Mércores, 26 de setembro de 2018
Hai momentos nos que as cousas
parecen perder a claridade que sempre tiveron, pero sempre se esvaecen esas
brétemas e de novo volve estar clarísimo todo iso que, por uns intres, nos
pareceu escuro. Hei de recoñecer que onte si dubidei do que quería facer coa
miña vida. Mantiven unha conversación moi tensa con Artemisa e á vez moi bonita
na que nos perdoamos todo aquilo que aínda nos podía facer sentir rancor.
Ademais, ela confesoume que estaba disposta a quedar en Ourense porque non
quería voltar a Cataluña, que comprobara que a vida que tanto defendera xa non a
enchía nada e que non lle importaba se non estaba comigo. Eu non lle dixen, en
ningún momento, que volvería con ela; ao contrario, pedinlle durante toda a
tarde que non fixese ningunha tolaría, pregunteille moitas veces como ía quedar
eiquí deixándoo todo eilí, á súa irmá, ao seu traballo, ás súas amigas... pero
ela fíxome entender que nada diso tiña sentido xa para ela; pero eu dubido de
que Artemisa sempre crea dese xeito. Onte pola tarde, todo ía tan ben que mesmo
parecía que podería quedar durmir na casa de Lúa namentres non atopase un fogar
e mesmo hoxe estivo a piques de quedar coa amiga de Lúa que ten ese piso en
Ourense e no que iamos vivir nós se non cortásemos a nosa relación. En todo
momento, Lúa dicíame que entendería que quixese volver con Artemisa, que non
lle quedaría máis remedio que aceptalo, aínda que eu sabía que, namentres me
dicía iso, a súa ialma se esnaquizaba; pero eu non deixei de dicirlle a Lúa que
non a quería perder, que non a quería deixar, que só quería a Artemisa como
unha amiga e iso é tan certo como que eu nacín en Galicia. Si é verdade que
onte chorei moito diante súa, si lle pedín perdón por todo o dano que lle
fixera; pero facíao sempre tendo presente o que quería que ela fose para min.
Con Lúa eu descubrín outra vida, deume tantas cousas en tan pouco tempo e caín
tan namorada dela que me resultaría imposíbel deixala. Non podo e non quero.
Pero hoxe parece que as
cousas volven ao seu camiño, no tocante á miña ialma. Hoxe pola mañá, chamoume Casandra.
Abraioume moitísimo que me chamase porque había moito tempo que non falaba con
ela. Pensaba que estaría enfadada comigo, que me rifaría, que me botaría en
cara todos os meus erros; pero nada diso ocorreu. Casandra preguntoume como
estaba, se xa me encontraba ben, se estaba ben xa do todo. Expliqueille como
era a miña vida, díxenlle que si estaba moi ben, que xa nin me lembraba da
derradeira crise que vivira e que era moi feliz. Recoñecinlle que era feliz sentindo
un pouco de medo. Non quería que ela se sentise mal por culpa miña. Malia que
Casandra é unha muller moi imparcial, Artemisa é a súa irmá e sempre quererá o
mellor para ela; pero Casandra non se sentiu mal en ningún momento, ao
contrario, díxome que se alegraba de verdade de que estivese ben, díxome que xa
me tocaba ser feliz, que sempre sufrira moito e que xa era hora de que a vida
me dese só bendicións. Entón, despois de dicirme todo iso, preguntoume se me
podía pedir un favor, a min e a Lúa tamén. Cando lle dixen que si, rogoume
isto:
—
Por favor, convence a Artemisa de que non quede en
Ourense. Dime, Agnes, ti non queres volver con ela, verdade? Nin tes pensado
facelo, verdade?
Eu díxenlle que non, que
eu quería estar con Lúa e que só quería a Artemisa coma unha amiga. Entón, proseguiu:
—
Convéncea de que volva a Cataluña antes de que sexa
demasiado tarde. Non permitas que faga ningunha xestión, non permitas que fale
coa amiga de Lúa que aluga ese piso. Artemisa só vai quedar en Ourense porque
pensa que, se está preto de ti, te poderá reconquistar outra vez, poderá namorarte,
e non é así, verdade?
Eu díxenlle que non, estarrecida.
—
Agnes, Artemisa non está nada ben. Mesmo, quen a
coñecemos estamos pensando en que reciba axuda psicolóxica porque se está
perdendo na dor que sinte. Ela só quere vivir en Ourense porque eisí estará
preto de ti e, segundo pensa ela, o terá máis doado para volverte namorar.
—
Pois non pode ser —dixen con tristura.
—
Lúa e máis ti tedes que falar con ela e convencela de que
é unha tolaría que quede eí convosco. Ela non quere vivir en Galicia porque non
lle guste Cataluña. Ela non está mal eiquí, pero está cegada por ti, polo amor
enfermizo que sente por ti. Ese amor estase virando nunha obsesión, Agnes, e
teño medo a que todo poida empeorar. Mesmo nega a realidade. Eu intenteille
dicir todo isto, pero ela non me escoita, di que o único que quero é impedir
que fale contigo, que o único que quero é prohibirlle que fale contigo. Non
acepta a realidade, Agnes.
—
Eu non sabía que estaba tan mal...
—
está moito peor do que pensas. Mesmo é quen de arrastrarse
con tal de que ti a aceptes na túa vida. Ela non pode aturar que fagas a túa
vida sen ela. Non pode aturar que vivas sen ela. Non imaxinas o obsesionada que
está contigo. Teño moito medo por ela e sei que, se permito que quede eilí en
Galicia, a podo perder definitivamente e non quero que viva tan lonxe de min
porque entón non poderei controlala, non poderei coidala. Non se alimenta ben,
Agnes, non durme case e está todo o día chorando. Non pode seguir así ou enfermará
moito, Agnes. Por iso, tesme que axudar a convencer a Artemisa de que volte
canto antes a Cataluña.
