Sábado, 9 de novembro de 2019
O xoves, nevou algo na aldeíña e, onte,
cando chegamos á tarde, aínda quedaban algunhas folerpas de neve xeadas nos
recunchiños das rúas. O frío xa chegou definitivamente e dorme entre as casas
de pedra e no bosque, entre as árbores e xunta o río, que flúe levando nas súas
augas algunhas plaquiñas de xeo que fulguran baixo as raiolas de sol, que o sol
parece brillar con timidez. O frío fai que o silencio fale con máis liberdade.
A natureza está calada e, asemade, berra, berra a través do vento que zoa
abaneando as baleiras pólas das árbores e a través da soidade que deixaron os
paxariños ao marcharen. Esta mañá, estiven paseando con Laila polo bosque
durante máis de dúas horas e practicamente non chegou a min ningún son que
crebase o silencio que nos rodeaba. Había tanto silencio que mesmo me poñía
medo respirar por se a miña respiración puidese turbar a inmensa calma que
dorme nese bosque que tanto amo. Hai tanta calma eiquí que me parece imposíbel crer
que existan sitios cheos de ruídos nos que case non podes nin falar, nos que o
ruxido dos coches silencia o canto dos paxaros e nos que respirar non é un
gusto, senón unha necesidade, ao contrario que eiquí, que respiras sendo
plenamente consciente do que produce no corpo unha inspiración profunda, onde sentes
o fermoso que é aspirar un ar tan limpo e cheo de vida.
Non obstante, síntome estraña.
Ultimamente, sempre que veño á aldeíña, sinto cousas que non sei describir.
Agora, por exemplo, áchome ao carón da lareira, sentindo a calor do lume,
sentíndome protexida pola soidade que me acompaña e polo silencio que me acariña
a ialma. A miña nai está a durmir un pouquiño a sesta e, cando esperte, iremos
preparar a festa do Magosto deste ano, que o celebraremos na casa dunha amiga súa que vive en Santiago e que veu
pasar uns diíñas na aldeíña. Sinceramente, moitas ganas de celebrar festas non
teño, pero sei que me animarei cando comecemos. O Magosto é unha das festiñas
que máis me gustan da nosa terra e sei que o pasaremos moi ben, mais síntome melancólica
e iso fai que me apeteza máis estar protexidiña e pechadiña na casa xunta a
lareira. Estou moi cansa e non teño moitas ganas de troula. É que aínda me
encontro mal por mor do fortísimo arrefriado que collín. Aínda teño tose e dor
de corpo. Agardo estar totalmente recuperada para a semana vindeira, que temos
unha viaxe moi importante e emocionante.
Amais, síntome moi tristeiriña, pero,
curiosamente, esta tristura non me tira as ganas de vivir nin de enfrontarme á
miña rutina. É unha tristura coa que convivo en perfecta harmonía. O único
inconveniente é que me veñen ganas de chorar moi intensas cando non teño a
intimidade precisa para desafogarme. Esta tristura diferénciase daquela que me
facía desexar morrer en que podo saber en todo momento que pensamento ma causa.
Sei que estou tristeirísima por Lúa, por moi estraño que isto poida parecer.
Si, estou tristeiriña por ela. O xoves á tarde, quedara con Silvia na miña casa
para arranxar uns papeis da cafetaría e, xusto dez minutos antes de que viñese,
namentres escoitaba música, comecei a chorar profundamente. Non podía domear
ese pranto que me conquistara toda, que me enchera a ialma toda. Era coma se
fose máis forte ca min. Ouvín que Silvia chamaba ao timbre da miña casa e,
rapidamente, tentei limparme as bágoas e tragarme o pranto porque non quería
que ela me vese chorar outra vez e amais por Lúa, que abondo chorei xa diante
súa por iso; pero a Silvia non se lle escapa ren. Silvia é moi observadora e
coñéceme moi ben. Apenas entrou na miña casa e miroume aos ollos, soubo que
algo me ocorría. Esas son as verdadeiras amigas, as persoas ás que non lle fai
falta que digas ren porque saben interpretar o teu ollar con exactitude. Nunca
me sentín tan unida a unha muller coa que non mantiven ren máis que unha
amizade como me sinto unida a Silvia. Non sei se me explico ben. Con Silvia
manteño unha amizade limpa, sen intencións agochadas, sen intereses ocultos;
unha amizade totalmente sincera e verdadeira.
