martes, 11 de septiembre de 2018

DIARIO DE AGNES: DOMINGO, 2 DE SETEMBRO DE 2018


Domingo, 2 de setembro de 2018

Non deixo de intentar agochar os meus sentimentos, non deixo de intentar que Artemisa crea que non me sinto tan mal como me sinto, non deixo de intentar sorrir e de finxir que estou ben, que en realidade me sinto moito mellor que hai uns días e moito mellor de como estiven outras veces que voltei de Galicia; pero nada diso é verdade. Por dentro, estou morrendo de tristura, de morriña, de noxo, de esgotamento. Levo eiquí tres días e sinto que xa non queda nada de min. Non deixo de pensar na miña terra, de preguntarme se todo estará ben, se todo seguirá igual. Non deixo de ter medo polos bosques que tanto quero, polo río que tanto adoro e pola xente que levo dentro do meu corazón. Hoxe falei tres veces coa miña nai. Explicoume que está facendo moitísima calor, que outra vez non se pode estar en ningures e que só lles presta a todos estar encerrados nas súas casas e saír cando xa é noite pecha. Díxome que me bota moito en falla, que lle parece moi estraño ter que facer a comida e a cea só para ela, que nos bota de menos ás dúas, a min e tamén a Artemisa, e que devece por volvernos ver, que quere que pasen xa rápido estes días para que poidamos voltar canto antes. Non me atrevo a dicirlle á miña nai que en realidade non sei cando poderá volver ver a Artemisa, que non sei cando ela poderá voltar a Galicia, pero si lle dixen que eu estarei eilí a semana que vén, que o domingo que vén xa estarei eilí con eles e que xa será para sempre. Nunca tiven tan claro que eiquí non quero estar. Xa non o digo porque este lugar non me guste nada, senón porque sinto que non hai absolutamente nada entre esta terra e máis eu. Rexeitámonos mutuamente, creo. Coido que ela sempre sentiu rexeitamento por min e eu tamén o sinto, así que non teño por que aturar estar nun lugar que non me quere e que eu non quero para nada. Sei que as miñas palabras son moi tristes e duras, pero son a realidade máis absoluta. Eu xa sei que esta terra tampouco me quere. Síntoo na ialma. É doadiño saber se un recuncho do mundo nos acepta ou non e sinto na miña ialma toda que este non me quere para nada.

Tamén teño que contar que estou moi tristeiriña porque levo case tres días doentísima, sen encontrarme ben, aínda que xa non trouso tanto como o venres ou como onte. Onte xa me encontraba mellor, pero sinto que non teño folgos para nada, que facer calquera cousa cústame moitísimo, que axiña me falla o ar e que non podo fuxir das continuas ganas de chorar que sinto. Esta noite tiven pesadelos horríbeis. Enriba, cando ao fin conseguín durmir, pasou un helicóptero preto de nós facendo moitísimo ruído e eu o primeiro que pensei foi que estaba en Ourense, na miña aldeíña, e que estaba a pasar algo moi malo, que ese helicóptero era dos bombeiros... Teño que dicir que non deixo de suplicar que non pase nada, que non haxa máis incendios... que xa se queimou un parque natural moi bonito de Ourense, o do Invernadoiro... e estas altas temperaturas que están indo fan que todo sexa máis perigoso. Enriba din que vai haber treboadas e teño medo a que, en calquera momento, caia un raio... pero seica pense dese xeito tan negativo porque aínda me sinto mal, porque aínda estou doentiña.

Artemisa explicoume esta mañá que, o venres, cando chegou á nosa casa, me atopou moi mal, con moitísima febre. Non sei canta febre tería, pero polo menos estaría a máis de trinta e nove porque non lembro practicamente nada de todo o que lle dixen. Contoume que lle dixen que quería estar coa miña nai, que quería que me coidase a miña nai, díxome que non deixaba de chorar e de pedir que me levase a Galicia, que non quería morrer lonxe da miña terra, que por favor me levase de volta... Dicíalle todo iso, pero eu non lembro de nada. Explicoume que lle dixen moitísimas veces, con moita mágoa, que quería estar en Ourense, que non quería estar eiquí... e de verdade que non o lembro, pero créoo, non dubido en absoluto de que si dixen todo iso porque é o único que sinto.

