Domingo, 27 de
outubro de 2019
Onte foi o meu
aniversario. Xa teño 43 anos. Paréceme mentira. 43 anos. Onde están? A min
paréceme que o meu corpo non revela a idade que teño e moito menos a miña
ialma, a que aínda segue soñando e ilusionándose coma se estivese inxerida no
corpo dunha nena que non medrou aínda. Si son bastante madura para algunhas
cousas, pero a miña madurez non me chegou coa idade, pois eu lémbrome pensando
e sentindo sempre deste xeito Cando era cativa, xa pensaba coma penso agora.
Non hai diferenza entre a rapaza que fun e a muller que son agora porque sigo
pensando da mesma maneira verbo moitas das cousas da miña vida. Por exemplo,
sigo pensando igual verbo o meu futuro e a miña vida, sigo crendo as mesmas
cousas, sigo emocionándome polas mesmas cousas que me facían chorar cando era
cativa e, sobre todo, sigo vendo máis alá dun ollar, dun sorriso e dun aceno.
Tamén sigo ouvindo o que hai tras cada silencio e, aínda que o queira evitar,
ouzo o que a xente pensa e non di. Iso nunca mudará.
Mais a miña vida
está avanzando e non a podo deter. Algunha vez quixen morrer e estiven a piques
de tirarme a vida. Menos mal que nunca o conseguín, que sigo vivindo, que podo
seguir gozando das beizóns da vida. Que sorte tiven por non morrer. Menos mal
que non morrín. Sigo eiquí máis viva que nunca e gustaríame viaxar ao pasado
para poder falar con esa Agnes que non atopaba motivos para seguir vivindo e
dicirlle que non se rendese, que a súa vida se convertería no máis bonito do
mundo se tiña paciencia e se nunca deixaba de soñar. Tamén me gustaría falar
con esa adolescente á que pecharon nun hospital horríbel para poderlle dicir
que nunca deixase de ser forte e que sempre crese en si mesma, para arengala a
que nunca permitise que ninguén lle tirase a súa identidade nin rise dela;
pero, dalgunha maneira ou outra, ela xa sabía que pagaba a pena seguir vivindo
malia rodeala tanta miseria, tanta falla de amor, tanto odio e tanta soidade. Eu
sempre pensei que, algún día, conseguiría voltar á miña terra e ser eu mesma
coma sempre quixen ser eiquí. Os anos que vivira na miña terra, xunta a miña
xente, foran tan bonitos que foron sempre unha razón para seguir soñando, para
non renderme malia todo o dano que me fixeron. Moitas veces, cústame crer que
eu puidese aturar tanta xenreira e tanto odio. Como é posíbel que seguise respirando
sentindo tanta desesperación e logo de tratárenme tan mal como me trataron
todas esas persoas que había nese hospital no que estiven a piques de murcharme
para sempre? mais non me refiro só ás persoas que non me querían dende un
primeiro momento. Sobre todo penso nesas persoas que me prometeron que nunca me
deixarían soa e que despois me rexeitaron máis cruelmente do que o fixeron esas
que nunca me quixeron.
Xa non me doe
ningunha traizón. A estas alturas da miña vida, xa non sinto rancor nin
resentimento por ninguén. O único que sinto é vida no meu interior. Non hai
ningunha emoción negativa lixando a luz do meu corazón. Agora síntome brillar
máis que nunca. Cando falo cos demais, percibo que hai algo que nace de min e que
envolve ás persoas que me miran aos ollos e que me escoitan falar. Hai algo no
ar que nos protexe a todos e que mesmo tempera eses recunchiños do noso ser que
a tristura arrefriou aparentemente para sempre. Noto cousiñas que antes nunca
notara e gústanme tanto que non sei interpretalas. Mesmo hai unha enerxía
distinta en min que me fai ver e ouvir cousiñas que antes non existían para
min. Sei que esas cousiñas só as percibo eu e teño que disimular moito cando as
noto estando rodeada de xente porque o efecto que me provocan é tan forte que
teño que pechar os ollos para que ninguén se dea de conta de que me ocorre algo
que non sabería explicar. Preséntanse perante miña ánimas que non sei a quen
pertenceron. Esas ánimas fálanme e pídenme que lles entregue mensaxes a
algunhas persoas que adoitan vir todos os días á cafetaría; pero como vou facer
algo así?
O venres, antes de
marchar da cafetaría, cando xa Dana viñera e preparábase para empezar a
traballar, nun recunchiño ao que non chegaba a luz que entraba da rúa, vin
detida e fitándome con insistencia a Lucía; a nai de Silvia. Eu non coñezo moito
a Lucía. Non tiven a oportunidade de falar moito con ela. Só a vin cando morreu
Lúa e non falei practicamente con ela porque o día no que a enterramos eu non
estaba para falar con ninguén. Só sei que se me achegou e colleume da man
namentres me daba ánimos que eu pode que nin escoitase porque todo o que me
ocorreu ese día está afundido baixo o esquecemento máis profundo. Cústame moito
lembrar o que vivín ese día e os días previos ao soterramento de Lúa. Non o
podo lembrar porque seica a miña mente borrase eses momentos tan dolorosos que
tanto dano me farían se os recordase nitidamente. Despois, cando morreu Iria, a
nai de Lúa, tamén vin a Lucía, que xa comezaba a estar algo doente. Iria e máis
Lucía levábanse moi ben. Eran moi boas amigas dende que Silvia e máis Lúa eran
cativas; pero ese día tampouco falei moito con ela porque tampouco me saía
falar con ninguén. A tristura vólveme hermética e inaccesíbel. Amais, ela
tampouco estaba ben. Non podía falar comigo nin con ninguén. A tristura tíranos
todas as verbas que poidamos dicir.
Non nos coñeciamos
tanto como para que a unha puidese describir como era a outra, pero ela
presentouse perante miña o venres e pediume con moita desesperación que lle
dixese á súa filla que non permitise que os seus irmáns lle roubasen o que a
ela lle pertenceu dende sempre, é dicir, as terras que ela tiña, a casa da
aldea na que Silvia naceu... Eu non son quen de dicirlle a Silvia que a súa nai
me falou, pero sei que o teño que facer. Onte podería telo dito, pero non era
capaz de crebar a fermosura que nos rodeaba. Onte estivemos todas na aldea
tocando e bailando, gozando da preciosa festa que todos prepararon para min. Eu
non agardaba para nada que me fixesen unha festa de aniversario tan bonita. Paseino
tan ben que aínda me parece imposíbel crer que eses momentos formen parte da
realidade. De feito, cando vou á aldeíña, paréceme que vivo noutra realidade,
que me encontro noutro mundo moi distinto que, asemade, é o mundo no que vivo e
a realidade que tanto aprecio e gústame. É coma se estivese en dúas dimensións
distintas que rematan na mesma dimensión, coma un mundo feito de dous mundos
que se complementan á perfección e que non poderían existir sen o outro.
O venres, cando o
meu tío Damián me veu buscar a Ourense, nin imaxinaba eu que, ao día seguinte,
á tardiña, me darían unha sorpresa tan bonita. Cando entramos na aldeíña, xa me
dei de conta de que o outono reinaba con forza e mesmo o ar ulía distinto.
Había algo no ambiente que me apertou o corazón e que me deixou pensativa,
tanto que nin tan sequera podía pensar. Era coma se só puidese observar o que
me rodeaba e sentir a maxia deses momentos. A tardiña xa viraba en solpor cando
chegamos, cando baixamos do coche e camiñamos entre as árbores cara a miña
casa. AS rúas de pedra dábanme a benvida, coma todos os venres, pero eu notaba
que había algo diferente no meu redor. As montañas brillaban ao lonxe. As
douradas raiolas do sol caían enriba delas e os seus cumios parecían de ouro,
realmente. Pedinlle ao meu tío que me agardase na miña casa (é a casa onde vive
a miña nai, pero sempre foi a miña casa, a casa onde nacín) e eu fiquei un bo
anaco camiñando polo bosque, entre as rúas, sentindo o que a natureza me dicía.
