Sábado, 27 de xuño de 2020
Estaba case un mes sen escribir. Iso é moi estraño en
min, pero tamén habitual ultimamente. Non teño tempo para nada. Precisaba
escribir, pero tamén estou a me desafogar doutras maneiras. A través da música
atopo unha voz que se expresa coas emocións da miña ialma, tamén na escrita
sinto que me reencontro coa parte de min que nunca morreu e, na natureza, ouzo
o que chega a pensar o meu corazón, tan inquieto e acelerado ás veces. Estou
certa de que estes momentos de plenitude espiritual que contrastan tanto cos
que están cheos de abafamento e estrés son os que logo forman a identidade das
cousas que pasaron. Hai andainas da nosa vida que están feitas dunhas
sensacións que só experimentamos cando lembramos eses momentos.
Estou a escribir a miña vida. Custoume moitísimo arrincar
a facelo. Os primeiros capítulos saíanme forzadamente, coma se á miña ialma lle
puxese medo ceibar todo o que levo por dentro. Custoume moitísimo atopar a
maneira axeitada de narrar todo o que ocorreu na miña vida e na vida dos meus
familiares; pero agora encontrei esa voz que se pode expresar por todos nós.
Teño ordenados unha morea de datos verbo da vida dos meus avós e dos meus pais.
Hai moitísimas cousiñas que descoñecía, sobre todo no tocante aos sentimentos
da miña nai. Dende que imos á aldea as fins de semana, boto longas horas
falando con ela. A miña nai nunca se confesou comigo dese xeito tan profundo e
sincero. Reveloume moitísimos pensamentos e sentimentos que ficaban na súa
ialma agochados ata de si mesma. Non puiden evitar que algunhas desas cousiñas
que me contaba me fixesen chorar. Nunca pensei que a miña nai puidese sentirse
tan tristeiriña, tan abandonada e desconsolada durante anos. Falando con ela
desa maneira tan fonda, con tanta complicidade, descubrín que eu non son a
única muller da miña familia que estivo moi preto de perderse para sempre na
terra da tristura máis destrutiva.
Dende a última vez que escribín (que foi a finais de maio),
ocorreron moitas cousiñas, algunhas delas moi importantes e outras son pequenos
detalles que, xunto con outros, se fixeron esenciais para que outros feitos se
desenvolvesen. Sinto que me explico dunha maneira moi confusa e enigmática,
pero desexo que quede constancia do intensas que foron estas semanas pasadas.
Dende hai moito tempo, teño algo na miña ialma que ocupa case o seu espazo
todo, que debería de ser infindo, pero non o é. É coma unha bóla feita de
abafamento que non me deixa pensar e que me fai estoupar con nada. Sei que
estiven moi susceptíbel, moi irritábel e mesmo insoportábel, agás de cando
estamos na aldea, que eiquí na aldea parece que esqueza todo o que me gobia e
me fai dano, porque esta época está a ser moi bonita e intensa, pero tamén moi
dura. Está a me custar moitísimo acostumarme a esta nova normalidade e non podo
evitar que me ferva o sangue cando vexo que a xente non se toma en serio todo
isto que está pasando e todo o que sucedeu nos últimos meses. Calo porque non
me quero meter en lerias, pero non podo evitar que me suba unha rabia inmensa
polo peito que me fai ter ganas de dicirlles catro cousiñas ben ditas a esas
persoas ás que parece que todo lles dea igual.
Traballar nunha cafetaría fai que esteas pendente de mil
detalles asemade: que non se me queimen as cousiñas que teño no forno, atender
aos que entran pedindo cousiñas para levar, estar alerta por se, nas mesas de
fóra, hai persoas que sentan nas cadeiras sen agardar a que desinfecte a mesa
diante delas, que non collan cadeiras doutras mesas (iso non se pode facer e
dáme igual cantos sexan), que a xente leve a máscara cando entre no negocio,
que non toquen nada e, se o teñen que facer, que laven antes as mans co xel
hidroalcólico... e paro xa porque son tantas cousiñas que non as daría contado
todas nin tendo séculos para escribir. E que ocorre? Que non todas as persoas
son responsábeis, que hai xente que entra na cafetaría sen máscara, que hai
quen pensa que non pasa nada e colle unha mesa e móvea de sitio para sentar
xunta outras persoas... e eu estou farta de dicir: “é que non len os carteis?”
Ben clariño pon: emprega a máscara, capacidade máxima para dez persoas dentro e
dez fóra, usa o xel hidroalcólico, non entres sen máscara, non movas as mesas,
agarda a que as desinfecte. Carallo, é que a xente non sabe ler? Esta pandemia
tiroulles a capacidade de entender a lingua escrita? É que non podo máis, xuro
que non podo máis.
