Mércores, 18 de xullo de 2018
Onte foi un día
marabilloso. Non sei se poderei explicar todo o que vivín e todo o que sentín
porque foron moitísimos os momentos que quedaron gravados na miña memoria para
sempre. É evidente que ultimamente si vivín días e intres que nunca poderei
esquecer e que me fixeron feliz, pero teño que recoñecer que había moito tempo
que non me sentía tan ben. De feito, esquecera que eu me podía sentir así, tan
plena, tan feliz. Eu son feliz con Artemisa, isto non ten nada que ver co que
vivo con ela; pero onte sentía que estaba nun paraíso, que xa deixara atrás
todo o que me podía facer dano. Non obstante, dáme medo amosar que son tan
feliz diante de Artemisa. Onte pola noite, cando falei con ela, notei que
estaba ofendida e moi triste e que mesmo pensaba cousas que non son verdade.
Incluso estaba moi seria porque non puidera falar comigo durante todo o día; pero
falarei diso despois. Devezo por explicar todo o que fixen onte dende que abrín
os ollos, contra as oito da mañá.
Debo recoñecer tamén que o
luns durmín dun xeito estraño. Espertei moitas veces sentíndome desorientada,
sen lembrar onde estaba, e sobre todo estrañábame moitísimo non estar con
Artemisa. Buscábaa na escuridade, pero axiña, cando ouvía o silencio e o canto
dos grilos, lembraba que estaba na miña aldea e invadíame unha felicidade tan
grande que axiña acalaba a estrañeza e a nostalxia por Artemisa. Volvíame
durmir sentindo que nada me preocupaba, que estaba onde tiña que estar; algo
que hai moitísimo tempo que non me pasaba. Despois, cando ouvín que estaba a
chegar o abrente, abrín os ollos con moita ilusión. Asomeime á ventá da miña
habitación e quedei abraiada cando vin como o amencer xa estaba repartindo os
primeiros suspiros de luz do día por riba do bosque, envolvendo ás pólas das
árbores, espertando os paxariños máis madrugadores. Estiven moito tempo
observando o abrente. Ademais, relaxábame tanto e dábame tanta vida cheirar o
recendo da mañá que non quería separarme dese momento; pero de súpeto sentín
moitísimas ganas de camiñar baixo ese ceo amencente, así que vestín rapidamente
e saín da miña casa lembrando todas esas veces que o fixen cando era cativa.
Estiven camiñando durante
polo menos dúas horas. Non sentía cansazo nin nada, só liberdade. Estaba a me
reencontrar coa miña terra de verdade, con todo o esplendor dese momento, dese
feito. E o que máis me emocionaba era saber que de momento non teño que irme e
pode que non teña que facelo nunca. Arestora teño moitas dúbidas sobre o que
teño que facer coa miña vida, pero vai gañando a parte que me pide que me quede
eiquí para sempre, pero diso tamén falarei despois.
Gocei moitísimo do espertar
da natureza, tan paseniño e fermoso. Espertaban as follas das árbores, os
paxaros, mesmo o río. Cheguei ata o río onde tantas veces me bañei cando era
cativiña. O Miño, ao fin, ao fin pasaba ante min ceibe, coas súas augas limpas
e fresquiñas.
Cando voltei á miña casa,
a miña nai xa estaba preparando o almorzo. Axudeina e almorzamos tranquilamente,
falando de cousas sinxelas que nos facían sentir tan ben... Neses momentos
parecía como se nada tivese pasado, como se sempre tivese estado eilí con ela.
A miña nai tamén estaba moi feliz. Brilábanlle moito os ollos e sorría moi
doadamente. Eu sentía que a miña ialma se enchía de vida cada vez que a vía
sorrir así, con tanta conformidade e amor.
Despois saímos co meu tío
Damián a mercar por Ourense. Estivemos toda a mañá en Ourense. Mercamos todo o
que necesitabamos para a semana, pero tamén ingredientes para facer xuntas
cousas para comer, como a empanada que fixemos onte para cear e que nos quedou
deliciosa. Foi unha mañá fermosísima e moi amena que parecía parte dun soño. O
meu tío Damián volveu á aldea e quedou en vir recollernos á unha da tarde e,
mentres tanto, ela e máis eu fomos por Ourense mercando todo o que
necesitabamos, mirando algunhas tendas e tamén tomamos un xeado! Ía unha calor
moi intensa, aínda que de cando en vez se nubraba, pero si ía moita calor, mais
a min non me amolaba. Era a calor de Ourense, a que tanto estrañaba.
Estou coa miña nai coma se
nunca me tivesen separado dela, coma se sempre vivísemos xuntas. Sinto que
podemos falar do que queiramos, que non hai segredos entre nós e que podo
confiar nela como nunca o fixen antes.
Eu pensaba que a saída que
fixemos a miña nai e máis eu pola mañá sería o máis bonitiño do día, e de feito
é o máis bonitiño que vivín con ela ata entón; pero o máis intenso do día
vivino pola tardiña, contra as cinco da tarde. Máis ben, teño que dicir que foi
nesa hora cando comezou esa tarde na que non podo deixar de pensar. Xa
remataramos de preparar a masa para a empanada cando ouvimos que alguén chamaba
á miña nai con moito agarimo. Era unha voz descoñecida para min, pero axiña
notei que había algo nela que espertaba algo en min. Esa voz non chamaba só á
miña nai, senón tamén aos meus recordos, á miña nenez. Entón recoñecina axiña.
Era Lúa. Estaba eu na
cociña axudando á miña nai a limpalo todo e ela entraba na nosa casa (eiquí
temos as portas abertas e non pasa nada). Non quería vivir ese momento, pero á
vez queríao facer porque quería pasalo canto antes. Estaba moi nerviosa. Non
sei por que me puxen tan nerviosa, pero o corazón latexábame tan rápido e forte
que pensaba que estouparía. Non sei por que me puxen así. Seica sexa porque ela
traía moitos recordos, moitas sensacións e emocións que cría esquecidas; pero
non podía loitar contra os meus nervios. A miña nai axiña se decatou de que eu
me puxera vermella de vergonza e, colléndome do brazo, díxome:
—
Veña, anda, non sexas tímida. Xa a coñeces dende hai
moito tempo.
—
Pero hai moitos anos que non nos vemos —musitei case sen
voz.
—
Xa verás como non o notarás.
Lúa estaba no comedor,
agardando a que saíse a miña nai. Nese momento, pregunteime se ela sabía que eu
estaba alí; unha pregunta moi estúpida, pois nas aldeas axiña se sabe todo,
como ela ben dixo hai moitos anos. Seguramente, a súa nai contoulle xa que eu viñera
o luns pola noite, pero nese momento eu non pensaba nesas posibilidades.
Estarrecíame moito que ela non soubese nada. Tampouco sei por que prefería que
ela soubese que eu estaba alí. Non sei por que sentía e pensaba así.
O primeiro que vin nela
foi á rapaciña que tanto me fascinaba cando era tan noviña. Tiña os mesmos
cabelos roxos, rizados e largos, os mesmos ollos verdes e brilantes, a mesma
pel branquiña con pinchiñas e o mesmo sorriso; pero estaba moito máis alta e...
teño que recoñecelo, moito máis fermosa. Ía vestida cunha saia azul e unha
camisiña branca con estampado de flores. Pensei que aquelas prendas de roupa
facían que parecese aínda máis nova.
—
Lúa! Que ben que esteas eiquí de novo! —díxolle a miña
nai mentres a abrazaba—. Como estás, bonitiña?
Abraioume positivamente
descubrir o unidas que estaban a miña nai e Lúa, pero sentín unha aguilloada de
nostalxia na miña ialma. Seica ela ocupase o baleiro que eu deixara na miña
casa e no corazón da miña nai, pero axiña me desfixen dese pensamento tan
triste.
Lúa abrazaba á miña nai
sen retirar os ollos de min. Sentía cravada en min a súa mirada intensa e
brilante. Non sabía que facer. Quedei agardando a que fose a miña nai quen lle
falase de min. Eu non me atrevía nin a moverme.
—
Estou feliz de estar eiquí —contestou ela separándose da
miña nai— e creo que hai moito tempo que non me sentía tan feliz. Creo que hai
moito tempo que vir eiquí non tiña tanto sentido —riu ela mirándome.
Entón achegouse a min
sorríndome. Souben que levaba horas desexando terme diante. Os seus ollos
dábanme unha benvida tan bonita e acolledora que non puiden evitar que os meus
se enchesen de bágoas. Ela sorriu axiña que veu que me emocionara e decateime
de que ela tamén o estaba. Tiña os ollos cristalinos.
—
Agnes —musitou pechando os ollos. Entón vin que dúas
bágoas se escapaban do seu ollar—, Agnes, non podo crer que esteas eiquí! —riu abrindo
de novo os ollos e abrazándome de súpeto.
—
Preguntábame por ti todos os veráns —dixo a miña nai con
tenrura—, pero diso xa che falará ela. Veña, ídevos dar un paseíño polo río.
Tedes que falar moito.
—
Si, a túa nai tivo unha idea estupenda! —interveu ela con
ilusión apertándome máis contra si—. Teño que... ai, non podo crer que esteas
eiquí. Ademais, estás fermosísima! Pero que guapa que es!
