sábado, 29 de septiembre de 2018

DIARIO DE AGNES: MÉRCORES, 26 DE SETEMBRO DE 2018


Mércores, 26 de setembro de 2018
Hai momentos nos que as cousas parecen perder a claridade que sempre tiveron, pero sempre se esvaecen esas brétemas e de novo volve estar clarísimo todo iso que, por uns intres, nos pareceu escuro. Hei de recoñecer que onte si dubidei do que quería facer coa miña vida. Mantiven unha conversación moi tensa con Artemisa e á vez moi bonita na que nos perdoamos todo aquilo que aínda nos podía facer sentir rancor. Ademais, ela confesoume que estaba disposta a quedar en Ourense porque non quería voltar a Cataluña, que comprobara que a vida que tanto defendera xa non a enchía nada e que non lle importaba se non estaba comigo. Eu non lle dixen, en ningún momento, que volvería con ela; ao contrario, pedinlle durante toda a tarde que non fixese ningunha tolaría, pregunteille moitas veces como ía quedar eiquí deixándoo todo eilí, á súa irmá, ao seu traballo, ás súas amigas... pero ela fíxome entender que nada diso tiña sentido xa para ela; pero eu dubido de que Artemisa sempre crea dese xeito. Onte pola tarde, todo ía tan ben que mesmo parecía que podería quedar durmir na casa de Lúa namentres non atopase un fogar e mesmo hoxe estivo a piques de quedar coa amiga de Lúa que ten ese piso en Ourense e no que iamos vivir nós se non cortásemos a nosa relación. En todo momento, Lúa dicíame que entendería que quixese volver con Artemisa, que non lle quedaría máis remedio que aceptalo, aínda que eu sabía que, namentres me dicía iso, a súa ialma se esnaquizaba; pero eu non deixei de dicirlle a Lúa que non a quería perder, que non a quería deixar, que só quería a Artemisa como unha amiga e iso é tan certo como que eu nacín en Galicia. Si é verdade que onte chorei moito diante súa, si lle pedín perdón por todo o dano que lle fixera; pero facíao sempre tendo presente o que quería que ela fose para min. Con Lúa eu descubrín outra vida, deume tantas cousas en tan pouco tempo e caín tan namorada dela que me resultaría imposíbel deixala. Non podo e non quero.
Pero hoxe parece que as cousas volven ao seu camiño, no tocante á miña ialma. Hoxe pola mañá, chamoume Casandra. Abraioume moitísimo que me chamase porque había moito tempo que non falaba con ela. Pensaba que estaría enfadada comigo, que me rifaría, que me botaría en cara todos os meus erros; pero nada diso ocorreu. Casandra preguntoume como estaba, se xa me encontraba ben, se estaba ben xa do todo. Expliqueille como era a miña vida, díxenlle que si estaba moi ben, que xa nin me lembraba da derradeira crise que vivira e que era moi feliz. Recoñecinlle que era feliz sentindo un pouco de medo. Non quería que ela se sentise mal por culpa miña. Malia que Casandra é unha muller moi imparcial, Artemisa é a súa irmá e sempre quererá o mellor para ela; pero Casandra non se sentiu mal en ningún momento, ao contrario, díxome que se alegraba de verdade de que estivese ben, díxome que xa me tocaba ser feliz, que sempre sufrira moito e que xa era hora de que a vida me dese só bendicións. Entón, despois de dicirme todo iso, preguntoume se me podía pedir un favor, a min e a Lúa tamén. Cando lle dixen que si, rogoume isto:
      Por favor, convence a Artemisa de que non quede en Ourense. Dime, Agnes, ti non queres volver con ela, verdade? Nin tes pensado facelo, verdade?
Eu díxenlle que non, que eu quería estar con Lúa e que só quería a Artemisa coma unha amiga. Entón, proseguiu:
      Convéncea de que volva a Cataluña antes de que sexa demasiado tarde. Non permitas que faga ningunha xestión, non permitas que fale coa amiga de Lúa que aluga ese piso. Artemisa só vai quedar en Ourense porque pensa que, se está preto de ti, te poderá reconquistar outra vez, poderá namorarte, e non é así, verdade?
Eu díxenlle que non, estarrecida.
      Agnes, Artemisa non está nada ben. Mesmo, quen a coñecemos estamos pensando en que reciba axuda psicolóxica porque se está perdendo na dor que sinte. Ela só quere vivir en Ourense porque eisí estará preto de ti e, segundo pensa ela, o terá máis doado para volverte namorar.
      Pois non pode ser —dixen con tristura.
      Lúa e máis ti tedes que falar con ela e convencela de que é unha tolaría que quede eí convosco. Ela non quere vivir en Galicia porque non lle guste Cataluña. Ela non está mal eiquí, pero está cegada por ti, polo amor enfermizo que sente por ti. Ese amor estase virando nunha obsesión, Agnes, e teño medo a que todo poida empeorar. Mesmo nega a realidade. Eu intenteille dicir todo isto, pero ela non me escoita, di que o único que quero é impedir que fale contigo, que o único que quero é prohibirlle que fale contigo. Non acepta a realidade, Agnes.
      Eu non sabía que estaba tan mal...
      está moito peor do que pensas. Mesmo é quen de arrastrarse con tal de que ti a aceptes na túa vida. Ela non pode aturar que fagas a túa vida sen ela. Non pode aturar que vivas sen ela. Non imaxinas o obsesionada que está contigo. Teño moito medo por ela e sei que, se permito que quede eilí en Galicia, a podo perder definitivamente e non quero que viva tan lonxe de min porque entón non poderei controlala, non poderei coidala. Non se alimenta ben, Agnes, non durme case e está todo o día chorando. Non pode seguir así ou enfermará moito, Agnes. Por iso, tesme que axudar a convencer a Artemisa de que volte canto antes a Cataluña.
