Sábado, 23 de novembro de 2019
O tempo e o espazo confúndenme porque voltei á vida que
tanto botei de menos, pero a esta vida fállanlle cousiñas que eu agardaba
atopar cando volvese. Fun inxenua e inocente crendo que todo ficaría tal como o
deixei cando marchei queréndolles dar ás persoas que amo a oportunidade de
seren felices, de viviren tranquilas sen estaren pendentes sempre da miña
saúde. Tanto teño que dicir que non sei como ordenar as verbas, nin as frases
nin ren. Teño un nobelo de emocións e de pensamentos que non sei como
desenguedellar. Hai ben días que non podo domear os meus sentimentos. Estou controlada
pola felicidade máis absoluta, pola euforia máis tenra e tamén pola tristura
máis ferinte.
Onte voltei á aldeíña na que naceu a miña nai e na que eu
vivín os mellores momentos da miña vida. Esta aldea é o escenario da miña nenez
e da miña adolescencia. Nesta aldeíña, aínda fica agochada a voz de todos os
meus desexos, das miñas esperanzas e dos momentos felices que vivín eiquí sendo
unha cativa de verdade, gozando dunha liberdade da que case non dispoñía cando
estaba en Ourense, na cidade. Alí, a miña nai vixiaba todos os meus movementos,
non me deixaba marxe para actuar, controlaba todo o que facía, a que hora
chegaba á casa, con quen me relacionaba, que cualificacións quitaba na escola,
que libros lía, que escribía, que pintaba... No canto, cando iamos á aldeíña,
ela parecía esquecerme e deixábame libre para que correse soa polo bosque, non
coidaba de min a todas horas, non controlaba con quen me relacionaba, que
facía, que escribía, que lía, con quen falaba, con quen pasaba as miñas horas
nin tampouco se comía ou deixaba de comer. Era coma se ela crese que na aldeíña
non había problemas nin perigos e foi precisamente na aldea onde alzou a voz a
doenza que teño dende que nacín. Teño unha doenza das chamadas raras que non
teñen cura, que só se controlan con operacións que tampouco me garanten a vida,
que mesmo me poden levar á morte. O meu corazón é indeciso e fráxil. Non latexa
como debería de latexar un corazón san. Pode latexar con máis lentitude da
precisa e, de súpeto, empezar a latexar coma se quixese fuxir do meu peito.
Tomo unha medicación que máis ou menos o mantén acougado. Tento facer todo o
exercicio físico que podo para aprenderlle a latexar como debe en cada momento;
pero o seu comportamento é tan imprevisíbel que, por moito que me esforce por
coidalo e vixialo, nunca poderei saber que fará nas horas seguintes, nos
minutos que vivo. Esta doenza impediume sempre vivir acougadamente. É imposíbel
vivir así, sempre pendente do ritmo ao que me latexa o corazón, sempre
sentíndome fráxil, querendo facer máis do que podo e non podendo controlar a
aceleración coa que de súpeto o meu corazón comeza a latexar. Sei que a vida
pode esvaecerse en calquera momento e, emporiso, sempre vivín coma se ese intre
fose o derradeiro da miña existencia, emporiso nunca quixen reprimirme, nunca
quixen deter os feitos que se me presentaban, que me facían sentir viva.
Sentirme viva era o que máis me empurraba a vivir, curiosamente. Non obstante,
non abonda coa intención que cada unha teña. Tamén precisamos axuda do noso redor.
Se no noso redor non hai axuda, podémonos desanimar axiña. Se o que vemos no
noso redor é rexeitamento, é rabia e mesmo incomprensión, custa moito seguir
loitando polos nosos soños. É coma querer loitar contra a forza dun temporal. O
mar entolece, as ondas son agresivas, o vento non deixa camiñar con
tranquilidade, non podemos deter coas nosas mans a forza da choiva que cae con
vigor á terra; mais o sentimento sempre fica no noso corazón, na nosa ialma, en
nós, fica sempre, malia as dificultades, as confusións, os medos, a
impotencia... Falo de todo isto porque, con estas verbas, quero chegar a todo o
que vivín na miña vida; pero é todo tan complicado de explicar que moitas veces me fago eu soíña unha inmensa lea. Agnes aréngame a que escriba unha novela
verbo a miña vida, pero son incapaz de facer unha obra tan grande. Eu son máis
de escribir poemas e contos, de pintar cadros que remato nunha tarde, de
compoñer obras musicais que me xorden nun intre... Penso que unha obra de arte
ha de nacer axiña. Cústame moito retomar algo que deixei a medias. Non podo
rematar eses cadros que comecei hai uns días porque, cando sento perante deles,
non sei nin por onde continuar. Cando a inspiración posúeme, hei de ficar nos
seus brazos ata que remato a obra que creo. Se a deixo a medias, cústame
moitísimo recuperar esa inspiración que me domeara toda.
O sentimento que sempre me empurrou a vivir e a loitar é
o amor que sempre sentín por Agnes; un amor que me fixo cometer as tolarías
máis insospeitadas, mesmo máis incomprensíbeis, que me fixo actuar de xeito
erróneo en moitísimas ocasións. Equivoqueime moitas veces porque non souben
xestionar ese amor tan forte que me facía sentir pequena, que descontrolaba o
ritmo do meu doente corazón, que me facía ter medo e, asemade, ganas de loitar,
de estar con ela, de batallar contra todos os que quixesen impedir que
estivésemos xuntas.
A derradeira loucura que me fixo cometer este amor foi
afastarme precisamente de Agnes, crendo que todo lle iría moitísimo mellor sen
min. Eu estaba totalmente certa de que ela xa non me amaba como nos amabamos cando
eramos adolescentes e xurámonos que sempre estariamos xuntas, que sempre nos
amariamos e que loitariamos polo noso amor non importando a quen nos tivésemos
que enfrontar. Artemisa era a muller que ela amaba e quen estivo a piques de
perder a vida por non aceptar que Agnes estivese comigo. Eu non quería
traerlles problemas. Elas tamén loitaran moito polo seu amor. Eu non quería ser
ningún obstáculo para ninguén. Nunca pensei que facerlles crer que morrera
sería a solución a esas dúbidas que Agnes tiña, coas que non era quen de vivir;
pero a oportunidade de desaparecer presentóuseme perante miña grazas á miña
doenza. Ela tróuxoma sen que eu a agardase. Se volvese estar nesa situación, xamais,
xamais, xamais faría o mesmo. Procuraría outra solución, outra maneira de
desaparecer; pero nunca volvería empregar a morte como camiño para esvaecerme.
Fun moi inxusta e cruel; pero, nese momento no que acordei nunha ambulancia que
me levaba ao hospital de Ourense, non pensei no futuro, só no presente.
Sentinme abatida por unha forza que non podía entender. Unha voz díxome:
“desaparece, desaparece das súas vidas, sobras, ti non tes lugar xa eiquí. Non
sigas loitando por unha muller que non é para ti. O mellor que podes facer é
fuxir. Desaparece, desaparece, failles crer a todos que morriches, que estás
morta, que nunca máis volverás.”
Non sei de onde proviña esa voz. Non o podo saber e coido
que nunca o saberei, pero do que estou segura é que esa voz non nacía en min.
Eu nunca me dixera cousas tan crueis. Si que tiven moitos problemas de
autoestima por mor das terríbeis experiencias que vivín con ese home co que
pretendín levar unha vida máis ou menos digna, pero nunca me atacara desa
maneira a min mesma. Casar con el foi o erro máis horríbel da miña vida. Fíxeno
só pola miña nai. Ela sufría moitísimo por min. Ela cría que eu nunca deixaría
de procurar a Agnes, que sempre a amaría, que mesmo perdería a cachola por ela.
A miña nai non aceptaba ese amor por ren do mundo e moito menos cando o tempo
pasaba sen que ninguén soubese ren máis de Agnes. Entón casei con ese estudante
de dereito que namorou tan tolamente de min, que viaxou milleiros de veces a Galiza
por min, que me fixo crer que sempre me protexería e me amaría e que, en canto
casamos, me recluíu na súa casa de Barcelona; que me impedía relacionarme cos
demais, que me impedía vestir ben e maquillarme, que mesmo mallaba en min se me
descubría falando por teléfono con algunha amiga. Eu estudei en Barcelona dous
anos e vivín alí, despois de casar en Ourense, tamén durante dous anos, aínda
que me custa moito contar o tempo porque todos eses meses se confunden en min,
fanse irrecoñecíbeis e non sei canto tempo pasei lonxe da miña terra, tan doente
tamén, tan desfeita, cada vez máis desfeita. Daquela eu si tiña unha autoestima
horríbel porque ese rapaz a desfixo, destruíuna. Custoume moito saír dese
abismo ao que me lanzou. Collín doenzas das que me custou moito curarme. Eu só
quería desaparecer. Non aturaba esa vida que el me obrigaba a vivir. Eu quería
seguir estudando a miña carreira e queríaa estudar en Ourense, pero el non mo
permitiu. Daquela, non era tan visíbel a violencia de xénero. Eu era unha
muller maltratada que non sabía como saír desa vida. Conseguino grazas a un
amigo médico que precisamente estaba na ambulancia que me levaba a Ourense
despois de perder a consciencia entre os brazos de Agnes. De verdade eu estaba
certísima de que aquela tarde morrería. Emporiso insistinlle a Agnes con tantos
nervios en que fósemos á aldea, porque cría que morrería e queríao facer entre
os brazos de Agnes, xunta o río Miño, na aldeíña que vira como nos declaramos
o noso amor, que fora testemuña dos nosos momentos máis bonitos. Quería morrer
á beira dese río que vira como nos amabamos por primeira vez aquela mañá de
agosto tan intensa e brillante na que o noso amor e o desexo que sempre
sentiramos a unha pola outra estoparon por dentro de nós.
