jueves, 21 de noviembre de 2019

DIARIO DE AGNES: XOVES, 21 DE NOVEMBRO DE 2019


Xoves, 21 de novembro de 2019
Estou vivindo un soño. Agora si estou vivindo o meu soño; o soño que sempre tiven, polo que sempre loitei e crin que pagaba a pena seguir vivindo malia ter a ialma chea de tristura e desalento; o soño que me facía ter esperanzas, que me empurraba a erguerme todas as mañás sabendo que o día que me agardaba sería durísimo. Eu non pensaba nese soño sempre. Sabía que estaba aí e unha parte de min sempre me dixo que se podería cumprir; pero quixen esquecelo por medo a que a vida pasase sen que o puidese volver realidade. Agora estou nel, introducida no seu corazón, sendo a protagonista dunha historia feita por dúas ialmas soñadoras, estou nun soño cuxo escenario é un paraíso, e non quero espertar. Lúa dime que nunca espertarei, que isto é definitivo, que nunca permitirá que ninguén máis me faga dano, que nunca permitirá que me sinta soa nin desprotexida, que sempre creará o paraíso onde queira que esteamos, que sempre, para sempre, estaremos xuntas, que agora lle queda máis claro que nunca que o noso é verdadeiro, que o foi sempre e que o medo a sufrir nos fixo ser covardes, pero que nunca máis permitirá que o volvamos ser, que agora é cando debemos de recuperar o tempo perdido. Dime que o noso amor é tan grande e forte que nos daba medo aceptalo e recoñecelo, que a ela lle custaba crer que a quixese máis que a Artemisa, pero este ano lonxe de min, sabendo por Uxía canto a choraba eu, canto a lembraba, canto a necesitaba, fíxolle saber que estaba moi trabucada, que o noso amor foi sempre forte. Eu non digo que non amase a Artemisa. Si que a amei, ameina moito. Cando era adolescente e levaba anos vivindo lonxe da miña terra e de todo o que tivera na miña vida eiquí, quixen comezar de cero e o amor de Artemisa estaba xa no meu destino porque estiveramos xuntas noutras vidas. Iso non pode mudar, mais agora son de outra ialma, fun doutra ialma seica dende sempre, dende que me dei de conta de que o meu corazón latexaba con moita forza cando Lúa se achegaba a min, cando sabía que Lúa chegaría á aldeíña en calquera momento do verán, cando pensaba nela e a ialma enchíaseme do poderoso desexo de volvela ver; pero como custa recoñecer un amor así, tan forte, que non desaparece aínda que o tempo pase. Lúa tampouco me deixou de procurar, quixo atoparme sempre, quixo reencontrarse comigo en calquera recunchiño do mundo. Ser consciente de que eu estaba viva en algunha parte tamén a empurraba a erguerse todas as mañás crendo que cada vez se achaba máis preto o día no que nos poderiamos volver ver. Cando ao fin ese día chegou, ambas as dúas fomos covardes. Ao saber que eu estaba namorada de Artemisa, Lúa pensou que o noso xa non tiña sentido. Cando creu que poderiamos estar xuntas á fin porque eu mesma me afastei de Artemisa, tamén se deu de conta axiña de que non estar eu con Artemisa era un erro que podía acabar coa vida de Artemisa e quixo marchar, quixo desaparecer por amor porque ela é a persoa máis boíña que existe e non quere que ninguén sufra, segundo pensa ela, por culpa súa. Ela non ten a culpa de ren. Coido que a súa ialma inspirou na Historia a crenza nos anxos porque a súa ialma é tan pura coma a existencia dunha flor, dunha pinga de auga que crea unha estalactita, dunha nube branca que flúe polo ceo, é tan pura como o canto dun paxaro, coma o son da auga percorrendo a terra. Como vai ter a culpa do sufrimento dos demais un ser de luz coma ela? Os anxos queren aprender dela a brillar.
E o meu soño sempre foi vivir con ela eiquí na nosa terra, ter a nosa vida, podermos estar xuntas para sempre sen que ninguén se opuxese. Estou segura de que xa nacín tendo ese soño inxerido no máis profundo da miña ialma. Eu sempre souben que Lúa era unha persoa máxica, boíña, chea de humildade, de amor á natureza, á arte, á vida. Sempre vin nela o desexo de vivir, as ganas de soñar, de non perder a esperanza, de amar, de sentir que paga a pena estarmos vivos. Unha persoa así, con tanta vida, con tanto amor e bondade, como vai ter a culpa do sufrimento dos demais? Lúa tamén o pasou moi mal este ano, moitísimo. Agora xa coñezo practicamente todo o que viviu porque falamos moitísimo estes días, moitísimo, todo o que non falamos durante este ano. Ela deume todo o que tiña crendo que nunca máis aparecería na miña vida, pero tamén tendo a seguridade de que algún día voltaría a Ourense porque a ela tamén lle custa moito vivir lonxe da terriña, como nos ocorre a todos os galegos. Ela ten moita facilidade para adaptarse a outros lugares, pero a súa ialma pertence a este lugar e na súa ialma sempre latexa a voz da terra, da nosa historia, da nosa cultura, da nosa natureza. Ela pode vivir en calquera parte do mundo porque domea moitas linguas, porque é tan máxica que en calquera sitio pode atopar un fogar entre a xente. En Italia, ela viviu momentos moi bonitos que lle encheron moito a ialma porque estivo axudando nas ONG que recollían ás persoas que fuxían deses países cheos de guerra tentando atopar un posto no mundo. Axudou a moita xente a poder iniciar unha nova vida e a sentirse protexida. Non obstante, tamén viviu moitísimos momentos duros porque axudar a xente así non é doado, non é algo que sempre sexa agradábel, xa que a xente chega moi ferida a outro país e teñen a ialma esnaquizada pola inxustiza e porque non todo o mundo está disposto a axudar e a entender a esas persoas que non teñen absolutamente ren, porque hai moita xente que nin tan sequera se detén a pensar que eses vultos que vén no mar, subidos nun barco, son persoas, non mercancías, que eses barcos que deixan abandonados no medio do mar sen permitirlles entrar en ningures están cheos de persoas que teñen necesidades, que pasan frío, fame, medo, que están tristeirísimas porque o perderon todo, porque lles negaron a oportunidade de vivir tranquilamente co mínimo que precisaban, porque lles arrincaron do seu fogar, do seu país, porque lles tiraron o sentimento de pertencer a algún lugar do mundo. Lúa tamén viviu momentos difíciles porque lle faltaban os cartos, porque me dera practicamente todo o diñeiro que ela tiña, pero eu nunca gastei eses cartos, nunca, e tampouco me desfixen das súas cousas. Na nosa casa, aínda tiña o seu piano. Nunca fun quen de desfacerme dos seus libros, da súa roupa (mesmo eu a emprego) e tampouco dos seus instrumentos musicais, evidentemente. Algunhas cousiñas están na casa da súa nai, na aldeíña, nesa casa que tamén lle pertence a ela. Así pois, eiquí ela seguía tendo o seu fogar. Ela sabíao, dicíallo a súa ialma, emporiso nunca perdeu a esperanza de que algún día voltaría.