      E como o fago? Eu non a quero botar do meu lado. Non me sinto quen de pedirlle que marche. Fareille moito dano se lle pido iso.
      Pero pensa que é mellor que lle fagas dano agora en troques de permitir que cometa un erro que lle custará moitas cousas. Aínda así, eu non che pido que lle digas que ten que marchar, só che pido que a convenzas de que pense máis as cousas, que lle fagas ver que é moi precipitado que quede a vivir en Galicia eisí, de súpeto.
      Si, eu tamén o pensei sempre. Onte mantivemos unha conversación moi bonita, pero en todo momento pensei que era unha tolaría que ela quedase eiquí.
      E non pensaches que ela quería quedar en Ourense para poder estar preto de ti e ter máis oportunidades de volverse meter na túa vida?
      A verdade é que non... Ela díxome que tamén lle gusta moito Galicia para vivir...
      Un carallo, como dis ti —riu—. Agnes, es aínda moi inocente.
      Eu? —pregunteille abraiada.
      Si, ti. Es moi inocente, Agnes. Todo isto é unha trampa, é unha táctica, sabes? Artemisa está a se obsesionar moitísimo contigo, máis do que ninguén imaxina.
      Non pode ser...
      e o dubidas despois de todo? Non podes dubidar de nada despois de que ela fixese unha viaxe tan longa só para ter ver.
      Ai, pola Deusa...
      O único que quere é estar contigo. Non acepta que ti sexas feliz con outra muller, aínda que che fixese crer o contrario.
Despois de manter con Casandra esa conversación, vin as cousas máis claras que nunca. Artemisa non podía quedar en Ourense se só o facía porque tiña a esperanza de que, estando preto de min, me podería namorar outra vez. Sentín moito medo e tristura cando me enfrontei a esa realidade. Se apreciaba e quería a Artemisa, non podía permitir que ela cometese ese erro tan grande, non podía permitir que ela renunciase á súa vida só por unha esperanza que nunca se viraría en realidade.
Así pois, cando saín do traballo, chamei a Lúa para lle explicar o que falara con Casandra. Ela, non obstante, non se sorprendeu tanto coma min. Ela sóuboo sempre, soubo sempre con quen intencións viñera Artemisa. Mesmo, onte pola noite, Lúa díxome que dubidaba de que Artemisa aceptase de verdade que eu só a quixese como unha amiga, que dubidaba das intencións que tiña... pero Lúa nunca criticou a Artemisa, nunca dixo nin unha soa verba en contra súa nin nada malo dela, ao contrario, sempre a entendeu moito máis do que Artemisa podería imaxinar xamais.
Lúa arengoume a que falase con Artemisa e tamén me preguntou se quería que fose con ela para me apoiar, pero eu díxenlle que non era preciso.
Encontreime con Artemisa na praza maior de Ourense e despois fomos xantar, como o outro día. A Artemisa brilábanlle os ollos moito e sorríame todo o tempo. Eu intentaba corresponder aos seus sorrisos, pero sentía que non me saían tan brilantes coma a ela.
Todo o tempo estaba pensando nas cousas que lle tería que dicir e case que non me fixaba nas rúas polas que pasabamos. Artemisa non me deixaba de falar, pero a min custábame moito escoitala. Ao final, Artemisa decatouse de que case que non lle prestaba atención e detívose para me preguntar se estaba ben. Neses momentos, eu quería falar canto antes, sobrábame o xantar que iamos compartir. Non quería alongar máis o momento de falar con ela e aclarar as cousas. Sentía por dentro miña unha impaciencia que me devoraba a ialma.
      Que che pasa, Agnes? —preguntoume preocupada, intentando que eu non me decatase de que cada vez estaba máis nerviosa.
      Artemisa, quero falar contigo e quero que sexas sincera.
      Que ocorre?
      Ocorre que estiven pensando moito na idea de que vivas eiquí...
      Si...   
      E, Artemisa, non cres que é todo moi precipitado? Non creo que sexa boa idea que o deixes todo para vir vivir eiquí. Coido que o terías que pensar moito mellor, pero pensalo eilí, en Cataluña, non eiquí.
      Si quero vivir eiquí, Agnes —contestoume desorientada.
      Pero por que, Artemisa? Eiquí non tes nada...
      Téñote a ti...
      Pero eu só son a túa amiga... e eilí tes á túa irmá, ás túas amigas... tes eilí a túa vida, Artemisa.
      Pero ti es o máis importante para min...
      Ti queres quedar eiquí porque pensas que, se vives preto de min, terás máis facilidades para namorarme outra vez, verdade?
Cando lle fixen esa pregunta tan difícil, Artemisa quedou detida, abraiada, sen saber que dicir. Devagariño, as súas meixelas comezaron a se pór vermelliñas e a vergonza invadiu a súa cara toda.
      Non,, iso non é verdade, Agnes —negoume sen mirarme aos ollos.
      Si é verdade.
      Falaches coa miña irmá, verdade? Ela díxoche que falases comigo e intentases convencerme de que non quedase a vivir eiquí. Ela pensa que me estou arrastrando moito por ti e que estou obsesionada contigo...
      Eu non creo iso, principalmente porque me parece algo horríbel... Non me gustan as obsesións...
      E que tes ti con Galicia?
      Como? Iso non ten nada que ver.
      Eu non quero nin podo vivir sen ti, Agnes.
      Pero non o podes deixar todo por min.
      Xaora que podo! Que che pasa? Tes medo a caer de novo nos meus brazos?
      Eu non vou volver contigo, Artemisa. Telo que aceptar.
      Non te creo, Agnes.
      Tesme que crer, Artemisa. Eu só te quero como amiga.
      E que pasa con todo o que compartimos?