—
E como o fago? Eu non a quero botar do meu lado. Non me
sinto quen de pedirlle que marche. Fareille moito dano se lle pido iso.
—
Pero pensa que é mellor que lle fagas dano agora en
troques de permitir que cometa un erro que lle custará moitas cousas. Aínda
así, eu non che pido que lle digas que ten que marchar, só che pido que a
convenzas de que pense máis as cousas, que lle fagas ver que é moi precipitado
que quede a vivir en Galicia eisí, de súpeto.
—
Si, eu tamén o pensei sempre. Onte mantivemos unha
conversación moi bonita, pero en todo momento pensei que era unha tolaría que
ela quedase eiquí.
—
E non pensaches que ela quería quedar en Ourense para
poder estar preto de ti e ter máis oportunidades de volverse meter na túa vida?
—
A verdade é que non... Ela díxome que tamén lle gusta
moito Galicia para vivir...
—
Un carallo, como dis ti —riu—. Agnes, es aínda moi
inocente.
—
Eu? —pregunteille abraiada.
—
Si, ti. Es moi inocente, Agnes. Todo isto é unha trampa,
é unha táctica, sabes? Artemisa está a se obsesionar moitísimo contigo, máis do
que ninguén imaxina.
—
Non pode ser...
—
e o dubidas despois de todo? Non podes dubidar de nada
despois de que ela fixese unha viaxe tan longa só para ter ver.
—
Ai, pola Deusa...
—
O único que quere é estar contigo. Non acepta que ti
sexas feliz con outra muller, aínda que che fixese crer o contrario.
Despois de manter con
Casandra esa conversación, vin as cousas máis claras que nunca. Artemisa non
podía quedar en Ourense se só o facía porque tiña a esperanza de que, estando
preto de min, me podería namorar outra vez. Sentín moito medo e tristura cando
me enfrontei a esa realidade. Se apreciaba e quería a Artemisa, non podía permitir
que ela cometese ese erro tan grande, non podía permitir que ela renunciase á
súa vida só por unha esperanza que nunca se viraría en realidade.
Así pois, cando saín do
traballo, chamei a Lúa para lle explicar o que falara con Casandra. Ela, non obstante,
non se sorprendeu tanto coma min. Ela sóuboo sempre, soubo sempre con quen
intencións viñera Artemisa. Mesmo, onte pola noite, Lúa díxome que dubidaba de
que Artemisa aceptase de verdade que eu só a quixese como unha amiga, que
dubidaba das intencións que tiña... pero Lúa nunca criticou a Artemisa, nunca
dixo nin unha soa verba en contra súa nin nada malo dela, ao contrario, sempre
a entendeu moito máis do que Artemisa podería imaxinar xamais.
Lúa arengoume a que falase
con Artemisa e tamén me preguntou se quería que fose con ela para me apoiar,
pero eu díxenlle que non era preciso.
Encontreime con Artemisa
na praza maior de Ourense e despois fomos xantar, como o outro día. A Artemisa
brilábanlle os ollos moito e sorríame todo o tempo. Eu intentaba corresponder
aos seus sorrisos, pero sentía que non me saían tan brilantes coma a ela.
Todo o tempo estaba
pensando nas cousas que lle tería que dicir e case que non me fixaba nas rúas
polas que pasabamos. Artemisa non me deixaba de falar, pero a min custábame
moito escoitala. Ao final, Artemisa decatouse de que case que non lle prestaba
atención e detívose para me preguntar se estaba ben. Neses momentos, eu quería
falar canto antes, sobrábame o xantar que iamos compartir. Non quería alongar
máis o momento de falar con ela e aclarar as cousas. Sentía por dentro miña
unha impaciencia que me devoraba a ialma.
—
Que che pasa, Agnes? —preguntoume preocupada, intentando
que eu non me decatase de que cada vez estaba máis nerviosa.
—
Artemisa, quero falar contigo e quero que sexas sincera.
—
Que ocorre?
—
Ocorre que estiven pensando moito na idea de que vivas
eiquí...
—
Si...
—
E, Artemisa, non cres que é todo moi precipitado? Non
creo que sexa boa idea que o deixes todo para vir vivir eiquí. Coido que o
terías que pensar moito mellor, pero pensalo eilí, en Cataluña, non eiquí.
—
Si quero vivir eiquí, Agnes —contestoume desorientada.
—
Pero por que, Artemisa? Eiquí non tes nada...
—
Téñote a ti...
—
Pero eu só son a túa amiga... e eilí tes á túa irmá, ás
túas amigas... tes eilí a túa vida, Artemisa.
—
Pero ti es o máis importante para min...
—
Ti queres quedar eiquí porque pensas que, se vives preto
de min, terás máis facilidades para namorarme outra vez, verdade?
Cando lle fixen esa
pregunta tan difícil, Artemisa quedou detida, abraiada, sen saber que dicir.
Devagariño, as súas meixelas comezaron a se pór vermelliñas e a vergonza
invadiu a súa cara toda.
—
Non,, iso non é verdade, Agnes —negoume sen mirarme aos
ollos.
—
Si é verdade.
—
Falaches coa miña irmá, verdade? Ela díxoche que falases
comigo e intentases convencerme de que non quedase a vivir eiquí. Ela pensa que
me estou arrastrando moito por ti e que estou obsesionada contigo...
—
Eu non creo iso, principalmente porque me parece algo
horríbel... Non me gustan as obsesións...
—
E que tes ti con Galicia?
—
Como? Iso non ten nada que ver.
—
Eu non quero nin podo vivir sen ti, Agnes.
—
Pero non o podes deixar todo por min.
—
Xaora que podo! Que che pasa? Tes medo a caer de novo nos
meus brazos?
—
Eu non vou volver contigo, Artemisa. Telo que aceptar.
—
Non te creo, Agnes.
—
Tesme que crer, Artemisa. Eu só te quero como amiga.
—
E que pasa con todo o que compartimos?
