Luns, 4 de
novembro de 2019
ai unha semana que
non falo con Artemisa. A última vez que o fixemos mantivemos unha conversación
que me fixo moito dano. Preguntoume se eu volvería con ela se mo pedise. Eu non
sabía que contestarlle. Fiquei en silencio durante uns segundos e acabei
dicíndolle que non poderiamos voltar namentres ningunha das dúas mudase a súa maneira
de pensar e de sentir. Devecía por dicirlle que, en realidade, ela e máis eu
nunca poderiamos volver se ela non mudaba o seu xeito de pensar e de
interpretar a vida, pero non lle quería botar a culpa toda do fracaso da nosa
relación. Ela deume a razón e, amais, recoñeceume que ela non estaba disposta a
renunciar ao que tiña arestora, pero tamén me confesou que non era quen de
esquecerme nin de deixar de pensar en min. Contoume que pensaba en min día e
noite, pero sobre todo cando chegaba a anoitecida e tiña que enfrontarse á
soidade que durmía con ela. A min tamén me ocorría o mesmo os primeiros días
nos que durmín soa, pero arestora xa non me pasa porque coido que me adoitei a
estar soíña. Non obstante, nese momento si sentín ganas de dicirlle que eu
tamén a botaba moitísimo en falla e que desexaba que regresase, pero sabía que
non tiña sentido que fose tan sincera con ela porque era moi consciente de que
as cousas non ían mudar por moito que eu estrañase a Artemisa e por moito que
ela me seguise querendo, que sei que aínda me quere, pero non entendo por que é
máis forte para ela o seu desexo de facer unha vida moi semellante á que
tiñamos antes de que eu marchase a Galiza que o noso amor. Sei que todo podería
ter sido fermoso se ela loitase de verdade contra a súa nostalxia, pero eu
nunca lle poderei votar en cara que non loitase por nós porque o deixou todo
por min e, ademais, eu tampouco sería quen de renunciar á vida que teño eiquí
agora por ren, nin tan sequera por ela, porque aprendín moi ben que o primeiro
nesta vida é estarmos ben con nós mesmas e non renunciar ao que nos fai sentir
ben por ninguén porque, se o facemos, nunca poderemos estar ben con outra
persoa. Se ela e máis eu non podemos ser felices eiquí, será porque non estamos
destinadas a estar xuntas para sempre e saber iso dóeme moito.
O que non entendo
é por que, despois desa conversación, xa non me volveu falar máis. Eu tampouco
a chamei nin lle escribín polo Whatsapp, é certo. Seica precise tempo. A
conversación que mantivemos o luns pasado fíxome moito dano e por mor dela
estiven tristeiriña todo o día. Á tardiña, fiquei deitadiña no sofá sen facer
ren, só escoitando música e pensando. Dei en escoitar cancións que me lembrasen
á tempada que vivira con Artemisa en Barcelona e hei de confesar que chorei
moito pensando nela e laiándome de que non puidésemos estar xuntas. Talvez iso
fose un dolo pola nosa relación. Estaba chorando por Artemisa, é verdade, pero
tamén polos soños que tiveramos xuntas.
Cando crin que non
faría ren en toda a tarde ata a hora de cear, chamoume Silvia e preguntoume se
quería que quedásemos. Eu díxenlle que si e, entón, veu á miña casa. Estiven
desafogándome con ela sen sentir vergonza, sentíndome moi a gusto con ela, sentíndome
moi apoiada e querida. Silvia escoitoume durante todo o tempo que eu precisei,
aconselloume verbo do que estou vivindo con Uxía e tamén me fixo rir con algúns
comentarios que dixo. Pasei unha tarde moi agradábel con ela e esas tardes
únennos máis aínda. Silvia é unha das mellores amigas que tiven nunca. A
maiores de Lúa, creo que nunca estiven tan unida a alguén que me entendese de
verdade. De Artemisa non sei que pensar. Pode que me entendese, si, pero
tampouco estou moi segura de que iso sexa certo porque, se o fixese de verdade,
nunca me obrigaría a vivir en Barcelona malia verme tan tristeiriña e afundida.
Nunca pensou en min de verdade. Só pensaba nela, na súa vida, no que lle
custara quitar esas oposicións que lle deran o traballo da súa vida. Eu
entendíaa perfectamente, emporiso nunca se me ocorreu pedirlle que o deixásemos
todo para vir vivir eiquí a Galiza. Si, acabei marchando eu porque xa non
aguantaba máis e saber que a miña nai nunca quixera desfacerse de min foi a
pinga que colmou o vaso da desesperación, foi o empuxe que eu precisaba para
deixalo todo para voltar á miña terra. Non me arrepinto ren de telo feito. Se
non fose tan valente, non sei onde estaría agora. Pode que de novo estivese
pechada nese hospital horríbel porque sei perfectamente que, cando voltei eiquí
o ano pasado, estaba a piques de me afundir para sempre.