E que me pasa despois dun día así, de tanta loita, de
tanto estrés? Pois que chego á casa feita unha bóla de nervios. Son de lume,
directamente, e o único que quero cando chego á miña casa é espirme, meterme na
ducha, sentir a auga caéndome polo corpo todo (mesmo polo pelo, que o lavo case
que todos os días), saír de alí, secarme, poñer algún vestidiño fresquiño (que
esta semana foi unha calor de carallo que estivo a piques de derreternos a
todos) e deitarme no sofá, ficar alí durante horas. Nin comer quero porque é
que non podo nin pensar. Só quero pechar os ollos e estar tranquila, porque durante
horas me soan na mente as voces de todos, as advertencias, repaso todo o tempo
a miña maneira de falar e de actuar por se se me notou que me enfadaba o
comportamento da xente (que é moi difícil estar sorrindo todo o tempo, mesmo
cando tes ganas de mandar a todos ao carallo). Lúa é moi comprensiva comigo,
pero tamén con Lúa tiven algunha discusión pequena e sen importancia esta
semana porque non me fai caso, pensa que todo pasou, que non fai falta ser tan
coidadosas e mesmo me di que son unha esaxerada. Non podo aturar que me acuse
de esaxerada, non podo. Non lembro de cando foi que quería ir mercar coa
quirúrxica e, a ver, é certo que esa protexe tamén, pero, se ten que ir a algún
sitio no que se amorea moita xente, é moito mellor que poña a FP2 e ela quitábame
todo o tempo a razón, dicíame rindo que son unha esaxerada, que xa o virus non
está tan presente como antes. Eu tivera un día horríbel, polo que non puiden
calar. Estoupei e díxenlle que o virus seguía estando, que me tiñan todos ata a
cona (así mesmo llo dixen) coas imprudencias, que estaba farta de que a todo o
mundo lle dese igual todo. Como me viu tan nerviosa, Lúa colleu a porta e
marchou no canto de tentarme acougar, que seica me tivese abondado cunha
aperta, pero foise e iso deume aínda máis rabia porque marchou coa quirúrxica e
non me fixo caso. Que fixen eu? Pois puxen a roupa de deporte e, con 39 graos
que había, saín a correr pola beiriña do Miño. Dábame igual a calor, dábame
igual todo. O único que quería era fuxir do meu inmensísimo malhumor.
Cheguei ás nove á casa, morta de calor, derreténdome. Namentres
corría, bebera un litro e medio de auga, pero estaba tan sedenta que polo menos
bebín cinco vasos de auga cando cheguei e volvín meterme na ducha. Lúa estaba
tocando o piano cando entrei na casa, pero non quixen nin mirala. Só quería
quitarme de enriba a calor. Sentía que todo se me pasara xa, pero aínda non
quería falar. Non me sentía quen de facelo. Sabía que lle falara moi mal, que
non tiña ningún dereito a berrarlle así como lle berrei. Pagara con ela a miña
frustración e iso facíame sentir moi mal.
Cando saín da ducha, ela estaba facendo unha pizza para
cear. Mesmo estaba elaborando a masa e todo. Entrei na cociña e pregunteille se
quería que a axudase nalgunha cousiña. Pregunteillo con medo e sentindo ganas
de chorar. Ela díxome: “se queres, ponlle á pizza unha máscara FP2” e,
automaticamente, ambas as dúas nos botamos a rir. Deunos un ataque de riso que,
de cando en vez, a min se me mesturaba con ganas de chorar que logo desaparecían
no seu riso. Abrazoume moi forte, acougándome á fin, que era o que necesitaba
dende había horas, e, inevitabelmente, acabei chorando moito, desafogando así
ese horríbel malhumor que tivera durante o día todo.
Por sorte, todo acabou así; o cal me amosa que Lúa e mais
eu non sabemos estar enfadadas a unha coa outra. Logo xa o pasamos moi ben
facendo a cea, ceando e falando. Eu conteille todo o que me pasara aquel día e
ela escoitoume, deume consellos moi sabios e prometeume que tería máis coidadiño,
confesoume tamén que estaba farta desta situación e que quería vivir normal. Eu
enténdoa perfectamente porque me pasa exactamente o mesmo. Quero que isto pase
xa. Non podo máis. Ogallá todo isto pase, pero todas temos medo a que volva
haber un confinamento. Creo que non o aturariamos. Eu entolecería
definitivamente se nos volven obrigar a ficar encerrados na casa saíndo para o
esencial. Non poderei aturar non volver ver á miña nai, non poder ir á aldeíña,
nin ver o Miño, nin o paseo das Ninfas, nin as rúas de Ourense tan bonitas que
están no verán. Por certo, xa a xente pide xeados. É o que máis me piden. Por
sorte, onte xa baixaron algo as temperaturas; pero na aldeíña vai unha calor
que non parece deste mundo; porén, é a calor de sempre, a que tinxiu todos os
veráns da miña nenez e da miña adolescencia.
Eu quero ter a esperanza de que todo irá ben, de que non
o volveremos pasar tan mal; pero, para ter esa esperanza brillando na miña
ialma, hei de estar tranquila, hei de ver que todo vai ben ao meu redor e teño
que saber que todos nos coidamos como é debido, como o temos que facer. Se vexo
que a xente pasa de todo, que non seguen as recomendacións, que mesmo na miña
propia casa as cousas están a levarse dunha maneira excesivamente relaxada,
pois é evidente e comprensíbel que me poña nerviosa, que me dea medo que todo
poida ir mal, e todo ha de ir ben, todo ten que ir ben.
