miércoles, 7 de octubre de 2020

DIARIO DE AGNES: MÉRCORES, 7 DE OUTUBRO DE 2020

Mércores, 7 de outubro de 2020

Hai case dous meses que non escribo. Non me apetecía escribir no meu diario e tampouco atopaba o momento axeitado para facelo. Nos meus momentos de lecer, aproveito para estar con Lúa todo o posíbel e tamén traballo na novela que estou escribindo, que trata da miña vida. Lúa insistiume moitísimo en que tiña que deixar constancia de todo o que vivín dende que nacín. Coida que é unha vida moi intensa que non se debería de perder na inmensidade escura do esquecemento. Vaime axudar a publicala cando remate de escribila.

Agora dispoño de moitísimo tempo de lecer que quero aproveitar da mellor maneira sempre e cando mo permitan as miñas emociós. Hai dúas semanas, precisamente o 25 de setembro, decidín pechar temporalmente o meu negocio porque a situación se volveu insostíbel no barrio de O Couto, que é onde está a miña cafetaría, e, agora, en Ourense en xeral. No barrio de O Couto, prohibiron servir dentro dos bares e das cafetarías. Só se podía servir nas terrazas. Eu teño varias mesas fóra, pero xustamente ises días comezou a facer frío e á xente non lle apetecía estar nas terrazas tomando algo. A maiores, o medo goberna xa a meirande parte dos corazós. Hai moita xente que aínda se comporta de xeito irresponsábel, pero case todos temos medo, moito medo, porque as cousas non se poden controlar, porque non podemos evitar ren, porque nos sentimos confundidos e perdidos niste tempo estraño no que parece que non poidamos respirar (e non o digo só por termos que levar a máscara).

Era insoportábel ver baleiro o meu negocio, ver que ninguén viña, que había persoas que me preguntaban se podían sentar dentro e marchaban cando lles dicía que non, que só estaban alí un minuto para tomar un café rápido nunha mesa de fóra que eu me esforzara por desinfectar e que case non falaban comigo, que me dicían cos seus ollos que non crían que puidesen volver... e moitos clientes viñeron despedirse de min e desexábanme sorte. Sabían que ía pechar. Líano na miña mirada... e non os podía enganar.

Con Silvia estiven falando seriamente a semana na que decidimos pechar ao vermos que a cousa cada vez estaba peor. Non quería pechar só porque estabamos a perder o tempo e cartos, senón tamén por medo. Foi o primeiro barrio de Ourense no que as cousas comezaron a ir mal de verdade. Non entendo que pasou. A única explicación que atopo é que a xente deixou de facer ben as cousas, deixou de ser responsábel e confiouse, confiou en que non ocorría ren xa, en que o becho xa non nos fodería a vida... e trabucáronse, trabucáronse moito. O que máis rabia me dá de todo isto é que pagamos xustos por pecadores, como sempre, porque nós non deixamos de facer as cousas ben. Eu levo semanas sen estar coa miña nai! Fomos á vendima, pero nin tan sequera me acheguei á miña nai nin ao resto dos veciños por medo a contaxialos! E logo ves que á xente tanto lle ten todo, que moitos se pasan polo forro do carallo as restriciós e o coidado, que ren lles importa... e sinto moitísima impotencia, sobre todo agora porque van pechar Ourense, porque os que temos negocios de hostalaría nos temos que foder, si, fodernos ben por culpa distes irresponsábeis! Non é lóxico nin tampouco razoábel botarlle á xente a culpa todo do que está a ocorrer porque no fondo sei que son cousas que pasan, pero estou enfadada e necesito atopar alguén en que desafogar a miña rabia. Ise é un comportamento moi humano e non deixo de ser humana, por moi máxica que pensen que son as persoas que me queren... Son unha persoa igual que todo o mundo, coas miñas rabias, coas miñas frustraciós, cos meus enfados e o meu mal humor. De mal humor podo falar moito, durante un bo anaco. A semana na que decidín que pecharía, estiven insoportábel con Lúa, con Silvia e comigo mesma. Sabía o que nos viña, o que ía pasar, e non o aceptaba. Non acepto o que está a ocorrer, o que vai estar ocorrendo durante tantos meses! Non digo que deixemos de tomar medidas e de andarnos con tino. Só pido que sigamos vivindo, vivir, vivir, quero vivir, coas miñas cousas, con todo o que non tiven durante anos e que á fin recuperei, na miña aldea, coa miña nai e con Lúa, pero tamén coas miñas amigas... Evidentemente, tiven que deixar aparcado o proxecto da adega porque nestas circunstancias non se pode organizar ren! Quero que as cousas sexan como antes, carallo, que xa está ben, xa abonda tanta merda con iste becho do carallo! Estou enfadada e, se a letra do ordenador puidese reflectir os meus sentimentos, a miña caligrafía parecería crebada, intensa, porque escribo deixándome levar por unha impotencia que non ten principio nin fin; pero agora hei de recoñecer e podo facelo que os meus sentimentos teñen sempre a súa causa. Non é coma antes, cando estaba tan afundida sen saber por que, ou sabéndoo e non sendo quen de recoñecelo, porque sei agora, á fin, que o peor da miña vida foi estar lonxe de Galicia, de Ourense, da miña nai e de Lúa, de todo o que me compoñía como persoa, que me daba identidade, e tamén crer con tanta firmeza que a miña nai se quixo desfacer de min, que non me quería por ser distinta, tan diferente ao que ela agardaba de min...

Non podo evitar que esta situación me teña tan mal. Lúa dáme consellos para que o leve mellor, pero non podo. Non podo porque quero estar coa miña nai, porque non podo aturar que ela estea tristeiriña por non poder vérmonos, porque non entendo por que temos que estar aínda eisí, cando hai meses xa que comezou todo isto.