Daniel, aquel amigo que me axudou a voltar a Ourense
cando estaba a piques de morrer, foi o mesmo que estaba xunta min na ambulancia
cando cría que tamén estaba a piques de morrer. El é como un anxo que aparece
perante miña cando a morte pretende levarme consigo. Non me explico por que
sempre me atopo con el no intre preciso no que a miña vida está virando en
morte, pero a miña vida está chea de casualidades que a fan máxica, que me fan
crer que a vida na que existo non é real, pero é real, e moito. Tamén souben
despois por el que el fora quen tomara a decisión de ir na ambulancia cando
soubo de casualidade tamén que chamaran dende a aldeíña na que vivía a miña
nai. El non sabía que era eu a que estaba en perigo. Cría que sería algunha das
persoas que me coñecen. Explicoume que, cando me viu inconsciente, se prometeu
a si mesmo que faría calquera cousa por devolverme a vida, por manter brillando
o derradeiro suspiro de vida que me quedaba. Daniel coñéceme dende hai ben
anos. Foi a única persoa que me quixo axudar cando eu vivía en Barcelona e
estaba a piques de morrer por culpa da anorexia e do meu doente corazón.
Chameino ás agochadas unha mañá na que puiden fuxir do cuarto que me obrigaban
a ocupar no hospital de Vall D’Hebrón e pedinlle que lle dixese á miña nai que
a quería, que nunca a deixaría de querer malia todos os erros que cometera
comigo, que eu era a súa filla e que iso xa abondaba. El preguntoume onde
estaba, eu díxenllo, confeseille que estaba moi doente, que me restaban moi
pouquiños días de vida e que Jordi (o rapaz co que casara) me trataba moi mal, que
mallaba en min pola cousa máis parva e que o único que eu desexaba era
desaparecer para sempre. Entón, ao día seguinte, el apareceu no hospital,
discutiu con todos os médicos que lle quixeron impedir que falase comigo e
tamén con Jordi, a quen denunciou coa miña axuda. Daniel queríame moito e
quéreme moito porque medramos xuntos, pódese dicir, porque foi o meu veciño
sempre, porque foi o único amigo home que tiven na miña vida. Seica sexa
sinxelo ser a súa amiga porque a el lle gustan os homes, malia que penso que
iso non ten ren que ver. El e máis eu sempre nos entendemos porque ambos os
dous tivemos unha orientación sexual supostamente prohibida, porque el tamén
casou cunha muller para tentar agochar que era homosexual, para asegurarse a
súa carreira como médico... Eran moitísimas as cousiñas que nos unían. El coñecíame
moito mellor que ninguén, xunto con Silvia; unha amiga que sempre foi coma a
miña irmá. Só Agnes, Silvia e máis el coñeceron sempre como era eu realmente,
aínda que, ao desaparecer Agnes, xa só el e Silvia me podían apoiar, aínda que
Silvia tamén tiña a súa vida. Ela marchou a estudar fóra de España e, durante
uns anos, case que non soubemos practicamente ren a unha da outra. O caso é que
el me rescatou das mans dese violento home que me tiña detida, el me axudou a
voltar a Ourense e a curarme, axudoume a poder estudar a miña carreira, apoioume
sempre, foi o meu máis sincero apoio. Eu axudeino a separarse da súa muller
antes de que fose demasiado tarde. El e máis eu fomos de festa moitas veces
procurando os locais de ambiente nos que non nos sentísemos rexeitados... e el
foi quen me axudou a facerme pasar por morta o ano pasado. Conteille ás présas
o que me pasaba, o que desexaba, e axudoume moitísimo; pero é un inmenso
segredo que el me axudou. Iso non o pode saber ninguén. El tamén me axudou a
iniciar unha nova vida en Italia, mais esa é outra historia que non sei se teño
tempo de contar.
Mais quero falar do agora, do que vivo, do que estou a
vivir estes días. Dende que souben que a miña nai morrera, precisei pedirlle
perdón cunha forza que me destruía e non sabía como facelo, ata onte. Agnes
axudoume a poderme despedir ben dela, a poderlle pedir perdón. Agnes ten un don
moi máxico que lle permite falar cos mortos, cos que se foron, e, grazas a ela,
puiden falar coa miña nai. Que bonito foi ese momento... pero tentareino contar
con orde.
Onte chegamos á aldeíña contra as seis da tarde. Os
venres saio antes do instituto no que traballo dende hai quince anos. Antes de
marcharmos, Agnes, á fin, falou con Artemisa. Eu levaba toda esta semana insistíndolle
a Agnes en que falase con ela. Agnes non quería collerlle o teléfono. Non
quería falar con ela porque sabía que manterían unha conversación moi tensa se
falaban, pero eu dicíalle que eses non eran motivos para non falar con ela.
Dicíalle que, canto antes lle explicase as cousas, mellor; pero non había
maneira de convencer a Agnes. En realidade, Artemisa conseguiu falar con Agnes
porque a chamou dende o móbil da súa irmá. Foi unha conversación moi triste,
seino; pero, alomenos, xa falaron, Artemisa xa sabe o que ocorreu, xa se puido
asegurar de que Agnes non a enganou, que era o que seguramente crería.
Conducín deica a aldeíña sentindo medo, sentíndome
nerviosa e moi emocionada. Saber que me reencontraría con tantas lembranzas e
tamén tantas ausencias mantiña a miña ialma pendendo dun fío. Agnes tentoume
acougar e animar durante todo o traxecto. Eu sentía o seu apoio coma se de
verdade este tivese materia. Estou tan unida a ela que non me custa ren sentir
o que ela me quere transmitir, o que ela sente, o que ela pensa. Ámoa tanto que
moitas veces só noto latexar por dentro de min o amor que sinto por ela, que
sempre sentín. Estamos tan unidas que me parece imposíbel crer que levemos un
ano separadas, que nos custase tanto estar xuntas. Síntome tan querida, tan
inmensamente querida, que me custa moito experimentar sentimentos negativos.
Cando baixamos do coche, axiña me sentín acollida, sentín
que a aldea toda, os bosques que a rodean e o río, todo, todo me daba a
benvida. Chovía algo, pero a paisaxe aparecía tan fermosa... Leva chovendo
dende hai ben semanas en Galiza sen parar, pero a min non me importa. A choiva
sempre formou parte da maneira de ser de Galiza.
Agnes non me dixo ren namentres camiñabamos deica a
aldea. Debemos de deixar o coche fóra da aldea porque a ela non se pode acceder
con coche. A estreita corredoira que conduce á aldeíña estaba chea de lama,
pero tampouco nos importou. Laila ía dando chimpos tras nosa. Laila é unha
cadeliña adorábel e moi ben educada que axiña me colleu agarimo, á que axiña
comecei a querer. Non me deixa soa nunca. Se Agnes non pode estar con ela,
axiña me busca a min. Lévome estupendamente con ela e Laila nin tan sequera
sente celos se estou con Agnes.
Cando chegamos á aldeíña, cando estivemos xa nas rúas de
pedra que sempre a crearon, entón notei que me latexaba con forza o corazón;
mais sabía que non era perigoso que me latexase así. Era a emoción que sentía a
que o impulsaba. Estaba perante da casa que fora da miña nai, na que eu vivira
tantos momentos, e a que é miña, a que a miña nai non sabía a quen deixar na
herdanza porque eu non teño irmáns nin ren. Eu xa a herdara cando a miña nai
estaba viva e non lle deu tempo a mudar as escrituras nin ren diso. Seica
tampouco o quixese facer. Eu son a derradeira persoa da nosa estirpe, agás de
se teño algún fillo, pero sei que non o vou ter, e menos tendo xa 46 anos.
Agnes tíñame collida da man, apertábama cando me sentía
máis nerviosa e emocionada. Sentinme tan arroupada por ela que o medo xa case
se esvaecera.
— Vamos á tumba da miña nai —pedinlle a Agnes con medo e
emoción.
O ceo anubrado facía que todo parecese moito máis
romántico, máis íntimo, máis senlleiro. O camiño ao cemiterio fixémolo só
falando a través dos acenos que nos dedicabamos. Non era preciso dicir ren. Eu tamén
notaba que Agnes estaba moi nerviosa. Sabía que iamos vivir un momento moi
estraño. Eu vería a miña suposta tumba. Non me explico como me puideron
soterrar sen deixar pegada en ningures desas xestións, pero tamén é certo que,
en aldeas coma a nosa, non se controlan tanto estas cousas. Estes cemiterios
son moi antigos. As tumbas están nos muros das casas da contorna, coma se fixo
sempre, vivindo os mortos cos vivos, con distancia, pero xuntos... e na terra,
entre os brazos da terra que sempre nos amou. A miña tumba está na terra, baixo
un carballo que a protexe da luz do ceo, pero tamén da choiva; aínda que agora
as súas pólas están baleiras. Encol da miña tumba, vin unha morea de follas
murchas, de cor vermella coma os meus cabelos. Esas follas eran a materialización
da caducidade da vida, do tempo que pasa. Vin a miña propia morte sen estar eu
morta e impresionoume moito. Quero que saquen xa esa lápida na que está
inscrita a data na que supostamente morrín porque me sinto máis viva que nunca
e sei que o farán, pero saber que aínda sigo morta neste lugar faime estar
tristeirísima. Non ten sentido que me sinta tristeira por algo que eu mesma
provoquei, pero velo así, tan directamente, baixo ese ceo tan gris, ver a miña
morte entre os brazos do outono, baixo as follas murchas, secas, vermellas,
caducas... é algo que non se pode explicar, que encolle o corazón, que oprime a
ialma.
Agnes apertoume a man cando notou que me desfacía, que
comezaba a chorar. Axeonlleime na terra sen importarme que estivese mollada e
boteime a chorar en silencio, coma se eu mesma chorase pola miña propia morte.
Non sei por que sinto todas estas cousas. Sentinme tantas veces á beira da
morte que non me debería de impresionar tanto todo isto; pero impresióname
moito. Estaba nese momento nun lugar que acollía ás ialmas que se foran. Agnes
estaba sentada ao meu carón, pero eu tamén sentía unha compañía que non tiña
materia; a compañía da miña nai, de todos os membros da nosa familia, mesmo do
avó e a avoa de Agnes. Había moitas ánimas ao noso redor. Entón pedinlle a
Agnes que chamase á miña nai. Díxenlle que precisaba pedirlle perdón. Ela
entendeume á primeira. Non se negou. Colleume das mans e pechou os ollos,
pediume que me concentrase moito no noso silandeiro redor. Antes de pechar eu
os ollos, mirei profundamente a Agnes aos seus e vin nela tanta calma, tanta
seguridade e tanto amor que de súpeto deixei de sentir tristura e medo. Confiei
nela coma nunca confiara en ninguén e quedei queda, calada, sen moverme.
