estraño presente, do que penso... pero prefiro falar con Agnes
contándolle todo o que nese momento queremos contar, compartindo pensamentos,
sentimentos, reflexións, e sobre todo o amor... o noso entolecido amor. Como a
podo querer tanto? Son tan afortunada por estar con ela... Non debería de
sentirme así, pero é que o mundo enteiro me dá igual se estou con ela. Ela di
que chora moi a miúdo por calquera cousiña, pero non sei se é que non lle dá
importancia a que eu tamén sexa tan sensíbel e poida chorar tanto por cousas
que xa hai moito tempo que pasaron. Eu tamén choro profundamente coa música,
coas películas, cunha imaxe fermosa da natureza, lembrando esa época de antes,
cando podiamos ensaiar con Iauga, cando iamos á aldeíña... pero agora tamén son
moi feliz e iso tamén me fai chorar moito, pero entón choro de gratitude.
Jueves, 23
de abril de 2020
Muchas
veces me pregunto qué me habría ocurrido si aún siguiese viviendo en Italia,
precisamente en Milán, que es donde empezó a haber casos en Italia. Permanezco
largos momentos imaginando cómo serían las cosas para mí si viviese allí y
entonces me veo enfermísima en el hospital, sola, como lo estuve el año pasado
dos meses después de comenzar a vivir allí, en enero de 2019, que también
estuve muy enferma y pensaba que moriría sola, sin que nadie me dijese adiós,
adiós de verdad, que fenecería de verdad cuando para muchos yo ya estaba
muerta, pero había personas que sabían que yo seguía viva y que me guardaban el
secreto como si éste fuese el más importante del mundo, como si éste sostuviese
la estabilidad del mundo. No habría pasado casi nada si hubiese muerto el año
pasado porque para las personas más importantes de mi vida yo ya estaba muerta.
Es muy difícil vivir sintiendo que no quieres que nadie sepa que no moriste y a
la vez ansiando que lo sepan, querer llamarlas y decirles: “no he muerto, sigo
viva y deseo volver junto a vosotras”, pero la vida, a veces, la convertimos en
una comedia o en una tragedia mucho más grave de lo que en verdad es. Fueron
los peores meses de mi vida. También lo fueron aquellos meses que viví junto a
ese hombre que me quitó mi libertad y que tan mal me trató, pero, cuando estuve
viviendo en Italia, yo me sentía destrozada por mí misma. Yo misma había
destruido mi propia vida y eso es mucho peor que saber que otra persona te la
derrumbó.
Entonces
imagino que estoy en el hospital con mucha fiebre, tosiendo hasta quedarme sin
aliento, junto a enfermeras que me cuidan sin que yo sea alguien para ellas.
Tal vez muriese y nadie me llorase. Uxía y Daniel, mi amigo médico, sabían que
yo estaba viva. Silvia también creía que yo había muerto. Me interesaba que
ella creyese que yo no vivía porque la conozco muy bien y sé que no podría disimular
delante de Agnes si sabía la verdad. Yo sabía que Agnes y Silvia cada vez
serían mejores amigas, pero lo que hice aquel 15 de octubre de 2018 fue lo más
horrible que hice en mi vida y nunca dejaré de arrepentirme de haber actuado
así. Cuando sentía que me dormía entre los brazos de Agnes, yo también estaba
convencida de que aquél era mi fin, de que partiría a la muerte y que no había
más tiempo para mí; pero no sentí miedo, al contrario, me sentí cómoda y feliz
porque estaba falleciendo entre los brazos de la persona que más quise y más
quiero en mi vida y en el único lugar del mundo que fue mi verdadero hogar.
Además, aquella tarde era preciosa. No hacía frío y un viento muy dulce mecía
las ramas de los árboles haciendo que éstas me arrullasen con una canción de
cuna que me ayudó a cerrar los ojos en paz. Aquel día yo me había encontrado
muy mal. Me había desmayado en el instituto en el que trabajo y desperté
sintiendo que no podía levantarme de donde estaba tumbada. La luz del día me
molestaba mucho y lo único que quería era ir a la aldeíña junto a Agnes para
morir allí. Yo estaba profundamente convencida de que iba a morir.
Uxía no
tenía prácticamente confianza con Agnes cuando aquello ocurrió. Casi no se conocían.
