domingo, 24 de noviembre de 2019

DIARIO DE LÚA: SÁBADO, 23 DE NOVEMBRO DE 2019


Sábado, 23 de novembro de 2019
O tempo e o espazo confúndenme porque voltei á vida que tanto botei de menos, pero a esta vida fállanlle cousiñas que eu agardaba atopar cando volvese. Fun inxenua e inocente crendo que todo ficaría tal como o deixei cando marchei queréndolles dar ás persoas que amo a oportunidade de seren felices, de viviren tranquilas sen estaren pendentes sempre da miña saúde. Tanto teño que dicir que non sei como ordenar as verbas, nin as frases nin ren. Teño un nobelo de emocións e de pensamentos que non sei como desenguedellar. Hai ben días que non podo domear os meus sentimentos. Estou controlada pola felicidade máis absoluta, pola euforia máis tenra e tamén pola tristura máis ferinte.
Onte voltei á aldeíña na que naceu a miña nai e na que eu vivín os mellores momentos da miña vida. Esta aldea é o escenario da miña nenez e da miña adolescencia. Nesta aldeíña, aínda fica agochada a voz de todos os meus desexos, das miñas esperanzas e dos momentos felices que vivín eiquí sendo unha cativa de verdade, gozando dunha liberdade da que case non dispoñía cando estaba en Ourense, na cidade. Alí, a miña nai vixiaba todos os meus movementos, non me deixaba marxe para actuar, controlaba todo o que facía, a que hora chegaba á casa, con quen me relacionaba, que cualificacións quitaba na escola, que libros lía, que escribía, que pintaba... No canto, cando iamos á aldeíña, ela parecía esquecerme e deixábame libre para que correse soa polo bosque, non coidaba de min a todas horas, non controlaba con quen me relacionaba, que facía, que escribía, que lía, con quen falaba, con quen pasaba as miñas horas nin tampouco se comía ou deixaba de comer. Era coma se ela crese que na aldeíña non había problemas nin perigos e foi precisamente na aldea onde alzou a voz a doenza que teño dende que nacín. Teño unha doenza das chamadas raras que non teñen cura, que só se controlan con operacións que tampouco me garanten a vida, que mesmo me poden levar á morte. O meu corazón é indeciso e fráxil. Non latexa como debería de latexar un corazón san. Pode latexar con máis lentitude da precisa e, de súpeto, empezar a latexar coma se quixese fuxir do meu peito. Tomo unha medicación que máis ou menos o mantén acougado. Tento facer todo o exercicio físico que podo para aprenderlle a latexar como debe en cada momento; pero o seu comportamento é tan imprevisíbel que, por moito que me esforce por coidalo e vixialo, nunca poderei saber que fará nas horas seguintes, nos minutos que vivo. Esta doenza impediume sempre vivir acougadamente. É imposíbel vivir así, sempre pendente do ritmo ao que me latexa o corazón, sempre sentíndome fráxil, querendo facer máis do que podo e non podendo controlar a aceleración coa que de súpeto o meu corazón comeza a latexar. Sei que a vida pode esvaecerse en calquera momento e, emporiso, sempre vivín coma se ese intre fose o derradeiro da miña existencia, emporiso nunca quixen reprimirme, nunca quixen deter os feitos que se me presentaban, que me facían sentir viva. Sentirme viva era o que máis me empurraba a vivir, curiosamente. Non obstante, non abonda coa intención que cada unha teña. Tamén precisamos axuda do noso redor. Se no noso redor non hai axuda, podémonos desanimar axiña. Se o que vemos no noso redor é rexeitamento, é rabia e mesmo incomprensión, custa moito seguir loitando polos nosos soños. É coma querer loitar contra a forza dun temporal. O mar entolece, as ondas son agresivas, o vento non deixa camiñar con tranquilidade, non podemos deter coas nosas mans a forza da choiva que cae con vigor á terra; mais o sentimento sempre fica no noso corazón, na nosa ialma, en nós, fica sempre, malia as dificultades, as confusións, os medos, a impotencia... Falo de todo isto porque, con estas verbas, quero chegar a todo o que vivín na miña vida; pero é todo tan complicado de explicar que moitas veces me fago eu soíña unha inmensa lea. Agnes aréngame a que escriba unha novela verbo a miña vida, pero son incapaz de facer unha obra tan grande. Eu son máis de escribir poemas e contos, de pintar cadros que remato nunha tarde, de compoñer obras musicais que me xorden nun intre... Penso que unha obra de arte ha de nacer axiña. Cústame moito retomar algo que deixei a medias. Non podo rematar eses cadros que comecei hai uns días porque, cando sento perante deles, non sei nin por onde continuar. Cando a inspiración posúeme, hei de ficar nos seus brazos ata que remato a obra que creo. Se a deixo a medias, cústame moitísimo recuperar esa inspiración que me domeara toda.
O sentimento que sempre me empurrou a vivir e a loitar é o amor que sempre sentín por Agnes; un amor que me fixo cometer as tolarías máis insospeitadas, mesmo máis incomprensíbeis, que me fixo actuar de xeito erróneo en moitísimas ocasións. Equivoqueime moitas veces porque non souben xestionar ese amor tan forte que me facía sentir pequena, que descontrolaba o ritmo do meu doente corazón, que me facía ter medo e, asemade, ganas de loitar, de estar con ela, de batallar contra todos os que quixesen impedir que estivésemos xuntas.
A derradeira loucura que me fixo cometer este amor foi afastarme precisamente de Agnes, crendo que todo lle iría moitísimo mellor sen min. Eu estaba totalmente certa de que ela xa non me amaba como nos amabamos cando eramos adolescentes e xurámonos que sempre estariamos xuntas, que sempre nos amariamos e que loitariamos polo noso amor non importando a quen nos tivésemos que enfrontar. Artemisa era a muller que ela amaba e quen estivo a piques de perder a vida por non aceptar que Agnes estivese comigo. Eu non quería traerlles problemas. Elas tamén loitaran moito polo seu amor. Eu non quería ser ningún obstáculo para ninguén. Nunca pensei que facerlles crer que morrera sería a solución a esas dúbidas que Agnes tiña, coas que non era quen de vivir; pero a oportunidade de desaparecer presentóuseme perante miña grazas á miña doenza. Ela tróuxoma sen que eu a agardase. Se volvese estar nesa situación, xamais, xamais, xamais faría o mesmo. Procuraría outra solución, outra maneira de desaparecer; pero nunca volvería empregar a morte como camiño para esvaecerme. Fun moi inxusta e cruel; pero, nese momento no que acordei nunha ambulancia que me levaba ao hospital de Ourense, non pensei no futuro, só no presente. Sentinme abatida por unha forza que non podía entender. Unha voz díxome: “desaparece, desaparece das súas vidas, sobras, ti non tes lugar xa eiquí. Non sigas loitando por unha muller que non é para ti. O mellor que podes facer é fuxir. Desaparece, desaparece, failles crer a todos que morriches, que estás morta, que nunca máis volverás.”
Non sei de onde proviña esa voz. Non o podo saber e coido que nunca o saberei, pero do que estou segura é que esa voz non nacía en min. Eu nunca me dixera cousas tan crueis. Si que tiven moitos problemas de autoestima por mor das terríbeis experiencias que vivín con ese home co que pretendín levar unha vida máis ou menos digna, pero nunca me atacara desa maneira a min mesma. Casar con el foi o erro máis horríbel da miña vida. Fíxeno só pola miña nai. Ela sufría moitísimo por min. Ela cría que eu nunca deixaría de procurar a Agnes, que sempre a amaría, que mesmo perdería a cachola por ela. A miña nai non aceptaba ese amor por ren do mundo e moito menos cando o tempo pasaba sen que ninguén soubese ren máis de Agnes. Entón casei con ese estudante de dereito que namorou tan tolamente de min, que viaxou milleiros de veces a Galiza por min, que me fixo crer que sempre me protexería e me amaría e que, en canto casamos, me recluíu na súa casa de Barcelona; que me impedía relacionarme cos demais, que me impedía vestir ben e maquillarme, que mesmo mallaba en min se me descubría falando por teléfono con algunha amiga. Eu estudei en Barcelona dous anos e vivín alí, despois de casar en Ourense, tamén durante dous anos, aínda que me custa moito contar o tempo porque todos eses meses se confunden en min, fanse irrecoñecíbeis e non sei canto tempo pasei lonxe da miña terra, tan doente tamén, tan desfeita, cada vez máis desfeita. Daquela eu si tiña unha autoestima horríbel porque ese rapaz a desfixo, destruíuna. Custoume moito saír dese abismo ao que me lanzou. Collín doenzas das que me custou moito curarme. Eu só quería desaparecer. Non aturaba esa vida que el me obrigaba a vivir. Eu quería seguir estudando a miña carreira e queríaa estudar en Ourense, pero el non mo permitiu. Daquela, non era tan visíbel a violencia de xénero. Eu era unha muller maltratada que non sabía como saír desa vida. Conseguino grazas a un amigo médico que precisamente estaba na ambulancia que me levaba a Ourense despois de perder a consciencia entre os brazos de Agnes. De verdade eu estaba certísima de que aquela tarde morrería. Emporiso insistinlle a Agnes con tantos nervios en que fósemos á aldea, porque cría que morrería e queríao facer entre os brazos de Agnes, xunta o río Miño, na aldeíña que vira como nos declaramos o noso amor, que fora testemuña dos nosos momentos máis bonitos. Quería morrer á beira dese río que vira como nos amabamos por primeira vez aquela mañá de agosto tan intensa e brillante na que o noso amor e o desexo que sempre sentiramos a unha pola outra estoparon por dentro de nós.