A semana na que decidín pechar a miña cafetaría, chorei moito con Silvia, todo iso que non quería chorar diante de Lúa. Ela está moi contenta coa consulta que montou canda unha amiga que se chama Elena. Vailles moi ben. A xente si quere gastar os cartos en tratamentos e enténdoo perfectamente, porque non todos somos quen de comprender e aceptar esta situación para a que non nos prepararon. Non nos aprenderon a vivir algo eisí. Tanto ver películas de contaxios e epidemias e... cando é real, sentímonos perdidos, perdidos uns, xaora, pero indiferentes moitos... e iso é o que máis me fode, carallo!

Cando onte souben que ían pechar Ourense, que o soubemos pola noite, deume por chorar e chorar e chorar, dicindo que xa abondaba, que non podía máis, que a nosa vida se estaba a afundir. Mesmo estiven a piques de estrelar o móbil contra o chan (porque a nova a lin nunha notificación de Faro de Vigo), pero Lúa colleume do brazo para evitalo e conduciume ao sofá. Estaba eu cun ataque de nervios que non conseguía domear e non deixaba de repetir que isto era a fin, que de novo comezaría o pesadelo de marzo e que non o podería aguantar, que non me sentía quen de aturalo... pero, no fondo da miña ialma, sabía que iso non era verdade, algo me dicía que sairiamos dista igual que saímos de moitas... pero teño moito medo porque Ourense nunca tivo tantos contaxios, nunca, nin tan sequera no estado de alarma, e quen me di a min que nós poderemos sobrevivir a isto? Se eu me contaxio... contaxiaría a Lúa e Lúa, se se contaxiase... non o superaría porque ten unha doenza do corazón que lle impide estar ben, por moito que estea operada e a salvo... e, se a Lúa lle pasa algo, se marcha, se non se recupera, se a perdo outra vez... eu non lle poderei sobrevivir, non poderei, por moito que o tente... Viviría sen vida, botándoa tanto en falla que non podería respirar, porque non se trata de que dependa dela para estar ben. trátase de que ela me complementa, é unha grande parte de min sen a cal non podo estar viva. Non, non o podo nin pensar, e choro tanto cando imaxino que ela se contaxia e acabo perdéndoa... Non lle podo deixar de dar voltas a todo iso, non podo. Estou curada, é certo; pero a miña mente segue a ser a dunha persoa demasiado sensíbel que lles dá voltas e reviravoltas ás cousas, á que lle afecta moitísimo calquera cousiña... Sigo sendo eisí e iso non vai mudar, por moito que estea curada. Agora, a diferenza con como estaba antes radica en que arestora si son quen de recoñecer o que me ocorre e de domearme cando noto que me estou a poñer extremadamente nerviosa ou tensa. Teño a sensación de que podo controlar a miña mente. Antes, a miña mente era un río rebordado que escapaba á razón... e podía afogar nise río rebordado que me arrastraba e me arrastraba pola tolemia, pero agora non me pasa ren diso e sei que non me vai pasar. Arestora, si que teño as emocións máis descontroladas, pero non creo que sexa porque aínda siga doente, senón porque son eisí.

Lembro que, esa semana na que decidín pechar, entrei na cafetaría tras limpar unha mesa e comecei a chorar con Silvia dicíndolle que non tiña sentido que seguísemos esforzándonos por manter aberto o negocio, que a cousiña ía moi mal e iría cada vez peor e que o mellor que podiamos facer era pechar. Silvia non quería. Dicía que isto pasaría, que nuns días todo tería mellorado... pero convencina axiña de que me fixese caso, aínda que tiven que insistirlle moitísimo en que sabía eu que a cousa non ía mellorar e, efectivamente, non mellorou.

A miña nai non está a pasar por un bo momento. Leva semanas sentíndose moi tristeiriña, sen ánimo para ren, sentindo que lle tiraron a vida. Dime, decotío: “agora que te recuperei, non podo estar contigo. Levo anos desexando que voltases eiquí e, cando á fin volviches, non me permiten estar contigo”. Ten razón. Eu podería ir á aldea e sobre todo agora porque non traballo, non estou en contacto coa xente, non estou tan en perigo como antes... pero xustamente agora confinan Ourense.

Lúa animoume a que me inscribise á unha academia para prepararme unhas oposiciós. Fíxenlle caso porque si recoñezo que, sendo funcionaria, rematarían todos istes problemas, non tería que depender de tantas cousiñas para poder levar ben un negocio, pero non teño ganas de estudar. Non teño ánimo para poñerme diante dos libros e ler toda isa información que non me entra nin a puñazos e menos agora que estou algo alterada. Non durmo ben porque continuamente lles dou voltas ás cousas, porque non me deixo de preguntar que pasará se non podo abrir a cafetaría en moito tempo, que vou facer se non consigo gañar ises cartos que nos posibilitan vivir desafogadamente... É certo que temos aforros, pero tanto Lúa coma min pensamos que ises cartos só se tocarán cando realmente esteamos mal. Polo momento, non o estamos. Podemos vivir co que gaña Lúa... pero chegará un momento no que iso non será abondo e sinto calafríos cando imaxino ises momentos nos que teñamos que recoñecer que de cartos imos mal... pero iso non vai ocorrer. Sei que non vai ocorrer. Pola noite todo se ve pior, todo parece un mundo, un pesadelo.

Tampouco podo durmir ben porque teño pesadelos no que perdo a Lúa, nos que me vexo atrapada nun hospital por estar infectada, nos que sinto que me falta a respiración, que non podo respirar nin falar. Lúa espértame sempre deses soños tan horríbeis e entón bótome a chorar porque non podo aturar esas imaxes...

Mais hei de recoñecer que son feliz no medio diste pesadelo e pregúntome como é posíbel que sexa feliz nun pesadelo. Son feliz porque estou con Lúa, porque Lúa é unha muller marabillosa que me anima sempre, que me transmite unha enerxía fermosa que me enche a ialma de luz, que me dá tanto amor que me derrete, que me amosa que me quere sempre, que non se enfada comigo nin se sente mal se me afundo por uns momentos, que me sostén nos seus brazos cando caio, que me protexe no seu colo cando choro, que me deixa desafogarme todo o que preciso, que me acouga, que me fai sentir que a vida non está a se derrubar como penso...