E sobre todo Lúa ten o meu amor, máis forte e intenso que nunca. Xamais a deixei de amar e agora síntome tan e tan namorada que me parece que a vida é unha continua sensación de liberdade, de felicidade, de amor, de fluidez, de facilidades. Non sei como explicalo. É  algo que me enche, que me arrastra polas horas, que me fai sentir que aboio nunha nube, nunha inmensa nube que me arreda do chan. Non hai gravidade, non hai ren que me ate fisicamente á terra e, asemade, síntome moito máis unida que nunca á terra porque esta terra miña me deu tanto e está a me dar tanto... e non sei que fixen eu para merecer isto. Que Lúa estea viva e que poidamos compartirnos, que poidamos compartir a vida, que poidamos estar xuntas e que nos resten aínda tantos anos para estar xuntas é o mellor que me ocorreu xamais, xamais. O amor que sinto por ela é indestrutíbel e inmensamente forte porque en Lúa está todo, todo o que é Galiza para min, nela está a vida, a vida toda, o meu destino, está o meu pasado, a miña nenez, os soños que tiven cando era adolescente, está nela todo, o meu futuro, ese futuro que sempre quixen vivir na miña terra, con ela, porque sabía eu que ninguén me entendería tanto como ela, que non sería tan de ninguén como son dela. Mais sei tamén que en Galiza está o noso único fogar, que en Galiza é onde podemos ser felices de verdade, porque esta é a nosa terra e eu non sería capaz de ser feliz fóra de eiquí; pero tamén Lúa é a miña terra, o meu fogar. Ámoa tanto e tanto que sería quen de defendela ata da mesma morte. Non quero que ninguén máis a faga sufrir, que sufra por nada máis. Xa abonda de sufrir. Agardamos moitísimos anos para poder facer realidade o noso soño. E seica a relación que tiña con Artemisa había de morrer ela soa, morrer sen que a matásemos antes, porque todo ha de morrer para que poida comezar outra vez outro destino, outra vida.
Lúa contoume que, como non tiña case cartos, houbo de traballar moito en Italia, houbo de vender cousiñas que ela mesma tiña e que levou con ela sen que ninguén se decatase... pero agora todo iso queda atrás. Ela sabía que eu querería que voltase connosco, así que o preparou todo para cando regresase. Xa falara coa directora do instituto no que traballaba, que ten aínda a súa praza alí, non a perdeu porque o planificou todo moi ben, e tamén ten eiquí a súa casa, evidentemente, e o coche que lle quixo deixar a Artemisa e que nunca foi dela porque Artemisa nunca conseguiu quitar o carné de conducir. Parecía un sinal que non puidese quitar o carné de conducir. Eiquí Lúa segue a ter todo o que foi seu, sobre todo a min.
Vivo nun soño. Sei que soo repetitiva, pero é que é a realidade máis potente que agora teño e que terei sempre. Traballo na cafetaría coma se fóra de alí non houbese problemas. A xente nótao e, se alguén entra cun ollar cheo de tristura, sae da cafetaría sentíndose vivo, ben, feliz, porque lles consigo transmitir a todos aqueles aos que atendo esta felicidade que arde por dentro de min, esta felicidade tan forte que me fai estar tan eufórica, tan entusiasmada con todo. Onte fomos xuntas por primeira vez aos ensaios de Iauga e foi tan bonito, tan intenso, tan emotivo... Non podo crer que Lúa estea eiquí comigo, non o podo crer. Cando estivemos en Italia, non podía deixar de mirala, de tocala, de apertarlle a man, de abrazala a ela, para saber de verdade que estaba alí comigo, para convencerme de que non era un soño, de que aquilo era real, era verdade. Parecíame que en calquera momento soaría a alarma que me esperta todos os días e que eses momentos tan fermosos ficarían no mundo dos soños, pero os minutos pasaban, e non espertaba, non espertaba deste soño.
