Mércores, 7 de outubro de 2020
Hai case dous
meses que non escribo. Non me apetecía escribir no meu diario e tampouco
atopaba o momento axeitado para facelo. Nos meus momentos de lecer, aproveito
para estar con Lúa todo o posíbel e tamén traballo na novela que estou
escribindo, que trata da miña vida. Lúa insistiume moitísimo en que tiña que
deixar constancia de todo o que vivín dende que nacín. Coida que é unha vida
moi intensa que non se debería de perder na inmensidade escura do esquecemento.
Vaime axudar a publicala cando remate de escribila.
Agora dispoño
de moitísimo tempo de lecer que quero aproveitar da mellor maneira sempre e
cando mo permitan as miñas emociós. Hai dúas semanas, precisamente o 25 de
setembro, decidín pechar temporalmente o meu negocio porque a situación se
volveu insostíbel no barrio de O Couto, que é onde está a miña cafetaría, e,
agora, en Ourense en xeral. No barrio de O Couto, prohibiron servir dentro dos bares
e das cafetarías. Só se podía servir nas terrazas. Eu teño varias mesas fóra,
pero xustamente ises días comezou a facer frío e á xente non lle apetecía estar
nas terrazas tomando algo. A maiores, o medo goberna xa a meirande parte dos
corazós. Hai moita xente que aínda se comporta de xeito irresponsábel, pero case
todos temos medo, moito medo, porque as cousas non se poden controlar, porque non
podemos evitar ren, porque nos sentimos confundidos e perdidos niste tempo
estraño no que parece que non poidamos respirar (e non o digo só por termos que
levar a máscara).
Era insoportábel
ver baleiro o meu negocio, ver que ninguén viña, que había persoas que me
preguntaban se podían sentar dentro e marchaban cando lles dicía que non, que
só estaban alí un minuto para tomar un café rápido nunha mesa de fóra que eu me
esforzara por desinfectar e que case non falaban comigo, que me dicían cos seus
ollos que non crían que puidesen volver... e moitos clientes viñeron despedirse
de min e desexábanme sorte. Sabían que ía pechar. Líano na miña mirada... e non
os podía enganar.
Con Silvia
estiven falando seriamente a semana na que decidimos pechar ao vermos que a
cousa cada vez estaba peor. Non quería pechar só porque estabamos a perder o
tempo e cartos, senón tamén por medo. Foi o primeiro barrio de Ourense no que
as cousas comezaron a ir mal de verdade. Non entendo que pasou. A única
explicación que atopo é que a xente deixou de facer ben as cousas, deixou de
ser responsábel e confiouse, confiou en que non ocorría ren xa, en que o becho
xa non nos fodería a vida... e trabucáronse, trabucáronse moito. O que máis
rabia me dá de todo isto é que pagamos xustos por pecadores, como sempre,
porque nós non deixamos de facer as cousas ben. Eu levo semanas sen estar coa
miña nai! Fomos á vendima, pero nin tan sequera me acheguei á miña nai nin ao
resto dos veciños por medo a contaxialos! E logo ves que á xente tanto lle ten
todo, que moitos se pasan polo forro do carallo as restriciós e o coidado, que ren
lles importa... e sinto moitísima impotencia, sobre todo agora porque van pechar
Ourense, porque os que temos negocios de hostalaría nos temos que foder, si,
fodernos ben por culpa distes irresponsábeis! Non é lóxico nin tampouco
razoábel botarlle á xente a culpa todo do que está a ocorrer porque no fondo
sei que son cousas que pasan, pero estou enfadada e necesito atopar alguén en
que desafogar a miña rabia. Ise é un comportamento moi humano e non deixo de
ser humana, por moi máxica que pensen que son as persoas que me queren... Son
unha persoa igual que todo o mundo, coas miñas rabias, coas miñas frustraciós, cos
meus enfados e o meu mal humor. De mal humor podo falar moito, durante un bo
anaco. A semana na que decidín que pecharía, estiven insoportábel con Lúa, con
Silvia e comigo mesma. Sabía o que nos viña, o que ía pasar, e non o aceptaba. Non
acepto o que está a ocorrer, o que vai estar ocorrendo durante tantos meses! Non
digo que deixemos de tomar medidas e de andarnos con tino. Só pido que sigamos
vivindo, vivir, vivir, quero vivir, coas miñas cousas, con todo o que non tiven
durante anos e que á fin recuperei, na miña aldea, coa miña nai e con Lúa, pero
tamén coas miñas amigas... Evidentemente, tiven que deixar aparcado o proxecto
da adega porque nestas circunstancias non se pode organizar ren! Quero que as
cousas sexan como antes, carallo, que xa está ben, xa abonda tanta merda con iste
becho do carallo! Estou enfadada e, se a letra do ordenador puidese reflectir os
meus sentimentos, a miña caligrafía parecería crebada, intensa, porque escribo
deixándome levar por unha impotencia que non ten principio nin fin; pero agora
hei de recoñecer e podo facelo que os meus sentimentos teñen sempre a súa
causa. Non é coma antes, cando estaba tan afundida sen saber por que, ou
sabéndoo e non sendo quen de recoñecelo, porque sei agora, á fin, que o peor da
miña vida foi estar lonxe de Galicia, de Ourense, da miña nai e de Lúa, de todo
o que me compoñía como persoa, que me daba identidade, e tamén crer con tanta
firmeza que a miña nai se quixo desfacer de min, que non me quería por ser
distinta, tan diferente ao que ela agardaba de min...
Non podo
evitar que esta situación me teña tan mal. Lúa dáme consellos para que o leve
mellor, pero non podo. Non podo porque quero estar coa miña nai, porque non
podo aturar que ela estea tristeiriña por non poder vérmonos, porque non
entendo por que temos que estar aínda eisí, cando hai meses xa que comezou todo
isto.
