venres, 19 de Xuño de 2020
De novo, achámonos na aldeíña. Dende que estivo permitido
viaxar á segunda residencia, vimos todas as fins de semana. Agnes aínda non cre
que poidamos ficar eiquí durante estes días sen perigo ningún. Levamos moito
tempo sufrindo esta situación e coido que a ambas as dúas nos está a deixar
pegada na ialma e no noso carácter. Eu volvinme máis tranquila. Antes eu era un
remuíño de enerxía e custábame moito ficar queda. Agora non. Agora céntrome en
cada momento para quitarlle a súa esencia toda e non teño présa por nada. Penso
que cada momento é especial e tense que alongar todo o que nos pete. No canto,
Agnes está máis nerviosa e alerta que nunca. Fíxase en todos os detalles do seu
redor para captar que cousiñas non están ben e tenta arranxar todo o que está
nas súas mans, pero tamén lles quere poñer remedio a esas cousiñas que dela non
dependen e non conseguilo faille sentir tan frustrada que nin falar con ela se
pode durante uns minutos. É certo que traballar na cafetaría espertou
esaxeradamente o seu sentido da responsabilidade e da intuición, pero chega un
momento no que é imposíbel acougala e mesmo entendela.
Só cando estamos na aldeíña parece ficar todo atrás: o
estrés de cada día, as tensións, os nervios, a decepción e o medo. Aínda seguimos
a ter medo, pero eu estou máis tranquila que Agnes. Malia non iren as cousas
mal en Ourense, Agnes está certa de que o perigo está por todas partes, que non
nos podemos relaxar nin un intre, que eu non debería de saír agás de se fose
totalmente preciso. Debo confesar que esta semana tivemos máis dunha discusión
por mor da súa paranoia. Penso que está demasiado obsesionada co tema, que se
ten que acougar, que non chegaremos a ningures sentíndonos dese xeito e que non
é necesario que nos preocupemos tanto. As cousas van mellor e coido que, coas
precaucións todas que estamos a seguir, xa é abondo para protexernos, pero nada
do que diga ten sentido nin peso para ela; porén, non me atrevo a acusala de
que está obsesionada co tema. O único que podo facer é tentar calmala
empregando palabras doces e sobre todo moita paciencia, pois Agnes é moi
sensíbel e calquera cousiña lle afecta moitísimo. Hei de ser comprensiva con
ela e tratala con moito agarimo para que non se sinta peor, para que poida
atopar en min ese apoio que no mundo non parece encontrar. Non obstante, hai
momentos nos que perdo a serenidade e pídolle que non sexa tan esaxerada, que
non se preocupe tanto, e dígolle que o estamos a facer ben, e é entón cando ela
perde definitivamente a paciencia e acúsame de que parece que non sexa
consciente do perigoso que segue a ser todo, dime que o virus non marchou e que
ela sería incapaz de aturar que a min me ocorrese algo malo.
Silvia falou comigo esta mañá e contoume que, onte, Agnes
lle explicou botándose a chorar que non soportaría que eu marchase da vida.
Díxolle que xa me perdera unha vez e que daquela estivo a piques de perder a
ilusión de vivir para sempre e que non o aturaría unha segunda vez, que decotío
está rogando que non me pase nada, que non pode vivir sen min, que sabe que o
que ten comigo non é só amor, senón coma unha dependencia que moitas veces a
tortura, pero non o pode evitar. Quéreme tanto que non se concibe sen min.
Hai tanto que non escribo que sei que hai moitas cousas
que debo de contar. Irei devagariño. Unha das cousiñas máis importantes das que
quero falar é a nosa voda. Temos unha nova data para casarmos e agardo que,
esta vez, nada nin ninguén nos impida unirnos para sempre celebrando unha
cerimonia fermosa que xa teño case preparada de todo. Casaremos o 25 de xullo.