Cando chegamos o domingo despois dunha viaxe longuísima, malia estarmos tan cansiñas, fomos dar unha voltiña por Ourense despois de deixar as maletas na casa. Uxía levou á miña nai á aldeíña porque ela logo iría á aldea da súa nai e Lúa e máis eu quedamos soas en Ourense, soíñas por primeira vez despois de estarmos tantas horas con Uxía e coa miña nai. Da viaxe tamén quero falar moito porque me sinto agora moito máis unida ás persoas que forman a miña vida do que xamais me sentín unida a ninguén, mesmo con Uxía agora manteño unha amizade sincera, á fin. Uxía sorprendeume moitísimo e non sei cantas veces lle dei as grazas por facer o que fixo por nós, por Lúa e por min. Ela díxome que o fixera todo coa axuda de Lúa e axiña souben que a meirande parte da viaxe a planificara Lúa. Boeno, o caso é que o domingo, cando xa estivemos soíñas, levei a Lúa á casiña e, para irmos, pasamos pola ponte Romana de Ourense, pola rúa do Progreso (onde teño a cafetaría, moi pretiño da rúa Papa Juan XXIII e do Paseo), polo centriño, polas rúas do casco histórico, pola praza do Ferro, pola praza Maior e a praza do Trigo... ata chegar pretiño do xardín do Posío... e sentía eu que Lúa estaba paralizada, coma se se reencontrase cunha parte dela. Sentía eu os seus nervios, a súa felicidade, a súa emoción. E chovía, chovía moito, como estivera chovendo en Italia o xoves e o sábado en Firenze, pero non nos importaba. Camiñabamos tomadas da man con forza, con emoción, con moitísima emoción. E case non nos dixemos ren durante todo ese traxecto. Non era preciso que dixésemos ren. Eu podía ouvir os pensamentos de Lúa, pero sobre todo podía experimentar os seus sentimentos. AS verbas non eran precisas. Eu sentía que Lúa tremía de emoción. Para ela, aqueles momentos eran moi importantes. Había máis dun ano que non voltaba a Ourense, que non estaba nesta cidade na que viviu a meirande parte da súa vida. E sentía que Ourense toda a recibía, que lle daba a benvida, que lle preguntaba onde estivera, que lle pedía que nunca máis marchase, que alí tiña o seu fogar. E iso era o que Lúa sentía, que voltara ao seu fogar.
E, ao entrarmos á casa... Non sei se poderei describir o ollar que Lúa tiña neses momentos. Estaba todo como ela o vira a última vez que estivo alí comigo, aquela tarde na que me pediu que fósemos á aldeíña rapidamente, aquela terríbel tarde. Ela si estaba doentísima. Mesmo a tiveron que operar en Italia de urxencias... pero non quero falar diso. Non morreu o ano pasado, pero estivo a piques de facelo en varias ocasións lonxe da súa terra; o peor que nos pode ocorrer aos galegos neses momentos, morrer lonxe da nosa terriña... e, por riba, morrer lonxe da nosa xente, lonxe da xente que queremos e que nos quere; pero Lúa é un anxiño e os anxiños están protexidos por algo moito máis forte cá morte. Están protexidos pola maxia da vida e Lúa merece que a protexan todos os seres de luz do Universo.
E sei que estou viva porque esperto ao seu lado, porque durmo entre os seus brazos, porque o primeiro que vexo ao abrir os ollos é o seu sorriso, porque é a súa voz a que me dá os bos días con tanta dozura... Síntome máis viva que nunca.
Cando ela entrou na casa e viu que todo estaba como ela o deixara... que non mudara ren, que eu respectara a decoración toda, os mobles, todo, que non mudara ren de sitio, arrincou a chorar con profundidade, ceibando todo ese pranto que levaba reprimíndose dende había horas, mesmo días, porque Lúa non chorou de verdade dende que nos reencontramos, por vergonza. Si que o fixo, e moito, a primeira noite que vivimos xuntas, cando me falaba de todo o que vivira, cando me pedía perdón polo que fixera, por facerme sufrir tanto, tamén cando eu lle confesei que por ela chorara moito máis que por ninguén, cando lle falei desa tarde na que, crendo que ela morrera, lle dedicamos esas verbas tan bonitas, alí no cemiterio, onde está a súa suposta tumba... e chorou moitísimo cando lle confesei que tería curado definitivamente da miña doenza se ela non tivese desaparecido, que sabela para sempre lonxe de min era o único que me desestabilizaba, cando lle dixen que agora si sentía que estaba curada, que estaba segura de que nunca máis volvería ter outra recaída, e así o sinto. Mais Lúa non chorara deixando saír da súa ialma todo iso que se reprimira. Fíxoo o domingo cando chegou á súa casa, á casa na que ela medrara, na que viviu toda a súa vida. E chorou asomada á fiestra dende a que se ve o xardín do Posío ao lonxe, chorou namentres chovía, namentres me abrazaba con forza, coma se quixese fundirse co meu corpo, coma se nese momento me estivese a dar todas as apertas que non me puido dar durante todo este tempo. E, evidentemente, eu tamén chorei, chorei moitísimo, chorei de alivio, de felicidade e tamén chorei deixando ir para sempre toda esa tristura que sentira por ela dende que pensei que morrera. Aquel pranto foi unha chave que pechou para sempre a porta da desolación, da tristura absoluta e escura e do desalento, do medo, da inseguridade; a porta do pasado.
E logo rimos, rimos por ser tan choronas ambas as dúas, por todo, e reencontrámonos xuntas no mesmo sofá no que o compartimos todo aquela noite de agosto na que eu sentía que estaba a traizoar plenamente a Artemisa. Que noite tan bonita, por certo. Nunca puiden deixar de pensar nela.
E a viaxe a Italia... A viaxe a Italia foi un soño. Milano gustoume moitísimo, pero Firenze impresionoume aínda máis. Nunca crin que puidesen existir obras de arte tan bonitas. Na galería dos Uffizi quedei abraiada en moitísimas ocasións, tamén perante da ponte Vella de Firenze, do Duomo, baixo a cúpula de Brunelleschi... paseando polas súas románticas rúas... pero sei que todo era moito máis fermoso porque estaba con Lúa, porque estaba xunta a muller que máis amei do mundo e que máis amo.,  Non o podo negar. Por ela sinto algo que cría que nunca sentiría. A Artemisa ameina moito, pero o amor que sinto por Lúa é algo que me descontrola, que me fai ter ganas de amala onde sexa, que me fai crer que só existe ela para min, que me fai sentir que ela é todo o meu mundo. Síntome coma unha adolescente que non deixa de pensar na persoa que ama. Nunca estiven así. Coido que con Artemisa nunca puiden estar así porque o noso amor estaba cheo de moita dor, porque ela non podía compartir comigo o que eu sinto  pola miña terra e moito menos nos últimos meses. Son amores distintos. Iso non quere dicir que o un sexa peor có outro, pero son distintos.