A semana na
que decidín pechar a miña cafetaría, chorei moito con Silvia, todo iso que non
quería chorar diante de Lúa. Ela está moi contenta coa consulta que montou canda
unha amiga que se chama Elena. Vailles moi ben. A xente si quere gastar os
cartos en tratamentos e enténdoo perfectamente, porque non todos somos quen de
comprender e aceptar esta situación para a que non nos prepararon. Non nos
aprenderon a vivir algo eisí. Tanto ver películas de contaxios e epidemias e...
cando é real, sentímonos perdidos, perdidos uns, xaora, pero indiferentes
moitos... e iso é o que máis me fode, carallo!
Cando onte
souben que ían pechar Ourense, que o soubemos pola noite, deume por chorar e
chorar e chorar, dicindo que xa abondaba, que non podía máis, que a nosa vida
se estaba a afundir. Mesmo estiven a piques de estrelar o móbil contra o chan
(porque a nova a lin nunha notificación de Faro de Vigo), pero Lúa colleume do
brazo para evitalo e conduciume ao sofá. Estaba eu cun ataque de nervios que
non conseguía domear e non deixaba de repetir que isto era a fin, que de novo
comezaría o pesadelo de marzo e que non o podería aguantar, que non me sentía
quen de aturalo... pero, no fondo da miña ialma, sabía que iso non era verdade,
algo me dicía que sairiamos dista igual que saímos de moitas... pero teño moito
medo porque Ourense nunca tivo tantos contaxios, nunca, nin tan sequera no estado
de alarma, e quen me di a min que nós poderemos sobrevivir a isto? Se eu me
contaxio... contaxiaría a Lúa e Lúa, se se contaxiase... non o superaría porque
ten unha doenza do corazón que lle impide estar ben, por moito que estea
operada e a salvo... e, se a Lúa lle pasa algo, se marcha, se non se recupera,
se a perdo outra vez... eu non lle poderei sobrevivir, non poderei, por moito
que o tente... Viviría sen vida, botándoa tanto en falla que non podería
respirar, porque non se trata de que dependa dela para estar ben. trátase de que
ela me complementa, é unha grande parte de min sen a cal non podo estar viva.
Non, non o podo nin pensar, e choro tanto cando imaxino que ela se contaxia e
acabo perdéndoa... Non lle podo deixar de dar voltas a todo iso, non podo. Estou
curada, é certo; pero a miña mente segue a ser a dunha persoa demasiado
sensíbel que lles dá voltas e reviravoltas ás cousas, á que lle afecta
moitísimo calquera cousiña... Sigo sendo eisí e iso non vai mudar, por moito
que estea curada. Agora, a diferenza con como estaba antes radica en que arestora
si son quen de recoñecer o que me ocorre e de domearme cando noto que me estou
a poñer extremadamente nerviosa ou tensa. Teño a sensación de que podo
controlar a miña mente. Antes, a miña mente era un río rebordado que escapaba á
razón... e podía afogar nise río rebordado que me arrastraba e me arrastraba
pola tolemia, pero agora non me pasa ren diso e sei que non me vai pasar. Arestora,
si que teño as emocións máis descontroladas, pero non creo que sexa porque
aínda siga doente, senón porque son eisí.
Lembro que,
esa semana na que decidín pechar, entrei na cafetaría tras limpar unha mesa e
comecei a chorar con Silvia dicíndolle que non tiña sentido que seguísemos esforzándonos
por manter aberto o negocio, que a cousiña ía moi mal e iría cada vez peor e
que o mellor que podiamos facer era pechar. Silvia non quería. Dicía que isto
pasaría, que nuns días todo tería mellorado... pero convencina axiña de que me
fixese caso, aínda que tiven que insistirlle moitísimo en que sabía eu que a
cousa non ía mellorar e, efectivamente, non mellorou.
A miña nai non
está a pasar por un bo momento. Leva semanas sentíndose moi tristeiriña, sen
ánimo para ren, sentindo que lle tiraron a vida. Dime, decotío: “agora que te
recuperei, non podo estar contigo. Levo anos desexando que voltases eiquí e,
cando á fin volviches, non me permiten estar contigo”. Ten razón. Eu podería ir
á aldea e sobre todo agora porque non traballo, non estou en contacto coa
xente, non estou tan en perigo como antes... pero xustamente agora confinan
Ourense.
Lúa animoume a
que me inscribise á unha academia para prepararme unhas oposiciós. Fíxenlle caso
porque si recoñezo que, sendo funcionaria, rematarían todos istes problemas,
non tería que depender de tantas cousiñas para poder levar ben un negocio, pero
non teño ganas de estudar. Non teño ánimo para poñerme diante dos libros e ler
toda isa información que non me entra nin a puñazos e menos agora que estou algo
alterada. Non durmo ben porque continuamente lles dou voltas ás cousas, porque
non me deixo de preguntar que pasará se non podo abrir a cafetaría en moito
tempo, que vou facer se non consigo gañar ises cartos que nos posibilitan vivir
desafogadamente... É certo que temos aforros, pero tanto Lúa coma min pensamos
que ises cartos só se tocarán cando realmente esteamos mal. Polo momento, non o
estamos. Podemos vivir co que gaña Lúa... pero chegará un momento no que iso
non será abondo e sinto calafríos cando imaxino ises momentos nos que teñamos
que recoñecer que de cartos imos mal... pero iso non vai ocorrer. Sei que non
vai ocorrer. Pola noite todo se ve pior, todo parece un mundo, un pesadelo.
Tampouco podo
durmir ben porque teño pesadelos no que perdo a Lúa, nos que me vexo atrapada nun
hospital por estar infectada, nos que sinto que me falta a respiración, que non
podo respirar nin falar. Lúa espértame sempre deses soños tan horríbeis e entón
bótome a chorar porque non podo aturar esas imaxes...
Mais hei de
recoñecer que son feliz no medio diste pesadelo e pregúntome como é posíbel que
sexa feliz nun pesadelo. Son feliz porque estou con Lúa, porque Lúa é unha
muller marabillosa que me anima sempre, que me transmite unha enerxía fermosa
que me enche a ialma de luz, que me dá tanto amor que me derrete, que me amosa
que me quere sempre, que non se enfada comigo nin se sente mal se me afundo por
uns momentos, que me sostén nos seus brazos cando caio, que me protexe no seu
colo cando choro, que me deixa desafogarme todo o que preciso, que me acouga,
que me fai sentir que a vida non está a se derrubar como penso...