Choraba e ría á vez, como
eu fixera pola tardiña, cando me reencontrei coa miña nai. Nese momento, sentía
tantas cousas... Estaba nerviosa aínda, pero tamén algo asustada e moi
emocionada. Parecíame que estaba vivindo un soño e o que eu non sabía era que esa
sensación non fixera máis que nacer en min. Durante a tarde, iríase facendo
cada vez máis forte.
—
Veña, colle as cousiñas e vamos ao río! —pediume ela
afastándose un pouquiño de min para mirarme aos ollos—. Trouxeches roupa de
baño, non? Débesme aínda o baño que che pedín cando eramos cativas!
—
É certo, pero esta vez si che teño a pingadeiriña de
verdade —rin con timidez.
—
Ah, e cando mo dixeches de cativiñas non era certo? —riu
ela con ganas.
—
Non o era —rin con ela—, pero agora todo é diferente.
—
Xaora! Veña, non perdamos máis tempo! —arengoume.
Cando collín todo o que
podiamos precisar, saímos da miña casa cun paso lixeiro, como se o noso corpo
non pesase nada, como se fósemos de ar. Namentres camiñabamos deica o río, ela
non deixou de falar. Estaba moi nerviosa. Notábase no seu xeito de falar, tan
rápido, e tamén na súa voz, que de cando en cando soaba tremente. Explicoume
nun momento que lle gustaba moito nadar e que mesmo participaba en algunhas competicións
sen importancia, que sempre que vén á aldea no verán nada polas tardes, que era
cando a auga máis boa está, e tamén que adoitaba pasar eiquí todo o mes de
agosto, pero que este ano veu antes e que non se arrepentía nada de telo feito.
Eu non sabía que dicirlle, pero correspondía a todo o que me explicaba cun
sorriso que a arengaba a seguir falando.
Estaba o bosque moi
quediño, case detido. Non sopraba o vento e as follas das árbores parecían
durmidiñas; pero o río estaba moi vivo, como o estivo sempre.
Ela axiña se espiu
quedando en bikini e meteuse na auga, sen medo, sen nin sequera pensar no fría
que podía estar. Eu tamén me espín e quedei sentadiña na beira, sen saber que
facer, mirando como ela nadaba e xogaba coa auga. Sorríame e ría coma se fose
unha nena pequerrechiña. Esa imaxe fíxome rir de tenrura.
—
Non te queres meter? Veña! Está boísima!
—
Ponme un pouco de medo —recoñecinlle con timidez.
—
Medo? Non pode ser! Pero se te bañaches eiquí milleiros
de veces!
—
Hai moito tempo que non o fago.
—
Ven comigo. Non che pasará nada.
Metinme na auga devagariño,
moi paseniñamente. Non sabía que me poñía tanto medo, se a temperatura da auga ou
o seu movemento, que, aínda ser tranquilo, era intenso. Axiña, ela achegouse a
min e colleume da cintura para que non me sentise desprotexida. Entón, axudoume
a entrar no río sen sentir medo. Desfixo o meu medo axiña, coas súas mans e a
súa seguridade.
—
Xa estás comigo. Non che pasará nada —aseguroume
sorríndome con moito agarimo. O seu sorriso emocionoume moito—. O Miño non che
fará nada. El tamén te botaba moito en falla —musitoume con timidez.
—
Eu tamén o estrañaba moito —dixen pechando os ollos. Os
tiña cristalinos, como a auga que nos envolvía.
Nese momento, unhas nubes
agocharon o sol e outras cores tinxiron o bosque. Volveuse todo moito máis
íntimo e senlleiro.
Creo que o que me puña
tanto medo non era a auga do río. Era o río dos meus recordos. Meterme no Miño
podía traer a min moitas lembranzas que me podían pór tristeira, pero pasoume
todo o contrario. Reencontrarme coa auga do río foi como recuperar todo o que
eu sentía cada vez que, de cativa, me bañaba nesas augas que para min eran
sagradas.
Sentinme estraña e tímida
cando notei como Lúa me sostiña coas súas mans. Algo me dicía que me tiña que
apartar dela, pero non me atrevía a moverme. Sabía que, se me movía, a auga
poderíame arrastrar e nese momento sentíame lixeira, coma se non tivese
materia, e tiña a sensación de que mesmo o vento que de cando en cando zoaba
podíame levar ata as nubes. Pechei os ollos cando percibín que todo se quedaba
quedo, coma se o tempo se tivese detido.
—
Estás ben? —preguntoume ela con dozura—. Aínda tes medo?
—
Non, xa non —contesteille abrindo os ollos, pero non me
atrevía a mirala—. Creo que xa me podes ceibar.
Ela fíxoo sorrindo e entón
atrevinme a nadar un pouco. Sentín que a auga me envolvía coma se fose unha
apertiña agarimosa, coma se ela tamén me estivese a dar a benvida. Entón deixei
que a auga xogase co meu corpo, esquecín os medos e as inseguridades e foi como
voltar á miña nenez. Lúa tamén xogaba coa auga e nadamos durante uns momentos
que quixen trocar nunha eternidade.
Non sei canto tempo
estivemos na auga, pois o discorrer do tempo desaparecera para as dúas, pero,
pola posición do sol, souben que máis ou menos estiveramos unha horiña nadando
e xogando coa auga. Cando saímos, Lúa preguntoume se me prestaba sentar na
herba e permitir que o sol secase a nosa pel. Xaora que me apetecía, apetecíame
moitísimo.
Sentamos nas toallas que
trouxéramos. Nese momento, o sol agochábase tralas nubes. O bosque estaba
tinxido dunha cor íntima e entrañable que volvía brilantes as follas das
árbores, as que o vento abaneaba con moitísima tenrura, tal como o fixera Lúa
comigo cando me colleu da cintura para que eu non tivese medo.
Neses momentos non sabía
como sentirme. Estaba feliz, pero sabía que había algo en min que se me cravaba
na ialma coma se fose unha espiña. Estaba feliz, pero tamén moi morriñenta.
Lembrara de todas esas veces que bañei no río e preguntábame como era posíbel
que tivese aturado tanto tempo, como era posíbel que aínda estivese viva
despois de gardar na ialma tanta morriña.
—
Como estás, Agnes? —preguntoume Lúa con coidadiño, coma
se tivese medo a asustarme—. Eu non sei que dicirche. Quéroche preguntar moitas
cousas e contarche moitas outras, pero non sei por onde comezar. Creo que o
primeiro que teño que facer é pedirche perdón. Si, déboche unha desculpa
—díxome cando a mirei estrañada—. Eu non me comportei ben contigo. Fíxenche
sentir moi mal cando eramos rapaciñas. Agnes, eu non tiña dereito a dicirche
todo o que che dixen.
—
Eu nunca che gardei rancor por iso —asegureille
emocionada.
—
Aínda lembras todas as nosas conversacións?
—
Lémbroas, xaora que as lembro, Lúa. Nunca as puiden
esquecer.
—
Eu tampouco. Perdóame, Agnes. Ti sempre me pareciches moi
interesante e curiosa e nunca te souben tratar.
Non sabía que dicir. Non
lembraba que ela tiña esa imaxe de min.
—
Eu... sabes en que traballo, Agnes? Sabes que son?
—
Non, non o sei.
—
Son psicopedagoga. Traballo nunha escola axudando aos
nenos. E sabes por que? Sabes quen me fixo descubrir que me tiña que dedicar a
iso? —Eu neguei coa cabeza, con vergonza—. Fuches ti. Cando falaba contigo,
decatábame de que en realidade estabas moi soa e que precisabas falar
profundamente con alguén, explicando todo o que sentías e pensabas, e non tiñas
a ninguén con quen facelo. A miña avoa contábame que coa túa ti falabas
moitísimo e que mesmo Rosiña lle explicaba que ti eras moi especial, que
falabas coma se non foses tan cativiña. Eu, entón, decidín que, namentres
dependese de min, ningún neno con facultades especiais debía sentirse só,
sabes?
Lúa falaba con moita
tranquilidade. A súa voz parecía formar parte da voz da natureza, parecía nacer
do son do río e dos murmurios que o vento botaba con tanta calma. Gustábame
moito escoitala falar. Sentíame ben, coma se non houbese problemas no mundo.
—
Entón pelexei contra todo para conseguir traballar do que
agora traballo, para conseguir ser o que son agora. Non foi fácil porque eu,
sinceramente, tampouco son moi boa estudante, non o fun nunca, pero eu queríao
conseguir, sabes? Tardei moito tempo en poderme sacar a carreira, pero nunca
desistín. Ti... ti seguramente... eu souben sempre que ti es moi intelixente e
estaba segura de que conseguirías o que te propuxeches.
—
Non, non foi así —contradina con vergonza—. Eu non tiven
a oportunidade de seguir estudando. Si obtiven o bacharelato en canto puiden
estudar, pero...
—
Por qué?
—
Por cousas da vida.
Lúa achegouse a min en
canto notou que non lle quería contar a verdade. Eu non sabía que facer. Si
tiña moitas ganas de ser sincera con ela, pero algo mo impedía. Seica non
quixese que ese momento tan bonito se volvese triste.
