Nota de la editora y de la traductora:
Junto con lo que escribió en su diario, Agnes me envió
una copia de los escritos de Lúa sobre los que habla en esta entrada. Me he
limitado a copiarlos después de lo que Agnes escribe y he intentado traducirlos
lo más fiel posible a lo que ambas escribieron.
Xoves, 17 de xaneiro de 2019
Devecía por escribir para contar moitas cousiñas.
Arestora teño moitas emocións amoreadas na miña ialma e non sei se realmente me
sinto feliz, tristeiriña, morriñenta ou chea de impotencia. Experimento moitas
cousas ao mesmo tempo, pero si teño claro que non estou deprimida, que sigo
pensando que teño unha vida fermosa que nunca puiden soñar, que en realidade
non se asemella a esa vida coa que tanto soñei, que tanto devecía vivir xunta
Artemisa; mais non podo esquecer que na vida hai cousiñas moi tristes que nunca
me deixarán de facer dano. Unha desas cousas é que na nosa provincia,
precisamente en Ourense, está habendo incendios dende principios do ano. Estou
moi preocupada por estes incendios porque están a queimar monte arborado e
sinto que non é xusto. Non entendo por que lle queren facer dano á nosa
terriña, non sei quen se encarga de destruír a beleza desta terra tan boíña e tan
chea de maxia. Artemisa dime que son persoas de eiquí as que provocan os
incendios, pero non entendo que beneficio poden obter queimando o monte, non
o entendo. Arderon moitas hectáreas xa e o peor é que non chove. Teño medo a que
este ano tamén sexa maliño para a nosa terra. Artemisa entende que isto me
desacougue tanto, pero tamén me di que non podo permitir que estas cousiñas me
fagan sentir tan mal porque sentíndome así non vou conseguir ren e ten razón,
pero non o podo evitar. Dóeme moito que lle fagan tanto dano á nosa terra, que
queimen os nosos bosques, o noso monte, deixando sen vida a milleiros de
animaliños que nunca souberon da maldade e da cobiza das persoas.
Outra cousiña que me pon moi tristeiriña é pensar en todo
o que Lúa sufriu por min antes de estarmos xuntas. Eu non sabía que Lúa o
pasara tan mal. Non tiña nin idea das emocións que lle enchían a ialma toda
neses días nos que gozabamos da beleza da nosa terra con Artemisa. Agora si
podo imaxinar un chisquiño todo o que ela sufriu, canto sufriu por sentir que
eu non estaba con ela tal como ela desexaba que estivese. Non hai verbas que
poidan expresar todo o que ela viviu. Só cómpre lelo para termos unha idea do
que ela experimentou. Non se pode describir unha desesperación tan profunda e
estarrecedora como a que a ela lle enchía a ialma.
Hoxe Iria veunos ver a Ourense e entregoume máis escritos
de Lúa. Díxome que quería que os tivese eu. Son follas cheas de verbas escritas
cunha desesperación que case impide comprender o que ela escribiu con tanta dor
e tristura. Podo sentir nas súas verbas e sobre todo no aspecto que teñen as
letras que as compoñen o inmenso desacougo que a domeaba toda. Non é xusto que
ela sufrise desa maneira, pero ninguén lle podía pedir que estivese tranquila.
Achábase nun momento na súa existencia no que nin tan sequera ela podía contar
os días que lle restaban por vivir.
Ler todos eses escritos fíxome dano. Non só me feriu o
contido deses escritos, senón sobre todo a maneira como están redactadas as
frases. Son frases cheas de impotencia, de súplicas, de tristura. Ademais,
pódese deducir que Lúa escribía ás présas, coma se nese momento xa lle estivese
a fallar a vida. Non puiden evitar botarme a chorar cando lin todo o que ela
escribira hai uns meses, neses momentos nos que eu sentía que a nosa amizade
estaba en perigo e tamén cando xa nos entregamos a unha á outra nesa mañá de
agosto tan bonita, na beira do río Miño, quen foi testemuña do momento máis
feliz da vida de Lúa e tamén da fin da súa existencia, que curioso. Pobriña
Lúa, coitadiña, non é xusto que unha ialma tan boíña e fermosa coma a súa
sufrise dese xeito; pero tamén me aleda descubrir o que ela sentiu nese tempo
porque así me podo achegar máis a ela e coñecer mellor a súa vida. A súa
lembranza agora ten outra cor e coido que é xusto que a lembremos así, con
todos os seus recordos, dende os máis bonitiños ata os máis duros. Desa
maneira, sabendo o que viviu, a súa vida non cae no esquecemento.