Non podo negar
que estou tolamente namorada dela. O que sinto por Lúa vai alén dun simple
namoramento, é algo que enche a miña vida toda, que me domea e me empurra a
vivir, pero sobre todo é a infinda certeza de que é a miña compañeira de vida,
que vou estar con ela sempre. Precisamente, o domingo na noite, díxenlle: “se ti
queres, imos estar xuntas para sempre, ata que deixemos de respirar”.
Preguntoume: “por que só se eu quero?” e entón contesteille: “porque eu teño
moi claro que si quero estar contigo para sempre”. Ela sorriu e emocionouse. Cando
sorrí, o mundo brila, todo brila, e paréceme que non hai problemas. Namentres estou
entre os seus brazos, esquezo todo iso que me desacouga, que me pon tristeiriña
e que me enfada...
Ultimamente
falo bastante con Artemisa. Cando Ourense comezou a ter tantos contaxios, hai
dúas semanas, chamoume por primeira vez en moitos días para preguntarme se todo
ía ben, se estabamos ben. Antes diso, houbo outra vaga de lumes e esforzouse o indicíbel
por contactar comigo. Chamábame varias veces ao día, pero non me ía ben
collerllo nise momento. Logo preguntáballe polo whatsapp se lle ía ben que a
chamase eu, pero nunca coincidiamos porque nise momento ela non podía falar. Ao
final, chamou a Lúa o venres desa semana e preguntoulle como estaba. Artemisa tamén
me coñece moi ben (por iso me doe tanto que custe que sexamos boas amigas) e
sabía perfectamente que o estaría a pasar moi mal por mor dos incendios que
había. Foi horríbel. Queimáronse tantas hectáreas, tantos recunchos fermosos...
Evidentemente, aquela semana estiven moi mal, tan tristeiriña que nin falar
podía. Cando estou tan desanimada, cústame moito falar. Escoito á xente, sei o
que me din, pero non me apetece contestar. Respondo o básico, pero non dou máis
información da precisa e só pronuncio monosílabos.
Aquela semana
si vivín momentos moi tensos nos que sentín un terror inmenso. A miña aldea
estaba preto dos lumes que, descontrolados, queimaban o monte, os bosques, a
montaña de Ourense... Parte das montañas de Ourense ardeu. Foi o quince de
setembro (por pouco non foi tamén un quince de outubro, como hai tres anos)
cando perdín xa o derradeiro chisco de calma que me quedaba, ao dicirme a miña
nai que vían o fume dende eilí, que sentían que se achegaban as lapas e que tiñan
moitísimo medo a que o incendio chegase ata eilí... Estaba na cafetaría cando
recibín aquela chamada da miña nai. Ouvila tan estarrecida fíxome un dano que
non se pode describir e notei que se me escachizaba a ialma, que un feroz
pánico me domeaba e que perdía o ronsel dos meus pensamentos. Percibín que
Silvia se me achegaba polas costas e que me chamaba, pero eu non podía
reaccionar. Non deixaba de imaxinar como o lume devoraba o bosque que arrodea a
miña aldea, como os veciños da aldea loitaban contra o lume e... eu lonxe,
lonxe diles, do meu fogar, das persoas que quero, da posibilidade de axudalas...
Derrubeime sen darme de conta. Non sei en que momento comecei a chorar. Non o
lembro. Só lembro que Silvia me tiña entre os seus brazos, tentando animarme,
pero eu non a podía escoitar. Ouvía que me falaba, pero non a escoitaba. Entón,
Silvia chamou a Lúa e pediulle que me viñese buscar e me levase á aldea. Eu precisaba
estar eilí e Silvia sabíao.
Lembro que Lúa
me colleu da mao e saímos xuntas da cafetaría. Subimos ao seu coche sen
dicirmos ren. Eu non podía deixar de chorar. Lúa, entón, colleume das meixelas,
obrigoume a mirala e díxome: “a túa aldea non vai arder, vale? Todo vai ir ben.
Tes que ser valente e forte, vale?” Pero entón eu díxenlle que non quería ir á
aldea, que non me levase eilí, que tiña medo a ver como ardía e non poder facer
ren por deter ese lume que devoraría o meu fogar, o meu berce, o lugar que máis
amo do mundo. Díxenlle que entolecería se o vía. Lúa quedou abraiada ao
ouvirme... pero non me negou ren. Levoume a casa e tentou, con moitísimo
esforzo, que me tranquilizase. Ao final conseguiuno, pero lembro que foi unha
mañá horríbel. Chamei á miña nai e estiven falando con ela durante moitas
horas, todas as que puidemos, para que me comunicase en todo momento o que
ocorría. Se a miña aldea e os bosques que tanto amo desaparecesen, eu
desaparecería con iles. Seino, seino tan ben que por iso sentín tanto medo ao
saber que o incendio estaba tan preto da aldea... porque tamén o estaba da miña
ialma.
O lume é o
máis horríbel que existe, máis cá violencia mesmo... porque é algo que devora
tantas vidas... Non podo aturar as imaxes dun incendio descontrolado... e, hai
pouco, vimos a película de O que arde, á fin atrevinme a vela..., vímola antes
de que houbese a vaga de lumes de setembro. Paseino moi mal, quíxenme facer a
forte véndoa, pero, no final da película, tiven que cubrirme os ollos porque
non podía aturar as imaxes dise lume descontrolado, dos bombeiros loitando
contra as lapas con medios insuficientes... e o que máis me doía era saber que
iso pasara de verdade, que esa película non era ficción, era real, real... e
podería volver pasar. Si chorei, chorei moito, pero tamén me souben domear e
iso fíxome e faime sentir moi orgullosa de min mesma; porén, agora sinto que estou
perdendo o control das miñas emociós porque todo isto que está a ocorrer con
iste virus de merda me ten tan mal... Ponme medo perder iste equilibrio que
tanto me custou conseguir; pero hei de confiar en min mesma e en que as cousas mellorarán,
acabarán por mellorar, porque non ten sentido que non o fagan coas restriciós
que están apoñer...