Non podo negar que estou tolamente namorada dela. O que sinto por Lúa vai alén dun simple namoramento, é algo que enche a miña vida toda, que me domea e me empurra a vivir, pero sobre todo é a infinda certeza de que é a miña compañeira de vida, que vou estar con ela sempre. Precisamente, o domingo na noite, díxenlle: “se ti queres, imos estar xuntas para sempre, ata que deixemos de respirar”. Preguntoume: “por que só se eu quero?” e entón contesteille: “porque eu teño moi claro que si quero estar contigo para sempre”. Ela sorriu e emocionouse. Cando sorrí, o mundo brila, todo brila, e paréceme que non hai problemas. Namentres estou entre os seus brazos, esquezo todo iso que me desacouga, que me pon tristeiriña e que me enfada...

Ultimamente falo bastante con Artemisa. Cando Ourense comezou a ter tantos contaxios, hai dúas semanas, chamoume por primeira vez en moitos días para preguntarme se todo ía ben, se estabamos ben. Antes diso, houbo outra vaga de lumes e esforzouse o indicíbel por contactar comigo. Chamábame varias veces ao día, pero non me ía ben collerllo nise momento. Logo preguntáballe polo whatsapp se lle ía ben que a chamase eu, pero nunca coincidiamos porque nise momento ela non podía falar. Ao final, chamou a Lúa o venres desa semana e preguntoulle como estaba. Artemisa tamén me coñece moi ben (por iso me doe tanto que custe que sexamos boas amigas) e sabía perfectamente que o estaría a pasar moi mal por mor dos incendios que había. Foi horríbel. Queimáronse tantas hectáreas, tantos recunchos fermosos... Evidentemente, aquela semana estiven moi mal, tan tristeiriña que nin falar podía. Cando estou tan desanimada, cústame moito falar. Escoito á xente, sei o que me din, pero non me apetece contestar. Respondo o básico, pero non dou máis información da precisa e só pronuncio monosílabos.

Aquela semana si vivín momentos moi tensos nos que sentín un terror inmenso. A miña aldea estaba preto dos lumes que, descontrolados, queimaban o monte, os bosques, a montaña de Ourense... Parte das montañas de Ourense ardeu. Foi o quince de setembro (por pouco non foi tamén un quince de outubro, como hai tres anos) cando perdín xa o derradeiro chisco de calma que me quedaba, ao dicirme a miña nai que vían o fume dende eilí, que sentían que se achegaban as lapas e que tiñan moitísimo medo a que o incendio chegase ata eilí... Estaba na cafetaría cando recibín aquela chamada da miña nai. Ouvila tan estarrecida fíxome un dano que non se pode describir e notei que se me escachizaba a ialma, que un feroz pánico me domeaba e que perdía o ronsel dos meus pensamentos. Percibín que Silvia se me achegaba polas costas e que me chamaba, pero eu non podía reaccionar. Non deixaba de imaxinar como o lume devoraba o bosque que arrodea a miña aldea, como os veciños da aldea loitaban contra o lume e... eu lonxe, lonxe diles, do meu fogar, das persoas que quero, da posibilidade de axudalas... Derrubeime sen darme de conta. Non sei en que momento comecei a chorar. Non o lembro. Só lembro que Silvia me tiña entre os seus brazos, tentando animarme, pero eu non a podía escoitar. Ouvía que me falaba, pero non a escoitaba. Entón, Silvia chamou a Lúa e pediulle que me viñese buscar e me levase á aldea. Eu precisaba estar eilí e Silvia sabíao.

Lembro que Lúa me colleu da mao e saímos xuntas da cafetaría. Subimos ao seu coche sen dicirmos ren. Eu non podía deixar de chorar. Lúa, entón, colleume das meixelas, obrigoume a mirala e díxome: “a túa aldea non vai arder, vale? Todo vai ir ben. Tes que ser valente e forte, vale?” Pero entón eu díxenlle que non quería ir á aldea, que non me levase eilí, que tiña medo a ver como ardía e non poder facer ren por deter ese lume que devoraría o meu fogar, o meu berce, o lugar que máis amo do mundo. Díxenlle que entolecería se o vía. Lúa quedou abraiada ao ouvirme... pero non me negou ren. Levoume a casa e tentou, con moitísimo esforzo, que me tranquilizase. Ao final conseguiuno, pero lembro que foi unha mañá horríbel. Chamei á miña nai e estiven falando con ela durante moitas horas, todas as que puidemos, para que me comunicase en todo momento o que ocorría. Se a miña aldea e os bosques que tanto amo desaparecesen, eu desaparecería con iles. Seino, seino tan ben que por iso sentín tanto medo ao saber que o incendio estaba tan preto da aldea... porque tamén o estaba da miña ialma.

O lume é o máis horríbel que existe, máis cá violencia mesmo... porque é algo que devora tantas vidas... Non podo aturar as imaxes dun incendio descontrolado... e, hai pouco, vimos a película de O que arde, á fin atrevinme a vela..., vímola antes de que houbese a vaga de lumes de setembro. Paseino moi mal, quíxenme facer a forte véndoa, pero, no final da película, tiven que cubrirme os ollos porque non podía aturar as imaxes dise lume descontrolado, dos bombeiros loitando contra as lapas con medios insuficientes... e o que máis me doía era saber que iso pasara de verdade, que esa película non era ficción, era real, real... e podería volver pasar. Si chorei, chorei moito, pero tamén me souben domear e iso fíxome e faime sentir moi orgullosa de min mesma; porén, agora sinto que estou perdendo o control das miñas emociós porque todo isto que está a ocorrer con iste virus de merda me ten tan mal... Ponme medo perder iste equilibrio que tanto me custou conseguir; pero hei de confiar en min mesma e en que as cousas mellorarán, acabarán por mellorar, porque non ten sentido que non o fagan coas restriciós que están apoñer...

