lunes, 18 de enero de 2021

DIARIO DE AGNES: VENRES, 15 DE XANEIRO DE 2021

Venres, 15 de xaneiro de 2021

Comezou un ano que, polo momento, está a ser a continuación daquil que tan estraño foi para moitos. O ano 2021 non trouxo brisas novas, senón os ventos que xa naceron no 2020 e que seguen a zoar nas nosas vidas, levándose por diante as ilusiós e as esperanzas de que todo podía millorar.

Vivín moitos momentos que non souben definir daquela, pero nunca crin que viviría unha epidemia que ninguén é quen de controlar e que a moitos parece nin importarlles. Ás veces, teño a sensación de que hai unha forza ao noso redor, observándonos dende un lugar impreciso e asemade dende todas partes, que quere desfacer todo iso que construímos durante anos, esa vida á que nos aferramos, ise mundo que coñecemos; coma se fose unha mao enorme que quere derrubar os alicerces da nosa sociedade. Ás veces coido que é o mesmo espírito da natureza o que tenta deternos; outras, toda a maldade que está espallada polo mundo todo que, unida nunha soa ialma, trata de berrar para que a escoitemos, para que lle prestemos atención, para que saibamos que existe e que naceu de todos ises feitos horríbeis que algúns humanos (tantos que sería imposíbel contalos) levaron a cabo, acciós terríbeis, guerras, avaricias sen fin, destrución, brutalidade, asasinatos... durante a Historia toda.

Síntome, moitas veces, como un ser que, de repente, ve alén do que o rodea; alguén cunha ialma que experimenta emociós que non teñen fin e que falan doutras dimensiós. Non sei ata onde chega o meu poder, ises poderes que herdei das mulleres da miña estirpe e que seguen vivos despois de tanto sufrimento, de que tentasen esnaquizarme a ialma en tantas ocasiós. Son consciente de que hei de prestarlles atención aos avisos que a miña intuición me lanza; pero é que istes me estremecen, fanme sentir pequena, coma se fosen máis fortes ca min, e créome totalmente incapaz de interpretar a linguaxe silandeira da miña ialma, dos meus dons... Lúa anímame a que me mergulle no que son, no que sinto e penso; pero non quero encontrarme con verdades que doen, cos rescaldos da ansiedade que, durante tanto tempo, me encheu a ialma toda e controlou a miña vida, porque sei que non vou saber xestionar o que sinta perante esa realidade, porque sei que non estou preparada para recoñecer certas cousiñas.

Quero falar tamén do que vivimos iste Nadal. Foi un Nadal moi estraño, pero puidemos celebrar na aldeíña as datas máis sinaladas. Estivemos na aldea na Noiteboa e tamén na Noitevella, pero custábame sentirme preto da miña nai cando habiamos de manter a distancia de seguridade en todo momento, cando non podiamos compartir ren, cando cada unha de nós tiña que comer o que trouxera da casa... Seica outras familias pasaron por alto ises detalles e cearon dos mesmos pratos... pero nós non queriamos arriscarnos. Eu non me acheguei á miña nai para nada. Falabamos dende a distancia e abrazabámonos coas miradas que nos dedicabamos. A miña nai estaba moi sensíbel e non deixaba de chorar. Decotío enchíanselle os ollos de bágoas e a min tamén me ocorría. Eu estaba feliz por poder acharme na aldeíña, pero todo me resultaba moi estraño, moi distinto, incomprensibelmente diferente.

Sentín que, dende que chegamos á aldea, a terra me acollía, dábame a benvida, preguntábame onde estivera e dicíame que eí seguía tendo o meu fogar, que o tería sempre. Podía pechar os ollos e respirar a esencia da terra, sentirme unida a ela coma se ren tivese ocorrido, coma se o tempo non tivese pasado. A aldeíña está nevada toda, dende o principio da invernía, e a neve brilla, brilla tanto que parece que o sol caeu na terra... pero foron moi pouquiños os intres que puidemos compartir porque eu non quería levar o perigo á miña aldea. Estivemos na casa da nai de Lúa, ou de Lúa (porque en realidade é súa), lonxe de todos iles, falándonos dende a distancia, entregándonos agarimo a través dos nosos acenos e das nosas miradas. Non quero poñer en risco a vida de ninguén... e por iso non puiden sentirme cómoda nin tranquila. Non podo aturar a idea de que teña o virus sen sabelo e que, por culpa miña, a miña nai enferme... a miña nai ou calquera veciño da aldea. Na aldea non houbo nin un só contaxio e non quero que o haxa por culpa miña.