      Que eu estea namorada de Lúa, que a queira e desexe estar con ela non significa que non aprecie todo o que vivimos, que xa esqueza todo o que compartimos, Artemisa. Unha cousa non ten nada que ver coa outra. Eu quérote moito, pero o que nunca podería aceptar é que quedases vivir en Galicia só porque cres que, téndome pretiño, me poderás recuperar. Iso non vai ser eisí, Artemisa.
      Es unha desagradecida, Agnes. Non valoras nada do que fago por ti, nunca o fixeches... Fixen por ti todo o que ninguén fixo nunca por outra persoa, sabes? Aturei a túa doenza, trateite o mellor que puiden, soportei anos de tristura e... todo iso para que?
      Iso foi a nosa relación para ti, só doenza e tristura?
      Non, xaora que non, pero...
      Pero é o único que salientas dos anos que vivimos xuntas.
      Pero non entendo por que estás namorada de Lúa se con ela case que non compartiches nada!
      Con ela compartín moitísimas cousas no pouco tempo que levamos xuntas... e non se trata de con quen compartín máis ou menos cousas, Artemisa. Trátase de que quero estar con ela, de que...
      Xa abonda, Agnes... Ídevos todos á merda, eisí de claro.
      Artemisa...
      O único que vos merecedes é que eu desapareza...
      Non digas tolarías, Artemisa. O que tes que facer é voltar a Cataluña, coa túa irmá, coa túa xente, á túa vida. Non renuncies a todo iso por unha esperanza que nunca se virará en realidade.
      Iso é o que pensas de verdade? Pensas que só quedaría en Galicia por ti?
      Dime o contrario e crereite.
      Xa cho dixen onte.
      Se quedas eiquí, tes que aceptar a miña relación con Lúa, tesme que prometer que non me intentarás namorar de novo nin tampouco poñerme na contra de Lúa. Se quedas eiquí, tes que aceptar completamente a nosa vida. Enténdelo, verdade? Non quero que quedes eiquí e que só teñamos problemas.
      Como é posíbel que esteas tan convencida de que xa non me queres?
      Teño as cousas máis claras que nunca, Artemisa.
      E falas con tanta distancia e frialdade...
Esa distancia e esa frialdade ás que Artemisa se refería eran unha máscara que agochaba o que sentía en realidade. Estaba moi nerviosa, aturando dificilmente as ganas de chorar que me invadiran a miña ialma toda. Non era doado dicirlle todo iso a Artemisa. Facíame moito dano terlle que dicir cousas tan duras, ter que ser tan sincera. Sabía que pensar que Artemisa e máis eu podiamos ser amigas era unha utopía e un soño que nunca sería realidade.
Ademais, tiña a sensación de que cada vez había máis tensión entre nós. A calor da tarde caía sobre nós. Atopabámonos na praza do trigo, ao lado da catedral e da fontiña que preside a praza, e eu sentía que o mundo se detivera, que non había ninguén escoitando as nosas verbas.
      Se marcho, nunca me intentarás recuperar, Agnes?
Eu non souben que dicirlle. Sabía que a nosa amizade estaba nas mans de Artemisa e era consciente de que ela non me podía ver como unha amiga, ao menos polo momento.
      Xa sabes o que podo ser para ti, Artemisa.
      Que che dá Lúa para que xa me teñas totalmente esquecida? —preguntoume chorando cada vez máis desfeita de dor.
      Daquela, recoñeces que viñeches a Ourense coa intención de recuperarme?
      Si, si, xaora que si, e ía quedar eiquí só para estar contigo porque eu non podo vivir sen ti, Agnes; pero, se ti non me queres para nada, entón desaparecerei da túa vida e xúroche que nunca máis me volverás ver, nunca máis. Se queres que desapareza, fareino, xaora que o farei, e nunca máis saberás nada máis de min, nunca, xamais.
      Artemisa, non son xustas as túas verbas... —musitei intentando non chorar, sentindo que o meu ser todo se enchía de medo.
      Ti si es inxusta comigo. Es unha desagradecida. Eu non sabía que eras así, Agnes.
      Pero por que me dis que son desagradecida?
      Porque o es. E Lúa é...
      Non fales mal dela, Artemisa. Iso non cho vou permitir. Ela nunca dixo nada malo de ti, nunca. Non o fagas ti.
      Como é posíbel que esteas tan namorada dela? Dime unha cousa.... algunha vez deixaches de amala? Refírome á túa vida enteira...
      Nunca podemos esquecer o primeiro amor... O primeiro amor é o máis difícil de esquecer; pero eu pensaba que nunca máis nos volveríamos ver.
      Ou sexa, que sempre a amaches...
      Amar non... E non intentes convencerte agora de que nunca te amei a ti porque iso si que non é para nada certo, Artemisa.
      Non, supoño que ninguén tolea de amor por alguén a quen non ama...
      Eu quíxente moitísimo, moitísimo, e aínda te quero, pero xa non podemos falar acougadamente se ti... se ti só pensas en recuperarme.
      Non é xusto que me digas todo iso.
      Non quero que teñas esperanzas, Artemisa. Síntoo moito, pero esta é a miña verdade... Ogallá algún día poidamos ser amigas...
      Ese día non existe. Despois disto, non existirá nada.
      Pero que dis, Artemisa?
      De verdade non poderei estar contigo nunca máis?
      Nunca máis son dúas palabras moi fortes... Nunca sabemos o que vai pasar, pero... de momento...
      Non, xa está, non, e punto. Non intentes facer que isto sexa menos ferinte. Lúa deuche toda a maxia da vida, con ela non hai problemas, non sofres, verdade? Ela enténdete mellor que ninguén, non tedes discusións por nada... todo é marabilloso. Comigo aínda seguía habendo sufrimento, tristura, morriña. Agora o tes todo. Pois alégrome, Agnes. Antes de desaparecer, déixame que che diga todo o que penso: decepcionáchesme moitísimo, dende o principio, aínda que eu non o quería ver; pero non porque me enganases con Lúa, senón porque a muller que eras comigo non ten nada que ver coa muller que es en realidade, porque a min me dabas o peor do que tes...
