Xoves, 5 de xullo de 2018
Estou esgotadiña. Non podo
máis. Devezo por recuperar o meu horario e porque chegue outra vez o outono.
Non podo aturar a calor que vai. Vai aquí unha calor do carallo cando en
Galicia están a vinte graos, polo menos, e con choiva e cun clima marabilloso. Non
sei como vou soportar o verán se sinto que non teño azos para facelo. Ademais,
aquí a calor é tan diferente... Na miña terra, cando chega o verán (se é que
chega, que moitas veces quedábase nas portiñas e non chegaba nunca), a calor é
intensa, é certo, sobre todo en Ourense, pero polas noites podíase durmir, pola
noite chegaba de novo ese fresquiño que nos permitía respirar. Estou segura de
que na miña aldeíña segue sendo todo igual, de que as cousas non mudaron; pero
non sei se algunha vez terei a oportunidade de comprobalo.
Artemisa e máis eu tivemos
hoxe unha conversación (outra vez) que me fixo sentir moi mal. Non sei se me
presta falar disto, pero a verdade é que me sinto agora mesmo como se alguén me
tivese cravado un puñal na miña ialma. Estou segura de que ela sabe moitas
cousas de min que eu non lle contei e por iso ten ese medo nos ollos, por iso
non me di as cousas como querería eu que mas dixese, pero tampouco lle podo
botar a culpa de todo, do meu estado de ánimo, porque realmente hoxe tiven un
día horríbel que me gustaría afundir no máis profundo do mar, pero as cousas
non se poden esquecer tan doadamente. A Artemisa díxenlle que no traballo non
me pasou nada, pero porque non a quero preocupar. tampouco me ocorreu algo moi
grave, pero si é certo que hai un compañeiro que se ri de min, que está decotío
fixándose en todo o que fago e digo, que analiza todas as miñas palabras, que
sorrí cando non podo evitar que a miña maneira de falar me saia por todas as
partes da miña pel. E eu non podo dicir nada porque, se digo algunha cousa,
parecerei a tola que pode que sexa, que nunca deixei de ser, e non quero chamar
a atención dese xeito. Prefiro calar e facer coma se nada estivese a pasar, e
xa está, estar en paz, acougados e punto. Non me quero levar mal con ninguén.
Quero que haxa bo ambiente, que non pase nada, que todos poidamos traballar
ben, sen problemas. El é a única persoa que botaría fóra do meu día a día
porque a verdade é que non me aporta nada que estea preto de min. Parece que
ninguén se decata do que pasa porque estamos el e máis eu nun recuncho e as
demais están tras miña, pero eu tampouco quero que ninguén saiba o que pasa.
Hai varios meses que xa pasa isto. Non son cousas demostrábeis, ou sexa, eu non
podo dicir que me dixo tal cousa ou outra nin que, cando eu dixen algo, el riu
axiña de min, porque o fai de xeito... coma se non o fixese, quero dicir que o
fai ás agochadas, sen que ninguén se decate, crendo que eu non o vexo sorrir
con ese sarcasmo que tanto me amola. Despois, cando paso polo seu lado, noto
que me saca burla coa mirada e mesmo hai veces nas que teño a sensación de que
me di cousas en silencio. Fai acenos cos beizos que me parecen ofensivos, coma
se lle dese rabia que estivese alí, preto del. Nunca falamos porque, hai un
mes, lle dixen que non me falase nada máis que para o esencial, que prefería
que mantivésemos unha relación de compañeiros, nada máis, porque é certo que ata
hai un mes, ás veces, falábame e preguntábame algunha cousa crendo que eu lle
tiña confianza, pero ese home nunca me dera confianza e agora menos que nunca.
Non sei como enfrontar isto, a verdade, e non llo quero contar a ninguén porque
tampouco está pasando algo demostrábel e non é a primeira vez que isto me pasa,
que intento que alguén saiba que teño problemas cunha persoa e quedo eu como a
única que ve esas cousas. Non quero que me pase iso outra vez. E non entendo
por que o que eu percibo non pode ser real, por que teñen que dicirme sempre
que me estou trabucando, que as cousas non son así. E, malia que isto pareza
imposíbel e moi triste, ás veces, cando a Artemisa lle conto algo así, teño a
impresión de que mesmo ela dubida das miñas palabras e de que o que eu lle
explico sexa verdade ou coincida coa realidade. Moitas veces preguntoume se
estaba segura, cando, por exemplo, lle contei que tal persoa coa que quedamos
mirounos dun xeito estraño ou bisboulle a outra persoa no oído algo que seguramente
estaba dedicado a nós. A ela cústalle crerme, non sei por que, e iso a verdade
é que me fai moito dano, pero ela non se decata, pensa que coa súa actitude me
fai sentir mellor, e non é certo.
Hoxe teño un deses días
nos que só me apetece estar encerrada no meu cuarto, sen saber nada do mundo. O
que máis rabia me dá é que a miña ialma poida mudar tan rápido de parecer e de
emocións. Estaba xenial hai un día ou dous, estaba moi ben, e non entendo por
que non podo seguir estando así, que carallo me pasou para me sentir tan mal,
para estar agora desexando que todo desapareza, que o tempo volva atrás,
desexando que a terra se mova e poida estar de novo na miña aldea, coas miñas
verdes árbores, co meu río Miño, entre as rúas do meu fogar ou asomada á fiestra
da miña habitación, dende a cal podía escoitar a voz do río e a do vento, dende
a que vía como as pólas das árbores brilaban baixo o ceo azul da mañá ou baixo
o dourado solpor, dende a que vía como a Lúa presidía o firmamento, entre as
estrelas escintilantes, dende a que ouvía cantar o silencio máis tenro e
sincero que ouvín na miña vida. Nunca volvín escoitar un silencio coma aquel,
tan bonito, tan acolledor; un silencio que medraba coa noite. A noite
alimentábao, dáballe azos para que cantase máis forte, e o domeaba todo, á
aldea toda, e o río tamén cantaba máis frouxiño cando chegaba a anoitecida.