Non estou mal. De feito, son moi feliz e recoñezo que nunca me puiden sentir millor comigo mesma e coa miña vida; pero hai algo que turra de min, que me quere avisar dalgo que non sei interpretar, que me aperta o peito, que me fai respirar fondamente cando menos o agardo, que me fai chorar polo detalle máis insignificante, ou aparentemente insignificante. Seica calquera cousiña que nos emociona ten esa capacidade porque dentro da nosa ialma hai algo que quere expresarse dende hai tempo.

Recoñezo que me gusta moito a miña vida e a rutina que vivo, os detalles que forman os meus días e as miñas noites. Tamén, o que son, no que me acabei convertendo, fan que a miña existencia teña sentido; pero hei de recoñecer tamén que boto en falla moitas cousas que antes me enchían, que antes tiña sen problemas e que crin que, á fin, as recuperara para sempre. Boto moitísimo en falla ir á miña aldeíña. A invernía chegou con moita forza e, dende hai case dúas semanas, está a ir un frío que había moito tempo que non sentiamos en Ourense. Segundo me di a miña nai, a aldeíña está nevada toda, preciosa, branca, brillante e silandeira. Parece coma se non houbese vida eilí entre as árbores do bosque nin nas rúas da aldea, que o único que se atreve a cruzar o baleiro da noite e o ceo dos días é o fume que sae das lareiras, que enche a aldea dun acolledor recendo a temperanza... e eu non podo velo, non o podo ulir, non podo estar eilí para reencontrarme coas miñas orixes, con esa parte de min, tan grande e poderosa, que segue viva despois de tantos anos lonxe da miña terra, con esa parte de min que sempre me definiu e que tan especial me fai sentir, esa que namorou a Lúa e que ficou conectada co espírito de Ourense e da miña aldea durante todos ises anos que estiven lonxe, fóra do meu mundo e de min mesma. Puiden ir no Nadal, pero non é abondo porque non estiven pendente do que sentía, senón de non incumprir en ningún momento as recomendaciós de seguridade e eisí non se pode estar en ningures.

Agora que recuperei a miña vida toda, a miña esencia, esa parte de min que seguiu viva só na terra, hei de renunciar a min, a esa parte de min, outra vez, coma se non fosen abondo os anos que estiven lonxe de todo o que eu cría o meu mundo e a miña vida. De novo, prohíbenme estar xunta a miña nai, na miña aldea, nos meus amados bosques, xusto agora que a invernía reina coa súa brancura, xusto agora que a aldea está tan fermosa e silandeira... xusto agora, que sinto que necesito estar eilí, no inverno dos meus bosques, entre as montañas nevadas, escoitando o silencio, a voz do vento que zoa traendo o xélido alento da noite, da escuridade, do frío... e prohíbenmo porque volveron confinar Ourense.

Si choro, choro moito cando lembro da miña nai, cando son consciente de que iste virus nos está a quitar o tempo que podemos compartir, cando sinto na miña ialma que podo perder todo o que tanto desexei recuperar, cando o medo a perder esta vida miña que tanto amo me enche a ialma e asfíxiame, asfíxiame coma se fosen unhas maos que me apertan a gorxa. Choro cando sinto que non sei como xestionar esta situación, cando comezo a preguntarme que me ocorrería se Lúa se pon doente e marcha da vida de verdade, cando imaxino a miña existencia sen ela, cando miro ao meu redor e paro mentes en que ren é eterno... Onte, na cafetaría, tiven que pedirlle a Silvia que me acompañase nun momento que non sabía vivir. Sentía que a ansiedade trataba de domearme, que me custaba respirar e que algo me pinchaba na ialma. Silvia estivo ao meu lado, tomándome das maos, dicíndome que estivese tranquila, que todo ía ben, que non sucedía nada malo... pero a miña ialma non a podía escoitar. A miña mente sabía que ela tiña razón, pero iso non abondaba. Puiden controlar a ansiedade a través dun pranto inocente que me fixo empezar a confesarlle a Silvia que levaba días sentindo medo a perder todo o que teño, que perdín case trinta anos da miña vida estando doente, devecendo voltar a Galicia e reencontrarme con Lúa e que, á fin, cando o conseguira, me daba pavor pensar que podía perder todo iso de novo... Silvia escoitoume atentamente, con agarimo e moita comprensión, e iso acougoume.

