domingo, 27 de octubre de 2019

DIARIO DE AGNES: DOMINGO, 27 DE OUTUBRO DE 2019


Domingo, 27 de outubro de 2019
Onte foi o meu aniversario. Xa teño 43 anos. Paréceme mentira. 43 anos. Onde están? A min paréceme que o meu corpo non revela a idade que teño e moito menos a miña ialma, a que aínda segue soñando e ilusionándose coma se estivese inxerida no corpo dunha nena que non medrou aínda. Si son bastante madura para algunhas cousas, pero a miña madurez non me chegou coa idade, pois eu lémbrome pensando e sentindo sempre deste xeito Cando era cativa, xa pensaba coma penso agora. Non hai diferenza entre a rapaza que fun e a muller que son agora porque sigo pensando da mesma maneira verbo moitas das cousas da miña vida. Por exemplo, sigo pensando igual verbo o meu futuro e a miña vida, sigo crendo as mesmas cousas, sigo emocionándome polas mesmas cousas que me facían chorar cando era cativa e, sobre todo, sigo vendo máis alá dun ollar, dun sorriso e dun aceno. Tamén sigo ouvindo o que hai tras cada silencio e, aínda que o queira evitar, ouzo o que a xente pensa e non di. Iso nunca mudará.
Mais a miña vida está avanzando e non a podo deter. Algunha vez quixen morrer e estiven a piques de tirarme a vida. Menos mal que nunca o conseguín, que sigo vivindo, que podo seguir gozando das beizóns da vida. Que sorte tiven por non morrer. Menos mal que non morrín. Sigo eiquí máis viva que nunca e gustaríame viaxar ao pasado para poder falar con esa Agnes que non atopaba motivos para seguir vivindo e dicirlle que non se rendese, que a súa vida se convertería no máis bonito do mundo se tiña paciencia e se nunca deixaba de soñar. Tamén me gustaría falar con esa adolescente á que pecharon nun hospital horríbel para poderlle dicir que nunca deixase de ser forte e que sempre crese en si mesma, para arengala a que nunca permitise que ninguén lle tirase a súa identidade nin rise dela; pero, dalgunha maneira ou outra, ela xa sabía que pagaba a pena seguir vivindo malia rodeala tanta miseria, tanta falla de amor, tanto odio e tanta soidade. Eu sempre pensei que, algún día, conseguiría voltar á miña terra e ser eu mesma coma sempre quixen ser eiquí. Os anos que vivira na miña terra, xunta a miña xente, foran tan bonitos que foron sempre unha razón para seguir soñando, para non renderme malia todo o dano que me fixeron. Moitas veces, cústame crer que eu puidese aturar tanta xenreira e tanto odio. Como é posíbel que seguise respirando sentindo tanta desesperación e logo de tratárenme tan mal como me trataron todas esas persoas que había nese hospital no que estiven a piques de murcharme para sempre? mais non me refiro só ás persoas que non me querían dende un primeiro momento. Sobre todo penso nesas persoas que me prometeron que nunca me deixarían soa e que despois me rexeitaron máis cruelmente do que o fixeron esas que nunca me quixeron.
Xa non me doe ningunha traizón. A estas alturas da miña vida, xa non sinto rancor nin resentimento por ninguén. O único que sinto é vida no meu interior. Non hai ningunha emoción negativa lixando a luz do meu corazón. Agora síntome brillar máis que nunca. Cando falo cos demais, percibo que hai algo que nace de min e que envolve ás persoas que me miran aos ollos e que me escoitan falar. Hai algo no ar que nos protexe a todos e que mesmo tempera eses recunchiños do noso ser que a tristura arrefriou aparentemente para sempre. Noto cousiñas que antes nunca notara e gústanme tanto que non sei interpretalas. Mesmo hai unha enerxía distinta en min que me fai ver e ouvir cousiñas que antes non existían para min. Sei que esas cousiñas só as percibo eu e teño que disimular moito cando as noto estando rodeada de xente porque o efecto que me provocan é tan forte que teño que pechar os ollos para que ninguén se dea de conta de que me ocorre algo que non sabería explicar. Preséntanse perante miña ánimas que non sei a quen pertenceron. Esas ánimas fálanme e pídenme que lles entregue mensaxes a algunhas persoas que adoitan vir todos os días á cafetaría; pero como vou facer algo así?
O venres, antes de marchar da cafetaría, cando xa Dana viñera e preparábase para empezar a traballar, nun recunchiño ao que non chegaba a luz que entraba da rúa, vin detida e fitándome con insistencia a Lucía; a nai de Silvia. Eu non coñezo moito a Lucía. Non tiven a oportunidade de falar moito con ela. Só a vin cando morreu Lúa e non falei practicamente con ela porque o día no que a enterramos eu non estaba para falar con ninguén. Só sei que se me achegou e colleume da man namentres me daba ánimos que eu pode que nin escoitase porque todo o que me ocorreu ese día está afundido baixo o esquecemento máis profundo. Cústame moito lembrar o que vivín ese día e os días previos ao soterramento de Lúa. Non o podo lembrar porque seica a miña mente borrase eses momentos tan dolorosos que tanto dano me farían se os recordase nitidamente. Despois, cando morreu Iria, a nai de Lúa, tamén vin a Lucía, que xa comezaba a estar algo doente. Iria e máis Lucía levábanse moi ben. Eran moi boas amigas dende que Silvia e máis Lúa eran cativas; pero ese día tampouco falei moito con ela porque tampouco me saía falar con ninguén. A tristura vólveme hermética e inaccesíbel. Amais, ela tampouco estaba ben. Non podía falar comigo nin con ninguén. A tristura tíranos todas as verbas que poidamos dicir.
Non nos coñeciamos tanto como para que a unha puidese describir como era a outra, pero ela presentouse perante miña o venres e pediume con moita desesperación que lle dixese á súa filla que non permitise que os seus irmáns lle roubasen o que a ela lle pertenceu dende sempre, é dicir, as terras que ela tiña, a casa da aldea na que Silvia naceu... Eu non son quen de dicirlle a Silvia que a súa nai me falou, pero sei que o teño que facer. Onte podería telo dito, pero non era capaz de crebar a fermosura que nos rodeaba. Onte estivemos todas na aldea tocando e bailando, gozando da preciosa festa que todos prepararon para min. Eu non agardaba para nada que me fixesen unha festa de aniversario tan bonita. Paseino tan ben que aínda me parece imposíbel crer que eses momentos formen parte da realidade. De feito, cando vou á aldeíña, paréceme que vivo noutra realidade, que me encontro noutro mundo moi distinto que, asemade, é o mundo no que vivo e a realidade que tanto aprecio e gústame. É coma se estivese en dúas dimensións distintas que rematan na mesma dimensión, coma un mundo feito de dous mundos que se complementan á perfección e que non poderían existir sen o outro.
O venres, cando o meu tío Damián me veu buscar a Ourense, nin imaxinaba eu que, ao día seguinte, á tardiña, me darían unha sorpresa tan bonita. Cando entramos na aldeíña, xa me dei de conta de que o outono reinaba con forza e mesmo o ar ulía distinto. Había algo no ambiente que me apertou o corazón e que me deixou pensativa, tanto que nin tan sequera podía pensar. Era coma se só puidese observar o que me rodeaba e sentir a maxia deses momentos. A tardiña xa viraba en solpor cando chegamos, cando baixamos do coche e camiñamos entre as árbores cara a miña casa. AS rúas de pedra dábanme a benvida, coma todos os venres, pero eu notaba que había algo diferente no meu redor. As montañas brillaban ao lonxe. As douradas raiolas do sol caían enriba delas e os seus cumios parecían de ouro, realmente. Pedinlle ao meu tío que me agardase na miña casa (é a casa onde vive a miña nai, pero sempre foi a miña casa, a casa onde nacín) e eu fiquei un bo anaco camiñando polo bosque, entre as rúas, sentindo o que a natureza me dicía. Non sei expresar con verbas o que me dicía. Seica estea estraña eu e sentindo cousas que non son deste mundo. Seica a proximidade de Samaín faga que a miña ialma estea máis esperta ou que eu estea máis sensíbel. O que sinto non ten nome. É unha especie de nostalxia, de tristura tenra, de agarimo, de dozura, de algo que nace e morre en min e que nace cando ouzo o que soa ao meu redor, cando ulo os recendos morrentes do bosque, cando acariño os troncos das árbores e sinto a proximidade da invernía no frío que dorme entre elas. Hai algo no ar que mudou dende que Artemisa se foi. Si, sei que é dende que ela xa non está. Cando lembro dela, pónseme un nó na gorxa que me afoga e choro en silencio, coma se chorase por unha morte, pola morte dun ser querido do que non me puiden despedir. Sei que choro pola morte de algo, da nosa vida, dos nosos soños. Son os nosos soños os que morreron. Non os podemos soterrar baixo a terra porque non teñen materia, polo que están enterrados nas nosas ialmas, ou seica só na miña ialma porque a de Artemisa está chea de esperanza, ou alomenos é o que ela me amosa coas fotos e os vídeos que pendura nas redes sociais, que está ben, que nin lembra de min nin de todo o que vivimos, que o que está a vivir agora é un espertar para ela, un espertar dun pesadelo, quizais. Cando falo con ela por teléfono, paréceme que non estou a falar coa muller que tanto amo, que tanto amei, e sinto impotencia porque non atopo ren dela na súa voz. Sóame todo tan distinto, tan lonxano xa... e non me gusta, non me gusta nada. tampouco quero que me diga que me bota en falla e que lle gustaría estar comigo porque non o entendería. Menos mal que non o fai. Se o sente, non mo di e tampouco quero que o faga porque non tería sentido, porque, se o fixese, sería quen de dicirlle: “pois, se tanto me botas en falla, por que non volves? Por que non te atreves a loitar por nós?” Non tería sentido que ela me botase en falla porque no lugar no que está non vivimos practicamente ren xuntas. No canto, eu estou precisamente en todos eses sitios nos que vivimos tantas cousiñas xuntas, tantos momentos bonitos, aínda que tamén duros, pero os duros xa os esquecín e agora só quedan en min os fermosos, eses que tanto nos fixeron rir e soñar. Non obstante, o piso no que vivo tamén ten nos seus recunchos e nos seus cuartos unha morea de recordos deses momentos compartidos con Lúa. De feito, cando Artemisa comezou a vivir eiquí neste piso, a min custoume moito crear novas lembranzas sobre as que xa existían eiquí; pero conseguino, e para que? Agora téñoas que borrar, tanto as creadas con Lúa como con Artemisa, porque que estean eiquí me fai dano, mais non o quero facer.
Vou tentar falar do que me ocorreron estes días porque sinto que paga a pena falar de cousiñas positivas, xa que me estou a poñer moi tristeiriña e precisamente agora non me presta poñerme así, xusto cando xa ao día non lle restan horas de vida. A noite xa se adiviña entre as árbores do xardín do Posío.
Dende que cheguei á aldeíña, sentinme distinta, lonxe da miña rutina e moi preto de min mesma, desa nena que aínda segue correndo entre as árbores e que corre polas antigas rúas de pedra da aldea. Ás veces, creo vela camiñando xunta os seus animais, traballando a terra, tocando a pandeireta nas festas, rindo de felicidade xunta a súa avoa namentres procuran ourizos... Amais, a miña nai faloume de cousiñas moi bonitas esta fin de semana. O venres, namentres ambas as dúas ceabamos soíñas ao redor da lareira, explicoume cousiñas de cando eu era cativa e a miña avoa vivía. Contoume cousiñas que me emocionaron moito. Explicoume que, aos poucos días de que eu nacese, Iria veu visitar á miña nai con Luíña, que nese tempo tiña tres anos. Lúa foi sempre moi lista e, cando me viu tan pequerrechiña, quixo collerme no seu colo. Ao principio, Iria negouse por medo a que me puidese ocorrer algo, pero miña nai (que seica vise algo que Iria non viu nese momento) díxolle que si, que Lúa me podía coller no seu colo. Cando ela me tivo entre os seus brazos, eu alarguei unha man e toqueille os seus cabelos crenchos e vermelliños, case laranxas, e que ambas as dúas mulleres viron que trataba de sorrir, que facía un aceno que perfectamente podía ser un sorriso; pero a min cústame moito crer que iso sexa certo porque os cativiños non sorrín ata que teñen máis meses e, daquela, eu era moi, moi pequeniña. Practicamente acababa de nacer. Non obstante, todo o que me contan verbo da miña nenez e a miña maneira de ser, sempre tan estraña, pídenme que non dubide de nada, pois en min todo é posíbel.
Esa lembranza da que miña nai me falou encheume os ollos de bágoas porque me pareceu moi bonito e sobrecolledor que Lúa me tivese nos seus brazos sen saber ningunha das dúas o que ocorrería entre nós cando pasase o tempo. Paréceme algo tan tenro que non semella real. Máis ben, parece unha escena dunha película máxica. Podo imaxinar perfectamente a imaxe que me describiu a miña nai. Podo ver perfectamente a Lúa sentada no leito da miña nai, vestida con eses traxes tan bonitos que levou sempre, co seu pelo vermelliño e rizado, cos seus ollos verdes e grandes mirándome con fascinación, sosténdome entre os seus magriños brazos, sorríndome. Miña nai explicoume que ela sempre fixo moitas parvadas perante miña para que rise, que sempre poñía voces divertidas e facía acenos moi graciosos para que rise, que era algo fermoso ver como ela conseguía que eu botase esas gargalladas que a todos lles facían tanta graza. A Lúa sempre lle gustaron moito os nenos, polo que non me custa imaxinala facendo todo iso comigo, pero conmóveme saber que ela tiña tanta debilidade por min. É algo máxico, simplemente.
