Luns, 21 de
outubro de 2019
Hai unha semana, a
miña vida mudou inesperadamente, tanto que aínda me custa concentrarme no que
vivo e entender o que pasa. A miña vida segue o seu curso polos días, días
cheos de beizóns e bos momentos que me fan ser feliz; mais as noites son
escuras e a señardade as inza violentamente. Paréceme que a escuridade da noite
é moito máis profunda e que estou máis soa que nunca. Non obstante, mantéñome
forte e estábel malia toda a tristura que me persegue. A pesar de ser tan
feliz, podo vivir momentos moi tristes que me fan chorar fondamente durante
máis dunha hora e iso foi o que me ocorreu bastantes veces a semana pasada.
Artemisa cortou
comigo e marchou o luns pasado. Regresou a Manresa, xunta a súa irmá, e
deixoume unha carta chea de explicacións lóxicas e comprensíbeis. Hai tempo que
eu tamén penso como ela pensa, aínda que eu cría que poderiamos superar esta
crise; pero unha gran parte da miña ialma avisábame de que a nosa relación
estaba chegando á súa fin. O que me custa aceptar non é que Artemisa preferise marchar
antes que tentar arranxar as cousas. O que me custa aceptar é que as cousas non
saísen ben. Cústame aceptar que Artemisa e máis eu non puidésemos ser felices
xuntas en Ourense. Era o meu soño. É certo que había tempo que Artemisa e máis
eu non partillabamos practicamente nada e que parecía que levásemos vidas
diferentes, pero eu nunca deixei de querela e sempre confiei en que poderiamos
ser felices para sempre eiquí. Non obstante, sempre fun consciente de que
Artemisa non estaba ben en Ourense. Sempre a notaba lonxe de min, da miña vida.
Non gozabamos practicamente de ren xuntas e, cando estaba comigo, non deixaba
de falar de todo o que tiña cando viviamos en Barcelona. Parecía coma se a ela
non lle importase que eu non estivese ben alí. Mesmo me chegou a dicir que eu
tiña un traballo moito mellor có que teño agora e que estaba moito máis
tranquila, pero non sei en que se basea para dicir todo iso. Non é nada certo.
Cando eu vivía en Barcelona, tiña que madrugar moitísimo todos os días para ir
ao choio, traballaba durante sete horas sen o menor ronsel de ganas e, por
riba, a nosa casa estaba a máis de dúas horas do choio. Ela ía camiñando ao
instituto no que traballaba, tiña compañeiros marabillosos cos que se levaba
xenial e todos alí a querían moito, ao contrario do que a min me ocorría na
oficina na que traballaba. Tamén é certo que a min non me apetecía falar con
ninguén porque non estaba a gusto alí. Sentíame fóra de lugar e, a maiores,
estaba enferma. Estaba moi doente e non tiña ánimo para vivir. Si tiñamos
moitas cousas boas, pero aquela era a súa vida. Eu tentei que tamén fose a miña
vida, pero animicamente non podía con todo iso. Non aturaba o ruído dos coches,
a cantidade de xente que sempre había por todas partes... A miña contorna
aféctame moito ao ánimo. Se non estás ben animicamente, é imposíbel que poidas
estar ben cos demais. Alí, eu non era eu; mais a Artemisa non lle importaba
iso. Unha parella son dúas persoas e é preciso que ambas as dúas estean ben
para poderen ser felices. Eu cría que Artemisa estaba ben eiquí. Si, logo
souben que non, que era moi infeliz, que non lle gustaba vivir eiquí, que
odiaba o traballo na cafetaría, que non lle acaían ben as miñas amigas, que
botaba moitísimo en falla ás amigas que tiña en Barcelona (as que non lle
preguntaron nin unha vez como estaba cando vivía eiquí) e á súa irmá... pero,
ao principio, nos primeiros meses de estarmos xuntas eiquí, ela estaba ben,
parecía feliz. Se tan infeliz era, non entendo por que o deixou todo por min.
Eu cría que a ela lle gustaba estar eiquí. Iso foi o que me fixo crer cando
volvemos, cando comezamos a estar xuntas de novo. Foi mentira todo, daquela?
Que sentido tiña quererme recuperar se logo eiquí non estaría ben? Seica ela
pensase que me podería convencer de que volvésemos xuntas a Barcelona; pero, ao
ver que iso xamais sería posíbel, xa deixou de enganarme e de finxir. Dóeme
tanto que me teña enganado desta maneira que non o podo entender. Non obstante,
eu non lle gardo rancor por ren. Sigo queréndoa moitísimo. Mesmo, o mércores
pasado, chameina por teléfono á noite e pregunteille se de verdade o noso non
se podía arranxar, se non había ningunha posibilidade de podermos volver. A súa
resposta foi: “namentres ningunha das dúas mude de actitude...” Ela sabe
perfectamente que eu non podo ser feliz fóra de Galiza. Síntoo, pero non o podo
evitar. Non depende de min. Eu estou feita desta terra, coa ialma desta terra.