Como se pode ser feliz e, asemade, ter tanto medo? Por que teño tanto medo? Por que? É que non me podo centrar nas beizós todas que ten a miña vida e xa está? A miña ialma sempre ha de ir un paso por diante do presente, sempre me ten que avisar de cousas que non pasan, das que non hai ningún sinal aínda. Non pode estar calada un momento e permitirme gozar da vida malia as dificultades que nos atopamos? Son capaz de manter tranquilo iste o meu don, sobre todo cando traballo, pero é moi complicado ignorar todo o que sinto e penso sen que o poida prever. En moitas ocasiós, ise don dime cousiñas verbo da xente que teño diante, revélame o que pensan ou senten esas persoas e non me din e axúdame a saber cal é a millor maneira de reaccionar. É moi útil, pero tamén moi complicado aturar que decotío estea a che falar.

Lúa é o sol da miña vida e tamén a lúa das miñas noites. O seu nome é o que ela é para min ou unha parte do que é. Non sei que faría sen ela. Sei que sería capaz de encontrar moitos motivos para vivir, pero tamén son consciente de que Lúa é unha grande parte de min. Son como son porque estou con ela e ela é como é porque a min está unida. Non quere dicir isto que perderiamos identidade se nos separásemos, pero xa non seriamos as mesmas. Iso é tan bonito que custa crer que sexa real. É un soño estar con ela, chegar do choio e atopala na casa, agardándome, despois de ter ela tamén un día difícil, e recibirme sempre cun sorriso malia a chea de problemas cos que a xente a enchoupa todos os días... É marabilloso que me reciba cunha aperta que me fai esquecer as tensiós, o estrés,  o abafamento que me pode invadir... e xantar con ela compartindo experiencias, desafogándonos, rindo e ás veces tamén chorando, saír a camiñar con ela e confesarnos o que sentimos e pensamos, que nos inspira a cor da tarde, os recendos da natureza (diminuída a súa intensidade por mor da máscara), tomarnos da mao e andar xuntas, máis xuntas que nunca, en silencio, pero falando a través da nosa presencia... Iso é o amor e eu, que crin durante moitos anos, cando era cativa e logo máis tarde, que non podería achar a ninguén co que me puidese entender tan ben, síntome moi ditosa por ter a Lúa comigo. 

Con ela son libre e son sempre quen quero ser. Non podería ser alguén distinto, outra persoa, outro ser, porque ela, coa súa maneira de tratarme e de ser, tamén, turra de min e quita do meu interior todo iso que contén a miña ialma. Lúa é quen de ver nos meus ollos a cor da miña ialma. Vea e síntea a través dos meus acenos, miradas e palabras.

Hai varias semanas que non sei nada de Artemisa. Si nos desexamos mutuamente un feliz ano 2021, pero non falamos practicamente nada. Sei que ela está ben e que é moi feliz porque iso é o que reflicte no seu Instagram e alégrome de verdade por ela. Merece ser tan feliz e agardo que poida ser realmente feliz, coas preocupaciós lóxicas que teñen todas as persoas, non con desacougos propios de ialmas que ven e senten alén diste presente... Sei que Mireia, que é eisí como se chama a muller coa que está, a trata moi ben e que a quere de verdade e iso é para min unha beizón. Ogallá estean xuntas moitos anos, todos os precisos para que se sintan realizadas e felices. Deséxolle o millor.

