domingo, 21 de junio de 2020

DIARIO DE LÚA: VENRES, 19 DE XUÑO DE 2020

venres, 19 de Xuño de 2020
De novo, achámonos na aldeíña. Dende que estivo permitido viaxar á segunda residencia, vimos todas as fins de semana. Agnes aínda non cre que poidamos ficar eiquí durante estes días sen perigo ningún. Levamos moito tempo sufrindo esta situación e coido que a ambas as dúas nos está a deixar pegada na ialma e no noso carácter. Eu volvinme máis tranquila. Antes eu era un remuíño de enerxía e custábame moito ficar queda. Agora non. Agora céntrome en cada momento para quitarlle a súa esencia toda e non teño présa por nada. Penso que cada momento é especial e tense que alongar todo o que nos pete. No canto, Agnes está máis nerviosa e alerta que nunca. Fíxase en todos os detalles do seu redor para captar que cousiñas non están ben e tenta arranxar todo o que está nas súas mans, pero tamén lles quere poñer remedio a esas cousiñas que dela non dependen e non conseguilo faille sentir tan frustrada que nin falar con ela se pode durante uns minutos. É certo que traballar na cafetaría espertou esaxeradamente o seu sentido da responsabilidade e da intuición, pero chega un momento no que é imposíbel acougala e mesmo entendela.
Só cando estamos na aldeíña parece ficar todo atrás: o estrés de cada día, as tensións, os nervios, a decepción e o medo. Aínda seguimos a ter medo, pero eu estou máis tranquila que Agnes. Malia non iren as cousas mal en Ourense, Agnes está certa de que o perigo está por todas partes, que non nos podemos relaxar nin un intre, que eu non debería de saír agás de se fose totalmente preciso. Debo confesar que esta semana tivemos máis dunha discusión por mor da súa paranoia. Penso que está demasiado obsesionada co tema, que se ten que acougar, que non chegaremos a ningures sentíndonos dese xeito e que non é necesario que nos preocupemos tanto. As cousas van mellor e coido que, coas precaucións todas que estamos a seguir, xa é abondo para protexernos, pero nada do que diga ten sentido nin peso para ela; porén, non me atrevo a acusala de que está obsesionada co tema. O único que podo facer é tentar calmala empregando palabras doces e sobre todo moita paciencia, pois Agnes é moi sensíbel e calquera cousiña lle afecta moitísimo. Hei de ser comprensiva con ela e tratala con moito agarimo para que non se sinta peor, para que poida atopar en min ese apoio que no mundo non parece encontrar. Non obstante, hai momentos nos que perdo a serenidade e pídolle que non sexa tan esaxerada, que non se preocupe tanto, e dígolle que o estamos a facer ben, e é entón cando ela perde definitivamente a paciencia e acúsame de que parece que non sexa consciente do perigoso que segue a ser todo, dime que o virus non marchou e que ela sería incapaz de aturar que a min me ocorrese algo malo.
Silvia falou comigo esta mañá e contoume que, onte, Agnes lle explicou botándose a chorar que non soportaría que eu marchase da vida. Díxolle que xa me perdera unha vez e que daquela estivo a piques de perder a ilusión de vivir para sempre e que non o aturaría unha segunda vez, que decotío está rogando que non me pase nada, que non pode vivir sen min, que sabe que o que ten comigo non é só amor, senón coma unha dependencia que moitas veces a tortura, pero non o pode evitar. Quéreme tanto que non se concibe sen min.