Artemisa e
mais eu falamos máis a miúdo. Hei de recoñecer que me gusta falar con ela, pero
tamén me incomoda porque podo percibir nitidamente o que ela segue a sentir por
min e iso faime experimentar culpa e dor. Sei que está medio saíndo con outra
muller. Cando Lúa me dixo que vira que aparecía sempre con outra rapaza (moi guapa, por certo) nas fotos que penduraba
no Instagram, alegreime de verdade por ela e desexei de todo corazón que
puidese ser feliz; pero, cando lle preguntei a Artemisa se coñecera a alguén
especial e lle dixen que a vira con outra muller nas fotos, ela díxome que si
lle gustaba moito, pero que non podía namorar dela. Ficou en silencio durante
uns segundos e logo confesoume que non me podía esquecer, que aínda me amaba,
que sabía que sería eisí para sempre... A min entristeceume moito que me dixese
iso porque eu quero que sexa feliz con outra muller ou soa, pero que sexa
feliz, igual que o son eu... e non é xusto que se sinta eisí.
Tamén confinaron
León. Artemisa díxome que pensaba en ir vivir a León o ano vindeiro. Díxome que
estaba moi ben en Cataluña, en Manresa, vivindo de alugueiro nunha casa moi
bonita, que traballaba no herbario da súa irmá e tamén nun refuxio de animais
(algo que me parece precioso, a verdade); pero que eilí non se acababa de
sentir chea, que botaba en falla a súa terra, aínda que non con tanta
intensidade coma min... tamén mo dixo iso... pero que lle encantaría poder
iniciar unha nova vida na cidade na que estudou e na que tantas cousiñas boas
vivira. Paréceme lóxico e moi bonito que teña ises proxectos. Ademais, onte
escribiume polo whatsapp e díxome que, á fin, quitara o carné de conducir. Eu envieille
unha mensaxe con unha morea de aplausos e de emoticonas de globos, pero tamén
lle enviamos unha de voz Lúa e mais eu dándolle os parabéns, dicíndolle que nos
alegrabamos moito ambas as dúas. Á fin conseguiuno. En Ourense parecía incapaz
de quitalo. Di que quere mercar un coche eléctrico. Son caros, pero di que non
lle importa pagar por iso.
Quitando o
tema do becho, da miña cafetaría, do que boto en falla estar coa miña nai...
todo nos vai ben. De saúde estamos ben, estamos máis unidas que nunca... e
tamén coas nosas amigas. Non ensaiamos dende hai dúas semanas por como van as
cousiñas e tamén o boto tanto en falla... Ogallá isto dure pouquiño, por
favor... porque me fallan cousiñas. Síntome algo baleira sen poder traballar,
sen poder ensaiar, sen poder ver ás miñas amigas. Temos prohibidas en Ourense
(e agora en máis sitios) as reuniós con persoas coas que non convivamos.
Mais, malia
todo isto, non habemos de esquecer que nos achamos na época máis bonita do ano:
o outono. Eiquí sempre cantou moi alto o outono. As follas das árbores caen ao
chan danzando con elegancia e todo está tan dourado, tan silandeiro e vivo... É
curioso que no outono eu sinta que a natureza está máis viva que nunca... pero
quero ver o outono nos bosques da miña aldea, que sempre reluciron tanto baixo a
luz dourada do sol, porque a min me parece que a luz do sol é de ouro cando
chega o outono, porque non só se volven amarelas as follas das árbores, senón
tamén as raiolas de sol.
E coido que
por hoxe xa me desafoguei suficiente. Vou tentar escribir na miña novela. Fáltame
pouquiño para rematar a primeira parte. Lúa está desexando lela, pero non lle
permitirei facelo ata que a acabe.
Miércoles, 7 de
octubre de 2020
Hace casi dos meses que no escribo. No me
apetecía escribir en mi diario y tampoco encontraba el momento adecuado para
hacerlo. En mis ratos libres, aprovecho para estar con Lúa todo lo posible y
también trabajo en la novela que estoy escribiendo, que trata de mi vida. Lúa
me insistió muchísimo en que tenía que dejar constancia de todo lo que he
vivido desde que nací. Cree que es una vida muy intensa que no debería perderse
en la inmensidad oscura del olvido. Va a ayudarme a publicarla cuando termine
de escribirla.
Ahora dispongo de muchísimo tiempo libre
que quiero aprovechar de la mejor manera siempre y cuando me lo permitan mis
emociones. Hace dos semanas, precisamente el 25 de septiembre, decidí cerrar
temporalmente mi negocio porque la situación se volvió insostenible en el
barrio de O Couto, que es donde está mi cafetería, y, ahora, en Ourense en
general. En el barrio de O Couto, prohibieron servir dentro de los bares y de
las cafeterías. Sólo se podía servir en las terrazas. Yo tengo varias mesas
fuera, pero justamente esos días comenzó a hacer frío y a la gente no le
apetecía estar en las terrazas tomando algo. Además, el miedo gobierna ya la
mayor parte de los corazones. Hay mucha gente que aún se comporta de modo
irresponsable, pero casi todos tenemos miedo, mucho miedo, porque las cosas no
se pueden controlar, porque no podemos evitar nada, porque nos sentimos
confundidos y perdidos en este tiempo extraño en el que parece que no podamos
respirar (y no lo digo sólo por tener que llevar la mascarilla).
Era insoportable ver vacío mi negocio, ver
que nadie venía, que había personas que me preguntaban si se podían sentar
dentro y se marchaban cuando les decía que no, que sólo estaban allí un minuto
para tomar un café rápido en una mesa de fuera que yo me había esforzado por
desinfectar y que casi no hablaban conmigo, que me decían con sus ojos que no
creían que pudiesen volver... y muchos clientes vinieron a despedirse de mí y
me deseaban suerte. Sabían que iba a cerrar. Lo leían en mi mirada... y no
podía engañarlos.