Entón Agnes dixo: “Iria, podes ouvirnos?” Eu non abrín os
ollos en ningún momento, pero puiden ver perfectamente o que ocorría alí, no
cemiterio. Notei que un vento moi lene abaneaba as pólas das árbores. Agnes
apertoume con agarimo as mans e volveu chamar á miña nai. Sentín que Agnes
ficaba cada vez máis queda, máis inmóbil, agardando, concentrada, sabendo que
estaba logrando o que ambas as dúas desexabamos. Agnes non tiña medo, nada de
medo. Eu tampouco o debería de ter, pero, sen podelo evitar, sentín un arrepío
atravesándome o corpo todo. Souben que Agnes sentía á miña nai. Quería abrir os
ollos para preguntarlle a Agnes coa mirada se ela estaba aí, pero non foi
preciso. Agnes dixo moi baixiño: “xa a temos eiquí, Luíña. Xa lle podes falar.
Ela óete.”
Como sabía Agnes que a miña nai estaba connosco? Quíxenllo
preguntar, pero, antes de que puidese abrir os ollos, notei que alguén me
acariñaba os cabelos, case imperceptibelmente. Agnes tíñame collida das mans.
Eu tiña as miñas mans entre as súas. Ela non fora. Tampouco fora o vento que
zoaba con coidado entre as pólas baleiras das árbores. Era unha man inmaterial
a que me acariñara. Era a man da miña nai.
— Lúa, cariño, a túa nai pódete ouvir, de verdade
—aseguroume Agnes con moitísima dozura, falando moi baixiño, cun murmurio que
parecía poderse perder entre a voz do silencio—. Fálalle, meu amor. Ela óete,
escoitarate, prométocho. Mesmo ela te pode tocar. Sentes como te acariña? Está
ao teu carón, Luíña. É ela. Non teñas medo.
As verbas que Agnes me dirixira con tanto amor e coidado fixéronme chorar.
Sentín que un nó enorme me oprimía a gorxa e comecei a tremer. Non podía falar
e iso facíame sentir moi impotente, iso intensificaba as miñas ganas de chorar.
Esforceime moitísimo en aceptar que aquilo que Agnes dicía era certo. Custábame
crelo porque me parecía demasiado fermoso para que fose verdade; pero as
continuas caricias que a miña nai me daba no cabelo convencéronme de que era
real e tamén me convenceu a serenidade que domeaba a Agnes.
— Nai, naiciña... —comecei a dicir con medo, case sen poder
falar por mor do profundo pranto que me enchía a ialma e me roubaba a voz—,
naiciña, quéroche pedir perdón polo que fixen. Eu cría que me podería comunicar
contigo en canto chegase a Italia. Eu non quería que ti pensases que eu
morrera. Eu quería falar contigo, naiciña, xúrocho; pero non puiden. Marchei de
eiquí moi doente e cría que, cando chegase a Italia, te podería chamar e
dicirche que non morrera e pedirche que tamén llo dixeses a Agnes cando pasase
un tempo e ela xa tivese reconstruído a súa vida, pero xúroche que non puiden,
non puiden.
Custábame moito falar, pero non quería calar. Xa se rachara a coiraza na
que pechara os meus sentimentos e todo o que vivira ese tempo e non quería
calar, xa non.
— Cando cheguei a Italia, estaba moi doente, moi débil.
Escapeime antes de que puideses saber que aínda vivía. Lembras de Daniel? El axudoume,
nai, axudoume moito. Cando cheguei a Italia, a tensión que sentía, a impotencia
e o medo, todo iso me fixo moito dano. Estaba a piques de entrar na miña nova
casa cando me desmaiei na metade da rúa. Non sei quen me recolleu e me levou ao
hospital. O único que sei é que acordei conectada a unha morea de máquinas e
que me encontraba moi mal, moi débil... O único contacto que daba cando me
preguntaban con quen podía falar eu era Daniel, pero en realidade eu non o
quería chamar. Quería desaparecer para todo o mundo porque cría que estaba a
piques de morrer, esta vez si, de verdade. Xa supuxera demasiados problemas
para as persoas que quero. Naiciña, estaba asustada e non sei que me pasou.
Sabía que ía morrer e estarrecíame moitísimo pensar que a miña vida se apagaría
lonxe de Ourense, de vós, de todas as persoas que quero, que me querían, e
realmente estiven a piques de morrer. Operáronme de urxencias. Non sei que me
fixeron porque mo contaron cando estaba aínda moi débil e non entendía ren.
Custoume moito recuperarme. Estiven no hospital ata xaneiro. Cando saín de alí
e tentei refacer a miña vida, entón souben grazas a Daniel que ti morreras. Non
me podía explicar como transcorreran tantos meses. Onde estaban eses meses? Eu
só lembraba pasar días e noites no hospital case sen saber onde estaba, rodeada
de xente descoñecida que non falaba a miña lingua. Síntoo moito, nai, síntoo
coa miña ialma toda. Xamais faría algo así se soubese as consecuencias dos meus
actos, pero xúroche que eu quería falar contigo; mais non puiden, non puiden,
e, cando souben que morreras, sentinme tan abatida que pensei que xa non pagaba
a pena falar con ninguén. Carallo, maldita sexa, que mala filla fun...
Perdóame, nai, perdóame, por favor, por favor.
Notei que Agnes me abrazaba, que me protexía entre os seus brazos. Eu
acabara chorando enriba da tumba da miña nai sen poder domear o inmenso pranto
que me impedía falar. Sentir o amor e a calor que Agnes me daba me fixo chorar
aínda máis profundamente. Agnes era e é o meu anxo. Ela non deixaba de dicirme
que a miña nai aseguraba que me perdoaba, que ela soubo sempre que eu non
estaba ben, que a súa morte non era culpa miña, que ela estaba doente dende
había anos e que tampouco fora quen de confesarme o mal que estaba.
— Eu só quería que estivésedes máis tranquilos sen min.
Equivoqueime moito, moitísimo. Non era consciente de que me queriades tanto, de
que eu era tan importante. Nunca crin que eu fose tan importante para os demais
—confeseilles a Agnes e á miña nai–. Por favor, perdoádeme, perdoádeme...
— Luíña, cariño, tranquila —pediume Agnes con moito amor—.
Xa pasou todo, miña vida. Ninguén ten que perdoarche ren. Ti pasáchelo moi mal,
cariño. Sente a aperta que che quere dar a túa nai —pediume namentres desfacía
a aperta que nos unía—. Ela quere que a sintas contigo. Está contigo, Luíña, e
di que te protexerá sempre, que nunca deixou de facelo.
Entón, cando Agnes se afastou de min, notei que uns
brazos inmateriais me rodeaban, protexíanme. O frío do solpor desapareceu e só
quedou en min unha inmensa sensación de protección, de amor, de perdón. Souben
que era a miña nai quen me abrazaba e entón, sabéndoo, pechei os ollos e gocei
desa aperta tan máxica.
Despois dese momento, sentinme moitísimo mellor, coma se
alguén me arrincase da ialma a inmensa tristura que sentía. Notei que se
espallaba polo meu ser todo unha calma moi temperada que me fixo sorrir, que me
fixo mirar a Agnes cunha gratitude inmensa. Entón, ela díxome:
— Despídete da túa nai. Ela xa se vai, pero estará sempre ao
teu lado, coidándote, coma tamén me coida a miña avoa.
Díxenlle adeus á miña nai sentindo que non me despedía
dela con tristura, senón con aceptación, e todo iso grazas a Agnes. Síntome tan
afortunada por ter ao meu lado a unha muller tan marabillosa... Non a merezo,
non a merecín nunca; pero sei que debemos de estar xuntas, que o noso destino é
vivirmos xuntas ata a fin dos nosos días. Nunca a deixei de amar e todas as
tolarías que fixen na miña vida fíxenas por ela, pensando que eu só entorpecía
a súa felicidade. Por culpa miña a ela enviárona lonxe de Galiza, facéndolle o
peor que lle podían facer. Por culpa miña, a súa nai a rexeitou, enviouna lonxe
de eiquí crendo que a enviaba a un lugar no que ninguén a rexeitaría... por
culpa miña, Artemisa case se quitou a vida. Artemisa é unha muller moi boa,
cunha ialma tamén moi máxica, e saber e sentir que Agnes non a amaba só a ela
desfacíaa, convertíaa nunha muller que non era en realidade, e non era xusto
que ela fose tan infeliz por culpa miña. Agnes dubidaba entre estar comigo ou
estar con Artemisa. Eu non quería que iso ocorrese... pero non me quero
repetir.
Antes de marcharmos do cemiterio, Agnes pediume que
agardásemos un intre. Díxome que alguén a chamaba. Separouse un pouco de min e
escoitou, sentiu coa súa ialma máxica, e, logo duns minutos que me pareceron
eternos, díxome:
— A miña avoa confesoume agora que todas esas veces que eu
cría verte e ouvirte... en realidade, era ela facéndome crer que eras ti quen
me falaba, quen me axudaba a seguir para adiante. Non sei por que o fixo, pero
non fuches ti a única que pediu perdón esta tarde —contoume sorríndome emocionada—.
Non teño ren que perdoarlle a ninguén e a miña avoa sábeo. Agora síntome moito
máis tranquila. Non me podía deixar de preguntar quen era, daquela, a ialma que
se presentaba perante miña crendo eu que eras ti quen me falaba, quen se
comunicaba comigo.
Eu tamén lle sorrín a Agnes, tentando ordenar na miña mente todo iso que
lle quería confesar. Á fin, namentres camiñabamos de volta á casa da nai de
Agnes, díxenlle:
— En realidade, eu notaba que ti me falabas, que de algunha
maneira ou outra estabamos falando, estabamos xuntas, podiámonos ver. Agnes,
durante os meses que estiven doentísima no hospital, case que fiquei sen
consciencia durante todos eses días. É posíbel que a máxica ánima da túa avoa
fixese que ti e máis eu nos puidésemos comunicar a través dunha dimensión que
non pertence nin á morte nin á vida.
— É moi posíbel, Luíña. A túa ialma e a miña nunca
estiveron separadas. Sempre as uniu un vencello moito máis poderoso cá forza da
morte e da vida.