O que tamén me fixo chorar moito foi saber que Lúa e máis
eu experimentamos sufrimentos semellantes. Non sufrimos polo mesmo, pero si de
modo parecido. Lendo as súas verbas, lembrei axiña do desesperada que me sentía
cando me encerraron no hospital a primeira vez, cando aínda era unha rapaciña
chea de vida e con tantos soños por cumprir, cando aínda o meu corazón latexaba
con forza. Puiden lembrar o inmensamente tristeiriña que me sentía ao lembrar á
miña terra e verme encerrada nesas catro paredes brancas que en ren se
asemellaban aos campos da miña terra, aos bosques que eu amaba tanto, cando
tentaba arrecender o aroma da herba e só podía ulir o noxento cheiro da
lixivia, dos desinfectantes e das menciñas. Non podo describir a tristura que
me enchía a ialma porque non hai verbas que poidan exteriorizar un sufrimento
tan destrutivo. Eu quería ser libre, como Lúa quería ser libre da morte, ceibarse
desa morte que a perseguía.
E tamén me foi ben ler todo isto porque agora sinto que
me desfixen dun peso ao chorar polos tristes recordos de Lúa. E só me queda
pensar que foi feliz de verdade como ela tanto desexaba. Iso faime sentir viva
a min, faime ter ganas de vivir. Saber que lle fixen feliz, que foi feliz
comigo os derradeiros días da súa vida ten moito máis valor que eses momentos
nos que ela se sentía morrer de desesperación e impotencia.
Mañá iremos á aldeíña. Canto me apetece volver á aldeíña.
Xa non vai tanto frío e choveu algo, pero non é abondo. Ogallá chova de verdade
e neve, sobre todo ten que nevar, sobre todo neses lugares que o lume destruíu.
Sinto que hoxe non estou tan positiva como os outros días, pero a tristura que
agora me enche a ialma non se asemella a esa tristura enfermiza que me
esnaquizaba o corazón cando estaba doente. Esta tristura ten senso, brota de
feitos que se poden explicar, que a calquera persoa lle poñería tristeiriña.
Sinto que a miña tristura ten sentido. Non é destrutiva nin tampouco me vai
tirar as ganas de vivir, para nada. Agora temos que seguir avanzando por esta
vida tan fermosa coa que a nosa terra nos agasalla a todos.
O que me apetece moito é cantar e tocar a pandeireta
namentres a gaitiña me acompaña, porque preciso botar esta tristura que só a
música pode curar. Preguntareille ao meu tío Damián se quere que mañá fagamos
algo de música despois de cear, para encher de ledicia ese anaquiño de mundo.
Escritos de Lúa:
Sinto que a vida se me vai, que me restan cada vez menos
horas para vivir. Pasei toda a noite no hospital porque, cando onte voltamos de
León (que onte pasamos tódolo día alí con Artemisa), empecei a encontrarme moi
mal. Levaba encontrándome mal durante tódolo día. Espertei sentindo que me doía
o peito moito e que tiña moi pouca enerxía, pero non fun quen de dicirlles a
Agnes e a Artemisa que aprazásemos a viaxe a León porque non estaba segura de
se a poderiamos facer algunha vez. Non me arrepinto de facela con elas, de
levalas á aldea na que naceu Artemisa, pero síntome agora coma se me tivesen
arrincado o corazón. Eu mesma me arrincaría este corazón doente que tanto me
fai sufrir. Ninguén pode imaxinar o que sinto. A vida marcha de min. Pasei
tódala noite no hospital con probas, mesmo estiveron a piques de dicirme que
quedase alí porque non me conviña saír e seguir vivindo coma se ren, pero a min
ninguén me detén e eu quero vivir igual coma se non estivese doente. Non me
quero apagar nun hospital, nun cuarto no que inza a desinfectante e a menciñas.
Non quero morrer conectada a milleiros de trebellos que indican o que me queda
de vida cun son horríbel. Non quero.
Quero morrer xunta o río Miño, á beiriña dese río que me viu medrar, que sempre
estivo comigo, dende que era cativiña, tanto se estaba na aldeíña como en
Ourense, sempre estivo comigo, e quero morrer baixo as pólas das árbores,
envolta polo silencio que mora na aldea... pero sobre todo quero morrer entre
os brazos de Agnes. Iso é o que máis me doe: Agnes, Agnes é o que máis me fai
sufrir.
Ninguén imaxina o que sinto agora, tras unha noite
enteiriña no hospital pensando que me ía sen lle poder dicir que a quero con
toda a miña ialma. Ela sábeo, pero preciso dicirllo para que nunca o esqueza, mais
preciso sobre todo estar con ela. Quero saber que é estar con ela antes de
morrer. Por favor, se de verdade existe a Deusa na que tanto crin sempre, que
me escoite agora máis que nunca, que por favor non me permita irme deste mundo
sen ter estado con Agnes. Ámoa máis cá miña vida e non quero marchar sen saber
que é estar con ela, pero agora sinto que se vai todo, que se quere apagar
todo, todo, e non podo, non o podo aturar. Por favor, non quero marchar sen
vela unha vez máis, sen me poder despedir dela. Non é xusto, dempois de tódolo
que pasei... de agardala tanto e tanto, por favor, por favor.
