miércoles, 25 de marzo de 2020

DIARIO DE AGNES: MARTES, 24 DE MARZO DE 2020


Martes, 24 de marzo de 2020

Ao lonxe parécenme ouvir o eco das badaladas da igrexiña da miña aldea, dende tanto tempo abandonada xa, sen crego nin fieis que asistan ás misas. Cando eu voltei hai case dous anos á aldea, xa era perigoso entrar. Ninguén bota en falla as misas porque realmente nos obrigaron a todos a sermos crentes dunha relixión coa que non nos identificamos xamais e, a medida que ían morrendo as persoas máis maiores, as que sempre creron nesa fe estraña, a relixión foi ficando nun segundo plano, para que cubrisen o seu espazo as crenzas de sempre, que estiveron sempre en nós, século tras século, nunha roda inesgotábel de loita e segredos. Agora paréceme que a aldea queda lonxe mesmo do tempo e do espazo, que fica aboiando nunha dimensión que non ten principio nin fin e que pode existir en calquera corazón ou recuncho da memoria; unha memoria que non pertence a ninguén e que non está chea de recordos, senón de baleiros de cores, de voces sen dono que berran a través das realidades esquecidas.

Boto moitísimo en falla ir á aldea, estar no bosque que sempre foi o meu protector, mirar cara o ceo iluminado da noite e contar as estrelas que alcanzo a ver. Boto de menos pasear pola beiriña do río ouvindo como cantan as súas augas. Boto en falla encerrarme na cociña xunta a lareira e ler sen sentir que o tempo pasa e erguer os ollos das letras e decatarme de que xa vira a anoitecida, ouvir entón a voz da miña nai dicindo: “temos que cear xa”, preparar con ela o pote de caldo, servir as cuncas cheas de alimento, tomalo xuntas, as tres: Lúa, a miña nai e máis eu, con Lailiña pedíndonos que partillemos a nosa cea con ela, pedíndonolo con eses olliños tan fermosos que tanto entenden, que tanta intelixencia amosan. Cear en silencio, sorríndonos, rindo por calquera cousiña sen importancia, sentíndonos unidas neses momentos que ninguén pode estragar; porque na aldeíña non hai perigos, á aldeíña non chegan persoas que queiran facer dano. Na aldeíña estamos protexidas todas.
Mais hai moitos días que non vou á aldeíña. Pasei case trinta anos da miña vida lonxe dese recunchiño do mundo no que nacín e, evidentemente, enfermei por botalo en falla, pero agora sinto que a nostalxia que me enche a ialma polo meu lugar non ten nin principio nin fin, senón que ocupa a miña ialma toda coma se fose a súa pel. Quero voltar á aldeíña, xunta Lúa, camiñar por esas rúas de pedra que tantos anos teñen e sentir que o mundo fica lonxe de nós, lonxe coas súas loucuras e o seu estrés.
Agora teriamos que estar bañando nas Burgas. Perdín a conta do tempo que hai que non imos ás Burgas. Fican onde están, intactas, evidentemente, pero soíñas, cheas de soidade. Non podemos ir e boto moitísimo en falla sentir a súa augüiña quente tirándome da ialma as tensións todas, a tristura que de cando en vez queira desafiar a miña estabilidade, a rabia que algúns feitos me poden facer sentir... Agora, eiquí na casa, só nos queda ducharnos con auga quente. A auga de Ourense segue a ser máxica, aínda que saia da billa, porque está chea de minerais que coidan a nosa pel; pero, evidentemente, non é o mesmo ducharnos que bañar nas Burgas.
Levo tantos días sen escribir porque me sinto bloqueada. Cústame saber que quero contar, sobre que me quero desafogar, con que verbas quero expresar os meus sentimentos e mesmo me custa domear os meus dedos cando tento escribir no ordenador. Se trato de escribir con lapis (nunca me gustou empregar bolígrafos), a miña man fica queda, sen saber como debuxar esas letras coas que os meus pensamentos queren liberarse. Boto moito tempo tentando construír frases lóxicas que teñan a ver coas que escribín antes. Non teño inspiración para nada. estar encerrada na casa durante tantos días está a me tirar a imaxinación e a inspiración. O único que me apetece é ler sen sentir que teño que facer algo máis e escoitar música. Lúa si que está moi inspirada para compoñer cancións e para escribir poemas. Cando mos le, sinto que as súas palabras me levan lonxe desta realidade.
Lúa é unha muller marabillosa. Non sei que faría sen ela. Agora que a recuperei para sempre, non podo imaxinar a miña vida sen ela. Non sería nada sen ela. Non sabería existir nin ser se ela me volvese faltar. Ámoa tanto que sinto que non me cabe no peito tanto amor, que sinto que o meu corazón se fai pequeniño perante ese sentimento que me aperta a ialma. Quéroa máis cá miña vida e sei que iso será así sempre. Non quero vivir sen ela e teño tanto medo a que lle ocorra algo malo que moitas veces non domeo os meus pensamentos nin as miñas reaccións. A semana pasada, parecía estar doente porque non deixaba de tusir. Espertaba na metade da noite suando coma se lle baixase unha febre que nin nos deramos de conta de que lle subira, pero agora está ben. Namentres non sabiamos se estaba ben ou mal, eu non deixei de chorar e de suplicar que estivese ben. Pedíao poñendo a miña ialma toda neses rezos, sentindo que me fallaba o ar, pero non me importaba perder parte da miña vida se así a podía axudar. Non quero que lle pase nada e son quen de darlle a miña enerxía para conseguir que a súa vida dure moitísimos anos, moitos máis dos que nunca pensou ela propia que duraría. Mais agora está ben, menos mal, porque eu non sei como levaría que ela estivese doente, que collese o virus. Non, non o ten, alomenos iso é o que cremos, porque está ben, xa non tose e non ten febre. Está perfectamente. Ela tenta calmarme dicíndome que non me desacougue tanto por ela, dime que, se o colle, non lle vai pasar nada porque agora se encontra moito mellor da súa estraña enfermidade; pero non sei se me di iso porque é verdade ou para me tranquilizar. De todos xeitos, de momento estamos ambas as dúas moi ben.
Resúltame moi estraño erguerme pola mañá e saber que non vou saír en todo o día. Non saímos para nada. Como moito, sae Lúa para mercar algo de comida, pero a semana pasada fixemos comida para moitos días e así non temos que saír tan a miúdo. Si saímos a mercar froita, pero só unha vez á semana. Non precisamos nada máis e agardamos a non ter practicamente nada na neveira nin na despensa para ir mercar. Hai que saír o mínimo. Ela é a que sae, pero tería que ser eu quen saíse porque a miña saúde non é tan fráxil coma a súa, pero pensar en saír ponme nerviosísima. Visto con mil capas para que non me toque o ar na pel, non aturo tocar nada porque me bloqueo se penso que o teño que facer, polo que non lle queda máis remedio á pobriña que saír ela porque psicoloxicamente eu non son quen de facelo.
Hei de confesar que estou levando moi mal esta situación. Non levo mal o encerro. Levo mal non saber canto vai durar isto. Lúa e máis eu tivemos que cancelar a voda. O luns á noite, espertei de súpeto con esa certeza enchéndome a mente toda. Aínda non falaramos da nosa voda. Estiven esperta un bo anaco tentando tirarme de enriba a tristura que me apertaba a ialma. Sentín entón que Lúa estaba esperta e, sen case controlar o que facía, díxenlle: “teremos que cancelar a nosa voda”. Lúa estaba esperta como eu intuíra e díxome que si, pero que non me preocupase por iso, que axiña atopariamos outra data na que puidésemos casar. Si, seguramente iso será así, pero non saber cando vai ser esa data tenme tan tristeiriña... Todo se cancelou, todo, todo se detivo, e eu quero recuperar a miña vida. Evidentemente, estou moi a gusto na casa con Lúa, compartindo con ela todo o tempo que a nosa rutina non nos permite compartir, pero boto de menos traballar na cafetaría, boto de menos os ensaios, saír coas nosas amigas, compartir unha infusión con Silvia namentres falamos de todo o que nese momento nos presta falar. Boto en falla saír da casa e camiñar polas rúas de Ourense. Imaxino que a beiriña do río xa se encheu de flores. Dende o noso balcón, vemos que o Posío se encheu de vida. Están eiquí xa os merlos, cantando dese xeito tan bonito e relaxante. A maneira de cantar dos merlos sempre me arroubou. É coma se o seu rechouchío me acariñase a ialma.
Con Lúa estou a facer moitísimas cousas. Vemos series e películas que comentamos, logo lemos libros asemade e tamén falamos do que nos parecen, cociñamos xuntas, tocamos música xuntas... pero tamén temos os nosos momentos de soidade nos que a unha se reencontra coa súa ialma para tentar quitar deste encerro algunhas cousiñas bonitas. Eu tamén paso máis de dúas horas correndo na cinta de camiñar que temos. Menos mal que temos iso porque eu tolearía se non puidese camiñar nada, tan nerviosiña que son, aínda que non o pareza.
Non estou levando ben isto porque nunca crin que puidésemos vivir unha situación así. É certo que en Galicia aínda non hai tantos contaxios coma noutras comunidades autónomas, pero tamén a Xunta está a se esforzar para que iso sexa así. Hai medidas que vexo insuficientes, pero agora coido que non é momento de criticarmos nada. Se hai medidas que non nos parecen abondo, o que temos que facer é colaborar nós mesmos para que o parezan, para que o sexan. Non digo que teñamos que escribir regras nós, pero si que podemos colaborar os uns cos outros para que todo poida pasar máis rápido. É evidente que ninguén vai ir cunha pistola detrás túa para convencerte de que non esteas na rúa porque de nós tería que saír non estarmos na rúa máis do preciso. Estou a ver que aínda queda moita xente irresponsábel que sae en grupo á rúa e que parece non tomarse en serio esta situación e iso dáme moita rabia, pero eu non lles podo berrar dende a fiestra que volten á súa casa. Se nas consciencias dos demais hai calma, eu non podo facer ren. A xente parva será sempre parva e eu non son mestra para dar leccións de responsabilidade e colaboración.
Que mes de marzo tan estraño. Nevou na montaña de Ourense e non puiden ver a neve. Nevou moito, seguramente. Díxomo a miña nai, pero non sei cando nevou, non sei se a neve fica aínda branqueando os cumios das montañas, calando o silencio, sendo a única imaxe que brilla na noite... pero sei que nevou e sinto moita mágoa por non poder ver a neve, por non poder xogar con ela, con Lúa, mesmo coa miña nai, que tanto viviu loitando coa neve sempre, dende sempre. A miña nai está tan soíña alá na aldeíña, pero tamén tan protexida... Eu dígolle que o que importa arestora é que ela estea ben. Non quero pensar en que ocorrería se ela collese o virus. Non podería ir coidala e, se ese virus acabase coa súa vida, non me podería despedir dela e pensar nesas cousas afógame, quítame o ar e apértame o peito. Lúa rífame cando lle confeso o que penso e dime que non ten ningún sentido que imaxine esas cousas que nin ocorreron, nin están a ocorrer nin ocorrerán porque a miña nai está alí protexidiña na aldeíña; pero non podo evitar preguntarme esas cousiñas porque teño moito medo. Non quero que á miña nai lle pase nada. Quero compartir con ela o tempo que nos queda por vivir e mesmo recuperar ese que non puidemos compartir e, por culpa disto, non podemos estar xuntas. Eu sempre quixen moitísimo á miña nai, malia non poder falar con ela cando era cativa por medo a preocupala coas miñas cousiñas, pero é a miña nai, a nai máis loitadora que houbo nunca. Deuno todo por min sempre, quitouse a comida da boca para darma a min, quixo que eu tivese un futuro distinto lonxe de eiquí crendo que eu podería medrar libre fóra do único mundo que eu podía ter. Si, trabucouse, pero non o fixo con maldade, senón con inxenuidade. Nunca a poderei culpar polo que fixo porque, agora, despois de tantos anos, comprendo por que fixo todo iso, por que me arredou do meu fogar, da miña terra. Nin tan sequera ela podía imaxinar que eu o pasaría tan mal lonxe de eiquí, que eu me podería enfermar como o fixen, pero tampouco hai que esquecer que a ela a enganaron. Fixéronlle crer que o centro ao que me enviaba era un internado no que podería estudar, no que me coidarían e mesmo me poderían curar desa suposta doenza que me facía amar a quen non debía amar. A miña nai imaxinou que ese centro era o lugar perfecto para unha rapaza tan intelixente coma min. Non sei quen lle fixo entender que se equivocara, que me enviara a un hospital no que me farían moito dano. Seica fose Lúa, quen o soubo todo sempre, dende o principio, e a quen nunca puideron enganar facéndolle crer o que a miña nai creu con tanta facilidade. Lúa tamén era moi intelixente; mais ninguén me confesou nunca quen lle revelou a verdade á miña nai. Tampouco ten sentido que agora o saiba. Nada vai mudar se o sei.