Non sei se quero falar da
conversación que mantivemos Artemisa e máis eu porque sería volver ao de
sempre, sería repetir as mesmas verbas que ela me di sempre que falamos da
posibilidade de voltar á miña terra. Ela xa sabe que recuperei o contacto coa
miña nai e leu a cartiña que ela me enviou. Vin que se emocionaba cando descubriu
o que pasara en realidade, cando soubo qué foi o que a miña nai vivira en realidade.
Eu non puiden deixar de chorar esa tarde. Non sei por que chorei tanto. O único
que sei é que non podía deixar de me preguntar por que tivemos que vivir todo
iso, por que pasaron tantos anos, non deixaba de dicir que xa pasara a metade
da miña vida sen vivir realmente o que sempre desexei vivir. E é iso o que
sinto, que a miña vida pasou rapidamente, sen que eu tivese tempo para arranxar
as cousiñas que podía arranxar no seu momento, que a miña vida se me foi sen
que eu puidese detela, que xa é demasiado tarde para voltar atrás, que podería
ter arranxado xa isto e que, ata agora, non me decatei de que podía facelo.
sinto que xa pasaron os mellores anos da miña vida, que sufrimos de xeito
innecesario, que non era preciso pasar por todo isto, que a vida foi moi cruel
connosco, que non é xusto, non o é. Non podo entender nada, non entendo nada,
non sei quen decidiu que nós tiñamos que sufrir tanto, por que tivemos que
pasar tanta dor, por que, por que, maldita sexa, por que.
É certo que podo recoñecer
que me acougou moito saber que a miña nai non quería apartarme dela porque non
me quixese e que aínda me espera; pero me doe moitísimo saber que ela tamén o
pasou tan mal, que ela tamén sufriu tanto.
Sei que ela non pode
esquecer o que fixo e que non se pode perdoar a si mesma todo o que fixo. Sei
que sinte moito rancor por ela mesma por terme afastado da miña terra, por
facerme tanto dano, sei que nunca poderá perdoarse e a min gustaríame moito
conseguir borrar da súa ialma todas esas emocións que tanto a feren.
Pouco e pouco, despois de
ler a súa carta, puiden lembrar máis momentos que tiña esquecidos e eses
momentos a verdade é que me permiten entender moito mellor o que fixo a miña
nai. Sei que ela se decataba de todo o que me pasaba, de todo o que eu sentía,
porque entón non tivese feito todo iso. Agora sei que ela coñece de min máis
cousas das que eu pensaba, sei que non lle puiden agochar todo o que eu pensaba
e sentía. Sei que ela sabía que eu choraba soa polas noites e tamén que fuxía
da miña casa todos os días para ir ao bosque e chorar alí sen que ninguén ouvise
as miñas bágoas. Sei que ela podía ler nos meus ollos toda a dor que me enchía
a ialma. Sei que ela só se podía acougar falando coas veciñas, quenes eran as
súas verdadeiras amigas. Dende que eu souben que a miña nai quería arredarme do
meu fogar (ao principio pode que ela si pensase en mandarme a estudar fóra), eu
cambiei moitísimo. Xa non volvín ser a mesma rapaza alegre e tímida que
participaba nas festas coma se non houbese mañá, que só deixaba de ser tímida
cando a música a envolvía, cando a música a arengaba a que cantase, a que
danzase e tocase nas nosas pandeiradas. Deixei de ser esa rapaciña que, aínda
que fose silandeira, podía comprender as miradas de todas as persoas que a
ollaban. volvinme moitísimo máis senlleira. Fuxía da xente e agochábame no
bosque ata que a anoitecida reinaba no firmamento. Voltaba á miña casa sabendo
que todos pensaban que eu non estaba ben, que fuxía de todos eles, que fuxía de
calquera ollar que puidese analizar os meus ollos. Mesmo deixei de comer. Comía
moi pouquiño e só ceaba na miña casa. O resto do día pasábao camiñando polo
bosque, chegando lonxe, chegando a aldeíñas que estaban moi afastadas da nosa.
Desaparecía durante todo o día. Ía a Ourense case todos os días, ía porque así
podía estar nun lugar no que case non me coñecían, aínda que para a xente de
Ourense tamén era especial. Fuxía mesmo da miña aldea, das miñas árbores, do río.
Non quería que ninguén se decatase de que cada vez estaba máis esnaquizada e
destruída. A miña nai intentou, moitísimas veces, adiviñar o que me pasaba,
intentou que lle explicase o que me ocorría, pero eu, tan taciturna coma
sempre, non lle contaba nada, non lle respondía máis que un: nada, só estou
cansa. Ela sabía que non lle dicía a verdade, que eu non estaba cansa, senón
desfeita de dor.
comezou a preocuparse por
min sobre todo cando chegou o mes de xaneiro dese horríbel ano 1991. Eu estaba
a piques de rematar a escola e estaba cada vez máis preto o momento de estudar
de verdade, xa fose en Ourense ou en calquera outra parte. A miña nai díxome
moitas veces que, cando rematase a escola, tiña que escoller que quería facer,
pero eu non lle contestei nunca. O único que eu quería era quedar na miña
aldea, traballando a terra, vivindo polas nosas leiras e tamén polas nosas viñas.
Quería vivir coidando dos nosos animais. Non quería nada máis. Non precisaba de
nada máis para ser feliz, pero iso parecía non ser abondo para ninguén. A miña
nai nacera e medrara nese lugar, medrou ocupándose de todo iso, aprendeu a
coidar do campo e dos animais, e eu o único que quería era seguir os seus
pasos.
Lembro que, unha noite de
febreiro, moi fría e neboenta, ela entrou no meu cuarto e sentou na beira do
meu leito mirándome con moitísima mágoa. Esa noite, eu estaba adormecida e
finxín que durmía profundamente. Non me apetecía falar con ela. Non quería que
de novo se mergullase na miña mirada e adiviñase todos os sentimentos que me
enchían a ialma. Entón, moi suavemente, coma se tivese medo a desfacerme,
achegou a min a súa man e aloumiñoume coma sempre facía cando era moi
pequerrechiña. Acariñoume os cabelos como se mos quixese desenguedellar.
Acariñábame moi debilmente, case de xeito imperceptíbel, pero eu notaba as súas
caricias no máis profundo da miña ialma. Axiña sentín ganas de chorar, pero
intentei permanecer queda.
