martes, 20 de octubre de 2020

DIARIO DE LÚA: DOMINGO, 18 DE OUTUBRO DE 2020

 Domingo, 18 de outubro de 2020

Poñer por escrito tantos feitos ocorridos xa, entre os cales se atopan momentos únicos e outros non tan bos, é unha tarefa case imposíbel. Se alguén lese iste diario, encontraría moitos baleiros sen encher e unha morea de preguntas resoarían na súa mente, preguntas seica sen resposta, porque botar tantos meses sen escribir no diario persoal dunha mesma é como lanzar ao esquecemento a meirande parte do vivido, das lembranzas e dos pensamentos e sentimentos que tivemos... pero hai acontecementos que se poden resumir nunhas finas liñas entre as que se pode ler o que non se di, o que non se especifica. Poden ir ben as cousiñas tan ben que, moitas veces, os problemas non se perciben, é imposíbel captar que hai sombras entre tanta luz, baixo o fulgor que alumea o presente e que fica refulxindo no pasado cando o tempo transcorre; pero, un día, esas sombras que ignorabamos, que nin tan sequera nos dignabamos recoñecer, aparecen, cubríndoo todo, e loitan por facerse notar, para atenuar o esplendor deses marabillosos días, desas fermosas noites. Has de miralas aos ollos e escoitalas, porque esas sombras tamén teñen voz; unha voz moi potente que te enxordece, que tenta quitarche a respiración e agocharche esa ledicia que sempre che sorría ao espertares.

Hoxe escribo na beiriña do Miño, baixo un ceo alumeado por un sol estridente, forte, un sol de verao que brilla tanto que nos encandea. A herba verde, as follas amarelas e douradas das árbores, xa case murchas e secas, e sobre todo a cor azulada do río fannos crer que o tempo está detido, que a vida só escintila, que non hai néboas nin recunchos cheos de escuridade. Cantan os paxaros, óese o riso dos nenos e, de cando en vez, o ladrido dun can que, libre, corre pola herba, entre as árbores. O río non fala, nin murmura sequera. Está calado como calado pode estar o noso corazón ante as dificultades. Vai unha tarde preciosa, sen mácula; unha tarde nidia que, máis ben, semella unha tarde de verao antes que unha tarde de outono. O outono berra moi forte iste ano, berra tan forte dende metades de setembro. Hai días fríos que parecen máis próximos á invernía e, hoxe, precisamente hoxe, vai unha calor tan bonita e alegre que me custa pensar que estamos en outubro.

Gustaríame que a xente que pasea por eiquí cos seus cas ou os seus nenos desaparecese, quedar a soas con Agnes niste lugar tan máxico e cheo de sentido e amosarlle coa miña ialma toda canto a desexo, canto a amo... Encantaríame poder estar intimamente con ela eiquí, na brandiña herba, na beira do Miño, eiquí xunta a Ponte Romana, tan maxestosa e fermosa... pero non podemos entregarnos á paixón cando tantos ollos miran, cando non estamos soas... cando no mundo non somos as únicas que vimos a iste lugar que tanto nos gusta para esquecer dos problemas. Tamén me gustaría espirme, lanzarme ao Miño e nadar, nadar libre nas súas frías augas... baixo este ceo tan azul que para nada semella un ceo de outono, senón de verao, dun verao que voltou sen querer, sen darse de conta de que xa non é tempo para que brille...

Teño 47 anos, 47, e síntome tan chea de vida... coma se de novo fose esa adolescente de 14 anos namoradísima dunha rapaza tres anos menor que ten a mirada dunha muller madura, que sabe da vida máis que ninguén, que ama coa súa ialma toda sen importarlle ren, sen importarlle que a súa idade non se corresponda coa súa maneira de pensar e de sentir. Son de novo esa adolescente que entolece ao ver o sorriso da muller que ama. Síntome coma unha adolescente inexperta cando Agnes me abraza e íspeme amodiño namentres me bica e faime sentir tan leda, tan derretida de calor, tan descontrolada pola luxuria...

Pero tamén me volvo esa adolescente inexperta que non sabía entender a tristura nin a desesperación, que se desfacía de dor ao entender que a vida de repente se volvera escura e chea de néboas. Por moitos estudos que teña, aínda que rematase hai anos a carreira de psicoloxía e teña un máster e varios cursos de Coaching... son unha inexperta fronte á dor da persoa que máis amo do mundo, no mundo, na vida. Agnes é a persoa que máis quero, pola que daría a miña vida, pola que non me importaría morrer se eisí conseguise darlle a felicidade eterna, aínda que son consciente de que, a unha sen a outra, non poderiamos sermos felices nunca, nunca. Hai xusto dous anos, quiteime do medio pensando que eu lle dificultaba ser feliz, crendo que ela non se sentía quen de deixarme para volver con Artemisa. Que trabucada que estiven. Marchei a Italia co corazón esnaquizado, non só física, senón sobre todo sentimentalmente. Estaba moi doente cando abandonei Galicia nise avión que me arrincaba da miña terra e do lado das persoas que quería. Só o fixen por amor. Foi a tolaría máis grande que fixen por amor, mesmo máis grande que estudar en Barcelona para tentar encontrar a Agnes nise lugar tan distinto da nosa terra no que ela estaba perdida, no que desaparecera sen deixar rastro.

Mírome ao espello e realmente non recoñezo en min o paso do tempo porque estar con Agnes me devolveu todos ises anos que non vivín, todos ises anos baleiros que pasei xunta a persoas que non me aportaban nada. Mírome ao espello en procura desas marcas que o paso dos anos deixa na pel, pero o único que atopo en min é moitísima luz, os ollos cheos de luz e ledicia. Non teño engurras baixo os ollos nin na beira dos beizos. Non teño nin unha soa cana no meu pelo longo e brillante como o lume, tan cheo de ondas que parecen o reflexo do mar ao empardecer. Eu non necesito tinxirme o cabelo como si o precisa facer Agnes, só para agochar algunhas canas sen importancia que hai tempo que quere ocultar... pero eu non o preciso. Teño un pelo forte, longo, libre, mesmo intenso. Agnes pasa horas acariñándomo, desfacéndome ises crenchos que logo volven estar como antes cando ela os deixa ir. Por que falo destas cousiñas tan superficiais? Porque quero que quede constancia niste diario meu tan estraño de que me sinto nova, tan nova coma ises rapaces irresponsábeis que van pola rúa sen máscara e xuntándose cos seus amigos co gallo de pasalo ben, só importándolles a diversión, o seu presente e o seu benestar sen pensar no futuro nin nas persoas coas que conviven... coa diferenza de que eu si son responsábel, eu si me preocupo (ás veces demasiado) polas persoas que teño ao meu lado... pola persoíña que teño ao meu lado e xunto a cal quero vivir para sempre, ata que se me esgote o alento.

En Agnes, tamén procuro, con disimulo, a pegada do paso do tempo e sobre todo de tanto sufrimento... pero ela tamén brilla, máis por fóra que por dentro ás veces. O único sinal de que ten case 44 anos está no seu ollar ás veces tan canso e esgotado. Viu demasiadas cousiñas tristes, tivo que manterlle a mirada á desesperación durante tanto tempo... e iso nótase moitísimo. Ademais, nunca engorda. Paréceme que está máis magriña do que lle corresponde, froito de ficar tantos e tantos anos sen ganas de vivir, tan doente sen ser atendida... pero, para min, é a muller máis fermosa que existe. O seu cabelo longo, negrísimo coma a noite, brillante e lisiño sempre enmarca un rostro lucinte coma a lúa. O que máis me gusta dela son os seus ollos grandes e tan escuros coma a noite, tan negros que moitas veces me parece que o día se volveu noite namentres a miro. O seu corpo, magriño, parece fráxil, pero é forte como un carballo. Aguantou tanto, tanto... e as súas maos danme tanto amor que me parece que me poden desfacer cando ela me toca, cando me acariña, cando esvara os seus dedos finiños pola miña pel temperada polo seu amor, pola súa paixón... e a súa voz, como me arrola a súa voz de veludo, tan doce, tan sensual...

Mais Agnes é transparente como a superficie dunha lagoa limpa na que ninguén bañou xamais. É tan transparente que, moitísimas veces, me parece que ouvín a súa voz expresando os seus pensamentos cando, en realidade, ela non falou. En moitas ocasións, pregunteille: “que dixeches?” ou dígolle: “si, tes razón”. Entón ela pregúntame que digo, de que falo, como sei que estaba pensando iso... e eu non sei que dicirlle. Só lle contesto que o lin nos seus ollos, que non me fai falta ouvila falar para coñecer o que lle pasa pola mente. É incríbel que poidamos ter un vencello tan forte, a través do cal se expresa todo o que pensamos e sentimos. A ela tamén lle pasa comigo...

Mais hai momentos nos que me gustaría meterme na súa mente para escoitar de cheo o que pensa, para ouvir ben clariño o que lle pasa pola cabeza, para saber que sente, que agarda encontrar, que lembra... porque, si, Agnes é transparente, moi transparente, pero tamén pode chegar a ser tan hermética coma unha noite sen estrelas nin lúa. Péchase en si mesma e nin tan sequera ela pode acceder á súa ialma para entender as emociós que lla enchen. Nin ela mesma se pode entender sempre, hai momentos nos que ata a súa propia ialma lle nega a posibilidade de sentir o que lle ocorre e séntese perdida, tan perdida que nin chorar pode, que me mira pedíndome axuda, pero eu non lla podo dar porque non me sabe explicar o que lle sucede. E que son eu, entón, nise momento, se non a podo axudar, se os meus coñecementos de psicoloxía non abondan para comprender unha ialma tan complexa, unha mente tan avanzada, tan intelixente, chea de tantos labirintos e pensamentos indescifrábeis?

Se ninguén a tivese detido, se ninguén a tivese pechado nun hospital durante tantos anos, Agnes tería sido unha das persoas máis intelixentes diste mundo, tería a mente máis privilexiada da Terra, sería tan poderosa que ninguén a comprendería xamais... ninguén. Se non tivesen calado a súa voz durante tanto tempo, entón tería expresado todos os segredos da vida, diste mundo, diste destino... pero cortaron as súas ás, silenciaron a súa voz, retiveron os seus pensamentos e esnaquizaron a súa evolución mental; porén, ela saíu forte de todo iso, indestructíbel e con máis identidade que ninguén.

Ás veces teño a impresión de que ela podería entender o fluír do tempo no Universo, que pode ver alén distes momentos. A simple pregunta de: “que pasaría se realmente puidésemos deter o tempo? As cousas se avellentarían se non pasasen os minutos?” Lembro perfectamente do momento no que me fixo esa pregunta. Só eramos dúas adolescentes inexpertas que comezabamos a descubrir xuntas a vida. Ela tiña doce anos e eu, só dezaseis. Achabámonos no muíño no que tan libres fomos, no que nos puidemos dar todos ises bicos que ansiabamos entregarnos sen que ninguén nos vise. Fíxome esa tarde unha morea de preguntas que nin souben entender. Agnes sempre foi única, especial, tan especial que moitas veces pensei que non era humana, senón un ser máxico que veu á Terra para darnos lecciós a todos, lecciós de vida e sabedoría. Ela ségueme parecendo un ser máxico que tenta reducir o seu poder para non asustarnos. Sigo pensando que ten por dentro de si algo que nin tan sequera ela mesma ceibou xamais. É o exemplo máis claro de que, para vivir feliz, non fai falta ter unha infinda cantidade de riqueza. Ela viviu con tan pouquiño que practicamente non tiña nada e sentíase feliz, era feliz, non botaba en falla nada. Eisí viviu na súa aldea, sentíndose rica tendo só a compaña dos animais e a extensión das eiras que traballaba xunta os demais veciños, tendo a terra, as árbores, a natureza con ela, para ela... e que importaba se existían no mundo coches de luxo, casas enormes con cen cuartos? Ela era feliz na súa casiña de pedra, de dous andares, pero só un para ela e maila súa nai, cunha corte cálida na que moitas veces, por accidente, quedou durmida xunta as ovellas e a súa vaquiña... cun dormitorio pequerrechiño que tiña unha fiestra de contras vellas, a través da cal ela se asomaba ao mundo e vía a fermosa aldea na que nacera. Que máis daba se había persoas que tiñan dormitorios enormes con camas grandísimas, con mantas suaves e novas, con armarios cheos de roupa? Ela tiña un pequeno armario no que só gardaba tres mudas, dúas saias e algús vestidos que só empregaba nos días de festa... e a meirande parte desa roupa estaba vella e demasiadas veces arranxada e as prendas máis novas trouxérallas eu de Ourense.