Daniel, aquel amigo que me axudou a voltar a Ourense cando estaba a piques de morrer, foi o mesmo que estaba xunta min na ambulancia cando cría que tamén estaba a piques de morrer. El é como un anxo que aparece perante miña cando a morte pretende levarme consigo. Non me explico por que sempre me atopo con el no intre preciso no que a miña vida está virando en morte, pero a miña vida está chea de casualidades que a fan máxica, que me fan crer que a vida na que existo non é real, pero é real, e moito. Tamén souben despois por el que el fora quen tomara a decisión de ir na ambulancia cando soubo de casualidade tamén que chamaran dende a aldeíña na que vivía a miña nai. El non sabía que era eu a que estaba en perigo. Cría que sería algunha das persoas que me coñecen. Explicoume que, cando me viu inconsciente, se prometeu a si mesmo que faría calquera cousa por devolverme a vida, por manter brillando o derradeiro suspiro de vida que me quedaba. Daniel coñéceme dende hai ben anos. Foi a única persoa que me quixo axudar cando eu vivía en Barcelona e estaba a piques de morrer por culpa da anorexia e do meu doente corazón. Chameino ás agochadas unha mañá na que puiden fuxir do cuarto que me obrigaban a ocupar no hospital de Vall D’Hebrón e pedinlle que lle dixese á miña nai que a quería, que nunca a deixaría de querer malia todos os erros que cometera comigo, que eu era a súa filla e que iso xa abondaba. El preguntoume onde estaba, eu díxenllo, confeseille que estaba moi doente, que me restaban moi pouquiños días de vida e que Jordi (o rapaz co que casara) me trataba moi mal, que mallaba en min pola cousa máis parva e que o único que eu desexaba era desaparecer para sempre. Entón, ao día seguinte, el apareceu no hospital, discutiu con todos os médicos que lle quixeron impedir que falase comigo e tamén con Jordi, a quen denunciou coa miña axuda. Daniel queríame moito e quéreme moito porque medramos xuntos, pódese dicir, porque foi o meu veciño sempre, porque foi o único amigo home que tiven na miña vida. Seica sexa sinxelo ser a súa amiga porque a el lle gustan os homes, malia que penso que iso non ten ren que ver. El e máis eu sempre nos entendemos porque ambos os dous tivemos unha orientación sexual supostamente prohibida, porque el tamén casou cunha muller para tentar agochar que era homosexual, para asegurarse a súa carreira como médico... Eran moitísimas as cousiñas que nos unían. El coñecíame moito mellor que ninguén, xunto con Silvia; unha amiga que sempre foi coma a miña irmá. Só Agnes, Silvia e máis el coñeceron sempre como era eu realmente, aínda que, ao desaparecer Agnes, xa só el e Silvia me podían apoiar, aínda que Silvia tamén tiña a súa vida. Ela marchou a estudar fóra de España e, durante uns anos, case que non soubemos practicamente ren a unha da outra. O caso é que el me rescatou das mans dese violento home que me tiña detida, el me axudou a voltar a Ourense e a curarme, axudoume a poder estudar a miña carreira, apoioume sempre, foi o meu máis sincero apoio. Eu axudeino a separarse da súa muller antes de que fose demasiado tarde. El e máis eu fomos de festa moitas veces procurando os locais de ambiente nos que non nos sentísemos rexeitados... e el foi quen me axudou a facerme pasar por morta o ano pasado. Conteille ás présas o que me pasaba, o que desexaba, e axudoume moitísimo; pero é un inmenso segredo que el me axudou. Iso non o pode saber ninguén. El tamén me axudou a iniciar unha nova vida en Italia, mais esa é outra historia que non sei se teño tempo de contar.
Mais quero falar do agora, do que vivo, do que estou a vivir estes días. Dende que souben que a miña nai morrera, precisei pedirlle perdón cunha forza que me destruía e non sabía como facelo, ata onte. Agnes axudoume a poderme despedir ben dela, a poderlle pedir perdón. Agnes ten un don moi máxico que lle permite falar cos mortos, cos que se foron, e, grazas a ela, puiden falar coa miña nai. Que bonito foi ese momento... pero tentareino contar con orde.
Onte chegamos á aldeíña contra as seis da tarde. Os venres saio antes do instituto no que traballo dende hai quince anos. Antes de marcharmos, Agnes, á fin, falou con Artemisa. Eu levaba toda esta semana insistíndolle a Agnes en que falase con ela. Agnes non quería collerlle o teléfono. Non quería falar con ela porque sabía que manterían unha conversación moi tensa se falaban, pero eu dicíalle que eses non eran motivos para non falar con ela. Dicíalle que, canto antes lle explicase as cousas, mellor; pero non había maneira de convencer a Agnes. En realidade, Artemisa conseguiu falar con Agnes porque a chamou dende o móbil da súa irmá. Foi unha conversación moi triste, seino; pero, alomenos, xa falaron, Artemisa xa sabe o que ocorreu, xa se puido asegurar de que Agnes non a enganou, que era o que seguramente crería.
Conducín deica a aldeíña sentindo medo, sentíndome nerviosa e moi emocionada. Saber que me reencontraría con tantas lembranzas e tamén tantas ausencias mantiña a miña ialma pendendo dun fío. Agnes tentoume acougar e animar durante todo o traxecto. Eu sentía o seu apoio coma se de verdade este tivese materia. Estou tan unida a ela que non me custa ren sentir o que ela me quere transmitir, o que ela sente, o que ela pensa. Ámoa tanto que moitas veces só noto latexar por dentro de min o amor que sinto por ela, que sempre sentín. Estamos tan unidas que me parece imposíbel crer que levemos un ano separadas, que nos custase tanto estar xuntas. Síntome tan querida, tan inmensamente querida, que me custa moito experimentar sentimentos negativos.
Cando baixamos do coche, axiña me sentín acollida, sentín que a aldea toda, os bosques que a rodean e o río, todo, todo me daba a benvida. Chovía algo, pero a paisaxe aparecía tan fermosa... Leva chovendo dende hai ben semanas en Galiza sen parar, pero a min non me importa. A choiva sempre formou parte da maneira de ser de Galiza.
Agnes non me dixo ren namentres camiñabamos deica a aldea. Debemos de deixar o coche fóra da aldea porque a ela non se pode acceder con coche. A estreita corredoira que conduce á aldeíña estaba chea de lama, pero tampouco nos importou. Laila ía dando chimpos tras nosa. Laila é unha cadeliña adorábel e moi ben educada que axiña me colleu agarimo, á que axiña comecei a querer. Non me deixa soa nunca. Se Agnes non pode estar con ela, axiña me busca a min. Lévome estupendamente con ela e Laila nin tan sequera sente celos se estou con Agnes.
Cando chegamos á aldeíña, cando estivemos xa nas rúas de pedra que sempre a crearon, entón notei que me latexaba con forza o corazón; mais sabía que non era perigoso que me latexase así. Era a emoción que sentía a que o impulsaba. Estaba perante da casa que fora da miña nai, na que eu vivira tantos momentos, e a que é miña, a que a miña nai non sabía a quen deixar na herdanza porque eu non teño irmáns nin ren. Eu xa a herdara cando a miña nai estaba viva e non lle deu tempo a mudar as escrituras nin ren diso. Seica tampouco o quixese facer. Eu son a derradeira persoa da nosa estirpe, agás de se teño algún fillo, pero sei que non o vou ter, e menos tendo xa 46 anos.
Agnes tíñame collida da man, apertábama cando me sentía máis nerviosa e emocionada. Sentinme tan arroupada por ela que o medo xa case se esvaecera.
     Vamos á tumba da miña nai —pedinlle a Agnes con medo e emoción.
O ceo anubrado facía que todo parecese moito máis romántico, máis íntimo, máis senlleiro. O camiño ao cemiterio fixémolo só falando a través dos acenos que nos dedicabamos. Non era preciso dicir ren. Eu tamén notaba que Agnes estaba moi nerviosa. Sabía que iamos vivir un momento moi estraño. Eu vería a miña suposta tumba. Non me explico como me puideron soterrar sen deixar pegada en ningures desas xestións, pero tamén é certo que, en aldeas coma a nosa, non se controlan tanto estas cousas. Estes cemiterios son moi antigos. As tumbas están nos muros das casas da contorna, coma se fixo sempre, vivindo os mortos cos vivos, con distancia, pero xuntos... e na terra, entre os brazos da terra que sempre nos amou. A miña tumba está na terra, baixo un carballo que a protexe da luz do ceo, pero tamén da choiva; aínda que agora as súas pólas están baleiras. Encol da miña tumba, vin unha morea de follas murchas, de cor vermella coma os meus cabelos. Esas follas eran a materialización da caducidade da vida, do tempo que pasa. Vin a miña propia morte sen estar eu morta e impresionoume moito. Quero que saquen xa esa lápida na que está inscrita a data na que supostamente morrín porque me sinto máis viva que nunca e sei que o farán, pero saber que aínda sigo morta neste lugar faime estar tristeirísima. Non ten sentido que me sinta tristeira por algo que eu mesma provoquei, pero velo así, tan directamente, baixo ese ceo tan gris, ver a miña morte entre os brazos do outono, baixo as follas murchas, secas, vermellas, caducas... é algo que non se pode explicar, que encolle o corazón, que oprime a ialma.
Agnes apertoume a man cando notou que me desfacía, que comezaba a chorar. Axeonlleime na terra sen importarme que estivese mollada e boteime a chorar en silencio, coma se eu mesma chorase pola miña propia morte. Non sei por que sinto todas estas cousas. Sentinme tantas veces á beira da morte que non me debería de impresionar tanto todo isto; pero impresióname moito. Estaba nese momento nun lugar que acollía ás ialmas que se foran. Agnes estaba sentada ao meu carón, pero eu tamén sentía unha compañía que non tiña materia; a compañía da miña nai, de todos os membros da nosa familia, mesmo do avó e a avoa de Agnes. Había moitas ánimas ao noso redor. Entón pedinlle a Agnes que chamase á miña nai. Díxenlle que precisaba pedirlle perdón. Ela entendeume á primeira. Non se negou. Colleume das mans e pechou os ollos, pediume que me concentrase moito no noso silandeiro redor. Antes de pechar eu os ollos, mirei profundamente a Agnes aos seus e vin nela tanta calma, tanta seguridade e tanto amor que de súpeto deixei de sentir tristura e medo. Confiei nela coma nunca confiara en ninguén e quedei queda, calada, sen moverme.