Daquela, lembrareino toda
a vida, ela díxome (e non sei por que ata agora non recordei ese intre):
«Miña filla, síntoo,
síntoo moito, Agnesiña, síntoo o que vou facer. Non quero facelo, miña filla,
pero creo que será o mellor para ti. Serao. Sei que estarás ben, miña cativiña,
miña pequerrechiña, ti es forte, Agnes, moi valente e forte, ti non precisaches
que ninguén te axudase nunca, miña filla. Síntoo, miña vida. Por favor,
perdóame. Espero que algún día sexas quen de perdoarme, Agnesiña. Non quero
facer isto, xúrocho... Non sei por que tes que estar eisí, miña vida. Por que
ti, por que ti... por que ti tes que estar tan doentiña, tan triste?»
Ela choraba. Calou durante
uns intres que a min me pareceron unha vida. Eu neses momentos loitaba con
todas as miñas forzas contra as inmensas ganas de chorar que sentía. Xa tiña os
ollos cheos de bágoas. Agradecín que a miña nai non acendese a luz, pero pensei
que ela podía ver brilar as miñas bágoas na escuridade.
Entón, cando pensaba que
xa marcharía, volveu falar, esta vez moito máis frouxiño que antes, pero eu
podía escoitala moi ben, con moita claridade:
«A miña rapaciña linda,
miña meniña bonita, tes unha ialma tan grande... tes forza abondo para loitar,
miña filla, para saír disto, seino... Ti non precisas a ninguén... miña nena..
miña filla... Quérote moitísimo, con toda a miña ialma. Só espero que algunha vez
poidas perdoarme e pensar que todo isto o fixen polo teu ben, só por iso,
cariño.»
E, moi silandeiramente,
agachouse e deume un bico na fronte que case que non notei, pero quedou gravado
con lume na miña pel.
Entón si marchou. Cando
pechou a porta, sentín que as súas caricias quedaran nos meus cabelos, ardendo
na miña pel. E entón boteime a chorar sentindo que me desfacía, que todo o que
eu coñecía se esvaecía, que pouco a pouco ía desaparecendo todo, todo, incluso
eu mesma.
tiven que deixar de
escribir porque as bágoas non me permitían ver, porque me botei a chorar por
todo iso, sentindo que o pranto me afoga. teño que recoñecer, agora, que estou
totalmente afundida e que non quero que ninguén vexa a miña dor. Quero que me
deixen en paz, que non me falen, que non haxa nada máis, por favor, que todo se
deteña, que eu non podo, non podo con isto.
Se non fun quen de
recoñecer ata agora todo o que vivín realmente, foi porque era moito máis
sinxelo dicir que todo foi moi triste, que me fixeron moito dano, porque era
máis sinxelo esquecer todos os momentos bonitiños que vivira alí para que os
duros non fosen tan tristes, porque era máis doado dicir que eu sufrín sempre,
que nunca fun feliz na miña nenez, pero nada diso é certo. Daría a miña vida
por voltar a eses anos, por recuperar a miña vida, maldita sexa. Por que tiven
que vivir isto, por que? Sinto ganas de berrar, de chorar e chorar sen fin,
para desfacerme desta inmensa impotencia que sinto. Eu podería estar alí aínda,
podería ter vivido alí os mellores anos da vida de toda persoa, e non alí, non
nese hospital horríbel que ogallá estoupase e desaparecese para sempre, que
ogallá non tivese existido nunca. Ogallá a miña nai me tivese atopado daquela,
ogallá non a tivesen engadado como a enganaron. Ogallá nin sequera tivese que
terme buscado en Barcelona. Non entendo por que nos fixeron isto. Entón todo
tería sido distinto, eu tería volto á miña terra coma se nada tivese pasado, e
daquela poderiamos ser felices outra vez, arranxando os erros, falando con
sinceridade. A culpa tamén foi miña por calar o que sentía, por non berrar de
impotencia, por non confesarlle á miña nai que non quería marchar de alí, que o
único que eu quería era vivir alí para sempre. Entón nada disto tería ocorrido,
eu estaría ben, non estaría enferma, non o estaría, maldita sexa!
Saber que todo iso se
podería ter evitado fíxome un dano inmenso, un dano que me desfixo a ialma
outra vez. E sei que iso non se arranxa volvendo e intentando vivir alí coma se
nada tivese ocorrido, basicamente porque o amor da miña vida non quere vivir alí,
nin sequera quere oír falar diso, non quere, ela ten a vida eiquí xa feita, e
contra iso eu non podo loitar, xa que as cousas non van cambiar porque eu o desexe.
Nunca o fixeron. Por que van facelo agora?
Pero como me gustaría
agora mesmo poder apertar á miña nai, poderlle dar todos eses biquiños que
quixen darlle sempre, poder falar con ela e arranxalo todo, ogallá puidese
apertarlle a man, oír a súa voz, saber que aínda segue comigo malia todo. Sei
que está, que ela pode abrazarme, que pode falarme, pero está moi lonxe e
ninguén quere desfacer a distancia que nos separa, carallo. Sinto que ninguén
nos quere axudar, nin sequera Artemisa. Eu, se fose ela quen estivese vivindo
isto,axiña removería ceo e terra e voltariamos á súa aldeíña para que se
puidese reencontrar coa súa nai, para que puidese recuperar o tempo perdido,
pero non, teño que conformarme con todo isto, cunha vida que se supón que ten
que facerme feliz, pero como podo ser feliz agora sabendo todo isto?
Eu pensaba que podería
enfrontar isto con serenidade, que aínda me duraría a boa enerxía que tiña para
sacar o mellor de todo isto, pero caín coma se eu non tivese materia, coma se
non tivese fortaleza, coma se eu non fose nada. Síntome morrer agora mesmo e o
peor é que non quero compartir con ninguén a miña dor, pois penso que a ninguén
lle importa. Se de verdade importase, agora non estaría eiquí. Penso mesmo que
podería irme eu soa sen pensar en nada, pero eu quero moitísimo a Artemisa...
pero agora non sei, síntome tan decepcionada con todo... Non sei de verdade se
quero estar eiquí ou preferiría desaparecer eu tamén. Por que ninguén me sabe
aconsellar ben? Onde está a fortaleza que Artemisa asegura que teño? Eu non son
forte, non o fun nunca. A miña nai pensaba que eu sería quen de superar calquera
cousa, que eu era forte, pero non o fun e nunca o serei, porque a vida, esta
maldita vida que vin vivir agora eiquí, me esnaquizou a ialma.