Por que falo agora de todo isto? Porque estou lendo, amodiño e con moita atención, a novela que ela está a escribir verbo da súa vida. A meirande parte das cousiñas que conta eu xa as sabía, pero moitas das súas lembranzas estaban agochadas na súa memoria sen que ninguén as recordase. Hai moitos feitos que eu non coñecía e outros que si lembro, pero de xeito estraño, como cheos de néboas. Está gustándome moito ler o que ela está escribindo con tanto agarimo verbo da súa vida. Sabía que Agnes podería escribir unha historia fascinante e fermosa se se animaba a facelo. Por iso a arengaba a que volvese verbas o que ela vivira. Paga moitísimo a pena que a súa historia quede escrita porque é o máis puro exemplo de humildade e é a expresión da nosa ialma galega, tan vencellada coa terra... Coido que a súa historia é a de todos os galegos que nacemos eiquí na terra, en Galicia, nas cidades ou nas aldeas, e tamén dos que naceron lonxe e aínda eisí aman a terriña... Non importa, porque o sentimento galego é algo que se leva na ialma, que aboia no ar e óese nos bosques desta máxica rexión do mundo; a que non se semella a nada, única en si mesma, tan máxica que moitas veces esqueces que es ti, única tamén, porque te sentes tan unida á terra que pisas, ao ar que te envolve, ao son do mar, á voz do vento abaneando as pólas das árbores... malia encontráreste na metade dunha cidade co seu tráfico, coa súa intensa vida nas rúas... eisí é Ourense, aínda chea de natureza entre edificios, tras o ruído dos coches que pasan e o asubío dos semáforos que regulan o fluír dos vehículos e das persoas...

A min sempre me gustou moitísimo Ourense, dende sempre, dende que era cativa. Eu vin a evolución da cidade, máis preto a unha aldea grande nos anos oitenta e noventa que dunha cidade tan grande como o é agora. Eu vin a mudanza dos nomes de moitas rúas que aínda eu sigo chamando polo seu nome de sempre... Cústame lembrar que xa non se chaman eisí. Vin o peche de moitos negocios que estiveron eiquí durante anos e que se trasladaron a outro recuncho da cidade ou simplemente desapareceron cos seus donos, que moitos morreron de vellos e o seu negocio morreu xunta iles se non había herdeiros que os puidesen manter. Sempre me deu a sensación de que Ourense era unha cidade porque a obrigaron a selo, que quería manter malia todo as súas árbores, o seu ar natural, a súa voz de montaña... e eisí foi e será sempre porque, entre istes edificios que a forman, entre o tráfico dos coches e o balbordo da xente que pasa polas rúas, se pode percibir nitidamente o recendo a herba, a flores, á madeira dos bosques, á auga dos tres ríos que a cruzan. Ourense sempre fala, tras todo os sons que a enchen, cun silencio que só sabemos entender os que a amamos de verdade.

Empecei a escribir coa intención de explicar como nos van as cousiñas arestora e o único que conseguín polo momento é falar de lembranzas ou de impresiós importantes que me enchen a ialma. Se tivese que describir o noso presente, diría que nos achamos nun momento agridoce. É doce porque con Agnes a vida non pode ser amarga, porque xunta ela a vida é marabillosa, porque nos amamos con máis intensidade con cada minuto que vivimos, porque no noso mundo é imposíbel chorar de mágoa, porque entre os seus brazos a vida brilla, síntome viva... pero tamén é agre porque nos fallan cousiñas que antes nos enchían e o baleiro que deixaron ao desapareceren está afectando demasiado a Agnes, tanto que nin ela mesma o sabe, pero eu percíboo nitidamente, claramente. Non está igual, está a se apagar algo nela que non sei se poderemos volver a acender. A min vanme as cousiñas demasiado ben, de verdade, e síntome moi agradecida por iso... pero a Agnes, non, e síntome tan culpábel, tan mal... malia saber que non teño a culpa de nada, que son cousiñas que pasan, que todo pasará e logo virá unha época mellor... pero agora non debemos de negar que non nos van de todo ben as cousiñas.

A metades de setembro, comezaron a subir moitísimo os contaxios en Ourense, tanto que ao final acabaron confinando a cidade e outros municipios da provincia. Eu non deixei de ter choio porque nistes tempos hai moitas persoas que necesitan axuda, pero Agnes tivo que pechar a cafetaría. Ao principio, Silvia negábase a aceptar que tivesen que pechar, que pechar fose a solución a tanto desastre. Non gañaban nin a metade do que gastaban... e non podían manter aberto un negocio que só supoñía perdas e perdas. Antes de ter que pechar a cafetaría, houbo unha terríbel vaga de lumes que nos volveu esnaquizar a ialma a todos, especialmente aos ourensáns e a Agnes... a Agnes partíuselle o corazón dun xeito moi perigoso e estivo a piques de perder a súa ialma xunta as hectáreas que o lume queimaba e queimaba sen consideración ningunha. O lume estivo a piques de chegar á súa aldea. A mañá na que me chamou Silvia contándome que Agnes estaba moi mal, que non podía nin traballar do medo que sentía dende que a súa nai chamara á cafetaría para dicirlle que a aldea estaba en perigo, eu estaba na miña consulta, a piques de recibir a unha paciente.  Tiven que pedirlle á miña amiga que se ocupase de todo e saín correndo de eilí, collín o coche e fun buscar a Agnes á cafetaría. Pensaba que ela querería que a levase á aldeíña para estar coa súa nai, pero, cando montou no coche, axudada por min e por Silvia, pediume chorando desesperadamente que non a levase á aldeíña; que, se vía como o lume queimaba os seus amados bosques e a súa aldea, entolecería para sempre. Fíxenlle caso porque estaba tan desfeita de dor que ninguén tería sido quen de negarlle nada. Por sorte, todo iso quedou nun susto, pero eu xa me preguntaba, estarrecida, que ocorrería se o lume queimaba o bosque e a aldea de Agnes. Sabía que Agnes nunca podería superar algo eisí. Xa buscaba decotío unha maneira de agocharlle a realidade se iso pasaba, de levala a algún lugar no que non puidese lembrar do que sucedera... pero ben sabía eu que iso era imposíbel, que Agnes nunca podería estar lonxe animicamente da súa aldea por moi lonxe fisicamente que a levase... e que non habería ningunha solución para a súa ialma esnaquizada e tamén queimada se a súa aldea e os bosques que tanto coñece ardían. Eu era ben consciente de que, se o lume chegaba á aldea de Agnes, non só desaparecerían para sempre esas árbores e todo o que compón o lugar no que Agnes nacera, senón tamén desaparecería Agnes, perderíaa para sempre se iso pasaba... e non me sentía capaz de aturalo. A mesma idea facíame sentir arrepíos e unhas terríbeis ganas de chorar.

O que máis me abraiou dise momento foi darme de conta de que Agnes coñecía perfectamente o que lle ocorrería se vía arder a súa aldea e os bosques que a arrodean, foi darme de conta de que Agnes podía detectar tan nitidamente a tolaría, foi advertir o ben que ela coñecía a tolaría, como a podía intuír tras ises feitos que tanto lle esnaquizarían a ialma. Mireina con interese e asombro namentres ela me dicía con tanta desesperación que entolecería se vía arder a súa aldea e os seus bosques e fiquei detida no tempo, paralizada polo profundo coñecemento que ela ten da loucura. Nise momento pregunteime se Agnes en realidade estaba definitivamente curada. Se o estivese, confiaría máis na estabilidade da súa mente, non tería tanto medo a perder a cordura por mor dun feito doloroso... pero dubido moito de que Agnes estea definitivamente curada, por moito que ela o queira pensar e crer con tanta firmeza. Sempre quedarán nela, sen que ela o saiba, os rescaldos dunha doenza que, durante moitos anos, lle tirou as ganas de vivir. Tanta dor e tanta desesperación non poden marchar da mente dunha persoa sen deixar o ronsel da súa presencia. Eu non podo esquecer que Agnes tentou suicidarse demasiadas veces ao longo da súa vida, moitas máis das que ela me recoñeceu, seguro, e tampouco que perdeu a noción de si mesma durante moitos días. Non podo esquecer que ela perdeu a consciencia aínda estando esperta e que ficou sen prestarlle atención a nada malia acharse nesta realidade... Iso non pode quedar en ren. Iso deixa marcada unha mente para sempre. Seino ben... e ponme medo que algún día ises síntomas poidan rexurdir... porque, nistes días, me parece que Agnes está perdendo algo do que a compón. Está distinta dende que pechou a cafetaría, pero foi un proceso lento, progresivo, non foi de golpe, e a ela cústalle recoñecer que non está ben. Finxe que si o está. Fai as cousiñas de sempre, sae a correr e tamén o fai na casa, na nosa cinta de camiñar, e tamén cociña, limpa, fai a compra... fálame, está comigo como sempre, vemos películas xuntas das que extrae opiniós moi divertidas e sabias... Tamén me comenta os libros que le, escribe, compón música, tocamos música xuntas... pero está distinta. Eu vexo que hai algo tralas súas miradas que non se corresponde co que ela amosa... Cando non a miro, cando só fica sentada no sofá lendo ou finxindo que le, mirando pola fiestra ou escoitando música e ela pensa que non a observo, entón doume de conta de que se mergulla fondamente nos seus sentimentos e fica pensativa, coa mirada perdida, cos ollos case pechados, dentro dunha realidade á que os demais non temos acceso; unha realidade que nin ela podería describir... e o que máis me preocupa de todo isto é que a vexo tristeira, percibo moita tristura nises ausentes ollares seus e iso é o que más me doe, que, malia parecer feliz comigo, cando estamos xuntas, fagamos o que fagamos, ela estea deprimida e non mo queira recoñecer porque nin tan sequera llo quere recoñecer a si mesma. Iso é o peor, que negue o que sente, que tente agochar a dor que lle enche a ialma. E o máis terríbel sería que, estando á fin en Ourense, comigo e na súa terra, recuperada a súa identidade á fin... volvese ter unha forte recaída, porque, se lle pasa iso eiquí en Galicia, entón será moi complicado axudala.

Cando lle pregunto: “que che pasa?” Ela dime que sente que a nosa vida treme, que bota en falla ir á aldea e estar coa súa nai, pero eu sinto que non me di toda a verdade. O que ela sente sobre todo é medo, medo porque cre que lle van tirar a vida que tanto lle custou recuperar e construír, medo a que a min me poida pasar algo, medo a que a súa nai se poña doente e marche da vida sen ter compartido con ela todo o que queren vivir xuntas... medo a que nunca máis poida abrir o seu negocio, a que iste virus nos tire todo o que temos e tanto apreciamos, medo a que iste presente tan bonito poida virar nun futuro baleiro, medo a non saber enfrontar as dificultades que van aparecendo devagariño... medo a ter que esquecer o seu soño de abrir unha adega na aldea... Mesmo comezou a facer un curso de viticultura que non quere abandonar malia todo... e tamén se propuxo estudar unhas oposiciós para ser funcionaria e traballar eiquí en Ourense para sempre... pero todo iso quedou detido no ar... e non quere recoñecer que perdeu a motivación que a empurrou a facer tantos plans. En realidade, esa é outra das cousiñas que máis me desacougan: as mudanzas de ánimo que ten. Antes de que tivese que pechar a cafetaría e mesmo antes de que houbese aquela vaga de lumes, propúxose unha morea de cousiñas, comezou a estudar de todo... e, de súpeto, todo iso parece non ter ocorrido nunca. Nin ganas ten de estudar nin nada e non é quen de dicirmo claramente. Dime que o fará amodiño, pero en realidade non o quere facer.