Tocaban juntas en Iauga, pero nada más. No obstante, ella seguía informándome
de lo que ocurría en la vida de Agnes. Supe cuándo ella había vuelto con
Artemisa. Conocí lo felices que eran y aquello realmente me hizo feliz a mí
porque me alejé de ellas con la intención de devolverles lo que no podían tener
si yo permanecía en la vida de Agnes; pero me dolió sentir que perdía a Agnes
sólo porque yo había pensado más en Artemisa y en ella que en mi felicidad; ésa
que había perseguido durante años. Yo siempre deseé estar con Agnes, siempre, y
nunca dejé de amarla, pero no podía soportar que ella tuviese dudas, que ella
no tuviese claro si quería estar conmigo o con Artemisa. Eso me dolía tanto que
a veces ansiaba de verdad la llegada de mi muerte. Era la única manera de
dejarla libre. El amor nos enloquece y en ese momento yo estaba perdiéndome por
sentirme tan frustrada y asustada. No podría soportar que Agnes me dejase, que
me dijese que prefería estar con Artemisa. Lo entendería, pero no podría
aguantarlo, eso me habría destrozado el alma para siempre, absolutamente para
siempre.
Cuando
sentí que la vida quería marcharse de mi interior, entonces me aferré a la
debilidad que me hace sentir mi enfermedad y deseé que ésta me llevase lejos.
Me dejé llevar por el sueño que se me había posado en los ojos, por esos mareos
que hacían temblar mi equilibrio... Prefería morir antes que vivir que Agnes me
dejase después de recuperarla, al fin, de ser feliz con ella.
Cuando
llegué a Milán con una identidad falsa, entonces supe que estaba muerta. Sí, me
sentí muerta porque, a pesar de tener una oportunidad extraña para vivir en
otro lugar siendo alguien que no era, yo me sentía muerta, me sentía muerta
porque estaba lejos de mi vida, de Agnes, de Ourense, de todo lo que me formaba
como persona, que me daba identidad. Allí, tan lejos de lo que había sido yo,
sentía que no tenía nada. Nunca pensé que fuese tan doloroso estar lejos de
Galicia y de Agnes.
Cuando
aterricé en Milán, salí del aeropuerto sintiéndome absolutamente perdida. Aquel
aeropuerto tan grande me parecía un mundo entero con sus laberintos y pasillos.
No tenía ni idea de a dónde ir. Había contactado con un amigo que vivía allí en
Milán y con el que había quedado. Él iba a alojarme en su casa hasta que yo
encontrase algún lugar para vivir. No le conté por qué había huido de mi vida.
Hacía meses que no hablábamos. Es una persona muy buena. Iba conmigo al
instituto y luego nos reencontramos en la Universidad Autónoma de Barcelona
cuando yo había ido a estudiar allí. Aquello nos unió más porque éramos dos
gallegos lejos de su tierra perdidos en un mundo desconocido. Yo casi no le
prestaba atención a la carrera porque estaba más pendiente de buscar a Agnes;
pero de esa etapa de mi vida quiero hablar en otro momento porque ahora no
tiene sentido profundizar en unos momentos tan duros en los que también me
sentí tan perdida.
Allí, en
Milán, no estaba sola. Rubén, mi amigo, que todavía vive allí y, por suerte,
está bien, me acogería en su vida con los brazos abiertos. Tenía la seguridad
de que él sólo me recibiría como amiga y eso me calmaba, pero también dudaba de
que sus intenciones para conmigo fuesen siempre así, tan limpias, porque hubo
un tiempo en el que él quería conquistarme y le salió muy mal, evidentemente;
pero, en los últimos años de nuestra vida, recuperamos el contacto, él supo que
a mí nunca me gustaron ni me gustarán jamás los hombres y entonces su manera de
tratarme cambió. Agradezco que conozca esa verdad de mí porque desde entonces
las cosas son mucho más sencillas.
Mas, cuando
llegué a Milán, sentí que se me rompía todo por dentro. No encontraba la salida
del aeropuerto que conducía a la parada de autobuses que él me había indicado y
acabé sentándome en un rincón del aeropuerto llorando hondamente. No me
importaba que a mi alrededor hubiese gente caminando para arriba, para abajo,
continuamente, con tanta prisa. A mí sólo me apetecía llorar por mi muerte. Yo
me sentía muerta, sentía que había muerto lo que yo era, porque todo eso lo
había dejado en Ourense. Había apagado el móvil, me había comprado otro con un
número distinto. Llevaba mi DNI, pero nunca decía que me llamaba Lúa, sino
María, que es mi segundo nombre, y allí a la gente le costaba menos recordar
ese nombre. Lúa era... desconocido. En aquel lugar, Lúa no era nada. No podía
ser nada.