Non sei por que acabei falando disto. Seica porque precise afastarme do presente a través da ponte da memoria que conecta co meu pasado, ese que non vivín. Hai moitas lembranzas que non son miñas e que, non obstante, teño gardadas na miña memoria coma se o fosen. Podo imaxinar perfectamente a desolación que experimentou a miña nai cando viaxou a Barcelona para procurarme e tivo que voltar a Galicia coa ialma baleira, sen min, tendo o corazón esnaquizado. Podo ver perfectamente a intensa cor brillante desa mañá de primavera na que a miña nai regresou á aldeíña; a que a recibiu coma se en realidade ela non chegase soa, senón acompañada por min, coma se a aldea se quixese enganar a si propia crendo que eu tamén voltara. Eu voltara no corazón da miña nai, pero a aldeíña sabía que eu non podía volver porque realmente nunca marchara de todo. A miña ialma sempre ficou alí, nesas rúas antigas de pedra, nesas montañas tan altas e impoñentes, neses bosques cheos de soidade. Por iso sempre me sentín tan baleira, coa ialma tan feita anacos, porque nunca tiven a ialma completa estando lonxe de eiquí, porque unha grande parte da miña ialma (a maior parte dela) estivo sempre neste lugar.
Tamén podo ouvir o profundo silencio que se espallaba pola aldea toda e que cubría as montañas coma esa neve que aínda non se desfixera de todo. Ía calor, a calor lene dos primeiros días da primavera, pero esa calor non conseguira esvaecer a neve que refulxía baixo o dourado ceo da mañá. O silencio da aldea sempre foi o son máis bonito para min. Era e é un silencio que se mestura coa voz dos animais, coas ordes dos que segamos, que traballamos a terra, perdéndose pola inmensidade da mañá. É un silencio cheo de sons naturais que sempre estiveron connosco. Tan adoitados estamos todos a eses sons que xa non os ouvimos, que nos parecen parte do silencio. É coma se os sons non tivesen voz e formasen un silencio que nada pode crebar.
O meu tío Damián, sempre tan unido á miña nai, díxolle daquela, cando ela voltara, tan soíña e desfeita de tristura: “Non a puideches atopar, Anxiños?” Ela negoulle sen verbas e meteuse na nosa casa, moito máis baleira que nunca. Pechou a porta tras súa e respirou profundamente coma se a tristura lle tirase o ar que precisaba para vivir. E foi daquela cando comezou a sentirse doente.
A miña nai estaba tan esgotada que non se podía mover. Ficou apoiada na porta de madeira tendo a sensación de que o seu corpo a abandonara. Non podía respirar nin chorar. O cansazo que sentía neses momentos era o resultado de case unha semana sen durmir practicamente, de sentirse desprotexida nun mundo que en nada se asemellaba ao que ela coñecía, de vagar perdida por rúas interminábeis, cheas de xente que non a entendía cando falaba, porque é curioso que, fóra da nosa aldea, custe tanto entender o noso acento, malia falarmos en castelán. É coma se falásemos outra lingua ben distinta que en nada ten que ver coa que aprenden as persoas e moito máis incomprensíbel se volve unha lingua se a persoa que a fala ten a ialma chea de desesperación. Esquecemos as verbas que mellor nos poden comunicar cos demais cando tratamos de pedir axuda.
Estou tentando escribir a miña vida, tento convertela nunha novela porque Lúa me di que a podemos publicar perfectamente, que a miña historia non pode ficar só na miña memoria e na de todos os que me coñeceron; pero está a me custar moito ordenar os capítulos. Non podo escribir durante máis dunha hora porque os capítulos que fago só contan un feito en concreto e sinto que a miña vida está chea de tantos momentos que sinto que é imposíbel que caiban todos nunha novela. Non sei se serei quen de facelo. Escribo moi a miúdo e gustaríame ter a inspiración suficiente para poder escribir durante días para contar todo o que vivín dende que abrín os ollos a esta vida e nas pasadas, se cadra, porque hai momentos da miña vida presente nos que puiden lembrar o que vivira antes de estar eiquí.
Si existe unha novela que parece contar a miña vida, pero esa novela escribiuna Artemisa coa miña axuda. Non sei por que as persoas que me aman teiman en que escriba a miña vida, pero Artemisa tamén mo propuxo e mesmo me axudou a redactala, pero, cando o fixemos, eu aínda estaba moi doente e non quería recoñecer que ficaran atrás no tempo, para sempre lonxe de min, os anos máis felices da miña vida. Non quería recoñecer que na aldea eu fora a cativa e a adolescente máis ditosa do mundo malia ser tan pobre. Daquela, non me sentía quen de falar do meu pasado e terxiversei moito a realidade porque recoñecer que fora todo tan bonito me fería profundamente a ialma. Amais, sentíame incapaz de falarlle de Lúa a Artemisa. Non o puiden facer ata que xa non me quedou máis remedio. Falar de Lúa doíame coma se me estivesen a acoitelar as entrañas.
Seica este ano si o poida facer, pero quédame moito traballo por diante e moitísimas cousas que contar, tantas que me parece que morrerei antes de que dea explicado todo o que vivín antes de chegar eiquí a Ourense. Hai moitos momentos da miña vida que non están narrados en ningures e que si me gustaría converter en verbas para que nunca se esvaezan, pero preciso moita inspiración e sobre todo paciencia para poder levar a cabo unha tarefa tan difícil. Non é sinxelo falar da vida dunha mesma namentres o mundo enteiro está detido. Ogallá o puidese facer, pero non podo. Esta situación tírame a inspiración. Si son capaz de escribir poesías ou contos, pero non podo falar da miña vida desa maneira tan profunda.
Onte falei con Artemisa por teléfono. Pregunteille se lle apetecía que fixésemos unha videochamada, pero díxome que non, que non quería que a vise así, tal como está agora, que non ten para nada un bo aspecto e, por moito que lle asegurase eu que iso non me importaba, non a puiden convencer. Aínda sigo crendo que Artemisa e máis eu podemos ser boas amigas se conseguimos deixar atrás o rancor e a dor que a ela lle provoca non estar comigo. Seica o tempo nos axude a logralo.
Ela está ben, pero moi preocupada. A súa irmá e máis Gabriel cóidana moito e son o seu máis grande apoio. Alégrame que non estea soa vivindo isto. Faloume do terríbeis que foron estes meses para ela e contoume que, agora, cando á fin se curou, ten que ficar encerrada na casa sen saber cando vai poder saír. Di que mesmo a primavera parece lonxana, coma se non quixese que ela a vise chegar para que non sentise envexa das flores e dos paxaros que poden gozar dela, coma se agardase a que poida saír para vivila. A Artemisa gústalle moito a primavera e, por sorte, de momento vai demasiado frío para pensar que a primavera está a chegar. Iso foi o que me contou, que vai moito frío estes días, que chove, vai vento... Dime: “polo menos o tempo non nos invita a saír”.
E coido que iso é todo por hoxe. Non me apetece seguir escribindo. Síntome algo desanimadiña e sei que, se continúo escribindo, vou contar só cousiñas tristes.

Traducción: 

Martes, 24 de marzo de 2020
A lo lejos me parece oír el eco de las campanadas de la iglesiña de mi aldea, desde tanto tiempo abandonada ya, sin cura ni feligreses que asistan a las misas. Cuando yo volví hace casi dos años a la aldea, ya era peligroso entrar. Nadie echa en falta las misas porque realmente nos obligaron a todos a ser creyentes de una religión con la que no nos identificamos jamás y, a medida que iban muriendo las personas más mayores, las que siempre creyeron en esa fe extraña, la religión fue quedando en un segundo plano, para que cubriesen su espacio las creencias de siempre, que estuvieron siempre en nosotros, siglo tras siglo, en una rueda inagotable de lucha y secretos. Ahora me parece que la aldea queda lejos incluso del tiempo y del espacio, que permanece flotando en una dimensión que no tiene ni principio ni fin y que puede existir en cualquier corazón o rincón de la memoria; una memoria que no pertenece a nadie y que no está llena de recuerdos, sino de vacíos de colores, de voces sin dueño que gritan a través de las realidades olvidadas.
Echo muchísimo en falta ir a la aldea, estar en el bosque que siempre fue mi protector, mirar hacia el cielo iluminado de la noche y contar las estrellas que alcanzo a ver. Echo de menos pasear por la orilla del río oyendo cómo cantan sus aguas. Echo en falta encerrarme en la cocina junto a la lareira y leer sin sentir que el tiempo pasa y levantar los ojos de las letras y darme cuenta de que ya había venido la anochecida, oír entonces la voz de mi madre diciendo: “tenemos que cenar ya”, preparar con ella el pote de caldo, servir las tazas llenas de alimento, tomarlo juntas, las tres: Lúa, mi madre y yo, con Lailiña pidiéndonos que compartamos nuestra cena con ella, pidiéndonoslo con esos ojiños tan hermosos que tanto entienden, que tanta inteligencia muestran. Cenar en silencio, sonriéndonos, riendo por cualquier cosiña sin importancia, sintiéndonos unidas en esos momentos que nadie puede estropear, porque en la aldeíña no hay peligros, a la aldeíña no llegan personas que quieran hacer daño. En la aldeíña todas estamos protegidas.
Mas hace muchos días que no voy a la aldeíña. Pasé casi treinta años de mi vida lejos de ese rinconciño del mundo en el que nací y, evidentemente, enfermé por echarlo en falta, pero ahora siento que la añoranza que me llena el alma por mi lugar no tiene ni principio ni fin, sino que ocupa toda mi alma como si fuese su piel. Quiero volver a la aldeíña, junto a Lúa, caminar por esas calles de piedra que tantos años tienen y sentir que el mundo queda lejos de nosotras, lejos con sus locuras y su estrés.
Ahora tendríamos que estar bañándonos en las Burgas. Perdí la cuenta del tiempo que hace que no vamos a las Burgas. Permanecen donde están, intactas, evidentemente, pero soliñas, llenas de soledad. No podemos ir y echo muchísimo en falta sentir su agüiña caliente quitándome del alma todas las tensiones, la tristeza que de vez en cuando intenta desafiar mi estabilidad, la rabia que algunos hechos me pueden hacer sentir... Ahora, aquí en la casa, sólo nos queda ducharnos con agua caliente. El agua de Ourense sigue siendo mágica, aunque salga del grifo, porque está llena de minerales que cuidan nuestra piel; pero, evidentemente, no es lo mismo ducharnos que bañarnos en las Burgas.
Llevo tantos días sin escribir porque me siento bloqueada. Me cuesta saber qué quiero contar, sobre qué me quiero desahogar, con qué palabras quiero expresar mis sentimientos e incluso me cuesta dominar mis dedos cuando intento escribir en el ordenador. Si trato de escribir con lápiz (nunca me gustó utilizar bolígrafos), mi mano se queda quieta, sin saber cómo dibujar esas letras con las que mis pensamientos quieren liberarse. Me tiro mucho tiempo intentando construir frases lógicas y que tengan que ver con las que escribí antes. No tengo inspiración para nada. Estar encerrada en casa durante tantos días está quitándome la imaginación y la inspiración. Lo único que me apetece es leer sin sentir que tengo que hacer algo más y escuchar música. Lúa sí   que está muy inspirada para componer canciones y para escribir poemas. Cuando me los lee, siento que sus palabras me llevan lejos de esta realidad.
Lúa es una mujer maravillosa. No sé qué haría sin ella. Ahora que la recuperé para siempre, no puedo imaginar mi vida sin ella. No sería nada sin ella. No sabría existir ni ser si ella volviese a faltarme. La amo tanto que siento que no me cabe en el pecho tanto amor, que siento que mi corazón se hace pequeniño ante ese sentimiento que me aprieta el alma. La quiero más que a mi vida y sé que eso será así siempre. No quiero vivir sin ella y tengo tanto miedo a que le ocurra algo malo que muchas veces no domino mis pensamientos ni mis reacciones. La semana pasada, parecía estar mala porque no dejaba de toser. Se despertaba en mitad de la noche sudando como si le bajase una fiebre que ni nos habíamos dado cuenta de que le había subido, pero ahora está bien. Mientras no sabíamos si estaba bien o mal, yo no dejé de llorar y de suplicar que estuviese bien. Lo pedía poniendo mi alma toda en esos rezos, sintiendo que me faltaba el aire, pero no me importaba perder parte de mi vida si así podía ayudarla. No quiero que le pase nada y soy capaz de darle mi energía para conseguir que su vida dure muchísimos años, muchos más de los que nunca pensó ella misma que duraría. Mas ahora está bien, menos mal, porque yo no sé cómo llevaría que ella estuviese enferma, que cogiese el virus. No, no lo tiene, al menos eso es lo que creemos, porque está bien, ya no tose y no tiene fiebre. Está perfectamente. Ella intenta calmarme diciéndome que no me desasosiegue tanto por ella, me dice que, si lo coge, no va a pasarle nada porque ahora se encuentra mucho mejor de su extraña enfermedad; pero no sé si me dice eso porque es verdad o para tranquilizarme. De todos modos, de momento estamos las dos muy bien.
Me resulta muy extraño levantarme por la mañana y saber que no voy a salir en todo el día. No salimos para nada. Como mucho, sale Lúa para comprar algo de comida, pero la semana pasada hicimos comida para muchos días y así no tenemos que salir tan a menudo. Sí salimos a comprar fruta, pero sólo una vez a la semana. No necesitamos nada más y esperamos a no tener prácticamente nada en la nevera ni en la despensa para ir a comprar. Hay que salir lo mínimo. Ella es la que sale, pero tendría que ser yo quien saliese porque mi salud no es tan frágil como la suya, pero pensar en salir me pone nerviosísima. . Me visto con 1000 capas para que no me toque el aire en la piel, no soporto tocar nada porque me bloqueo si pienso que lo tengo que hacer, por lo que no le queda más remedio a la pobriña que salir ella porque psicológicamente yo no soy capaz de hacerlo.
