Martes, 1 de xaneiro de 2019
Deséxolles feliz ano novo a todas as persoas que
me coñecen, pero tamén á miña terra, a cada recuncho do mundo no que haxa algo
de min. Gustaríame que fose un ano bo para todos os que o merecen e que no
mundo non houbese problemas. Non entendo por que ten que haber tantos problemas
no mundo e na vida. Emporiso, habemos de agradecer ter a sorte de podermos
construír o noso propio mundo e debemos de conseguir que nise mundo noso non
haxa problemas sen sentido ou insignificantes que, en realidade, non teñen
tanta importancia como lles damos nós.
Non só quero desexar o mellor para todas as
persoas que coñezo, senón tamén quero dar as grazas por poder ter a vida que
teño. Durante moito tempo, soñei moitísimo coa vida na que agora me atopo e, á
fin, isa vida converteuse en realidade. Moitas son as ocasións nas que me
descubro sentíndome incapaz de crer que esta vida sexa real. É demasiado
fermosa para que o sexa. Tamén quero dar as grazas á vida por darme outra
oportunidade para estar con Artemisa. Son moi afortunada por ter ao meu lado
unha muller tan marabillosa e máxica. Moitas veces, Artemisa faime lembrar que
a vida é moito máis máxica do que penso. A rutina, ás veces, fainos esquecer o
bonita que é a vida e todas isas cousas máxicas que fan que esta brile.
Artemisa é quen me invita a darlles importancia a isas cousas que para a
meirande parte da xente non teñen importancia. Teño que recoñecer que eu estou
máis lonxe que nunca das miñas crenzas. Arestora non teño a necesidade de
celebrar o que creo e tamén é certo que, dende fóra, parece que perdese as
miñas crenzas, pero iso non é do todo verdade. O que si coido que me ocorre é
que, ao estar en Galicia, isa parte de min que tanto precisaba atopar respostas
e tamén conectarse coa ialma do mundo está máis satisfeita, está chea da
poderosa enerxía da miña terra. A conexión que eu tiña coa Deusa agora téñoa
con Galicia e iso éncheme tanto que moitas veces si esquezo que podemos
celebrar rituais e as festas tal como as celebrabamos antes. Non o preciso
tanto como antes, pero iso non quere dicir que xa perdese as miñas crenzas. Eu
sigo tendo moi claro quen é a nai do mundo, a quen nos temos que dirixir cando
precisamos falar cun espírito superior a nós. Artemisa preguntoume moitas veces
se xa non cría na Deusa e eu sempre lle contesto o mesmo. Xaora que sigo
crendo. O que ocorre é que agora necesito menos celebrar todos ises rituais que
celebrabamos antes para renovar a nosa enerxía ou para cargarnos de enerxía
positiva. Agora sinto que me cargan e me limpan a ialma outras cousas. Por
exemplo, cando toco a pandeireta e canto, sinto que a miña ialma se desfai de
todas isas cousas que me puideron doer nalgún momento da miña vida. Sinto que
todo o que me enche é bo, é enerxía fermosa e poderosa que me fai sentir moi
feliz, a persoa máis feliz do mundo. Tamén, cando noto que estou a piques de
estoupar de estrés, camiño pola beira do Miño ata que sei que a miña ialma xa
se baleirou de todo iso que a fería. Tamén hai cousas e lembranzas que nunca
desaparecerán, por moito que nos esforcemos por renovar a nosa enerxía. Hai
feridas que nunca se pecharán. Poden doer menos nalgún momento da nosa vida,
pero nunca se pecharán do todo ata desaparecer por completo do noso interior. O
que temos que facer daquela é acostumarnos a vivir con elas, levalas na nosa
ialma e conseguir que a súa presenza en nós non nos tire as ganas de seguir
vivindo e de soñar.
Quero contar moitas cousas, pero, sinceramente,
cústame moito escribir porque teño a mente confusa porque non durmín
practicamente nada hoxe, onte á noite bebín moitísimo, moito máis do que tiña
que beber, pero tamén dancei moitísimo, cantei moito tamén e rin, rin tanto que
teño maniotas na barriga. Tamén chorei, moitísimo, pero diso falarei despois.