Con Silvia estuve hablando seriamente la
semana en la que decidimos cerrar al ver que la cosa cada vez estaba peor. No
quería cerrar sólo porque estábamos perdiendo el tiempo y dinero, sino también
por miedo. Fue el primer barrio de Ourense en el que las cosas comenzaron a ir
mal de verdad. No entiendo que pasó. La única explicación que encuentro es que
la gente dejó de hacer bien las cosas. Dejó de ser responsable y se confió,
confió en que no ocurría nada ya, en que el bicho ya no nos jodería la vida...
y se equivocaron, se equivocaron mucho. Lo que más rabia me da de todo esto es
que pagamos justos por pecadores, como siempre, porque nosotras no hemos dejado
de hacer las cosas bien. ¡Yo llevo semanas sin estar con mi madre! Fuimos a la
vendimia, ¡pero ni tan siquiera me acerqué a mi madre ni al resto de vecinos
por miedo a contagiarlos! Y luego ves que a la gente le da igual todo, que
muchos se pasan por el forro del carallo las restricciones y el cuidado, que
nada les importa... y siento muchísima impotencia, sobre todo ahora porque van
a cerrar Ourense, porque los que tenemos negocios de hostelería tenemos que
jodernos, sí, ¡jodernos bien por culpa de estos irresponsables! No es lógico ni
tampoco razonable echarle a la gente toda la culpa de lo que está ocurriendo porque
en el fondo sé que son cosas que pasan, pero estoy enfadada y necesito
encontrar a alguien en quien desahogar mi rabia. Ése es un comportamiento muy
humano y no dejo de ser humana, por muy mágica que piensen que soy las personas
que me quieren... Soy una persona igual que todo el mundo, con mis rabias, con
mis frustraciones, con mis enfados y mi mal humor. De mal humor puedo hablar
mucho, durante un buen rato. La semana en la que decidí que cerraría, estuve
insoportable con Lúa, con Silvia y conmigo misma. Sabía lo que nos venía, lo
que iba a pasar, y no lo aceptaba. No acepto lo que está ocurriendo, ¡lo que va
a estar ocurriendo durante tantos meses! No digo que dejemos de tomar medidas y
de andarnos con cuidado. Sólo pido que sigamos viviendo, vivir, vivir, quiero
vivir, con mis cosas, con todo lo que no tuve durante años y que al fin
recuperé, en mi aldea, con mi madre y con Lúa, pero también con mis amigas...
Evidentemente, ¡he tenido que dejar aparcado el proyecto de la bodega porque en
estas circunstancias no se puede organizar nada! Quiero que las cosas sean como
antes, carallo, que ya está bien, ¡ya basta con este bicho del carallo! Si la
letra del ordenador pudiese reflejar mis sentimientos, mi caligrafía aparecería
quebrada, intensa, porque escribo dejándome llevar por una impotencia que no
tiene principio ni fin; pero ahora he de reconocer y puedo hacerlo que mis
sentimientos tienen siempre su causa. No es como antes, cuando estaba tan
hundida sin saber por qué, o sabiéndolo y no siendo capaz de reconocerlo,
porque sé ahora, al fin, que lo peor de mi vida fue estar lejos de Galicia, de
Ourense, de mi madre y de Lúa, de todo lo que me componía como persona, que me
daba identidad, y también creer con tanta firmeza que mi madre quiso deshacerse
de mí, que no me quería por ser distinta, tan diferente a lo que ella esperaba
de mí...
No puedo evitar que esta situación me
tenga tan mal. Lúa me da consejos para que lo lleve mejor, pero no puedo. No
puedo porque quiero estar con mi madre, porque no puedo soportar que ella esté
tristiña por no poder vernos, porque no entiendo por qué tenemos que estar aún
así, cuando hace meses ya que comenzó todo esto.
La semana en la que decidí cerrar mi
cafetería, lloré mucho con Silvia, todo eso que no quería llorar delante de
Lúa. Ella está muy contenta con la consulta que montó junto a una amiga que se
llama Elena. Les va muy bien. La gente sí quiere gastar el dinero en
tratamientos y lo entiendo perfectamente, porque no todos somos capaces de
comprender y aceptar esta situación para la que no nos han preparado. No nos
enseñaron a vivir algo así. Tanto ver películas de contagios y epidemias y..
cuando es real, nos sentimos perdidos, perdidos unos, claro, pero indiferentes
muchos... ¡y eso es lo que más me jode, carallo!
Cuando ayer supe que iban a cerrar
Ourense, que lo supimos por la noche, me dio por llorar y llorar y llorar,
diciendo que ya bastaba, que no podía más, que nuestra vida estaba hundiéndose.
Incluso estuve a punto de estrellar el móvil contra el suelo (porque la noticia
la leí en una notificación de Faro de Vigo), pero Lúa me cogió del brazo para
evitarlo y me condujo al sofá. Estaba yo con un ataque de nervios que no
conseguía dominar y no dejaba de repetir que esto era el fin, que de nuevo comenzaría
la pesadilla de marzo y que no podría aguantarlo, que no me sentía capaz de
soportarlo... pero, en el fondo de mi alma, sabía que eso no era verdad, algo
me decía que saldríamos de esta igual que salimos de muchas... pero tengo mucho
miedo porque Ourense nunca ha tenido tantos contagios, nunca, ni tan siquiera
en el estado de alarma, ¿y quién me dice a mí que nosotras podremos sobrevivir
a esto? Si yo me contagio... contagiaría a Lúa y Lúa, si se contagiase... no lo
superaría porque tiene una enfermedad del corazón que le impide estar bien, por
mucho que esté operada y a salvo... y, si a Lúa le pasa algo, si se marcha, si
no se recupera, si la pierdo otra vez... yo no podré sobrevivirle, no podré,
por mucho que lo intente... Viviría sin vida, echándola tanto en falta que no
podría respirar, porque no se trata de que dependa de ella para estar bien. Se
trata de que ella me complementa, es una gran parte de mí sin la cual no puedo
estar viva. No, no puedo ni pensarlo, y lloro tanto cuando imagino que ella se
contagia y acabo perdiéndola... No puedo dejar de darle vueltas a todo eso, no
puedo. Estoy curada, es cierto; pero mi mente sigue siendo la de una persona
demasiado sensible que les da vueltas y más vueltas a las cosas, a la que le
afecta muchísimo cualquier cosiña... Sigo siendo así. Eso no va a cambiar, por
mucho que esté curada. Ahora, la diferencia con como estaba antes radica en que
ahora sí soy capaz de reconocer lo que me ocurre y de dominarme cuando noto que
estoy poniéndome extremadamente nerviosa o tensa. Tengo la sensación de que
puedo controlar mi mente. Antes, mi mente era un río desbordado que escapaba a
la razón... y podía ahogarme en ese río desbordado que me arrastraba y me
arrastraba por la locura, pero ahora no me pasa nada de eso y sé que no me va a
pasar. Ahora, sí que tengo las emociones más descontroladas, pero no creo que
sea porque aún siga enferma, sino porque soy así.