En agosto volvemos a
Galicia e, se non cambio de opinión, se o meu ánimo non muda, xuro que quedarei
alí, que ninguén sobre a terra conseguirá que volva a Cataluña, ninguén. se a
ninguén lle importan os meus sentimentos, por que me teñen que importar a min
os dos demais?
Vou deixar de escribir xa
porque sei que, se sigo escribindo, non vou deixar de chorar nunca. Non deixei
de chorar en ningún momento dende que lembrei esas verbas que a miña nai me
adicou na metade desa noite tan triste. Había moito tempo que non choraba así.
Agora boto en falla a miña terra como nunca, sinto que me está destruíndo esta
morriña. Non podo máis. Sinto que me desfago. Quero volver coa miña nai, quero
que ela me protexa... Síntome como unha nena pequerrechiña que nunca medrou.
teño medo, teño medo á vida, teño moito medo, pois xa sei que a miña vida non
me pertence... que non é miña e nunca o foi. Quero estar coa miña nai, quero
estar alí, non quero estar eiquí, non quero, non quero... Quero ver as miñas árbores
en troques destes edificios, quero cheirar o recendo da herba, quero escoitar a
voz do noso río, quero estar alí, na nosa casa, quero que nada tivese pasado,
que o tempo volva atrás... Non quero sentir esta dor, non quero estar así tan
triste, pero non sei que facer. Ninguén me sabe acougar, ninguén. Artemisa saíu
un ratiño porque llo pedín, porque lle dixen que precisaba estar soíña, e en
realidade non quero que volva.
Se non podo volver agora,
que todo remate, por favor, que xa non haxa máis sufrimento. Non quero chorar
máis, sinto que me doe a cabeza, pero non podo parar, non podo, sinto que algo
me oprime o peito, que afogo, que me falla o ar... Naiciña, miña nai, por
favor... fai que todo sexa como daquela, fai que todo volva ser como antes. Non
quero, non quero vivir isto... non quero!
Hai unha parte da miña
ialma que si desexa que Artemisa volva, porque me sinto morrer, porque quero
rematar con todo xa, porque non quero seguir respirando nun mundo onde a vida
me traizoou tanto e tanto... Ogallá puidese durmir e espertar noutra vida,
espertar estando de novo na miña nenez... e ogallá tivese a oportunidade de
loitar polo que sempre quixen. O peor é que sinto e penso que a única culpable de
todo o que vivín fun eu, por non loitar, por calar, por agocharme en troques de
dar a cara.
Eu tamén lle tería que
pedir perdón á miña nai, porque eu, coa miña actitude infantil e absurda, tamén
a abandonei. Se eu fose tan forte como ela cría, tería loitado, tería loitado
pola nosa vida. E agora estariamos alí, en calma, na nosa terra... Agora non
podo pensar noutra cousa e sinto que me afundo, que cada vez estou máis
afundida. Eu non quería, non quería que isto chegase, que me pasase isto. Non
quero estar así...
Jueves, 5 de julio de 2018
Estoy agotadiña. No puedo más. Ansío recuperar
mi horario y que llegue otra vez el otoño. No puedo soportar el calor que hace.
Hace aquí un calor del carallo cuando en Galicia están a veinte grados, por lo
menos, y con lluvia y con un clima maravilloso. No sé cómo voy a soportar el
verano si siento que no tengo aliento para hacerlo. Además, aquí el calor es
tan diferente... En mi tierra, cuando llega el verano (si es que llega, que
muchas veces se quedaba en las puertiñas y no llegaba nunca), el calor es intenso,
es cierto, sobre todo en Ourense, pero por las noches se podía dormir, por la
noche llegaba de nuevo ese fresquiño que nos permitía respirar. Estoy segura de
que en mi aldeíña sigue siendo todo igual, de que las cosas no cambiaron; pero
no sé si alguna vez tendré la oportunidad de comprobarlo.
Artemisa y yo tuvimos hoy una conversación
(otra vez) que me hizo sentir muy mal. No sé si me apetece hablar de esto, pero
la verdad es que me siento ahora mismo como si alguien me hubiese clavado un
puñal en el alma. Estoy segura de que ella sabe muchas cosas de mí que yo no le
conté y por eso tiene ese miedo en los ojos, por eso no me dice las cosas como
querría yo que me las dijese, pero tampoco puedo echarle la culpa de todo, de
mi estado de ánimo, porque realmente hoy tuve un día horrible que me gustaría
hundir en lo más profundo del mar, pero las cosas no se pueden olvidar tan
fácilmente. A Artemisa le dije que en el trabajo no me pasó nada, pero porque
no quiero preocuparla. Tampoco me ocurrió algo muy grave, pero sí es cierto que
hay un compañero que se ríe de mí, que está continuamente fijándose en todo lo
que hago y digo, que analiza todas mis palabras, que sonríe cuando no puedo
evitar que mi manera de hablar me salga por todas las partes de mi piel. Y yo
no puedo decir nada porque, si digo alguna cosa, pareceré la loca que puede que
sea, que nunca dejé de ser, y no quiero llamar la atención de ese modo.
Prefiero callar y hacer como si nada estuviese pasando, y ya está, estar en
paz, tranquilos y punto. No quiero llevarme mal con nadie. Quiero que haya buen
ambiente, que no pase nada, que todos podamos trabajar bien, sin problemas. Él
es la única persona que echaría fuera de mi día a día porque la verdad es que
no me aporta nada que esté cerca de mí. Parece que nadie se percata de lo que
pasa porque estamos él y yo en un rincón y las demás están tras de mí, pero yo
tampoco quiero que nadie sepa lo que pasa. Hace varios meses que ya pasa esto.