He de reconocer que estoy llevando muy mal esta situación. No llevo mal el encierro. Llevo mal no saber cuánto va a durar esto. Lúa y yo tuvimos que cancelar la boda. El lunes por la noche, me desperté de súbito con esa certeza llenándome toda la mente. Todavía no habíamos hablado de nuestra boda. Estuve despierta un buen rato intentando quitarme de encima la tristeza que me apretaba el alma. Sentí entonces que Lúa estaba despierta y, sin casi controlar lo que hacía, le dije: “tendremos que cancelar nuestra boda”. Lúa estaba despierta como yo había intuido y me dijo que sí, pero que no me preocupase por eso, que enseguida encontraríamos otra fecha en la que nos podríamos casar. Sí, seguramente eso será así, pero no saber cuándo va a ser esa fecha me tiene tan tristiña... Todo se canceló, todo, todo se detuvo, y yo quiero recuperar mi vida. Evidentemente, estoy muy a gusto en casa con Lúa, compartiendo con ella todo el tiempo que nuestra rutina no nos permite compartir, pero echo de menos trabajar en la cafetería, echo de menos los ensayos, salir con nuestras amigas, compartir una infusión con Silvia mientras hablamos de todo lo que en ese momento nos apetece hablar. Echo en falta salir de casa y caminar por las calles de Ourense. Imagino que la orilliña del río ya se ha llenado de flores. Desde nuestro balcón, vemos que el Posío se ha henchido de vida. Están aquí ya los Mirlos, cantando de ese modo tan bonito y relajante. La manera de cantar de los Mirlos siempre me embelesó. Es como si su gorjeo me acariciase el alma.
Con Lúa estoy haciendo muchísimas cosas. Vemos series y películas que comentamos, luego leemos libros a la vez y también hablamos de lo que nos parecen, cocinamos juntas, tocamos música juntas... pero también tenemos nuestros momentos de soledad en los que la una se reencuentra con su alma para intentar sacar de este encierro algunas cosiñas bonitas. Yo también paso más de dos horas corriendo en la cinta de caminar que tenemos. Menos mal que tenemos eso porque yo me volvería loca si no pudiese caminar nada, tan nerviosiña que soy, aunque no lo parezca.
No estoy llevando bien esto porque nunca creí que pudiésemos vivir una situación así. Es cierto que en Galicia todavía no hay tantos contagios como en otras comunidades autónomas, pero también la Xunta está esforzándose para que eso sea así. Hay medidas que veo insuficientes, pero ahora creo que no es momento de criticar nada. Si hay medidas que no nos parecen suficiente, lo que tenemos que hacer es colaborar nosotros mismos para que lo parezcan, para que lo sean. No digo que tengamos que escribir reglas nosotros, pero sí que podemos colaborar los unos con los otros para que todo pueda pasar más rápido. Es evidente que nadie va a ir con una pistola detrás de ti para convencerte de que no estés en la calle porque de nosotros tendría que salir no estar en la calle más de lo preciso. Estoy viendo que aún queda mucha gente irresponsable que sale en grupo a la calle y que parece no tomarse en serio esta situación y eso me da mucha rabia, pero yo no puedo chillarles desde la ventana que vuelvan a su casa. Si en las consciencias de los demás hay calma, yo no puedo hacer nada. La gente tonta será siempre tonta y yo no soy maestra para dar lecciones de responsabilidad y colaboración.
Qué mes de marzo tan extraño. Nevó en la montaña de Ourense y no pude ver la nieve. Nevó mucho, seguramente. Me lo dijo mi madre, pero no sé cuándo nevó, no sé si la nieve permanece aún blanqueando las cumbres de las montañas, acallando el silencio, siendo la única imagen que brilla en la noche... pero sé que nevó y siento mucha lástima por no poder ver la nieve, por no poder jugar con ella, con Lúa, incluso con mi madre, que tanto vivió luchando con la nieve siempre, desde siempre. Mi madre está tan soliña allá en la aldeíña, pero también tan protegida... yo le digo que lo que importa ahora mismo es que ella esté bien. No quiero pensar en qué ocurriría si ella cogiese el virus. No podría ir a cuidarla y, si ese virus acabase con su vida, no podría despedirme de ella y pensar en esas cosas me ahoga, me quita el aire y me aprieta el pecho. Lúa me riñe cuando le confieso lo que pienso y me dice que no tiene ningún sentido que imagine esas cosas que ni ocurrieron, ni están ocurriendo ni ocurrirán porque mi madre está allí protegidiña en la aldeíña, pero no puedo evitar preguntarme esas cosiñas porque tengo mucho miedo. No quiero que a mi madre le pase nada. Quiero compartir con ella el tiempo que nos queda por vivir e incluso recuperar ése que no pudimos compartir y, por culpa de esto, no podemos estar juntas. Yo siempre quise muchísimo a mi madre, a pesar de no poder hablar con ella cuando era niña por miedo a preocuparla con mis cosiñas, pero es mi madre, la madre más luchadora que hubo nunca. Lo dio todo por mí siempre, se quitó la comida de la boca para dármela a mí, quiso que yo tuviese un futuro distinto lejos de aquí creyendo que yo podría crecer libre fuera del único mundo que yo podía tener. Sí, se equivocó, pero no lo hizo con maldad, sino con ingenuidad. Nunca podré culparla por lo que hizo porque, ahora, después de tantos años, comprendo por qué hizo todo eso, por qué me alejó de mi hogar, de mi tierra. Ni tan siquiera ella podía imaginar que yo lo pasaría tan mal lejos de aquí, que yo podría enfermarme como lo hice, pero tampoco hay que olvidar que a ella la engañaron. Le hicieron creer que el centro al que me enviaba era un internado en el que podría estudiar, en el que me cuidarían e incluso podrían curarme de esa supuesta enfermedad que me hacía amar a quien no debía amar. Mi madre imaginó que ese centro era el lugar perfecto para una chica tan inteligente como yo. No sé quién le hizo entender que se había equivocado, que me había enviado a un hospital en el que me harían mucho daño. Quizás fuese Lúa, quien lo supo todo siempre, desde el principio, y a quien nunca pudieron engañar haciéndole creer lo que mi madre creyó con tanta facilidad. Lúa también era muy inteligente; mas nadie me confesó nunca quién le reveló la verdad a mi madre. Tampoco tiene sentido que ahora lo sepa. Nada va a cambiar si lo sé.
No sé por qué he acabado hablando de esto. Tal vez porque necesite alejarme del presente a través del puente de la memoria que conecta con mi pasado, ése que no viví. Hay muchos recuerdos que no son míos y que, no obstante, tengo guardados en mi memoria como si lo fuesen. Puedo imaginar perfectamente la desolación que experimentó mi madre cuando viajó a Barcelona para buscarme y tuvo que volver a Galicia con el alma vacía, sin mí, teniendo el corazón destrozado. Puedo ver perfectamente el intenso color brillante de esa mañana de primavera en la que mi madre regresó a la aldeíña; la que la recibió como si en realidad ella no hubiese llegado sola, sino acompañada por mí, como si la aldea quisiese engañarse a sí misma creyendo que yo también había vuelto. Yo había regresado en el corazón de mi madre, pero la aldeíña sabía que yo no podía volver porque realmente nunca me había marchado del todo. Mi alma siempre permaneció allí, en esas antiguas calles de piedra, en esas montañas tan altas e imponentes, en esos bosques llenos de soledad. Por eso siempre me sentí tan vacía, con el alma tan hecha pedazos, porque nunca tuve el alma completa estando lejos de aquí, porque una gran parte de mi alma (la mayor parte de ella) estuvo siempre en este lugar.
También puedo oír el profundo silencio que se esparcía por toda la aldea y que cubría las montañas como esa nieve que aún no se había deshecho del todo. Hacía calor, el calor leve de los primeros días de primavera; pero ese calor no había conseguido deshacer la nieve que refulgía bajo el dorado cielo de la mañana. El silencio de la aldea siempre fue el sonido más bonito para mí. Era y es un silencio que se mezcla con la voz de los animales, con las órdenes de los que segamos, que trabajamos la tierra, perdiéndose por la inmensidad de la mañana. Es un silencio lleno de sonidos naturales que siempre estuvieron con nosotros. Tan acostumbrados estamos todos a esos sonidos que ya no los oímos, que nos parecen parte del silencio. Es como si los sonidos no tuviesen voz y formasen un silencio que nada puede quebrar.
Mi tío Damián, siempre tan unido a mi madre, le dijo en aquel entonces, cuando ella volviera soliña y deshecha de tristeza: “¿no pudiste encontrarla, Anxiños?” Ella le negó sin palabras y se metió en nuestra casa, mucho más vacía que nunca. Cerró la puerta tras de sí y respiró profundamente como si la tristeza le quitase el aire que necesitaba para vivir. Y fue entonces cuando comenzó a sentirse enferma.
Mi madre estaba tan agotada que no se podía mover. Permaneció apoyada en la puerta de madera teniendo la sensación de que su cuerpo la había abandonado. No podía respirar ni llorar. El cansancio que sentía en esos momentos era el resultado de casi una semana sin dormir prácticamente, de sentirse desprotegida en un mundo que en nada se asemejaba al que ella conocía, de vagar perdida por calles interminables, llenas de gente que no la entendía cuando hablaba, porque es curioso que, fuera de nuestra aldea, cueste tanto entender nuestro acento, a pesar de hablar en castellano. Es como si hablásemos otra lengua bien distinta que en nada tiene que ver con la que aprenden las personas y mucho más incomprensible se vuelve una lengua si la persona que la habla tiene el alma llena desesperación. Olvidamos las palabras que mejor nos pueden comunicar con los demás cuando tratamos de pedir ayuda.
Estoy intentando escribir mi vida, intento convertirla en una novela porque Lúa me dice que podemos publicarla perfectamente, que mi historia no puede permanecer sólo en mi memoria y en la de los que me conocieron; pero está costándome mucho ordenar los capítulos. No puedo escribir durante más de una hora porque los capítulos que hago sólo cuentan un hecho en concreto y siento que mi vida está llena de tantos momentos que siento que es imposible que quepan todos en una novela. No sé si seré capaz de hacerlo. Escribo muy a menudo y me gustaría tener la inspiración suficiente para poder escribir durante días para contar todo lo que viví desde que abrí los ojos a esta vida y en las pasadas, si cabe, porque hay momentos de mi vida presente en los que pude recordar lo que había vivido antes de estar aquí.
Sí existe una novela que parece contar mi vida, pero esa novela la escribió Artemisa con mi ayuda. No sé por qué las personas que me aman insisten en que escriba mi vida, pero Artemisa también me lo propuso e incluso me ayudó a redactarla; pero, cuando lo hicimos, yo aún estaba muy enferma y no quería reconocer que habían quedado atrás en el tiempo, para siempre lejos de mí, los años más felices de mi vida. No quería reconocer que en la aldea yo había sido la niña y la adolescente más dichosa del mundo pese a ser tan pobre. En aquel entonces, no me sentía capaz de hablar de mi pasado y tergiversé mucho la realidad porque reconocer que había sido todo tan bonito me hería profundamente el alma. Además, me sentía incapaz de hablarle de Lúa a Artemisa. No pude hacerlo hasta que ya no me quedó más remedio. Hablar de Lúa me dolía como si me estuviesen acuchillando las entrañas.
Tal vez este año sí pueda hacerlo, pero me queda mucho trabajo por delante y muchísimas cosas que contar, tantas que me parece que me moriré antes de que consiga explicar todo lo que viví antes de llegar aquí a Ourense. Hay muchos momentos de mi vida que no están narrados en ninguna parte y que sí me gustaría convertir en palabras para que nunca se desvanezcan, pero preciso mucha inspiración y sobre todo paciencia para poder llevar a cabo una tarea tan difícil. No es sencillo hablar de la vida de una misma mientras el mundo entero está detenido. Ojalá pudiese hacerlo, pero no puedo. Esta situación me quita la inspiración. Sí soy capaz de escribir poesías o cuentos, pero no puedo hablar de mi vida de esa manera tan profunda.
Ayer hablé con Artemisa por teléfono. Le pregunté si le apetecía que hiciésemos una videollamada, pero me dijo que no, que no quería que la viese así, tal como está ahora, que no tiene para nada un buen aspecto y, por mucho que le asegurase yo que eso no me importaba, no pude convencerla. Aún sigo creyendo que Artemisa y yo podemos ser buenas amigas si conseguimos dejar atrás el rencor y lo que a ella le provoca no estar conmigo. Quizás el tiempo nos ayude a lograrlo.
Ella está bien, pero muy preocupada. Su hermana y Gabriel la cuidan mucho y son su más grande apoyo. Me alegra que no esté sola viviendo esto. Me habló de lo terribles que fueron estos meses para ella y me contó que, ahora, cuando al fin se curó, tiene que quedarse encerrada sin saber cuándo va a poder salir. Dice que incluso la primavera parece lejana, como si no quisiese que ella la viese llegar para que no sintiese envidia de las flores y los pájaros que pueden disfrutar de ella, como si aguardase a que pueda salir para vivir. A Artemisa le gusta mucho la primavera y, por suerte, de momento hace demasiado frío para pensar que la primavera está llegando. Eso fue lo que me contó, que hace mucho frío estos días, que llueve, hace viento... Me dice: “por lo menos el tiempo no nos invita a salir”.
