sábado, 27 de junio de 2020

DIARIO DE AGNES: SÁBADO, 27 DE XUÑO DE 2020


Sábado, 27 de xuño de 2020
Estaba case un mes sen escribir. Iso é moi estraño en min, pero tamén habitual ultimamente. Non teño tempo para nada. Precisaba escribir, pero tamén estou a me desafogar doutras maneiras. A través da música atopo unha voz que se expresa coas emocións da miña ialma, tamén na escrita sinto que me reencontro coa parte de min que nunca morreu e, na natureza, ouzo o que chega a pensar o meu corazón, tan inquieto e acelerado ás veces. Estou certa de que estes momentos de plenitude espiritual que contrastan tanto cos que están cheos de abafamento e estrés son os que logo forman a identidade das cousas que pasaron. Hai andainas da nosa vida que están feitas dunhas sensacións que só experimentamos cando lembramos eses momentos.
Estou a escribir a miña vida. Custoume moitísimo arrincar a facelo. Os primeiros capítulos saíanme forzadamente, coma se á miña ialma lle puxese medo ceibar todo o que levo por dentro. Custoume moitísimo atopar a maneira axeitada de narrar todo o que ocorreu na miña vida e na vida dos meus familiares; pero agora encontrei esa voz que se pode expresar por todos nós. Teño ordenados unha morea de datos verbo da vida dos meus avós e dos meus pais. Hai moitísimas cousiñas que descoñecía, sobre todo no tocante aos sentimentos da miña nai. Dende que imos á aldea as fins de semana, boto longas horas falando con ela. A miña nai nunca se confesou comigo dese xeito tan profundo e sincero. Reveloume moitísimos pensamentos e sentimentos que ficaban na súa ialma agochados ata de si mesma. Non puiden evitar que algunhas desas cousiñas que me contaba me fixesen chorar. Nunca pensei que a miña nai puidese sentirse tan tristeiriña, tan abandonada e desconsolada durante anos. Falando con ela desa maneira tan fonda, con tanta complicidade, descubrín que eu non son a única muller da miña familia que estivo moi preto de perderse para sempre na terra da tristura máis destrutiva.
Dende a última vez que escribín (que foi a finais de maio), ocorreron moitas cousiñas, algunhas delas moi importantes e outras son pequenos detalles que, xunto con outros, se fixeron esenciais para que outros feitos se desenvolvesen. Sinto que me explico dunha maneira moi confusa e enigmática, pero desexo que quede constancia do intensas que foron estas semanas pasadas. Dende hai moito tempo, teño algo na miña ialma que ocupa case o seu espazo todo, que debería de ser infindo, pero non o é. É coma unha bóla feita de abafamento que non me deixa pensar e que me fai estoupar con nada. Sei que estiven moi susceptíbel, moi irritábel e mesmo insoportábel, agás de cando estamos na aldea, que eiquí na aldea parece que esqueza todo o que me gobia e me fai dano, porque esta época está a ser moi bonita e intensa, pero tamén moi dura. Está a me custar moitísimo acostumarme a esta nova normalidade e non podo evitar que me ferva o sangue cando vexo que a xente non se toma en serio todo isto que está pasando e todo o que sucedeu nos últimos meses. Calo porque non me quero meter en lerias, pero non podo evitar que me suba unha rabia inmensa polo peito que me fai ter ganas de dicirlles catro cousiñas ben ditas a esas persoas ás que parece que todo lles dea igual.
Traballar nunha cafetaría fai que esteas pendente de mil detalles asemade: que non se me queimen as cousiñas que teño no forno, atender aos que entran pedindo cousiñas para levar, estar alerta por se, nas mesas de fóra, hai persoas que sentan nas cadeiras sen agardar a que desinfecte a mesa diante delas, que non collan cadeiras doutras mesas (iso non se pode facer e dáme igual cantos sexan), que a xente leve a máscara cando entre no negocio, que non toquen nada e, se o teñen que facer, que laven antes as mans co xel hidroalcólico... e paro xa porque son tantas cousiñas que non as daría contado todas nin tendo séculos para escribir. E que ocorre? Que non todas as persoas son responsábeis, que hai xente que entra na cafetaría sen máscara, que hai quen pensa que non pasa nada e colle unha mesa e móvea de sitio para sentar xunta outras persoas... e eu estou farta de dicir: “é que non len os carteis?” Ben clariño pon: emprega a máscara, capacidade máxima para dez persoas dentro e dez fóra, usa o xel hidroalcólico, non entres sen máscara, non movas as mesas, agarda a que as desinfecte. Carallo, é que a xente non sabe ler? Esta pandemia tiroulles a capacidade de entender a lingua escrita? É que non podo máis, xuro que non podo máis.
E que me pasa despois dun día así, de tanta loita, de tanto estrés? Pois que chego á casa feita unha bóla de nervios. Son de lume, directamente, e o único que quero cando chego á miña casa é espirme, meterme na ducha, sentir a auga caéndome polo corpo todo (mesmo polo pelo, que o lavo case que todos os días), saír de alí, secarme, poñer algún vestidiño fresquiño (que esta semana foi unha calor de carallo que estivo a piques de derreternos a todos) e deitarme no sofá, ficar alí durante horas. Nin comer quero porque é que non podo nin pensar. Só quero pechar os ollos e estar tranquila, porque durante horas me soan na mente as voces de todos, as advertencias, repaso todo o tempo a miña maneira de falar e de actuar por se se me notou que me enfadaba o comportamento da xente (que é moi difícil estar sorrindo todo o tempo, mesmo cando tes ganas de mandar a todos ao carallo). Lúa é moi comprensiva comigo, pero tamén con Lúa tiven algunha discusión pequena e sen importancia esta semana porque non me fai caso, pensa que todo pasou, que non fai falta ser tan coidadosas e mesmo me di que son unha esaxerada. Non podo aturar que me acuse de esaxerada, non podo. Non lembro de cando foi que quería ir mercar coa quirúrxica e, a ver, é certo que esa protexe tamén, pero, se ten que ir a algún sitio no que se amorea moita xente, é moito mellor que poña a FP2 e ela quitábame todo o tempo a razón, dicíame rindo que son unha esaxerada, que xa o virus non está tan presente como antes. Eu tivera un día horríbel, polo que non puiden calar. Estoupei e díxenlle que o virus seguía estando, que me tiñan todos ata a cona (así mesmo llo dixen) coas imprudencias, que estaba farta de que a todo o mundo lle dese igual todo. Como me viu tan nerviosa, Lúa colleu a porta e marchou no canto de tentarme acougar, que seica me tivese abondado cunha aperta, pero foise e iso deume aínda máis rabia porque marchou coa quirúrxica e non me fixo caso. Que fixen eu? Pois puxen a roupa de deporte e, con 39 graos que había, saín a correr pola beiriña do Miño. Dábame igual a calor, dábame igual todo. O único que quería era fuxir do meu inmensísimo malhumor.
Cheguei ás nove á casa, morta de calor, derreténdome. Namentres corría, bebera un litro e medio de auga, pero estaba tan sedenta que polo menos bebín cinco vasos de auga cando cheguei e volvín meterme na ducha. Lúa estaba tocando o piano cando entrei na casa, pero non quixen nin mirala. Só quería quitarme de enriba a calor. Sentía que todo se me pasara xa, pero aínda non quería falar. Non me sentía quen de facelo. Sabía que lle falara moi mal, que non tiña ningún dereito a berrarlle así como lle berrei. Pagara con ela a miña frustración e iso facíame sentir moi mal.
Cando saín da ducha, ela estaba facendo unha pizza para cear. Mesmo estaba elaborando a masa e todo. Entrei na cociña e pregunteille se quería que a axudase nalgunha cousiña. Pregunteillo con medo e sentindo ganas de chorar. Ela díxome: “se queres, ponlle á pizza unha máscara FP2” e, automaticamente, ambas as dúas nos botamos a rir. Deunos un ataque de riso que, de cando en vez, a min se me mesturaba con ganas de chorar que logo desaparecían no seu riso. Abrazoume moi forte, acougándome á fin, que era o que necesitaba dende había horas, e, inevitabelmente, acabei chorando moito, desafogando así ese horríbel malhumor que tivera durante o día todo.
Por sorte, todo acabou así; o cal me amosa que Lúa e mais eu non sabemos estar enfadadas a unha coa outra. Logo xa o pasamos moi ben facendo a cea, ceando e falando. Eu conteille todo o que me pasara aquel día e ela escoitoume, deume consellos moi sabios e prometeume que tería máis coidadiño, confesoume tamén que estaba farta desta situación e que quería vivir normal. Eu enténdoa perfectamente porque me pasa exactamente o mesmo. Quero que isto pase xa. Non podo máis. Ogallá todo isto pase, pero todas temos medo a que volva haber un confinamento. Creo que non o aturariamos. Eu entolecería definitivamente se nos volven obrigar a ficar encerrados na casa saíndo para o esencial. Non poderei aturar non volver ver á miña nai, non poder ir á aldeíña, nin ver o Miño, nin o paseo das Ninfas, nin as rúas de Ourense tan bonitas que están no verán. Por certo, xa a xente pide xeados. É o que máis me piden. Por sorte, onte xa baixaron algo as temperaturas; pero na aldeíña vai unha calor que non parece deste mundo; porén, é a calor de sempre, a que tinxiu todos os veráns da miña nenez e da miña adolescencia.
Eu quero ter a esperanza de que todo irá ben, de que non o volveremos pasar tan mal; pero, para ter esa esperanza brillando na miña ialma, hei de estar tranquila, hei de ver que todo vai ben ao meu redor e teño que saber que todos nos coidamos como é debido, como o temos que facer. Se vexo que a xente pasa de todo, que non seguen as recomendacións, que mesmo na miña propia casa as cousas están a levarse dunha maneira excesivamente relaxada, pois é evidente e comprensíbel que me poña nerviosa, que me dea medo que todo poida ir mal, e todo ha de ir ben, todo ten que ir ben.
Lúa e mais eu casaremos o día 25 de xullo! Non podo crer que vaiamos casar o día de Galicia! Propuxeramos varios días, entre os cales tamén estaba o dez de xullo, o aniversario de Lúa; pero o destino quixo que casemos ese día tan especial. Durante estes meses, Lúa foime revelando as sorpresiñas que me tiña preparadas, pero hai moitas delas que aínda non sei. Ten preparadas cousiñas moi bonitas que non me quere dicir e penso que é mellor que manteña o segredo. Intúo que vai ser un día moi especial; seica un dos días máis felices da nosa vida. Eu conteille que contactara con Susi, a súa amiga que vive en Londres, e emocionouse moitísimo cando soubo que ela podería ter vido á nosa voda. Desgraciadamente, con todo isto que está pasando, esta vez non poderá vir; pero, axiña que todo isto se calme e sexa posíbel viaxar dende Inglaterra, virá eiquí a Galicia e poderemos vernos todas.