Non sei expresar con verbas o que me dicía. Seica estea estraña eu e sentindo
cousas que non son deste mundo. Seica a proximidade de Samaín faga que a miña
ialma estea máis esperta ou que eu estea máis sensíbel. O que sinto non ten
nome. É unha especie de nostalxia, de tristura tenra, de agarimo, de dozura, de
algo que nace e morre en min e que nace cando ouzo o que soa ao meu redor,
cando ulo os recendos morrentes do bosque, cando acariño os troncos das árbores
e sinto a proximidade da invernía no frío que dorme entre elas. Hai algo no ar
que mudou dende que Artemisa se foi. Si, sei que é dende que ela xa non está.
Cando lembro dela, pónseme un nó na gorxa que me afoga e choro en silencio,
coma se chorase por unha morte, pola morte dun ser querido do que non me puiden
despedir. Sei que choro pola morte de algo, da nosa vida, dos nosos soños. Son
os nosos soños os que morreron. Non os podemos soterrar baixo a terra porque
non teñen materia, polo que están enterrados nas nosas ialmas, ou seica só na
miña ialma porque a de Artemisa está chea de esperanza, ou alomenos é o que ela
me amosa coas fotos e os vídeos que pendura nas redes sociais, que está ben,
que nin lembra de min nin de todo o que vivimos, que o que está a vivir agora é
un espertar para ela, un espertar dun pesadelo, quizais. Cando falo con ela por
teléfono, paréceme que non estou a falar coa muller que tanto amo, que tanto
amei, e sinto impotencia porque non atopo ren dela na súa voz. Sóame todo tan
distinto, tan lonxano xa... e non me gusta, non me gusta nada. tampouco quero
que me diga que me bota en falla e que lle gustaría estar comigo porque non o
entendería. Menos mal que non o fai. Se o sente, non mo di e tampouco quero que
o faga porque non tería sentido, porque, se o fixese, sería quen de dicirlle:
“pois, se tanto me botas en falla, por que non volves? Por que non te atreves a
loitar por nós?” Non tería sentido que ela me botase en falla porque no lugar
no que está non vivimos practicamente ren xuntas. No canto, eu estou
precisamente en todos eses sitios nos que vivimos tantas cousiñas xuntas,
tantos momentos bonitos, aínda que tamén duros, pero os duros xa os esquecín e
agora só quedan en min os fermosos, eses que tanto nos fixeron rir e soñar. Non
obstante, o piso no que vivo tamén ten nos seus recunchos e nos seus cuartos
unha morea de recordos deses momentos compartidos con Lúa. De feito, cando
Artemisa comezou a vivir eiquí neste piso, a min custoume moito crear novas
lembranzas sobre as que xa existían eiquí; pero conseguino, e para que? Agora
téñoas que borrar, tanto as creadas con Lúa como con Artemisa, porque que
estean eiquí me fai dano, mais non o quero facer.
Vou tentar falar
do que me ocorreron estes días porque sinto que paga a pena falar de cousiñas
positivas, xa que me estou a poñer moi tristeiriña e precisamente agora non me
presta poñerme así, xusto cando xa ao día non lle restan horas de vida. A noite
xa se adiviña entre as árbores do xardín do Posío.
Dende que cheguei
á aldeíña, sentinme distinta, lonxe da miña rutina e moi preto de min mesma,
desa nena que aínda segue correndo entre as árbores e que corre polas antigas
rúas de pedra da aldea. Ás veces, creo vela camiñando xunta os seus animais,
traballando a terra, tocando a pandeireta nas festas, rindo de felicidade xunta
a súa avoa namentres procuran ourizos... Amais, a miña nai faloume de cousiñas
moi bonitas esta fin de semana. O venres, namentres ambas as dúas ceabamos
soíñas ao redor da lareira, explicoume cousiñas de cando eu era cativa e a miña
avoa vivía. Contoume cousiñas que me emocionaron moito. Explicoume que, aos
poucos días de que eu nacese, Iria veu visitar á miña nai con Luíña, que nese
tempo tiña tres anos. Lúa foi sempre moi lista e, cando me viu tan
pequerrechiña, quixo collerme no seu colo. Ao principio, Iria negouse por medo
a que me puidese ocorrer algo, pero miña nai (que seica vise algo que Iria non
viu nese momento) díxolle que si, que Lúa me podía coller no seu colo. Cando
ela me tivo entre os seus brazos, eu alarguei unha man e toqueille os seus
cabelos crenchos e vermelliños, case laranxas, e que ambas as dúas mulleres
viron que trataba de sorrir, que facía un aceno que perfectamente podía ser un
sorriso; pero a min cústame moito crer que iso sexa certo porque os cativiños
non sorrín ata que teñen máis meses e, daquela, eu era moi, moi pequeniña.
Practicamente acababa de nacer. Non obstante, todo o que me contan verbo da
miña nenez e a miña maneira de ser, sempre tan estraña, pídenme que non dubide
de nada, pois en min todo é posíbel.
Esa lembranza da
que miña nai me falou encheume os ollos de bágoas porque me pareceu moi bonito
e sobrecolledor que Lúa me tivese nos seus brazos sen saber ningunha das dúas o
que ocorrería entre nós cando pasase o tempo. Paréceme algo tan tenro que non
semella real. Máis ben, parece unha escena dunha película máxica. Podo imaxinar
perfectamente a imaxe que me describiu a miña nai. Podo ver perfectamente a Lúa
sentada no leito da miña nai, vestida con eses traxes tan bonitos que levou
sempre, co seu pelo vermelliño e rizado, cos seus ollos verdes e grandes
mirándome con fascinación, sosténdome entre os seus magriños brazos,
sorríndome. Miña nai explicoume que ela sempre fixo moitas parvadas perante
miña para que rise, que sempre poñía voces divertidas e facía acenos moi
graciosos para que rise, que era algo fermoso ver como ela conseguía que eu
botase esas gargalladas que a todos lles facían tanta graza. A Lúa sempre lle
gustaron moito os nenos, polo que non me custa imaxinala facendo todo iso
comigo, pero conmóveme saber que ela tiña tanta debilidade por min. É algo
máxico, simplemente.
Eu lembro que,
cando era moi cativiña, sempre me facía moita ilusión vela chegar polas rúas da
aldeíña, pero eu non podía entender por que me gustaba tanto estar con ela. Era
un agarimo que me saía do máis fondo do meu corazón, pero, despois, cando xa
medramos ambas as dúas o suficiente para recoñecer os sentimentos, eu prefería
fuxir dela, pecharme en min mesma e permitir que ela xogase cos outros cativos
da aldeíña. Se eu estaba con ela, os demais cativos non querían xogar con Lúa
porque dicían que eu lles poñía medo. Ser tan silandeira, tan hermética e estraña
facía que os demais nenos me rexeitasen, pero sobre todo eran os nenos que
viñan de fóra os que non me querían. Os que sempre viviron na aldeíña comigo
non me falaban, pero tampouco se metían comigo. Non me insultaban nin trataban
de estarrecerme con comentarios tan daniños ou perseguíndome para guindarme
pedras ou guindalas á miña vaquiña. Os nenos que viñan de fóra parecían moito
máis salvaxes cós que vivimos sempre na aldeíña ou seica o agro os asalvaxase.