É unha data moi máxica porque xustamente é o día de Galicia e é estraño que
poidamos casar nesa data. Realmente, os papeis asinarémolos o venres 24, pero o
sábado celebraremos a nosa voda coas persoas que máis nos queren, que máis
queremos, que desexan estar connosco nun momento tan esencial e precioso. Sei
que vai ser moi bonito. Case xa non hai sorpresas que desvelar, pero o que máis
nos interesa é podermos enlazar para sempre diante de todos aqueles que queiran
asistir á nosa voda. Polo momento, os que veñen seguro son os veciños da aldea,
Silvia (que amais falará na cerimonia), Uxía, Antía e algunha amiga que teño do
instituto no que traballo; unha das poucas persoas que sabe que vou casar cunha
muller... Tamén virán Artemisa, Casandra e Gabriel. Teño moitas ganas de velas,
a verdade, xa que nos collemos todas moita confianza por falarmos durante estes
meses alomenos dúas ou tres veces á semana. Artemisa e Uxía aínda non se viron
en persoa dende que están así (que, segundo me conta Uxía e tamén Artemisa
cando falamos, están cada vez máis namoradas a unha da outra) e será en xullo
cando vivan ese agardado reencontro. Non obstante, malia saber que Artemisa e
Uxía están cada vez máis unidas, eu sei que Artemisa aínda segue namorada de
Agnes ou, como mínimo, continúa queréndoa moito. Seino por como a mira cando
Agnes fala, por como lle fala ás veces Artemisa, polas cousas que lle pregunta verbo
da súa felicidade e porque a min esas cousiñas non se me escapan; pero non teño
motivos para desconfiar de Artemisa e moito menos de Agnes. Coñezo o que ela
sente e sei tamén que Agnes nunca terá dúbidas do que sente por min e do que
quere de Artemisa. Sei que só queren ser amigas e iso acóugame bastante e sobre
todo porque sei que Uxía e Artemisa están namorando de verdade a unha da outra.
Iso é moi bonito e importante.
Eu estou estraña, coma se non puidese crer que esta
andaina da nosa vida estivese pasando xa, indo cara o esquecemento. Foron uns
meses moi raros nos que nos custaba manter a calma. Decotío preguntabámonos ata
cando duraría isto. Sei que a Agnes lle custou moitísimo ficar lonxe da súa
aldea durante tanto tempo. Vina chorar moitas veces porque quería ver á súa
nai, tenteina animar sen éxito dicíndolle que dentro de moi pouquiño
voltariamos á aldea, pero ela non podía crer nada. Vivimos momentos moi escuros
nos que non podiamos confiar en nada; pero parece que todo iso está quedando
atrás.
Dende que voltamos á aldeíña as fins de semana, vivimos
moitos momentos inesquecíbeis. Agnes e mais eu fixemos moitísimas excursións á
montaña e tamén celebramos algunha foliada na noite, aproveitando a calor
sinuosa que xa vai por eiquí. O sábado pasado, vivimos a primeira festa na
aldea dende que xa podemos volver. Foi incríbel. Ese día, Agnes e mais eu
estabamos moi cansas porque pasamos moitas horas camiñando pola montaña,
gozando das máxicas paisaxes que atopabamos de continuo e sobre todo da nosa
compañía. Mesmo levei a zanfona e ela a súa pandeireta e estivemos tocando
música e cantando durante longos momentos, sentíndonos libres na metade da nada,
na soidade das montañas. Agnes ten con este lugar unha conexión que non parece
deste mundo. Por certo, aproveito para dicir que Agnes está escribindo a súa
vida dende o principio. Sempre que escribe un novo capítulo, déixame lelo e
quedo moi abraiada con todo o que conta e por como se expresa. Está escribíndoa
en terceira persoa e así podemos coñecer ben aos outros personaxes. Está falando coa súa nai durante
horas para amorear todos os datos posíbeis de todos os membros da súa familia,
de todo o que ocorreu antes de que ela nacese e cando era cativa. Eu anímao a
que o faga porque coido que a súa historia non pode quedar no esquecemento.
Cando chegamos da longa e dura excursión que fixemos,
encontrámonos con Silvia, con Uxía e Antía na aldea. Viñeran sen dicirnos nada
para darnos unha sorpresiña e boa sorpresa nos levamos cando as vimos alí, na
praza da aldea falando cos veciños, mantendo a distancia de seguridade, xaora.
Agnes e mais eu compoñémonos e despois saímos para xuntarnos con todos eles.
Agardábannos todos con moita ilusión. Había moito tempo que a aldea non se
enchía de música, de tanta vida, de tanta ledicia. Foi coma se nada tivese
ocorrido, coma se este virus maldito non tivese interrompido as nosas vidas. A
música voaba polo ar, enchíanos a ialma ata o máis fondo, facíanos libres,
afastábanos de toda a tensión que viviramos, do inmenso medo que nos acompañara
durante estes meses e da indestrutíbel incerteza que tinxira o noso futuro.
Naquel dourado solpor, namentres a anoitecida se achegaba, fomos libres nun
mundo que nós mesmos construímos.