Hai tanto que non escribo que sei que hai moitas cousas que debo de contar. Irei devagariño. Unha das cousiñas máis importantes das que quero falar é a nosa voda. Temos unha nova data para casarmos e agardo que, esta vez, nada nin ninguén nos impida unirnos para sempre celebrando unha cerimonia fermosa que xa teño case preparada de todo. Casaremos o 25 de xullo. É unha data moi máxica porque xustamente é o día de Galicia e é estraño que poidamos casar nesa data. Realmente, os papeis asinarémolos o venres 24, pero o sábado celebraremos a nosa voda coas persoas que máis nos queren, que máis queremos, que desexan estar connosco nun momento tan esencial e precioso. Sei que vai ser moi bonito. Case xa non hai sorpresas que desvelar, pero o que máis nos interesa é podermos enlazar para sempre diante de todos aqueles que queiran asistir á nosa voda. Polo momento, os que veñen seguro son os veciños da aldea, Silvia (que amais falará na cerimonia), Uxía, Antía e algunha amiga que teño do instituto no que traballo; unha das poucas persoas que sabe que vou casar cunha muller... Tamén virán Artemisa, Casandra e Gabriel. Teño moitas ganas de velas, a verdade, xa que nos collemos todas moita confianza por falarmos durante estes meses alomenos dúas ou tres veces á semana. Artemisa e Uxía aínda non se viron en persoa dende que están así (que, segundo me conta Uxía e tamén Artemisa cando falamos, están cada vez máis namoradas a unha da outra) e será en xullo cando vivan ese agardado reencontro. Non obstante, malia saber que Artemisa e Uxía están cada vez máis unidas, eu sei que Artemisa aínda segue namorada de Agnes ou, como mínimo, continúa queréndoa moito. Seino por como a mira cando Agnes fala, por como lle fala ás veces Artemisa, polas cousas que lle pregunta verbo da súa felicidade e porque a min esas cousiñas non se me escapan; pero non teño motivos para desconfiar de Artemisa e moito menos de Agnes. Coñezo o que ela sente e sei tamén que Agnes nunca terá dúbidas do que sente por min e do que quere de Artemisa. Sei que só queren ser amigas e iso acóugame bastante e sobre todo porque sei que Uxía e Artemisa están namorando de verdade a unha da outra. Iso é moi bonito e importante.
Eu estou estraña, coma se non puidese crer que esta andaina da nosa vida estivese pasando xa, indo cara o esquecemento. Foron uns meses moi raros nos que nos custaba manter a calma. Decotío preguntabámonos ata cando duraría isto. Sei que a Agnes lle custou moitísimo ficar lonxe da súa aldea durante tanto tempo. Vina chorar moitas veces porque quería ver á súa nai, tenteina animar sen éxito dicíndolle que dentro de moi pouquiño voltariamos á aldea, pero ela non podía crer nada. Vivimos momentos moi escuros nos que non podiamos confiar en nada; pero parece que todo iso está quedando atrás.
Dende que voltamos á aldeíña as fins de semana, vivimos moitos momentos inesquecíbeis. Agnes e mais eu fixemos moitísimas excursións á montaña e tamén celebramos algunha foliada na noite, aproveitando a calor sinuosa que xa vai por eiquí. O sábado pasado, vivimos a primeira festa na aldea dende que xa podemos volver. Foi incríbel. Ese día, Agnes e mais eu estabamos moi cansas porque pasamos moitas horas camiñando pola montaña, gozando das máxicas paisaxes que atopabamos de continuo e sobre todo da nosa compañía. Mesmo levei a zanfona e ela a súa pandeireta e estivemos tocando música e cantando durante longos momentos, sentíndonos libres na metade da nada, na soidade das montañas. Agnes ten con este lugar unha conexión que non parece deste mundo. Por certo, aproveito para dicir que Agnes está escribindo a súa vida dende o principio. Sempre que escribe un novo capítulo, déixame lelo e quedo moi abraiada con todo o que conta e por como se expresa. Está escribíndoa en terceira persoa e así podemos coñecer ben aos outros personaxes. Está falando coa súa nai durante horas para amorear todos os datos posíbeis de todos os membros da súa familia, de todo o que ocorreu antes de que ela nacese e cando era cativa. Eu anímao a que o faga porque coido que a súa historia non pode  quedar no esquecemento.
Cando chegamos da longa e dura excursión que fixemos, encontrámonos con Silvia, con Uxía e Antía na aldea. Viñeran sen dicirnos nada para darnos unha sorpresiña e boa sorpresa nos levamos cando as vimos alí, na praza da aldea falando cos veciños, mantendo a distancia de seguridade, xaora. Agnes e mais eu compoñémonos e despois saímos para xuntarnos con todos eles. Agardábannos todos con moita ilusión. Había moito tempo que a aldea non se enchía de música, de tanta vida, de tanta ledicia. Foi coma se nada tivese ocorrido, coma se este virus maldito non tivese interrompido as nosas vidas. A música voaba polo ar, enchíanos a ialma ata o máis fondo, facíanos libres, afastábanos de toda a tensión que viviramos, do inmenso medo que nos acompañara durante estes meses e da indestrutíbel incerteza que tinxira o noso futuro. Naquel dourado solpor, namentres a anoitecida se achegaba, fomos libres nun mundo que nós mesmos construímos.