Primeiro direi que fomos durmir ás seis da mañá sentindo que aproveitaramos a
noite o mellor que puidemos, sentindo que xa non aguantabamos máis espertas, e erguémonos
ás once da mañá. Agora só me apetece estar a carón da lareira porque vai un
frío que me xea toda. Ai, que preguiciña me dá agora volver a Ourense polo
serán, pero non me dá preguiza porque non queira ir á miña casa, senón porque
non quero saír de eiquí, non me quero afastar da calor do lume. Acabamos de
xantar e agora Artemisa tamén está escribindo. Casandra quedou un anaquiño máis
na casa do meu tío, que foi eilí onde xantamos, porque está o meu curmán
Gabriel e, sempre que nos xuntamos, pasan as horas falando. Coido que a
Casandra lle gusta un pouco, pero non nolo dixo nin a Artemisa nin a min, seica
porque non queira que pensemos que xa namorou del. Artemisa non me deixa de
dicir: “ogallá namoren e a miña irmá veña vivir a Galicia por el”, pero sei que
iso non vai ocorrer, basicamente, porque Casandra está moi vencellada á vida
que ten eilí en Cataluña. Ela si sente moito agarimo por isa terra e sempre sae
en defensa súa cando alguén di algunha cousiña negativa dela. Tamén está de
acordo con todo iso da independencia, pero sabe perfectamente que non pode
falar diso con ningunha das dúas. Non obstante, eu entendo ise sentimento de
pertencer a unha terra que non ten nada que ver coa terra na que se acha.
Entendo ise sentimento de seren únicos porque eu sinto o mesmo con Galicia. Eu
tamén son máis ou menos da mesma opinión ca eles, pero nunca se me ocorrería
enlear todo o que están enleando nin tampouco estou de acordo coa separación,
pero diso non me gusta falar con ninguén porque a política é un tema moi
delicado e prefiro calar as miñas crenzas. Si é certo que eu non me sinto nada
española, pero iso non ten nada que ver co feito de desprezarmos aos que non
pensan como nós ou iso non ten por que obrigarnos a convencer aos demais de que
a nosa maneira de crer é a correcta. Cadaquén ten que crer o que o seu corazón
lle dite e punto. Ninguén ten que dicir como teñen que crer os demais.
Pero non quero empregar a miña enerxía falando de
política. A política, ao contrario do que cre moita xente, non vai mudar nunca
nada da nosa vida por moitas crenzas que teñamos.
Quero falar da noite de onte. Foi tan bonita e
máxica que me custará moito describila. O día pasou moi rápido e ademais dábame
a sensación de que todo o mundo estaba moi contento. A xente que viña á
cafetería sempre sorría pola cousiña máis parviña e ademais rían todos axiña.
Artemisa tamén estaba moi contenta e emocionada. Ambas as dúas tiñamos os
sentimentos a flor de pel. Noteino cando chegamos á aldeíña ás nove da noite
polo menos (tardamos moito en nos acicalarmos para a festa). Eu levei un
vestido vermello longo de tirantes e Artemisa fíxome ondas no cabelo, pero a
min gústame ir máis co meu cabelo lisiño. Non estou adoitada a levalo doutro
xeito, pero a verdade é que iamos todas moi guapas. Pois, cando chegamos e a
miña nai abrazou a Artemisa, notei que a ela se lle enchían os ollos de bágoas
e iso emocionoume moito a min tamén.
Mais sobre todo emocioneime moitísimo cando
rematamos de comer as uvas (tomámolas na praciña da aldea coas campás da igrexa)
e entrou xa á fin o novo ano. Emocioneime tanto que nin podía respirar.
Ocorreume cando a miña nai me apertou contra ela namentres me desexaba feliz
ano novo, eisí: “feliz ano, filliña, canto me alegro de que esteas por fin eiquí”. Comecei a chorar moito, cada vez máis
intensamente, porque non podía crer que estivese vivindo ise momento na miña terra.
Durante moitísimos anos, sempre que remataba un ano, desexaba que fose o
derradeiro que vivía lonxe da miña terra. Ao ouvir as verbas da miña nai e ao
sentir a súa aperta, todo o que vivín lonxe de eilí caeu enriba miña e asemade empecei
a sentir unha inmensa felicidade por estar eilí, comezando o ano entre os seus
brazos, xunta ela. Foi algo tan intenso que non puiden evitar romper a chorar
coma unha cativiña, sentindo que ise pranto era moito máis forte ca min. A miña
nai ao principio ría, pero, cando se deu de conta de que cada vez eu choraba
máis intensamente, tamén se botou a chorar, aínda que máis controladamente ca
min, namentres tamén seguía rindo porque lle resultaba moi bonito que estivese
eu tan emocionada. Dicíame todo o tempo: “ai, miña filla, miña filla... Xa non
chores, xa estás eiquí comigo, no teu fogar. Veña, miña rapaciña, miña
meniña...” Sei que xa non son ningunha rapaciña e moito menos unha meniña, pero
nise momento sentíame eisí, coma unha meniña que só se pode acougar entre os brazos
da súa nai.