Non podemos quedar coas nosas amigas, nin podemos ensaiar con Iauga nin nada e iso tamén a ten bastante desanimada; mais, cando estamos xuntas, ren diso parece desacougala. Podemos pasar horas bicándonos, acariñándonos, entregándonos intimamente a unha á outra... sen lembrar nada, sen ter ningún plan para despois, só centrándonos no que sentimos, no que nos gusta estar xuntas e compartirmos o amor e a paixón, amosándonos canto nos seguimos desexando malia todo, malia os problemas e as dificultades. Cada vez que facemos o amor parece a primeira.

E que podo facer eu? Sinto que son inexperta, que non a podo axudar, que hai algo na súa ialma que non se pode describir, que o seu corazón ten recunchos inalcanzábeis que nin ela pode coñecer, e vólvome pequena, pequeniña como un grao de area, coma unha pinga de choiva que esvara polo tronco dunha árbore, que cae desorientada dunha folla... e o único que sei facer é preguntarlle cousiñas para tentarlle arrincar da ialma os sentimentos que máis a torturan, as emociós máis agochadas... e ela contéstame, pero non atopa as verbas precisas que poidan describir o que sente. O único que me queda é facerlle sentir que estou eiquí con ela, que o estarei para sempre, pase o que pase, que nada me importa máis ca ela e que estea ben... e darlle amor, moito amor, comprensión e dozura, protección e calor, porque, cando temos na ialma unha tristura fonda que nos agocha o brillo da vida, o único que necesitamos son uns brazos que nos acollan e unha ialma que nos dea amor.

 

Traducción:


Domingo, 18 de octubre de 2020

Poner por escrito tantos hechos ocurridos ya, entre los cuales se encuentran momentos únicos y otros no tan buenos, es una tarea casi imposible. Si alguien leyese este diario, hallaría muchos vacíos sin llenar y un montón de preguntas resonarían en su mente, preguntas quizás si respuesta, porque estar tantos meses sin escribir en el diario personal de una misma es como lanzar al olvido la mayor parte de lo vivido, de los recuerdos y de los pensamientos y sentimientos que tuvimos... pero hay acontecimientos que se pueden resumir en unas finas líneas entre las que se puede leer lo que no se dice, lo que no se especifica. Pueden ir las cosiñas tan bien que, muchas veces, los problemas no se perciben, es imposible captar que hay sombras entre tanta luz, bajo el fulgor que ilumina el presente y que permanece refulgiendo en el pasado cuando el tiempo transcurre; pero, un día, esas sombras que ignorábamos, que ni tan siquiera nos dignábamos reconocer, aparecen, cubriéndolo todo, y luchan por hacerse notar, para atenuar el esplendor de esos maravillosos días, de esas hermosas noches. Has de mirarlas a los ojos y escucharlas, porque esas sombras también tienen voz; una voz muy potente que te ensordece, que intenta quitarte la respiración y ocultarte esa felicidad que siempre te sonreía al despertar.

Hoy escribo en la orilliña del Miño, bajo un cielo iluminado por un sol estridente, fuerte, un sol de verano que brilla tanto que nos encandila. La hierba verde, las hojas amarillas y doradas de los árboles, ya casi marchitas y secas, y sobre todo el color azulado del río nos hacen creer que el tiempo está detenido, que la vida sólo destella, que no hay nieblas ni rincones llenos de oscuridad. Cantan los pájaros, se oye la risa de los niños y, de vez en cuando, el ladrido de un perro que, libre, corre por la hierba, entre los árboles. El río no habla, ni musita siquiera. Está callado como callado puede estar nuestro corazón ante las dificultades. Hace una tarde preciosa, sin mácula; una tarde nítida que, más bien, semeja una tarde de verano antes que una tarde de otoño. El otoño grita muy fuerte este año, chilla tan fuerte desde mitades de septiembre. Hay días fríos que parecen más próximos al invierno y, hoy, precisamente hoy, hace un calor tan bonito y alegre que me cuesta pensar que estamos en octubre.

Me gustaría que la gente que pasea por aquí con sus perros o sus niños desapareciese, quedarme a solas con Agnes en este lugar tan mágico y lleno de sentido y demostrarle con toda mi alma cuánto la deseo, cuánto la amo... Me encantaría poder estar íntimamente con ella aquí, en la blandiña hierba, en la orilla del Miño, aquí junto al Puente Romano, tan majestuoso y hermoso... pero no podemos entregarnos a la pasión cuando tantos ojos miran, cuando no estamos solas... cuando en el mundo no somos las únicas que venimos a este lugar que tanto nos gusta para olvidarnos de los problemas. También me gustaría desnudarme, lanzarme al Miño y nadar, nadar libre en sus frías aguas... bajo este cielo tan azul que para nada semeja un cielo de otoño, sino de verano, de un verano que regresó sin querer, sin darse cuenta de que ya no es tiempo para que brille...

tengo 47 años, 47, y me siento tan llena de vida... como si de nuevo fuese esa adolescente de 14 años enamoradísima de una chica tres años menor que tiene la mirada de una mujer madura, que sabe de la vida más que nadie, que ama con toda su alma sin importarle nada, sin importarle que su edad no se corresponda con su manera de pensar y de sentir. Soy de nuevo esa adolescente que enloquece al ver la sonrisa de la mujer que ama. Me siento como una adolescente inexperta cuando Agnes me abraza y me desnuda despaciño mientras me besa y me hace sentir tan feliz, tan derretida de calor, tan descontrolada por la lujuria...

Pero también me vuelvo esa adolescente inexperta que no sabía entender la tristeza ni la desesperación, que se deshacía de dolor al entender que la vida de repente se había vuelto oscura y llena de nieblas. Por muchos estudios que tenga, aunque terminase hace años la carrera de psicología y tenga un máster y varios cursos de coaching... soy una inexperta frente al dolor de la persona que más amo del mundo, en el mundo, en la vida. Agnes es la persona que más quiero, por la que daría mi vida, por la que no me importaría morir si así consiguiese darle la felicidad eterna, aunque soy consciente de que, la una sin la otra, no podríamos ser felices nunca, nunca. Hace justo dos años, me quité del medio pensando que yo le dificultaba ser feliz, creyendo que ella no se sentía capaz de dejarme para volver con Artemisa. Qué equivocada que estuve. Me marché a Italia con el corazón destrozado, no sólo física, sino sobre todo sentimentalmente. Estaba muy enferma cuando abandoné Galicia en ese avión que me arrancaba de mi tierra y del lado de las personas que quería. Sólo lo hice por amor. Fue la locura más grande que hice por amor, incluso más grande que estudiar en Barcelona para intentar encontrar a Agnes en ese lugar tan distinto de nuestra tierra en el que ella estaba perdida, en el que había desaparecido sin dejar rastro.

Me miro al espejo y realmente no reconozco en mí el paso del tiempo porque estar con Agnes me ha devuelto todos esos años que no viví, todos esos años vacíos que pasé junto a personas que no me aportaban nada. Me miro al espejo en busca de esas marcas que el paso de los años deja en la piel, pero lo único que encuentro en mí es muchísima luz, los ojos llenos de luz y felicidad. No tengo arrugas bajo los ojos ni en la orilla de los labios. No tengo ni una sola cana en mi pelo largo y brillante como el fuego, tan lleno de olas que parecen el reflejo del mar al atardecer. Yo no necesito teñirme el cabello como sí lo precisa hacer Agnes, sólo para esconder algunas canas sin importancia que hace tiempo que quiere ocultar... pero yo no lo necesito. Tengo un pelo fuerte, largo, libre, incluso intenso. Agnes pasa horas acariciándomelo, deshaciéndome esos rizos que luego vuelven a estar como antes cuando ella los deja ir. ¿Por qué hablo de estas cosiñas tan superficiales? Porque quiero que quede constancia en este diario mío tan extraño de que me siento joven, tan joven como esos chicos irresponsables que van por la calle sin mascarilla y juntándose con sus amigos con el fin de pasarlo bien, sólo importándoles la diversión, su presente y su bienestar sin pensar en el futuro ni en las personas con las que conviven... con la diferencia de que yo sí soy responsable, yo sí me preocupo (a veces demasiado) por las personas que tengo a mi lado... por la personiña que tengo a mi lado y junto a la cual quiero vivir para siempre, hasta que se me agote el aliento.

En Agnes, también busco, con disimulo, la huella del paso del tiempo y sobre todo de tanto sufrimiento... pero ella también brilla, más por fuera que por dentro a veces. La única señal de que tiene casi 44 años está en su mirada a veces tan cansada y agotada. Ha visto demasiadas cosiñas tristes, tuvo que mantenerle la mirada a la desesperación durante tanto tiempo... y eso se nota muchísimo. Además, nunca engorda. Me parece que está más delgadiña de lo que le corresponde, fruto de permanecer tantos y tantos años sin ganas de vivir, tan enferma sin ser atendida... pero, para mí, es la mujer más hermosa que existe. Su cabello largo, negrísimo como la noche, brillante y lisiño siempre enmarca un rostro luciente como la luna. Lo que más me gusta de ella son sus ojos grandes y tan oscuros como la noche, tan negros que muchas veces me parece que el día se volvió noche mientras la miro. Su cuerpo, delgadiño, parece frágil, pero es fuerte como un roble. Aguantó tanto, tanto... y sus manos me dan tanto amor que me parece que me pueden deshacer cuando ella me toca, cuando me acaricia, cuando desliza sus dedos finiños por mi piel templada por su amor, por su pasión... y su voz, como me arrulla su voz de terciopelo, tan dulce, tan sensual...

Mas Agnes es transparente como la superficie de una laguna limpia en la que nadie se ha bañado jamás. Es tan transparente que, muchísimas veces, me parece que he oído su voz expresando sus pensamientos cuando, en realidad, ella no ha hablado. En muchas ocasiones, le he preguntado: “¿qué has dicho?” O le digo: “sí, tienes razón”. Entonces ella me pregunta qué digo, de qué hablo, cómo sé que estaba pensando eso... Yo no sé qué decirle. Sólo le contesto que lo leí en sus ojos, que no me hace falta oírla hablar para conocer lo que le pasa por la mente. Es increíble que podamos tener un vínculo tan fuerte, a través del cual se expresa todo lo que pensamos y sentimos. A ella también le pasa conmigo...

Mas hay momentos en los que me gustaría meterme en su mente para escuchar de lleno lo que piensa, para oír bien clariño lo que le pasa por la cabeza, para saber qué siente, qué espera encontrar, qué recuerda... porque, sí, Agnes es transparente, muy transparente, pero también puede llegar a ser tan hermética como una noche sin estrellas ni luna. Se encierra en sí misma y ni tan siquiera ella puede acceder a su alma para entender las emociones que se la llenan. ni ella misma se puede entender siempre, hay momentos en los que hasta su propia alma le niega la posibilidad de sentir lo que le ocurre y se siente perdida, tan perdida que ni llorar puede, que me mira pidiéndome ayuda, pero yo no puedo dársela porque no me sabe explicar lo que le sucede. ¿Y qué soy yo, entonces, en ese momento, si no puedo ayudarla, si mis conocimientos de psicología no bastan para comprender un alma tan compleja, una mente tan avanzada, tan inteligente, llena de tantos laberintos y pensamientos indescifrables?