Foi moi sinxelo ser feliz durante esas horas. Danzamos, cantamos.  Agnes, Silvia e mais eu repenicabamos na nosa pandeireta namentres Uxía tocaba a guitarra e Antía, a gaita, levándonos a todos a outra realidade na que eramos totalmente libres. Agnes emocionouse moitísimas veces. Vela chorar facíame chorar a min. Logo, cando todo rematou, confesoume que se sentira coma se fose nena de novo, coma se non tivese xa case 44 anos. Mesmo lle pareceu que nos acompañaban os seres que xa non estaban connosco. Viu á súa avoa xunta ela, animándoa a vivir, non só a tocar música e a cantar, senón a vivir, a ter esperanza sempre, malia as dificultades que enchesen os seus días e quixesen detela. Tamén se atreveu a dicirme que a miña nai estivera comigo sen que eu o soubese. Ás veces láiome por non ter os mesmos poderes que Agnes. se tivese sabido que a miña nai se achaba tan preto de min, teríalle dito tantas e tantas cousas... pero xa é tarde para dicir nada. Sei que a miña nai coñece o que sinto, ese arrepentimento que tanto me fere a ialma... e iso é o que me ten que importar.
Foi un solpor máxico, unha noite máxica. Non puidemos evitar regar con viño aquelas horas tan cheas de ledicia que nos daban ás para que voásemos a través da música. eu rogaba decotío que o tempo se detivese. Non me apetecía en absoluto voltar a Ourense, á nosa realidade, porque nese momento parecía tan sinxelo rir, ser feliz, ser libre, confiar en que todo iría ben... En Ourense tamén teño a sensación de que vivimos mergulladas nunha realidade fermosa, pero tamén hei de confesar que, moitas veces, noto que Agnes está moito máis nerviosa do que pode soportar. Traballar na cafetaría é moi duro. Ten que estar pendente de tantos detalles que, ás veces, ten a impresión de que vai estoupar. Por ese motivo, dende este luns, Silvia está traballando con ela na cafetaría. Desgraciadamente, Silvia non puido resucitar o seu negocio. Tiña un restaurante e non puido soportar esta crise. Se o tiña aberto nestas circunstancias, perdía máis cartos dos que gañaba e decidiu pechalo. Silvia queda nas tardes na cafetaría e traballan xuntas tres horas no día. Alégrame moito que poidan traballar xuntas. Dende que Silvia está con ela na cafetaría, Agnes está moito máis tranquila, aínda que vive momentos nos que a tensión que experimenta parece a piques de convertela nunha bóla de lume. Sábeme moi mal que estea así, tan esgotada mentalmente, tan susceptíbel ás veces. Cando chega do choio,, o único que lle apetece é ducharse e deitarse un bo anaco no sofá para descansar. Hai días nos que nin come, alegándome que está máis cansa que famenta, e eu sei que na cafetaría non almorza tranquilamente, polo que me inquieta preguntarme canto comerá ao longo do día. As ceas si que as compartimos e aí si podemos estendernos todo o que queiramos, falando, partillando conversas profundas e interesantes e tamén conversas sinxelas verbo do noso día a día. Con ela síntome tan a gusto que me gustaría que o tempo non pasase. Os nosos momentos máis íntimos danme unha vida que non ma dá nada máis. cando estou con ela sendo parte da súa esencia, síntome voar tan alto que mesmo, ás veces, experimento unha fonda vertixe que me fai suspirar, que me volve pequena.
Mais o sábado bebemos demasiado. Había tempo que non celebrabamos unha foliada tan incríbel e fermosa e pasámonos co viño, sobre todo Agnes, que lle sobe máis que a min. A min axiña me dá voltas todo e póñome moi leda e risoña. A ela dálle moita enerxía, coma se ese líquido dourado a axudase a deixar atrás o cansazo da semana toda, o abafamento desta época e todas as preocupacións que lle enchen a ialma sen que o poida evitar. Comezamos bebendo unha cunca cada unha e rematamos con, como mínimo, dez cuncas enriba. Non queriamos controlar nada. Queriamos esquecer todo aquilo que nos fixera sufrir. Queriamos ser libres lonxe de todo iso que detivo as nosas vidas aparentemente para sempre. É certo que nada pasou, pero coido que xa chegou o momento de gozar da vida malia termos as precaucións de sempre, pero a vida está para gozar dela e para aproveitar os pequenos momentos que tan felices nos fan.