Recuerdo que, esa semana en la que decidí
cerrar, entré en la cafetería tras limpiar una mesa y comencé a llorar con
Silvia diciéndole que no tenía sentido que siguiésemos esforzándonos por
mantener abierto el negocio, que la cosiña iba muy mal e iría cada vez peor y
que lo mejor que podíamos hacer era cerrar. Silvia no quería. Decía que esto
pasaría, que en unos días todo habría mejorado... pero la convencí enseguida de
que me hiciese caso, aunque tuve que insistirle muchísimo en que sabía yo que
la cosa no iba a mejorar y, efectivamente, no ha mejorado.
Mi madre no está pasando por un buen
momento. Lleva semanas sintiéndose muy tristiña, sin ánimo para nada, sintiendo
que le quitaron la vida. Me dice, continuamente: “ahora que te recuperé, no
puedo estar contigo. Llevo años deseando que regresases aquí y, cuando al fin
volviste, no me permiten estar contigo”. Tiene razón. Yo podría ir a la aldea y
sobre todo ahora porque no trabajo, no estoy en contacto con la gente, no estoy
tan en peligro como antes... pero justamente ahora confinan Ourense.
Lúa me animó a que me inscribiese a una
academia para prepararme unas oposiciones. Le hice caso porque sí reconozco
que, siendo funcionaria, se terminarían todos estos problemas, no tendría que
depender de tantas cosiñas para poder llevar bien un negocio, pero no tengo
ganas de estudiar. No tengo ánimo para ponerme delante de los libros y leer
toda esa información que no me entra ni a puñetazos y menos ahora que estoy
algo alterada. No duermo bien porque continuamente les doy vueltas a las cosas,
porque no dejo de preguntarme qué pasará si no puedo abrir la cafetería en mucho
tiempo, qué voy a hacer si no consigo ganar ese dinero que nos posibilita vivir
desahogadamente... Es cierto que tenemos ahorros, pero tanto Lúa como yo
pensamos que ese dinero sólo se tocará cuando realmente estemos mal. Por el
momento, no lo estamos. Podemos vivir con lo que gana Lúa... pero llegará un
momento en el que eso no será suficiente y siento escalofríos cuando imagino
esos momentos en los que tengamos que reconocer que de dinero vamos mal... pero
eso no va a ocurrir. Sé que no va a ocurrir. Por la noche todo se ve peor, todo
parece un mundo, una pesadilla.
Tampoco puedo dormir bien porque tengo
pesadillas en las que pierdo a Lúa, en las que me veo atrapada en un hospital
por estar infectada, en las que siento que me falta la respiración, que no
puedo respirar ni hablar. Lúa me despierta siempre de esos sueños tan horribles
y entonces me echo a llorar porque no puedo soportar esas imágenes...
Mas he de reconocer que soy feliz en medio
de esta pesadilla y me pregunto cómo es posible que sea feliz en una pesadilla.
Soy feliz porque estoy con Lúa, porque Lúa es una mujer maravillosa que me
anima siempre, que me transmite una energía hermosa que me llena el alma de
luz, que me da tanto amor que me derrite, que me demuestra que me quiere
siempre, que no se enfada conmigo ni se siente mal si me hundo por unos
momentos, que me sostiene en sus brazos cuando caigo, que me protege en su
regazo cuando lloro, que me deja desahogarme todo lo que necesito, que me
sosiega, que me hace sentir que la vida no está derrumbándose como pienso...
No puedo negar que estoy locamente
enamorada de ella. Lo que siento por Lúa va más allá de un simple
enamoramiento, es algo que llena toda mi vida, que me domina y me impulsa a
vivir, pero sobre todo es la infinita certeza de que es mi compañera de vida,
que voy a estar con ella siempre. Precisamente, el domingo por la noche, le
dije: “si tú quieres, vamos a estar juntas para siempre, hasta que dejemos de
respirar”. Me preguntó: “¿por qué sólo si yo quiero?” Y entonces le contesté:
“porque yo tengo muy claro que sí quiero estar contigo para siempre”. Ella
sonrió y se emocionó. Cuando sonríe, el mundo brilla, todo brilla, y me parece
que no hay problemas. Mientras estoy entre sus brazos, olvido todo eso que me
desasosiega, que me pone tristiña y que me enfada...
Últimamente hablo bastante con Artemisa.
Cuando Ourense comenzó a tener tantos contagios, hace dos semanas, me llamó por
primera vez en muchos días para preguntarme si todo iba bien, si estábamos
bien. Antes de eso, hubo otra vaga de incendios y se esforzó lo indecible por
contactar conmigo. Me llamaba varias veces al día, pero no me iba bien
cogérselo en ese momento. Luego le preguntaba por Whatsapp si le iba bien que
la llamase yo, pero nunca coincidíamos porque en ese momento ella no podía
hablar. Al final, llamó a Lúa el viernes de esa semana y le preguntó cómo
estaba. Artemisa también me conoce muy bien (por eso me duele tanto que cueste
que seamos buenas amigas) y sabía perfectamente que estaría pasándolo muy mal
por culpa de los incendios que había. Fue horrible. Se quemaron tantas
hectáreas, tantos rincones hermosos... Evidentemente, aquella semana estuve muy
mal, tan tristiña que ni hablar podía. Cuando estoy tan desanimada, me cuesta
mucho hablar. Escucho a la gente, sé lo que me dicen, pero no me apetece
contestar. Respondo lo básico, pero no doy más información de la necesaria y
sólo pronuncio monosílabos.