—
Que pasou, Agnes? Onde estiveches todos estes anos? Eu
sabía que ti non terías marchado nunca pola túa propia vontade, pero...
—
a miña nai quería enviarme a estudar fóra, pero...
—
Pero non o fixo, verdade? Soubémolo meses despois. Ela
viviu moito tempo calando ese segredo, chorando sempre por ti. Procuroute por
todas partes, mesmo foi a Barcelona para buscarte.
—
Pero nunca me puido atopar. Seino. Non sei como contarche
todo o que pasou.
—
A túa nai explicounos que estabas nalgún hospital porque
ela pensaba que estabas doentiña, pero axiña soubo que se equivocara moitísimo
contigo.
—
Iso xa non ten remedio.
—
Onde estiveches?
—
Eu...
—
Podes confiar en min, xa o sabes.
—
Non se trata diso.
—
Vamos, non sexas tan galeguiña —riu beliscándome no brazo
con agarimo.
—
Iso non é posíbel! —rin con ela.
Con moita vergonza,
conseguín explicarlle todo o que vivira dende que me separaron da miña terra.
Sentinme tentada de omitir certos detalles, como o feito de ter pertencido ao
aquelarre, pero axiña souben que ela podería entender todo iso que eu vivín e
non me trabuquei. Cando lle falei do Lume de Hécate, sorriu con moito gusto,
sorriu feliz e entusiasmada como unha nena pequena que acaba de descubrir un
xoguete fermoso que ninguén máis ten.
Estiven falando durante
moito tempo. Era coma se algo turrase da miña voz, coma se eu non pensase as
palabras que pronunciaba, coma se levase moito tempo agardando a oportunidade
de abrir así o meu corazón. Ela escoitábame sen interromperme, atentamente,
como había moito tempo que ninguén me escoitaba. Só me amosaba o que lle facían
sentir as miñas palabras con acenos de sorpresa e de tristura. Cando lle
expliquei que estiven encerrada naquel hospital tres veces, pechou os ollos
coma se quixese agocharme que os tiña cheos de bágoas, pero eu vin como a súa
mirada brillaba como o sol que de cando en cando repartía as súas raiolas polos
recunchos do bosque. Souben que a abraiara moitísimo coñecer que eu pasara
tanto tempo naquel lugar que tanto me esnaquizara a ialma. Souben tamén que
devecía por preguntarme moitísimas cousas e que nunca o faría por medo a que a
min me puidese ferir falar daquel tempo.
Mais Lúa arengábame a
falar con acenos que me facían sentir cómoda, que me axudaban a abrirme a ela.
Durante moitos momentos, non puiden mirala aos ollos. Cando lle falei de
Artemisa e do mal que estiven cando ela se foi a esa illa que foi o seu fogar
durante catro anos, entón si me colleu da man e, con moito respecto, díxome:
—
Por que cres que enfermaches así?
—
Porque me fallaba ela.
—
Non creo que sexa iso. Ti nunca estiveches ben, nunca. Si
che hei de ser sincera, eu creo que a túa doenza, esa da que me falas con tanta
dor e vergonza, non é outra que estar lonxe da túa verdadeira terra, non xorde
de nada máis que do feito que te arrincasen así do teu mundo. Ti non estarías
enferma se sempre tiveses quedado eiquí. Esa época que ti describes como tan
escura, na que tan soa te sentías, o único que che pasaba era que non tiñas
ningún apoio, nin sequera estabas contigo mesma. Eras moi esixente contigo
mesma, moitísimo, e traballar así, traballar tantas horas en cousas que para
nada che enchían a ialma, púxoche moito máis enferma.
—
Pero eu podo estar ben tamén, ás veces —díxenlle a piques
de botarme a chorar.
—
Cando?
—
Este ano tiven épocas moi boas.
—
Cando foi precisamente?
—
Ao comezar o ano e en maio, sobre todo, despois de volver
de Galicia, cando fun con Artemisa —expliqueille atropeladamente, sen saber moi
ben como expresarme.
—
Esas épocas tan boas que me dis... veñen despois de estar
en Galicia, Agnes?
—
Non sempre. Sempre que volto, paso uns días horríbeis,
pero despois repóñome e...
—
E sénteste moito mellor.
—
Si, así é.
—
Pois permíteme que che diga que esas épocas boas tamén
chas dá a túa terra. Ao principio, a volta faiche moito dano, pero despois a
fermosa enerxía que che deu Galicia xorde e abate a tristura. Entón, por iso
sénteste así, tan ben.
—
Ti cres?
—
Créoo, xaora que o creo, Agnes.
—
E que pasa con Artemisa?
—
Ti... ámala, iso é evidente, pero non sei se ela te quere
tanto como ti a ela.
—
Si, ela si me quere, quéreme moito.
—
Alguén que te quere tanto non te obrigaría a renunciar ao
que máis desexas no mundo, Agnes. Agnes, eu tamén estou moi unida a esta terra.
Eu non marcharía de eiquí nunca. Viaxei moito na miña vida e iso serviume para
saber que non hai ningún lugar no que me sinta mellor que eiquí. E iso non é
ningún delito, non pasa nada, non tes que crer que estás doente simplemente
porque queiras estar no lugar que máis amas do mundo. Ninguén te pode obrigar a
que esteas nun lugar no que non es feliz, Agnes. Eu non che digo que abandones
a Artemisa porque ela de momento non queira estar eiquí. O único que che digo é
que o que máis ten que importarte es ti e despois os demais, pero primeiro ti.
Mira ao teu redor, Agnes. Faino, mira o río, mira as árbores, mira o ceo, mira
a paz que te envolve. Olla ao teu redor e dime como te sentes. Cres que te
podes sentir mellor noutro lugar?
Non podía falar. As súas
palabras arrincáronme unha gran cantidade de bágoas que non deixaban de esvarar
polas miñas meixelas. Miraba, tras elas, como brilaba o bosque, como o vento
arrastraba as nubes, como se reflectían as pólas das árbores no río, cheiraba
tralo meu pranto como recendía a herba, trala miña morriña ouvía como soaba o
vento entre as follas, como cantaban os paxariños, como cantaba o silencio.
Negueille coa cabeza cando
sentín o feitizo de toda esa fermosura. Ela colleume con máis forza da man e entón
díxome con moita convición:
—
Non permitas que ninguén te afaste do que amas con toda a
túa ialma, Agnes. Non é xusto que sigan domeando a túa vida, Agnes, non é
xusto. Xa o fixeron abondo, non cres? Non tivemos contacto en todos estes anos,
pero xúroche que nunca me esquecín de ti, nunca. Sempre te tiven presente,
sempre lembrei todo o que vivira contigo. Non sei por que nunca te puiden
esquecer. Non me pasou con ninguén. Ti quedaches gravada na miña ialma para
sempre. Non sei se iso me pasaba porque vía en ti o reflexo da terra, non sei,
pero, agora que me contaches todo o que viviches, sei que non me trabuquei
nunca contigo. Estaba no certo cando che pensaba vencellada coa terra. Sempre
souben que a terra es ti tamén, que a terra está en ti.
—
Ninguén me dixo nunca algo tan bonito —musitei intentando
que o pranto me permitise falar con claridade, pero este afogaba a miña voz.
Estaba a piques de
preguntarlle se o que estabamos vivindo era real ou formaba parte dun
fermosísimo soño que se esvaecería cando chegase o abrente, pero entón souben
que si era real, que a terra nos agasallaba con eses momentos que nos
alimentaban tanto a ialma.
—
Eu non sei que facer coa miña vida —díxenlle case sen
voz.
—
Tes que pensar en ti, Agnes. Non tes que marchar de eiquí
nunca máis. Tes que quedar eiquí para sempre.
—
Non podo.
—
Xaora que podes.
—
Artemisa tamén é moi importante para min.
—
É a persoa que amas e iso é moi importante, pero non
podes renunciar por amor á túa saúde, Agnes.
—
Á miña saúde... —musitei estremecida.
—
Á túa saúde, Agnes. Ti non estás ben cando estás lonxe de
Galicia. Iso non ten que facerche sentir vergonza nin culpable. É a túa maneira
de ser e xa está.
—
Non todo o mundo o entende tan ben coma ti —sorrinlle con
dozura.
—
Enténdote porque eu son igual ca ti, enténdote porque eu
nunca consentiría que me afastasen da miña terra, nunca. Eu nacín eiquí e quero
morrer eiquí, quero que me enterren eiquí.
—
Eu tamén.
—
Pois entón non tes que pensar nada máis, non si?
—
Non che sei...
—
Si que o sabes.
—
Grazas por escoitarme e por comprenderme tan ben.
—
Non tes nada que agradecerme.
—
E ti...? Que foi de ti? —pregunteille con vergonza.
—
Pois eu estiven casada cun home durante moitos anos. Polo
menos estivemos dez anos xuntos.
—
E que pasou?