Entón Agnes dixo: “Iria, podes ouvirnos?” Eu non abrín os ollos en ningún momento, pero puiden ver perfectamente o que ocorría alí, no cemiterio. Notei que un vento moi lene abaneaba as pólas das árbores. Agnes apertoume con agarimo as mans e volveu chamar á miña nai. Sentín que Agnes ficaba cada vez máis queda, máis inmóbil, agardando, concentrada, sabendo que estaba logrando o que ambas as dúas desexabamos. Agnes non tiña medo, nada de medo. Eu tampouco o debería de ter, pero, sen podelo evitar, sentín un arrepío atravesándome o corpo todo. Souben que Agnes sentía á miña nai. Quería abrir os ollos para preguntarlle a Agnes coa mirada se ela estaba aí, pero non foi preciso. Agnes dixo moi baixiño: “xa a temos eiquí, Luíña. Xa lle podes falar. Ela óete.”
Como sabía Agnes que a miña nai estaba connosco? Quíxenllo preguntar, pero, antes de que puidese abrir os ollos, notei que alguén me acariñaba os cabelos, case imperceptibelmente. Agnes tíñame collida das mans. Eu tiña as miñas mans entre as súas. Ela non fora. Tampouco fora o vento que zoaba con coidado entre as pólas baleiras das árbores. Era unha man inmaterial a que me acariñara. Era a man da miña nai.
     Lúa, cariño, a túa nai pódete ouvir, de verdade —aseguroume Agnes con moitísima dozura, falando moi baixiño, cun murmurio que parecía poderse perder entre a voz do silencio—. Fálalle, meu amor. Ela óete, escoitarate, prométocho. Mesmo ela te pode tocar. Sentes como te acariña? Está ao teu carón, Luíña. É ela. Non teñas medo.
As verbas que Agnes me dirixira con tanto amor e coidado fixéronme chorar. Sentín que un nó enorme me oprimía a gorxa e comecei a tremer. Non podía falar e iso facíame sentir moi impotente, iso intensificaba as miñas ganas de chorar. Esforceime moitísimo en aceptar que aquilo que Agnes dicía era certo. Custábame crelo porque me parecía demasiado fermoso para que fose verdade; pero as continuas caricias que a miña nai me daba no cabelo convencéronme de que era real e tamén me convenceu a serenidade que domeaba a Agnes.
     Nai, naiciña... —comecei a dicir con medo, case sen poder falar por mor do profundo pranto que me enchía a ialma e me roubaba a voz—, naiciña, quéroche pedir perdón polo que fixen. Eu cría que me podería comunicar contigo en canto chegase a Italia. Eu non quería que ti pensases que eu morrera. Eu quería falar contigo, naiciña, xúrocho; pero non puiden. Marchei de eiquí moi doente e cría que, cando chegase a Italia, te podería chamar e dicirche que non morrera e pedirche que tamén llo dixeses a Agnes cando pasase un tempo e ela xa tivese reconstruído a súa vida, pero xúroche que non puiden, non puiden.
Custábame moito falar, pero non quería calar. Xa se rachara a coiraza na que pechara os meus sentimentos e todo o que vivira ese tempo e non quería calar, xa non.
     Cando cheguei a Italia, estaba moi doente, moi débil. Escapeime antes de que puideses saber que aínda vivía. Lembras de Daniel? El axudoume, nai, axudoume moito. Cando cheguei a Italia, a tensión que sentía, a impotencia e o medo, todo iso me fixo moito dano. Estaba a piques de entrar na miña nova casa cando me desmaiei na metade da rúa. Non sei quen me recolleu e me levou ao hospital. O único que sei é que acordei conectada a unha morea de máquinas e que me encontraba moi mal, moi débil... O único contacto que daba cando me preguntaban con quen podía falar eu era Daniel, pero en realidade eu non o quería chamar. Quería desaparecer para todo o mundo porque cría que estaba a piques de morrer, esta vez si, de verdade. Xa supuxera demasiados problemas para as persoas que quero. Naiciña, estaba asustada e non sei que me pasou. Sabía que ía morrer e estarrecíame moitísimo pensar que a miña vida se apagaría lonxe de Ourense, de vós, de todas as persoas que quero, que me querían, e realmente estiven a piques de morrer. Operáronme de urxencias. Non sei que me fixeron porque mo contaron cando estaba aínda moi débil e non entendía ren. Custoume moito recuperarme. Estiven no hospital ata xaneiro. Cando saín de alí e tentei refacer a miña vida, entón souben grazas a Daniel que ti morreras. Non me podía explicar como transcorreran tantos meses. Onde estaban eses meses? Eu só lembraba pasar días e noites no hospital case sen saber onde estaba, rodeada de xente descoñecida que non falaba a miña lingua. Síntoo moito, nai, síntoo coa miña ialma toda. Xamais faría algo así se soubese as consecuencias dos meus actos, pero xúroche que eu quería falar contigo; mais non puiden, non puiden, e, cando souben que morreras, sentinme tan abatida que pensei que xa non pagaba a pena falar con ninguén. Carallo, maldita sexa, que mala filla fun... Perdóame, nai, perdóame, por favor, por favor.
Notei que Agnes me abrazaba, que me protexía entre os seus brazos. Eu acabara chorando enriba da tumba da miña nai sen poder domear o inmenso pranto que me impedía falar. Sentir o amor e a calor que Agnes me daba me fixo chorar aínda máis profundamente. Agnes era e é o meu anxo. Ela non deixaba de dicirme que a miña nai aseguraba que me perdoaba, que ela soubo sempre que eu non estaba ben, que a súa morte non era culpa miña, que ela estaba doente dende había anos e que tampouco fora quen de confesarme o mal que estaba.
     Eu só quería que estivésedes máis tranquilos sen min. Equivoqueime moito, moitísimo. Non era consciente de que me queriades tanto, de que eu era tan importante. Nunca crin que eu fose tan importante para os demais —confeseilles a Agnes e á miña nai–. Por favor, perdoádeme, perdoádeme...
     Luíña, cariño, tranquila —pediume Agnes con moito amor—. Xa pasou todo, miña vida. Ninguén ten que perdoarche ren. Ti pasáchelo moi mal, cariño. Sente a aperta que che quere dar a túa nai —pediume namentres desfacía a aperta que nos unía—. Ela quere que a sintas contigo. Está contigo, Luíña, e di que te protexerá sempre, que nunca deixou de facelo.
Entón, cando Agnes se afastou de min, notei que uns brazos inmateriais me rodeaban, protexíanme. O frío do solpor desapareceu e só quedou en min unha inmensa sensación de protección, de amor, de perdón. Souben que era a miña nai quen me abrazaba e entón, sabéndoo, pechei os ollos e gocei desa aperta tan máxica.
Despois dese momento, sentinme moitísimo mellor, coma se alguén me arrincase da ialma a inmensa tristura que sentía. Notei que se espallaba polo meu ser todo unha calma moi temperada que me fixo sorrir, que me fixo mirar a Agnes cunha gratitude inmensa. Entón, ela díxome:
     Despídete da túa nai. Ela xa se vai, pero estará sempre ao teu lado, coidándote, coma tamén me coida a miña avoa.
Díxenlle adeus á miña nai sentindo que non me despedía dela con tristura, senón con aceptación, e todo iso grazas a Agnes. Síntome tan afortunada por ter ao meu lado a unha muller tan marabillosa... Non a merezo, non a merecín nunca; pero sei que debemos de estar xuntas, que o noso destino é vivirmos xuntas ata a fin dos nosos días. Nunca a deixei de amar e todas as tolarías que fixen na miña vida fíxenas por ela, pensando que eu só entorpecía a súa felicidade. Por culpa miña a ela enviárona lonxe de Galiza, facéndolle o peor que lle podían facer. Por culpa miña, a súa nai a rexeitou, enviouna lonxe de eiquí crendo que a enviaba a un lugar no que ninguén a rexeitaría... por culpa miña, Artemisa case se quitou a vida. Artemisa é unha muller moi boa, cunha ialma tamén moi máxica, e saber e sentir que Agnes non a amaba só a ela desfacíaa, convertíaa nunha muller que non era en realidade, e non era xusto que ela fose tan infeliz por culpa miña. Agnes dubidaba entre estar comigo ou estar con Artemisa. Eu non quería que iso ocorrese... pero non me quero repetir.
Antes de marcharmos do cemiterio, Agnes pediume que agardásemos un intre. Díxome que alguén a chamaba. Separouse un pouco de min e escoitou, sentiu coa súa ialma máxica, e, logo duns minutos que me pareceron eternos, díxome:
     A miña avoa confesoume agora que todas esas veces que eu cría verte e ouvirte... en realidade, era ela facéndome crer que eras ti quen me falaba, quen me axudaba a seguir para adiante. Non sei por que o fixo, pero non fuches ti a única que pediu perdón esta tarde —contoume sorríndome emocionada—. Non teño ren que perdoarlle a ninguén e a miña avoa sábeo. Agora síntome moito máis tranquila. Non me podía deixar de preguntar quen era, daquela, a ialma que se presentaba perante miña crendo eu que eras ti quen me falaba, quen se comunicaba comigo.
Eu tamén lle sorrín a Agnes, tentando ordenar na miña mente todo iso que lle quería confesar. Á fin, namentres camiñabamos de volta á casa da nai de Agnes, díxenlle:
     En realidade, eu notaba que ti me falabas, que de algunha maneira ou outra estabamos falando, estabamos xuntas, podiámonos ver. Agnes, durante os meses que estiven doentísima no hospital, case que fiquei sen consciencia durante todos eses días. É posíbel que a máxica ánima da túa avoa fixese que ti e máis eu nos puidésemos comunicar a través dunha dimensión que non pertence nin á morte nin á vida.