Mais non sei por
que todo ten que ser sempre tan complicado na miña vida. Eu confiaba en
Artemisa,. Máis ben, confiaba no noso amor. Pensaba que o noso amor era forte
de abondo para renacer onde quixer que estivésemos, pero non foi así. Tamén
cría que Lúa e máis eu poderiamos estar xuntas para sempre. Cando Artemisa
estivo a piques de perder a vida por min, sentinme tan mal que, durante uns
días, non lle atopaba sentido ao esforzo que estabamos a facer. Cando ela
voltou xunta min no outubro para tentarme recuperar, eu xa había tempo que
comezara a dubidar de se en realidade era bo estarmos separadas, pero non o
pensaba porque aínda a quixese entolecidamente, senón porque me afectara moito
vela a piques de botarse ao Miño por min, por non ser quen de aturar a idea de
que non estivésemos xuntas. Non obstante, nada diso serviu para nada. Para
nada. Lúa marchou inxustisimamente da vida e nada diso tivo logo sentido, ningún
esforzo, ningún soño importou.
E agora non sei
onde queda todo iso, onde fica a razón de todo. Estou perdida na miña propia
vida, sentíndome perdida sen atoparme e, asemade, sabendo que me acho no lugar
ao que pertenzo e que me pertence, o lugar no que nacín e no que morrerei,
porque nada é máis forte có amor que temos pola nosa terra e o que a nosa terra
sente por nós, un amor que nos vencella con tanta forza que nada nin ninguén
poderá crebar ese lazo nunca. Hai algo máis forte que iso? Coido que non e ben
veces o sentín.
Hei de falar de
moitas cousas e non teño case tempo para facelo. Hei de contar algo que me ten
moi tristeiriña dende o xoves. Sei que non hei de estar tristeiriña por algo
así, pero non o podo evitar. Sei que quen importa son os vivos, non os mortos,
que me debo de centrar na xente que teño ao meu redor, pero non podo, non podo
deixar de pensar niso, e sinto unha man que me aperta o peito. Amais, estou
doentiña cun arrefriado horríbel que non aturo e que me tira as ganas de facer
calquera cousa. Nin tan sequera sei como traballei hoxe. Case que non me
decataba de ren e tiveron que repetirme as comandas ben veces, pero a xente ten
moita paciencia comigo e enténdeme moi ben, por todas esas veces que os atendín
a todos excelentemente.
Ai, pero antes hei
de falar de Uxía. Non sei que vai ocorrer entre nós, pero de momento mantemos
unha relación estrañísima. O martes á mañá, cando ela veu á cafetaría para
almorzar comigo como todos os días, eu notei que estaba seria e moi
tristeiriña. Non me miraba para nada e case que nin me falaba. Pregunteille se
lle ocorría algunha cousiña e confesoume axiña (coma se devecese por dicirmo)
que lle sentara moi mal que o luns á tarde non lle dixese ren polo Whatsapp,
que ela cría que quedariamos e que se decepcionou moito cando viu que as horas
pasaban sen que eu lle dixese ren. Non souben que contestarlle. Non quedaramos
en ren, pero tampouco estivo ben non preguntarlle como estaba. Tiña razón para
estar decepcionada, pero tampouco entendía por que iso a desilusionara tanto.
Se tivésemos quedado, evidentemente, eu falaríalle, pero non quedaramos en ren.
Iso abafoume un pouco, a verdade, porque é certo que mantemos unha relación
curiosa, é certo que somos máis que amigas, pero xa está, non somos ren máis,
non somos unha parella, polo que coido que non ten sentido que me diga esas
cousas, pero tampouco lle amosei que me abafara a súa actitude. Díxenlle que
poderiamos quedar á tarde, cando eu viñese das Burgas (non renuncio á miña
tarde nas Burgas por ren do mundo) e díxome que si. Quedamos esa tarde para
tomar unha infusión e custounos moito falar. Estabamos moi serias ambas as dúas
e tamén moi tristeiriñas, por que o vou negar. Eu non deixaba de pensar en
Artemisa. Non lle deixaba de dar voltas ao que me preguntara o día anterior e
dábame rabia estar así achándome con Uxía nesa cafetaría que nos gusta tanto,
que está preto da miña e na que se está tan ben, todas rodeadas de libros que
estamos. Máis ben, esa cafetaría queda moi pretiño da ponte Vella, máis que da
miña cafetaría, pero a min paréceme que en Ourense está todo cerca. O caso é
que non sabía que dicirlle e ela tampouco parecía moi disposta a falar. Ao
final fun eu quen lle preguntou se estaba ben. Ela díxome que non con bágoas
nos ollos. Entón confesoume que Silvia falara con ela esa mañá porque se
encontraran de casualidade pola rúa e que lle pedira que tivese paciencia
comigo. Díxome que lle dera ese consello porque a vira moi emocionada comigo e
Silvia sabía que non se tiña que ilusionar tanto. Díxolle que eu acababa de
saír dunha relación e que o máis probábel era que non quixese ter ren con
ninguén ata que pasase un tempo; mais tamén me confesou que, malia sabelo, non
o aceptaba, que ela estaba cada vez máis namoradiña de min e que non podía
domear o seu corazón. Preguntoume que relación mantiña con Artemisa, se volvera
falar con ela, se había posibilidade de que voltásemos, e eu, sen saber se facía
ben ou mal, expliqueille que, o día anterior, ela me preguntara se eu voltaría
con ela se mo pedía. Conteille que lle contestara que non poderiamos voltar
namentres ningunha das dúas dese o seu brazo a torcer. Uxía ficou moi seria,
dándolle voltas coa culleriña á infusión que tomaba, sen dicirme ren. Entón
pedinlle que de momento non sufrísemos por sufrir, que gozásemos xuntas das cousiñas
que viviamos e que nos gustaban, que non nos puxésemos présas, que non había
présa por ren, que as présas fan que as cousas saian mal. Confeseille que ela a
min me gustaba moitísimo, pero que de momento non tiña nin teño intención de
manter unha relación de parella con ninguén porque prefiro recuperarme da
ferida que me fixo a marcha de Artemisa. Para ninguén é un misterio que aínda a
sigo querendo, e moitísimo, e que me doe que non estea eiquí comigo. Teño que
acabar de soterrar baixo as ruínas da miña ialma todos eses soños que tiveramos
xuntas. Agora todo iso debe de quedar no esquecemento e cústame entregarlle ao
esquecemento a vida de todo o que vivimos, que soñamos... pero Uxía ten moita
présa. Malia dicirme que me entende e que terá paciencia comigo, demóstrame que
non ten tanta paciencia como me di e eu compréndoo, de verdade que o fago, pero
non quero que me abafe a súa actitude porque non a quero perder.