Y creo que eso es todo por hoy. No me apetece seguir escribiendo. Me siento algo desanimadiña y sé que, si continúo escribiendo, voy a contar sólo cosiñas tristes.

jueves, 19 de marzo de 2020

DIARIO DE LÚA: MÉRCORES, 18 DE MARZO DE 2020


Mércores, 18 de marzo de 2020
A vida detívose, a medias, xaora, porque non todos ficamos onde temos que estar, pero para min, para Agnes e para as persoas todas que coñecemos a vida detívose. Detívose a nosa rutina e os nosos días. Agora escribo xunta a fiestra aberta e o ar do empardecer me acariña a pel lembrándome que segue aí para avisarme de que a vida segue máis alá destas paredes que nos encerran. Seguen a cantar os paxaros. Agora, en Ourense, hai algúns merlos que viñeron harmonizar o silencio que a cidade mantén co mundo. Segue amencendo, segue brillando o sol cando as nubes o permiten e segue chegando o solpor entre horas mortas. A noite suspira entre estrelas lonxanas e o ar zoa entre as pólas renacentes das árbores. As follas medrarán, saíron flores, recende a vida neste ocaso eterno que se esvaece entre murmurios interrompidos.
Óese con calma o silencio da harmonía, a melodía dun silencio in crescendo que se espalla polo ar, tentando calar a desesperanza. As desilusións voan ao redor da alba. O sol nace tralas montañas coma querendo berrar con forza, pero veñen as nubes, cóbreno e seguen despois o seu camiño infindo polos mares do ceo. Hai unha quietude que se esvaece e fica aboiando nos beizos do mañá.
Agora vin voar un merlo perdido na luz morrente do solpor, cara a noite que comeza xa entre os cumios nevados, alá lonxe no silencio das aldeas antergas. O merlo non sabe que algúns xogan co noso presente e co noso futuro. Non sabe que a vida se detivo, que sufrimos por unha causa que a el lle é axea, case indescifrábel e incoherente. O merlo voa seguindo coas súas ás o camiño do mañá. Segue levando no bico o alimento da noite. Segue a cantarlle aos seus filliños, no seu quente niño, o rechouchío dos momentos calados. Eles teñen o seu niño, teñen o ceo para voaren, teñen a liberdade convertida en néboas amencentes. Teñen as estrelas ao alcance dos seus olliños pequerrechiños. Poden adobiar o silencio co seu canto de auga; canto húmido coma o leito dun río que flúe entre rochas lisiñas e brillantes, nun bosque calado que non morre, ano tras ano, século tras século fica en silencio, soando cos seus cantos antergos que nunca calaron, que nos entregaron a esperanza e a calma da vida.
Míroo voar, como move acougadamente as súas ás, sen sentir présa porque non a ten, porque non sabe que hai un mañá, só un momento que se ten que alongar no futuro, pero do seu futuro ninguén fala. A ninguén lle importa o futuro dos merlos. Perdeuse na inmensidade das pólas xa renacidas, baixo o refulxente solpor. E todo ficou en silencio, unha vez máis.
“Préstame as túas ás por un intre”, diríalle ao merlo se me puidese escoitar, se fose posíbel que me fixese caso, que por un momento me deixase as súas ás para voar lonxe de eiquí e comprobar que a vida segue igual nos lugares que un día imaxinei e que deixei atrás no tempo; pero o merlo non me pode ouvir, non me pode escoitar nin entender porque non falo a súa lingua de rechouchíos húmidos e calmos. Seica agora se sinta moito máis seguro ao non ver case xente pola rúa ameazando a súa calma, a súa vida, o seu voar. Talvez viñese agora a idade dos animais que recuperan a súa liberdade, a súa tranquilidade e o seu soñar.
Mais eu tamén sei voar. Eu tamén voo. Voo a través dos meus soños. Voo xunta a música, cos meus dedos, lonxe deste intre infindo. Voo coa miña música máis alá de calquera fronteira. Voo nas ás do piano que eu revivo, que eu fago berrar e calar coas miñas mans. Voo pechando os ollos e non fixándome por onde flúen os meus dedos, entre as teclas brancas, negras, entre acordes e arpexos que se mesturan cos meus sentimentos, que son os meus sentimentos, fortes e acougados; entre tristura e esperanza, entre xenreira e beleza, entre impotencia e ledicia, entre amor e odio, entre frustración e conformidade. Non hai fronteiras nese mundo que a música me entrega, no que me encerro xunta a miña ialma. Alí non hai fronteiras, o ar non remataría nunca por moi forte que respirase.
Sinto que me deslizo por un monte cheo de árbores e pedras esvaradías, baixo un ceo no que nunca empardece, que mantén unha luz infinda e forte que me acariña a pel, que vou cara abaixo, deica o mar, que xa se ve ao lonxe. A súa escuma escintila entre rochas escuras. Podo ouvir xa a súa voz lonxana e eterna, berrando, dicíndome: “vén xa, vén xa, vén xa”. E choro, sinto que os meus ollos están asolagados por unha emoción que non cabe dentro do meu peito. E berro eu tamén dicíndolle que xa vou, xa vou, entre saloucos que me tiran o ar, namentres corro cada vez máis rápido, máis rápido, pulando entre raíces que emerxeron da terra, namentres salto por riba das pedras, das pólas caídas no chan, cara o mar, cara o mar que segue a berrar: “vén xa, vén xa”, coas súas ondas calmadas, nunha mañá de verán que refulxe, que me quenta a pel, que me di: “hai esperanza, hai esperanza, todo pasará, lonxe quedará todo, vive, vive, corre, vén, pula e vive, corre e salta”.
Mais nunca chego á beiriña do mar. Ese chan polo que corro nunca vira en area. É duro, cheo de pedras, de raíces coas que acabo tropezando e caio ao chan suspirando, tentando recuperar os meus folgos, sen case azos para mirar ao meu redor. O meu ollar segue fixo no mar, nas ondas brancas, de neve esvaecida, na voz do mar: “vén xa, vén xa”.
“Quero ir contigo”, digo chorando sen podelo evitar, sentindo que esa fermosa emoción que me asolagara os ollos se volvera unha impotencia inmensa que tampouco cabe no meu peito. “Quero ir contigo”, repito case sen voz, estendendo as mans para tentar tocar a auga. Non chega a min nin unha pinga perdida de auga salgada. Non chega a min máis que a voz esvaecente do mar, perdéndose xa pola realidade.
As miñas mans seguen correndo polas teclas do piano. Elas non se detiveron, seguen convertendo en música os meus pensamentos, os meus soños conscientes, pero a miña ialma quere estoupar. Sinto que se inchou por dentro de min, coma un globo ao que lle dan tanto ar que non pode resistilo e estala facendo un so incandescente que asusta, que logo fica perdido no repentino silencio que se apoderou dese intre.
Entón a miña voz escápase polos meus beizos volta un río rebordado. Non sei que verbas canto porque non domeo o que penso. Só sei que a miña voz se une vertixinosamente coa melodía que nace das miñas mans e que, devagariño, sinto que a miña ialma se baleira, que vai quedando acougada namentres canto e volvo música todo o que levo por dentro.
O mundo desapareceu. O meu redor é música, a miña ialma é música, e lembro dos merlos que seguen voando ceibes, lembro das formiguiñas que traballan pola súa vida, continua e delicada. Lembro dos cans que non entenden nada, dos coellos que corren libres entre as árbores, de todos eses animais que non teñen fronteiras e que non comprenden, que fican lonxe do perigo, que non teñen leis nin constitucións.
A miña ialma, como río rebordado, percorre os terreos da memoria e dos sentimentos levando consigo o rescaldo das emocións e das lembranzas. Levo agora a lembranza dunha noite estrelada, de luar intenso e fermoso chovendo entre as pólas verdes das árbores, tan cheas de vida, tanto como o meu corazón que latexa rápido e emocionado namentres sinto as súas mans na miña cintura, impulsándome a danzar entre miradas de tenrura e complicidade. Sorríolle sen saber que dicir, incapaz de confesarlle que levaba anos agardando ese momento no que puidésemos ser libres entre as nosas mans, sen lembrar que hai quen quere deternos e conter o noso amor e a nosa paixón. Ela sorrime tamén con timidez, pero con tanto amor que creo que me derreterei, coma a neve que, acariñada polo sol da mañá, comeza a sentir que esa caricia temperada e agarimosa a desfai.
Ela lévame entre a música, baixo o luar, entre caricias disimuladas que agocha tras movementos que me estremecen. Sorrime lonxanamente, pero óllame con interese, coma se quixese coñecer nese momento o que nunca chegou a coñecer de min. Ela é coma un reflexo da lúa na noite. É para min a aparición da ledicia volta imaxe, fermosa e tenra, misteriosa e agarimosa. E daquela o tempo tamén se esvaece entre notas sensuais.
Mais de súpeto nos damos de conta de que quedamos soas no bosque, na aldea, entre as altas e impoñentes montañas que a protexen. Non hai ninguén ao noso redor. Ambas as dúas detemos a nosa danza eterna e mirámonos con estrañeza, coma se espertásemos dun soño morno e doce.
“Non hai ninguén, Luíña”, dime ela cun murmurio. A súa voz pérdese no silencio da noite, tan grande de repente, tan grande que nos afoga.
“Non hai ninguén, Agnes. Estamos soas”, dígolle eu sen saber que contestarlle, aínda mergullada nos seus noitébregos ollos, tan fondos coma o mar máis lonxano. Non quero saír da súa mirada. Síntome protexida, coma se esta tamén me tivese collida con tenrura.
E non quero saír nunca da súa mirada. Adoro ficar perdida nos seus ollos negros e profundos sen sentir que me agarda o tempo. Ela permíteme estar no seu ollar namentres me sostén entre os seus brazos. Non me di nada, só me mira, permite que a mire. Sinto que de verdade non hai tempo, penso “xa poden caer as treboadas máis violentas e fortes, a min non me ocorrerá nada malo namentres ela me mire”, e sinto que as súas mans son o meu fogar, de onde non terei que saír nunca, porque fóra delas non hai mundo. Parece que todo rematou. O silencio dime que non respire, pero ela dáme o alento que preciso para sentirme viva. Ela está a ser a man que me mantén neste camiñar tremente.
Soñei esta noite que viaxaba nun helicóptero e que, de súpeto, o helicóptero caía ao mar. Dábanme unha barca moi estraña na que só cabía sentada e alí tiña que resistir tres días. Era venres. O helicóptero marchaba en procura de axuda e eu tiña que tentar non caer a auga. Se caía, morrería xeada porque aquela auga era a máis conxelada do Atlántico. Lembrei nese intre da película de Titanic, pero eu estaba soa. Agnes non estaba comigo e o mar infindo e escuro rodeábame, ameazante e profundo. A barca tremía, eu non sabía como teimarme a ela para non caer. Preguntábame como ía resistir tres días alí sen comer, sen poder beber auga, baixo unha noite fría, tan fría como a auga que me agardaba alí, a uns escasos centímetros das miñas mans. Pensaba que, se nadaba, podería chegar a algunha beiriña e de feito facíao. Non lembro do momento no que comezaba a nadar, pero facíao porque, de súpeto, cando vía que o helicóptero me viña rescatar, eu estaba agarrada a unhas rochas, tremendo de frío. A barca estraña flotaba ao meu lado, esnaquizada.
Baixaban do helicóptero e preguntábanme que facía alí. Namentres non chegaban, mesmo cheguei a preguntarme se me poderían ver se me movía do sitio no que me deixaran; pero entón lembraba que os que ían no helicóptero podían ver dende o alto todo o que había na terra, no mar neste caso, e aquela idea acougábame.
Preguntábanme como chegara alí. Agnes tamén estaba, asustada e chorando, queréndome abrazar, pero eu tremía tanto que non me podían tocar e aqueles enfermeiros que ía no helicóptero dicíanlle que non me tocase porque podía estar infectada. Eu pedía que me subisen ao helicóptero, dicíalles que tiña moito frío. Case non podía falar porque tusía decotío; pero parecía como se eles non me ouvisen. Eu falaba máis forte. Alguén me preguntaba como fixera para chegar ata a beira do mar. Eu dicía que non estaba en beira ningunha, que estaba agarrada a unhas rochas que atopara por casualidade no medio do mar. Tiña medo a que pensasen que eu era o valente de abondo para poderme salvar a min soa sen que ninguén correse perigo. O helicóptero seguía no ceo, facendo un ruído inmenso que tragaba as nosas voces.
Mais levábanme a unha casa que non coñecía e Agnes estaba moi nerviosa, pedíndome continuamente que lle dese algo que eu non tiña, pero ela insistía, entolecida, desesperada, pedíndome aquilo que eu non comprendía. Eu estaba moi enferma, tremía e tusía, e non a podía ouvir, nin moito menos entender, pero entón acababa por comprender o que ela quería. Ela pedíame desesperada un pano de papel porque tiña que saír á rúa e non tiña máscaras. Eu entón perdía os nervios con ela e dicíalle a berros que non me falase así, que non me berrase. Entón ocorría algo que nunca ocorrerá nin ocorreu, que é completamente irreal. Agnes dábame unha inmensa labazada que case me botou ao chan. Quedei tremendo, sentindo que a súa man ardía na miña meixela.