Mi amigo
Rubén sí me llamaba Lúa, pero yo le pedí que no se dirigiese a mí con ese
nombre si había gente con nosotros y él me obedeció. Sé que incluso creyó que
yo había huido de una pareja que me maltrataba. Nunca me preguntó nada, pero lo
intuyo por cómo me trataba, por cómo me apoyaba. Pensaba que yo había escapado
de algo muy grave y, por eso, nunca me preguntó nada. Sólo esperó a que yo le contase,
pero yo nunca le expliqué nada. Me ayudó a encontrar trabajo de psicóloga en
una clínica y fue aquel trabajo lo que me mantuvo. Luego alquilé un piso
pequeñísimo cuando me recuperé de un profundo y grave brote que casi me mató y
permanecí allí durante meses, hasta que, una tarde de octubre, Uxía me llamó y
me contó que Artemisa había dejado a Agnes. Desde que me había marchado de
Ourense, sólo sabía lo esencial de la vida de Agnes. Sabía que ella y Artemisa
estaban juntas, que eran felices, que Agnes había tenido una recaída, que ni
tan siquiera podía participar en los ensayos, que Artemisa la apoyaba, pero
que, a partir de verano, las cosas entre ellas comenzaron a ir mal. Aquello me
hizo sentir ilusión, no puedo negarlo; pero no se me pasó por la cabeza, en
ningún momento, confesarle a Agnes que yo estaba viva. Cuando Uxía me contó que
Artemisa había vuelto a Barcelona, sentí que brillaba en mí una pequeña
esperanza; pero esa pequeña esperanza murió en cuanto Uxía me dijo que a ella
le gustaba Agnes y que iba a luchar por conquistarla. A Uxía tampoco se le
había ocurrido pensar que yo quisiese recuperar a Agnes. Cuando me contó con
tanta alegría que Agnes se había acostado con ella, creí que de nuevo moriría.
Me dolió tanto saber eso que, durante unos días, no quise ni hablar con Uxía e
incluso le pedí que no volviese a hablarme en su vida. No culpaba a Agnes de
nada. No estaba enfadada ni decepcionada con Agnes porque ella no sabía que yo
estaba viva y era libre de hacer lo que le diese la gana. Estaba decepcionada
con Uxía. Me había decepcionado tanto como amiga que incluso llegué a odiarla
durante unos días, pero luego entendí que no tenía motivos para sentirme así
porque yo misma había causado esa situación marchándome de mi vida
cobardemente, sin ser capaz de enfrentarme a la posibilidad de que Agnes me
dejase.
A
principios de noviembre, llamé a Uxía para pedirle perdón por cómo me había
comportado con ella y entonces me contó que Agnes no quería estar con ella
porque todavía seguía amándome. Me explicó que había pasado el puente de Samaín
en la aldeíña con ella y que Agnes había intentado comunicarse conmigo creyendo
que yo acudiría a su llamado en forma de ánima. Cuando supe eso, no pude evitar
ponerme a llorar. Uxía, cuando me oyó llorar, me dijo: “todavía está loca por
ti. Por ese motivo, le regalamos un viaje a Italia, a Milán, para que se
reencuentre contigo”. Aquello me dejó tan asombrada que no fui capaz de pensar
ni de sentir durante unos largos momentos. Uxía me preguntó entonces si no me parecía
bien la idea y yo le dije que por supuesto que me parecía bien, que era lo que
más deseaba en el mundo, pero casi no podía hablar. El llanto me ahogaba.
Agnes no me
había fallado, nunca dejó de pensar en mí, nunca me fue infiel porque su
corazón siempre me perteneció, siempre. Ella siempre me amó, siempre, pese a
ser feliz con Artemisa, pero yo siempre estuve en su alma, siempre deseó estar
conmigo. Ésa es la verdad más hermosa que existe en el mundo para mí. No hay
nada que supere la belleza de esa realidad, por muchas cosas malas que pasen en
el mundo. Que Agnes me ame es simplemente la vida para mí. No soy nada sin
ella. No pude serlo durante todos esos meses que pasé lejos de ella, durante
todos esos años en los que estuvimos separadas la una de la otra, durante
tantos años que incluso creí que ese amor había muerto para siempre; pero, al
reencontrarnos en la aldeíña hace casi dos años, vi en sus ojos negros y
profundos que ella seguía amándome. Saber que estaba con Artemisa me detuvo,
pero aquella tarde en la que nos bañamos en el Miño por primera vez después de
tanto tiempo sin hacerlo me habría lanzado a sus brazos, la habría besado
apasionadamente sin pensar en nada. No me importaba que ella hubiese crecido,
que ya no fuese aquella adolescente que tanto me enloquecía. Para mí seguía
siendo la misma mujer que siempre encontraba en las sonrisas que me dedicaba,
en sus hondas miradas, en su manera madura de actuar. Seguía siendo ella... y
siempre lo sería. No importaban los años que habían pasado.