—
É complicado de explicar, pero intentarei contarcho con
claridade. A el díxenlle que tiñamos que separarnos porque o amor desaparecera,
pero en realidade creo que nunca estiven namorada del de verdade. Si o quería,
queríao moito, e tíñalle moito aprecio. Estaba a gusto con el, pero había eidos
nos que non me sentía como tiña que me sentir coa miña parella. Non sei se me
entendes. Nunca quixen ter fillos con el, cando el o desexaba moito, pero non
quixen porque sabía que non era o amor da miña vida. Estaba con el sabendo que
o noso non era verdadeiro. Ademais... eses ámbitos que son tan importantes para
unha parella facíanme sentir un rexeito que non podía aturar. Moitas veces
esforzábame por conseguir que el estivese ben, pero eu... Non sei se sabes ao
que me refiro. Dáme vergonza falarche disto, pero quero ser sincera contigo. Ti
fúchelo comigo.
—
Si te entendo —sorrinlle tamén con timidez—. O que me
contas é moi importante.
—
Eu non me respectaba. Pensaba que só importaba el, que o
que eu sentía non era normal, e a verdade é que estiven moito tempo reprimida,
agochada en min mesma. El nunca saberá a verdade, pero polo menos fun quen de
separarme del amigabelmente, sabes? Como persoas civilizadas.
—
Iso é moi bo.
—
Pero dende aquela xa non estiven con ninguén máis. Non me
atrevo a namorar de ninguén.
—
Iso ti non o podes evitar —rin con tenrura.
—
Ou si... non pensando.
—
Tampouco —seguín rindo. Ela tamén riu.
—
Seica nunca puiden namorar de ninguén porque xa estaba
namorada dende había moito tempo.
—
É posíbel.
—
Pero esa persoa nunca o soubo e non creo que o saiba
nunca.
—
E logo?
—
Porque nunca me atrevería a dicirllo.
Nese momento púxenme moi
nerviosa, pero non sabía por que de súpeto o meu corazón comezara a latexar con
tanta forza.
—
Agnes —interveu suavemente—, eu sei que, se ti non
tiveses marchado, todo tería sido distinto.
—
E logo? Sabes o que tería ocorrido? —pregunteille cun fío
de voz.
—
Seino. Ti e máis eu teriamos sido as mellores amigas do
mundo —riu—. Sei que ti terías estudado en Ourense e despois, co paso do
tempo... pois... pero sei que todo sería agora moito mellor.
Non souben que dicirlle.
Tiña a sensación de que ela podía adiviñar non só o pasado que non viviramos,
senón tamén o futuro que aínda estaba por vir. Sabía que ela tamén tiña algunhas
facultades especiais e nese momento devecía por preguntarlle tantas cousas...
Quería saber se as desenvolvera.
—
Somos máis semellantes do que pensas. Eu sempre fun
especial, non tanto coma ti, pero si que o fun. Nunca me custou adiviñar o que
pasaría, por iso púidenche falar con tanta sinceridade do que ía ocorrer, pero
agora sei que non tiña dereito a desvelarche todo iso. Non era xusto. Fuches
infeliz por culpa miña. Se ti non tiveses sabido nada...
—
Igualmente eu intuía que me afastarían de eiquí.
—
Pero eses meses terían sido moito mellores para ti.
—
Non se sabe, Lúa. Agora, de todos xeitos, iso xa non
importa —sorrinlle con moito agarimo—. O que importa é que estou eiquí,
disposta a recuperar todo o tempo perdido, e que todo saíu á luz, que todo se
aclarou. Iso é o que máis me importa. Ninguén rexeitou a ninguén, todos en
realidade quixémonos sempre e iso é o máis bonitiño, que o paso do tempo non
conseguiu romper este cariño tan sincero.
—
Xaora que non —sorriume tamén ela—. E ti pareces a
mesma... Falas igual, estás tan fermosa como daquela... aínda que xa medraches
moito. Es fermosísima, Agnes —díxome sorrindo— e quédache moi ben ese peiteado.
O cabelo máis curto séntache moi ben, dáche moita vidiña á cara e aos teus
ollos, que sempre me pareceron fascinantes. Nunca vin ningúns iguais na miña
vida, sabes? Seica isto che pareza una parvada, pero botei sempre moito en
falla o teu ollar, a túa maneira de mirar e de falar. Non sei, Agnes...
Namentres me falaba,
mirábame fixamente, coma se non quixese que eu desaparecese. Eu non era quen de
corresponder á súa mirada. O seu xeito de falar facíame sentir estraña. Facíame
sentir acollida e querida, pero tamén me poñía moi nerviosa.
—
Graciñas —díxenlle con vergonza—. Ti tamén estás moi
guapa.
—
Ui, eu non... Eu sempre fun máis ben normaliña.
—
Iso non é verdade —rin—. Fuches a primeira persoa co
cabelo roxo que coñecín na miña vida e sempre me pareciches moi fermosa.
—
Pois graciñas —sorriume tímida e satisfeita.
—
Queres que voltemos? Aínda temos que facer a empanada.
Agardo que quedes cear connosco.
—
Xaora que si!
Todo con ela parecía moi
sinxelo. Non facía falla dicirnos moitas palabras.
Erguémonos e, tras
vestirnos, comezamos a camiñar deica á aldeíña. Nese momento, a tarde estaba
fermosísima. O vento que sopraba de cando en cando acariñaba as follas das
árbores e traía un delicioso recendo a humidade, a auga e a herba que nos daba
a vida. Durante toda esa tarde, aínda que tivese falado de cousas moi tristes,
sentinme en todo momento que me achaba no paraíso. Aquel recunchiño do mundo, o
que eu amo tanto, contén toda a paz que lle falla á Terra enteira. Paréceme
imposíbel crer que haxa lugares nos que pode concentrarse tanta serenidade.
Ademais, as conversacións que mantiven con Lúa fixéronme saber que podía
confiar nela. Namentres camiñabamos deica á nosa aldea, pensei en que entre ela
e máis eu nacera un vencello moi forte. Había moito tempo que non me sentía tan
conectada con alguén (que non sexa Artemisa). De feito, creo que, aparte de
Artemisa, ninguén me fixo sentir tan cómoda. Eu, que me custa tanto falar con
persoas que non coñezo, axiña comecei a falarlle de min coma se a coñecese de
toda a vida. Excepto con Artemisa, nunca me pasara iso con ninguén máis. Hai
moito tempo que esquecín que iso me podía ocorrer.
—
Graciñas por esta tarde —díxenlle emocionada—. Había
moito tempo que non me sentía tan feliz e cómoda.
—
Eu tamén, Agnes. Eu teño una vidiña moi completa, fago
moitas cousas, encho o meu tempo libre como sexa, pero só o fago para non
quedar soa comigo mesma. Cando estou soa, si sento que non teño nada, que teño
por dentro miña un baleiro que me afoga; pero hoxe sentín que ese baleiro...
desaparecía.
—
Eu xa non lembro o baleiro que sinto sempre, todos os
días, por mor de estar lonxe da miña terra. Enténdote.
—
A terra é a única que nos comprende, que nos ama de
verdade. AS persoas somos inestábeis, mudamos de parecer e de sentimentos con
moita facilidade; pero a terra sempre será a mesma. A terra nunca nos
rexeitará.
E con esas palabras quedo.
Quedo agora moi pensativa en todo o que vivimos, en todo o que falamos. Non
quero pensar moito porque, entón, non conseguirei durmir esta noite; pero hei
de recoñecer que me sinto moi distinta. Síntome feliz, acougada. Agora mesmo o
único que me preocupa é que Artemisa estea tristeiriña. Onte pola noite falei
con ela e notei axiña que, cando lle falaba de Lúa, se poñía moi seria e
parecía que non me escoitase. Axiña adiviñei que estaba celosa; pero non
entendo por que. Díxenlle que era parva se o estaba, se non podía confiar en
min. Eu quéroa con toda a miña ialma. Non obstante, si é certo que case que non
lle falei das conversacións que Lúa e máis eu mantivemos. Sei que, se coñecese
todo o que falamos, se sentiría moito peor. Prefiro contarllo en persoa.
Tampouco sabe se vai vir a semana que vén. Díxome que aínda tiña moito traballo
por facer no instituto e que seica viñese a seguinte semana.
Do día de hoxe xa falarei
noutro momento. Tamén foi fermoso, aínda que moi esgotador. Lúa e máis eu fomos
facer una excursión pola montaña. Aproveitamos que hoxe había nubes e ademais
tamén nos caeu una boa treboada, pero xa falarei diso noutro momento.
Traducción:
Miércoles, 18 de julio de 2018
Ayer fue un día maravilloso. No sé si podré explicar
todo lo que viví y todo lo que sentí porque fueron muchísimos los momentos que
quedaron grabados en mi memoria para siempre. Es evidente que últimamente sí
viví días e instantes que nunca podré olvidar y que me hicieron feliz, pero
tengo que reconocer que hacía mucho tiempo que no me sentía tan bien. De hecho,
había olvidado que yo podía sentirme así, tan plena, tan feliz. Yo soy feliz con
Artemisa, esto no tiene nada que ver con lo que vivo con ella; pero ayer sentía
que estaba en un paraíso, que ya había dejado atrás todo lo que podía hacerme
daño. No obstante, me da miedo demostrar que soy tan feliz delante de Artemisa.
