Martes, 6 de
agosto de 2019
Cando os anos
pasan, as lembranzas comézanse a mesturar na nosa memoria e, cando tentamos
lembrar un momento concreto do noso pasado, este aparece envolto en brétemas
que lle tiran a súa cor e o seu brillo. O que me sucede cos recordos
pertencentes á miña adolescencia é que están claros e, asemade, confusos na
miña memoria; mais teño a sorte de que eu deixei reflectida no meu diario
persoal unha gran parte deses intres que, se non estivesen escritos, se terían
perdido na inmensidade do esquecemento. Tamén me axudaron a lembrar moito os
escritos de Lúa que puidemos recuperar, nos que ela fala tan sinceramente da
meirande parte dos seus sentimentos e dos momentos que ela e máis eu
compartimos. Tamén fala da súa vida, é evidente, pero parece que teñan máis
importancia para ela esas tardes de verán que tanto nos uniron, que tanto nos
axudaron a coñecernos. E dunha desas tardes quero falar porque agora me parece
que eses recordos están máis fortes na miña memoria, confusos e desesperados
por saíren á luz, para voaren lonxe do silencio no que os mantiven agochados.
Lúa explicaba que
ela marchou a san Xenxo porque a súa nai desexaba pasar os derradeiros días das
súas vacacións na praia. Nas últimas verbas que transcribín de Lúa, ela falaba
dese momento tan bonito no que nos bicamos por primeira vez. Despois desa
noite, ela foise. A escuridade quedou pendendo da súa ausencia e a min
parecíame que, de súpeto, chegara a invernía porque un frío moi profundo me
domeou cando, ao día seguinte, me dixeron que ela xa non estaba. Por que
marchou tan rápido? Nin tan sequera tiven tempo para despedirme dela. Ao saber
que non estaba, pecheime no meu cuarto e comecei a chorar de rabia, pois ela
non me dixera que se iría. Eu pensaba que poderiamos compartir todos os días de
agosto que aínda nos restaban por diante, pero, non, ela foise e eu sentía que
tiña moitas cousas que dicirlle. Amais, ese día, miña nai estaba moi estraña
comigo. Non me miraba aos ollos. Eu sabía que ela nos vira chegar a noite
anterior, pero eu tampouco cría que, polo feito de vernos chegar xuntas, xa tivese
que adiviñar todo o que pasara; mais todo comezou a ser distinto a partir desa
noite, dese momento.
Miña nai
descubriume chorando de impotencia e preguntoume milleiros de veces por que
choraba, insistiume en que fose con ela á casa dunha veciña para axudala a
facer non sei que, eu negueime con xenreira e corrín ao bosque porque nese
momento non quería ver a ninguén. Por primeira vez na miña vida, actuaba coma a
adolescente que era. Por primeira vez na miña vida, contesteille de moi malas
maneiras á miña nai pedíndolle que me deixase en paz e que nin tan sequera me
procurase. Evidentemente, miña nai enfadouse moitísimo comigo e prohibiume saír
da casa, pero eu non lle fixen caso e, cando ela estaba despistada, saín sen
facer ruído, pulando pola fiestra, escapándome a través da tarde cara ao
bosque. E foi o principio da fin.
Eu estaba moi
namorada, moitísimo, e dábame rabia sentir ese sentimento porque ese sentimento
facíame desexar desesperadamente estar con Lúa, falar con ela, poder compartir
con ela todo o que pensabamos, o que nos gustaba, o que sentiamos, e saber que
non a vería ata o ano seguinte entolecíame, facíame devecer voar a Ourense para
arrincala da súa vida ou a onde quer que estivese, porque a necesitaba, pero
non o podía explicar, non llo podía dicir a ninguén, e sabía que non llo
podería contar nunca a ningunha das persoas que me coñecían e que me querían.
Sentíame rexeitada por todos eles sen dicirlles ren, só porque sabía que eles
non me aceptarían. Aquel domingo tan horríbel, fun plenamente consciente de can
diferente era, de que a miña vida sería difícil sempre simplemente pola miña
maneira de amar. Era diferente, era inaceptábel para todos, e tería que morrer
nese silencio que acalaría ao meu corazón. Iso foi o que me fixo sentir tanta
xenreira, o que me fixo contestarlle tan mal á miña nai. Eu, que sempre fora tan
boíña e silandeira, educada e considerada, de repente me convertera nunha
rapaza que non domeaba as súas verbas. E miña nai sabía perfectamente o que me
pasaba con Lúa e sei que o soubo sempre sen que ninguén llo tivese que dicir,
porque ela tamén sabe ver máis alá dos ollares das persoas, sabe ouvir no
silencio esas verbas que se pensan.
Eu con Lúa tiña
falado todo aquilo que nunca chegara a falar con ninguén. Antes de compartirmos
eses momentos tan bonitos, falaramos de calquera cousa, entrabamos no muíño
para agocharnos dos demais, agochabámonos tamén no meu hórreo e falabamos
durante horas, de todo. Ela falábame da súa vida en Ourense, do que pensaba,
falábame do que sentía, pero sen dicirme directamente que me quería, só
lanzándome indirectas que eu entendía perfectamente. Por tímidas e medorentas,
tardamos moito tempo en ser sinceras, pero, ás veces, falaban por nós moito
máis os nosos ollos cás nosas verbas, e ficabamos ollándonos en silencio,
sorrindo levemente, coma se de súpeto se tivesen esgotado todas as palabras, e
aquilo era falar de verdade.