Si nadie la hubiese detenido, si nadie la hubiese encerrado en un hospital durante tantos años, Agnes habría sido una de las personas más inteligentes de este mundo, tendría la mente más privilegiada de la Tierra, sería tan poderosa que nadie la comprendería jamás... nadie. Si no hubiesen callado su voz durante tanto tiempo, entonces habría expresado todos los secretos de la vida, de este mundo, de este destino... pero cortaron sus alas, silenciaron su voz, retuvieron sus pensamientos y destrozaron su evolución mental. Sin embargo, ella salió fuerte de todo eso, indestructible y con más identidad que nadie.

A veces tengo la impresión de que ella podría entender el fluir del tiempo en el Universo, que puede ver más allá de estos momentos. La simple pregunta de: “¿qué pasaría si realmente pudiésemos detener el tiempo? ¿Las cosas envejecerían si no pasasen los minutos?” Recuerdo perfectamente el momento en el que me hizo esa pregunta. Sólo éramos dos adolescentes inexpertas que comenzábamos a descubrir juntas la vida. Ella tenía doce años y yo, sólo dieciséis. Nos hallábamos en el molino en el que tan libres fuimos, en el que pudimos darnos todos esos besos que ansiábamos entregarnos sin que nadie nos viese. Me hizo esa tarde un montón de preguntas que ni supe entender. Agnes siempre fue única, especial, tan especial que muchas veces pensé que no era humana, sino un ser mágico que vino a la Tierra para darnos lecciones a todos, lecciones de vida y sabiduría. Ella sigue pareciéndome un ser mágico que intenta reducir su poder para no asustarnos. Sigo pensando que tiene por dentro de sí algo que ni tan siquiera ella misma liberó jamás. Es el ejemplo más claro de que, para vivir feliz, no hace falta tener una infinita cantidad de riqueza. Ella vivió con tan poquiño que prácticamente no tenía nada y se sentía feliz, era feliz, no echaba en falta nada. Así vivió en su aldea, sintiéndose rica teniendo sólo la compañía de los animales y la extensión de las eras que trabajaba junto a los demás vecinos, teniendo la tierra, los árboles, la naturaleza con ella, para ella... ¿y qué importaba si existían en el mundo coches de lujo, casas enormes con cien habitaciones? Ella era feliz en su casiña de piedra, de dos pisos, pero sólo uno para ella y su madre, con un establo cálido en el que muchas veces, por accidente, se quedó dormida junto a las ovejas y su vaquiña... con un dormitorio pequeniño que tenía una ventana de contras viejas, a través de la cual ella se asomaba al mundo y veía la hermosa aldea en la que había nacido. ¿Qué más daba si había personas que tenían dormitorios enormes con camas grandísimas, con mantas suaves y nuevas, con armarios llenos de ropa? Ella tenía un pequeño armario en el que sólo guardaba tres mudas, dos faldas y algunos vestidos que solo utilizaba en los días de fiesta... y la mayor parte de esa ropa estaba vieja y demasiadas veces remendada y las prendas más nuevas se las había traído yo de Ourense.

¿Por qué hablo ahora de todo esto? Porque estoy leyendo, despaciño y con mucha atención, la novela que ella está escribiendo sobre su vida. La mayor parte de las cosiñas que cuenta yo ya las sabía, pero muchos de sus recuerdos estaban escondidos en su memoria sin que nadie los evocase. Hay muchos hechos que yo no conocía y otros que sí recuerdo, pero de modo extraño, como llenos de nieblas. Está gustándome mucho leer lo que ella está escribiendo con tanto cariño acerca de su vida. Sabía que Agnes podría escribir una historia fascinante y hermosa si se animaba a hacerlo. Por eso la arengaba a que volviese palabras lo que ella había vivido. Merece muchísimo la pena que su historia quede escrita porque es el más puro ejemplo de humildad y es la expresión de nuestra alma gallega, tan vinculada con la tierra... Creo que su historia es la de todos los gallegos que nacemos aquí en la tierra, en Galicia, en las ciudades o en las aldeas, y también de los que nacieron lejos y aun así aman la tierriña...No importa, porque el sentimiento gallego es algo que se lleva en el alma, que flota en el aire y se oye en los bosques de esta mágica región del mundo; la que no se asemeja a nada, única en sí misma, tan mágica que muchas veces olvidas que eres tú, única también, porque te sientes tan unida a la tierra que pisas, al aire que te envuelve, al sonido del mar, a la voz del viento meciendo las ramas de los árboles... A pesar de encontrarte en la mitad de una ciudad con su tráfico, con su intensa vida en las calles... Así es Ourense, aún llena de naturaleza entre edificios, tras el ruido de los coches que pasan y el silbido de los semáforos que regulan el fluir de los vehículos y de las personas...

A mí siempre me gustó muchísimo Ourense, desde siempre, desde que era niña. Yo he visto la evolución de la ciudad, más próxima a una aldea grande en los años ochenta y noventa que de una ciudad tan grande como lo es ahora. Yo he visto el cambio de los nombres de muchas calles que todavía yo sigo llamando por su nombre de siempre... Me cuesta acordarme de que ya no se llaman así. He visto el cierre de muchos negocios que estuvieron aquí durante años y que se trasladaron a otro rincón de la ciudad o simplemente desaparecieron con sus dueños, que muchos murieron de viejos y su negocio murió junto a ellos si no había herederos que pudiesen mantenerlos. Siempre me dio la sensación de que Ourense era una ciudad porque la obligaron a serlo, que quería mantener pese a todo sus árboles, su aire natural, su voz de montaña... y así fue y será siempre porque, entre estos edificios que la forman, entre el tráfico de los coches y el barullo de la gente que pasa por las calles, puede percibirse nítidamente el aroma a hierba, a flores, a la madera de los bosques, al agua de los tres ríos que la cruzan. Ourense siempre habla, tras todos los sonidos que la llenan, con un silencio que sólo sabemos entender los que la amamos de verdad.

Empecé a escribir con la intención de explicar cómo nos van las cosiñas actualmente y lo único que he conseguido por el momento es hablar de recuerdos o de impresiones importantes que me llenan el alma. Si tuviese que describir nuestro presente, diría que nos hallamos en un momento agridulce. Es dulce porque con Agnes la vida no puede ser amarga, porque junto a ella la vida es maravillosa, porque nos amamos con más intensidad con cada minuto que vivimos, porque en nuestro mundo es imposible llorar de pena, porque entre sus brazos la vida brilla, me siento viva... pero también es agrio porque nos faltan cosiñas que antes nos llenaban y el vacío que dejaron al desaparecer está afectando demasiado a Agnes, tanto que ni ella misma lo sabe, pero yo lo percibo nítidamente, claramente. No está igual, está apagándose algo en ella que no sé si podremos volver a encender. A mí me van las cosiñas demasiado bien, de verdad, y me siento muy agradecida por eso... pero a Agnes, no, y me siento tan culpable, tan mal... pese a saber que no tengo la culpa de nada, que son cosiñas que pasan, que todo pasará y luego vendrá una época mejor... pero ahora no debemos negar que no nos van del todo bien las cosiñas.

A mitades de septiembre, comenzaron a subir muchísimo los contagios en Ourense, tanto que al final acabaron confinando la ciudad y otros municipios de la provincia. Yo no dejé de tener trabajo porque en estos tiempos hay muchas personas que necesitan ayuda, pero Agnes tuvo que cerrar la cafetería. Al principio, Silvia se negaba a aceptar que tuviesen que cerrar, que cerrar fuese la solución a tanto desastre. No ganaban ni la mitad de lo que gastaban... y no podían mantener abierto un negocio que sólo suponía pérdidas y pérdidas. Antes de tener que cerrar la cafetería, hubo una terrible vaga de incendios que volvió a destrozarnos el alma a todos, especialmente a los ourensanos y a Agnes... a Agnes se le partió el corazón de un modo muy peligroso y estuvo a punto de perder su alma junto a las hectáreas que el fuego quemaba y quemaba sin consideración ninguna. El fuego estuvo a punto de llegar a su aldea. La mañana en la que me llamó Silvia contándome que Agnes estaba muy mal, que no podía ni trabajar del miedo que sentía desde que su madre llamara a la cafetería para decirle que la aldea estaba en peligro, yo estaba en mi consulta, a punto de recibir una paciente. Tuve que pedirle a mi amiga que se ocupase de todo y salí corriendo de allí, cogí el coche y fui a buscar a Agnes a la cafetería. Pensaba que ella querría que la llevase a la aldeíña para estar con su madre, pero, cuando se montó en el coche, ayudada por mí y por Silvia, me pidió llorando desesperadamente que no la llevase a la aldeíña; que, si veía cómo el fuego quemaba sus amados bosques y su aldea, enloquecería para siempre. Le hice caso porque estaba tan deshecha de dolor que nadie habría sido capaz de negarle nada. Por suerte, todo eso quedó en un susto, pero yo ya me preguntaba, aterrorizada, qué ocurriría si el fuego quemaba el bosque y la aldea de Agnes. Sabía que Agnes nunca podría superar algo así. Ya buscaba continuamente alguna manera de ocultarle la realidad si eso pasaba, de llevarla a algún lugar en el que no pudiese recordar lo que había sucedido... pero bien sabía yo que eso era imposible, que Agnes nunca podría estar lejos anímicamente de su aldea por muy lejos físicamente que la llevase... y que no habría ninguna solución para su alma destrozada y también quemada si su aldea y los bosques que tanto conoce ardían. Yo era bien consciente de que, si el fuego llegaba a la aldea de Agnes, no sólo desaparecerían para siempre esos árboles y todo lo que compone el lugar en el que Agnes nació, sino también desaparecería Agnes, la perdería para siempre si eso pasaba... y no me sentía capaz de soportarlo. La misma idea me hacía sentir escalofríos y unas terribles ganas de llorar.

Lo que más me sorprendió de ese momento fue darme cuenta de que Agnes conocía perfectamente lo que le ocurriría si veía arder su aldea y los bosques que la rodean, fue darme cuenta de que Agnes podía detectar tan nítidamente la insania, fue advertir lo bien que ella conocía la locura, cómo podía intuirla tras esos hechos que tanto le destrozarían el alma. La miré con interés y asombro mientras ella me decía con tanta desesperación que enloquecería si veía arder su aldea y sus bosques y permanecí detenida en el tiempo, paralizada por el profundo conocimiento que ella tiene de la locura. En ese momento me pregunté si Agnes en realidad estaba definitivamente curada. Si lo estuviese, confiaría más en la estabilidad de su mente, no tendría tanto miedo a perder la cordura por mor de un hecho doloroso... pero dudo mucho de que Agnes esté definitivamente curada, por mucho que ella quiera pensarlo y creer con tanta firmeza. Siempre quedarán en ella, sin que ella lo sepa, los rescoldos de una enfermedad que, durante muchos años, le quitó las ganas de vivir. Tanto dolor y tanta desesperación no pueden marcharse de la mente de una persona sin dejar rastro de su presencia. Yo no puedo olvidar que Agnes intentó suicidarse demasiadas veces a lo largo de su vida, muchas más de las que ella me ha reconocido, seguro, y tampoco que perdió la noción de sí misma durante muchos días. No puedo olvidar que ella perdió la consciencia aun estando despierta y que permaneció sin prestarle atención a nada a pesar de hallarse en esta realidad... Eso no puede quedar en nada. Eso deja marcada una mente para siempre. Lo sé bien... y me da miedo que algún día esos síntomas puedan resurgir... porque, en estos días, me parece que Agnes está perdiendo algo de lo que la compone. Está distinta desde que cerró la cafetería, pero fue un proceso lento, progresivo, no ha sido de golpe, y a ella le cuesta reconocer que no está bien. Finge que sí lo está. Hace las cosiñas de siempre, sale a correr y también lo hace en casa, en nuestra cinta de caminar, y también cocina, limpia, hace la compra... me habla, está conmigo como siempre, vemos películas juntas de las que extrae opiniones muy divertidas y sabias... También me comenta los libros que lee, escribe, compone música, tocamos música juntas... pero está distinta. Yo veo que hay algo tras sus miradas que no se corresponde con lo que ella muestra... Cuando no la miro, cuando sólo permanece sentada en el sofá leyendo o fingiendo que lee, mirando por la ventana o escuchando música y ella piensa que no la observo, entonces me doy cuenta de que se sumerge hondamente en sus sentimientos y permanece pensativa, con la mirada perdida, con los ojos casi cerrados, dentro de una realidad a la que los demás no tenemos acceso; una realidad que ni ella podría describir... y lo que más me preocupa de todo esto es que la veo triste, percibo mucha tristeza en esas ausentes miradas suyas y eso es lo que más me duele, que, pese a parecer feliz conmigo, cuando estamos juntas, hagamos lo que hagamos, ella esté deprimida y no quiera reconocérmelo porque ni tan siquiera quiere reconocérselo a sí misma. Eso es lo peor, que niegue lo que siente, que intente ocultar el dolor que le llena el alma. Y lo más terrible sería que, estando al fin en Ourense, conmigo y en su tierra, recuperada su identidad al fin... volviese a tener una fuerte recaída, porque, si le pasa eso aquí en Galicia, entonces será muy complicado ayudarla.