Non sei por que sempre foron tan malos, pero Lúa sempre me defendeu perante
deles e dicía que non xogaría con eles se se metían comigo. Eles facíanlle caso
porque a respectaban todos moito e mesmo a moitos lles gustaba moito como era;
pero, cando ela non estaba diante, volvían meterse comigo, volvíanme insultar e
deixábanme en ridículo sempre. Eu nunca lles facía caso. Facía coma se non
existisen. O que realmente me doía era saber que todos convencían a Lúa de que
estivese con eles. Non podía loitar contra todos eles porque, a maiores de que
eles se levaban mellor con ela, todos vivían en cidades, polo que coñecían
moito mellor ca min todo o que alí vivían. Lúa sempre viviu en Ourense e a súa
vida era moi distinta da miña. A súa vida estaba feita de moitas cousas das que
eu nin tan sequera ouvira falar. Amais, a min dábame vergonza que estivese
moito mellor vestida ca min, que levase vestidos moito máis bonitos e novos cós
meus, cós que eu tiña que levar, que eran tan vellos e estaban tan usados que
case xa non abrigaban do frío da invernía. Os demais nenos das cidades tamén
estaban moi ben vestidos sempre e a min mesmo me daba a impresión de que todos
eles se afastaban de min porque crían que eu tiña enfermidades que eles podían
coller se trataban comigo. Son recordos moi dolorosos dos que non me gusta
falar, pero tamén é bo que os ceibe. Levan moito tempo pechados no meu
interior.
E non sei por que
non me centro e falo do que vivín esta fin de semana, que é moito máis fermoso
que todo isto que estou a contar. O único que sinto son ganas de escribir e de
escribir sen lembrar de ren futuro, de ren que tiña que vir no futuro. Sei que debería
de deixar de escribir xa porque hei de facer a cea e a comida para mañá, pero
non quero deixar de escribir. Agora xa non.
A miña nai tamén
me falou de todos eses momentos que compartín coa miña avoa, da primeira vez
que eu falei perante delas e de todas esas ocasións nas que lles amosei que era
moito máis intelixente que moitos dos nenos da aldea xuntos. Non estou a ser
vaidosa. Só estou a dicir a verdade. Eu era tan intelixente que case non
precisei moitas leccións na escola para aprender todo iso que os demais nenos
non aprenderon en anos. Entendía as cousas axiña, sen que mas tivesen que
explicar máis dunha vez. Aprendín a ler e a escribir axiña. Con tres anos, xa
lía libros que lían os demais nenos con dez anos. A miña nai non quería que
ninguén soubese que eu era tan intelixente porque, na aldeíña, axiña podían
crer que eu tiña algún poder especial e, de feito, pola forma e cor dos meus
ollos, xa crían que eu non era unha nena normal porque nacín cos ollos medio
abertos, sempre os tiven moi negrísimos e profundos e sobre todo expresivos...
Amais, a miña maneira de falar foi sempre moi clara, moi precisa, moi profunda
e lóxica para ser unha cativa tan pequena.
Algunha vez farei
unha narración longuiña de todas estas lembranzas das que nunca lle falei a
ninguén; pero agora tócame falar do que vivín estes días.
A miña nai díxome
que celebrariamos o meu aniversario todos xuntos na aldeíña e que, á noite,
tocariamos música, fariamos unha festa... Eu non invitara a ningunha das miñas
amigas porque tiña planificado celebrar o meu aniversario con elas a fin de
semana vindeira, xa que moitas me dixeron que esta fin de semana non podían
quedar comigo. Eu crinas, pero non imaxinaba que todas me dixeran que non
podían quedar comigo porque precisamente xa quedaran comigo sen eu sabelo.
Silvia foi quen o preparou todo coa axuda de Uxía, pero foi Silvia quen o
organizou todo porque ten moita confianza coa miña nai, ou moita máis cás
demais.
Contra as sete da
tarde, ouvín que chamaban á porta da miña casa. A miña nai pediume que quedase
na casa arranxando uns armarios que tiña cheos de roupa antiga. Estabamos nesa
tarefa cando chamaron á porta. Miña nai foi abrir e pediume que a agardase, que
axiña voltaba, que estaba segura de que sería Damián; pero axiña voltou e pediume
que a acompañase. Eu non lle preguntei ren porque pensaba tamén que o meu tío
precisaría algunha cousiña, pero o que non imaxinaba era que, cando saíse do cuarto
no que estaba, me encontraría con todas as compoñentes de Iauga agardándome na cociña
da miña casa. Cando me viron chegar, comezaron a me cantar “Parabéns,
parabéns!”, tocando a gaita unha, a pandeireta a outra... Eu non puiden evitar
emocionarme moitísimo e quedei profundamente abraiada, sen saber que dicir.
Apenas remataron de tocar e cantar a canción, Uxía achegouse a min, colleume do
brazo e arrastroume fóra da casa, onde xa estaban tamén cantándome o “parabéns”
moitos compañeiros do partido e tamén outros amigos que teño por Ourense. Cando
vin na aldeíña a tanta xente xuntada só porque era o meu aniversario, boteime a
rir e a chorar asemade. Sentín que o meu corpo todo se enchía de felicidade e
de orgullo. Sentinme tan feliz que non lembrei de ren nese momento. O único que
pensei na metade de tanta felicidade foi que era o primeiro aniversario que
vivía sen Artemisa despois de moitos anos compartindo con ela ese día tan
especial e que ela só me felicitara enviándome unha mensaxe de voz polo whatsapp,
pero ese pensamento non crebou a fermosa ledicia que me enchía toda a ialma.
Axiña me centrei na xente que me rodeaba, na xente á que eu si lle importaba,
estaba comigo e me amosaba que me quería de verdade, que me quere de verdade.
Eu xamais imaxinei que podería ter tantos amigos, nunca, nin cando era cativa
nin cando xa medrei de abondo para ser consciente do que vale unha amizade,
nunca. Eu sempre fun moi senlleira, sempre preferín estar soa, pero, dende que
vivo en Ourense, síntome moito mellor cando comparto os meus momentos coas
persoas que si me poden entender ben. Coido que xa pasei moitos anos envolvida
pola señardade máis profunda e ferinte, esa soidade que non escolles e que
enche a túa vida sen que nunca a chamases.
Foi unha festa
fermosísima. Recibín moitísimos agasallos entre libros, discos de música, roupa
e mesmo candeas e incenso, pero o que máis me abraiou foi o que me fixeron a
miña nai e Uxía, que se puxeron de acordo para facerme xuntas ese agasallo.
Agasalláronme unha viaxe a Milán! A miña nai nunca saíu de Galiza (e, xaora, de
España tampouco), agás de cando me foi procurar a Barcelona, facendo esa viaxe
tan estarrecedora que tanto dano lle fixo, xa non só por atoparse nun lugar
demasiado grande e incomprensíbel para ela, senón porque regresou sen min, co
corazón totalmente destruído e a ialma chea de desalento, desesperación e
tristura.
Non obstante, o
agasallo máis bonito foi a sorpresa que todos me deron. Coido que había moito
tempo que non me sentía tan e tan feliz. Si que vivo momentos nos que me sinto
chea, nos que un detalle pequeniño me fai sentir ditosa e agradecida; pero a
ledicia de onte non tiña límites. Espallábase polo meu corpo todo, facíame
cantar, bailar, rir e tocar música cunha alegría infinda. Cando miro as fotos e
vexo os vídeos que fixemos onte, paréceme que me estou mergullando nas imaxes
dun soño. Canto nos brillaban os ollos a todos, que fermosas quedaron todas as
cancións que tocamos, cantamos e bailamos. E, con Uxía, hei de confesar que vivín
momentos que non sei describir, nos que rimos e case choramos asemade ambas as
dúas. Ela tamén estaba moi feliz. Cando xa a festa rematou, confesoume que
nunca fora tan feliz, que nunca estivera tan ben con ninguén e que nunca o
pasara tan ben nunha festa. Uxía é unha muller moi especial que ten a ialma
chea de soños, de esperanza, de desexos fermosos que lle enchen o corazón de
ilusión. Eu cría que ela xa vivira momentos tan bonitos con outras persoas,
pero díxome que nunca ninguén lle fixo sentir tan ben e feliz como o fago eu
con tanta sinxeleza, que comigo se sente como non se sentiu nunca con
ninguén...