A miña ialma ten o alento deste lugar; emporiso, podo entender perfectamente
que Artemisa non sexa feliz noutro lugar que non sexa preto da vida que ela construíu
alí en Barcelona. Non obstante, non podo evitar pensar que todo iso que a ela
lle fai feliz son cousas materiais. Ela non ten ningún vencello anímico con
Cataluña. Non estou a dicir que as súas razóns para marchar teñan menos valor cás
que eu teño para quedar eiquí. Xamais se me ocorrería pensar iso. Cústame
expresarme porque este tema me fai estar moi tristeiriña. O que quero dicir é
que eu pensaba que o amor sería máis forte que todo iso que ela tiña en
Barcelona e que, como ela non ten ese vencello tan forte con esa terra,
poderiamos ser felices eiquí porque estamos xuntas, porque estabamos xuntas,
pero non pode ser. Non me abonda con saber que ela tiña celos de Lúa e de todas
as cousas que compoñen a miña vida. Non me abonda porque penso que poderiamos ter
loitado xuntas contra eses sentimentos e sermos fortes, saírmos máis fortes
desa batalla. Non puidemos loitar. Rendémonos moi pronto. Eu cría que o noso
amor era tan forte que podería vencer calquera mala emoción que se quixese
interpoñer entre nós, pero non foi así. Eu non podo escoller entre Artemisa e
Galiza, non podo. Ambas as dúas son igual de importantes para min. Non podo
escoller. Non estaría sendo sincera se escollese. Eu cría que o que máis lle
importaba a Artemisa era que estabamos xuntas, independentemente do lugar no
que vivísemos, pero non foi así. Que ilusa fun. Síntome traizoada pola miña
propia vida, polos meus sentimentos, por todo. Sei que a traizón non é iso,
pero é o que sinto. Non estou enfadada con ninguén nin tampouco decepcionada con
Artemisa. Seica estea decepcionada comigo mesma por non darme de conta a tempo
do que estaba a ocorrer, por crer que simplemente era unha mala época, por non
ser consciente de que o noso mundo estaba a se derrubar. Agora xa é demasiado
tarde para tentar reconstruír unhas ruínas que o tempo xa virou en po. Sei
perfectamente que cada unha ha de facer a súa vida lembrando o bonita que foi a
nosa relación, pero sempre mirando para adiante. Eu podo ser feliz, moi feliz,
en Ourense, en Galiza. Artemisa tamén ten dereito a ser feliz no lugar que ela
escolla. Eu son a menos indicada para pedirlle que ignore o seu desexo de vivir
en algures. Nunca o faría. O noso non puido ser eiquí. Seica na vida non se
poida ter todo, pero eu quéroa, de verdade que a quero; mais tamén sei que esta
dor se acougará co paso do tempo. Non obstante, sempre me custou moitísimo
aceptar as perdas. Non me gustan as perdas. Non me gusta perder a alguén que
quero. Cada vez que penso en Artemisa, sinto que algo me racha a ialma. É coma
un frío punxente que me percorre o peito e me fa ter ganas de chorar, moitas
ganas de chorar. Chorei moito por ela estes días e hei de confesar que estou
escribindo todo isto namentres choro profundamente.
O martes pasado,
foi o cabodano de Lúa. Fomos á súa tumba e entregámoslle flores, cantámoslle
cancións e dedicámoslle verbas preciosas que nos saíron do máis profundo da
nosa ialma. Eu case non podía falar cando chegou a miña quenda de palabra.
Entre bágoas, díxenlle que, como as estrelas que na noite seguen brillando
malia apagárense hai anos, ela sempre brillaría nas nosas vidas. Díxenlle que
nunca podería deixar de querela, que para min sempre sería unha das persoas
máis importantes da miña vida. Aprendeume o sentido do amor, da lealdade, da
vida mesma. Aprendeume a seguir loitando malia faltarnos o alento, a continuar
camiñando malia tremernos todo o corpo. E sei que ela está eiquí entre nós,
sobre todo agora, cando se abren as portas do Alén e as ialmas poden viaxar
entre os mundos. Agora que chega Samaín, sinto que hai máis ánimas que nunca ao
meu redor. De feito, dende que regresei a Galiza, o meu sentido está máis
esperto que nunca. Sen ir máis lonxe, esta mañá, na cafetaría, vin sentada á
miña avoa nunha mesa. Sorriume e logo a súa presencia incorpórea esvaeceuse.