     É moi posíbel, Luíña. A túa ialma e a miña nunca estiveron separadas. Sempre as uniu un vencello moito máis poderoso cá forza da morte e da vida.
     Si, tamén o penso, Agnes. Nunca me sentín lonxe de ti. Tardei moito tempo en saber que o estabas a pasar tan mal sen min. Nos primeiros meses da miña vida en Italia, eu case non tiña contacto con Galiza porque estiven doente, no hospital, durante moito tempo e, despois, porque Daniel case non me contaba nada. El a ti non te coñecía. A única persoa que me podía falar de ti era Uxía, pero case non tiñades contacto. Eu estaba totalmente convencida de que ti eras feliz, Agnes, de que eras feliz con Artemisa. Era o único que sabía de ti. Uxía e máis ti case non quedabades, só para os ensaios, e, nos primeiros meses deste ano, boeno, digamos que o único que ela me contaba era que eras moi feliz con Artemisa. Logo estiven varios meses sen saber de ti. Uxía non me contaba nada. Nos meses de abril, maio e xuño, non souben ren de ti. Preguntáballe a Uxía se estabas ben, pero non me contaba nada de ti. Mesmo me dicía que levabas semanas sen ir aos ensaios e iso abraiábame tanto... Algo me dicía que non estabas ben.
     Non estaba ben —confirmoume con vergonza—. Tiven unha recaída horríbel. Xa che falarei diso máis adiante.
     Non, non, cóntame agora...
     Non, Luíña. É moi longo de contar —riu aínda avergonzada.
Non puiden convencer a Agnes de que mo contase. Sabía por riba o que lle ocorrera porque mo explicara o xoves á noite en Milano, pero quería coñecer todos os detalles desa época. Non obstante, non a puiden convencer. Ela só me quería escoitar a min. Quería coñecer todo o que me ocorrera este ano, así que proseguín:
     Despois, no xullo, volvín saber de ti e, esta vez, Uxía explicoume que non estabas tan ben con Artemisa como cría. Contoume que discutiras con ela cando eran as festas do día de Galiza, que foras a Santiago sen ela e que despois ela se presentara en Santiago para pedirche perdón, pero que, a partir daquela, xa non estivestes igual. Entón souben tamén que, o día do meu aniversario, fixestes unha festa no meu honor e iso doeume moito. A partir dese tempo, Uxía xa tentou intimar máis contigo e, devagariño, íao conseguindo. A súa intención era facerse máis amiga túa para coñecer mellor o que ti sentías porque, nese tempo, eu xa me propuxera voltar a Ourense. Non aturaba vivir máis tempo lonxe de todo o que fora a miña vida, da miña terra, mesmo de ti. Tiña unha vida máis ou menos construída en Italia, pero non sentía que aquela fose a miña vida. Queríame asegurar de que ti estabas ben antes de ir, non sei por que. Non sei que quería saber. Estaba moi insegura, non me atrevía a volver; pero decidinme a voltar cando souben que, o cabodano da miña suposta morte, ti choraras moitísimo por min, confesándolles a todas as persoas que estaban xunta ti esa tarde que aínda me amabas con toda a túa ialma. Eles sabíano, sobre todo a túa nai e Silvia, pero quedaron abraiados cando te ouviron falarme con tanto sentimento, cando ouviron como me confesabas chorando desconsoladamente que aínda me amabas, que non podías vivir sen min, que darías parte da túa vida para que eu puidese voltar, que non aturabas máis vivir sen min, que nunca me esqueciches, que eu sempre fora o amor da túa vida, que a Artemisa a amaches moitísimo, pero que o que sentías por min era moito máis indomábel. Foi iso o que me convenceu, o que me fixo descubrir canto me trabucara, que trabucada estaba, que mal fixera as cousas, canto mal che fixen. Entón falei con Uxía e díxenlle que o estaba preparando todo para voltar. Quería aparecer perante túa en Ourense, nas Burgas, na Ponte Vella, na túa cafetaría... Non sei, onde fose, queríache dar unha sorpresa; pero Uxía convenceume de que agardase, de que non fose tan impulsiva e acepteino sobre todo cando me propuxo que te agasallásemos unha viaxe a Italia coa escusa de visitar Milano, onde vivía eu, e Firenze. Acepteino cunha ilusión inmensa e axiña comecei a preparar a viaxe. Pedinlle a Uxía que non se lle ocorrese dicirlle a ninguén cal era o verdadeiro motivo da viaxe, pero non o puido cumprir. Díxoo a Silvia a traizón. Eu non quería que Silvia soubese que eu vivía. Queríalle dar unha sorpresa a ela tamén cando eu voltase a Ourense, pero non pasa ren. Tamén me fixo ilusión falar con ela por teléfono.
E seguimos falando e falando durante horas, contándonos as nosas experiencias, partillando o que sentimos, o que sentiramos, o que sentiamos, durante horas, cunha cunca de té con limón por medio, na cea tamén, coa compañía de Anxiños... e fíxose tarde namentres falabamos no seu cuarto, no seu leito. Era a primeira vez que durmiamos alí despois de tanto tempo separadas. Ouvíase a choiva fóra, acariñando os muros de pedra das casas, das rúas... Alí dentro, estabamos protexidas, quentiñas... xuntiñas, á fin, para sempre.
Só contarei para rematar o que sentín cando vin a Agnes saíndo do aeroporto de Milano. Crin que me desmaiaría, que non sería quen de falarlle, de camiñar ata ela. Agnes teimouse á man da súa nai cando me viu, cando ouviu que a súa nai lle dicía que era eu, que eu estaba viva, que eu non morrera. Nunca poderei esquecer o ollar que Agnes tiña nese momento. Os seus ollos enchéronse de bágoas, pero tamén de luz, de medo, de alivio... e vin que tremía, que perdía o equilibrio, que estaba a piques de caer ao chan. Entón corrín ata ela para acollela entre os meus brazos. Á fin abrazábaa, á fin, á fin. Canto tempo había que desexaba abrazala, sentila comigo. Canto a botara de menos, canta falla me fixo, canto a amaba, canto e canto a amaba, canto a amara sempre, sempre, sempre.
Cando a sentín entre os meus brazos, chorando, tremendo, case sen poder respirar, souben que ela tamén era fráxil, que tamén me necesitara moito. Aquela aperta confesounos todo o que a outra sentía. Foi como ouvir a voz do seu corazón. Ela non deixaba de dicir: “estás viva, estás viva, estás viva, Lúa, Luíña, miña Luíña...” e eu non sabía que dicirlle. Só a podía abrazar, apertala contra min, sentila comigo, darlle o meu amor, a calor do meu corpo, darlle alento e equilibrio, pois ela case que non se podía manter en pé. E canto desexaba bicala, sentir os seus beizos, darlle todos eses bicos que devecía darlle dende había meses, pero contívenme porque sabía que aqueles non eran o sitio nin o momento axeitados para bicala, para estar tan intimamente con ela.
Quería falar con ela para contarllo todo, pero non podía domear o que sentía, as ganas de estar con ela, de darlle o meu corpo, de sentila comigo, de que ela me sentise consigo. Era algo que nos descontrolaba. Cando xa soubemos que ninguén nos vía, ninguén nos miraría, entón abraceina, abraceina cun agarimo que non podía domear, que se me escapaba por todas as partes do meu ser, das miñas mans, dos meus brazos, que nacía da miña pel. Sempre me descontrolou sentir a Agnes preto de min, tan preto de min, ouvir a súa respiración, ouvir a súa doce voz de veludo, ouvila suspirar, vela sorrir, mirarme, tomarme da man. Non sei que me ocorre cando estou con ela. É  algo que me sucede dende que era adolescente. Agnes esperta en min o meu lado máis salvaxe e seica ancestral, ese que só pensa en gozar con ela das sensacións máis agochadas, ese que me empurra a explorar con ela todo o que nos pode facer perder o control, que nos pode entolecer. Con ela non sinto vergonza, ao contrario, só quero que esteamos o máis xuntas posíbel, que o descubramos todo a unha da outra, que sintamos xuntas, que sintamos todo o posíbel, que partillemos todo, todo o que sentimos. O que sinto cando a teño preto, cada vez máis pretiño de min, é unha inmensa e incontrolábel necesidade de ser súa, de estar intimamente con ela, de darlle todo o que eu son, todo o que podo ser, de estar con ela coma se non houbese ren máis no mundo. E foi iso o que nos ocorreu cando nos achamos soa no cuarto que compartiriamos no apartamento de Milano. Eu xa non tiña fogar alí porque o preparara todo para voltar a Ourense sen deixar ren alí.
Cando estivemos soíñas, non fixo falta que dixésemos ren. O noso redor empurrábanos a estar xuntas. Era coma se o mundo todo nos dixese que debiamos de estar xuntas, que tiñamos que recuperar o tempo perdido. E que fermosos momentos vivimos, que sensacións tan fortes, canta intimidade, cantas caricias, cantos bicos, cantos suspiros e palabras de amor compartimos. Agnes é tan agarimosa, tan tenra e pasional neses momentos que me fai entolecer con só unha caricia, un bico intenso, cunha palabra de amor ou de paixón... Non reprimimos ren cando estamos xuntas, absolutamente ren. Espímonos tanto física como animicamente cando nos amamos.
E coido que iso é todo o que por hoxe vou contar. Xa seguirei escribindo máis adiante. Que bonito é escribir xunta a lareira cando fai este tempo que tanto incita a estar agochada na casa, protexida na calor do fogar.

Traducción:


Sábado, 23 de noviembre de 2019
El tiempo y el espacio me confunden porque regresé a la vida que tanto eché de menos, pero a esta vida le faltan cosiñas que yo esperaba encontrar cuando volviese. Fui ingenua e inocente creyendo que todo permanecería tal como lo dejé cuando me marché queriéndoles dar a las personas que amo la oportunidad de ser felices, de vivir tranquilas sin estar pendientes siempre de mi salud. Tanto tengo que decir que no sé cómo ordenar las palabras, ni las frases ni nada. Tengo un ovillo de emociones y de pensamientos que no sé cómo desenredar. Hace días que no puedo dominar mis sentimientos. Estoy controlada por la felicidad más absoluta, por la euforia más tierna y también por la tristeza más hiriente.