Aquella semana sí viví momentos muy tensos
en los que sentí un terror inmenso. Mi aldea estaba cerca de los incendios que,
descontrolados, quemaban El Monte, los bosques, la montaña de Ourense... Parte
de las montañas de Ourense ardió. Fue el quince de septiembre (por poco no fue
también un quince de octubre, como hace tres años) cuando perdí la última pizca
de calma que me quedaba, al decirme mi madre que veían el humo desde allí, que
sentían que se acercaban las llamas y que tenían muchísimo miedo a que el
incendio llegase hasta allí... Estaba en la cafetería cuando recibí aquella
llamada de mi madre. Oírla tan aterrada me hizo un daño que no se puede describir
y noté que se me despedazaba el alma, que un feroz pánico me dominaba y que
perdía el rastro de mis pensamientos. Percibí que Silvia se me acercaba por la
espalda y que me llamaba, pero yo no podía reaccionar. No dejaba de imaginar
cómo el fuego devoraba el bosque que rodea mi aldea, cómo los vecinos de la
aldea luchaban contra el fuego y.... yo lejos, lejos de ellos, de mi hogar, de
las personas que quiero, de la posibilidad de ayudarlas... Me derrumbé sin
darme cuenta. No sé en qué momento comencé a llorar. No lo recuerdo. Sólo
recuerdo que Silvia me tenía entre sus brazos, intentando animarme, pero yo no
podía escucharla. Oía que me hablaba, pero no la escuchaba. Entonces, Silvia llamó
a Lúa y le pidió que viniese a buscarme y me llevase a la aldea. Yo necesitaba
estar allí y Silvia lo sabía.
Recuerdo que Lúa me cogió de la mano y
salimos juntas de la cafetería. Subimos a su coche sin decirnos nada. Yo no
podía dejar de llorar. Lúa, entonces, me cogió de las mejillas, me obligó a
mirarla y me dijo: “tu aldea no va a arder, ¿vale? Todo va a ir bien. Tienes
que ser valiente y fuerte, ¿vale?” Pero entonces yo le dije que no quería ir a
la aldea, que no me llevase allí, que tenía miedo a ver cómo ardía y no poder
hacer nada por detener ese incendio que devoraría mi hogar, mi cuna, el lugar
que más amo del mundo. Le dije que enloquecería si lo veía. Lúa se quedó
asombrada al oírme... pero no me negó nada. Me llevó a casa e intentó, con
muchísimo esfuerzo, que me tranquilizase. Al final lo consiguió, pero recuerdo
que fue una mañana horrible. Llamé a mi madre y estuve hablando con ella
durante muchas horas, todas las que pudimos, para que me comunicase en todo
momento lo que ocurría. Si mi aldea y los bosques que tanto amo desapareciesen,
yo desaparecería con ellos. Lo sé, lo sé tan bien que por eso sentí tanto miedo
al saber que el incendio estaba tan cerca de la aldea... porque también lo
estaba de mi alma.
El fuego es lo más horrible que existe,
más que la violencia incluso... porque es algo que devora tantas vidas... No
puedo soportar las imágenes de un incendio descontrolado... y, hace poco, vimos
la película de O que arde, al fin me atreví a verla..., la vimos antes de que
hubiese la vaga de incendios de septiembre. Lo pasé muy mal. Quise hacerme la
fuerte viéndola, pero, en el final de la película, tuve que cubrirme los ojos
porque no podía soportar las imágenes de ese fuego descontrolado, de los
bomberos luchando contra las llamas con medios insuficientes... y lo que más me
dolía era saber que eso había pasado de verdad, que esa película no era
ficción, era real, real... y podría volver a pasar. Sí lloré, lloré mucho, pero
también supe dominarme y eso me hizo y me hace sentir muy orgullosa de mí
misma; no obstante, ahora siento que estoy perdiendo el control de mis
emociones porque todo esto que está ocurriendo con este virus de mierda me
tiene tan mal... Me da miedo perder este equilibrio que tanto me ha costado
conseguir; pero he de confiar en mí misma y en que las cosas mejorarán,
acabarán por mejorar, porque no tiene sentido que no lo hagan con las
restricciones que están poniendo...
Artemisa y yo hablamos más a menudo. He de
reconocer que me gusta hablar con ella, pero también me incomoda porque puedo
percibir nítidamente lo que ella sigue sintiendo por mí y eso me hace
experimentar culpa y dolor. Sé que está medio saliendo con otra mujer. Cuando
Lúa me dijo que había visto que aparecía siempre con otra chica (muy guapa, por
cierto) en las fotos que colgaba en Instagram, me alegré de verdad por ella y
deseé de todo corazón que pudiese ser feliz; pero, cuando le pregunté a Artemisa
si había conocido a alguien especial y le dije que la había visto con otra
mujer en las fotos, ella me dijo que sí le gustaba mucho, pero que no podía
enamorarse de ella. Permaneció en silencio durante unos segundos. Luego me confesó
que no podía olvidarme, que aún me amaba, que sabía que sería así para
siempre... A mí me entristeció mucho que me dijese eso porque yo quiero que sea
feliz con otra mujer o sola, pero que sea feliz, igual que lo soy yo... y no es
justo que se sienta así.
También han confinado León. Artemisa me
dijo que pensaba en ir a vivir a León el año que viene. Me dijo que estaba muy
bien en Cataluña, en Manresa, viviendo de alquiler en una casa muy bonita, que
trabajaba en el herbolario de su hermana y también en un refugio de animales
(algo que me parece precioso, la verdad); pero que allí no acababa de sentirse
llena, que echaba en falta su tierra, aunque no con tanta intensidad como yo...
también me lo dijo eso, pero que le encantaría poder iniciar una nueva vida en
la ciudad en la que estudió y en la que tantas cosiñas buenas había vivido. Me
parece lógico y muy bonito que tenga esos proyectos. Además, ayer me escribió
por whatsapp y me dijo que, al fin, se había sacado el carné de conducir. Yo le
envié un mensaje con un montón de aplausos y de emoticonos de globos, pero
también le enviamos uno de voz Lúa y yo felicitándola, diciéndole que nos alegrábamos
mucho las dos. Al fin lo ha conseguido. En Ourense parecía incapaz de
sacárselo. Dice que quiere comprar un coche eléctrico. Son caros, pero dice que
no le importa pagar por eso.