Non sentía vergonza ao saber que todos estaban
vendo como choraba, sorrindo con moito agarimo, porque era unha escena moi
bonita e tenra. Artemisa tamén tiña bágoas nos ollos e ista mañá díxome que
Casandra tamén se emocionou moito ao ver como a miña nai e máis eu nos
abrazabamos namentres non podiamos deixar de chorar. Non podo explicar todo o
que pensaba e sentía nises momentos porque é moi intenso. Só o podía expresar
chorando e non hai verbas que poidan describir isa emoción tan forte. Ademais é
moi máxico comezar outro ano máis coa miña Artemisiña.
Despois, danzamos, cantamos, rimos, rimos moito.
Eu rin moito con Artemisa porque ela quería aprender a bailar coma nós e
custáballe moito seguir todos os puntos da muiñeira e tamén lle custaba moito
seguirnos porque dicía que non sabía moverse tan rápido. Foi moi divertido
tamén, pero houbo momentos moi emotivos que nunca poderei esquecer. Por
exemplo, despois de comezar o novo ano, Artemisa colleu a guitarra e empezou a
tocar canciós nosas sacando as partituras da Internet. Eu emocioneime moito
cando vin que ela tamén cantaba xunta nós porque si é certo que Artemisa coñece
a letra de moitas das nosas canciós, pero nunca se atrevera a cantar connosco.
Eu non puiden seguir cantando cando a ouvín connosco. Só os podía acompañar coa
pandeireta porque tiña un nó na gorxa que me impedía seguir cantando. Onte
estaba eu moi emocionada e sensíbel, sobre todo porque para min é algo moi
bonito e soñado comezar un novo ano en Galicia, por fin, por fin, por fin.
Sinto que, ao escribir, todo o que conto perde
forza porque as verbas non poden dar conta de todo o que vivimos. Foron moitas
horas bailando e rindo, falando, compartindo máis que isas primeiras horas do
ano. Artemisa e máis eu bailamos moito xuntas. Ás veces, dabámonos conta de que
nos afastaramos dos demais, de que estabamos entre ás árbores, baixo as espidas
pólas dos carballos, entre a noite, e entón medraba ao noso redor unha nube de
intimidade que nos permitía danzar doutro xeito namentres nos abrazabamos cada
vez máis forte, compartindo verbas que só podiamos ouvir nós. Sei que ía moi
bébeda, pero podo lembrar perfectamente todo o que nos dixemos nises momentos.
Confesámonos canto nos desexabamos nises momentos, confesabámonos o felices que
eramos... Foron moitísimas as palabras que nos dedicamos namentres a música
seguía soando, namentres estabamos tan soíñas... pero axiña viña Casandra e
obrigábanos a voltar con todos, coa escusa de que eu tiña que seguir tocando
porque fun eu quen moitas veces comezaba a canción que tiñamos que tocar e
cantar.
Cústame moito saber que momento foi primeiro e cal
despois, pero o que sobre todo sei é que foi unha das noites máis marabillosas
da miña vida. Si botaba en falla a Lúa, pero eu sentía que estaba connosco. Hei
de dicir que Casandra tamén parece moi feliz eiquí e di que lle gustaría estar
eiquí máis tempo. Seica mañá elas veñan outra vez á aldeíña namentres eu
traballo. Mañá non sei se ensaiarei con Iauga. Estamos preparando un concerto
para metades de xaneiro, pero aínda non hai nada seguro.
Tamén sinto que Artemisa está máis animadiña, que
non a desanima tanto pensar no futuro. Está máis tranquila nise sentido e iso
alégrame moitísimo. Faime feliz que teña esperanzas. Ten proxectos que ogallá
poidamos levar a cabo, pero sei que todo require moito esforzo. Eu hoxe síntome
tan esgotada que me custa pensar no mañá. Só me apetece descansar xunta a
lareira e deixar que pasen as horas, pero contra as sete da tarde xa teremos
que voltar a Ourense.