Amais, cando lle
contei o que falara con Artemisa, díxome: “non é só Artemisa o que me ten
preocupada. Non é so que a queiras a ela o que me pon tristeiriña.” Eu
pregunteille a que se refería exactamente, pero non me contestou. Díxome que
non lle prestaba falar diso, e respecteina.
Hai algo que ela
non sabe e é que non só sigo querendo a Artemisa. Tamén amo a Lúa cunha forza
que non sei sentir. Sigo pensando en Lúa agora máis que nunca. Non podo vivir
sen ela. Bótoa tanto de menos que moitas veces me parece que me falta o ar. Non
sei xestionar esta nostalxia que sinto por ela. Se puidese, arrincaríaa da
morte para que voltase eiquí comigo, para que puidésemos vivir xuntas todo iso
que a morte nos impediu vivir. Se hei de ser sincera, boto máis de menos a Lúa
que a Artemisa. Se me desen a escoller entre recuperar a Lúa ou recuperar a
Artemisa, sen dubidalo escollería recuperar a Lúa. Sei que soa inxusto, pero é
a verdade máis profunda que teño pechada no meu ser. Sigo chorando por ela,
sigo chamándoa na escuridade e, o xoves á noite, chameina cunha desesperación
que me fería, que me rachaba a ialma. Encontrábame soa no bosque, cando a
escuridade reinaba con forza, e ninguén ouvía o meu chamado porque non soaba,
en realidade, porque este nacía na miña ialma e espallábase polo ceo sen que
ninguén o puidese ouvir, só esas ialmas ás que eu invocaba.
E o que me ten
tristeiriña dende aquela é que non puiden comunicarme con Lúa. Ela non veu ao
meu chamado. Non a sentín comigo e iso estráñame moitísimo, sobre todo porque,
a semana pasada, antes do xoves, eu crin sentila comigo na miña casa,
acompañándome na soidade, acougándome cando máis desesperada me sentía e,
amais, pediume que fose feliz; pero como podo ser feliz con Uxía ou con
calquera outra persoa se non podo deixar de botala en falla? Non podo, de
verdade que non podo domear eses sentimentos, esa desesperación... e quero que
volte, quero que volte. Xa non só a boto de menos como amiga ou parella, senón
como irmá en moitísimas cousas que vivo sen ela. Con ela, todo tiña moita máis
luz. Os días solleiros eran moito máis fermosos, os días de choiva tiñan no seu
ser unha melancolía que inspiraba, a soidade con ela era de veludo, era tan
fermosa que non me importaba que de súpeto ficásemos soíñas no mundo, ela e
máis eu. De Artemisa estiven moi namorada, é certo, pero por Lúa sentín sempre
algo distinto e moito máis entolecedor. Por ela dábame igual que todo
desaparecese. Se podía estar con ela, non me importaba nada máis, só estar con
ela eiquí, nesta terra que tanto amamos ambas as dúas, sentindo a voz antiga
dos bosques, dos ríos, da choiva, do mar. Ás veces, sinto que vou perder a
cabeza por ela, por mor desta profundísima nostalxia que me inspira a súa
lembranza.
Ela non veu. Seica
non me ouvise, pero esa posibilidade non me parece críbel. Non, non o é. Ela
óeme sempre, onde queira que eu estea, dende onde queira que a chame, óeme
sempre, mesmo nos soños, nos meus soños. Hai pouco, tiven un soño moi revelador
con ela. Estabamos ambas as dúas nun balcón dende o que se vía o mar. Bruaban as
ondas cunha forza incríbel e arrepiante. Era unha tarde gris e fermosa. A
escuma da auga volvía de neve as rochas escuras. Ela estaba comigo, pero eu
sabía que ela non tiña corpo, que era o seu espírito o que estaba xunta min.
