Venres, 19 de febreiro de 2021
Ando sempre tan ocupada con diversas cousas que non lembro de escribir no
meu diario. Cústame moito atopar un momento no que poida escribir con calma e,
ademais, non me apetece mergullarme nos meus sentimentos e poñerlles nome ás
emociós que sinto. Ser psicóloga axúdame a recoñecer o que me sucede en todo
momento e saber que podo facer para acougarme cando non me encontro ben, pero,
dende hai dúas semanas, paréceme que non podo controlar os meus sentimentos.
Paréceme que, por dentro de min, hai emociós e pensamentos que me domean sen
que o poida evitar e coido que me está acontecendo iso porque o meu corpo está
mudando.
Hai tres meses que non teño a menstruación e iso nótase en moitos eidos da
miña vida. Dende hai un mes, sinto que teño as emociós descontroladas e, istes
días, teño a mente chea de pensamentos que me doen coma se fosen coitelos que
se me cravan na ialma. Non ter a pingadeira é sinal de que me achego xa a unha
andaina da miña vida da que non podo fuxir. Non podo deter o tempo. O tempo da
miña existencia avanza sen que eu o queira nin o poida evitar. Sempre pensei que
envellecer é algo precioso, que é a mostra de que estás viva e que vas
amoreando experiencias; pero, cando sentes que o teu corpo deixa de funcionar
como sempre o fixo, dáste de conta de que ren é tan marabilloso e bonito como
parece. Non sei se estou preparada para enfrontarme a iste cambio.
Agnes dime que ren é definitivo, que o feito de ter tres faltas non
significa que xa comezase a ter sen dúbida a menopausa; pero sei que mo di para
acougarme. Sei que ela tamén pensa que xa empezou para min esa andaina que a
todas as mulleres nos acaba chegando e negar o evidente faime máis dano aínda. Eu,
a Agnes, véxoa tan nova, tan chea de vida, con tanta enerxía na ialma e no
corpo que, xunta ela, me sinto vella, sen folgos para recoñecer o que me está a
ocorrer.
Agnes ficou unhas cantas semanas sen traballar; pero, a semana pasada, Silvia
e mais ela decidiron volver abrir a cafetaría porque perdían máis cartos non
traballando que traballando a medias. Ela cría que era unha parvada ter o
negocio aberto porque non ían case clientes, pero o ben que lles está a ir
nistes días amosoulles que non están a perder o tempo, que a xente bota moito
en falta ir consumir eilí e que as satisfai moito traballar. Eu alégrome moito
por elas, de verdade. Cando Agnes non traballaba, ficaba na casa practicamente
o día todo, dedicábase só a cociñar, a limpar, a mercar e a coidar de si mesma
a través de diferentes actividades. Tamén saía, pero dicíame que prefería
camiñar comigo, malia ir soíña algunhas ocasiós ao Miño ou a outros lugares de
Ourense. Tampouco podía facer moitas cousas porque leva chovendo dende hai case
tres semanas de xeito intermitente ás veces e de xeito constante, noutras; pero
a min gústame moito a choiva e Agnes e mais eu sentímonos estrañas cando non
chove.
Sinceramente, a min Agnes dáme envexa. É certo que ten os seus momentos
malos. Os momentos malos de Agnes son realmente malos. Son terríbeis. Non hai
ren que a poida acougar e mesmo é imposíbel falar con ela cando está mal. Estivo
moi mal durante case dúas semanas e custáballe moito conversar e ter ganas de
facer cousas. Aturaba como podía ise malestar, pero continuamente queixábase de
que non se encontraba ben e dicíame que só desexaba estar en silencio.
Coincidiu que choveu moito e non podiamos saír camiñar polo noso Barbaña, pero fixémolo
por Ourense algunhas tardes porque ambas as dúas precisamos saír e que nos dea
o ar. Cando Agnes está eisí, por moitos estudos que eu teña, non sei como
axudala, que facer para que se sinta millor. O único que ela necesita é que a
acompañe nises profundos e longos silencios que mantén consigo mesma e non
preguntarlle nin esixirlle nada que poida intensificar a súa ansiedade. Cando
está eisí, dime que non pode falar por moito que se esforce por facelo porque
non ten folgos para expresarse, para construír frases, e que só sente unha bóla
de ferro que lle aperta o peito. Os seus ataques de ansiedade son arrepiantes e
cústame moitísimo tranquilizala cando ten algún diles. Só podo agardar a que
pase a treboada... que acaba pasando, pero agoníame moitísimo vela tan mal...
e, cando está eisí, sen azos para falar nin facer ren, o único que desexo é que
non sufra ningún ataque.