Mañá faremos unha excursión fermosa pola montaña. Agnes é outra muller cando anda polo bosque, entre as árbores, subindo eses montes que tan ben se coñece. Abráiame amosándome recunchos incríbeis que nin sabía que existían. O sábado pasado, estivemos nunha cova na que ela adoitaba agocharse do mundo enteiro cando non quería que ninguén lle falase nin a mirase. Nesa cova pasou o día da súa primeira comuñón, fuxindo de todos eses veciños que a obrigaban a celebrar algo que ela non entendía nin quería vivir. Cando mo explicou ao ano seguinte, ao reencontrarnos no verán, boteime a rir e non puiden parar de facelo durante un bo anaco. Ese é un dos seus segredos máis antigos. Cando voltou á aldea pola tarde, a súa nai non lle dixo nada. Entendeuna; porén, Agnes tívolle que esixir que non a obrigase a vivir algo que non se relacionaba en absoluto coa súa maneira de pensar. A súa nai tentouna convencer de que o mellor era non opoñerse aos costumes de sempre, aínda que non os entendese, pois non quería que os veciños a mirasen mal e pensasen cousiñas inxustas dela, pero foi imposíbel facerlle mudar de opinión. Agnes sempre foi así, teimuda, a súa maneira de pensar sempre estivo caracterizada por unha forte convicción que ninguén puido crebar xamais.
Cando imos subindo a montaña, ela camiña tan axilmente que, moitas veces, lle teño que pedir que me agarde, que a min non me convén que se me acelere tanto o corazón, pero iso pasábame ao principio, cando viñemos eiquí despois de tantos meses lonxe da aldeíña. Agora vou collendo máis resistencia e síntome cada vez máis forte.
Síntome moi feliz e satisfeita coa miña vida. Coido que nunca fun tan feliz. Nin tan sequera pensei que puidese cumprir tan nitidamente os meus soños. A relación que manteño con Agnes é directamente un soño. Compréndome tan ben con ela que nin entendo como puidemos ficar separadas durante tanto tempo. Vivimos en Ourense na miña casa de sempre, tan fermosa e acolledora que é para ambas as dúas, e tanto ela coma min temos moitos soños por cumprir. Este agosto, comezaremos a investigar a maneira de construírmos a nosa propia adega e eu quero ter unha consulta en Ourense. Non quero seguir traballando nun instituto. Teño moitas ideas que aplicar á psicoloxía e moitas terapias que no instituto non podo levar a cabo porque me teño que rexer pola súa maneira de pensar e de funcionar. Agnes está cada vez máis convencida de que este ano será o principio de moitísimas andainas brillantes e preciosas que nos farán crer que non nos achamos na realidade, senón nun soño. Repítome porque é o que sinto. Estou nun soño do que non quero espertar xamais.



Traducción:

Viernes, 19 de junio de 2020
De nuevo, nos hallamos en la aldeíña. Desde que estuvo permitido viajar a la segunda residencia, venimos todos los fines de semana. Agnes todavía no se cree que podamos permanecer aquí durante estos días sin peligro ninguno. Llevamos mucho tiempo sufriendo esta situación y creo que a las dos nos está dejando huella en el alma y en nuestro carácter. Yo me he vuelto más tranquila. Antes yo era un remolino de energía y me costaba mucho permanecer quieta. Ahora no. Ahora me centro en cada momento para sacarle toda su esencia y no tengo prisa por nada. Pienso que cada momento es especial y se tiene que alargar todo lo que nos dé la gana. En cambio, Agnes está más nerviosa y alerta que nunca. Se fija en todos los detalles de su alrededor para captar qué cosiñas no están bien e intenta solucionar todo lo que está en sus manos, pero también quiere ponerles remedio a esas cosiñas que de ella no dependen y no conseguirlo le hace sentir tan frustrada que ni hablar con ella se puede durante unos minutos. Es cierto que trabajar en la cafetería despertó exageradamente su sentido de la responsabilidad y de la intuición, pero llega un momento en el que es imposible tranquilizarla e incluso entenderla.