Por iso sei que ese soño ten moito máis sentido do que puiden crer, do que pode
parecer. Eu pregunteille por que non renacía, por que non se reencarnaba noutra
persoa e voltaba xunta min. Confesáballe que a botaba tanto en falla que non
sabía vivir sen ela. Entón ela díxome que ninguén pode reencarnarse noutra vida
namentres sigan vivos os seres que formaron parte da súa existencia, que a
reencarnación só podía vir cando desa existencia xa non quedase ren. Díxome
que, por exemplo, eu non podería renacer ata que morresen todas as persoas que
me coñeceron na miña vida e que lembraban de min. Daquela, ela tampouco podía
voltar e moito menos se eu a lembraba con tanta forza e desesperación. Pediume
que tentase vivir plenamente, pero sabe moi ben que non o podo facer porque me
parece inxusto ser tan feliz se ela non está eiquí porque ela tamén sufriu
moito durante a súa vida toda e merecía ser feliz durante máis tempo, non
durante tan poquiños meses. É que non me parece xusto, carallo, non me parece
xusto!
O xoves eu quería
falar con ela. Queríalle preguntar como estaba e quería vela, mais non veu.
Estiven moito máis soíña que nunca e o peor foi que o planificara todo moi ben
para poder celebrar un ritual que me achegase a ela e tamén á miña avoa, pero
esa noite non veu ninguén. Seica non viñesen porque levaban días comunicándose
comigo. Pode ser, pero quedei moi decepcionada e tristeiriña. A maiores de que
estiven tan soíña, Uxía intuía que algo ocorría e pediume milleiros de veces
que lle contase o que eu ía facer no bosque soa a esas horas da noite. Non lle
contara aínda que eu teño un don especial que me comunica cos mortos dende que
era cativa. Conteillo o venres á mañá, namentres dabamos un paseo polo bosque
xuntas, moi tranquilamente. Ela quedou abraiadísima cando o soubo e non foi
quen de dicirme ren durante uns minutos ben longos. Eu tampouco lle preguntei
por que quedara tan calada. Ela díxome que non cría nesas cousas, que cría que
iso non podía ser, pero que, se a min me ocorría, entón se lle removían moitas
cousas. Pediume que lle falase diso e conteille como intuíra a morte do meu avó
e á da miña avoa e tamén como se me aparecen os que se foron hai moito tempo.
Conteille que vira a Lúa tamén e díxome que iso non era posíbel. Eu
insistinlle, pero parecía coma se ela non me crese. Non sei por que non me cría.
Díxome que crería calquera outra cousa, agás desa, que era imposíbel que Lúa se
me aparecese, que estaba segura de que era unha ánima que me enganaba. Entón eu
si quedei abraiada, sen saber que dicir. Pregunteille por que estaba tan segura
diso, pero non me respondeu. Só me dixo: “porque o estou, Agnes, e punto”, e a
súa resposta fíxome sentir arrepíos.
Esta fin de
semana, Uxía estivo na aldeíña comigo dende o xoves ata onte, que voltamos
xuntas a Ourense. Foi unha fin de semana moi bonita na que compartimos moitos
momentos fermosos, pero tamén na que sentín que estaban indo as cousas moito
máis rapidamente do que desexaba. Amais, a miña nai non me deixa de dicir que
Uxía lle gusta moito para min e que lle gustaría moito que estivésemos xuntas,
que lle lembra moito a Lúa. Eu dígolle que como Lúa non hai ninguén, que Uxía
tamén me gusta moito a min, pero que non é abondo para saír xa con ela.
Ai, coido que vou
deixar de escribir porque me encontro cada vez peor. Creo que comezo a ter
febriña. Que rabia. Mañá hei de ir traballar igualmente porque son a dona da
cafetaría e non podo faltar e moito menos os martes, que son días de reparto.
Traducción
Lunes, 4 de
noviembre de 2019
Hace una semana que no hablo con Artemisa. La última vez que lo
hicimos mantuvimos una conversación que me hizo mucho daño. Me preguntó si yo
volvería con ella si me lo pidiese. Yo no sabía qué contestarle. Permanecí en
silencio durante unos segundos y acabé diciéndole que no podríamos volver
mientras ninguna de las dos cambiase su manera de pensar y de sentir. Ansiaba
decirle que, en realidad, ella y yo nunca podríamos volver si ella no cambiaba
su modo de pensar y de interpretar la vida, pero no quería echarle toda la
culpa del fracaso de nuestra relación. Ella me dio la razón y, además, me
reconoció que ella no estaba dispuesta a renunciar a lo que tenía en estos
momentos, pero también me confesó que no era capaz de olvidarme ni de dejar de
pensar en mí. Me contó que pensaba en mí día y noche, pero sobre todo cuando
llegaba la anochecida y tenía que enfrentarse a la soledad que dormía con ella.