Lúa e mais eu casaremos o día 25 de xullo! Non podo crer
que vaiamos casar o día de Galicia! Propuxeramos varios días, entre os cales
tamén estaba o dez de xullo, o aniversario de Lúa; pero o destino quixo que casemos
ese día tan especial. Durante estes meses, Lúa foime revelando as sorpresiñas
que me tiña preparadas, pero hai moitas delas que aínda non sei. Ten preparadas
cousiñas moi bonitas que non me quere dicir e penso que é mellor que manteña o
segredo. Intúo que vai ser un día moi especial; seica un dos días máis felices
da nosa vida. Eu conteille que contactara con Susi, a súa amiga que vive en
Londres, e emocionouse moitísimo cando soubo que ela podería ter vido á nosa
voda. Desgraciadamente, con todo isto que está pasando, esta vez non poderá
vir; pero, axiña que todo isto se calme e sexa posíbel viaxar dende Inglaterra,
virá eiquí a Galicia e poderemos vernos todas.
Unha das cousiñas que ían pasar o día da nosa voda (o
cinco de abril) era que Artemisa asistiría á cerimonia. Agora tamén virá e o
máis especial será que, días antes, xa se terá reencontrado con Uxía. A verdade
é que teño moitísimas ganas de que se vexan. Quero saber todo o que pasará
entre elas porque me interesa moito que Artemisa e Uxía sexan felices.
Sentireime moi calmada se conseguen ser felices. Creo que si que o serán. Cando
quedamos para ensaiar, Uxía cóntanos que cada vez está máis namorada de
Artemisa, que lle gusta moito, que sente que hai moitísima conexión entrambas e
iso a min faime moi feliz. Non obstante, tamén intúo que Artemisa aínda segue
sentindo algo por min; pero sei que ese amor irá diminuíndo co paso do tempo e
a medida que comparta a vida con Uxía. Creo que son tal para cal. Ambas as dúas
son persoas moi inquietas e tranquilas asemade, que nunca se conforman co que
teñen, que sempre queren seguir explorando a vida para atopar momentos únicos,
sensacións que aínda non experimentaron... e amais a ambas as dúas lles gusta
moito a música, tocan o mesmo instrumento. Coido que se poden complementar
moito e desexo de todo corazón que Artemisa sexa feliz. Eu son moi feliz. É
xusto que ela tamén o sexa despois do mal que o pasou por culpa do cancro e da
profunda depresión que sufriu.
Hoxe, Lúa e mais eu fomos á montaña. Sempre imos á
montaña os sábados. Erguémonos cedo, collemos a comida e as cousiñas e imos
pasar alí o día todo. Regresamos pola noite, cando xa arrefría e o sol agóchase
tras os cumes. Na montaña, todos os problemas parecen ficar lonxe. Só se oe o
canto dos paxaros e dos grilos que son a voz do verán, tamén o vento abaneando
as verdes follas das árbores e, ao lonxe, as fontes que brotan da terra, con
esa auga fresquiña e clara que tanto nos quita a sede. Os problemas non
existen, na montaña, e o sol quenta a ialma a maiores do noso corpo todo.
Durante longos momentos, Lúa e mais eu camiñamos en silencio, guiándonos polo
son do vento, mergullándonos na profundísima calma que nace dos vales, que rube
connosco esas rochas, que está connosco, acompañándonos ata que abandonamos
esas corredoiras que só eu coñecía e que tan felizmente lle amosei a Lúa. non
lembro de todas esas cousiñas que tanto me gobiaron durante a semana e síntome
fondamente vencellada co meu redor. Noutros momentos, dáme por falar e cóntolle
a Lúa moitas cousas da miña vida, comparto con ela moitas lembranzas. Sei que é
imposíbel crer que cada árbore poida ter significado para min, pero téñeno
todas porque na montaña eu pasei moitas horas, sen que ninguén me molestase,
sen que ninguén me mirase, estando en contacto só coa natureza que me arrodeaba
e que tanto me protexía. Cada recuncho destes bosques ten unha lembranza. En
cada unha destas corredoiras podo reencontrarme con unha parte de min. E síntome
libre compartindo con ela todo o que levo na miña memoria; a que resistiu as
fortísimas e agresivas terapias que me aplicaron hai tantos anos. Podería ter
perdido a miña memoria por culpa deses enfermeiros que quixeron probar comigo
uns remedios que non eran solucións, senón unha maneira de empeorar o meu
estado, a miña fonda tristura. O que eu tiña chamábase morriña, só, era unha
morriña acentuada pola crueldade, polo mal que me trataban todos alí.