Sólo cuando estamos en la aldeíña parece permanecer todo atrás: el estrés de cada día, las tensiones, los nervios, la decepción y el miedo. Aún seguimos teniendo miedo, pero yo estoy más tranquila que Agnes. Pese a no ir las cosas mal en Ourense, Agnes está convencida de que el peligro está por todas partes, que no podemos relajarnos ni un instante, que yo no debería salir excepto si fuese totalmente preciso. Debo confesar que esta semana hemos tenido más de una discusión por culpa de su paranoia. Pienso que está demasiado obsesionada con el tema, que tiene que calmarse, que no llegaremos a ninguna parte sintiéndonos de ese modo y que no es necesario que nos preocupemos tanto. Las cosas van mejor y creo que, con todas las precauciones que estamos siguiendo, ya es suficiente para protegernos, pero nada de lo que diga tiene sentido ni peso para ella. Sin embargo, no me atrevo a acusarla de que está obsesionada con el tema. Lo único que puedo hacer es intentar calmarla utilizando palabras dulces y sobre todo mucha paciencia, pues Agnes es muy sensible y cualquier cosiña le afecta muchísimo. He de ser comprensiva con ella y tratarla con mucho cariño para que no se sienta peor, para que pueda hallar en mí ese apoyo que en el mundo no parece encontrar. No obstante, hay momentos en los que pierdo la serenidad y le pido que no sea tan exagerada, que no se preocupe tanto, y le digo que lo estamos haciendo bien, y es entonces cuando ella pierde definitivamente la paciencia y me acusa de que parece que no sea consciente de lo peligroso que sigue siendo todo, me dice que el virus no se ha marchado, que ella sería incapaz de soportar que a mí me ocurriese algo malo.
Silvia ha hablado conmigo esta mañana y me ha contado que, ayer, Agnes le explicó echándose a llorar que no soportaría que yo me marchase de la vida. Le dijo que ya me había perdido una vez y que entonces estuvo a punto de perder la ilusión de vivir para siempre y que no lo soportaría una segunda vez, que continuamente está rogando que no me pase nada, que no puede vivir sin mí, que sabe que lo que tiene conmigo no es sólo amor, sino como una dependencia que muchas veces la tortura, pero no puede evitarlo. Me quiere tanto que no se concibe sin mí.
Hace tanto que no escribo que sé que hay muchas cosas que debo contar. Iré poquiño a poco. Una de las cosiñas más importantes de las que quiero hablar es nuestra boda. Tenemos una nueva fecha para casarnos y espero que, esta vez, nada ni nadie nos impida unirnos para siempre celebrando una ceremonia hermosa que ya tengo casi preparada del todo. Nos casaremos el 25 de julio. Es una fecha muy mágica porque justamente es el día de Galicia y es extraño que podamos casarnos en esa fecha. Realmente, los papeles los firmaremos el viernes 24, pero el sábado celebraremos nuestra boda con las personas que más nos quieren, que más queremos, que desean estar con nosotras en un momento tan esencial y precioso. Sé que va a ser muy bonito. Casi ya no hay sorpresas que desvelar, pero lo que más nos interesa es poder enlazarnos para siempre delante de todos aquéllos que quieran asistir a nuestra boda. Por el momento, los que vienen seguro son los vecinos de la aldea, Silvia (que además hablará en la ceremonia), Uxía, Antía y alguna amiga que tengo del instituto en el que trabajo; una de las pocas personas que sabe que voy a casarme con una mujer... También vendrán Artemisa, Casandra y Gabriel. Tengo muchas ganas de verlas, la verdad, ya que nos hemos cogido todas mucha confianza por hablar durante estos meses al menos dos o tres veces a la semana. Artemisa y Uxía todavía no se han visto en persona desde que están así (que, según me cuenta Uxía y también Artemisa cuando hablamos, están cada vez más enamoradas la una de la otra) y será en julio cuando vivan ese esperado reencuentro. No obstante, a pesar de saber que Artemisa y Uxía están cada vez más unidas, yo sé que Artemisa aún sigue enamorada de Agnes o, como mínimo, continúa queriéndola mucho. Lo sé por cómo la mira cuando Agnes habla, por cómo le habla a veces Artemisa, por las cosas que le pregunta acerca de su felicidad y porque a mí esas cosiñas no se me escapan; pero no tengo motivos para desconfiar de Artemisa y mucho menos de Agnes. Conozco lo que ella siente y sé también que Agnes nunca tendrá dudas de lo que siente por mí y de lo que quiere de Artemisa. Sé que sólo quieren ser amigas y eso me tranquiliza bastante y sobre todo porque sé que Artemisa y Uxía están enamorándose de verdad la una de la otra. Eso es muy bonito e importante.