Foi moi sinxelo ser feliz durante esas horas. Danzamos,
cantamos. Agnes, Silvia e mais eu repenicabamos
na nosa pandeireta namentres Uxía tocaba a guitarra e Antía, a gaita,
levándonos a todos a outra realidade na que eramos totalmente libres. Agnes
emocionouse moitísimas veces. Vela chorar facíame chorar a min. Logo, cando
todo rematou, confesoume que se sentira coma se fose nena de novo, coma se non
tivese xa case 44 anos. Mesmo lle pareceu que nos acompañaban os seres que xa
non estaban connosco. Viu á súa avoa xunta ela, animándoa a vivir, non só a
tocar música e a cantar, senón a vivir, a ter esperanza sempre, malia as
dificultades que enchesen os seus días e quixesen detela. Tamén se atreveu a dicirme
que a miña nai estivera comigo sen que eu o soubese. Ás veces láiome por non
ter os mesmos poderes que Agnes. se tivese sabido que a miña nai se achaba tan
preto de min, teríalle dito tantas e tantas cousas... pero xa é tarde para
dicir nada. Sei que a miña nai coñece o que sinto, ese arrepentimento que tanto
me fere a ialma... e iso é o que me ten que importar.
Foi un solpor máxico, unha noite máxica. Non puidemos
evitar regar con viño aquelas horas tan cheas de ledicia que nos daban ás para
que voásemos a través da música. eu rogaba decotío que o tempo se detivese. Non
me apetecía en absoluto voltar a Ourense, á nosa realidade, porque nese momento
parecía tan sinxelo rir, ser feliz, ser libre, confiar en que todo iría ben...
En Ourense tamén teño a sensación de que vivimos mergulladas nunha realidade
fermosa, pero tamén hei de confesar que, moitas veces, noto que Agnes está moito
máis nerviosa do que pode soportar. Traballar na cafetaría é moi duro. Ten que
estar pendente de tantos detalles que, ás veces, ten a impresión de que vai
estoupar. Por ese motivo, dende este luns, Silvia está traballando con ela na
cafetaría. Desgraciadamente, Silvia non puido resucitar o seu negocio. Tiña un
restaurante e non puido soportar esta crise. Se o tiña aberto nestas
circunstancias, perdía máis cartos dos que gañaba e decidiu pechalo. Silvia
queda nas tardes na cafetaría e traballan xuntas tres horas no día. Alégrame
moito que poidan traballar xuntas. Dende que Silvia está con ela na cafetaría,
Agnes está moito máis tranquila, aínda que vive momentos nos que a tensión que
experimenta parece a piques de convertela nunha bóla de lume. Sábeme moi mal
que estea así, tan esgotada mentalmente, tan susceptíbel ás veces. Cando chega
do choio,, o único que lle apetece é ducharse e deitarse un bo anaco no sofá
para descansar. Hai días nos que nin come, alegándome que está máis cansa que
famenta, e eu sei que na cafetaría non almorza tranquilamente, polo que me
inquieta preguntarme canto comerá ao longo do día. As ceas si que as compartimos
e aí si podemos estendernos todo o que queiramos, falando, partillando
conversas profundas e interesantes e tamén conversas sinxelas verbo do noso día
a día. Con ela síntome tan a gusto que me gustaría que o tempo non pasase. Os
nosos momentos máis íntimos danme unha vida que non ma dá nada máis. cando estou
con ela sendo parte da súa esencia, síntome voar tan alto que mesmo, ás veces,
experimento unha fonda vertixe que me fai suspirar, que me volve pequena.
Mais o sábado bebemos demasiado. Había tempo que non
celebrabamos unha foliada tan incríbel e fermosa e pasámonos co viño, sobre
todo Agnes, que lle sobe máis que a min. A min axiña me dá voltas todo e póñome
moi leda e risoña. A ela dálle moita enerxía, coma se ese líquido dourado a
axudase a deixar atrás o cansazo da semana toda, o abafamento desta época e
todas as preocupacións que lle enchen a ialma sen que o poida evitar. Comezamos
bebendo unha cunca cada unha e rematamos con, como mínimo, dez cuncas enriba.
Non queriamos controlar nada. Queriamos esquecer todo aquilo que nos fixera
sufrir. Queriamos ser libres lonxe de todo iso que detivo as nosas vidas
aparentemente para sempre. É certo que nada pasou, pero coido que xa chegou o
momento de gozar da vida malia termos as precaucións de sempre, pero a vida
está para gozar dela e para aproveitar os pequenos momentos que tan felices nos
fan.
