Venres, 4 de xaneiro de 2019
Arestora encóntrome rodeada polo silencio máis
profundo, un silencio que só creban as voces de Casandra, da miña nai e de
Artemisa, que están na cociña falando arredor da lareira. Eu estou no meu
cuarto, na camiña, e non estou eiquí porque non me apeteza estar con elas
falando na cociña, senón porque estou maliña cun arrefriado horríbel, con
febre, moita tose e mocos e sen as ganas mínimas de moverme. Dóeme todo o corpo
e mesmo me custa respirar. Non podo case falar porque afogo falando e apenas me
sae a voz. Hoxe non fun traballar. Silvia entendeu perfectamente que non puidese
ir. Onte, cando veu pola mañá para falar comigo e tamén con Artemisa, xa se
decatou de que non me encontraba ben. Onte foi un día moi duro e coido que o
mal que me encontraba reflectíase na miña faciana sen que eu o puidese evitar.
Vou escribir pouquiño porque me custa moito
fixarme nas letras que me saen, que nin tan sequera sei como teño azos para
escribir. Sáeme unha letra moi estraña. A miña caligrafía reflicte o feble que
estou e que me sinto. Síntome feble fisicamente, pero non animicamente. Animicamente
non me sinto feble porque me acho absolutamente en paz co mundo, co meu redor.
Estou protexida pola antiga señardade que mora na aldeíña e polo agarimo das
persoas que me queren. A miña nai non fixo máis que coidarme dende que entrei
na casa. Non tiñamos pensado vir á aldeíña, pero a miña nai pediulle a Artemisa
que me convencese de que fósemos porque ela me quería coidar e iso fixo cos
seus caldiños riquísimos e co seu agarimo. Agora acaba de saír do meu cuarto
tras aloumiñarme e cubrirme coa mantiña e tamén tras asegurarse de que todo
estaba ben. Sentir os cálidos acenos da miña nai, sentir que ela me coida e
sobre todo que ela me teña aínda por unha cativiña malia medrar tanto xa faime
sentir coma se o tempo non tivese pasado. Que pracenteira é a sensación de sentirse
coidada. Lembro de todas isas veces nas que ninguén me coidou durante anos
malia sentirme tan mal que nin tan sequera eu sabía que facer para que ise
malestar non me vencese. Non falo dun malestar físico, senón anímico, un
malestar psicolóxico que creo eu que non ten comparación con ren. Si hai
doenzas terríbeis que parecen poder rematar coa nosa vida nun intre, pero ise
malestar psicolóxico... E canto precisei que me coidase alguén, que alguén me
protexese entre os seus brazos e me aloumiñase como o fixo a miña nai ista
tarde en canto estiven ao seu lado. Agora encóntrome moito mellor que ista mañá
e que onte á noite, cando cada vez tiña máis febre. Artemisa tamén me coida
moito e moi agarimosamente. Non o deixa de facer. Non o deixou de facer dende
que comecei a me encontrar mal. Está pendente de min en cada momento e dáme
todo o que preciso. Eu agradézollo tanto... Cando estou doentiña, póñome moito
máis sensible e dou en pensar en tantas cousas... pero tamén sinto calma. É
estraña a sensación de estar doentiña e á vez sentirme en calma. Non ten moito
senso, pero síntome eisí porque non teño nin un só motivo para crer que estou
desprotexida. Poderiamos ter quedado en Ourense, pero si é certo que me
apetecía moito vir á aldeíña. Dábame moita preguiza vir sobre todo porque me
cría incapaz de saír de casa. Vai un frío terríbel que converte Ourense nunha
neveira e na aldeíña tamén fai moitísimo frío. Polas noites e polas mañás
atopámonos a menos de cero graos e todo está xeado. Eu pensaba que iste ano non
vería o inverno de Ourense porque as temperaturas que ían nistas últimas semanas
non eran as temperaturas propias do inverno, pero de súpeto comezou a facer
moito frío, cada vez máis frío. Coido eu que o terríbel arrefriado que teño
collino o luns pola noite por estar en tirantes na rúa danzando cando estabamos
a case cero graos. Eu non notaba o frío porque bebera moito e porque o baile
sempre nos saca o frío de enriba, pero si me decataba de que nos meus osos
había moito frío e que en realidade, malia non sentilo, tiña o frío instalado
en todas as partes do meu corpo. Lembro de que, cando fomos durmir Artemisa e
máis eu, sentín unha sensación infinitamente agradábel cando ela me abrazou e
nos protexemos xuntas baixo as mantas e xa o martes pola mañá descubrín que o
bailar na rúa case sen estar abrigada traeríame malas consecuencias. Merézoo,
pero tampouco me arrepinto de danzar eisí e de gozar como gocei disa noite; a
que case quedou envolta en brétemas na miña memoria. Agora paréceme que
calquera lembranza é imprecisa na miña memoria. Coido que é a febre a que fai
que todo sexa neboento na miña mente.