— Si, tamén o penso, Agnes. Nunca me sentín lonxe de ti.
Tardei moito tempo en saber que o estabas a pasar tan mal sen min. Nos
primeiros meses da miña vida en Italia, eu case non tiña contacto con Galiza
porque estiven doente, no hospital, durante moito tempo e, despois, porque
Daniel case non me contaba nada. El a ti non te coñecía. A única persoa que me
podía falar de ti era Uxía, pero case non tiñades contacto. Eu estaba
totalmente convencida de que ti eras feliz, Agnes, de que eras feliz con
Artemisa. Era o único que sabía de ti. Uxía e máis ti case non quedabades, só
para os ensaios, e, nos primeiros meses deste ano, boeno, digamos que o único
que ela me contaba era que eras moi feliz con Artemisa. Logo estiven varios
meses sen saber de ti. Uxía non me contaba nada. Nos meses de abril, maio e
xuño, non souben ren de ti. Preguntáballe a Uxía se estabas ben, pero non me
contaba nada de ti. Mesmo me dicía que levabas semanas sen ir aos ensaios e iso
abraiábame tanto... Algo me dicía que non estabas ben.
— Non estaba ben —confirmoume con vergonza—. Tiven unha
recaída horríbel. Xa che falarei diso máis adiante.
— Non, non, cóntame agora...
— Non, Luíña. É moi longo de contar —riu aínda avergonzada.
Non puiden convencer a Agnes de que mo contase. Sabía por riba o que lle
ocorrera porque mo explicara o xoves á noite en Milano, pero quería coñecer
todos os detalles desa época. Non obstante, non a puiden convencer. Ela só me
quería escoitar a min. Quería coñecer todo o que me ocorrera este ano, así que
proseguín:
— Despois, no xullo, volvín saber de ti e, esta vez, Uxía
explicoume que non estabas tan ben con Artemisa como cría. Contoume que
discutiras con ela cando eran as festas do día de Galiza, que foras a Santiago
sen ela e que despois ela se presentara en Santiago para pedirche perdón, pero
que, a partir daquela, xa non estivestes igual. Entón souben tamén que, o día
do meu aniversario, fixestes unha festa no meu honor e iso doeume moito. A
partir dese tempo, Uxía xa tentou intimar máis contigo e, devagariño, íao conseguindo.
A súa intención era facerse máis amiga túa para coñecer mellor o que ti sentías
porque, nese tempo, eu xa me propuxera voltar a Ourense. Non aturaba vivir máis
tempo lonxe de todo o que fora a miña vida, da miña terra, mesmo de ti. Tiña
unha vida máis ou menos construída en Italia, pero non sentía que aquela fose a
miña vida. Queríame asegurar de que ti estabas ben antes de ir, non sei por
que. Non sei que quería saber. Estaba moi insegura, non me atrevía a volver;
pero decidinme a voltar cando souben que, o cabodano da miña suposta morte, ti choraras
moitísimo por min, confesándolles a todas as persoas que estaban xunta ti esa
tarde que aínda me amabas con toda a túa ialma. Eles sabíano, sobre todo a túa
nai e Silvia, pero quedaron abraiados cando te ouviron falarme con tanto
sentimento, cando ouviron como me confesabas chorando desconsoladamente que
aínda me amabas, que non podías vivir sen min, que darías parte da túa vida
para que eu puidese voltar, que non aturabas máis vivir sen min, que nunca me
esqueciches, que eu sempre fora o amor da túa vida, que a Artemisa a amaches
moitísimo, pero que o que sentías por min era moito máis indomábel. Foi iso o
que me convenceu, o que me fixo descubrir canto me trabucara, que trabucada
estaba, que mal fixera as cousas, canto mal che fixen. Entón falei con Uxía e
díxenlle que o estaba preparando todo para voltar. Quería aparecer perante túa
en Ourense, nas Burgas, na Ponte Vella, na túa cafetaría... Non sei, onde fose,
queríache dar unha sorpresa; pero Uxía convenceume de que agardase, de que non
fose tan impulsiva e acepteino sobre todo cando me propuxo que te agasallásemos
unha viaxe a Italia coa escusa de visitar Milano, onde vivía eu, e Firenze.
Acepteino cunha ilusión inmensa e axiña comecei a preparar a viaxe. Pedinlle a Uxía
que non se lle ocorrese dicirlle a ninguén cal era o verdadeiro motivo da
viaxe, pero non o puido cumprir. Díxoo a Silvia a traizón. Eu non quería que
Silvia soubese que eu vivía. Queríalle dar unha sorpresa a ela tamén cando eu
voltase a Ourense, pero non pasa ren. Tamén me fixo ilusión falar con ela por
teléfono.
E seguimos falando e falando durante horas, contándonos
as nosas experiencias, partillando o que sentimos, o que sentiramos, o que
sentiamos, durante horas, cunha cunca de té con limón por medio, na cea tamén, coa
compañía de Anxiños... e fíxose tarde namentres falabamos no seu cuarto, no seu
leito. Era a primeira vez que durmiamos alí despois de tanto tempo separadas.
Ouvíase a choiva fóra, acariñando os muros de pedra das casas, das rúas... Alí
dentro, estabamos protexidas, quentiñas... xuntiñas, á fin, para sempre.
Só contarei para rematar o que sentín cando vin a Agnes
saíndo do aeroporto de Milano. Crin que me desmaiaría, que non sería quen de
falarlle, de camiñar ata ela. Agnes teimouse á man da súa nai cando me viu,
cando ouviu que a súa nai lle dicía que era eu, que eu estaba viva, que eu non
morrera. Nunca poderei esquecer o ollar que Agnes tiña nese momento. Os seus
ollos enchéronse de bágoas, pero tamén de luz, de medo, de alivio... e vin que
tremía, que perdía o equilibrio, que estaba a piques de caer ao chan. Entón
corrín ata ela para acollela entre os meus brazos. Á fin abrazábaa, á fin, á
fin. Canto tempo había que desexaba abrazala, sentila comigo. Canto a botara de
menos, canta falla me fixo, canto a amaba, canto e canto a amaba, canto a amara
sempre, sempre, sempre.
Cando a sentín entre os meus brazos, chorando, tremendo,
case sen poder respirar, souben que ela tamén era fráxil, que tamén me
necesitara moito. Aquela aperta confesounos todo o que a outra sentía. Foi como
ouvir a voz do seu corazón. Ela non deixaba de dicir: “estás viva, estás viva,
estás viva, Lúa, Luíña, miña Luíña...” e eu non sabía que dicirlle. Só a podía
abrazar, apertala contra min, sentila comigo, darlle o meu amor, a calor do meu
corpo, darlle alento e equilibrio, pois ela case que non se podía manter en pé.
E canto desexaba bicala, sentir os seus beizos, darlle todos eses bicos que
devecía darlle dende había meses, pero contívenme porque sabía que aqueles non
eran o sitio nin o momento axeitados para bicala, para estar tan intimamente
con ela.
Quería falar con ela para contarllo todo, pero non podía
domear o que sentía, as ganas de estar con ela, de darlle o meu corpo, de
sentila comigo, de que ela me sentise consigo. Era algo que nos descontrolaba.
Cando xa soubemos que ninguén nos vía, ninguén nos miraría, entón abraceina,
abraceina cun agarimo que non podía domear, que se me escapaba por todas as
partes do meu ser, das miñas mans, dos meus brazos, que nacía da miña pel.
Sempre me descontrolou sentir a Agnes preto de min, tan preto de min, ouvir a
súa respiración, ouvir a súa doce voz de veludo, ouvila suspirar, vela sorrir,
mirarme, tomarme da man. Non sei que me ocorre cando estou con ela. É algo que me sucede dende que era adolescente.
Agnes esperta en min o meu lado máis salvaxe e seica ancestral, ese que só
pensa en gozar con ela das sensacións máis agochadas, ese que me empurra a
explorar con ela todo o que nos pode facer perder o control, que nos pode
entolecer. Con ela non sinto vergonza, ao contrario, só quero que esteamos o
máis xuntas posíbel, que o descubramos todo a unha da outra, que sintamos xuntas,
que sintamos todo o posíbel, que partillemos todo, todo o que sentimos. O que
sinto cando a teño preto, cada vez máis pretiño de min, é unha inmensa e
incontrolábel necesidade de ser súa, de estar intimamente con ela, de darlle
todo o que eu son, todo o que podo ser, de estar con ela coma se non houbese
ren máis no mundo. E foi iso o que nos ocorreu cando nos achamos soa no cuarto
que compartiriamos no apartamento de Milano. Eu xa non tiña fogar alí porque o
preparara todo para voltar a Ourense sen deixar ren alí.
Cando estivemos soíñas, non fixo falta que dixésemos ren.
O noso redor empurrábanos a estar xuntas. Era coma se o mundo todo nos dixese
que debiamos de estar xuntas, que tiñamos que recuperar o tempo perdido. E que
fermosos momentos vivimos, que sensacións tan fortes, canta intimidade, cantas
caricias, cantos bicos, cantos suspiros e palabras de amor compartimos. Agnes é
tan agarimosa, tan tenra e pasional neses momentos que me fai entolecer con só
unha caricia, un bico intenso, cunha palabra de amor ou de paixón... Non
reprimimos ren cando estamos xuntas, absolutamente ren. Espímonos tanto física
como animicamente cando nos amamos.
E coido que iso é todo o que por hoxe vou contar. Xa
seguirei escribindo máis adiante. Que bonito é escribir xunta a lareira cando
fai este tempo que tanto incita a estar agochada na casa, protexida na calor do
fogar.
Sábado, 23
de noviembre de 2019
El tiempo y
el espacio me confunden porque regresé a la vida que tanto eché de menos, pero
a esta vida le faltan cosiñas que yo esperaba encontrar cuando volviese. Fui
ingenua e inocente creyendo que todo permanecería tal como lo dejé cuando me
marché queriéndoles dar a las personas que amo la oportunidad de ser felices,
de vivir tranquilas sin estar pendientes siempre de mi salud. Tanto tengo que
decir que no sé cómo ordenar las palabras, ni las frases ni nada. Tengo un
ovillo de emociones y de pensamientos que no sé cómo desenredar. Hace días que
no puedo dominar mis sentimientos. Estoy controlada por la felicidad más
absoluta, por la euforia más tierna y también por la tristeza más hiriente.