Ayer volví a la aldeíña en la que nació mi madre y en la que viví los mejores momentos de mi vida. Esta aldea es el escenario de mi niñez y de mi adolescencia. En esta aldeíña, aún permanece escondida la voz de todos mis deseos, de mis esperanzas y de los momentos felices que viví aquí siendo una niña de verdad, disfrutando de una libertad de la que casi no disponía cuando estaba en Ourense, en la ciudad. Allí, mi madre vigilaba todos mis movimientos, no me dejaba margen para actuar, controlaba todo lo que hacía, a qué hora llegaba a casa, con quién me relacionaba, qué calificaciones sacaba en la escuela, qué libros leía, qué escribía, qué pintaba... En cambio, cuando íbamos a la aldeíña, ella parecía olvidarme y me dejaba libre para que corriese sola por el bosque, no cuidaba de mí a todas horas, no controlaba con quién me relacionaba, qué hacía, qué escribía, qué leía, con quién hablaba, con quién pasaba mis horas ni tampoco si comía o dejaba de comer. Era como si ella creyese que en la aldeíña no había problemas ni peligros y fue precisamente en la aldea donde alzó la voz la enfermedad que tengo desde que nací. Tengo una enfermedad de las llamadas raras que no tienen cura, que sólo se controlan con operaciones que tampoco me garantizan la vida, que incluso pueden llevarme a la muerte. Mi corazón es indeciso y frágil. No late como debería latir un corazón sano. Puede latir con más lentitud de la necesaria y, de súbito, empezar a latir como si quisiese huir de mi pecho. Tomo una medicación que más o menos lo mantiene sosegado. Intento hacer todo el ejercicio físico que puedo para enseñarle a latir como debe en cada momento; pero su comportamiento es tan imprevisible que, por mucho que me esfuerce por cuidarlo y vigilarlo, nunca podré saber qué hará en las horas siguientes, en los minutos que vivo. Esta enfermedad me ha impedido siempre vivir serenamente. Es imposible vivir así, siempre pendiente del ritmo al que me late el corazón, siempre sintiéndome frágil, queriendo hacer más de lo que puedo y no pudiendo controlar la aceleración con la que de súbito mi corazón empieza a latir. sé que la vida puede desvanecerse en cualquier momento y, por eso, siempre he vivido como si ese instante fuese el último de mi existencia, por eso nunca quise reprimirme, nunca quise detener los hechos que se me presentaban, que me hacían sentir viva. Sentirme viva era lo que más me empujaba a vivir, curiosamente. No obstante, no basta con la intención que cada una tenga. También necesitamos ayuda de nuestro alrededor. Si en nuestro alrededor no hay ayuda, podemos desanimarnos enseguida. Si lo que vemos en nuestro alrededor es rechazo, es rabia e incluso incomprensión, cuesta mucho seguir luchando por nuestros sueños. Es como querer luchar contra la fuerza de un temporal. El mar enloquece, las olas son agresivas, el viento no deja caminar con tranquilidad, no podemos detener con nuestras manos la fuerza de la lluvia que cae con vigor a la tierra; mas el sentimiento siempre permanece en nuestro corazón, en nuestra alma, en nosotros, permanece siempre, pese a las dificultades, las confusiones, los miedos, la impotencia... Hablo de todo esto porque, con estas palabras, quiero llegar a todo lo que he vivido en mi vida; pero es todo tan complicado de explicar que muchas veces me hago yo soliña un inmenso lío. Agnes me anima a que escriba una novela acerca de mi vida, pero soy incapaz de hacer una obra tan grande. Yo soy más de escribir poemas y cuentos, de pintar cuadros que termino en una tarde, de componer obras musicales que me surgen en un instante... Pienso que una obra de arte ha de nacer enseguida. Me cuesta mucho retomar algo que dejé a medias. No puedo acabar esos cuadros que comencé hace unos días porque, cuando me siento ante ellos, no sé ni por dónde continuar. Cuando la inspiración me posee, he de permanecer en sus brazos hasta que termino la obra que creo. Si la dejo a medias, me cuesta muchísimo recuperar esa inspiración que me había dominado toda.
El sentimiento que siempre me empujó a vivir y a luchar es el amor que siempre sentí por Agnes; un amor que me hizo cometer las locuras más insospechadas, incluso más incomprensibles, que me hizo actuar de manera errónea en muchísimas ocasiones. Me equivoqué muchas veces porque no supe gestionar ese amor tan fuerte que me hacía sentir pequeña, que descontrolaba el ritmo de mi enfermo corazón, que me hacía tener miedo y, al mismo tiempo, ganas de luchar, de estar con ella, de batallar contra todos los que quisiesen impedir que estuviésemos juntas.
La última locura que me hizo cometer este amor fue alejarme precisamente de Agnes, creyendo que todo le iría muchísimo mejor sin mí. Yo estaba totalmente segura de que ella ya no me amaba como nos amábamos cuando éramos adolescentes y nos juramos que siempre estaríamos juntas, que siempre nos amaríamos y que lucharíamos por nuestro amor no importando a quién nos tuviésemos que enfrentar. Artemisa era la mujer que ella amaba y quien estuvo a punto de perder la vida por no aceptar que Agnes estuviese conmigo. Yo no quería traerles problemas. Ellas también habían luchado mucho por su amor. Yo no quería ser ningún obstáculo para nadie. Nunca pensé que hacerles creer que había muerto sería la solución a esas dudas que Agnes tenía, con las que no era capaz de vivir; pero la oportunidad de desaparecer se me presentó delante de mí gracias a mi enfermedad. Ella me la trajo sin que la esperase. Si volviese a estar en esa situación, jamás, jamás, jamás haría lo mismo. Buscaría otra solución, otra manera de desaparecer; pero nunca volvería a utilizar la muerte como camino para desvanecerme. Fui muy injusta y cruel; pero, en ese momento en el que recuperé la consciencia en una ambulancia que me llevaba al hospital de Ourense, no pensé en el futuro, sólo en el presente. Me sentí abatida por una fuerza que no podía entender. Una voz me dijo: “desaparece, desaparece de sus vidas, sobras, tú no tienes lugar ya aquí. No sigas luchando por una mujer que no es para ti. Lo mejor que puedes hacer es huir. Desaparece, desaparece, hazles creer a todos que has muerto, que estás muerta, que nunca más volverás.”
No sé de dónde provenía esa voz. No puedo saberlo y creo que nunca lo sabré, pero de lo que estoy segura es que esa voz no nacía en mí. Yo nunca me había dicho cosas tan crueles. Sí que tuve muchos problemas de autoestima por culpa de las terribles experiencias que viví con ese hombre con el que pretendí llevar una vida más o menos digna, pero nunca me había atacado de esa manera a mí misma. Casarme con él fue el error más horrible de mi vida. Lo hice sólo por mi madre. Ella sufría muchísimo por mí. Ella creía que yo nunca dejaría de buscar a Agnes, que siempre la amaría, que incluso perdería la cabeza por ella. Mi madre no aceptaba ese amor por nada del mundo y mucho menos cuando el tiempo pasaba sin que nadie supiese nada más de Agnes. Entonces me casé con ese estudiante de derecho que se enamoró tan locamente de mí, que viajó miles de veces a Galicia por mí, que me hizo creer que siempre me protegería y me amaría y que, en cuanto nos casamos, me recluyó en su casa de Barcelona; que me impedía relacionarme con los demás, que me impedía vestir bien y maquillarme, que incluso me daba una paliza si me descubría hablando por teléfono con alguna amiga. Yo estudié en Barcelona dos años y viví allí, después de casarme en Ourense, también durante dos años, aunque me cuesta mucho contar el tiempo porque todos esos meses se confunden en mí, se hacen irreconocibles y no sé cuánto tiempo pasé lejos de mi tierra, tan enferma también, tan deshecha, cada vez más deshecha. En aquel entonces yo sí tenía una autoestima horrible porque ese chico la deshizo, la destruyó. Me costó mucho salir de ese abismo al que me lanzó. Cogí enfermedades de las que me costó mucho curarme. Yo sólo quería desaparecer. No soportaba esa vida que él me obligaba a vivir. Yo quería seguir estudiando mi carrera y quería estudiarla en Ourense, pero él no me lo permitió. Entonces, no era tan visible la violencia de género. Yo era una mujer maltratada que no sabía cómo salir de esa vida. Lo conseguí gracias a un amigo médico que precisamente estaba en la ambulancia que me llevaba a Ourense después de perder la consciencia entre los brazos de Agnes. De verdad yo estaba segurísima de que aquella tarde moriría. Por eso le insistí a Agnes con tantos nervios en que fuésemos a la aldea, porque creía que moriría y quería hacerlo entre los brazos de Agnes, junto al río Miño, en la aldeíña que había visto cómo nos declaramos nuestro amor, que había sido testigo de nuestros momentos más bonitos. Quería morir a la orilla de ese río que había visto cómo nos amábamos por primera vez aquella mañana de agosto tan intensa y brillante en la que nuestro amor y el deseo que siempre habíamos sentido la una por la otra estallaron por dentro de nosotras.