O doutor díxome que me resta moi pouquiño tempo de vida,
que non é quen de precisar canto vivirei, pero que non cre que dure máis de
dous meses. Díxomo así, así, sen poderme mirar aos ollos, cunha voz tremente,
porque este doutor me quere moito, tenme consigo dende que era cativa, estivo
xunta min en tódalas operacións que me fixeron, para ren, absolutamente para
ren, porque o meu corazón nunca sandou nin sandará. Díxome, literalmente, que se
me estaba a desfacer o corazón, e si, iso é certo porque estou morrendo de
amor. Sinto que non poder estar con Agnes está a me matar, está tirándome a
vida. Hai moito tempo que sei que teño unha doenza destas que se chaman “raras”
e que non teñen cura, pero a miña ilusión foi sempre reencontrarme con Agnes
antes de morrer. Agora non quero marchar da vida sen ter estado con ela. Só
poderei morrer acougada e conforme se morro entre os seus brazos, pero sei que
é imposíbel, que estar con ela é imposíbel, carallo...
Escribo case rachando o papel co lapis que emprego,
escribo con forza porque quero desafogar o que sinto. Choro sen acougo, arreo,
sen me poder acougar, porque me sinto moi mal agora mesmo e non podo recibir o
consolo de ninguén porque non lle podo explicar a Agnes o que me ocorre, e ela
é a única que me pode acougar. Non quero que saiba que estou doente e que estou
morrendo, non quero. Quero que me lembre sempre chea de vida, non así, tan
feble. A lúa nunca se apagará namentres brile o sol. Eu sinto que o meu sol
brila con tanta forza que non podo aturar a súa luz. Eu estou minguando xa e
dentro de pouquiño xa ninguén me poderá chamar Lúa, porque non o merecerei,
nunca máis.
Xoves, 30 de agosto de 2018.
A Deusa ouvíume, ouvíume de verdade, máis que nunca.
Agora non sei onde van os ríos da nosa vida. Non sei a que mar se dirixe esta
auga que nos leva, pero síntome voar coma se un paxariño me tivese dado as súas
ás. Que ledicia, que ledicia. Miña nai preguntoume se estaba ben cando cheguei
á casiña porque me brilaban moito os ollos e estaba moi risoña, sen poder
deixar de lembrar todo o que vivín esta mañá. A miña intención era marchar a
Ourense antes de que Agnes se decatase de que estou moi mal, tanto física como
animicamente, pero Agnes veume buscar á miña casa antes de que tivese tempo
para me ir. Eu funa buscar á súa casa para despedirme dela, pero a súa nai
díxome que estaba durmindo aínda e que lle diría que eu viñera, pero eu non a
quería ver xa... mais non me deu tempo a marchar, e menos mal porque Agnes me
deu a vida, deume ganas de vivir de novo, de seguir adiante malia ter cada vez
menos tempo para gozar da vida, para espertar cada mañá.
Falei con ela esta mañá sen saber que dicirlle porque me
sentía impotente e frustrada por pensar que aquela era a derradeira vez que
poderiamos falar ben. Eu quería morrer antes que vela marchar para sempre, pero
tamén pensaba que non me quería arredar dela tan rápido. Non sabía o que
sentía. Só sabía que quería estar con ela eses momentos que parecían tan
bonitos e que eran en realidade tan tensos. Non sabiamos que dicirnos porque
ambas as dúas nos sentiamos feridas por esa situación que provocaba a miña
doenza. Eu non estaba impotente por non poder estar con Agnes. Estaba impotente
porque sentía que me ía e que non podía facer ren para deter a miña vida no meu
corpo. Eu dicíalle a Agnes que marcharía para sempre despois desa mañá e que
nunca máis nos volveriamos ver. Ela cría que o dicía porque non me achegaría
nunca máis a ela malia vivirmos no mesmo lugar, en Ourense, pero en realidade
eu non falaba de marchar fisicamente do seu lado, senón marchar animicamente,
de corazón, de ialma, de pensamento, de vida, porque eu falaba da miña morte,
non dunha distancia que eu mesma provocaría. Por iso pedinlle que me dixese que
sentía por min e así podería marchar en paz, marchar da vida, non da aldeíña,
non do seu carón, da súa vida.
Mais Agnes fíxome vivir de novo, deulle alento ao meu
corazón, deulle azos á miña ialma para seguir tendo esperanza. Fixen o amor con
ela coma xamais pensei que o podería facer. Foi algo físico que nos uniu
animicamente moito máis que calquera outra cousa. Non sei explicar o que
vivimos porque non o percibo real. Paréceme que é algo máis propio dunha
novela, dunha fermosa película das que che fan soñar. Fun tan feliz entre os
seus brazos, tan pegadiña ao seu corpo, baixo as súas mans, con ela... Coido
que a miña vida toda ten sentido agora porque estiven con Agnes compartindo moito
máis có noso corpo e a nosa ialma. Estou segura de que existe entre nós un
vencello moi forte que nos uniu hai moitísimos anos xa. Sentino namentres nos
acariñabamos, namentres nos bicabamos e nos amabamos así, con tanta liberdade,
dunha maneira tan bonita e entregada.