Yo estoy extraña, como si no pudiese creerme que esta etapa de nuestra vida estuviese pasando ya, yendo hacia el olvido. Han sido unos meses muy raros en los que nos costaba mantener la calma. Continuamente nos preguntábamos hasta cuándo duraría esto. Sé que a Agnes le costó mucho permanecer lejos de su aldea durante tanto tiempo. La vi llorar muchas veces porque quería ver a su madre, intenté animarla sin éxito diciéndole que dentro de muy poquiño volveríamos a la aldea, pero ella no podía creer nada. Vivimos momentos muy oscuros en los que no podíamos confiar en nada; pero parece que todo eso está quedando atrás.
Desde que volvemos a la aldeíña los fines de semana, vivimos muchos momentos inolvidables. Agnes y yo hemos hecho muchísimas excursiones a la montaña y también celebramos alguna foliada por la noche, aprovechando el calor sinuoso que ya hace por aquí. El sábado pasado, vivimos la primera fiesta en la aldea desde que ya podemos volver. Fue increíble. Ese día, Agnes y yo estábamos muy cansadas porque pasamos muchas horas caminando por la montaña, disfrutando de los mágicos paisajes que encontrábamos continuamente y sobre todo de nuestra compañía. Incluso llevé la zanfona y ella su pandereta y estuvimos tocando música y cantando durante largos momentos, sintiéndonos libres en medio de la nada, en la soledad de las montañas. Agnes tiene con este lugar una conexión que no parece de este mundo. Por cierto, aprovecho para decir que Agnes está escribiendo su vida desde el principio. Siempre que escribe un nuevo capítulo, me deja leerlo y me quedo muy asombrada con todo lo que cuenta y por cómo se expresa. Está escribiéndola en tercera persona y así podemos conocer bien a los otros personajes. Está hablando con su madre durante horas para acumular todos los datos posibles de todos los miembros de su familia, de todo lo que ocurrió antes de que ella naciese y cuando era niña. Yo la animo a que lo haga porque creo que su historia no puede quedar en el olvido.
Cuando llegamos de la larga y dura excursión que hicimos, nos encontramos con Silvia, con Uxía y Antía en la aldea. Habían venido sin decirnos nada para darnos una sorpresiña y buena sorpresa nos llevamos cuando las vimos allí, en la plaza de la aldea hablando con los vecinos, manteniendo la distancia de seguridad, por supuesto. Agnes y yo nos acicalamos y después salimos para juntarnos con todos ellos. Nos esperaban todos con mucha ilusión. Hacía mucho tiempo que la aldea no se llenaba de música, de tanta vida, de tanta alegría. Fue como si nada hubiese ocurrido, como si este virus maldito no hubiese interrumpido nuestras vidas. La música volaba por el aire, nos llenaba el alma hasta lo más hondo, nos hacía libres, nos alejaba de toda la tensión que habíamos vivido, del inmenso miedo que nos había acompañado durante estos meses y de la indestructible incertidumbre que había teñido nuestro futuro. En aquel dorado atardecer, mientras la anochecida se acercaba, fuimos libres en un mundo que nosotros mismos construimos.
Fue muy sencillo ser feliz durante esas horas. danzamos, cantamos. Agnes, Silvia y yo percutíamos en nuestra pandereta mientras Uxía tocaba la guitarra y Antía, la gaita, llevándonos a todos a otra realidad en la que éramos totalmente libres. Agnes se emocionó muchísimas veces. Verla llorar me hacía llorar a mí. Luego, cuando todo terminó, me confesó que se había sentido como si fuese niña de nuevo, como si no tuviese ya casi 44 años. Incluso le pareció que nos acompañaban los seres que ya no estaban con nosotros. Vio a su abuela junto a ella, animándola a vivir, no sólo a tocar música y a cantar, sino a vivir, a tener esperanza siempre, a pesar de las dificultades que llenasen sus días y quisiesen detenerla. También se atrevió a decirme que mi madre había estado conmigo sin que yo lo supiese. A veces lamento no tener los mismos poderes que Agnes. Si hubiese sabido que mi madre se hallaba tan cerca de mí, le habría dicho tantas y tantas cosas... pero ya es tarde para decir nada. Sé que mi madre conoce lo que siento, ese arrepentimiento que tanto me hiere en el alma... y eso es lo que tiene que importarme.