Unha das cousiñas que ían pasar o día da nosa voda (o cinco de abril) era que Artemisa asistiría á cerimonia. Agora tamén virá e o máis especial será que, días antes, xa se terá reencontrado con Uxía. A verdade é que teño moitísimas ganas de que se vexan. Quero saber todo o que pasará entre elas porque me interesa moito que Artemisa e Uxía sexan felices. Sentireime moi calmada se conseguen ser felices. Creo que si que o serán. Cando quedamos para ensaiar, Uxía cóntanos que cada vez está máis namorada de Artemisa, que lle gusta moito, que sente que hai moitísima conexión entrambas e iso a min faime moi feliz. Non obstante, tamén intúo que Artemisa aínda segue sentindo algo por min; pero sei que ese amor irá diminuíndo co paso do tempo e a medida que comparta a vida con Uxía. Creo que son tal para cal. Ambas as dúas son persoas moi inquietas e tranquilas asemade, que nunca se conforman co que teñen, que sempre queren seguir explorando a vida para atopar momentos únicos, sensacións que aínda non experimentaron... e amais a ambas as dúas lles gusta moito a música, tocan o mesmo instrumento. Coido que se poden complementar moito e desexo de todo corazón que Artemisa sexa feliz. Eu son moi feliz. É xusto que ela tamén o sexa despois do mal que o pasou por culpa do cancro e da profunda depresión que sufriu.
Hoxe, Lúa e mais eu fomos á montaña. Sempre imos á montaña os sábados. Erguémonos cedo, collemos a comida e as cousiñas e imos pasar alí o día todo. Regresamos pola noite, cando xa arrefría e o sol agóchase tras os cumes. Na montaña, todos os problemas parecen ficar lonxe. Só se oe o canto dos paxaros e dos grilos que son a voz do verán, tamén o vento abaneando as verdes follas das árbores e, ao lonxe, as fontes que brotan da terra, con esa auga fresquiña e clara que tanto nos quita a sede. Os problemas non existen, na montaña, e o sol quenta a ialma a maiores do noso corpo todo. Durante longos momentos, Lúa e mais eu camiñamos en silencio, guiándonos polo son do vento, mergullándonos na profundísima calma que nace dos vales, que rube connosco esas rochas, que está connosco, acompañándonos ata que abandonamos esas corredoiras que só eu coñecía e que tan felizmente lle amosei a Lúa. non lembro de todas esas cousiñas que tanto me gobiaron durante a semana e síntome fondamente vencellada co meu redor. Noutros momentos, dáme por falar e cóntolle a Lúa moitas cousas da miña vida, comparto con ela moitas lembranzas. Sei que é imposíbel crer que cada árbore poida ter significado para min, pero téñeno todas porque na montaña eu pasei moitas horas, sen que ninguén me molestase, sen que ninguén me mirase, estando en contacto só coa natureza que me arrodeaba e que tanto me protexía. Cada recuncho destes bosques ten unha lembranza. En cada unha destas corredoiras podo reencontrarme con unha parte de min. E síntome libre compartindo con ela todo o que levo na miña memoria; a que resistiu as fortísimas e agresivas terapias que me aplicaron hai tantos anos. Podería ter perdido a miña memoria por culpa deses enfermeiros que quixeron probar comigo uns remedios que non eran solucións, senón unha maneira de empeorar o meu estado, a miña fonda tristura. O que eu tiña chamábase morriña, só, era unha morriña acentuada pola crueldade, polo mal que me trataban todos alí.
Mais todo iso queda lonxe e agora só existe para min a aldea, as montañas, Lúa, a miña nai e todas as persoas que enchen a miña vida; tamén Ourense coas súas limpas rúas, os seus recunchos antigos e tan ben coidadiños, o Miño e a súa fermosa beira; a miña terra, eu, a música... e non hai nada que me poida facer dano se todo isto segue comigo, formando a miña vida.
A semana pasada, Silvia veu á cafetaría e, ao verme tan gobiada, propúxome que traballásemos xuntas. A min a idea fíxome moitísima ilusión porque me gusta moito estar con Silvia. É a mellor amiga que tiven na miña vida, a maiores de Lúa; pero a relación con Lúa sempre foi distinta á dunha amizade. O caso é que Silvia, por desgraza, tivo que pechar o restaurante que abriu o ano pasado cando eu me quedei coa cafetaría, pero agora estamos traballando xuntas. Gañamos máis cartos, aínda que agora teño que pagar dous salarios... pero non me importa porque traballar con ela é xenial. Levámonos moi ben, combinámonos á perfección e é que con ela todo parece máis sinxelo. Non obstante, iso non quere dicir que non haxa momentos abafantes. Xaora que os hai, pero podemos desafogarnos xuntas e criticar á xente parva que pensa que nada ocorreu e que a vida é o que era antes de ser isto no que se converteu.
Silvia, moitas veces, a maiores de ser a miña mellor amiga, é coma unha irmá maior que se preocupa por min, que me aconsella cando o necesito e tamén cando non, que me rifa se fago algo mal. Se me desacougo en exceso, ela cálmame coas súas verbas positivas e agarimosas. Non sei que faría sen ela. Agradezo que Artemisa namorase de Uxía, que a súa próxima relación a vaia manter con Uxía. Non podería soportar que fose Silvia quen marchase de eiquí. Uxía vai acabar índose a León con Artemisa tarde ou cedo se as cousiñas lles saen ben. Con Uxía lévome moi ben, pero non manteño a mesma relación que teño con Silvia. Unímonos moitísimo nestes dous anos. Parece mentira que antes puidese estar sen ela. Nunca experimentei un sentimento de amizade tan forte e sincero.
Mais sería imposíbel que Silvia namorase de Artemisa porque a ela lle gustan os homes, pero non se quere comprometer con ninguén. Di que todos teñen algún defecto, que aínda non coñeceu a ese home co que queira pasar a súa vida toda, que prefire estar soa antes que compartir a súa vida con alguén que non se coida, que mesmo a pode enganar con outra. Tivo tan mala sorte no amor que non confía en ninguén, pero, igualmente, esmérase en coñecer a xente, en quedar e pasar os seus momentos agradábeis; aínda que, con todo isto do becho, hai moito tempo que non ten ningunha cita e di que nin falla que lle fai.
Silvia falará na nosa voda. Contoume que o seu discurso tratará verbo da relación que tivo sempre con Lúa, que sacará á luz moitas das lembranzas que comparte con ela e que seguramente Lúa nin recorda, que está certa de que lle fará chorar coas cousas que dirá. E, aínda que pareza mentira, non sei quen falará de min.
Eu tamén teño preparadiño un discurso verbo de Lúa e de min, pero Lúa non o sabe. Devezo por casar xa con ela, por vivir ese día tan especial. Sinto na miña ialma que vai ser moi máxico polo que significa, pero tamén polas persoas que estarán xunta nós nun momento tan especial e tamén porque ocorrerán cousiñas moi fermosas. Será unha voda sinxela, pero chea de detalles moi bonitiños e emotivos.
Coido que iso é todo o que podo contar por hoxe. Imos cear xa. Esta semana non celebraremos nada porque xa o fixemos en san Xoán. Evidentemente, fixémolo tomando as medidas precisas e celebrámolo na casa de Silvia, que é moi grande e puidemos estar todas sen perigo. Foi unha noite moi bonita na que cantamos, tocamos música, danzamos, comemos e bebemos, na que pedimos desexos namentres queimabamos as herbas de san Xoán. Foi moi especial todo, a verdade, pero pasou moi rápido para o meu gusto. había moito tempo que non celebrabamos unha festiña así e botábaas moito en falla. Na aldeíña si fixemos algunha foliada na que estivemos todas as de Iauga e os veciños de eiquí e foi tamén moi bonito e emotivo. A primeira vez que tocamos música na aldea, a min custoume moito cantar porque continuamente tiña un nó na gorxa.
Este ano, si haberá festas na aldeíña, pero temos que planificalo todo minuciosamente para que non haxa ningún perigo. Non queremos crebar ningunha recomendación.
E iso si que é todiño o que podo contar. Agardo non botar tanto tempo sen escribir.


Traducción:


Sábado, 27 de junio de 2020
Estaba casi un mes sin escribir. Eso es muy extraño en mí, pero también habitual últimamente. No tengo tiempo para nada. Necesitaba escribir, pero también estoy desahogándome de otras maneras. A través de la música hallo una voz que se expresa con las emociones de mi alma, también en la escritura siento que me reencuentro con la parte de mí que nunca murió y, en la naturaleza, oigo lo que llega a pensar mi corazón, tan inquieto y acelerado a veces. Estoy convencida de que estos momentos de plenitud que contrastan tanto con los que están llenos de agobio y estrés son los que luego forman la identidad de las cosas que pasaron. Hay etapas de nuestra vida que están hechas de una sensación que sólo experimentamos cuando recordamos esos momentos.
Estoy escribiendo mi vida. Me costó muchísimo arrancar a hacerlo. Los primeros capítulos me salían forzadamente, como si a mi alma le diese miedo liberar todo lo que llevo por dentro. Me costó muchísimo encontrar la manera adecuada de narrar todo lo que ocurrió en mi vida y en la vida de mis familiares; pero ahora he encontrado la voz que se puede expresar por todos nosotros. Tengo ordenados una cantidad de datos sobre la vida de mis abuelos y de mis padres. Hay muchísimas cosiñas que desconocía, sobre todo con respecto a los sentimientos de mi madre. Desde que vamos a la aldea los fines de semana, echo largas horas hablando con ella. Mi madre nunca se confesó conmigo de ese modo tan profundo y sincero. Me ha revelado muchísimos pensamientos y sentimientos que permanecían en su alma ocultos hasta de sí misma. No pude evitar que algunas de esas cosiñas que me contaba me hiciesen llorar. Nunca pensé que mi madre pudiese sentirse tan tristiña, tan abandonada y desconsolada durante años. Hablando con ella de esa manera tan honda, con tanta complicidad, he descubierto que yo no soy la única mujer de mi familia que ha estado muy cerca de perderse para siempre en la tierra de la tristeza más destructiva.
Desde la última vez que escribí (que fue a finales de mayo), han ocurrido muchas cosiñas, algunas de ellas muy importantes y otras son pequeños detalles que, junto con otros, se hicieron esenciales para que otros hechos se desenvolviesen. Siento que me explico de una manera muy liosa y enigmática, pero deseo que quede constancia de lo intensas que han sido estas semanas pasadas. Desde hace mucho tiempo, tengo algo en mi alma que ocupa casi todo su espacio, que debería ser infinito, pero no lo es. Es como una bola de agobio que no me deja pensar y que me hace explotar con nada. Sé que he estado muy susceptible, muy irritable e incluso insoportable, excepto cuando estamos en la aldea, que aquí en la aldea parece que olvide todo lo que me estresa y me hace daño, porque esta época está siendo muy bonita e intensa, pero también muy dura. Está costándome muchísimo acostumbrarme a esta nueva normalidad y no puedo evitar que me hierva la sangre cuando veo que la gente no se toma en serio todo esto que está pasando y todo lo que ha sucedido en los últimos meses. Me callo porque no quiero meterme en jaleos, pero no puedo evitar que me suba una rabia inmensa por el pecho que me hace tener ganas de decirles cuatro cosiñas bien dichas a esas personas a las que parece que todo les dé igual.