Lúa dime que podería aproveitar iste don meu, que parece que xa non pode ficar calado durante máis tempo, para axudar aos demais; pero non quero ser a portadora de malas novas, de emociós tensas ou de inquedanzas. Se me centro en axudar á xente a través dos meus dons, sei que terei que falar claramente sexan boas ou malas as cousas que intúa, e non quero facer dano. Non obstante, penso que sería precioso que puidese axudar ás persoas que necesitan achar unha resposta... pero non me atrevo a facelo.

A música enche moitos dos nosos momentos. Non podemos ensaiar coa banda, polo que o único que nos queda é tocar música nós cos nosos instrumentos predilectos e cantar ata sentir que desafogamos a nosa nostalxia ou as nosas inquedanzas. A música cúranos a ialma e acóuganos sempre. Lúa, a través do piano, transpórtame a outra realidade, faime soñar e fai nacer en min novas esperanzas. Faime sorrir e emocionarme. Ten un don precioso do que non me podo separar. Podo acompañala coa miña voz, pero moitas veces só me presta escoitala e deixar que o tempo pase namentres eilí fóra empardece. Tamén me inspira. Podo escribir durante horas só escoitándoa tocar e sentíndoa eisí comigo.

Sei que a vida é marabillosa e, de feito, é unha sensación que sinto sempre; pero ise pensamento non é tan forte coma a miña intuición e precisamente porque a vida é algo marabilloso teño medo a perdela.

Son esas as inquedanzas das que podo falar e que me fan sentir medo, pero céntrome sobre todo nas cousiñas boas que temos, que son moitas. Vivimos deixándonos levar polo destino, tentando quitarlles todo o xugo a ises momentos preciosos que son só beizós e realmente conseguímolo.

A invernía gústame, pero Lúa quéixase moito de que non lle gusta o frío. Vai moitísimo frío e a ela non lle sentan ben estas temperaturas tan baixiñas. Devece pola chegada da primavera. Xa chegará. Eu sei gozar de cada estación porque, para min, todas son preciosas, todas teñen algo especial que as fai únicas e o frío converte en silandeiras e baleiras as paisaxes máis lonxanas e pode volver profundo calquera momento. A invernía pódenos servir, tamén, para mergullarnos na nosa ialma e descubrir ises pensamentos e sentimentos que levan tempo querendo falar connosco e que tanto rexeitamos por seren, precisamente, máis dolorosos e punxentes cás cousiñas boas da vida. A primavera xa traerá ise renacer que nos invitará a saír de nós e reencontrarnos co resto do mundo. Agora toca pecharnos un pouquiño na nosa creatividade e ficar en silencio para que logo a nosa voz soe máis nidia.

Vivir cunha sensibilidade tan aguda é algo complicado ás veces; pero, na meirande parte das ocasiós, é unha beizón, unha sorte. Síntome afortunada por poder experimentar as cousiñas eisí, con tanta intensidade. Que a música ou unha imaxe fermosa me emocionen tamén me fai ser ditosa. Sentir é estar vivos. Se sentimos, é porque vivimos.

Non lle quero pedir ren especial a iste ano que comezou hai quince días xa. Só lle pido que todo siga eisí, que non empioren as cousiñas, que poidamos ser fortes para enfrontarnos a calquera dificultade que a vida nos poña por diante... ser fortes, sobre todo, ter a capacidade de seguir para adiante... e poder gozar das beizós que supón existir. Só lle pido que non nos quite nada, que poidamos estar eisí, con dificultades, pero ben, sobre todo ben física e psicoloxicamente. A saúde non supón só estar ben fisicamente, senón sobre todo psicoloxicamente. Se nos falta a saúde mental, non poderemos facer nada, non poderemos estar ben. Se fisicamente estamos mal, pero psicoloxicamente sentímonos capaces de enfrontarnos a esa doenza, entón temos a batalla xa gañada.

Iso é o que podo contar por hoxe. As miñas reflexiós non teñen fin e podería ficar escribindo durante anos sen sentir que quero rematar. A miña ialma é unha lagoa profundísima na que agardan,  mergullados, moitos pensamentos e sentimentos aos que aínda non permitín ascender á superficie.

 

Traducción:


Viernes, 15 de enero de 2021

Comenzó un año que, por el momento, está siendo la continuación de aquél que tan extraño fue para muchos. El año 2021 no ha traído brisas nuevas, sino los vientos que ya nacieron en el 2020 y que siguen soplando en nuestras vidas, llevándose por delante las ilusiones y las esperanzas de que todo podía mejorar.