Mais todo iso queda lonxe e agora só existe para min a
aldea, as montañas, Lúa, a miña nai e todas as persoas que enchen a miña vida;
tamén Ourense coas súas limpas rúas, os seus recunchos antigos e tan ben
coidadiños, o Miño e a súa fermosa beira; a miña terra, eu, a música... e non
hai nada que me poida facer dano se todo isto segue comigo, formando a miña
vida.
A semana pasada, Silvia veu á cafetaría e, ao verme tan
gobiada, propúxome que traballásemos xuntas. A min a idea fíxome moitísima
ilusión porque me gusta moito estar con Silvia. É a mellor amiga que tiven na
miña vida, a maiores de Lúa; pero a relación con Lúa sempre foi distinta á
dunha amizade. O caso é que Silvia, por desgraza, tivo que pechar o restaurante
que abriu o ano pasado cando eu me quedei coa cafetaría, pero agora estamos
traballando xuntas. Gañamos máis cartos, aínda que agora teño que pagar dous
salarios... pero non me importa porque traballar con ela é xenial. Levámonos
moi ben, combinámonos á perfección e é que con ela todo parece máis sinxelo.
Non obstante, iso non quere dicir que non haxa momentos abafantes. Xaora que os
hai, pero podemos desafogarnos xuntas e criticar á xente parva que pensa que
nada ocorreu e que a vida é o que era antes de ser isto no que se converteu.
Silvia, moitas veces, a maiores de ser a miña mellor amiga,
é coma unha irmá maior que se preocupa por min, que me aconsella cando o
necesito e tamén cando non, que me rifa se fago algo mal. Se me desacougo en
exceso, ela cálmame coas súas verbas positivas e agarimosas. Non sei que faría
sen ela. Agradezo que Artemisa namorase de Uxía, que a súa próxima relación a
vaia manter con Uxía. Non podería soportar que fose Silvia quen marchase de
eiquí. Uxía vai acabar índose a León con Artemisa tarde ou cedo se as cousiñas
lles saen ben. Con Uxía lévome moi ben, pero non manteño a mesma relación que
teño con Silvia. Unímonos moitísimo nestes dous anos. Parece mentira que antes
puidese estar sen ela. Nunca experimentei un sentimento de amizade tan forte e
sincero.
Mais sería imposíbel que Silvia namorase de Artemisa porque
a ela lle gustan os homes, pero non se quere comprometer con ninguén. Di que
todos teñen algún defecto, que aínda non coñeceu a ese home co que queira pasar
a súa vida toda, que prefire estar soa antes que compartir a súa vida con
alguén que non se coida, que mesmo a pode enganar con outra. Tivo tan mala
sorte no amor que non confía en ninguén, pero, igualmente, esmérase en coñecer
a xente, en quedar e pasar os seus momentos agradábeis; aínda que, con todo
isto do becho, hai moito tempo que non ten ningunha cita e di que nin falla que
lle fai.
Silvia falará na nosa voda. Contoume que o seu discurso
tratará verbo da relación que tivo sempre con Lúa, que sacará á luz moitas das
lembranzas que comparte con ela e que seguramente Lúa nin recorda, que está
certa de que lle fará chorar coas cousas que dirá. E, aínda que pareza mentira,
non sei quen falará de min.
Eu tamén teño preparadiño un discurso verbo de Lúa e de
min, pero Lúa non o sabe. Devezo por casar xa con ela, por vivir ese día tan
especial. Sinto na miña ialma que vai ser moi máxico polo que significa, pero
tamén polas persoas que estarán xunta nós nun momento tan especial e tamén
porque ocorrerán cousiñas moi fermosas. Será unha voda sinxela, pero chea de
detalles moi bonitiños e emotivos.
Coido que iso é todo o que podo contar por hoxe. Imos
cear xa. Esta semana non celebraremos nada porque xa o fixemos en san Xoán.
Evidentemente, fixémolo tomando as medidas precisas e celebrámolo na casa de
Silvia, que é moi grande e puidemos estar todas sen perigo. Foi unha noite moi
bonita na que cantamos, tocamos música, danzamos, comemos e bebemos, na que
pedimos desexos namentres queimabamos as herbas de san Xoán. Foi moi especial
todo, a verdade, pero pasou moi rápido para o meu gusto. había moito tempo que
non celebrabamos unha festiña así e botábaas moito en falla. Na aldeíña si
fixemos algunha foliada na que estivemos todas as de Iauga e os veciños de
eiquí e foi tamén moi bonito e emotivo. A primeira vez que tocamos música na
aldea, a min custoume moito cantar porque continuamente tiña un nó na gorxa.
Este ano, si haberá festas na aldeíña, pero temos que
planificalo todo minuciosamente para que non haxa ningún perigo. Non queremos
crebar ningunha recomendación.
E iso si que é todiño o que podo contar. Agardo non botar
tanto tempo sen escribir.
Sábado, 27
de junio de 2020
Estaba casi
un mes sin escribir. Eso es muy extraño en mí, pero también habitual últimamente.