No son cosas demostrables, o sea, yo no puedo decir que me dijo tal cosa u otra
ni que, cuando yo dije algo, él se rió enseguida de mí, porque lo hace de
modo... como si no lo hiciese, quiero decir que lo hace a escondidas, sin que
nadie se dé cuenta, creyendo que yo no lo veo sonreír con ese sarcasmo que tanto
me molesta. Después, cuando paso por su lado, noto que me saca burla con la
mirada e incluso hay veces en las que tengo la sensación de que me dice cosas
en silencio. Hace ademanes con los labios que me parecen ofensivos, como si le
diese rabia que estuviese allí, cerca de él. Nunca hablamos porque, hace un
mes, le dije que no me hablase nada más que para lo esencial, que prefería que
mantuviésemos una relación de compañeros, nada más, porque es cierto que hasta hace
un mes, a veces, me hablaba y me preguntaba alguna cosa creyendo que yo le
tenía confianza, pero ese hombre nunca me había dado confianza y ahora menos
que nunca. No sé cómo afrontar esto, la verdad, y no se lo quiero contar a
nadie porque tampoco está pasando algo demostrable y no es la primera vez que
esto me pasa, que intento que alguien sepa que tengo problemas con una persona
y quedo yo como la única que ve esas cosas. No quiero que me pase eso otra vez.
Y no entiendo por qué lo que yo percibo no puede ser real, por qué tienen que
decirme siempre que estoy equivocándome, que las cosas no son así. Y, a pesar
de que esto parezca imposible y muy triste, a veces, cuando a Artemisa le
cuento algo así, tengo la impresión de que incluso ella duda de mis palabras y
de que lo que yo le explico sea verdad o coincida con la realidad. Muchas veces
me preguntó si estaba segura cuando, por ejemplo, le conté que tal persona con
la que quedamos nos miró de un modo extraño o le susurró a otra persona en el
oído algo que seguramente estaba dedicado a nosotras. A ella le cuesta creerme,
no sé por qué, y eso la verdad es que me hace mucho daño, pero ella no se da
cuenta, piensa que con su actitud me hace sentir mejor, y no es cierto.
Hoy tengo uno de esos días en los que sólo me
apetece estar encerrada en mi cuarto, sin saber nada del mundo. Lo que más
rabia me da es que mi alma pueda cambiar tan rápido de parecer y de emociones.
Estaba genial hace un día o dos, estaba muy bien. No entiendo por qué no puedo
seguir estando así, qué carallo me pasó para sentirme tan mal, para estar ahora
deseando que todo desaparezca, que el tiempo vuelva atrás, deseando que la
tierra se mueva y pueda estar de nuevo en mi aldea, con mis verdes árboles, con
mi río Miño, entre las calles de mi hogar o asomada a la ventana de mi habitación,
desde la cual podía escuchar la voz del río y del viento, desde la que veía
cómo las ramas de los árboles brillaban bajo el cielo azul de la mañana o bajo
el dorado atardecer, desde la que veía cómo la luna presidía el firmamento,
entre las estrellas destellantes, desde la que oía cantar el silencio más
tierno y sincero que oí en mi vida. Nunca volví a escuchar un silencio como
aquél, tan bonito, tan acogedor; un silencio que crecía con la noche. La noche
lo alimentaba, le daba aliento para que cantase más fuerte, y lo dominaba todo,
a la aldea toda, y el río también cantaba más flojiño cuando llegaba la
anochecida.
No sé si quiero hablar de la conversación que
mantuvimos Artemisa y yo porque sería volver a lo de siempre, sería repetir las
mismas palabras que ella me dice siempre que hablamos de la posibilidad de
volver a mi tierra. Ella ya sabe que recuperé el contacto con mi madre y leyó
la cartiña que ella me envió. Vi que se emocionaba cuando descubrió lo que
había pasado en realidad, cuando supo qué fue lo que mi madre había vivido en
realidad. Yo no pude dejar de llorar esa tarde. No sé por qué lloré tanto. Lo
único que sé es que no podía dejar de preguntarme por qué tuvimos que vivir
todo eso, por qué pasaron tantos años, no dejaba de decir que ya había pasado
la mitad de mi vida sin vivir realmente lo que siempre deseé vivir. Y es eso lo
que siento, que mi vida pasó rápidamente, sin que yo tuviese tiempo para
solucionar las cosiñas que podía arreglar en su momento, que mi vida se me fue
sin que yo pudiese detenerla, que ya es demasiado tarde para volver atrás, que
podría haber solucionado ya esto y que, hasta ahora, no me percaté de que podía
hacerlo. Siento que ya pasaron los mejores años de mi vida, que sufrimos de
modo innecesario, que no era preciso pasar por todo esto, que la vida fue muy
cruel con nosotras, que no es justo, no lo es. No puedo entender nada, no
entiendo nada, no sé quién decidió que nosotras teníamos que sufrir tanto, por
qué tuvimos que pasar tanto dolor, por qué, por qué, maldita sea, por qué.
Es cierto que puedo reconocer que me
tranquilizó mucho saber que mi madre no quería apartarme de ella porque no me
quisiese y que todavía me espera; pero me duele muchísimo saber que ella
también lo pasó tan mal, que ella también sufrió tanto.
Sé que ella no puede olvidar lo que hizo y que
no se puede perdonar a sí misma todo lo que hizo. Sé que siente mucho rencor
hacia ella misma por haberme alejado de mi tierra, por hacerme tanto daño, sé
que nunca podrá perdonarse y a mí me gustaría mucho conseguir borrar de su alma
todas esas emociones que tanto la hieren.
Poco a poco, después de leer su carta, pude
recordar más momentos que tenía olvidados y esos momentos la verdad es que me
permiten entender mucho mejor lo que hizo mi madre. Sé que ella se percataba de
todo lo que me pasaba y de todo lo que yo sentía, porque entonces no habría
hecho todo eso. Ahora sé que ella conoce de mí más cosas de las que yo pensaba,
sé que no pude ocultarle todo lo que yo pensaba y sentía. Sé que ella sabía que
yo lloraba sola por las noches y también que huía de mi casa todos los días
para ir al bosque y llorar allí sin que nadie oyese mis lágrimas. Sé que ella
podía leer en mis ojos todo el dolor que me llenaba el alma. Sé que ella sólo
se podía tranquilizar hablando con las vecinas, quienes eran sus verdaderas
amigas. Desde que yo me enteré de que mi madre quería alejarme de mi hogar (al
principio puede que ella sí pensase en mandarme a estudiar fuera), yo cambié
muchísimo. Ya no volví a ser la misma rapaza alegre y tímida que participaba en
las fiestas como si no hubiese mañana, que sólo dejaba de ser tímida cuando la
música la envolvía, cuando la música la animaba a que cantase, a que danzase y
tocase en nuestras pandeiradas. Dejé de ser esa rapaciña que, aunque fuese
silenciosa, podía comprender las miradas de todas las personas que la miraban.