Trabajar en una cafetería hace que estés pendiente de mil detalles a la vez: que no se me quemen las cosiñas que tengo en el horno, atender a los que entran pidiendo cosiñas para llevar, estar alerta por si, en las mesas de fuera, hay personas que se sientan en las sillas sin esperar a que desinfecte la mesa delante de ellas, que no cojan sillas de otras mesas (eso no se puede hacer y me da igual cuántos sean), que la gente lleve la mascarilla cuando entre en el negocio, que no toquen nada y, si tienen que hacerlo, que se laven antes las manos con el gel hidroalcohólico... y paro ya porque son tantas cosiñas que no las habría contado todas ni teniendo siglos para escribir. ¿Y qué ocurre? Que no todas las personas son responsables, que hay gente que entra en la cafetería sin mascarilla, que hay quien piensa que no pasa nada y coge una mesa y la mueve de sitio para sentarse junto a otras personas... y yo estoy harta de decir: “¿es que no leen los carteles?” bien clariño pone: utiliza la mascarilla, capacidad máxima para diez personas dentro y diez fuera, usa el gel hidroalcohólico, no entres sin mascarilla, no muevas las mesas, espera a que las desinfecte. Carallo, ¿es que la gente no sabe leer? ¿Esta pandemia les ha quitado la capacidad de entender la lengua escrita? Es que no puedo más, juro que no puedo más.
¿Y qué me pasa después de un día así, de tanta lucha, de tanto estrés? Pues que llego a casa hecha una bola de nervios. Soy de fuego, directamente, y lo único que quiero cuando llego a mi casa es desnudarme, meterme en la ducha, sentir el agua cayéndome por todo el cuerpo (incluso por el pelo, que me lo lavo casi todos los días), salir de allí, secarme, ponerme algún vestidiño fresquiño (que esta semana ha hecho un calor de carallo que estuvo a punto de derretirnos a todos) y tumbarme en el sofá, permanecer allí durante horas. Ni comer quiero porque es que no puedo ni pensar. Sólo quiero cerrar los ojos y estar tranquila, porque durante horas me suenan en la mente las voces de todos, las advertencias, repaso todo el tiempo mi manera de hablar y de actuar por si se me notó que me enfadaba el comportamiento de la gente (que es muy difícil estar sonriendo todo el tiempo, incluso cuando tienes ganas de mandar a todos al carallo). Lúa es muy comprensiva conmigo, pero con Lúa también he tenido alguna discusión pequeña y sin importancia esta semana porque no me hace caso, piensa que todo ha pasado, que no hace falta ser tan cuidadosas e incluso me dice que soy una exagerada. No puedo soportar que me acuse de exagerada, no puedo. No me acuerdo de cuándo quería ir a comprar con la quirúrgica y, a ver, es cierto que ésa protege también, pero, si tiene que ir a algún sitio en el que se acumula mucha gente, es mucho mejor que se ponga la FP2 y ella me quitaba todo el tiempo la razón, me decía riéndose que soy una exagerada, que el virus ya no está tan presente como antes. Yo había tenido un día horrible, por lo que no me pude callar. Exploté y le dije que el virus seguía estando, que me tenían todos hasta el coño (así mismo se lo dije) con las imprudencias, que estaba harta de que a todo el mundo le diese igual todo. Como me vio tan nerviosa, Lúa cogió la puerta y se marchó en vez de intentar calmarme, que tal vez me habría bastado con un abrazo, pero se fue y eso me dio aún más rabia porque se marchó con la quirúrgica y no me hizo caso. ¿Qué hice yo? Pues me puse la ropa de deporte y, con 39 grados que había, salí a correr por la orilliña del Miño. Me daba igual el calor, me daba igual todo. Lo único que quería era huir de mi inmensísimo malhumor.
Llegué a las nueve a casa, muerta de calor, derritiéndome. Mientras corría, me había bebido un litro y medio de agua, pero estaba tan sedienta que por lo menos me bebí cinco vasos de agua cuando llegué y volví a meterme en la ducha. Lúa estaba tocando el piano cuando entré en casa, pero no quise ni mirarla. Sólo quería quitarme de encima el calor. Sentía que todo se me había pasado ya, pero todavía no quería hablar. No me sentía capaz de hacerlo. Sabía que le había hablado muy mal, que no tenía ningún derecho a gritarle así como le grité. Había pagado con ella mi frustración y eso me hacía sentir muy mal.
Cuando salí de la ducha, ella estaba haciendo una pizza para cenar. Incluso estaba elaborando la masa y todo. Entré en la cocina y le pregunté si quería que la ayudase en alguna cosiña. Se lo pregunté con miedo y sintiendo ganas de llorar. Ella me dijo: “si quieres, ponle a la pizza una mascarilla FP2” y, automáticamente, las dos nos echamos a reír. Nos dio un ataque de risa que, de vez en cuando, a mí se me mezclaba con ganas de llorar que luego desaparecían en su risa. Me abrazó muy fuerte, calmándome al fin, que era lo que necesitaba desde hacía horas, e, inevitablemente, acabé llorando mucho, desahogando así ese horrible malhumor que había tenido durante todo el día.
Por suerte, todo acabó así; lo cual me demuestra que Lúa y yo no sabemos estar enfadadas la una con la otra. Luego ya lo pasamos muy bien haciendo la cena, cenando y hablando. Yo le conté todo lo que me había pasado aquel día y ella me escuchó, me dio consejos muy sabios y me prometió que tendría más cuidadiño, me confesó también que estaba harta de esta situación y que quería vivir normal. Yo la entiendo perfectamente porque me pasa exactamente lo mismo. Quiero que esto pase ya. No puedo más. Ojalá todo esto pase, pero todas tenemos miedo a que vuelva a haber un confinamiento. Creo que no lo soportaríamos. Yo enloquecería definitivamente si nos vuelven a obligar a permanecer encerrados en casa saliendo para lo esencial. No podré soportar no volver a ver a mi madre, no poder ir a la aldeíña, ni ver el Miño, ni el paseo de las Ninfas, ni las calles de Ourense tan bonitas que están en verano. Por cierto, ya la gente pide helados. Es lo que más me piden. Por suerte, ayer ya bajaron algo las temperaturas; pero en la aldeíña hace un calor que no parece de este mundo; sin embargo, es el calor de siempre, el que tiñó todos los veranos de mi niñez y de mi adolescencia.
Yo quiero tener la esperanza de que todo irá bien, de que no volveremos a pasarlo tan mal; pero, para tener esa esperanza brillando en mi alma, he de estar tranquila, he de ver que todo va bien a mi alrededor y tengo que saber que todos nos cuidamos como es debido, como tenemos que hacerlo. Si veo que la gente pasa de todo, que no siguen las recomendaciones, que incluso en mi propia casa las cosas están llevándose de una manera excesivamente relajada, pues es evidente y comprensible que me ponga nerviosa, que me dé miedo que todo pueda ir mal, y todo ha de ir bien, todo tiene que ir bien.
¡Lúa y yo nos casaremos el 25 de julio! ¡No puedo creerme que vayamos a casarnos el día de Galicia! Habíamos propuesto varios días, entre los cuales también estaba el diez de julio, el aniversario de Lúa; pero el destino quiso que nos casemos ese día tan especial. Durante todos estos meses, Lúa fue revelándome las sorpresiñas que me tenía preparadas, pero hay muchas de ellas que todavía no sé. Tiene preparadas cosiñas muy bonitas que no quiere decirme y pienso que es mejor que mantenga el secreto. Intuyo que va a ser un día muy especial; quizás uno de los días más felices de nuestra vida. Yo le conté que había contactado con Susi, su amiga que vive en Londres, y se emocionó muchísimo cuando supo que ella podría haber venido a nuestra boda. Desgraciadamente, con todo esto que está pasando, esta vez no podrá venir; pero, enseguida que todo esto se calme y sea posible viajar desde Inglaterra, vendrá aquí a Galicia y podremos vernos todas.
Una de las cosiñas que iban a pasar el día de nuestra boda (el 5 de abril) era que Artemisa asistiría a nuestra ceremonia. Ahora también vendrá y lo más especial será que, días antes, ya se habrá reencontrado con Uxía. La verdad es que tengo muchísimas ganas de que se vean. Quiero saber todo lo que pasará entre ellas porque me interesa mucho que Artemisa y Uxía sean felices. Me sentiré muy calmada si consiguen ser felices. Creo que sí que lo serán. Cuando quedamos para ensayar, Uxía nos cuenta que cada vez está más enamorada de Artemisa, que le gusta mucho, que siente que hay mucha conexión entre ambas y eso a mí me hace muy feliz. No obstante, también intuyo que Artemisa sigue sintiendo algo por mí, pero sé que ese amor irá disminuyendo con el paso del tiempo y a medida que comparta la vida con Uxía. Creo que son tal para cual. Ambas son personas muy inquietas y tranquilas a la vez, que nunca se conforman con lo que tienen, que siempre quieren seguir explorando la vida para encontrar momentos únicos, sensaciones que aún no han experimentado... y además a las dos les gusta mucho la música, tocan el mismo instrumento. Creo que se pueden complementar mucho y deseo de todo corazón que Artemisa sea feliz. Yo soy muy feliz. Es justo que ella también lo sea después de lo mal que lo pasó por culpa del cáncer y de la profunda depresión que sufrió.
Hoy Lúa y yo fuimos a la montaña. Siempre vamos a la montaña los sábados. Nos levantamos temprano, cogemos la comida y las cosiñas y vamos a pasar allí todo el día. Regresamos por la noche, cuando ya refresca y el sol se esconde tras las cumbres. En la montaña, todos los problemas parecen permanecer lejos. Sólo se oye el canto de los pájaros y de los grillos que son la voz del verano, también el viento meciendo las verdes hojas de los árboles y, a lo lejos, las fuentes que brotan de la tierra, con esa agua fresquiña y clara que tanto nos quita la sed. Los problemas no existen, en la montaña, y el sol calienta el alma además de todo nuestro cuerpo. Durante largos momentos, Lúa y yo caminamos en silencio, guiándonos por el sonido del viento, sumergiéndonos en la profundísima calma que nace de los valles, que asciende con nosotras esas rocas, que está con nosotras, acompañándonos hasta que abandonamos esos vericuetos que sólo yo conocía y que tan felizmente le enseñé a Lúa. No me acuerdo de todas esas cosiñas que tanto me estresaron durante la semana y me siento hondamente conectada a mi alrededor. En otros momentos, me da por hablar y le cuento a Lúa muchas cosas de mi vida, comparto con ella muchos recuerdos. Sé que es imposible creer que cada árbol pueda tener significado para mí, pero lo tienen todos porque en la montaña yo pasé muchas horas, sin que nadie me molestase, sin que nadie me mirase, estando en contacto sólo con la naturaleza que me rodeaba y que tanto me protegía. Cada rincón de estos bosques tiene un recuerdo. En cada uno de estos caminos puedo reencontrarme con una parte de mí. Y me siento libre compartiendo con ella todo lo que llevo en mi memoria; la que resistió las fortísimas y agresivas terapias que me aplicaron hace ya tantos años. Podría haber perdido mi memoria por culpa de esos enfermeros que quisieron probar conmigo unos remedios que no eran soluciones, sino una manera de empeorar mi estado, mi honda tristeza. Lo que yo tenía se llamaba morriña, sólo, era una morriña acentuada por la crueldad, por lo mal que me trataban todos allí.