Esta tarde saín un pouquiño con Artemisa porque levaba dende o xoves sen ver a rúa e non sei para que o fixen se todo o que vin e sentín me fixo dano. Como aínda estou maliña do estómago, calquera cheiro me dá moitísimo noxo e tivemos que voltar axiña á nosa casa porque estaba cada vez peor. E non sei que pasa nestas rúas, que imbra tan mal a lixo. Despois, a xente paréceme tan rara... Notaba que me miraban dun xeito estraño, coma se a miña presenza lles resultase incómoda, e paramos un anaquiño para tomar unha infusión nun bar e... estaba desexando que nos fósemos, a verdade, porque non me encontraba ben en ningures. Sentía que todo o que me rodeaba era estraño e que eu era estraña para todo o que me rodeaba. Había moitísimo tempo que non sentía esas sensacións tan paranoicas. Recoñezo que seica non sexan do todo reais... pero fanme sentir moi mal e incómoda.

Outra cousa que me pasa é que non deixo de pensar en Lúa e gustaríame poder conseguir que estes días pasasen o máis rapidamente posíbel. Quero estar con Artemisa estes días para me despedir de todo o que tiña, pero ao mesmo tempo non podo mirala aos ollos. Ela non está ben, tampouco, porque talvez intúa o que vai pasar. Ademais, esta mañá díxome que sabía que a ía deixar, que, cando me fose, non me estaría afastando soamente deste lugar, senón dela, e que tiña que o aceptar, pero que non podía, non podía, e que, malia que o entendese, non o podía nin pensar. E eu non sei que facer. Só sei que todo o meu corpo e a miña ialma me din que teño que deixar esta vida atrás para sempre, que nunca poderei ser feliz de verdade se non me atrevo a facelo. Xaora que me doe moitísimo deixar a Artemisa, pero sei tamén que, se seguise con ela, non estaría sendo sincera nin con ela, nin con Lúa e menos comigo mesma.

En principio, voltarei o sábado que vén a Galicia para que me dea tempo a preparar todo o que me teño que levar, pero tamén penso que é unha parvada que estea eiquí tantos días se o único que desexo é marchar. Sei que estou sendo moi egoísta, pero de verdade, xúroo, non podo estar eiquí. Teño moito medo, e iso non llo dixen a ninguén porque non quero desacougar a ninguén; pero teño medo, estou totalmente estarrecida, e teño tanto medo porque están a me ocorrer cousas que había moito tempo que non me pasaban. Un exemplo é o que contei antes, o que me pasou cando saín con Artemisa para tomar unha infusión, que notaba cousas que pode que non fosen reais, pero tamén teño medo porque sinto que a miña mente está a se encher de escuridade. Teño en min pensamentos moi estraños que había moito tempo que non tiña, escoito cousas en min que non me gustan nada, non deixo de chorar... ás agochadas de Artemisa porque non quero que ela se preocupe por min. Penso en mañá, en que teño que coller de novo o tren para ir ao traballo e tamén o bus, que teño que ir pola rúa tan cediño, cando nin tan sequera é de día, e sinto que algo se creba por dentro miña, sinto que a miña ialma toda se enche de medo, de horror... Penso na miña aldea, a imaxino coma sempre estivo e está, tan fermosa, tan silenciosa, tan chea de tranquilidade, tinxida toda das cores da natureza, chea toda dos recendos dos campos, das árbores... e sinto que algo se me desfai, que a miña ialma se desintegra, que non podo respirar, que só sinto ganas de chorar e de chorar. Sinto que me quedo sen ar, que non podo respirar, que non son ninguén, que o único que quero é desaparecer e fundirme co vento para que me leve de novo a Galicia. Non podo estar eiquí, sen escoitar a miña lingua, sen escoitar o meu acento... e síntome tan estraña, tan estranxeira, e iso que case que non estiven fóra... pero non podo, non sei que me pasa, pero non me encontro nada ben, non son quen de facer nada, nin sequera me presta mirar pola ventá. Non quero ver nada, non quero ouvir nin cheirar nada, non quero existir... e non sei como facer para conseguir que estes días non sexan tan duros, e non sei como facelo porque sinto que non estou en min, que eu non podo domear nada... que deixei de estar comigo mesma; pero, diante de Artemisa, intento que non se me note tanto, inténtolle falar de calquera cousa, fago que ela me fale, dígolle que me presta moito escoitar o que sexa... pero por dentro estou esnaquizada, sinto que o meu interior está cheo todo de terra, de ruínas... e moitas veces sinto que nin tan sequera lle podo prestar atención a Artemisa, sinto que se me vai a atención, que a deixo de escoitar... pero ela non me di nada. Sabe que non estou do todo ben aínda. Aínda teño febre, sinto que me doe todo e que me esgoto axiña... Eu non son así, eu podo ter máis forza para todo, máis azos, pero eiquí... ou este virus que tiven... non sei, seica sexa eu, que en realidade non me curei... Eiquí non só me sinto doente fisicamente, senón sobre todo psicoloxicamente. Sinto que a miña doenza voltou e iso estarréceme moito, moito... Non quero, non quero estar mal... Esquecérame destas sensacións, destes sentimentos... Non sei que me pasa, pero só sinto ganas de chorar e de desaparecer... Non podo pensar na miña terra, aínda que non o deixo de facer, e, cando sae algunha cousa de Galicia pola televisión, aínda que me interese, sinto que algo se parte por dentro miña, que se me esnaquiza o corazón, pero intento que esa sensación non me quite a miña atención.