Me volví muchísimo más solitaria. Huía de la gente y me escondía en el bosque
hasta que la anochecida reinaba en el firmamento. Volvía a mi casa sabiendo que
todos pensaban que yo no estaba bien, que huía de todos ellos, que huía de
cualquier mirada que pudiese analizar mis ojos. Incluso dejé de comer. Comía
muy poquiño y sólo cenaba en mi casa. El resto del día lo pasaba caminando por
el bosque, llegando lejos, llegando a aldeíñas que estaban muy alejadas de la
nuestra. Desaparecía durante todo el día. Iba a Ourense casi todos los días,
iba porque así podía estar en un lugar en el que casi no me conocían, a pesar
de que para la gente de Ourense también era especial. Huía incluso de mi aldea,
de mis árboles, del río. No quería que nadie se diese cuenta de que cada vez
estaba más destrozada y destruida. Mi madre intentó, muchísimas veces, adivinar
lo que me pasaba, intentó que le explicase lo que me ocurría, pero yo, tan
taciturna como siempre, no le contaba nada, no le respondía más que un: nada,
sólo estoy cansada. Ella sabía que no le decía la verdad, que yo no estaba
cansada, sino deshecha de dolor.
Comenzó a preocuparse por mí sobre todo cuando
llegó el mes de enero de ese horrible año 1991. Yo estaba a punto de acabar la
escuela y estaba cada vez más cerca el momento de estudiar de verdad, ya fuese
en Ourense o en cualquier otra parte. Mi madre me dijo muchas veces que, cuando
acabase la escuela, tenía que escoger qué quería hacer, pero yo no le contesté
nunca. Lo único que yo quería era quedarme en mi aldea, trabajando la tierra,
viviendo por nuestras vegas y también por nuestras viñas. Quería vivir cuidando
de nuestros animales. No quería nada más. No precisaba de nada más para ser
feliz, pero eso parecía no ser suficiente para nadie. Mi madre había nacido y
había crecido en ese lugar, creció ocupándose de todo eso, aprendió a cuidar
del campo y de los animales, y yo lo único que quería era seguir sus pasos.
Recuerdo que, una noche de febrero, muy fría y brumosa,
ella entró en mi cuarto y se sentó en la orilla de mi cama mirándome con
muchísima pena. Esa noche, yo estaba adormecida y fingí que dormía
profundamente. No me apetecía hablar con ella. No quería que de nuevo se
sumergiese en mi mirada y adivinase todos los sentimientos que me llenaban el
alma. Entonces, muy suavemente, como si tuviese miedo a deshacerme, acercó a mí
su mano y me acarició como siempre hacía cuando era muy pequerrechiña. Me
acarició los cabellos como si quisiese desenredármelos. Me acariciaba muy
débilmente, casi de modo imperceptible, pero yo notaba sus caricias en lo más
profundo de mi alma. Enseguida sentí ganas de llorar, pero intenté permanecer
quieta.
Entonces, lo recordaré toda la vida, ella me
dijo (y no sé por qué hasta ahora no recordé ese instante):
«Hija mía, lo siento, lo siento mucho,
Agnesiña, siento lo que voy a hacer. No quiero hacerlo, hija mía, pero creo que
será lo mejor para ti. Lo será. Sé que estarás bien, miña cativiña, miña
pequerrechiña, tú eres fuerte, Agnes, muy valiente y fuerte, tú no necesitaste
que nadie te ayudase nunca, hija mía. Lo siento, vida mía. Por favor,
perdóname. Espero que algún día seas capaz de perdonarme, Agnesiña. No quiero
hacer esto, te lo juro... No sé por qué tienes que estar así, vida mía. ¿Por
qué tú, por qué tú... por qué tú tienes que estar tan enfermiña, tan triste?»
Ella lloraba. Calló durante unos instantes que a mí
me parecieron una vida. Yo en esos momentos luchaba con todas mis fuerzas
contra las inmensas ganas de llorar que sentía. Ya tenía los ojos llenos de
lágrimas. Agradecí que mi madre no encendiese la luz, pero pensé que ella podía
ver brillar mis lágrimas en la oscuridad.
Entonces, cuando pensaba que ya se marcharía, volvió
a hablar, esta vez mucho más flojiño que antes, pero yo podía escucharla muy
bien, con mucha claridad:
«Mi rapaciña linda, mi niña bonita, tienes un alma
tan grande... tienes fuerza suficiente para luchar, hija mía, para salir de
esto... Tú no necesitas a nadie... mi niña... hija mía... te quiero muchísimo,
con toda mi alma. Sólo espero que alguna vez puedas perdonarme y pensar que
todo esto lo hice por tu bien, sólo por eso, cariño.»
Y, muy silenciosamente, se agachó y me dio un beso
en la frente que casi no noté, pero quedó grabado con fuego en mi piel.
Entonces sí se marchó. Cuando cerró la puerta,
sentí que sus caricias habían quedado en mis cabellos, ardiendo en mi piel. Y
entonces me eché a llorar sintiendo que me deshacía, que todo lo que yo conocía
se desvanecía, que poco a poco iba desapareciendo todo, todo, incluso yo misma.
He tenido que dejar de escribir porque las lágrimas
no me permitían ver, porque me eché a llorar por todo eso, sintiendo que el
llanto me ahoga. Tengo que reconocer, ahora, que estoy totalmente hundida y que
no quiero que nadie vea mi dolor. Quiero que me dejen en paz, que no me hablen,
que no haya nada más, por favor, que todo se detenga, que yo no puedo, no puedo
con esto.