Tamén nos choveu moito en Italia, pero iso facíanos rir moito, no canto de amolarnos, porque diciamos: “chove en Galiza, chove eiquí, chove sempre onde queira que vaiamos!” E é que na nosa terra leva chovendo dende hai ben semanas. Hai semanas que non vexo o sol durante máis de dúas horas, pero gústame que chova, aínda que hei de recoñecer que xa chega un momento no que dis: “xa abonda non?” A pobriña de Laila (que, por certo, ficou con Silvia os días que estivemos fóra) está farta de que a saque á rúa con ese chuvasqueiro que tanto odia. Por certo, foi precioso o reencontro entre Silvia e Lúa. Silvia contoume que, cando o mércores pasado soubo que Lúa estaba viva, estivo a piques de desmaiarse. Sóuboo dunha maneira moi forte, sorprendente e especial. Uxía e máis ela quedaran para falar un anaco e tomar algo e entón Uxía chamou a Lúa por teléfono. Díxolle a Silvia que a súa nai quería falar con ela (a nai de Uxía e Silvia lévanse moi ben) e, cando Silvia ouviu a voz de Lúa, ficou sen saber que dicir, que pensar, que facer durante moitos segundos ata que, de súpeto, comezou a chorar namentres lle dicía a Lúa que non entendía ren, que xa lle valía, que, cando a vise, lle ía dar unha malleira, que iso que ela fixera non se facía. Evidentemente, non estaba enfadada, eran todo brincadeiras, pero estaba tan impresionada que non sabía nin o que dicir. Cando se viron, Silvia botouse a chorar coma una cativa, igual que Lúa. Lúa pediulle tantas veces perdón a Silvia que creo que nunca máis llo terá que pedir por ren máis.
A miña nai e Uxía foron moi comprensivas connosco. Marchaban do hotel ou do apartamento cando sabían que precisabamos momentos para nós, deixábannos soíñas cando intuían que o resto do mundo sobraba... pero tamén compartimos moitísimos momentos fermosísimos. Uxía tamén quere moito a Lúa. Son amigas dende hai moitos anos. Uxía portouse tan ben connosco... Aínda non sei se llo agradecín abondo, se lle agradecín de verdade todo o que fixo por nós, pero sobre todo por Lúa porque é unha das súas mellores amigas. O que non entendo moito é por que tentou estar comigo sabendo que eu amo a Lúa e que ela me ama a min. Ás veces, dou en pensar que era unha proba de amor que ela me quería poñer para asegurarse de que eu amo a Lúa de verdade. Pois a proba saíulle ben, aínda que Uxía e máis eu tamén vivimos algúns momentos moi íntimos, pero foron moi pouquiños e o mellor é que eu sempre fun sincera con ela. E Lúa coñece todo o que ocorreu entre nós e iso é o que máis me importa. Mesmo Lúa me dixo o xoves que, se eu quería estar con Uxía, que non había problema. Non lle permitín rematar a frase.
E coido que seguirei escribindo noutro momento. Fíxose algo tarde e Lúa xa rematou de preparar unhas cousiñas que ha de levar mañá ao instituto. Ai, aínda non falei con Artemisa. É que non me apetece nada, nada. Sei que vai estar moi enfadada e non quero que ninguén me transmita negativismo agora que me sinto tan ben. Sei que soa egoísta, pero non me apetece para nada recibir o mal humor de Artemisa e experimentar na miña ialma as emocións negativas e daniñas que seguramente ela sente. Non me gusta tampouco tela no Instagram porque só me comenta con emoticonas estrañísimas. É certo que non deixo de pendurar cousiñas de Lúa e de min, pero tampouco é preciso que ela me faga eses comentarios tan estraños. Eu quero falar con Artemisa para explicarllo todo, pero non o quero facer namentres ela se sinta así. Sei como se sinte. Coñezo a Artemisa demasiado ben. Cando queira falar acougadamente, entón falaremos. Tamén desexo que ese momento chegue prontiño.