Volverei escribir cando mentalmente me sinta máis
esperta. Teño tantas lembranzas e sentimentos na miña ialma que me custa atopar
as verbas exactas que describan o que penso.
Pero son tan feliz, tan feliz... que, ás veces,
isa felicidade escurece calquera outro sentimento e non me importa ren máis, só
ista felicidade que me enche toda a ialma.
Martes, 1 de enero de 2019
Les deseo feliz año nuevo a todas las personas que me
conocen, pero también a mi tierra, a cada rincón del mundo en el que haya algo
de mí. Me gustaría que fuese un año bueno para todos los que se lo merecen y
que en el mundo no hubiese problemas. No entiendo por qué tiene que haber
tantos problemas en el mundo y en la vida. Por eso, hemos de agradecer tener la
suerte de poder construir nuestro propio mundo y debemos conseguir que en ese
mundo nuestro no haya problemas sin sentido o insignificantes que, en realidad,
no tienen tanta importancia como les damos nosotros.
No sólo quiero desear lo mejor para todas las personas
que me conocen, sino también quiero dar las gracias por poder tener la vida que
tengo. Durante mucho tiempo, soñé muchísimo con la vida en la que ahora me
encuentro y, al fin, esa vida se convirtió en realidad. Muchas son las
ocasiones en las que me descubro sintiéndome incapaz de creer que esta vida sea
real. Es demasiado hermosa para que lo sea. También quiero dar las gracias a la
vida por darme otra oportunidad para estar con Artemisa. Soy muy afortunada por
tener a mi lado una mujer tan maravillosa y mágica. Muchas veces, Artemisa me
hace recordar que la vida es mucho más mágica de lo que pienso. La rutina, a
veces, nos hace olvidar lo bonita que es la vida y todas esas cosas mágicas que
hacen que ésta brille. Artemisa es quien me invita a darles importancia a esas
cosas que para la mayor parte de la gente no tienen importancia. Tengo que
reconocer que yo estoy más lejos que nunca de mis creencias. Ahora mismo no
tengo la necesidad de celebrar lo que creo y también es cierto que, desde
fuera, parece que haya perdido mis creencias, pero eso no es del todo verdad.
Lo que sí creo que me ocurre es que, al estar en Galicia, esa parte de mí que
tanto necesitaba encontrar respuestas y también conectarse con el alma del
mundo está más satisfecha, está llena de la poderosa energía de mi tierra. La
conexión que yo tenía con la Diosa ahora la tengo con Galicia y eso me llena
tanto que muchas veces sí olvido que podemos celebrar rituales y las fiestas
tal como las celebrábamos antes. No lo necesito tanto como antes, pero eso no
quiere decir que ya haya perdido mis creencias. Yo sigo teniendo muy claro
quién es la madre del mundo, a quién tenemos que dirigirnos cuando precisamos
hablar con un espíritu superior a nosotros. Artemisa me ha preguntado muchas
veces si ya no creía en la Diosa y yo siempre le contesto lo mismo. Por
supuesto que sigo creyendo. Lo que ocurre es que ahora necesito menos celebrar
todos esos rituales que celebrábamos antes para renovar nuestra energía o para
cargarnos de energía positiva. Ahora siento que me cargan y me limpian el alma
otras cosas. Por ejemplo, cuando toco la pandereta y canto, siento que mi alma
se deshace de todas esas cosas que pudieron dolerme en algún momento de mi
vida. Siento que todo lo que me llena es bueno, es energía hermosa y poderosa
que me hace sentir muy feliz, la persona más feliz del mundo. También, cuando
noto que estoy a punto de estallar de estrés, camino por la orilla del Miño
hasta que sé que mi alma ya se ha vaciado de todo eso que la hería. También hay
cosas y recuerdos que nunca desaparecerán, por mucho que nos esforcemos por
renovar nuestra energía. Hay heridas que nunca se cerrarán. Pueden doler menos
en algún momento de nuestra vida, pero nunca se cerrarán del todo hasta
desaparecer por completo de nuestro interior. Lo que tenemos que hacer entonces
es acostumbrarnos a vivir con ellas, llevarlas en nuestra alma y conseguir que
su presencia en nosotros no nos quite las ganas de seguir viviendo y de soñar.