Si no fui capaz de reconocer hasta ahora todo lo
que viví realmente, fue porque era mucho más sencillo decir que todo fue muy
triste, que me hicieron mucho daño, porque era más sencillo olvidar todos los
momentos bonitiños que había vivido allí para que los duros no fuesen tan
tristes, porque era más fácil decir que yo sufrí siempre, que nunca fui feliz
en mi niñez, pero nada de eso es cierto. Daría mi vida por volver a esos años,
por recuperar mi vida, maldita sea. ¿Por qué tuve que vivir esto, por qué?
Siento ganas de gritar, de llorar y llorar sin fin, para deshacerme de esta
inmensa impotencia que siento. Yo podría estar allí aún, podría haber vivido
allí los mejores años de la vida de toda persona, y no allí, no en ese hospital
horrible que ojalá explotase y desapareciese para siempre, que ojalá no hubiese
existido nunca. Ojalá mi madre me hubiese encontrado entonces, ojalá no la
hubiesen engañado como la engañaron. Ojalá ni siquiera tuviese que haberme
buscado en Barcelona. No entiendo por qué nos hicieron esto. Entonces todo
habría sido distinto, yo habría vuelto a mi tierra como si nada hubiese pasado,
y entonces podríamos ser felices otra vez, solucionando los errores, hablando
con sinceridad. La culpa también fue mía por callar lo que sentía, por no
gritar de impotencia, por no confesarle a mi madre que no quería marcharme de
allí, que lo único que yo quería era vivir allí para siempre. Entonces nada de
esto habría ocurrido, yo estaría bien, no estaría enferma, no lo estaría,
¡maldita sea!
Saber que todo eso se podría haber evitado me hizo
un daño inmenso, un daño que me deshizo el alma otra vez y sé que eso no se
soluciona volviendo e intentando vivir allí como si nada hubiese ocurrido,
básicamente porque el amor de mi vida no quiere vivir allí, ni siquiera quiere
oír hablar de eso, no quiere, ella tiene la vida aquí ya hecha, y contra eso yo
no puedo luchar, ya que las cosas no van a cambiar porque yo lo desee. Nunca lo
hicieron. ¿Por qué van a hacerlo ahora?
Pero cómo me gustaría ahora mismo poder abrazar a
mi madre, poder darle todos esos besiños que quise darle siempre, poder hablar
con ella y solucionarlo todo, ojalá pudiese apretarle la mano, oír su voz,
saber que aún sigue conmigo pese a todo. Sé que está, que ella puede abrazarme,
que puede hablarme, pero está muy lejos y nadie quiere deshacer la distancia
que nos separa, carallo. Siento que nadie quiere ayudarnos, ni siquiera
Artemisa. Yo, si fuese ella quien estuviese viviendo esto, enseguida removería
cielo y tierra y volveríamos a su aldeíña para que pudiese reencontrarse con su
madre, para que pudiese recuperar el tiempo perdido, pero no, tengo que
conformarme con todo esto, con una vida que se supone que tiene que hacerme
feliz, pero ¿cómo puedo ser feliz ahora sabiendo todo esto?
Yo pensaba que podría afrontar esto con serenidad,
que aún me duraría la buena energía que tenía para sacar lo mejor de todo esto,
pero caí como si yo no tuviese materia, como si no tuviese fortaleza, como si
yo no fuese nada. Me siento morir ahora mismo y lo peor es que no quiero
compartir con nadie mi dolor, pues pienso que a nadie le importa. Si de verdad
importase, ahora no estaría aquí. Pienso incluso que podría irme yo sola sin
pensar en nada, pero yo quiero muchísimo a Artemisa... pero ahora no sé, me
siento tan decepcionada con todo... No sé de verdad si quiero estar aquí o
preferiría desaparecer yo también. ¿Por qué nadie sabe aconsejarme bien? ¿Dónde
está la fortaleza que Artemisa asegura que tengo? Yo no soy fuerte, no lo fui
nunca. Mi madre pensaba que yo sería capaz de superar cualquier cosa, que yo
era fuerte, pero no lo fui y nunca lo seré, porque la vida, esta maldita vida que
vine a vivir ahora aquí, me destrozó el alma.
En agosto volvemos a Galicia y, si no cambio de
opinión, si mi ánimo no muda, juro que me quedaré allí, que nadie sobre la
tierra conseguirá que vuelva a Cataluña, nadie. Si a nadie le importan mis
sentimientos, ¿por qué tienen que importarme a mí los de los demás?
Voy a dejar de escribir ya porque sé que, si sigo
escribiendo, no voy a dejar de llorar nunca. No dejé de llorar en ningún
momento desde que recordé esas palabras que mi madre me dedicó en la mitad de
esa noche tan triste. Hacía mucho tiempo que no lloraba así. Ahora echo en
falta mi tierra como nunca, siento que está destruyéndome esta morriña. No
puedo más. Siento que me deshago. Quiero volver con mi madre, quiero que ella
me proteja... Me siento como una niña pequerrechiña que nunca creció. Tengo
miedo, tengo miedo a la vida, tengo mucho miedo, pues ya sé que mi vida no me
pertenece... que no es mía y nunca lo fue. Quiero estar con mi madre, quiero
estar allí, no quiero estar aquí, no quiero, no quiero... Quiero ver mis
árboles en vez de estos edificios, quiero oler el aroma de la hierba, quiero
escuchar la voz de nuestro río, quiero estar allí, en nuestra casa, quiero que
nada hubiese pasado, que el tiempo vuelva atrás... No quiero sentir este dolor,
no quiero estar así tan triste, pero no sé qué hacer. Nadie me sabe calmar,
nadie. Artemisa salió un ratiño porque se lo pedí, porque le dije que
necesitaba estar soliña, y en realidad no quiero que vuelva.
Si no puedo volver ahora, que todo acabe, por
favor, que ya no haya más sufrimiento. No quiero llorar más, siento que me
duele la cabeza, pero no puedo parar, no puedo, siento que algo me presiona el
pecho, que me ahogo, que me falta el aire... Naiciña, miña nai, por favor...
haz que todo sea como entonces, haz que todo vuelva a ser como antes. No
quiero, no quiero vivir esto... ¡No quiero!