Eu lembro que, cando era moi cativiña, sempre me facía moita ilusión vela chegar polas rúas da aldeíña, pero eu non podía entender por que me gustaba tanto estar con ela. Era un agarimo que me saía do máis fondo do meu corazón, pero, despois, cando xa medramos ambas as dúas o suficiente para recoñecer os sentimentos, eu prefería fuxir dela, pecharme en min mesma e permitir que ela xogase cos outros cativos da aldeíña. Se eu estaba con ela, os demais cativos non querían xogar con Lúa porque dicían que eu lles poñía medo. Ser tan silandeira, tan hermética e estraña facía que os demais nenos me rexeitasen, pero sobre todo eran os nenos que viñan de fóra os que non me querían. Os que sempre viviron na aldeíña comigo non me falaban, pero tampouco se metían comigo. Non me insultaban nin trataban de estarrecerme con comentarios tan daniños ou perseguíndome para guindarme pedras ou guindalas á miña vaquiña. Os nenos que viñan de fóra parecían moito máis salvaxes cós que vivimos sempre na aldeíña ou seica o agro os asalvaxase. Non sei por que sempre foron tan malos, pero Lúa sempre me defendeu perante deles e dicía que non xogaría con eles se se metían comigo. Eles facíanlle caso porque a respectaban todos moito e mesmo a moitos lles gustaba moito como era; pero, cando ela non estaba diante, volvían meterse comigo, volvíanme insultar e deixábanme en ridículo sempre. Eu nunca lles facía caso. Facía coma se non existisen. O que realmente me doía era saber que todos convencían a Lúa de que estivese con eles. Non podía loitar contra todos eles porque, a maiores de que eles se levaban mellor con ela, todos vivían en cidades, polo que coñecían moito mellor ca min todo o que alí vivían. Lúa sempre viviu en Ourense e a súa vida era moi distinta da miña. A súa vida estaba feita de moitas cousas das que eu nin tan sequera ouvira falar. Amais, a min dábame vergonza que estivese moito mellor vestida ca min, que levase vestidos moito máis bonitos e novos cós meus, cós que eu tiña que levar, que eran tan vellos e estaban tan usados que case xa non abrigaban do frío da invernía. Os demais nenos das cidades tamén estaban moi ben vestidos sempre e a min mesmo me daba a impresión de que todos eles se afastaban de min porque crían que eu tiña enfermidades que eles podían coller se trataban comigo. Son recordos moi dolorosos dos que non me gusta falar, pero tamén é bo que os ceibe. Levan moito tempo pechados no meu interior.
E non sei por que non me centro e falo do que vivín esta fin de semana, que é moito máis fermoso que todo isto que estou a contar. O único que sinto son ganas de escribir e de escribir sen lembrar de ren futuro, de ren que tiña que vir no futuro. Sei que debería de deixar de escribir xa porque hei de facer a cea e a comida para mañá, pero non quero deixar de escribir. Agora xa non.
A miña nai tamén me falou de todos eses momentos que compartín coa miña avoa, da primeira vez que eu falei perante delas e de todas esas ocasións nas que lles amosei que era moito máis intelixente que moitos dos nenos da aldea xuntos. Non estou a ser vaidosa. Só estou a dicir a verdade. Eu era tan intelixente que case non precisei moitas leccións na escola para aprender todo iso que os demais nenos non aprenderon en anos. Entendía as cousas axiña, sen que mas tivesen que explicar máis dunha vez. Aprendín a ler e a escribir axiña. Con tres anos, xa lía libros que lían os demais nenos con dez anos. A miña nai non quería que ninguén soubese que eu era tan intelixente porque, na aldeíña, axiña podían crer que eu tiña algún poder especial e, de feito, pola forma e cor dos meus ollos, xa crían que eu non era unha nena normal porque nacín cos ollos medio abertos, sempre os tiven moi negrísimos e profundos e sobre todo expresivos... Amais, a miña maneira de falar foi sempre moi clara, moi precisa, moi profunda e lóxica para ser unha cativa tan pequena.
Algunha vez farei unha narración longuiña de todas estas lembranzas das que nunca lle falei a ninguén; pero agora tócame falar do que vivín estes días.
A miña nai díxome que celebrariamos o meu aniversario todos xuntos na aldeíña e que, á noite, tocariamos música, fariamos unha festa... Eu non invitara a ningunha das miñas amigas porque tiña planificado celebrar o meu aniversario con elas a fin de semana vindeira, xa que moitas me dixeron que esta fin de semana non podían quedar comigo. Eu crinas, pero non imaxinaba que todas me dixeran que non podían quedar comigo porque precisamente xa quedaran comigo sen eu sabelo. Silvia foi quen o preparou todo coa axuda de Uxía, pero foi Silvia quen o organizou todo porque ten moita confianza coa miña nai, ou moita máis cás demais.
Contra as sete da tarde, ouvín que chamaban á porta da miña casa. A miña nai pediume que quedase na casa arranxando uns armarios que tiña cheos de roupa antiga. Estabamos nesa tarefa cando chamaron á porta. Miña nai foi abrir e pediume que a agardase, que axiña voltaba, que estaba segura de que sería Damián; pero axiña voltou e pediume que a acompañase. Eu non lle preguntei ren porque pensaba tamén que o meu tío precisaría algunha cousiña, pero o que non imaxinaba era que, cando saíse do cuarto no que estaba, me encontraría con todas as compoñentes de Iauga agardándome na cociña da miña casa. Cando me viron chegar, comezaron a me cantar “Parabéns, parabéns!”, tocando a gaita unha, a pandeireta a outra... Eu non puiden evitar emocionarme moitísimo e quedei profundamente abraiada, sen saber que dicir. Apenas remataron de tocar e cantar a canción, Uxía achegouse a min, colleume do brazo e arrastroume fóra da casa, onde xa estaban tamén cantándome o “parabéns” moitos compañeiros do partido e tamén outros amigos que teño por Ourense. Cando vin na aldeíña a tanta xente xuntada só porque era o meu aniversario, boteime a rir e a chorar asemade. Sentín que o meu corpo todo se enchía de felicidade e de orgullo. Sentinme tan feliz que non lembrei de ren nese momento. O único que pensei na metade de tanta felicidade foi que era o primeiro aniversario que vivía sen Artemisa despois de moitos anos compartindo con ela ese día tan especial e que ela só me felicitara enviándome unha mensaxe de voz polo whatsapp, pero ese pensamento non crebou a fermosa ledicia que me enchía toda a ialma. Axiña me centrei na xente que me rodeaba, na xente á que eu si lle importaba, estaba comigo e me amosaba que me quería de verdade, que me quere de verdade. Eu xamais imaxinei que podería ter tantos amigos, nunca, nin cando era cativa nin cando xa medrei de abondo para ser consciente do que vale unha amizade, nunca. Eu sempre fun moi senlleira, sempre preferín estar soa, pero, dende que vivo en Ourense, síntome moito mellor cando comparto os meus momentos coas persoas que si me poden entender ben. Coido que xa pasei moitos anos envolvida pola señardade máis profunda e ferinte, esa soidade que non escolles e que enche a túa vida sen que nunca a chamases.
Foi unha festa fermosísima. Recibín moitísimos agasallos entre libros, discos de música, roupa e mesmo candeas e incenso, pero o que máis me abraiou foi o que me fixeron a miña nai e Uxía, que se puxeron de acordo para facerme xuntas ese agasallo. Agasalláronme unha viaxe a Milán! A miña nai nunca saíu de Galiza (e, xaora, de España tampouco), agás de cando me foi procurar a Barcelona, facendo esa viaxe tan estarrecedora que tanto dano lle fixo, xa non só por atoparse nun lugar demasiado grande e incomprensíbel para ela, senón porque regresou sen min, co corazón totalmente destruído e a ialma chea de desalento, desesperación e tristura.
Non obstante, o agasallo máis bonito foi a sorpresa que todos me deron. Coido que había moito tempo que non me sentía tan e tan feliz. Si que vivo momentos nos que me sinto chea, nos que un detalle pequeniño me fai sentir ditosa e agradecida; pero a ledicia de onte non tiña límites. Espallábase polo meu corpo todo, facíame cantar, bailar, rir e tocar música cunha alegría infinda. Cando miro as fotos e vexo os vídeos que fixemos onte, paréceme que me estou mergullando nas imaxes dun soño. Canto nos brillaban os ollos a todos, que fermosas quedaron todas as cancións que tocamos, cantamos e bailamos. E, con Uxía, hei de confesar que vivín momentos que non sei describir, nos que rimos e case choramos asemade ambas as dúas. Ela tamén estaba moi feliz. Cando xa a festa rematou, confesoume que nunca fora tan feliz, que nunca estivera tan ben con ninguén e que nunca o pasara tan ben nunha festa. Uxía é unha muller moi especial que ten a ialma chea de soños, de esperanza, de desexos fermosos que lle enchen o corazón de ilusión. Eu cría que ela xa vivira momentos tan bonitos con outras persoas, pero díxome que nunca ninguén lle fixo sentir tan ben e feliz como o fago eu con tanta sinxeleza, que comigo se sente como non se sentiu nunca con ninguén...
Coido que cómpre que fale de como foron as cousiñas con Uxía para que eses recordos non se perdan no esquecemento. En realidade, non sei en que momento ambas as dúas nos demos de conta de que xa non podiamos seguir finxindo que non coñeciamos o que pasaba. Sei que foi unha tarde na que estabamos a ensaiar. Primeiramente, houbo unha tarde de mércores (o mércores da semana na que Artemisa marchou) na que ensaiamos unha canción que parecía máis ben unha declaración de intencións, pero ningunha das dúas fixo nunca referencia a ese momento. Ao día seguinte, o xoves desa mesma semana, estabamos ensaiando outra vez ambas as dúas agardando a que viñesen as demais cando, de súpeto, Uxía achegouse a min e díxome: “que imos facer, Agnes? Temos que falar, non cres?” Eu non lle dixen ren, fiquei mirándoa intrigada durante un anaco cortiño de tempo ata que ao final lle dixen: “coido que non é preciso que digamos ren, Uxía”. Ela preguntoume se estaba asustada e eu contesteille que, máis ben, era inseguridade o que sentía. Ela confesoume que a súa intención non era pedirme que saíse con ela se había tan pouquiño tempo que Artemisa me deixara, pero que quería que eu soubese que eu lle gustaba moito, que estaba toliña por min e que non podía calar máis. Díxome que, se ela soubese que eu non sentía ren por ela, se estivese totalmente segura de que ela me resultaba indiferente, non me tería dito ren porque non é a primeira vez que se fixa en alguén que non sente ren por ela, pero que sabía que entre nós había algo moi bonito e que non o quería deixar escapar, que non quería ignorar o que nos ocorría. Deille a razón, pero tamén fun moi sincera con ela e díxenlle que de momento eu non quería ter outra relación, que (así mesmo llo dixen) quería vivir intensamente a vida sen ter compromisos, que ela a min si me gustaba moito e que non a quería perder, que para min ela era moi importante e que a quería cada vez máis, que tiñamos unha relación fermosa que non quería que se estragase nunca. Falo en pasado porque así o require a conversación, pero todos eses sentimentos dos que falabamos aínda seguen vivos no presente e cada vez teñen máis forza. Ela pediume que, logo do ensaio, fósemos xuntas á súa casa, que me quería invitar a cear. Evidentemente, eu sabía o que había máis alá desa cea. Podería terlle dito que era demasiado cedo para cear xuntas, que ao día seguinte tiñamos que madrugar ambas as dúas (sobre todo eu) e que o mellor era que quedásemos outro día, pero, sinceramente, non quixen, non quixen porque me apetecía moitísimo estar con ela, experimentar con ela, ser libre por uns momentos e esquecer que a persoa que máis me importaba na vida me deixara porque eu era demasiado feliz para que ela o puidese soportar. Quería esquecer que Artemisa me deixara porque tiña celos de todo o que compoñía a miña vida e porque me tiña unha envexa horríbel que non sabía xestionar; pero sobre todo apetecíame compartir con Uxía eses momentos tan íntimos porque ela me gusta moito, tanto que son quen de perder a noción do meu redor se ela me abraza ou me acariña. Coido que non fun inxusta con ninguén aceptando a invitación de Uxía e que non lle teño que render contas a ninguén porque, nun principio e tamén nun final, eu xa era unha muller libre, non estaba con ninguén.
Así pois, fomos á súa casa logo do ensaio e pasámolo tan ben que aínda me custa crer que poidamos estar tan ben coñecéndonos dende hai tan pouquiño tempo. Boeno, en realidade coñecémonos dende hai un ano, case, e vivimos xuntas momentos moi bonitos que xa nos estaban a unir sen sabelo ningunha das dúas.
Ceamos moi a gusto, falando de todo o que se nos ocorría, de calquera cousa, rindo moito, escoitando a música que a ambas as dúas nos gusta, rindo sobre todo, porque con ela é que río ata chorar de riso, ata doerme moitísimo o estómago, ata coller maniotas. Non sei por que todo nos fai tanta graza cando estamos xuntas, pero con Lúa tamén me ocorría, que riamos por calquera parvada, por moi pequeniña que fose, e o riso con ela era tan sinxelo, tan bonito... Con Uxía pásame igual. E, realmente, non sei como foi todo porque houbo momentos nos que non falamos, nos que só nos mirabamos e nos sorriamos. Sei que, despois de cear, ela me propuxo bailar un pouco (a ela encántalle bailar e faino tan ben, tan fermosamente...) e eu aceptei porque non había nada que me apetecese máis. É moi divertido bailar con ela porque ambas as dúas temos moita imaxinación e podemos transformar pasos de toda a vida en pasos novos e cheos de graza. Foi así como ela se atreveu a bicarme. Sinceramente, eu tiña moita vergonza e non me tería atrevido a facelo. Foi ela, que parece que é moito máis valente e atrevida ca min, e entón desafogamos toda esa paixón que tiñamos pechada no noso corpo, eu dende había case un mes e ela... nin idea, non sei canto tempo leva fixándose en min, pero aseguroume que eu lle gustaba dende había moitos meses.
E non vou falar máis deses momentos porque coido que non é preciso. Si durmín na miña casa porque aínda non me atrevo a compartir noites con ela. Si, sei que compartimos momentos moi íntimos e importantes, pero ambas as dúas sabemos onde están os límites e tamén sabemos que debemos de ir amodiño, sen présas, para que as cousas saian ben. Non obstante, eu non sei se estou namorada dela. Non sinto por ela o que sentía por Lúa e por Artemisa e Uxía sábeo. Ponme medo a que ela poida namorar loucamente de min. Non sei se quero que iso pase. Máis ben, gustaríame que fósemos sempre isto que somos agora, amigas íntimas e... si, algo máis, pero xa está, non quero que o noso colla tanta forza; mais a miña nai está moi ilusionada coa relación que manteño con Uxía. Mesmo iremos as tres xuntas de viaxe. Dime que Uxía lle gusta moito para min, que en moitas cousiñas lle lembra a Lúa e que ten unha vitalidade fermosísima que a min me vai moi ben, que sabe que ambas as dúas conxeniamos moito e que lle gusta moito vernos xuntas; pero coñece o que eu sinto, aínda que esta mañá me confesou (nun momento no que Uxía non estaba connosco) que se daba de conta de que Uxía estaba comezando a namorar verdadeiramente de min, que llo vía no xeito coma ela me miraba e me falaba, que ela detecta axiña esas cousas e que sabe que Uxía sente algo moi intenso por min. Preguntoume se eu estaba segura de que non namorara dela e díxenlle que si o estaba, que sei perfectamente o que sinto e quero... pero tampouco me quero pechar a ren, sinceramente. Agora non quero perder a ninguén máis, non quero. Doeríame moito perder a Uxía. Sei que non a vou perder, pero, igualmente, prefiro ir amodiño con ela.
E coido que iso é todo por hoxe. Fíxoseme moi tarde!