Artemisa e mais eu falamos máis a miúdo. Hei de recoñecer que me gusta falar con ela, pero tamén me incomoda porque podo percibir nitidamente o que ela segue a sentir por min e iso faime experimentar culpa e dor. Sei que está medio saíndo con outra muller. Cando Lúa me dixo que vira que aparecía sempre con outra rapaza  (moi guapa, por certo) nas fotos que penduraba no Instagram, alegreime de verdade por ela e desexei de todo corazón que puidese ser feliz; pero, cando lle preguntei a Artemisa se coñecera a alguén especial e lle dixen que a vira con outra muller nas fotos, ela díxome que si lle gustaba moito, pero que non podía namorar dela. Ficou en silencio durante uns segundos e logo confesoume que non me podía esquecer, que aínda me amaba, que sabía que sería eisí para sempre... A min entristeceume moito que me dixese iso porque eu quero que sexa feliz con outra muller ou soa, pero que sexa feliz, igual que o son eu... e non é xusto que se sinta eisí.

Tamén confinaron León. Artemisa díxome que pensaba en ir vivir a León o ano vindeiro. Díxome que estaba moi ben en Cataluña, en Manresa, vivindo de alugueiro nunha casa moi bonita, que traballaba no herbario da súa irmá e tamén nun refuxio de animais (algo que me parece precioso, a verdade); pero que eilí non se acababa de sentir chea, que botaba en falla a súa terra, aínda que non con tanta intensidade coma min... tamén mo dixo iso... pero que lle encantaría poder iniciar unha nova vida na cidade na que estudou e na que tantas cousiñas boas vivira. Paréceme lóxico e moi bonito que teña ises proxectos. Ademais, onte escribiume polo whatsapp e díxome que, á fin, quitara o carné de conducir. Eu envieille unha mensaxe con unha morea de aplausos e de emoticonas de globos, pero tamén lle enviamos unha de voz Lúa e mais eu dándolle os parabéns, dicíndolle que nos alegrabamos moito ambas as dúas. Á fin conseguiuno. En Ourense parecía incapaz de quitalo. Di que quere mercar un coche eléctrico. Son caros, pero di que non lle importa pagar por iso.

Quitando o tema do becho, da miña cafetaría, do que boto en falla estar coa miña nai... todo nos vai ben. De saúde estamos ben, estamos máis unidas que nunca... e tamén coas nosas amigas. Non ensaiamos dende hai dúas semanas por como van as cousiñas e tamén o boto tanto en falla... Ogallá isto dure pouquiño, por favor... porque me fallan cousiñas. Síntome algo baleira sen poder traballar, sen poder ensaiar, sen poder ver ás miñas amigas. Temos prohibidas en Ourense (e agora en máis sitios) as reuniós con persoas coas que non convivamos.

Mais, malia todo isto, non habemos de esquecer que nos achamos na época máis bonita do ano: o outono. Eiquí sempre cantou moi alto o outono. As follas das árbores caen ao chan danzando con elegancia e todo está tan dourado, tan silandeiro e vivo... É curioso que no outono eu sinta que a natureza está máis viva que nunca... pero quero ver o outono nos bosques da miña aldea, que sempre reluciron tanto baixo a luz dourada do sol, porque a min me parece que a luz do sol é de ouro cando chega o outono, porque non só se volven amarelas as follas das árbores, senón tamén as raiolas de sol.

E coido que por hoxe xa me desafoguei suficiente. Vou tentar escribir na miña novela. Fáltame pouquiño para rematar a primeira parte. Lúa está desexando lela, pero non lle permitirei facelo ata que a acabe.

 

 Traducción:


Miércoles, 7 de octubre de 2020

Hace casi dos meses que no escribo. No me apetecía escribir en mi diario y tampoco encontraba el momento adecuado para hacerlo. En mis ratos libres, aprovecho para estar con Lúa todo lo posible y también trabajo en la novela que estoy escribiendo, que trata de mi vida. Lúa me insistió muchísimo en que tenía que dejar constancia de todo lo que he vivido desde que nací. Cree que es una vida muy intensa que no debería perderse en la inmensidad oscura del olvido. Va a ayudarme a publicarla cuando termine de escribirla.

Ahora dispongo de muchísimo tiempo libre que quiero aprovechar de la mejor manera siempre y cuando me lo permitan mis emociones. Hace dos semanas, precisamente el 25 de septiembre, decidí cerrar temporalmente mi negocio porque la situación se volvió insostenible en el barrio de O Couto, que es donde está mi cafetería, y, ahora, en Ourense en general. En el barrio de O Couto, prohibieron servir dentro de los bares y de las cafeterías. Sólo se podía servir en las terrazas. Yo tengo varias mesas fuera, pero justamente esos días comenzó a hacer frío y a la gente no le apetecía estar en las terrazas tomando algo. Además, el miedo gobierna ya la mayor parte de los corazones. Hay mucha gente que aún se comporta de modo irresponsable, pero casi todos tenemos miedo, mucho miedo, porque las cosas no se pueden controlar, porque no podemos evitar nada, porque nos sentimos confundidos y perdidos en este tiempo extraño en el que parece que no podamos respirar (y no lo digo sólo por tener que llevar la mascarilla).

Era insoportable ver vacío mi negocio, ver que nadie venía, que había personas que me preguntaban si se podían sentar dentro y se marchaban cuando les decía que no, que sólo estaban allí un minuto para tomar un café rápido en una mesa de fuera que yo me había esforzado por desinfectar y que casi no hablaban conmigo, que me decían con sus ojos que no creían que pudiesen volver... y muchos clientes vinieron a despedirse de mí y me deseaban suerte. Sabían que iba a cerrar. Lo leían en mi mirada... y no podía engañarlos.