Daniel, aquel amigo que me ayudó a volver a Ourense cuando estaba a punto de morir, fue el mismo que estaba junto a mí en la ambulancia cuando creía que también estaba a punto de morir. Él es como un ángel que aparece ante mí cuando la muerte pretende llevarme consigo. No me explico por qué siempre me encuentro con él en el instante preciso en el que mi vida está volviéndose muerte, pero mi vida está llena de casualidades que la hacen mágica, que me hacen creer que la vida en la que existo no es real, pero es real, y mucho. También supe después por él que él había sido quien había tomado la decisión de ir en la ambulancia cuando supo de casualidad también que habían llamado desde la aldeíña en la que vivía mi madre. Él no sabía que era yo la que estaba en peligro. Creía que sería alguna de las personas que me conocen. Me explicó que, cuando me vio inconsciente, se prometió a sí mismo que haría cualquier cosa por devolverme la vida, por mantener brillando el último suspiro de vida que me quedaba. Daniel me conoce desde hace muchos años. Fue la única persona que quiso ayudarme cuando yo vivía en Barcelona y estaba a punto de morir por culpa de la anorexia y de mi enfermo corazón. Lo llamé a escondidas una mañana en la que pude huir del cuarto que me obligaban a ocupar en el hospital de Vall d’Hebrón y le pedí que le dijese a mi madre que la quería, que nunca dejaría de quererla pese a todos los errores que había cometido conmigo, que yo era su hija y que eso ya bastaba. Él me preguntó dónde estaba, yo se lo dije, le confesé que estaba muy enferma, que me quedaban muy pocos días de vida y que Jordi (el chico con el que me había casado) me trataba muy mal, que me daba palizas por la cosa más tonta y que lo único que yo deseaba era desaparecer para siempre. Entonces, al día siguiente, él apareció en el hospital, discutió con todos los médicos que quisieron impedirle que hablase conmigo y también con Jordi, a quien denunció con mi ayuda. Daniel me quería mucho y me quiere mucho porque crecimos juntos, puede decirse, porque fue mi vecino siempre, porque fue el único amigo hombre que he tenido en mi vida. Quizás sea sencillo ser su amiga porque a él le gustan los hombres, aunque pienso que eso no tiene nada que ver. Él y yo siempre nos entendimos porque los dos tuvimos una orientación sexual supuestamente prohibida, porque él también se casó con una mujer para intentar esconder que era homosexual, para asegurarse su carrera como médico... Eran muchísimas las cosiñas que nos unían. Él me conocía mucho mejor que nadie, junto con Silvia; una amiga que siempre fue como mi hermana. Sólo Agnes, Silvia y él conocieron siempre cómo era yo realmente, aunque, al desaparecer Agnes, ya sólo él y Silvia podían apoyarme, aunque Silvia también tenía su vida. Ella se marchó a estudiar fuera de España y, durante unos años, casi no supimos prácticamente nada la una de la otra. El caso es que él me rescató de las manos de ese violento hombre que me tenía detenida, él me ayudó a volver a Ourense y a curarme, me ayudó a poder estudiar mi carrera, me apoyó siempre, fue mi más sincero apoyo. Yo lo ayudé a separarse de su mujer antes de que fuese demasiado tarde. Él y yo fuimos de fiesta muchas veces buscando los locales de ambiente en los que no nos sintiésemos rechazados... y él fue quien me ayudó a hacerme pasar por muerta el año pasado. Le conté rápidamente lo que me pasaba, lo que deseaba, y me ayudó muchísimo; pero es un inmenso secreto que él me ayudó. Eso no puede saberlo nadie. Él también me ayudó a iniciar una nueva vida en Italia, mas ésa es otra historia que no sé si tengo tiempo de contar.
Mas quiero hablar del ahora, de lo que vivo, de lo que estoy viviendo estos días. Desde que supe que mi madre había muerto, necesité pedirle perdón con una fuerza que me destruía y no sabía cómo hacerlo, hasta ayer. Agnes me ayudó a poder despedirme bien de ella, a poder pedirle perdón. Agnes tiene un don muy mágico que le permite hablar con los muertos, con los que se fueron, y, gracias a ella, pude hablar con mi madre. Qué bonito fue ese momento... pero intentaré contarlo con orden.
Ayer llegamos a la aldeíña hacia las seis de la tarde. Los viernes salgo antes del instituto en el que trabajo desde hace quince años. Antes de marcharnos, Agnes, al fin, habló con Artemisa. Yo llevaba toda esta semana insistiéndole a Agnes en que hablase con ella. Agnes no quería cogerle el teléfono. No quería hablar con ella porque sabía que mantendrían una conversación muy tensa si hablaban, pero yo le decía que ésos no eran motivos para no hablar con ella. Le decía que, cuanto antes le explicase las cosas, mejor; pero no había manera de convencer a Agnes. En realidad, Artemisa consiguió hablar con Agnes porque la llamó desde el móvil de su hermana. Fue una conversación muy triste, lo sé, pero, al menos, ya hablaron, Artemisa ya sabe lo que ocurrió, ya pudo asegurarse de que Agnes no la ha engañado, que era lo que seguramente creería.
Conduje hacia la aldeíña sintiendo miedo, sintiéndome nerviosa y muy emocionada. Saber que me reencontraría con tantos recuerdos y también tantas ausencias mantenía mi alma pendiendo de un hilo. Agnes intentó tranquilizarme y animarme durante todo el trayecto. Yo sentía su apoyo como si de verdad éste tuviese materia. Me siento tan unida a ella que no me cuesta nada sentir lo que ella quiere transmitirme, lo que ella siente, lo que ella piensa. La amo tanto que muchas veces sólo noto latir por dentro de mí el amor que siento por ella, que siempre sentí. Estamos tan unidas que me parece imposible creer que llevemos un año separadas, que nos haya costado tanto estar juntas. Me siento tan querida, tan inmensamente querida, que me cuesta mucho experimentar sentimientos negativos.
Cuando bajamos del coche, enseguida me sentí acogida, sentí que toda la aldea, los bosques que la rodean y el río, todo, todo me daba la bienvenida. Llovía algo, pero el paisaje aparecía tan hermoso... Lleva lloviendo desde hace muchas semanas en Galicia sin parar, pero a mí no me importa. La lluvia siempre ha formado parte de la manera de ser de Galicia.
Agnes no me dijo nada mientras caminábamos hacia la aldea. Debemos dejar el coche fuera de la aldea porque a ella no se puede acceder con coche. El estrecho vericueto que conduce a la aldeíña estaba lleno de barro, pero tampoco nos importó. Laila iba dando saltos detrás de nosotras. Laila es una perrita adorable y muy bien educada que enseguida me cogió cariño, a la que enseguida comencé a querer. No me deja sola nunca. Si Agnes no puede estar con ella, enseguida me busca a mí. Me llevo estupendamente con ella y Laila ni tan siquiera siente celos si estoy con Agnes.
Cuando llegamos a la aldeíña, cuando estuvimos ya en las calles de piedra que siempre la crearon, entonces noté que me latía con fuerza el corazón; mas sabía que no era peligroso que me latiese así. Era la emoción que sentía la que lo impulsaba. Estaba delante de la casa que había sido de mi madre, en la que yo había vivido tantos momentos, y la que es mía, la que mi madre no sabía a quién dejar en la herencia porque yo no tengo hermanos ni nada. Yo ya la había heredado cuando mi madre estaba viva y no le dio tiempo a cambiar las escrituras ni nada de eso. Quizás tampoco quisiese hacerlo. Yo soy la última persona de nuestra estirpe, excepto si tengo algún hijo, pero sé que no voy a tenerlo, y menos teniendo ya 46 años.
Agnes me tenía cogida de la mano, me la apretaba cuando me sentía más nerviosa y emocionada. Me sentí tan arropada por ella que el miedo ya casi se había desvanecido.
     Vayamos a la tumba de mi madre —le pedí a Agnes con miedo y emoción.
El cielo nublado hacía que todo pareciese mucho más romántico, más íntimo, más solitario. El camino al cementerio lo hicimos sólo hablando a través de los ademanes que nos dedicábamos. No era necesario decir nada. Yo también notaba que Agnes estaba muy nerviosa. Sabía que íbamos a vivir un momento muy extraño. Yo vería mi supuesta tumba. No me explico cómo pudieron enterrarme sin dejar huella en ninguna parte de esas gestiones, pero también es cierto que, en aldeas como la nuestra, no se controlan tanto estas cosas. Estos cementerios son muy antiguos. Las tumbas están en los muros de las casas del entorno, como se hizo siempre, viviendo los muertos con los vivos, con distancia, pero juntos... y en la tierra, entre los brazos de la tierra que siempre nos amó. Mi tumba está en la tierra, bajo un roble que la protege de la luz del cielo, pero también de la lluvia; aunque ahora sus ramas están vacías. Sobre mi tumba, vi un montón de hojas marchitas, de color rojo como mis cabellos. Esas hojas eran la materialización de la caducidad de la vida, del tiempo que pasa. Vi mi propia muerte sin estar yo muerta y me impresionó mucho. Quiero que quiten ya esa lápida en la que está inscrita la fecha en la que supuestamente morí porque me siento más viva que nunca y sé que lo harán, pero saber que aún sigo muerta en este lugar me hace estar tristísima. No tiene sentido que me sienta triste por algo que yo misma provoqué, pero verlo así, tan directamente, bajo ese cielo tan gris, ver mi muerte entre los brazos del otoño, bajo las hojas marchitas, secas, rojas, caducas... es algo que no se puede explicar, que encoge el corazón, que oprime el alma.
Agnes me apretó la mano cuando notó que me deshacía, que comenzaba a llorar. Me arrodillé en la tierra sin importarme que estuviese mojada y me eché a llorar en silencio, como si yo misma llorase por mi propia muerte. No sé por qué siento todas estas cosas. Me sentí tantas veces a la orilla de la muerte que no debería impresionarme tanto todo esto, pero me impresiona mucho. Estaba en ese momento en un lugar que acogía las almas que se habían ido. Agnes estaba sentada a mi lado, pero yo también sentía una compañía que no tenía materia; la compañía de mi madre, de todos los miembros de nuestra familia, incluso del abuelo y la abuela de Agnes. Había muchas almas a nuestro alrededor. Entonces le pedí a Agnes que llamase a mi madre. Le dije que necesitaba pedirle perdón. Ella me entendió a la primera. No se negó. Me cogió de las manos y cerró los ojos, me pidió que me concentrase mucho en nuestro silencioso alrededor. Antes de cerrar yo los ojos, miré profundamente a Agnes a los suyos y vi en ella tanta calma, tanta seguridad y tanto amor que de súbito dejé de sentir tristeza y miedo. Confié en ella como nunca había confiado en nadie y me quedé quieta, callada, sin moverme.