Traducción:

domingo, 27 de octubre de 2019
Ayer fue mi cumpleaños. Ya tengo 43 años. Me parece mentira. 43 años. ¿Dónde están? A mí me parece que mi cuerpo no revela la edad que tengo y mucho menos mi alma, la que todavía sigue soñando e ilusionándose como si estuviese insertada en el cuerpo de una niña que no ha crecido aún. Sí soy bastante madura para algunas cosas, pero mi madurez no me llegó con la edad, pues yo me recuerdo pensando y sintiendo siempre de este modo cuando era niña, ya pensaba como pienso ahora. No hay diferencia entre la chica que fui y la mujer que soy ahora porque sigo pensando de la misma manera sobre muchas de las cosas de mi vida. Por ejemplo, sigo pensando igual sobre mi futuro y mi vida, sigo creyendo las mismas cosas, sigo emocionándome por las mismas cosas que me hacían llorar cuando era niña y, sobre todo, sigo viendo más allá de una mirada, de una sonrisa y de un gesto. También sigo oyendo lo que hay tras cada silencio y, aunque quiera evitarlo, oigo lo que la gente piensa y no dice. Eso nunca cambiará.
Mas mi vida está avanzando y no puedo detenerla. Alguna vez quise morir y estuve a punto de quitarme la vida. Menos mal que nunca lo conseguí, que sigo viviendo, que puedo seguir disfrutando de las bendiciones de la vida. Qué suerte tuve por no morir. Menos mal que no morí. Sigo aquí más viva que nunca y me gustaría viajar al pasado para poder hablar con esa Agnes que no encontraba motivos para seguir viviendo y decirle que no se rindiese, que su vida se convertiría en lo más bonito del mundo si tenía paciencia y si nunca dejaba de soñar. También me gustaría hablar con esa adolescente a la que encerraron en un hospital horrible para poder decirle que nunca dejase de ser fuerte y que siempre creyese en sí misma, para animarla a que nunca permitiese que nadie le quitase su identidad ni se riese de ella; pero, de alguna manera u otra, ella ya sabía que merecía la pena seguir viviendo a pesar de rodearla tanta miseria, tanta falta de amor, tanto odio y tanta soledad. Yo siempre pensé que, algún día, conseguiría volver a mi tierra y ser yo misma como siempre quise ser aquí. Los años que había vivido en mi tierra, junto a mi gente, habían sido tan bonitos que fueron siempre una razón para seguir soñando, para no rendirme pese a todo el daño que me hicieron. Muchas veces, me cuesta creer que yo pudiese soportar tanta rabia y tanto odio. ¿Cómo es posible que siguiese respirando sintiendo tanta desesperación y después de tratarme tan mal como me trataron todas esas personas que había en ese hospital en el que estuve a punto de marchitarme para siempre? Mas no me refiero sólo a las personas que no me querían desde un primer momento. Sobre todo pienso en esas personas que me prometieron que nunca me dejarían sola y que después me rechazaron más cruelmente de lo que lo hicieron ésas que nunca me quisieron.
Ya no me duele ninguna traición. A estas alturas de mi vida, ya no siento rencor ni resentimiento por nadie. Lo único que siento es vida en mi interior. No hay ninguna emoción negativa manchando la luz de mi corazón. Ahora me siento brillar más que nunca. Cuando hablo con los demás, percibo que ay algo que nace de mí y que envuelve a las personas que me miran a los ojos y que me escuchan hablar. Hay algo en el aire que nos protege a todos y que incluso templa esos rinconciños de nuestro ser que la tristeza enfrió aparentemente para siempre. Noto cosiñas que antes nunca había notado y me gusta tanto que no sé interpretarlas. Incluso hay una energía distinta en mí que me hace ver y oír cosiñas que antes no existían para mí. Sé que esas cosiñas sólo las percibo yo y tengo que disimular mucho cuando las noto estando rodeada de gente porque el efecto que me provocan es tan fuerte que tengo que cerrar los ojos para que nadie se dé cuenta de que me ocurre algo que no sabría explicar. Se presentan delante de mí almas que no sé a quién pertenecieron. Esas almas me hablan y me piden que les entregue mensajes a algunas personas que acostumbran a venir todos los días a la cafetería; pero cómo voy a hacer algo así?
El viernes, antes de marcharme de la cafetería, cuando Dana ya había venido y se preparaba para empezar a trabajar, en un rinconciño al que no llegaba la luz que entraba de la calle, vi detenida y mirándome con insistencia a Lucía; la madre de Silvia. Yo no conozco mucho a Lucía. No tuve la oportunidad de hablar mucho con ella. Sólo la vi cuando murió Lúa y no hablé prácticamente con ella porque el día en el que la enterramos yo no estaba para hablar con nadie. Sólo sé que se me acercó y me cogió de la mano mientras me daba ánimos que yo puede que ni escuchase porque todo lo que me ocurrió ese día está hundido bajo el olvido más profundo. Me cuesta mucho recordar lo que viví ese día y los días previos al sepelio de Lúa. No puedo recordarlo porque quizá mi mente borrase esos momentos tan dolorosos que tanto daño me harían si los rememorase nítidamente. Después, cuando murió Iria, la madre de Lúa, también vi a Lucía, que ya comenzaba a estar algo enferma. Iria y Lucía se llevaban muy bien. Eran muy buenas amigas desde que Silvia y Lúa eran niñas; pero ese día tampoco hablé mucho con ella porque tampoco me salía hablar con nadie. La tristeza me vuelve hermética e inaccesible. Además, ella tampoco estaba bien. No podía hablar conmigo ni con nadie. La tristeza nos quita todas las palabras que podamos decir.
No nos conocíamos tanto como para que la una pudiese describir cómo era la otra, pero ella se presentó ante mí el viernes y me pidió con mucha desesperación que le dijese a su hija que no permitiese que sus hermanos le robasen lo que a ella le perteneció desde siempre, es decir, las tierras que ella tenía, la casa de la aldea en la que Silvia nació... Yo no soy capaz de decirle a Silvia que su madre me habló, pero sé que tengo que hacerlo. Ayer podría habérselo dicho, pero no era capaz de quebrar la hermosura que nos rodeaba. Ayer estuvimos todas en la aldea tocando y bailando, disfrutando de la preciosa fiesta que todos prepararon para mí. Yo no me esperaba para nada que me hiciesen una fiesta de cumpleaños tan bonita. Me lo pasé tan bien que todavía me parece imposible creer que esos momentos formen parte de la realidad. De hecho, cuando voy a la aldeíña, me parece que vivo en otra realidad, que me encuentro en otro mundo muy distinto que, a la vez, es el mundo en el que vivo y la realidad que tanto aprecio y me gusta. Es como si estuviese en dos dimensiones distintas que terminan en la misma dimensión, como un mundo hecho de dos mundos que se complementan a la perfección y que no podrían existir sin el otro.
El viernes, cuando mi tío Damián vino a buscarme a Ourense, ni imaginaba yo que, al día siguiente, por la tardiña, me darían una sorpresa tan bonita. Cuando entramos en la aldeíña, ya me di cuenta de que el otoño reinaba con fuerza e incluso el aire olía distinto. Había algo en el ambiente que me oprimió el corazón y que me dejó pensativa, tanto que ni siquiera podía pensar. Era como si sólo pudiese observar lo que me rodeaba y sentir la magia de esos momentos. La tardiña ya se volvía ocaso cuando llegamos, cuando bajamos del coche y caminamos entre los árboles hacia mi casa. Las calles de piedra me daban la bienvenida, como todos los viernes, pero yo notaba que había algo diferente a mi alrededor. Las montañas brillaban a lo lejos. Los dorados rayos de sol caían sobre ellas y sus cumbres parecían de oro, realmente. Le pedí a mi tío que me esperase en mi casa (es la casa donde vive mi madre, pero siempre fue mi casa, la casa donde nací) y yo permanecí un buen rato caminando por el bosque, entre las calles, sintiendo lo que la naturaleza me decía. No sé expresar con palabras lo que me decía. Tal vez esté extraña yo y sintiendo cosas que no son de este mundo. Quizás la cercanía de Samaín haga que mi alma esté más despierta o que yo esté más sensible. Lo que siento no tiene nombre. Es una especie de nostalgia, de tristeza tierna, de cariño, de dulzura, de algo que nace y muere en mí y que nace cuando oigo lo que suena a mi alrededor, cuando huelo los aromas murientes del bosque, cuando acaricio el tronco de los árboles y siento la proximidad del invierno en el frío que duerme entre ellos. Hay algo en el aire que ha cambiado desde que Artemisa se fue. Sí, sé que es desde que ella ya no está. Cuando me acuerdo de ella, se me pone un nudo en la garganta que me ahoga y lloro en silencio, como si llorase por una muerte, por la muerte de un ser querido del que no me pude despedir. Sé que lloro por la muerte de algo, de nuestra vida, de nuestros sueños. Son nuestros sueños los que han muerto. No podemos enterrarlos bajo tierra porque no tienen materia, así que están enterrados en nuestras almas, o tal vez sólo en mi alma porque la de Artemisa está llena de esperanza, o al menos es lo que ella me demuestra con las fotos y los vídeos que cuelga en las redes sociales, que está bien, que ni se acuerda de mí ni de todo lo que hemos vivido, que lo que está viviendo ahora es un despertar para ella, un despertar de una pesadilla, quizás. Cuando hablo con ella por teléfono, me parece que no estoy hablando con la mujer que tanto amo, que tanto amé, y siento impotencia porque no encuentro nada de ella en su voz. Me suena todo tan distinto, tan lejano ya... y no me gusta, no me gusta nada. Tampoco quiero que me diga que me echa de menos y que le gustaría estar conmigo porque no lo entendería. Menos mal que no lo hace. Si lo siente, no me lo dice y tampoco quiero que lo haga porque no tendría sentido, porque, si lo hiciese, sería capaz de decirle: “pues, si tanto me echas en falta, ¿por qué no vuelves? ¿Por qué no te atreves a luchar por nosotras?” No tendría sentido que ella me echase de menos porque en el lugar en el que está no hemos vivido prácticamente nada juntas. En cambio, yo estoy precisamente en todos esos sitios en los que vivimos tantas cosiñas juntas, tantos momentos bonitos, aunque también duros, pero los duros ya los he olvidado y ahora sólo quedan en mí los hermosos, ésos que tanto nos hicieron reír y soñar. No obstante, el piso en el que vivo también tiene en sus rincones y en sus habitaciones un montón de recuerdos de esos momentos compartidos con Lúa. De hecho, cuando Artemisa comenzó a vivir aquí en este piso, a mí me costó mucho crear nuevos recuerdos sobre los que ya existían aquí; pero lo conseguí, ¿y para qué? Ahora tengo que borrarlos, tanto los creados con Lúa como con Artemisa, porque que estén aquí me hace daño, mas no quiero hacerlo.