Por que me doe
tanto que ela non estea? Porque, índose ela, foise a posibilidade de entenderme
con alguén mesmo nos silencios máis ruidosos, porque se foi con ela esa chea de
lembranzas temperadas que tanto me acolleron sempre, e foise con ela o vivido,
as ganas de seguir vivindo, de seguir soñando, porque, malia non estarmos
xuntas como parella, estou segura de que o que compartiriamos sería moito máis
intenso que calquera lembranza, e porque marchou con ela esa parte de min que
só ela coñeceu, porque se levou consigo a esa rapaza que empezaba a amar, que
estaba a aprender a aceptar a súa sexualidade, a descubrir que bonito podía ser
gardar un segredo tan importante con outra persoa, porque se levou esa nena que
se fixo muller tan rapidamente, case coma se non tivese dereito a ter
infancia... porque a ninguén lle podo falar deses momentos porque ninguén os
coñece como ela. E, cando o ano pasado nos reencontramos, sentín que
recuperabamos esas conversacións que deixaramos no ar había tantos anos.
E aquel agosto si
volvín vela, xaora que volvín vela. Pode parecer todo moi confuso, seino. Sei
que, hai tempo, dixen que ela me confesou que sabía que a miña nai me afastaría
de Galiza porque me quería enviar a estudar fóra. Iso si pasou, pero noutro
momento do verán, non na derradeira noite das festas da nosa aldea. Pasou, pero
dá igual cando. Ela sempre o soubo, pois era consciente de que miña nai coñecía
o noso segredo, pero nunca foi capaz de dicirmo. Non importa xa. O tempo
levouse a importancia e a concreción dos feitos.
E eu sempre souben
que estaba con ela, malia non termos confesado a verdade, malia agochar o nome
do que sentiamos, pero con ela falei como con ninguén. Non volvín falar da
vida, da morte, de todo o que hai na vida como falei con ela de todo,
absolutamente de todo. Compartín con ela non só verbas, senón tamén momentos de
música nos que compoñiamos xuntas. Eu aprendinlle a repenicar mellor na
pandeireta. Ela sabía tocar, pero fallábanlle técnicas que eu lle ensinei. Ela
falábame de cousas que a min me parecían moi afastadas do meu mundo.
E, ademais,
ocorreron outras cousas que Lúa escribe moi ben eiquí nas seguintes verbas, e
belaeiquí creo que está a explicación de todo:
Sábado, 12 de
agosto de 1989:
Estou escribindo
vendo a danza das ondas, ouvindo o ruxido do mar, baixo a luz avelaíña do
solpor, tan dourada e tenra, que se afunde no mar. As rochas ao lonxe son a
fronteira entre o mundo dos soños e da realidade. Paréceme que o mundo se teña
detido. Non hai mundo. O agora é un segundo que non pasa. Síntome retida niste
intre que non pasa. Sinto que non hai futuro e que o pasado é unha ilusión.
Escribo estas verbas cun horríbel nó na gorxa que me aperta a cachola, pero non
quero chorar porque, se choro, non poderei escribir, as bágoas farán distas
letras un borrón, unha brétema, e estou cansa de brétemas, de que haxa brétemas
na miña vida, brétemas e escuridade, porque agora non sei que poderá ocorrer se
todo se estragou dista maneira. E todo foi por culpa miña. Eu desencadeei todo
isto, ista lea da que non sei como saír. Só agardo que ela me poida perdoar,
que nunca me garde rancor por ren. Non podería aturar que ela estivese
decepcionada comigo.
Levo unha semana insistíndolle
á miña nai en que volvamos á aldeíña, que eiquí eu me aburro moito e que quero
estar cos meus amigos; pero miña nai non me fai caso. Pensa que só teño
caprichos de adolescente e que na aldeíña xa estivemos moito. Escribinlle
algunhas cartas a Agnes, pero non sei se llas poderei enviar porque me pon medo
a que a súa nai as poida abrir e ler. Non ten por que ocorrer, pero ocorrería,
seino, e sobre todo agora. Agora sei que ela nunca poderá recibir as miñas
cartas e tampouco poderá contestar ás miñas chamadas. Aínda vivirá na aldeíña
durante uns meses, ata que cumpra catorce anos e teña rematada a escola. E todo
foi porque eu teimei en chamala en falar con ela sen saber que miña nai ouviría
a nosa conversación, por insistir en que falásemos malia estar Anxiños preto
dela, pero as verbas escapábanse dos nosos beizos sen que as puidésemos reter.
E Agnes non podía saber que todo remataría así. Agora sei que ela o intúe,
aínda que a súa nai non llo dixo, pero dirao dentro de ren e eu síntome tan
culpábel...
Foi o mércores. Eu
saín de eiquí e fun a un bar onde tiñan un teléfono. Despois de pedirlle á dona
do sitio que me deixase chamar, crendo que estaba protexida pola soidade que me
rodeaba, chamei a Agnes suplicando que fose ela quen contestase á miña chamada.