Traducción:


Jueves, 21 de noviembre de 2019
Estoy viviendo un sueño. Ahora sí estoy viviendo mi sueño; el sueño que siempre tuve, por el que siempre luché y creí que merecía la pena seguir viviendo a pesar de tener el alma llena de tristeza y desaliento; el sueño que me hacía tener esperanzas, que me empujaba a levantarme todas las mañanas sabiendo que el día que me esperaba sería durísimo. Yo no pensaba en ese sueño siempre. Sabía que estaba ahí y una parte de mí siempre me dijo que podría cumplirse, pero quise olvidarlo por miedo a que la vida pasase sin que pudiese volverlo realidad. Ahora estoy en él, introducida en su corazón, siendo la protagonista de una historia hecha por dos almas soñadoras, estoy en un sueño cuyo escenario es un paraíso, y no quiero despertar. Lúa me dice que nunca despertaré, que esto es definitivo, que nunca permitirá que nadie más me haga daño, que nunca permitirá que me sienta sola ni des protegida, que siempre creará el paraíso dondequiera que estemos, que siempre, para siempre, estaremos juntas, que ahora le queda más claro que nunca que lo nuestro es verdadero, que lo fue siempre y que el miedo a sufrir nos hizo ser cobardes, pero que nunca más permitirá que lo volvamos a ser, que ahora es cuando debemos recuperar el tiempo perdido. Me dice que nuestro amor es tan grande y fuerte que nos daba miedo aceptarlo y reconocerlo, que a ella le costaba creer que la quisiese más que a Artemisa, pero este año lejos de mí, sabiendo por Uxía cuánto la lloraba yo, cuánto la recordaba, cuánto la necesitaba, le hizo saber que estaba muy equivocada, que nuestro amor fue siempre fuerte. Yo no digo que no amase a Artemisa. Sí que la amé, la amé mucho. Cuando era adolescente y llevaba años viviendo lejos de mi tierra y de todo lo que había tenido en mi vida aquí, quise comenzar de cero y el amor de Artemisa estaba ya en mi destino porque habíamos estado juntas en otras vidas. Eso no puede cambiar, mas ahora soy de otra alma, fui de otra alma quizás desde siempre, desde que me di cuenta de que el corazón me latía con mucha fuerza cuando Lúa se acercaba a mí, cuando sabía que Lúa llegaría a la aldeíña en cualquier momento del verano, cuando pensaba en ella y el alma se me llenaba del poderoso deseo de volver a verla; pero cómo cuesta reconocer un amor así, tan fuerte, que no desaparece aunque el tiempo pase. Lúa tampoco dejó de buscarme, quiso encontrarme siempre, quiso reencontrarse conmigo en cualquier rinconciño del mundo. Ser consciente de que yo estaba viva en alguna parte también la empujaba a levantarse todas las mañanas creyendo que cada vez se hallaba más cerca el día en el que podríamos volver a vernos. Cuando al fin ese día llegó, ambas fuimos cobardes. Al saber que yo estaba enamorada de Artemisa, Lúa pensó que lo nuestro ya no tenía sentido. Cuando creyó que podríamos estar juntas al fin porque yo misma me alejé de Artemisa, también se dio cuenta enseguida de que no estar yo con Artemisa era un error que podía acabar con la vida de Artemisa y quiso marcharse, quiso desaparecer por amor porque ella es la persona más bueniña que existe y no quiere que nadie sufra, según piensa ella, por culpa suya. Ella no tiene la culpa de nada. Creo que su alma inspiró en la Historia la creencia en los ángeles porque su alma es tan pura como la existencia de una flor, de una gota de agua que crea una estalactita, de una nube blanca que fluye por el cielo, es tan pura como el canto de un pájaro, como el sonido del agua recorriendo la Tierra. ¿Cómo va a tener la culpa del sufrimiento de los demás un ser de luz como ella? Los ángeles quieren aprender de ella a brillar.
Y mi sueño fue siempre vivir con ella aquí en nuestra tierra, tener nuestra vida, poder estar juntas para siempre sin que nadie se opusiese. Estoy segura de que ya nací con ese sueño insertado en lo más profundo de mi alma. Yo siempre supe que Lúa era una persona mágica, bueniña, llena de humildad, de amor a la naturaleza, al arte, a la vida. Siempre vi en ella el deseo de vivir, las ganas de soñar, de no perder la esperanza, de amar, de sentir que merece la pena estar vivos. Una persona así, con tanta vida, con tanto amor y bondad, ¿cómo va a tener la culpa del sufrimiento de los demás? Lúa también lo ha pasado muy mal este año, muchísimo. Ahora ya conozco prácticamente todo lo que vivió porque hablamos mucho estos días, muchísimo, todo lo que no hemos hablado durante este año. Ella me dio todo lo que tenía creyendo que nunca más aparecería en mi vida, pero también teniendo la seguridad de que algún día volvería a Ourense porque a ella también le cuesta mucho vivir lejos de la tierriña, como nos ocurre a todos los gallegos. Ella tiene mucha facilidad para adaptarse a otros lugares, pero su alma pertenece a este lugar y en su alma siempre late la voz de la tierra, de nuestra historia, de nuestra cultura, de nuestra naturaleza. Ella puede vivir en cualquier parte del mundo porque domina muchas lenguas, porque es tan mágica que en cualquier sitio puede encontrar un hogar entre la gente. En Italia, ella vivió momentos muy bonitos que le llenaron mucho el alma porque estuvo ayudando en las ONG que recogían a las personas que huían de esos países llenos de guerra intentando encontrar un puesto en el mundo. Ayudó a mucha gente a poder iniciar una nueva vida y a sentirse protegida. No obstante, también vivió muchísimos momentos duros porque ayudar a gente así no es fácil, no es algo que siempre sea agradable, ya que la gente llega muy herida a otro país y tienen el alma destrozada por la injusticia y porque no todo el mundo está dispuesto a ayudar y a entender a esas personas que no tienen absolutamente nada, porque ay mucha gente que ni tan siquiera se detiene a pensar que esos bultos que ven en el mar, subidos en un barco, son personas, no mercancías, que esos barcos que dejan abandonados en medio del Mar sin permitir entrar en ningún sitio están llenos de personas que tienen necesidades, que pasan frío, hambre, miedo, que están tristísimas porque lo perdieron todo, porque les negaron la oportunidad de vivir tranquilamente con lo mínimo que precisaban, porque les arrancaron de su hogar, de su país, porque les quitaron el sentimiento de pertenecer a algún lugar del mundo. Lúa también vivió momentos difíciles porque le faltaba el dinero, porque me había dado prácticamente todo el dinero que ella tenía, pero yo nunca gasté ese dinero, nunca, y tampoco me deshice de sus cosas. En nuestra casa, todavía tenía su piano. Nunca fui capaz de deshacerme de sus libros, de su ropa (incluso yo la uso) y tampoco de sus instrumentos musicales, evidentemente. Algunas cosiñas están en la casa de su madre, en la aldeíña, en esa casa que también le pertenece a ella. Así pues, aquí ella seguía teniendo su hogar. Ella lo sabía, se lo decía su alma, por eso nunca perdió la esperanza de que algún día volvería.