Voy a intentar hablar de lo que me ha ocurrido estos días porque siento que merece la pena hablar de cosiñas positivas, ya que me estoy poniendo muy tristiña y precisamente ahora no me viene bien ponerme así, justo cuando al día ya no le quedan horas de vida. La noche ya se adivina entre los árboles del jardín Do Posío.
Desde que llegué a la aldeíña, me sentí distinta, lejos de mi rutina y muy cerca de mí misma, de esa niña que aún sigue corriendo entre los árboles y que corre por las antiguas calles de piedra de la aldea. A veces, creo verla caminando junto a sus animales, trabajando la tierra, tocando la pandereta en las fiestas, riendo de felicidad junto a su abuela mientras buscan erizos... Además, mi madre me habló de cosiñas muy bonitas este fin de semana. El viernes, mientras las dos cenábamos soliñas alrededor de la lareira, me explicó cosiñas de cuando yo era niña y mi abuela vivía. Me contó cosiñas que me emocionaron mucho. Me explicó que, a los pocos días de que yo naciese, Iria vino a visitar a mi madre con Luíña, que en ese tiempo tenía tres años. Lúa fue siempre muy lista y, cuando me vio tan pequeñina, quiso cogerme en su regazo. Al principio, Iria se negó por miedo a que pudiese ocurrirme algo, pero mi madre (que tal vez viese algo que Iria no vio en ese momento) le dijo que sí, que Lúa podía cogerme en su regazo. Cuando ella me tuvo entre sus brazos, yo alargué una mano y toqué sus cabellos rizosos y rojiños, casi naranjas, y que ambas mujeres vieron que trataba de sonreír, que hacía un gesto que perfectamente podía ser una sonrisa; pero a mí me cuesta mucho creer que eso sea cierto porque los niños no sonríen hasta que tienen más meses y, en aquel entonces, yo era muy, muy pequeñina. Prácticamente acababa de nacer. No obstante, todo lo que me cuentan acerca de mi niñez y de mi manera de ser, siempre tan extraña, me piden que no dude de nada, pues en mí todo es posible.
Ese recuerdo del que mi madre me habló me llenó los ojos de lágrimas porque me pareció muy bonito y sobrecogedor que Lúa me tuviese en sus brazos sin saber ninguna de las dos lo que ocurriría entre nosotras cuando pasase el tiempo. Me parece algo tan tierno que no semeja real. Más bien, parece una escena de una película mágica. Puedo imaginar perfectamente la imagen que me describió mi madre. Puedo ver perfectamente a Lúa sentada en la cama de mi madre, vestida con esos trajes tan bonitos que llevó siempre, con su pelo rojiño y rizado, con sus ojos verdes y grandes mirándome con fascinación, sosteniéndome entre sus delgadiños brazos, sonriéndome. Mi madre me explicó que ella siempre hizo muchas tonterías delante de mí para que me riese, que siempre ponía voces divertidas y que hacía gestos muy graciosos para que me riese, que era algo hermoso ver cómo ella conseguía que yo lanzase esas carcajadas que a todos les hacían tanta gracia. A Lúa siempre le gustaron mucho los niños, por lo que no me cuesta imaginarla haciendo todo eso conmigo, pero me conmueve saber que ella tenía tanta debilidad por mí. Es algo mágico, simplemente.
Yo recuerdo que, cuando era muy pequeñina, siempre me hacía mucha ilusión verla llegar por las calles de la aldeíña, pero yo no podía entender por qué me gustaba tanto estar con ella. Era un cariño que me salía de lo más hondo de mi corazón, pero, después, cuando ya crecimos las dos lo suficiente para reconocer los sentimientos, yo prefería huir de ella, encerrarme en mí misma y permitir que ella jugase con los otros niños de la aldeíña. Si yo estaba con ella, los demás niños no querían jugar con Lúa porque decían que yo les daba miedo. Ser tan silenciosa, tan hermética y extraña hacía que los demás niños me rechazasen, pero sobre todo eran los niños que venían de fuera los que no me querían. Los que siempre vivieron en la aldeíña conmigo no me hablaban, pero tampoco se metían conmigo. No me insultaban ni trataban de aterrarme con comentarios tan dañinos o persiguiéndome para tirarme piedras o tirárselas a mi vaquiña. Los niños que venían de fuera parecían mucho más salvajes que los que vivimos siempre en la aldeíña o tal vez el campo los asalvajase. No sé por qué siempre fueron tan malos, pero Lúa siempre me defendió delante de ellos y decía que no jugaría con ellos si se metían conmigo. Ellos le hacían caso porque la respetaban todos mucho e incluso a muchos les gustaba mucho como era; pero, cuando ella no estaba delante, volvían a meterse conmigo, volvían a insultarme y me dejaban en ridículo siempre. Yo nunca les hacía caso. Hacía como si no existiesen. Lo que realmente me dolía era saber que todos convencían a Lúa de que estuviese con ellos. No podía luchar contra todos ellos porque, aparte de que ellos se llevaban mejor con ella, todos vivían en ciudades, por lo que conocían mejor que yo todo lo que allí vivían. Lúa siempre vivió en Ourense y su vida era muy distinta de la mía. Su vida estaba hecha de muchas cosas de las que yo ni tan siquiera había oído hablar. Además, a mí me daba vergüenza que estuviese mejor vestida que yo, que llevase vestidos mucho más bonitos y nuevos que los míos, que los que yo tenía que llevar, que eran tan viejos y estaban tan usados que casi no abrigaban del frío del invierno. Los demás niños de las ciudades también estaban muy bien vestidos siempre y a mí incluso me daba la impresión de que todos ellos se alejaban de mí porque creían que yo tenía enfermedades que ellos podían coger si trataban conmigo. Son recuerdos muy dolorosos de los que no me gusta hablar, pero también es bueno que los libere. Llevan mucho tiempo encerrados en mi interior.
Y no sé por qué no me centro y hablo de lo que he vivido este fin de semana, que es mucho más hermoso que todo esto que estoy contando. Lo único que siento son ganas de escribir y de escribir sin acordarme de nada futuro, de nada que tenga que venir en el futuro. Sé que debería dejar de escribir ya porque he de hacer la cena y la comida para mañana, pero no quiero dejar de escribir. Ahora ya no.
Mi madre también me habló de todos esos momentos que compartí con mi abuela, de la primera vez que yo hablé delante de ellas y de todas esas ocasiones en las que les demostré que era mucho más inteligente que muchos de los niños de la aldea juntos. No estoy siendo vanidosa. Sólo estoy diciendo la verdad. Yo era tan inteligente que casi no necesité muchas lecciones en la escuela para aprender todo eso que los demás niños no aprendieron en años. Entendía las cosas enseguida, sin que tuviesen que explicármelas más de una vez. Aprendí a leer y a escribir enseguida. Con tres años, ya leía libros que leían los demás niños con diez años. Mi madre no quería que nadie supiese que yo era tan inteligente porque, en la aldeíña, enseguida podían creer que yo tenía algún poder especial y, de hecho, por la forma y color de mis ojos, ya creían que yo no era una Niña normal porque nací con los ojos medio abiertos, siempre los tuve muy negrísimos y profundos y sobre todo expresivos... Además, mi manera de hablar fue siempre muy clara, muy precisa, muy profunda y lógica para ser una niña tan pequeña.
Alguna vez haré una narración larguiña de todos estos recuerdos de los que nunca le he hablado a nadie; pero ahora me toca hablar de lo que he vivido estos días.
Mi madre me dijo que celebraríamos mi cumpleaños todos juntos en la aldeíña y que, por la noche, tocaríamos música, haríamos una fiesta... Yo no había invitado a ninguna de mis amigas porque tenía planificado celebrar mi cumpleaños con ellas el fin de semana que viene, ya que muchas me dijeron que este fin de semana no podían quedar conmigo. Yo las creí, pero no imaginaba que todas me habían dicho que no podían quedar conmigo porque precisamente ya habían quedado conmigo sin yo saberlo. Silvia fue quien lo preparó todo con la ayuda de Uxía, pero fue Silvia quien lo organizó todo porque tiene mucha confianza con mi madre, o mucha más que las demás.
Hacia las siete de la tarde, oí que llamaban a la puerta de mi casa. Mi madre me pidió que me quedase en casa organizando unos armarios que tenía llenos de ropa antigua. Nos hallábamos en esa tarea cuando llamaron a la puerta. Mi madre fue a abrir y me pidió que la esperase, que enseguida volvía, que estaba segura de que sería Damián; pero enseguida regresó y me pidió que la acompañase. Yo no le pregunté nada porque pensaba también que mi tío necesitaría alguna cosiña, pero lo que no imaginaba era que, cuando saliese de la habitación en la que estaba, me encontraría con todas las componentes de Iauga esperándome en la cocina de mi casa. Cuando me vieron llegar, comenzaron a cantarme “Parabéns, parabéns!” Tocando la gaita una, la pandereta otra... Yo no pude evitar emocionarme muchísimo y me quedé profundamente asombrada, sin saber qué decir. En cuanto acabaron de tocar y cantar la canción, Uxía se acercó a mí, me cogió del brazo y me arrastró afuera de la casa, donde ya estaban también cantándome el “parabéns” muchos compañeros del partido y también otros amigos que tengo por Ourense. Cuando vi en la aldeíña a tanta gente reunida sólo porque era mi cumpleaños, me eché a reír y a llorar a la vez. Sentí que todo mi cuerpo se llenaba de felicidad y de orgullo. Me sentí tan feliz que no me acordé de nada en ese momento. Lo único que pensé en mitad de tanta felicidad fue que era el primer cumpleaños que vivía sin Artemisa después de muchos años compartiendo con ella ese día tan especial y que ella sólo me había felicitado enviándome un mensaje de voz por whatsapp; pero ese pensamiento no quebró la hermosa alegría que me henchía toda el alma. Enseguida me centré en la gente que me rodeaba, en la gente a la que yo sí le importaba, estaba conmigo y me demostraba que me quería de verdad, que me quiere de verdad. Yo jamás imaginé que podría tener tantos amigos, nunca, ni cuando era niña ni cuando ya crecí lo suficiente para ser consciente de lo que vale una amistad, nunca. Yo siempre fui muy solitaria, siempre prefería estar sola, pero, desde que vivo en Ourense, me siento mucho mejor cuando comparto mis momentos con las personas que si me pueden entender bien. Creo que ya pasé muchos años en vuelta por la soledad más profunda e hiriente, esa soledad que no escoges y que llena tu vida sin Que nunca la llamases.