      Artemisa, non é xusto que me botes en cara iso! —interrompina con impotencia—. Non é certo o que estás dicindo...
      Non me interrompas. Sabes que teño razón.
      Non a tes. Eu si fun contigo sempre como me saía ser e, cando estivemos eiquí xuntas na miña terra...
      Non é xusto que só foses eisí eiquí, Agnes. Non é nin xusto nin lóxico.
      pois eu non podo facer nada para que o entendas...
      E ademais es unha desagradecida. Todo o que aguantei non serviu para nada.
      Eu non penso iso... Eu nunca me arrepentirei de vivir todo o que vivín contigo.
      Dille a Lúa que ogallá algún día te perda e saiba o que é vivir sen ti, o que é perderte, para que coñeza o dano que me fixo! Ogallá non sexades felices nunca, nunca, nunca! Maldígovos para sempre!
      Artemisa... non podo crer que digas iso...
      E xa abonda, Agnes. Non tería que terche perdoado nunca, nunca! Tería que ter sido dura contigo dende o principio! Como puiden ser tan parva? Nunca máis permitirei que xogues cos meus sentimentos! E ti cres que agora estás sa, pero non o estás. Ti nunca poderás ser libre, esa doenza que tes non vai desaparecer nunca, sabes?
      Xa abonda, Artemisa...
      ireime esta noite mesmo. Non estarei eiquí nin un segundo máis... preto dunha muller tan ingrata... Desgraciada!
      Ogallá poidamos falar con calma algunha vez. Eu non te quero perder, Artemisa.
      Enganáchesme dende o principio... e fixéchesme crer que me querías, que aínda me amabas... Es covarde, moi covarde...
      Non me insultes máis, Artemisa, por favor. Non paga a pena que sigamos falando se non vas saber falar con tranquilidade. Se precisas falar outra vez comigo ou con Lúa, chámame.
      Creo que non te quero volver ver nunca máis.
      De acordo. Aceptareino se é o que desexas de verdade.
      De verdade prefires a Lúa antes que a min? Dimo unha derradeira vez.
      Quero estar con Lúa, si, Artemisa.
      Ámala de verdade?
      Ámoa de verdade —díxenlle con firmeza mirándoa aos ollos.
      Está ben. Ata nunca, Agnes.
E, tras esas palabras, desapareceu rúa abaixo... e quedei eu xunta a fonte... Tiña ganas de chorar, pero sabía que o que me doía non era saber que, posibelmente, Artemisa e máis eu non nos volveriamos ver en moito tempo, senón ser consciente de que ela me dixera esas verbas tan horríbeis só guiada pola dor que lle esnaquizaba a ialma. Dóiame a dor de Artemisa, pero non me arrepentía en absoluto de ter sido tan sincera con ela. Había moito tempo que non tiña as cousas tan claras.
Voltei á miña casa sentindo moitísimas ganas de explicarlle a Lúa o que pasara. Chameina polo camiño e, ao ouvir a súa voz, boteime a chorar axiña. Lúa recibiume con moito agarimo cando cheguei á nosa casa e, cando estiven entre os seus brazos, biqueina con tanta paixón e tanta desesperación que sentín que quedaba atrás todo o que pasara, as crueis palabras de Artemisa, a súa dor... pero non lle puiden agochar a Lúa o mal que me sentía. Conteille o que pasara case sen poder falar e ela escoitoume con moita atención e agarimo, sen interromperme. O que me abraiou foi que, cando xa xantaramos e falaramos moitísimo do que pasara con Artemisa, Lúa me dixo que podiamos chamar a Artemisa para lle preguntar se quería falar acougadamente connosco. Lúa pensaba que Artemisa vivira un ataque de xenreira e que seguramente xa se encontraría moito mellor; pero, cando Lúa chamou a Artemisa, Artemisa díxolle que non quería falar con ela e tampouco comigo, que xa tiña moi claro que ela xa non formaba parte da miña vida e que prefería marchar en silencio, sen volver dicir nada máis.
Dóeme moito que Artemisa e máis eu acabásemos eisí, pero tamén teño a esperanza de que alguén axude a Artemisa de verdade e poida convencela de que a actitude que mantén non é a máis boa... sobre todo porque ela vai sufrir tamén moito. Seica o paso do tempo lle peche as feridas que eu mesma lle fixen na ialma e, algún día, poidamos falar sen sentir dor, sen que ela teña a tentación de botarme nada en cara....
E agora creo que xa vou deixar de escribir. A verdade é que desexo con toda a miña ialma que Artemisa marche canto antes de Ourense para que non teña tan preto o río Miño... Non podo calar ese medo tan forte que sinto... Aínda non calou esa intuición que me fala a través dos soños e esta, ademais, medrou ao ouvir as horríbeis palabras que Artemisa me dedicou. Sentín que esa intuición medraba cando ouvín que Artemisa me dicía que, despois de rexeitala unha vez máis, xa non habería nada máis... Ogallá todo quede nunha estarrecedora intuición...