Entonces Agnes dijo: “¿Iria, puedes oírnos?” Yo no abrí los ojos en ningún momento, pero pude ver perfectamente lo que ocurría allí, en el cementerio. Noté que un viento muy leve mecía las ramas de los árboles. Agnes me apretó con cariño las manos y volvió a llamar a mi madre. Sentí que Agnes permanecía cada vez más quieta, más inmóvil, esperando, concentrada, sabiendo que estaba logrando lo que ambas deseábamos. Agnes no tenía miedo, nada de miedo. Yo tampoco debería tenerlo, pero, sin poder evitarlo, sentí un escalofrío atravesándome todo el cuerpo. Supe que Agnes sentía a mi madre. Quería abrir los ojos para preguntarle a Agnes con la mirada si ella estaba ahí, pero no fue preciso. Agnes dijo muy bajiño: “ya la tenemos aquí, Luíña. Ya puedes hablarle. Ella te oye.”
¿Cómo sabía Agnes que mi madre estaba con nosotras? Quise preguntárselo, pero, antes de que pudiese abrir los ojos, noté que alguien me acariciaba los cabellos, casi imperceptiblemente. Agnes me tenía cogida de las manos. Yo tenía mis manos entre las suyas. Ella no había sido. Tampoco había sido el viento que soplaba con cuidado entre las ramas vacías de los árboles. Era una mano inmaterial la que me había acariciado. Era la mano de mi madre.
     Lúa, cariño, tu madre puede oírte, de verdad —me aseguró Agnes con muchísima dulzura, hablando muy bajiño, con un murmullo que parecía poder perderse entre la voz del silencio—. Háblale, amor mío. Ella te oye, te escuchará, te lo prometo. Incluso ella puede tocarte. ¿Sientes cómo te acaricia? Está a tu lado, Luíña. Es ella. No tengas miedo.
Las palabras que Agnes me había dirigido con tanto amor y cuidado me hicieron llorar. Sentí que un nudo enorme me oprimía la garganta y comencé a temblar. No podía hablar y eso me hacía sentir muy impotente, eso intensificaba mis ganas de llorar. Me esforcé muchísimo en aceptar que aquello que Agnes decía era cierto. Me costaba creerlo porque me parecía demasiado hermoso para que fuese verdad; pero las continuas caricias que mi madre me daba en el cabello me convencieron de que era real y también me convenció la serenidad que dominaba a Agnes.
     Nai, naiciña... —comencé a decir con miedo, casi sin poder hablar por culpa del profundo llanto que me llenaba el alma y me robaba la voz—, naiciña, quiero pedirte perdón por lo que hice. Yo creía que podría comunicarme contigo en cuanto llegase a Italia. Yo no quería que tú pensases que yo había muerto. Yo quería hablar contigo, naiciña, te lo juro, pero no pude. Me marché de aquí muy enferma y creía que, cuando llegase a Italia, podría llamarte y decirte que no había muerto y pedirte que también se lo dijeses a Agnes cuando pasase un tiempo y ella ya hubiese reconstruido su vida, pero te juro que no pude, no pude.
Me costaba mucho hablar, pero no quería callar. Ya se había rasgado la coraza en la que había encerrado mis sentimientos y todo lo que había vivido ese tiempo y no quería callar, ya no.
     Cuando llegué a Italia, estaba muy enferma, muy débil. Me escapé antes de que pudieses saber que aún vivía. ¿Te acuerdas de Daniel? Él me ayudó, nai, me ayudó mucho. Cuando llegué a Italia, la tensión que sentía, la impotencia y el miedo, todo eso me hizo mucho daño. Estaba a punto de entrar en mi nueva casa cuando me desmayé en mitad de la calle. No sé quién me recogió y me llevó al hospital. Lo único que sé es que recuperé la consciencia conectada a un montón de máquinas y que me encontraba muy mal, muy débil... El único contacto que daba cuando me preguntaban con quién podía hablar yo era Daniel, pero en realidad yo no quería llamarlo. Quería desaparecer para todo el mundo porque creía que estaba a punto de morir, esta vez sí, de verdad. Ya había supuesto demasiados problemas para las personas que quiero. Naiciña, estaba asustada y no sé qué me pasó. Sabía que iba a morir y me aterraba pensar que mi vida se apagaría lejos de Ourense, de vosotros, de todas las personas que quiero, que me querían, y realmente estuve a punto de morir. Me operaron de urgencias. No sé qué me hicieron porque me lo contaron cuando estaba aún muy débil y no entendía nada. Me costó mucho recuperarme. Estuve en el hospital hasta enero. Cuando salí de allí e intenté rehacer mi vida, entonces supe gracias a Daniel que tú habías muerto. No podía explicarme cómo habían transcurrido tantos meses. ¿Dónde estaban esos meses? Yo sólo recordaba pasar días y noches en el hospital casi sin saber dónde estaba, rodeada de gente desconocida que no hablaba mi lengua. Lo siento mucho, nai, lo siento con toda mi alma. Jamás habría hecho algo así si hubiese sabido las consecuencias de mis actos, pero te juro que yo quería hablar contigo; mas no pude, no pude, y, cuando supe que habías muerto, me sentí tan abatida que pensé que ya no merecía la pena hablar con nadie. Carallo, maldita sea, qué mala hija fui... Perdóname, nai, perdóname, por favor, por favor.
Noté que Agnes me abrazaba, que me protegía entre sus brazos. Yo había acabado llorando sobre la tumba de mi madre sin poder dominar el inmenso llanto que me impedía hablar. Sentir el amor y el calor que Agnes me daba me hizo llorar aún más profundamente. Agnes era y es mi ángel. Ella no dejaba de decirme que mi madre aseguraba que me perdonaba, que ella supo siempre que yo no estaba bien, que su muerte no era culpa mía, que ella estaba enferma desde hacía años y que tampoco había sido capaz de confesarme lo mal que estaba.
     Yo sólo quería que estuvieseis más tranquilos sin mí. Me equivoqué mucho, muchísimo. No era consciente de que me queríais tanto, de que yo era tan importante. Nunca creí que yo fuese tan importante para los demás —les confesé a Agnes y a mi madre—. Por favor, perdonadme, perdonadme.
     Luíña, cariño, tranquila —me pidió Agnes con mucho amor—. Ya pasó todo, vida mía. Nadie tiene que perdonarte nada. Tú lo has pasado muy mal, cariño. Siente el abrazo que quiere darte tu madre —me pidió mientras deshacía el abrazo que nos unía—. Ella quiere que la sientas contigo. Está contigo, Luíña, y dice que te protegerá siempre, que nunca dejó de hacerlo.
Entonces, cuando Agnes se alejó de mí, sentí que unos brazos inmateriales me rodeaban, me protegían. El frío del ocaso desapareció y sólo quedó en mí una inmensa sensación de protección, de amor, de perdón. Supe que era mi madre quien me abrazaba y entonces, sabiéndolo, cerré los ojos y disfruté de ese abrazo tan mágico.
Después de ese momento, me sentí muchísimo mejor, como si alguien me hubiese arrancado del alma la inmensa tristeza que sentía. Noté que se esparcía por todo mi ser una calma muy templada que me hizo sonreír, que me hizo mirar a Agnes con una gratitud inmensa. Entonces, ella me dijo:
     Despídete de tu madre. Ella ya se va, pero estará siempre a tu lado, cuidándote, como también me cuida mi abuela.
Le dije adiós a mi madre sintiendo que no me despedía de ella con tristeza, sino con aceptación, y todo eso gracias a Agnes. Me siento tan afortunada por tener a mi lado a una mujer tan maravillosa... No me la merezco, no me la merecí nunca; pero sé que debemos estar juntas, que nuestro destino es vivir juntas hasta el fin de nuestros días. Nunca dejé de amarla y todas las locuras que hice en mi vida las hice por ella, pensando que yo sólo entorpecía su felicidad. Por culpa mía a ella la enviaron lejos de Galicia, haciéndole lo peor que podían hacerle. Por culpa mía, su madre la rechazó, la envió lejos de aquí creyendo que la enviaba a un lugar en el que nadie la rechazaría... Por culpa mía, Artemisa casi se quitó la vida. Artemisa es una mujer muy buena, con un alma también muy mágica, y saber y sentir que Agnes no la amaba sólo a ella la deshacía, la convertía en una mujer que no era en realidad, y no era justo que ella fuese tan infeliz por culpa mía. Agnes dudaba entre estar conmigo o estar con Artemisa. Yo no quería que eso ocurriese... pero no quiero repetirme.
Antes de marcharnos del cementerio, Agnes me pidió que aguardásemos un instante. Me dijo que alguien la llamaba. Se separó un poco de mí y escuchó, sintió con su alma mágica, y, después de unos minutos que me parecieron eternos, me dijo:
     Mi abuela me ha confesado ahora que todas esas veces que yo creía verte y oírte... en realidad, era ella haciéndome creer que eras tú quien me hablaba, quien me ayudaba a seguir para adelante. No sé por qué lo hizo, pero no has sido tú la única que ha pedido perdón esta tarde —me contó sonriéndome emocionada—. No tengo nada que perdonarle a nadie y mi abuela lo sabe. Ahora me siento mucho más tranquila. No podía dejar de preguntarme quién era, entonces, el alma que se presentaba ante mí creyendo yo que eras tú quien me hablaba, quien se comunicaba conmigo.
Yo también le sonreí a Agnes, intentando ordenar en mi mente todo eso que quería confesarle. Al fin, mientras caminábamos de vuelta a la casa de la madre de Agnes, le dije:
     En realidad, yo notaba que tú me hablabas, que de alguna manera u otra estábamos hablando, estábamos juntas, podíamos vernos. Agnes, durante los meses que estuve enfermísima en el hospital, casi permanecí sin consciencia durante todos esos días. Es posible que la mágica alma de tu abuela hiciese que tú y yo pudiésemos comunicarnos a través de una dimensión que no pertenece ni a la muerte ni a la vida.