Artemisa comezará a traballar na cafetaría a
partir do luns sete. Dáme moitísima ilusión que ela e máis eu traballemos no
mesmo sitio. Nunca crin que iso puidese ocorrer. Silvia xa botou fóra a María,
quen, por certo, me chamou o mércores pola tarde para me dicir que non podía
crer que Silvia lle fixese iso, que me botaría moito en falla e que estaba moi
decepcionada connosco porque non lle deramos unha oportunidade para facer
mellor as cousas. Eu non lle dixen que, en realidade, non quería que Silvia a
botase fóra porque tampouco quería deixar mal a Silvia. Eu si estaría de acordo
en que lle désemos outra oportunidade para facer mellor as cousas, pero iso non
pode ser xa.
Artemisa traballará dende as nove da mañá ata as
cinco da tarde. Comezará tres horas máis tarde ca min e eu rematarei antes ca ela.
Coido que lle irá moi ben porque Artemisa está chea de luz e seguramente a
xente empezará a querela axiña. É imposíbel non querer a Artemisa. Dixen hai
pouco que Lúa era unha disas persoas que non podían caer mal a ninguén. Pois
Artemisa é así tamén. É imposíbel que non queiran a Artemisa. É unha muller
chea toda de luz, de maxia, ten a ialma chea dunha enerxía tan bonita que
consegue alumear todos os recunchos sombríos da vida. Calquera lugar onde
Artemisa estea convértese nun paraíso.
Casandra marcha o luns. Dáme mágoa que se vaia. A
Artemisa tamén lle ocorre. Non me deixa de dicir que non quere que se marche,
que lle gustaría que quedase eiquí máis días. Eu enténdoa. Lévase tan ben coa
súa irmá que parece imposíbel que poidan vivir separadas, pero sei que o
viviren lonxe non as vai distanciar. Non obstante, penso eu que a meirande
parte da súa vida pasárona separadas, pero é unha mágoa que esteamos tan lonxe.
Eu tiña a esperanza de que Casandra namorase do meu curmán e que quixese vir
vivir a Galicia para estar con el, pero non sei se iso ocorrerá algunha vez.
Polo que Artemisa e máis eu temos observado, Casandra e Gabriel, o meu curmán,
lévanse moi ben e son cada vez máis amigos. Coido que teñen moitas cousas en
común e mesmo os seus carácteres son semellantes. Seica algunha vez si
namoren... pero eu creo que o meu curmán si sente algo por Casandra. Non nolo
dixo a ninguén e sei que non llo diría nin tan sequera ao seu pai, ao meu tío
Damián. Tempo ao tempo... Só o tempo é quen desvela as cousas.
E iso é o máis importante que teño que contar. Non
pasou ren máis que deba de ser salientado. Estou moi ben, esperanzada e
contenta. Vou leda pola miña vida e non o podo evitar. Malia estar maliña,
síntome moi agradecida, feliz e estábel, moi estábel. Estou segura de que cada
vez estarei mellor. Non sei se me curei do todo, pero agora paréceme que nunca
estiven doente, que sempre gocei dista estabilidade anímica que agora teño. Si
é certo que me pon tristeiriña que Lúa non estea eiquí, pero a morte dun ser
querido nunca nos deixará de poñer tristeiriños, por moi felices que sexamos.