Cuando le pregunto: “¿qué te pasa?” Ella me dice que siente que nuestra vida tiembla, que echa en falta ir a su aldea y estar con su madre, pero yo siento que no me dice toda la verdad. Lo que ella siente sobre todo es miedo, miedo porque cree que le van a quitar la vida que tanto le costó recuperar y construir, miedo a que a mí pueda pasarme algo, miedo a que su madre se ponga enferma y se marche de la vida sin haber compartido con ella todo lo que quieren vivir juntas... miedo a que nunca más pueda abrir su negocio, a que este virus nos arrebate todo lo que tenemos y tanto apreciamos, miedo a que este presente tan bonito pueda devenir en un futuro vacío, miedo a no saber afrontar las dificultades que van apareciendo poquiño a poco... miedo a tener que olvidar su sueño de abrir una bodega en la aldea... Incluso comenzó a hacer un curso de viticultura que no quiere abandonar pese a todo... y también se propuso estudiar unas oposiciones para ser funcionaria y trabajar aquí en Ourense para siempre... pero todo eso se ha quedado detenido en el aire... y no quiere reconocer que ha perdido la motivación que la impulsó a hacer tantos planes. En realidad, ésa es otra de las cosiñas que más me desasosiegan: los cambios de ánimo que tiene. Antes de que tuviese que cerrar la cafetería e incluso antes de que hubiese aquella vaga de incendios, se propuso un montón de cosiñas, comenzó a estudiar de todo... y, de súbito, todo eso parece no haber ocurrido nunca. Ni ganas tiene de estudiar ni nada y no es capaz de decírmelo claramente. Me dice que lo hará poquiño a poco, pero en realidad no quiere hacerlo.

No podemos quedar con nuestras amigas, ni podemos ensayar con Iauga ni nada y eso también la tiene bastante desanimada; mas, cuando estamos juntas, nada de eso parece desasosegarla. Podemos pasar horas besándonos, acariciándonos, entregándonos íntimamente la una a la otra... sin recordar nada, sin tener ningún plan para después, sólo centrándonos en lo que sentimos, en lo que nos gusta estar juntas y compartir el amor y la pasión, demostrándonos cuánto seguimos deseándonos pese a todo, pese a los problemas y las dificultades. Cada vez que hacemos el amor parece la primera.

¿Y qué puedo hacer yo? Siento que soy inexperta, que no puedo ayudarla, que hay algo en su alma que no se puede describir, que su corazón tiene rincones inalcanzables que ni ella puede conocer, y me vuelvo pequeña, pequeniña como un grano de arena, como una gota de lluvia que resbala por el tronco de un árbol, que cae desorientada de una hoja... y lo único que sé hacer es preguntarle cosiñas para intentar arrancarle del alma los sentimientos que más la torturan, las emociones más escondidas... y ella me contesta, pero no encuentra las palabras precisas que puedan describir lo que siente. Lo único que me queda es hacerle sentir que estoy aquí con ella, que lo estaré para siempre, pase lo que pase, que nada me importa más que ella y que esté bien... y darle amor, mucho amor, comprensión y dulzura, protección y calor, porque, cuando tenemos en el alma una tristeza honda que nos oculta el brillo de la vida, lo único que necesitamos son unos brazos que nos acojan y un alma que nos dé amor.

 


miércoles, 7 de octubre de 2020

DIARIO DE AGNES: MÉRCORES, 7 DE OUTUBRO DE 2020

Mércores, 7 de outubro de 2020

Hai case dous meses que non escribo. Non me apetecía escribir no meu diario e tampouco atopaba o momento axeitado para facelo. Nos meus momentos de lecer, aproveito para estar con Lúa todo o posíbel e tamén traballo na novela que estou escribindo, que trata da miña vida. Lúa insistiume moitísimo en que tiña que deixar constancia de todo o que vivín dende que nacín. Coida que é unha vida moi intensa que non se debería de perder na inmensidade escura do esquecemento. Vaime axudar a publicala cando remate de escribila.

Agora dispoño de moitísimo tempo de lecer que quero aproveitar da mellor maneira sempre e cando mo permitan as miñas emociós. Hai dúas semanas, precisamente o 25 de setembro, decidín pechar temporalmente o meu negocio porque a situación se volveu insostíbel no barrio de O Couto, que é onde está a miña cafetaría, e, agora, en Ourense en xeral. No barrio de O Couto, prohibiron servir dentro dos bares e das cafetarías. Só se podía servir nas terrazas. Eu teño varias mesas fóra, pero xustamente ises días comezou a facer frío e á xente non lle apetecía estar nas terrazas tomando algo. A maiores, o medo goberna xa a meirande parte dos corazós. Hai moita xente que aínda se comporta de xeito irresponsábel, pero case todos temos medo, moito medo, porque as cousas non se poden controlar, porque non podemos evitar ren, porque nos sentimos confundidos e perdidos niste tempo estraño no que parece que non poidamos respirar (e non o digo só por termos que levar a máscara).

Era insoportábel ver baleiro o meu negocio, ver que ninguén viña, que había persoas que me preguntaban se podían sentar dentro e marchaban cando lles dicía que non, que só estaban alí un minuto para tomar un café rápido nunha mesa de fóra que eu me esforzara por desinfectar e que case non falaban comigo, que me dicían cos seus ollos que non crían que puidesen volver... e moitos clientes viñeron despedirse de min e desexábanme sorte. Sabían que ía pechar. Líano na miña mirada... e non os podía enganar.

Con Silvia estiven falando seriamente a semana na que decidimos pechar ao vermos que a cousa cada vez estaba peor. Non quería pechar só porque estabamos a perder o tempo e cartos, senón tamén por medo. Foi o primeiro barrio de Ourense no que as cousas comezaron a ir mal de verdade. Non entendo que pasou. A única explicación que atopo é que a xente deixou de facer ben as cousas, deixou de ser responsábel e confiouse, confiou en que non ocorría ren xa, en que o becho xa non nos fodería a vida... e trabucáronse, trabucáronse moito. O que máis rabia me dá de todo isto é que pagamos xustos por pecadores, como sempre, porque nós non deixamos de facer as cousas ben. Eu levo semanas sen estar coa miña nai! Fomos á vendima, pero nin tan sequera me acheguei á miña nai nin ao resto dos veciños por medo a contaxialos! E logo ves que á xente tanto lle ten todo, que moitos se pasan polo forro do carallo as restriciós e o coidado, que ren lles importa... e sinto moitísima impotencia, sobre todo agora porque van pechar Ourense, porque os que temos negocios de hostalaría nos temos que foder, si, fodernos ben por culpa distes irresponsábeis! Non é lóxico nin tampouco razoábel botarlle á xente a culpa todo do que está a ocorrer porque no fondo sei que son cousas que pasan, pero estou enfadada e necesito atopar alguén en que desafogar a miña rabia. Ise é un comportamento moi humano e non deixo de ser humana, por moi máxica que pensen que son as persoas que me queren... Son unha persoa igual que todo o mundo, coas miñas rabias, coas miñas frustraciós, cos meus enfados e o meu mal humor. De mal humor podo falar moito, durante un bo anaco. A semana na que decidín que pecharía, estiven insoportábel con Lúa, con Silvia e comigo mesma. Sabía o que nos viña, o que ía pasar, e non o aceptaba. Non acepto o que está a ocorrer, o que vai estar ocorrendo durante tantos meses! Non digo que deixemos de tomar medidas e de andarnos con tino. Só pido que sigamos vivindo, vivir, vivir, quero vivir, coas miñas cousas, con todo o que non tiven durante anos e que á fin recuperei, na miña aldea, coa miña nai e con Lúa, pero tamén coas miñas amigas... Evidentemente, tiven que deixar aparcado o proxecto da adega porque nestas circunstancias non se pode organizar ren! Quero que as cousas sexan como antes, carallo, que xa está ben, xa abonda tanta merda con iste becho do carallo! Estou enfadada e, se a letra do ordenador puidese reflectir os meus sentimentos, a miña caligrafía parecería crebada, intensa, porque escribo deixándome levar por unha impotencia que non ten principio nin fin; pero agora hei de recoñecer e podo facelo que os meus sentimentos teñen sempre a súa causa. Non é coma antes, cando estaba tan afundida sen saber por que, ou sabéndoo e non sendo quen de recoñecelo, porque sei agora, á fin, que o peor da miña vida foi estar lonxe de Galicia, de Ourense, da miña nai e de Lúa, de todo o que me compoñía como persoa, que me daba identidade, e tamén crer con tanta firmeza que a miña nai se quixo desfacer de min, que non me quería por ser distinta, tan diferente ao que ela agardaba de min...

Non podo evitar que esta situación me teña tan mal. Lúa dáme consellos para que o leve mellor, pero non podo. Non podo porque quero estar coa miña nai, porque non podo aturar que ela estea tristeiriña por non poder vérmonos, porque non entendo por que temos que estar aínda eisí, cando hai meses xa que comezou todo isto.

A semana na que decidín pechar a miña cafetaría, chorei moito con Silvia, todo iso que non quería chorar diante de Lúa. Ela está moi contenta coa consulta que montou canda unha amiga que se chama Elena. Vailles moi ben. A xente si quere gastar os cartos en tratamentos e enténdoo perfectamente, porque non todos somos quen de comprender e aceptar esta situación para a que non nos prepararon. Non nos aprenderon a vivir algo eisí. Tanto ver películas de contaxios e epidemias e... cando é real, sentímonos perdidos, perdidos uns, xaora, pero indiferentes moitos... e iso é o que máis me fode, carallo!