Ayer por la noche, cuando hablé con ella, noté que estaba ofendida y muy triste
y que incluso pensaba cosas que no son verdad. Incluso estaba muy seria porque
no había podido hablar conmigo durante todo el día; pero hablaré de eso
después. Ansío explicar todo lo que hice ayer desde que abrí los ojos, hacia
las ocho de la mañana.
Debo reconocer también que el lunes dormí de un modo
extraño. Me desperté muchas veces sintiéndome desorientada, sin acordarme de
dónde estaba, y sobre todo me extrañaba muchísimo no estar con Artemisa. La
buscaba en la oscuridad, pero enseguida, cuando oía el silencio y el canto de
los grillos, recordaba que estaba en mi aldea y me invadía una felicidad tan
grande que enseguida acallaba la extrañeza y la nostalgia por Artemisa. Me
volvía a dormir sintiendo que nada me preocupaba, que estaba donde tenía que
estar; algo que hacía muchísimo tiempo que no me pasaba. Después, cuando oí que
estaba llegando el alba, abrí los ojos con mucha ilusión. Me asomé a la ventana
de mi habitación y me quedé asombrada cuando vi cómo el amanecer ya estaba
repartiendo los primeros suspiros de luz del día sobre el bosque, envolviendo
las ramas de los árboles, despertando los pajariños más madrugadores. Estuve
mucho tiempo observando el alba. Además, me relajaba tanto y me daba tanta vida
aspirar el aroma de la mañana que no quería separarme de ese momento; pero de
súbito sentí muchísimas ganas de caminar bajo ese cielo amaneciente, así que me
vestí rápidamente y salí de mi casa rememorando todas esas veces que lo hice cuando
era pequeña.
Estuve caminando durante por lo menos dos horas. No
sentía cansancio ni nada, sólo libertad. Estaba reencontrándome con mi tierra
de verdad, con todo el esplendor de ese momento, de ese hecho. Y lo que más me
emocionaba era saber que de momento no tengo que irme y puede que no tenga que
hacerlo nunca. Ahora mismo tengo muchas dudas sobre lo que tengo que hacer con
mi vida, pero va ganando la parte que me pide que me quede aquí para siempre,
pero de eso también hablaré después.
Disfruté muchísimo del despertar de la naturaleza,
tan lentiño y hermoso. Se despertaban las hojas de los árboles, los pájaros,
incluso el río. Llegué hasta el río donde tantas veces me bañé cuando era
pequeniña. El Miño, al fin, al fin pasaba ante mí libre, con sus aguas limpias
y fresquiñas.
Cuando volví a mi casa, mi madre ya estaba
preparando el desayuno. La ayudé y desayunamos tranquilamente, hablando de
cosas sencillas que nos hacían sentir tan bien... En esos momentos parecía como
si nada hubiese pasado, como si siempre hubiese estado allí con ella. Mi madre
también estaba muy feliz. Le brillaban mucho los ojos y sonreía muy fácilmente.
Yo sentía que mi alma se llenaba de vida cada vez que la veía sonreír así, con
tanta conformidad y amor.
Después salimos con mi tío Damián a comprar por
Ourense. Estuvimos toda la mañana en Ourense. Compramos todo lo que
necesitábamos para la semana, pero también ingredientes para hacer juntas cosas
para comer, como la empanada que hicimos ayer para cenar y que nos quedó deliciosa.
Fue una mañana hermosísima y muy amena que parecía parte de un sueño. Mi tío
Damián volvió a la aldea y quedó en venir a recogernos a la una de la tarde y,
mientras tanto, ¡ella y yo fuimos por Ourense comprando todo lo que
necesitábamos, mirando algunas tiendas y también tomamos un helado! Hacía un
calor muy intenso, aunque de vez en cuando se nublaba, pero sí hacía mucho
calor, mas a mí no me molestaba. Era el calor de Ourense, el que tanto añoraba.
Estoy con mi madre como si nunca me hubiesen separado
de ella, como si siempre hubiésemos vivido juntas. Siento que podemos hablar de
lo que queramos, que no hay secretos entre nosotras y que puedo confiar en ella
como nunca lo hice antes.
Yo pensaba que la salida que hicimos mi madre y yo
por la mañana sería lo más bonitiño del día, y de hecho es lo más bonitiño que
viví con ella hasta entonces; pero lo más intenso del día lo viví por la
tardiña, hacia las cinco de la tarde. Más bien, tengo que decir que fue en esa
hora cuando comenzó esa tarde en la que no puedo dejar de pensar. Ya habíamos
acabado de preparar la masa para la empanada cuando oímos que alguien llamaba a
mi madre con mucho cariño. Era una voz desconocida para mí, pero enseguida noté
que había algo en ella que despertaba algo en mí. Esa voz no llamaba sólo a mi
madre, sino también a mis recuerdos, a mi niñez. Entonces la reconocí al
instante.
Era Lúa. Estaba yo en la cocina ayudando a mi madre
a limpiarlo todo y ella entraba en nuestra casa (aquí tenemos las puertas
abiertas y no pasa nada). No quería vivir ese momento, pero a la vez quería
hacerlo porque quería pasarlo cuanto antes. Estaba muy nerviosa. No sé por qué
me puse tan nerviosa, pero el corazón me latía tan rápido y fuerte que pensaba
que explotaría. No sé por qué me puse así. Quizá sea porque ella traía muchos
recuerdos, muchas sensaciones y emociones que creía olvidadas; pero no podía
luchar contra mis nervios. Mi madre enseguida se percató de que yo me había
puesto roja de vergüenza y, cogiéndome del brazo, me dijo:
—
Venga,
anda, no seas tímida. Ya la conoces desde hace mucho tiempo.
—
Pero
hace muchos años que no nos vemos —musité casi sin voz.
—
Ya
verás como no lo notarás.
Lúa estaba en el comedor, aguardando a que saliese
mi madre. En ese momento, me pregunté si ella sabía que yo estaba allí; una
pregunta muy estúpida, pues en las aldeas enseguida se sabe todo, como ella
bien dijo hace muchos años. Seguramente, su madre le contó que yo había venido
el lunes por la noche, pero en ese momento yo no pensaba en esas posibilidades.
Me asustaba mucho que ella no supiese nada. Tampoco sé por qué prefería que
ella supiese que yo estaba allí. No sé por qué sentía y pensaba así.
Lo primero que vi de ella fue a la rapaciña que
tanto me fascinaba cuando era tan jovenciña. Tenía los mismos cabellos rojizos,
rizados y largos, los mismos ojos verdes y brillantes, la misma piel blanquiña
con pequiñas y la misma sonrisa; pero estaba mucho más alta y... tengo que
reconocerlo, mucho más hermosa. Iba vestida con una falda azul y con una
camisiña blanca con estampado de flores. Pensé que aquellas prendas de ropa
hacían que pareciese todavía más joven.
—
¡Lúa!
¡Qué bien que estés aquí de nuevo! —le dijo mi madre mientras la abrazaba—.
¿Cómo estás, bonitiña?
Me asombró positivamente descubrir lo unidas que estaban
mi madre y Lúa, pero sentí una punzada de nostalgia en mi alma. Quizás ella
ocupase el vacío que yo había dejado en mi casa y en el corazón de mi madre,
pero enseguida me deshice de ese pensamiento tan triste.
Lúa abrazaba a mi madre sin retirar los ojos de mí.
Sentía clavada en mí su mirada intensa y brillante. No sabía qué hacer. Me
quedé esperando a que fuese mi madre quien le hablase de mí. Yo no me atrevía
ni a moverme.
—
Estoy
feliz de estar aquí —contestó ella separándose de mi madre— y creo que hace
mucho tiempo que no me sentía tan feliz. Creo que hace mucho tiempo que venir
aquí no tenía tanto sentido —rió ella mirándome.
Entonces se acercó a mí sonriéndome. Supe que
llevaba horas deseando tenerme delante. Sus ojos me daban una bienvenida tan
bonita y acogedora que no pude evitar que los míos se llenasen de lágrimas.
Ella sonrió en cuanto vio que me había emocionado y me percaté de que ella
también lo estaba. Tenía los ojos cristalinos.
—
Agnes
—musitó cerrando los ojos. Entonces vi que dos lágrimas se escapaban de su
mirada—, ¡Agnes, no puedo creerme que estés aquí! —rió abriendo de nuevo los
ojos y abrazándome de repente.
—
Me
preguntaba por ti todos los veranos —dijo mi madre con ternura—, pero de eso ya
te hablará ella. Venga, idos a dar un paseíño por el río. Tenéis que hablar
mucho.
—
¡Sí,
tu madre ha tenido una idea estupenda! —intervino ella con ilusión abrazándome
más contra sí—. Tengo que... Ay, no me puedo creer que estés aquí. Además,
¡estás hermosísima! ¡Pero qué guapa que eres!
Lloraba y reía a la vez, como yo había hecho por la
nocheciña, cuando me reencontré con mi madre. En ese momento, sentía tantas
cosas... Estaba nerviosa todavía, pero también algo asustada y muy emocionada.
Me parecía que estaba viviendo un sueño y lo que yo no sabía era que esa
sensación no había hecho más que nacer en mí. Durante la tarde, iría haciéndose
cada vez más fuerte.