Sempre lembraremos con tristura e agarimo aos que marcharon para sempre porque
o seu amor nunca morrerá, nin o que eles sentiron por nós nin o que nós
sentimos por eles. Os sentimentos non morren nunca se son fortes, se foron
fortes, e eu quixen a Lúa de verdade. Tamén é certo que me podo sentir moi
esgotada, pero nin a tristura nin o cansazo farán que a miña vida perda forza,
que a luz que agora alumea toda a miña vida se esvaeza.
E xa irei durmir. Artemisa xa está eiquí no
cuarto.
Só quero rematar cunha palabra... Grazas. Nunca
temos que deixar de dar as grazas por todo. Grazas.
Viernes, 4 de enero de 2019
Ahora mismo me encuentro
rodeada por el silencio más profundo, un silencio que sólo quiebran las voces
de Casandra, de mi madre y de Artemisa, que están en la cocina hablando
alrededor de la lareira. Yo estoy en mi cuarto, en la camiña, y no estoy aquí
porque no me apetezca estar con ellas hablando en la cocina, sino porque estoy
maliña con un resfriado horrible, con fiebre, mucha tos y mocos y sin las ganas
mínimas de moverme. Me duele todo el cuerpo e incluso me cuesta respirar. No
puedo casi hablar porque me ahogo hablando y apenas me sale la voz. Hoy no he
ido a trabajar. Silvia entendió perfectamente que no pudiese ir. Ayer, cuando
vino por la mañana para hablar conmigo y también con Artemisa, ya se percató de
que no me encontraba bien. Ayer fue un día muy duro y creo que lo mal que me
encontraba se me reflejaba en la cara sin que yo pudiese evitarlo.
Voy a escribir poquiño porque
me cuesta mucho fijarme en las letras que me salen, que ni tan siquiera sé cómo
tengo fuerzas para escribir. Me sale una letra muy extraña. Mi caligrafía
refleja lo débil que estoy y que me siento. Me siento débil físicamente, pero
no anímicamente. Anímicamente no me siento débil porque me hallo absolutamente
en paz con el mundo, con mi alrededor. Estoy protegida por la antigua soledad
que mora en la aldeíña y por el cariño de las personas que me quieren. Mi madre
no ha hecho más que cuidarme desde que entré en casa. No teníamos pensado venir
a la aldeíña, pero mi madre le pidió a Artemisa que me convenciese de que
fuésemos porque ella quería cuidarme y eso ha hecho con sus caldiños riquísimos
y con su cariño. Ahora acaba de salir de mi cuarto tras mimarme y cubrirme con
la mantiña y también tras asegurarse de que todo estaba bien. Sentir los
cálidos gestos de mi madre, sentir que ella me cuida y sobre todo que ella me
tenga aún por una niña a pesar de haber crecido tanto ya me hace sentir como si
el tiempo no hubiese pasado. Qué placentera es la sensación de sentirse
cuidada. Me acuerdo de todas esas veces en las que nadie me cuidó durante años
a pesar de sentirme tan mal que ni tan siquiera yo sabía qué hacer para que ese
malestar no me venciese. No hablo de un malestar físico, sino anímico, un
malestar psicológico que creo yo que no tiene comparación con nada. Sí hay
enfermedades terribles que parecen poder acabar con nuestra vida en un
instante, pero ese malestar psicológico... Y cuánto necesité que me cuidase
alguien, que alguien me protegiese entre sus brazos y me mimase como lo ha
hecho mi madre esta tarde en cuanto estuve a su lado. Ahora me encuentro mucho
mejor que esta mañana y que ayer por la noche, cuando cada vez tenía más
fiebre. Artemisa también me cuida mucho y muy cariñosamente. No deja de
hacerlo. No ha dejado de hacerlo desde que empecé a encontrarme mal. Está
pendiente de mí en cada momento y me da todo lo que necesito. Yo se lo
agradezco tanto... Cuando estoy maliña, me pongo mucho más sensible y me da por
pensar en tantas cosas... pero también siento calma. Es extraña la sensación de
estar maliña y a la vez sentirme en calma. No tiene mucho sentido, pero me
siento así porque no tengo ni un sólo motivo para creer que estoy desprotegida.