Viví muchos momentos que no supe definir en aquel entonces, pero nunca creí que viviría una epidemia que nadie es capaz de controlar y que a muchos parece ni importarles. A veces, tengo la sensación de que hay una fuerza a nuestro alrededor, observándonos desde un lugar inconcreto y simultáneamente desde todas partes, que quiere deshacer todo eso que construimos durante años, esa vida a la que nos aferramos, ese mundo que conocemos; como si fuese una mano enorme que quiere derrumbar los cimientos de nuestra sociedad. A veces creo que es el mismo espíritu de la naturaleza lo que intenta detenernos; otras, toda la maldad que está esparcida por todo el mundo que, unida en una sola alma, trata de gritar para que la escuchemos, para que le prestemos atención, para que sepamos que existe y que nació de todos esos hechos horribles que algunos humanos (tantos que sería imposible contarlos) llevaron a cabo, acciones terribles, guerras, avaricias sin fin, destrucción, brutalidad, asesinatos... durante la Historia toda.

Me siento, muchas veces, como un ser que, de repente, ve más allá de lo que lo rodea; alguien con un alma que experimenta emociones que no tienen fin y que hablan de otras dimensiones. No sé hasta dónde llega mi poder, esos poderes que heredé de las mujeres de mi estirpe y que siguen vivos después de tanto sufrimiento, de que intentasen destrozarme el alma en tantas ocasiones. Soy consciente de que he de prestarles atención a los avisos que mi intuición me lanza; pero es que éstos me estremecen, me hacen sentir pequeña, como si fuesen más fuertes que yo, y me creo totalmente incapaz de interpretar el lenguaje silente de mi alma, de mis dones... Lúa me anima a que me sumerja en lo que soy, en lo que siento y pienso; pero no quiero encontrarme con verdades que duelen, con los rescoldos de la ansiedad que, durante tanto tiempo, me llenó el alma toda y controló mi vida, porque sé que no voy a saber gestionar lo que sienta delante de esa realidad, porque sé que no estoy preparada para reconocer ciertas cosiñas.

Quiero hablar también de lo que vivimos esta Navidad. Fue una Navidad muy extraña, pero pudimos celebrar en la aldeíña las fechas más señaladas. Estuvimos en la aldea en Nochebuena y también en Nochevieja, pero me costaba sentirme cerca de mi madre cuando habíamos de mantener la distancia de seguridad en todo momento, cuando no podíamos compartir nada, cuando cada una de nosotras tenía que comer lo que había traído de casa... Quizás otras familias pasaron por alto esos detalles y cenaron de los mismos platos... pero nosotras no queríamos arriesgarnos. Yo no me acerqué a mi madre para nada. Hablábamos desde la distancia y nos abrazábamos con las miradas que nos dedicábamos. Mi madre estaba muy sensible y no dejaba de llorar. De continuo se le llenaban los ojos de lágrimas y a mí también me ocurría. Yo estaba feliz por poder hallarme en la aldeíña, pero todo me resultaba muy extraño, muy distinto, incomprensiblemente diferente.

Sentí que, desde que llegamos a la aldea, la tierra me acogía, me daba la bienvenida, me preguntaba dónde había estado y me decía que ahí seguía teniendo mi hogar, que lo tendría siempre. Podía cerrar los ojos y respirar la esencia de la tierra, sentirme unida a ella como si nada hubiese ocurrido, como si el tiempo no hubiese pasado. La aldeíña está nevada toda, desde el principio de la invernía, y la nieve brilla, brilla tanto que parece que el sol cayó a la tierra... pero fueron muy poquiños los instantes que pudimos compartir porque yo no quería llevar el peligro a mi aldea. Estuvimos en la casa de la madre de Lúa, o de Lúa (porque en realidad es suya), lejos de todos ellos, hablándonos desde la distancia, entregándonos cariño a través de nuestros gestos y de nuestras miradas. No quiero poner en riesgo la vida de nadie... y por eso no pude sentirme cómoda ni tranquila. No puedo soportar la idea de que tenga el virus sin saberlo y que, por culpa mía, mi madre enferme... mi madre o cualquier vecino de la aldea. En la aldea no ha habido ni un solo contagio y no quiero que lo haya por culpa mía.