Y sobre todo Lúa tiene mi amor, más fuerte e intenso que nunca. Jamás la dejé de amar y ahora me siento tan y tan enamorada que me parece que la vida es una continua sensación de libertad, de felicidad, de amor, de fluidez, de facilidades. No sé cómo explicarlo. Es algo que me llena, que me arrastra por las horas, que me hace sentir que floto en una nube, en una inmensa nube que me aleja del suelo. No hay gravedad, no hay nada que me ate físicamente a la tierra y, al mismo tiempo, me siento mucho más unida que nunca a la tierra porque esta tierra mía me dio tanto y está dándome tanto... y no sé qué hice yo para merecer esto. Que Lúa esté viva y que podamos compartirnos, que podamos compartir la vida, que podamos estar juntas y que nos queden todavía tantos años para estar juntas es lo mejor que me ha ocurrido jamás, jamás. El amor que siento por ella es indestructible e inmensamente fuerte porque en Lúa está todo, todo lo que es Galicia para mí, en ella está la vida, toda la vida, mi destino, está mi pasado, mi niñez, los sueños que tuve cuando era adolescente, está en ella todo, mi futuro, ese futuro que siempre quise vivir en mi tierra, con ella, porque sabía yo que nadie me entendería tanto como ella, que no sería tan de nadie como lo soy de ella. Mas sé también que en Galicia está nuestro único hogar, que en Galicia es donde podemos ser felices de verdad, porque ésta es nuestra tierra y yo no sería capaz de ser feliz fuera de aquí; pero también Lúa es mi tierra, mi hogar. La amo tanto y tanto que sería capaz de defenderla hasta de la misma muerte. No quiero que nadie más le haga sufrir, que sufra por nada más. Ya basta de sufrir. Esperamos muchísimos años para poder hacer realidad nuestro sueño. Y quizá la relación que tenía con Artemisa había de morir ella sola, morir sin que la matásemos antes, porque todo ha de morir para que pueda comenzar otra vez otro destino, otra vida.
Lúa me contó que, como no tenía casi dinero, hubo de trabajar mucho en Italia, hubo de vender cosiñas que ella misma tenía y que llevó con ella sin que nadie se enterase... pero ahora todo eso queda atrás. Ella sabía que yo querría que volviese con nosotras, así que lo preparó todo para cuando regresase. Ya había hablado con la directora del instituto en el que trabajaba, que tiene todavía su plaza allí, no la perdió porque lo planificó todo muy bien, y también tiene aquí su casa, evidentemente, y el coche que quiso dejarle a Artemisa y que nunca fue de ella porque Artemisa nunca consiguió sacarse el carné de conducir. Parecía una señal que no pudiese sacarse el carné de conducir. Aquí Lúa sigue teniendo todo lo que fue suyo, sobre todo a mí.
Vivo en un sueño. Sé que sueno repetitiva, pero es que es la realidad más potente que tengo ahora y que tendré siempre. Trabajo en la cafetería como si fuera de allí no hubiese problemas. La gente lo nota y, si alguien entra con una mirada llena de tristeza, sale de la cafetería sintiéndose vivo, feliz, porque consigo transmitirles a todos aquéllos a los que atiendo esta felicidad que arde por dentro de mí, esta felicidad tan fuerte que me hace estar eufórica, tan entusiasmada con todo. Ayer fuimos juntas por primera vez a los ensayos de Iauga y fue tan bonito, tan intenso, tan emotivo... No puedo creer que Lúa esté aquí conmigo, no puedo creerlo. Cuando estuvimos en Italia, no podía dejar de mirarla, de tocarla, de apretarle la mano, de abrazarla a ella, para saber de verdad que estaba allí conmigo, para convencerme de que no era un sueño, de que aquello era real, era verdad. Me parecía que en cualquier momento me sonaría la alarma que me despierta todos los días y que esos momentos tan hermosos quedarían en el mundo de los sueños, pero los minutos pasaban, y no despertaba, no despertaba de este sueño.
Cuando llegamos el domingo después de un viaje larguísimo, a pesar de estar tan cansadiñas, fuimos a dar una vueltiña por Ourense después de dejar las maletas en la casa. Uxía llevó a mi madre a la aldeíña porque ella luego iría a la aldea de su madre y Lúa y yo nos quedamos solas en Ourense, soliñas por primera vez después de estar tantas horas con Uxía y también con mi madre. Del viaje también quiero hablar mucho porque me siento ahora mucho más unida a las personas que forman mi vida de lo que jamás me sentí unida a nadie, incluso con Uxía ahora mantengo una amistad sincera, al fin. Uxía me sorprendió muchísimo y no sé cuántas veces le di las gracias por hacer lo que hizo por nosotras, por Lúa y por mí. Ella me dijo que lo había hecho todo con la ayuda de Lúa y enseguida supe que la mayor parte del viaje la había planificado Lúa. Bueno, el caso es que el domingo, cuando ya estuvimos soliñas, llevé a Luíña a la casiña y, para ir, pasamos por el puente romano de Ourense, por la calle del Progreso (donde tengo la cafetería, muy cerquiña de la calle Papa Juan XXIII y del Paseo), por el centriño, por las calles del casco histórico, por la plaza do Ferro, por la plaza Mayor y la plaza do Trigo... hasta llegar cerquiña del jardín del Posío... y sentía yo que Lúa estaba paralizada, como si se reencontrase con una parte de ella. Sentía yo sus nervios, su felicidad, su emoción. Y llovía, llovía mucho, como había estado lloviendo en Italia el jueves y el sábado en Firenze, pero no nos importaba. Caminábamos tomadas de la mano con fuerza, con emoción, con muchísima emoción. Y casi no nos dijimos nada en todo ese trayecto. No era necesario que dijésemos nada. Yo podía oír los pensamientos de Lúa, pero sobre todo podía experimentar sus sentimientos. Las palabras no eran precisas. Yo sentía que Lúa temblaba de emoción. Para ella, aquellos momentos eran muy importantes. Hacía más de un año que no volvía a Ourense, que no estaba en esta ciudad en la que vivió la mayor parte de su vida. Y sentía que Ourense toda la recibía, que le daba la bienvenida, que le preguntaba dónde había estado, que le pedía que nunca más se marchase, que allí tenía su hogar. Y eso era lo que Lúa sentía, que había vuelto a su hogar.