Coido que cómpre
que fale de como foron as cousiñas con Uxía para que eses recordos non se
perdan no esquecemento. En realidade, non sei en que momento ambas as dúas nos
demos de conta de que xa non podiamos seguir finxindo que non coñeciamos o que
pasaba. Sei que foi unha tarde na que estabamos a ensaiar. Primeiramente, houbo
unha tarde de mércores (o mércores da semana na que Artemisa marchou) na que
ensaiamos unha canción que parecía máis ben unha declaración de intencións,
pero ningunha das dúas fixo nunca referencia a ese momento. Ao día seguinte, o
xoves desa mesma semana, estabamos ensaiando outra vez ambas as dúas agardando
a que viñesen as demais cando, de súpeto, Uxía achegouse a min e díxome: “que
imos facer, Agnes? Temos que falar, non cres?” Eu non lle dixen ren, fiquei
mirándoa intrigada durante un anaco cortiño de tempo ata que ao final lle
dixen: “coido que non é preciso que digamos ren, Uxía”. Ela preguntoume se
estaba asustada e eu contesteille que, máis ben, era inseguridade o que sentía.
Ela confesoume que a súa intención non era pedirme que saíse con ela se había
tan pouquiño tempo que Artemisa me deixara, pero que quería que eu soubese que
eu lle gustaba moito, que estaba toliña por min e que non podía calar máis.
Díxome que, se ela soubese que eu non sentía ren por ela, se estivese
totalmente segura de que ela me resultaba indiferente, non me tería dito ren
porque non é a primeira vez que se fixa en alguén que non sente ren por ela,
pero que sabía que entre nós había algo moi bonito e que non o quería deixar
escapar, que non quería ignorar o que nos ocorría. Deille a razón, pero tamén
fun moi sincera con ela e díxenlle que de momento eu non quería ter outra
relación, que (así mesmo llo dixen) quería vivir intensamente a vida sen ter
compromisos, que ela a min si me gustaba moito e que non a quería perder, que
para min ela era moi importante e que a quería cada vez máis, que tiñamos unha
relación fermosa que non quería que se estragase nunca. Falo en pasado porque
así o require a conversación, pero todos eses sentimentos dos que falabamos
aínda seguen vivos no presente e cada vez teñen máis forza. Ela pediume que,
logo do ensaio, fósemos xuntas á súa casa, que me quería invitar a cear.
Evidentemente, eu sabía o que había máis alá desa cea. Podería terlle dito que
era demasiado cedo para cear xuntas, que ao día seguinte tiñamos que madrugar
ambas as dúas (sobre todo eu) e que o mellor era que quedásemos outro día,
pero, sinceramente, non quixen, non quixen porque me apetecía moitísimo estar
con ela, experimentar con ela, ser libre por uns momentos e esquecer que a
persoa que máis me importaba na vida me deixara porque eu era demasiado feliz
para que ela o puidese soportar. Quería esquecer que Artemisa me deixara porque
tiña celos de todo o que compoñía a miña vida e porque me tiña unha envexa
horríbel que non sabía xestionar; pero sobre todo apetecíame compartir con Uxía
eses momentos tan íntimos porque ela me gusta moito, tanto que son quen de
perder a noción do meu redor se ela me abraza ou me acariña. Coido que non fun
inxusta con ninguén aceptando a invitación de Uxía e que non lle teño que
render contas a ninguén porque, nun principio e tamén nun final, eu xa era unha
muller libre, non estaba con ninguén.
Así pois, fomos á
súa casa logo do ensaio e pasámolo tan ben que aínda me custa crer que poidamos
estar tan ben coñecéndonos dende hai tan pouquiño tempo. Boeno, en realidade
coñecémonos dende hai un ano, case, e vivimos xuntas momentos moi bonitos que
xa nos estaban a unir sen sabelo ningunha das dúas.
Ceamos moi a
gusto, falando de todo o que se nos ocorría, de calquera cousa, rindo moito,
escoitando a música que a ambas as dúas nos gusta, rindo sobre todo, porque con
ela é que río ata chorar de riso, ata doerme moitísimo o estómago, ata coller
maniotas. Non sei por que todo nos fai tanta graza cando estamos xuntas, pero
con Lúa tamén me ocorría, que riamos por calquera parvada, por moi pequeniña
que fose, e o riso con ela era tan sinxelo, tan bonito... Con Uxía pásame
igual. E, realmente, non sei como foi todo porque houbo momentos nos que non
falamos, nos que só nos mirabamos e nos sorriamos. Sei que, despois de cear,
ela me propuxo bailar un pouco (a ela encántalle bailar e faino tan ben, tan
fermosamente...) e eu aceptei porque non había nada que me apetecese máis. É
moi divertido bailar con ela porque ambas as dúas temos moita imaxinación e
podemos transformar pasos de toda a vida en pasos novos e cheos de graza. Foi
así como ela se atreveu a bicarme. Sinceramente, eu tiña moita vergonza e non me
tería atrevido a facelo. Foi ela, que parece que é moito máis valente e
atrevida ca min, e entón desafogamos toda esa paixón que tiñamos pechada no
noso corpo, eu dende había case un mes e ela... nin idea, non sei canto tempo
leva fixándose en min, pero aseguroume que eu lle gustaba dende había moitos
meses.
E non vou falar
máis deses momentos porque coido que non é preciso. Si durmín na miña casa
porque aínda non me atrevo a compartir noites con ela. Si, sei que compartimos
momentos moi íntimos e importantes, pero ambas as dúas sabemos onde están os
límites e tamén sabemos que debemos de ir amodiño, sen présas, para que as
cousas saian ben. Non obstante, eu non sei se estou namorada dela. Non sinto
por ela o que sentía por Lúa e por Artemisa e Uxía sábeo. Ponme medo a que ela
poida namorar loucamente de min. Non sei se quero que iso pase. Máis ben,
gustaríame que fósemos sempre isto que somos agora, amigas íntimas e... si,
algo máis, pero xa está, non quero que o noso colla tanta forza; mais a miña
nai está moi ilusionada coa relación que manteño con Uxía. Mesmo iremos as tres
xuntas de viaxe. Dime que Uxía lle gusta moito para min, que en moitas cousiñas
lle lembra a Lúa e que ten unha vitalidade fermosísima que a min me vai moi
ben, que sabe que ambas as dúas conxeniamos moito e que lle gusta moito vernos
xuntas; pero coñece o que eu sinto, aínda que esta mañá me confesou (nun
momento no que Uxía non estaba connosco) que se daba de conta de que Uxía
estaba comezando a namorar verdadeiramente de min, que llo vía no xeito coma
ela me miraba e me falaba, que ela detecta axiña esas cousas e que sabe que
Uxía sente algo moi intenso por min. Preguntoume se eu estaba segura de que non
namorara dela e díxenlle que si o estaba, que sei perfectamente o que sinto e
quero... pero tampouco me quero pechar a ren, sinceramente. Agora non quero
perder a ninguén máis, non quero. Doeríame moito perder a Uxía. Sei que non a
vou perder, pero, igualmente, prefiro ir amodiño con ela.
E coido que iso é
todo por hoxe. Fíxoseme moi tarde!
Traducción:
domingo, 27
de octubre de 2019
Ayer fue mi cumpleaños. Ya tengo 43 años. Me parece mentira. 43 años.