Fue una fiesta hermosísima. Recibí muchísimos regalos entre libros, discos de música, ropa e incluso velas e incienso, pero el que más me sorprendió fue el que me hicieron mi madre y Uxía, que se pusieron de acuerdo para hacerme juntas ese regalo. Me regalaron un viaje a Milán! Mi madre nunca ha salido de Galicia (y, por supuesto, de España tampoco), excepto cuando me fue a buscar a Barcelona, haciendo ese viaje tan aterrador que tanto daño le hizo, ya no sólo por encontrarse en un lugar demasiado grande e incomprensible para ella, sino porque regresó sin mí, con el corazón totalmente destruido y el alma llena de desaliento, desesperación y tristeza.
No obstante, el regalo más bonito fue la sorpresa que todos me dieron. Creo que hacía mucho tiempo que no me sentía tan y tan feliz. Sí que vivo momentos en los que me siento llena, en los que un detalle pequeñino me hace sentir dichosa y agradecida; pero la alegría de ayer no tenía límites. Se esparcía por todo mi cuerpo, me hacía cantar, bailar, reír y tocar música con una alegría infinita. Cuando miro las fotos y veo los vídeos que hicimos ayer, me parece que estoy sumergiéndome en las imágenes de un sueño. Cuánto nos brillaban los ojos a todos, qué hermosas quedaron todas las canciones que tocamos, cantamos y bailamos. Y, con Uxía, he de confesar que viví momentos que no sé describir, en los que nos reímos y casi lloramos a la vez las dos. Ella también estaba muy feliz. Cuando ya la fiesta terminó, me confesó que nunca había sido tan feliz, que nunca había estado tan bien con nadie y que nunca se lo había pasado tan bien en una fiesta. Uxía es una mujer muy especial que tiene el alma llena de sueños, de esperanza, de deseos hermosos que le llenan el corazón de ilusión. Yo creía que ella ya había vivido momentos tan bonitos con otras personas, pero me dijo que nunca nadie le había hecho sentir tan bien y feliz como lo hago yo con tanta sencillez, que conmigo se siente como no se sintió nunca con nadie...
Creo que es necesario que hable de cómo fueron las cosiñas con Uxía para que esos recuerdos no se pierdan en el olvido. En realidad, no sé en qué momento ambas nos dimos cuenta de que ya no podíamos seguir fingiendo que no conocíamos lo que pasaba. Sé que fue una tarde en la que estábamos ensayando. Primeramente, hubo una tarde de miércoles (el miércoles de la semana en la que Artemisa se marchó) en la que ensayamos una canción que parecía más bien una declaración de intenciones, pero ninguna de las dos hizo nunca referencia a ese momento. Al día siguiente, el jueves de esa misma semana, estábamos ensayando otra vez las dos esperando a que viniesen las demás cuando, de súbito, Uxía se acercó a mí y me dijo: “¿qué vamos a hacer, Agnes? Tenemos que hablar, ¿no crees?” Yo no le dije nada, permanecí mirándola intrigada durante un tiempo cortiño hasta que al final le dije: “creo que no es preciso que digamos nada, Uxía”. Ella me preguntó si estaba asustada y yo le contesté que, más bien, era inseguridad lo que sentía. Ella me confesó que su intención no era pedirme que saliese con ella si hacía tan poquiño tiempo que Artemisa me había dejado, pero que quería que yo supiese que yo le gustaba mucho, que estaba loquiña por mí y que no podía callar más. Me dijo que, si ella supiese que yo no sentía nada por ella, si estuviese totalmente segura de que ella me resultaba indiferente, no me habría dicho nada porque no es la primera vez que se fija en alguien que no siente nada por ella, pero que sabía que entre nosotras había algo muy bonito y que no quería dejarlo escapar, que no quería ignorar lo que nos ocurría. Le di la razón, pero también fui muy sincera con ella y le dije que de momento yo no quería tener otra relación, que (así mismo se lo dije) quería vivir intensamente la vida sin tener compromisos, que ella a mí sí me gustaba mucho y que no quería perderla, que para mí ella era muy importante y que la quería cada vez más, que teníamos una relación hermosa que no quería que se estropease nunca. Hablo en pasado porque así lo requiere la conversación, pero todos esos sentimientos de los que hablábamos todavía siguen vivos en el presente y cada vez tienen más fuerza. Ella me pidió que, después del ensayo, fuésemos juntas a su casa, que quería invitarme a cenar. Evidentemente, yo sabía lo que había más allá de esa cena. Podría haberle dicho que era demasiado pronto para cenar juntas, que al día siguiente teníamos que madrugar las dos (sobre todo yo) y que lo mejor era que quedásemos otro día, pero, sinceramente, no quise, no quise porque me apetecía muchísimo estar con ella, experimentar con ella, ser libre por unos momentos y olvidar que la persona que más me importaba en la vida me había dejado porque yo era demasiado feliz para que ella pudiese soportarlo. Quería olvidar que Artemisa me había dejado porque tenía celos de todo lo que componía mi vida y porque me tenía una envidia horrible que no sabía gestionar; pero sobre todo me apetecía compartir con Uxía esos momentos tan íntimos porque ella me gusta mucho, tanto que soy capaz de perder la noción de mi alrededor si ella me abraza o me acaricia. Creo que no fui injusta con nadie aceptando la invitación de Uxía y que no tengo que rendirle cuentas a nadie porque, en un principio y también en un final, yo ya era una mujer libre, no estaba con nadie.
Así pues, fuimos a su casa después del ensayo y nos lo pasamos tan bien que todavía me cuesta creer que podamos estar tan bien conociéndonos desde hace tan poquiño tiempo. Bueno, en realidad nos conocemos desde hace un año, casi, y hemos vivido juntas momentos muy bonitos que ya nos estaban uniendo sin saberlo ninguna de las dos.
Cenamos muy a gusto, hablando de todo lo que se nos ocurría, de cualquier cosa, riéndonos mucho, escuchando la música que a las dos nos gusta, riéndonos sobre todo, porque con ella es que me río hasta llorar de risa, hasta dolerme muchísimo el estómago, hasta coger agujetas. No sé por qué todo nos hace tanta gracia cuando estamos juntas, pero con Lúa también me ocurría, que nos reíamos por cualquier tontería, por muy pequeñina que fuese, y la risa con ella era tan sencilla, tan bonita... Con Uxía me pasa igual. Y, realmente, no sé cómo fue todo porque hubo momentos en los que no hablamos, en los que sólo nos mirábamos y nos sonreíamos. Sé que, después de cenar, ella me propuso bailar un poco (a ella le encanta bailar y lo hace tan bien, tan hermosamente...) y yo acepté porque no había nada que me apeteciese más. Es muy divertido bailar con ella porque ambas tenemos mucha imaginación y podemos transformar pasos de toda la vida en pasos nuevos y llenos de gracia. Fue así como ella se atrevió a besarme. Sinceramente, yo tenía mucha vergüenza y no me habría atrevido a hacerlo. Fue ella, que parece que es mucho más valiente y atrevida que yo, y entonces desahogamos toda esa pasión que teníamos encerrada en nuestro cuerpo, yo desde hacía casi un mes y ella... ni idea, no sé cuánto tiempo lleva fijándose en mí, pero me aseguró que yo le gustaba desde hacía muchos meses.
Y no voy a hablar más de esos momentos porque creo que no es preciso. Sí dormí en mi casa porque todavía no me atrevo a compartir noches con ella. Sí, sé que hemos compartido momentos muy íntimos e importantes, pero las dos sabemos dónde están los límites y también sabemos que debemos ir despaciño, sin prisas, para que las cosas salgan bien. No obstante, yo no sé si estoy enamorada de ella. No siento por ella lo que sentía por Lúa y por Artemisa y Uxía lo sabe. Me da miedo que ella se pueda enamorar locamente de mí. No sé si quiero que eso pase. Más bien, me gustaría que fuésemos siempre esto que somos ahora, amigas íntimas y... sí, algo más, pero ya está, no quiero que lo nuestro coja tanta fuerza; mas mi madre está muy ilusionada con la relación que mantengo con Uxía. Incluso iremos las tres juntas de viaje. Me dice que Uxía le gusta mucho para mí, que en muchas cosiñas le recuerda a Lúa y que tiene una vitalidad hermosísima que a mí me va muy bien, que sabe que las dos congeniamos mucho y que le gusta mucho vernos juntas; pero conoce lo que yo siento, aunque esta mañana me confesó (en un momento en el que Uxía no estaba con nosotras) que se daba cuenta de que Uxía estaba comenzando a enamorarse verdaderamente de mí, que se lo veía en el modo como ella me miraba y me hablaba, que ella detecta enseguida esas cosas y que sabe que Uxía siente algo muy intenso por mí. Me preguntó si yo estaba segura de que no me había enamorado de ella y le dije que sí lo estaba, que sé perfectamente lo que siento y quiero... pero tampoco quiero cerrarme a nada, sinceramente. Ahora no quiero perder a nadie más, no quiero. Me dolería mucho perder a Uxía. Sé que no voy a perderla, pero, igualmente, prefiero ir despaciño con ella.