Pero cuánto
tuve que reprimirme, cuánto, cuánto, cuánto dolor, cuánto llanto cuando llegaba
la noche, cuántos sueños tuve con ella durante esos meses en los que pasábamos deseándonos
durante todo el tiempo que estábamos juntas... y qué frágil me sentía cada vez
que ella se acercaba a mí y bailaba conmigo cogiéndome de la cintura, qué
frágil me sentía cuando la miraba a los ojos y notaba en mi sangre que ella
también me deseaba. La mañana de agosto en la que la vi tan desesperada por no
perderme, entonces creí que sería el principio de esa vida que tanto ansiábamos
vivir. Cuando noté que ella se arrimaba a mí y me besaba, entonces me deshice,
me convertí en polvo y sólo me sentí unida a ella a través de nuestras almas,
al fin envueltas en amor y pasión, al fin.
Y aún me
sigo sintiendo así cada vez que estamos juntas. Cuando en Milán nos
reencontramos, aquella noche creí que sería incapaz de entregarme a ella porque
me sentía inexperta, frágil, incluso temblaba de nervios, de emoción, de
felicidad y de arrepentimiento... pero Agnes fue tan y tan dulce conmigo, me
entregó tanto amor, tanto cariño, tanta ternura que entonces noté que nada
importaba, que había desaparecido todo, el tiempo, todo lo que había ocurrido,
y que, de nuevo, como todas esas ocasiones en las que nos amábamos, sólo
existíamos ella y yo.
Ahora soy
muy feliz. No puedo negarlo. Soy tan feliz que me siento culpable; pero, para
llegar hasta esta felicidad, lo pasé muy mal, tuve que sufrir mucho. Cuando
llegué a Italia y permanecí llorando en el aeropuerto sintiendo que ni tan
siquiera estaba yo conmigo misma, me parecía que la vida había desaparecido
para mí. Noté que Rubén me llamaba. No supe en qué lengua contestarle. Oír que
todas las personas que me rodeaban hablaban en italiano me confundía mucho. Le
respondí en gallego, pero entonces oí que él me hablaba en castellano... en
castellano. No me daba la gana de hablar en castellano, por lo que comencé a
expresarme en italiano. A partir de entonces, tenía que ser una chica italiana,
¿no? Sólo hablaba en gallego con Uxía y Daniel, pero hablaba con ellos cuando
no había nadie a mi alrededor, como si tuviese que esconder mi verdadera
identidad.
El mes de
octubre y de noviembre fueron muy duros. Estuve muy deprimida, luchando contra
mi enfermedad para poder empezar a construir allí mi vida; pero cada vez me
sentía más débil, hasta que llegó un día en el que me caí en medio de la calle,
desmayada, inconsciente. Alguien llamó a la ambulancia. Desperté en el
hospital, conectada a una máquina que controlaba el latir de mi corazón y a una
aguja que no sé qué carallo me hacía, pero me sentía tan débil que no fui capaz
de preguntar nada. Estaba sola en un sitio pequeñísimo. No me costó saber que
estaba en la UCI.
Un doctor
se acercó a mí y me preguntó cómo estaba, pero todo eso lo recuerdo como si hubiese
ocurrido en un sueño. Yo no podía hablar. No tenía fuerzas, me dolía tanto el
pecho que me costaba respirar. tenía insuficiencia respiratoria. Tuvieron que
ponerme uno de esos respiradores que ahora son tan necesarios y permanecí
inconsciente durante semanas, sedada, sumida en un sueño sin sueños. No
recuerdo absolutamente nada, pero los días iban pasando, el tiempo avanzaba sin
mí.
Una mañana
nebulosa, desperté sintiendo que había recuperado un poquiño la capacidad de
respirar, pero no podía mirar ni a mi alrededor. Estaba junto a mí el mismo
doctor que me había hablado al principio y me dijo que tenían que operarme de
urgencias, que mi vida corría peligro. Yo le asentí con la cabeza, gesticulando
con debilidad, e intenté sonreírle, pero no pude. Iban a operarme sin que
hubiese a mi lado nadie que me quisiese de verdad. Sí, estaba Rubén, pero él
tenía una vida muy ocupada, muy llena de compromisos, y no iba a perder el
tiempo cuidándome. Yo tampoco era tan importante para él.