Hay una parte de mi alma que sí desea que Artemisa
vuelva, porque me siento morir, porque quiero acabar con todo ya, porque no quiero
seguir respirando en un mundo donde la vida me traicionó tanto y tanto... Ojalá
pudiese dormir y despertar en otra vida, despertar estando de nuevo en mi
niñez... y ojalá tuviese la oportunidad de luchar por lo que siempre quise. Lo
peor es que siento y pienso que la única culpable de todo lo que viví fui yo,
por no luchar, por callar, por esconderme en vez de dar la cara.
Yo también tendría que pedirle perdón a mi madre,
porque yo, con mi actitud infantil y absurda, también la abandoné. Si yo fuese
tan fuerte como ella creía, habría luchado, habría luchado por nuestra vida. Y
ahora estaríamos allí, en calma, en nuestra tierra... Ahora no puedo pensar en
otra cosa y siento que me hundo, que cada vez estoy más hundida. Yo no quería,
no quería que esto llegase, que me pasase esto. No quiero estar así…
El problema con su compañero está claramente inspirado en su fantástico compañero de trabajo, Xavi. Menudo loco. Se debe sentir mucha impotencia aguantar toda esa presión, de una persona burlona y estúpida y no poder hacer nada. Al menos lo ignoras y eso es lo que más duele en el mundo. Yo creo que Artemisa puede poner en duda algunas cosas, pensando que a lo mejor se lo imagina o algo, pero no creo que para todo piense que exagera o se lo inventa. Al menos le comentó la existencia de la carta de su madre, es bueno que Artemisa lo sepa, que vaya pensando mejor lo que ocurre y si las cosas están bien tal y como están o necesitan un cambio radical. Ahora Agnes está hundida...y no es para menos. Saber la verdad sobre lo que ocurrió y todo lo que siente su madre le tiene que afectar, está claro, y más a ella, que es muy sensible. Yo creo que el principal problema entre Agnes y su madre fue la comunicación, fallaba y casi no existía. Le mandaba lejos pensando que estaba enferma, le preguntaba cual era su problema y ella al callar, empeoraba su situación. Quizás, si hubiesen hablando claramente, si hubiesen sabido hacerlo, las cosas habrían sido muy distintas. Agnes no puede culparse, era un niña, en su mundo, incapaz de afrontar una situación que para ella era insoportable. Ay, por fin se va la niñaaaa!!! No me dejaba escribir bien aaaaiins. Pues eso, que Agnes no debe culparse. Su madre falló, se equivocó mucho, pensando que hacía algo bueno para su hija, la mandó al infierno y la alejó de lo único que la hacía feliz en el mundo, Galicia. Agnes nunca estuvo enferma, estar triste no es una enfermedad.Pero todo eso es pasado, es el momento de centrarse en el futuro, en recuperar el tiempo perdido. Ahora está desesperada, lo ve todo negro y es cuando las cosas se pueden complicar más. Quedarse allí en agosto de forma definitiva es un paso muy importante y yo creo que es esencial que lo hable con Artemisa, al menos que lo sepa, que se haga a la idea, es lo justo. Me intriga saber si realmente lo hará. En este capítulo, como en todos, habla mucho de Galicia, siempre ensalzando sus cosas buenas y soñando volver allí. Me da pena que Agnes esté así de mal, pero dadas las circunstancias es lo normal. A ver si para el próximo se anima un poco o llega con Artemisa a un acuerdo. Está muy interesante y estoy deseando leer la continuación. ¡Que siga pronto!
ResponderEliminarEs un capítulo duro, qué duda cabe, pero creo que Agnes no es completamente consciente de que vive también con esperanza, y que su realidad podría ser muchísimo peor.
ResponderEliminarEn la primera parte del relato se queja de su compañero, y es curioso cómo algo aparentemente insustancial y accesorio puede volverse determinante a la hora de hacer balance, es decir, para Agnes si tiene que pensar en qué siente por el hecho de trabajar, y pone en un lado las cosas buenas y en otras las malas es seguro que esa mala relación con el compañero que menciona tendrá mucha importancia, hasta el punto de que otros asuntos que aparentemente deberían pesar más, como el horario, el entorno físico, lo que tarde en llegar, el sueldo, etc., que son circunstancias objetivamente sustanciales, posiblemente tengan una influencia menor en ella. Por otra parte me parece bien la actitud que toma, es decir, es consciente de que no podemos cambiar a los demás, en cierto modo ese indeseable es como una escalera incómoda, o el tiempo caluroso, en el sentido de que hay que aprender a soslayarlos lo mejor posible, pero sin enrabietarnos por su existencia, porque ahí están y van a seguir estando. Bueno, y ahora que menciono el calor y que nos tenemos que resignar también comprendo perfectamente que eche de menos los veranos en su aldea, jajajajajaja, ¡los echo de menos yo que no los he vivido! Sí, el fresquito gallego es una delicia.
Pero bueno, volviendo a lo que decía al principio, claro, se desanima pensando que hay que ver qué mala pata, todo lo que ha sufrido y podía haberse evitado, su madre no tenía mala intención pero el resultado fue desastroso... ahora bien, lo importante para mí es que puede construir una nueva relación con su madre y que esa relación puede y debe ser buena y positiva, en ese sentido hay una esperanza, una ilusión, incluso aunque ella no quiera fantasear con ello es indudable que le tiene que apetecer rehacer la convivencia con ella.
Pero lo que antes era solo cosa de dos, antes de que ella saliese de su aldea, ahora afecta también a Artemisa, y sin duda a Agnes. Quiere ir a su aldea en agosto... y no volver. ¿Es un sueño, o una decisión firme? ¿Querrá volver a convertirse en simple campesina? Es tal vez la idea del "salvaje feliz" de Rousseau, o, por qué no, una decisión meditada. Pero ¿qué dirá Artemisa? ¿y Agnes es realmente eso lo que desea? ¿ahora y siempre? Por otro lado, también es algo que merecería ser consultado con su madre, al fin y al cabo no sabemos si tiene pareja, (aunque no la ha mencionado), o simplemente si le gustaría retomar una convivencia tan intensa. Toca esperar para saberlo...