¿Dónde están? A mí me parece que mi cuerpo no revela la edad que tengo y mucho
menos mi alma, la que todavía sigue soñando e ilusionándose como si estuviese
insertada en el cuerpo de una niña que no ha crecido aún. Sí soy bastante
madura para algunas cosas, pero mi madurez no me llegó con la edad, pues yo me
recuerdo pensando y sintiendo siempre de este modo cuando era niña, ya pensaba
como pienso ahora. No hay diferencia entre la chica que fui y la mujer que soy
ahora porque sigo pensando de la misma manera sobre muchas de las cosas de mi
vida. Por ejemplo, sigo pensando igual sobre mi futuro y mi vida, sigo creyendo
las mismas cosas, sigo emocionándome por las mismas cosas que me hacían llorar
cuando era niña y, sobre todo, sigo viendo más allá de una mirada, de una
sonrisa y de un gesto. También sigo oyendo lo que hay tras cada silencio y,
aunque quiera evitarlo, oigo lo que la gente piensa y no dice. Eso nunca
cambiará.
Mas mi vida está avanzando y no puedo detenerla. Alguna vez quise morir
y estuve a punto de quitarme la vida. Menos mal que nunca lo conseguí, que sigo
viviendo, que puedo seguir disfrutando de las bendiciones de la vida. Qué
suerte tuve por no morir. Menos mal que no morí. Sigo aquí más viva que nunca y
me gustaría viajar al pasado para poder hablar con esa Agnes que no encontraba
motivos para seguir viviendo y decirle que no se rindiese, que su vida se
convertiría en lo más bonito del mundo si tenía paciencia y si nunca dejaba de
soñar. También me gustaría hablar con esa adolescente a la que encerraron en un
hospital horrible para poder decirle que nunca dejase de ser fuerte y que
siempre creyese en sí misma, para animarla a que nunca permitiese que nadie le
quitase su identidad ni se riese de ella; pero, de alguna manera u otra, ella
ya sabía que merecía la pena seguir viviendo a pesar de rodearla tanta miseria,
tanta falta de amor, tanto odio y tanta soledad. Yo siempre pensé que, algún
día, conseguiría volver a mi tierra y ser yo misma como siempre quise ser aquí.
Los años que había vivido en mi tierra, junto a mi gente, habían sido tan
bonitos que fueron siempre una razón para seguir soñando, para no rendirme pese
a todo el daño que me hicieron. Muchas veces, me cuesta creer que yo pudiese
soportar tanta rabia y tanto odio. ¿Cómo es posible que siguiese respirando
sintiendo tanta desesperación y después de tratarme tan mal como me trataron
todas esas personas que había en ese hospital en el que estuve a punto de
marchitarme para siempre? Mas no me refiero sólo a las personas que no me
querían desde un primer momento. Sobre todo pienso en esas personas que me
prometieron que nunca me dejarían sola y que después me rechazaron más
cruelmente de lo que lo hicieron ésas que nunca me quisieron.
Ya no me duele ninguna traición. A estas alturas de mi vida, ya no
siento rencor ni resentimiento por nadie. Lo único que siento es vida en mi
interior. No hay ninguna emoción negativa manchando la luz de mi corazón. Ahora
me siento brillar más que nunca. Cuando hablo con los demás, percibo que ay
algo que nace de mí y que envuelve a las personas que me miran a los ojos y que
me escuchan hablar. Hay algo en el aire que nos protege a todos y que incluso
templa esos rinconciños de nuestro ser que la tristeza enfrió aparentemente
para siempre. Noto cosiñas que antes nunca había notado y me gusta tanto que no
sé interpretarlas. Incluso hay una energía distinta en mí que me hace ver y oír
cosiñas que antes no existían para mí. Sé que esas cosiñas sólo las percibo yo
y tengo que disimular mucho cuando las noto estando rodeada de gente porque el
efecto que me provocan es tan fuerte que tengo que cerrar los ojos para que
nadie se dé cuenta de que me ocurre algo que no sabría explicar. Se presentan
delante de mí almas que no sé a quién pertenecieron. Esas almas me hablan y me
piden que les entregue mensajes a algunas personas que acostumbran a venir
todos los días a la cafetería; pero cómo voy a hacer algo así?
El viernes, antes de marcharme de la cafetería, cuando Dana ya había
venido y se preparaba para empezar a trabajar, en un rinconciño al que no
llegaba la luz que entraba de la calle, vi detenida y mirándome con insistencia
a Lucía; la madre de Silvia. Yo no conozco mucho a Lucía. No tuve la
oportunidad de hablar mucho con ella. Sólo la vi cuando murió Lúa y no hablé
prácticamente con ella porque el día en el que la enterramos yo no estaba para
hablar con nadie. Sólo sé que se me acercó y me cogió de la mano mientras me
daba ánimos que yo puede que ni escuchase porque todo lo que me ocurrió ese día
está hundido bajo el olvido más profundo. Me cuesta mucho recordar lo que viví
ese día y los días previos al sepelio de Lúa. No puedo recordarlo porque quizá
mi mente borrase esos momentos tan dolorosos que tanto daño me harían si los
rememorase nítidamente. Después, cuando murió Iria, la madre de Lúa, también vi
a Lucía, que ya comenzaba a estar algo enferma. Iria y Lucía se llevaban muy
bien. Eran muy buenas amigas desde que Silvia y Lúa eran niñas; pero ese día
tampoco hablé mucho con ella porque tampoco me salía hablar con nadie. La
tristeza me vuelve hermética e inaccesible. Además, ella tampoco estaba bien.
No podía hablar conmigo ni con nadie. La tristeza nos quita todas las palabras
que podamos decir.
No nos conocíamos tanto como para que la una pudiese describir cómo
era la otra, pero ella se presentó ante mí el viernes y me pidió con mucha
desesperación que le dijese a su hija que no permitiese que sus hermanos le
robasen lo que a ella le perteneció desde siempre, es decir, las tierras que
ella tenía, la casa de la aldea en la que Silvia nació... Yo no soy capaz de
decirle a Silvia que su madre me habló, pero sé que tengo que hacerlo. Ayer
podría habérselo dicho, pero no era capaz de quebrar la hermosura que nos
rodeaba. Ayer estuvimos todas en la aldea tocando y bailando, disfrutando de la
preciosa fiesta que todos prepararon para mí. Yo no me esperaba para nada que
me hiciesen una fiesta de cumpleaños tan bonita. Me lo pasé tan bien que
todavía me parece imposible creer que esos momentos formen parte de la
realidad. De hecho, cuando voy a la aldeíña, me parece que vivo en otra
realidad, que me encuentro en otro mundo muy distinto que, a la vez, es el
mundo en el que vivo y la realidad que tanto aprecio y me gusta. Es como si
estuviese en dos dimensiones distintas que terminan en la misma dimensión, como
un mundo hecho de dos mundos que se complementan a la perfección y que no
podrían existir sin el otro.
El viernes, cuando mi tío Damián vino a buscarme a Ourense, ni
imaginaba yo que, al día siguiente, por la tardiña, me darían una sorpresa tan
bonita. Cuando entramos en la aldeíña, ya me di cuenta de que el otoño reinaba
con fuerza e incluso el aire olía distinto. Había algo en el ambiente que me
oprimió el corazón y que me dejó pensativa, tanto que ni siquiera podía pensar.
Era como si sólo pudiese observar lo que me rodeaba y sentir la magia de esos
momentos. La tardiña ya se volvía ocaso cuando llegamos, cuando bajamos del
coche y caminamos entre los árboles hacia mi casa. Las calles de piedra me
daban la bienvenida, como todos los viernes, pero yo notaba que había algo
diferente a mi alrededor. Las montañas brillaban a lo lejos. Los dorados rayos
de sol caían sobre ellas y sus cumbres parecían de oro, realmente. Le pedí a mi
tío que me esperase en mi casa (es la casa donde vive mi madre, pero siempre
fue mi casa, la casa donde nací) y yo permanecí un buen rato caminando por el
bosque, entre las calles, sintiendo lo que la naturaleza me decía. No sé
expresar con palabras lo que me decía. Tal vez esté extraña yo y sintiendo
cosas que no son de este mundo. Quizás la cercanía de Samaín haga que mi alma
esté más despierta o que yo esté más sensible. Lo que siento no tiene nombre.