Eu corría deica un cuarto no que me quixen encerrar, pero alguén me perseguía tentando determe e pedíndome que non lle tomase a Agnes en conta a súa reacción, que estaba moi nerviosa, pero eu estaba moi ferida, tanto por fóra como por dentro, porque sentía vibrar os seus dedos na miña pel e sobre todo ardíame a ialma.
Non lembro máis detalles dese soño. Só sei que espertei suando moitísimo, coma se acabase de estar metida no centro da Terra, coa respiración axitada e, o peor, con ganas de tusir, de tusir profundamente.
Onte xa tusía. Agnes está histérica. Obrígame a tomarme a temperatura decotío. Non teño febre, evidentemente, pero non me permite saír á rúa nin para mercar o pan. Di que nós podemos facer pan perfectamente e mesmo ela trouxo da cafetaría unha inmensa morea de bólas de pan que facemos ao forno. É certo que non preciso saír para nada, pero saír a mercar era algo que me salvaba; mais levo case dous días sen saír e non vou saír en moitísimos máis. Agnes non pode saír tampouco, pero non porque estea en perigo a súa saúde, senón porque psicoloxicamente é incapaz de facelo. Non pode, non é quen de saír e expoñerse ao perigo. Dálle ansiedade axiña. Perde os nervios axiña.
Véxoa fráxil e tremente, sempre a piques de perder a calma polo detalle máis insignificante; pero non a podo xulgar. Xamais o faría. Agnes é así, delicada e extremadamente sensíbel. Eu tamén son moi sensíbel e todo isto aféctame moitísimo, pero tento entornar a miña sensibilidade na música, na poesía, na beleza da arte. Ela tamén o fai, pero chega un momento no que comeza a me preguntar ata cando teremos que estar así, cando poderá pasar todo, que ocorrerá se temos que ficar eiquí pechadas durante meses, se á súa nai lle pasa algo e non podemos coidala, se non a pode ver en moito tempo, se a perde sen poderse despedir dela. Eu pídolle que non pense nesas cousas que non van pasar, pero Agnes xa perdeu a calma e empeza a chorar moito, fondamente, sentindo que esa desesperación a afoga. E dime que ficar pechada, sen poder respirar o ar da mañá, nin da tarde nin da noite lémbralle a cando estivo pechada durante anos no hospital, que non poder saír lle trae recordos horríbeis, que non o pode aturar, pero sabe que non debemos de saír ningunha das dúas.
O peor que podía ocorrer era que eu agora me arrefriase para que a súa calma fose aínda máis fráxil e efémera. Non o collín. Dígollo decotío, pero ela ten tanto medo que non o pode ouvir. Non me escoita cando lle falo. Delira, pero eu non lle pido que cale. Permítolle falar e falar, permito que se desafogue, que o precisa, sei que só precisa falar para botar fóra todo ese medo, esa impotencia.
O que máis me impacta que diga é que non quere que morramos soas eiquí, que non quere que a súa nai marche da vida sen que poida estar ao seu carón sosténdolle a man namentres se esvaece o seu alento. Dime que nunca pensou que estando eiquí tería que ficar encerrada outra vez, que non quere lembrar eses anos nos que lle fallou toda a liberdade da súa vida, que non quere que a súa mente xogue con ela, coa súa calma, enchéndose de lembranzas que quere esquecer. Quere que pase, só me di que quere que isto pase e que esteamos ben, que non me quere perder, non me quere perder, que non o podería aturar, que, se me perde, perderá o seu alento, que, se me perde, o seu corazón perderá o seu latexar.
Chora tan profundamente que non a podo acougar. Cando alguén chora así, o único que podemos facer é permitir que chore e chore porque deter ese pranto sería como pecharlle as portas a un río rebordado, que logo ficaría detido, pero rexente tras eses diques que o conteñen con dificultade. Logo volvería saír a auga descontrolada, levándose con furia todo o que atopase ao seu paso.
Mais hei de confesar que non entendo por que a Agnes lle afecta tanto esta situación. Si é dura, moito, pero poderemos saír desta e tampouco é seguro que eu morra se collo o virus. Pode que me afectase moito, pero sei que non me ocorrerá nada máis grave porque eu estou case de todo curada. A operación que me tiveron que facer hai un ano en Italia foi decisiva para a miña doenza. A miña vida xa non corre tanto perigo como antes. Hai un ano, estiven moi preto da morte. Sentíaa aboiar ao meu redor, ollándome indecisa, preguntándose se me debía de levar con ela ou me podía permitir vivir un pouco máis. Sorríame e burlábase de min asemade. Eu víaa, sentíaa, mesmo sabía que cada vez me quedaba menos ar; pero non morrín. Coido que agora si podo dicir con seguridade que vivirei moitos anos. Antes non o podía facer.
Non obstante, Agnes ten un medo que non vén deste tempo, deste momento nin tan sequera desta vida. Coido que o seu pánico é moito máis antergo e intenso. Ese pánico ten orixes que non podemos saber, nin tan sequera ela propia. Seica sexa o medo a perder a súa existencia, vida tras vida, o que tanto berra por dentro dela. Agnes tamén é moi poderosa e ten un sentido de intuición que moitas veces esquezo. Ela pode saber moito máis do que vemos e sentimos. Ve máis alá dos feitos e dos momentos. Emporiso non lle podo dicir que non fale, que non chore, que non se asuste, porque sei que o que ten ela no seu ser é moito máis do que reflicten os seus ollos, a súa voz desesperada, o seu pranto infindo.
Cando me di con tanta seguridade que non poderá aturar que a min me ocorra algo malo, sinto que se me parte a ialma. Sei que di a verdade. Eu non teño o mesmo poder de intuición que Agnes, pero sei interpretar moi ben todas as verbas da persoa que máis amo no mundo. Podo escoitar os seus pensamentos namentres ela me fala e moitas veces noto que a súa voz non expresa todo o que os seus pensamentos lle din. A súa voz non exterioriza toda a desesperación que enche a súa mente. Deixo de ouvir a súa voz e sinto os seus pensamentos fluíndo polo meu corpo namentres ela chora e me fala entre saloucos, apertándome as mans con forza, con tanta forza que creo que me desfará a pel; pero esa forza non me doe, ao contrario, anímame a devolverlle a presión tamén con desesperación, invitándoa a que me oprima máis a man se o precisa.
Ninguén nos pode dicir que non choremos, que non sexamos tráxicas, que non berremos de desesperación. Ninguén está ao noso carón para deter a nosa desesperación. Agnes sabe moi ben que isto que está sucedendo é moito máis grave do que nos queren facer crer os medios de comunicación, o goberno, calquera persoa que saia falando querendo informar ou acougar. A Agnes non lle podo negar nada. Tampouco a podo obrigar a que non lea verbo do tema, pero si lle digo que arestora non importa de onde procede o virus, quen o inventou (porque, evidentemente, este virus o inventaron os seres humanos), que agora o que importa é que esteamos ben; pero Agnes está convencida de que hai un grupo secreto de persoas conspirando contra a Humanidade. Ela cre nas teorías da conspiración e moitas veces colle paranoias moi fortes con ese tema. Ao principio, a min facíame moita graza que me falase desas teorías, do que ela cría; pero agora asústame porque non me parece unha tolaría o que ela me di, non me parece imposíbel e estarréceme que sexa verdade, estarréceme pensar que pode ser verdade.
O que resulta realmente curioso e fermoso é que, nestes momentos de absoluta histeria e desesperanza, poida existir tanto amor, tanta paixón, tanta tenrura, tanta confianza. Cando non berran as treboadas anímicas que nos tiran a calma, hai só amor, complicidade, poesías recitadas en murmurios, hai conversas que se alongan no tempo ata que de súpeto vén a anoitecida, hai caricias que non pasan, hai bicos que non rematan, hai sorrisos que brillan, hai sensacións compartidas, hai emocións entolecidas, hai tanto amor que sinto que non teño materia, que me desfago como o xeo acariñado polo sol do verán. Fico detida entre suspiros de ledicia, entre bágoas delicadas de amor, de emoción, de querer tanto e tanto que noto que me estoupa o corazón, que se me infla a ialma, que voo lonxe da desesperación. Ela crea para min un refuxio no que estou protexida, no que son eu e no que me sinto temperada por unha caricia eterna.
Síntome especial entre os seus brazos, baixo as súas mans, xunta a súa voz doce, profunda, de beludo, fermosa, agarimosa. Esvara as súas mans polo meu corpo coma se eu fose de néboa e me puidese esvaecer ao tocarme. Dime que me ama de mil maneiras distintas, en silencio, coa mirada, cos beizos, coas mans, co seu corpo todo, cos seus bicos, coa súa escoita, a súa complicidade.  Nunca me sentín tan amada, tan sinceramente amada, porque, nestes difíciles tempos, estamos máis xuntas que nunca, malia discutir de cando en vez por non estarmos de acordo nalgún detalle, pero axiña pasan os desencontros e volve brillar o sol entre nós. Estamos xuntas as vinte e catro horas do día, durante a noite toda, durmimos ben abrazadas, nunha aperta que nos resgarda do exterior. O noso fogar é o escenario dos nosos momentos todos. A min paréceme que as estancias mudan de cores segundo o momento do día. Na mañá é unha casa distinta, chea de luz, porque entran libres as raiolas do sol, o ar da mañá, fresco, recendendo a humidade, a verdor, prestacións todas do xardín do Posío, aínda pechado, pero máis vivo que nunca, co canto dos seus paxaros todos, da súa vida toda. Á tardiña, a casa tamén empardece. Cae o solpor tamén dentro dos cuartos, do salón, das estancias todas que compoñen o noso niño increbantábel. É moi curioso ver nacer e morrer o día no mesmo lugar sabendo que pasaches todas as horas do día eiquí, sen saír, sen saber como están os demais, sen miralos aos ollos.
Falamos moito con Silvia, con Antía, con Uxía, con todas, polo Skype. Silvia está tristeirísima. Di que se sente moi soa, que non pode aturar máis sen vernos. Uxía non vive soa, por sorte. Vive cunha irmá súa coa que se leva ben, pero Silvia vive soa, soísima, moi soa. Di que agora é cando se decata do soíña que está dende que morreu a súa nai. Nós deixámola falar porque sabemos que ela precisa desafogarse tamén. Agnes insístelle moitísimo en que non está soa, que estamos nós, que non importa se precisa ficar falando durante o día todo, e mesmo facemos iso tamén, ficamos falando durante máis de seis horas, xantamos xuntas, as tres, coma se quedásemos en persoa, e sei que imos facer iso durante todos estes días. Eu tamén a boto moitísimo en falla. Silvia é coma unha irmá para min. É a amiga que máis quero. Xunto con Agnes, é a persoa que máis quero no mundo.
O meu amigo Daniel, que é médico, explícame cousiñas que me estarrecen. Coma eiquí en Ourense aínda non hai moitos casos, pedíronlle que fose para Coruña porque alí é onde máis casos hai e que non deixa de darse de conta de que isto é moito máis grave do que din; pero eu pídolle que non diga esas cousas diante de Agnes porque ela xa o sabe de seu e non é preciso que alguén reforce as súas crenzas.
Mais hei de confesar que de momento eu non levo tan mal o confinamento. Eu pasei moitos días encerrada na casa por culpa da miña estraña doenza. Cando me daban brotes, tiña que ficar na casa sen saír, facendo o mínimo, movéndome o mínimo, para acougar ao meu corazón. Entón procuraba calquera maneira de divertirme. Agora fago o mesmo. Refúxiome na música, nos libros, nas películas, nas series. Con Agnes estou a ver moitísimas películas e series. Vémolas tomándonos da man, comentando todo o que queremos, dicindo todo o que se nos pasa pola cachola, e son momentos únicos tamén.
Agnes pon incenso todas as mañás para, segundo di ela, atraer boa enerxía. Agnes esfórzase decotío por encher de boas enerxías esta a nosa casiña e realmente consígueo, malia ser a máis visceral das dúas, malia ser a que máis medo ten, a que máis se desespera ollando cara o futuro; pero tamén é a que máis domea a enerxía que voa entre estas paredes. Agnes ten un poder infindo que me encolle, que me fai pequena, e, cando a miro aos ollos neses momentos nos que se concentra para desexar que todo vaia ben, nos que a vexo respirar tranquilamente o fume do incenso, paréceme que non é a muller que comparte comigo as sensacións máis íntimas da vida, senón un ser máxico que veu doutra dimensión para amosarme que a vida é moito máis máxica do que cre moita xente. Entón é cando está máis perceptiva, cando podemos deitarnos ambas as dúas no chan e facer posturas de ioga, concentrándonos na nosa respiración, compartindo ese momento tan único no que non hai ren máis cá nosa enerxía e a enerxía que invocamos dende a nosa ialma aberta. O tempo dilúese entre respiracións pausadas, no noso corpo que aboia na dimensión da paz, e parece que non pasa ren, esquecemos que estamos eiquí, unha mañá normal, entre semana, porque algo ocorreu coa nosa rutina.