Preguntoume que me ocorría e, aínda que
eu lle dixese que non me pasaba nada, ela insistiu ata que ao final me fixo
chorar outra vez co seu agarimo. Cando me preguntou: “por que mo queres
ocultar, corazón?” arrinquei a chorar en silencio, pero axiña o meu pranto se
volveu desesperado, profundo, intenso. Confeseille que non sabía que me
ocorría, que levaba días sentíndome moi tristeiriña e que non daba controlado
esa tristura, pero, asemade, seguía vivindo con ilusión. Confeseille que
ultimamente botaba máis en falla que nunca a Lúa, que, ao deixarme Artemisa, fora
como revivir a ausencia de Lúa, fora coma se a nostalxia e a tristura que sinto
por non tela comigo espertasen e me domeasen toda. Silvia escoitoume con
atención namentres me acariñaba o pelo e me secaba as bágoas que me esvaraban
polas meixelas. Foi moi comprensiva e agarimosa comigo. Non me dixo ningunha
verba baleira para acougarme. Só me deixou chorar e desafogarme todo o que
precisei. Confeseille que, cando chegaba á casa despois de traballar, me sentía
moi soa porque ela non estaba, que me abraiaba botar máis de menos a Lúa que a
Artemisa, que era coma se acabase de perdela, que non podía vivir sen ela, que
a súa morte me facía aínda moitísimo dano e que cría que nunca a podería
superar porque aínda a amo, ámoa co meu corazón todo, cunha forza que me vence,
que me deixa sen folgos, sen alento, sen azos para loitar, para pensar que todo
irá mellorando co paso do tempo, que me abate, que me fai sentir pequena e
fráxil e moito máis agora que ven a invernía e vai nevar e a aldeíña ficará incomunicada
co mundo enteiro, agora que a neve cubrirá as montañas e volverá de algodón os
seus cumes, cando o bosque vai quedar en silencio e máis vou botar de menos
ouvir a súa voz. A viaxe a Italia faime moitísima ilusión, pero tamén me pon
medo viaxar con Uxía porque ultimamente mantivemos conversacións algo tensas e
sei que ela non está ben. O mércores,
logo do ensaio, díxenlle que precisaba algo máis de tempo, que non podía estar
con ela dándolle esperanzas cando sabía e sei que non quero nin podo ter ren
con ninguén, que atopaba inxusto estar con ela a medias se non quero ren máis.
Ela entendeume perfectamente e mesmo me agradeceu que fose tan sincera con ela,
pero sei que se reprimía as ganas de chorar. Finxía que me comprendía, pero eu
podía sentir a dor que ela sentía, podía notar como o seu corazón se rachaba,
partíase en dous. Ela díxome que entendía que aínda non quixese ter ren con
ninguén se seguía querendo e botando en falla a Artemisa. Entón eu díxenlle que
non era por Artemisa, senón por Lúa. Ela quedou abraiada e sen saber que dicir,
pero seguiume escoitando. Ao darme de conta de que ela quería escoitarme, entón
confeseille que, en realidade, malia querer a Artemisa, nunca superara a morte
de Lúa, que a ela a amei e ámoa máis que a ninguén, que crera que o amor que
sentía por Artemisa era o sentimento máis forte que nunca experimentara, pero
estaba moi trabucada. A Lúa quíxena dende sempre, dende que era cativa, dende
absolutamente sempre. Artemisa é o amor das miñas vidas pasadas, pero Lúa é
amor da miña vida presente, tal como dixo Artemisa hai unhas semanas. Cando me
dixo iso, quedei xeada, fiquei sen saber que dicirlle porque sentía que tiña
moitísima razón, sentía que puxera por verbas algo que eu levaba pensando e
sentindo dende había meses e que nunca me atrevera a exteriorizar. É totalmente
certo. A quen pretendía enganar? Non podo estar con ninguén porque sigo amando
a Lúa. Se iniciase unha relación de parella con outra persoa, non lle estaría
sendo fiel a ela nin tampouco a min mesma e preciso tempo, seica toda unha
vida, para amar de novo con plenitude e iso ponme tan tristeiriña que non o
podo aturar. É iso o que me ocorre, o que me ocorrerá sempre, que nunca poderei
superar a morte de Lúa porque a amo demasiado aínda, porque a amo con loucura e
parece que cada día que vivo me fai amala máis e máis, no canto de acougar este
amor, este sentimento, esta desesperación. Á miña psicóloga explícolle isto con
toda sinceridade, pero os seus consellos non me acougan, non me axudan, porque
coido que o que preciso non son verbas, senón que alguén colla o meu corazón e
o reinicie, o resetee ou lle instale a capacidade de superar a morte de alguén
por quen estou a piques de entolecer. Quero a Lúa, quéroa comigo, quero que
estea viva, precísoa desesperadamente. Non podo estar sen ela. Como puiden
vivir sen ela durante todo este tempo?