Con Silvia estuve hablando seriamente la semana en la que decidimos cerrar al ver que la cosa cada vez estaba peor. No quería cerrar sólo porque estábamos perdiendo el tiempo y dinero, sino también por miedo. Fue el primer barrio de Ourense en el que las cosas comenzaron a ir mal de verdad. No entiendo que pasó. La única explicación que encuentro es que la gente dejó de hacer bien las cosas. Dejó de ser responsable y se confió, confió en que no ocurría nada ya, en que el bicho ya no nos jodería la vida... y se equivocaron, se equivocaron mucho. Lo que más rabia me da de todo esto es que pagamos justos por pecadores, como siempre, porque nosotras no hemos dejado de hacer las cosas bien. ¡Yo llevo semanas sin estar con mi madre! Fuimos a la vendimia, ¡pero ni tan siquiera me acerqué a mi madre ni al resto de vecinos por miedo a contagiarlos! Y luego ves que a la gente le da igual todo, que muchos se pasan por el forro del carallo las restricciones y el cuidado, que nada les importa... y siento muchísima impotencia, sobre todo ahora porque van a cerrar Ourense, porque los que tenemos negocios de hostelería tenemos que jodernos, sí, ¡jodernos bien por culpa de estos irresponsables! No es lógico ni tampoco razonable echarle a la gente toda la culpa de lo que está ocurriendo porque en el fondo sé que son cosas que pasan, pero estoy enfadada y necesito encontrar a alguien en quien desahogar mi rabia. Ése es un comportamiento muy humano y no dejo de ser humana, por muy mágica que piensen que soy las personas que me quieren... Soy una persona igual que todo el mundo, con mis rabias, con mis frustraciones, con mis enfados y mi mal humor. De mal humor puedo hablar mucho, durante un buen rato. La semana en la que decidí que cerraría, estuve insoportable con Lúa, con Silvia y conmigo misma. Sabía lo que nos venía, lo que iba a pasar, y no lo aceptaba. No acepto lo que está ocurriendo, ¡lo que va a estar ocurriendo durante tantos meses! No digo que dejemos de tomar medidas y de andarnos con cuidado. Sólo pido que sigamos viviendo, vivir, vivir, quiero vivir, con mis cosas, con todo lo que no tuve durante años y que al fin recuperé, en mi aldea, con mi madre y con Lúa, pero también con mis amigas... Evidentemente, ¡he tenido que dejar aparcado el proyecto de la bodega porque en estas circunstancias no se puede organizar nada! Quiero que las cosas sean como antes, carallo, que ya está bien, ¡ya basta con este bicho del carallo! Si la letra del ordenador pudiese reflejar mis sentimientos, mi caligrafía aparecería quebrada, intensa, porque escribo dejándome llevar por una impotencia que no tiene principio ni fin; pero ahora he de reconocer y puedo hacerlo que mis sentimientos tienen siempre su causa. No es como antes, cuando estaba tan hundida sin saber por qué, o sabiéndolo y no siendo capaz de reconocerlo, porque sé ahora, al fin, que lo peor de mi vida fue estar lejos de Galicia, de Ourense, de mi madre y de Lúa, de todo lo que me componía como persona, que me daba identidad, y también creer con tanta firmeza que mi madre quiso deshacerse de mí, que no me quería por ser distinta, tan diferente a lo que ella esperaba de mí...

No puedo evitar que esta situación me tenga tan mal. Lúa me da consejos para que lo lleve mejor, pero no puedo. No puedo porque quiero estar con mi madre, porque no puedo soportar que ella esté tristiña por no poder vernos, porque no entiendo por qué tenemos que estar aún así, cuando hace meses ya que comenzó todo esto.

La semana en la que decidí cerrar mi cafetería, lloré mucho con Silvia, todo eso que no quería llorar delante de Lúa. Ella está muy contenta con la consulta que montó junto a una amiga que se llama Elena. Les va muy bien. La gente sí quiere gastar el dinero en tratamientos y lo entiendo perfectamente, porque no todos somos capaces de comprender y aceptar esta situación para la que no nos han preparado. No nos enseñaron a vivir algo así. Tanto ver películas de contagios y epidemias y.. cuando es real, nos sentimos perdidos, perdidos unos, claro, pero indiferentes muchos... ¡y eso es lo que más me jode, carallo!

Cuando ayer supe que iban a cerrar Ourense, que lo supimos por la noche, me dio por llorar y llorar y llorar, diciendo que ya bastaba, que no podía más, que nuestra vida estaba hundiéndose. Incluso estuve a punto de estrellar el móvil contra el suelo (porque la noticia la leí en una notificación de Faro de Vigo), pero Lúa me cogió del brazo para evitarlo y me condujo al sofá. Estaba yo con un ataque de nervios que no conseguía dominar y no dejaba de repetir que esto era el fin, que de nuevo comenzaría la pesadilla de marzo y que no podría aguantarlo, que no me sentía capaz de soportarlo... pero, en el fondo de mi alma, sabía que eso no era verdad, algo me decía que saldríamos de esta igual que salimos de muchas... pero tengo mucho miedo porque Ourense nunca ha tenido tantos contagios, nunca, ni tan siquiera en el estado de alarma, ¿y quién me dice a mí que nosotras podremos sobrevivir a esto? Si yo me contagio... contagiaría a Lúa y Lúa, si se contagiase... no lo superaría porque tiene una enfermedad del corazón que le impide estar bien, por mucho que esté operada y a salvo... y, si a Lúa le pasa algo, si se marcha, si no se recupera, si la pierdo otra vez... yo no podré sobrevivirle, no podré, por mucho que lo intente... Viviría sin vida, echándola tanto en falta que no podría respirar, porque no se trata de que dependa de ella para estar bien. Se trata de que ella me complementa, es una gran parte de mí sin la cual no puedo estar viva. No, no puedo ni pensarlo, y lloro tanto cuando imagino que ella se contagia y acabo perdiéndola... No puedo dejar de darle vueltas a todo eso, no puedo. Estoy curada, es cierto; pero mi mente sigue siendo la de una persona demasiado sensible que les da vueltas y más vueltas a las cosas, a la que le afecta muchísimo cualquier cosiña... Sigo siendo así. Eso no va a cambiar, por mucho que esté curada. Ahora, la diferencia con como estaba antes radica en que ahora sí soy capaz de reconocer lo que me ocurre y de dominarme cuando noto que estoy poniéndome extremadamente nerviosa o tensa. Tengo la sensación de que puedo controlar mi mente. Antes, mi mente era un río desbordado que escapaba a la razón... y podía ahogarme en ese río desbordado que me arrastraba y me arrastraba por la locura, pero ahora no me pasa nada de eso y sé que no me va a pasar. Ahora, sí que tengo las emociones más descontroladas, pero no creo que sea porque aún siga enferma, sino porque soy así.