Estes días de encerro e os que van vir, os que aínda nos fallan por vivir, vanme servir para namorar máis de Agnes, ata namorar dela dun xeito insoportábel, completo, ata volverme a súa ialma. Cada vez síntome máis unida a ela, coma se a súa ialma e a miña estivesen a estreitarse, uníndose nun espazo pequeno, diminuto, coma se o lazo que ata o noso destino se fixese pequeno, coma se os nós que o forman se apertasen cada vez máis. É unha sensación que non sei converter en verbas.
Evidentemente, non poderemos casar o día cinco de abril se as cousas van así; pero, cando o fagamos, sei que o faremos realmente unidas, máis unidas que nunca. Vivirmos estes momentos xuntas fará que nos coñezamos cada vez máis. Sinto que eu a coñezo dun xeito irreversíbel. É coma se estivese pechada nun prado cheo de flores e, co tempo que teño, puidese ir observando cada flor concentradamente, unha trala outra, coñecendo todos os seus pétalos con exactitude, coma se puidese ulir o seu recendo ata volvelo parte da miña pel. Agnes é iso para min; un prado cheo de flores, cuberto por un ceo brillante ás veces, outras treboento, outras neboento, e teño que aprender a mirar as flores baixo calquera desas luces que o ceo envía. Estou aprendendo a ler a súa mirada, a entender a súa ialma e a escoitar a voz do seu corazón namentres ela chora, ri, suspira, canta, namentres é todo o que nese momento quere ser. Ter a súa ialma nas miñas mans é coma ter unha delicada flor entre os meus dedos. Heina de observar con coidado, hei de ulila con moito amor e hei de coidala, coidala sobre todas as cousas, namentres choven ao noso redor bágoas de desesperación, medo e tristura; pero logo sorrí e todo brilla de novo. Amence para min porque ela sorrí.
“Eu só sinto que teño algo cando estou contigo”, dígolle sen descanso, namentres as nosas mans nos descobren, descobren cada recunchiño do noso ser, do ser da outra, volvéndonos unha. Ela contéstame que, daquela, sempre o terei todo porque ela sempre estará comigo.
Calquera esforzo é insuficiente namentres se trate de facela feliz. Debuxei flores no ar para ela. Crei árbores de amor para protexela da luz da desesperación. Cantei as cancións da esperanza para que florezan no seu corazón as ilusións perdidas. Pintei as cores do arco da vella na súa ialma para que volvan as ás do futuro, para que se reflicta no seu esplendor o ollar do mañá.
Se eu podo crear un camiño de melodías que latexan nas miñas mans, crearei daquela as corredoiras que percorran o Universo. Se a podo levar nos meus brazos, protexida no meu colo, ata a fin das dimensións, entón xuntarei as forzas da miña ialma para levala ata onde o seu corazón soñe, porque nestes momentos e para sempre somos un só camiño que chega ata o mar, que vai alén dos universos, que aboia no firmamento, sentindo a brisa do mar, a furia dos océanos, sobrevoando os países aquietados, a calma dos montes, o alento xeado dos montes.
Sinto que, se voa comigo, daquela atravesamos os confíns da razón. Fica latexando no ar a man do porvir para que a collamos e nos deixemos levar pola súa forza. O porvir agarda entre nubes de algodón que non se desfán, que fican ollándonos dende a dimensión da esperanza.
E non é mentira, nada diso é mentira, porque nos queremos. Cando hai amor, haino todo, porque hai cousas que o amor non pode desfacer, porque fica todo en nós se nos queremos, se non estamos soas, se á fin nos recuperamos para sempre, para sempre. Longos anos quedaron detrás nosa, para sempre, porque agora recuperamos o que nunca tivemos, o que nunca nos deixaron ter. E agora, nestes momentos confusos, síntome máis feliz que nunca, que nunca, porque estou integramente con ela, intimamente con ela, coma sempre desexei. E isto non é máis que unha oportunidade para recuperar todo ese tempo que nos quitaron, que nos arrebataron inxustamente. Véxoo así. Chamádeme inxusta, egoísta, inconsciente; pero é o que sente o meu corazón. Agnes é o merlo que me leva nas súas fermosas ás ata os confíns do solpor para que vexa morrer e nacer o día asemade, morrer o día namentres, detrás nosa, xa nace outra alborada.
Ela préstame as súas ás para que voe a través da escuridade e creamos xuntas na esperanza, creamos xunta a nosa esperanza, compartindo as ás da ilusión, crendo que todo será sempre entre nós coma sempre, un mundo que non se pode derrubar, nunca. Nunca.
Se eu son a súa lúa de prata, ela é o sol que me alumea. Sendo eu Lúa, a súa lúa, non podería brillar nunca se ela me faltase, se ela non estivese comigo, porque ela me dá esa luz que me fai brillar. Un luar sen sol nunca sería luar. Nunca veriamos a lúa se non houbese sol. Se eu sigo respirando neste momento, despois de tanto sufrimento, é porque sempre souben que ela seguía existindo. Se non me rendín, foi porque a miña ialma sempre me dixo que ela chegaría, que ela voltaría a min, que só a debía de agardar con paciencia e amor, seguíndoa amando coma sempre, porque todo iso tería sentido. E teno, ten tanto sentido como o brillo do sol.
Sendo Lúa, eu amo o sol e o meu sol é ela. Quen me ía dicir a min que, aos meus corenta e seis anos, ía volverme tan cursi, pero sono porque ela mo fai selo. Que amor tan grande e fermoso me empurra a vivir, a ter esperanzas. “Como non imos saír desta xuntas se nos queremos, Agnes?”, pregúntolle namentres a aperto contra min, abrazándoa nunha aperta que ninguén podería desfacer. “Agora somos máis fortes que nunca porque estamos xuntas”. E que realidade tan grande. Ela ri dándome a razón, ri namentres chora de tenrura, porque é tan sinxelo facer que se emocione, conseguir que os seus ollos negrísimos se volvan unha lágoa profunda na que moran os seres máis máxicos do mundo. Na súa ialma vive o ser máis máxico do mundo: ela, ela para sempre, ela.
E, no medio de bágoas de emoción, sentindo que xa chegou a anoitecida, deixo hoxe de escribir, de liberar a miña ialma nas mans das verbas que voan ceibes, coma ese merlo que vin voar polo incendiado ceo hai uns intres. Este intre volveuse eterno para min.

Traducción:

Nota de la traductora: recuérdese que "luar" significa la luz de la luna. Al no tener una expresión ni palabra equivalentes que me parezcan bonitas en castellano, dejo ese término sin traducir. Asimismo, dejo sin traducir puntualmente la palabra "Lúa", que aparece como un juego de palabras entre el nombre de Lúa y su significado. "Lúa " significa "luna". 


Miércoles, 18 de marzo de 2020
La vida se ha detenido, a medias, por supuesto, porque no todos permanecemos donde tenemos que estar, pero para mí, para Agnes y para todas las personas que conocemos la vida se ha detenido. Se detuvo nuestra rutina y nuestros días. Ahora escribo junto a la ventana abierta y el aire del crepúsculo me acaricia la piel recordándome que sigue ahí para avisarme de que la vida sigue más allá de estas paredes que nos encierran. Siguen cantando los pájaros. Ahora, en Ourense, hay algunos mirlos que vinieron a armonizar el silencio que la ciudad mantiene con el mundo. Sigue amaneciendo, sigue brillando el sol cuando las nubes lo permiten y sigue llegando el ocaso entre horas muertas. La noche suspira entre estrellas lejanas y el aire sopla entre las ramas renacientes de los árboles. Las hojas crecerán, salieron flores, huele la vida en este ocaso eterno que se desvanece entre murmullos interrumpidos.
Se oye con calma el silencio de la armonía, la melodía de un silencio in crescendo que se esparce por el aire, intentando callar la desesperanza. Las desilusiones vuelan alrededor del alba. El sol nace tras las montañas como queriendo gritar con fuerza, pero vienen las nubes, lo cubren y siguen después su camino infinito por los mares del cielo. Hay una quietud que se desvanece y permanece flotando en los labios del mañana.
Ahora vi volar un mirlo perdido en la luz muriente del ocaso, hacia la noche que comienza entre las cumbres nevadas, allá lejos en el silencio de las aldeas antiguas. El mirlo no sabe que algunos juegan con nuestro presente y con nuestro futuro. No sabe que la vida se ha detenido, que sufrimos por una causa que a él le es ajena, casi indescifrable e incoherente. El mirlo vuela siguiendo con sus alas el camino del mañana. Sigue llevando en su pico el alimento de la noche. Sigue cantándoles a sus hijiños, en su caliente nido, el gorjeo de los momentos callados. Ellos tienen su nido, tienen el cielo para volar, tienen la libertad convertida en nieblas amanecientes. Tienen las estrellas al alcance de sus ojiños pequeniños. Pueden adornar el silencio con su canto de agua; canto húmedo como el lecho de un río que fluye entre rocas lisiñas y brillantes, en un bosque callado que no muere, año tras año, siglo tras siglo permanece en silencio, sonando con sus cantos antiguos que nunca callaron, que nos entregaron la esperanza y la calma de la vida.
Lo miro volar, cómo mueve sosegadamente sus alas, sin sentir prisa porque no la tiene, porque no sabe que hay un mañana, sólo un momento que se tiene que alargar en el futuro, pero de su futuro nadie habla. A nadie le importa el futuro de los mirlos. Se perdió en la inmensidad de las ramas ya renacidas, bajo el refulgente ocaso. Y todo quedó en silencio, una vez más.
“Préstame tus alas por un instante”, le diría al mirlo se pudiese escucharme, si fuese posible que me hiciese caso, que por un momento me dejase sus alas para volar lejos de aquí y comprobar que la vida sigue igual en los lugares que una vez imaginé y que dejé atrás en el tiempo; pero el mirlo no puede oírme, no puede escucharme ni puede entenderme porque no hablo su lengua de gorjeos húmedos y calmados. Tal vez ahora se sienta mucho más seguro al no ver casi gente por la calle amenazando su calma, su vida, su volar. Tal vez haya venido ahora la edad de los animales que recuperan su libertad, su tranquilidad y su soñar.
Mas yo también sé volar. Yo también vuelo. Vuelo a través de mis sueños. Vuelo junto a la música con mis dedos, lejos de este instante infinito. Vuelo con mi música más allá de cualquier frontera. Vuelo en las alas del piano que yo revivo, que yo hago gritar y callar con mis manos. Vuelo cerrando los ojos y no fijándome por dónde fluyen mis dedos, entre las teclas blancas, negras, entre acordes y arpegios que se mezclan con mis sentimientos, que son mis sentimientos, fuertes y sosegados; entre tristeza y esperanza, entre rabia y belleza, entre impotencia y alegría, entre amor y odio, entre frustración y conformidad. No hay fronteras en ese mundo que la música me entrega, en el que me encierro junto a mi alma. Allí no hay fronteras, el aire no se acabaría nunca por muy fuerte que respirase.
Siento que me deslizo por un monte lleno de árboles y piedras resbaladizas, bajo un cielo en el que nunca atardece, que mantiene una luz infinita y fuerte que me acaricia la piel, que voy hacia abajo, hacia el mar, que ya se ve a lo lejos. Su espuma destella entre rocas oscuras. Puedo oír ya su voz lejana y eterna, gritando, diciéndome: “ven ya, ven ya, ven ya”. Y lloro, siento que mis ojos están inundados por una emoción que no cabe dentro de mi pecho. Y grito yo también diciéndole que ya voy, ya voy, entre sollozos que me quitan el aire, mientras corro cada vez más rápido, más rápido, saltando entre raíces que emergieron de la tierra, mientras salto por encima de las piedras, de las ramas caídas en el suelo, hacia el mar, hacia el mar que sigue gritando: “ven ya, ven ya”, con sus olas calmadas, en una mañana de verano que refulge, que me templa la piel, que me dice: “hay esperanza, hay esperanza, todo pasará, lejos quedará todo, vive, vive, corre, ven, salta y vive, corre y salta”.
Mas nunca llego a la orilliña del mar. Ese suelo por el que corro nunca deviene en arena. Es duro, lleno de piedras, de raíces con las que acabo tropezando y caigo al suelo suspirando, intentando recuperar mi aliento, sin casi fuerzas para mirar a mi alrededor. Mi mirada sigue fija en el mar, en las olas blancas, de nieve desvanecida, en la voz del mar: “ven ya, ven ya”.
“Quiero ir contigo”, digo llorando sin poder evitarlo, sintiendo que esa hermosa emoción que me inundara los ojos se había vuelto en una impotencia inmensa que tampoco cabe en mi pecho. “Quiero ir contigo”, repito casi sin voz, extendiendo las manos para intentar tocar el agua. No llega a mí ni una gota perdida de agua salada. No llega a mí más que la voz evanescente del mar, perdiéndose por la realidad.
Mis manos siguen corriendo por las teclas del piano. Ellas no se detuvieron, siguen convirtiendo en música mis pensamientos, mis sueños conscientes, pero mi alma quiere explotar. Siento que se hinchó por dentro de mí, como un globo al que le dan tanto aire que no puede resistirlo y estalla haciendo un sonido incandescente que asusta, que luego permanece perdido en el repentino silencio que se apoderó de ese instante.