Cando onte souben que ían pechar Ourense, que o soubemos pola noite, deume por chorar e chorar e chorar, dicindo que xa abondaba, que non podía máis, que a nosa vida se estaba a afundir. Mesmo estiven a piques de estrelar o móbil contra o chan (porque a nova a lin nunha notificación de Faro de Vigo), pero Lúa colleume do brazo para evitalo e conduciume ao sofá. Estaba eu cun ataque de nervios que non conseguía domear e non deixaba de repetir que isto era a fin, que de novo comezaría o pesadelo de marzo e que non o podería aguantar, que non me sentía quen de aturalo... pero, no fondo da miña ialma, sabía que iso non era verdade, algo me dicía que sairiamos dista igual que saímos de moitas... pero teño moito medo porque Ourense nunca tivo tantos contaxios, nunca, nin tan sequera no estado de alarma, e quen me di a min que nós poderemos sobrevivir a isto? Se eu me contaxio... contaxiaría a Lúa e Lúa, se se contaxiase... non o superaría porque ten unha doenza do corazón que lle impide estar ben, por moito que estea operada e a salvo... e, se a Lúa lle pasa algo, se marcha, se non se recupera, se a perdo outra vez... eu non lle poderei sobrevivir, non poderei, por moito que o tente... Viviría sen vida, botándoa tanto en falla que non podería respirar, porque non se trata de que dependa dela para estar ben. trátase de que ela me complementa, é unha grande parte de min sen a cal non podo estar viva. Non, non o podo nin pensar, e choro tanto cando imaxino que ela se contaxia e acabo perdéndoa... Non lle podo deixar de dar voltas a todo iso, non podo. Estou curada, é certo; pero a miña mente segue a ser a dunha persoa demasiado sensíbel que lles dá voltas e reviravoltas ás cousas, á que lle afecta moitísimo calquera cousiña... Sigo sendo eisí e iso non vai mudar, por moito que estea curada. Agora, a diferenza con como estaba antes radica en que arestora si son quen de recoñecer o que me ocorre e de domearme cando noto que me estou a poñer extremadamente nerviosa ou tensa. Teño a sensación de que podo controlar a miña mente. Antes, a miña mente era un río rebordado que escapaba á razón... e podía afogar nise río rebordado que me arrastraba e me arrastraba pola tolemia, pero agora non me pasa ren diso e sei que non me vai pasar. Arestora, si que teño as emocións máis descontroladas, pero non creo que sexa porque aínda siga doente, senón porque son eisí.

Lembro que, esa semana na que decidín pechar, entrei na cafetaría tras limpar unha mesa e comecei a chorar con Silvia dicíndolle que non tiña sentido que seguísemos esforzándonos por manter aberto o negocio, que a cousiña ía moi mal e iría cada vez peor e que o mellor que podiamos facer era pechar. Silvia non quería. Dicía que isto pasaría, que nuns días todo tería mellorado... pero convencina axiña de que me fixese caso, aínda que tiven que insistirlle moitísimo en que sabía eu que a cousa non ía mellorar e, efectivamente, non mellorou.

A miña nai non está a pasar por un bo momento. Leva semanas sentíndose moi tristeiriña, sen ánimo para ren, sentindo que lle tiraron a vida. Dime, decotío: “agora que te recuperei, non podo estar contigo. Levo anos desexando que voltases eiquí e, cando á fin volviches, non me permiten estar contigo”. Ten razón. Eu podería ir á aldea e sobre todo agora porque non traballo, non estou en contacto coa xente, non estou tan en perigo como antes... pero xustamente agora confinan Ourense.

Lúa animoume a que me inscribise á unha academia para prepararme unhas oposiciós. Fíxenlle caso porque si recoñezo que, sendo funcionaria, rematarían todos istes problemas, non tería que depender de tantas cousiñas para poder levar ben un negocio, pero non teño ganas de estudar. Non teño ánimo para poñerme diante dos libros e ler toda isa información que non me entra nin a puñazos e menos agora que estou algo alterada. Non durmo ben porque continuamente lles dou voltas ás cousas, porque non me deixo de preguntar que pasará se non podo abrir a cafetaría en moito tempo, que vou facer se non consigo gañar ises cartos que nos posibilitan vivir desafogadamente... É certo que temos aforros, pero tanto Lúa coma min pensamos que ises cartos só se tocarán cando realmente esteamos mal. Polo momento, non o estamos. Podemos vivir co que gaña Lúa... pero chegará un momento no que iso non será abondo e sinto calafríos cando imaxino ises momentos nos que teñamos que recoñecer que de cartos imos mal... pero iso non vai ocorrer. Sei que non vai ocorrer. Pola noite todo se ve pior, todo parece un mundo, un pesadelo.

Tampouco podo durmir ben porque teño pesadelos no que perdo a Lúa, nos que me vexo atrapada nun hospital por estar infectada, nos que sinto que me falta a respiración, que non podo respirar nin falar. Lúa espértame sempre deses soños tan horríbeis e entón bótome a chorar porque non podo aturar esas imaxes...

Mais hei de recoñecer que son feliz no medio diste pesadelo e pregúntome como é posíbel que sexa feliz nun pesadelo. Son feliz porque estou con Lúa, porque Lúa é unha muller marabillosa que me anima sempre, que me transmite unha enerxía fermosa que me enche a ialma de luz, que me dá tanto amor que me derrete, que me amosa que me quere sempre, que non se enfada comigo nin se sente mal se me afundo por uns momentos, que me sostén nos seus brazos cando caio, que me protexe no seu colo cando choro, que me deixa desafogarme todo o que preciso, que me acouga, que me fai sentir que a vida non está a se derrubar como penso...

Non podo negar que estou tolamente namorada dela. O que sinto por Lúa vai alén dun simple namoramento, é algo que enche a miña vida toda, que me domea e me empurra a vivir, pero sobre todo é a infinda certeza de que é a miña compañeira de vida, que vou estar con ela sempre. Precisamente, o domingo na noite, díxenlle: “se ti queres, imos estar xuntas para sempre, ata que deixemos de respirar”. Preguntoume: “por que só se eu quero?” e entón contesteille: “porque eu teño moi claro que si quero estar contigo para sempre”. Ela sorriu e emocionouse. Cando sorrí, o mundo brila, todo brila, e paréceme que non hai problemas. Namentres estou entre os seus brazos, esquezo todo iso que me desacouga, que me pon tristeiriña e que me enfada...

Ultimamente falo bastante con Artemisa. Cando Ourense comezou a ter tantos contaxios, hai dúas semanas, chamoume por primeira vez en moitos días para preguntarme se todo ía ben, se estabamos ben. Antes diso, houbo outra vaga de lumes e esforzouse o indicíbel por contactar comigo. Chamábame varias veces ao día, pero non me ía ben collerllo nise momento. Logo preguntáballe polo whatsapp se lle ía ben que a chamase eu, pero nunca coincidiamos porque nise momento ela non podía falar. Ao final, chamou a Lúa o venres desa semana e preguntoulle como estaba. Artemisa tamén me coñece moi ben (por iso me doe tanto que custe que sexamos boas amigas) e sabía perfectamente que o estaría a pasar moi mal por mor dos incendios que había. Foi horríbel. Queimáronse tantas hectáreas, tantos recunchos fermosos... Evidentemente, aquela semana estiven moi mal, tan tristeiriña que nin falar podía. Cando estou tan desanimada, cústame moito falar. Escoito á xente, sei o que me din, pero non me apetece contestar. Respondo o básico, pero non dou máis información da precisa e só pronuncio monosílabos.

Aquela semana si vivín momentos moi tensos nos que sentín un terror inmenso. A miña aldea estaba preto dos lumes que, descontrolados, queimaban o monte, os bosques, a montaña de Ourense... Parte das montañas de Ourense ardeu. Foi o quince de setembro (por pouco non foi tamén un quince de outubro, como hai tres anos) cando perdín xa o derradeiro chisco de calma que me quedaba, ao dicirme a miña nai que vían o fume dende eilí, que sentían que se achegaban as lapas e que tiñan moitísimo medo a que o incendio chegase ata eilí... Estaba na cafetaría cando recibín aquela chamada da miña nai. Ouvila tan estarrecida fíxome un dano que non se pode describir e notei que se me escachizaba a ialma, que un feroz pánico me domeaba e que perdía o ronsel dos meus pensamentos. Percibín que Silvia se me achegaba polas costas e que me chamaba, pero eu non podía reaccionar. Non deixaba de imaxinar como o lume devoraba o bosque que arrodea a miña aldea, como os veciños da aldea loitaban contra o lume e... eu lonxe, lonxe diles, do meu fogar, das persoas que quero, da posibilidade de axudalas... Derrubeime sen darme de conta. Non sei en que momento comecei a chorar. Non o lembro. Só lembro que Silvia me tiña entre os seus brazos, tentando animarme, pero eu non a podía escoitar. Ouvía que me falaba, pero non a escoitaba. Entón, Silvia chamou a Lúa e pediulle que me viñese buscar e me levase á aldea. Eu precisaba estar eilí e Silvia sabíao.

Lembro que Lúa me colleu da mao e saímos xuntas da cafetaría. Subimos ao seu coche sen dicirmos ren. Eu non podía deixar de chorar. Lúa, entón, colleume das meixelas, obrigoume a mirala e díxome: “a túa aldea non vai arder, vale? Todo vai ir ben. Tes que ser valente e forte, vale?” Pero entón eu díxenlle que non quería ir á aldea, que non me levase eilí, que tiña medo a ver como ardía e non poder facer ren por deter ese lume que devoraría o meu fogar, o meu berce, o lugar que máis amo do mundo. Díxenlle que entolecería se o vía. Lúa quedou abraiada ao ouvirme... pero non me negou ren. Levoume a casa e tentou, con moitísimo esforzo, que me tranquilizase. Ao final conseguiuno, pero lembro que foi unha mañá horríbel. Chamei á miña nai e estiven falando con ela durante moitas horas, todas as que puidemos, para que me comunicase en todo momento o que ocorría. Se a miña aldea e os bosques que tanto amo desaparecesen, eu desaparecería con iles. Seino, seino tan ben que por iso sentín tanto medo ao saber que o incendio estaba tan preto da aldea... porque tamén o estaba da miña ialma.

O lume é o máis horríbel que existe, máis cá violencia mesmo... porque é algo que devora tantas vidas... Non podo aturar as imaxes dun incendio descontrolado... e, hai pouco, vimos a película de O que arde, á fin atrevinme a vela..., vímola antes de que houbese a vaga de lumes de setembro. Paseino moi mal, quíxenme facer a forte véndoa, pero, no final da película, tiven que cubrirme os ollos porque non podía aturar as imaxes dise lume descontrolado, dos bombeiros loitando contra as lapas con medios insuficientes... e o que máis me doía era saber que iso pasara de verdade, que esa película non era ficción, era real, real... e podería volver pasar. Si chorei, chorei moito, pero tamén me souben domear e iso fíxome e faime sentir moi orgullosa de min mesma; porén, agora sinto que estou perdendo o control das miñas emociós porque todo isto que está a ocorrer con iste virus de merda me ten tan mal... Ponme medo perder iste equilibrio que tanto me custou conseguir; pero hei de confiar en min mesma e en que as cousas mellorarán, acabarán por mellorar, porque non ten sentido que non o fagan coas restriciós que están apoñer...

Artemisa e mais eu falamos máis a miúdo. Hei de recoñecer que me gusta falar con ela, pero tamén me incomoda porque podo percibir nitidamente o que ela segue a sentir por min e iso faime experimentar culpa e dor. Sei que está medio saíndo con outra muller. Cando Lúa me dixo que vira que aparecía sempre con outra rapaza  (moi guapa, por certo) nas fotos que penduraba no Instagram, alegreime de verdade por ela e desexei de todo corazón que puidese ser feliz; pero, cando lle preguntei a Artemisa se coñecera a alguén especial e lle dixen que a vira con outra muller nas fotos, ela díxome que si lle gustaba moito, pero que non podía namorar dela. Ficou en silencio durante uns segundos e logo confesoume que non me podía esquecer, que aínda me amaba, que sabía que sería eisí para sempre... A min entristeceume moito que me dixese iso porque eu quero que sexa feliz con outra muller ou soa, pero que sexa feliz, igual que o son eu... e non é xusto que se sinta eisí.