—
¡Venga,
coge las cosiñas y vayamos al río! —me pidió ella separándose un poquiño de mí
para mirarme a los ojos—. Trajiste bañador, ¿no? ¡Me debes aún el baño que te
pedí cuando éramos niñas!
—
Es
cierto, pero esta vez sí tengo la regliña de verdad —me reí con timidez.
—
Ah,
¿y cuando me lo dijiste de pequeniñas no era cierto? —rió ella con ganas.
—
No
lo era —me reí con ella—, pero ahora todo es diferente.
—
¡Por
supuesto! ¡Venga, no perdamos más tiempo! —me alentó.
Cuando cogí todo lo que podíamos necesitar, salimos
de mi casa con un paso ligero, como si nuestro cuerpo no pesase nada, como si
fuésemos de aire. Mientras caminábamos hacia el río, ella no dejó de hablar.
Estaba muy nerviosa. Se notaba en su modo de hablar, tan rápido, y también en
su voz, que de vez en cuando sonaba trémula. Me explicó en un momento que le
gustaba mucho nadar y que incluso participaba en algunas competiciones sin importancia,
que siempre que viene a la aldea en el verano nada por las tardes, que era
cuando el agua más buena está, y también que acostumbraba a pasar aquí todo el
mes de agosto, pero que este año vino antes y que no se arrepentía nada de
haberlo hecho. Yo no sabía qué decirle, pero correspondía a todo lo que me
explicaba con una sonrisa que la animaba a seguir hablando.
Estaba el bosque muy quietiño, casi detenido. No
soplaba el viento y las hojas de los árboles parecían dormidiñas; pero el río
estaba muy vivo, como lo estuvo siempre.
Ella enseguida se desvistió quedando en bikini y se
metió en el agua, sin miedo, sin ni siquiera pensar en lo fría que podía estar.
Yo también me desvestí y me quedé sentadiña en la orilla, sin saber qué hacer,
mirando cómo ella nadaba y jugaba con el agua. Me sonreía y reía como si fuese
una niña pequerrechiña. Esa imagen me hizo reír de ternura.
—
¿No
quieres meterte? ¡Venga! ¡Está buenísima!
—
Me
da un poco de miedo —le reconocí con timidez.
—
¿Miedo?
¡No puede ser! ¡Pero si te bañaste aquí millones de veces!
—
Hace
mucho tiempo que no lo hago.
—
Ven
conmigo. No te pasará nada.
Me metí en el agua despaciño, muy lentamente. No
sabía qué me daba tanto miedo, si la temperatura del agua o su movimiento, que,
aunque fuese tranquilo, era intenso. Enseguida, ella se acercó a mí y me cogió
de la cintura para que no me sintiese desprotegida. Entonces, me ayudó a entrar
en el río sin sentir miedo. Deshizo mi miedo al instante, con sus manos y su
seguridad.
—
Ya
estás conmigo. No te pasará nada —me aseguró sonriéndome con mucho cariño. Su
sonrisa me emocionó mucho—. El Miño no te hará nada. Él también te echaba mucho
en falta —me musitó con timidez.
—
Yo
también lo extrañaba mucho —dije cerrando los ojos. Los tenía cristalinos, como
el agua que nos envolvía.
En ese momento, unas nubes ocultaron el sol y otros
colores tiñeron el bosque. Se volvió todo mucho más íntimo y solitario.
Creo que lo que me daba tanto miedo no era el agua del
río. Era el río de mis recuerdos. Meterme en el Miño podía traer a mí muchos
recuerdos que podían ponerme triste, pero me pasó todo lo contrario.
Reencontrarme con el agua del río fue como recuperar todo lo que yo sentía cada
vez que, de niña, me bañaba en esas aguas que para mí eran sagradas.
Me sentí extraña y tímida cuando sentí cómo Lúa me
sostenía con sus manos. Algo me decía que tenía que apartarme de ella, pero no
me atrevía a moverme. Sabía que, si me movía, el agua podría arrastrarme y en
ese momento me sentía ligera, como si no tuviese materia, y tenía la sensación
de que incluso el viento que de vez en cuando soplaba podía llevarme hasta las
nubes. Cerré los ojos cuando percibí que todo se aquietaba, como si el tiempo
se hubiese detenido.
—
¿Estás
bien? —me preguntó ella con dulzura—. ¿Aún tienes miedo?
—
No,
ya no —le contesté abriendo los ojos, pero no me atrevía a mirarla—. Creo que
ya me puedes soltar.
Ella lo hizo sonriendo y entonces me atreví a nadar
un poco. Sentí que el agua me envolvía como si fuese un abraciño cariñoso, como
si ella también estuviese dándome la bienvenida. Entonces dejé que el agua
jugase con mi cuerpo, olvidé los miedos y las inseguridades y fue como volver a
mi niñez. Lúa también jugaba con el agua y nadamos durante unos momentos que
quise convertir en una eternidad.
No sé cuánto tiempo estuvimos en el agua, pues el
discurrir del tiempo había desaparecido para las dos, pero, por la posición del
sol, supe que más o menos habíamos estado una horiña nadando y jugando con el
agua. Cuando salimos, Lúa me preguntó si me apetecía sentarme en la hierba y
permitir que el sol secase nuestra piel. Por supuesto que me apetecía, me
apetecía muchísimo.
Nos sentamos en las toallas que habíamos traído. En
ese momento, el sol se escondía tras las nubes. El bosque estaba teñido de un
color íntimo y entrañable que volvía brillantes las hojas de los árboles, las
que el viento mecía con muchísima ternura, tal como había hecho Lúa conmigo
cuando me cogió de la cintura para que yo no tuviese miedo.
En esos momentos no sabía cómo sentirme. Estaba
feliz, pero sabía que había algo en mí que se me clavaba en el alma como si
fuese una espina. Estaba feliz, pero también muy nostálgica. Me había acordado
de todas esas veces que me bañé en el río y me preguntaba cómo era posible que
hubiese soportado tanto tiempo, cómo era posible que aún estuviese viva después
de guardar en el alma tanta morriña.
—
¿Cómo
estás, Agnes? —me preguntó Lúa con cuidadiño, como si tuviese miedo a
asustarme—. Yo no sé qué decirte. Quiero preguntarte muchas cosas y contarte
muchas otras, pero no sé por dónde comenzar. Creo que lo primero que tengo que
hacer es pedirte perdón. Sí, te debo una disculpa —me dijo cuando la miré
extrañada—. Yo no me comporté bien contigo. Te hice sentir muy mal cuando
éramos rapaciñas. Agnes, yo no tenía derecho a decirte todo lo que te dije.
—
Yo
nunca te guardé rencor por eso —le aseguré emocionada.
—
¿Aún
recuerdas todas nuestras conversaciones?
—
Las
recuerdo, por supuesto que las recuerdo, Lúa. Nunca pude olvidarlas.
—
Yo
tampoco. Perdóname, Agnes. Tú siempre me pareciste muy interesante y curiosa y
nunca supe tratarte.
No sabía qué decir. No me acordaba de que ella tenía
esa imagen de mí.
—
Yo...
¿sabes en lo que trabajo, Agnes? ¿Sabes qué soy?
—
No,
no lo sé.
—
Soy
psicopedagoga. Trabajo en una escuela ayudando a los niños. ¿Y sabes por qué?
¿Sabes quién me hizo descubrir que tenía que dedicarme a eso? —Yo negué con la
cabeza, con vergüenza—. Fuiste tú. Cuando hablaba contigo, me percataba de que
en realidad estabas muy sola y que necesitabas hablar profundamente con alguien,
explicando todo lo que sentías y pensabas, y no tenías a nadie con quien
hacerlo. Mi abuela me contaba que con la tuya tú hablabas muchísimo y que
incluso Rosiña le explicaba que tú eras muy especial, que hablabas como si no
fueses tan pequeniña. Yo, entonces, decidí que, mientras dependiese de mí,
ningún niño con facultades especiales debía sentirse solo, ¿sabes?
Lúa hablaba con mucha tranquilidad. Su voz parecía
formar parte de la voz de la naturaleza, parecía nacer del sonido del río y de
los susurros que el viento lanzaba con tanta calma. Me gustaba mucho escucharla
hablar. Me sentía bien, como si no hubiese problemas en el mundo.
—
Entonces
peleé contra todo para conseguir trabajar de lo que ahora trabajo, para
conseguir ser lo que soy ahora. No fue fácil porque yo, sinceramente, tampoco
soy muy buena estudiante, no lo fui nunca; pero yo quería conseguirlo, ¿sabes?
Tardé mucho tiempo en poder sacarme la carrera, pero nunca desistí. Tú... tú
seguramente... Yo siempre supe que tú eres muy inteligente y estaba segura de
que conseguirías lo que te propusieses.
—
No,
no fue así —la contradije con vergüenza—. Yo no tuve la oportunidad de seguir
estudiando. Sí obtuve el bachillerato en cuanto pude estudiar, pero...
—
¿Por
qué?
—
Por
cosas de la vida.