Eu traballo na casa porque na consulta non é nada seguro atender aos
clientes e prefiro facer videochamadas. Non me gusta nada traballar na casa,
nada, en absoluto. Eu necesito o contacto coa xente. Estou farta desta
situación, das restriciós, de estar pendente de que Agnes poida traballar, de
que lle permitan abrir o seu negocio. Polo menos, pode atender aos clientes na
cafetaría, pero non poden tomar nada eilí. O único que poden facer é levarse os
pedidos, pero Agnes di que iso lle abonda, pero abóndalle porque leva anos eisí
(a min paréceme que levamos anos nesta situación) e non lle quedou máis remedio
que conformarse, pero eu sei que ela tamén está farta destas circunstancias e
que devece por recuperar a nosa rutina.
Eu non podo máis. Necesito ver ás miñas amigas, necesito vivir sen sentir
medo, sen temer que Agnes me veña co virus cada vez que chega de traballar, que
non teñamos pesadelos nos que unha das dúas se contaxia e morre soa na UCI.
Necesito saír de Ourense e ir á aldea xunta Agnes. Agnes necesita ver á súa nai.
Devecemos por recuperar os nosos ensaios, tocar, bailar, cantar coas nosas
amigas, rir, gozar da vida. Agnes e mais eu cantamos, mesmo pandeiramos xuntas
e compoñemos canciós. Agnes ultimamente está moi inspirada, pero as canciós que
compón son moi tristes e a min paréceme que teñen no seu soar a melodía máis
nostálxica da vida, pero son preciosas. Non obstante, necesitamos o contacto
con Uxía, con Silvia e Antía, necesitamos que as súas voces nos acompañen, que
o fagan tamén cos seus instrumentos. Ela non mo di porque sabe que me desanima
que decotío me estea a confesar o que bota en falla, porque sabe que eu coñezo
os seus sentimentos e porque cre que alimentará a nosa tristura no caso de que
sexa sincera; pero eu sei moi ben o que pensa cando queda calada, cando non me
mira, cando se mergulla nos seus pensamentos e fica minutos e minutos pensando
ata que algo a extrae dise silencio, que a meirande parte das veces é ela quen
sae soíña dos seus pensamentos porque eu non sei que dicirlle xa.
Eu comezo a ter pensamentos que non podo domear e iso faime sentir moi
impotente porque sempre fun moi optimista, malia ter a ialma chea de tristura.
Pasei momentos moi malos ao longo da miña vida, pero sempre fun capaz de
rexurdir da tristura e a desesperación. Que me ocorre? Sucédeme que me sinto
algo máis vella que hai uns meses, que teño o corpo rarísimo por mor de que non
me vén a pingadeira, que noto que estou de mal humor case todos os días e que
me poño a chorar por calquera cousa. Cústame atender aos meus clientes, pero
tamén me gusta axudar aos demais e, moitas veces, sinto que, a través dos seus
problemas, eu podo encontrar soluciós para os meus. Hei de aceptar que seica
estea mudando xa definitivamente a miña maneira de ser e que realmente si teña
comezado a menopausa para min.
O luns, pregunteille a Agnes se era consciente do que quería dicir ter a menopausa.
Ela díxome que si, pero non me abondaba coa súa resposta e, a piques de poñerme
a chorar, empecei a dicirlle que ter a menopausa significaba que non podería
controlar as miñas mudanzas de humor, que posibelmente o corpo me mudase, seica
engordase, seica me volvese insoportábel. Istes días non me soporto nin eu.
Agnes díxome: pero eu voute querer igual, ruliña.
Iste ano cumprirei 48 anos. É lóxico que me estean a pasar estas cousas xa,
pero non o acepto. A min paréceme que Agnes non ten tres anos menos ca min,
senón vinte como mínimo. Véxoa tan chea de enerxía, mesmo cando non se encontra
ben animicamente. Cando non está ben animicamente, paréceme que me acho perante
dunha adolescente que pensa que o mundo está na súa contra, porque é o que me
revela coas preguntas que me fai cando ten algunha crise. Pregúntame por que temos
que vivir isto, canto vai durar esta situación, se vai poder estar coa súa nai
antes de que ela marche para sempre... e chora, chora tanto que non sei como
acougala. Cando me recoñece que ten unha crise, sinto un frío moi forte na
ialma. Sei que Agnes está curada, se non definitivamente, alomenos ata o punto
de non ter crises que poidan esnaquizar a súa cordura; pero creo que nunca se
poderá desfacer da intensidade coa que sinte as cousas. Falo tanto de Agnes
porque me afecta moito todo o que lle pase. Quero que estea ben e, cando boto
horas sen vela, teño a necesidade de preguntarlle se se encontra ben, como lle
está a ir o día, se precisa falar comigo por algo. Non sabe enfrontar certas
situaciós das que logo me fala coma se fosen pesadelos... pero Silvia está con
ela na cafetaría a partir da unha do mediodía. Non a deixa soa. Silvia tamén
está farta disto xa. A min non me pode ver porque non podemos xuntarnos con
persoas coas que non convivamos, pero a Agnes vea todos os días e iso dáme moita
envexa. Necesito as apertas das miñas amigas, de Anxiños (que a min me quere
moitísimo, xa que compartimos a mágoa de ter lonxe a Agnes) e camiñar pola
montaña. Síntome encerrada e está a me afectar na ialma todo isto, que nos prohiban
tantas cousiñas. Ir á montaña non nos prexudicará a ningunha das dúas, pero non
podemos saír de Ourense. Podemos ir ao Miño, pero eí está Ourense toda e a
Agnes abáfaa moito camiñar tendo tanta xente ao seu redor. Traballando nunha
cafetaría, debería de terlle perdido o medo ás aglomeraciós, pero creo que ise
medo non lle desaparecerá nunca. Ponse moi nerviosa cando imos pola rúa e ve
que cada vez hai máis xente ao seu redor. Sei que ela mesma se tenta acougar,
pero non o consegue e sei que non o pode conseguir cando noto que me aperta a
mao.