Y, al entrar en casa... No sé si podré describir la mirada que Lúa tenía en esos momentos. Estaba todo como ella lo había visto la última vez que estuvo allí conmigo, aquella tarde en la que me pidió que fuésemos a la aldeíña rápidamente, aquella terrible tarde. Ella sí estaba enfermísima. Incluso tuvieron que operarla en Italia de urgencias... pero no quiero hablar de eso. No murió el año pasado, pero estuvo a punto de hacerlo en varias ocasiones lejos de su tierra; lo peor que puede ocurrirnos a los gallegos en esos momentos, morir lejos de nuestra tierriña... y, encima, morir lejos de nuestra gente, lejos de la gente que queremos y nos quiere; pero Lúa es un angeliño y los angeliños están protegidos por algo más fuerte que la muerte. Están protegidos por la magia de la vida y Lúa se merece que la protejan todos los seres de luz del Universo.
Y sé que estoy viva porque despierto a su lado, porque duermo entre sus brazos, porque lo primero que veo al abrir los ojos es su sonrisa, porque es su voz la que me da los buenos días con tanta dulzura... Me siento más viva que nunca.
Cuando ella entró en casa y vio que todo estaba como ella lo había dejado, que no había cambiado nada, que yo había respetado toda la decoración, los muebles, todo, que no había mudado nada de sitio, arrancó a llorar con profundidad, liberando todo ese llanto que llevaba reprimiéndose desde hacía horas, incluso días, porque Lúa no lloró de verdad desde que nos reencontramos, por vergüenza. Sí que lo hizo, y mucho, la primera noche que vivimos juntas, cuando me hablaba de todo lo que había vivido, cuando me pedía perdón por lo que había hecho, por hacerme sufrir tanto, también cuando yo le confesé que por ella había llorado mucho más que por nadie, cuando le hablé de esa tarde en la que, creyendo que ella había muerto, le dedicamos esas palabras tan bonitas, allí en el cementerio, donde está su supuesta tumba... y lloró muchísimo cuando le confesé que me habría curado definitivamente de mi enfermedad si ella no hubiese desaparecido, que saberla para siempre lejos de mí era lo único que me desestabilizaba, cuando le dije que ahora sí sentía que estaba curada, que estaba segura de que nunca más volvería a tener otra recaída, y así lo siento. Mas Lúa no había llorado dejando salir de su alma todo eso que se había reprimido. Lo hizo el domingo cuando llegó a su casa, a la casa en la que ella había crecido, en la que vivió toda su vida. Y lloró asomada a la ventana desde la que se ve el jardín del Posío a lo lejos, lloró mientras llovía, mientras me abrazaba con fuerza, como si quisiese fundirse con mi cuerpo, como si en ese momento estuviese dándome todos los abrazos que no pudo darme durante todo este tiempo. Y, evidentemente, yo también lloré, lloré muchísimo, lloré de alivio, de felicidad y también lloré dejando ir para siempre toda esa tristeza que había sentido por ella desde que pensé que había muerto. Aquel llanto fue una llave que cerró para siempre la puerta de la desolación, de la tristeza absoluta y oscura y del desaliento, del miedo, de la inseguridad; la puerta del pasado.
Y luego reímos, reímos por ser tan lloronas las dos, por todo, y nos reencontramos juntas en el mismo sofá en el que lo compartimos todo aquella noche de agosto en la que yo sentía que estaba traicionando plenamente a Artemisa. Qué noche tan bonita, por cierto. Nunca pude dejar de pensar en ella.
Y el viaje a Italia... El viaje a Italia fue un sueño. Milano me gustó muchísimo, pero Firenze me impresionó aún más. Nunca creí que pudiesen existir obras de arte tan bonitas. En la galería de los Uffizi me quedé asombrada en muchísimas ocasiones, también ante el Ponte Vecchio de Firenze, del Duomo, bajo la cúpula de Brunelleschi... paseando por sus románticas calles... pero sé que todo era mucho más hermoso porque estaba con Lúa, porque estaba junto a la mujer que más amé del mundo y que más amo. No puedo negarlo. Por ella siento algo que creía que nunca sentiría. A Artemisa la amé mucho, pero el amor que siento por Lúa es algo que me descontrola, que me hace tener ganas de amarla donde sea, que me hace creer que sólo existe ella para mí, que me hace sentir que ella es todo mi mundo. Me siento como una adolescente que no deja de pensar en la persona que ama. Nunca he estado así. Creo que con Artemisa nunca pude estar así porque nuestro amor estaba lleno de mucho dolor, porque ella no podía compartir conmigo lo que yo siento por mi tierra y mucho menos en los últimos meses. Son amores distintos. Eso no quiere decir que uno sea peor que el otro, pero son distintos.