Quiero contar muchas cosas, pero, sinceramente, me cuesta
mucho escribir porque tengo la mente confusa porque no he dormido prácticamente
nada hoy, ayer por la noche bebí muchísimo, mucho más de lo que tendría que
haber bebido, pero también bailé muchísimo, canté mucho también y me reí, me
reí tanto que tengo agujetas en la barriga. También lloré, muchísimo, pero de
eso hablaré después. Primero diré que nos fuimos a dormir a las seis de la
mañana sintiendo que habíamos aprovechado la noche lo mejor que pudimos,
sintiendo que ya no aguantábamos más despiertas, y nos levantamos a las once de
la mañana. Ahora sólo me apetece estar cabe la lumbre porque hace un frío que
me hiela toda. Ay, qué pereciña me da ahora volver a Ourense al crepúsculo,
pero no me da pereza porque no quiera ir a mi casa, sino porque no quiero salir
de aquí, no quiero alejarme del calor del fuego. Acabamos de comer y ahora
Artemisa también está escribiendo. Casandra se ha quedado un ratiño más en la
casa de mi tío, que ha sido allí donde hemos comido, porque está mi primo
Gabriel y, siempre que nos reunimos, pasan las horas hablando. Creo que a
Casandra le gusta un poco, pero no nos lo ha dicho ni a Artemisa ni a mí,
quizás porque no quiera que pensemos que ya se ha enamorado de él. Artemisa no
deja de decirme: “ojalá se enamoren y mi hermana venga a vivir a Galicia por él”,
pero sé que eso no va a ocurrir, básicamente, porque Casandra está muy
vinculada a la vida que tiene allí en Cataluña. Ella sí siente mucho cariño por
esa tierra y siempre sale en defensa suya cuando alguien dice alguna cosiña
negativa de ella. También está de acuerdo con todo eso de la independencia,
pero sabe perfectamente que no puede hablar de eso con ninguna de las dos. No
obstante, yo entiendo ese sentimiento de pertenecer a una tierra que no tiene
nada que ver con la tierra en la que se halla. Entiendo ese sentimiento de ser
únicos porque yo siento lo mismo con Galicia. Yo también soy más o menos de la
misma opinión que ellos, pero nunca se me ocurriría liar todo lo que están
liando ni tampoco estoy de acuerdo con la separación, pero de eso no me gusta
hablar con nadie porque la política es un tema muy delicado y prefiero callar
mis creencias. Sí es cierto que yo no me siento nada española, pero eso no
tiene nada que ver con el hecho de despreciar a los que no piensan como
nosotros o eso no tiene por qué obligarnos a convencer a los demás de que
nuestra manera de creer es la correcta. Cada quien tiene que creer lo que su
corazón le dicte y punto. Nadie tiene que decir cómo tienen que creer los
demás.
Pero no quiero emplear mi energía hablando de política.
La política, al contrario de lo que cree mucha gente, no va a cambiar nunca
nada de nuestra vida por muchas creencias que tengamos.
Quiero hablar de la noche de ayer. Fue tan bonita y
mágica que me costará mucho describirla. El día pasó muy rápido y además me
daba la sensación de que todo el mundo estaba muy contento. La gente que venía
a la cafetería siempre sonreía por la cosiña más tontiña y además se reían
todos enseguida. Artemisa también estaba muy contenta y emocionada. Ambas
teníamos los sentimientos a flor de piel. Lo noté cuando llegamos a la aldeíña
a las nueve de la noche por lo menos (tardamos mucho en acicalarnos para la
fiesta). Yo llevé un vestido largo de tirantes y Artemisa me hizo ondas en el
cabello, pero a mí me gusta más ir con mi cabello lisiño. No estoy habituada a
llevarlo de otro modo, pero la verdad es que íbamos todas muy guapas. Pues,
cuando llegamos y mi madre abrazó a Artemisa, noté que a ella se le llenaban
los ojos de lágrimas y eso me emocionó mucho a mí también.