Mas todo eso queda lejos y ahora sólo existe para mí la aldea, las montañas, Lúa, mi madre y todas las personas que llenan mi vida, también Ourense con sus limpias calles, sus rincones antiguos y tan bien cuidadiños, el Miño y su hermosa orilla; mi tierra, yo, la música... y no hay nada que pueda hacerme daño si todo esto sigue conmigo, formando mi vida.
La semana pasada, Silvia vino a la cafetería y, al verme tan estresada, me propuso que trabajásemos juntas. A mí la idea me hizo muchísima ilusión porque me gusta mucho estar con Silvia. Es la mejor amiga que he tenido en mi vida, además de Lúa; pero la relación con Lúa siempre fue distinta a la de una amistad. El caso es que Silvia, por desgracia, tuvo que cerrar el restaurante que abrió el año pasado cuando yo me quedé con la cafetería, pero ahora estamos trabajando juntas. Ganamos más dinero, aunque ahora tengo que pagar dos salarios... pero no me importa porque trabajar con ella es genial. Nos llevamos muy bien, nos combinamos a la perfección y es que con ella todo parece más sencillo. No obstante, eso no quiere decir que no haya momentos agobiantes. Por supuesto que los hay, pero podemos desahogarnos juntas y criticar a la gente tonta que piensa que nada ha ocurrido y que la vida es lo que era antes de ser esto en lo que se ha convertido.
Silvia, muchas veces, además de ser mi mejor amiga, es como una hermana mayor que se preocupa por mí, que me aconseja cuando lo necesito y también cuando no, que me riñe si hago algo mal. Cuando me desasosiego en exceso, ella me calma con sus palabras positivas y cariñosas. No sé qué haría sin ella. Agradezco que Artemisa se enamorase de Uxía, que su próxima relación vaya a mantenerla con Uxía. No podría soportar que fuese Silvia quien se marchase de aquí. Uxía va a acabar yéndose a León con Artemisa tarde o temprano si las cosiñas les salen bien. Con Uxía me llevo muy bien, pero no mantengo la misma relación que tengo con Silvia. Nos hemos unido muchísimo en estos dos años. Parece mentira que antes pudiese estar sin ella. Nunca he experimentado un sentimiento de amistad tan fuerte y sincero.
Mas sería imposible que Silvia se enamorase de Artemisa porque a ella le gustan los hombres, pero no quiere comprometerse con nadie. Dice que todos tienen algún defecto, que todavía no ha conocido a ese hombre con el que quiera pasar toda su vida, que prefiere estar sola antes que compartir su vida con alguien que no se cuida, que incluso puede engañarla con otra. Ha tenido tan mala suerte en el amor que no confía en nadie, pero, igualmente, se esmera en conocer a gente, en quedar y pasar sus momentos agradables; aunque, con todo esto del bicho, hace mucho tiempo que no tiene ninguna cita y dice que ni falta que le hace.
Silvia hablará en nuestra boda. Me ha contado que su discurso tratará sobre la relación que ha tenido siempre con Lúa, que sacará a la luz muchos de los recuerdos que comparte con ella de los que seguramente Lúa ni se acuerda, que está segura de que le hará llorar con las cosas que dirá. Y, aunque parezca mentira, no sé quién hablará de mí.
Yo también tengo preparadiño un discurso acerca de Lúa y de mí, pero Lúa no lo sabe. Ansío ya casarme con ella, vivir ese día tan especial. Siento en mi alma que va a ser muy mágico por lo que significa, pero también por las personas que estarán junto a nosotras en un momento tan especial y también porque ocurrirán cosiñas muy hermosas. Será una boda sencilla, pero llena de detalles muy bonitiños y emotivos.
Creo que eso es todo lo que puedo contar por hoy. Vamos a cenar ya. Esta semana no celebraremos nada porque ya lo hicimos en san Juan. Evidentemente, lo hicimos tomando las medidas precisas y lo celebramos en la casa de Silvia, que es muy grande y pudimos estar todas sin peligro. Fue una noche muy bonita en la que cantamos, tocamos música, danzamos, comimos y bebimos, en la que pedimos deseos mientras quemábamos las hierbas de san Juan. Fue muy especial todo, la verdad, pero pasó muy rápido para mi gusto. Hacía mucho tiempo que no celebrábamos una fiestiña así y las echaba mucho en falta. En la aldeíña sí hicimos alguna foliada en la que estuvimos todas las de Iauga y los vecinos de aquí y fue también muy bonito y emotivo. La primera vez que tocamos música en la aldea, a mí me costó mucho cantar porque continuamente tenía un nudo en la garganta.
Este año, sí habrá fiestas en la aldeíña, pero tenemos que planificarlo todo minuciosamente para que no haya ningún peligro. No queremos quebrar ninguna recomendación.
Y eso sí que es todiño lo que puedo contar. Espero no estar tanto tiempo sin escribir.


domingo, 21 de junio de 2020

DIARIO DE LÚA: VENRES, 19 DE XUÑO DE 2020

venres, 19 de Xuño de 2020
De novo, achámonos na aldeíña. Dende que estivo permitido viaxar á segunda residencia, vimos todas as fins de semana. Agnes aínda non cre que poidamos ficar eiquí durante estes días sen perigo ningún. Levamos moito tempo sufrindo esta situación e coido que a ambas as dúas nos está a deixar pegada na ialma e no noso carácter. Eu volvinme máis tranquila. Antes eu era un remuíño de enerxía e custábame moito ficar queda. Agora non. Agora céntrome en cada momento para quitarlle a súa esencia toda e non teño présa por nada. Penso que cada momento é especial e tense que alongar todo o que nos pete. No canto, Agnes está máis nerviosa e alerta que nunca. Fíxase en todos os detalles do seu redor para captar que cousiñas non están ben e tenta arranxar todo o que está nas súas mans, pero tamén lles quere poñer remedio a esas cousiñas que dela non dependen e non conseguilo faille sentir tan frustrada que nin falar con ela se pode durante uns minutos. É certo que traballar na cafetaría espertou esaxeradamente o seu sentido da responsabilidade e da intuición, pero chega un momento no que é imposíbel acougala e mesmo entendela.
Só cando estamos na aldeíña parece ficar todo atrás: o estrés de cada día, as tensións, os nervios, a decepción e o medo. Aínda seguimos a ter medo, pero eu estou máis tranquila que Agnes. Malia non iren as cousas mal en Ourense, Agnes está certa de que o perigo está por todas partes, que non nos podemos relaxar nin un intre, que eu non debería de saír agás de se fose totalmente preciso. Debo confesar que esta semana tivemos máis dunha discusión por mor da súa paranoia. Penso que está demasiado obsesionada co tema, que se ten que acougar, que non chegaremos a ningures sentíndonos dese xeito e que non é necesario que nos preocupemos tanto. As cousas van mellor e coido que, coas precaucións todas que estamos a seguir, xa é abondo para protexernos, pero nada do que diga ten sentido nin peso para ela; porén, non me atrevo a acusala de que está obsesionada co tema. O único que podo facer é tentar calmala empregando palabras doces e sobre todo moita paciencia, pois Agnes é moi sensíbel e calquera cousiña lle afecta moitísimo. Hei de ser comprensiva con ela e tratala con moito agarimo para que non se sinta peor, para que poida atopar en min ese apoio que no mundo non parece encontrar. Non obstante, hai momentos nos que perdo a serenidade e pídolle que non sexa tan esaxerada, que non se preocupe tanto, e dígolle que o estamos a facer ben, e é entón cando ela perde definitivamente a paciencia e acúsame de que parece que non sexa consciente do perigoso que segue a ser todo, dime que o virus non marchou e que ela sería incapaz de aturar que a min me ocorrese algo malo.
Silvia falou comigo esta mañá e contoume que, onte, Agnes lle explicou botándose a chorar que non soportaría que eu marchase da vida. Díxolle que xa me perdera unha vez e que daquela estivo a piques de perder a ilusión de vivir para sempre e que non o aturaría unha segunda vez, que decotío está rogando que non me pase nada, que non pode vivir sen min, que sabe que o que ten comigo non é só amor, senón coma unha dependencia que moitas veces a tortura, pero non o pode evitar. Quéreme tanto que non se concibe sen min.
Hai tanto que non escribo que sei que hai moitas cousas que debo de contar. Irei devagariño. Unha das cousiñas máis importantes das que quero falar é a nosa voda. Temos unha nova data para casarmos e agardo que, esta vez, nada nin ninguén nos impida unirnos para sempre celebrando unha cerimonia fermosa que xa teño case preparada de todo. Casaremos o 25 de xullo. É unha data moi máxica porque xustamente é o día de Galicia e é estraño que poidamos casar nesa data. Realmente, os papeis asinarémolos o venres 24, pero o sábado celebraremos a nosa voda coas persoas que máis nos queren, que máis queremos, que desexan estar connosco nun momento tan esencial e precioso. Sei que vai ser moi bonito. Case xa non hai sorpresas que desvelar, pero o que máis nos interesa é podermos enlazar para sempre diante de todos aqueles que queiran asistir á nosa voda. Polo momento, os que veñen seguro son os veciños da aldea, Silvia (que amais falará na cerimonia), Uxía, Antía e algunha amiga que teño do instituto no que traballo; unha das poucas persoas que sabe que vou casar cunha muller... Tamén virán Artemisa, Casandra e Gabriel. Teño moitas ganas de velas, a verdade, xa que nos collemos todas moita confianza por falarmos durante estes meses alomenos dúas ou tres veces á semana. Artemisa e Uxía aínda non se viron en persoa dende que están así (que, segundo me conta Uxía e tamén Artemisa cando falamos, están cada vez máis namoradas a unha da outra) e será en xullo cando vivan ese agardado reencontro. Non obstante, malia saber que Artemisa e Uxía están cada vez máis unidas, eu sei que Artemisa aínda segue namorada de Agnes ou, como mínimo, continúa queréndoa moito. Seino por como a mira cando Agnes fala, por como lle fala ás veces Artemisa, polas cousas que lle pregunta verbo da súa felicidade e porque a min esas cousiñas non se me escapan; pero non teño motivos para desconfiar de Artemisa e moito menos de Agnes. Coñezo o que ela sente e sei tamén que Agnes nunca terá dúbidas do que sente por min e do que quere de Artemisa. Sei que só queren ser amigas e iso acóugame bastante e sobre todo porque sei que Uxía e Artemisa están namorando de verdade a unha da outra. Iso é moi bonito e importante.
Eu estou estraña, coma se non puidese crer que esta andaina da nosa vida estivese pasando xa, indo cara o esquecemento. Foron uns meses moi raros nos que nos custaba manter a calma. Decotío preguntabámonos ata cando duraría isto. Sei que a Agnes lle custou moitísimo ficar lonxe da súa aldea durante tanto tempo. Vina chorar moitas veces porque quería ver á súa nai, tenteina animar sen éxito dicíndolle que dentro de moi pouquiño voltariamos á aldea, pero ela non podía crer nada. Vivimos momentos moi escuros nos que non podiamos confiar en nada; pero parece que todo iso está quedando atrás.