Mañá faremos unha excursión fermosa pola montaña. Agnes é
outra muller cando anda polo bosque, entre as árbores, subindo eses montes que
tan ben se coñece. Abráiame amosándome recunchos incríbeis que nin sabía que
existían. O sábado pasado, estivemos nunha cova na que ela adoitaba agocharse
do mundo enteiro cando non quería que ninguén lle falase nin a mirase. Nesa
cova pasou o día da súa primeira comuñón, fuxindo de todos eses veciños que a
obrigaban a celebrar algo que ela non entendía nin quería vivir. Cando mo explicou
ao ano seguinte, ao reencontrarnos no verán, boteime a rir e non puiden parar
de facelo durante un bo anaco. Ese é un dos seus segredos máis antigos. Cando
voltou á aldea pola tarde, a súa nai non lle dixo nada. Entendeuna; porén,
Agnes tívolle que esixir que non a obrigase a vivir algo que non se relacionaba
en absoluto coa súa maneira de pensar. A súa nai tentouna convencer de que o
mellor era non opoñerse aos costumes de sempre, aínda que non os entendese,
pois non quería que os veciños a mirasen mal e pensasen cousiñas inxustas dela,
pero foi imposíbel facerlle mudar de opinión. Agnes sempre foi así, teimuda, a
súa maneira de pensar sempre estivo caracterizada por unha forte convicción que
ninguén puido crebar xamais.
Cando imos subindo a montaña, ela camiña tan axilmente que,
moitas veces, lle teño que pedir que me agarde, que a min non me convén que se
me acelere tanto o corazón, pero iso pasábame ao principio, cando viñemos eiquí
despois de tantos meses lonxe da aldeíña. Agora vou collendo máis resistencia e
síntome cada vez máis forte.
Síntome moi feliz e satisfeita coa miña vida. Coido que
nunca fun tan feliz. Nin tan sequera pensei que puidese cumprir tan nitidamente
os meus soños. A relación que manteño con Agnes é directamente un soño.
Compréndome tan ben con ela que nin entendo como puidemos ficar separadas
durante tanto tempo. Vivimos en Ourense na miña casa de sempre, tan fermosa e
acolledora que é para ambas as dúas, e tanto ela coma min temos moitos soños
por cumprir. Este agosto, comezaremos a investigar a maneira de construírmos a
nosa propia adega e eu quero ter unha consulta en Ourense. Non quero seguir
traballando nun instituto. Teño moitas ideas que aplicar á psicoloxía e moitas
terapias que no instituto non podo levar a cabo porque me teño que rexer pola
súa maneira de pensar e de funcionar. Agnes está cada vez máis convencida de
que este ano será o principio de moitísimas andainas brillantes e preciosas que
nos farán crer que non nos achamos na realidade, senón nun soño. Repítome
porque é o que sinto. Estou nun soño do que non quero espertar xamais.
Traducción:
Viernes, 19
de junio de 2020
De nuevo,
nos hallamos en la aldeíña. Desde que estuvo permitido viajar a la segunda residencia,
venimos todos los fines de semana. Agnes todavía no se cree que podamos
permanecer aquí durante estos días sin peligro ninguno. Llevamos mucho tiempo
sufriendo esta situación y creo que a las dos nos está dejando huella en el
alma y en nuestro carácter. Yo me he vuelto más tranquila. Antes yo era un
remolino de energía y me costaba mucho permanecer quieta. Ahora no. Ahora me
centro en cada momento para sacarle toda su esencia y no tengo prisa por nada. Pienso
que cada momento es especial y se tiene que alargar todo lo que nos dé la gana.
En cambio, Agnes está más nerviosa y alerta que nunca. Se fija en todos los
detalles de su alrededor para captar qué cosiñas no están bien e intenta
solucionar todo lo que está en sus manos, pero también quiere ponerles remedio
a esas cosiñas que de ella no dependen y no conseguirlo le hace sentir tan frustrada
que ni hablar con ella se puede durante unos minutos. Es cierto que trabajar en
la cafetería despertó exageradamente su sentido de la responsabilidad y de la
intuición, pero llega un momento en el que es imposible tranquilizarla e
incluso entenderla.