Onte díxome, antes de irmos durmir, que se sentía moi afortunada por saber
que envelleceriamos xuntas, por saber que estariamos xuntas para sempre. Eu,
con mágoa, pregunteille se non era consciente de que, a medida que fose
cumprindo anos, a miña doenza iría facéndose máis perigosa. Ela cre que non me
vai ocorrer, que vou estar sempre ben e que mesmo chegará un día no que
poderemos esquecer que teño un corazón defectuoso; pero non é verdade. A medida
que me vaia facendo velliña, o meu corazón será máis débil e fráxil e iso ponme
tanto medo que choro, choro sen que ela me vexa, porque non a quero deixar soa,
porque me dá pánico imaxinar que marcho da vida e Agnes queda sen min.
Recoñeceume máis dunha vez que non sería capaz de vivir sen min, que non
imaxina a súa vida sen min, que non sabería vivir sen min... e, realmente, eu
non sei que dicirlle. Que lle vou dicir, que tería que ser forte daquela se iso
sucedese? Eu tampouco podo imaxinar a vida sen ela. Que sería de min sen Agnes,
se ela é quen me dá a luz que necesito para encontrarme, para verme na vida? O
que sinto por Agnes vai alén do amor. Non é dependencia. É algo moito máis
fermoso. Agnes é unha parte de min e, cando chega do choio, todos os días, con
ise sorriso tan brillante que me dedica malia estar abafada e abrázame coma se
ata ise momento lle faltase un anaco do seu corpo, noto que me recupero de todo
iso que me fai dano, que son fermosa entre os seus brazos, que a vida é
marabillosa. Agnes faime tomar consciencia do meu corpo cando esvara as maos
pola miña pel e sinto que aínda son bonita, que teño unha aparencia atractiva e
que teño dereito a que ela aínda me desexe. Sei que ise pensamento non ten
senso, pero é que me pon medo mudar tanto que Agnes... que Agnes deixe de desexarme;
pero son parva pensando iso, tendo ise medo, porque o que máis fai ultimamente
é amosarme que me desexa sempre, en todo momento, que en calquera lugar e intre
do día pode facerme subir ao ceo coas súas caricias, os seus bicos, o seu
corpo... e síntome tan chea de vida cando estamos tan xuntiñas... pero, cando
non a teño ao meu lado, estou tan estraña, pensando en cousas tan raras...
Silvia ri de min cando lle transmito estas inquedanzas tan tristes que me
enchen a ialma. Dime que é comprensíbel que me desguste deixar de ter a
pingadeira, pero dime que non ten sentido que me torture desa maneira crendo
que Agnes deixará de quererme por mudar por dentro e por fóra. Si me pon medo
que non me soporte porque é que ultimamente teño un humor de cas e non teño
dereito a pagalo con ela. Tento non pagalo con ela, pero non podo evitar que
ela note a miña desgana, a miña irritación e o irascíbel que estou. Cústame ter
interese por cousas que antes me enchían a ialma, pero Agnes ten paciencia
comigo e sempre me acolle nos seus brazos síntame como me sinta. Ela é o meu
refuxio. Sempre se esforza por facerme sentir ben. Proponme que cantemos e
toquemos xuntas a pandeireta e, cando levamos uns minutos xa cantando,
mergulladas en canciós divertidas que nos fan sorrir, noto que xa me sinto
moito millor, que esa frustración e ise mal humor desapareceron.
Ademais, a min paréceme que Agnes quita de onde sexa o ánimo que me quere
entregar, malia estar cansa ela tamén. Eu noto nitidamente o esforzo que fai
para que eu estea ben, para amosarme que me quere, que está comigo en todo
momento, tanto nas boas como nas malas. Non dubido nunca do que sente por min.