No estoy mal. De hecho, soy muy feliz y reconozco que nunca pude sentirme mejor conmigo misma y con mi vida; pero hay algo que tira de mí, que quiere avisarme de algo que no sé interpretar, que me aprieta el pecho, que me hace respirar hondamente cuando menos lo espero, que me hace llorar por el detalle más insignificante, o aparentemente insignificante. Quizás cualquier cosiña que nos emociona tiene esa capacidad porque dentro de nuestra alma hay algo que quiere expresarse desde hace tiempo.

Reconozco que me gusta mucho mi vida y la rutina que vivo, los detalles que forman mis días y mis noches. También, lo que soy, en lo que me acabé convirtiendo, hace que mi existencia tenga sentido; pero he de reconocer también que echo en falta muchas cosas que antes me llenaban, que antes tenía sin problemas y que creí que, al fin, las había recuperado para siempre. Echo muchísimo en falta ir a mi aldeíña. La invernía llegó con mucha fuerza y, desde hace casi dos semanas, está haciendo un frío que hace mucho tiempo que no sentíamos en Ourense. Según me dice mi madre, la aldeíña está nevada toda, preciosa, blanca, brillante y silenciosa. Parece como si no hubiese vida allí entre los árboles del bosque ni en las calles de la aldea, que lo único que se atreve a cruzar el vacío de la noche y el cielo de los días es el humo que sale de las lareiras, que llena la aldea de un acogedor aroma a templanza... Yo no puedo verlo, no puedo olerlo, no puedo estar allí para reencontrarme con mis orígenes, con esa parte de mí, tan grande y poderosa, que sigue viva después de tantos años lejos de mi tierra, con esa parte de mí que siempre me definió y que tan especial me hace sentir, esa que enamoró a Lúa y que permaneció conectada con el espíritu de Ourense y de mi aldea durante todos esos años que estuve lejos, fuera de mi mundo y de mí misma. Pude ir en Navidad, pero no es suficiente porque no estuve pendiente de lo que sentía, sino de no incumplir en ningún momento las recomendaciones de seguridad y así no se puede estar en ningún sitio.

Ahora que recuperé mi vida toda, mi esencia, esa parte de mí que siguió viva sólo en la tierra, he de renunciar a mí, a esa parte de mí, otra vez, como si no fuesen suficientes los años que estuve lejos de todo lo que yo creía mi mundo y mi vida. De nuevo, me prohíben estar junto a mi madre, en mi aldea, en mis amados bosques, justo ahora que la invernía reina con su blancura, justo ahora que la aldea está tan hermosa y silenciosa... justo ahora, que siento que necesito estar allí, en el invierno de mis bosques, entre las montañas nevadas, escuchando el silencio, la voz del viento que sopla trayendo el gélido aliento de la noche, de la oscuridad, del frío... y me lo prohíben porque volvieron a confinar Ourense.

Sí lloro, lloro mucho cuando me acuerdo de mi madre, cuando soy consciente de que este virus está quitándonos el tiempo que podemos compartir, cuando siento en mi alma que puedo perder todo lo que tanto deseé recuperar, cuando el miedo a perder esta vida mía que tanto amo me llena el alma y me asfixia, me asfixia como si fuesen unas manos que me aprietan la garganta. Lloro cuando siento que no sé cómo gestionar esta situación, cuando comienzo a preguntarme qué me ocurriría si Lúa se pone enferma y se marcha de la vida de verdad, cuando imagino mi existencia sin ella, cuando miro a mi alrededor y caigo en la cuenta de que nada es eterno... Ayer, en la cafetería, tuve que pedirle a Silvia que me acompañase en un momento que no sabía vivir. Sentía que la ansiedad trataba de dominarme, que me costaba respirar y que algo me pinchaba en el alma. Silvia estuvo a mi lado, tomándome de las manos, diciéndome que estuviese tranquila, que todo iba bien, que no sucedía nada malo... pero mi alma no podía escucharla. Mi mente sabía que ella tenía razón, pero eso no bastaba. Pude controlar la ansiedad a través de un llanto inocente que me hizo empezar a confesarle a Silvia que llevaba días sintiendo miedo a perder todo lo que tengo, que perdí casi treinta años de mi vida estando enferma, ansiando regresar a Galicia y reencontrarme con Lúa y que, al fin, cuando lo había conseguido, me daba pavor pensar que podía perder todo eso de nuevo... Silvia me escuchó atentamente, con cariño y mucha comprensión, y eso me sosegó.