 
Traducción:
Miércoles, 26 de septiembre de 2018
Hay momentos en los que las cosas parecen perder la claridad que siempre tuvieron, pero siempre se desvanecen esas brumas y de nuevo vuelve a estar clarísimo todo eso que, por unos instantes, pareció oscuro. He de reconocer que ayer sí dudé de lo que quería hacer con mi vida. Mantuve una conversación muy tensa con Artemisa y a la vez muy bonita en la que nos perdonamos todo aquello que todavía podía hacernos sentir rencor. Además, ella me confesó que estaba dispuesta a quedarse en Ourense porque no quería volver a Cataluña, que había comprobado que la vida que tanto había defendido ya no la llenaba nada y que ya no le importaba si ya no estaba conmigo. Yo no le dije, en ningún momento, que volvería con ella; al contrario, le pedí durante toda la tarde que no hiciese ninguna locura, le pregunté muchas veces cómo iba a quedarse aquí dejándolo todo allí, a su hermana, a su trabajo, a sus amigas... pero ella me hizo entender que nada de eso tenía sentido ya para ella; pero yo dudo de que Artemisa siempre crea de ese modo. Ayer por la tarde, todo iba tan bien que incluso parecía que podría quedarse a dormir en la casa de Lúa mientras no encontrase un hogar e incluso hoy estuvo a punto de quedar con la amiga de Lúa que tiene ese piso en Ourense y en el que íbamos a vivir nosotras si no hubiésemos cortado nuestra relación. En todo momento, Lúa me decía que entendería que quisiese volver con Artemisa, que no le quedaría más remedio que aceptarlo, aunque yo sabía que, mientras me decía eso, se le destrozaba el alma; pero yo no dejé de decirle a Lúa que no quería perderla, que no quería dejarla, que sólo quería Artemisa como una amiga y eso es tan cierto como que yo nací en Galicia. Sí es verdad que ayer lloré mucho delante de ella, sí le pedí perdón por todo el daño que le había hecho; pero lo hacía siempre teniendo presente lo que quería que ella fuese para mí. Con Lúa yo he descubierto otra vida, me ha dado tantas cosas en tan poco tiempo y caí tan enamorada de ella que me resultaría imposible dejarla. No puedo y no quiero.
Pero hoy parece que las cosas vuelven a su camino, con respecto a mi alma. Hoy por la mañana, me llamó Casandra. Me asombró muchísimo que me llamase porque hacía mucho tiempo que no hablaba con ella. Pensaba que estaría enfadada conmigo, que me regañaría, que me echaría en cara todos mis errores; pero nada de eso ocurrió. Casandra me preguntó cómo estaba, si ya me encontraba bien, si estaba bien ya del todo. Le expliqué cómo era mi vida, le dije que sí estaba muy bien, que ya ni me acordaba de la última crisis que había vivido y que era muy feliz. Le reconocí que era feliz sintiendo un poco de miedo. No quería que ella se sintiese mal por culpa mía. A pesar de que Casandra es una mujer muy imparcial, Artemisa es su hermana y siempre querrá lo mejor para ella; pero Casandra no se sintió mal en ningún momento, al contrario, me dijo que se alegraba de verdad de que estuviese bien, me dijo que ya me tocaba ser feliz, que siempre había sufrido mucho y que ya era hora de que la vida me diese sólo bendiciones. Entonces, después de decirme todo eso, me preguntó si podía pedirme un favor, a mí y a Lúa también. Cuando le dije que sí, me rogó esto:
      Por favor, convence a Artemisa de que no se quede en Ourense. Dime, Agnes, tú no quieres volver con ella, ¿verdad? Ni tienes pensado hacerlo, ¿verdad?
Yo le dije que no, que yo quería estar con Lúa y que sólo quería a Artemisa como una amiga. Entonces, prosiguió:
      Convéncela de que vuelva a Cataluña antes de que sea demasiado tarde. No permitas que haga ninguna gestión, no permitas que hable con la amiga de Lúa que alquila ese piso. Artemisa sólo va a quedarse en Ourense porque piensa que, si está cerca de ti, podrá reconquistarte otra vez, podrá enamorarte, y no es así, ¿verdad?
Yo le dije que no, horrorizada.
      Agnes, Artemisa no está nada bien. Incluso, quienes la conocemos estamos pensando en que reciba ayuda psicológica porque está perdiéndose en el dolor que siente. Ella sólo quiere vivir en Ourense porque así estará cerca de ti y, según piensa ella, lo tendrá más fácil para volver a enamorarte.
      Pues no puede ser —dije con tristeza.
      Lúa y tú tenéis que hablar con ella y convencerla de que es una locura que se quede ahí con vosotras. Ella no quiere vivir en Galicia porque no le guste Cataluña. Ella no está mal aquí, pero está cegada por ti, por el amor enfermizo que siente por ti. Ese amor está convirtiéndose en una obsesión, Agnes, y tengo miedo a que todo pueda empeorar. Incluso niega la realidad. Yo intenté decirle todo esto, pero ella no me escucha, dice que lo único que quiero es impedir que hable contigo, que lo único que quiero es prohibirle que hable contigo. No acepta la realidad, Agnes.
      Yo no sabía que estaba tan mal...
      Está mucho peor de lo que piensas. Incluso es capaz de arrastrarse con tal de que tú la aceptes en tu vida. Ella no puede soportar que hagas tu vida sin ella. No puede soportar que vivas sin ella. No imaginas lo obsesionada que está contigo. Tengo mucho miedo por ella y sé que, si permito que se quede allí en Galicia, puedo perderla definitivamente y no quiero que viva tan lejos de mí porque entonces no podré controlarla, no podré cuidarla. No se alimenta bien, Agnes, no duerme casi y está todo el día llorando. No puede seguir así o enfermará mucho, Agnes. Por eso, tienes que ayudarme a convencer a Artemisa de que vuelva cuanto antes a Cataluña.
      ¿Y cómo lo hago? Yo no quiero echarla de mi lado. No me siento capaz de pedirle que se marche. Le haré mucho daño si le pido eso.
      Pero piensa que es mejor que le hagas daño ahora en vez de permitir que cometa un error que le costará muchas cosas. Aún así, yo no te pido que le digas que tiene que marcharse, sólo te pido que la convenzas de que piense más las cosas, que le hagas ver que es muy precipitado que se quede a vivir en Galicia así, de súbito.