Mañá Artemisa acompañarame ao traballo. Ela non ten que voltar ao traballo deica o martes, por iso virá comigo, tamén porque lle dá medo que vaia soíña, despois de estar tan maliña... e a verdade é que llo agradezo moitísimo, aínda que tamén me doe que veña, que faga iso por min, porque sinto que non mo merezo, para nada, non me merezo nada que veña dela. Non me merezo que me trate ben, que sexa agarimosa comigo... pero ela tampouco se merece que os nosos derradeiros días sexan tan fríos, emporiso me esforzo por darlle o mellor de min. Non quero que a nosa fin sexa tan triste.

E xa vou deixar de escribir. Só me presta pechar os ollos e deixar de escoitar, de sentir, de ver... de vivir.

 

Domingo, 2 de septiembre de 2018

No dejo de intentar ocultar mis sentimientos, no dejo de intentar que Artemisa crea que no me siento tan mal como me siento, no dejo de intentar sonreír y de fingir que estoy bien, que en realidad me siento mucho mejor que hace unos días y mucho mejor de cómo estuve otras veces que volví de Galicia; pero nada de eso es verdad. Por dentro, estoy muriéndome de tristeza, de morriña, de asco, de agotamiento. Llevo aquí tres días y siento que ya no queda nada de mí. No dejo de pensar en mi tierra, de preguntarme si todo estará bien, si todo seguirá igual. No dejo de tener miedo por los bosques que tanto quiero, por el río que tanto adoro y por la gente que llevo dentro de mi corazón. Hoy hablé tres veces con mi madre. Me explicó que está haciendo muchísimo calor, que otra vez no se puede estar en ninguna parte y que sólo les apetece a todos estar encerrados en sus casas y salir cuando ya es noche cerrada. Me dijo que me echa mucho en falta, que le parece muy extraño tener que hacer la comida y la cena sólo para ella, que nos echa de menos a las dos, a mí y también a Artemisa, y que ansía volver a vernos, que quiere que pasen ya rápido estos días para que podamos volver cuanto antes. No me atrevo a decirle a mi madre que en realidad no sé cuándo podrá volver a ver a Artemisa, que no sé cuándo ella podrá volver a Galicia, pero sí le dije que yo estaré allí la semana que viene, que el domingo que viene ya estaré allí con ellos y que ya será para siempre. Nunca tuve tan claro que aquí no quiero estar. Ya no lo digo porque este lugar no me guste nada, sino porque siento que no hay absolutamente nada entre esta tierra y yo. Nos rechazamos mutuamente, creo. Creo que ella siempre ha sentido rechazo por mí y yo también lo siento, así que no tengo por qué soportar estar en un lugar que no me quiere y que yo no quiero para nada. Sé que mis palabras son muy tristes y duras, pero son la realidad más absoluta. Yo ya sé que esta tierra tampoco me quiere. Lo siento en el alma. Es faciliño saber si un rincón del mundo nos acepta o no y siento en mi alma toda que éste no me quiere para nada.