¿Cómo se puede ser feliz y, al mismo tiempo, tener tanto miedo? ¿Por qué tengo tanto miedo? ¿Por qué? ¿Es que no puedo centrarme en todas las bendiciones que tiene mi vida y ya está? Mi alma siempre ha de ir un paso por delante del presente, siempre me tiene que avisar de cosas que no pasan, de las que no hay ninguna señal aún. ¿No puede estar callada un momento y permitirme disfrutar de la vida pese a las dificultades que nos encontramos? Soy capaz de mantener tranquilo éste mi don, sobre todo cuando trabajo, pero es muy complicado ignorar todo lo que siento y pienso sin que pueda preverlo. En muchas ocasiones, ese don me dice cosiñas acerca de la gente que tengo delante, me revela lo que piensan o sienten esas personas y no me dicen y me ayuda a saber cuál es la mejor manera de reaccionar. Es muy útil, pero también muy complicado soportar que continuamente esté hablándote.

Lúa es el sol de mi vida y también la luna de mis noches. Su nombre es lo que ella es para mí o una parte de lo que es. No sé qué haría sin ella. Sé que sería capaz de encontrar muchos motivos para vivir, pero también soy consciente de que Lúa es una gran parte de mí. Soy como soy porque estoy con ella y ella es como es porque a mí está unida. No quiere decir esto que perderíamos identidad si nos separásemos, pero ya no seríamos las mismas. Eso es tan bonito que cuesta creer que sea real. Es un sueño estar con ella, llegar del trabajo y encontrarla en casa, esperándome, después de tener ella también un día difícil, y recibirme siempre con una sonrisa pese al montón de problemas con los que la gente la empapa todos los días... Es maravilloso que me reciba con un abrazo que me hace olvidar las tensiones, el estrés, el agobio que me puede invadir... y comer con ella compartiendo experiencias, desahogándonos, riéndonos y a veces también llorando, salir a caminar con ella y confesarnos lo que sentimos y pensamos, qué nos inspira el color de la tarde, los aromas de la naturaleza (disminuida su intensidad por culpa de la mascarilla), tomarnos de la mano y andar juntas, más juntas que nunca, en silencio, pero hablando a través de nuestra presencia... Eso es el amor y yo, que creí durante muchos años, cuando era niña y luego más tarde, que no podría hallar a nadie con quien pudiese entenderme tan bien, me siento muy dichosa por tener a Lúa conmigo.

Con ella soy libre y soy siempre quien quiero ser. No podría ser alguien distinto, otra persona, otro ser, porque ella, con su manera de tratarme y de ser, también, tira de mí y saca de mi interior todo eso que contiene mi alma. Lúa es capaz de ver en mis ojos el color de mi alma. La ve y la siente a través de mis ademanes, miradas y palabras.

Hace varias semanas que no sé nada de Artemisa. Sí nos deseamos mutuamente un feliz año 2021, pero no hablamos prácticamente nada. Sé que ella está bien y que es muy feliz porque eso es lo que refleja en su Instagram y me alegro de verdad por ella. Merece ser tan feliz. Espero que pueda ser realmente feliz, con las preocupaciones lógicas que tienen todas las personas, no con desasosiegos propios de almas que ven y sienten más allá de este presente... Sé que Mireia, que es así como se llama la mujer con la que está, la trata muy bien y que la quiere de verdad y eso es para mí una bendición. Ojalá estén juntas muchos años, todos los precisos para que se sientan realizadas y felices. Le deseo lo mejor.