Es una especie de nostalgia, de tristeza tierna, de cariño, de dulzura, de algo
que nace y muere en mí y que nace cuando oigo lo que suena a mi alrededor,
cuando huelo los aromas murientes del bosque, cuando acaricio el tronco de los
árboles y siento la proximidad del invierno en el frío que duerme entre ellos.
Hay algo en el aire que ha cambiado desde que Artemisa se fue. Sí, sé que es
desde que ella ya no está. Cuando me acuerdo de ella, se me pone un nudo en la
garganta que me ahoga y lloro en silencio, como si llorase por una muerte, por
la muerte de un ser querido del que no me pude despedir. Sé que lloro por la
muerte de algo, de nuestra vida, de nuestros sueños. Son nuestros sueños los
que han muerto. No podemos enterrarlos bajo tierra porque no tienen materia,
así que están enterrados en nuestras almas, o tal vez sólo en mi alma porque la
de Artemisa está llena de esperanza, o al menos es lo que ella me demuestra con
las fotos y los vídeos que cuelga en las redes sociales, que está bien, que ni
se acuerda de mí ni de todo lo que hemos vivido, que lo que está viviendo ahora
es un despertar para ella, un despertar de una pesadilla, quizás. Cuando hablo
con ella por teléfono, me parece que no estoy hablando con la mujer que tanto
amo, que tanto amé, y siento impotencia porque no encuentro nada de ella en su
voz. Me suena todo tan distinto, tan lejano ya... y no me gusta, no me gusta
nada. Tampoco quiero que me diga que me echa de menos y que le gustaría estar
conmigo porque no lo entendería. Menos mal que no lo hace. Si lo siente, no me
lo dice y tampoco quiero que lo haga porque no tendría sentido, porque, si lo
hiciese, sería capaz de decirle: “pues, si tanto me echas en falta, ¿por qué no
vuelves? ¿Por qué no te atreves a luchar por nosotras?” No tendría sentido que
ella me echase de menos porque en el lugar en el que está no hemos vivido prácticamente
nada juntas. En cambio, yo estoy precisamente en todos esos sitios en los que
vivimos tantas cosiñas juntas, tantos momentos bonitos, aunque también duros,
pero los duros ya los he olvidado y ahora sólo quedan en mí los hermosos, ésos
que tanto nos hicieron reír y soñar. No obstante, el piso en el que vivo
también tiene en sus rincones y en sus habitaciones un montón de recuerdos de
esos momentos compartidos con Lúa. De hecho, cuando Artemisa comenzó a vivir
aquí en este piso, a mí me costó mucho crear nuevos recuerdos sobre los que ya
existían aquí; pero lo conseguí, ¿y para qué? Ahora tengo que borrarlos, tanto
los creados con Lúa como con Artemisa, porque que estén aquí me hace daño, mas
no quiero hacerlo.
Voy a intentar hablar de lo que me ha ocurrido estos días porque
siento que merece la pena hablar de cosiñas positivas, ya que me estoy poniendo
muy tristiña y precisamente ahora no me viene bien ponerme así, justo cuando al
día ya no le quedan horas de vida. La noche ya se adivina entre los árboles del
jardín Do Posío.
Desde que llegué a la aldeíña, me sentí distinta, lejos de mi rutina y
muy cerca de mí misma, de esa niña que aún sigue corriendo entre los árboles y
que corre por las antiguas calles de piedra de la aldea. A veces, creo verla
caminando junto a sus animales, trabajando la tierra, tocando la pandereta en
las fiestas, riendo de felicidad junto a su abuela mientras buscan erizos...
Además, mi madre me habló de cosiñas muy bonitas este fin de semana. El
viernes, mientras las dos cenábamos soliñas alrededor de la lareira, me explicó
cosiñas de cuando yo era niña y mi abuela vivía. Me contó cosiñas que me
emocionaron mucho. Me explicó que, a los pocos días de que yo naciese, Iria
vino a visitar a mi madre con Luíña, que en ese tiempo tenía tres años. Lúa fue
siempre muy lista y, cuando me vio tan pequeñina, quiso cogerme en su regazo.
Al principio, Iria se negó por miedo a que pudiese ocurrirme algo, pero mi
madre (que tal vez viese algo que Iria no vio en ese momento) le dijo que sí,
que Lúa podía cogerme en su regazo. Cuando ella me tuvo entre sus brazos, yo
alargué una mano y toqué sus cabellos rizosos y rojiños, casi naranjas, y que
ambas mujeres vieron que trataba de sonreír, que hacía un gesto que
perfectamente podía ser una sonrisa; pero a mí me cuesta mucho creer que eso
sea cierto porque los niños no sonríen hasta que tienen más meses y, en aquel
entonces, yo era muy, muy pequeñina. Prácticamente acababa de nacer. No
obstante, todo lo que me cuentan acerca de mi niñez y de mi manera de ser,
siempre tan extraña, me piden que no dude de nada, pues en mí todo es posible.
Ese recuerdo del que mi madre me habló me llenó los ojos de lágrimas
porque me pareció muy bonito y sobrecogedor que Lúa me tuviese en sus brazos
sin saber ninguna de las dos lo que ocurriría entre nosotras cuando pasase el
tiempo. Me parece algo tan tierno que no semeja real. Más bien, parece una
escena de una película mágica. Puedo imaginar perfectamente la imagen que me
describió mi madre. Puedo ver perfectamente a Lúa sentada en la cama de mi
madre, vestida con esos trajes tan bonitos que llevó siempre, con su pelo
rojiño y rizado, con sus ojos verdes y grandes mirándome con fascinación,
sosteniéndome entre sus delgadiños brazos, sonriéndome. Mi madre me explicó que
ella siempre hizo muchas tonterías delante de mí para que me riese, que siempre
ponía voces divertidas y que hacía gestos muy graciosos para que me riese, que
era algo hermoso ver cómo ella conseguía que yo lanzase esas carcajadas que a
todos les hacían tanta gracia. A Lúa siempre le gustaron mucho los niños, por
lo que no me cuesta imaginarla haciendo todo eso conmigo, pero me conmueve
saber que ella tenía tanta debilidad por mí. Es algo mágico, simplemente.
Yo recuerdo que, cuando era muy pequeñina, siempre me hacía mucha
ilusión verla llegar por las calles de la aldeíña, pero yo no podía entender
por qué me gustaba tanto estar con ella. Era un cariño que me salía de lo más
hondo de mi corazón, pero, después, cuando ya crecimos las dos lo suficiente
para reconocer los sentimientos, yo prefería huir de ella, encerrarme en mí
misma y permitir que ella jugase con los otros niños de la aldeíña. Si yo
estaba con ella, los demás niños no querían jugar con Lúa porque decían que yo
les daba miedo. Ser tan silenciosa, tan hermética y extraña hacía que los demás
niños me rechazasen, pero sobre todo eran los niños que venían de fuera los que
no me querían. Los que siempre vivieron en la aldeíña conmigo no me hablaban,
pero tampoco se metían conmigo. No me insultaban ni trataban de aterrarme con
comentarios tan dañinos o persiguiéndome para tirarme piedras o tirárselas a mi
vaquiña. Los niños que venían de fuera parecían mucho más salvajes que los que vivimos
siempre en la aldeíña o tal vez el campo los asalvajase. No sé por qué siempre
fueron tan malos, pero Lúa siempre me defendió delante de ellos y decía que no
jugaría con ellos si se metían conmigo. Ellos le hacían caso porque la
respetaban todos mucho e incluso a muchos les gustaba mucho como era; pero,
cuando ella no estaba delante, volvían a meterse conmigo, volvían a insultarme
y me dejaban en ridículo siempre. Yo nunca les hacía caso. Hacía como si no
existiesen. Lo que realmente me dolía era saber que todos convencían a Lúa de
que estuviese con ellos. No podía luchar contra todos ellos porque, aparte de
que ellos se llevaban mejor con ella, todos vivían en ciudades, por lo que
conocían mejor que yo todo lo que allí vivían. Lúa siempre vivió en Ourense y
su vida era muy distinta de la mía. Su vida estaba hecha de muchas cosas de las
que yo ni tan siquiera había oído hablar. Además, a mí me daba vergüenza que
estuviese mejor vestida que yo, que llevase vestidos mucho más bonitos y nuevos
que los míos, que los que yo tenía que llevar, que eran tan viejos y estaban
tan usados que casi no abrigaban del frío del invierno. Los demás niños de las
ciudades también estaban muy bien vestidos siempre y a mí incluso me daba la
impresión de que todos ellos se alejaban de mí porque creían que yo tenía
enfermedades que ellos podían coger si trataban conmigo. Son recuerdos muy
dolorosos de los que no me gusta hablar, pero también es bueno que los libere.