Cando lle confesei todo isto a Uxía,
ela ficou en silencio durante moitos segundos e tamén sei que loitaba contra as
ganas de chorar que sentía. Eu non lle dixen ren máis, só un: “síntoo moito,
Uxía, síntoo de verdade”. Entón, ela díxome mirándome aos ollos: “non tes por
que pedirme perdón, ao contrario. Téñoche que dar as grazas pola túa
sinceridade. Non sabes o ben que vai que me confeses agora todo isto, Agnes. E,
por favor, tenta non botala tanto en falla. Creme, Agnes, a Lúa non lle gustaría
saber que aínda a choras con tanta desesperación. Ela sentiríase moi
tristeiriña se te vese chorar así. Ela quere que sexas feliz, Agnes. Creme, non
ten sentido que a botes en falla.”
Evidentemente, non entendía por que carallo
Uxía me dicía iso. Non llo confesei, pero desexaba dicirlle que botala en falla
non dependía de min, non o podía controlar, e tamén estiven a piques de
confesarlle que, se era certo que a Lúa non lle gustaba verme tan
desesperadamente tristeiriña, aparecería perante miña cando a chamei con tanta
forza.
Pareceu coma se Uxía me lese o
pensamento porque me dixo: “e hai razóns de abondo para que non aparecese
perante túa cando a chamaches no Samaín.”
A súa seguridade ao falar paralizábame,
xeábame. Era coma se ela soubese algo que eu non sabía, coma se coñecese unha
realidade distinta á realidade na que eu vivo e levo vivindo dende hai un ano.
Non sei por que non me atrevín a confesarlle o que me facían sentir as súas
palabras. Seica tivese medo ao que ela me puidese dicir.
E, para rematar a conversación e para
rematar de facerme sentir rara, díxome: “e cediño saberás por que che digo todo
isto.”
Que quería dicir con iso? Non me gustan
as intrigas, as cousas confesadas a medias, malia ser eu tan galega e actuar
así case sempre, pero que o fagan comigo ponme moi nerviosa.
Non obstante, como me sentía tan
abatida, non lle dixen ren máis. Só lle dei unha aperta para asegurarlle que,
malia non querer ter con ela algo máis que unha amizade, a quería moitísimo, apreciábaa
coa miña ialma toda. Ela sábeo. Correspondeume a esa aperta sentíndose
protexida e tristeiriña asemade.
Esa tarde, estiven moi sensíbel. Cada
canción que tocabamos espertaba en min moitísimos sentimentos e todos moi
intensos. A música remóveme a ialma dunha maneira moi potente, coma se a música
fose unha man que remexe no meu interior. Eu case que non puiden cantar esa
tarde por mor do horríbel arrefriado que teño, pero si toquei con moito
sentimento. A maiores da pandeireta, estou empezando a tocar tamén a frauta e
Uxía está a me tentar aprenderme a tocar a gaita, pero é moi complicadiño
manter a nota ronca durante tanto tempo e máis cando case non podo respirar
porque tuso axiña, pero non me quero render. Lúa tamén me aprendeu un pouco a
tocar a zanfona, pero, dende que ela non está, xa non a volvín coller.