Lúa me dice que podría aprovechar este don mío, que parece que ya no puede permanecer callado durante más tiempo, para ayudar a los demás, pero no quiero ser la portadora de malas noticias, de emociones tensas o de inquietudes. Si me centro en ayudar a la gente a través de mis dones, sé que tendré que hablar claramente sean buenas o malas las cosas que intuya, y no quiero hacer daño. No obstante, pienso que sería precioso que pudiese ayudar a las personas que necesitan hallar una respuesta... pero no me atrevo a hacerlo.

La música llena muchos de nuestros momentos. No podemos ensayar con la banda, por lo que lo único que nos queda es tocar música nosotras con nuestros instrumentos predilectos y cantar hasta sentir que desahogamos nuestra nostalgia o nuestras inquietudes. La música nos cura el alma y nos sosiega siempre. Lúa, a través del piano, me transporta a otra realidad, me hace soñar y hace nacer en mí nuevas esperanzas. Me hace sonreír y emocionarme. Tiene un don precioso del que no puedo separarme. Puedo acompañarla con mi voz, pero muchas veces sólo me apetece escucharla y dejar que el tiempo pase mientras allí fuera atardece. También me inspira. Puedo escribir durante horas sólo escuchándola tocar y sintiéndola así conmigo.

Sé que la vida es maravillosa y, de hecho, es una sensación que siento siempre; pero ese pensamiento no es tan fuerte como mi intuición y precisamente porque la vida es algo maravilloso tengo miedo a perderla.

Son ésas las inquietudes de las que puedo hablar y que me hacen sentir miedo, pero me centro sobre todo en las cosiñas buenas que tenemos, que son muchas. Vivimos dejándonos llevar por el destino, intentando sacarles todo el jugo a esos momentos preciosos que son sólo bendiciones y realmente lo conseguimos.

La invernía me gusta, pero Lúa se queja mucho de que no le gusta el frío. Hace muchísimo frío y a ella no le sientan bien estas temperaturas tan bajiñas. Ansía la llegada de la primavera. Ya llegará. Yo sé disfrutar de cada estación porque, para mí, todas son preciosas, todas tienen algo especial que las hace únicas y el frío convierte en silenciosos y vacíos los paisajes más lejanos y puede volver profundo cualquier momento. La invernía nos puede servir, también, para sumergirnos en nuestra alma y descubrir esos pensamientos y sentimientos que llevan tiempo queriendo hablar con nosotros y que tanto rechazamos por ser, precisamente, más dolorosos y punzantes que las cosiñas buenas de la vida. La primavera ya traerá ese renacer que nos invitará a salir de nosotros y reencontrarnos con el resto del mundo. Ahora toca encerrarnos un poquiño en nuestra creatividad y permanecer en silencio para que luego nuestra voz suene más nítida.

Vivir con una sensibilidad tan aguda es algo complicado a veces; pero, en la mayoría de las ocasiones, es una bendición, una suerte. Me siento afortunada por poder experimentar las cosiñas así, con tanta intensidad. Que la música o una imagen hermosa me emocionen también me hace ser dichosa. Sentir es estar vivos. Si sentimos, es porque vivimos.

No quiero pedirle nada especial a este año que comenzó hace quince días ya. Sólo le pido que todo siga así, que no empeoren las cosiñas, que podamos ser fuertes para enfrentarnos a cualquier dificultad que la vida nos ponga por delante... ser fuertes, sobre todo, tener la capacidad de seguir para adelante... y poder disfrutar de las bendiciones que supone existir. Sólo le pido que no nos quite nada, que podamos estar así, con dificultades, pero bien, sobre todo bien física y psicológicamente. La salud no supone sólo estar bien físicamente, sino sobre todo psicológicamente. Si nos falta la salud mental, no podremos hacer nada, no podremos estar bien. Si físicamente estamos mal, pero psicológicamente nos sentimos capaces de enfrentarnos a esa enfermedad, entonces tenemos la batalla ya ganada.

Eso es lo que puedo contar por hoy. Mis reflexiones no tienen fin y podría permanecer escribiendo durante años sin sentir que quiero terminar. Mi alma es una laguna profundísima en la que esperan, sumergidos, muchos pensamientos y sentimientos a los que aún no permití ascender a la superficie.