Non teño medo. Non me pon medo que aparezan perante miña esas ánimas que tanto
me queren, que aínda seguen vivindo no meu corazón. O que sinto é impotencia
por non poder case falar con elas. Sei que o poderei facer a semana vindeira,
cando sexa realmente a noite de Samaín; pero, para min, Samaín xa se sente no
ar. Ademais, hai ben días que chove en Galiza. O ambiente está frío, vai vento,
chove moito, moitísimo. Cando Artemisa marchou, ese mesmo día choveu a cachón,
coma se Galiza quixese chorar pola marcha de Artemisa e, dende aquela, non
deixa de chover. Amo a choiva, sobre todo a de eiquí. Todo se volve máis
romántico, máis íntimo, máis fermoso cando chove. Ourense é moito máis bonita
baixo a choiva. Reláxame moitísimo camiñar baixo o paraugas ouvindo como a
choiva cae ao meu redor e, amais, a choiva fai que voen fóra de nós as nosas
emocións máis profundas. A choiva inspira, inspira moito. Por certo, a Artemisa
desanimábaa moito que chovese.
O martes pasado,
cando lle falei a Lúa a través da distancia que nos separa, esa distancia tan
increbantábel, saíume de dentro unha tristura tan fonda que case non me
permitía respirar. Chorei moito, como había tempo que non choraba. Sentía que
me estaba a desfacer de todas esas tensións que tentaron apagar a luz da miña
vida. Nese momento, si choraba por Lúa. Sobre todo choraba por ela, pero tamén
choraba por Artemisa, por saber que non puideramos vencer esas dificultades que
nos impediron ser felices eiquí. Choraba de tristura, pero tamén de
frustración, de impotencia, de desalento, de rabia. Chorei e chorei dándome
igual todo, sen importarme quen houbese ao meu redor. Sentei ao carón da tumba
de Lúa, baixo o carballo que a protexe do sol, do vento, da choiva, e chorei
todo iso que levaba sen chorar dende había meses. Precisábao, moitísimo. Ás
veces, a mellor menciña é o pranto. Sei que miña nai estivo ao meu lado durante
todos eses momentos, que me acariñou docemente coas súas mans, que foi ela quen
me limpou as bágoas que esvaraban polas miñas meixelas. Sei tamén que Uxía
estivo sentada tamén xunta min, colléndome das mans, dicíndome palabras de
alento; pero eu só me centrei no meu pranto para desfacelo, para botalo fóra de
min ata que non quedase ren del na miña ialma. Non sei canto tempo estiven
chorando. Só sei que, cando erguín a cabeza e mirei ao meu redor, xa caera o
solpor. Xa non había raiolas de sol alumeando a Terra. As montañas estaban cubertas
de ouro. Había algo no ceo que invitaba á quietude, ao silencio, mesmo á
tristura. Sentía latexar no meu peito os rescaldos dese pranto que tanto me
axitara a ialma, pero estaba acougada, aínda que moi tristeiriña. Estaba tan
tristeiriña que me custaba falar. Voltamos á casa da miña nai en silencio, sen
dicirnos ren, pero collidas as tres do brazo. Uxía agardou a que eu me
encontrase mellor para levarme de regreso a Ourense. Ao día seguinte, tería que
estar na cafetaría ás seis. Ese día marchara moi cedo de alí e deixara a Dana
ao seu coidado. Confío cada vez máis nela, pero, nese momento, custábame
lembrar da cafetaría.
Foi unha tarde moi
triste. Dende aquela, síntome distinta. Estou moi sensíbel, pero hei de recoñecer
que tamén me sinto esperanzada e non me sinto para nada soa. Uxía e máis eu
estamos cada vez máis unidas. Ela non me deixou soa en ningún momento. Está
sempre pendente de min, falándome polo whatsapp, chamándome á noite, quedando
comigo cando podemos ambas as dúas... Mesmo esta fin de semana veu á aldeíña o
sábado comigo e estivemos alí xuntas ata o domingo á mañá. Non tiña planificado
quedar durmir na miña casa, pero a miña nai invitouna. Á miña nai acáelle moi
ben Uxía e compréndoo porque é moi boa muller, moi atenta e agarimosa.
Paseamos xuntas
pola beiriña do río cando puidemos porque estivo chovendo practicamente toda a
fin de semana. Apenas deixaba de chover, saíamos da casa e paseabamos polo
bosque case sen dicirnos ren. É curioso que con ela me sinta tan a gusto sen
falar. Os silencios que mantemos protéxennos, mesmo nos unen, e sei que nos
comunicamos tamén a través do silencio. É sinxelo saber que pensa a outra e
cada vez cústanos menos adiviñar o que vai dicir a outra. Non sei como é
posíbel que me estea a ocorrer isto. Á miña nai díxenlle que non estaba
namorada de Uxía e é certo, non estou namorada dela, pero si me gusta, gústame
moito, aínda que de momento non quero chegar máis lonxe con ela, no sentido de
que non quero iniciar unha relación con ela. Á miña nai díxenlle que si me
gustaba, que era moi divertida, agarimosa, intelixente, sensíbel... e, daquela,
a miña nai interrompeume e díxome: “falas coma unha namorada porque só dis
cousas boas dela”. E púxenme vermella. Non sei se namorarei dela, pero si me
sinto moi a gusto cando estou con ela e esquezo de todo cando estamos xuntas.