No tengo tiempo para nada. Necesitaba escribir, pero también estoy desahogándome
de otras maneras. A través de la música hallo una voz que se expresa con las
emociones de mi alma, también en la escritura siento que me reencuentro con la parte
de mí que nunca murió y, en la naturaleza, oigo lo que llega a pensar mi
corazón, tan inquieto y acelerado a veces. Estoy convencida de que estos
momentos de plenitud que contrastan tanto con los que están llenos de agobio y
estrés son los que luego forman la identidad de las cosas que pasaron. Hay etapas
de nuestra vida que están hechas de una sensación que sólo experimentamos
cuando recordamos esos momentos.
Estoy
escribiendo mi vida. Me costó muchísimo arrancar a hacerlo. Los primeros capítulos
me salían forzadamente, como si a mi alma le diese miedo liberar todo lo que llevo
por dentro. Me costó muchísimo encontrar la manera adecuada de narrar todo lo
que ocurrió en mi vida y en la vida de mis familiares; pero ahora he encontrado
la voz que se puede expresar por todos nosotros. Tengo ordenados una cantidad
de datos sobre la vida de mis abuelos y de mis padres. Hay muchísimas cosiñas
que desconocía, sobre todo con respecto a los sentimientos de mi madre. Desde
que vamos a la aldea los fines de semana, echo largas horas hablando con ella.
Mi madre nunca se confesó conmigo de ese modo tan profundo y sincero. Me ha
revelado muchísimos pensamientos y sentimientos que permanecían en su alma
ocultos hasta de sí misma. No pude evitar que algunas de esas cosiñas que me contaba
me hiciesen llorar. Nunca pensé que mi madre pudiese sentirse tan tristiña, tan
abandonada y desconsolada durante años. Hablando con ella de esa manera tan
honda, con tanta complicidad, he descubierto que yo no soy la única mujer de mi
familia que ha estado muy cerca de perderse para siempre en la tierra de la tristeza
más destructiva.
Desde la
última vez que escribí (que fue a finales de mayo), han ocurrido muchas
cosiñas, algunas de ellas muy importantes y otras son pequeños detalles que,
junto con otros, se hicieron esenciales para que otros hechos se desenvolviesen.
Siento que me explico de una manera muy liosa y enigmática, pero deseo que
quede constancia de lo intensas que han sido estas semanas pasadas. Desde hace
mucho tiempo, tengo algo en mi alma que ocupa casi todo su espacio, que debería
ser infinito, pero no lo es. Es como una bola de agobio que no me deja pensar y
que me hace explotar con nada. Sé que he estado muy susceptible, muy irritable
e incluso insoportable, excepto cuando estamos en la aldea, que aquí en la
aldea parece que olvide todo lo que me estresa y me hace daño, porque esta época
está siendo muy bonita e intensa, pero también muy dura. Está costándome muchísimo
acostumbrarme a esta nueva normalidad y no puedo evitar que me hierva la sangre
cuando veo que la gente no se toma en serio todo esto que está pasando y todo
lo que ha sucedido en los últimos meses. Me callo porque no quiero meterme en
jaleos, pero no puedo evitar que me suba una rabia inmensa por el pecho que me
hace tener ganas de decirles cuatro cosiñas bien dichas a esas personas a las
que parece que todo les dé igual.
Trabajar en
una cafetería hace que estés pendiente de mil detalles a la vez: que no se me
quemen las cosiñas que tengo en el horno, atender a los que entran pidiendo
cosiñas para llevar, estar alerta por si, en las mesas de fuera, hay personas
que se sientan en las sillas sin esperar a que desinfecte la mesa delante de
ellas, que no cojan sillas de otras mesas (eso no se puede hacer y me da igual
cuántos sean), que la gente lleve la mascarilla cuando entre en el negocio, que
no toquen nada y, si tienen que hacerlo, que se laven antes las manos con el
gel hidroalcohólico... y paro ya porque son tantas cosiñas que no las habría contado
todas ni teniendo siglos para escribir. ¿Y qué ocurre? Que no todas las
personas son responsables, que hay gente que entra en la cafetería sin
mascarilla, que hay quien piensa que no pasa nada y coge una mesa y la mueve de
sitio para sentarse junto a otras personas... y yo estoy harta de decir: “¿es
que no leen los carteles?” bien clariño pone: utiliza la mascarilla, capacidad
máxima para diez personas dentro y diez fuera, usa el gel hidroalcohólico, no
entres sin mascarilla, no muevas las mesas, espera a que las desinfecte.
Carallo, ¿es que la gente no sabe leer? ¿Esta pandemia les ha quitado la
capacidad de entender la lengua escrita? Es que no puedo más, juro que no puedo
más.