Ayer volví
a la aldeíña en la que nació mi madre y en la que viví los mejores momentos de
mi vida. Esta aldea es el escenario de mi niñez y de mi adolescencia. En esta
aldeíña, aún permanece escondida la voz de todos mis deseos, de mis esperanzas
y de los momentos felices que viví aquí siendo una niña de verdad, disfrutando
de una libertad de la que casi no disponía cuando estaba en Ourense, en la
ciudad. Allí, mi madre vigilaba todos mis movimientos, no me dejaba margen para
actuar, controlaba todo lo que hacía, a qué hora llegaba a casa, con quién me
relacionaba, qué calificaciones sacaba en la escuela, qué libros leía, qué
escribía, qué pintaba... En cambio, cuando íbamos a la aldeíña, ella parecía
olvidarme y me dejaba libre para que corriese sola por el bosque, no cuidaba de
mí a todas horas, no controlaba con quién me relacionaba, qué hacía, qué
escribía, qué leía, con quién hablaba, con quién pasaba mis horas ni tampoco si
comía o dejaba de comer. Era como si ella creyese que en la aldeíña no había
problemas ni peligros y fue precisamente en la aldea donde alzó la voz la
enfermedad que tengo desde que nací. Tengo una enfermedad de las llamadas raras
que no tienen cura, que sólo se controlan con operaciones que tampoco me
garantizan la vida, que incluso pueden llevarme a la muerte. Mi corazón es
indeciso y frágil. No late como debería latir un corazón sano. Puede latir con
más lentitud de la necesaria y, de súbito, empezar a latir como si quisiese
huir de mi pecho. Tomo una medicación que más o menos lo mantiene sosegado.
Intento hacer todo el ejercicio físico que puedo para enseñarle a latir como
debe en cada momento; pero su comportamiento es tan imprevisible que, por mucho
que me esfuerce por cuidarlo y vigilarlo, nunca podré saber qué hará en las
horas siguientes, en los minutos que vivo. Esta enfermedad me ha impedido
siempre vivir serenamente. Es imposible vivir así, siempre pendiente del ritmo
al que me late el corazón, siempre sintiéndome frágil, queriendo hacer más de
lo que puedo y no pudiendo controlar la aceleración con la que de súbito mi
corazón empieza a latir. sé que la vida puede desvanecerse en cualquier momento
y, por eso, siempre he vivido como si ese instante fuese el último de mi
existencia, por eso nunca quise reprimirme, nunca quise detener los hechos que
se me presentaban, que me hacían sentir viva. Sentirme viva era lo que más me
empujaba a vivir, curiosamente. No obstante, no basta con la intención que cada
una tenga. También necesitamos ayuda de nuestro alrededor. Si en nuestro
alrededor no hay ayuda, podemos desanimarnos enseguida. Si lo que vemos en
nuestro alrededor es rechazo, es rabia e incluso incomprensión, cuesta mucho
seguir luchando por nuestros sueños. Es como querer luchar contra la fuerza de
un temporal. El mar enloquece, las olas son agresivas, el viento no deja
caminar con tranquilidad, no podemos detener con nuestras manos la fuerza de la
lluvia que cae con vigor a la tierra; mas el sentimiento siempre permanece en
nuestro corazón, en nuestra alma, en nosotros, permanece siempre, pese a las
dificultades, las confusiones, los miedos, la impotencia... Hablo de todo esto
porque, con estas palabras, quiero llegar a todo lo que he vivido en mi vida;
pero es todo tan complicado de explicar que muchas veces me hago yo soliña un
inmenso lío. Agnes me anima a que escriba una novela acerca de mi vida, pero
soy incapaz de hacer una obra tan grande. Yo soy más de escribir poemas y
cuentos, de pintar cuadros que termino en una tarde, de componer obras
musicales que me surgen en un instante... Pienso que una obra de arte ha de
nacer enseguida. Me cuesta mucho retomar algo que dejé a medias. No puedo
acabar esos cuadros que comencé hace unos días porque, cuando me siento ante
ellos, no sé ni por dónde continuar. Cuando la inspiración me posee, he de
permanecer en sus brazos hasta que termino la obra que creo. Si la dejo a
medias, me cuesta muchísimo recuperar esa inspiración que me había dominado
toda.
El
sentimiento que siempre me empujó a vivir y a luchar es el amor que siempre
sentí por Agnes; un amor que me hizo cometer las locuras más insospechadas,
incluso más incomprensibles, que me hizo actuar de manera errónea en muchísimas
ocasiones. Me equivoqué muchas veces porque no supe gestionar ese amor tan
fuerte que me hacía sentir pequeña, que descontrolaba el ritmo de mi enfermo
corazón, que me hacía tener miedo y, al mismo tiempo, ganas de luchar, de estar
con ella, de batallar contra todos los que quisiesen impedir que estuviésemos
juntas.
La última
locura que me hizo cometer este amor fue alejarme precisamente de Agnes,
creyendo que todo le iría muchísimo mejor sin mí. Yo estaba totalmente segura
de que ella ya no me amaba como nos amábamos cuando éramos adolescentes y nos
juramos que siempre estaríamos juntas, que siempre nos amaríamos y que lucharíamos
por nuestro amor no importando a quién nos tuviésemos que enfrentar. Artemisa
era la mujer que ella amaba y quien estuvo a punto de perder la vida por no
aceptar que Agnes estuviese conmigo. Yo no quería traerles problemas. Ellas
también habían luchado mucho por su amor. Yo no quería ser ningún obstáculo
para nadie. Nunca pensé que hacerles creer que había muerto sería la solución a
esas dudas que Agnes tenía, con las que no era capaz de vivir; pero la
oportunidad de desaparecer se me presentó delante de mí gracias a mi
enfermedad. Ella me la trajo sin que la esperase. Si volviese a estar en esa
situación, jamás, jamás, jamás haría lo mismo. Buscaría otra solución, otra
manera de desaparecer; pero nunca volvería a utilizar la muerte como camino para
desvanecerme. Fui muy injusta y cruel; pero, en ese momento en el que recuperé
la consciencia en una ambulancia que me llevaba al hospital de Ourense, no
pensé en el futuro, sólo en el presente. Me sentí abatida por una fuerza que no
podía entender. Una voz me dijo: “desaparece, desaparece de sus vidas, sobras,
tú no tienes lugar ya aquí. No sigas luchando por una mujer que no es para ti.
Lo mejor que puedes hacer es huir. Desaparece, desaparece, hazles creer a todos
que has muerto, que estás muerta, que nunca más volverás.”
No sé de
dónde provenía esa voz. No puedo saberlo y creo que nunca lo sabré, pero de lo
que estoy segura es que esa voz no nacía en mí. Yo nunca me había dicho cosas
tan crueles. Sí que tuve muchos problemas de autoestima por culpa de las
terribles experiencias que viví con ese hombre con el que pretendí llevar una
vida más o menos digna, pero nunca me había atacado de esa manera a mí misma.
Casarme con él fue el error más horrible de mi vida. Lo hice sólo por mi madre.
Ella sufría muchísimo por mí. Ella creía que yo nunca dejaría de buscar a
Agnes, que siempre la amaría, que incluso perdería la cabeza por ella. Mi madre
no aceptaba ese amor por nada del mundo y mucho menos cuando el tiempo pasaba
sin que nadie supiese nada más de Agnes. Entonces me casé con ese estudiante de
derecho que se enamoró tan locamente de mí, que viajó miles de veces a Galicia
por mí, que me hizo creer que siempre me protegería y me amaría y que, en
cuanto nos casamos, me recluyó en su casa de Barcelona; que me impedía
relacionarme con los demás, que me impedía vestir bien y maquillarme, que
incluso me daba una paliza si me descubría hablando por teléfono con alguna
amiga. Yo estudié en Barcelona dos años y viví allí, después de casarme en Ourense,
también durante dos años, aunque me cuesta mucho contar el tiempo porque todos
esos meses se confunden en mí, se hacen irreconocibles y no sé cuánto tiempo
pasé lejos de mi tierra, tan enferma también, tan deshecha, cada vez más
deshecha. En aquel entonces yo sí tenía una autoestima horrible porque ese
chico la deshizo, la destruyó. Me costó mucho salir de ese abismo al que me
lanzó. Cogí enfermedades de las que me costó mucho curarme. Yo sólo quería
desaparecer. No soportaba esa vida que él me obligaba a vivir. Yo quería seguir
estudiando mi carrera y quería estudiarla en Ourense, pero él no me lo
permitió. Entonces, no era tan visible la violencia de género. Yo era una mujer
maltratada que no sabía cómo salir de esa vida. Lo conseguí gracias a un amigo
médico que precisamente estaba en la ambulancia que me llevaba a Ourense
después de perder la consciencia entre los brazos de Agnes. De verdad yo estaba
segurísima de que aquella tarde moriría. Por eso le insistí a Agnes con tantos
nervios en que fuésemos a la aldea, porque creía que moriría y quería hacerlo
entre los brazos de Agnes, junto al río Miño, en la aldeíña que había visto
cómo nos declaramos nuestro amor, que había sido testigo de nuestros momentos
más bonitos. Quería morir a la orilla de ese río que había visto cómo nos
amábamos por primera vez aquella mañana de agosto tan intensa y brillante en la
que nuestro amor y el deseo que siempre habíamos sentido la una por la otra
estallaron por dentro de nosotras.