Tamén confinaron León. Artemisa díxome que pensaba en ir vivir a León o ano vindeiro. Díxome que estaba moi ben en Cataluña, en Manresa, vivindo de alugueiro nunha casa moi bonita, que traballaba no herbario da súa irmá e tamén nun refuxio de animais (algo que me parece precioso, a verdade); pero que eilí non se acababa de sentir chea, que botaba en falla a súa terra, aínda que non con tanta intensidade coma min... tamén mo dixo iso... pero que lle encantaría poder iniciar unha nova vida na cidade na que estudou e na que tantas cousiñas boas vivira. Paréceme lóxico e moi bonito que teña ises proxectos. Ademais, onte escribiume polo whatsapp e díxome que, á fin, quitara o carné de conducir. Eu envieille unha mensaxe con unha morea de aplausos e de emoticonas de globos, pero tamén lle enviamos unha de voz Lúa e mais eu dándolle os parabéns, dicíndolle que nos alegrabamos moito ambas as dúas. Á fin conseguiuno. En Ourense parecía incapaz de quitalo. Di que quere mercar un coche eléctrico. Son caros, pero di que non lle importa pagar por iso.

Quitando o tema do becho, da miña cafetaría, do que boto en falla estar coa miña nai... todo nos vai ben. De saúde estamos ben, estamos máis unidas que nunca... e tamén coas nosas amigas. Non ensaiamos dende hai dúas semanas por como van as cousiñas e tamén o boto tanto en falla... Ogallá isto dure pouquiño, por favor... porque me fallan cousiñas. Síntome algo baleira sen poder traballar, sen poder ensaiar, sen poder ver ás miñas amigas. Temos prohibidas en Ourense (e agora en máis sitios) as reuniós con persoas coas que non convivamos.

Mais, malia todo isto, non habemos de esquecer que nos achamos na época máis bonita do ano: o outono. Eiquí sempre cantou moi alto o outono. As follas das árbores caen ao chan danzando con elegancia e todo está tan dourado, tan silandeiro e vivo... É curioso que no outono eu sinta que a natureza está máis viva que nunca... pero quero ver o outono nos bosques da miña aldea, que sempre reluciron tanto baixo a luz dourada do sol, porque a min me parece que a luz do sol é de ouro cando chega o outono, porque non só se volven amarelas as follas das árbores, senón tamén as raiolas de sol.

E coido que por hoxe xa me desafoguei suficiente. Vou tentar escribir na miña novela. Fáltame pouquiño para rematar a primeira parte. Lúa está desexando lela, pero non lle permitirei facelo ata que a acabe.

 

 Traducción:


Miércoles, 7 de octubre de 2020

Hace casi dos meses que no escribo. No me apetecía escribir en mi diario y tampoco encontraba el momento adecuado para hacerlo. En mis ratos libres, aprovecho para estar con Lúa todo lo posible y también trabajo en la novela que estoy escribiendo, que trata de mi vida. Lúa me insistió muchísimo en que tenía que dejar constancia de todo lo que he vivido desde que nací. Cree que es una vida muy intensa que no debería perderse en la inmensidad oscura del olvido. Va a ayudarme a publicarla cuando termine de escribirla.

Ahora dispongo de muchísimo tiempo libre que quiero aprovechar de la mejor manera siempre y cuando me lo permitan mis emociones. Hace dos semanas, precisamente el 25 de septiembre, decidí cerrar temporalmente mi negocio porque la situación se volvió insostenible en el barrio de O Couto, que es donde está mi cafetería, y, ahora, en Ourense en general. En el barrio de O Couto, prohibieron servir dentro de los bares y de las cafeterías. Sólo se podía servir en las terrazas. Yo tengo varias mesas fuera, pero justamente esos días comenzó a hacer frío y a la gente no le apetecía estar en las terrazas tomando algo. Además, el miedo gobierna ya la mayor parte de los corazones. Hay mucha gente que aún se comporta de modo irresponsable, pero casi todos tenemos miedo, mucho miedo, porque las cosas no se pueden controlar, porque no podemos evitar nada, porque nos sentimos confundidos y perdidos en este tiempo extraño en el que parece que no podamos respirar (y no lo digo sólo por tener que llevar la mascarilla).

Era insoportable ver vacío mi negocio, ver que nadie venía, que había personas que me preguntaban si se podían sentar dentro y se marchaban cuando les decía que no, que sólo estaban allí un minuto para tomar un café rápido en una mesa de fuera que yo me había esforzado por desinfectar y que casi no hablaban conmigo, que me decían con sus ojos que no creían que pudiesen volver... y muchos clientes vinieron a despedirse de mí y me deseaban suerte. Sabían que iba a cerrar. Lo leían en mi mirada... y no podía engañarlos.

Con Silvia estuve hablando seriamente la semana en la que decidimos cerrar al ver que la cosa cada vez estaba peor. No quería cerrar sólo porque estábamos perdiendo el tiempo y dinero, sino también por miedo. Fue el primer barrio de Ourense en el que las cosas comenzaron a ir mal de verdad. No entiendo que pasó. La única explicación que encuentro es que la gente dejó de hacer bien las cosas. Dejó de ser responsable y se confió, confió en que no ocurría nada ya, en que el bicho ya no nos jodería la vida... y se equivocaron, se equivocaron mucho. Lo que más rabia me da de todo esto es que pagamos justos por pecadores, como siempre, porque nosotras no hemos dejado de hacer las cosas bien. ¡Yo llevo semanas sin estar con mi madre! Fuimos a la vendimia, ¡pero ni tan siquiera me acerqué a mi madre ni al resto de vecinos por miedo a contagiarlos! Y luego ves que a la gente le da igual todo, que muchos se pasan por el forro del carallo las restricciones y el cuidado, que nada les importa... y siento muchísima impotencia, sobre todo ahora porque van a cerrar Ourense, porque los que tenemos negocios de hostelería tenemos que jodernos, sí, ¡jodernos bien por culpa de estos irresponsables! No es lógico ni tampoco razonable echarle a la gente toda la culpa de lo que está ocurriendo porque en el fondo sé que son cosas que pasan, pero estoy enfadada y necesito encontrar a alguien en quien desahogar mi rabia. Ése es un comportamiento muy humano y no dejo de ser humana, por muy mágica que piensen que soy las personas que me quieren... Soy una persona igual que todo el mundo, con mis rabias, con mis frustraciones, con mis enfados y mi mal humor. De mal humor puedo hablar mucho, durante un buen rato. La semana en la que decidí que cerraría, estuve insoportable con Lúa, con Silvia y conmigo misma. Sabía lo que nos venía, lo que iba a pasar, y no lo aceptaba. No acepto lo que está ocurriendo, ¡lo que va a estar ocurriendo durante tantos meses! No digo que dejemos de tomar medidas y de andarnos con cuidado. Sólo pido que sigamos viviendo, vivir, vivir, quiero vivir, con mis cosas, con todo lo que no tuve durante años y que al fin recuperé, en mi aldea, con mi madre y con Lúa, pero también con mis amigas... Evidentemente, ¡he tenido que dejar aparcado el proyecto de la bodega porque en estas circunstancias no se puede organizar nada! Quiero que las cosas sean como antes, carallo, que ya está bien, ¡ya basta con este bicho del carallo! Si la letra del ordenador pudiese reflejar mis sentimientos, mi caligrafía aparecería quebrada, intensa, porque escribo dejándome llevar por una impotencia que no tiene principio ni fin; pero ahora he de reconocer y puedo hacerlo que mis sentimientos tienen siempre su causa. No es como antes, cuando estaba tan hundida sin saber por qué, o sabiéndolo y no siendo capaz de reconocerlo, porque sé ahora, al fin, que lo peor de mi vida fue estar lejos de Galicia, de Ourense, de mi madre y de Lúa, de todo lo que me componía como persona, que me daba identidad, y también creer con tanta firmeza que mi madre quiso deshacerse de mí, que no me quería por ser distinta, tan diferente a lo que ella esperaba de mí...

No puedo evitar que esta situación me tenga tan mal. Lúa me da consejos para que lo lleve mejor, pero no puedo. No puedo porque quiero estar con mi madre, porque no puedo soportar que ella esté tristiña por no poder vernos, porque no entiendo por qué tenemos que estar aún así, cuando hace meses ya que comenzó todo esto.

La semana en la que decidí cerrar mi cafetería, lloré mucho con Silvia, todo eso que no quería llorar delante de Lúa. Ella está muy contenta con la consulta que montó junto a una amiga que se llama Elena. Les va muy bien. La gente sí quiere gastar el dinero en tratamientos y lo entiendo perfectamente, porque no todos somos capaces de comprender y aceptar esta situación para la que no nos han preparado. No nos enseñaron a vivir algo así. Tanto ver películas de contagios y epidemias y.. cuando es real, nos sentimos perdidos, perdidos unos, claro, pero indiferentes muchos... ¡y eso es lo que más me jode, carallo!

Cuando ayer supe que iban a cerrar Ourense, que lo supimos por la noche, me dio por llorar y llorar y llorar, diciendo que ya bastaba, que no podía más, que nuestra vida estaba hundiéndose. Incluso estuve a punto de estrellar el móvil contra el suelo (porque la noticia la leí en una notificación de Faro de Vigo), pero Lúa me cogió del brazo para evitarlo y me condujo al sofá. Estaba yo con un ataque de nervios que no conseguía dominar y no dejaba de repetir que esto era el fin, que de nuevo comenzaría la pesadilla de marzo y que no podría aguantarlo, que no me sentía capaz de soportarlo... pero, en el fondo de mi alma, sabía que eso no era verdad, algo me decía que saldríamos de esta igual que salimos de muchas... pero tengo mucho miedo porque Ourense nunca ha tenido tantos contagios, nunca, ni tan siquiera en el estado de alarma, ¿y quién me dice a mí que nosotras podremos sobrevivir a esto? Si yo me contagio... contagiaría a Lúa y Lúa, si se contagiase... no lo superaría porque tiene una enfermedad del corazón que le impide estar bien, por mucho que esté operada y a salvo... y, si a Lúa le pasa algo, si se marcha, si no se recupera, si la pierdo otra vez... yo no podré sobrevivirle, no podré, por mucho que lo intente... Viviría sin vida, echándola tanto en falta que no podría respirar, porque no se trata de que dependa de ella para estar bien. Se trata de que ella me complementa, es una gran parte de mí sin la cual no puedo estar viva. No, no puedo ni pensarlo, y lloro tanto cuando imagino que ella se contagia y acabo perdiéndola... No puedo dejar de darle vueltas a todo eso, no puedo. Estoy curada, es cierto; pero mi mente sigue siendo la de una persona demasiado sensible que les da vueltas y más vueltas a las cosas, a la que le afecta muchísimo cualquier cosiña... Sigo siendo así. Eso no va a cambiar, por mucho que esté curada. Ahora, la diferencia con como estaba antes radica en que ahora sí soy capaz de reconocer lo que me ocurre y de dominarme cuando noto que estoy poniéndome extremadamente nerviosa o tensa. Tengo la sensación de que puedo controlar mi mente. Antes, mi mente era un río desbordado que escapaba a la razón... y podía ahogarme en ese río desbordado que me arrastraba y me arrastraba por la locura, pero ahora no me pasa nada de eso y sé que no me va a pasar. Ahora, sí que tengo las emociones más descontroladas, pero no creo que sea porque aún siga enferma, sino porque soy así.

Recuerdo que, esa semana en la que decidí cerrar, entré en la cafetería tras limpiar una mesa y comencé a llorar con Silvia diciéndole que no tenía sentido que siguiésemos esforzándonos por mantener abierto el negocio, que la cosiña iba muy mal e iría cada vez peor y que lo mejor que podíamos hacer era cerrar. Silvia no quería. Decía que esto pasaría, que en unos días todo habría mejorado... pero la convencí enseguida de que me hiciese caso, aunque tuve que insistirle muchísimo en que sabía yo que la cosa no iba a mejorar y, efectivamente, no ha mejorado.

Mi madre no está pasando por un buen momento. Lleva semanas sintiéndose muy tristiña, sin ánimo para nada, sintiendo que le quitaron la vida. Me dice, continuamente: “ahora que te recuperé, no puedo estar contigo. Llevo años deseando que regresases aquí y, cuando al fin volviste, no me permiten estar contigo”. Tiene razón. Yo podría ir a la aldea y sobre todo ahora porque no trabajo, no estoy en contacto con la gente, no estoy tan en peligro como antes... pero justamente ahora confinan Ourense.