Só teño medo a perdela, a que me diga que estou insoportábel e que prefire que
vivamos en lugares diferentes; pero iso non vai pasar. Cando lle comunico as
miñas inquedanzas, bótase a rir dicíndome que non sexa parviña, que nunca
necesitará afastarse de min, por moi rosmona que me volva, e abrázame namentres
tamén me fai rir a min.
Ás veces, pregúntome se merezo ter ao meu lado a alguén eisí como Agnes,
que me quere de verdade, que fai o que sexa por min, e só desexo darlle
alomenos a metade do que ela me dá, que xa sería moito.
Necesito quitarme de enriba esta frustración que sinto e a momentos
consígoo, pero, cando non, non hai ren que me poida acougar, só estar con
Agnes. ela consegue que deixe de pensar niso que tanto me desacouga, consegue
afastarme da irritación e tinxe de ouro a vida toda. Seica isto sexa unha mala
época e, axiña, volva sentirme ben; pero si me está a afectar todo isto que
está ocorrendo coa pandemia esta que non nos deixa en paz e tamén coas mudanzas
que se están a producir no meu corpo. Non cría que fose chegarme nunca o
momento de que se me retirase a menstruación. Vale, pode virme en calquera momento
como di Agnes, pero eu intúo que non o fará. Non sei se non o fará nunca máis.
Seica só me tarde uns meses; pero, como lle dixen a Agnes, que me baixe non
quere dicir nada porque nunca máis será o mesmo en min. Xa non volverei tela
coma sempre a tiven dende os catorce anos... Ter esta falta tan longa significa
moitísimo máis do que ela quere recoñecer.
E a primavera tenta chegar, pero as choivas apagan as súas intenciós. De
todos xeitos, Agnes dime que no ar nota xa a chegada desa estación que a min
tanto me gusta. A min non me gusta nada a invernía e istes meses de inverno
paseino moi mal. Non podía aturar que fixese tanto e tantísimo frío. Non me
apetecía para nada saír á rúa e na nosa casa ía un frío horríbel por moitas
horas que tivésemos acesa a calefacción. Agnes si atura moi ben o inverno. Dime:
isto non é ren. Ti non viviches con neve durante máis de cinco meses, sen poder
ir a ningures porque a neve o cubría todo, sen poder saír da casa porque o frío
te conxelaba a ialma... e ter que saír igualmente porque había cousas que facer
na corte e coidar aos animais...
Mais non me fai falta ter vivido na aldeíña para odiar o inverno...
Agnes ten unha fortaleza que eu non teño. ela atura todo moi
estupendamente, tanto a choiva como o frío, todo, todo... agás a calor. No
canto, eu si amo a calor, o vrao, todo iso que che permite vivir... pero nistes
tempos non paga a pena que faga calor se non podemos saír xa á rúa...
Debo de recoñecer que si estou algo deprimida. Pensaba que esta situación
ía durar moito menos e non vexo a fin a esta pandemia que nos mudou tanto a
vida a todos. Agnes si que a ve, pero a min cústame ter a esperanza que ela
ten. Agnes está moi optimista, ou tenta estalo porque sabe que non estalo non
lle vai aportar nada positivo, pero a min cústame máis. Será porque eu non saio
da casa, porque son de risco e diferente e estou cansa xa. Ela tamén o está,
pero loita contra esas emociós negativas para poder seguir sorríndolle á vida.
Dime moitas veces que non se trocaría por ninguén, que a vida que ten comigo é
máis que un soño, que non mudaría ren... que prefire estar comigo antes que
calquera outra cousa, que o pode aguantar todo se estamos xuntas... e eu tamén
o penso, pero hai cousas que me doen sen que o poida evitar.
Ademais, está sempre cociñando cousiñas deliciosas para animarme. Esta
semana fixo unha bica que lle quedou riquísima e tamén me sorprende con pratos
que nunca cociñou antes. Quere facerme sentir ben sempre e iso éncheme a vida
de luz. Que faría eu sen ela?
Iste ano comezámolo na aldeíña, tentando non achegarnos a ninguén, pero
compartindo con todos iles a ledicia dises días... mais ises momentos xa quedan
moi lonxe.
Iso é todo o que podo e quero contar por hoxe. Non quero seguir remexendo nas
miñas agonías porque me fai sentir pior.