O xoves, cando Silvia marchou da miña
casa, púxenme a preparar a cea e ouvín que soaba o teléfono. Crin que era
Artemisa quen me chamaba e estiven a piques de non contestar, pero tamén me
sabía mal non collerllo. Non era ela. Era Casandra. Abraioume moitísimo que me
chamase e mesmo crin que pasara algunha cousa, pero non ocorrera ren. Chamábame
por gusto, para falar comigo. Gustoume moitísimo falar con ela. Díxome cousas
moi bonitas que me fixo moito ben ouvir e sobre todo vindo dela. Díxome que eu
lle acaía moi ben e que non quería perder a miña amizade. Eu díxenlle que,
malia non estar con Artemisa, ela sempre tería abertas as portas da miña casa,
que podía vir eiquí sempre que quixese. Antes, non obstante, houbo un momento
no que dubidei de se ela me chamaba porque lle saíra do corazón ou porque a súa
irmá llo encargara. Pensei iso cando me preguntou se tiña algo con Uxía. Quedei
en silencio, dubidando de se dicirlle a verdade ou mentirlle, pero díxenlle a
verdade a medias, díxenlle que non había nada entre nós, que eramos moi boas
amigas, pero ren máis, e tamén lle dixen que xa llo podía comunicar á súa irmá,
que non tiña ren con ninguén. Ela díxome, daquela, que a súa irmá non lle
enviara chamarme. Eu crina porque Casandra é a persoa máis sincera que coñezo.
Non ten ningún problema en dicirche a verdade á cara. Sabía que ela me diría se
a súa irmá lle pedira que me chamase, se me chamaba por iso, pero díxome que
non llo pedira, que me chamara porque lle apetecía falar comigo. Tamén lle
dixen que imaxinaba que Artemisa non lle deixaría de preguntar se sabía algo
verbo de Uxía e máis eu, que coñezo a Artemisa e sei que con eses temas se pon
moi pesadiña, e deume a razón. Díxome que non deixaba de entrar no Instagram e
que decotío estaba dicindo que eu tiña algo con Uxía, que estaba segura de que
levaba meses enganándoa... Casandra non é para nada parcial. Non lle dá a razón
á súa irmá porque sexa a súa irmá. Ela é moi imparcial e sempre lle dá a razón
a quen a ten. Emporiso tivo tantos problemas coa súa irmá, porque Artemisa
sempre creu que a súa irmá a tiña que apoiar sempre independentemente de se
tiña razón ou non. Casandra mesmo me dixo: “é que a miña irmá é parva perdida.
Díxenlle milleiros de veces que non perdese o contacto contigo porque es unha
excelente persoa, que paga a pena terte como amiga e bla, bla, bla, e ela coa
teima de que non lle fai ben falar contigo nin saber de ti e logo non deixa de
entrar nas redes sociais para comprobar se penduraches algo. É parvísima, xa
cho digo eu, e a súa actitude é a dunha cativa.”
Eu non puiden evitar rir co que me dixo
Casandra. Gústame que sexa tan imparcial, pero tamén me sabe mal por Artemisa.
É certo que a ela lle custa moito domear os seus sentimentos e xestionar as
súas reaccións, pero tamén é fráxil e precisa moito apoio, moita axuda, moito
amor. Sei que a súa irmá a apoia e está a axudala o mellor que pode, pero
agardo que Artemisa se sinta acubillada xunta a súa irmá, protexida da dor e da
tristura, porque ela merece ser feliz e sábeme moi mal que eiquí non estivese
ben. Ela tamén se debe de sentir moi frustrada. Eu tamén o sinto.
E iso é todo por hoxe. Vou mergullarme
na lectura. Adoro ler xunta a lareira. Lémbrame moitísimo á miña infancia estar
así porque, amais, é que non mudou ren, todo segue igual na miña casa, os
mesmos potes, a mesma lareira, a mesma pedra, os mesmos mobles... Mesmo o
silencio ten a mesma voz que cando eu era tan cativiña e xa sabía escoitalo coa
ialma toda.
Sábado, 9 de noviembre de 2019
El jueves,
nevó algo en la aldeíña y, ayer, cuando llegamos por la tarde, todavía quedaban
algunos copiños de nieve helados en los rinconciños de las calles. El frío ya
ha llegado definitivamente y duerme entre las casas de piedra y en el bosque,
entre los árboles y junto al río, que fluye llevando en sus aguas algunas
plaquiñas de hielo que refulgen bajo los rayos de sol, que el sol parece
brillar con timidez. El frío hace que el silencio hable con más libertad. La
naturaleza está callada y, a la vez, grita, grita a través del viento que sopla
meciendo las vacías ramas de los árboles y a través de la soledad que dejaron
los pajariños al marcharse. Esta mañana, estuve paseando con Laila por el
bosque durante más de dos horas y prácticamente no llegó a mí ningún sonido que
quebrase el silencio que nos rodeaba. Había tanto silencio que incluso me daba
miedo respirar por si mi respiración pudiese turbar la inmensa calma que duerme
en ese bosque que tanto amo. Hay tanta calma aquí que me parece imposible creer
que existan sitios llenos de ruidos en los que casi no puedes ni hablar, en los
que el rugido de los coches silencia el canto de los pájaros y en los que
respirar no es un gusto, sino una necesidad, al contrario que aquí, que respiras
siendo plenamente consciente de lo que produce en el cuerpo una respiración
profunda, donde sientes lo hermoso que es respirar un aire tan limpio y lleno
de vida.