Podríamos habernos quedado en Ourense, pero sí es cierto que me apetecía mucho
venir a la aldeíña. Me daba mucha pereza venir sobre todo porque me creía
incapaz de salir de casa. Hace un frío terrible que convierte Ourense en una
nevera y en la aldeíña también hace muchísimo frío. Por las noches y por las
mañanas nos encontramos a menos de cero grados y todo está helado. Yo pensaba
que este año no vería el invierno de Ourense porque las temperaturas que hacía
en estas últimas semanas no eran las temperaturas propias del invierno, pero de
repente comenzó a hacer mucho frío, cada vez más frío. Creo yo que el terrible
resfriado que tengo lo cogí el lunes por la noche por estar en tirantes en la
calle bailando cuando estábamos a casi cero grados. Yo no notaba el frío porque
había bebido mucho y porque el baile siempre nos quita el frío de encima, pero
sí me daba cuenta de que en mis huesos había mucho frío y que en realidad, pese
a no sentirlo, tenía el frío instalado en
todas las partes de mi cuerpo. Me acuerdo de que, cuando nos fuimos a dormir
Artemisa y yo, sentí una sensación infinitamente agradable cuando ella me
abrazó y nos protegimos juntas bajo las mantas y ya el martes por la mañana
descubrí que el bailar en la calle casi sin estar abrigada me traería malas
consecuencias. Me lo merezco, pero tampoco me arrepiento de bailar así y de
disfrutar como disfruté de esa noche, la que ha quedado envuelta en brumas en
mi memoria. Ahora me parece que cualquier recuerdo es impreciso en mi memoria.
Creo que es la fiebre la que hace que todo sea nebuloso en mi mente.
Artemisa comenzará a trabajar
en la cafetería a partir del lunes siete. Me hace muchísima ilusión que ella y
yo trabajemos en el mismo sitio. Nunca creí que eso pudiese ocurrir. Silvia ya
echó a María, quien, por cierto, me llamó el miércoles por la tarde para
decirme que no podía creerse que Silvia le hubiese hecho eso, que me echaría
mucho de menos y que estaba muy decepcionada con nosotras porque no le habíamos
dado una oportunidad para hacer mejor las cosas. Yo no le dije que, en realidad,
no quería que Silvia la echase porque tampoco quería dejar mal a Silvia. Yo sí
habría estado de acuerdo en que le hubiésemos dado otra oportunidad para hacer
mejor las cosas, pero eso no puede ser ya.
Artemisa trabajará desde las
nueve de la mañana hasta las cinco de la tarde. Comenzará tres horas más tarde
que yo y yo acabaré antes que ella. Creo que le irá muy bien porque Artemisa
está llena de luz y seguramente la gente empezará a quererla enseguida. Es
imposible no querer a Artemisa. Dije hace poco que Lúa era una de esas personas
que no podían caer mal a nadie. Pues Artemisa es así también. Es imposible que
no quieran a Artemisa. Es una mujer llena toda de luz, de magia, tiene el alma
llena de una energía tan bonita que consigue iluminar todos los rincones
sombríos de la vida. Cualquier lugar en el que Artemisa esté se convierte en un
paraíso.
Casandra se marcha el lunes. Me da
pena que se vaya. A Artemisa también le ocurre. No deja de decirme que
no quiere que se marche, que le gustaría que se quedase aquí más días. Yo la
entiendo. Se lleva tan bien con su hermana que parece imposible que puedan
vivir separadas, pero sé que vivir lejos no va a distanciarlas. No obstante,
pienso yo que la mayor parte de su vida la pasaron separadas, pero es una
lástima que estemos tan lejos. Yo tenía la esperanza de que Casandra se
enamorase de mi primo y que quisiese venir a vivir a Galicia para estar con él,
pero no sé si eso ocurrirá alguna vez. Por lo que Artemisa y yo tenemos observado,
Casandra y Gabriel, mi primo, se llevan muy bien y son cada vez más amigos.