Recuerdo que, esa semana en la que decidí cerrar, entré en la cafetería tras limpiar una mesa y comencé a llorar con Silvia diciéndole que no tenía sentido que siguiésemos esforzándonos por mantener abierto el negocio, que la cosiña iba muy mal e iría cada vez peor y que lo mejor que podíamos hacer era cerrar. Silvia no quería. Decía que esto pasaría, que en unos días todo habría mejorado... pero la convencí enseguida de que me hiciese caso, aunque tuve que insistirle muchísimo en que sabía yo que la cosa no iba a mejorar y, efectivamente, no ha mejorado.

Mi madre no está pasando por un buen momento. Lleva semanas sintiéndose muy tristiña, sin ánimo para nada, sintiendo que le quitaron la vida. Me dice, continuamente: “ahora que te recuperé, no puedo estar contigo. Llevo años deseando que regresases aquí y, cuando al fin volviste, no me permiten estar contigo”. Tiene razón. Yo podría ir a la aldea y sobre todo ahora porque no trabajo, no estoy en contacto con la gente, no estoy tan en peligro como antes... pero justamente ahora confinan Ourense.

Lúa me animó a que me inscribiese a una academia para prepararme unas oposiciones. Le hice caso porque sí reconozco que, siendo funcionaria, se terminarían todos estos problemas, no tendría que depender de tantas cosiñas para poder llevar bien un negocio, pero no tengo ganas de estudiar. No tengo ánimo para ponerme delante de los libros y leer toda esa información que no me entra ni a puñetazos y menos ahora que estoy algo alterada. No duermo bien porque continuamente les doy vueltas a las cosas, porque no dejo de preguntarme qué pasará si no puedo abrir la cafetería en mucho tiempo, qué voy a hacer si no consigo ganar ese dinero que nos posibilita vivir desahogadamente... Es cierto que tenemos ahorros, pero tanto Lúa como yo pensamos que ese dinero sólo se tocará cuando realmente estemos mal. Por el momento, no lo estamos. Podemos vivir con lo que gana Lúa... pero llegará un momento en el que eso no será suficiente y siento escalofríos cuando imagino esos momentos en los que tengamos que reconocer que de dinero vamos mal... pero eso no va a ocurrir. Sé que no va a ocurrir. Por la noche todo se ve peor, todo parece un mundo, una pesadilla.

Tampoco puedo dormir bien porque tengo pesadillas en las que pierdo a Lúa, en las que me veo atrapada en un hospital por estar infectada, en las que siento que me falta la respiración, que no puedo respirar ni hablar. Lúa me despierta siempre de esos sueños tan horribles y entonces me echo a llorar porque no puedo soportar esas imágenes...

Mas he de reconocer que soy feliz en medio de esta pesadilla y me pregunto cómo es posible que sea feliz en una pesadilla. Soy feliz porque estoy con Lúa, porque Lúa es una mujer maravillosa que me anima siempre, que me transmite una energía hermosa que me llena el alma de luz, que me da tanto amor que me derrite, que me demuestra que me quiere siempre, que no se enfada conmigo ni se siente mal si me hundo por unos momentos, que me sostiene en sus brazos cuando caigo, que me protege en su regazo cuando lloro, que me deja desahogarme todo lo que necesito, que me sosiega, que me hace sentir que la vida no está derrumbándose como pienso...

No puedo negar que estoy locamente enamorada de ella. Lo que siento por Lúa va más allá de un simple enamoramiento, es algo que llena toda mi vida, que me domina y me impulsa a vivir, pero sobre todo es la infinita certeza de que es mi compañera de vida, que voy a estar con ella siempre. Precisamente, el domingo por la noche, le dije: “si tú quieres, vamos a estar juntas para siempre, hasta que dejemos de respirar”. Me preguntó: “¿por qué sólo si yo quiero?” Y entonces le contesté: “porque yo tengo muy claro que sí quiero estar contigo para siempre”. Ella sonrió y se emocionó. Cuando sonríe, el mundo brilla, todo brilla, y me parece que no hay problemas. Mientras estoy entre sus brazos, olvido todo eso que me desasosiega, que me pone tristiña y que me enfada...

Últimamente hablo bastante con Artemisa. Cuando Ourense comenzó a tener tantos contagios, hace dos semanas, me llamó por primera vez en muchos días para preguntarme si todo iba bien, si estábamos bien. Antes de eso, hubo otra vaga de incendios y se esforzó lo indecible por contactar conmigo. Me llamaba varias veces al día, pero no me iba bien cogérselo en ese momento. Luego le preguntaba por Whatsapp si le iba bien que la llamase yo, pero nunca coincidíamos porque en ese momento ella no podía hablar. Al final, llamó a Lúa el viernes de esa semana y le preguntó cómo estaba. Artemisa también me conoce muy bien (por eso me duele tanto que cueste que seamos buenas amigas) y sabía perfectamente que estaría pasándolo muy mal por culpa de los incendios que había. Fue horrible. Se quemaron tantas hectáreas, tantos rincones hermosos... Evidentemente, aquella semana estuve muy mal, tan tristiña que ni hablar podía. Cuando estoy tan desanimada, me cuesta mucho hablar. Escucho a la gente, sé lo que me dicen, pero no me apetece contestar. Respondo lo básico, pero no doy más información de la necesaria y sólo pronuncio monosílabos.