Y creo que eso es todo por hoy. ¡Se me ha hecho muy tarde!  

miércoles, 23 de octubre de 2019

DIARIO DE AGNES: LUNS, 21 DE OUTUBRO DE 2019


Luns, 21 de outubro de 2019

Hai unha semana, a miña vida mudou inesperadamente, tanto que aínda me custa concentrarme no que vivo e entender o que pasa. A miña vida segue o seu curso polos días, días cheos de beizóns e bos momentos que me fan ser feliz; mais as noites son escuras e a señardade as inza violentamente. Paréceme que a escuridade da noite é moito máis profunda e que estou máis soa que nunca. Non obstante, mantéñome forte e estábel malia toda a tristura que me persegue. A pesar de ser tan feliz, podo vivir momentos moi tristes que me fan chorar fondamente durante máis dunha hora e iso foi o que me ocorreu bastantes veces a semana pasada.

Artemisa cortou comigo e marchou o luns pasado. Regresou a Manresa, xunta a súa irmá, e deixoume unha carta chea de explicacións lóxicas e comprensíbeis. Hai tempo que eu tamén penso como ela pensa, aínda que eu cría que poderiamos superar esta crise; pero unha gran parte da miña ialma avisábame de que a nosa relación estaba chegando á súa fin. O que me custa aceptar non é que Artemisa preferise marchar antes que tentar arranxar as cousas. O que me custa aceptar é que as cousas non saísen ben. Cústame aceptar que Artemisa e máis eu non puidésemos ser felices xuntas en Ourense. Era o meu soño. É certo que había tempo que Artemisa e máis eu non partillabamos practicamente nada e que parecía que levásemos vidas diferentes, pero eu nunca deixei de querela e sempre confiei en que poderiamos ser felices para sempre eiquí. Non obstante, sempre fun consciente de que Artemisa non estaba ben en Ourense. Sempre a notaba lonxe de min, da miña vida. Non gozabamos practicamente de ren xuntas e, cando estaba comigo, non deixaba de falar de todo o que tiña cando viviamos en Barcelona. Parecía coma se a ela non lle importase que eu non estivese ben alí. Mesmo me chegou a dicir que eu tiña un traballo moito mellor có que teño agora e que estaba moito máis tranquila, pero non sei en que se basea para dicir todo iso. Non é nada certo. Cando eu vivía en Barcelona, tiña que madrugar moitísimo todos os días para ir ao choio, traballaba durante sete horas sen o menor ronsel de ganas e, por riba, a nosa casa estaba a máis de dúas horas do choio. Ela ía camiñando ao instituto no que traballaba, tiña compañeiros marabillosos cos que se levaba xenial e todos alí a querían moito, ao contrario do que a min me ocorría na oficina na que traballaba. Tamén é certo que a min non me apetecía falar con ninguén porque non estaba a gusto alí. Sentíame fóra de lugar e, a maiores, estaba enferma. Estaba moi doente e non tiña ánimo para vivir. Si tiñamos moitas cousas boas, pero aquela era a súa vida. Eu tentei que tamén fose a miña vida, pero animicamente non podía con todo iso. Non aturaba o ruído dos coches, a cantidade de xente que sempre había por todas partes... A miña contorna aféctame moito ao ánimo. Se non estás ben animicamente, é imposíbel que poidas estar ben cos demais. Alí, eu non era eu; mais a Artemisa non lle importaba iso. Unha parella son dúas persoas e é preciso que ambas as dúas estean ben para poderen ser felices. Eu cría que Artemisa estaba ben eiquí. Si, logo souben que non, que era moi infeliz, que non lle gustaba vivir eiquí, que odiaba o traballo na cafetaría, que non lle acaían ben as miñas amigas, que botaba moitísimo en falla ás amigas que tiña en Barcelona (as que non lle preguntaron nin unha vez como estaba cando vivía eiquí) e á súa irmá... pero, ao principio, nos primeiros meses de estarmos xuntas eiquí, ela estaba ben, parecía feliz. Se tan infeliz era, non entendo por que o deixou todo por min. Eu cría que a ela lle gustaba estar eiquí. Iso foi o que me fixo crer cando volvemos, cando comezamos a estar xuntas de novo. Foi mentira todo, daquela? Que sentido tiña quererme recuperar se logo eiquí non estaría ben? Seica ela pensase que me podería convencer de que volvésemos xuntas a Barcelona; pero, ao ver que iso xamais sería posíbel, xa deixou de enganarme e de finxir. Dóeme tanto que me teña enganado desta maneira que non o podo entender. Non obstante, eu non lle gardo rancor por ren. Sigo queréndoa moitísimo. Mesmo, o mércores pasado, chameina por teléfono á noite e pregunteille se de verdade o noso non se podía arranxar, se non había ningunha posibilidade de podermos volver. A súa resposta foi: “namentres ningunha das dúas mude de actitude...” Ela sabe perfectamente que eu non podo ser feliz fóra de Galiza. Síntoo, pero non o podo evitar. Non depende de min. Eu estou feita desta terra, coa ialma desta terra. A miña ialma ten o alento deste lugar; emporiso, podo entender perfectamente que Artemisa non sexa feliz noutro lugar que non sexa preto da vida que ela construíu alí en Barcelona. Non obstante, non podo evitar pensar que todo iso que a ela lle fai feliz son cousas materiais. Ela non ten ningún vencello anímico con Cataluña. Non estou a dicir que as súas razóns para marchar teñan menos valor cás que eu teño para quedar eiquí. Xamais se me ocorrería pensar iso. Cústame expresarme porque este tema me fai estar moi tristeiriña. O que quero dicir é que eu pensaba que o amor sería máis forte que todo iso que ela tiña en Barcelona e que, como ela non ten ese vencello tan forte con esa terra, poderiamos ser felices eiquí porque estamos xuntas, porque estabamos xuntas, pero non pode ser. Non me abonda con saber que ela tiña celos de Lúa e de todas as cousas que compoñen a miña vida. Non me abonda porque penso que poderiamos ter loitado xuntas contra eses sentimentos e sermos fortes, saírmos máis fortes desa batalla. Non puidemos loitar. Rendémonos moi pronto. Eu cría que o noso amor era tan forte que podería vencer calquera mala emoción que se quixese interpoñer entre nós, pero non foi así. Eu non podo escoller entre Artemisa e Galiza, non podo. Ambas as dúas son igual de importantes para min. Non podo escoller. Non estaría sendo sincera se escollese. Eu cría que o que máis lle importaba a Artemisa era que estabamos xuntas, independentemente do lugar no que vivísemos, pero non foi así. Que ilusa fun. Síntome traizoada pola miña propia vida, polos meus sentimentos, por todo. Sei que a traizón non é iso, pero é o que sinto. Non estou enfadada con ninguén nin tampouco decepcionada con Artemisa. Seica estea decepcionada comigo mesma por non darme de conta a tempo do que estaba a ocorrer, por crer que simplemente era unha mala época, por non ser consciente de que o noso mundo estaba a se derrubar. Agora xa é demasiado tarde para tentar reconstruír unhas ruínas que o tempo xa virou en po. Sei perfectamente que cada unha ha de facer a súa vida lembrando o bonita que foi a nosa relación, pero sempre mirando para adiante. Eu podo ser feliz, moi feliz, en Ourense, en Galiza. Artemisa tamén ten dereito a ser feliz no lugar que ela escolla. Eu son a menos indicada para pedirlle que ignore o seu desexo de vivir en algures. Nunca o faría. O noso non puido ser eiquí. Seica na vida non se poida ter todo, pero eu quéroa, de verdade que a quero; mais tamén sei que esta dor se acougará co paso do tempo. Non obstante, sempre me custou moitísimo aceptar as perdas. Non me gustan as perdas. Non me gusta perder a alguén que quero. Cada vez que penso en Artemisa, sinto que algo me racha a ialma. É coma un frío punxente que me percorre o peito e me fa ter ganas de chorar, moitas ganas de chorar. Chorei moito por ela estes días e hei de confesar que estou escribindo todo isto namentres choro profundamente.

O martes pasado, foi o cabodano de Lúa. Fomos á súa tumba e entregámoslle flores, cantámoslle cancións e dedicámoslle verbas preciosas que nos saíron do máis profundo da nosa ialma. Eu case non podía falar cando chegou a miña quenda de palabra. Entre bágoas, díxenlle que, como as estrelas que na noite seguen brillando malia apagárense hai anos, ela sempre brillaría nas nosas vidas. Díxenlle que nunca podería deixar de querela, que para min sempre sería unha das persoas máis importantes da miña vida. Aprendeume o sentido do amor, da lealdade, da vida mesma. Aprendeume a seguir loitando malia faltarnos o alento, a continuar camiñando malia tremernos todo o corpo. E sei que ela está eiquí entre nós, sobre todo agora, cando se abren as portas do Alén e as ialmas poden viaxar entre os mundos. Agora que chega Samaín, sinto que hai máis ánimas que nunca ao meu redor. De feito, dende que regresei a Galiza, o meu sentido está máis esperto que nunca. Sen ir máis lonxe, esta mañá, na cafetaría, vin sentada á miña avoa nunha mesa. Sorriume e logo a súa presencia incorpórea esvaeceuse. Non teño medo. Non me pon medo que aparezan perante miña esas ánimas que tanto me queren, que aínda seguen vivindo no meu corazón. O que sinto é impotencia por non poder case falar con elas. Sei que o poderei facer a semana vindeira, cando sexa realmente a noite de Samaín; pero, para min, Samaín xa se sente no ar. Ademais, hai ben días que chove en Galiza. O ambiente está frío, vai vento, chove moito, moitísimo. Cando Artemisa marchou, ese mesmo día choveu a cachón, coma se Galiza quixese chorar pola marcha de Artemisa e, dende aquela, non deixa de chover. Amo a choiva, sobre todo a de eiquí. Todo se volve máis romántico, máis íntimo, máis fermoso cando chove. Ourense é moito máis bonita baixo a choiva. Reláxame moitísimo camiñar baixo o paraugas ouvindo como a choiva cae ao meu redor e, amais, a choiva fai que voen fóra de nós as nosas emocións máis profundas. A choiva inspira, inspira moito. Por certo, a Artemisa desanimábaa moito que chovese.

O martes pasado, cando lle falei a Lúa a través da distancia que nos separa, esa distancia tan increbantábel, saíume de dentro unha tristura tan fonda que case non me permitía respirar. Chorei moito, como había tempo que non choraba. Sentía que me estaba a desfacer de todas esas tensións que tentaron apagar a luz da miña vida. Nese momento, si choraba por Lúa. Sobre todo choraba por ela, pero tamén choraba por Artemisa, por saber que non puideramos vencer esas dificultades que nos impediron ser felices eiquí. Choraba de tristura, pero tamén de frustración, de impotencia, de desalento, de rabia. Chorei e chorei dándome igual todo, sen importarme quen houbese ao meu redor. Sentei ao carón da tumba de Lúa, baixo o carballo que a protexe do sol, do vento, da choiva, e chorei todo iso que levaba sen chorar dende había meses. Precisábao, moitísimo. Ás veces, a mellor menciña é o pranto. Sei que miña nai estivo ao meu lado durante todos eses momentos, que me acariñou docemente coas súas mans, que foi ela quen me limpou as bágoas que esvaraban polas miñas meixelas. Sei tamén que Uxía estivo sentada tamén xunta min, colléndome das mans, dicíndome palabras de alento; pero eu só me centrei no meu pranto para desfacelo, para botalo fóra de min ata que non quedase ren del na miña ialma. Non sei canto tempo estiven chorando. Só sei que, cando erguín a cabeza e mirei ao meu redor, xa caera o solpor. Xa non había raiolas de sol alumeando a Terra. As montañas estaban cubertas de ouro. Había algo no ceo que invitaba á quietude, ao silencio, mesmo á tristura. Sentía latexar no meu peito os rescaldos dese pranto que tanto me axitara a ialma, pero estaba acougada, aínda que moi tristeiriña. Estaba tan tristeiriña que me custaba falar. Voltamos á casa da miña nai en silencio, sen dicirnos ren, pero collidas as tres do brazo. Uxía agardou a que eu me encontrase mellor para levarme de regreso a Ourense. Ao día seguinte, tería que estar na cafetaría ás seis. Ese día marchara moi cedo de alí e deixara a Dana ao seu coidado. Confío cada vez máis nela, pero, nese momento, custábame lembrar da cafetaría.