Dende que voltamos á aldeíña as fins de semana, vivimos moitos momentos inesquecíbeis. Agnes e mais eu fixemos moitísimas excursións á montaña e tamén celebramos algunha foliada na noite, aproveitando a calor sinuosa que xa vai por eiquí. O sábado pasado, vivimos a primeira festa na aldea dende que xa podemos volver. Foi incríbel. Ese día, Agnes e mais eu estabamos moi cansas porque pasamos moitas horas camiñando pola montaña, gozando das máxicas paisaxes que atopabamos de continuo e sobre todo da nosa compañía. Mesmo levei a zanfona e ela a súa pandeireta e estivemos tocando música e cantando durante longos momentos, sentíndonos libres na metade da nada, na soidade das montañas. Agnes ten con este lugar unha conexión que non parece deste mundo. Por certo, aproveito para dicir que Agnes está escribindo a súa vida dende o principio. Sempre que escribe un novo capítulo, déixame lelo e quedo moi abraiada con todo o que conta e por como se expresa. Está escribíndoa en terceira persoa e así podemos coñecer ben aos outros personaxes. Está falando coa súa nai durante horas para amorear todos os datos posíbeis de todos os membros da súa familia, de todo o que ocorreu antes de que ela nacese e cando era cativa. Eu anímao a que o faga porque coido que a súa historia non pode  quedar no esquecemento.
Cando chegamos da longa e dura excursión que fixemos, encontrámonos con Silvia, con Uxía e Antía na aldea. Viñeran sen dicirnos nada para darnos unha sorpresiña e boa sorpresa nos levamos cando as vimos alí, na praza da aldea falando cos veciños, mantendo a distancia de seguridade, xaora. Agnes e mais eu compoñémonos e despois saímos para xuntarnos con todos eles. Agardábannos todos con moita ilusión. Había moito tempo que a aldea non se enchía de música, de tanta vida, de tanta ledicia. Foi coma se nada tivese ocorrido, coma se este virus maldito non tivese interrompido as nosas vidas. A música voaba polo ar, enchíanos a ialma ata o máis fondo, facíanos libres, afastábanos de toda a tensión que viviramos, do inmenso medo que nos acompañara durante estes meses e da indestrutíbel incerteza que tinxira o noso futuro. Naquel dourado solpor, namentres a anoitecida se achegaba, fomos libres nun mundo que nós mesmos construímos.
Foi moi sinxelo ser feliz durante esas horas. Danzamos, cantamos.  Agnes, Silvia e mais eu repenicabamos na nosa pandeireta namentres Uxía tocaba a guitarra e Antía, a gaita, levándonos a todos a outra realidade na que eramos totalmente libres. Agnes emocionouse moitísimas veces. Vela chorar facíame chorar a min. Logo, cando todo rematou, confesoume que se sentira coma se fose nena de novo, coma se non tivese xa case 44 anos. Mesmo lle pareceu que nos acompañaban os seres que xa non estaban connosco. Viu á súa avoa xunta ela, animándoa a vivir, non só a tocar música e a cantar, senón a vivir, a ter esperanza sempre, malia as dificultades que enchesen os seus días e quixesen detela. Tamén se atreveu a dicirme que a miña nai estivera comigo sen que eu o soubese. Ás veces láiome por non ter os mesmos poderes que Agnes. se tivese sabido que a miña nai se achaba tan preto de min, teríalle dito tantas e tantas cousas... pero xa é tarde para dicir nada. Sei que a miña nai coñece o que sinto, ese arrepentimento que tanto me fere a ialma... e iso é o que me ten que importar.
Foi un solpor máxico, unha noite máxica. Non puidemos evitar regar con viño aquelas horas tan cheas de ledicia que nos daban ás para que voásemos a través da música. eu rogaba decotío que o tempo se detivese. Non me apetecía en absoluto voltar a Ourense, á nosa realidade, porque nese momento parecía tan sinxelo rir, ser feliz, ser libre, confiar en que todo iría ben... En Ourense tamén teño a sensación de que vivimos mergulladas nunha realidade fermosa, pero tamén hei de confesar que, moitas veces, noto que Agnes está moito máis nerviosa do que pode soportar. Traballar na cafetaría é moi duro. Ten que estar pendente de tantos detalles que, ás veces, ten a impresión de que vai estoupar. Por ese motivo, dende este luns, Silvia está traballando con ela na cafetaría. Desgraciadamente, Silvia non puido resucitar o seu negocio. Tiña un restaurante e non puido soportar esta crise. Se o tiña aberto nestas circunstancias, perdía máis cartos dos que gañaba e decidiu pechalo. Silvia queda nas tardes na cafetaría e traballan xuntas tres horas no día. Alégrame moito que poidan traballar xuntas. Dende que Silvia está con ela na cafetaría, Agnes está moito máis tranquila, aínda que vive momentos nos que a tensión que experimenta parece a piques de convertela nunha bóla de lume. Sábeme moi mal que estea así, tan esgotada mentalmente, tan susceptíbel ás veces. Cando chega do choio,, o único que lle apetece é ducharse e deitarse un bo anaco no sofá para descansar. Hai días nos que nin come, alegándome que está máis cansa que famenta, e eu sei que na cafetaría non almorza tranquilamente, polo que me inquieta preguntarme canto comerá ao longo do día. As ceas si que as compartimos e aí si podemos estendernos todo o que queiramos, falando, partillando conversas profundas e interesantes e tamén conversas sinxelas verbo do noso día a día. Con ela síntome tan a gusto que me gustaría que o tempo non pasase. Os nosos momentos máis íntimos danme unha vida que non ma dá nada máis. cando estou con ela sendo parte da súa esencia, síntome voar tan alto que mesmo, ás veces, experimento unha fonda vertixe que me fai suspirar, que me volve pequena.
Mais o sábado bebemos demasiado. Había tempo que non celebrabamos unha foliada tan incríbel e fermosa e pasámonos co viño, sobre todo Agnes, que lle sobe máis que a min. A min axiña me dá voltas todo e póñome moi leda e risoña. A ela dálle moita enerxía, coma se ese líquido dourado a axudase a deixar atrás o cansazo da semana toda, o abafamento desta época e todas as preocupacións que lle enchen a ialma sen que o poida evitar. Comezamos bebendo unha cunca cada unha e rematamos con, como mínimo, dez cuncas enriba. Non queriamos controlar nada. Queriamos esquecer todo aquilo que nos fixera sufrir. Queriamos ser libres lonxe de todo iso que detivo as nosas vidas aparentemente para sempre. É certo que nada pasou, pero coido que xa chegou o momento de gozar da vida malia termos as precaucións de sempre, pero a vida está para gozar dela e para aproveitar os pequenos momentos que tan felices nos fan.
Mañá faremos unha excursión fermosa pola montaña. Agnes é outra muller cando anda polo bosque, entre as árbores, subindo eses montes que tan ben se coñece. Abráiame amosándome recunchos incríbeis que nin sabía que existían. O sábado pasado, estivemos nunha cova na que ela adoitaba agocharse do mundo enteiro cando non quería que ninguén lle falase nin a mirase. Nesa cova pasou o día da súa primeira comuñón, fuxindo de todos eses veciños que a obrigaban a celebrar algo que ela non entendía nin quería vivir. Cando mo explicou ao ano seguinte, ao reencontrarnos no verán, boteime a rir e non puiden parar de facelo durante un bo anaco. Ese é un dos seus segredos máis antigos. Cando voltou á aldea pola tarde, a súa nai non lle dixo nada. Entendeuna; porén, Agnes tívolle que esixir que non a obrigase a vivir algo que non se relacionaba en absoluto coa súa maneira de pensar. A súa nai tentouna convencer de que o mellor era non opoñerse aos costumes de sempre, aínda que non os entendese, pois non quería que os veciños a mirasen mal e pensasen cousiñas inxustas dela, pero foi imposíbel facerlle mudar de opinión. Agnes sempre foi así, teimuda, a súa maneira de pensar sempre estivo caracterizada por unha forte convicción que ninguén puido crebar xamais.
Cando imos subindo a montaña, ela camiña tan axilmente que, moitas veces, lle teño que pedir que me agarde, que a min non me convén que se me acelere tanto o corazón, pero iso pasábame ao principio, cando viñemos eiquí despois de tantos meses lonxe da aldeíña. Agora vou collendo máis resistencia e síntome cada vez máis forte.
Síntome moi feliz e satisfeita coa miña vida. Coido que nunca fun tan feliz. Nin tan sequera pensei que puidese cumprir tan nitidamente os meus soños. A relación que manteño con Agnes é directamente un soño. Compréndome tan ben con ela que nin entendo como puidemos ficar separadas durante tanto tempo. Vivimos en Ourense na miña casa de sempre, tan fermosa e acolledora que é para ambas as dúas, e tanto ela coma min temos moitos soños por cumprir. Este agosto, comezaremos a investigar a maneira de construírmos a nosa propia adega e eu quero ter unha consulta en Ourense. Non quero seguir traballando nun instituto. Teño moitas ideas que aplicar á psicoloxía e moitas terapias que no instituto non podo levar a cabo porque me teño que rexer pola súa maneira de pensar e de funcionar. Agnes está cada vez máis convencida de que este ano será o principio de moitísimas andainas brillantes e preciosas que nos farán crer que non nos achamos na realidade, senón nun soño. Repítome porque é o que sinto. Estou nun soño do que non quero espertar xamais.



Traducción:

Viernes, 19 de junio de 2020
De nuevo, nos hallamos en la aldeíña. Desde que estuvo permitido viajar a la segunda residencia, venimos todos los fines de semana. Agnes todavía no se cree que podamos permanecer aquí durante estos días sin peligro ninguno. Llevamos mucho tiempo sufriendo esta situación y creo que a las dos nos está dejando huella en el alma y en nuestro carácter. Yo me he vuelto más tranquila. Antes yo era un remolino de energía y me costaba mucho permanecer quieta. Ahora no. Ahora me centro en cada momento para sacarle toda su esencia y no tengo prisa por nada. Pienso que cada momento es especial y se tiene que alargar todo lo que nos dé la gana. En cambio, Agnes está más nerviosa y alerta que nunca. Se fija en todos los detalles de su alrededor para captar qué cosiñas no están bien e intenta solucionar todo lo que está en sus manos, pero también quiere ponerles remedio a esas cosiñas que de ella no dependen y no conseguirlo le hace sentir tan frustrada que ni hablar con ella se puede durante unos minutos. Es cierto que trabajar en la cafetería despertó exageradamente su sentido de la responsabilidad y de la intuición, pero llega un momento en el que es imposible tranquilizarla e incluso entenderla.
Sólo cuando estamos en la aldeíña parece permanecer todo atrás: el estrés de cada día, las tensiones, los nervios, la decepción y el miedo. Aún seguimos teniendo miedo, pero yo estoy más tranquila que Agnes. Pese a no ir las cosas mal en Ourense, Agnes está convencida de que el peligro está por todas partes, que no podemos relajarnos ni un instante, que yo no debería salir excepto si fuese totalmente preciso. Debo confesar que esta semana hemos tenido más de una discusión por culpa de su paranoia. Pienso que está demasiado obsesionada con el tema, que tiene que calmarse, que no llegaremos a ninguna parte sintiéndonos de ese modo y que no es necesario que nos preocupemos tanto. Las cosas van mejor y creo que, con todas las precauciones que estamos siguiendo, ya es suficiente para protegernos, pero nada de lo que diga tiene sentido ni peso para ella. Sin embargo, no me atrevo a acusarla de que está obsesionada con el tema. Lo único que puedo hacer es intentar calmarla utilizando palabras dulces y sobre todo mucha paciencia, pues Agnes es muy sensible y cualquier cosiña le afecta muchísimo. He de ser comprensiva con ella y tratarla con mucho cariño para que no se sienta peor, para que pueda hallar en mí ese apoyo que en el mundo no parece encontrar. No obstante, hay momentos en los que pierdo la serenidad y le pido que no sea tan exagerada, que no se preocupe tanto, y le digo que lo estamos haciendo bien, y es entonces cuando ella pierde definitivamente la paciencia y me acusa de que parece que no sea consciente de lo peligroso que sigue siendo todo, me dice que el virus no se ha marchado, que ella sería incapaz de soportar que a mí me ocurriese algo malo.