No obstante,
me siento extraña. Últimamente, siempre que vengo a la aldeíña, siento cosas que
no sé describir. Ahora, por ejemplo, me hallo cabe la lareira, sintiendo el
calor del fuego, sintiéndome protegida por la soledad que me acompaña y por el
silencio que me acaricia el alma. Mi madre está durmiendo un poquiño la siesta
y, cuando se despierte, iremos a preparar la fiesta de Magosto de este año, que
lo celebraremos en la casa de una amiga suya que vive en Santiago y que vino a
pasar unos días en la aldeíña. Sinceramente, muchas ganas de celebrar fiestas
no tengo, pero sé que me animaré cuando comencemos. El Magosto es una de las
fiestiñas que más me gustan de nuestra tierra y sé que lo pasaremos muy bien,
mas me siento melancólica y eso hace que me apetezca más estar protegidiña y
encerradiña en casa junto a la lareira. Estoy muy cansada y no tengo muchas
ganas de fiesta. Es que todavía me encuentro mal por causa del fortísimo
resfriado que cogí. Aún tengo tos y dolor de cuerpo. Espero estar totalmente
recuperada para la semana que viene, que tenemos un viaje muy importante y
emocionante.
Además, me
siento muy tristiña, pero, curiosamente, esta tristeza no me quita las ganas de
vivir ni de enfrentarme a mi rutina. Es una tristeza con la que convivo en
perfecta armonía. El único inconveniente es que me vienen ganas de llorar muy
intensas cuando no tengo la intimidad precisa para desahogarme. Esta tristeza
se diferencia de aquélla que me hacía desear morir en que puedo saber en todo
momento qué pensamiento me la causa. Sé que estoy tristísima por Lúa, por muy
extraño que esto pueda parecer. Sí, estoy tristiña por ella. El jueves por la
tarde, había quedado con Silvia en mi casa para arreglar unos papeles de la
cafetería y, justo diez minutos antes de que viniese, mientras escuchaba
música, comencé a llorar profundamente. No podía dominar ese llanto que me
había conquistado toda, que me había llenado toda el alma. Era como si fuese
más fuerte que yo. Oí que Silvia llamaba al timbre de mi casa y, rápidamente,
intenté limpiarme las lágrimas y tragarme el llanto porque no quería que ella
me viese llorar otra vez y además por Lúa, que bastante he llorado ya por eso
delante de ella; pero a Silvia no se le escapa nada. Silvia es muy observadora
y me conoce muy bien. En cuanto entró en mi casa y me miró a los ojos, supo que
algo me ocurría. Ésas son las verdaderas amigas, las personas a las que no les
hace falta que digas nada porque saben interpretar tu mirada con exactitud.
Nunca me he sentido tan unida a una mujer con la que no mantuve nada más que
una amistad como me siento unida a Silvia. No sé si me explico bien. Con Silvia
mantengo una amistad limpia, sin intenciones escondidas, sin intereses ocultos;
una amistad totalmente sincera y verdadera.
Me preguntó
qué me ocurría y, aunque yo le dijese que no me pasaba nada, ella insistió
hasta que al final me hizo llorar otra vez con su cariño. Cuando me preguntó:
“¿por qué me lo quieres ocultar, corazón?” Arranqué a llorar en silencio, pero
enseguida mi llanto se volvió desesperado, profundo, intenso. Le confesé que no
sabía qué me ocurría, que llevaba días sintiéndome muy tristiña y que no
conseguía controlar esa tristeza, pero, a la vez, seguía viviendo con ilusión.