También tengo que contar que estoy muy tristiña porque llevo casi tres días enfermísima, sin encontrarme bien, aunque ya no vomito tanto como el viernes o como ayer. Ayer ya me encontraba mejor, pero siento que no tengo fuerzas para nada, que hacer cualquier cosa me cuesta muchísimo, que enseguida me falta el aire y que no puedo huir de las continuas ganas de llorar que siento. Esta noche tuve pesadillas horribles. Encima, cuando al fin conseguí dormirme, pasó un helicóptero cerca de nosotras haciendo muchísimo ruido y yo lo primero que pensé fue que estaba en Ourense, en mi aldeíña, y que estaba pasando algo muy malo, que ese helicóptero era de los bomberos... Tengo que decir que no dejo de suplicar que no pase nada, que no haya más incendios... que ya se quemó un parque natural muy bonito de Ourense, el Do Invernadoiro... y estas altas temperaturas que hay hacen que todo sea más peligroso. Encima dicen que va a haber tormentas y tengo miedo a que, en cualquier momento, caiga un rayo... pero tal vez piense de ese modo tan negativo porque todavía me siento mal, porque todavía estoy enfermiña.

Artemisa me explicó esta mañana que, el viernes, cuando llegó a nuestra casa, me encontró muy mal, con muchísima fiebre. No sé cuánta fiebre tendría, pero por lo menos estaría a más de treinta y nueve porque no me acuerdo prácticamente de nada de todo lo que le dije. Me contó que le dije que quería estar con mi madre, que quería que me cuidase mi madre, me dijo que no dejaba de llorar y de pedir que me llevase a Galicia, que no quería morir lejos de mi tierra, que por favor me llevase de vuelta... Le decía todo eso, pero yo no me acuerdo de nada. Me explicó que le dije muchísimas veces, con mucha lástima, que quería estar en Ourense, que no quería estar aquí... y de verdad que no lo recuerdo, pero lo creo, no dudo en absoluto de que sí dije todo eso porque es lo único que siento.

Esta tarde he salido un poquiño con Artemisa porque llevaba desde el jueves sin ver la calle y no sé para qué lo hice si todo lo que vi y sentí me hizo daño. Como todavía estoy maliña del estómago, cualquier olor me da muchísimo asco y tuvimos que volver enseguida a nuestra casa porque estaba cada vez peor. Y no sé qué pasa en estas calles, que apesta tan mal a basura. Después, la gente me parece tan rara... Notaba que me miraban de un modo extraño, como si mi presencia les resultase incómoda, y paramos un ratiño para tomar una infusión en un bar y... estaba deseando que nos fuésemos, la verdad, porque no me encontraba bien en ninguna parte. Sentía que todo lo que me rodeaba era extraño y que yo era extraña para todo lo que me rodeaba. Hacía muchísimo tiempo que no sentía esas sensaciones tan paranoicas. Reconozco que quizás no sean del todo reales... pero me hacen sentir muy mal e incómoda.