Quitando el tema del bicho, de mi
cafetería, de lo que echo en falta estar con mi madre... todo nos va bien. De
salud estamos bien, estamos más unidas que nunca... y también con nuestras
amigas. No ensayamos desde hace dos semanas por cómo van las cosiñas y también
lo echo tanto en falta... Ojalá esto dure poquiño, por favor... porque me
faltan cosiñas. Me siento algo vacía sin poder trabajar, sin poder ensayar, sin
poder ver a mis amigas. Tenemos prohibidas en Ourense (y ahora en más sitios)
las reuniones con personas con las que no convivamos.
Más, a pesar de todo esto, no hemos de
olvidar que nos hallamos en la época más bonita del año: el otoño. Aquí siempre
ha cantado muy alto el otoño. Las hojas de los árboles caen al suelo danzando con
elegancia y todo está tan dorado, tan silencioso y vivo... Es curioso que en
otoño yo sienta que la naturaleza está más viva que nunca... pero quiero ver el
otoño en los bosques de mi aldea, que siempre relucieron tanto bajo la luz
dorada del sol, porque a mí me parece que la luz del sol es de oro cuando llega
el otoño, porque no sólo se vuelven amarillas las hojas de los árboles, sino
también los rayos de sol.
Y creo que por hoy ya me he desahogado
suficiente. Voy a intentar escribir en mi novela. Me falta poquiño para
terminar la primera parte. Lúa está deseando leerla, pero no le permitiré
hacerlo hasta que la acabe.
Tenía claro que la entrada de Agnes no sería muy alegre, pues las cosas que están pasando (y han pasado) por allí son terribles. En primer lugar está el dichoso virus. No nos deja en paz. Nos persigue, allá dónde vayamos. No respeta nada ni a nadie. Ourense está muy mal de contagios y eso lleva a restricciones y confinamientos (pero el planeta entero está así, con más o menos cantidad de contagios). Es tan triste verse así, y más sin tener en el horizonte una fecha clara y definitiva en la que sepamos que tendremos la cura. Todo está difuso y eso nos desanima. Aunque para las personas que tienen un negocio, como Agnes, la situación no puede ser más desesperante. Ha tenido que cerrar su negocio, después de tanto esfuerzo e ilusión.No sé si el cierre será definitivo, pero tengo la esperanza de que no sea así. Quizás esto mejore en unas semanas y pueda abrir, y tenga que hacer malabares con su economía para ir sobreviviendo en las semanas que tenga que cerrar...pero todo es muy complicado. Depende de muchas cosas. Los clientes tienen miedo y algunos, quizás ya no vuelvan. Tiene toda la razón del mundo en que nos jodemos por culpa de los irresponsables. Si todo el mundo lo hiciese como nosotros, no llegaríamos a estos extremos. Pero la gente tiene que hacer botellón y odia las mascarillas...en fin. También han tenido que dejar apartado el proyecto de la bodega. Quizás ha sido mejor así. Si les llega con el proyecto iniciado y en plena pandemia...habría sido un desastre. Luego está el no poder estar con su madre. Es triste estar tan cerca pero tan lejos...después de años separadas por el destino. Yo que hace meses que no abrazo ni le doy un beso a la yayita...cuanto más debe ser no poder estar con ella. Ella está pasando un muy mal momento, pero no le queda otra que ser fuerte y tener mucha paciencia. Esto no será para siempre y luego, se podrán abrazar con más intensidad que nunca. A todo esto se le añade el miedo a contagiarse, que es de lo más normal (que tomamos muchas precauciones, pero no estamos libres del peligro). Además, teme por Lúa. Sabe que ella es muy vulnerable y el virus podría ser mortal para ella. Ese miedo a perderla es de lo más natural, y eso, es un sinvivir. Tanta es la preocupación que tiene pesadillas con eso. Y si nos ponemos a hablar de los incendios...eso da para una novela de terror, pero de las que más miedo da. Con la ayuda de Lúa y Silvia, pudo superar esos momentos tan horribles. A pesar de todas estas cosas, es capaz de apreciar las cosas buenas de la vida. Tiene a Lúa y está en Galicia, con su familia (aunque no se puedan ver por el momento). Como ella misma dice “lo peor de mi vida fue estar lejos de Galicia, de Ourense, de mi madre y de Lúa, de todo lo que me componía como persona, que me daba identidad”. Por otro lado está la novela sobre su vida. Eso le da un empujón para centrarse en cosas positivas. Me alegra que Lúa le anime a escribirla. También está apuntada en una academia para las oposiciones. Son cosas positivas a las que tiene que agarrarse. Estamos viviendo tiempos difíciles, pero no podemos dejarnos llevar por lo malo.
ResponderEliminarHay cosas buenas en la vida y con optimismo, se puede superar esta complicada etapa. Por último está Artemisa. Es una pesada, ¡otra vez diciendo que no la puede olvidar! ¿No se da cuenta que eso la aleja de Agnes y Lúa? No cambia el chip ni a la de tres. Entiendo que siga enamorada, pero la realidad es que Agnes no la ama y está con otra, con la que se supone se lleva bien. No puede dejarse arrastrar por esos sentimientos una y otra vez. Si sigue así, perderá la amistad de Agnes y de Lúa (que es una santa, yo me cabrearía si me enterase que no deja de confesar su amor a mi pareja). Espero que sea capaz de cerrar esa puerta y vivir su propia vida. Es una (iba a poner clack jajaja) chica estupenda y puede ser muy feliz. Entiendo que la ame, no juzgo eso, pero me parece mal que siga erre que erre confesándose y arrastrándose a los pies de Agnes una y otra vez, haciéndole pasar muy mal rato. Al menos está bien y se ha sacado el carné de conducir, ¡por fin! Espero que lo use más que yo jajajaja. En fin, una entrada genial, repleta de detalles. Me encanta saber de la vida de Agnes, Artemisa, Lúa y compañía. ¡No tardes tanto en escribir!
ResponderEliminar