—
Que eu estea namorada de Lúa, que a queira e desexe estar
con ela non significa que non aprecie todo o que vivimos, que xa esqueza todo o
que compartimos, Artemisa. Unha cousa non ten nada que ver coa outra. Eu
quérote moito, pero o que nunca podería aceptar é que quedases vivir en Galicia
só porque cres que, téndome pretiño, me poderás recuperar. Iso non vai ser
eisí, Artemisa.
—
Es unha desagradecida, Agnes. Non valoras nada do que
fago por ti, nunca o fixeches... Fixen por ti todo o que ninguén fixo nunca por
outra persoa, sabes? Aturei a túa doenza, trateite o mellor que puiden,
soportei anos de tristura e... todo iso para que?
—
Iso foi a nosa relación para ti, só doenza e tristura?
—
Non, xaora que non, pero...
—
Pero é o único que salientas dos anos que vivimos xuntas.
—
Pero non entendo por que estás namorada de Lúa se con ela
case que non compartiches nada!
—
Con ela compartín moitísimas cousas no pouco tempo que
levamos xuntas... e non se trata de con quen compartín máis ou menos cousas,
Artemisa. Trátase de que quero estar con ela, de que...
—
Xa abonda, Agnes... Ídevos todos á merda, eisí de claro.
—
Artemisa...
—
O único que vos merecedes é que eu desapareza...
—
Non digas tolarías, Artemisa. O que tes que facer é
voltar a Cataluña, coa túa irmá, coa túa xente, á túa vida. Non renuncies a
todo iso por unha esperanza que nunca se virará en realidade.
—
Iso é o que pensas de verdade? Pensas que só quedaría en
Galicia por ti?
—
Dime o contrario e crereite.
—
Xa cho dixen onte.
—
Se quedas eiquí, tes que aceptar a miña relación con Lúa,
tesme que prometer que non me intentarás namorar de novo nin tampouco poñerme
na contra de Lúa. Se quedas eiquí, tes que aceptar completamente a nosa vida.
Enténdelo, verdade? Non quero que quedes eiquí e que só teñamos problemas.
—
Como é posíbel que esteas tan convencida de que xa non me
queres?
—
Teño as cousas máis claras que nunca, Artemisa.
—
E falas con tanta distancia e frialdade...
Esa distancia e esa
frialdade ás que Artemisa se refería eran unha máscara que agochaba o que
sentía en realidade. Estaba moi nerviosa, aturando dificilmente as ganas de
chorar que me invadiran a miña ialma toda. Non era doado dicirlle todo iso a
Artemisa. Facíame moito dano terlle que dicir cousas tan duras, ter que ser tan
sincera. Sabía que pensar que Artemisa e máis eu podiamos ser amigas era unha
utopía e un soño que nunca sería realidade.
Ademais, tiña a sensación
de que cada vez había máis tensión entre nós. A calor da tarde caía sobre nós. Atopabámonos
na praza do trigo, ao lado da catedral e da fontiña que preside a praza, e eu
sentía que o mundo se detivera, que non había ninguén escoitando as nosas
verbas.
—
Se marcho, nunca me intentarás recuperar, Agnes?
Eu non souben que dicirlle.
Sabía que a nosa amizade estaba nas mans de Artemisa e era consciente de que
ela non me podía ver como unha amiga, ao menos polo momento.
—
Xa sabes o que podo ser para ti, Artemisa.
—
Que che dá Lúa para que xa me teñas totalmente esquecida?
—preguntoume chorando cada vez máis desfeita de dor.
—
Daquela, recoñeces que viñeches a Ourense coa intención
de recuperarme?
—
Si, si, xaora que si, e ía quedar eiquí só para estar
contigo porque eu non podo vivir sen ti, Agnes; pero, se ti non me queres para
nada, entón desaparecerei da túa vida e xúroche que nunca máis me volverás ver,
nunca máis. Se queres que desapareza, fareino, xaora que o farei, e nunca máis
saberás nada máis de min, nunca, xamais.
—
Artemisa, non son xustas as túas verbas... —musitei
intentando non chorar, sentindo que o meu ser todo se enchía de medo.
—
Ti si es inxusta comigo. Es unha desagradecida. Eu non
sabía que eras así, Agnes.
—
Pero por que me dis que son desagradecida?
—
Porque o es. E Lúa é...
—
Non fales mal dela, Artemisa. Iso non cho vou permitir.
Ela nunca dixo nada malo de ti, nunca. Non o fagas ti.
—
Como é posíbel que esteas tan namorada dela? Dime unha
cousa.... algunha vez deixaches de amala? Refírome á túa vida enteira...
—
Nunca podemos esquecer o primeiro amor... O primeiro amor
é o máis difícil de esquecer; pero eu pensaba que nunca máis nos volveríamos
ver.
—
Ou sexa, que sempre a amaches...
—
Amar non... E non intentes convencerte agora de que nunca
te amei a ti porque iso si que non é para nada certo, Artemisa.
—
Non, supoño que ninguén tolea de amor por alguén a quen
non ama...
—
Eu quíxente moitísimo, moitísimo, e aínda te quero, pero
xa non podemos falar acougadamente se ti... se ti só pensas en recuperarme.
—
Non é xusto que me digas todo iso.
—
Non quero que teñas esperanzas, Artemisa. Síntoo moito,
pero esta é a miña verdade... Ogallá algún día poidamos ser amigas...
—
Ese día non existe. Despois disto, non existirá nada.
—
Pero que dis, Artemisa?
—
De verdade non poderei estar contigo nunca máis?
—
Nunca máis son dúas palabras moi fortes... Nunca sabemos
o que vai pasar, pero... de momento...
—
Non, xa está, non, e punto. Non intentes facer que isto
sexa menos ferinte. Lúa deuche toda a maxia da vida, con ela non hai problemas,
non sofres, verdade? Ela enténdete mellor que ninguén, non tedes discusións por
nada... todo é marabilloso. Comigo aínda seguía habendo sufrimento, tristura,
morriña. Agora o tes todo. Pois alégrome, Agnes. Antes de desaparecer, déixame
que che diga todo o que penso: decepcionáchesme moitísimo, dende o principio,
aínda que eu non o quería ver; pero non porque me enganases con Lúa, senón
porque a muller que eras comigo non ten nada que ver coa muller que es en
realidade, porque a min me dabas o peor do que tes...