Sinto que esta entrega abriu unha porta nova á vida e
coido que non quedará en ren. Sei que Agnes ama a Artemisa, pero algo me di que
non a perderei, que esta vez si a poderei ter comigo durante o pouquiño tempo
que dure a miña vida. Non quero que ninguén sufra, pero eu ireime desta vida
dentro de pouquiño e non estarei para sempre ao carón de Agnes. Sei que
Artemisa e máis Agnes están moi unidas, vencelladas por algo que non é deste
mundo nin desta vida, pero tamén sei que entre Agnes e máis eu hai algo moi
forte e fermoso tamén. Se non o houbese, non nos teriamos reencontrado, para
sempre viviriamos lonxe a unha da outra. Miña nai dime que teña coidado, que me
estou a meter nun terreo moi perigoso. Miña nai non sabe ren. Eu non lle contei
que estiven con Agnes, pero coñece moi ben os meus sentimentos. Eu sei que á
miña nai gustaríalle moito que eu puidese estar con Agnes. Agnes sempre lle
pareceu unha muller moi especial, dende sempre pensou que é moi intelixente e
boíña, pero tamén é quen de aceptar que seica nunca poidamos estar xuntas, ou
si... O certo é que agora non sei que vai pasar coas nosas vidas, pero intúo
que ren volverá ser igual para Agnes despois do que vivimos esta mañá. Ela voltará
a Barcelona con Artemisa, pero sei que regresará a Galicia moito antes do que
planifica porque esta terra e máis Agnes xa non poden vivir separadas. Sei que
Agnes estivo doente namentres ficou lonxe de Galicia porque nesta terra se
atopa a meirande parte da súa ialma. Ao voltar ela, recompúxose todo por dentro
dela e sei que, se queda eiquí para sempre, devagariño a súa doenza irá
desaparecendo. Ogallá a miña tamén se esvaecese estando coa outra metade do meu
ser, coa muller que máis amei e amo.
Agora síntome estraña, entre feliz e tristeiriña... pero
prefiro ficar lembrando todo o que vivimos...
Venres, 31 de agosto de 2018.
Agnes foise. Foise. Sei que voltará. Que marchase non é o
peor que está a ocorrer. O peor que está a ocorrer é que ela está mal, moi mal,
e eu non podo facer ren por ela. Teño medo por ela. Antes de volver a
Barcelona, ela estaba ben. Non estaba tristeiriña. Mesmo teño que recoñecer que
non se arrepentía de estar comigo. Estivemos xuntas o domingo outra vez e foi
marabilloso, tan máxico e fermoso que non podo crer que eses momentos sexan
reais. Máis ben, parecen ese soño que eu tiña tódalas noites con Agnes, soños
nos que eramos tan libres, nos que nos amabamos ceibes de toda fronteira.
Mais estou estarrecida por Agnes porque agora si noto que
está doente de verdade, non só fisicamente (ten algo no estómago e non deixa de
trousar), senón sobre todo animicamente porque as súas verbas carecen de luz.
Non brila a súa voz e, cando falamos, sinto que lle treme a ialma. Por favor,
que volte, que volte antes de que poida empeorar moito máis. Mesmo son quen de
ir buscala se non se dan présa en axudala a voltar. Artemisa non se decata de
que Agnes non pode estar lonxe de Galicia? Aínda non se deu de conta de que Agnes
ten eiquí nesta terra a meirande parte da súa ialma? Como é posíbel que,
amándoa como a ama, non pense na súa felicidade, na súa saúde? Non a quero
acusar de non pensar en Agnes, pero dóeme moito que ela estea alí agora
sentíndose tan mal. E a súa dor síntoa eu na miña ialma, no meu doente corazón,
o que non deixa de latexar dun xeito estraño que me desacouga moito. Díxome o
doutor que non me estrañase se notaba que me latexaba o corazón dun xeito
atípico. Díxome que, cando sinta que se quere deter, vaia decontado ao hospital
ou fique tranquila agardando que iso pase ou que veña a fin, porque ese será un
sinal que indique a fin, eses latidos estraños e un inmenso cansazo que me fará
estar mareadiña.
Que iso ocorra cando Agnes xa volte e poidamos estar
xuntas outra vez, soñando na beiriña do Miño, baixo as árbores, coa compaña das
lonxanas montañas, protexidas polo fermoso ceo da nosa terra, brilante ás veces
e neboento en outras.
Só a agardo a ela, á miña vida, á muller que me pode
alongar o tempo de vivir e as ganas de soñar. Quéroa tanto que o meu corazón
non pode latexar levando tanto amor.
Venres, 7 de setembro de 2018.