Silvia ha hablado conmigo esta mañana y me ha contado que, ayer, Agnes le explicó echándose a llorar que no soportaría que yo me marchase de la vida. Le dijo que ya me había perdido una vez y que entonces estuvo a punto de perder la ilusión de vivir para siempre y que no lo soportaría una segunda vez, que continuamente está rogando que no me pase nada, que no puede vivir sin mí, que sabe que lo que tiene conmigo no es sólo amor, sino como una dependencia que muchas veces la tortura, pero no puede evitarlo. Me quiere tanto que no se concibe sin mí.
Hace tanto que no escribo que sé que hay muchas cosas que debo contar. Iré poquiño a poco. Una de las cosiñas más importantes de las que quiero hablar es nuestra boda. Tenemos una nueva fecha para casarnos y espero que, esta vez, nada ni nadie nos impida unirnos para siempre celebrando una ceremonia hermosa que ya tengo casi preparada del todo. Nos casaremos el 25 de julio. Es una fecha muy mágica porque justamente es el día de Galicia y es extraño que podamos casarnos en esa fecha. Realmente, los papeles los firmaremos el viernes 24, pero el sábado celebraremos nuestra boda con las personas que más nos quieren, que más queremos, que desean estar con nosotras en un momento tan esencial y precioso. Sé que va a ser muy bonito. Casi ya no hay sorpresas que desvelar, pero lo que más nos interesa es poder enlazarnos para siempre delante de todos aquéllos que quieran asistir a nuestra boda. Por el momento, los que vienen seguro son los vecinos de la aldea, Silvia (que además hablará en la ceremonia), Uxía, Antía y alguna amiga que tengo del instituto en el que trabajo; una de las pocas personas que sabe que voy a casarme con una mujer... También vendrán Artemisa, Casandra y Gabriel. Tengo muchas ganas de verlas, la verdad, ya que nos hemos cogido todas mucha confianza por hablar durante estos meses al menos dos o tres veces a la semana. Artemisa y Uxía todavía no se han visto en persona desde que están así (que, según me cuenta Uxía y también Artemisa cuando hablamos, están cada vez más enamoradas la una de la otra) y será en julio cuando vivan ese esperado reencuentro. No obstante, a pesar de saber que Artemisa y Uxía están cada vez más unidas, yo sé que Artemisa aún sigue enamorada de Agnes o, como mínimo, continúa queriéndola mucho. Lo sé por cómo la mira cuando Agnes habla, por cómo le habla a veces Artemisa, por las cosas que le pregunta acerca de su felicidad y porque a mí esas cosiñas no se me escapan; pero no tengo motivos para desconfiar de Artemisa y mucho menos de Agnes. Conozco lo que ella siente y sé también que Agnes nunca tendrá dudas de lo que siente por mí y de lo que quiere de Artemisa. Sé que sólo quieren ser amigas y eso me tranquiliza bastante y sobre todo porque sé que Artemisa y Uxía están enamorándose de verdad la una de la otra. Eso es muy bonito e importante.
Yo estoy extraña, como si no pudiese creerme que esta etapa de nuestra vida estuviese pasando ya, yendo hacia el olvido. Han sido unos meses muy raros en los que nos costaba mantener la calma. Continuamente nos preguntábamos hasta cuándo duraría esto. Sé que a Agnes le costó mucho permanecer lejos de su aldea durante tanto tiempo. La vi llorar muchas veces porque quería ver a su madre, intenté animarla sin éxito diciéndole que dentro de muy poquiño volveríamos a la aldea, pero ella no podía creer nada. Vivimos momentos muy oscuros en los que no podíamos confiar en nada; pero parece que todo eso está quedando atrás.
Desde que volvemos a la aldeíña los fines de semana, vivimos muchos momentos inolvidables. Agnes y yo hemos hecho muchísimas excursiones a la montaña y también celebramos alguna foliada por la noche, aprovechando el calor sinuoso que ya hace por aquí. El sábado pasado, vivimos la primera fiesta en la aldea desde que ya podemos volver. Fue increíble. Ese día, Agnes y yo estábamos muy cansadas porque pasamos muchas horas caminando por la montaña, disfrutando de los mágicos paisajes que encontrábamos continuamente y sobre todo de nuestra compañía. Incluso llevé la zanfona y ella su pandereta y estuvimos tocando música y cantando durante largos momentos, sintiéndonos libres en medio de la nada, en la soledad de las montañas. Agnes tiene con este lugar una conexión que no parece de este mundo. Por cierto, aprovecho para decir que Agnes está escribiendo su vida desde el principio. Siempre que escribe un nuevo capítulo, me deja leerlo y me quedo muy asombrada con todo lo que cuenta y por cómo se expresa. Está escribiéndola en tercera persona y así podemos conocer bien a los otros personajes. Está hablando con su madre durante horas para acumular todos los datos posibles de todos los miembros de su familia, de todo lo que ocurrió antes de que ella naciese y cuando era niña. Yo la animo a que lo haga porque creo que su historia no puede quedar en el olvido.
Cuando llegamos de la larga y dura excursión que hicimos, nos encontramos con Silvia, con Uxía y Antía en la aldea. Habían venido sin decirnos nada para darnos una sorpresiña y buena sorpresa nos llevamos cuando las vimos allí, en la plaza de la aldea hablando con los vecinos, manteniendo la distancia de seguridad, por supuesto. Agnes y yo nos acicalamos y después salimos para juntarnos con todos ellos. Nos esperaban todos con mucha ilusión. Hacía mucho tiempo que la aldea no se llenaba de música, de tanta vida, de tanta alegría. Fue como si nada hubiese ocurrido, como si este virus maldito no hubiese interrumpido nuestras vidas. La música volaba por el aire, nos llenaba el alma hasta lo más hondo, nos hacía libres, nos alejaba de toda la tensión que habíamos vivido, del inmenso miedo que nos había acompañado durante estos meses y de la indestructible incertidumbre que había teñido nuestro futuro. En aquel dorado atardecer, mientras la anochecida se acercaba, fuimos libres en un mundo que nosotros mismos construimos.
Fue muy sencillo ser feliz durante esas horas. danzamos, cantamos. Agnes, Silvia y yo percutíamos en nuestra pandereta mientras Uxía tocaba la guitarra y Antía, la gaita, llevándonos a todos a otra realidad en la que éramos totalmente libres. Agnes se emocionó muchísimas veces. Verla llorar me hacía llorar a mí. Luego, cuando todo terminó, me confesó que se había sentido como si fuese niña de nuevo, como si no tuviese ya casi 44 años. Incluso le pareció que nos acompañaban los seres que ya no estaban con nosotros. Vio a su abuela junto a ella, animándola a vivir, no sólo a tocar música y a cantar, sino a vivir, a tener esperanza siempre, a pesar de las dificultades que llenasen sus días y quisiesen detenerla. También se atrevió a decirme que mi madre había estado conmigo sin que yo lo supiese. A veces lamento no tener los mismos poderes que Agnes. Si hubiese sabido que mi madre se hallaba tan cerca de mí, le habría dicho tantas y tantas cosas... pero ya es tarde para decir nada. Sé que mi madre conoce lo que siento, ese arrepentimiento que tanto me hiere en el alma... y eso es lo que tiene que importarme.
Fue un ocaso mágico, una noche mágica. No pudimos evitar regar con vino aquellas horas tan llenas de alegría que nos daban alas para que volásemos a través de la música. Yo rogaba continuamente que el tiempo se detuviese. No me apetecía en absoluto volver a Ourense, a nuestra realidad, porque en ese momento parecía tan sencillo reír, ser feliz, confiar en que todo iría bien... En Ourense también tengo la sensación de que vivimos sumergidas en una realidad hermosa, pero también he de confesar que, muchas veces, noto que Agnes está mucho más nerviosa de lo que puede soportar. Trabajar en la cafetería es muy duro. Tiene que estar pendiente de tantos detalles que, a veces, tiene la impresión de que va a explotar. Por ese motivo, desde este lunes, Silvia está trabajando con ella en la cafetería. Desgraciadamente, Silvia no ha podido resucitar su negocio. Tenía un restaurante y no pudo soportar esta crisis. Si lo tenía abierto en estas circunstancias, perdía más dinero de lo que ganaba y decidió cerrarlo. Silvia se queda por las tardes en la cafetería y trabajan juntas tres horas al día. Me alegra mucho que puedan trabajar juntas. Desde que Silvia está con ella en la cafetería, Agnes está mucho más tranquila, aunque vive momentos en los que la tensión que experimenta parece a punto de convertirla en una bola de fuego. Me sabe muy mal que esté así, tan agotada mentalmente, tan susceptible a veces. Cuando llega del trabajo, lo único que le apetece es ducharse y tumbarse un buen rato en el sofá para descansar. Hay días en los que ni come, alegándome que está más cansada que hambrienta, y yo sé que en la cafetería no almuerza tranquilamente, por lo que me inquieta preguntarme cuánto comerá a lo largo del día. Las cenas sí que las compartimos y ahí sí que podemos extendernos todo lo que queramos, hablando, compartiendo conversaciones profundas e interesantes y también conversaciones sencillas acerca de nuestro día a día. Con ella me siento tan a gusto que me gustaría que el tiempo no pasase. Nuestros momentos más íntimos me dan una vida que no me la da nada más. Cuando estoy con ella siendo parte de su esencia, me siento volar tan alto que incluso, a veces, experimento un hondo vértigo que me hace suspirar, que me vuelve pequeña.
Mas el sábado pasado bebimos demasiado. Hacía tiempo que no celebrábamos una foliada tan increíble y hermosa y nos pasamos con el vino, sobre todo Agnes, que le sube más que a mí. A mí enseguida me da vueltas todo y me pongo muy alegre y risueña. A ella le da mucha energía, como si ese líquido dorado la ayudase a dejar atrás el cansancio de toda la semana, el agobio de esta época y todas las preocupaciones que le llenan el alma sin que pueda evitarlo. Empezamos bebiendo una cunca cada una y acabamos con, como mínimo, diez cuncas encima. No queríamos controlar nada. Queríamos olvidar todo aquello que nos había hecho sufrir. Queríamos ser libres lejos de todo eso que detuvo nuestras vidas aparentemente para siempre. Es cierto que nada ha pasado, pero creo que ya ha llegado el momento de disfrutar de la vida pese a tener las precauciones de siempre, pero la vida está para disfrutar de ella y para aprovechar los pequeños momentos que tan felices nos hacen.