Entonces mi voz se escapa por mis labios vuelta en un río desbordado. No sé qué palabras canto porque no domino lo que pienso. Sólo sé que mi voz se une vertiginosamente con la melodía que nace de mis manos y que, poquiño a poco, siento que mi alma se vacía, que va quedando sosegada mientras canto y vuelvo música todo lo que llevo por dentro.
El mundo ha desaparecido. Mi alrededor es música, mi alma es música, y recuerdo los mirlos que siguen volando libres, recuerdo las hormiguiñas que trabajan por su vida, continua y delicada. Me acuerdo de los perros que no entienden nada, de los conejos que corren libres entre los árboles, de todos esos animales que no tienen fronteras y que no comprenden, que permanecen lejos del peligro, que no tienen leyes ni constituciones.
Mi alma, como río desbordado, recorre los terrenos de la memoria y de los sentimientos llevando consigo el rescoldo de las emociones y de los recuerdos. Llevo ahora el recuerdo de una noche estrellada, de “luar” intenso y hermoso lloviendo entre las ramas verdes de los árboles, tan llenas de vida, tanto como mi corazón que late rápido y emocionado mientras siento sus manos en mi cintura, impulsándome a danzar entre miradas de ternura y complicidad. Le sonrío sin saber qué decir, incapaz de confesarle que llevaba años esperando ese momento en el que pudiésemos ser libres entre nuestras manos, sin acordarnos de que hay quien quiere detenernos y contener nuestro amor y nuestra pasión. Ella me sonríe también con timidez, pero con tanto amor que creo que me derretiré, como la nieve que, acariciada por el sol de la mañana, comienza a sentir que esa caricia templada y cariñosa la deshace.
Ella me lleva entre la música, bajo la luz de la luna, entre caricias disimuladas que esconde tras movimientos que me estremecen. Me sonríe lejanamente, pero me mira con interés, como si quisiese conocer en ese momento lo que nunca llegó a conocer de mí. Ella es como un reflejo de la luna en la noche. Es para mí la aparición de la felicidad vuelta imagen, hermosa y tierna, misteriosa y cariñosa. Y entonces el tiempo también se desvanece entre notas sensuales.
Mas de súbito nos damos cuenta de que nos hemos quedado solas en el bosque, en la aldea, entre las altas e imponentes montañas que la protegen. No hay nadie a nuestro alrededor. Ambas detenemos nuestra danza eterna y nos miramos con extrañeza, como si despertásemos de un sueño tibio y dulce.
“No hay nadie, Luíña”, me dice ella con un murmullo. Su voz se pierde en el silencio de la noche, tan grande de repente, tan grande que nos ahoga.
“No hay nadie, Agnes. Estamos solas”, le digo yo sin saber qué contestarle, aún sumergida en sus nocturnos ojos, tan hondos como el mar más lejano. No quiero salir de su mirada. Me siento protegida, como si ésta también me tuviese cogida con ternura.
Y no quiero salir nunca de su mirada. Adoro permanecer perdida en sus ojos negros profundos sin sentir que me espera el tiempo. Ella me permite estar en su mirada mientras me sostiene entre sus brazos. No me dice nada, sólo me mira, permite que la mire. Siento que de verdad no hay tiempo, pienso “ya pueden caer las tormentas más violentas y fuertes, a mí no me ocurrirá nada malo mientras ella me mire”, y siento que sus manos son mi hogar, de donde no tendré que salir nunca, porque fuera de ellas no hay mundo. Parece que todo terminó. El silencio me dice que no respire, pero ella me da el aliento que necesito para sentirme viva. Ella está siendo la mano que me mantiene en este caminar trémulo.
Soñé esta noche que viajaba en un helicóptero y que, de súbito, el helicóptero caía al mar. Me daban una barca muy extraña en la que sólo cabía sentada y allí tenía que resistir tres días. Era viernes. El helicóptero se marchaba en busca de ayuda y yo tenía que intentar no caerme al agua. Si me caía, moriría helada porque aquella agua era la más congelada del Atlántico. Me acordé en ese instante de la película Titanic, pero yo estaba sola. Agnes no estaba conmigo y el mar infinito y oscuro me rodeaba, amenazante y profundo. La barca temblaba, yo no sabía cómo agarrarme a ella para no caerme. Me preguntaba cómo iba a resistir tres días allí sin comer, sin poder beber agua, bajo una noche fría, tan fría como el agua que me esperaba allí, a unos escasos centímetros de mis manos. Pensaba que, si nadaba, podría llegar a alguna orilliña y de hecho lo hacía. No recuerdo el momento en el que comenzaba a nadar, pero lo hacía porque, de súbito, cuando veía que el helicóptero me venía a rescatar, yo estaba agarrada a unas rocas, temblando de frío. La barca extraña flotaba a mi lado, destrozada.
Bajaban del helicóptero y me preguntaban qué hacía allí. Mientras no llegaban, incluso llegué a preguntarme si podrían verme si me movía del sitio en el que me habían dejado; pero entonces recordaba que los que iban en el helicóptero podían ver desde lo alto todo lo que había en la tierra, en el mar en este caso, y aquella idea me sosegaba.
Me preguntaban cómo había llegado allí. Agnes también estaba, asustada y llorando, queriendo abrazarme, pero yo temblaba tanto que no podían tocarme y aquellos enfermeros que iban en el helicóptero le decían que no me tocase porque podía estar infectada. Yo pedía que me subiesen al helicóptero, les decía que tenía mucho frío. Casi no podía hablar porque tosía continuamente, pero parecía como si ellos no me oyesen. Yo hablaba más fuerte. Alguien me preguntaba cómo había hecho para llegar hasta la orilla del mar. Yo decía que no estaba en ninguna orilla, que estaba agarrada a unas rocas que había encontrado por casualidad en medio del mar. Tenía miedo a que pensasen que yo era lo suficientemente valiente para poder salvarme a mí sola sin que nadie corriese peligro. El helicóptero seguía en el cielo, haciendo un ruido inmenso que tragaba nuestras voces.
Mas me llevaban a una casa que no conocía y Agnes estaba muy nerviosa, pidiéndome continuamente que le diese algo que yo no tenía, pero ella insistía, enloquecida, desesperada, pidiéndome aquello que yo no comprendía. Yo estaba muy enferma, temblaba y tosía, y no podía oírla, ni mucho menos entender, pero entonces acababa por comprender lo que ella quería. Ella me pedía desesperadamente un pañuelo de papel porque tenía que salir a la calle y no tenía mascarillas. Yo entonces perdía los nervios con ella y le decía a gritos que no me hablase así, que no me chillase. Entonces ocurría algo que nunca ocurrirá ni ha ocurrido, que es completamente irreal. Agnes me daba una inmensa bofetada que casi me tiró al suelo. Me quedé temblando, sintiendo que su mano ardía en mi mejilla.
Yo corría hacia un cuarto en el que quise encerrarme, pero alguien me perseguía intentando detenerme y pidiéndome que no le tomase a Agnes en cuenta su reacción, que estaba muy nerviosa, pero yo estaba muy herida, tanto por fuera como por dentro, porque sentía vibrar sus dedos en mi piel y sobre todo me ardía el alma.
No recuerdo más detalles de ese sueño. Sólo sé que me desperté sudando muchísimo, como si acabase de estar metida en el centro de la Tierra, con la respiración agitada y, lo peor, con ganas de toser, de toser profundamente.
Ayer ya tosía. Agnes está histérica. Me obliga a tomarme la temperatura continuamente. No tengo fiebre, evidentemente, pero no me permite salir a la calle ni para comprar el pan. Dice que nosotras podemos hacer pan perfectamente e incluso ella trajo de la cafetería una inmensa cantidad de bolas de pan que hacemos al horno. Es cierto que no necesito salir para nada, pero salir a comprar era algo que me salvaba; mas llevo casi dos días sin salir y no voy a salir en muchísimos más. Agnes no puede salir tampoco, pero no porque esté en peligro su salud, sino porque psicológicamente es incapaz de hacerlo. No puede, no es capaz de salir y exponerse al peligro. Le da ansiedad enseguida. Pierde los nervios enseguida.
La veo frágil y trémula, siempre a punto de perder la calma por el detalle más insignificante; pero no puedo juzgarla. Jamás lo haría. Agnes es así, delicada y extremadamente sensible. Yo también soy muy sensible y todo esto me afecta muchísimo, pero intento volcar mi sensibilidad en la música, en la poesía, en la belleza del arte. Ella también lo hace, pero llega un momento en el que comienza a preguntarme hasta cuándo tendremos que estar así, cuándo podrá pasar todo, qué ocurrirá si tenemos que permanecer aquí encerradas durante meses, si a su madre le pasa algo y no podemos cuidarla, si no puede verla en mucho tiempo, si la pierde sin poder despedirse de ella. Yo le pido que no piense en esas cosas que no van a pasar, pero Agnes ya ha perdido la calma y empieza a llorar mucho, hondamente, sintiendo que esa desesperación la ahoga. Y me dice que permanecer encerrada, sin poder respirar el aire de la mañana, ni de la tarde ni de la noche le recuerda a cuando estuvo encerrada durante años en el hospital, que no poder salir le trae recuerdos horribles, que no puede soportarlo, pero sabe que no debemos salir ninguna de las dos.
Lo peor que podía ocurrir era que yo ahora me resfriase para que su calma fuese aún más frágil y efímera. No lo he cogido. Se lo digo continuamente, pero ella tiene tanto miedo que no puede oírlo. No me escucha cuando le hablo. Delira, pero yo no le pido que se calle. Le permito hablar y hablar, permito que se desahogue, que lo necesita, sé que sólo necesita hablar para echar fuera todo ese miedo, esa impotencia.
lo que más me impacta que diga es que no quiere que muramos solas aquí, que no quiere que su madre se marche de la vida sin que pueda estar a su lado sosteniéndole la mano mientras se desvanece su aliento. Me dice que nunca pensó que estando aquí tendría que permanecer encerrada otra vez, que no quiere recordar esos años en los que le faltó toda la libertad de su vida, que no quiere que su mente juegue con ella, con su calma, llenándose de recuerdos que quiere olvidar. Quiere que pase, sólo me dice que quiere que esto pase y que estemos bien, que no quiere perderme, no quiere perderme, que no podría soportarlo, que, si me pierde, perderá su aliento, que, si me pierde, su corazón perderá su latir.
Llora tan profundamente que no puedo calmarla. Cuando alguien llora así, lo único que podemos hacer es permitir que llore y llore porque detener ese llanto sería como cerrarle las puertas a un río desbordado, que luego permanecería detenido, pero rugiente tras esos diques que lo contienen con dificultad. Luego volvería a salir el agua descontrolada, llevándose con furia todo lo que encontrase a su paso.
Mas he de confesar que no entiendo por qué a Agnes le afecta tanto esta situación. Sí es dura, mucho, pero podremos salir de ésta y tampoco es seguro que yo muera si cojo el virus. Puede que me afectase mucho, pero sé que no me ocurrirá nada más grave porque yo estoy casi del todo curada. La operación que me tuvieron que hacer hace un año en Italia fue decisiva para mi enfermedad. Mi vida ya no corre tanto peligro como antes. Hace un año, estuve muy cerca de la muerte. La sentía flotar a mi alrededor, mirándome indecisa, preguntándose si debía llevarme con ella o podía permitirme vivir un poco más. Me sonreía y se burlaba de mí a la vez. Yo la veía, la sentía, incluso sabía que cada vez me quedaba menos aire, pero no morí. Creo que ahora sí puedo decir con seguridad que viviré muchos años. Antes no podía hacerlo.
No obstante, Agnes tiene un miedo que no viene de este tiempo, de este momento ni tan siquiera de esta vida. Creo que su pánico es mucho más antiguo e intenso. Ese pánico tiene orígenes que no podemos saber, ni tan siquiera ella misma. Quizás sea el miedo a perder su existencia, vida tras vida, lo que tanto grita por dentro de ella. Agnes también es muy poderosa y tiene un sentido de intuición que muchas veces olvido. Ella puede saber mucho más de lo que vemos y sentimos. Ve más allá de los hechos y de los momentos. Por eso no le puedo decir que no hable, que no llore, que no se asuste, porque sé que lo que tiene en su ser es mucho más de lo que reflejan sus ojos, su voz desesperada, su llanto infinito.