—
Artemisa, non é xusto que me botes en cara iso! —interrompina
con impotencia—. Non é certo o que estás dicindo...
—
Non me interrompas. Sabes que teño razón.
—
Non a tes. Eu si fun contigo sempre como me saía ser e,
cando estivemos eiquí xuntas na miña terra...
—
Non é xusto que só foses eisí eiquí, Agnes. Non é nin
xusto nin lóxico.
—
pois eu non podo facer nada para que o entendas...
—
E ademais es unha desagradecida. Todo o que aguantei non
serviu para nada.
—
Eu non penso iso... Eu nunca me arrepentirei de vivir
todo o que vivín contigo.
—
Dille a Lúa que ogallá algún día te perda e saiba o que é
vivir sen ti, o que é perderte, para que coñeza o dano que me fixo! Ogallá non
sexades felices nunca, nunca, nunca! Maldígovos para sempre!
—
Artemisa... non podo crer que digas iso...
—
E xa abonda, Agnes. Non tería que terche perdoado nunca,
nunca! Tería que ter sido dura contigo dende o principio! Como puiden ser tan
parva? Nunca máis permitirei que xogues cos meus sentimentos! E ti cres que
agora estás sa, pero non o estás. Ti nunca poderás ser libre, esa doenza que
tes non vai desaparecer nunca, sabes?
—
Xa abonda, Artemisa...
—
ireime esta noite mesmo. Non estarei eiquí nin un segundo
máis... preto dunha muller tan ingrata... Desgraciada!
—
Ogallá poidamos falar con calma algunha vez. Eu non te
quero perder, Artemisa.
—
Enganáchesme dende o principio... e fixéchesme crer que
me querías, que aínda me amabas... Es covarde, moi covarde...
—
Non me insultes máis, Artemisa, por favor. Non paga a
pena que sigamos falando se non vas saber falar con tranquilidade. Se precisas
falar outra vez comigo ou con Lúa, chámame.
—
Creo que non te quero volver ver nunca máis.
—
De acordo. Aceptareino se é o que desexas de verdade.
—
De verdade prefires a Lúa antes que a min? Dimo unha
derradeira vez.
—
Quero estar con Lúa, si, Artemisa.
—
Ámala de verdade?
—
Ámoa de verdade —díxenlle con firmeza mirándoa aos ollos.
—
Está ben. Ata nunca, Agnes.
E, tras esas palabras,
desapareceu rúa abaixo... e quedei eu xunta a fonte... Tiña ganas de chorar,
pero sabía que o que me doía non era saber que, posibelmente, Artemisa e máis
eu non nos volveriamos ver en moito tempo, senón ser consciente de que ela me
dixera esas verbas tan horríbeis só guiada pola dor que lle esnaquizaba a
ialma. Dóiame a dor de Artemisa, pero non me arrepentía en absoluto de ter sido
tan sincera con ela. Había moito tempo que non tiña as cousas tan claras.
Voltei á miña casa
sentindo moitísimas ganas de explicarlle a Lúa o que pasara. Chameina polo
camiño e, ao ouvir a súa voz, boteime a chorar axiña. Lúa recibiume con moito
agarimo cando cheguei á nosa casa e, cando estiven entre os seus brazos,
biqueina con tanta paixón e tanta desesperación que sentín que quedaba atrás
todo o que pasara, as crueis palabras de Artemisa, a súa dor... pero non lle
puiden agochar a Lúa o mal que me sentía. Conteille o que pasara case sen poder
falar e ela escoitoume con moita atención e agarimo, sen interromperme. O que
me abraiou foi que, cando xa xantaramos e falaramos moitísimo do que pasara con
Artemisa, Lúa me dixo que podiamos chamar a Artemisa para lle preguntar se
quería falar acougadamente connosco. Lúa pensaba que Artemisa vivira un ataque
de xenreira e que seguramente xa se encontraría moito mellor; pero, cando Lúa
chamou a Artemisa, Artemisa díxolle que non quería falar con ela e tampouco
comigo, que xa tiña moi claro que ela xa non formaba parte da miña vida e que
prefería marchar en silencio, sen volver dicir nada máis.
Dóeme moito que Artemisa e
máis eu acabásemos eisí, pero tamén teño a esperanza de que alguén axude a
Artemisa de verdade e poida convencela de que a actitude que mantén non é a
máis boa... sobre todo porque ela vai sufrir tamén moito. Seica o paso do tempo
lle peche as feridas que eu mesma lle fixen na ialma e, algún día, poidamos
falar sen sentir dor, sen que ela teña a tentación de botarme nada en cara....
E agora creo que xa vou
deixar de escribir. A verdade é que desexo con toda a miña ialma que Artemisa
marche canto antes de Ourense para que non teña tan preto o río Miño... Non
podo calar ese medo tan forte que sinto... Aínda non calou esa intuición que me
fala a través dos soños e esta, ademais, medrou ao ouvir as horríbeis palabras
que Artemisa me dedicou. Sentín que esa intuición medraba cando ouvín que
Artemisa me dicía que, despois de rexeitala unha vez máis, xa non habería nada
máis... Ogallá todo quede nunha estarrecedora intuición...