Le confesé que últimamente echaba más en falta que nunca a Lúa, que, al dejarme
Artemisa, había sido como revivir la ausencia de Lúa, había sido como si la
nostalgia y la tristeza que siento por no tenerla conmigo despertasen y me
dominasen toda. Silvia me escuchó con atención mientras me acariciaba el pelo y
me secaba las lágrimas que me resbalaban por las mejillas. Fue muy comprensiva
y cariñosa conmigo. No me dijo ninguna palabra vacía para serenarme. Sólo me
dejó llorar y desahogarme todo lo que necesité. Le confesé que, cuando llegaba
a casa después de trabajar, me sentía muy sola porque ella no estaba, que me
sorprendía echar más de menos a Lúa que a Artemisa, que era como si acabase de
perderla, que no podía vivir sin ella, que su muerte me hacía todavía muchísimo
daño y que creía que nunca podría superarla porque aún la amo, la amo con todo
mi corazón, con una fuerza que me vence, que me deja sin fuerzas, sin aliento,
sin energía para luchar, para pensar que todo irá mejorando con El Paso del
tiempo, que me abate, que me hace sentir pequeña y frágil y mucho más ahora que
viene el invierno y va a nevar y la aldeíña permanecerá incomunicada con el
mundo entero, ahora que la nieve cubrirá las montañas y volverá de algodón sus
cimas, cuando el bosque va a quedar en silencio y más voy a echar de menos oír
su voz. El viaje a Italia me hace muchísima ilusión, pero también me da miedo
viajar con Uxía porque últimamente hemos mantenido conversaciones algo tensas y
sé que ella no está bien. El miércoles, después del ensayo, le dije que
necesitaba algo más de tiempo, que no podía estar con ella dándole esperanzas
cuando sabía y sé que no quiero ni puedo tener nada con nadie, que encontraba
injusto estar con ella a medias si no quiero nada más. Ella me entendió
perfectamente e incluso me agradeció que fuese tan sincera con ella, pero sé
que se reprimía las ganas de llorar. Fingía que me comprendía, pero yo podía
sentir el dolor que ella sentía, podía notar cómo su corazón se rasgaba, se
partía en dos. Ella me dijo que entendía que todavía no quisiese tener nada con
nadie si seguía queriendo y echando en falta a Artemisa. Entonces yo le dije
que no era por Artemisa, sino por Lúa. Ella se quedó sorprendida y sin saber
qué decir, pero siguió escuchándome. Al darme cuenta de que ella quería
escucharme, entonces le confesé que, en realidad, a pesar de querer a Artemisa,
nunca había superado la muerte de Lúa, que a ella la amé y la amo más que a
nadie, que había creído que el amor que sentía por Artemisa era el sentimiento
más fuerte que nunca había experimentado, pero estaba muy equivocada. A Lúa la
quise siempre, desde que era niña, desde absolutamente siempre. Artemisa es el
amor de mis vidas pasadas, pero Lúa es el amor de mi vida presente, tal como
dijo Artemisa hace unas semanas. Cuando me dijo eso, me quedé helada, permanecí
sin saber qué decirle porque sentía que tenía muchísima razón, sentía que había
puesto por palabras algo que yo llevaba pensando y sintiendo desde hacía meses
y que nunca me había atrevido a exteriorizar. Es totalmente cierto. ¿A quién
pretendía engañar? No puedo estar con nadie porque sigo amando a Lúa. Si
iniciase una relación de pareja con otra persona, no estaría siéndole fiel a
ella ni tampoco a mí misma y necesito tiempo, quizás toda una vida, para amar
de nuevo con plenitud y eso me pone tan tristiña que no puedo soportarlo. Es
eso lo que me ocurre, lo que me ocurrirá siempre, que nunca podré superar la
muerte de Lúa porque la amo demasiado aún, porque la amo con locura y parece
que cada día que vivo me hace amarla más y más, en vez de calmar este amor,
este sentimiento, esta desesperación. A mi psicóloga le explico esto con toda
sinceridad, pero sus consejos no me sosiegan, no me ayudan, porque creo que lo
que lo que necesito no son palabras, sino que alguien coja mi corazón y lo
reinicie, lo resetee o le instale la capacidad de superar la muerte de alguien
por quien estoy a punto de enloquecer. Quiero a Lúa, la quiero conmigo, quiero
que esté viva, la necesito desesperadamente. No puedo estar sin ella. ¿Cómo he
podido vivir sin ella durante todo este tiempo?