Rimos moito e faime esquecer da tristura, dos problemiñas que poida ter... e,
sinceramente, aínda que me dea vergonza recoñecelo, tamén de Artemisa. Cando
máis me doe recordala é á noite, cando teño que ir durmir sen ela. Bótoa en
falla porque coido que as noites eran os momentos máis bonitos que viviamos.
Era cando nos reencontrabamos, cando nos entregabamos a unha á outra sen
importarnos ren. Había dozura e moito amor nas nosas caricias, nos nosos bicos,
nas verbas que nos dedicabamos. Había amor, que é o que máis importa. Cando
durmiamos, estabamos moi xuntas, sempre estabamos en contacto. Ela dábame a man
na metade da noite, buscábame e apertábame contra ela, con moito agarimo, con
moita tenrura. Gustábame ouvila respirar, soñar. Gustábame acariñala suavemente
namentres durmía entre os meus brazos. Gustábame sentir que ela me acariñaba
crendo que eu durmía. Eran momentos moi íntimos que só eran nosos, nos que non
se metía ren máis. Eramos ela e máis eu sen nada máis, sen ninguén máis. Na
vixilia, xa aparecían todos os problemas que ela atopaba na nosa vida.
E sobre todo choro
por iso, porque sei que, no fondo de todo, nos amamos, amabámonos de verdade, e
sei que aínda nos queremos, pero ese amor está soterrado baixo unha morea de
problemas aos que eu non lle atopo sentido. Sei que os poderiamos desfacer se o
tentásemos, pero Artemisa non o quere facer. E que mágoa, de verdade, que
mágoa. Canto me fai chorar saber iso. Sei que ela está ben. Está a traballar no
herbario da súa irmá. Sei que coñeceu a moitas mulleres que cren coma ela, que
mesmo xa celebrou algún ritual con elas. Sei todo iso porque o vin no seu
Instagram, non porque ela mo contase. Eu sei que ela tamén coñece detalles do
que fago porque tamén lle dá a “gústame” ás miñas publicacións. Amais, paseille
un vídeo dunha canción que ensaiamos o outro día e ela pasoume outro vídeo no
que saía tocando coa guitarra e cantando unha canción de Wendy rule. Gustoume
moito vela cantar desa maneira. Brillábanlle os ollos dun xeito moi especial
que había moito tempo que non vía no seu ollar. Sorría e estaba concentrada
coma se con esa canción quixese invocar á Deusa. Entón souben que voltara por
completo a si mesma, non en si mesma, senón a si mesma, á Artemisa que era
antes de murcharse eiquí en Ourense xunta min, e alégrome por ela de verdade,
sen rancor, sen tristura. Alégrome de verdade, de todo corazón. O que me doe é
saber que eu non lle puiden dar todo iso que ela agardaba de min, pero ren máis.
E sei que Uxía é
unha beizón que me deu a miña terra. Antes levabámonos moi ben, pero agora todo
está a se intensificar moito e gústame, aínda que tamén me asusta. Non sei por
que, pero asústame que a nosa confianza estea a medrar tanto. Esta mañá, ela
tróuxome un ramo de flores violetas, moi bonitas, cunha tarxetiña na que poñía:
“os seres fermosos só merecen estar rodeados de beleza” e púxenme vermella. Lin
esa tarxetiña e acariñei as flores moitas veces hoxe. Díxenlle que había moito
tempo que ninguén me agasallaba flores, se é que alguén algunha vez o fixo. Eu
non o lembro, sinceramente. Amais, xa hai plena confianza entre nós. Vivimos
momentos moi intensos dos que non vou falar eiquí por respecto a ela. Hai algo
forte entre nós, pero ambas as dúas sabemos que, formalmente, habemos de ir
amodiño, aínda que fisicamente fagamos outra cousiña...
E coido que por
hoxe xa hai abondo.
Traducción:
Lunes, 21 de
octubre de 2019
Hace una semana, mi vida cambió inesperadamente, tanto que todavía me
cuesta concentrarme en lo que vivo y entender lo que pasa. Mi vida sigue su
curso por los días, días llenos de bendiciones y buenos momentos que me hacen
ser feliz; mas las noches son oscuras y la soledad las anega violentamente. Me
parece que la oscuridad de la noche es mucho más profunda y que estoy más sola
que nunca. No obstante, me mantengo fuerte y estable pese a toda la tristeza
que me persigue. A pesar de ser tan feliz, puedo vivir momentos muy tristes que
me hacen llorar hondamente durante más de una hora y eso fue lo que me ocurrió
bastantes veces la semana pasada.
Artemisa cortó conmigo y se marchó el lunes pasado. Regresó a Manresa,
junto a su hermana, y me dejó una carta llena de explicaciones lógicas y
comprensibles. Hace tiempo que yo también pienso como ella piensa, aunque yo
creía que podríamos superar esta crisis; pero una gran parte de mi alma me
avisaba de que nuestra relación estaba llegando a su fin. Lo que me cuesta aceptar
no es que Artemisa prefiriese marcharse antes que intentar arreglar las cosas.