Cando ouvín a súa voz, quedei sen azos para falar porque caeu enriba miña toda
a nostalxia que sinto por ela dende que nos separamos e, durante uns segundos,
non puiden falar, fiquei en silencio, ouvindo o eco que ela deixara na miña
memoria ao contestar. A súa voz soaba suave, pero eu ouvín moita tristura nela.
Cando a chamei, cando dixen o seu nome, pronunciou o meu nome sorrindo con
bágoas. Puiden imaxinar perfectamente como brillarían os seus ollos neses
momentos e o sorriso que lle adornaría a faciana. Que bela estaría.
“Ola, Agnes, son
eu, si. Podes falar?” Pregunteille tendo medo a que ela me dixese que naquel
momento non podía falar, pero díxome que si baixando o volume da súa voz.
Díxome que a súa nai estaba na cociña, pero que nos podía ouvir falar e díxomo
con medo, pero tamén con ese ton de voz que nace da emoción que sentes cando
compartes un momento secreto cunha persoa especial, que sabes que ese momento
só é de ti e dela.
“Preciso dicirche
moitas cousas, pero non sei por onde comezar e non teño moito tempo” díxenlle a
piques de poñerme a chorar. Ela riu suavemente e contestoume: “a min tamén me
gustaría dicirche moitas cousas, Luíña.”
“Quero voltar ao
teu lado, creme, quero voltar á aldeíña para compartir contigo estes días.
Estou a piques de convencer á miña nai de que volvamos á aldeíña, pero non sei
se o vou conseguir porque ela di que na aldeíña estivemos moitos días xa. A min
non mo parece.”
Ela quedou en
silencio durante uns intres. Intuín que algo ocorría ao seu redor, pero non
calei, seguín falando, e foi daquela cando habería de ter calado:
“Sei que isto non
está ben para ninguén, pero o que importa é o que sente o noso corazón, Agnes,
e eu xúroche que, cando poidamos construírmos a nosa vida, entón ti e máis eu
viviremos nun recuncho de eiquí, de esta terra, no que ninguén poida ollarnos
con desconfianza, no que poidamos ser libres na nosa vida sen sentirmos medo a
que nos descubran. Xúroche que loitarei para que poidamos ser felices ti e máis
eu. Sei que ti e máis eu temos que estar xuntas, sentino hai ben anos.”
Entón, ela,
baixando aínda máis o volume da súa voz, díxome:
“Eu tamén quero
estar contigo, Lúa, pero habemos de ter coidadiño. Habemos de andarnos con tino
porque é moi sinxelo que nos descubran e, se nos descobren... Non sei que
poderá ocorrer, pero non será nada bo, intúoo. Teño a intuición de que me vai
pasar algo, Lúa, e non sei o que é. Coa miña nai non podo falar. Hai algo
punxente entrambas e non lle podo falar practicamente de ren. Vexo decepción e
tristura nos seus ollos e a súa mirada faime dano. Non me fala igual dende o
sábado, dende esa noite na que nos viu chegar xuntas. Teño moito medo, Lúa.
Creo que sabe o que pasa entre ti e máis eu e non quero que iso pase. Sinto
vergonza e moitísimo medo. Estarréceme a posibilidade de que a miña nai o saiba
todo.”
aquelas verbas
fixéronme moito dano porque de súpeto sentín que eran as únicas que describían
a nosa realidade. Si, Anxiños coñecía o que ocorría entre Agnes e máis eu e xa
non había volta atrás. E, nese momento, tamén o estaba a coñecer a miña nai.
Apareceu de
repente. Non me mirou practicamente. O único que me pediu foi: “dille a Agnes
que chame á súa nai. Preciso falar con ela.”
Miña nai estaba
nerviosa e eu non souben que facer. Agnes tamén ouvira as palabras da miña nai
e, moi frouxiño, díxome: “faille caso, Lúa. Non lle contestes nin ren.”
Eu deille o
teléfono á miña nai e, daquela, os momentos convertéronse nun remuíño de verbas
interrompidas, de bágoas agochadas e retidas. Miña nai, cando soubo que Anxiños
estaba ao outro lado da liña, díxolle sen perder tempo: “has de facelo,
Anxiños. Non podes agardar máis, tes que facer o que tiñas pensado facer. Si, sei
que agora é complicado que marche, pero ha de facelo canto antes, non perdas
tempo. Si, na primavera é unha boa época, pero eu faríao antes. Que van dicir
os veciños? Agnes non pode seguir vivindo alí contigo. Se o sabes ti, axiña o
saberán todos porque alí son moi rexoubeiros todos e vante abafar a preguntas.
Anxiños, sei que é a túa filla, pero has de vixiar a súa dignidade. Ela non
pode estar nun sitio no que a rexeitarán. Ten que curarse antes.”
Esas últimas
verbas fixéronme un dano que non se pode describir; un dano que aínda berra por
dentro de min. Curarnos? Curarnos de que? Eu non estou doente por amar a Agnes
e ela tampouco o está por quererme a min. Non estamos doentes. Sinxelamente
querémonos e iso non é ningunha doenza. Non sei de onde quita esa idea a miña
nai. Si, si que o sei. Quitouna dos cregos, da Igrexa, da Biblia, de todas esas
parvadas que o crego di na misa. Por que? Por que unha relixión que está feita
para acollernos a todos nos rexeita desa maneira? Non somos persoas enfermas,
carallo! E, se ese deus do que falan tan ben fose realmente un deus de amor,
entón non nos rexeitaría, é máis, nunca nos tería creado así, desta maneira. Eu
non creo nese deus, non podo crer nun deus que rexeita as súas creacións, os
seus fillos. Iso non é un deus de amor.