Traducción:
Miércoles, 26 de
septiembre de 2018
Hay
momentos en los que las cosas parecen perder la claridad que siempre tuvieron,
pero siempre se desvanecen esas brumas y de nuevo vuelve a estar clarísimo todo
eso que, por unos instantes, pareció oscuro. He de reconocer que ayer sí dudé
de lo que quería hacer con mi vida. Mantuve una conversación muy tensa con
Artemisa y a la vez muy bonita en la que nos perdonamos todo aquello que
todavía podía hacernos sentir rencor. Además, ella me confesó que estaba dispuesta
a quedarse en Ourense porque no quería volver a Cataluña, que había comprobado
que la vida que tanto había defendido ya no la llenaba nada y que ya no le
importaba si ya no estaba conmigo. Yo no le dije, en ningún momento, que
volvería con ella; al contrario, le pedí durante toda la tarde que no hiciese
ninguna locura, le pregunté muchas veces cómo iba a quedarse aquí dejándolo
todo allí, a su hermana, a su trabajo, a sus amigas... pero ella me hizo
entender que nada de eso tenía sentido ya para ella; pero yo dudo de que
Artemisa siempre crea de ese modo. Ayer por la tarde, todo iba tan bien que
incluso parecía que podría quedarse a dormir en la casa de Lúa mientras no
encontrase un hogar e incluso hoy estuvo a punto de quedar con la amiga de Lúa
que tiene ese piso en Ourense y en el que íbamos a vivir nosotras si no
hubiésemos cortado nuestra relación. En todo momento, Lúa me decía que
entendería que quisiese volver con Artemisa, que no le quedaría más remedio que
aceptarlo, aunque yo sabía que, mientras me decía eso, se le destrozaba el
alma; pero yo no dejé de decirle a Lúa que no quería perderla, que no quería
dejarla, que sólo quería Artemisa como una amiga y eso es tan cierto como que
yo nací en Galicia. Sí es verdad que ayer lloré mucho delante de ella, sí le
pedí perdón por todo el daño que le había hecho; pero lo hacía siempre teniendo
presente lo que quería que ella fuese para mí. Con Lúa yo he descubierto otra
vida, me ha dado tantas cosas en tan poco tiempo y caí tan enamorada de ella que
me resultaría imposible dejarla. No puedo y no quiero.
Pero
hoy parece que las cosas vuelven a su camino, con respecto a mi alma. Hoy por
la mañana, me llamó Casandra. Me asombró muchísimo que me llamase porque hacía
mucho tiempo que no hablaba con ella. Pensaba que estaría enfadada conmigo, que
me regañaría, que me echaría en cara todos mis errores; pero nada de eso
ocurrió. Casandra me preguntó cómo estaba, si ya me encontraba bien, si estaba
bien ya del todo. Le expliqué cómo era mi vida, le dije que sí estaba muy bien,
que ya ni me acordaba de la última crisis que había vivido y que era muy feliz.
Le reconocí que era feliz sintiendo un poco de miedo. No quería que ella se
sintiese mal por culpa mía. A pesar de que Casandra es una mujer muy imparcial,
Artemisa es su hermana y siempre querrá lo mejor para ella; pero Casandra no se
sintió mal en ningún momento, al contrario, me dijo que se alegraba de verdad
de que estuviese bien, me dijo que ya me tocaba ser feliz, que siempre había
sufrido mucho y que ya era hora de que la vida me diese sólo bendiciones. Entonces,
después de decirme todo eso, me preguntó si podía pedirme un favor, a mí y a
Lúa también. Cuando le dije que sí, me rogó esto:
— Por favor, convence a Artemisa de que no se
quede en Ourense. Dime, Agnes, tú no quieres volver con ella, ¿verdad? Ni tienes
pensado hacerlo, ¿verdad?
Yo le dije que no, que yo quería estar con Lúa
y que sólo quería a Artemisa como una amiga. Entonces, prosiguió:
— Convéncela de que vuelva a Cataluña antes de
que sea demasiado tarde. No permitas que haga ninguna gestión, no permitas que
hable con la amiga de Lúa que alquila ese piso. Artemisa sólo va a quedarse en
Ourense porque piensa que, si está cerca de ti, podrá reconquistarte otra vez,
podrá enamorarte, y no es así, ¿verdad?
Yo le dije que no, horrorizada.
— Agnes, Artemisa no está nada bien. Incluso,
quienes la conocemos estamos pensando en que reciba ayuda psicológica porque
está perdiéndose en el dolor que siente. Ella sólo quiere vivir en Ourense
porque así estará cerca de ti y, según piensa ella, lo tendrá más fácil para
volver a enamorarte.
— Pues no puede ser —dije con tristeza.
— Lúa y tú tenéis que hablar con ella y
convencerla de que es una locura que se quede ahí con vosotras. Ella no quiere
vivir en Galicia porque no le guste Cataluña. Ella no está mal aquí, pero está
cegada por ti, por el amor enfermizo que siente por ti. Ese amor está
convirtiéndose en una obsesión, Agnes, y tengo miedo a que todo pueda empeorar.
Incluso niega la realidad. Yo intenté decirle todo esto, pero ella no me
escucha, dice que lo único que quiero es impedir que hable contigo, que lo
único que quiero es prohibirle que hable contigo. No acepta la realidad, Agnes.
— Yo no sabía que estaba tan mal...
— Está mucho peor de lo que piensas. Incluso es
capaz de arrastrarse con tal de que tú la aceptes en tu vida. Ella no puede
soportar que hagas tu vida sin ella. No puede soportar que vivas sin ella. No
imaginas lo obsesionada que está contigo. Tengo mucho miedo por ella y sé que,
si permito que se quede allí en Galicia, puedo perderla definitivamente y no
quiero que viva tan lejos de mí porque entonces no podré controlarla, no podré
cuidarla. No se alimenta bien, Agnes, no duerme casi y está todo el día
llorando. No puede seguir así o enfermará mucho, Agnes. Por eso, tienes que
ayudarme a convencer a Artemisa de que vuelva cuanto antes a Cataluña.
— ¿Y cómo lo hago? Yo no quiero echarla de mi
lado. No me siento capaz de pedirle que se marche. Le haré mucho daño si le
pido eso.