Sólo cuando
estamos en la aldeíña parece permanecer todo atrás: el estrés de cada día, las
tensiones, los nervios, la decepción y el miedo. Aún seguimos teniendo miedo,
pero yo estoy más tranquila que Agnes. Pese a no ir las cosas mal en Ourense,
Agnes está convencida de que el peligro está por todas partes, que no podemos
relajarnos ni un instante, que yo no debería salir excepto si fuese totalmente
preciso. Debo confesar que esta semana hemos tenido más de una discusión por culpa
de su paranoia. Pienso que está demasiado obsesionada con el tema, que tiene
que calmarse, que no llegaremos a ninguna parte sintiéndonos de ese modo y que
no es necesario que nos preocupemos tanto. Las cosas van mejor y creo que, con todas
las precauciones que estamos siguiendo, ya es suficiente para protegernos, pero
nada de lo que diga tiene sentido ni peso para ella. Sin embargo, no me atrevo
a acusarla de que está obsesionada con el tema. Lo único que puedo hacer es intentar
calmarla utilizando palabras dulces y sobre todo mucha paciencia, pues Agnes es
muy sensible y cualquier cosiña le afecta muchísimo. He de ser comprensiva con
ella y tratarla con mucho cariño para que no se sienta peor, para que pueda hallar
en mí ese apoyo que en el mundo no parece encontrar. No obstante, hay momentos
en los que pierdo la serenidad y le pido que no sea tan exagerada, que no se
preocupe tanto, y le digo que lo estamos haciendo bien, y es entonces cuando
ella pierde definitivamente la paciencia y me acusa de que parece que no sea consciente
de lo peligroso que sigue siendo todo, me dice que el virus no se ha marchado, que
ella sería incapaz de soportar que a mí me ocurriese algo malo.
Silvia ha
hablado conmigo esta mañana y me ha contado que, ayer, Agnes le explicó
echándose a llorar que no soportaría que yo me marchase de la vida. Le dijo que
ya me había perdido una vez y que entonces estuvo a punto de perder la ilusión
de vivir para siempre y que no lo soportaría una segunda vez, que continuamente
está rogando que no me pase nada, que no puede vivir sin mí, que sabe que lo
que tiene conmigo no es sólo amor, sino como una dependencia que muchas veces
la tortura, pero no puede evitarlo. Me quiere tanto que no se concibe sin mí.
Hace tanto
que no escribo que sé que hay muchas cosas que debo contar. Iré poquiño a poco.
Una de las cosiñas más importantes de las que quiero hablar es nuestra boda. Tenemos
una nueva fecha para casarnos y espero que, esta vez, nada ni nadie nos impida
unirnos para siempre celebrando una ceremonia hermosa que ya tengo casi preparada
del todo. Nos casaremos el 25 de julio. Es una fecha muy mágica porque justamente
es el día de Galicia y es extraño que podamos casarnos en esa fecha. Realmente,
los papeles los firmaremos el viernes 24, pero el sábado celebraremos nuestra
boda con las personas que más nos quieren, que más queremos, que desean estar
con nosotras en un momento tan esencial y precioso. Sé que va a ser muy bonito.
Casi ya no hay sorpresas que desvelar, pero lo que más nos interesa es poder
enlazarnos para siempre delante de todos aquéllos que quieran asistir a nuestra
boda. Por el momento, los que vienen seguro son los vecinos de la aldea, Silvia
(que además hablará en la ceremonia), Uxía, Antía y alguna amiga que tengo del
instituto en el que trabajo; una de las pocas personas que sabe que voy a
casarme con una mujer... También vendrán Artemisa, Casandra y Gabriel. Tengo
muchas ganas de verlas, la verdad, ya que nos hemos cogido todas mucha
confianza por hablar durante estos meses al menos dos o tres veces a la semana.
Artemisa y Uxía todavía no se han visto en persona desde que están así (que,
según me cuenta Uxía y también Artemisa cuando hablamos, están cada vez más
enamoradas la una de la otra) y será en julio cuando vivan ese esperado reencuentro.
No obstante, a pesar de saber que Artemisa y Uxía están cada vez más unidas, yo
sé que Artemisa aún sigue enamorada de Agnes o, como mínimo, continúa queriéndola
mucho. Lo sé por cómo la mira cuando Agnes habla, por cómo le habla a veces Artemisa,
por las cosas que le pregunta acerca de su felicidad y porque a mí esas cosiñas
no se me escapan; pero no tengo motivos para desconfiar de Artemisa y mucho
menos de Agnes. Conozco lo que ella siente y sé también que Agnes nunca tendrá
dudas de lo que siente por mí y de lo que quiere de Artemisa. Sé que sólo
quieren ser amigas y eso me tranquiliza bastante y sobre todo porque sé que
Artemisa y Uxía están enamorándose de verdad la una de la otra. Eso es muy
bonito e importante.