Entón, cando miña
nai colgou o teléfono, colleume con forza do brazo e case que me arrastrou á
rúa. Eu queríalle pedir que fósemos á aldeíña para que Agnes e máis eu nos
puidésemos despedir, pero non podía falar. Miña nai tampouco me dicía ren.
Ambas as dúas tiñamos bágoas nos ollos, pero ningunha se atrevía a romper a
chorar. Chegamos á casa e ela ceiboume, pero eu, no canto de quedar falando con ela,
corrín ao meu cuarto e boteime a chorar deitada na cama. Sabía moi ben por que
choraba. Choraba porque nos descubriran, porque Anxiños enviaría a Agnes a xalundes
e xa non nos poderiamos volver ver, morrerían todos os nosos soños, non
poderiamos loitar por esa vida que queriamos construír. Rematara todo e eu
tiven a culpa.
Choraba porque non
podía saber que estaba a ocorrer na casa de Agnes, porque sabía que ela non
podería aturar a tensión que sentía a súa nai, porque a ela precisamente, a
ela, que ama tanto a súa aldea e é tan feliz alí, a enviaría lonxe, lonxe de
eiquí. Nese momento era plenamente consciente de que estaban a piques de
esnaquizar a vida de Agnes, e non sabía como o podía impedir. Tiven medo por
ela, polo que lle puidese ocorrer fóra de Galiza, lonxe do lugar no que ela é
parte da terra, lonxe do seu único fogar. Non lle podían facer iso, non. Foi
esa certeza a que me fixo erguerme da cama e correr deica a miña nai e comezar
a pedirlle case a berros que impedise que Anxiños enviase lonxe de Galiza a
Agnes. Miña nai ollábame coma se non me coñecese, abraiada e tristeiriña, pero
non me contestaba con verbas, só cos ollos cheos de interrogantes; mais eu non
calaba e seguín pedíndolle que o evitase, dicíndolle que Agnes non podería
estar ben se a afastaban do seu fogar. Á fin, miña nai, incapaz de mirarme aos
ollos, díxome: “iso é decisión de Anxiños. Se Anxiños quere enviar a estudar
fóra a Agnes, nin ti nin eu nos podemos meter. É a súa nai e ela saberá o que
máis lle convén á súa filla.”
Estudar fóra?
Despois de todo, a miña nai pretendíame enganar? Eu sabía perfectamente que
aquilo non era certo. Non a enviarían a estudar fóra, non; pero tampouco lle
podía dicir á miña nai por que sabía que aquilo non era certo. Entón, sen case
pensar no que dicía, pedinlle que me levase á aldea para que me puidese
despedir dela. Rogueille que me levase á aldeíña e me permitise estar alí uns
días para despedirme dela. Miña nai negoumo enerxeticamente coa testa, pero,
máis tarde, díxome que poderiamos ir á aldeíña a fin de semana vindeira coa
escusa de vivirmos unha festiña que van celebrar polo aniversario dunha veciña,
pero que marchariamos ao día seguinte. Non obstante, miña nai advertiume de que
vixiaría todos os meus movementos, que non me deixaría soa en ningún momento; mais
iso non me estarrece. Sei que Agnes e máis eu conseguiremos atopar un recuncho
no que ninguén nos poida ver nin ouvir. Non sei se ela coñece o que vai
ocorrer, pero eu téñoo que dicir, téñolle que contar o que pensan facer con ela
para que poida planificar unha maneira de evitalo.
Síntome tan
estraña na miña propia vida... Dóeme o peito e coido que estas experiencias
están a me facer máis dano; mais non quero morrer sen ter bicado a Agnes por
derradeira vez. Pode que a xente pense que o noso é un amor de adolescentes,
pero eu sei que iso non é certo. É un amor antigo que traspasa fronteiras, que
vai máis alá do físico. Con ela teño vivido os mellores momentos da miña vida, con
ela teño mantido as conversacións máis fermosas e profundas que puiden manter
con ninguén. Ela enténdeme como ninguén. Ninguén me puido comprender como ela e
sei que ela sente que eu a entendo mellor que ninguén. Coido que, dende que a
súa avoa marchou, nunca se volveu sentir tan comprendida como comigo. E, seica,
se un amor é forte e verdadeiro, nin o tempo nin a distancia conseguirán
desfacelo; pero arestora cústame moitísimo ter esperanzas. A sociedade toda
está na nosa contra. O noso é o que está mal, cando o mundo enteiro está cheo
de guerras, de inimizades, de odio... Cando ninguén se quere. Nun mundo así, o
amor entre dúas persoas do mesmo sexo xamais se tería que rexeitar, xamais.