Foi unha tarde moi triste. Dende aquela, síntome distinta. Estou moi sensíbel, pero hei de recoñecer que tamén me sinto esperanzada e non me sinto para nada soa. Uxía e máis eu estamos cada vez máis unidas. Ela non me deixou soa en ningún momento. Está sempre pendente de min, falándome polo whatsapp, chamándome á noite, quedando comigo cando podemos ambas as dúas... Mesmo esta fin de semana veu á aldeíña o sábado comigo e estivemos alí xuntas ata o domingo á mañá. Non tiña planificado quedar durmir na miña casa, pero a miña nai invitouna. Á miña nai acáelle moi ben Uxía e compréndoo porque é moi boa muller, moi atenta e agarimosa.

Paseamos xuntas pola beiriña do río cando puidemos porque estivo chovendo practicamente toda a fin de semana. Apenas deixaba de chover, saíamos da casa e paseabamos polo bosque case sen dicirnos ren. É curioso que con ela me sinta tan a gusto sen falar. Os silencios que mantemos protéxennos, mesmo nos unen, e sei que nos comunicamos tamén a través do silencio. É sinxelo saber que pensa a outra e cada vez cústanos menos adiviñar o que vai dicir a outra. Non sei como é posíbel que me estea a ocorrer isto. Á miña nai díxenlle que non estaba namorada de Uxía e é certo, non estou namorada dela, pero si me gusta, gústame moito, aínda que de momento non quero chegar máis lonxe con ela, no sentido de que non quero iniciar unha relación con ela. Á miña nai díxenlle que si me gustaba, que era moi divertida, agarimosa, intelixente, sensíbel... e, daquela, a miña nai interrompeume e díxome: “falas coma unha namorada porque só dis cousas boas dela”. E púxenme vermella. Non sei se namorarei dela, pero si me sinto moi a gusto cando estou con ela e esquezo de todo cando estamos xuntas. Rimos moito e faime esquecer da tristura, dos problemiñas que poida ter... e, sinceramente, aínda que me dea vergonza recoñecelo, tamén de Artemisa. Cando máis me doe recordala é á noite, cando teño que ir durmir sen ela. Bótoa en falla porque coido que as noites eran os momentos máis bonitos que viviamos. Era cando nos reencontrabamos, cando nos entregabamos a unha á outra sen importarnos ren. Había dozura e moito amor nas nosas caricias, nos nosos bicos, nas verbas que nos dedicabamos. Había amor, que é o que máis importa. Cando durmiamos, estabamos moi xuntas, sempre estabamos en contacto. Ela dábame a man na metade da noite, buscábame e apertábame contra ela, con moito agarimo, con moita tenrura. Gustábame ouvila respirar, soñar. Gustábame acariñala suavemente namentres durmía entre os meus brazos. Gustábame sentir que ela me acariñaba crendo que eu durmía. Eran momentos moi íntimos que só eran nosos, nos que non se metía ren máis. Eramos ela e máis eu sen nada máis, sen ninguén máis. Na vixilia, xa aparecían todos os problemas que ela atopaba na nosa vida.

E sobre todo choro por iso, porque sei que, no fondo de todo, nos amamos, amabámonos de verdade, e sei que aínda nos queremos, pero ese amor está soterrado baixo unha morea de problemas aos que eu non lle atopo sentido. Sei que os poderiamos desfacer se o tentásemos, pero Artemisa non o quere facer. E que mágoa, de verdade, que mágoa. Canto me fai chorar saber iso. Sei que ela está ben. Está a traballar no herbario da súa irmá. Sei que coñeceu a moitas mulleres que cren coma ela, que mesmo xa celebrou algún ritual con elas. Sei todo iso porque o vin no seu Instagram, non porque ela mo contase. Eu sei que ela tamén coñece detalles do que fago porque tamén lle dá a “gústame” ás miñas publicacións. Amais, paseille un vídeo dunha canción que ensaiamos o outro día e ela pasoume outro vídeo no que saía tocando coa guitarra e cantando unha canción de Wendy rule. Gustoume moito vela cantar desa maneira. Brillábanlle os ollos dun xeito moi especial que había moito tempo que non vía no seu ollar. Sorría e estaba concentrada coma se con esa canción quixese invocar á Deusa. Entón souben que voltara por completo a si mesma, non en si mesma, senón a si mesma, á Artemisa que era antes de murcharse eiquí en Ourense xunta min, e alégrome por ela de verdade, sen rancor, sen tristura. Alégrome de verdade, de todo corazón. O que me doe é saber que eu non lle puiden dar todo iso que ela agardaba de min, pero ren máis.

E sei que Uxía é unha beizón que me deu a miña terra. Antes levabámonos moi ben, pero agora todo está a se intensificar moito e gústame, aínda que tamén me asusta. Non sei por que, pero asústame que a nosa confianza estea a medrar tanto. Esta mañá, ela tróuxome un ramo de flores violetas, moi bonitas, cunha tarxetiña na que poñía: “os seres fermosos só merecen estar rodeados de beleza” e púxenme vermella. Lin esa tarxetiña e acariñei as flores moitas veces hoxe. Díxenlle que había moito tempo que ninguén me agasallaba flores, se é que alguén algunha vez o fixo. Eu non o lembro, sinceramente. Amais, xa hai plena confianza entre nós. Vivimos momentos moi intensos dos que non vou falar eiquí por respecto a ela. Hai algo forte entre nós, pero ambas as dúas sabemos que, formalmente, habemos de ir amodiño, aínda que fisicamente fagamos outra cousiña...

E coido que por hoxe xa hai abondo.

Traducción:


Lunes, 21 de octubre de 2019

Hace una semana, mi vida cambió inesperadamente, tanto que todavía me cuesta concentrarme en lo que vivo y entender lo que pasa. Mi vida sigue su curso por los días, días llenos de bendiciones y buenos momentos que me hacen ser feliz; mas las noches son oscuras y la soledad las anega violentamente. Me parece que la oscuridad de la noche es mucho más profunda y que estoy más sola que nunca. No obstante, me mantengo fuerte y estable pese a toda la tristeza que me persigue. A pesar de ser tan feliz, puedo vivir momentos muy tristes que me hacen llorar hondamente durante más de una hora y eso fue lo que me ocurrió bastantes veces la semana pasada.

Artemisa cortó conmigo y se marchó el lunes pasado. Regresó a Manresa, junto a su hermana, y me dejó una carta llena de explicaciones lógicas y comprensibles. Hace tiempo que yo también pienso como ella piensa, aunque yo creía que podríamos superar esta crisis; pero una gran parte de mi alma me avisaba de que nuestra relación estaba llegando a su fin. Lo que me cuesta aceptar no es que Artemisa prefiriese marcharse antes que intentar arreglar las cosas. Lo que me cuesta aceptar es que las cosas no hayan salido bien. Me cuesta aceptar que Artemisa y yo no hayamos podido ser felices en Ourense. Era mi sueño. Es cierto que hacía tiempo que Artemisa y yo no compartíamos prácticamente nada y que parecía que llevásemos vidas diferentes, pero yo nunca dejé de quererla y siempre confié en que podríamos ser felices para siempre aquí. No obstante, siempre he sido consciente de que Artemisa no estaba bien en Ourense. Siempre la notaba lejos de mí, de mi vida. No disfrutábamos prácticamente de nada juntas y, cuando estaba conmigo, no dejaba de hablar de todo lo que tenía cuando vivíamos en Barcelona. Parecía como si a ella no le importase que yo no estuviese bien allí. Incluso llegó a decirme que yo tenía un trabajo mucho mejor que el que tengo ahora y que estaba mucho más tranquila, pero no sé en qué se basa para decir todo eso. No es nada cierto. Cuando yo vivía en Barcelona, tenía que madrugar muchísimo todos los días para ir al trabajo, trabajaba durante siete horas sin el menor rastro de ganas y, encima, nuestra casa estaba a más de dos horas del trabajo. Ella iba caminando al instituto en el que trabajaba, tenía compañeros maravillosos con los que se llevaba genial y todos allí la querían mucho, al contrario de lo que a mí me ocurría en la oficina en la que trabajaba. También es cierto que a mí no me apetecía hablar con nadie porque no estaba a gusto allí. Me sentía fuera de lugar y, aparte, estaba enferma. Estaba muy enferma y no tenía ánimo para vivir. Sí teníamos muchas cosas buenas, pero aquélla era su vida. Yo intenté que también fuese mi vida, pero anímicamente no podía con todo eso. No soportaba el ruido de los coches, la cantidad de gente que siempre había por todas partes... Mi entorno me afecta mucho al ánimo. Si no estás bien anímicamente, es imposible que puedas estar bien con los demás. Allí, yo no era yo; mas a Artemisa no le importaba eso. Una pareja son dos personas y es preciso que ambas estén bien para poder ser felices. Yo creía que Artemisa estaba bien aquí. Sí, luego supe que no, que era muy infeliz, que no le gustaba vivir aquí, que odiaba el trabajo en la cafetería, que no le caían bien mis amigas, que echaba mucho en falta a las amigas que tenía en Barcelona (las que no le preguntaron ni una vez cómo estaba cuando vivía aquí) y a su hermana... pero, al principio, en los primeros meses de estar juntas aquí, ella estaba bien, parecía feliz. Si tan infeliz era, no entiendo por qué lo dejó todo por mí. Yo creía que a ella le gustaba estar aquí. Eso fue lo que me hizo creer cuando volvimos, cuando comenzamos a estar juntas de nuevo. ¿Fue mentira todo, entonces? ¿Qué sentido tenía quererme recuperar si luego aquí no estaría bien? Quizás ella pensase que me podría convencer de que volviésemos juntas a Barcelona; pero, al ver que eso jamás sería posible, ya dejó de engañarme y de fingir. Me duele tanto que me haya engañado de esta manera que no puedo entenderlo. No obstante, yo no le guardo rencor por nada. Sigo queriéndola muchísimo. Incluso, el miércoles pasado, la llamé por teléfono por la noche y le pregunté si de veras lo nuestro no se podía arreglar, si no había ninguna posibilidad de poder volver. Su respuesta fue: “mientras ninguna de las dos cambie de actitud...” Ella sabe perfectamente que yo no puedo ser feliz fuera de Galiza. Lo siento, pero no puedo evitarlo. No depende de mí. Yo estoy hecha de esta tierra, con el alma de esta tierra. Mi alma tiene el aliento de este lugar; por eso, puedo entender perfectamente que Artemisa no sea feliz en otro lugar que no sea cerca de la vida que ella construyó allí en Barcelona. No obstante, no puedo evitar pensar que todo eso que a ella le hace feliz son cosas materiales. Ella no tiene ningún vínculo anímico con Cataluña. No estoy diciendo que sus razones para marcharse tengan menos valor que las que yo tengo para estar aquí. Jamás se me ocurriría pensar eso. Me cuesta expresarme porque este tema me hace estar muy tristiña. Lo que quiero decir es que yo pensaba que el amor sería más fuerte que todo eso que ella tenía en Barcelona y que, como ella no tiene ese vínculo tan fuerte con esa tierra, podríamos ser felices aquí porque estamos juntas, porque estábamos juntas, pero no puede ser. No me basta con saber que ella tenía celos de Lúa y de todas las cosas que componen mi vida. No me basta porque pienso que podríamos haber luchado juntas contra esos sentimientos y ser más fuertes, salir más fuertes de esa batalla. No pudimos luchar. Nos rendimos muy pronto. Yo creía que nuestro amor era tan fuerte que podría vencer cualquier mala emoción que quisiese interponerse entre nosotras, pero no fue así. Yo no puedo escoger entre Artemisa y Galiza, no puedo. Ambas son igual de importantes para mí. No puedo escoger. No estaría siendo sincera si escogiese. Yo creía que lo que más le importaba a Artemisa era que estábamos juntas, independientemente del lugar en el que viviésemos, pero no fue así. Qué ilusa he sido. Me siento traicionada por mi propia vida, por mis sentimientos, por todo. Sé que la traición no es eso, pero es lo que siento. No estoy enfadada con nadie ni tampoco decepcionada con Artemisa. Tal vez esté decepcionada conmigo misma por no darme cuenta a tiempo de lo que estaba ocurriendo, por creer que simplemente era una mala época, por no ser consciente de que nuestro mundo estaba derrumbándose. Ahora ya es demasiado tarde para intentar reconstruir unas ruinas que el tiempo ya devino en polvo. Sé perfectamente que cada una ha de hacer su vida recordando lo bonita que fue nuestra relación, pero siempre mirando para adelante. Yo puedo ser feliz, muy feliz, en Ourense, en Galiza. Artemisa también tiene derecho a ser feliz en el lugar que ella escoja. Yo soy la menos indicada para pedirle que ignore su deseo de vivir en donde sea. Nunca lo haría. Lo nuestro no pudo ser aquí. Quizás en la vida no se pueda tener todo, pero yo la quiero, de verdad que la quiero; mas también sé que este dolor se sosegará con el paso del tiempo. No obstante, siempre me costó muchísimo superar las pérdidas. No me gustan las pérdidas. No me gusta perder a alguien que quiero. Cada vez que pienso en Artemisa, siento que algo me rasga el alma. Es como un frío punzante que me recorre el cuerpo y me hace tener ganas de llorar, muchas ganas de llorar. Lloré mucho por ella estos días y he de confesar que estoy escribiendo todo esto mientras lloro profundamente.