Yo estoy
extraña, como si no pudiese creerme que esta etapa de nuestra vida estuviese pasando
ya, yendo hacia el olvido. Han sido unos meses muy raros en los que nos costaba
mantener la calma. Continuamente nos preguntábamos hasta cuándo duraría esto.
Sé que a Agnes le costó mucho permanecer lejos de su aldea durante tanto tiempo.
La vi llorar muchas veces porque quería ver a su madre, intenté animarla sin
éxito diciéndole que dentro de muy poquiño volveríamos a la aldea, pero ella no
podía creer nada. Vivimos momentos muy oscuros en los que no podíamos confiar
en nada; pero parece que todo eso está quedando atrás.
Desde que
volvemos a la aldeíña los fines de semana, vivimos muchos momentos inolvidables.
Agnes y yo hemos hecho muchísimas excursiones a la montaña y también celebramos
alguna foliada por la noche, aprovechando el calor sinuoso que ya hace por
aquí. El sábado pasado, vivimos la primera fiesta en la aldea desde que ya
podemos volver. Fue increíble. Ese día, Agnes y yo estábamos muy cansadas
porque pasamos muchas horas caminando por la montaña, disfrutando de los
mágicos paisajes que encontrábamos continuamente y sobre todo de nuestra
compañía. Incluso llevé la zanfona y ella su pandereta y estuvimos tocando música
y cantando durante largos momentos, sintiéndonos libres en medio de la nada, en
la soledad de las montañas. Agnes tiene con este lugar una conexión que no parece
de este mundo. Por cierto, aprovecho para decir que Agnes está escribiendo su vida
desde el principio. Siempre que escribe un nuevo capítulo, me deja leerlo y me
quedo muy asombrada con todo lo que cuenta y por cómo se expresa. Está
escribiéndola en tercera persona y así podemos conocer bien a los otros personajes.
Está hablando con su madre durante horas para acumular todos los datos posibles
de todos los miembros de su familia, de todo lo que ocurrió antes de que ella
naciese y cuando era niña. Yo la animo a que lo haga porque creo que su
historia no puede quedar en el olvido.
Cuando
llegamos de la larga y dura excursión que hicimos, nos encontramos con Silvia, con
Uxía y Antía en la aldea. Habían venido sin decirnos nada para darnos una
sorpresiña y buena sorpresa nos llevamos cuando las vimos allí, en la plaza de
la aldea hablando con los vecinos, manteniendo la distancia de seguridad, por
supuesto. Agnes y yo nos acicalamos y después salimos para juntarnos con todos
ellos. Nos esperaban todos con mucha ilusión. Hacía mucho tiempo que la aldea
no se llenaba de música, de tanta vida, de tanta alegría. Fue como si nada hubiese
ocurrido, como si este virus maldito no hubiese interrumpido nuestras vidas. La
música volaba por el aire, nos llenaba el alma hasta lo más hondo, nos hacía
libres, nos alejaba de toda la tensión que habíamos vivido, del inmenso miedo que
nos había acompañado durante estos meses y de la indestructible incertidumbre
que había teñido nuestro futuro. En aquel dorado atardecer, mientras la
anochecida se acercaba, fuimos libres en un mundo que nosotros mismos
construimos.
Fue muy
sencillo ser feliz durante esas horas. danzamos, cantamos. Agnes, Silvia y yo
percutíamos en nuestra pandereta mientras Uxía tocaba la guitarra y Antía, la
gaita, llevándonos a todos a otra realidad en la que éramos totalmente libres.
Agnes se emocionó muchísimas veces. Verla llorar me hacía llorar a mí. Luego, cuando
todo terminó, me confesó que se había sentido como si fuese niña de nuevo, como
si no tuviese ya casi 44 años. Incluso le pareció que nos acompañaban los seres
que ya no estaban con nosotros. Vio a su abuela junto a ella, animándola a
vivir, no sólo a tocar música y a cantar, sino a vivir, a tener esperanza siempre,
a pesar de las dificultades que llenasen sus días y quisiesen detenerla.
También se atrevió a decirme que mi madre había estado conmigo sin que yo lo
supiese. A veces lamento no tener los mismos poderes que Agnes. Si hubiese
sabido que mi madre se hallaba tan cerca de mí, le habría dicho tantas y tantas
cosas... pero ya es tarde para decir nada. Sé que mi madre conoce lo que
siento, ese arrepentimiento que tanto me hiere en el alma... y eso es lo que
tiene que importarme.