      Sí, yo también lo pensé siempre. Ayer mantuvimos una conversación muy bonita, pero en todo momento pensé que era una locura que ella se quedase aquí.
      ¿Y no has pensado que ella se quería quedar en Ourense para poder estar cerca de ti y tener más oportunidades de volver a meterse en tu vida?
      La verdad es que no... Ella me dijo que también le gusta mucho Galicia para vivir...
      Un carallo, como dices tú —se rió—. Agnes, eres todavía muy inocente.
      ¿Yo? —le pregunté sorprendida.
      Sí, tú. Eres muy inocente, Agnes. Todo esto es una trampa, es una táctica, ¿sabes? Artemisa está obsesionándose mucho contigo, más de lo que nadie imagina.
      No puede ser...
      ¿Y lo dudas después de todo? No puedes dudar de nada después de que ella hiciese un viaje tan largo sólo para verte.
      Ay, por la Diosa...
      Lo único que quiere es estar contigo. No acepta que tú seas feliz con otra mujer, aunque te hiciese creer lo contrario.
Después de mantener con Casandra esa conversación, vi las cosas más claras que nunca. Artemisa no podía quedarse en Ourense si sólo lo hacía porque tenía la esperanza de que, estando cerca de mí, podría enamorarme otra vez. Sentí mucho miedo y tristeza cuando me enfrenté a esa realidad. Si apreciaba y quería a Artemisa, no podía permitir que ella cometiese ese error tan grande, no podía permitir que ella renunciase a su vida sólo por una esperanza que nunca se volvería realidad.
Así pues, cuando salí del trabajo, llamé a Lúa para explicarle lo que había hablado con Casandra. Ella, no obstante, no se sorprendió tanto como yo. Ella lo supo siempre, supo siempre con qué intenciones había venido Artemisa. Incluso, ayer por la noche, Lúa me dijo que dudaba de que Artemisa aceptase de verdad que yo sólo la quisiese como una amiga, que dudaba de las intenciones que tenía... pero Lúa nunca ha criticado a Artemisa, nunca ha dicho ni una sola palabra en contra suya ni nada malo de ella, al contrario, siempre la ha entendido muchísimo más de lo que Artemisa podría imaginar jamás.
Lúa me animó a que hablase con Artemisa y también me preguntó si quería que fuese con ella para apoyarme, pero yo le dije que no era necesario.
Me encontré con Artemisa en la plaza Mayor de Ourense y después fuimos a comer, como el otro día. A Artemisa le brillaban mucho los ojos y me sonreía todo el tiempo. Yo intentaba corresponder a sus sonrisas, pero sentía que no me salían tan brillantes como a ella.
Todo el tiempo estaba pensando en las cosas que tendría que decirle y casi que no me fijaba en las calles por las que pasábamos. Artemisa no dejaba de hablarme, pero a mí me costaba mucho escucharla. Al final, Artemisa se percató de que casi que no le prestaba atención y se detuvo para preguntarme si estaba bien. En esos momentos, yo quería hablar cuanto antes, me sobraba la comida que íbamos a compartir. No quería alargar más el momento de hablar con ella y aclarar las cosas. Sentía por dentro de mí una impaciencia que me devoraba el alma.
      ¿Qué te pasa, Agnes? —me preguntó preocupada, intentando que yo no me diese cuenta de que cada vez estaba más nerviosa.
      Artemisa, quiero hablar contigo y quiero que seas sincera.
      ¿Qué ocurre?
      Ocurre que he estado pensando mucho en la idea de que vivas aquí...
      Sí...
      Y, Artemisa, ¿no crees que es todo muy precipitado? No creo que sea buena idea que lo dejes todo para venir a vivir aquí. Creo que tendrías que pensarlo mucho mejor, pero pensarlo allí, en Cataluña, no aquí.
      Sí quiero vivir aquí, Agnes —me contestó desorientada.
      Pero ¿por qué, Artemisa? Aquí no tienes nada...
      Te tengo a ti...
      Pero yo sólo soy tu amiga... y allí tienes a tu hermana, a tus amigas... tienes allí tu vida, Artemisa.
      Pero tú eres lo más importante para mí...
      Tú quieres quedarte aquí porque piensas que, si vives cerca de mí, tendrás más facilidades para enamorarme otra vez, ¿verdad?
Cuando le hice esa pregunta tan difícil, Artemisa se quedó detenida, asombrada, sin saber qué decir. Poquiño a poco, sus mejillas comenzaron a ponerse rojiñas y la vergüenza invadió su cara toda.
      No, Agnes, eso no es verdad, Agnes —me negó sin mirarme a los ojos.
      Sí es verdad.
      Has hablado con mi hermana, ¿verdad? Ella te ha dicho que hables conmigo e intentes convencerme de que no me quede a vivir aquí. Ella piensa que estoy arrastrándome mucho por ti y que estoy obsesionada contigo...
      Yo no creo eso, principalmente porque me parece algo horrible... No me gustan las obsesiones...
      ¿Y qué tienes tú con Galicia?
      ¿Cómo? Eso no tiene nada que ver.
      Yo no quiero ni puedo vivir sin ti, Agnes.
      Pero no puedes dejarlo todo por mí.
      ¡Por supuesto que puedo! ¿Qué te pasa? ¿Tienes miedo a caer de nuevo en mis brazos?
      Yo no voy a volver contigo, Artemisa. Tienes que aceptarlo.
      No te creo, Agnes.
      Tienes que creerme, Artemisa. Yo sólo te quiero como amiga.
      ¿Y qué pasa con todo lo que compartimos?