No tenía
nada que perder. Si la operación salía mal, moriría; pero, si no me operaba,
también iba a morir. La vida que me mantenía en Milán no me gustaba, me sentía
lejos de mí misma. Aparte, todavía no trabajaba en esa clínica en la que
comencé a trabajar después de recuperarme, sino que iba haciendo trabajos que
en absoluto se relacionaban con mi vocación. No tenía nada. Si no estaba con Agnes,
sentía que no tenía nada. Si no estaba en Ourense, sabía y sentía que no tenía
hogar.
Me operaron
a mitades de diciembre o a finales. Lo cierto es que me cuesta saberlo, me
cuesta recordarlo. No importa. Después de la operación, pasé un mes en el
hospital intentando recuperarme. La operación había salido bien, pero no estaba
recuperada y los médicos no confiaban en que todo fuese bien a partir de
entonces. Tenían que asegurarse de que yo saliese bien del postoperatorio. Yo
no tenía ningún ánimo y eso se reflejaba en mi salud física. Sé que aquel brote
fue consecuencia de sentirme tan y tan tristiña. Siempre me pasa cuando estoy
tristiña que recaigo y me cuesta mucho recuperarme. Cuando me dan un disgusto o
cuando algo me afecta mucho, también me pongo enferma. Yo soy una de esas
típicas personas a las que no les pueden dar malas noticias. Ser tan y tan
sensible me afecta en mi corazón. Sé que eso me pasa desde que era niña porque
recuerdo que, cuando mis padres discutían, yo me ponía a llorar
desesperadamente, me dolía mucho el pecho, cogía fiebre. Cuando me regañaban
por algo, también lloraba muchísimo. En la escuela decían que yo era hipersensible
porque lloraba mucho por cosas que a los demás niños ni les afectaban. También tenía
mucho miedo a la oscuridad y no podía dormir si no había alguna luceciña en mi
cuarto. Eso, por suerte, se me pasó cuando tenía ocho años. No soportaba los
gritos, ni las discusiones ni que los niños insultasen o tratasen mal a otro
niño. Era la que defendía siempre a los que más problemas tenían en la escuela
y, si no conseguía hacer nada, incluso me ponía enferma con fiebre porque la
impotencia me enfermaba. Eso fue lo que me pasó con Agnes en muchas ocasiones
en la aldeíña cuando los demás niños y los chicos de fuera se metían con ella.
No podía soportarlo. Ahora siguen afectándome mucho las discusiones. Por eso
intento no discutir con nadie y, si hay problemas a mi alrededor, me marcho
antes de que la mala energía que esas situaciones provocan puedan hacerme daño.
Sin embargo, lo que más me hace perder el control es el maltrato animal. No
puedo soportar que alguien trate mal a algún animaliño indefenso. A Agnes también
le ocurre eso y a ella también le hace enloquecer que maltraten la naturaleza.
No sé por
qué he acabado hablando de esto, sinceramente. No quiero hablar de nuestro
presente porque siento que no tengo mucho que contar, que lo básico ya lo
expliqué. Sigo trabajando desde casa con los chicos a los que visitaba en el
instituto, pero tengo menos consultas que antes. Aún así, sigo teniendo
bastante trabajo y me encargaron también que hiciese de maestra de algunas
asignaturas para ayudar a mis compañeros. He de preparar tareas, corregir
trabajos e incluso exámenes... pero me entretengo mucho trabajando. No puedo
negar que me gusta trabajar y ser algo útil en estos días.
Agnes lleva
toda esta semana cavilando acerca de su trabajo y me dice que lo que puede hacer
para abrir la cafetería y no seguir perdiendo dinero es convertirla en una panadería.
Está mirando proveedores de pan a los que pueda hacerles pedidos más grandes.
Ella sí vendía pan en su cafetería, pero no vendía mucha cantidad porque
también vendía otras cosas como tartas o pastas; pero ahora dice que quiere
centrarse en la venta de pan y de empanadas para poder echar adelante su
negocio, que dice que está perdiendo mucho dinero. Quiere trabajar y está
mirando la manera de lograrlo. Yo no puedo decirle que no lo haga porque la
entiendo, mas me da miedo que salga de casa todos los días para ir a la cafetería.