Lo que me cuesta aceptar es que las cosas no hayan salido bien. Me cuesta
aceptar que Artemisa y yo no hayamos podido ser felices en Ourense. Era mi
sueño. Es cierto que hacía tiempo que Artemisa y yo no compartíamos
prácticamente nada y que parecía que llevásemos vidas diferentes, pero yo nunca
dejé de quererla y siempre confié en que podríamos ser felices para siempre
aquí. No obstante, siempre he sido consciente de que Artemisa no estaba bien en
Ourense. Siempre la notaba lejos de mí, de mi vida. No disfrutábamos
prácticamente de nada juntas y, cuando estaba conmigo, no dejaba de hablar de
todo lo que tenía cuando vivíamos en Barcelona. Parecía como si a ella no le importase
que yo no estuviese bien allí. Incluso llegó a decirme que yo tenía un trabajo
mucho mejor que el que tengo ahora y que estaba mucho más tranquila, pero no sé
en qué se basa para decir todo eso. No es nada cierto. Cuando yo vivía en
Barcelona, tenía que madrugar muchísimo todos los días para ir al trabajo,
trabajaba durante siete horas sin el menor rastro de ganas y, encima, nuestra
casa estaba a más de dos horas del trabajo. Ella iba caminando al instituto en
el que trabajaba, tenía compañeros maravillosos con los que se llevaba genial y
todos allí la querían mucho, al contrario de lo que a mí me ocurría en la
oficina en la que trabajaba. También es cierto que a mí no me apetecía hablar
con nadie porque no estaba a gusto allí. Me sentía fuera de lugar y, aparte,
estaba enferma. Estaba muy enferma y no tenía ánimo para vivir. Sí teníamos
muchas cosas buenas, pero aquélla era su vida. Yo intenté que también fuese mi
vida, pero anímicamente no podía con todo eso. No soportaba el ruido de los
coches, la cantidad de gente que siempre había por todas partes... Mi entorno
me afecta mucho al ánimo. Si no estás bien anímicamente, es imposible que
puedas estar bien con los demás. Allí, yo no era yo; mas a Artemisa no le
importaba eso. Una pareja son dos personas y es preciso que ambas estén bien
para poder ser felices. Yo creía que Artemisa estaba bien aquí. Sí, luego supe
que no, que era muy infeliz, que no le gustaba vivir aquí, que odiaba el
trabajo en la cafetería, que no le caían bien mis amigas, que echaba mucho en
falta a las amigas que tenía en Barcelona (las que no le preguntaron ni una vez
cómo estaba cuando vivía aquí) y a su hermana... pero, al principio, en los
primeros meses de estar juntas aquí, ella estaba bien, parecía feliz. Si tan infeliz
era, no entiendo por qué lo dejó todo por mí. Yo creía que a ella le gustaba
estar aquí. Eso fue lo que me hizo creer cuando volvimos, cuando comenzamos a
estar juntas de nuevo. ¿Fue mentira todo, entonces? ¿Qué sentido tenía quererme
recuperar si luego aquí no estaría bien? Quizás ella pensase que me podría
convencer de que volviésemos juntas a Barcelona; pero, al ver que eso jamás
sería posible, ya dejó de engañarme y de fingir. Me duele tanto que me haya
engañado de esta manera que no puedo entenderlo. No obstante, yo no le guardo
rencor por nada. Sigo queriéndola muchísimo. Incluso, el miércoles pasado, la
llamé por teléfono por la noche y le pregunté si de veras lo nuestro no se
podía arreglar, si no había ninguna posibilidad de poder volver. Su respuesta fue:
“mientras ninguna de las dos cambie de actitud...” Ella sabe perfectamente que
yo no puedo ser feliz fuera de Galiza. Lo siento, pero no puedo evitarlo. No
depende de mí. Yo estoy hecha de esta tierra, con el alma de esta tierra. Mi
alma tiene el aliento de este lugar; por eso, puedo entender perfectamente que
Artemisa no sea feliz en otro lugar que no sea cerca de la vida que ella
construyó allí en Barcelona. No obstante, no puedo evitar pensar que todo eso
que a ella le hace feliz son cosas materiales. Ella no tiene ningún vínculo
anímico con Cataluña. No estoy diciendo que sus razones para marcharse tengan
menos valor que las que yo tengo para estar aquí. Jamás se me ocurriría pensar
eso. Me cuesta expresarme porque este tema me hace estar muy tristiña. Lo que
quiero decir es que yo pensaba que el amor sería más fuerte que todo eso que
ella tenía en Barcelona y que, como ella no tiene ese vínculo tan fuerte con
esa tierra, podríamos ser felices aquí porque estamos juntas, porque estábamos
juntas, pero no puede ser. No me basta con saber que ella tenía celos de Lúa y
de todas las cosas que componen mi vida. No me basta porque pienso que
podríamos haber luchado juntas contra esos sentimientos y ser más fuertes,
salir más fuertes de esa batalla. No pudimos luchar. Nos rendimos muy pronto.