Lúa se acercó a mí en cuanto notó que no quería
contarle la verdad. Yo no sabía qué hacer. Sí tenía muchas ganas de ser sincera
con ella, pero algo me lo impedía. Quizás no quisiese que ese momento tan
bonito se volviese triste.
—
¿Qué
pasó, Agnes? ¿Dónde estuviste todos estos años? Yo sabía que tú no te habrías
marchado nunca por tu propia voluntad, pero...
—
Mi
madre quería enviarme a estudiar fuera, pero...
—
Pero
no lo hizo, ¿verdad? Lo supimos meses después. Ella vivió mucho tiempo callando
ese secreto, llorando siempre por ti. Te buscó por todas partes, incluso fue a
Barcelona para buscarte.
—
Pero
nunca pudo encontrarme. Lo sé. No sé cómo contarte todo lo que pasó.
—
Tu
madre nos explicó que estabas en algún hospital porque ella pensaba que estabas
enfermiña, pero enseguida supo que se había equivocado muchísimo contigo.
—
Eso
ya no tiene remedio.
—
¿Dónde
estuviste?
—
Yo...
—
Puedes
confiar en mí, ya lo sabes.
—
No
se trata de eso.
—
Vamos,
no seas tan galleguiña —rió pellizcándome en el brazo con cariño.
—
¡Eso
no es posible! —me reí con ella.
Con mucha vergüenza, conseguí explicarle todo lo que
había vivido desde que me separaron de mi tierra. Me sentí tentada de omitirle
ciertos detalles, como el hecho de haber pertenecido al aquelarre, pero
enseguida supe que ella podría entender todo eso que yo viví y no me equivoqué.
Cuando le hablé de El fuego de Hécate, sonrió con mucho gusto, sonrió feliz y
entusiasmada como una niña pequeña que acaba de descubrir un juguete hermoso
que nadie más tiene.
Estuve hablando durante mucho tiempo. Era como si
algo tirase de mi voz, como si yo no pensase las palabras que pronunciaba, como
si llevase mucho tiempo esperando la oportunidad de abrir así mi corazón. Ella
me escuchaba sin interrumpirme, atentamente, como hacía mucho tiempo que nadie
me escuchaba. Sólo me demostraba lo que le hacían sentir mis palabras con
ademanes de sorpresa y de tristeza. Cuando le expliqué que estuve encerrada en
aquel hospital tres veces, cerró los ojos como si quisiese esconderme que los
tenía llenos de lágrimas, pero yo vi cómo su mirada brillaba como el sol que de
vez en cuando repartía sus rayos por los rincones del bosque. Supe que la había
sorprendido mucho conocer que yo había pasado tanto tiempo en aquel lugar que
tanto me había destrozado el alma. Supe también que ansiaba preguntarme muchas cosas
y que nunca lo haría por miedo a que a mí pudiese herirme hablar de aquel
tiempo.
Mas Lúa me animaba a hablar con gestos que me hacían
sentir cómoda, que me ayudaban a sincerarme. Durante muchos momentos, no pude
mirarla a los ojos. Cuando le hablé de Artemisa y de lo mal que estuve cuando
ella se fue a esa isla que fue su hogar durante cuatro años, entonces sí me
cogió de la mano y, con mucho respeto, me dijo:
—
¿Por
qué crees que enfermaste así?
—
Porque
me faltaba ella.
—
No
creo que sea eso. Tú nunca estuviste bien, nunca. Si he de serte sincera, yo
creo que tu enfermedad, esa de la que me hablas con tanto dolor y vergüenza, no
es otra que estar lejos de tu verdadera tierra, no surge de nada más que del
hecho de que te arrancasen así de tu mundo. Tú no estarías enferma si siempre
te hubieses quedado aquí. Esa época que tú describes como tan oscura, en la que
tan sola te sentías, lo único que te pasaba era que no tenías ningún apoyo, ni
siquiera estabas contigo misma. Eras muy exigente contigo misma, muchísimo, y
trabajar así, trabajar tantas horas en cosas que para nada te llenaban el alma,
te puso mucho más enferma.
—
Pero
yo puedo estar bien también, a veces —le dije a punto de ponerme a llorar.
—
¿Cuándo?
—
Este
año tuve épocas muy buenas.
—
¿Cuándo
fue precisamente?
—
Al
empezar el año y en mayo, sobre todo después de volver de Galicia, cuando fui
con Artemisa —le expliqué atropelladamente, sin saber muy bien cómo expresarme.
—
Esas
épocas tan buenas que me dices... ¿vienen después de estar en Galicia, Agnes?
—
No
siempre. Siempre que vuelvo, paso unos días horribles, pero después me repongo
y...
—
Y
te sientes mucho mejor.
—
Sí,
así es.
—
Pues
permíteme que te diga que esas épocas buenas también te las da tu tierra. Al
principio, la vuelta te hace mucho daño, pero después la hermosa energía que te
dio Galicia surge y abate la tristeza. Entonces, por eso te sientes así, tan
bien.
—
¿Tú
crees?
—
Lo
creo, por supuesto que lo creo, Agnes.
—
¿Y
qué pasa con Artemisa?
—
Tú...
la amas, eso es evidente, pero no sé si ella te quiere tanto como tú a ella.
—
Sí,
ella sí me quiere, me quiere mucho.
—
Alguien
que te quiere tanto no te obligaría a renunciar a lo que más deseas en el
mundo, Agnes. Agnes, yo también estoy muy unida a esta tierra. Yo no me marcharía
de aquí nunca. He viajado mucho en mi vida y eso me ha servido para saber que
no hay ningún lugar en el que me sienta mejor que aquí. Y eso no es ningún
delito, no pasa nada, no tienes que creer que estás enferma simplemente porque
quieras estar en el lugar que más amas del mundo. Nadie puede obligarte a que
estés en un lugar en el que no eres feliz, Agnes. Yo no te digo que abandones a
Artemisa porque ella de momento no quiera estar aquí. Lo único que te digo es
que lo que más tiene que importarte eres tú y después los demás, pero primero
tú. Mira a tu alrededor, Agnes. Hazlo. Mira el río, mira los árboles, mira el
cielo, mira la paz que te envuelve. Mira a tu alrededor y dime cómo te sientes.
¿Crees que podrías sentirte mejor en otro lugar?
No podía hablar. Sus palabras me arrancaron una gran
cantidad de lágrimas que no dejaban de resbalar por mis mejillas. Miraba, tras
ellas, cómo brillaba el bosque, cómo el viento arrastraba las nubes, cómo se
reflejaban las ramas de los árboles en el río, aspiraba tras mi llanto el aroma
de la hierba, tras mi morriña oía cómo sonaba el viento entre las hojas, cómo
cantaban los pajariños, cómo cantaba el silencio.
Le negué con la cabeza cuando sentí el hechizo de
toda esa hermosura. Ella me cogió con más fuerza de la mano y entonces me dijo
con mucha convicción:
—
No
permitas que nadie te aleje de lo que amas con toda tu alma, Agnes. No es justo
que sigan dominando tu vida, Agnes, no es justo. Ya lo han hecho suficiente,
¿no crees? No hemos tenido contacto en todos estos años, pero te juro que nunca
me he olvidado de ti, nunca. Siempre te tuve presente, siempre recordé todo lo
que había vivido contigo. No sé por qué nunca pude olvidarte. No me pasó con
nadie. Tú quedaste grabada en mi alma para siempre. No sé si eso me pasaba
porque veía en ti el reflejo de la tierra, no sé, pero, ahora que me has
contado todo lo que viviste, sé que no me equivoqué nunca contigo. Estaba en lo
cierto cuando te pensaba vinculada con la tierra. Siempre supe que la tierra
eres tú también, que la tierra está en ti.
—
Nadie
me ha dicho nunca algo tan bonito —musité intentando que el llanto me
permitiese hablar con claridad, pero éste ahogaba mi voz.
Estaba a punto de preguntarle si lo que estábamos
viviendo era real o formaba parte de un hermosísimo sueño que se desvanecería
cuando llegase el alba, pero entonces supe que sí era real, que la tierra nos
regalaba esos momentos que alimentaban tanto el alma.
—
Yo
no sé qué hacer con mi vida —le dije casi sin voz.
—
Tienes
que pensar en ti, Agnes. No tienes que marcharte de aquí nunca más. Tienes que
quedarte aquí para siempre.
—
No
puedo.
—
Por
supuesto que puedes.
—
Artemisa
también es muy importante para mí.
—
Es
la persona que amas y eso es muy importante, pero no puedes renunciar por amor
a tu salud, Agnes.
—
A
mi salud... —musité estremecida.
—
A
tu salud, Agnes. Tú no estás bien cuando estás lejos de Galicia. Eso no tiene
que hacerte sentir vergüenza ni culpable. Es tu manera de ser y ya está.
—
No
todo el mundo lo entiende tan bien como tú —le sonreí con dulzura.
—
Te
entiendo porque yo soy igual que tú, te entiendo porque yo nunca consentiría
que me alejasen de mi tierra, nunca. Yo nací aquí y quiero morir aquí, quiero
que me entierren aquí.
—
Yo
también.
—
Pues
entonces no tienes que pensar nada más, ¿no?
—
No
sé...
—
Sí
que lo sabes.
—
Gracias
por escucharme y por comprenderme tan bien.