No obstante, sé que no podré convencerla de que no vaya. Ella es muy
responsable y va a tomar las medidas necesarias. Incluso quiere instalar una mampara
de ésas para separarse de los clientes y va a apartar las mesas a un lado para
que nadie pueda pensar que puede tomar algo ya allí. Tiene mucha imaginación en
ese sentido y eso me gusta, pero me da miedo que esté obsesionándose con el
tema. Además, a mí me hace sentir muy cómoda y segura que ella permanezca en
casa conmigo. Yo ya no salgo para nada porque ahora ella está encargándose de
salir a comprar. Me prohíbe rotundamente que yo salga. Sí que es cierto que yo
soy más delicada que ella, pero también me protejo bastante cuando salgo. Sin
embargo, la semana pasada le di la razón enseguida cuando empecé a encontrarme
tan mal, que tuve mucha fiebre e incluso mucho cansancio, pero, por suerte, no
me pasa nada. Lo único que tengo es una pequeña recaída de mi enfermedad, pero
ahora ya me encuentro mucho mejor.
No me
imagino cómo será todo cuando ya podamos comenzar a salir. Me pongo muy
nerviosa cuando pienso en ese momento. Sí que es cierto que podremos tomar
precauciones para no infectarnos, pero no es del todo seguro que estemos del
todo protegidos. Además, a partir del domingo van a comenzar a salir los niños
y eso me pone nerviosa también. Se lo merecen, pero espero que los padres sean
responsables. Sí que lo serán, pero es que creo que todavía es demasiado pronto
para que la gente comience a salir a la calle sin motivo. También es verdad que
aquí en Galicia, y más concretamente en Ourense, no hay muchos casos, pero me
da miedo que comience a haberlos ahora que somos una de las Comunidades
Autónomas que menos casos tiene... Espero que sea así hasta el fin de toda esta
pesadilla.
Estoy
intentando ayudar a Agnes a escribir su vida porque pienso que su historia no
puede quedar en el olvido, pero a ambas nos cuesta mucho tener inspiración.
Creo que esto que está ocurriendo nos afecta de ese modo. No estamos mal porque
vivir juntas es una bendición, es el deseo que siempre tuvimos, pero sí que nos
cuesta mucho concentrarnos. Con la música no nos pasa. Con la música nos sucede
al contrario. Incluso estamos tocando las canciones de siempre y de súbito a
alguna de las dos se le ocurren versos nuevos y comenzamos a componer nuevas
canciones. A mí me dio por tocar piezas con el piano que, la verdad, son
bastante nostálgicas y más de una vez hice llorar a Agnes con la música que
toco; pero es lo que me sale ahora... y he subido vídeos en mi canal de Youtube
con mis canciones, con composiciones nuevas y también tocando versiones de
canciones que me gustan mucho y que, con el piano, suenan tan distintas, tan
bonitas. En algunos de esos vídeos, también canto. En esos momentos me siento
lejos de todo, a solas con la música, y no me acuerdo del tiempo ni de lo que
está ocurriendo... Hice una versión de la canción de Riazor de Amaral y tuve
que repetir varias veces esa grabación porque no podía evitar emocionarme... «Media
noche en el acantilado, yo llego tarde, tú estás esperando ya frente a las olas
imaginando cómo sería dar el salto... Hoy hace más de un millón de años,
nadamos en las playas de Riazor... Agosto de calor, septiembre de tormenta...
Dos meses antes de que aparecieran aquellas manchas de marea negra entre tu
corazón y mi cabeza...» Es una canción que habla de lo que pasó con el
Prestige, pero a mí me parece que ahora va muy en consonancia con lo que estamos
viviendo. La frase «hoy hace más de un millón de años, nadamos en las playas de
Riazor» me parece que habla de la vida que teníamos antes de que ocurriese
esto. Siento tantas ganas de llorar cuando escucho esta canción... Además, hay
muchas estrofas que me recuerdan a todo lo que viví en Italia y luego me hacen
sentir esperanzada... «Prefiero saltar de una vez sin mirar y quiero que tú me
sigas...»