Otra cosa que me pasa es que no dejo de pensar en Lúa y me gustaría poder conseguir que estos días pasasen lo más rápidamente posible. Quiero estar con Artemisa estos días para despedirme de todo lo que tenía, pero al mismo tiempo no puedo mirarla a los ojos. Ella no está bien, tampoco, porque tal vez intuya lo que va a pasar. Además, esta mañana me dijo que sabía que iba a dejarla, que, cuando me fuese, no estaría alejándome solamente de este lugar, sino de ella, y que tenía que aceptarlo, pero que no podía, no podía, y que, a pesar de que lo entendiese, no podía ni pensarlo. Y yo no sé qué hacer. Sé que todo mi cuerpo y mi alma me dicen que tengo que dejar esta vida atrás para siempre, que nunca podré ser feliz de verdad si no me atrevo a hacerlo. Por supuesto que me duele mucho dejar a Artemisa, pero sé también que, si siguiese con ella, no estaría siendo sincera ni con ella, ni con Lúa y menos conmigo misma.

En principio, volveré el sábado que viene a Galicia para que me dé tiempo a preparar todo lo que tengo que llevarme, pero también pienso que es una tontería que esté aquí tantos días si lo único que deseo es marcharme. Sé que estoy siendo muy egoísta, pero de verdad, lo juro, no puedo estar aquí. Tengo mucho miedo, y eso no se lo he dicho a nadie porque no quiero desasosegar a nadie; pero tengo miedo, estoy totalmente aterrada, y tengo tanto miedo porque están ocurriéndome cosas que hacía mucho tiempo que no me pasaban. Un ejemplo es lo que he contado antes, lo que me pasó cuando salí con Artemisa para tomar una infusión, que notaba cosas que puede que no fuesen reales, pero también tengo miedo porque siento que mi mente está llenándose de oscuridad. Tengo en mí pensamientos muy extraños que hacía mucho tiempo que no tenía, escucho cosas en mí que no me gustan nada, no dejo de llorar... a escondidas de Artemisa porque no quiero que ella se preocupe por mí. Pienso en mañana, en que tengo que coger de nuevo el tren para ir al trabajo y también el bus, que tengo que ir por la calle tan prontiño, cuando ni siquiera es de día, y siento que algo se quiebra por dentro de mí, siento que mi alma toda se llena de miedo, de horror... Pienso en mi aldea, la imagino como siempre estuvo y está, tan hermosa, tan silenciosa, tan llena de tranquilidad, teñida toda de los colores de la naturaleza, llena toda de los aromas de los campos, de los árboles... y siento que algo se me deshace, que mi alma se desintegra, que no puedo respirar, que sólo siento ganas de llorar y de llorar. Siento que me quedo sin aire, que no puedo respirar, que no soy nadie, que lo único que quiero es desaparecer y fundirme con el viento para que me lleve de nuevo a Galicia. No puedo estar aquí, sin escuchar mi lengua, sin escuchar mi acento... y me siento tan extraña, tan extranjera, y eso que casi no he estado fuera... pero no puedo, no sé qué me pasa, pero no me encuentro nada bien, no soy capaz de hacer nada, ni siquiera me apetece mirar por la ventana. No quiero ver nada, no quiero oír ni oler nada, no quiero existir... y no sé cómo hacer para conseguir que estos días no sean tan duros, y no sé cómo hacerlo porque siento que no estoy en mí, que yo no puedo dominar nada... que dejé de estar conmigo misma; pero, delante de Artemisa, intento que no se me note tanto, intento hablarle de cualquier cosa, hago que ella me hable, le digo que me apetece mucho escuchar lo que sea... pero por dentro estoy destrozada, siento que mi interior está lleno todo de tierra, de ruinas... y muchas veces siento que ni tan siquiera puedo prestarle atención a Artemisa, siento que se me va la atención, que dejo de escucharla... pero ella no me dice nada. Sabe que no estoy del todo bien todavía. Aún tengo fiebre, siento que me duele todo y que me agoto enseguida... Yo no soy así, yo puedo tener más fuerza para todo, más ánimo, pero aquí... o este virus que he tenido... no sé, quizás sea yo, que en realidad no me he curado... Aquí no sólo me siento enferma físicamente, sino sobre todo psicológicamente. Siento que mi enfermedad ha vuelto y eso me aterroriza mucho, mucho... No quiero, no quiero estar mal... Me había olvidado de estas sensaciones, de estos sentimientos... No sé qué me pasa, pero sólo siento ganas de llorar y de desaparecer... No puedo pensar en mi tierra, aunque no dejo de hacerlo, y, cuando sale alguna cosa de Galicia por la televisión, aunque me interese, siento que algo se parte por dentro de mí, que se me destroza el corazón, pero intento que esa sensación no me quite mi atención.