Aquella semana sí viví momentos muy tensos en los que sentí un terror inmenso. Mi aldea estaba cerca de los incendios que, descontrolados, quemaban El Monte, los bosques, la montaña de Ourense... Parte de las montañas de Ourense ardió. Fue el quince de septiembre (por poco no fue también un quince de octubre, como hace tres años) cuando perdí la última pizca de calma que me quedaba, al decirme mi madre que veían el humo desde allí, que sentían que se acercaban las llamas y que tenían muchísimo miedo a que el incendio llegase hasta allí... Estaba en la cafetería cuando recibí aquella llamada de mi madre. Oírla tan aterrada me hizo un daño que no se puede describir y noté que se me despedazaba el alma, que un feroz pánico me dominaba y que perdía el rastro de mis pensamientos. Percibí que Silvia se me acercaba por la espalda y que me llamaba, pero yo no podía reaccionar. No dejaba de imaginar cómo el fuego devoraba el bosque que rodea mi aldea, cómo los vecinos de la aldea luchaban contra el fuego y.... yo lejos, lejos de ellos, de mi hogar, de las personas que quiero, de la posibilidad de ayudarlas... Me derrumbé sin darme cuenta. No sé en qué momento comencé a llorar. No lo recuerdo. Sólo recuerdo que Silvia me tenía entre sus brazos, intentando animarme, pero yo no podía escucharla. Oía que me hablaba, pero no la escuchaba. Entonces, Silvia llamó a Lúa y le pidió que viniese a buscarme y me llevase a la aldea. Yo necesitaba estar allí y Silvia lo sabía.

Recuerdo que Lúa me cogió de la mano y salimos juntas de la cafetería. Subimos a su coche sin decirnos nada. Yo no podía dejar de llorar. Lúa, entonces, me cogió de las mejillas, me obligó a mirarla y me dijo: “tu aldea no va a arder, ¿vale? Todo va a ir bien. Tienes que ser valiente y fuerte, ¿vale?” Pero entonces yo le dije que no quería ir a la aldea, que no me llevase allí, que tenía miedo a ver cómo ardía y no poder hacer nada por detener ese incendio que devoraría mi hogar, mi cuna, el lugar que más amo del mundo. Le dije que enloquecería si lo veía. Lúa se quedó asombrada al oírme... pero no me negó nada. Me llevó a casa e intentó, con muchísimo esfuerzo, que me tranquilizase. Al final lo consiguió, pero recuerdo que fue una mañana horrible. Llamé a mi madre y estuve hablando con ella durante muchas horas, todas las que pudimos, para que me comunicase en todo momento lo que ocurría. Si mi aldea y los bosques que tanto amo desapareciesen, yo desaparecería con ellos. Lo sé, lo sé tan bien que por eso sentí tanto miedo al saber que el incendio estaba tan cerca de la aldea... porque también lo estaba de mi alma.

El fuego es lo más horrible que existe, más que la violencia incluso... porque es algo que devora tantas vidas... No puedo soportar las imágenes de un incendio descontrolado... y, hace poco, vimos la película de O que arde, al fin me atreví a verla..., la vimos antes de que hubiese la vaga de incendios de septiembre. Lo pasé muy mal. Quise hacerme la fuerte viéndola, pero, en el final de la película, tuve que cubrirme los ojos porque no podía soportar las imágenes de ese fuego descontrolado, de los bomberos luchando contra las llamas con medios insuficientes... y lo que más me dolía era saber que eso había pasado de verdad, que esa película no era ficción, era real, real... y podría volver a pasar. Sí lloré, lloré mucho, pero también supe dominarme y eso me hizo y me hace sentir muy orgullosa de mí misma; no obstante, ahora siento que estoy perdiendo el control de mis emociones porque todo esto que está ocurriendo con este virus de mierda me tiene tan mal... Me da miedo perder este equilibrio que tanto me ha costado conseguir; pero he de confiar en mí misma y en que las cosas mejorarán, acabarán por mejorar, porque no tiene sentido que no lo hagan con las restricciones que están poniendo...

Artemisa y yo hablamos más a menudo. He de reconocer que me gusta hablar con ella, pero también me incomoda porque puedo percibir nítidamente lo que ella sigue sintiendo por mí y eso me hace experimentar culpa y dolor. Sé que está medio saliendo con otra mujer. Cuando Lúa me dijo que había visto que aparecía siempre con otra chica (muy guapa, por cierto) en las fotos que colgaba en Instagram, me alegré de verdad por ella y deseé de todo corazón que pudiese ser feliz; pero, cuando le pregunté a Artemisa si había conocido a alguien especial y le dije que la había visto con otra mujer en las fotos, ella me dijo que sí le gustaba mucho, pero que no podía enamorarse de ella. Permaneció en silencio durante unos segundos. Luego me confesó que no podía olvidarme, que aún me amaba, que sabía que sería así para siempre... A mí me entristeció mucho que me dijese eso porque yo quiero que sea feliz con otra mujer o sola, pero que sea feliz, igual que lo soy yo... y no es justo que se sienta así.

También han confinado León. Artemisa me dijo que pensaba en ir a vivir a León el año que viene. Me dijo que estaba muy bien en Cataluña, en Manresa, viviendo de alquiler en una casa muy bonita, que trabajaba en el herbolario de su hermana y también en un refugio de animales (algo que me parece precioso, la verdad); pero que allí no acababa de sentirse llena, que echaba en falta su tierra, aunque no con tanta intensidad como yo... también me lo dijo eso, pero que le encantaría poder iniciar una nueva vida en la ciudad en la que estudió y en la que tantas cosiñas buenas había vivido. Me parece lógico y muy bonito que tenga esos proyectos. Además, ayer me escribió por whatsapp y me dijo que, al fin, se había sacado el carné de conducir. Yo le envié un mensaje con un montón de aplausos y de emoticonos de globos, pero también le enviamos uno de voz Lúa y yo felicitándola, diciéndole que nos alegrábamos mucho las dos. Al fin lo ha conseguido. En Ourense parecía incapaz de sacárselo. Dice que quiere comprar un coche eléctrico. Son caros, pero dice que no le importa pagar por eso.