Mañana haremos una excursión hermosa por la montaña. Agnes es otra mujer cuando anda por el bosque, entre los árboles, subiendo esos montes que tan bien se conoce. Me sorprende mostrándome rincones increíbles que ni sabía que existían. El sábado pasado, estuvimos en una cueva en la que ella acostumbraba a esconderse del mundo entero cuando no quería que nadie le hablase o la mirase. En esa cueva pasó el día de su primera comunión, huyendo de todos esos vecinos que la obligaban a celebrar algo que ella no entendía ni quería vivir. Cuando me lo explicó al año siguiente, al reencontrarnos en verano, me eché a reír y no pude parar de hacerlo durante un buen rato. Ése es uno de sus secretos más antiguos. Cuando volvió a la aldea por la tarde, su madre no le dijo nada. La entendió; sin embargo, Agnes tuvo que exigirle que no la obligase a vivir algo que no se relacionaba en absoluto con su manera de pensar. Su madre intentó convencerla de que lo mejor era no oponerse a las costumbres de siempre, aunque no las entendiese, pues no quería que los vecinos la mirasen mal y pensasen cosiñas injustas de ella, pero fue imposible hacerle cambiar de opinión. Agnes siempre fue así, testaruda, su manera de pensar siempre ha estado caracterizada por una fuerte convicción que nadie ha podido quebrar jamás.
Cuando vamos subiendo la montaña, ella camina tan ágilmente que, muchas veces, tengo que pedirle que me espere, que a mí no me conviene que se me acelere tanto el corazón, pero eso me pasaba al principio, cuando vinimos aquí después de tantos meses lejos de la aldeíña. Ahora voy cogiendo más resistencia y me siento cada vez más fuerte.
Me siento muy feliz y satisfecha con mi vida. Creo que nunca he sido tan feliz. Ni tan siquiera pensé que pudiese cumplir tan nítidamente mis sueños. La relación que mantengo con Agnes es directamente un sueño. Me comprendo tan bien con ella que ni entiendo cómo pudimos permanecer separadas durante tanto tiempo. Vivimos en Ourense en mi casa de siempre, tan hermosa y acogedora que es para las dos, y tanto ella como yo tenemos muchos sueños por cumplir. Este agosto, comenzaremos a investigar la manera de construir nuestra propia bodega y yo quiero tener una consulta en Ourense. No quiero seguir trabajando en un instituto. Tengo muchas ideas que aplicar a la psicología y muchas terapias que en el instituto no puedo llevar a cabo porque me tengo que regir por su manera de pensar y de funcionar. Agnes está cada vez más convencida de que este año será el principio de muchísimas etapas brillantes y preciosas que nos harán creer que no nos hallamos en la realidad, sino en un sueño. Me repito porque es lo que siento. Estoy en un sueño del que no quiero despertar jamás.

miércoles, 3 de junio de 2020

DIARIO DE ARTEMISA: LUNES, 1 DE JUNIO DE 2020


Lunes, 1 de junio de 2020:
Nos encontramos en la mitad del año, de este año tan extraño que yo estoy viviendo de una forma tan rara e inusual. Primeramente, este año empezó muy mal para mí porque estuve muy enferma. Luego vino esta pandemia que nos ha detenido a todos y de la que posiblemente no salgamos nunca hasta que nos hagamos a la idea de que tenemos que convivir con un virus que nos puede matar en cualquier momento. Ésa es la sensación que las autoridades sanitarias nos dan con sus advertencias y recomendaciones. Hasta que descubran la vacuna que nos puede salvar de este virus, tenemos que aprender a vivir de una manera totalmente distinta a la que estábamos acostumbradas. Al principio de esta situación, a mí no me importaba permanecer en casa sin tener la obligación de salir, de trabajar, de esforzarme por sacar adelante mi propia vida; pero ahora sí necesito salir, vivir, experimentar, recuperar todo ese tiempo que el cáncer me arrebató. Siento que he vuelto a nacer, pero el mundo todavía no me conoce profundamente, como me conocía antes. Siento que he vuelto a nacer después de sufrir una enfermedad tan horrible que estuvo a punto de quitarme la vida, pero también porque, durante mucho tiempo, estuve segura de que nunca más me apetecería vivir. Durante meses, sólo sentí tristeza y muchísimo desaliento. Ahora me fastidia mucho tener que estar aquí encerrada, saliendo sólo para lo mínimo (bueno, ahora ya salgo para más cosas de las que luego hablaré) porque quiero viajar, quiero volver al mundo. Me siento impotente cuando pienso en todas las cosas que quiero y no puedo hacer. Creo que la enfermedad que he padecido me ha rehecho de nuevo, es decir, me ayudó a desprenderme de lo que fui y era y me ha reconstruido como persona. Me siento tan distinta que todavía no me conozco bien. No soy la misma Artemisa de antes, en absoluto. Incluso me cuesta creer que hubiese momentos en los que experimentase tantas emociones dañinas como los celos, la envidia y la rabia. No sé a dónde me llevaba sentir todo eso. Lo que sí sé es que cualquier enfermedad tiene también sus causas psicológicas y estoy segura de que tener el alma tan llena de amargura me hizo muchísimo daño, tanto que ni siquiera yo podía saber cuánto me estaba destruyendo a mí misma. Mi psiquiatra también opina como yo. Ya no tomo pastillas de ningún tipo, por cierto. Hace más de un mes que las dejé y ahora sólo me medico con infusiones y con pastillas naturales a las que apenas recurro ya porque me siento muy bien y además estoy haciendo yoga a distancia con una profesora muy buena que me hace clases particulares y que me está ayudando muchísimo. También salgo a caminar por la mañana y permanezco andando por el bosque hasta que realmente me siento cansada, disfrutando de la luz del día, de los olores de la hierba y las flores. Sí me encuentro algunas personas por donde voy, pero, por suerte, vivimos en un lugar bastante tranquilo.
Intento llenar mis horas con cosas que me hagan sentir bien, con actividades que me motiven. Además, estoy trabajando en la herboristería de mi hermana desde hace unos días y me encanta trabajar allí. Me siento útil, llena de vida e ilusionada. Trabajar con mi hermana es muy sencillo porque las dos nos entendemos muy bien. No discutimos casi nunca y nos ayudamos mucho. Con mi hermana tengo una relación tan perfecta... Siempre deseé llevarme así con ella y, realmente, nos ha costado mucho conseguirlo.
A veces, escuchando música o meditando, llegan a mí recuerdos de otro tiempo, de otros meses, de esos meses que compartí con Agnes, pero también de cuando estuve viviendo en la cabaña, allí en medio del bosque, enriqueciéndome el alma, aprendiendo a sobrevivir con lo poco que tenía, relacionándome con personas muy espirituales y amables que siempre me quisieron de verdad. También me acuerdo de los años que viví apartada del mundo en esa isla donde tanto aprendí, donde fui tan yo. Siento una nostalgia inmensa al rememorar ese tiempo, al revivir esos recuerdos, porque, en aquel entonces, tenía muy clara cuál era mi identidad. Ahora no lo tengo tan claro, sinceramente. Sí que puedo reconocer lo que me gusta y lo que me desagrada, lo que me llena y lo que detesto hacer... pero tampoco sé cómo acabaré siendo cuando empiece a vivir de nuevo, de verdad, a compartir mi vida con otra persona, porque tengo muy claro que quiero estar con Uxía. Lo tengo tan claro, la echo tanto de menos que a veces me entristezco al no poder estar con ella. Siempre creí que Agnes sería la única persona que amaría y sigo creyendo que no podré amar a nadie como la amé a ella, pero por Uxía siento algo cada vez más intenso y bonito que no me gustaría dejar de sentir, que no me gustaría estropear. No obstante, también hay cosas que me preocupan. Si nuestra relación sale bien, entonces tendré que dejar a mi hermana aquí otra vez, después de lo que nos ha costado llevarnos bien, entendernos como hermanas y como personas... pero tengo la intuición de que mi hermana se vendría conmigo a vivir a León. Uxía también está de acuerdo conmigo en vivir allí. Le gusta la idea de que iniciemos juntas una vida en común allí. Ella abandonaría Galicia y yo también dejaría el lugar donde ahora vivo. Además, yo siempre quise vivir en León, en la ciudad en la que estudié y me hice mujer, y tener una casita en el pueblo donde nací para ir todos los fines de semana o en verano. Tengo muchas ganas de volver a mi pueblo, de pasear por sus antiguas calles y perder la mirada por los inmensos campos que lo protegían del mundo. Mi pueblo no es tan pequeño como la aldea de Agnes, pero ahora está prácticamente deshabitado y olvidado, como la aldea de Agnes, pero creo que allí, en mi pueblo, la soledad es más dañina. Hay muchas casas convertidas en ruinas. Fue lo que vi cuando hicimos aquella excursión Lúa, Agnes y yo, aquel día en el que Lúa estaba tan callada y extraña, tan triste. Ahora, recordando ese día, sé que lo que le ocurría era que estaba muy triste. Ya no me cuesta ponerme en su lugar. Entiendo su tristeza. Ella siempre amó a Agnes y, cuando por fin se reencontraron después de tanto tiempo deseando volver a verla y estar con ella, aparece con otra mujer que, para colmo, no entiende profundamente a Agnes, no entiende el amor que siente por su tierra, y que encima la obligó a vivir durante mucho tiempo en un lugar donde ella no era para nada feliz. Entiendo la frustración que Lúa sintió, el daño que yo le hice con mis celos y el desprecio que le demostraba. No me porté bien con Lúa y ahora me arrepiento de verdad de haberlo hecho porque la comprendo y, es más, reconozco que, si yo hubiese estado en su situación, habría actuado muy mal, al contrario que ella, que siempre fue respetuosa y no forzó a Agnes a que estuviese con ella. Lúa se comportó muy bien con las dos, pero yo habría sido muy egoísta, me habría importado un pimiento que Agnes estuviese con otra persona. Me habría lanzado a ella en cuanto hubiese detectado que me deseaba, que me miraba con amor y pasión. En cambio, Lúa se reprimió y se contuvo mucho y yo sólo se lo pagué con celos, con malas palabras y con miradas horribles que, si quemasen, habrían incendiado el mundo entero. Incluso creo recordar que la agredí físicamente una tarde en la que estábamos las tres juntas disfrutando de la calma del río... No recuerdo muy bien lo que sucedió aquella tarde porque perdí la noción de mí misma, el control de mis sentimientos y de mis pensamientos y actué dejándome llevar por una rabia que no tenía fin.
Uxía nunca ha estado en Barcelona y me reconoció que, antes de vivir juntas, le apetecía pasar aquí un tiempo. Me dijo que, cuando se pudiese viajar, se cogería vacaciones y vendría aquí para pasar más de un mes conmigo. Me hace mucha ilusión que venga. Me gustaría enseñarle mi pequeño mundo antes de construirnos uno para nosotras, pero creo que será muy complicado que pueda viajar aquí y que permanezca tanto tiempo en Manresa cuando tiene que trabajar, cuando depende de su trabajo para vivir, cuando no es nada seguro estar aquí en Cataluña... pero no quiero perder la esperanza. Ojalá esta etapa pase rápido y podamos ir pasando de fase hasta que llegue ese momento en el que podremos viajar entre Comunidades Autónomas.