     Es muy posible, Luíña. Tu alma y la mía nunca estuvieron separadas. Siempre las unió un vínculo mucho más poderoso que la fuerza de la muerte y la vida.
     Sí, también lo pienso, Agnes. Nunca me sentí lejos de ti. Tardé mucho tiempo en saber que estabas pasándolo tan mal sin mí. En los primeros meses de mi vida en Italia, yo casi no tenía contacto con Galicia porque estuve enferma, en el hospital durante mucho tiempo y, después, porque Daniel casi no me contaba nada. Él a ti no te conocía. La única persona que podía hablarme de ti era Uxía, pero apenas teníais contacto. Yo estaba totalmente convencida de que tú eras feliz, Agnes, de que eras feliz con Artemisa. Era lo único que sabía de ti. Uxía y tú apenas quedabais, sólo para los ensayos, y, los primeros meses de este año, bueno, digamos que lo único que ella me contaba era que eras muy feliz con Artemisa. Luego estuve varios meses sin saber de ti. Uxía no me contaba nada. En los meses de abril, mayo y junio, no supe nada de ti. Le preguntaba a Uxía si estabas bien, pero no me contaba nada de ti. Incluso me decía que llevabas semanas sin ir a los ensayos y eso me asombraba tanto... Algo me decía que no estabas bien.
     No estaba bien —me confirmó con vergüenza—. Tuve una recaída horrible. Ya te hablaré de ello más adelante.
     No, no, cuéntame ahora...
     No, Luíña. Es muy largo de contar —rió todavía avergonzada.
No pude convencer a Agnes de que me lo contase. Sabía por encima lo que le había ocurrido porque me lo había explicado el jueves por la noche en Milán, pero quería conocer todos los detalles de esa época. No obstante, no pude convencerla. Ella sólo quería escucharme a mí. Quería conocer todo lo que me había ocurrido este año, así que proseguí:
     Después, en julio, volví a saber de ti y, esta vez, Uxía me explicó que no estabas tan bien con Artemisa como creía. Me contó que habías discutido con ella cuando eran las fiestas del día de Galicia, que habías ido a Santiago sin ella y que después ella se había presentado en Santiago para pedirte perdón, pero que, a partir de entonces, ya no estuvisteis igual. Entonces supe también que, el día de mi cumpleaños, hicisteis una fiesta en mi honor y eso me dolió mucho. A partir de ese tiempo, Uxía ya intentó intimar más contigo y, poquiño a poco, iba consiguiéndolo. Su intención era hacerse más amiga tuya para conocer mejor lo que tú sentías porque, en ese tiempo, yo ya me había propuesto volver a Ourense. No aguantaba vivir más tiempo lejos de todo lo que había sido mi vida, de mi tierra, incluso de ti. Tenía una vida más o menos construida en Italia, pero no sentía que aquélla fuese mi vida. Quería asegurarme de que tú estabas bien antes de ir, no sé por qué. No sé qué quería saber. Estaba muy insegura, no me atrevía a volver, pero me decidí a volver cuando supe que, en el aniversario de mi supuesta muerte, tú habías llorado muchísimo por mí, confesándoles a todas las personas que estaban junto a ti esa tarde que todavía me amabas con toda tu alma. Ellos lo sabían, sobre todo tu madre y Silvia, pero se quedaron asombrados cuando te oyeron hablarme con tanto sentimiento, cuando oyeron cómo me confesabas llorando desconsoladamente que aún me amabas, que no podías vivir sin mí, que darías parte de tu vida para que yo pudiese volver, que no soportabas más vivir sin mí, que nunca me olvidaste, que yo siempre fui el amor de tu vida, que a Artemisa la amaste muchísimo, pero que lo que sentías por mí era mucho más indomable. Fue eso lo que me convenció, lo que me hizo descubrir cuánto me había equivocado, qué equivocada estaba, qué mal había hecho las cosas, cuánto mal te hice. Entonces hablé con Uxía y le dije que estaba preparándolo todo para volver. Quería aparecer ante ti en Ourense, en las Burgas, en el puente viejo, en tu cafetería... No sé, donde fuese, quería darte una sorpresa; pero Uxía me convenció de que esperase, de que no fuese tan impulsiva y lo acepté sobre todo cuando me propuso que te regalásemos un viaje a Italia con la excusa de visitar Milán, donde vivía yo, y Florencia. Lo acepté con una ilusión inmensa y enseguida comencé a preparar el viaje. Le pedí a Uxía que no se le ocurriese decirle a nadie cuál era el verdadero motivo del viaje, pero no pudo cumplirlo. Se lo dijo a Silvia a traición. Yo no quería que Silvia supiese que yo vivía. Quería darle una sorpresa a ella también cuando yo volviese a Ourense, pero no pasa nada. También me hizo ilusión hablar con ella por teléfono.
Y seguimos hablando y hablando durante horas, contándonos nuestras experiencias, compartiendo lo que sentimos, lo que habíamos sentido, lo que sentíamos, durante horas, con una taza de té con limón por medio, en la cena, con la compañía de Anxiños... y se hizo tarde mientras hablábamos en su cuarto, en su cama. Era la primera vez que dormíamos allí después de tanto tiempo separadas. Se oía la lluvia fuera, acariciando los muros de piedra de las casas, de las calles... Ahí dentro, estábamos protegidas, calentiñas... juntiñas, al fin, para siempre.
Sólo contaré para terminar lo que sentí cuando vi a Agnes saliendo del aeropuerto de Milán. Creí que me desmayaría, que no sería capaz de hablarle, de caminar hasta ella. Agnes se asió a la mano de su madre cuando me vio, cuando oyó que su madre le decía que era yo, que yo estaba viva, que no había muerto. Nunca podré olvidar la mirada que Agnes tenía en ese momento. Sus ojos se llenaron de lágrimas, pero también de luz, de miedo, de alivio... y vi que temblaba, que perdía el equilibrio, que estaba a punto de caer al suelo. Entonces corrí hasta ella para acogerla entre mis brazos. Al fin la abrazaba, al fin, al fin. Cuánto tiempo hacía que deseaba abrazarla, sentirla conmigo. Cuánto la había echado de menos, cuánta falta me hizo, cuánto la amaba, cuánto y cuánto la amaba, cuánto la había amado siempre, siempre, siempre.
Cuando la sentí entre mis brazos, llorando, temblando, casi sin poder respirar, supe que ella también era frágil, que también me había necesitado mucho. Aquel abrazo nos confesó todo lo que la otra sentía. Fue como oír la voz de su corazón. Ella no dejaba de decir: “estás viva, estás viva, estás viva, Lúa, Luíña, mi Luíña...” y yo no sabía qué decirle. Sólo podía abrazarla, apretarla contra mí, sentirla conmigo, darle mi amor, el calor de mi cuerpo, darle aliento y equilibrio, pues ella casi no podía mantenerse en pie. Y cuánto deseaba besarla, sentir sus labios, darle todos esos besos que ansiaba darle desde hacía meses, pero me contuve porque sabía que aquéllos no eran el sitio ni el momento adecuados para besarla, para estar tan íntimamente con ella.
Quería hablar con ella para contárselo todo, pero no podía dominar lo que sentía, las ganas de estar con ella, de darle mi cuerpo, de sentirla conmigo, de que ella me sintiese consigo. Era algo que nos descontrolaba. Cuando ya supimos que nadie nos veía, nadie nos miraría, entonces la abracé, la abracé con un cariño que no podía dominar, que se me escapaba por todas las partes de mi ser, de mis manos, de mis brazos, que nacía de mi piel. Siempre me ha descontrolado sentir a Agnes cerca de mí, tan cerca de mí, oír su respiración, oír su dulce voz de terciopelo, oírla suspirar, verla sonreír, mirarme, tomarme de la mano. No sé qué me ocurre cuando estoy con ella. Es algo que me sucede desde que era adolescente. Agnes despierta en mí mi lado más salvaje y quizás ancestral, ése que sólo piensa en gozar con ella de las sensaciones más escondidas, ése que me impele a explorar con ella todo lo que puede hacernos perder el control, que puede enloquecernos. Con ella no siento vergüenza, al contrario, sólo quiero que estemos lo más juntas posible, que lo descubramos todo la una de la otra, que sintamos juntas, que sintamos todo lo posible, que compartamos todo, todo lo que sentimos. Lo que siento cuando la tengo cerca, cada vez más cerquiña de mí, es una inmensa e incontrolable necesidad de ser suya, de estar íntimamente con ella, de darle todo lo que yo soy, todo lo que puedo ser, de estar con ella como si no hubiese nada más en el mundo. Y fue eso lo que nos ocurrió cuando nos hallamos solas en el cuarto que compartiríamos en el apartamento de Milán. Yo ya no tenía hogar allí porque lo había preparado todo para volver a Ourense sin dejar nada allí.
Cuando estuvimos soliñas, no hizo falta que dijésemos nada. Nuestro alrededor nos empujaba a estar juntas. Era como si el mundo entero nos dijese que debíamos estar juntas, que teníamos que recuperar el tiempo perdido. Y qué hermosos momentos vivimos, qué sensaciones tan fuertes, cuánta intimidad, cuántas caricias, cuántos besos, cuántos suspiros y palabras de amor compartimos. Agnes es tan cariñosa, tan tierna y pasional en esos momentos que me hace enloquecer con sólo una caricia, con un beso intenso, con una palabra de amor o de pasión... No reprimimos nada cuando estamos juntas, absolutamente nada. Nos desnudamos tanto física como anímicamente cuando nos amamos.
Y creo que eso es todo lo que por hoy voy a contar. Ya seguiré escribiendo más adelante. Qué bonito es escribir junto a la lareira cuando hace este tiempo que tanto incita a estar escondida en la casa, protegida en el calor del hogar.