Traducción:
Martes, 6 de
agosto de 2019
Cuando los años pasan, los recuerdos comienzan a mezclarse en nuestra
memoria y, cuando intentamos rememorar un momento concreto de nuestro pasado,
éste aparece envuelto en brumas que le quitan su color y su brillo. Lo que me
sucede con los recuerdos pertenecientes a mi adolescencia es que están claros
y, a la vez, confusos en mi memoria; mas tengo la suerte de que yo dejé
reflejada en mi diario personal una gran parte de esos instantes que, si no
estuviesen escritos, se habrían perdido en la inmensidad del olvido. También me
ayudaron a recordar mucho los escritos de Lúa que pudimos recuperar, en los que
ella habla tan sinceramente de la mayor parte de sus sentimientos y de los
momentos que ella y yo compartimos. También habla de su vida, es evidente, pero
parece que tengan más importancia para ella esas tardes de verano que tanto nos
unieron, que tanto nos ayudaron a conocernos. Y de una de esas tardes quiero
hablar porque ahora me parece que esos recuerdos están más fuertes en mi
memoria, confusos y desesperados por salir a la luz, para volar lejos del
silencio en el que los mantuve escondidos.
Lúa explicaba que ella se marchó a san Xenxo porque su madre deseaba
pasar los últimos días de sus vacaciones en la playa. En las últimas palabras
que transcribí de Lúa, ella hablaba de ese momento tan bonito en el que nos
besamos por primera vez. Después de esa noche, ella se fue. La oscuridad se
quedó pendiendo de su ausencia y a mí me parecía que, de súbito, había llegado
el invierno porque un frío muy profundo me dominó cuando, al día siguiente, me dijeron
que ella ya no estaba. ¿Por qué se marchó tan rápido? Ni tan siquiera tuve
tiempo para despedirme de ella. Al saber que no estaba, me encerré en mi cuarto
y comencé a llorar de rabia, pues ella no me había dicho que se iría. Yo
pensaba que podríamos compartir todos los días de agosto que aún nos quedaban
por delante, pero, no, ella se fue y yo sentía que tenía muchas cosas que
decirle. Además, ese día, mi madre estaba muy extraña conmigo. No me miraba a
los ojos. Yo sabía que ella nos había visto llegar la noche anterior, pero yo
tampoco creía que, por el hecho de vernos llegar juntas, ya tuviese que
adivinar lo que había pasado; mas todo comenzó a ser distinto a partir de esa
noche, de ese momento.
Mi madre me descubrió llorando de impotencia y me preguntó millones de
veces por qué lloraba, me insistió en que fuese a casa de una vecina para
ayudarla a hacer no sé qué, yo me negué con rabia y corrí al bosque porque en
ese momento no quería ver a nadie. Por primera vez en mi vida, actuaba como la
adolescente que era. Por primera vez en mi vida, le contesté de muy malas
maneras a mi madre pidiéndole que me dejase en paz y que ni tan siquiera me
buscase. Evidentemente, mi madre se enfadó muchísimo conmigo y me prohibió
salir de casa, pero yo no le hice caso y, cuando ella estaba despistada, salí
sin hacer ruido, saltando por la ventana, escapándome a través de la tarde
hacia el bosque. Y fue el principio del fin.
Yo estaba muy enamorada, muchísimo, y me daba rabia sentir ese
sentimiento porque ese sentimiento me hacía desear desesperadamente estar con
Lúa, hablar con ella, poder compartir con ella todo lo que pensábamos, lo que
nos gustaba, lo que sentíamos, y saber que no la vería hasta el año siguiente
me enloquecía, me hacía ansiar volar a Ourense para arrancarla de su vida o a
dondequiera que estuviese, porque la necesitaba, pero no podía explicarlo, no
podía decírselo a nadie, y sabía que no podría contárselo nunca a ninguna de
las personas que me conocían y que me querían. Me sentía rechazada por todos
ellos sin decirles nada, sólo porque sabía que ellos no me aceptarían. Aquel
domingo tan horrible, fui plenamente consciente de cuán diferente era, de que
mi vida sería difícil simplemente por mi manera de amar. Era diferente, era
inaceptable para todos, y tendría que morir en ese silencio que acallaría mi
corazón. Eso fue lo que me hizo sentir tanta rabia, lo que me hizo contestarle
tan mal a mi madre. Yo, que siempre había sido tan bueniña y silenciosa, tan
educada y considerada, de repente me había convertido en una chica que no
dominaba sus palabras. Y mi madre sabía perfectamente lo que me pasaba con Lúa
y sé que lo supo siempre sin que nadie tuviese que decírselo, porque ella
también sabe ver más allá de las miradas de las personas, sabe oír en el
silencio esas palabras que se piensan.
Yo con Lúa había hablado de todo aquello que nunca había llegado a
hablar con nadie. Antes de compartir esos momentos tan bonitos, habíamos
hablado de cualquier cosa, habíamos entrado en el molino para escondernos de
los demás, nos escondíamos también en mi hórreo y hablábamos durante horas, de
todo. Ella me hablaba de su vida en Ourense, de lo que pensaba, me hablaba de
lo que sentía, pero sin decirme directamente que me quería, sólo lanzándome
indirectas que yo entendía perfectamente. Por tímidas y miedosas, tardamos
mucho tiempo en ser sinceras, pero, a veces, hablaban por nosotras mucho más
nuestros ojos que nuestras palabras, y permanecíamos mirándonos en silencio,
sonriéndonos levemente, como si de súbito se hubiesen agotado todas las
palabras, y aquello era hablar de verdad.