Daniel,
aquel amigo que me ayudó a volver a Ourense cuando estaba a punto de morir, fue
el mismo que estaba junto a mí en la ambulancia cuando creía que también estaba
a punto de morir. Él es como un ángel que aparece ante mí cuando la muerte
pretende llevarme consigo. No me explico por qué siempre me encuentro con él en
el instante preciso en el que mi vida está volviéndose muerte, pero mi vida
está llena de casualidades que la hacen mágica, que me hacen creer que la vida
en la que existo no es real, pero es real, y mucho. También supe después por él
que él había sido quien había tomado la decisión de ir en la ambulancia cuando
supo de casualidad también que habían llamado desde la aldeíña en la que vivía
mi madre. Él no sabía que era yo la que estaba en peligro. Creía que sería
alguna de las personas que me conocen. Me explicó que, cuando me vio
inconsciente, se prometió a sí mismo que haría cualquier cosa por devolverme la
vida, por mantener brillando el último suspiro de vida que me quedaba. Daniel
me conoce desde hace muchos años. Fue la única persona que quiso ayudarme
cuando yo vivía en Barcelona y estaba a punto de morir por culpa de la anorexia
y de mi enfermo corazón. Lo llamé a escondidas una mañana en la que pude huir
del cuarto que me obligaban a ocupar en el hospital de Vall d’Hebrón y le pedí
que le dijese a mi madre que la quería, que nunca dejaría de quererla pese a
todos los errores que había cometido conmigo, que yo era su hija y que eso ya
bastaba. Él me preguntó dónde estaba, yo se lo dije, le confesé que estaba muy
enferma, que me quedaban muy pocos días de vida y que Jordi (el chico con el
que me había casado) me trataba muy mal, que me daba palizas por la cosa más
tonta y que lo único que yo deseaba era desaparecer para siempre. Entonces, al
día siguiente, él apareció en el hospital, discutió con todos los médicos que
quisieron impedirle que hablase conmigo y también con Jordi, a quien denunció
con mi ayuda. Daniel me quería mucho y me quiere mucho porque crecimos juntos,
puede decirse, porque fue mi vecino siempre, porque fue el único amigo hombre
que he tenido en mi vida. Quizás sea sencillo ser su amiga porque a él le
gustan los hombres, aunque pienso que eso no tiene nada que ver. Él y yo
siempre nos entendimos porque los dos tuvimos una orientación sexual
supuestamente prohibida, porque él también se casó con una mujer para intentar
esconder que era homosexual, para asegurarse su carrera como médico... Eran
muchísimas las cosiñas que nos unían. Él me conocía mucho mejor que nadie,
junto con Silvia; una amiga que siempre fue como mi hermana. Sólo Agnes, Silvia
y él conocieron siempre cómo era yo realmente, aunque, al desaparecer Agnes, ya
sólo él y Silvia podían apoyarme, aunque Silvia también tenía su vida. Ella se
marchó a estudiar fuera de España y, durante unos años, casi no supimos
prácticamente nada la una de la otra. El caso es que él me rescató de las manos
de ese violento hombre que me tenía detenida, él me ayudó a volver a Ourense y
a curarme, me ayudó a poder estudiar mi carrera, me apoyó siempre, fue mi más
sincero apoyo. Yo lo ayudé a separarse de su mujer antes de que fuese demasiado
tarde. Él y yo fuimos de fiesta muchas veces buscando los locales de ambiente
en los que no nos sintiésemos rechazados... y él fue quien me ayudó a hacerme
pasar por muerta el año pasado. Le conté rápidamente lo que me pasaba, lo que
deseaba, y me ayudó muchísimo; pero es un inmenso secreto que él me ayudó. Eso
no puede saberlo nadie. Él también me ayudó a iniciar una nueva vida en Italia,
mas ésa es otra historia que no sé si tengo tiempo de contar.
Mas quiero
hablar del ahora, de lo que vivo, de lo que estoy viviendo estos días. Desde
que supe que mi madre había muerto, necesité pedirle perdón con una fuerza que
me destruía y no sabía cómo hacerlo, hasta ayer. Agnes me ayudó a poder
despedirme bien de ella, a poder pedirle perdón. Agnes tiene un don muy mágico
que le permite hablar con los muertos, con los que se fueron, y, gracias a
ella, pude hablar con mi madre. Qué bonito fue ese momento... pero intentaré
contarlo con orden.
Ayer
llegamos a la aldeíña hacia las seis de la tarde. Los viernes salgo antes del
instituto en el que trabajo desde hace quince años. Antes de marcharnos, Agnes,
al fin, habló con Artemisa. Yo llevaba toda esta semana insistiéndole a Agnes
en que hablase con ella. Agnes no quería cogerle el teléfono. No quería hablar
con ella porque sabía que mantendrían una conversación muy tensa si hablaban,
pero yo le decía que ésos no eran motivos para no hablar con ella. Le decía
que, cuanto antes le explicase las cosas, mejor; pero no había manera de
convencer a Agnes. En realidad, Artemisa consiguió hablar con Agnes porque la
llamó desde el móvil de su hermana. Fue una conversación muy triste, lo sé,
pero, al menos, ya hablaron, Artemisa ya sabe lo que ocurrió, ya pudo
asegurarse de que Agnes no la ha engañado, que era lo que seguramente creería.
Conduje
hacia la aldeíña sintiendo miedo, sintiéndome nerviosa y muy emocionada. Saber
que me reencontraría con tantos recuerdos y también tantas ausencias mantenía
mi alma pendiendo de un hilo. Agnes intentó tranquilizarme y animarme durante
todo el trayecto. Yo sentía su apoyo como si de verdad éste tuviese materia. Me
siento tan unida a ella que no me cuesta nada sentir lo que ella quiere
transmitirme, lo que ella siente, lo que ella piensa. La amo tanto que muchas
veces sólo noto latir por dentro de mí el amor que siento por ella, que siempre
sentí. Estamos tan unidas que me parece imposible creer que llevemos un año
separadas, que nos haya costado tanto estar juntas. Me siento tan querida, tan
inmensamente querida, que me cuesta mucho experimentar sentimientos negativos.
Cuando
bajamos del coche, enseguida me sentí acogida, sentí que toda la aldea, los
bosques que la rodean y el río, todo, todo me daba la bienvenida. Llovía algo,
pero el paisaje aparecía tan hermoso... Lleva lloviendo desde hace muchas
semanas en Galicia sin parar, pero a mí no me importa. La lluvia siempre ha
formado parte de la manera de ser de Galicia.
Agnes no me
dijo nada mientras caminábamos hacia la aldea. Debemos dejar el coche fuera de
la aldea porque a ella no se puede acceder con coche. El estrecho vericueto que
conduce a la aldeíña estaba lleno de barro, pero tampoco nos importó. Laila iba
dando saltos detrás de nosotras. Laila es una perrita adorable y muy bien
educada que enseguida me cogió cariño, a la que enseguida comencé a querer. No
me deja sola nunca. Si Agnes no puede estar con ella, enseguida me busca a mí.
Me llevo estupendamente con ella y Laila ni tan siquiera siente celos si estoy
con Agnes.
Cuando
llegamos a la aldeíña, cuando estuvimos ya en las calles de piedra que siempre
la crearon, entonces noté que me latía con fuerza el corazón; mas sabía que no
era peligroso que me latiese así. Era la emoción que sentía la que lo
impulsaba. Estaba delante de la casa que había sido de mi madre, en la que yo
había vivido tantos momentos, y la que es mía, la que mi madre no sabía a quién
dejar en la herencia porque yo no tengo hermanos ni nada. Yo ya la había
heredado cuando mi madre estaba viva y no le dio tiempo a cambiar las
escrituras ni nada de eso. Quizás tampoco quisiese hacerlo. Yo soy la última
persona de nuestra estirpe, excepto si tengo algún hijo, pero sé que no voy a
tenerlo, y menos teniendo ya 46 años.
Agnes me
tenía cogida de la mano, me la apretaba cuando me sentía más nerviosa y
emocionada. Me sentí tan arropada por ella que el miedo ya casi se había
desvanecido.
— Vayamos a
la tumba de mi madre —le pedí a Agnes con miedo y emoción.
El cielo
nublado hacía que todo pareciese mucho más romántico, más íntimo, más
solitario. El camino al cementerio lo hicimos sólo hablando a través de los
ademanes que nos dedicábamos. No era necesario decir nada. Yo también notaba
que Agnes estaba muy nerviosa. Sabía que íbamos a vivir un momento muy extraño.
Yo vería mi supuesta tumba. No me explico cómo pudieron enterrarme sin dejar
huella en ninguna parte de esas gestiones, pero también es cierto que, en
aldeas como la nuestra, no se controlan tanto estas cosas. Estos cementerios
son muy antiguos. Las tumbas están en los muros de las casas del entorno, como
se hizo siempre, viviendo los muertos con los vivos, con distancia, pero
juntos... y en la tierra, entre los brazos de la tierra que siempre nos amó. Mi
tumba está en la tierra, bajo un roble que la protege de la luz del cielo, pero
también de la lluvia; aunque ahora sus ramas están vacías. Sobre mi tumba, vi
un montón de hojas marchitas, de color rojo como mis cabellos. Esas hojas eran
la materialización de la caducidad de la vida, del tiempo que pasa. Vi mi
propia muerte sin estar yo muerta y me impresionó mucho. Quiero que quiten ya
esa lápida en la que está inscrita la fecha en la que supuestamente morí porque
me siento más viva que nunca y sé que lo harán, pero saber que aún sigo muerta
en este lugar me hace estar tristísima. No tiene sentido que me sienta triste
por algo que yo misma provoqué, pero verlo así, tan directamente, bajo ese
cielo tan gris, ver mi muerte entre los brazos del otoño, bajo las hojas
marchitas, secas, rojas, caducas... es algo que no se puede explicar, que
encoge el corazón, que oprime el alma.
Agnes me
apretó la mano cuando notó que me deshacía, que comenzaba a llorar. Me
arrodillé en la tierra sin importarme que estuviese mojada y me eché a llorar
en silencio, como si yo misma llorase por mi propia muerte. No sé por qué
siento todas estas cosas. Me sentí tantas veces a la orilla de la muerte que no
debería impresionarme tanto todo esto, pero me impresiona mucho. Estaba en ese
momento en un lugar que acogía las almas que se habían ido. Agnes estaba
sentada a mi lado, pero yo también sentía una compañía que no tenía materia; la
compañía de mi madre, de todos los miembros de nuestra familia, incluso del
abuelo y la abuela de Agnes. Había muchas almas a nuestro alrededor. Entonces
le pedí a Agnes que llamase a mi madre. Le dije que necesitaba pedirle perdón.
Ella me entendió a la primera. No se negó. Me cogió de las manos y cerró los
ojos, me pidió que me concentrase mucho en nuestro silencioso alrededor. Antes
de cerrar yo los ojos, miré profundamente a Agnes a los suyos y vi en ella
tanta calma, tanta seguridad y tanto amor que de súbito dejé de sentir tristeza
y miedo. Confié en ella como nunca había confiado en nadie y me quedé quieta,
callada, sin moverme.