—
No
tienes nada que agradecerme.
—
¿Y
tú...? ¿Qué fue de ti? —le pregunté con vergüenza.
—
Pues
yo estuve casada con un hombre durante muchos años. Por lo menos estuvimos diez
años juntos.
—
¿Y
qué pasó?
—
Es
complicado de explicar, pero intentaré contártelo con claridad. A él le dije
que teníamos que separarnos porque el amor había desaparecido, pero en realidad
creo que nunca estuve enamorada de él de verdad. Sí lo quería, lo quería mucho,
y le tenía mucho aprecio. Estaba a gusto con él, pero había ámbitos en los que
no me sentía como tenía que sentirme con mi pareja. No sé si me entiendes.
Nunca quise tener hijos con él, cuando él lo deseaba mucho, pero no quise
porque sabía que no era el amor de mi vida. Estaba con él sabiendo que lo
nuestro no era verdadero. Además... esos ámbitos que son tan importantes para
una pareja me hacían sentir un rechazo que no podía soportar. Muchas veces me
esforzaba por conseguir que él estuviese bien, pero yo... No sé si sabes a lo
que me refiero. Me da vergüenza hablarte de esto, pero quiero ser sincera
contigo. Tú lo has sido conmigo.
—
Sí
te entiendo —le sonreí también con timidez—. Lo que me cuentas es muy
importante.
—
Yo
no me respetaba. Pensaba que sólo importaba él, que lo que yo sentía no era
normal, y la verdad es que estuve mucho tiempo reprimida, escondida en mí
misma. Él nunca sabrá la verdad, pero por lo menos fui capaz de separarme de él
amigablemente, ¿sabes? Como personas civilizadas.
—
Eso
es muy bueno.
—
Pero
desde entonces ya no estuve con nadie más. No me atrevo a enamorarme de nadie.
—
Eso
tú no lo puedes evitar —me reí con ternura.
—
O
si... no pensando.
—
Tampoco
—seguí riéndome. Ella también se rió.
—
Quizás
nunca pude enamorarme de nadie porque ya estaba enamorada desde hacía mucho
tiempo.
—
Es
posible.
—
Pero
esa persona nunca lo supo y no creo que lo sepa nunca.
—
E
logo?
—
Porque
nunca me atrevería a decírselo.
En ese momento me puse muy nerviosa, pero no sabía
por qué de súbito el corazón había comenzado a latirme con tanta fuerza.
—
Agnes
—intervino suavemente—, yo sé que, si tú no te hubieses ido, todo habría sido
distinto.
—
E
logo? ¿Sabes lo que habría ocurrido? —le pregunté con un hilo de voz.
—
Lo
sé. Tú y yo habríamos sido las mejores amigas del mundo —rió—. Sé que tú
habrías estudiado en Ourense y después, con el paso del tiempo... pues... pero
sé que todo sería ahora mucho mejor.
No supe qué decirle. Tenía la sensación de que ella
podía adivinar no sólo el pasado que no habíamos vivido, sino también el futuro
que todavía estaba por venir. Sabía que ella también tenía algunas facultades
especiales y en ese momento ansiaba preguntarle tantas cosas... Quería saber si
las había desarrollado.
—
Somos
más parecidas de lo que piensas. Yo siempre fui especial, no tanto como tú,
pero sí que lo fui. Nunca me costó adivinar lo que pasaría, por eso pude
hablarte con tanta sinceridad de lo que iba a ocurrir, pero ahora sé que no
tenía derecho a desvelarte todo eso. No era justo. Fuiste infeliz por culpa
mía. Si tú no hubieses sabido nada...
—
Igualmente
yo intuía que me alejarían de aquí.
—
Pero
esos meses habrían sido mucho mejores para ti.
—
No
se sabe, Lúa. Ahora, de todos modos, eso ya no importa —le sonreí con mucho
cariño—. Lo que importa es que estoy aquí, dispuesta a recuperar todo el tiempo
perdido, y que todo salió a la luz, que todo se aclaró. Eso es lo que más me
importa. Nadie rechazó a nadie, todos en realidad nos quisimos siempre y eso es
lo más bonitiño, que el paso del tiempo no ha conseguido romper este cariño tan
sincero.
—
Por
supuesto que no —me sonrió también ella—. Y tú pareces la misma... Hablas
igual, estás tan hermosa como entonces... aunque ya creciste mucho. Eres
hermosísima, Agnes —me dijo sonriendo— y te queda muy bien ese peinado. El
cabello más corto te sienta muy bien, te da mucha vidiña a la cara y a tus
ojos, que siempre me parecieron fascinantes. Nunca vi ningunos iguales en mi
vida, ¿sabes? Tal vez esto te parezca una tontería, pero eché siempre mucho de
menos tu mirada, tu manera de mirar y de hablar. No sé, Agnes...
Mientras me hablaba, me miraba fijamente, como si no
quisiese que yo desapareciese. Yo no era capaz de corresponder a su mirada. Su
modo de hablar me hacía sentir extraña. Me hacía sentir acogida y querida, pero
también me ponía muy nerviosa.
—
Graciñas
—le dije con vergüenza—. Tú también estás muy guapa.
—
Huy,
yo no... Yo siempre fui más bien normaliña.
—
Eso
no es verdad —me reí—. Fuiste la primera persona con el cabello rojizo que
conocí en mi vida y siempre me pareciste muy hermosa.
—
Pues
graciñas —me sonrió tímida y satisfecha.
—
¿Quieres
que volvamos? Aún tenemos que hacer la empanada. Espero que te quedes a cenar
con nosotras.
—
¡Por
supuesto que sí!
Todo con ella parecía muy sencillo. No hacía falta
decirnos muchas palabras.
Nos levantamos y, tras vestirnos, comenzamos a
caminar hacia la aldeíña. En ese momento, la tarde estaba hermosísima. El
viento que soplaba de vez en cuando acariciaba las hojas de los árboles y traía
un delicioso aroma a humedad, a agua y a hierba que nos daba la vida. Durante
toda esa tarde, aunque hubiese hablado de cosas muy tristes, me sentí en todo
momento que me hallaba en el paraíso. Aquel rinconciño del mundo, el que yo amo
tanto, contiene toda la paz que le falta a la Tierra entera. Me parece imposible
creer que haya lugares en los que puede concentrarse tanta serenidad. Además,
las conversaciones que mantuve con Lúa me hicieron saber que podía confiar en
ella. Mientras caminábamos hacia nuestra aldea, pensé en que entre ella y yo
había nacido un vínculo muy fuerte. Hacía mucho tiempo que no me sentía tan
conectada con alguien (que no sea Artemisa). De hecho, creo que, aparte de
Artemisa, nadie me hizo sentir tan cómoda. Yo, que me cuesta tanto hablar con
personas que no conozco, enseguida comencé a hablarle de mí como si la
conociese de toda la vida. Excepto con Artemisa, nunca me había pasado eso con
nadie más. Hace mucho tiempo que olvidé que eso podía ocurrirme.
—
Graciñas
por esta tarde —le dije emocionada—. Hacía mucho tiempo que no me sentía tan
feliz y cómoda.
—
Yo
también, Agnes. Yo tengo una vidiña muy completa, hago muchas cosas, lleno mi
tiempo libre como sea, pero sólo lo hago para no quedarme sola conmigo misma.
Cuando estoy sola, sí siento que no tengo nada, que tengo por dentro de mí un
vacío que me ahoga; pero hoy sentí que ese vacío... desaparecía.
—
Yo
ya no recuerdo el vacío que siento siempre, todos los días, por estar lejos de
mi tierra. Te entiendo.
—
La
tierra es la única que nos comprende, que nos ama de verdad. Las personas somos
inestables, cambiamos de parecer y de sentimientos con mucha facilidad; pero la
tierra siempre será la misma. La tierra nunca nos rechazará.
Y con esas palabras me quedo. Me quedo ahora muy
pensativa en todo lo que vivimos, en todo lo que hablamos. No quiero pensar
mucho porque, entonces, no conseguiré dormir esta noche; pero he de reconocer
que me siento muy distinta. Me siento feliz, sosegada. Ahora mismo lo único que
me preocupa es que Artemisa esté tristiña. Ayer por la noche hablé con ella y
noté enseguida que, cuando le hablaba de Lúa, se ponía muy seria y parecía que
no me escuchase. Al instante adiviné que estaba celosa, pero no entiendo por
qué. Le dije que era tonta si lo estaba, si no podía confiar en mí. Yo la
quiero con toda mi alma. No obstante, sí es cierto que casi no le hablé de las
conversaciones que Lúa y yo mantuvimos. Sé que, si conociese todo lo que
hablamos, se sentiría mucho peor. Prefiero contárselo en persona. Tampoco sabe
si va a venir la semana que viene. Me dijo que aún tenía mucho trabajo por
hacer en el instituto y que quizá viniese la siguiente semana.
Del día de hoy ya hablaré en otro momento. También
fue muy hermoso, aunque muy agotador. Lúa y yo fuimos a hacer una excursión por
la montaña. Aprovechamos que hoy había nubes y además también nos cayó una
buena tormenta, pero ya hablaré de eso en otro momento.