Viernes, 19 de febrero de 2021
Ando siempre tan ocupada con
diversas cosas que no me acuerdo de escribir en mi diario. Me cuesta mucho
encontrar un momento en el que pueda escribir con calma y, además, no me
apetece sumergirme en mis sentimientos y ponerles nombre a las emociones que
siento. Ser psicóloga me ayuda a reconocer lo que me sucede en todo momento y
saber qué puedo hacer para sosegarme cuando no me encuentro bien, pero, desde
hace dos semanas, me parece que no puedo controlar mis sentimientos. Me parece
que, por dentro de mí, hay emociones y pensamientos que me dominan sin que
pueda evitarlo y creo que está aconteciéndome eso porque mi cuerpo está
cambiando.
Hace tres meses que no tengo la
menstruación y eso se nota en muchos ámbitos de mi vida. Desde hace un mes,
siento que tengo las emociones descontroladas y, estos días, tengo la mente
llena de pensamientos que me duelen como si fuesen cuchillos que se me clavan
en el alma. No tener la regla es señal de que me acerco ya a una etapa de mi
vida de la que no puedo huir. No puedo detener el tiempo. El tiempo de mi
existencia avanza sin que yo lo quiera ni lo pueda evitar. Siempre pensé que
envejecer es algo precioso, que es la muestra de que estás viva y que vas
acumulando experiencias; pero, cuando sientes que tu cuerpo deja de funcionar
como siempre lo ha hecho, te das cuenta de que nada es tan maravilloso y bonito
como parece. No sé si estoy preparada para enfrentarme a este cambio.
Agnes me dice que nada es
definitivo, que el hecho de tener tres faltas no significa que ya haya
comenzado a tener sin duda la menopausia; pero sé que me lo dice para
sosegarme. Sé que ella también piensa que ya ha empezado para mí esa etapa que
a todas las mujeres nos acaba llegando y negar lo evidente me hace más daño
todavía. Yo, a Agnes, la veo tan joven, tan llena de vida, con tanta energía en
el alma y en el cuerpo que, junto a ella, me siento vieja, sin ánimo para
reconocer lo que está ocurriéndome.
Agnes permaneció unas cuantas
semanas sin trabajar; pero, la semana pasada, Silvia y ella decidieron volver a
abrir la cafetería porque perdían más dinero no trabajando que trabajando a
medias. Ella creía que era una tontería tener el negocio abierto porque no iban
casi clientes, pero lo bien que les está yendo estos días les demostró que no
están perdiendo el tiempo, que la gente echa mucho en falta ir a consumir allí
y que las satisface mucho trabajar. Yo me alegro por ellas, de verdad. Cuando
Agnes no trabajaba, permanecía en casa prácticamente todo el día, se dedicaba
sólo a cocinar, a limpiar, a comprar y cuidar de sí misma a través de diferentes
actividades. También salía, pero me decía que prefería caminar conmigo, pese a
ir soliña algunas ocasiones al Miño o a otros lugares de Ourense. Tampoco podía
hacer muchas cosas porque lleva lloviendo desde hace casi tres semanas de modo
intermitente a veces y de modo constante, en otras; pero a mí me gusta mucho la
lluvia y Agnes y yo nos sentimos extrañas cuando no llueve.
Sinceramente, a mí Agnes me da
envidia. Es cierto que tiene sus momentos malos. Los momentos malos de Agnes
son realmente malos. Son terribles. No hay nada que pueda sosegarla e incluso
es imposible hablar con ella cuando está mal. Estuvo muy mal durante casi dos
semanas y le costaba mucho conversar y tener ganas de hacer cosas. Soportaba
como podía ese malestar, pero continuamente se quejaba de que no se encontraba
bien y me decía que sólo deseaba estar en silencio. Coincidió que llovió mucho
y no podíamos salir a caminar por nuestro Barbaña, pero lo hicimos por Ourense
algunas tardes porque las dos necesitamos salir y que nos dé el aire. Cuando
Agnes está así, por muchos estudios que yo tenga, no sé cómo ayudarla, qué
hacer para que se sienta mejor. Lo único que ella necesita es que la acompañe
en esos profundos y largos silencios que mantiene consigo misma y no
preguntarle ni exigirle nada que pueda intensificar su ansiedad. Cuando está
así, me dice que no puede hablar por mucho que se esfuerce por hacerlo porque
no tiene fuerzas para expresarse, para construir frases, y que sólo siente una
bola de hierro que le presiona el pecho. Sus ataques de ansiedad son
escalofriantes y me cuesta muchísimo tranquilizarla cuando tiene alguno de
ellos. Sólo puedo esperar a que pase la tormenta... que acaba pasando, pero me
angustia muchísimo verla tan mal... y, cuando está así, sin ánimo para hablar
ni hacer nada, lo único que deseo es que no sufra ningún ataque.