— Pero piensa que es mejor que le hagas daño
ahora en vez de permitir que cometa un error que le costará muchas cosas. Aún
así, yo no te pido que le digas que tiene que marcharse, sólo te pido que la
convenzas de que piense más las cosas, que le hagas ver que es muy precipitado
que se quede a vivir en Galicia así, de súbito.
— Sí, yo también lo pensé siempre. Ayer
mantuvimos una conversación muy bonita, pero en todo momento pensé que era una locura
que ella se quedase aquí.
— ¿Y no has pensado que ella se quería quedar en
Ourense para poder estar cerca de ti y tener más oportunidades de volver a
meterse en tu vida?
— La verdad es que no... Ella me dijo que también
le gusta mucho Galicia para vivir...
— Un carallo, como dices tú —se rió—. Agnes, eres
todavía muy inocente.
— ¿Yo? —le pregunté sorprendida.
— Sí, tú. Eres muy inocente, Agnes. Todo esto es
una trampa, es una táctica, ¿sabes? Artemisa está obsesionándose mucho contigo,
más de lo que nadie imagina.
— No puede ser...
— ¿Y lo dudas después de todo? No puedes dudar de
nada después de que ella hiciese un viaje tan largo sólo para verte.
— Ay, por la Diosa...
— Lo único que quiere es estar contigo. No acepta
que tú seas feliz con otra mujer, aunque te hiciese creer lo contrario.
Después de mantener con Casandra esa
conversación, vi las cosas más claras que nunca. Artemisa no podía quedarse en
Ourense si sólo lo hacía porque tenía la esperanza de que, estando cerca de mí,
podría enamorarme otra vez. Sentí mucho miedo y tristeza cuando me enfrenté a
esa realidad. Si apreciaba y quería a Artemisa, no podía permitir que ella
cometiese ese error tan grande, no podía permitir que ella renunciase a su vida
sólo por una esperanza que nunca se volvería realidad.
Así pues, cuando salí del trabajo, llamé a Lúa
para explicarle lo que había hablado con Casandra. Ella, no obstante, no se
sorprendió tanto como yo. Ella lo supo siempre, supo siempre con qué
intenciones había venido Artemisa. Incluso, ayer por la noche, Lúa me dijo que
dudaba de que Artemisa aceptase de verdad que yo sólo la quisiese como una
amiga, que dudaba de las intenciones que tenía... pero Lúa nunca ha criticado a
Artemisa, nunca ha dicho ni una sola palabra en contra suya ni nada malo de
ella, al contrario, siempre la ha entendido muchísimo más de lo que Artemisa
podría imaginar jamás.
Lúa me animó a que hablase con Artemisa y
también me preguntó si quería que fuese con ella para apoyarme, pero yo le dije
que no era necesario.
Me encontré con Artemisa en la plaza Mayor de
Ourense y después fuimos a comer, como el otro día. A Artemisa le brillaban
mucho los ojos y me sonreía todo el tiempo. Yo intentaba corresponder a sus
sonrisas, pero sentía que no me salían tan brillantes como a ella.
Todo el tiempo estaba pensando en las cosas que
tendría que decirle y casi que no me fijaba en las calles por las que
pasábamos. Artemisa no dejaba de hablarme, pero a mí me costaba mucho
escucharla. Al final, Artemisa se percató de que casi que no le prestaba
atención y se detuvo para preguntarme si estaba bien. En esos momentos, yo
quería hablar cuanto antes, me sobraba la comida que íbamos a compartir. No
quería alargar más el momento de hablar con ella y aclarar las cosas. Sentía
por dentro de mí una impaciencia que me devoraba el alma.
— ¿Qué te pasa, Agnes? —me preguntó preocupada,
intentando que yo no me diese cuenta de que cada vez estaba más nerviosa.
— Artemisa, quiero hablar contigo y quiero que
seas sincera.
— ¿Qué ocurre?
— Ocurre que he estado pensando mucho en la idea
de que vivas aquí...
— Sí...
— Y, Artemisa, ¿no crees que es todo muy
precipitado? No creo que sea buena idea que lo dejes todo para venir a vivir
aquí. Creo que tendrías que pensarlo mucho mejor, pero pensarlo allí, en
Cataluña, no aquí.
— Sí quiero vivir aquí, Agnes —me contestó
desorientada.
— Pero ¿por qué, Artemisa? Aquí no tienes nada...
— Te tengo a ti...
— Pero yo sólo soy tu amiga... y allí tienes a tu
hermana, a tus amigas... tienes allí tu vida, Artemisa.
— Pero tú eres lo más importante para mí...
— Tú quieres quedarte aquí porque piensas que, si
vives cerca de mí, tendrás más facilidades para enamorarme otra vez, ¿verdad?
Cuando le hice esa pregunta tan difícil,
Artemisa se quedó detenida, asombrada, sin saber qué decir. Poquiño a poco, sus
mejillas comenzaron a ponerse rojiñas y la vergüenza invadió su cara toda.
— No, Agnes, eso no es verdad, Agnes —me negó sin
mirarme a los ojos.
— Sí es verdad.
— Has hablado con mi hermana, ¿verdad? Ella te ha
dicho que hables conmigo e intentes convencerme de que no me quede a vivir
aquí. Ella piensa que estoy arrastrándome mucho por ti y que estoy obsesionada
contigo...
— Yo no creo eso, principalmente porque me parece
algo horrible... No me gustan las obsesiones...
— ¿Y qué tienes tú con Galicia?
— ¿Cómo? Eso no tiene nada que ver.
— Yo no quiero ni puedo vivir sin ti, Agnes.
— Pero no puedes dejarlo todo por mí.
— ¡Por supuesto que puedo! ¿Qué te pasa? ¿Tienes
miedo a caer de nuevo en mis brazos?
— Yo no voy a volver contigo, Artemisa. Tienes
que aceptarlo.
— No te creo, Agnes.
— Tienes que creerme, Artemisa. Yo sólo te quiero
como amiga.
— ¿Y qué pasa con todo lo que compartimos?