¿Y qué me
pasa después de un día así, de tanta lucha, de tanto estrés? Pues que llego a
casa hecha una bola de nervios. Soy de fuego, directamente, y lo único que
quiero cuando llego a mi casa es desnudarme, meterme en la ducha, sentir el
agua cayéndome por todo el cuerpo (incluso por el pelo, que me lo lavo casi
todos los días), salir de allí, secarme, ponerme algún vestidiño fresquiño (que
esta semana ha hecho un calor de carallo que estuvo a punto de derretirnos a
todos) y tumbarme en el sofá, permanecer allí durante horas. Ni comer quiero
porque es que no puedo ni pensar. Sólo quiero cerrar los ojos y estar tranquila,
porque durante horas me suenan en la mente las voces de todos, las
advertencias, repaso todo el tiempo mi manera de hablar y de actuar por si se
me notó que me enfadaba el comportamiento de la gente (que es muy difícil estar
sonriendo todo el tiempo, incluso cuando tienes ganas de mandar a todos al
carallo). Lúa es muy comprensiva conmigo, pero con Lúa también he tenido alguna
discusión pequeña y sin importancia esta semana porque no me hace caso, piensa
que todo ha pasado, que no hace falta ser tan cuidadosas e incluso me dice que
soy una exagerada. No puedo soportar que me acuse de exagerada, no puedo. No me
acuerdo de cuándo quería ir a comprar con la quirúrgica y, a ver, es cierto que
ésa protege también, pero, si tiene que ir a algún sitio en el que se acumula
mucha gente, es mucho mejor que se ponga la FP2 y ella me quitaba todo el
tiempo la razón, me decía riéndose que soy una exagerada, que el virus ya no
está tan presente como antes. Yo había tenido un día horrible, por lo que no me
pude callar. Exploté y le dije que el virus seguía estando, que me tenían todos
hasta el coño (así mismo se lo dije) con las imprudencias, que estaba harta de
que a todo el mundo le diese igual todo. Como me vio tan nerviosa, Lúa cogió la
puerta y se marchó en vez de intentar calmarme, que tal vez me habría bastado
con un abrazo, pero se fue y eso me dio aún más rabia porque se marchó con la
quirúrgica y no me hizo caso. ¿Qué hice yo? Pues me puse la ropa de deporte y,
con 39 grados que había, salí a correr por la orilliña del Miño. Me daba igual
el calor, me daba igual todo. Lo único que quería era huir de mi inmensísimo
malhumor.
Llegué a
las nueve a casa, muerta de calor, derritiéndome. Mientras corría, me había
bebido un litro y medio de agua, pero estaba tan sedienta que por lo menos me
bebí cinco vasos de agua cuando llegué y volví a meterme en la ducha. Lúa estaba
tocando el piano cuando entré en casa, pero no quise ni mirarla. Sólo quería
quitarme de encima el calor. Sentía que todo se me había pasado ya, pero
todavía no quería hablar. No me sentía capaz de hacerlo. Sabía que le había
hablado muy mal, que no tenía ningún derecho a gritarle así como le grité.
Había pagado con ella mi frustración y eso me hacía sentir muy mal.
Cuando salí
de la ducha, ella estaba haciendo una pizza para cenar. Incluso estaba
elaborando la masa y todo. Entré en la cocina y le pregunté si quería que la
ayudase en alguna cosiña. Se lo pregunté con miedo y sintiendo ganas de llorar.
Ella me dijo: “si quieres, ponle a la pizza una mascarilla FP2” y,
automáticamente, las dos nos echamos a reír. Nos dio un ataque de risa que, de
vez en cuando, a mí se me mezclaba con ganas de llorar que luego desaparecían
en su risa. Me abrazó muy fuerte, calmándome al fin, que era lo que necesitaba desde
hacía horas, e, inevitablemente, acabé llorando mucho, desahogando así ese
horrible malhumor que había tenido durante todo el día.
Por suerte,
todo acabó así; lo cual me demuestra que Lúa y yo no sabemos estar enfadadas la
una con la otra. Luego ya lo pasamos muy bien haciendo la cena, cenando y
hablando. Yo le conté todo lo que me había pasado aquel día y ella me escuchó,
me dio consejos muy sabios y me prometió que tendría más cuidadiño, me confesó
también que estaba harta de esta situación y que quería vivir normal. Yo la
entiendo perfectamente porque me pasa exactamente lo mismo. Quiero que esto
pase ya. No puedo más. Ojalá todo esto pase, pero todas tenemos miedo a que
vuelva a haber un confinamiento. Creo que no lo soportaríamos. Yo enloquecería
definitivamente si nos vuelven a obligar a permanecer encerrados en casa saliendo
para lo esencial. No podré soportar no volver a ver a mi madre, no poder ir a
la aldeíña, ni ver el Miño, ni el paseo de las Ninfas, ni las calles de Ourense
tan bonitas que están en verano. Por cierto, ya la gente pide helados. Es lo
que más me piden. Por suerte, ayer ya bajaron algo las temperaturas; pero en la
aldeíña hace un calor que no parece de este mundo; sin embargo, es el calor de
siempre, el que tiñó todos los veranos de mi niñez y de mi adolescencia.
Yo quiero
tener la esperanza de que todo irá bien, de que no volveremos a pasarlo tan
mal; pero, para tener esa esperanza brillando en mi alma, he de estar
tranquila, he de ver que todo va bien a mi alrededor y tengo que saber que
todos nos cuidamos como es debido, como tenemos que hacerlo. Si veo que la
gente pasa de todo, que no siguen las recomendaciones, que incluso en mi propia
casa las cosas están llevándose de una manera excesivamente relajada, pues es
evidente y comprensible que me ponga nerviosa, que me dé miedo que todo pueda
ir mal, y todo ha de ir bien, todo tiene que ir bien.