Creo que tienen muchas cosas en común e incluso sus caracteres son semejantes.
Quizás alguna vez sí se enamoren... pero yo creo que mi primo sí siente algo
por Casandra. No nos lo ha dicho a nadie y sé que no se lo diría ni tan
siquiera a su padre, a mi tío Damián. Tiempo al tiempo... Sólo el tiempo es quien
desvela las cosas.
Y eso es lo más importante
que tengo que contar. No ha pasado nada más que deba ser resaltado. Estoy muy
bien, esperanzada y contenta. Voy feliz por mi vida y no puedo evitarlo. A
pesar de estar maliña, me siento muy agradecida, feliz y estable, muy estable.
Estoy segura de que cada vez estaré mejor. No sé si me he curado del todo, pero
ahora me parece que nunca estuve enferma, que siempre disfruté de esta
estabilidad anímica que ahora tengo. Sí es cierto que me pone tristiña que Lúa
no esté aquí, pero la muerte de un ser querido nunca dejará de ponernos
tristiños, por muy felices que seamos. Siempre rememoraremos con tristeza y
cariño a los que se marcharon para siempre porque su amor nunca morirá, ni lo
que ellos sintieron por nosotros ni lo que nosotros sentimos por ellos. Los
sentimientos no mueren nunca si son fuertes, si fueron fuertes, y yo quise a Lúa
de verdad. También es cierto que puedo sentirme muy agotada, pero ni la
tristeza ni el cansancio harán que mi vida pierda fuerza, que la luz que ahora
ilumina toda mi vida se desvanezca.
Y ya me iré a dormir.
Artemisa está aquí en el cuarto.
Sólo quiero acabar con una
palabra... Gracias. Nunca tenemos que dejar de dar las gracias por todo.
Gracias.
Al igual que tú, Agnes estaba mala con fiebre. He podido sentir el malestar,la desgana por todo, el desear descansar, no hacer nada y relajarse todo lo que la fiebre le deje hasta recuperarse por completo. Esa sensación es terrible. Lo maravilloso de todo esto es que Agnes cuenta con su madre y Artemisa, que la cuidan todo el tiempo. Eso es maravilloso, y yo creo que Agnes lo valora mucho más que el resto de los mortales, pues eso nunca lo tuvo. Como ella bien recuerda, nadie la cuidaba. Es verdad que Gilbert o Gaya lo hicieron por un tiempo, pero a su manera...y ni mucho menos con el amor que lo hace su madre y Artemisa. Ains, me da pena que se haya ido Casandra...espero que vuelva pronto y prospere su relación con el primo de Agnes. Es verdad que en esta entrada Agnes está enferma, pero es igual de positiva, pues lo que le rodea es amor, comprensión y mucha magia. Otra entrada que me encanta.
ResponderEliminarVou escribir pouquiño porque me custa moito fixarme nas letras que me saen, que nin tan sequera sei como teño azos para escribir. Sáeme unha letra moi estraña. A miña caligrafía reflicte o feble que estou e que me sinto. Síntome feble fisicamente, pero non animicamente. Animicamente non me sinto feble porque me acho absolutamente en paz co mundo, co meu redor.
ResponderEliminarQué bien descrita está la sensación, ese es uno de los pasajes que al leerlos dices "ay, sí, a mí me ha pasado eso alguna vez", creo que difícilmente se puede escribir algo así si no se ha experimentando antes en primera persona. Bueno, sí, es un malestar, pero ligero y casi podría decir que tiene un cierto encanto, porque recibes los mimos de la gente que te quiere. Por otro lado estamos a punto de ver a Agnes y Artemisa juntas en el bar, me parece algo estupendo, aunque no sé por qué me parece a mí que Artemisa va a ser menos tolerante a abusos que la pobre Agnes, veremos. Y Casandra se va, pero no parece que sea imposible que la relación con Damián se afiance, ¿será posible tanta dicha? Las cosas van bien, parece...