Cuando le
confesé todo esto a Uxía, ella permaneció en silencio durante muchos segundos y
también sé que luchaba contra las ganas de llorar que sentía. Yo no le dije
nada más, sólo un: “lo siento mucho, Uxía, lo siento de verdad.” Entonces, ella
me dijo mirándome a los ojos: “no tienes por qué pedirme perdón, al contrario.
Tengo que darte las gracias por tu sinceridad. No sabes lo bien que va que me
hayas confesado ahora todo esto, Agnes. Y, por favor, intenta no echarla tanto
en falta. Créeme, Agnes, a Lúa no le gustaría saber que todavía la lloras con
tanta desesperación. Ella se sentiría muy tristiña si te viese llorar así. Ella
quiere que seas feliz, Agnes. Créeme, no tiene sentido que la eches en falta.”
Evidentemente,
no entendía por qué carallo Uxía me decía eso. No se lo confesé, pero deseaba
decirle que echarla en falta no dependía de mí, no podía controlarlo, y también
estuve a punto de confesarle que, si era cierto que a Lúa no le gustaba verme
tan desesperadamente tristiña, habría aparecido delante de mí cuando la llamé
con tanta fuerza.
Pareció como
si Uxía me leyese el pensamiento porque me dijo: “y hay bastantes razones para
que no apareciese delante de ti cuando la llamaste en Samaín.”
Su seguridad
al hablar me paralizaba, me helaba. Era como si ella supiese algo que yo no
sabía, como si conociese una realidad distinta a la realidad en la que yo vivo
y llevo viviendo desde hace un año. No sé por qué no me atreví a confesarle lo
que me hacían sentir sus palabras. Quizás tuviese miedo a lo que ella pudiese
decirme.
Y, para
acabar la conversación y para acabar de hacerme sentir rara, me dijo: “y
prontiño sabrás por qué te digo todo esto.”
¿Qué quería
decir con eso? No me gustan las intrigas, las cosas confesadas a medias, pese a
ser yo tan gallega y actuar así casi siempre, pero que lo hagan conmigo me pone
muy nerviosa.
No obstante,
como me sentía tan abatida, no le dije nada más. Sólo le di un abrazo para
asegurarle que, pese a no querer tener con ella algo más que una amistad, la
quería muchísimo, la apreciaba con toda mi alma. Ella lo sabe. Me correspondió
a ese abrazo sintiéndose protegida y tristiña a la vez.
Esa tarde,
estuve muy sensible. Cada canción que tocábamos despertaba en mí muchísimos
sentimientos y todos muy intensos. La música me remueve el alma de una manera
muy potente, como si la música fuese una mano que revuelve en mi interior. Yo
casi no pude cantar esa tarde por culpa del horrible resfriado que tengo, pero
sí toqué con mucho sentimiento. Aparte de la pandereta, estoy empezando a tocar
también la flauta y Uxía está intentando enseñarme a tocar la gaita, pero es
muy complicadiño mantener la nota ronca durante tanto tiempo y más cuando casi
no puedo respirar porque toso enseguida, pero no quiero rendirme. Lúa también
me enseñó un poco a tocar la zanfoña, pero, desde que ella no está, ya no he
vuelto a cogerla.
El jueves,
cuando Silvia se marchó de mi casa, me puse a preparar la cena y oí que sonaba
el teléfono. Creí que era Artemisa quien me llamaba y estuve a punto de no
contestar, pero también me sabía mal no cogérselo. No era ella. Era Casandra.
Me sorprendió mucho que me llamase e incluso creí que había pasado alguna cosa,
pero no había ocurrido nada. Me había llamado por gusto, para hablar conmigo.