¡Lúa y yo
nos casaremos el 25 de julio! ¡No puedo creerme que vayamos a casarnos el día
de Galicia! Habíamos propuesto varios días, entre los cuales también estaba el
diez de julio, el aniversario de Lúa; pero el destino quiso que nos casemos ese
día tan especial. Durante todos estos meses, Lúa fue revelándome las
sorpresiñas que me tenía preparadas, pero hay muchas de ellas que todavía no
sé. Tiene preparadas cosiñas muy bonitas que no quiere decirme y pienso que es
mejor que mantenga el secreto. Intuyo que va a ser un día muy especial; quizás
uno de los días más felices de nuestra vida. Yo le conté que había contactado
con Susi, su amiga que vive en Londres, y se emocionó muchísimo cuando supo que
ella podría haber venido a nuestra boda. Desgraciadamente, con todo esto que
está pasando, esta vez no podrá venir; pero, enseguida que todo esto se calme y
sea posible viajar desde Inglaterra, vendrá aquí a Galicia y podremos vernos
todas.
Una de las
cosiñas que iban a pasar el día de nuestra boda (el 5 de abril) era que
Artemisa asistiría a nuestra ceremonia. Ahora también vendrá y lo más especial será
que, días antes, ya se habrá reencontrado con Uxía. La verdad es que tengo
muchísimas ganas de que se vean. Quiero saber todo lo que pasará entre ellas porque
me interesa mucho que Artemisa y Uxía sean felices. Me sentiré muy calmada si
consiguen ser felices. Creo que sí que lo serán. Cuando quedamos para ensayar,
Uxía nos cuenta que cada vez está más enamorada de Artemisa, que le gusta
mucho, que siente que hay mucha conexión entre ambas y eso a mí me hace muy
feliz. No obstante, también intuyo que Artemisa sigue sintiendo algo por mí,
pero sé que ese amor irá disminuyendo con el paso del tiempo y a medida que
comparta la vida con Uxía. Creo que son tal para cual. Ambas son personas muy
inquietas y tranquilas a la vez, que nunca se conforman con lo que tienen, que
siempre quieren seguir explorando la vida para encontrar momentos únicos, sensaciones
que aún no han experimentado... y además a las dos les gusta mucho la música,
tocan el mismo instrumento. Creo que se pueden complementar mucho y deseo de
todo corazón que Artemisa sea feliz. Yo soy muy feliz. Es justo que ella
también lo sea después de lo mal que lo pasó por culpa del cáncer y de la profunda
depresión que sufrió.
Hoy Lúa y
yo fuimos a la montaña. Siempre vamos a la montaña los sábados. Nos levantamos
temprano, cogemos la comida y las cosiñas y vamos a pasar allí todo el día. Regresamos
por la noche, cuando ya refresca y el sol se esconde tras las cumbres. En la
montaña, todos los problemas parecen permanecer lejos. Sólo se oye el canto de
los pájaros y de los grillos que son la voz del verano, también el viento
meciendo las verdes hojas de los árboles y, a lo lejos, las fuentes que brotan
de la tierra, con esa agua fresquiña y clara que tanto nos quita la sed. Los
problemas no existen, en la montaña, y el sol calienta el alma además de todo
nuestro cuerpo. Durante largos momentos, Lúa y yo caminamos en silencio, guiándonos
por el sonido del viento, sumergiéndonos en la profundísima calma que nace de
los valles, que asciende con nosotras esas rocas, que está con nosotras,
acompañándonos hasta que abandonamos esos vericuetos que sólo yo conocía y que
tan felizmente le enseñé a Lúa. No me acuerdo de todas esas cosiñas que tanto
me estresaron durante la semana y me siento hondamente conectada a mi alrededor.
En otros momentos, me da por hablar y le cuento a Lúa muchas cosas de mi vida,
comparto con ella muchos recuerdos. Sé que es imposible creer que cada árbol
pueda tener significado para mí, pero lo tienen todos porque en la montaña yo
pasé muchas horas, sin que nadie me molestase, sin que nadie me mirase, estando
en contacto sólo con la naturaleza que me rodeaba y que tanto me protegía. Cada
rincón de estos bosques tiene un recuerdo. En cada uno de estos caminos puedo reencontrarme
con una parte de mí. Y me siento libre compartiendo con ella todo lo que llevo
en mi memoria; la que resistió las fortísimas y agresivas terapias que me
aplicaron hace ya tantos años. Podría haber perdido mi memoria por culpa de
esos enfermeros que quisieron probar conmigo unos remedios que no eran
soluciones, sino una manera de empeorar mi estado, mi honda tristeza. Lo que yo
tenía se llamaba morriña, sólo, era una morriña acentuada por la crueldad, por
lo mal que me trataban todos allí.