Es algo que
no sabemos explicar, que nadie esperaba, que nos está haciendo daño sin que lo
sepamos porque lo que llevamos por dentro está silencioso como una noche en las
aldeíñas de las montañas... ¿Por qué? ¿Quién pagaría para que todo volviese a
la normalidad que teníamos antes, esa normalidad que, sin embargo, tanto nos
agobiaba? Yo desde luego que pagaría para que volviese una parte de esa
normalidad, pero no toda, no por mí, sino por la Tierra. El planeta ahora está
resurgiendo de la enfermedad que nosotros mismos le ocasionamos, pero creo que
el daño que le hemos hecho a la Tierra ya es irreversible. Leí que nuestra
energía tiene mucho que ver con lo que vive el planeta, que muchas enfermedades
se las transmitimos a los animales... y viceversa, porque todo está enfermo,
todo, y curar tantas vidas en peligro de extinguirse ya es imposible. Curar el
planeta de la sequía que sufre, de lo contaminado que está todo también lo es.
¿Y ahora nos quejamos porque un bichiño amenaza nuestra vida? Estamos detenidos
por él, el aire está limpiándose. Qué bonito sería todo si permaneciésemos
detenidos durante más tiempo. El aire sería limpio para siempre, los animales
correrían libres, cantarían los pájaros con más armonía, los ríos bajarían
limpios de las montañas, desembocando en el mar, libres también. Y podríamos
respirar hondamente sin sentir que entra en nuestros pulmones una infinita
cantidad de partículas dañinas.
Mas eso es
imposible. Necesitamos vivir, volver a lo que teníamos... pese a hacer daño, tanto
daño que no podremos recuperar todo lo que estamos perdiendo. Tenemos que
concentrarnos en nuestras vidas y agradecer que estamos bien, es cierto; pero
tampoco puedo evitar llevar mi mirada más allá de todo esto y pensar en general
en nuestra presencia en el mundo... y muchas veces me pregunto por qué estamos
aquí, qué falta le hacía a la Tierra que nosotros existiésemos... por qué nos
crearon si estamos destrozando nuestro planeta. Yo intento ser respetuosa con
el medio ambiente, pero no dejo de ser humana y la especie humana es
precisamente la que está poniendo en peligro nuestra Tierra... nuestra Madre
Tierra. Cuando no sabíamos qué hacía daño, actuábamos erróneamente. Hasta saberlo,
estábamos haciendo daño. Por mucho que intentemos no tirar residuos o plásticos
a la basura, aún así estamos haciendo daño porque estamos aquí.
Sé que hoy
no estoy muy positiva. Tengo la regla y eso me hace estar más sensible, pero
estos pensamientos siempre los tuve en mi mente, desde que era adolescente y
veía cuántas injusticias estábamos cometiendo con nuestro hogar, tan hermoso
que es, y nunca pude evitar que todo eso me afectase. Suerte tengo de estar con
una persona que piensa como yo en ese sentido. Incluso yo he dejado de comer
carne desde que estoy con Agnes. Está costándome, pero estoy consiguiéndolo. No
estoy haciéndolo porque ella me obligue ni me influencie, sino porque sé que
con ella me resultará más fácil dejar de comer carne. No como carne, pero sigo
comiendo pescado. Eso va a costarme más porque a mí me gusta muchísimo el
marisco (y más siendo gallega), el atún... y el queso tampoco soy capaz de
dejarlo. Agnes tampoco, pero ella ni tan siquiera come pescado o marisco,
aunque alguna vez ha hecho alguna excepción, pero es que eso aquí es muy
complicado... y también recuerda que su abuelo vivía precisamente de la pesca,
de la pesca viven muchas familias en Galicia y ella con ese tema sí tiene más
dudas y es más permisiva, pero con la carne de los mamíferos o de las aves...
con eso es muy intransigente. Me dice: “¿cómo voy a comer ternera si el animal
que más quise en mi vida fue mi vaquiña, la Terriña?” Y tiene mucha razón. No
sé por qué yo no me atreví a hacer esto. No está resultándome tan complicado.
Además Agnes cocina tan bien todos esos platos de cuchara, las lentejas, los
garbanzos, los guisantes con patatas, las empanadas de verdura, las lasañas
también de verduras, todos los arroces que sabe cocinar... Es una delicia tener
una cocinera tan buena conmigo, eso no puedo negarlo. Tengo muchísima suerte,
la verdad.