— Que yo esté enamorada de Lúa, que la quiera y
desee estar con ella no significa que no aprecie todo lo que vivimos, que ya
haya olvidado todo lo que compartimos, Artemisa. Una cosa no tiene nada que ver
con la otra. Yo te quiero mucho, pero lo que nunca podría aceptar es que te
quedases a vivir en Galicia sólo porque crees que, teniéndome cerquiña, podrás
recuperarme. Eso no va a ser así, Artemisa.
— Eres una desagradecida, Agnes. No valoras nada
de lo que hago por ti, nunca lo has hecho... He hecho por ti todo lo que nadie
hizo nunca por otra persona, ¿sabes? Soporté tu enfermedad, te traté lo mejor
que pude, soporté años de tristeza y... ¿todo eso para qué?
— ¿Eso fue nuestra relación para ti, sólo
enfermedad y tristeza?
— No, por supuesto que no, pero...
— Pero es lo único que destacas de los años que
vivimos juntas.
— ¡Pero no entiendo por qué estás enamorada de
Lúa si con ella casi no has compartido nada!
— Con ella he compartido muchísimas cosas en el
poco tiempo que llevamos juntas... y no se trata de con quién compartí más o
menos cosas, Artemisa. Se trata de que quiero estar con ella, de que...
— Ya basta, Agnes... Idos todos a la mierda, así
de claro.
— Artemisa...
— Lo único que os merecéis es que yo
desaparezca...
— No digas locuras, Artemisa. Lo que tienes que hacer
es volver a Cataluña, con tu hermana, con tu gente, a tu vida... No renuncies a
todo eso por una esperanza que nunca devendrá en realidad.
— ¿Eso es lo que piensas de verdad? ¿Piensas que
sólo me quedaría en Galicia por ti?
— Dime lo contrario y te creeré.
— Ya te lo dije ayer.
— Si te quedas aquí, tienes que aceptar mi
relación con Lúa, tienes que prometerme que no intentarás enamorarme de nuevo
ni tampoco ponerme en contra de Lúa. Si te quedas aquí, tienes que aceptar
completamente nuestra vida. Lo entiendes, ¿verdad? No quiero que te quedes aquí
y que sólo tengamos problemas.
— ¿Cómo es posible que estés tan convencida de
que ya no me quieres?
— Tengo las cosas más claras que nunca, Artemisa.
— Y hablas con tanta distancia y frialdad...
Esa distancia y esa frialdad a las que Artemisa
se refería eran una máscara que ocultaba lo que sentía en realidad. Estaba muy
nerviosa, aguantando difícilmente las ganas de llorar que me habían invadido mi
alma toda. No era fácil decirle todo eso a Artemisa. Me hacía mucho daño tener
que decirle cosas tan duras, tener que ser tan sincera. Sabía que pensar que
Artemisa y yo podíamos ser amigas era una utopía y un sueño que nunca sería
realidad.
Además, tenía la sensación de que cada vez
había más tensión entre nosotras. El calor de la tarde caía sobre nosotras. Nos
encontrábamos en la plaza Do Trigo, al lado de la catedral y de la fuentiña que
preside la plaza, y yo sentía que el mundo se había detenido, que no había
nadie escuchando nuestras palabras.
— Si me marcho, ¿nunca intentarás recuperarme,
Agnes?
Yo no supe qué decirle. Sabía que nuestra
amistad estaba en las manos de Artemisa y era consciente de que ella no podía
verme como una amiga, al menos por el momento.
— Ya sabes lo que puedo ser para ti, Artemisa.
— ¿Qué te da Lúa para que ya me tengas totalmente
olvidada? —me preguntó llorando cada vez más deshecha de dolor.
— Entonces, ¿reconoces que has venido a Ourense
con la intención de recuperarme?
— Sí, sí, por supuesto, e iba a quedarme aquí
sólo para estar contigo porque yo no puedo vivir sin ti, Agnes; pero, si tú no
me quieres para nada, entonces desapareceré de tu vida y te juro que nunca más
volverás a verme, nunca más. Si quieres que desaparezca, lo haré, por supuesto
que lo haré, y nunca más sabrás nada más de mí, nunca, jamás.
— Artemisa, no son justas tus palabras... —musité
intentando no llorar, sintiendo que mi ser todo se llenaba de miedo.
— Tú sí eres injusta conmigo. Eres una
desagradecida. Yo no sabía que eras así, Agnes.
— Pero ¿por qué me dices que soy desagradecida?
— Porque lo eres. Y Lúa es...
— No hables mal de ella, Artemisa. Eso no voy a
permitírtelo. Ella nunca dijo nada malo de ti, nunca. No lo hagas tú.
— ¿Cómo es posible que estés tan enamorada de
ella? Dime una cosa... ¿alguna vez dejaste de amarla? Me refiero a tu vida
entera...
— Nunca podemos olvidar el primer amor... El
primer amor es el más difícil de olvidar; pero yo pensaba que nunca más
volveríamos a vernos.
— O sea, que siempre la amaste...
— Amar no... Y no intentes convencerte ahora de
que nunca te amé a ti porque eso sí que no es para nada cierto, Artemisa.
— No, supongo que nadie enloquece de amor por
alguien a quien no ama...
— Yo te he querido muchísimo, muchísimo, y
todavía te quiero, pero ya no podemos hablar serenamente si tú... si tú sólo
piensas en recuperarme.
— No es justo que me digas todo eso.
— No quiero que tengas esperanzas, Artemisa. Lo
siento mucho, pero ésta es mi verdad... Ojalá algún día podamos ser amigas...
— Ese día no existe. Después de esto, no existirá
nada.
— Pero ¿qué dices, Artemisa?
— ¿De verdad no podré estar contigo nunca más?
— Nunca más son dos palabras muy fuertes... Nunca
sabemos lo que va a pasar, pero... de momento...