Mas todo
eso queda lejos y ahora sólo existe para mí la aldea, las montañas, Lúa, mi
madre y todas las personas que llenan mi vida, también Ourense con sus limpias
calles, sus rincones antiguos y tan bien cuidadiños, el Miño y su hermosa
orilla; mi tierra, yo, la música... y no hay nada que pueda hacerme daño si
todo esto sigue conmigo, formando mi vida.
La semana
pasada, Silvia vino a la cafetería y, al verme tan estresada, me propuso que
trabajásemos juntas. A mí la idea me hizo muchísima ilusión porque me gusta
mucho estar con Silvia. Es la mejor amiga que he tenido en mi vida, además de
Lúa; pero la relación con Lúa siempre fue distinta a la de una amistad. El caso
es que Silvia, por desgracia, tuvo que cerrar el restaurante que abrió el año
pasado cuando yo me quedé con la cafetería, pero ahora estamos trabajando juntas.
Ganamos más dinero, aunque ahora tengo que pagar dos salarios... pero no me
importa porque trabajar con ella es genial. Nos llevamos muy bien, nos
combinamos a la perfección y es que con ella todo parece más sencillo. No obstante,
eso no quiere decir que no haya momentos agobiantes. Por supuesto que los hay,
pero podemos desahogarnos juntas y criticar a la gente tonta que piensa que
nada ha ocurrido y que la vida es lo que era antes de ser esto en lo que se ha
convertido.
Silvia,
muchas veces, además de ser mi mejor amiga, es como una hermana mayor que se
preocupa por mí, que me aconseja cuando lo necesito y también cuando no, que me
riñe si hago algo mal. Cuando me desasosiego en exceso, ella me calma con sus
palabras positivas y cariñosas. No sé qué haría sin ella. Agradezco que
Artemisa se enamorase de Uxía, que su próxima relación vaya a mantenerla con
Uxía. No podría soportar que fuese Silvia quien se marchase de aquí. Uxía va a
acabar yéndose a León con Artemisa tarde o temprano si las cosiñas les salen
bien. Con Uxía me llevo muy bien, pero no mantengo la misma relación que tengo
con Silvia. Nos hemos unido muchísimo en estos dos años. Parece mentira que
antes pudiese estar sin ella. Nunca he experimentado un sentimiento de amistad tan
fuerte y sincero.
Mas sería
imposible que Silvia se enamorase de Artemisa porque a ella le gustan los
hombres, pero no quiere comprometerse con nadie. Dice que todos tienen algún
defecto, que todavía no ha conocido a ese hombre con el que quiera pasar toda
su vida, que prefiere estar sola antes que compartir su vida con alguien que no
se cuida, que incluso puede engañarla con otra. Ha tenido tan mala suerte en el
amor que no confía en nadie, pero, igualmente, se esmera en conocer a gente, en
quedar y pasar sus momentos agradables; aunque, con todo esto del bicho, hace
mucho tiempo que no tiene ninguna cita y dice que ni falta que le hace.
Silvia
hablará en nuestra boda. Me ha contado que su discurso tratará sobre la
relación que ha tenido siempre con Lúa, que sacará a la luz muchos de los
recuerdos que comparte con ella de los que seguramente Lúa ni se acuerda, que
está segura de que le hará llorar con las cosas que dirá. Y, aunque parezca mentira,
no sé quién hablará de mí.
Yo también
tengo preparadiño un discurso acerca de Lúa y de mí, pero Lúa no lo sabe. Ansío
ya casarme con ella, vivir ese día tan especial. Siento en mi alma que va a ser
muy mágico por lo que significa, pero también por las personas que estarán
junto a nosotras en un momento tan especial y también porque ocurrirán cosiñas
muy hermosas. Será una boda sencilla, pero llena de detalles muy bonitiños y
emotivos.
Creo que
eso es todo lo que puedo contar por hoy. Vamos a cenar ya. Esta semana no
celebraremos nada porque ya lo hicimos en san Juan. Evidentemente, lo hicimos
tomando las medidas precisas y lo celebramos en la casa de Silvia, que es muy
grande y pudimos estar todas sin peligro. Fue una noche muy bonita en la que
cantamos, tocamos música, danzamos, comimos y bebimos, en la que pedimos deseos
mientras quemábamos las hierbas de san Juan. Fue muy especial todo, la verdad,
pero pasó muy rápido para mi gusto. Hacía mucho tiempo que no celebrábamos una
fiestiña así y las echaba mucho en falta. En la aldeíña sí hicimos alguna foliada
en la que estuvimos todas las de Iauga y los vecinos de aquí y fue también muy
bonito y emotivo. La primera vez que tocamos música en la aldea, a mí me costó
mucho cantar porque continuamente tenía un nudo en la garganta.
Este año,
sí habrá fiestas en la aldeíña, pero tenemos que planificarlo todo
minuciosamente para que no haya ningún peligro. No queremos quebrar ninguna recomendación.
Y eso sí
que es todiño lo que puedo contar. Espero no estar tanto tiempo sin escribir.