Mas sobre todo me emocioné muchísimo cuando acabamos de
comernos las uvas (las tomamos en la placiña de la aldea con las campanadas de
la iglesia) y entró al fin el nuevo año. Me emocioné tanto que ni podía
respirar. Me ocurrió cuando mi madre me abrazó contra ella mientras me deseaba
feliz año nuevo, así: “feliz año, filliña, cuánto me alegro de que estés por
fin aquí”. Comencé a llorar mucho, cada vez más intensamente, porque no podía
creerme que estuviese viviendo ese momento en mi tierra. Durante muchísimos
años, siempre que acababa un año, deseaba que fuese el último que vivía lejos
de mi tierra. Al oír las palabras de mi madre y al sentir su abrazo, todo lo
que he vivido lejos de allí cayó sobre mí y a la vez empecé a sentir una
inmensa felicidad por estar allí, comenzando el año entre sus brazos, junto a
ella. Fue algo tan intenso que no pude evitar romper a llorar como una niña,
sintiendo que ese llanto era mucho más fuerte que yo. Mi madre al principio se
reía, pero, cuando se dio cuenta de que cada vez yo lloraba más intensamente,
también se echó a llorar, aunque más controladamente que yo, mientras también
seguía riéndose porque le resultaba muy bonito que estuviese yo tan emocionada.
Me decía todo el tiempo: “ay, miña filla, miña filla... Ya no llores, ya estás
aquí conmigo, en tu hogar. Venga, miña rapaciña, miña meniña...” Sé que ya no
soy ninguna rapaciña y mucho menos una niña, pero en ese momento me sentía así,
como una bebé que sólo puede sosegarse entre los brazos de su madre.
No sentía vergüenza al saber que todos estaban viendo
cómo lloraba, sonriendo con mucho cariño, porque era una escena muy bonita y
tierna. Artemisa también tenía lágrimas en los ojos y esta mañana me ha dicho
que Casandra también se emocionó mucho al ver cómo mi madre y yo nos
abrazábamos mientras no podíamos dejar de llorar. No puedo explicar todo lo que
pensaba y sentía en esos momentos porque es muy intenso. Sólo podía expresarlo
llorando y no hay palabras que puedan describir esa emoción tan fuerte. Además
es muy mágico comenzar otro año más con mi Artemisiña.
Después, bailamos, cantamos, reímos, reímos mucho. Yo me
reí mucho con Artemisa porque ella quería aprender a bailar como nosotros y le
costaba mucho seguir todos los puntos de la muiñeira y también le costaba mucho
seguirnos porque decía que no sabía moverse tan rápido. Fue muy divertido
también, pero hubo momentos muy emotivos que nunca podré olvidar. Por ejemplo,
después de comenzar el nuevo año, Artemisa cogió la guitarra y empezó a tocar
canciones nuestras sacando las partituras de Internet. Yo me emocioné mucho
cuando vi que ella también cantaba junto a nosotros porque sí es cierto que
Artemisa conoce la letra de muchas de nuestras canciones, pero nunca se había
atrevido a cantar con nosotros. Yo no pude seguir cantando cuando la oí con
nosotros. Sólo podía acompañarlos con la pandereta porque tenía un nudo en la
garganta que me impedía seguir cantando. Ayer estaba yo muy emocionada y
sensible, sobre todo porque para mí es algo muy bonito y soñado comenzar un
nuevo año en Galicia, por fin, por fin, por fin.
Siento que, al escribir, todo lo que cuento pierde fuerza
porque las palabras no pueden dar cuenta de todo lo que vivimos. Fueron muchas
horas bailando y riendo, hablando, compartiendo más que ésas primeras horas del
año. Artemisa y yo bailamos mucho juntas. A veces, nos dábamos cuenta de que
nos habíamos alejado de los demás, de que estábamos entre los árboles, bajo las
desnudas ramas de los robles, entre la noche, y entonces crecía a nuestro
alrededor una nube de intimidad que nos permitía danzar de otro modo mientras
nos abrazábamos cada vez más fuerte, compartiendo palabras que sólo podíamos
oír nosotras. Sé que iba muy ebria, pero puedo recordar perfectamente todo lo
que nos dijimos en esos momentos. Nos confesamos cuánto nos deseábamos en esos
momentos, nos confesábamos lo felices que éramos... Fueron muchísimas las
palabras que nos dedicamos mientras la música seguía sonando, mientras
estábamos tan soliñas... pero enseguida venía Casandra y nos obligaba a volver
con todos, con la excusa de que yo tenía que seguir tocando porque fui yo quien
muchas veces comenzaba la canción que teníamos que tocar y cantar.