Llevan mucho tiempo encerrados en mi interior.
Y no sé por qué no me centro y hablo de lo que he vivido este fin de
semana, que es mucho más hermoso que todo esto que estoy contando. Lo único que
siento son ganas de escribir y de escribir sin acordarme de nada futuro, de
nada que tenga que venir en el futuro. Sé que debería dejar de escribir ya
porque he de hacer la cena y la comida para mañana, pero no quiero dejar de
escribir. Ahora ya no.
Mi madre también me habló de todos esos momentos que compartí con mi
abuela, de la primera vez que yo hablé delante de ellas y de todas esas ocasiones
en las que les demostré que era mucho más inteligente que muchos de los niños
de la aldea juntos. No estoy siendo vanidosa. Sólo estoy diciendo la verdad. Yo
era tan inteligente que casi no necesité muchas lecciones en la escuela para
aprender todo eso que los demás niños no aprendieron en años. Entendía las
cosas enseguida, sin que tuviesen que explicármelas más de una vez. Aprendí a
leer y a escribir enseguida. Con tres años, ya leía libros que leían los demás
niños con diez años. Mi madre no quería que nadie supiese que yo era tan
inteligente porque, en la aldeíña, enseguida podían creer que yo tenía algún
poder especial y, de hecho, por la forma y color de mis ojos, ya creían que yo
no era una Niña normal porque nací con los ojos medio abiertos, siempre los
tuve muy negrísimos y profundos y sobre todo expresivos... Además, mi manera de
hablar fue siempre muy clara, muy precisa, muy profunda y lógica para ser una
niña tan pequeña.
Alguna vez haré una narración larguiña de todos estos recuerdos de los
que nunca le he hablado a nadie; pero ahora me toca hablar de lo que he vivido
estos días.
Mi madre me dijo que celebraríamos mi cumpleaños todos juntos en la
aldeíña y que, por la noche, tocaríamos música, haríamos una fiesta... Yo no
había invitado a ninguna de mis amigas porque tenía planificado celebrar mi
cumpleaños con ellas el fin de semana que viene, ya que muchas me dijeron que
este fin de semana no podían quedar conmigo. Yo las creí, pero no imaginaba que
todas me habían dicho que no podían quedar conmigo porque precisamente ya
habían quedado conmigo sin yo saberlo. Silvia fue quien lo preparó todo con la
ayuda de Uxía, pero fue Silvia quien lo organizó todo porque tiene mucha
confianza con mi madre, o mucha más que las demás.
Hacia las siete de la tarde, oí que llamaban a la puerta de mi casa.
Mi madre me pidió que me quedase en casa organizando unos armarios que tenía
llenos de ropa antigua. Nos hallábamos en esa tarea cuando llamaron a la
puerta. Mi madre fue a abrir y me pidió que la esperase, que enseguida volvía,
que estaba segura de que sería Damián; pero enseguida regresó y me pidió que la
acompañase. Yo no le pregunté nada porque pensaba también que mi tío
necesitaría alguna cosiña, pero lo que no imaginaba era que, cuando saliese de
la habitación en la que estaba, me encontraría con todas las componentes de
Iauga esperándome en la cocina de mi casa. Cuando me vieron llegar, comenzaron
a cantarme “Parabéns, parabéns!” Tocando la gaita una, la pandereta otra... Yo
no pude evitar emocionarme muchísimo y me quedé profundamente asombrada, sin
saber qué decir. En cuanto acabaron de tocar y cantar la canción, Uxía se
acercó a mí, me cogió del brazo y me arrastró afuera de la casa, donde ya
estaban también cantándome el “parabéns” muchos compañeros del partido y
también otros amigos que tengo por Ourense. Cuando vi en la aldeíña a tanta
gente reunida sólo porque era mi cumpleaños, me eché a reír y a llorar a la
vez. Sentí que todo mi cuerpo se llenaba de felicidad y de orgullo. Me sentí
tan feliz que no me acordé de nada en ese momento. Lo único que pensé en mitad
de tanta felicidad fue que era el primer cumpleaños que vivía sin Artemisa
después de muchos años compartiendo con ella ese día tan especial y que ella
sólo me había felicitado enviándome un mensaje de voz por whatsapp; pero ese
pensamiento no quebró la hermosa alegría que me henchía toda el alma. Enseguida
me centré en la gente que me rodeaba, en la gente a la que yo sí le importaba,
estaba conmigo y me demostraba que me quería de verdad, que me quiere de
verdad. Yo jamás imaginé que podría tener tantos amigos, nunca, ni cuando era
niña ni cuando ya crecí lo suficiente para ser consciente de lo que vale una
amistad, nunca. Yo siempre fui muy solitaria, siempre prefería estar sola,
pero, desde que vivo en Ourense, me siento mucho mejor cuando comparto mis
momentos con las personas que si me pueden entender bien. Creo que ya pasé
muchos años en vuelta por la soledad más profunda e hiriente, esa soledad que
no escoges y que llena tu vida sin Que nunca la llamases.
Fue una fiesta hermosísima. Recibí muchísimos regalos entre libros,
discos de música, ropa e incluso velas e incienso, pero el que más me
sorprendió fue el que me hicieron mi madre y Uxía, que se pusieron de acuerdo
para hacerme juntas ese regalo. Me regalaron un viaje a Milán! Mi madre nunca
ha salido de Galicia (y, por supuesto, de España tampoco), excepto cuando me
fue a buscar a Barcelona, haciendo ese viaje tan aterrador que tanto daño le
hizo, ya no sólo por encontrarse en un lugar demasiado grande e incomprensible
para ella, sino porque regresó sin mí, con el corazón totalmente destruido y el
alma llena de desaliento, desesperación y tristeza.
No obstante, el regalo más bonito fue la sorpresa que todos me dieron.
Creo que hacía mucho tiempo que no me sentía tan y tan feliz. Sí que vivo
momentos en los que me siento llena, en los que un detalle pequeñino me hace
sentir dichosa y agradecida; pero la alegría de ayer no tenía límites. Se
esparcía por todo mi cuerpo, me hacía cantar, bailar, reír y tocar música con
una alegría infinita. Cuando miro las fotos y veo los vídeos que hicimos ayer,
me parece que estoy sumergiéndome en las imágenes de un sueño. Cuánto nos
brillaban los ojos a todos, qué hermosas quedaron todas las canciones que
tocamos, cantamos y bailamos. Y, con Uxía, he de confesar que viví momentos que
no sé describir, en los que nos reímos y casi lloramos a la vez las dos. Ella
también estaba muy feliz. Cuando ya la fiesta terminó, me confesó que nunca
había sido tan feliz, que nunca había estado tan bien con nadie y que nunca se
lo había pasado tan bien en una fiesta. Uxía es una mujer muy especial que
tiene el alma llena de sueños, de esperanza, de deseos hermosos que le llenan
el corazón de ilusión. Yo creía que ella ya había vivido momentos tan bonitos
con otras personas, pero me dijo que nunca nadie le había hecho sentir tan bien
y feliz como lo hago yo con tanta sencillez, que conmigo se siente como no se
sintió nunca con nadie...