También nos llovió mucho en Italia, pero eso nos hacía reír mucho, en vez de fastidiarnos, porque decíamos: “llueve en Galicia, llueve aquí, ¡llueve siempre dondequiera que vayamos!” Y es que en nuestra tierra lleva lloviendo desde hace muchas semanas. Hace semanas que no veo el sol durante más de dos horas, pero me gusta que llueva, aunque he de reconocer que ya llega un momento en el que dices: “ya basta, ¿no?” La pobriña de Laila (que, por cierto, se quedó con Silvia los días que estuvimos fuera) está harta de que la saque a la calle con ese chubasquero que tanto odia. Por cierto, fue precioso el reencuentro entre Silvia y Lúa. Silvia me contó que, cuando el miércoles pasado supo que Lúa estaba viva, estuvo a punto de desmayarse. Lo supo de una manera muy fuerte, impactante y especial. Uxía y ella habían quedado para hablar un rato y tomar algo y entonces Uxía llamó a Lúa por teléfono. Le dijo a Silvia que su madre quería hablar con ella (la madre de Uxía y Silvia se llevan muy bien) y, cuando Silvia oyó la voz de Lúa, permaneció sin saber qué decir, qué pensar, qué hacer durante muchos segundos hasta que, de repente, comenzó a llorar mientras le decía a Lúa que no entendía nada, que ya le valía, que, cuando la viese, iba a darle una paliza, que eso que ella había hecho no se hacía. Evidentemente, no estaba enfadada, eran todo bromas, pero estaba tan impresionada que no sabía ni lo que decir. Cuando se vieron, Silvia se echó a llorar como una niña, igual que Lúa. Lúa le pidió tantas veces perdón a Silvia que creo que nunca más tendrá que pedírselo por nada más.
Mi madre y Uxía fueron muy comprensivas con nosotras. Se marchaban del hotel o del apartamento cuando sabían que necesitábamos momentos para nosotras, nos dejaban soliñas cuando intuían que el resto del mundo sobraba... pero también compartimos muchísimos momentos hermosísimos. Uxía también quiere mucho a Lúa. Son amigas desde hace muchos años. Uxía se ha portado tan bien con nosotras... Todavía no sé si se lo he agradecido lo suficiente, si le agradecí de verdad todo lo que hizo por nosotras, pero sobre todo por Lúa porque es una de sus mejores amigas. Lo que no entiendo mucho es por qué intentó estar conmigo sabiendo que yo amo a Lúa y que ella me ama a mí. A veces, me da por pensar que era una prueba de amor que ella quería ponerme para asegurarse de que yo amo a Lúa de verdad. Pues la prueba le salió bien, aunque Uxía y yo también vivimos algunos momentos muy íntimos, pero fueron muy poquiños y lo mejor es que yo siempre fui sincera con ella. Y Lúa conoce todo lo que ocurrió entre nosotras y eso es lo que más me importa. Incluso Lúa me dijo el jueves que, si yo quería estar con Uxía, que no había problema. No le permití terminar la frase.
Y creo que seguiré escribiendo en otro momento. Se ha hecho algo tarde y Lúa ya ha acabado de preparar unas cosiñas que ha de llevar mañana al instituto. Ay, todavía no he hablado con Artemisa. Es que no me apetece nada, nada. Sé que va a estar muy enfadada y no quiero que nadie me transmita negatividad ahora que me siento tan bien. Sé que suena egoísta, pero no me apetece para nada recibir el mal humor de Artemisa y experimentar en mi alma las emociones negativas y dañinas que seguramente ella siente. No me gusta tampoco tenerla en el Instagram porque sólo me comenta con emoticonos extrañísimos. Es cierto que no dejo de colgar cosiñas de Lúa y de mí, pero tampoco es necesario que ella me haga esos comentarios tan extraños. Yo quiero hablar con Artemisa para explicárselo todo, pero no quiero hacerlo mientras ella se sienta así. Sé cómo se siente. Conozco a Artemisa demasiado bien. Cuando quiera hablar serenamente, entonces hablaremos. También deseo que ese momento llegue prontiño.

1 comentario:

  1. Esta entrada es una declaración de amor, yo diría que poesía. Confiesa muchas veces el amor que procesa por Lúa de una forma entregada y sincera. Estaba claro que están destinadas a estar juntas. Me gusta eso que ha dicho, que se siente “en el corazón de un sueño”, es precioso. Han vivido un viaje por Italia precioso (yo también, por lo que las entiendo todavía más), y ya no solo por el lugar, si no por estar juntas de nuevo. Está claro que cuando uno está enamorado, no le ves los errores a tu amor, suele ocurrir. “Los ángeles quieren aprender de ella a brillar” es una frase que me ha impactado mucho, y “ ¿cómo va a tener la culpa del sufrimiento de los demás?” Agnes no encuentra en sus actos maldad, no ve que en sus actos muchos sufrieron, entre ellos su madre, que cometió un error de campeonato, que la hizo sufrir mucho, pero aunque todo eso es verdad, creo que lo importante es saber perdonar, valorar lo que de verdad importa y tener la capacidad de olvidar, y Agnes es capaz. Todo eso no le importa, no lo ve, simplemente vive la felicidad, vive su sueño, y eso es precioso. Lúa trabajó en una ONG y aunque no lo pasó del todo bien en Italia, consiguió tirar para adelante. Todavía hay muchas incógnitas alrededor de su engaño, espero que pronto nos enteremos de todos esos entresijos. Agnes dice que a lo mejor es repetitiva, pero es que cuando uno es feliz, tiene ganas de gritarlo a los cuatro vientos. Todo el mundo aceptó sorprendido la vuelta de Lúa, su resurrección, pues es mejor tenerla viva y perdonarle la trastada, que por el contrario estuviese de verdad muerta. Uxía se acostó con Agnes varias veces, sabiendo lo de Lúa...No sé si era una prueba de amor (desde luego que Lúa no podría reprochárselo), pero a mi me parece que era un intento desesperado por conquistarla. Y luego está Artemisa...esto es ya otro cantar. Seguirá enfadada, y más viéndolas juntas en Ourense y viviendo en el piso. Dato curioso que Agnes se pusiese la ropa de Lúa, eso debía mosquear a Artemisa más todavía jajaja, parece como una forma de volverla loca, con pequeños detallitos jajaja, pero sé muy bien que no era esa su intención, simplemente quería sentirse cerca de Lúa y esa era una forma de hacerlo. Bonita entrada, una declaración de amor preciosa. ¡Por fin Agnes es completamente feliz!

    ResponderEliminar