— No, ya está, no, y punto. No intentes hacer que
esto sea menos hiriente. Lúa te ha dado toda la magia de la vida, con ella no
hay problemas, no sufres, ¿verdad? Ella te entiende mejor que nadie, no tenéis
discusiones por nada... todo es maravilloso. Conmigo todavía seguía habiendo
sufrimiento, tristeza, morriña. Ahora lo tienes todo. Pues me alegro, Agnes.
Antes de desaparecer, déjame que te diga todo lo que pienso: me has
decepcionado muchísimo, desde el principio, aunque yo no lo quería ver; pero no
porque me engañases con Lúa, sino porque la mujer que eras conmigo no tiene
nada que ver con la mujer que eres en realidad, porque a mí me dabas lo peor de
lo que tienes...
— Artemisa, ¡no es justo que me eches en cara
eso! —la interrumpí con impotencia—. No es cierto lo que estás diciendo...
— No me interrumpas. Sabes que tengo razón.
— No la tienes. Yo sí he sido contigo siempre
como me salía ser y, cuando estuvimos aquí juntas en mi tierra...
— No es justo que sólo fueses así aquí, Agnes. No
es ni justo ni lógico.
— Pues yo no puedo hacer nada para que lo
entiendas...
— Y además eres una desagradecida. Todo lo que he
aguantado no ha servido para nada.
— Yo no pienso eso... Yo nunca me arrepentiré de
vivir todo lo que he vivido contigo.
—
Dile
a Lúa que ojalá algún día te pierda y sepa lo que es vivir sin ti, lo que es
perderte, ¡para que conozca el daño que me hizo! Ojalá no seais felices
nunca, nunca, ¡ ¡nunca! ¡Os madligo para siempre!
— Artemisa... no puedo creer que digas eso...
— Y ya es suficiente, Agnes. No tendría que
haberte perdonado nunca, ¡nunca! ¡Tendría que haber sido dura contigo desde el
principio! ¿Cómo pude ser tan tonta? ¡Nunca más permitiré que juegues con mis
sentimientos! Y tú crees que ahora estás sana, pero no lo estás. Tú nunca
podrás ser libre, esa enfermedad que tienes no va a desaparecer nunca, ¿sabes?
— Ya basta, Artemisa...
— Me iré esta noche mismo. No estaré aquí ni un
segundo más... cerca de una mujer tan ingrata... ¡Desgraciada!
— Ojalá podamos hablar con calma alguna vez. Yo
no quiero perderte, Artemisa.
— Me engañaste desde el principio... y me hiciste
creer que me querías, que aún me amabas... Eres cobarde, muy cobarde...
— No me insultes más, Artemisa, por favor. No
merece la pena que sigamos hablando si no vas a saber hablar con tranquilidad.
Si necesitas hablar otra vez conmigo o con Lúa, llámame.
— Creo que no quiero volver a verte nunca más.
— De acuerdo. Lo aceptaré si es lo que deseas de
verdad.
— ¿De verdad prefieres a Lúa antes que a mí?
Dímelo una última vez.
— Quiero estar con Lúa, sí, Artemisa.
— ¿La amas de verdad?
— La amo de verdad —le dije con firmeza mirándola
a los ojos.
— Está bien. Hasta nunca, Agnes.
Y, tras esas palabras, desapareció calle
abajo... y me quedé yo junto a la fuente... Tenía ganas de llorar, pero sabía
que lo que me dolía no era saber que, posiblemente, Artemisa y yo no
volveríamos a vernos en mucho tiempo, sino ser consciente de que ella me había
dicho esas palabras tan horribles sólo guiada por el dolor que le destrozaba el
alma. Me dolía el dolor de Artemisa, pero no me arrepentía en absoluto de haber
sido tan sincera con ella. Hacía mucho tiempo que no tenía las cosas tan
claras.
Volví a mi casa sintiendo muchísimas ganas de
explicarle a Lúa lo que había pasado. La llamé por el camino y, al oír su voz,
me eché a llorar enseguida. Lúa me recibió con mucho cariño cuando llegué a
nuestra casa y, cuando estuve entre sus brazos, la besé con tanta pasión y con
tanta desesperación que sentí que quedaba atrás todo lo que había pasado, las
crueles palabras de Artemisa, su dolor... pero no le pude esconder a Lúa lo mal
que me sentía. Le conté lo que había pasado casi sin poder hablar y ella me
escuchó con muchísima atención y cariño, sin interrumpirme. Lo que me asombró
fue que, cuando ya habíamos comido y habíamos hablado muchísimo de lo que había
pasado con Artemisa, Lúa me dijo que podíamos llamar a Artemisa para
preguntarle si quería hablar sosegadamente con nosotras. Lúa pensaba que
Artemisa había vivido un ataque de rabia y que seguramente ya se encontraría
mucho mejor; pero, cuando Lúa llamó a Artemisa, Artemisa le dijo que no quería
hablar con ella y tampoco conmigo, que ya tenía muy claro que ella ya no
formaba parte de mi vida y que prefería marcharse en silencio, sin volver a
decir nada más.
Me duele mucho que Artemisa y yo hayamos
acabado así, pero también tengo la esperanza de que alguien ayude a Artemisa de
verdad y pueda convencerla de que la actitud que mantiene no es la más buena...
sobre todo porque ella va a sufrir también mucho. Quizás el paso del tiempo le
cierre las heridas que yo misma le hice en el alma y, algún día, podamos hablar
sin sentir dolor, sin que ella tenga la tentación de echarme nada en cara...
Y ahora creo que ya voy a dejar de escribir. La
verdad es que deseo con toda mi alma que Artemisa se marche cuanto antes de
Ourense para que no tenga tan cerca el río Miño... No puedo callar ese miedo
tan fuerte que siento... Todavía no ha callado esa intuición que me habla a
través de los sueños y ésta, además, creció al oír las horribles palabras que
Artemisa me dedicó. Sentí que esa intuición crecía cuando oí que Artemisa me
decía que, después de rechazarla una vez más, ya no habría nada más... Ojalá
todo quede en una espantosa intuición...