      Que yo esté enamorada de Lúa, que la quiera y desee estar con ella no significa que no aprecie todo lo que vivimos, que ya haya olvidado todo lo que compartimos, Artemisa. Una cosa no tiene nada que ver con la otra. Yo te quiero mucho, pero lo que nunca podría aceptar es que te quedases a vivir en Galicia sólo porque crees que, teniéndome cerquiña, podrás recuperarme. Eso no va a ser así, Artemisa.
      Eres una desagradecida, Agnes. No valoras nada de lo que hago por ti, nunca lo has hecho... He hecho por ti todo lo que nadie hizo nunca por otra persona, ¿sabes? Soporté tu enfermedad, te traté lo mejor que pude, soporté años de tristeza y... ¿todo eso para qué?
      ¿Eso fue nuestra relación para ti, sólo enfermedad y tristeza?
      No, por supuesto que no, pero...
      Pero es lo único que destacas de los años que vivimos juntas.
      ¡Pero no entiendo por qué estás enamorada de Lúa si con ella casi no has compartido nada!
      Con ella he compartido muchísimas cosas en el poco tiempo que llevamos juntas... y no se trata de con quién compartí más o menos cosas, Artemisa. Se trata de que quiero estar con ella, de que...
      Ya basta, Agnes... Idos todos a la mierda, así de claro.
      Artemisa...
      Lo único que os merecéis es que yo desaparezca...
      No digas locuras, Artemisa. Lo que tienes que hacer es volver a Cataluña, con tu hermana, con tu gente, a tu vida... No renuncies a todo eso por una esperanza que nunca devendrá en realidad.
      ¿Eso es lo que piensas de verdad? ¿Piensas que sólo me quedaría en Galicia por ti?
      Dime lo contrario y te creeré.
      Ya te lo dije ayer.
      Si te quedas aquí, tienes que aceptar mi relación con Lúa, tienes que prometerme que no intentarás enamorarme de nuevo ni tampoco ponerme en contra de Lúa. Si te quedas aquí, tienes que aceptar completamente nuestra vida. Lo entiendes, ¿verdad? No quiero que te quedes aquí y que sólo tengamos problemas.
      ¿Cómo es posible que estés tan convencida de que ya no me quieres?
      Tengo las cosas más claras que nunca, Artemisa.
      Y hablas con tanta distancia y frialdad...
Esa distancia y esa frialdad a las que Artemisa se refería eran una máscara que ocultaba lo que sentía en realidad. Estaba muy nerviosa, aguantando difícilmente las ganas de llorar que me habían invadido mi alma toda. No era fácil decirle todo eso a Artemisa. Me hacía mucho daño tener que decirle cosas tan duras, tener que ser tan sincera. Sabía que pensar que Artemisa y yo podíamos ser amigas era una utopía y un sueño que nunca sería realidad.
Además, tenía la sensación de que cada vez había más tensión entre nosotras. El calor de la tarde caía sobre nosotras. Nos encontrábamos en la plaza Do Trigo, al lado de la catedral y de la fuentiña que preside la plaza, y yo sentía que el mundo se había detenido, que no había nadie escuchando nuestras palabras.
      Si me marcho, ¿nunca intentarás recuperarme, Agnes?
Yo no supe qué decirle. Sabía que nuestra amistad estaba en las manos de Artemisa y era consciente de que ella no podía verme como una amiga, al menos por el momento.
      Ya sabes lo que puedo ser para ti, Artemisa.
      ¿Qué te da Lúa para que ya me tengas totalmente olvidada? —me preguntó llorando cada vez más deshecha de dolor.
      Entonces, ¿reconoces que has venido a Ourense con la intención de recuperarme?
      Sí, sí, por supuesto, e iba a quedarme aquí sólo para estar contigo porque yo no puedo vivir sin ti, Agnes; pero, si tú no me quieres para nada, entonces desapareceré de tu vida y te juro que nunca más volverás a verme, nunca más. Si quieres que desaparezca, lo haré, por supuesto que lo haré, y nunca más sabrás nada más de mí, nunca, jamás.
      Artemisa, no son justas tus palabras... —musité intentando no llorar, sintiendo que mi ser todo se llenaba de miedo.
      Tú sí eres injusta conmigo. Eres una desagradecida. Yo no sabía que eras así, Agnes.
      Pero ¿por qué me dices que soy desagradecida?
      Porque lo eres. Y Lúa es...
      No hables mal de ella, Artemisa. Eso no voy a permitírtelo. Ella nunca dijo nada malo de ti, nunca. No lo hagas tú.
      ¿Cómo es posible que estés tan enamorada de ella? Dime una cosa... ¿alguna vez dejaste de amarla? Me refiero a tu vida entera...
      Nunca podemos olvidar el primer amor... El primer amor es el más difícil de olvidar; pero yo pensaba que nunca más volveríamos a vernos.
      O sea, que siempre la amaste...
      Amar no... Y no intentes convencerte ahora de que nunca te amé a ti porque eso sí que no es para nada cierto, Artemisa.
      No, supongo que nadie enloquece de amor por alguien a quien no ama...
      Yo te he querido muchísimo, muchísimo, y todavía te quiero, pero ya no podemos hablar serenamente si tú... si tú sólo piensas en recuperarme.
      No es justo que me digas todo eso.
      No quiero que tengas esperanzas, Artemisa. Lo siento mucho, pero ésta es mi verdad... Ojalá algún día podamos ser amigas...
      Ese día no existe. Después de esto, no existirá nada.
      Pero ¿qué dices, Artemisa?
      ¿De verdad no podré estar contigo nunca más?
      Nunca más son dos palabras muy fuertes... Nunca sabemos lo que va a pasar, pero... de momento...