Creo que es necesario que hable de cómo fueron las cosiñas con Uxía
para que esos recuerdos no se pierdan en el olvido. En realidad, no sé en qué
momento ambas nos dimos cuenta de que ya no podíamos seguir fingiendo que no
conocíamos lo que pasaba. Sé que fue una tarde en la que estábamos ensayando.
Primeramente, hubo una tarde de miércoles (el miércoles de la semana en la que
Artemisa se marchó) en la que ensayamos una canción que parecía más bien una
declaración de intenciones, pero ninguna de las dos hizo nunca referencia a ese
momento. Al día siguiente, el jueves de esa misma semana, estábamos ensayando
otra vez las dos esperando a que viniesen las demás cuando, de súbito, Uxía se
acercó a mí y me dijo: “¿qué vamos a hacer, Agnes? Tenemos que hablar, ¿no
crees?” Yo no le dije nada, permanecí mirándola intrigada durante un tiempo
cortiño hasta que al final le dije: “creo que no es preciso que digamos nada,
Uxía”. Ella me preguntó si estaba asustada y yo le contesté que, más bien, era
inseguridad lo que sentía. Ella me confesó que su intención no era pedirme que
saliese con ella si hacía tan poquiño tiempo que Artemisa me había dejado, pero
que quería que yo supiese que yo le gustaba mucho, que estaba loquiña por mí y
que no podía callar más. Me dijo que, si ella supiese que yo no sentía nada por
ella, si estuviese totalmente segura de que ella me resultaba indiferente, no
me habría dicho nada porque no es la primera vez que se fija en alguien que no
siente nada por ella, pero que sabía que entre nosotras había algo muy bonito y
que no quería dejarlo escapar, que no quería ignorar lo que nos ocurría. Le di
la razón, pero también fui muy sincera con ella y le dije que de momento yo no
quería tener otra relación, que (así mismo se lo dije) quería vivir intensamente
la vida sin tener compromisos, que ella a mí sí me gustaba mucho y que no
quería perderla, que para mí ella era muy importante y que la quería cada vez
más, que teníamos una relación hermosa que no quería que se estropease nunca.
Hablo en pasado porque así lo requiere la conversación, pero todos esos
sentimientos de los que hablábamos todavía siguen vivos en el presente y cada
vez tienen más fuerza. Ella me pidió que, después del ensayo, fuésemos juntas a
su casa, que quería invitarme a cenar. Evidentemente, yo sabía lo que había más
allá de esa cena. Podría haberle dicho que era demasiado pronto para cenar
juntas, que al día siguiente teníamos que madrugar las dos (sobre todo yo) y
que lo mejor era que quedásemos otro día, pero, sinceramente, no quise, no
quise porque me apetecía muchísimo estar con ella, experimentar con ella, ser
libre por unos momentos y olvidar que la persona que más me importaba en la
vida me había dejado porque yo era demasiado feliz para que ella pudiese
soportarlo. Quería olvidar que Artemisa me había dejado porque tenía celos de
todo lo que componía mi vida y porque me tenía una envidia horrible que no
sabía gestionar; pero sobre todo me apetecía compartir con Uxía esos momentos
tan íntimos porque ella me gusta mucho, tanto que soy capaz de perder la noción
de mi alrededor si ella me abraza o me acaricia. Creo que no fui injusta con
nadie aceptando la invitación de Uxía y que no tengo que rendirle cuentas a
nadie porque, en un principio y también en un final, yo ya era una mujer libre,
no estaba con nadie.
Así pues, fuimos a su casa después del ensayo y nos lo pasamos tan
bien que todavía me cuesta creer que podamos estar tan bien conociéndonos desde
hace tan poquiño tiempo. Bueno, en realidad nos conocemos desde hace un año,
casi, y hemos vivido juntas momentos muy bonitos que ya nos estaban uniendo sin
saberlo ninguna de las dos.
Cenamos muy a gusto, hablando de todo lo que se nos ocurría, de
cualquier cosa, riéndonos mucho, escuchando la música que a las dos nos gusta,
riéndonos sobre todo, porque con ella es que me río hasta llorar de risa, hasta
dolerme muchísimo el estómago, hasta coger agujetas. No sé por qué todo nos
hace tanta gracia cuando estamos juntas, pero con Lúa también me ocurría, que
nos reíamos por cualquier tontería, por muy pequeñina que fuese, y la risa con
ella era tan sencilla, tan bonita... Con Uxía me pasa igual. Y, realmente, no
sé cómo fue todo porque hubo momentos en los que no hablamos, en los que sólo
nos mirábamos y nos sonreíamos. Sé que, después de cenar, ella me propuso
bailar un poco (a ella le encanta bailar y lo hace tan bien, tan
hermosamente...) y yo acepté porque no había nada que me apeteciese más. Es muy
divertido bailar con ella porque ambas tenemos mucha imaginación y podemos
transformar pasos de toda la vida en pasos nuevos y llenos de gracia. Fue así
como ella se atrevió a besarme. Sinceramente, yo tenía mucha vergüenza y no me
habría atrevido a hacerlo. Fue ella, que parece que es mucho más valiente y
atrevida que yo, y entonces desahogamos toda esa pasión que teníamos encerrada
en nuestro cuerpo, yo desde hacía casi un mes y ella... ni idea, no sé cuánto
tiempo lleva fijándose en mí, pero me aseguró que yo le gustaba desde hacía
muchos meses.
Y no voy a hablar más de esos momentos porque creo que no es preciso.
Sí dormí en mi casa porque todavía no me atrevo a compartir noches con ella.
Sí, sé que hemos compartido momentos muy íntimos e importantes, pero las dos
sabemos dónde están los límites y también sabemos que debemos ir despaciño, sin
prisas, para que las cosas salgan bien. No obstante, yo no sé si estoy
enamorada de ella. No siento por ella lo que sentía por Lúa y por Artemisa y
Uxía lo sabe. Me da miedo que ella se pueda enamorar locamente de mí. No sé si
quiero que eso pase. Más bien, me gustaría que fuésemos siempre esto que somos
ahora, amigas íntimas y... sí, algo más, pero ya está, no quiero que lo nuestro
coja tanta fuerza; mas mi madre está muy ilusionada con la relación que
mantengo con Uxía. Incluso iremos las tres juntas de viaje. Me dice que Uxía le
gusta mucho para mí, que en muchas cosiñas le recuerda a Lúa y que tiene una
vitalidad hermosísima que a mí me va muy bien, que sabe que las dos congeniamos
mucho y que le gusta mucho vernos juntas; pero conoce lo que yo siento, aunque
esta mañana me confesó (en un momento en el que Uxía no estaba con nosotras)
que se daba cuenta de que Uxía estaba comenzando a enamorarse verdaderamente de
mí, que se lo veía en el modo como ella me miraba y me hablaba, que ella
detecta enseguida esas cosas y que sabe que Uxía siente algo muy intenso por
mí. Me preguntó si yo estaba segura de que no me había enamorado de ella y le
dije que sí lo estaba, que sé perfectamente lo que siento y quiero... pero
tampoco quiero cerrarme a nada, sinceramente. Ahora no quiero perder a nadie más,
no quiero. Me dolería mucho perder a Uxía. Sé que no voy a perderla, pero,
igualmente, prefiero ir despaciño con ella.
Y creo que eso es todo por hoy. ¡Se me ha hecho muy tarde!