¿Por qué me duele tanto que ella no esté? Porque, yéndose ella, se fue
la posibilidad de entenderme con alguien incluso en los silencios más ruidosos,
porque se fue con ella esa cantidad de recuerdos templados que tanto me
acogieron siempre, y se fue con ella lo vivido, las ganas de seguir viviendo,
de seguir soñando, porque, a pesar de que no estuviésemos juntas como pareja,
estoy segura de que lo que compartiríamos sería mucho más intenso que cualquier
recuerdo, y porque se marchó con ella esa parte de mí que sólo ella conoció,
porque se llevó consigo a esa chica que empezaba a amar, que estaba aprendiendo
a aceptar su sexualidad, a descubrir qué bonito podía ser guardar un secreto
tan importante con otra persona, porque se llevó esa niña que se hizo mujer tan
rápidamente, casi como si no tuviese derecho a tener infancia... porque a nadie
puedo hablarle de esos momentos porque nadie los conoce como ella. Y, cuando el
año pasado nos reencontramos, sentí que recuperábamos esas conversaciones que habíamos dejado en el aire hacía
tantos años.
Y aquel agosto sí volví a
verla, por supuesto que volví a verla. Puede parecer todo muy confuso, lo sé.
Sé que, hace tiempo, dije que ella me confesó que sabía que mi madre me
alejaría de Galicia porque quería enviarme a estudiar fuera. Eso sí pasó, pero
en otro momento del verano, no en la última noche de las fiestas de nuestra
aldea. Pasó, pero da igual cuándo. Ella siempre lo supo, pues era consciente de
que mi madre conocía nuestro secreto, pero nunca fue capaz de decírmelo. No
importa ya. El tiempo se llevó la importancia y la concreción de los hechos.
Y yo siempre supe que estaba con ella, a pesar de no habernos
confesado la verdad, a pesar de esconder el nombre de lo que sentíamos, pero
con ella hablé como con nadie. No volví a hablar de la vida, de la muerte, de
todo lo que hay en la vida como hablé con ella de todo, absolutamente de todo.
Compartí con ella no sólo palabras, sino también momentos de música en los que
componíamos juntas. Yo le enseñé a tañer mejor la pandereta. Ella sabía tocar,
pero le faltaban técnicas que yo le mostré. Ella me hablaba de cosas que a mí
me parecían muy alejadas de mi mundo.
Y, además, ocurrieron otras cosas que Lúa escribe muy bien aquí en las
siguientes palabras, y aquí creo que está la explicación de todo:
Sábado, 12 de
agosto de 1989:
Estoy escribiendo viendo la danza de las olas, oyendo el rugido del
mar, bajo la luz tenue del atardecer, tan dorada y tierna, que se hunde en el
mar. Las rocas a lo lejos son la frontera entre el mundo de los sueños y de la
realidad. Me parece que el mundo se ha detenido. No hay mundo. El ahora es un
segundo que no pasa. Me siento retenida en este instante que no pasa. Siento
que no hay futuro y que el pasado es una ilusión. Escribo estas palabras con un
horrible nudo en la garganta que me aprieta la cabeza, pero no quiero llorar
porque, si lloro, no podré escribir, las lágrimas harán de estas letras un
borrón, una niebla, y estoy cansada de brumas, de que haya nieblas en mi vida,
nieblas y oscuridad, porque ahora no sé qué podrá ocurrir si todo se estropeó
de esta manera. Y todo ha sido por culpa mía. Yo he desencadenado todo esto,
este lío del que no sé cómo salir. Sólo espero que ella pueda perdonarme, que
nunca me guarde rencor por nada. No podría soportar que ella estuviese decepcionada
conmigo.
Llevo una semana insistiéndole a mi madre en que volvamos a la
aldeíña, que yo aquí me aburro mucho y que quiero estar con mis amigos, pero mi
madre no me hace caso. Piensa que sólo tengo caprichos de adolescente y que en
la aldeíña ya estuvimos mucho. Le he escrito algunas cartas a Agnes, pero no sé
si podré enviárselas porque me da miedo que su madre pueda abrirlas y leerlas.
No tiene por qué ocurrir, pero ocurriría, lo sé, y sobre todo ahora. Ahora sé
que ella nunca podrá recibir mis cartas y tampoco podrá contestar a mis
llamadas. Aún vivirá en la aldeíña durante unos meses, hasta que cumpla catorce
años y haya acabado la escuela. Y todo fue porque yo me encabezoné con llamarla
y hablar con ella sin saber que mi madre oiría nuestra conversación, por insistir
en que hablásemos a pesar de estar Anxiños cerca de ella, pero las palabras se
nos escapaban de nuestros labios sin que pudiésemos retenerlas. Y Agnes no
podía saber que todo acabaría así. Ahora sé que ella lo intuye, aunque su madre
no se lo ha dicho, pero se lo dirá dentro de nada y yo me siento tan
culpable...