A mí también me ocurría lo mismo los primeros días en los que dormí sola, pero
ahora ya no me pasa porque creo que me he acostumbrado a estar soliña. No
obstante, en ese momento sí sentí ganas de decirle que yo también la echaba
muchísimo en falta y que deseaba que regresase, pero sabía que no tenía sentido
que fuese tan sincera con ella porque era muy consciente de que las cosas no
iban a cambiar por mucho que yo extrañase a Artemisa y por mucho que ella
siguiese queriéndome, que sé que todavía me quiere, pero no entiendo por qué es
más fuerte para ella su deseo de hacer una vida muy semejante a la que teníamos
antes de que yo me marchase a Galicia que nuestro amor. Sé que todo podría
haber sido hermoso si ella hubiese luchado de verdad contra su nostalgia, pero
yo nunca podré echarle en cara que no luchase por nosotras porque lo dejó todo
por mí y, además, yo tampoco sería capaz de renunciar a la vida que tengo aquí
ahora por nada, ni tan siquiera por ella, porque he aprendido muy bien que lo
primero en esta vida es estar bien con nosotras mismas y no renunciar a lo que
nos hace sentir bien por nadie porque, si lo hacemos, nunca podremos estar bien
con otra persona. Si ella y yo no podemos ser felices aquí, será porque no
estamos destinadas a estar juntas para siempre y saber eso me duele mucho.
Lo que no entiendo es por qué, después de esa conversación, ya no ha
vuelto a hablarme más. Yo tampoco la he llamado ni le he escrito por whatsapp,
es cierto. Quizás necesite tiempo. La conversación que mantuvimos el lunes pasado
me hizo mucho daño y por culpa de ella estuve tristiña todo el día. Por la
tarde, permanecí acostadiña en el sofá sin hacer nada, sólo escuchando música y
pensando. Me dio por escuchar canciones que me recordasen a la temporada que
había vivido con Artemisa en Barcelona y he de confesar que lloré mucho
pensando en ella y lamentándome de que no pudiésemos estar juntas. Tal vez eso
fuese un duelo por nuestra relación. Estaba llorando por Artemisa, es verdad,
pero también por los sueños que habíamos tenido juntas.
Cuando creí que no haría nada en toda la tarde hasta la hora de cenar,
me llamó Silvia y me preguntó si quería que quedásemos. Yo le dije que sí y,
entonces, vino a mi casa. Estuve desahogándome con ella sin sentir vergüenza,
sintiéndome muy a gusto con ella, sintiéndome muy apoyada y querida. Silvia me
escuchó durante todo el tiempo que yo necesité, me aconsejó sobre lo que estoy
viviendo con Uxía y también me hizo reír con algunos comentarios que dijo. Pasé
una tarde muy agradable con ella y esas tardes nos unen más aún. Silvia es una
de las mejores amigas que he tenido nunca. Aparte de Lúa, creo que nunca he
estado tan unida a alguien que me entendiese de verdad. De Artemisa no sé qué
pensar. Puede que me entendiese, sí, pero tampoco estoy muy segura de que eso
sea cierto porque, si lo hubiese hecho de verdad, nunca me habría obligado a
vivir en Barcelona pese a verme tan tristiña y hundida. Nunca pensó en mí de
verdad. Sólo pensaba en ella, en su vida, en lo que le había costado sacarse
esas oposiciones que le habían dado el trabajo de su vida. Yo la entendía
perfectamente, por eso nunca se me ocurrió pedirle que lo dejásemos todo para
venir a vivir aquí a Galicia. Sí, acabé marchándome yo porque ya no aguantaba
más y saber que mi madre nunca había querido deshacerse de mí fue la gota que
colmó el vaso de la desesperación, fue el empuje que yo necesitaba para dejarlo
todo para volver a mi tierra. No me arrepiento nada de haberlo hecho. Si no
hubiese sido tan valiente, no sé dónde estaría ahora. Puede que de nuevo
estuviese encerrada en ese hospital horrible porque sé perfectamente que,
cuando regresé aquí el año pasado, estaba a punto de hundirme para siempre.
Mas no sé por qué todo tiene que ser siempre tan complicado en mi vida.
Yo confiaba en Artemisa. Más bien, confiaba en nuestro amor. Pensaba que
nuestro amor era lo bastante fuerte para renacer dondequiera que estuviésemos,
pero no fue así. También creía que Lúa y yo podríamos estar juntas para
siempre. Cuando Artemisa estuvo a punto de perder la vida por mí, me sentí tan
mal que, durante unos días, no le encontraba sentido al esfuerzo que estábamos
haciendo. Cuando ella volvió junto a mí en octubre para intentar recuperarme,
yo ya hacía tiempo que había comenzado a dudar de si en realidad era bueno
estar separadas, pero no lo pensaba porque aún la quisiese locamente, sino
porque me había afectado mucho verla a punto de lanzarse al Miño por mí, por no
ser capaz de soportar la idea de que no estuviésemos juntas. No obstante, nada
de eso sirvió para nada. Para nada. Lúa se marchó injustísimamente de la vida y
nada de eso tuvo luego sentido, ningún esfuerzo, ningún sueño importó.
Y ahora no sé dónde queda todo eso, dónde queda la razón de todo.