Cuando me dice con tanta seguridad que no podrá soportar que a mí me ocurra algo malo, siento que se me parte el alma. Sé que dice la verdad. Yo no tengo el mismo poder de intuición que Agnes, pero sé interpretar muy bien las palabras de la persona que más amo en el mundo. Puedo escuchar sus pensamientos mientras ella me habla y muchas veces noto que su voz no expresa todo lo que sus pensamientos le dicen. Su voz no exterioriza toda la desesperación que llena su mente. Dejo de oír su voz y siento sus pensamientos fluyendo por mi cuerpo mientras ella llora y me habla entre sollozos, apretándome las manos con fuerza, con tanta fuerza que creo que me deshará la piel; pero esa fuerza no me duele, al contrario, me anima a devolverle la presión también con desesperación, invitándola a que me apriete más la mano si lo necesita.
nadie puede decirnos que no lloremos, que no seamos trágicas, que no gritemos de desesperación. Nadie está a nuestro lado para detener nuestra desesperación. Agnes sabe muy bien que esto que está sucediendo es mucho más grave de lo que quieren hacernos creer los medios de comunicación, el gobierno, cualquier persona que salga hablando queriendo informar o tranquilizar. A Agnes no puedo negarle nada. Tampoco puedo obligarla a que no lea sobre el tema, pero sí le digo que ahora mismo no importa de dónde procede el virus, quién lo inventó (porque, evidentemente, este virus lo inventaron los seres humanos), que ahora lo que importa es que estemos bien; pero Agnes está convencida de que hay un grupo secreto de personas conspirando contra la Humanidad. Ella cree en las teorías de la conspiración y muchas veces coge paranoias muy fuertes con ese tema. Al principio, a mí me hacía mucha gracia que me hablase de esas teorías, de lo que ella creía; pero ahora me asusta porque no me parece una locura lo que ella me dice, no me parece imposible y me aterroriza que sea verdad, me aterra pensar que pueda ser verdad.
Lo que resulta realmente curioso y hermoso es que, en estos momentos de absoluta histeria y desesperanza, pueda existir tanto amor, tanta pasión, tanta ternura, tanta confianza. Cuando no chillan las tormentas anímicas que nos quitan la calma, hay sólo amor, complicidad, poesías recitadas en susurros, hay conversaciones que se alargan en el tiempo hasta que de súbito viene la anochecida, hay caricias que no pasan, hay besos que no terminan, hay sonrisas que brillan, hay sensaciones compartidas, hay emociones enloquecidas, hay tanto amor que siento que no tengo materia, que me deshago como el hielo acariciado por el sol del verano. Permanezco detenida entre suspiros de felicidad, entre lágrimas delicadas de amor, de emoción, de querer tanto y tanto que noto que me explota el corazón, que se me infla el alma, que vuelo lejos de la desesperación. Ella crea para mí un refugio en el que estoy protegida, en el que soy yo y en el que me siento templada por una caricia eterna.
Me siento especial entre sus brazos, bajo sus manos, junto a su voz dulce, profunda, aterciopelada, hermosa, cariñosa. Desliza sus manos por mi cuerpo como si yo fuese de niebla y pudiese desvanecerme al tocarme. Me dice que me ama de mil maneras distintas, en silencio, con la mirada, con los labios, con las manos, con todo su cuerpo, con sus besos, con su escucha, su complicidad. Nunca me he sentido tan amada, tan sinceramente amada, porque, en estos difíciles tiempos, estamos más juntas que nunca, a pesar de discutir de vez en cuando por no estar de acuerdo en algún detalle, pero enseguida pasan los desencuentros y vuelve a brillar el sol entre nosotras. Estamos juntas las veinticuatro horas del día, durante toda la noche, dormimos bien abrazadas, en un abrazo que nos resguarda del exterior. Nuestro hogar es el escenario de todos nuestros momentos. A mí me parece que las estancias cambian de colores según el momento del día. Por la mañana es una casa distinta, llena de luz, porque entran libres los rayos del sol, el aire de la mañana, fresco, oliendo a humedad, a verdor, prestaciones todas del jardín del Posío, todavía cerrado, pero más vivo que nunca, con el canto de todos sus pájaros, de toda su vida. Por la tardiña, la casa también atardece. Cae el ocaso también dentro de los cuartos, del salón, de todas las estancias que componen nuestro nido inquebrantable. Es muy curioso ver nacer y morir el día en el mismo lugar sabiendo que pasaste todas las horas del día aquí, sin salir, sin saber cómo están los demás, sin mirarlos a los ojos.
Hablamos mucho con Silvia, con Antía, con Uxía, con todas, por el Skype. Silvia está tristísima. Dice que se siente muy sola, que no puede aguantar más sin vernos. Uxía no vive sola, por suerte. Vive con una hermana suya con la que se lleva bien, pero Silvia vive sola, solísima, muy sola. Dice que ahora es cuando se da cuenta de lo soliña que está desde que murió su madre. Nosotras la dejamos hablar porque sabemos que ella necesita desahogarse también. Agnes le insiste muchísimo en que no está sola, que estamos nosotras, que no importa si necesita permanecer hablando durante todo el día, e incluso hacemos eso también, permanecemos hablando durante más de seis horas, comemos juntas, las tres, como si quedásemos en persona, y sé que vamos a hacer eso durante todos estos días. Yo también la echo muchísimo en falta. Silvia es como una hermana para mí. Es la amiga que más quiero. Junto con Agnes, es la persona que más quiero en el mundo.
Mi amigo Daniel, que es médico, me explica cosiñas que me aterrorizan. Como aquí en Ourense todavía no hay muchos casos, le pidieron que fuese para Coruña porque allí es donde más casos hay y que no deja de darse cuenta de que esto es mucho más grave de lo que dicen; pero yo le pido que no diga esas cosas delante de Agnes porque ella ya lo sabe por sí misma y no es necesario que alguien refuerce sus creencias.
Mas he de confesar que de momento yo no llevo tan mal el confinamiento. Yo he pasado muchos días encerrada en casa por culpa de mi extraña enfermedad. Cuando me daban brotes, tenía que quedarme en casa sin salir, haciendo lo mínimo, moviéndome lo mínimo, para serenar a mi corazón. Entonces buscaba cualquier manera de divertirme. Ahora hago lo mismo. Me refugio en la música, en los libros, en las películas, en las series. Con Agnes estoy viendo muchísimas películas y series. Las vemos tomándonos de la mano, comentando todo lo que queremos, diciendo todo lo que se nos pasa por la cabeza, y son momentos únicos también.
Agnes pone incienso todas las mañanas para, según dice ella, atraer buena energía. Agnes se esfuerza continuamente por llenar de buenas energías esta nuestra casiña y realmente lo consigue, a pesar de ser la más visceral de las dos, pese a ser la que más miedo tiene, la que más se desespera mirando hacia el futuro; pero también es la que más domina la energía que vuela entre estas paredes. Agnes tiene un poder infinito que me encoge, que me hace pequeña, y, cuando la miro a los ojos en esos momentos en los que se concentra para desear que todo vaya bien, en los que la veo respirar tranquilamente el humo del incienso, me parece que no es la mujer que comparte conmigo las sensaciones más íntimas de la vida, sino un ser mágico que vino de otra dimensión para demostrarme que la vida es mucho más mágica de lo que cree mucha gente. Entonces es cuando está más perceptiva, cuando podemos acostarnos las dos en el suelo y hacer posturas de yoga, concentrándonos en nuestra respiración, compartiendo ese momento tan único en el que no hay nada más que nuestra energía y la energía que invocamos desde nuestra alma abierta. El tiempo se diluye entre respiraciones pausadas, en nuestro cuerpo que flota en la dimensión de la paz, y parece que no pasa nada, olvidamos que estamos aquí, una mañana normal, entre semana, porque algo ha ocurrido con nuestra rutina.
Estos días de encierro y los que van a venir, los que todavía nos faltan por vivir, van a servirme para enamorarme más de Agnes, hasta enamorarme de ella de un modo insoportable, completo, hasta volverme su alma. Cada vez me siento más unida a ella, como si su alma y la mía estuviesen estrechándose, uniéndose en un espacio pequeño, diminuto, como si el lazo que ata nuestro destino se hiciese pequeño, como si los nudos que lo forman se apretasen cada vez más. Es una sensación que no sé convertir en palabras.
Evidentemente, no nos podremos casar el día cinco de abril si las cosas van así; pero, cuando lo hagamos, sé que lo haremos realmente unidas, más unidas que nunca. Vivir estos momentos juntas hará que nos conozcamos cada vez más. Siento que la conozco de un modo irreversible. Es como si estuviese encerrada en un prado lleno de flores y, con el tiempo que tengo, pudiese ir observando cada flor concentradamente, una tras otra, conociendo todos sus pétalos con exactitud, como si pudiese oler su aroma hasta volverlo parte de mi piel. Agnes es eso para mí; un prado lleno de flores, cubierto por un cielo brillante a veces, otras tormentoso, otras nebuloso, y tengo que aprender a mirar las flores bajo cualquiera de esas luces que el cielo envía. Estoy aprendiendo a leer su mirada, a entender su alma y a escuchar la voz de su corazón mientras ella llora, ríe, suspira, mientras es todo lo que en ese momento quiere ser. Tener su alma en mis manos es como tener una delicada flor entre mis dedos. He de observarla con cuidado, he de olerla con mucho amor y he de cuidarla, cuidarla sobre todas las cosas, mientras llueven a nuestro alrededor lágrimas de desesperación, miedo y tristeza; pero luego sonríe y todo brilla de nuevo. Amanece para mí porque ella sonríe.
“Yo sólo siento que tengo algo cuando estoy contigo”, le digo sin descanso, mientras nuestras manos nos descubren, descubren cada rinconciño de nuestro ser, del ser de la otra, volviéndonos una. Ella me contesta que, entonces, siempre lo tendré todo porque ella siempre estará conmigo.
Cualquier esfuerzo es suficiente mientras se trate de hacerle feliz. Dibujé flores en el aire para ella. Creé árboles de amor para protegerla de la luz de la desesperación. Canté las canciones de la esperanza para que florezcan en su corazón las ilusiones perdidas. Pinté los colores del arco iris en su alma para que vuelvan las alas del futuro, para que se refleje en su esplendor la mirada del mañana.
Si puedo crear un camino de melodías que laten en mis manos, crearé entonces los vericuetos que recorran el Universo. Si puedo llevarla en mis brazos, protegida junto a mi pecho, hasta el fin de las dimensiones, entonces reuniré las fuerzas de mi alma para llevarla hasta donde su corazón sueñe, porque en estos momentos y para siempre somos un solo camino que llega hasta el mar, que va más allá de los universos, que flota en el firmamento, sintiendo la brisa del mar, la furia de los océanos, sobrevolando los países aquietados, la calma de los montes, el aliento helado de los montes.
Siento que, si vuela conmigo, entonces atravesamos los confines de la razón. Permanece latiendo en el aire la mano del porvenir para que la cojamos y nos dejemos llevar por su fuerza. El porvenir aguarda entre nubes de algodón que no se deshacen, que permanecen observándonos desde la dimensión de la esperanza.
Y no es mentira, nada de eso es mentira, porque nos queremos. Cuando hay amor, lo hay todo, porque hay cosas que el amor no puede deshacer, porque permanece todo en nosotras si nos queremos, si no estamos solas, si al fin nos recuperamos para siempre, para siempre. Largos años quedaron detrás de nosotras, para siempre, porque ahora recuperamos lo que nunca tuvimos, lo que nunca nos dejaron tener. Y ahora, en estos momentos confusos, me siento más feliz que nunca, que nunca, porque estoy íntegramente con ella, íntimamente con ella, como siempre deseé. Y esto no es más que una oportunidad para recuperar todo ese tiempo que nos quitaron, que nos arrebataron injustamente. Lo veo así. Llamadme injusta, egoísta, inconsciente; pero es lo que siente mi corazón. Agnes es el mirlo que me lleva en sus hermosas alas hasta los confines del ocaso para que vea morir y nacer el día a la vez, morir el día mientras, detrás de nosotras, ya nace otra alborada.
Ella me presta sus alas para que vuele a través de la oscuridad y creamos juntas en la esperanza, creamos juntas nuestra esperanza, compartiendo las alas de la ilusión, creyendo que todo será siempre entre nosotras como siempre, un mundo que no se puede derribar, nunca. Nunca.
Si yo soy su luna de plata, ella es el sol que me ilumina. Siendo yo Lúa, su luna, no podría brillar nunca si ella me faltase, si ella no estuviese conmigo, porque ella me da esa luz que me hace brillar. Un “luar” sin sol nunca sería “luar”. Nunca veríamos la luna si no hubiese sol. Si yo sigo respirando en este momento, después de tanto sufrimiento, es porque siempre supe que ella seguía existiendo. Si no me rendí, fue porque mi alma siempre me dijo que ella llegaría, que ella volvería a mí, que sólo debía aguardarla con paciencia y amor siguiendo amándola como siempre, porque todo eso tendría sentido. Y lo tiene, tiene tanto sentido como el brillo del sol.
Siendo Lúa, yo amo el sol y mi sol es ella. Quién me iba a decir a mí que, a mis cuarenta y seis años, iba a volverme tan cursi, pero lo soy porque ella me hace serlo. Qué amor tan grande y hermoso me empuja a vivir, a tener esperanzas. “¿Cómo no vamos a salir de ésta juntas si nos queremos, Agnes?”, le pregunto mientras la aprieto contra mí, abrazándola en un abrazo que nadie podría deshacer. “Ahora somos más fuertes que nunca porque estamos juntas”. Y qué realidad tan grande. Ella ríe dándome la razón, ríe mientras llora de ternura, porque es tan sencillo hacer que se emocione, conseguir que sus ojos negrísimos se vuelvan una laguna profunda en la que moran los seres más mágicos del mundo. En su alma vive el ser más mágico del mundo: ella, ella para siempre, ella.

Y, en medio de lágrimas de emoción, sintiendo que ya llegó la anochecida, dejo hoy de escribir, de liberar mi alma en las manos de las palabras que vuelan libres, como ese mirlo que vi volar por el incendiado cielo hace unos instantes. Este instante se volvió eterno para mí.