Lúa me animó a que me inscribiese a una academia para prepararme unas oposiciones. Le hice caso porque sí reconozco que, siendo funcionaria, se terminarían todos estos problemas, no tendría que depender de tantas cosiñas para poder llevar bien un negocio, pero no tengo ganas de estudiar. No tengo ánimo para ponerme delante de los libros y leer toda esa información que no me entra ni a puñetazos y menos ahora que estoy algo alterada. No duermo bien porque continuamente les doy vueltas a las cosas, porque no dejo de preguntarme qué pasará si no puedo abrir la cafetería en mucho tiempo, qué voy a hacer si no consigo ganar ese dinero que nos posibilita vivir desahogadamente... Es cierto que tenemos ahorros, pero tanto Lúa como yo pensamos que ese dinero sólo se tocará cuando realmente estemos mal. Por el momento, no lo estamos. Podemos vivir con lo que gana Lúa... pero llegará un momento en el que eso no será suficiente y siento escalofríos cuando imagino esos momentos en los que tengamos que reconocer que de dinero vamos mal... pero eso no va a ocurrir. Sé que no va a ocurrir. Por la noche todo se ve peor, todo parece un mundo, una pesadilla.

Tampoco puedo dormir bien porque tengo pesadillas en las que pierdo a Lúa, en las que me veo atrapada en un hospital por estar infectada, en las que siento que me falta la respiración, que no puedo respirar ni hablar. Lúa me despierta siempre de esos sueños tan horribles y entonces me echo a llorar porque no puedo soportar esas imágenes...

Mas he de reconocer que soy feliz en medio de esta pesadilla y me pregunto cómo es posible que sea feliz en una pesadilla. Soy feliz porque estoy con Lúa, porque Lúa es una mujer maravillosa que me anima siempre, que me transmite una energía hermosa que me llena el alma de luz, que me da tanto amor que me derrite, que me demuestra que me quiere siempre, que no se enfada conmigo ni se siente mal si me hundo por unos momentos, que me sostiene en sus brazos cuando caigo, que me protege en su regazo cuando lloro, que me deja desahogarme todo lo que necesito, que me sosiega, que me hace sentir que la vida no está derrumbándose como pienso...

No puedo negar que estoy locamente enamorada de ella. Lo que siento por Lúa va más allá de un simple enamoramiento, es algo que llena toda mi vida, que me domina y me impulsa a vivir, pero sobre todo es la infinita certeza de que es mi compañera de vida, que voy a estar con ella siempre. Precisamente, el domingo por la noche, le dije: “si tú quieres, vamos a estar juntas para siempre, hasta que dejemos de respirar”. Me preguntó: “¿por qué sólo si yo quiero?” Y entonces le contesté: “porque yo tengo muy claro que sí quiero estar contigo para siempre”. Ella sonrió y se emocionó. Cuando sonríe, el mundo brilla, todo brilla, y me parece que no hay problemas. Mientras estoy entre sus brazos, olvido todo eso que me desasosiega, que me pone tristiña y que me enfada...

Últimamente hablo bastante con Artemisa. Cuando Ourense comenzó a tener tantos contagios, hace dos semanas, me llamó por primera vez en muchos días para preguntarme si todo iba bien, si estábamos bien. Antes de eso, hubo otra vaga de incendios y se esforzó lo indecible por contactar conmigo. Me llamaba varias veces al día, pero no me iba bien cogérselo en ese momento. Luego le preguntaba por Whatsapp si le iba bien que la llamase yo, pero nunca coincidíamos porque en ese momento ella no podía hablar. Al final, llamó a Lúa el viernes de esa semana y le preguntó cómo estaba. Artemisa también me conoce muy bien (por eso me duele tanto que cueste que seamos buenas amigas) y sabía perfectamente que estaría pasándolo muy mal por culpa de los incendios que había. Fue horrible. Se quemaron tantas hectáreas, tantos rincones hermosos... Evidentemente, aquella semana estuve muy mal, tan tristiña que ni hablar podía. Cuando estoy tan desanimada, me cuesta mucho hablar. Escucho a la gente, sé lo que me dicen, pero no me apetece contestar. Respondo lo básico, pero no doy más información de la necesaria y sólo pronuncio monosílabos.

Aquella semana sí viví momentos muy tensos en los que sentí un terror inmenso. Mi aldea estaba cerca de los incendios que, descontrolados, quemaban El Monte, los bosques, la montaña de Ourense... Parte de las montañas de Ourense ardió. Fue el quince de septiembre (por poco no fue también un quince de octubre, como hace tres años) cuando perdí la última pizca de calma que me quedaba, al decirme mi madre que veían el humo desde allí, que sentían que se acercaban las llamas y que tenían muchísimo miedo a que el incendio llegase hasta allí... Estaba en la cafetería cuando recibí aquella llamada de mi madre. Oírla tan aterrada me hizo un daño que no se puede describir y noté que se me despedazaba el alma, que un feroz pánico me dominaba y que perdía el rastro de mis pensamientos. Percibí que Silvia se me acercaba por la espalda y que me llamaba, pero yo no podía reaccionar. No dejaba de imaginar cómo el fuego devoraba el bosque que rodea mi aldea, cómo los vecinos de la aldea luchaban contra el fuego y.... yo lejos, lejos de ellos, de mi hogar, de las personas que quiero, de la posibilidad de ayudarlas... Me derrumbé sin darme cuenta. No sé en qué momento comencé a llorar. No lo recuerdo. Sólo recuerdo que Silvia me tenía entre sus brazos, intentando animarme, pero yo no podía escucharla. Oía que me hablaba, pero no la escuchaba. Entonces, Silvia llamó a Lúa y le pidió que viniese a buscarme y me llevase a la aldea. Yo necesitaba estar allí y Silvia lo sabía.

Recuerdo que Lúa me cogió de la mano y salimos juntas de la cafetería. Subimos a su coche sin decirnos nada. Yo no podía dejar de llorar. Lúa, entonces, me cogió de las mejillas, me obligó a mirarla y me dijo: “tu aldea no va a arder, ¿vale? Todo va a ir bien. Tienes que ser valiente y fuerte, ¿vale?” Pero entonces yo le dije que no quería ir a la aldea, que no me llevase allí, que tenía miedo a ver cómo ardía y no poder hacer nada por detener ese incendio que devoraría mi hogar, mi cuna, el lugar que más amo del mundo. Le dije que enloquecería si lo veía. Lúa se quedó asombrada al oírme... pero no me negó nada. Me llevó a casa e intentó, con muchísimo esfuerzo, que me tranquilizase. Al final lo consiguió, pero recuerdo que fue una mañana horrible. Llamé a mi madre y estuve hablando con ella durante muchas horas, todas las que pudimos, para que me comunicase en todo momento lo que ocurría. Si mi aldea y los bosques que tanto amo desapareciesen, yo desaparecería con ellos. Lo sé, lo sé tan bien que por eso sentí tanto miedo al saber que el incendio estaba tan cerca de la aldea... porque también lo estaba de mi alma.

El fuego es lo más horrible que existe, más que la violencia incluso... porque es algo que devora tantas vidas... No puedo soportar las imágenes de un incendio descontrolado... y, hace poco, vimos la película de O que arde, al fin me atreví a verla..., la vimos antes de que hubiese la vaga de incendios de septiembre. Lo pasé muy mal. Quise hacerme la fuerte viéndola, pero, en el final de la película, tuve que cubrirme los ojos porque no podía soportar las imágenes de ese fuego descontrolado, de los bomberos luchando contra las llamas con medios insuficientes... y lo que más me dolía era saber que eso había pasado de verdad, que esa película no era ficción, era real, real... y podría volver a pasar. Sí lloré, lloré mucho, pero también supe dominarme y eso me hizo y me hace sentir muy orgullosa de mí misma; no obstante, ahora siento que estoy perdiendo el control de mis emociones porque todo esto que está ocurriendo con este virus de mierda me tiene tan mal... Me da miedo perder este equilibrio que tanto me ha costado conseguir; pero he de confiar en mí misma y en que las cosas mejorarán, acabarán por mejorar, porque no tiene sentido que no lo hagan con las restricciones que están poniendo...

Artemisa y yo hablamos más a menudo. He de reconocer que me gusta hablar con ella, pero también me incomoda porque puedo percibir nítidamente lo que ella sigue sintiendo por mí y eso me hace experimentar culpa y dolor. Sé que está medio saliendo con otra mujer. Cuando Lúa me dijo que había visto que aparecía siempre con otra chica (muy guapa, por cierto) en las fotos que colgaba en Instagram, me alegré de verdad por ella y deseé de todo corazón que pudiese ser feliz; pero, cuando le pregunté a Artemisa si había conocido a alguien especial y le dije que la había visto con otra mujer en las fotos, ella me dijo que sí le gustaba mucho, pero que no podía enamorarse de ella. Permaneció en silencio durante unos segundos. Luego me confesó que no podía olvidarme, que aún me amaba, que sabía que sería así para siempre... A mí me entristeció mucho que me dijese eso porque yo quiero que sea feliz con otra mujer o sola, pero que sea feliz, igual que lo soy yo... y no es justo que se sienta así.

También han confinado León. Artemisa me dijo que pensaba en ir a vivir a León el año que viene. Me dijo que estaba muy bien en Cataluña, en Manresa, viviendo de alquiler en una casa muy bonita, que trabajaba en el herbolario de su hermana y también en un refugio de animales (algo que me parece precioso, la verdad); pero que allí no acababa de sentirse llena, que echaba en falta su tierra, aunque no con tanta intensidad como yo... también me lo dijo eso, pero que le encantaría poder iniciar una nueva vida en la ciudad en la que estudió y en la que tantas cosiñas buenas había vivido. Me parece lógico y muy bonito que tenga esos proyectos. Además, ayer me escribió por whatsapp y me dijo que, al fin, se había sacado el carné de conducir. Yo le envié un mensaje con un montón de aplausos y de emoticonos de globos, pero también le enviamos uno de voz Lúa y yo felicitándola, diciéndole que nos alegrábamos mucho las dos. Al fin lo ha conseguido. En Ourense parecía incapaz de sacárselo. Dice que quiere comprar un coche eléctrico. Son caros, pero dice que no le importa pagar por eso.

Quitando el tema del bicho, de mi cafetería, de lo que echo en falta estar con mi madre... todo nos va bien. De salud estamos bien, estamos más unidas que nunca... y también con nuestras amigas. No ensayamos desde hace dos semanas por cómo van las cosiñas y también lo echo tanto en falta... Ojalá esto dure poquiño, por favor... porque me faltan cosiñas. Me siento algo vacía sin poder trabajar, sin poder ensayar, sin poder ver a mis amigas. Tenemos prohibidas en Ourense (y ahora en más sitios) las reuniones con personas con las que no convivamos.

Más, a pesar de todo esto, no hemos de olvidar que nos hallamos en la época más bonita del año: el otoño. Aquí siempre ha cantado muy alto el otoño. Las hojas de los árboles caen al suelo danzando con elegancia y todo está tan dorado, tan silencioso y vivo... Es curioso que en otoño yo sienta que la naturaleza está más viva que nunca... pero quiero ver el otoño en los bosques de mi aldea, que siempre relucieron tanto bajo la luz dorada del sol, porque a mí me parece que la luz del sol es de oro cuando llega el otoño, porque no sólo se vuelven amarillas las hojas de los árboles, sino también los rayos de sol.

Y creo que por hoy ya me he desahogado suficiente. Voy a intentar escribir en mi novela. Me falta poquiño para terminar la primera parte. Lúa está deseando leerla, pero no le permitiré hacerlo hasta que la acabe.