Fue un ocaso mágico, una noche mágica. No pudimos evitar regar con vino aquellas horas tan llenas de alegría que nos daban alas para que volásemos a través de la música. Yo rogaba continuamente que el tiempo se detuviese. No me apetecía en absoluto volver a Ourense, a nuestra realidad, porque en ese momento parecía tan sencillo reír, ser feliz, confiar en que todo iría bien... En Ourense también tengo la sensación de que vivimos sumergidas en una realidad hermosa, pero también he de confesar que, muchas veces, noto que Agnes está mucho más nerviosa de lo que puede soportar. Trabajar en la cafetería es muy duro. Tiene que estar pendiente de tantos detalles que, a veces, tiene la impresión de que va a explotar. Por ese motivo, desde este lunes, Silvia está trabajando con ella en la cafetería. Desgraciadamente, Silvia no ha podido resucitar su negocio. Tenía un restaurante y no pudo soportar esta crisis. Si lo tenía abierto en estas circunstancias, perdía más dinero de lo que ganaba y decidió cerrarlo. Silvia se queda por las tardes en la cafetería y trabajan juntas tres horas al día. Me alegra mucho que puedan trabajar juntas. Desde que Silvia está con ella en la cafetería, Agnes está mucho más tranquila, aunque vive momentos en los que la tensión que experimenta parece a punto de convertirla en una bola de fuego. Me sabe muy mal que esté así, tan agotada mentalmente, tan susceptible a veces. Cuando llega del trabajo, lo único que le apetece es ducharse y tumbarse un buen rato en el sofá para descansar. Hay días en los que ni come, alegándome que está más cansada que hambrienta, y yo sé que en la cafetería no almuerza tranquilamente, por lo que me inquieta preguntarme cuánto comerá a lo largo del día. Las cenas sí que las compartimos y ahí sí que podemos extendernos todo lo que queramos, hablando, compartiendo conversaciones profundas e interesantes y también conversaciones sencillas acerca de nuestro día a día. Con ella me siento tan a gusto que me gustaría que el tiempo no pasase. Nuestros momentos más íntimos me dan una vida que no me la da nada más. Cuando estoy con ella siendo parte de su esencia, me siento volar tan alto que incluso, a veces, experimento un hondo vértigo que me hace suspirar, que me vuelve pequeña.
Mas el sábado pasado bebimos demasiado. Hacía tiempo que no celebrábamos una foliada tan increíble y hermosa y nos pasamos con el vino, sobre todo Agnes, que le sube más que a mí. A mí enseguida me da vueltas todo y me pongo muy alegre y risueña. A ella le da mucha energía, como si ese líquido dorado la ayudase a dejar atrás el cansancio de toda la semana, el agobio de esta época y todas las preocupaciones que le llenan el alma sin que pueda evitarlo. Empezamos bebiendo una cunca cada una y acabamos con, como mínimo, diez cuncas encima. No queríamos controlar nada. Queríamos olvidar todo aquello que nos había hecho sufrir. Queríamos ser libres lejos de todo eso que detuvo nuestras vidas aparentemente para siempre. Es cierto que nada ha pasado, pero creo que ya ha llegado el momento de disfrutar de la vida pese a tener las precauciones de siempre, pero la vida está para disfrutar de ella y para aprovechar los pequeños momentos que tan felices nos hacen.
Mañana haremos una excursión hermosa por la montaña. Agnes es otra mujer cuando anda por el bosque, entre los árboles, subiendo esos montes que tan bien se conoce. Me sorprende mostrándome rincones increíbles que ni sabía que existían. El sábado pasado, estuvimos en una cueva en la que ella acostumbraba a esconderse del mundo entero cuando no quería que nadie le hablase o la mirase. En esa cueva pasó el día de su primera comunión, huyendo de todos esos vecinos que la obligaban a celebrar algo que ella no entendía ni quería vivir. Cuando me lo explicó al año siguiente, al reencontrarnos en verano, me eché a reír y no pude parar de hacerlo durante un buen rato. Ése es uno de sus secretos más antiguos. Cuando volvió a la aldea por la tarde, su madre no le dijo nada. La entendió; sin embargo, Agnes tuvo que exigirle que no la obligase a vivir algo que no se relacionaba en absoluto con su manera de pensar. Su madre intentó convencerla de que lo mejor era no oponerse a las costumbres de siempre, aunque no las entendiese, pues no quería que los vecinos la mirasen mal y pensasen cosiñas injustas de ella, pero fue imposible hacerle cambiar de opinión. Agnes siempre fue así, testaruda, su manera de pensar siempre ha estado caracterizada por una fuerte convicción que nadie ha podido quebrar jamás.