Me cuesta mucho saber qué momento fue primero y cuál
después, pero lo que sobre todo sé es que fue una de las noches más
maravillosas de mi vida. Sí echaba de menos a Lúa, pero yo sentía que estaba
con nosotros. He de decir que Casandra también parece muy feliz aquí y dice que
le gustaría estar aquí más tiempo. Tal vez mañana ellas vengan otra vez a la
aldeíña mientras yo trabajo. Mañana no sé si ensayaré con Iauga. Estamos
preparando un concierto para mediados de enero, pero todavía no hay nada
seguro.
También siento que Artemisa está más animadiña, que no la
desanima tanto pensar en el futuro. Está más tranquila en ese sentido y eso me
alegra muchísimo. Me hace feliz que tenga esperanzas. Tiene proyectos que ojalá
podamos llevar a cabo, pero sé que todo requiere mucho esfuerzo. Yo hoy me
siento tan agotada que me cuesta pensar en el mañana. Sólo me apetece descansar
junto a la lareira y dejar que pasen las horas, pero hacia las siete de la tarde
ya tendremos que volver a Ourense.
Volveré a escribir cuando mentalmente me sienta más
despierta. Tengo tantos recuerdos y sentimientos en mi alma que me cuesta
encontrar las palabras exactas que describan lo que pienso.
Pero soy tan feliz, tan feliz... que, a veces, esa
felicidad oscurece cualquier otro sentimiento y no me importa nada más, sólo
esta felicidad que me llena toda el alma.
Agnes tiene buenos deseos para todos, empieza un nuevo año en Galicia, por fin en Galicia. La celebración no ha podido ser mejor, con su madre, Artemisa, Casandra, toda la gente del pueblo...incluso Lúa, que estaba con ellas aunque no la pudiesen ver. Fue precioso, la mejor forma de empezar el año, en Galicia, su amada tierra. Tantos años deseando estar en Galicia, sufriendo injusticias y tan lejos de Galicia. Ahora se abre ante ella un nuevo tiempo, repleto de magia y felicidad. Atrás queda todo lo malo que sufrió, aunque pueda aparecer de vez en cuando, pues uno no puede olvidar según que cosas, pero estando en Galicia, junto a sus seres queridos, es mucho menos doloroso recordar todo aquello. Ahora Agnes celebra el fin de año con mucha gente, en la calle, riendo, llorando con su madre (un momento precioso) y con ganas de vivir. Galicia es muy poderosa y obra milagros, milagros de amor.Ahora mismo no necesita celebrar tantos rituales, estando en Galicia no tienes esa necesidad, lo cual no quita que ya no crea, todo lo contrario. Galicia le aporta la paz y la serenidad para seguir luchando, para ser feliz. Espero que Casandra se quede, aunque Agnes no lo ve muy claro. Está demasiado vinculada con Barcelona como para dejarlo todo e irse a vivir a Galicia, pero muros más grandes se han derribado. Me encanta esta entrada, es muy optimista y cargada de energía positiva.
ResponderEliminarCada año que empieza es un nuevo ciclo que comienza, una oportunidad nueva. Estaba pensando que el deseo, a veces tan manido, de que todos seamos felices en realidad algo imprescindible para que se cumpla la propia felicidad, es decir, o nos va bien a todos o nos irá a ninguno, porque la infelicidad ajena termina por ir derribando la su entorno y a la larga nos alcanza a todos.
ResponderEliminarTambién me ha hecho pensar lo que dice Agnes sobre las dudas que le expresaba Artemisa sobre si creía o no en la diosa... claro, ella dice que ahora puede expresarse de otro modo, que los rituales no son necesarios porque está en una especie de comunión constante, etc., y seguro que hay una gran parte de verdad en ello, pero no he podido evitar pensar que los pensamientos religiosos en general a veces se aprovechan de nuestra infelicidad, subliman el dolor y lo encaminan hacia una pretendida transcendencia, o dicho de otro modo: cuando estamos felices, como ahora Agnes, nos sobra bastante todo lo que tiene que ver con lo divino, en cambio ante la adversidad somos mucho más receptivos a las ideas religiosas, cuando menos es una idea inquietante.
De lo que no hay duda es de que Agnes pasó una noche de fin de año perfecta, con su comida, bebida, uvas, campanadas, canto, baile... y disfrutando del amor de todas las personas que necesita, incluso de Lúa, cada quien en un plano y con un significado distinto, pero todas ellas necesarias para hacer que se sienta plena y dichosa. Ojalá se cumplan todos sus deseos, porque sé que también entonces todos seremos felices, no le puede ir mejor.