Yo trabajo en casa porque en la
consulta no es nada seguro atender a los clientes y prefiero hacer
videollamadas. No me gusta nada trabajar en casa, nada, en absoluto. Yo
necesito el contacto con la gente. Estoy harta de esta situación, de las
restricciones, de estar pendiente de que Agnes pueda trabajar, de que le
permitan abrir su negocio. Por lo menos, puede atender a los clientes en la
cafetería, pero no pueden tomar nada allí. Lo único que pueden hacer es
llevarse los pedidos, pero Agnes dice que eso le basta, pero le basta porque
lleva años así (a mí me parece que llevamos años en esta situación) y no le
quedó más remedio que conformarse, pero yo sé que ella también está harta de
estas circunstancias y que ansía recuperar nuestra rutina.
Yo no puedo más. Necesito ver a
mis amigas, necesito vivir sin sentir miedo, sin temer que Agnes me venga con
el virus cada vez que llega de trabajar, que no tengamos pesadillas en las que
una de las dos se contagia y muere sola en la UCI. Necesito salir de Ourense e
ir a la aldea junto a Agnes. Agnes necesita ver a su madre. Ansiamos recuperar
nuestros en sayos, tocar, bailar, cantar con nuestras amigas, reírnos,
disfrutar de la vida. Agnes y yo cantamos, incluso pandeiramos juntas y
componemos canciones. Agnes últimamente está muy inspirada, pero las canciones
que compone son muy tristes y a mí me parece que tienen en su sonar la melodía
más nostálgica de la vida, pero son preciosas. No obstante, necesitamos el
contacto con Uxía, con Silvia y Antía, necesitamos que sus voces nos acompañen,
que lo hagan también con sus instrumentos. Ella no me lo dice porque sabe que
me desanima que continuamente esté confesándome lo que echa en falta, porque
sabe que yo conozco sus sentimientos y porque cree que alimentará nuestra
tristeza en el caso de que sea sincera; pero yo sé muy bien lo que piensa
cuando se queda callada, cuando no me mira, cuando se sumerge en sus
pensamientos y permanece minutos y minutos pensando hasta que algo la extrae de
ese silencio, que la mayor parte de las veces es ella quien sale soliña de sus
pensamientos porque yo no sé qué decirle ya.
Yo comienzo a tener pensamientos
que no puedo dominar y eso me hace sentir muy impotente porque siempre fui muy
optimista, pese a tener el alma llena de tristeza. Pasé momentos muy malos a lo
largo de mi vida, pero siempre fui capaz de resurgir de la tristeza y la
desesperación. ¿Qué me ocurre? Me sucede que me siento algo más vieja que hace
unos meses, que tengo el cuerpo rarísimo por mor de que no me viene la regla,
que noto que estoy de mal humor casi todos los días y que me pongo a llorar por
cualquier cosa. Me cuesta atender a mis clientes, pero también me gusta ayudar
a los demás y, muchas veces, siento que, a través de sus problemas, yo puedo
encontrar soluciones para los míos. He de aceptar que quizás esté cambiando ya
definitivamente mi manera de ser y que realmente sí haya comenzado la
menopausia para mí.
El lunes, le pregunté a Agnes si
era consciente de lo que quería decir tener la menopausia. Ella me dijo que sí,
pero no me bastaba con su respuesta y, a punto de ponerme a llorar, empecé a
decirle que tener la menopausia significaba que no podría controlar mis cambios
de humor, que posiblemente el cuerpo me cambiase, quizás engordase, quizás me
volviese insoportable estos días no me soporto ni yo. Agnes me dijo: pero yo
voy a quererte igual, ruliña.
Este año cumpliré 48 años. Es
lógico que estén pasándome estas cosas ya, pero no lo acepto. A mí me parece
que Agnes no tiene tres años menos que yo, sino veinte como mínimo. La veo tan
llena de energía, hasta cuando no se encuentra bien anímicamente. Cuando no
está bien anímicamente, me parece que me hallo ante una adolescente que piensa
que el mundo está en su contra, porque es lo que me revela con las preguntas
que me hace cuando tiene alguna crisis. Me pregunta por qué tenemos que vivir
esto, cuánto va a durar esta situación, si va a poder estar con su madre antes
de que ella se marche para siempre... y llora, llora tanto que no sé cómo
sosegarla. Cuando me reconoce que tiene una crisis, siento un frío muy fuerte
en el alma. Sé que Agnes está curada, sino definitivamente, al menos hasta el
punto de no tener crisis que puedan destrozar su cordura; pero creo que nunca
podrá deshacerse de la intensidad con la que siente las cosas. Hablo tanto de
Agnes porque me afecta mucho todo lo que le pase. Quiero que esté bien y,
cuando llevo horas sin verla, tengo la necesidad de preguntarle si se encuentra
bien, cómo está yéndole el día, si necesita hablar conmigo por algo. No sabe
afrontar ciertas situaciones de las que luego me habla como si fuesen
pesadillas... pero Silvia está con ella en la cafetería a partir de la una del
mediodía. No la deja sola. Silvia también está harta de esto ya. A mí no puede
verme porque no podemos juntarnos con personas con las que no convivamos, pero
a Agnes la ve todos los días y eso me da mucha envidia. Necesito los abrazos de
mis amigas, de Anxiños (que a mí me quiere muchísimo, ya que compartimos la
pena de tener lejos a Agnes) y caminar por la montaña. Me siento encerrada y
está afectándome en el alma todo esto, que nos prohíban tantas cosiñas. Ir a la
montaña no nos perjudicará a ninguna de las dos, pero no podemos salir de
Ourense. Podemos ir al Miño, pero ahí está toda Ourense y a Agnes la agobia
mucho caminar teniendo a tanta gente a su alrededor. Trabajando en una
cafetería, debería haberles perdido el miedo a las aglomeraciones, pero creo
que ese miedo no le desaparecerá nunca. Se pone muy nerviosa cuando vamos por
la calle y ve que cada vez hay más gente a su alrededor. Sé que ella misma
intenta tranquilizarse, pero no lo consigue y sé que no puede conseguirlo
cuando noto que me aprieta la mano.