Fue un
ocaso mágico, una noche mágica. No pudimos evitar regar con vino aquellas horas
tan llenas de alegría que nos daban alas para que volásemos a través de la
música. Yo rogaba continuamente que el tiempo se detuviese. No me apetecía en
absoluto volver a Ourense, a nuestra realidad, porque en ese momento parecía tan
sencillo reír, ser feliz, confiar en que todo iría bien... En Ourense también
tengo la sensación de que vivimos sumergidas en una realidad hermosa, pero
también he de confesar que, muchas veces, noto que Agnes está mucho más
nerviosa de lo que puede soportar. Trabajar en la cafetería es muy duro. Tiene
que estar pendiente de tantos detalles que, a veces, tiene la impresión de que
va a explotar. Por ese motivo, desde este lunes, Silvia está trabajando con
ella en la cafetería. Desgraciadamente, Silvia no ha podido resucitar su
negocio. Tenía un restaurante y no pudo soportar esta crisis. Si lo tenía abierto
en estas circunstancias, perdía más dinero de lo que ganaba y decidió cerrarlo.
Silvia se queda por las tardes en la cafetería y trabajan juntas tres horas al
día. Me alegra mucho que puedan trabajar juntas. Desde que Silvia está con ella
en la cafetería, Agnes está mucho más tranquila, aunque vive momentos en los
que la tensión que experimenta parece a punto de convertirla en una bola de
fuego. Me sabe muy mal que esté así, tan agotada mentalmente, tan susceptible a
veces. Cuando llega del trabajo, lo único que le apetece es ducharse y tumbarse
un buen rato en el sofá para descansar. Hay días en los que ni come, alegándome
que está más cansada que hambrienta, y yo sé que en la cafetería no almuerza
tranquilamente, por lo que me inquieta preguntarme cuánto comerá a lo largo del
día. Las cenas sí que las compartimos y ahí sí que podemos extendernos todo lo
que queramos, hablando, compartiendo conversaciones profundas e interesantes y
también conversaciones sencillas acerca de nuestro día a día. Con ella me
siento tan a gusto que me gustaría que el tiempo no pasase. Nuestros momentos
más íntimos me dan una vida que no me la da nada más. Cuando estoy con ella
siendo parte de su esencia, me siento volar tan alto que incluso, a veces, experimento
un hondo vértigo que me hace suspirar, que me vuelve pequeña.
Mas el
sábado pasado bebimos demasiado. Hacía tiempo que no celebrábamos una foliada tan
increíble y hermosa y nos pasamos con el vino, sobre todo Agnes, que le sube
más que a mí. A mí enseguida me da vueltas todo y me pongo muy alegre y
risueña. A ella le da mucha energía, como si ese líquido dorado la ayudase a dejar
atrás el cansancio de toda la semana, el agobio de esta época y todas las preocupaciones
que le llenan el alma sin que pueda evitarlo. Empezamos bebiendo una cunca cada
una y acabamos con, como mínimo, diez cuncas encima. No queríamos controlar
nada. Queríamos olvidar todo aquello que nos había hecho sufrir. Queríamos ser
libres lejos de todo eso que detuvo nuestras vidas aparentemente para siempre.
Es cierto que nada ha pasado, pero creo que ya ha llegado el momento de
disfrutar de la vida pese a tener las precauciones de siempre, pero la vida
está para disfrutar de ella y para aprovechar los pequeños momentos que tan felices
nos hacen.
Mañana
haremos una excursión hermosa por la montaña. Agnes es otra mujer cuando anda por
el bosque, entre los árboles, subiendo esos montes que tan bien se conoce. Me sorprende
mostrándome rincones increíbles que ni sabía que existían. El sábado pasado, estuvimos
en una cueva en la que ella acostumbraba a esconderse del mundo entero cuando
no quería que nadie le hablase o la mirase. En esa cueva pasó el día de su
primera comunión, huyendo de todos esos vecinos que la obligaban a celebrar
algo que ella no entendía ni quería vivir. Cuando me lo explicó al año
siguiente, al reencontrarnos en verano, me eché a reír y no pude parar de
hacerlo durante un buen rato. Ése es uno de sus secretos más antiguos. Cuando
volvió a la aldea por la tarde, su madre no le dijo nada. La entendió; sin
embargo, Agnes tuvo que exigirle que no la obligase a vivir algo que no se
relacionaba en absoluto con su manera de pensar. Su madre intentó convencerla
de que lo mejor era no oponerse a las costumbres de siempre, aunque no las
entendiese, pues no quería que los vecinos la mirasen mal y pensasen cosiñas
injustas de ella, pero fue imposible hacerle cambiar de opinión. Agnes siempre
fue así, testaruda, su manera de pensar siempre ha estado caracterizada por una
fuerte convicción que nadie ha podido quebrar jamás.