Entonces
Agnes dijo: “¿Iria, puedes oírnos?” Yo no abrí los ojos en ningún momento, pero
pude ver perfectamente lo que ocurría allí, en el cementerio. Noté que un
viento muy leve mecía las ramas de los árboles. Agnes me apretó con cariño las
manos y volvió a llamar a mi madre. Sentí que Agnes permanecía cada vez más
quieta, más inmóvil, esperando, concentrada, sabiendo que estaba logrando lo
que ambas deseábamos. Agnes no tenía miedo, nada de miedo. Yo tampoco debería
tenerlo, pero, sin poder evitarlo, sentí un escalofrío atravesándome todo el
cuerpo. Supe que Agnes sentía a mi madre. Quería abrir los ojos para
preguntarle a Agnes con la mirada si ella estaba ahí, pero no fue preciso.
Agnes dijo muy bajiño: “ya la tenemos aquí, Luíña. Ya puedes hablarle. Ella te
oye.”
¿Cómo sabía
Agnes que mi madre estaba con nosotras? Quise preguntárselo, pero, antes de que
pudiese abrir los ojos, noté que alguien me acariciaba los cabellos, casi
imperceptiblemente. Agnes me tenía cogida de las manos. Yo tenía mis manos
entre las suyas. Ella no había sido. Tampoco había sido el viento que soplaba
con cuidado entre las ramas vacías de los árboles. Era una mano inmaterial la
que me había acariciado. Era la mano de mi madre.
— Lúa,
cariño, tu madre puede oírte, de verdad —me aseguró Agnes con muchísima dulzura,
hablando muy bajiño, con un murmullo que parecía poder perderse entre la voz
del silencio—. Háblale, amor mío. Ella te oye, te escuchará, te lo prometo.
Incluso ella puede tocarte. ¿Sientes cómo te acaricia? Está a tu lado, Luíña.
Es ella. No tengas miedo.
Las
palabras que Agnes me había dirigido con tanto amor y cuidado me hicieron
llorar. Sentí que un nudo enorme me oprimía la garganta y comencé a temblar. No
podía hablar y eso me hacía sentir muy impotente, eso intensificaba mis ganas
de llorar. Me esforcé muchísimo en aceptar que aquello que Agnes decía era
cierto. Me costaba creerlo porque me parecía demasiado hermoso para que fuese
verdad; pero las continuas caricias que mi madre me daba en el cabello me
convencieron de que era real y también me convenció la serenidad que dominaba a
Agnes.
— Nai,
naiciña... —comencé a decir con miedo, casi sin poder hablar por culpa del
profundo llanto que me llenaba el alma y me robaba la voz—, naiciña, quiero
pedirte perdón por lo que hice. Yo creía que podría comunicarme contigo en
cuanto llegase a Italia. Yo no quería que tú pensases que yo había muerto. Yo
quería hablar contigo, naiciña, te lo juro, pero no pude. Me marché de aquí muy
enferma y creía que, cuando llegase a Italia, podría llamarte y decirte que no
había muerto y pedirte que también se lo dijeses a Agnes cuando pasase un
tiempo y ella ya hubiese reconstruido su vida, pero te juro que no pude, no
pude.
Me costaba
mucho hablar, pero no quería callar. Ya se había rasgado la coraza en la que
había encerrado mis sentimientos y todo lo que había vivido ese tiempo y no
quería callar, ya no.
— Cuando
llegué a Italia, estaba muy enferma, muy débil. Me escapé antes de que pudieses
saber que aún vivía. ¿Te acuerdas de Daniel? Él me ayudó, nai, me ayudó mucho.
Cuando llegué a Italia, la tensión que sentía, la impotencia y el miedo, todo
eso me hizo mucho daño. Estaba a punto de entrar en mi nueva casa cuando me
desmayé en mitad de la calle. No sé quién me recogió y me llevó al hospital. Lo
único que sé es que recuperé la consciencia conectada a un montón de máquinas y
que me encontraba muy mal, muy débil... El único contacto que daba cuando me
preguntaban con quién podía hablar yo era Daniel, pero en realidad yo no quería
llamarlo. Quería desaparecer para todo el mundo porque creía que estaba a punto
de morir, esta vez sí, de verdad. Ya había supuesto demasiados problemas para
las personas que quiero. Naiciña, estaba asustada y no sé qué me pasó. Sabía
que iba a morir y me aterraba pensar que mi vida se apagaría lejos de Ourense,
de vosotros, de todas las personas que quiero, que me querían, y realmente
estuve a punto de morir. Me operaron de urgencias. No sé qué me hicieron porque
me lo contaron cuando estaba aún muy débil y no entendía nada. Me costó mucho
recuperarme. Estuve en el hospital hasta enero. Cuando salí de allí e intenté
rehacer mi vida, entonces supe gracias a Daniel que tú habías muerto. No podía
explicarme cómo habían transcurrido tantos meses. ¿Dónde estaban esos meses? Yo
sólo recordaba pasar días y noches en el hospital casi sin saber dónde estaba,
rodeada de gente desconocida que no hablaba mi lengua. Lo siento mucho, nai, lo
siento con toda mi alma. Jamás habría hecho algo así si hubiese sabido las
consecuencias de mis actos, pero te juro que yo quería hablar contigo; mas no
pude, no pude, y, cuando supe que habías muerto, me sentí tan abatida que pensé
que ya no merecía la pena hablar con nadie. Carallo, maldita sea, qué mala hija
fui... Perdóname, nai, perdóname, por favor, por favor.
Noté que
Agnes me abrazaba, que me protegía entre sus brazos. Yo había acabado llorando
sobre la tumba de mi madre sin poder dominar el inmenso llanto que me impedía
hablar. Sentir el amor y el calor que Agnes me daba me hizo llorar aún más
profundamente. Agnes era y es mi ángel. Ella no dejaba de decirme que mi madre
aseguraba que me perdonaba, que ella supo siempre que yo no estaba bien, que su
muerte no era culpa mía, que ella estaba enferma desde hacía años y que tampoco
había sido capaz de confesarme lo mal que estaba.
— Yo sólo
quería que estuvieseis más tranquilos sin mí. Me equivoqué mucho, muchísimo. No
era consciente de que me queríais tanto, de que yo era tan importante. Nunca
creí que yo fuese tan importante para los demás —les confesé a Agnes y a mi
madre—. Por favor, perdonadme, perdonadme.
— Luíña,
cariño, tranquila —me pidió Agnes con mucho amor—. Ya pasó todo, vida mía.
Nadie tiene que perdonarte nada. Tú lo has pasado muy mal, cariño. Siente el
abrazo que quiere darte tu madre —me pidió mientras deshacía el abrazo que nos
unía—. Ella quiere que la sientas contigo. Está contigo, Luíña, y dice que te
protegerá siempre, que nunca dejó de hacerlo.
Entonces,
cuando Agnes se alejó de mí, sentí que unos brazos inmateriales me rodeaban, me
protegían. El frío del ocaso desapareció y sólo quedó en mí una inmensa
sensación de protección, de amor, de perdón. Supe que era mi madre quien me
abrazaba y entonces, sabiéndolo, cerré los ojos y disfruté de ese abrazo tan
mágico.
Después de
ese momento, me sentí muchísimo mejor, como si alguien me hubiese arrancado del
alma la inmensa tristeza que sentía. Noté que se esparcía por todo mi ser una
calma muy templada que me hizo sonreír, que me hizo mirar a Agnes con una
gratitud inmensa. Entonces, ella me dijo:
— Despídete
de tu madre. Ella ya se va, pero estará siempre a tu lado, cuidándote, como
también me cuida mi abuela.
Le dije adiós
a mi madre sintiendo que no me despedía de ella con tristeza, sino con
aceptación, y todo eso gracias a Agnes. Me siento tan afortunada por tener a mi
lado a una mujer tan maravillosa... No me la merezco, no me la merecí nunca;
pero sé que debemos estar juntas, que nuestro destino es vivir juntas hasta el
fin de nuestros días. Nunca dejé de amarla y todas las locuras que hice en mi
vida las hice por ella, pensando que yo sólo entorpecía su felicidad. Por culpa
mía a ella la enviaron lejos de Galicia, haciéndole lo peor que podían hacerle.
Por culpa mía, su madre la rechazó, la envió lejos de aquí creyendo que la
enviaba a un lugar en el que nadie la rechazaría... Por culpa mía, Artemisa
casi se quitó la vida. Artemisa es una mujer muy buena, con un alma también muy
mágica, y saber y sentir que Agnes no la amaba sólo a ella la deshacía, la
convertía en una mujer que no era en realidad, y no era justo que ella fuese
tan infeliz por culpa mía. Agnes dudaba entre estar conmigo o estar con
Artemisa. Yo no quería que eso ocurriese... pero no quiero repetirme.
Antes de
marcharnos del cementerio, Agnes me pidió que aguardásemos un instante. Me dijo
que alguien la llamaba. Se separó un poco de mí y escuchó, sintió con su alma
mágica, y, después de unos minutos que me parecieron eternos, me dijo:
— Mi abuela
me ha confesado ahora que todas esas veces que yo creía verte y oírte... en
realidad, era ella haciéndome creer que eras tú quien me hablaba, quien me
ayudaba a seguir para adelante. No sé por qué lo hizo, pero no has sido tú la
única que ha pedido perdón esta tarde —me contó sonriéndome emocionada—. No
tengo nada que perdonarle a nadie y mi abuela lo sabe. Ahora me siento mucho
más tranquila. No podía dejar de preguntarme quién era, entonces, el alma que
se presentaba ante mí creyendo yo que eras tú quien me hablaba, quien se
comunicaba conmigo.
Yo también le
sonreí a Agnes, intentando ordenar en mi mente todo eso que quería confesarle.
Al fin, mientras caminábamos de vuelta a la casa de la madre de Agnes, le dije:
— En
realidad, yo notaba que tú me hablabas, que de alguna manera u otra estábamos
hablando, estábamos juntas, podíamos vernos. Agnes, durante los meses que
estuve enfermísima en el hospital, casi permanecí sin consciencia durante todos
esos días. Es posible que la mágica alma de tu abuela hiciese que tú y yo
pudiésemos comunicarnos a través de una dimensión que no pertenece ni a la
muerte ni a la vida.