Quitando el tema del bicho, de mi cafetería, de lo que echo en falta estar con mi madre... todo nos va bien. De salud estamos bien, estamos más unidas que nunca... y también con nuestras amigas. No ensayamos desde hace dos semanas por cómo van las cosiñas y también lo echo tanto en falta... Ojalá esto dure poquiño, por favor... porque me faltan cosiñas. Me siento algo vacía sin poder trabajar, sin poder ensayar, sin poder ver a mis amigas. Tenemos prohibidas en Ourense (y ahora en más sitios) las reuniones con personas con las que no convivamos.

Más, a pesar de todo esto, no hemos de olvidar que nos hallamos en la época más bonita del año: el otoño. Aquí siempre ha cantado muy alto el otoño. Las hojas de los árboles caen al suelo danzando con elegancia y todo está tan dorado, tan silencioso y vivo... Es curioso que en otoño yo sienta que la naturaleza está más viva que nunca... pero quiero ver el otoño en los bosques de mi aldea, que siempre relucieron tanto bajo la luz dorada del sol, porque a mí me parece que la luz del sol es de oro cuando llega el otoño, porque no sólo se vuelven amarillas las hojas de los árboles, sino también los rayos de sol.

Y creo que por hoy ya me he desahogado suficiente. Voy a intentar escribir en mi novela. Me falta poquiño para terminar la primera parte. Lúa está deseando leerla, pero no le permitiré hacerlo hasta que la acabe.

 


2 comentarios:

  1. Tenía claro que la entrada de Agnes no sería muy alegre, pues las cosas que están pasando (y han pasado) por allí son terribles. En primer lugar está el dichoso virus. No nos deja en paz. Nos persigue, allá dónde vayamos. No respeta nada ni a nadie. Ourense está muy mal de contagios y eso lleva a restricciones y confinamientos (pero el planeta entero está así, con más o menos cantidad de contagios). Es tan triste verse así, y más sin tener en el horizonte una fecha clara y definitiva en la que sepamos que tendremos la cura. Todo está difuso y eso nos desanima. Aunque para las personas que tienen un negocio, como Agnes, la situación no puede ser más desesperante. Ha tenido que cerrar su negocio, después de tanto esfuerzo e ilusión.No sé si el cierre será definitivo, pero tengo la esperanza de que no sea así. Quizás esto mejore en unas semanas y pueda abrir, y tenga que hacer malabares con su economía para ir sobreviviendo en las semanas que tenga que cerrar...pero todo es muy complicado. Depende de muchas cosas. Los clientes tienen miedo y algunos, quizás ya no vuelvan. Tiene toda la razón del mundo en que nos jodemos por culpa de los irresponsables. Si todo el mundo lo hiciese como nosotros, no llegaríamos a estos extremos. Pero la gente tiene que hacer botellón y odia las mascarillas...en fin. También han tenido que dejar apartado el proyecto de la bodega. Quizás ha sido mejor así. Si les llega con el proyecto iniciado y en plena pandemia...habría sido un desastre. Luego está el no poder estar con su madre. Es triste estar tan cerca pero tan lejos...después de años separadas por el destino. Yo que hace meses que no abrazo ni le doy un beso a la yayita...cuanto más debe ser no poder estar con ella. Ella está pasando un muy mal momento, pero no le queda otra que ser fuerte y tener mucha paciencia. Esto no será para siempre y luego, se podrán abrazar con más intensidad que nunca. A todo esto se le añade el miedo a contagiarse, que es de lo más normal (que tomamos muchas precauciones, pero no estamos libres del peligro). Además, teme por Lúa. Sabe que ella es muy vulnerable y el virus podría ser mortal para ella. Ese miedo a perderla es de lo más natural, y eso, es un sinvivir. Tanta es la preocupación que tiene pesadillas con eso. Y si nos ponemos a hablar de los incendios...eso da para una novela de terror, pero de las que más miedo da. Con la ayuda de Lúa y Silvia, pudo superar esos momentos tan horribles. A pesar de todas estas cosas, es capaz de apreciar las cosas buenas de la vida. Tiene a Lúa y está en Galicia, con su familia (aunque no se puedan ver por el momento). Como ella misma dice “lo peor de mi vida fue estar lejos de Galicia, de Ourense, de mi madre y de Lúa, de todo lo que me componía como persona, que me daba identidad”. Por otro lado está la novela sobre su vida. Eso le da un empujón para centrarse en cosas positivas. Me alegra que Lúa le anime a escribirla. También está apuntada en una academia para las oposiciones. Son cosas positivas a las que tiene que agarrarse. Estamos viviendo tiempos difíciles, pero no podemos dejarnos llevar por lo malo.

    ResponderEliminar
  2. Hay cosas buenas en la vida y con optimismo, se puede superar esta complicada etapa. Por último está Artemisa. Es una pesada, ¡otra vez diciendo que no la puede olvidar! ¿No se da cuenta que eso la aleja de Agnes y Lúa? No cambia el chip ni a la de tres. Entiendo que siga enamorada, pero la realidad es que Agnes no la ama y está con otra, con la que se supone se lleva bien. No puede dejarse arrastrar por esos sentimientos una y otra vez. Si sigue así, perderá la amistad de Agnes y de Lúa (que es una santa, yo me cabrearía si me enterase que no deja de confesar su amor a mi pareja). Espero que sea capaz de cerrar esa puerta y vivir su propia vida. Es una (iba a poner clack jajaja) chica estupenda y puede ser muy feliz. Entiendo que la ame, no juzgo eso, pero me parece mal que siga erre que erre confesándose y arrastrándose a los pies de Agnes una y otra vez, haciéndole pasar muy mal rato. Al menos está bien y se ha sacado el carné de conducir, ¡por fin! Espero que lo use más que yo jajajaja. En fin, una entrada genial, repleta de detalles. Me encanta saber de la vida de Agnes, Artemisa, Lúa y compañía. ¡No tardes tanto en escribir!

    ResponderEliminar