El sábado
pasado, Agnes y yo (¿quién va a ser si no?) nos bebimos una botella entera de
Godello. Comenzamos con una cunca cada una y ambas dijimos: “no beberemos
mucho”, pero luego Agnes se echó otra, asegurándome: “es la última”, pero luego
yo me eché otra, luego Agnes dijo: “ya que estamos... la tercera, que sí ya es
la última”, luego ya yo también me eché otra... y ni última ni nada. Acabamos
con la botella. Cuando quedaba sólo el culiño de la botella, Agnes me preguntó:
“ya la terminamos, ¿no?” Y yo no pude negarme. Ya me había subido muchísimo. Me
daba vueltas todo, veía con nieblas y estaba muy contentiña. Notaba también que
Agnes se reía con mucha facilidad y que no conseguía mirarme a los ojos. Tenía
la mirada esquiva. Ninguna de las dos se había intentado levantar de la silla,
pero sabía que nos costaría mucho mantener el equilibrio. A mí el vino me sube
enseguida y mucho. A Agnes también le pasa, pero creo que ella tiene más
aguante que yo. Ella, en las foliadas, en las fiestas, bebe muchísimo y yo
siempre le digo que no beba tanto porque puede sentarle mal, pero no me hace
caso. Y, evidentemente, luego en casa no deja de lamentarse por beber tanto. No
obstante, aquella noche yo sentía que a ambas nos había subido demasiado.
Cuando intentamos levantarnos de la silla, entonces Agnes se asió a la mesa
mientras comenzaba a reírse diciéndome: “ay, Luíña, no puedo caminar”, y qué
risa nos dio a las dos cuando yo intenté levantarme también para ayudarla y
perdimos juntas el equilibrio en la entrada de la cocina. Menos mal que ninguna
de las dos llevaba nada en las manos. Fue una caída muy tonta, pero no pudimos
evitarla y creo que Agnes se dejó caer entre mis brazos a propósito. Luego, en
el suelo, ambas nos reíamos como si tuviésemos en el cuerpo toda la risa del
mundo. Yo, haciendo broma, le dije: “te llevaré arrastrando a la habitación y eso
de la cena ya lo recogeremos mañana” y entonces comencé a tirar de sus brazos mientras
intentaba incorporarme. Ella se levantó del suelo y me cogió en brazos de
súbito, como si yo no pesase nada, y yo sentía que temblábamos las dos. Pensaba
que me llevaría a nuestra cama, pero de repente noto que me tira al sofá y que
se acuesta a mi lado. No sé qué nos pasó en ese momento, pero yo no dominaba lo
que hacía ni lo que decía. Recuerdo que le dije: “no quiero tenerte al lado,
sino encima o debajo... Escoge dónde quieres estar” y ella me contestó: “en las
estrellas, quiero que me lleves a las estrellas, que estemos juntas allí” y
enseguida perdimos el control de nuestros sentimientos, de nuestro cuerpo, de
todo, e hicimos el amor en ese momento como si hiciese siglos que no estábamos
juntas. Aquella vez me recordó a la primera noche que vivimos en mi casa,
cuando la invité a cenar y luego vivimos esos momentos tan hermosos e intensos.
El vino también nos acompañaba en ese momento, volviéndonos más frágiles y
sensibles, y también era de noche, estábamos lejos de todo, ella y yo en
nuestro mundo. No sé cuánto tiempo estuvimos así, amándonos de esa manera tan
entregada y enloquecida, pero sé que no nos bastaba con todos esos momentos de
pasión. Cuando acabamos la primera vez, Agnes me cogió de la mano, tiró de mí y
me llevó a nuestra cama y me dijo que no quería parar, que, si por ella fuese,
permanecería la noche toda conmigo, así, disfrutando de la vida de esa manera
tan íntima, y no teníamos nada que hacer al día siguiente... por lo que no sé a
qué hora nos fuimos a dormir. Sé que estaba ya a punto de amanecer cuando
cerramos los ojos. Al día siguiente, ninguna de las dos estaba para nada. Ambas
teníamos un dolor tremendo de cabeza, pero nos sentíamos muy contentas. El
dolor de cabeza se pasó con una infusión y yo me tomé una pastilla, y ya está,
luego fue todo bien. A la tardiña estuvimos hablando con Silvia y le contamos
entre risas lo que nos había pasado la noche anterior. Ella se rió y nos
confesó que estaba conociendo a algunos hombres por las redes sociales y que
incluso llegó muy lejos con alguno de ellos. Nos dijo que era para pasar el
tiempo, pero que no quería tener nada con nadie. Ella no cree en el amor. Dice
que el amor verdadero es el que tenemos nosotras y sabe que, ahora mismo, no va
a encontrar a nadie que la quiera como ella quiere que la quieran. Silvia es
muy complicada en ese sentido, pero deseo que también pueda ser feliz con otra
persona que le haga sentir única. Se lo merece.