Fue el miércoles. Yo salí de aquí y fui a un bar donde tenían un
teléfono. Después de pedirle a la dueña del sitio que me dejase llamar,
creyendo que estaba protegida por la soledad que me rodeaba, llamé a Agnes
suplicando que fuese ella quien contestase a mi llamada. Cuando oí su voz, me
quedé sin aliento para hablar porque cayó encima de mí toda la nostalgia que
siento por ella desde que nos separamos y, durante unos segundos, no pude hablar,
permanecí en silencio, oyendo el eco que ella había dejado en mi memoria al
contestar. Su voz sonaba suave, pero yo oí mucha tristeza en ella. Cuando la
llamé, cuando dije su nombre, pronunció mi nombre sonriendo con lágrimas. Pude
imaginarme perfectamente cómo brillarían sus ojos en esos momentos y la sonrisa
que le adornaría el rostro. Qué bella estaría.
“Hola, Agnes, soy yo, sí. ¿Puedes hablar?” Le pregunté teniendo miedo
a que ella me dijese que en aquel momento no podía hablar, pero me dijo que sí
bajando el volumen de su voz. Me dijo que su madre estaba en la cocina, pero
que podía oírnos hablar y me lo dijo con miedo, pero también con ese tono de
voz que nace de la emoción que sientes cuando compartes un momento secreto con
una persona especial, que sabes que ese momento sólo es de ti y de ella.
“Necesito decirte muchas cosas, pero no sé por dónde comenzar y no
tengo mucho tiempo” le dije a punto de ponerme a llorar. Ella se rió suavemente
y me contestó: “a mí también me gustaría decirte muchas cosas, Luíña.”
“Quiero volver a tu lado, créeme, quiero volver a la aldeíña para
compartir contigo estos días. Estoy a punto de convencer a mi madre de que
volvamos a la aldeíña, pero no sé si voy a conseguirlo porque ella dice que en
la aldeíña estuvimos muchos días ya. A mí no me lo parece.”
Ella se quedó en silencio durante unos instantes. Intuí que algo
ocurría a su alrededor, pero no me callé, seguí hablando, y fue entonces cuando
debería haberme callado.
“Sé que esto no está bien para nadie, pero lo que importa es lo que
siente nuestro corazón, Agnes, y yo te juro que, cuando podamos construirnos
nuestra vida, entonces tú y yo viviremos en un rincón de aquí, de esta tierra,
en el que nadie pueda mirarnos con desconfianza, en el que podamos ser libres
en nuestra vida sin sentir miedo a que nos descubran. Te juro que lucharé para
que podamos ser felices tú y yo. Sé que tú y yo tenemos que estar juntas, lo
sentí hace muchos años.”
Entonces, ella, bajando aún más el volumen de su voz, me dijo:
“Yo también quiero estar contigo, Lúa, pero hemos de tener cuidadiño.
Hemos de ir con cautela porque es muy sencillo que nos descubran y, si nos
descubren... No sé qué podrá ocurrir, pero no será nada bueno, lo intuyo. Tengo
la intuición de que me va a pasar algo, Lúa, y no sé lo que es. Con mi madre no
puedo hablar. Hay algo punzante entre nosotras y no puedo hablarle
prácticamente de nada. Veo decepción y tristeza en sus ojos y su mirada me hace
daño. No me habla igual desde el sábado, desde esa noche en la que nos vio
llegar juntas. Tengo mucho miedo, Lúa. Creo que sabe lo que pasa entre tú y yo
y no quiero que eso pase. Siento vergüenza y muchísimo miedo. Me aterra la
posibilidad de que mi madre lo sepa todo.”
Aquellas palabras me hicieron mucho daño porque de súbito sentí que
eran las únicas que describían nuestra realidad. Sí, Anxiños conocía lo que
ocurría entre Agnes y yo y ya no había vuelta atrás. Y, en ese momento, también
estaba conociéndolo mi madre.
Apareció de repente. No me miró prácticamente. Lo único que me pidió
fue: “dile a Agnes que llame a su madre. Necesito hablar con ella.”
Mi madre estaba nerviosa y yo no supe qué hacer. Agnes también había
oído las palabras de mi madre y, muy flojiño, me dijo: “hazle caso, Lúa. No le
contestes ni nada.”
Yo le di el teléfono a mi madre y, entonces, los momentos se
convirtieron en un remolino de palabras interrumpidas, de lágrimas escondidas y
retenidas. Mi madre, cuando supo que Anxiños estaba al otro lado de la línea,
le dijo sin perder tiempo: “has de hacerlo, Anxiños. No puedes esperar más,
tienes que hacer lo que tenías pensado hacer. Sí, sé que ahora es complicado
que se marche, pero ha de hacerlo cuanto antes, no pierdas tiempo. Sí, en
primavera es una buena época, pero yo lo haría antes. ¿Qué van a decir los
vecinos? Agnes no puede seguir viviendo allí contigo. Si lo sabes tú, enseguida
lo sabrán todos porque allí son muy cotillas todos y van a agobiarte a
preguntas. Anxiños, sé que es tu hija, pero has de vigilar su dignidad. Ella no
puede estar en un sitio en el que la rechazarán. Tiene que curarse antes.”