Yo creía que nuestro amor era tan fuerte que podría vencer cualquier mala
emoción que quisiese interponerse entre nosotras, pero no fue así. Yo no puedo
escoger entre Artemisa y Galiza, no puedo. Ambas son igual de importantes para
mí. No puedo escoger. No estaría siendo sincera si escogiese. Yo creía que lo
que más le importaba a Artemisa era que estábamos juntas, independientemente
del lugar en el que viviésemos, pero no fue así. Qué ilusa he sido. Me siento
traicionada por mi propia vida, por mis sentimientos, por todo. Sé que la
traición no es eso, pero es lo que siento. No estoy enfadada con nadie ni
tampoco decepcionada con Artemisa. Tal vez esté decepcionada conmigo misma por
no darme cuenta a tiempo de lo que estaba ocurriendo, por creer que simplemente
era una mala época, por no ser consciente de que nuestro mundo estaba
derrumbándose. Ahora ya es demasiado tarde para intentar reconstruir unas
ruinas que el tiempo ya devino en polvo. Sé perfectamente que cada una ha de
hacer su vida recordando lo bonita que fue nuestra relación, pero siempre
mirando para adelante. Yo puedo ser feliz, muy feliz, en Ourense, en Galiza.
Artemisa también tiene derecho a ser feliz en el lugar que ella escoja. Yo soy
la menos indicada para pedirle que ignore su deseo de vivir en donde sea. Nunca
lo haría. Lo nuestro no pudo ser aquí. Quizás en la vida no se pueda tener
todo, pero yo la quiero, de verdad que la quiero; mas también sé que este dolor
se sosegará con el paso del tiempo. No obstante, siempre me costó muchísimo
superar las pérdidas. No me gustan las pérdidas. No me gusta perder a alguien
que quiero. Cada vez que pienso en Artemisa, siento que algo me rasga el alma.
Es como un frío punzante que me recorre el cuerpo y me hace tener ganas de
llorar, muchas ganas de llorar. Lloré mucho por ella estos días y he de
confesar que estoy escribiendo todo esto mientras lloro profundamente.
El martes pasado, fue el aniversario de la muerte de Lúa. Fuimos a su
tumba y le entregamos flores, le cantamos canciones y le dedicamos palabras
preciosas que nos salieron de lo más profundo del alma. Yo casi no podía hablar
cuando llegó mi turno de palabra. Entre lágrimas, le dije que, como las
estrellas que en la noche siguen brillando a pesar de apagarse hace años, ella
siempre brillaría en nuestras vidas. Le dije que nunca podría dejar de
quererla, que para mí siempre sería una de las personas más importantes de mi
vida. Me enseñó el sentido del amor, de la lealtad, de la vida misma. Me enseñó
a seguir luchando a pesar de faltarnos el aliento, a continuar caminando pese a
temblarnos todo el cuerpo. Y sé que ella está aquí entre nosotros, sobre todo
ahora, cuando se abren las puertas del Más allá y las almas pueden viajar entre
los mundos. Ahora que llega Samaín, siento que hay más ánimas que nunca a mi
alrededor. De hecho, desde que regresé a Galiza, mi sentido está más despierto
que nunca. Sin ir más lejos, esta mañana, en la cafetería, vi sentada a mi
abuela en una mesa. Me sonrió y luego su presencia incorpórea se desvaneció. No
tengo miedo. No me da miedo que aparezcan delante de mí esas ánimas que tanto
me quieren, que aún siguen viviendo en mi corazón. Lo que siento es impotencia
por no poder casi hablar con ellas. Sé que podré hacerlo la semana que viene,
cuando sea realmente la noche de Samaín; pero, para mí, Samaín ya se siente en
el aire. Además, hace días que llueve en Galiza. El ambiente está frío, hace
viento, llueve mucho, muchísimo. Cuando Artemisa se marchó, ese día llovió a
cántaros, como si Galiza quisiese llorar por la marcha de Artemisa y, desde
entonces, no deja de llover. Amo la lluvia, sobre todo la de aquí. Todo se
vuelve más romántico, más íntimo, más hermoso cuando llueve. Ourense es mucho
más bonita bajo la lluvia. Me relaja muchísimo caminar bajo el paraguas oyendo
cómo la lluvia cae a mi alrededor y, además, la lluvia hace que vuelen fuera de
nosotros nuestras emociones más profundas. La lluvia inspira, inspira mucho.
Por cierto, a Artemisa la desanimaba mucho que lloviese.
El martes pasado, cuando le hablé a Lúa a través de la distancia que
nos separa, esa distancia tan inquebrantable, me salió de dentro una tristeza
tan honda que casi no me permitía respirar. Lloré mucho, como hacía tiempo que
no lloraba. Sentía que estaba deshaciéndome de todas esas tensiones que
intentaron apagar la luz de mi vida. En ese momento, sí lloraba por Lúa. Sobre
todo. Lloraba por ella, pero también lloraba por Artemisa, por saber que no
habíamos podido vencer esas dificultades que nos impidieron ser felices aquí.