      No, ya está, no, y punto. No intentes hacer que esto sea menos hiriente. Lúa te ha dado toda la magia de la vida, con ella no hay problemas, no sufres, ¿verdad? Ella te entiende mejor que nadie, no tenéis discusiones por nada... todo es maravilloso. Conmigo todavía seguía habiendo sufrimiento, tristeza, morriña. Ahora lo tienes todo. Pues me alegro, Agnes. Antes de desaparecer, déjame que te diga todo lo que pienso: me has decepcionado muchísimo, desde el principio, aunque yo no lo quería ver; pero no porque me engañases con Lúa, sino porque la mujer que eras conmigo no tiene nada que ver con la mujer que eres en realidad, porque a mí me dabas lo peor de lo que tienes...
      Artemisa, ¡no es justo que me eches en cara eso! —la interrumpí con impotencia—. No es cierto lo que estás diciendo...
      No me interrumpas. Sabes que tengo razón.
      No la tienes. Yo sí he sido contigo siempre como me salía ser y, cuando estuvimos aquí juntas en mi tierra...
      No es justo que sólo fueses así aquí, Agnes. No es ni justo ni lógico.
      Pues yo no puedo hacer nada para que lo entiendas...
      Y además eres una desagradecida. Todo lo que he aguantado no ha servido para nada.
      Yo no pienso eso... Yo nunca me arrepentiré de vivir todo lo que he vivido contigo.
      Dile a Lúa que ojalá algún día te pierda y sepa lo que es vivir sin ti, lo que es perderte, ¡para que conozca el daño que me hizo! Ojalá no seais felices nunca, nunca, ¡ ¡nunca! ¡Os madligo para siempre!
      Artemisa... no puedo creer que digas eso...
      Y ya es suficiente, Agnes. No tendría que haberte perdonado nunca, ¡nunca! ¡Tendría que haber sido dura contigo desde el principio! ¿Cómo pude ser tan tonta? ¡Nunca más permitiré que juegues con mis sentimientos! Y tú crees que ahora estás sana, pero no lo estás. Tú nunca podrás ser libre, esa enfermedad que tienes no va a desaparecer nunca, ¿sabes?
      Ya basta, Artemisa...
      Me iré esta noche mismo. No estaré aquí ni un segundo más... cerca de una mujer tan ingrata... ¡Desgraciada!
      Ojalá podamos hablar con calma alguna vez. Yo no quiero perderte, Artemisa.
      Me engañaste desde el principio... y me hiciste creer que me querías, que aún me amabas... Eres cobarde, muy cobarde...
      No me insultes más, Artemisa, por favor. No merece la pena que sigamos hablando si no vas a saber hablar con tranquilidad. Si necesitas hablar otra vez conmigo o con Lúa, llámame.
      Creo que no quiero volver a verte nunca más.
      De acuerdo. Lo aceptaré si es lo que deseas de verdad.
      ¿De verdad prefieres a Lúa antes que a mí? Dímelo una última vez.
      Quiero estar con Lúa, sí, Artemisa.
      ¿La amas de verdad?
      La amo de verdad —le dije con firmeza mirándola a los ojos.
      Está bien. Hasta nunca, Agnes.
Y, tras esas palabras, desapareció calle abajo... y me quedé yo junto a la fuente... Tenía ganas de llorar, pero sabía que lo que me dolía no era saber que, posiblemente, Artemisa y yo no volveríamos a vernos en mucho tiempo, sino ser consciente de que ella me había dicho esas palabras tan horribles sólo guiada por el dolor que le destrozaba el alma. Me dolía el dolor de Artemisa, pero no me arrepentía en absoluto de haber sido tan sincera con ella. Hacía mucho tiempo que no tenía las cosas tan claras.
Volví a mi casa sintiendo muchísimas ganas de explicarle a Lúa lo que había pasado. La llamé por el camino y, al oír su voz, me eché a llorar enseguida. Lúa me recibió con mucho cariño cuando llegué a nuestra casa y, cuando estuve entre sus brazos, la besé con tanta pasión y con tanta desesperación que sentí que quedaba atrás todo lo que había pasado, las crueles palabras de Artemisa, su dolor... pero no le pude esconder a Lúa lo mal que me sentía. Le conté lo que había pasado casi sin poder hablar y ella me escuchó con muchísima atención y cariño, sin interrumpirme. Lo que me asombró fue que, cuando ya habíamos comido y habíamos hablado muchísimo de lo que había pasado con Artemisa, Lúa me dijo que podíamos llamar a Artemisa para preguntarle si quería hablar sosegadamente con nosotras. Lúa pensaba que Artemisa había vivido un ataque de rabia y que seguramente ya se encontraría mucho mejor; pero, cuando Lúa llamó a Artemisa, Artemisa le dijo que no quería hablar con ella y tampoco conmigo, que ya tenía muy claro que ella ya no formaba parte de mi vida y que prefería marcharse en silencio, sin volver a decir nada más.
Me duele mucho que Artemisa y yo hayamos acabado así, pero también tengo la esperanza de que alguien ayude a Artemisa de verdad y pueda convencerla de que la actitud que mantiene no es la más buena... sobre todo porque ella va a sufrir también mucho. Quizás el paso del tiempo le cierre las heridas que yo misma le hice en el alma y, algún día, podamos hablar sin sentir dolor, sin que ella tenga la tentación de echarme nada en cara...
Y ahora creo que ya voy a dejar de escribir. La verdad es que deseo con toda mi alma que Artemisa se marche cuanto antes de Ourense para que no tenga tan cerca el río Miño... No puedo callar ese miedo tan fuerte que siento... Todavía no ha callado esa intuición que me habla a través de los sueños y ésta, además, creció al oír las horribles palabras que Artemisa me dedicó. Sentí que esa intuición crecía cuando oí que Artemisa me decía que, después de rechazarla una vez más, ya no habría nada más... Ojalá todo quede en una espantosa intuición...