Traducción:
Jueves, 17 de enero de 2019
Ansiaba escribir para contar muchas cosiñas. Ahora
mismo tengo muchas emociones acumuladas en el alma y no sé si realmente me
siento feliz, tristiña, morriñosa o llena de impotencia. Experimento muchas
cosas al mismo tiempo, pero si tengo claro que no estoy deprimida, que sigo
pensando que tengo una vida hermosa que nunca pude soñar, que en realidad no se
asemeja a esa vida con la que tanto soñé, que tanto ansiaba vivir junto a
Artemisa; mas no puedo olvidar que en la vida hay cosiñas muy tristes que nunca
dejarán de hacerme daño. Una de esas cosas es que en nuestra provincia,
precisamente en Ourense, está habiendo incendios desde principios de año. Estoy
muy preocupada por esos incendios porque están quemando monte de árboles y
siento que no es justo. No entiendo por qué quieren hacerle daño a nuestra
terriña, no sé quién se encarga de destruir la belleza de esta tierra tan
bueniña y tan llena de magia. Artemisa me dice que son personas de aquí las que
provocan los incendios, pero no entiendo qué beneficio pueden obtener quemando
el monte, no lo entiendo. Han ardido muchas hectáreas ya y lo peor es que no
llueve. Tengo miedo a que este año también sea maliño para nuestra tierra.
Artemisa entiende que esto me desasosiegue tanto, pero también me dice que no
puedo permitir que estas cosiñas me hagan sentir tan mal porque sintiéndome así
no voy a conseguir nada y tiene razón, pero no puedo evitarlo. Me duele mucho que
le hagan tanto daño a nuestra tierra, que quemen nuestros bosques, nuestro
monte, dejando sin vida a millones de animaliños que nunca han sabido de la
maldad y de la codicia de las personas.
Otra cosiña que me pone muy tristiña es pensar en
todo lo que Lúa sufrió por mí antes de estar juntas. Yo no sabía que Lúa lo
había pasado tan mal. No tenía ni idea de las emociones que le llenaban el alma
toda en esos días en los que disfrutábamos de la belleza de nuestra tierra con
Artemisa. Ahora sí puedo imaginar un poquiño todo lo que ella sufrió, cuánto
sufrió por sentir que yo no estaba con ella tal como ella deseaba que
estuviese. No hay palabras que puedan expresar todo lo que ella vivió. Sólo es
preciso leerlo para que podamos tener una idea de lo que ella experimentó. No se
puede describir una desesperación tan profunda y aterradora como la que a ella
le llenaba el alma.
Hoy Iria ha venido a vernos a Ourense y me entregó
más escritos de Lúa. Me dijo que quería que los tuviese yo. Son hojas llenas de
palabras escritas con una desesperación que casi impide comprender lo que ella escribió
con tanto dolor y tristeza. Puedo sentir en sus palabras y sobre todo en el
aspecto que tienen las letras que las componen el inmenso desasosiego que la
dominaba toda. No es justo que ella sufriese de esa manera, pero nadie podía pedirle
que estuviese tranquila. Se hallaba en un momento en su existencia en el que ni
tan siquiera ella podía contar los días que le quedaban por vivir.
Leer todos esos escritos me hizo daño. No solo me
hirió el contenido de esos escritos, sino sobre todo la manera como están
redactadas las frases. Son frases llenas de impotencia, de súplicas, de
tristeza. Además, se puede deducir que Lúa escribía a toda prisa, como si en
ese momento ya estuviese faltándole la vida. No he podido evitar ponerme a
llorar cuando he leído todo lo que ella había escrito hace unos meses, en esos
momentos en los que yo sentía que nuestra amistad estaba en peligro y también
cuando ya nos entregamos la una a la otra en esa mañana de agosto tan bonita, a la orilla del río Miño, quien fue testigo del momento más feliz de la vida
de Lúa y también del fin de su existencia, qué curioso. Pobriña Lúa, pobriña,
no es justo que una alma tan bueniña y hermosa como la suya sufriese de ese
modo; pero también me alegra descubrir lo que ella sintió en ese tiempo porque
así puedo acercarme más a ella y conocer mejor su vida. Su recuerdo ahora tiene
otro color y creo que es justo que la rememoremos así, con todos sus recuerdos,
desde los más bonitiños hasta los más duros. De esa manera, sabiendo lo que
vivió, su vida no cae en el olvido.
Lo que también me ha hecho llorar mucho ha sido
saber que Lúa y yo experimentamos sufrimientos semejantes. No sufrimos por lo
mismo, pero sí de modo parecido. Leyendo sus palabras, me he acordado enseguida
de lo desesperada que me sentía cuando me encerraron en el hospital la primera
vez, cuando todavía era una rapaciña llena de vida y con tantos sueños por
cumplir, cuando todavía mi corazón latía con fuerza. He podido recordar lo
inmensamente tristiña que me sentía al recordar mi tierra y verme encerrada en
esas cuatro paredes blancas que en nada se parecían a los campos de mi tierra,
a los bosques que yo amaba tanto, cuando intentaba aspirar el aroma de la
hierba y sólo podía oler el asqueroso olor de la lejía, de los desinfectantes y
de las medicinas. No puedo describir la tristeza que me llenaba el alma porque
no hay palabras que puedan exteriorizar un sentimiento tan destructivo. Yo
quería ser libre, como Lúa quería ser libre de la muerte, librarse de esa muerte
que la perseguía.