Esas últimas palabras me hicieron un daño que no se puede describir;
un daño que aún grita por dentro de mí. ¿Curarnos? ¿Curarnos de qué? Yo no
estoy enferma por amar a Agnes y ella tampoco lo está por quererme a mí. No
estamos enfermas. Sencillamente nos queremos y eso no es ninguna enfermedad. No
sé de dónde saca esa idea mi madre. Sí, sí que lo sé. La sacó de los curas, de
la Iglesia, de la Biblia, de todas esas estupideces que el cura dice en la
misa. ¿Por qué? ¿Por qué una religión que está hecha para acogernos a todos nos
rechaza de esa manera? ¡No somos personas enfermas, carallo! Y, si ese Dios del
que hablan tan bien fuese realmente un dios de amor, entonces no nos
rechazaría, es más, nunca nos habría creado así, de esta manera. Yo no creo en
ese dios, no puedo creer en un dios que rechaza a sus creaciones, a sus hijos.
Eso no es un dios de amor.
Entonces, cuando mi madre colgó el teléfono, me cogió con fuerza del
brazo y casi me arrastró hacia la calle. Yo quería pedirle que fuésemos a la
aldeíña para que Agnes y yo pudiésemos despedirnos, pero no podía hablar. Mi
madre tampoco me decía nada. Las dos teníamos lágrimas en los ojos, pero
ninguna de las dos se atrevía a romper a llorar. Llegamos a casa y ella me
soltó, pero yo, en vez de quedarme a hablar con ella, corría a mi cuarto y me
eché a llorar tumbada en la cama. Sabía muy bien por qué lloraba. Lloraba
porque nos habían descubierto, porque Anxiños enviaría a Agnes a algún sitio y
ya no podríamos volver a vernos, morirían todos nuestros sueños, no podríamos
luchar por esa vida que queríamos construir. Había acabado todo y yo tenía la
culpa.
Lloraba porque no podía saber qué estaba ocurriendo en la casa de
Agnes, porque sabía que ella no podría aguantar la tensión que sentía su madre,
porque a ella precisamente, a ella, que ama tanto su aldea y es tan feliz allí,
la enviaría lejos, lejos de aquí. En ese momento era plenamente consciente de
que estaban a punto de destrozar la vida de Agnes, y no sabía cómo podía
impedirlo. Tuve miedo por ella, por lo que pudiese ocurrirle fuera de Galicia,
lejos del lugar en el que ella es parte de la tierra, lejos de su único hogar.
No podían hacerle eso, no. Fue esa certeza la que me hizo levantarme de la cama
y correr hacia mi madre y comenzar a pedirle casi a gritos que impidiese que
Anxiños enviase lejos a Agnes. Mi madre me miraba como si no me conociese,
asombrada y tristiña, pero no me contestaba con palabras, sólo con los ojos
llenos de interrogantes; mas yo no me callaba y seguí pidiéndole que lo
evitase, diciéndole que Agnes no podría estar bien si la alejaban de su hogar.
Al fin, mi madre, incapaz de mirarme a los ojos, me dijo: “eso es decisión de
Anxiños. Si Anxiños quiere enviar a estudiar fuera a Agnes, ni tú ni yo podemos
meternos. Es su madre y ella sabrá lo que más le conviene a su hija.”
¿Estudiar fuera? ¿Después de todo, mi madre pretendía engañarme? Yo
sabía perfectamente que aquello no era cierto. No la enviarían a estudiar
fuera, no; pero tampoco podía decirle a mi madre por qué sabía que aquello no
era cierto. Entonces, sin casi pensar en lo que decía, le pedí que me llevase a
la aldea para que pudiese despedirme de ella. Le rogué que me llevase a la
aldeíña y me permitiese estar allí unos días para despedirme de ella. Mi madre
me lo negó energéticamente con la cabeza, pero, más tarde, me dijo que
podríamos ir a la aldeíña el fin de semana próximo con la excusa de vivir una
fiestiña que van a celebrar por el cumpleaños de una vecina, pero que nos
marcharíamos al día siguiente. No obstante, mi madre me advirtió de que vigilaría
todos mis movimientos, que no me dejaría sola en ningún momento; mas eso no me
asusta. Sé que Agnes y yo conseguiremos encontrar un rincón en el que nadie nos
pueda ver ni oír. No sé si ella conoce lo que va a ocurrir, pero yo tengo que
decírselo, tengo que contarle lo que piensan hacer con ella para que pueda
planificar una manera de evitarlo.
Me siento tan extraña en mi propia vida... Me duele el pecho y creo
que estas experiencias están haciéndome más daño; mas no quiero morir sin haber
besado a Agnes una última vez. Puede que la gente piense que el nuestro es un
amor de adolescentes, pero yo sé que eso no es cierto. Es un amor antiguo que
traspasa fronteras, que va más allá de lo físico. Con ella he vivido los
mejores momentos de mi vida, con ella he mantenido las conversaciones más
hermosas y profundas que pude mantener con nadie. Ella me entiende como nadie.
Nadie ha podido entenderme como ella y sé que ella siente que la entiendo mejor
que nadie. Creo que, desde que su abuela se marchó, nunca volvió a sentirse tan
comprendida como conmigo. Y, quizás, si un amor es fuerte y verdadero, ni el
tiempo ni la distancia conseguirán deshacerlo; pero ahora mismo me cuesta
muchísimo tener esperanzas. La sociedad toda está en nuestra contra. Lo nuestro
es lo que está mal, cuando el mundo entero está lleno de guerras, de
enemistades, de odio... Cuando nadie se quiere en un mundo así, el amor entre
dos personas del mismo sexo jamás tendría que
rechazarse, jamás.