Lloraba de tristeza, pero también de frustración, de impotencia, de desaliento,
de rabia. Lloré y lloré dándome igual todo, sin importarme quién hubiese a mi
alrededor. Me senté cabe la tumba de Lúa, bajo el roble que la protege del sol,
del viento, de la lluvia, y lloré todo eso que llevaba sin llorar desde hacía
meses. Lo necesitaba, muchísimo. A veces, la mejor medicina es el llanto. Sé
que mi madre estuvo a mi lado durante todos esos momentos, que me acarició
dulcemente con sus manos, que fue ella quien me limpió las lágrimas que
resbalaban por mis mejillas. Sé también que Uxía estuvo sentada también junto a
mí, cogiéndome de las manos, diciéndome palabras de aliento; pero yo sólo me
centré en mi llanto para deshacerlo, para echarlo fuera de mí hasta que no
quedase nada de él en mi alma. No sé cuánto tiempo estuve llorando. Sólo sé
que, cuando levanté la cabeza y miré a mi alrededor, ya había caído el ocaso.
Ya no había rayos de sol iluminando la Tierra. Las montañas estaban cubiertas
de oro. Había algo en el cielo que invitaba a la quietud, al silencio, incluso
a la tristeza. Sentía latir en mi pecho los rescoldos de ese llanto que tanto
me había agitado el alma, pero estaba sosegada, aunque muy tristiña. Estaba tan
tristiña que me costaba hablar. Volvimos a la casa de mi madre en silencio, sin
decirnos nada, pero cogidas las tres del brazo. Uxía esperó a que yo me
encontrase mejor para llevarme de regreso a Ourense. Al día siguiente, tendría
que estar en la cafetería a las seis. Ese día me había marchado muy temprano de
allí y había dejado a Dana a su cuidado. Confío cada vez más en ella, pero, en
ese momento, me costaba acordarme de la cafetería.
Fue una tarde muy triste. Desde entonces, me siento distinta. Estoy
muy sensible, pero he de reconocer que también me siento esperanzada y no me
siento para nada sola. Uxía y yo estamos cada vez más unidas. Ella no me ha
dejado sola en ningún momento. Está siempre pendiente de mí, hablándome por
whatsapp, llamándome por la noche, quedando conmigo cuando podemos las dos...
Incluso este fin de semana ha venido a la aldeíña el sábado conmigo y estuvimos
allí juntas hasta el domingo por la mañana. No tenía planificado quedarse a
dormir en mi casa, pero mi madre la invitó. A mi madre le cae muy bien Uxía y
lo entiendo porque es muy buena mujer, muy atenta y cariñosa.
Paseamos juntas por la orilliña del río cuando pudimos porque estuvo
lloviendo prácticamente todo el fin de semana. En cuanto dejaba de llover,
salíamos de la casa y paseábamos por el bosque sin decirnos nada. Es curioso
que con ella me sienta tan a gusto sin hablar. Los silencios que mantenemos nos
protegen, incluso nos unen, y sé que nos comunicamos también a través del
silencio. Es sencillo saber qué piensa la otra y cada vez nos cuesta menos
adivinar lo que va a decir la otra. No sé cómo es posible que me esté
ocurriendo esto. A mi madre le dije que no estaba enamorada de Uxía y es
cierto, no estoy enamorada de ella, pero sí me gusta, me gusta mucho, aunque de
momento no quiero llegar más lejos con ella, en el sentido de que no quiero
iniciar una relación con ella. A mi madre le dije que sí me gustaba, que era
muy divertida, cariñosa, inteligente, sensible... y, entonces, mi madre me
interrumpió y me dijo: “hablas como una enamorada porque sólo dices cosas
buenas de ella”. Y me puse roja. No sé si me enamoraré de ella, pero sí me
siento muy a gusto cuando estoy con ella y me olvido de todo cuando estamos
juntas. Nos reímos mucho y me hace olvidar la tristeza, los problemiñas que
pueda tener... y, sinceramente, aunque me dé vergüenza reconocerlo, también de
Artemisa. Cuando más me duele recordarla es por la noche, cuando tengo que irme
a dormir sin ella. La echo en falta porque creo que las noches eran los
momentos más bonitos que vivíamos. Era cuando nos reencontrábamos, cuando nos
entregábamos la una a la otra sin importarnos nada. Había dulzura y mucho amor
en nuestras caricias, en nuestros besos, en las palabras que nos dedicábamos.