Y también me ha ido bien leer todo esto porque ahora
siento que me he deshecho de un peso al llorar por los tristes recuerdos de
Lúa. Y sólo me queda pensar que fue feliz de verdad como ella tanto deseaba.
Eso me hace sentir viva a mí, tener ganas de vivir. Saber que le hice feliz,
que fue feliz conmigo los últimos días de su vida tiene mucho más valor que
esos momentos en los que ella se sentía morir de desesperación e impotencia.
Mañana iremos a la aldeíña. Cuánto me apetece volver
a la aldeíña. Ya no hace tanto frío y ha llovido algo, pero no es suficiente.
Ojalá llueva de verdad y nieve, sobre todo tiene que nevar, sobre todo en esos
lugares que el fuego ha destruido. Siento que hoy no estoy tan positiva como
los otros días, pero la tristeza que ahora me llena el alma no se asemeja a esa
tristeza enfermiza que me destrozaba el corazón cuando estaba enferma. Esta
tristeza tiene sentido, brota de hechos que se pueden explicar, que a cualquier
persona le pondría tristiña. Siento que mi tristeza tiene sentido. No es
destructiva ni tampoco me va a quitar las ganas de vivir, para nada. Ahora
tenemos que seguir avanzando por esta vida tan hermosa que nuestra tierra nos
regala a todos.
Lo que me apetece ahora mucho es cantar y tocar la
pandereta mientras la gaitiña me acompaña, porque necesito expulsar de mí esta
tristeza que sólo la música puede curar. Le preguntaré a mi tío Damián si
quiere que mañana hagamos algo de música después de cenar, para llenar de
alegría ese pedaciño de mundo.
Escritos de Lúa:
Siento que la vida se me va, que me quedan cada vez
menos horas para vivir. Me he pasado toda la noche en el hospital porque,
cuando ayer volvimos de León (que pasamos todo el día allí con Artemisa),
empecé a encontrarme muy mal. Llevaba encontrándome mal durante todo el día. Me
desperté sintiendo que me dolía el pecho mucho y que tenía muy poca energía,
pero no fui capaz de decirles a Agnes y a Artemisa que aplazásemos el viaje a
León porque no estaba segura de si podríamos hacerlo alguna vez. No me
arrepiento de haberlo hecho con ellas, de haberlas llevado a la aldea en la que
nació Artemisa, pero me siento ahora como si me hubiesen arrancado el corazón.
Yo misma me arrancaría este corazón enfermo que tanto me hace sufrir. Nadie
puede imaginar lo que siento. La vida se marcha de mí. He pasado toda la noche
en el hospital con pruebas, incluso estuvieron a punto de decirme que me
quedase allí porque no me convenía salir y seguir viviendo como si nada, pero a
mí nadie me detiene y yo quiero vivir igual como si no estuviese enferma. No
quiero apagarme en un hospital, en una habitación en la que apesta a
desinfectante y a medicinas. No quiero morir conectada a millones de aparatos
que indican lo que me queda de vida con un sonido horrible. No quiero. Quiero
morir junto al río Miño, a la orilliña de ese río que me vio crecer, que
siempre ha estado conmigo, desde que era niña, tanto si estaba en la aldeíña
como en Ourense, siempre estuvo conmigo, y quiero morir bajo las ramas de los
árboles, envuelta por el silencio que mora en la aldea... pero sobre todo
quiero morir entre los brazos de Agnes. Eso es lo que más me duele: Agnes,
Agnes es lo que más me hace sufrir.
Nadie imagina lo que siento ahora, tras una noche
enteriña en el hospital pensando que me iba sin poder decirle que la quiero con
toda mi alma. Ella lo sabe, pero necesito decírselo para que nunca lo olvide,
mas preciso sobre todo estar con ella. Quiero saber qué es estar con ella antes
de morir. Por favor, si de verdad existe la Diosa en la que tanto he creído
siempre, que me escuche ahora más que nunca, que por favor no me permita irme
de este mundo sin haber estado con Agnes. La amo más que a mi vida y no quiero
marcharme sin saber qué es estar con ella, pero ahora siento que se va todo, que
quiere apagarse todo, todo, y no puedo, no puedo soportarlo. Por favor, no
quiero marcharme sin verla una vez más, sin poder despedirme de ella. No es
justo, después de todo lo que he pasado... de aguardarla tanto y tanto, por
favor, por favor.