Ayer me dijo, antes de irnos a dormir,
que se sentía muy afortunada por saber que envejeceríamos juntas, por saber que
estaríamos juntas para siempre. Yo, con lástima, le pregunté si no era
consciente de que, a medida que fuese cumpliendo años, mi enfermedad iría
haciéndose más peligrosa. Ella cree que no me va a ocurrir, que voy a estar
siempre bien y que incluso llegará un día en el que podremos olvidar que tengo un
corazón defectuoso; pero no es verdad. A medida que vaya haciéndome viejiña, mi
corazón será más débil y frágil y eso me da tanto miedo que lloro, lloro sin
que ella me vea, porque no quiero dejarla sola, porque me da pánico imaginar
que me marcho de la vida y Agnes se queda sin mí. Me ha reconocido más de una
vez que no sería capaz de vivir sin mí, que no imagina su vida sin mí, que no
sabría vivir sin mí... y, realmente, yo no sé qué decirle. ¿Qué le voy a decir,
que tendría que ser fuerte entonces si eso sucediese? Yo tampoco puedo imaginar
la vida sin ella. ¿Qué sería de mí sin Agnes, si ella es quien me da la luz que
necesito para encontrarme, para verme en la vida? Lo que siento por Agnes va
más allá del amor. No es dependencia. Es algo mucho más hermoso. Agnes es una
parte de mí y, cuando llega del trabajo, todos los días, con esa sonrisa tan
brillante que me dedica pese a estar agobiada y me abraza como si hasta ese
momento le faltase un pedazo de su cuerpo, noto que me recupero de todo eso que
me hace daño, que soy hermosa entre sus brazos, que la vida es maravillosa.
Agnes me hace tomar consciencia de mi cuerpo cuando resbala las manos por mi
piel y siento que aún soy bonita, que tengo una apariencia atractiva y que
tengo derecho a que ella aún me desee. Sé que ese pensamiento no tiene sentido,
pero es que me da miedo cambiar tanto que Agnes... que Agnes deje de desearme;
pero soy tonta pensando eso, teniendo ese miedo, porque lo que más hace
últimamente es demostrarme que me desea siempre, en todo momento, que en
cualquier lugar e instante del día puede hacerme subir al cielo con sus
caricias, sus besos, su cuerpo... y me siento tan llena de vida cuando estamos
tan juntiñas... pero, cuando no la tengo a mi lado, estoy tan extraña, pensando
en cosas tan raras...
Silvia se ríe de mí cuando le transmito
estas inquietudes tan tristes que me llenan el alma. Me dice que es
comprensible que me disguste dejar de tener la regla, pero me dice que no tiene
sentido que me torture de esa manera creyendo que Agnes dejará de quererme por
cambiar por dentro y por fuera. Sí me da miedo que no me soporte porque es que
últimamente tengo un humor de perros y no tengo derecho a pagarlo con ella.
Intento no pagarlo con ella, pero no puedo evitar que ella note mi desgana, mi
irritación y lo irascible que estoy. Me cuesta tener interés por cosas que
antes me llenaban el alma, pero Agnes tiene paciencia conmigo y siempre me
acoge en sus brazos me sienta como me sienta. Ella es mi refugio. Siempre se esfuerza
por hacerme sentir bien. me propone que cantemos y toquemos juntas la pandereta
y, cuando llevamos unos minutos ya cantando, sumergidas en canciones divertidas
que nos hacen sonreír, noto que ya me siento mucho mejor, que esa frustración y
ese malhumor han desaparecido.