— Es muy
posible, Luíña. Tu alma y la mía nunca estuvieron separadas. Siempre las unió
un vínculo mucho más poderoso que la fuerza de la muerte y la vida.
— Sí, también
lo pienso, Agnes. Nunca me sentí lejos de ti. Tardé mucho tiempo en saber que
estabas pasándolo tan mal sin mí. En los primeros meses de mi vida en Italia,
yo casi no tenía contacto con Galicia porque estuve enferma, en el hospital
durante mucho tiempo y, después, porque Daniel casi no me contaba nada. Él a ti
no te conocía. La única persona que podía hablarme de ti era Uxía, pero apenas
teníais contacto. Yo estaba totalmente convencida de que tú eras feliz, Agnes,
de que eras feliz con Artemisa. Era lo único que sabía de ti. Uxía y tú apenas
quedabais, sólo para los ensayos, y, los primeros meses de este año, bueno,
digamos que lo único que ella me contaba era que eras muy feliz con Artemisa.
Luego estuve varios meses sin saber de ti. Uxía no me contaba nada. En los
meses de abril, mayo y junio, no supe nada de ti. Le preguntaba a Uxía si
estabas bien, pero no me contaba nada de ti. Incluso me decía que llevabas
semanas sin ir a los ensayos y eso me asombraba tanto... Algo me decía que no
estabas bien.
— No estaba
bien —me confirmó con vergüenza—. Tuve una recaída horrible. Ya te hablaré de
ello más adelante.
— No, no,
cuéntame ahora...
— No, Luíña.
Es muy largo de contar —rió todavía avergonzada.
No pude
convencer a Agnes de que me lo contase. Sabía por encima lo que le había
ocurrido porque me lo había explicado el jueves por la noche en Milán, pero
quería conocer todos los detalles de esa época. No obstante, no pude
convencerla. Ella sólo quería escucharme a mí. Quería conocer todo lo que me
había ocurrido este año, así que proseguí:
— Después, en
julio, volví a saber de ti y, esta vez, Uxía me explicó que no estabas tan bien
con Artemisa como creía. Me contó que habías discutido con ella cuando eran las
fiestas del día de Galicia, que habías ido a Santiago sin ella y que después
ella se había presentado en Santiago para pedirte perdón, pero que, a partir de
entonces, ya no estuvisteis igual. Entonces supe también que, el día de mi
cumpleaños, hicisteis una fiesta en mi honor y eso me dolió mucho. A partir de
ese tiempo, Uxía ya intentó intimar más contigo y, poquiño a poco, iba
consiguiéndolo. Su intención era hacerse más amiga tuya para conocer mejor lo
que tú sentías porque, en ese tiempo, yo ya me había propuesto volver a
Ourense. No aguantaba vivir más tiempo lejos de todo lo que había sido mi vida,
de mi tierra, incluso de ti. Tenía una vida más o menos construida en Italia,
pero no sentía que aquélla fuese mi vida. Quería asegurarme de que tú estabas
bien antes de ir, no sé por qué. No sé qué quería saber. Estaba muy insegura,
no me atrevía a volver, pero me decidí a volver cuando supe que, en el
aniversario de mi supuesta muerte, tú habías llorado muchísimo por mí,
confesándoles a todas las personas que estaban junto a ti esa tarde que todavía
me amabas con toda tu alma. Ellos lo sabían, sobre todo tu madre y Silvia, pero
se quedaron asombrados cuando te oyeron hablarme con tanto sentimiento, cuando
oyeron cómo me confesabas llorando desconsoladamente que aún me amabas, que no
podías vivir sin mí, que darías parte de tu vida para que yo pudiese volver,
que no soportabas más vivir sin mí, que nunca me olvidaste, que yo siempre fui
el amor de tu vida, que a Artemisa la amaste muchísimo, pero que lo que sentías
por mí era mucho más indomable. Fue eso lo que me convenció, lo que me hizo
descubrir cuánto me había equivocado, qué equivocada estaba, qué mal había
hecho las cosas, cuánto mal te hice. Entonces hablé con Uxía y le dije que
estaba preparándolo todo para volver. Quería aparecer ante ti en Ourense, en
las Burgas, en el puente viejo, en tu cafetería... No sé, donde fuese, quería
darte una sorpresa; pero Uxía me convenció de que esperase, de que no fuese tan
impulsiva y lo acepté sobre todo cuando me propuso que te regalásemos un viaje
a Italia con la excusa de visitar Milán, donde vivía yo, y Florencia. Lo acepté
con una ilusión inmensa y enseguida comencé a preparar el viaje. Le pedí a Uxía
que no se le ocurriese decirle a nadie cuál era el verdadero motivo del viaje,
pero no pudo cumplirlo. Se lo dijo a Silvia a traición. Yo no quería que Silvia
supiese que yo vivía. Quería darle una sorpresa a ella también cuando yo
volviese a Ourense, pero no pasa nada. También me hizo ilusión hablar con ella
por teléfono.
Y seguimos
hablando y hablando durante horas, contándonos nuestras experiencias,
compartiendo lo que sentimos, lo que habíamos sentido, lo que sentíamos,
durante horas, con una taza de té con limón por medio, en la cena, con la
compañía de Anxiños... y se hizo tarde mientras hablábamos en su cuarto, en su
cama. Era la primera vez que dormíamos allí después de tanto tiempo separadas.
Se oía la lluvia fuera, acariciando los muros de piedra de las casas, de las
calles... Ahí dentro, estábamos protegidas, calentiñas... juntiñas, al fin,
para siempre.
Sólo
contaré para terminar lo que sentí cuando vi a Agnes saliendo del aeropuerto de
Milán. Creí que me desmayaría, que no sería capaz de hablarle, de caminar hasta
ella. Agnes se asió a la mano de su madre cuando me vio, cuando oyó que su
madre le decía que era yo, que yo estaba viva, que no había muerto. Nunca podré
olvidar la mirada que Agnes tenía en ese momento. Sus ojos se llenaron de
lágrimas, pero también de luz, de miedo, de alivio... y vi que temblaba, que
perdía el equilibrio, que estaba a punto de caer al suelo. Entonces corrí hasta
ella para acogerla entre mis brazos. Al fin la abrazaba, al fin, al fin. Cuánto
tiempo hacía que deseaba abrazarla, sentirla conmigo. Cuánto la había echado de
menos, cuánta falta me hizo, cuánto la amaba, cuánto y cuánto la amaba, cuánto
la había amado siempre, siempre, siempre.
Cuando la
sentí entre mis brazos, llorando, temblando, casi sin poder respirar, supe que
ella también era frágil, que también me había necesitado mucho. Aquel abrazo
nos confesó todo lo que la otra sentía. Fue como oír la voz de su corazón. Ella
no dejaba de decir: “estás viva, estás viva, estás viva, Lúa, Luíña, mi
Luíña...” y yo no sabía qué decirle. Sólo podía abrazarla, apretarla contra mí,
sentirla conmigo, darle mi amor, el calor de mi cuerpo, darle aliento y
equilibrio, pues ella casi no podía mantenerse en pie. Y cuánto deseaba
besarla, sentir sus labios, darle todos esos besos que ansiaba darle desde
hacía meses, pero me contuve porque sabía que aquéllos no eran el sitio ni el
momento adecuados para besarla, para estar tan íntimamente con ella.
Quería
hablar con ella para contárselo todo, pero no podía dominar lo que sentía, las
ganas de estar con ella, de darle mi cuerpo, de sentirla conmigo, de que ella
me sintiese consigo. Era algo que nos descontrolaba. Cuando ya supimos que
nadie nos veía, nadie nos miraría, entonces la abracé, la abracé con un cariño
que no podía dominar, que se me escapaba por todas las partes de mi ser, de mis
manos, de mis brazos, que nacía de mi piel. Siempre me ha descontrolado sentir
a Agnes cerca de mí, tan cerca de mí, oír su respiración, oír su dulce voz de
terciopelo, oírla suspirar, verla sonreír, mirarme, tomarme de la mano. No sé
qué me ocurre cuando estoy con ella. Es algo que me sucede desde que era
adolescente. Agnes despierta en mí mi lado más salvaje y quizás ancestral, ése
que sólo piensa en gozar con ella de las sensaciones más escondidas, ése que me
impele a explorar con ella todo lo que puede hacernos perder el control, que
puede enloquecernos. Con ella no siento vergüenza, al contrario, sólo quiero
que estemos lo más juntas posible, que lo descubramos todo la una de la otra,
que sintamos juntas, que sintamos todo lo posible, que compartamos todo, todo
lo que sentimos. Lo que siento cuando la tengo cerca, cada vez más cerquiña de
mí, es una inmensa e incontrolable necesidad de ser suya, de estar íntimamente
con ella, de darle todo lo que yo soy, todo lo que puedo ser, de estar con ella
como si no hubiese nada más en el mundo. Y fue eso lo que nos ocurrió cuando
nos hallamos solas en el cuarto que compartiríamos en el apartamento de Milán.
Yo ya no tenía hogar allí porque lo había preparado todo para volver a Ourense
sin dejar nada allí.
Cuando
estuvimos soliñas, no hizo falta que dijésemos nada. Nuestro alrededor nos
empujaba a estar juntas. Era como si el mundo entero nos dijese que debíamos
estar juntas, que teníamos que recuperar el tiempo perdido. Y qué hermosos
momentos vivimos, qué sensaciones tan fuertes, cuánta intimidad, cuántas
caricias, cuántos besos, cuántos suspiros y palabras de amor compartimos. Agnes
es tan cariñosa, tan tierna y pasional en esos momentos que me hace enloquecer
con sólo una caricia, con un beso intenso, con una palabra de amor o de
pasión... No reprimimos nada cuando estamos juntas, absolutamente nada. Nos
desnudamos tanto física como anímicamente cuando nos amamos.
Y creo que
eso es todo lo que por hoy voy a contar. Ya seguiré escribiendo más adelante.
Qué bonito es escribir junto a la lareira cuando hace este tiempo que tanto
incita a estar escondida en la casa, protegida en el calor del hogar.