Estoy perdida en mi propia vida, sintiéndome perdida sin encontrarme y, a la
vez, sabiendo que me hallo en el lugar al que pertenezco y que me pertenece, el
lugar en el que nací y en el que moriré, porque nada es más fuerte que el amor
que tenemos por nuestra tierra y el que nuestra tierra siente por nosotros, un
amor que nos vincula con tanta fuerza que nada ni nadie podrá quebrar ese lazo
nunca. ¿Hay algo más fuerte que eso? Creo que no y muchas veces lo he sentido.
He de hablar de muchas cosas y no tengo casi tiempo para hacerlo. He
de contar algo que me tiene muy tristiña desde el jueves. Sé que no he de estar
tristiña por algo así, pero no puedo evitarlo. Sé que quienes importan son los
vivos, no los muertos, que debo centrarme en la gente que tengo a mi alrededor,
pero no puedo, no puedo dejar de pensar en eso, y siento una mano que me
aprieta el pecho. Además, estoy maliña con un resfriado horrible que no soporto
y que me quita las ganas de hacer cualquier cosa. Ni tan siquiera sé cómo he
trabajado hoy. Casi no me enteraba de nada y tuvieron que repetirme las
comandas muchas veces, pero la gente tiene mucha paciencia conmigo y me
entiende muy bien, por todas esas veces que los atendí a todos excelentemente.
Ay, pero antes he de hablar de Uxía. No sé qué va a ocurrir entre
nosotras, pero de momento mantenemos una relación extrañísima. El martes por la
mañana, cuando ella vino a la cafetería para almorzar conmigo como todos los
días, yo noté que estaba seria y muy tristiña. No me miraba para nada y casi ni
me hablaba. Le pregunté si le ocurría alguna cosiña y me confesó enseguida
(como si ansiase decírmelo) que le había sentado muy mal que el lunes por la
tarde no le dijese nada por whatsapp, que ella creía que quedaríamos y que se
decepcionó mucho cuando vio que las horas pasaban sin que yo le dijese nada. No
supe qué contestarle. No habíamos quedado en nada, pero tampoco estuvo bien no
preguntarle cómo estaba. Tenía razón para estar decepcionada, pero tampoco
entendía por qué eso la había desilusionado tanto. Si hubiésemos quedado, yo le
habría hablado, pero no habíamos quedado en nada. Eso me agobió un poco, la
verdad, porque es cierto que mantenemos una relación curiosa, es cierto que
somos más que amigas, pero ya está, no somos nada más, no somos una pareja, por
lo que creo que no tiene sentido que me diga esas cosas, pero tampoco le
demostré que me había agobiado su actitud. Le dije que podríamos quedar por la
tarde, cuando yo viniese de las Burgas (no renuncio a mi tarde en las Burgas
por nada del mundo) y me dijo que sí. Quedamos esa tarde para tomar una
infusión y nos costó mucho hablar. Estábamos muy serias las dos y también muy
tristiñas, por qué lo voy a negar. Yo no dejaba de pensar en Artemisa. No
dejaba de darle vueltas a lo que me había preguntado el día anterior y me daba
rabia estar así hallándome con Uxía en esa cafetería que nos gusta tanto, que
está cerca de la mía y en la que se está tan bien, todas rodeadas de libros que
estamos. Más bien, esa cafetería queda muy cerquiña del puente Viejo, más que
de mi cafetería, pero a mí me parece que en Ourense está todo cerca. El caso es
que no sabía qué decirle y ella tampoco parecía muy dispuesta a hablar. Al
final fui yo quien le pregunté si estaba bien. Ella me dijo que no con lágrimas
en los ojos. Entonces me confesó que Silvia había hablado con ella esa mañana
porque se habían encontrado de casualidad por la calle y le había pedido que
tuviese paciencia conmigo. Me dijo que le había dado ese consejo porque la
había visto muy emocionada conmigo y Silvia sabía que no tenía que ilusionarse
tanto. Le dijo que yo acababa de salir de una relación y que lo más probable
era que no quisiese tener nada con nadie hasta que pasase un tiempo; mas
también me confesó que, a pesar de saberlo, no lo aceptaba, que ella estaba
cada vez más enamoradiña de mí y que no podía dominar su corazón. Me preguntó
qué relación mantenía con Artemisa, si había vuelto a hablar con ella, si había
posibilidad de que volviésemos, y yo, sin saber si hacía bien o mal, le
expliqué que, el día anterior, ella me había preguntado si volvería con ella si
me lo pedía. Le conté que le había contestado que no podríamos volver mientras
ninguna de las dos diese su brazo a torcer. Uxía permaneció muy seria, dándole
vueltas con la cucharilla a la infusión que se tomaba, sin decirme nada.
Entonces le pedí que de momento no sufriésemos por sufrir, que disfrutásemos juntas
de las cosiñas que vivíamos y que nos gustaban, que no nos pusiésemos prisas,
que no había prisa por nada, que las prisas hacen que las cosas salgan mal. Le
confesé que ella a mí me gustaba muchísimo, pero que de momento no tenía ni
tengo intención de mantener una relación de pareja con nadie porque prefiero
recuperarme de la herida que me ha hecho la marcha de Artemisa. Para nadie es
un misterio que todavía la sigo queriendo, y muchísimo, y que me duele que no
esté aquí conmigo. Tengo que acabar de enterrar bajo las ruinas de mi alma
todos esos sueños que habíamos tenido juntas. Ahora todo eso debe quedar en el
olvido y me cuesta entregarle al olvido la vida de todo lo que vivimos, que
soñamos... pero Uxía tiene mucha prisa. A pesar de decirme que me entiende y
que tendrá paciencia conmigo, me demuestra que no tiene tanta paciencia como me
dice y yo lo entiendo, de verdad que lo hago, pero no quiero que me agobie su
actitud porque no quiero perderla.