El doctor me ha dicho que me queda muy poquiño
tiempo de vida, que no es capaz de precisar cuánto viviré, pero que no cree que
dure más de dos meses. Me lo dijo así, así, sin poder mirarme a los ojos, con
una voz trémula, porque este doctor me quiere mucho, me tiene consigo desde que
era niña, ha estado junto a mí en todas las operaciones que me han hecho, para
nada, absolutamente para nada, porque mi corazón nunca sanó ni sanará. Me dijo,
literalmente, que estaba deshaciéndoseme el corazón, y sí, eso es cierto porque
estoy muriendo de amor. Siento que no poder estar con Agnes está matándome,
está quitándome la vida. Hace mucho tiempo que sé que tengo una enfermedad de
éstas que se llaman “raras” y que no tienen cura, pero mi ilusión ha sido
siempre reencontrarme con Agnes antes de morir. Ahora no quiero marcharme de la
vida sin haber estado con ella. Sólo podré morir tranquila y conforme si muero
entre sus brazos, pero sé que es imposible, que estar con ella es imposible,
carallo...
Escribo casi rasgando el papel con el lápiz que
utilizo, escribo con fuerza porque quiero desahogar lo que siento. Lloro sin
sosiego, continuamente, sin poder calmarme, porque me siento muy mal ahora
mismo y no puedo recibir el consuelo de nadie porque no puedo explicarle a
Agnes lo que me ocurre, y ella es la única que puede tranquilizarme. No quiero
que sepa que estoy enferma y que me estoy muriendo, no quiero. Quiero que me
recuerde siempre llena de vida, no así, tan débil. La luna nunca se apagará
mientras brille el sol. Yo siento que mi sol brilla con tanta fuerza que no
puedo soportar su luz. Yo estoy menguando ya y dentro de poquiño nadie podrá
llamarme Lúa, porque no me lo mereceré, nunca más.
Jueves, 30 de agosto de 2018.
La Diosa me ha oído, me ha oído de verdad, más que
nunca. Ahora no sé a dónde van los ríos de nuestra vida. No sé a qué mar se
dirige esta agua que nos lleva, pero me siento volar como si un pajariño me
hubiese dado sus alas. Qué alegría, qué alegría. Mi madre me preguntó si estaba
bien cuando llegué a la casiña porque me brillaban mucho los ojos y estaba muy
risueña, sin poder dejar de recordar todo lo que he vivido esta mañana. Mi
intención era marcharme a Ourense antes de que Agnes se percatase de que estoy
muy mal, tanto física como anímicamente, pero Agnes vino a buscarme a mi casa
antes de que tuviese tiempo para irme. Yo fui a buscarla a su casa para
despedirme de ella, pero su madre me dijo que estaba durmiendo aún y que le
diría que yo había venido, pero yo no quería verla ya... mas no me dio tiempo a
marcharme, y menos mal porque Agnes me ha dado la vida, me ha dado ganas de
vivir de nuevo, de seguir adelante a pesar de tener cada vez menos tiempo para
disfrutar de la vida, para despertar cada mañana.
Hablé con ella esta mañana sin saber qué decirle
porque me sentía impotente y frustrada por pensar que aquélla era la última vez
que podríamos hablar bien. Yo quería morir antes que verla marchar para
siempre, pero también pensaba que no quería alejarme de ella tan rápido. No
sabía lo que sentía. Sólo sabía que quería estar con ella esos momentos que
parecían tan bonitos y que eran en realidad tan tensos. No sabíamos qué
decirnos porque ambas nos sentíamos heridas por esa situación que provocaba mi
enfermedad. Yo no estaba impotente por no poder estar con Agnes. Estaba
impotente porque sentía que me iba y que no podía hacer nada para detener mi
vida en mi cuerpo. Yo le decía a Agnes que me marcharía para siempre después de
esa mañana y que nunca más volveríamos a vernos. Ella creía que lo decía porque
no me acercaría nunca más a ella a pesar de vivir las dos en el mismo lugar, en
Ourense, pero en realidad yo no hablaba de marcharme físicamente de su lado,
sino marcharme anímicamente, de corazón, de alma, de pensamiento, de vida,
porque yo hablaba de mi muerte, no de una distancia que yo misma provocaría.
Por eso le pedí que me dijese qué sentía por mí y así podría marcharme en paz,
marcharme de la vida, no de la aldeíña, no de su vera, de su vida.
Mas Agnes me ha hecho vivir de nuevo, le ha dado aliento
a mi corazón, le ha dado fuerzas a mi alma para seguir teniendo esperanza. He
hecho el amor con ella como jamás pensé que podría hacerlo. Fue algo físico que
nos unió anímicamente mucho más que cualquier otra cosa. No sé explicar lo que
hemos vivido porque no lo percibo real. Me parece que es algo más propio de una
novela, de una hermosa película de las que te hacen soñar. He sido tan feliz
entre sus brazos, tan pegadiña a su cuerpo, bajo sus manos, con ella... Creo
que mi vida toda tiene sentido ahora porque he estado con Agnes compartiendo
mucho más que nuestro cuerpo y nuestra alma. Estoy segura de que existe entre
nosotras un vínculo muy fuerte que nos unió hace muchísimos años. Lo sentí
mientras nos acariciábamos, mientras nos besábamos y nos amábamos así, con
tanta libertad, de una manera tan bonita y entregada.