Cuando
vamos subiendo la montaña, ella camina tan ágilmente que, muchas veces, tengo
que pedirle que me espere, que a mí no me conviene que se me acelere tanto el
corazón, pero eso me pasaba al principio, cuando vinimos aquí después de tantos
meses lejos de la aldeíña. Ahora voy cogiendo más resistencia y me siento cada
vez más fuerte.
Me siento
muy feliz y satisfecha con mi vida. Creo que nunca he sido tan feliz. Ni tan
siquiera pensé que pudiese cumplir tan nítidamente mis sueños. La relación que
mantengo con Agnes es directamente un sueño. Me comprendo tan bien con ella que
ni entiendo cómo pudimos permanecer separadas durante tanto tiempo. Vivimos en Ourense
en mi casa de siempre, tan hermosa y acogedora que es para las dos, y tanto
ella como yo tenemos muchos sueños por cumplir. Este agosto, comenzaremos a
investigar la manera de construir nuestra propia bodega y yo quiero tener una
consulta en Ourense. No quiero seguir trabajando en un instituto. Tengo muchas
ideas que aplicar a la psicología y muchas terapias que en el instituto no
puedo llevar a cabo porque me tengo que regir por su manera de pensar y de
funcionar. Agnes está cada vez más convencida de que este año será el principio
de muchísimas etapas brillantes y preciosas que nos harán creer que no nos
hallamos en la realidad, sino en un sueño. Me repito porque es lo que siento. Estoy
en un sueño del que no quiero despertar jamás.
Agnes está más nerviosa y alerta que nunca. Es que es normal por el trabajo que tiene y la situación límite que estamos viviendo. Además, tanta preocupación por lo que le pueda ocurrir a Lúa no le deja vivir tranquilamente. La entiendo, eso me pasa a mi con los yayos, aunque quizás no hasta ese nivel. Todo lo que le conjtó Agnes a Silvia es bonito, significa que la ama con toda su alma, pero ese amor no te puede hacer al mismo tiempo infeliz, temiendo a todas horas que lo vas a perder, que sin Lúa no podrá vivir. Incluso han tenido discusiones a raíz de la paranoia que tiene con todo esto, pobres. Son tiempos difíciles, yo diría que confusos, pero a pesar de todo, hay cosas bonitas, como su boda. El 25 julio se casarán, ¡por fin podrán casarse! Esta vez lo podrán hacer, estoy seguro de ello. Los vecinos, amigos, familia y Artemisa, Casandra y Gabriel. Miedo me da lo de Artemisa... Es cierto que está viviendo un nuevo amor con Uxía, pero...no sé si al ver a Agnes otra vez, se le remueva todo y no sea bueno para ella. Espero equivocarme. Lúa no es tonta, sabe que Artemisa sigue enamorada de Agnes, por como la mira y le habla...No quiere desconfiar de ella, pero yo de ella, no estaría 100% tranquilo. Ojalá el amor por Uxía consiga destronar el amor por Agnes. Me encanta que hagan tantas excursiones, toquen en el bosque, se relacionen con Silvia y las demás y consigan olvidar, aunque sea por momentos, del pesadillavirus. También resalta que Agnes está escribiendo su vida, paso a paso, bueno, quizás la vida de su familia, y eso seguro que será muy interesante. Muy fuerte lo de la madre de Lúa. La pobre Lúa habría deseado hablar con ella, pedirle perdón por lo que pasó, pero sabe lo que siente, sabe que ella no le guarda ningún rencor. Me parece muy triste que Silvia no haya podido resucitar su negocio. Aunque no hay mal que por bien no venga, pues ahora está ayudando a Agnes en la cafetería. Así Agnes está más desestresada, más tranquila. Silvia es una gran profesional y su ayuda le vendrá genial. Ay Ntoch, que susto me he llevado, en vez de foliada he entendido follada en esta frase “Hacía tiempo que no celebrábamos una foliada tan increíble y hermosa “, jajajaja, imagina cambiar foliada por follada jajaja, ay madre. Por último, tienen proyectos de futuro muy bonitos. Abrir su propia bodega y Lúa su consulta. Yo también pienso que a partir de ahora les llegará una etapa preciosa y mágica. Una entrada muy bonita, Ntoch!!
ResponderEliminar