Además, cuando le conté lo que había hablado con Artemisa, me dijo:
“no es sólo Artemisa lo que me tiene preocupada. No es sólo que la quieras a
ella lo que me pone tristiña.” Yo le pregunté a qué se refería exactamente,
pero no me contestó. Me dijo que no le apetecía hablar de eso, y la respeté.
Hay algo que no sabe y es que no sólo sigo queriendo a Artemisa.
También amo a Lúa con una fuerza que no sé sentir. Sigo pensando en Lúa ahora
más que nunca. No puedo vivir sin ella. La echo tanto de menos que muchas veces
me parece que me falta el aire. No sé gestionar esta nostalgia que siento por
ella. Si pudiese, la arrancaría de la muerte para que volviese aquí conmigo,
para que pudiésemos vivir juntas todo eso que la muerte nos impidió vivir. Si
he de ser sincera, echo más de menos a Lúa que a Artemisa. Si me diesen a
escoger entre recuperar a Lúa o recuperar a Artemisa, sin dudarlo escogería a
Lúa. Sé que suena injusto, pero es la verdad más profunda que tengo encerrada
en mi ser. Sigo llorando por ella, sigo llamándola en la oscuridad y, el jueves
por la noche, la llamé con una desesperación que me hería, que me rasgaba el
alma. Me encontraba sola en el bosque, cuando la oscuridad reinaba con fuerza,
y nadie oía mi llamado porque no sonaba, en realidad, porque éste nacía en mi
alma y se esparcía por el cielo sin que nadie pudiese oírlo, sólo esas almas a
las que yo invocaba.
Y lo que me tiene tristiña desde entonces es que no pude comunicarme
con Lúa. Ella no vino a mi llamado. No la sentí conmigo y eso me extraña
muchísimo, sobre todo porque, la semana pasada, antes del jueves, yo creí
sentirla conmigo en mi casa, acompañándome en la soledad, calmándome cuando más
desesperada me sentía y, además, me pidió que fuese feliz; pero ¿cómo puedo ser
feliz con Uxía o con cualquier otra persona si no puedo dejar de echarla de
menos? No puedo, de verdad que no puedo dominar esos sentimientos, esa
desesperación... y quiero que vuelva, quiero que vuelva. Ya no sólo la echo de
menos como amiga o como pareja, sino como hermana en muchísimas cosas que vivo
sin ella. Con ella, todo tenía mucha más luz. Los días de sol eran mucho más
hermosos, los días de lluvia tenían en su ser una melancolía que inspiraba, la
soledad con ella era de terciopelo, era tan hermosa que no me importaba que de
súbito nos quedásemos soliñas en el mundo, ella y yo. De Artemisa estuve muy
enamorada, es cierto, pero por Lúa sentí siempre algo distinto y mucho más
enloquecedor. Por ella me daba igual que todo desapareciese. Si podía estar con
ella, no me importaba nada más, sólo estar con ella aquí, en esta tierra que
tanto amamos las dos, sintiendo la voz antigua de los bosques, de los ríos, de
la lluvia, Del Mar. A veces, siento que voy a perder la cabeza por ella, por
culpa de esta profundísima nostalgia que me inspira su recuerdo.
Ella no vino. Quizás no me oyese, pero esa posibilidad no me parece
creíble. No, no lo es. Ella me oye siempre, dondequiera que yo esté, desde
donde quiera que la llame, me oye siempre, incluso en los sueños, en mis
sueños. Hace poco, tuve un sueño muy revelador con ella. Estábamos ambas en un
balcón desde el que se veía el mar. Rugían las olas con una fuerza increíble y
escalofriante. Era una tarde gris y hermosa. La espuma del agua volvía de nieve
las rocas oscuras. Ella estaba conmigo, pero yo sabía que ella no tenía cuerpo,
que era su espíritu el que estaba junto a mí. Por eso sé que ese sueño tiene
mucho más sentido del que pude creer, de lo que puede parecer. Yo le pregunté
por qué no renacía, por qué no se reencarnaba en otra persona y volvía junto a
mí. Le confesaba que la echaba tanto en falta que no sabía vivir sin ella.
Entonces ella me dijo que nadie puede reencarnarse en otra vida mientras sigan
vivos los seres que formaron parte de su existencia, que la reencarnación sólo
podía venir cuando de esa existencia ya no quedase nada. Me dijo que, por
ejemplo, yo no podría renacer hasta que muriesen todas las personas que me
conocieron en mi vida y que se acordaban de mí. Entonces, ella tampoco podría
volver y mucho menos si yo la recordaba con tanta fuerza y desesperación. Me
pidió que intentase vivir plenamente, pero sabe muy bien que no puedo hacerlo
porque me parece injusto ser tan feliz si ella no está aquí porque ella también
sufrió mucho durante toda su vida y merecía ser feliz durante más tiempo, no
durante tan poquiños meses. Es que no me parece justo, carallo, ¡no me parece
justo!