Me gustó muchísimo hablar con ella. Me dijo cosas muy bonitas que me hizo mucho
bien oír y sobre todo viniendo de ella. Me dijo que yo le caía muy bien y que
no quería perder mi amistad. Yo le dije que, a pesar de no estar con Artemisa,
ella siempre tendría abiertas las puertas de mi casa, que podía venir aquí
siempre que quisiese. Antes, no obstante, hubo un momento en el que dudé de si
ella me llamaba porque le había salido del corazón o porque su hermana se lo
había encargado. Pensé eso cuando me preguntó si tenía algo con Uxía. Me quedé
en silencio, dudando de si decirle la verdad o mentirle, pero le dije la verdad
a medias, le dije que no había nada entre nosotras, que éramos muy buenas
amigas, pero nada más, y también le dije que ya podía comunicárselo a su
hermana, que no tenía nada con nadie. Ella me dijo, entonces, que su hermana no
le había enviado llamarme. Yo la creí porque Casandra es la persona más sincera
que conozco. No tiene ningún problema en decirte la verdad a la cara. Sabía que
ella me diría si su hermana le había pedido que me llamase, si me llamaba por
eso, pero me dijo que no se lo había pedido, que me había llamado porque le
apetecía hablar conmigo. También le dije que imaginaba que Artemisa no dejaría
de preguntarle si sabía algo de Uxía y yo, que conozco a Artemisa y sé que con
esos temas se pone muy pesadiña, y me dio la razón. Me dijo que no dejaba de
entrar en el Instagram y que continuamente estaba diciendo que yo tenía algo con
Uxía, que estaba segura de que llevaba meses engañándola... Casandra no es para
nada parcial. No le da la razón a su hermana porque sea su hermana. Ella es muy
imparcial y siempre le da la razón a quien la tiene. Por eso tuvo tantos problemas
con su hermana, porque Artemisa siempre creyó que su hermana tenía que apoyarla
siempre independientemente de si tenía razón o no. Casandra incluso me dijo:
“es que mi hermana es tonta perdida. Le he dicho miles de veces que no perdiese
el contacto contigo porque eres una excelente persona, que merece la pena
tenerte como amiga y bla, bla, bla, y ella encabezonada con que no le hace bien
hablar contigo y saber de ti y luego no deja de entrar en las redes sociales
para comprobar si colgaste algo. Es tontísima, ya te lo digo yo, y su actitud
es la de una niña.”
Yo no pude
evitar reírme con lo que me dijo Casandra. Me gusta que sea tan imparcial, pero
también me sabe mal por Artemisa. Es cierto que a ella le cuesta mucho dominar
sus sentimientos y gestionar sus reacciones, pero también es frágil y necesita
mucho apoyo, mucha ayuda, mucho amor. Sé que su hermana la apoya y está
ayudándola lo mejor que puede, pero espero que Artemisa se sienta acobijada
junto a su hermana, protegida del dolor y de la tristeza, porque ella se merece
ser feliz y me sabe muy mal que aquí no estuviese bien. Ella también debe
sentirse muy frustrada. Yo también lo siento.
Y eso es todo
por hoy. Voy a sumergirme en la lectura. Adoro leer junto a la lareira. Me
recuerda muchísimo a mi infancia estar así porque, además, es que no ha
cambiado nada, todo sigue igual en mi casa, los mismos potes, la misma lareira,
la misma piedra, los mismos muebles... Incluso el silencio tiene la misma voz
que cuando yo era tan niña y ya sabía escucharlo con toda el alma.
¿Es posible que Lúa siga viva? Las cosas que le ha dicho Uxía han hecho que esa idea vuele por mi mente, ¿podría ser posible? Fingir una muerte no es fácil, recuerdo que su madre estaba rota del dolor y lo mal que lo pasó Agnes, que lloró (y llora) muchísimo su muerte. Sería algo muy cruel por su parte, pero quizás hubiese una razón oculta para hacerlo. Muchos lo hacen para empezar una nueva vida, pues los busca la mafia o están en peligro de muerte, como los testigos protegidos. Es solamente un pensamiento, una idea que se me pasa por la cabeza, a ver que ocurre. Agnes sigue llorando su muerte, incluso ahora reconoce que ama a Lúa, mucho más que a Artemisa, que la echa a ella de menos, no a Artemisa. Menos mal que Artemisa no lo sabe...a mi me duele un poco, por ella. Han sido tantas cosas que han vivido, lo mucho que han luchado por su amor que creía eterno que quieras o no, entristece. Aunque es algo que se veía venir, siempre hablaba de Lúa, en casi todas las entradas hablaba de ella, siempre cosas buenas y de Artemisa cada vez menos, y cosas no tan buenas (aunque es normal, Artemisa estaba empeñada en estar a malas con ella y todo lo que le rodeaba). Uxía al menos ya tiene las cosas claras y no guarda esperanzas con ella, aunque le duela. Ya veremos lo que ocurrirá, no sé si lo que pienso puede ser real o es una idea descabellada. ¡Que cosas se te habrán ocurrido! Está muy interesante, Ntoch.
ResponderEliminar