Mañana Artemisa me acompañará al trabajo. Ella no tiene que volver al trabajo hasta el martes, por eso vendrá conmigo, también porque le da miedo que vaya soliña, después de estar tan maliña... y la verdad es que se lo agradezco muchísimo, aunque también me duele que venga, que haga eso por mí, porque siento que no me lo merezco, para nada, no me merezco nada que venga de ella. No me merezco que me trate bien, que sea cariñosa conmigo... pero ella tampoco se merece que nuestros últimos días sean tan fríos, por eso me esfuerzo por darle lo mejor de mí. No quiero que nuestro fin sea tan triste.

Y ya voy a dejar de escribir. Sólo me apetece cerrar los ojos y dejar de escuchar, de sentir, de ver... de vivir.

2 comentarios:

  1. Por Dios, parece que está viviendo en un estercolero, con despojos humanos que la repudian y la escupen. Da la sensación de que es gente intolerable, que por las calles hay mierda y todo huele mal. Que la gente es mala y que la miran mal por ser "extranjera" (cuando el 50% son extranjeros viviendo aquí)...está claro que está enfermando físicamente, pero mentalmente también. Ya no es ella, piensa cosas raras, lo ve todo mal, ya no ve gente buena, ni lugares bonitos, por muchas cosas buenas que le puedan ocurrir. Me da pena que piense así, aunque sea por la enfermedad que le ataca, sé que no es un lugar perfecto, pero algo bueno tendrá...Debe regresar a Galicia, para recuperar cuanto antes su salud, la alegría y poder por fin ser feliz, ya de una forma definitiva. Es evidente que sufre estando lejos de su tierra, y que ese sufrimiento la debilita tanto que pierde incluso la razón.

    Parece que sigue pensando todavía que debe dejar a Artemisa, y al menos ahora es consciente de que debe tomar una decisión, por el bien de Artemisa. Si tiene que pasar página, es mejor que lo haga ya. No creo que sea bueno que siga en contacto con ella si la relación termina, debe pensar en el bienestar de Artemisa y estar cerca de ella, le haría daño. Ains, es verdad lo que dijiste, me quedaban muchas decepeciones por vivir. Voy a seguir leyendoooo. ¡Estoy enganchadísimo!

    ResponderEliminar
  2. A veces el cuerpo nos avisa de nuestros empecinamientos mediante dolores y malestares, es posible que lo de Agnes sea un poco eso, se mantiene en un sitio y con una actividad que su cabeza, su lógica, le dicen que son lo apropiado, pero en lo más íntimo ella sabe que no, que su lugar está lejos de allí, de hecho casi lo dice explícitamente... penso que é unha parvada que estea eiquí tantos días se o único que desexo é marchar. Sei que estou sendo moi egoísta, pero de verdade, xúroo, non podo estar eiquí.

    Naturalmente, huir de Barcelona es también huir de Artemisa, y ambas lo saben; entonces, ¿qué sentido tenía este viaje? Lúa-Galicia están esperando, me llama la atención también su preocupación por los bosques, como si el estar ella en la región fuese a evitar cualquier desgracia, pero bueno, en realidad ella no necesita excusas para irse, todo la empuja fuera. Es lógico que se tache de egoísta por todo esto, pero yo creo que lo que hace mal no es sino estar reteniendo a Artemisa; si prefieres Lúa-Galicia pues muy bien, es su elección y nadie puede culparla por ello; pero es muy cruel retener así a quien se va a mandar lejos de una patada, eso sí que se puede reprochar. En fin, va a ser doloroso, seguro... a ver cómo sigue estoooooo.

    ResponderEliminar