Además, a mí me parece que Agnes
saca de donde sea el ánimo que quiere entregarme, pese a estar cansada ella
también. Yo noto nítidamente el esfuerzo que hace para que yo esté bien, para
demostrarme que me quiere, que está conmigo en todo momento, tanto en las
buenas como en las malas. No dudo nunca de lo que siente por mí. Sólo tengo miedo
a perderla, a que me diga que estoy insoportable y que prefiere que vivamos en
lugares diferentes; pero eso no va a pasar. Cuando le comunico mis inquietudes,
se echa a reír diciéndome que no sea tontiña, que nunca necesitará alejarse de
mí, por muy gruñona que me vuelva, y me abraza mientras también me hace reír a
mí.
A veces, me pregunto si merezco
tener a mi lado alguien así como Agnes, que me quiere de verdad, que hace lo
que sea por mí, y sólo deseo darle al menos la mitad de lo que ella me da, que
ya será mucho.
Necesito quitarme de encima esta
frustración que siento y a momentos lo consigo, pero, cuando no, no hay nada
que pueda sosegarme, sólo estar con Agnes. Ella consigue que deje de pensar en
eso que tanto me desasosiega, consigue alejarme de la irritación y tiñe de oro
toda la vida. Quizás esto sea una mala época y, enseguida, vuelva a sentirme
bien; pero sí está afectándome todo esto que está ocurriendo con la pandemia
ésta que no nos deja en paz y también con los cambios que están produciéndose
en mi cuerpo. No creía que fuese a llegarme el momento de que se me retirase la
menstruación. Vale, puede venirme en cualquier momento como dice Agnes, pero yo
intuyo que no lo hará. No sé si no lo hará nunca más. Quizás sólo me tarde unos
meses; pero, como le dije a Agnes, que me baje no quiere decir nada porque nunca
más será lo mismo en mí. Ya no volveré a tenerla como siempre la tuve desde los
catorce años... Tener esta falta tan larga significa muchísimo más de lo que
ella quiere reconocer.
Y la primavera intenta llegar,
pero las lluvias apagan sus intenciones. De todos modos, Agnes me dice que en el
aire nota ya la llegada de esa estación que a mí tanto me gusta. A mí no me
gusta nada la invernía y estos meses de invierno lo pasé muy mal. No podía
soportar que hiciese tanto y tantísimo frío. No me apetecía para nada salir a
la calle y en nuestra casa hacía un frío horrible por muchas horas que
tuviésemos encendida la calefacción. Agnes sí soporta muy bien el invierno. Me
dice: esto no es nada. Tú no viviste con nieve durante más de cinco meses, sin
poder ir a ningún sitio porque la nieve lo cubría todo, sin poder salir de casa
porque el frío te congelaba el alma... y tener que salir igualmente porque
había cosas que hacer en la corte y cuidar a los animales...
Mas no me hace falta haber vivido
en la aldeíña para odiar el invierno...
Agnes tiene una fortaleza que yo
no tengo. Ella soporta todo muy estupendamente, tanto la lluvia como el frío,
todo, todo... excepto el calor. En cambio, yo sí amo el calor, el verano, todo
eso que te permite vivir... pero en estos tiempos no merece la pena que haga
calor si no podemos salir ya a la calle...
Debo reconocer que sí estoy algo
deprimida. Pensaba que esta situación iba a durar mucho menos y no veo el fin a
esta pandemia que nos cambió tanto la vida a todos. Agnes sí que la ve, pero a
mí me cuesta tener la esperanza que ella tiene. Agnes está muy optimista, o
intenta estarlo porque sabe que no estarlo no le va a aportar nada positivo,
pero a mí me cuesta más. Será porque yo no salgo de casa, porque soy de riesgo
y diferente y estoy cansada ya. Ella también lo está, pero lucha contra esas
emociones negativas para poder seguir sonriéndole a la vida. Me dice muchas
veces que no se cambiaría por nadie, que la vida que tiene conmigo es más que
un sueño, que no cambiaría nada... que prefiere estar conmigo antes que
cualquier otra cosa, que puede aguantarlo todo si estamos juntas... y yo
también lo pienso, pero hay cosas que me duelen sin que pueda evitarlo.
Además, está siempre cocinando
cosiñas deliciosas para animarme. Esta semana hizo una bica que le quedó
riquísima y también me sorprende con platos que nunca cocinó antes. Quiere
hacerme sentir bien siempre y eso me llena la vida de luz. ¿Qué haría yo sin
ella?
Este año lo comenzamos en la
aldeíña, intentando no acercarnos a nadie, pero compartiendo con todos ellos la
alegría de esos días... mas esos momentos ya quedan muy lejos.
Eso es todo lo que puedo y quiero
contar por hoy. No quiero seguir removiendo en mis agobios porque me hace
sentir peor.