El martes pasado, fue el aniversario de la muerte de Lúa. Fuimos a su tumba y le entregamos flores, le cantamos canciones y le dedicamos palabras preciosas que nos salieron de lo más profundo del alma. Yo casi no podía hablar cuando llegó mi turno de palabra. Entre lágrimas, le dije que, como las estrellas que en la noche siguen brillando a pesar de apagarse hace años, ella siempre brillaría en nuestras vidas. Le dije que nunca podría dejar de quererla, que para mí siempre sería una de las personas más importantes de mi vida. Me enseñó el sentido del amor, de la lealtad, de la vida misma. Me enseñó a seguir luchando a pesar de faltarnos el aliento, a continuar caminando pese a temblarnos todo el cuerpo. Y sé que ella está aquí entre nosotros, sobre todo ahora, cuando se abren las puertas del Más allá y las almas pueden viajar entre los mundos. Ahora que llega Samaín, siento que hay más ánimas que nunca a mi alrededor. De hecho, desde que regresé a Galiza, mi sentido está más despierto que nunca. Sin ir más lejos, esta mañana, en la cafetería, vi sentada a mi abuela en una mesa. Me sonrió y luego su presencia incorpórea se desvaneció. No tengo miedo. No me da miedo que aparezcan delante de mí esas ánimas que tanto me quieren, que aún siguen viviendo en mi corazón. Lo que siento es impotencia por no poder casi hablar con ellas. Sé que podré hacerlo la semana que viene, cuando sea realmente la noche de Samaín; pero, para mí, Samaín ya se siente en el aire. Además, hace días que llueve en Galiza. El ambiente está frío, hace viento, llueve mucho, muchísimo. Cuando Artemisa se marchó, ese día llovió a cántaros, como si Galiza quisiese llorar por la marcha de Artemisa y, desde entonces, no deja de llover. Amo la lluvia, sobre todo la de aquí. Todo se vuelve más romántico, más íntimo, más hermoso cuando llueve. Ourense es mucho más bonita bajo la lluvia. Me relaja muchísimo caminar bajo el paraguas oyendo cómo la lluvia cae a mi alrededor y, además, la lluvia hace que vuelen fuera de nosotros nuestras emociones más profundas. La lluvia inspira, inspira mucho. Por cierto, a Artemisa la desanimaba mucho que lloviese.

El martes pasado, cuando le hablé a Lúa a través de la distancia que nos separa, esa distancia tan inquebrantable, me salió de dentro una tristeza tan honda que casi no me permitía respirar. Lloré mucho, como hacía tiempo que no lloraba. Sentía que estaba deshaciéndome de todas esas tensiones que intentaron apagar la luz de mi vida. En ese momento, sí lloraba por Lúa. Sobre todo. Lloraba por ella, pero también lloraba por Artemisa, por saber que no habíamos podido vencer esas dificultades que nos impidieron ser felices aquí. Lloraba de tristeza, pero también de frustración, de impotencia, de desaliento, de rabia. Lloré y lloré dándome igual todo, sin importarme quién hubiese a mi alrededor. Me senté cabe la tumba de Lúa, bajo el roble que la protege del sol, del viento, de la lluvia, y lloré todo eso que llevaba sin llorar desde hacía meses. Lo necesitaba, muchísimo. A veces, la mejor medicina es el llanto. Sé que mi madre estuvo a mi lado durante todos esos momentos, que me acarició dulcemente con sus manos, que fue ella quien me limpió las lágrimas que resbalaban por mis mejillas. Sé también que Uxía estuvo sentada también junto a mí, cogiéndome de las manos, diciéndome palabras de aliento; pero yo sólo me centré en mi llanto para deshacerlo, para echarlo fuera de mí hasta que no quedase nada de él en mi alma. No sé cuánto tiempo estuve llorando. Sólo sé que, cuando levanté la cabeza y miré a mi alrededor, ya había caído el ocaso. Ya no había rayos de sol iluminando la Tierra. Las montañas estaban cubiertas de oro. Había algo en el cielo que invitaba a la quietud, al silencio, incluso a la tristeza. Sentía latir en mi pecho los rescoldos de ese llanto que tanto me había agitado el alma, pero estaba sosegada, aunque muy tristiña. Estaba tan tristiña que me costaba hablar. Volvimos a la casa de mi madre en silencio, sin decirnos nada, pero cogidas las tres del brazo. Uxía esperó a que yo me encontrase mejor para llevarme de regreso a Ourense. Al día siguiente, tendría que estar en la cafetería a las seis. Ese día me había marchado muy temprano de allí y había dejado a Dana a su cuidado. Confío cada vez más en ella, pero, en ese momento, me costaba acordarme de la cafetería.

Fue una tarde muy triste. Desde entonces, me siento distinta. Estoy muy sensible, pero he de reconocer que también me siento esperanzada y no me siento para nada sola. Uxía y yo estamos cada vez más unidas. Ella no me ha dejado sola en ningún momento. Está siempre pendiente de mí, hablándome por whatsapp, llamándome por la noche, quedando conmigo cuando podemos las dos... Incluso este fin de semana ha venido a la aldeíña el sábado conmigo y estuvimos allí juntas hasta el domingo por la mañana. No tenía planificado quedarse a dormir en mi casa, pero mi madre la invitó. A mi madre le cae muy bien Uxía y lo entiendo porque es muy buena mujer, muy atenta y cariñosa.

Paseamos juntas por la orilliña del río cuando pudimos porque estuvo lloviendo prácticamente todo el fin de semana. En cuanto dejaba de llover, salíamos de la casa y paseábamos por el bosque sin decirnos nada. Es curioso que con ella me sienta tan a gusto sin hablar. Los silencios que mantenemos nos protegen, incluso nos unen, y sé que nos comunicamos también a través del silencio. Es sencillo saber qué piensa la otra y cada vez nos cuesta menos adivinar lo que va a decir la otra. No sé cómo es posible que me esté ocurriendo esto. A mi madre le dije que no estaba enamorada de Uxía y es cierto, no estoy enamorada de ella, pero sí me gusta, me gusta mucho, aunque de momento no quiero llegar más lejos con ella, en el sentido de que no quiero iniciar una relación con ella. A mi madre le dije que sí me gustaba, que era muy divertida, cariñosa, inteligente, sensible... y, entonces, mi madre me interrumpió y me dijo: “hablas como una enamorada porque sólo dices cosas buenas de ella”. Y me puse roja. No sé si me enamoraré de ella, pero sí me siento muy a gusto cuando estoy con ella y me olvido de todo cuando estamos juntas. Nos reímos mucho y me hace olvidar la tristeza, los problemiñas que pueda tener... y, sinceramente, aunque me dé vergüenza reconocerlo, también de Artemisa. Cuando más me duele recordarla es por la noche, cuando tengo que irme a dormir sin ella. La echo en falta porque creo que las noches eran los momentos más bonitos que vivíamos. Era cuando nos reencontrábamos, cuando nos entregábamos la una a la otra sin importarnos nada. Había dulzura y mucho amor en nuestras caricias, en nuestros besos, en las palabras que nos dedicábamos. Había amor, que es lo que más importa. Cuando dormíamos, estábamos muy juntas, siempre estábamos en contacto. Ella me daba la mano en mitad de la noche, me buscaba y me apretaba contra ella, con mucho cariño, con mucha ternura. Me gustaba oírla respirar, soñar. Me gustaba acariciarla suavemente mientras dormía entre mis brazos. Me gustaba sentir que ella me acariciaba creyendo que yo dormía. Eran momentos muy íntimos que sólo eran nuestros, en los que no se metía nadie más. Éramos ella y yo sin nada más, sin nadie más. En la vigilia, ya aparecían todos los problemas que ella encontraba en nuestra vida.

Y sobre todo lloro por eso, porque sé que, en el fondo de todo, nos amamos, nos amábamos de verdad, y sé que aún nos queremos, pero ese amor está enterrado bajo un montón de problemas a los que yo no le encuentro sentido. Sé que podríamos deshacerlos si lo intentásemos, pero Artemisa no quiere hacerlo. Y qué lástima, de verdad, qué lástima. Cuánto me hace llorar saber eso. Sé que ella está bien. Está trabajando en el herbolario de su hermana. Sé que ha conocido a muchas mujeres que creen como ella, que incluso ya ha celebrado algún ritual con ellas. Sé todo eso porque lo he visto en su Instagram, no porque ella me lo contase. Yo sé que ella también conoce detalles de lo que hago porque también le da a “me gusta” a mis publicaciones. Además, le pasé un vídeo de una canción que ensayamos el otro día y ella me pasó otro vídeo en el que salía tocando con la guitarra y cantando una canción de Wendy Rule. Me gustó mucho verla cantar de esa manera. Le brillaban los ojos de un modo muy especial que hacía mucho tiempo que no veía en su mirada. Sonreía y estaba concentrada como si con esa canción quisiese invocar a la Diosa. Entonces supe que había vuelto por completo a sí misma, no en sí misma, sino a sí misma, a la Artemisa que era antes de marchitarse aquí en Ourense junto a mí, y me alegro por ella de verdad, sin rencor, sin tristeza. Me alegro de verdad, de todo corazón. Lo que me duele es saber que yo no pude darle todo lo que ella esperaba de mí, pero nada más.

Y sé que Uxía es una bendición que me ha dado mi tierra. Antes nos llevábamos muy bien, pero ahora todo está intensificándose mucho y me gusta, aunque también me asusta. No sé por qué, pero me asusta que nuestra confianza esté creciendo tanto. Esta mañana, ella me trajo un ramo de flores violetas, muy bonitas, con una tarjetiña en la que ponía: “los seres hermosos sólo merecen estar rodeados de belleza” y me puse roja. He leído esa tarjetiña y he acariciado las flores muchas veces hoy. Le dije que hacía mucho tiempo que nadie me regalaba flores, si es que alguien alguna vez lo hizo. Yo no lo recuerdo, sinceramente. Además, ya hay plena confianza entre nosotras. Hemos vivido momentos muy intensos de los que no voy a hablar aquí por respeto a ella. Hay algo fuerte entre nosotras, pero ambas sabemos que, formalmente, tenemos que ir poquiño a poco, aunque físicamente hagamos otra cosiña...

Y creo que por hoy ya hay suficiente.