Siento que esta entrega ha abierto una puerta nueva
a la vida y creo que no quedará en nada. Sé que Agnes ama a Artemisa, pero algo
me dice que no la perderé, que esta vez sí podré tenerla conmigo durante el
poquiño tiempo que dure mi vida. No quiero que nadie sufra, pero yo me iré de
esta vida dentro de poquiño y no estaré para siempre junto a Agnes. Sé que
Artemisa y Agnes están muy unidas, enlazadas por algo que no es de este mundo
ni de esta vida, pero también sé que entre Agnes y yo hay algo muy fuerte y
hermoso también. Si no lo hubiese, no nos habríamos reencontrado, para siempre
habríamos vivido lejos la una de la otra. Mi madre dice que tenga cuidado, que
estoy metiéndome en un terreno muy peligroso. Mi madre no sabe nada. Yo no le
he contado que he estado con Agnes, pero conoce muy bien mis sentimientos. Yo
sé que a mi madre le gustaría mucho que yo pudiese estar con Agnes. Agnes
siempre le pareció una mujer muy especial, desde siempre pensó que es muy
inteligente y bueniña, pero también es capaz de aceptar que tal vez nunca podamos
estar juntas, o sí... Lo cierto es que ahora no sé qué va a pasar con nuestras
vidas, pero intuyo que nada volverá a ser igual para Agnes después de lo que
vivimos esta mañana. Ella volverá a Barcelona con Artemisa, pero sé que
regresará a Galicia mucho antes de lo que planifica porque esta tierra y Agnes
ya no pueden vivir separadas. Sé que Agnes estuvo enferma mientras permaneció
lejos de Galicia porque en esta tierra se encuentra la mayor parte de su alma.
Al volver ella, se recompuso todo por dentro de ella y sé que, si se queda aquí
para siempre, poquiño a poco su enfermedad irá desapareciendo. Ojalá la mía
también se desvaneciese estando con la otra mitad de mi ser, con la mujer que
más amé y amo.
Ahora me siento extraña, entre feliz y tristiña...
pero prefiero permanecer recordando todo lo que hemos vivido...
Viernes, 31 de agosto de 2018.
Agnes se ha ido. Se ha ido. Sé que volverá. Que se
marchase no es lo peor que está ocurriendo. Lo peor que está ocurriendo es que
ella está mal, muy mal, y yo no puedo hacer nada por ella. Tengo miedo por
ella. Antes de volver a Barcelona, ella estaba bien. No estaba tristiña.
Incluso tengo que reconocer que no se arrepentía de haber estado conmigo.
Estuvimos juntas el domingo otra vez y fue maravilloso, tan mágico y hermoso
que no puedo creer que esos momentos sean reales. Más bien, parecen ese sueño
que yo tenía todas las noches con Agnes, sueños en los que éramos tan libres,
en los que nos amábamos libres de toda frontera.
Mas estoy aterrada por Agnes porque ahora sí noto
que está enferma de verdad, no sólo físicamente (tiene algo en el estómago y no
deja de vomitar), sino sobre todo anímicamente porque sus palabras carecen de
luz. No brilla su voz y, cuando hablamos, siento que le tiembla el alma. Por
favor, que vuelva, que vuelva antes de que pueda empeorar mucho más. Incluso
soy capaz de ir a buscarla si no se dan prisa en ayudarla a volver. ¿Artemisa
no se entera de que Agnes no puede estar lejos de Galicia? ¿Todavía no se ha
dado cuenta de que Agnes tiene aquí en esta tierra la mayor parte de su alma?
¿Cómo es posible que, amándola como la ama, no piense en su felicidad, en su
salud? No quiero acusarla de no pensar en Agnes, pero me duele mucho que ella
esté allí ahora sintiéndose tan mal. Y su dolor lo siento yo en mi alma, en mi
enfermo corazón, el que no deja de latir de un modo extraño que me desasosiega
mucho. Me dijo el doctor que no me extrañase si notaba que me latía el corazón
de un modo inusual. Me dijo que, cuando sienta que se quiere detener, vaya
inmediatamente al hospital o permanezca tranquila esperando que eso pase o que
venga el fin, porque ésa será una señal que indique el fin, esos latidos extraños
y un inmenso cansancio que me hará estar mareadiña.
Que eso ocurra cuando Agnes haya vuelto y podamos
estar juntas otra vez, soñando en la orilliña del Miño, bajo los árboles, con
la compañía de las lejanas montañas, protegidas por el hermoso cielo de nuestra
tierra, brillante a veces y nebuloso en
otras.
Sólo la espero a ella, a mi vida, a la mujer que
puede alargarme el tiempo de vivir y las ganas de soñar. La quiero tanto que mi
corazón no puede latir llevando tanto amor.
Viernes, 7 de septiembre de 2018.