El jueves yo quería hablar con ella. Quería preguntarle cómo estaba y
quería verla, mas no vino. Estuve mucho más soliña que nunca y lo peor fue que
lo había planificado todo muy bien para poder celebrar un ritual que me
acercase a ella y también a mi abuela, pero esa noche no vino nadie. Quizás no
viniesen porque llevaban días comunicándose conmigo. Puede ser, pero me quedé
muy decepcionada y tristiña. Aparte de que estuve tan soliña, Uxía intuía que
algo ocurría y me pidió miles de veces que le contase lo que yo iba a hacer en
el bosque sola a esas horas de la noche. No le había contado todavía que yo
tengo un don especial que me comunica con los muertos desde que era niña. Se lo
conté el viernes por la mañana, mientras dábamos un paseo por el bosque juntas,
muy tranquilamente. Ella se quedó asombradísima cuando lo supo y no fue capaz
de decirme nada durante unos minutos bien largos. Yo tampoco le pregunté por
qué se había quedado tan callada. Ella me dijo que no creía en esas cosas, que
creía que eso no podía ser, pero que, si a mí me ocurría, entonces se le
removían muchas cosas. Me pidió que le hablase de eso y le conté cómo había
intuido la muerte de mi abuelo y la de mi abuela y también cómo se me aparecen
los que se fueron hace mucho tiempo. Le conté que había visto a Lúa también y
me dijo que eso no era posible. Yo le insistí, pero parecía como si ella no me
creyese. No sé por qué no me creía. Me dijo que creería cualquier otra cosa,
excepto ésa, que era imposible que Lúa se me hubiese aparecido, que estaba
segura de que era un ánima que me engañaba. Entonces yo sí me quedé
sorprendida, sin saber qué decir. Le pregunté por qué estaba tan segura de eso,
pero no me respondió. Sólo me dijo: “porque lo estoy, Agnes, y punto”, y su
respuesta me hizo sentir escalofríos.
Este fin de semana, Uxía estuvo en la aldeíña conmigo desde el jueves
hasta ayer, que volvimos juntas a Ourense. Ha sido un fin de semana muy bonito
en el que hemos compartido muchos momentos hermosos, pero también en el que
sentí que estaban yendo las cosas mucho más rápidamente de lo que deseaba.
Además, mi madre no deja de decirme que Uxía le gusta mucho para mí y que le
gustaría mucho que estuviésemos juntas, que le recuerda mucho a Lúa. Yo le digo
que como Lúa no hay nadie, que Uxía también me gusta mucho a mí, pero que no es
suficiente para salir ya con ella. Ay, creo que voy a dejar de escribir porque
me encuentro cada vez peor. Creo que comienzo a tener algo de febriña. Qué
rabia. Mañana he de ir a trabajar igualmente porque soy la dueña de la
cafetería y no puedo faltar y mucho menos los martes, que son días de reparto.
Artemisa quiere “culos y tetas” jajaja, lo quiere todo. No le cuesta confesar su amor por Agnes pero se mantiene firme en su decisión, descartando por completo la idea de volver a Galicia para recuperarla. No piensa renunciar a su vida actual, pero tampoco le puede pedir a Agnes que lo haga, pues ella más que nadie sabe lo que supuso para ella estar lejos de su tierra y lo que implica para su salud. Me gusta lo que dice, que está como de duelo por su relación con Artemisa y todos sus sueños juntas. Es que es verdad, no solamente se está de duelo por la muerte de un ser querido, también cuando un amor muere, con unos sueños desaparecen. Te toca enterrar esa relación y aceptar que se acabó.
ResponderEliminarUxía se ve un poco exigente y es verdad que tiene mucha prisa. Yo recuerdo que en mis tiempos, cuando conocía a alguien así, me agobiaba y al final me alejaba. No me gustaba que me agobiasen. En el caso de Agnes es mucho más comprensible, sigue de duelo por su relación con Artemisa. No sé, no veo claro las cosas con ella. Es buena chica, pero creo que está en otra onda.
Echa más de menos a Lúa que Artemisa...esa es la demostración de que lo de ellas estaba destinado al fracaso. Esto Artemisa ya lo intuía y yo creo que en el fondo, terminó por desquiciarla. Agnes sigue hablando mucho de ella, la echa de menos y quiere seguir hablando con ella, aunque por lo que parece no lo está consiguiendo. Interesante ese punto de vista de la reencarnación. Tienen que fallecer todas las personas que conoces para reencarnarte. Es una teoría interesante. Por último, las palabras de Uxía sobre Lúa me resultan muy extrañas, ¿que querrá decir con eso? ¿Sabe algo que Agnes desconoce? ¿Cómo puede estar tan segura de que ese espíritu con el que habló Agnes no es Lúa? Espero que esto se resuelva en próximas entradas, me quedo con la intriga. Muy interesante el capítulo, Ntoch. Me encantaaa!!