Cuando vamos subiendo la montaña, ella camina tan ágilmente que, muchas veces, tengo que pedirle que me espere, que a mí no me conviene que se me acelere tanto el corazón, pero eso me pasaba al principio, cuando vinimos aquí después de tantos meses lejos de la aldeíña. Ahora voy cogiendo más resistencia y me siento cada vez más fuerte.
Me siento muy feliz y satisfecha con mi vida. Creo que nunca he sido tan feliz. Ni tan siquiera pensé que pudiese cumplir tan nítidamente mis sueños. La relación que mantengo con Agnes es directamente un sueño. Me comprendo tan bien con ella que ni entiendo cómo pudimos permanecer separadas durante tanto tiempo. Vivimos en Ourense en mi casa de siempre, tan hermosa y acogedora que es para las dos, y tanto ella como yo tenemos muchos sueños por cumplir. Este agosto, comenzaremos a investigar la manera de construir nuestra propia bodega y yo quiero tener una consulta en Ourense. No quiero seguir trabajando en un instituto. Tengo muchas ideas que aplicar a la psicología y muchas terapias que en el instituto no puedo llevar a cabo porque me tengo que regir por su manera de pensar y de funcionar. Agnes está cada vez más convencida de que este año será el principio de muchísimas etapas brillantes y preciosas que nos harán creer que no nos hallamos en la realidad, sino en un sueño. Me repito porque es lo que siento. Estoy en un sueño del que no quiero despertar jamás.

1 comentario:

  1. Agnes está más nerviosa y alerta que nunca. Es que es normal por el trabajo que tiene y la situación límite que estamos viviendo. Además, tanta preocupación por lo que le pueda ocurrir a Lúa no le deja vivir tranquilamente. La entiendo, eso me pasa a mi con los yayos, aunque quizás no hasta ese nivel. Todo lo que le conjtó Agnes a Silvia es bonito, significa que la ama con toda su alma, pero ese amor no te puede hacer al mismo tiempo infeliz, temiendo a todas horas que lo vas a perder, que sin Lúa no podrá vivir. Incluso han tenido discusiones a raíz de la paranoia que tiene con todo esto, pobres. Son tiempos difíciles, yo diría que confusos, pero a pesar de todo, hay cosas bonitas, como su boda. El 25 julio se casarán, ¡por fin podrán casarse! Esta vez lo podrán hacer, estoy seguro de ello. Los vecinos, amigos, familia y Artemisa, Casandra y Gabriel. Miedo me da lo de Artemisa... Es cierto que está viviendo un nuevo amor con Uxía, pero...no sé si al ver a Agnes otra vez, se le remueva todo y no sea bueno para ella. Espero equivocarme. Lúa no es tonta, sabe que Artemisa sigue enamorada de Agnes, por como la mira y le habla...No quiere desconfiar de ella, pero yo de ella, no estaría 100% tranquilo. Ojalá el amor por Uxía consiga destronar el amor por Agnes. Me encanta que hagan tantas excursiones, toquen en el bosque, se relacionen con Silvia y las demás y consigan olvidar, aunque sea por momentos, del pesadillavirus. También resalta que Agnes está escribiendo su vida, paso a paso, bueno, quizás la vida de su familia, y eso seguro que será muy interesante. Muy fuerte lo de la madre de Lúa. La pobre Lúa habría deseado hablar con ella, pedirle perdón por lo que pasó, pero sabe lo que siente, sabe que ella no le guarda ningún rencor. Me parece muy triste que Silvia no haya podido resucitar su negocio. Aunque no hay mal que por bien no venga, pues ahora está ayudando a Agnes en la cafetería. Así Agnes está más desestresada, más tranquila. Silvia es una gran profesional y su ayuda le vendrá genial. Ay Ntoch, que susto me he llevado, en vez de foliada he entendido follada en esta frase “Hacía tiempo que no celebrábamos una foliada tan increíble y hermosa “, jajajaja, imagina cambiar foliada por follada jajaja, ay madre. Por último, tienen proyectos de futuro muy bonitos. Abrir su propia bodega y Lúa su consulta. Yo también pienso que a partir de ahora les llegará una etapa preciosa y mágica. Una entrada muy bonita, Ntoch!!

    ResponderEliminar