Había amor, que es lo que más importa. Cuando dormíamos, estábamos muy juntas,
siempre estábamos en contacto. Ella me daba la mano en mitad de la noche, me
buscaba y me apretaba contra ella, con mucho cariño, con mucha ternura. Me
gustaba oírla respirar, soñar. Me gustaba acariciarla suavemente mientras
dormía entre mis brazos. Me gustaba sentir que ella me acariciaba creyendo que
yo dormía. Eran momentos muy íntimos que sólo eran nuestros, en los que no se
metía nadie más. Éramos ella y yo sin nada más, sin nadie más. En la vigilia,
ya aparecían todos los problemas que ella encontraba en nuestra vida.
Y sobre todo lloro por eso, porque sé que, en el fondo de todo, nos
amamos, nos amábamos de verdad, y sé que aún nos queremos, pero ese amor está
enterrado bajo un montón de problemas a los que yo no le encuentro sentido. Sé
que podríamos deshacerlos si lo intentásemos, pero Artemisa no quiere hacerlo.
Y qué lástima, de verdad, qué lástima. Cuánto me hace llorar saber eso. Sé que
ella está bien. Está trabajando en el herbolario de su hermana. Sé que ha
conocido a muchas mujeres que creen como ella, que incluso ya ha celebrado
algún ritual con ellas. Sé todo eso porque lo he visto en su Instagram, no
porque ella me lo contase. Yo sé que ella también conoce detalles de lo que
hago porque también le da a “me gusta” a mis publicaciones. Además, le pasé un
vídeo de una canción que ensayamos el otro día y ella me pasó otro vídeo en el
que salía tocando con la guitarra y cantando una canción de Wendy Rule. Me
gustó mucho verla cantar de esa manera. Le brillaban los ojos de un modo muy
especial que hacía mucho tiempo que no veía en su mirada. Sonreía y estaba
concentrada como si con esa canción quisiese invocar a la Diosa. Entonces supe
que había vuelto por completo a sí misma, no en sí misma, sino a sí misma, a la
Artemisa que era antes de marchitarse aquí en Ourense junto a mí, y me alegro
por ella de verdad, sin rencor, sin tristeza. Me alegro de verdad, de todo
corazón. Lo que me duele es saber que yo no pude darle todo lo que ella
esperaba de mí, pero nada más.
Y sé que Uxía es una bendición que me ha dado mi tierra. Antes nos
llevábamos muy bien, pero ahora todo está intensificándose mucho y me gusta,
aunque también me asusta. No sé por qué, pero me asusta que nuestra confianza
esté creciendo tanto. Esta mañana, ella me trajo un ramo de flores violetas,
muy bonitas, con una tarjetiña en la que ponía: “los seres hermosos sólo
merecen estar rodeados de belleza” y me puse roja. He leído esa tarjetiña y he
acariciado las flores muchas veces hoy. Le dije que hacía mucho tiempo que nadie
me regalaba flores, si es que alguien alguna vez lo hizo. Yo no lo recuerdo,
sinceramente. Además, ya hay plena confianza entre nosotras. Hemos vivido
momentos muy intensos de los que no voy a hablar aquí por respeto a ella. Hay
algo fuerte entre nosotras, pero ambas sabemos que, formalmente, tenemos que ir
poquiño a poco, aunque físicamente hagamos otra cosiña...
Y creo que por hoy ya hay suficiente.
Faltaba conocer la reacción de Agnes a la decisión de Artemisa. Me imaginaba que sería duro para ella, pues han sido muy felices juntas. No sé si Artemisa es o fue el amor de su vida, quizás a estas alturas me atrevería a decir que fue Lúa, pero Artemisa ha sido muy importante para ella (y lo es, a pesar de no estar juntas). Agnes comprende las razones por las que Artemisa toma esa decisión, aunque ella cree que podrían haber luchado más, que se ha rendido muy pronto. No sé si con esta decisión ha conseguido ahorrarse tiempo y sufrimiento, o si ha perdido la posibilidad de solucionarlo, pero ya no hay marcha atrás, eso nunca se sabrá. En el fondo, yo creo que Agnes piensa que es lo mejor, pues Artemisa se había rendido. Su actitud no era la más adecuada y a pesar de los esfuerzos de Agnes por animarla e integrarla en su vida, ella nunca rectificó. Lo positivo es que han terminado bien, no se odian, se comprenden y se desean lo mejor la una a la otra. Artemisa es feliz junto a su hermana, en el lugar que ha elegido libremente, y eso es lo importante. Está claro que ella no se sentía bien en Galicia. No creo que Artemisa quisiera engañarla, creo que intentó ser feliz, pero finalmente no lo consiguió. Por otro lado está Uxía. Es una persona especial y ha llegado en un buen momento, justo cuando Agnes está en horas bajas, intentando superar lo de Artemisa. Su compañía y cariño (y por lo que veo muuucho cariño), le ha venido bien. Abre una nueva etapa en su vida, con la incertidumbre de como será vivir sin Artemisa, pero no se me ocurre un mejor lugar para superar su ruptura. También cuenta con su madre y muchas personas que la quieren y eso, seguro que la ayuda. Las dos siguen caminos distintos, pero felices, y eso, es lo importante.
ResponderEliminar