Ayer llamé a Agnes por la tarde, a eso de las siete y media. Pensaba que no contestaría a mi llamada porque tardó mucho en cogérmelo, pero al final sí respondió y estuvimos hablando durante más de una hora. Me explicó que habían ido a la aldeíña, que acababan de volver, que había sido un fin de semana maravilloso y que no le apetecía en absoluto trabajar hoy. Me contó que habían sido unos días cargados de emociones, que había llorado mucho al reencontrarse con su aldea, con Laila y con su madre y que se sentía muy feliz y dichosa por tener en su vida tantas cosas hermosas. Cuando me habló de Laila, sentí mucha lástima porque yo también la echo de menos y, realmente, esa perrita iba a ser más mía que de Agnes porque fui yo quien se empeñó en tenerla; pero enseguida me di cuenta de que Laila se sentía más unida a Agnes que a mí. Me entró mucha nostalgia oírla hablar de su aldea con tanto amor. A mí también me gustaba mucho ese rincón de Galicia, de la montaña de Ourense. Me parecía mágico y allí siempre se me olvidaban todos los problemas, excepto cuando ya se acercaba el fin de nuestra relación, pues en ese tiempo ni siquiera la calma de la aldea me sosegaba; pero estar allí era como estar en contacto continuo con Agnes porque todo lo que hay ahí (los bosques, las calles antiguas, el silencio, los animales, los aromas del campo y de las cosechas) era como una extensión de ella.
No puedo negar ni voy a hacerlo que, cuando hablo con Agnes, se me remueve algo por dentro. Siento ganas de llorar, luego deseo permanecer escuchándola durante horas, también ansío contarle cosas, pero también me siento afortunada por poder hablar con ella con calma. Yo pensé que ese momento no llegaría nunca, que jamás podríamos ser amigas, y sí podemos serlo, aunque todavía me gusta mucho, eso no puedo negarlo. Me gusta mucho como persona, me encanta cómo es, la admiro en muchos aspectos, me enciende cuando habla, me conmueve su forma de expresarse, adoro perderme en la melodía de su voz y también en sus profundos ojos negros. Ella piensa que por estar conociendo a Uxía, por gustarme ya otra mujer, no siento absolutamente nada cuando hablo con ella ni recuerdo todo lo que hemos compartido. Por supuesto que todavía me gusta, y mucho, y, a veces, permanezco durante largos minutos recordándola, rememorando los momentos más bonitos de nuestra relación. Creo que eso es inevitable y eso no me impide entregarme a lo que vivo con Uxía, no me impide que ella me guste mucho también y que ansíe estar con ella, hablar durante horas con ella, estar juntas, descubrir lo que sentimos al compartir esos momentos tan íntimos en los que no dejamos de pensar, por mucha vergüenza que nos dé reconocerlo.
Uxía me gusta mucho porque es alegre, sincera, divertida, visceral, apasionada, sensible y fuerte. Tiene mucho carácter y eso también me gusta. Agnes no tenía ni tiene carácter, pero sí tiene una personalidad marcadísima. Nunca se enfada, nunca se enfadaba. Cuando se enfadaba entonces ardía Troya y el mundo entero porque costaba mucho que se le pasase el enfado. Durante largos minutos, era mejor no decirle nada porque no podía callarse todo lo que pensaba, porque, cuando algo la enfurecía (que eso no ocurría prácticamente nunca), se desahogaba en ese momento, no se callaba nada... pero no se enfadaba casi nunca. Recuerdo una mañana de septiembre, del año pasado, cuando estaban en época de vendimia, que ella me pidió que la acompañase, me confesó que le hacía mucha ilusión que fuese con ella porque quería enseñarme cómo vivían ese momento, qué cantigas cantaban, cómo luego celebraban la vendimia y miles de cosas más que ella quería compartir conmigo; pero yo me negué a ir, me negué en rotundo, y Agnes se enfadó mucho conmigo; pero ese enfado era peor que aquéllos que a veces la dominaban y que le hacían soltar todo lo que se le pasaba por la cabeza... Era peor porque no dijo nada. Sólo me dijo que estaba harta de que nunca quisiese compartir nada con ella, y se fue echando chispas por los ojos. Sé que se marchó muy enfadada y lo peor era que no podía saber cómo llegaría después. Permaneció todo el día fuera. Su madre también fue a ayudar a la vendimia y estuve un buen rato sola en casa, pensando. Creo que fue ese día cuando tomé la decisión de dejar a Agnes, pero tardé dos o tres semanas en hacerlo. No es sencillo dejar a alguien que amas tanto y tanto porque sabes que será mucho más feliz sin ti, porque eres consciente de que apenas compartes ya nada con esa persona... cuando la sigues amando con locura.
En cambio, yo tengo tanto carácter que a veces ni yo misma me soporto o sería más acertado decir que lo tenía. Ahora estoy mucho más tranquila, me he vuelto muchísimo más tranquila, y sé que no cambiaré, que esta manera de ser vino para quedarse conmigo. Hubo otras épocas en las que también parecía la persona más serena del mundo, pero creo que el amor enloquecido que sentía por Agnes me cambió y me hizo mucho más histérica.
La enfermedad que he sufrido y sobre todo la profunda depresión en la que caí me han ayudado a desprenderme de todos esos sentimientos negativos que tanto me destruían y me impedían relacionarme serenamente con los demás. Es curioso que, cuando nos hundimos tanto, pensemos que nunca saldremos de ese túnel sin fin y, cuando al fin conseguimos emerger de ese mar de desolación, nos damos cuenta de que era preciso que viviésemos todos esos momentos que, al final, nos cambiaron, nos ayudaron a evolucionar. En mí tengo un ejemplo muy claro de esa realidad, pero también puedo encontrarlo en Agnes. Yo he estado a punto de perder las ganas de vivir para siempre, pero puedo reconocer que jamás en mi vida he estado tan mal como lo estuvo Agnes tantas veces. Es verdad que el año pasado sufrió una recaída muy fuerte, pero las ganas de vivir no la abandonaron como sí le sucedió en infinidad de ocasiones viviendo aquí en Cataluña. Deseo de todo corazón que nunca más le sobrevenga otra recaída, que pueda ser feliz para siempre. Se lo merece. Creo que ella es la persona que más se merece ser feliz porque su sufrimiento, además de ser extremadamente potente, duró muchísimo en el tiempo, duró años y años, y no sería justo que siguiese enferma. Ojalá se haya curado para siempre. Lo deseo de todo corazón, con toda mi alma, y ahora más después de conocer todo lo que ha hecho por mí. Sé que Agnes ha colaborado muchísimo en mi curación y eso es lo que más me importa, que nunca me ha abandonado definitivamente, que no se despreocupó por mí nunca, que quiso siempre que estuviese bien. Es cierto que dejó de amarme en cuanto se reencontró con Lúa (aunque tardó mucho tiempo en reconocerlo), pero eso no le impidió ni le impide quererme. Sé que me quiere mucho y que también desea que sea feliz y que esté bien. Sé que los tratamientos que me hicieron para combatir el cáncer me han curado físicamente y que la energía que Agnes me enviaba desde la distancia me ha sanado anímicamente. Es muy importante que físicamente estemos bien, pero nuestro bienestar anímico es incluso más importante porque, si nos sentimos bien anímicamente, podemos luchar con más aliento contra cualquier enfermedad física que nos ataque. Es más, estoy totalmente convencida de que esta enfermedad física que he padecido nació al estar tan mal anímicamente.
Ahora incluso es que me veo muy bien físicamente, me encuentro guapa. El pelo está creciéndome fuerte y rizado como siempre lo tuve y me lo peino de una manera que le da mucha vida a mi rostro. Estoy dejándome crecer el flequillo y, por el momento, lo tengo recto; pero sé que, en cuanto me crezca más, me lo peinaré hacia un lado para dejarme la frente descubierta, que me gusta más peinarme así, pero también me veo muy bien con el flequillo así recto. Tengo ya una pequeña melenita que de momento sólo me cubre hasta la nuca, pero lo que me sorprende es que me está creciendo muy rápido el pelo y además tomo algunas hierbas para fortalecerlo y fortalecer también las uñas, que, con la quimioterapia, también se me han debilitado mucho. También estoy cogiendo algo de peso, al fin, pero, como estoy haciendo mucho ejercicio físico, estoy moldeando mi cuerpo de un modo nuevo, como nunca lo hice antes. Estoy muy motivada con la alimentación que llevo, con cuidarme tanto. Mi piel ha adquirido el color bronceado que siempre me ha caracterizado y apenas quedan en mí huellas de lo mal que lo pasé. Ni tengo ojeras, ni marcas nacidas del esfuerzo de vomitar, ni tampoco estoy ya tan delgada como antes, está creciéndome el pelo, me brillan los ojos, me siento feliz, estoy alegre casi siempre, aunque también me emociono con mucha facilidad y puedo llegar a enfadarme por cosas que a lo mejor a otra persona le resultan una tontería... Tengo la sensación de que mi alma se ha desprendido de todo lo que la podía silenciar o retener y ahora la tengo totalmente al descubierto. Además, estar conociendo a Uxía me anima mucho y estoy mostrándome ante ella tal como soy, sin ocultarle nada, como ella también está haciendo conmigo. Cada vez nos tenemos más confianza e incluso nos desvestimos y nos vestimos mientras hablamos si tenemos que hacerlo. También hemos tratado esos temas tan íntimos que me daba tanta vergüenza hablar con ella. Tengo que reconocer que ella me gusta muchísimo físicamente. Ella dice que debería perder algunos kilos, pero a mí me encanta que tenga esas curvas tan marcadas, tanta vida en los movimientos de su cuerpo. Para mí es perfecta. Me gusta muchísimo como es y no puedo evitar que se me encienda todo cuando la veo. Hacía muchísimo tiempo que no me ocurría algo así. Además, me gusta muchísimo su sonrisa. Cuando sonríe, me siento viva, siento mariposas en el estómago y también me ocurre eso cuando me llama, cuando me contesta a los mensajes que le envío. Siempre me pasa eso cuando hablo con ella. Es increíble que me pueda sentir así. Definitivamente, estoy enamorándome de ella y me cuesta creer que me esté sucediendo esto. Mi hermana ya me ha descubierto. Me preguntó si no tenía nada que contarle sobre esa chica con la que hablaba tanto. Cuando le dije quién era Uxía, se quedó a cuadros y me dijo: “¿ves cómo sirvió de algo todo lo que hiciste por Agnes?” Y es cierto. Puede que ir a vivir a Galicia con Agnes me sirviese para conocer a Uxía. También es verdad que con ella nunca había hablado tanto mientras viví en Galicia, pero, según me ha confesado Uxía, ella sí sintió alguna vez que yo la atraía; pero, como estaba yo tan enamorada de Agnes, nunca se atrevió a insinuarme nada. Si yo no hubiese vivido nunca en Ourense, jamás habría conocido a Uxía. Definitivamente las cosas siempre ocurren por algo, por mucho que nos cueste percibir el sentido de los hechos que nos acontecen en el momento en el que nos sobrevienen...
Y creo que eso es todo lo que contaré por hoy. Espero que esta energía tan positiva que ahora nos domina a todas no se desvanezca porque realmente me siento muy esperanzada y feliz.