Domingo, 2 de setembro de 2018
Non deixo de intentar
agochar os meus sentimentos, non deixo de intentar que Artemisa crea que non me
sinto tan mal como me sinto, non deixo de intentar sorrir e de finxir que estou
ben, que en realidade me sinto moito mellor que hai uns días e moito mellor de
como estiven outras veces que voltei de Galicia; pero nada diso é verdade. Por
dentro, estou morrendo de tristura, de morriña, de noxo, de esgotamento. Levo
eiquí tres días e sinto que xa non queda nada de min. Non deixo de pensar na
miña terra, de preguntarme se todo estará ben, se todo seguirá igual. Non deixo
de ter medo polos bosques que tanto quero, polo río que tanto adoro e pola
xente que levo dentro do meu corazón. Hoxe falei tres veces coa miña nai. Explicoume
que está facendo moitísima calor, que outra vez non se pode estar en ningures e
que só lles presta a todos estar encerrados nas súas casas e saír cando xa é
noite pecha. Díxome que me bota moito en falla, que lle parece moi estraño ter
que facer a comida e a cea só para ela, que nos bota de menos ás dúas, a min e
tamén a Artemisa, e que devece por volvernos ver, que quere que pasen xa rápido
estes días para que poidamos voltar canto antes. Non me atrevo a dicirlle á
miña nai que en realidade non sei cando poderá volver ver a Artemisa, que non
sei cando ela poderá voltar a Galicia, pero si lle dixen que eu estarei eilí a
semana que vén, que o domingo que vén xa estarei eilí con eles e que xa será
para sempre. Nunca tiven tan claro que eiquí non quero estar. Xa non o digo
porque este lugar non me guste nada, senón porque sinto que non hai
absolutamente nada entre esta terra e máis eu. Rexeitámonos mutuamente, creo.
Coido que ela sempre sentiu rexeitamento por min e eu tamén o sinto, así que
non teño por que aturar estar nun lugar que non me quere e que eu non quero
para nada. Sei que as miñas palabras son moi tristes e duras, pero son a
realidade máis absoluta. Eu xa sei que esta terra tampouco me quere. Síntoo na
ialma. É doadiño saber se un recuncho do mundo nos acepta ou non e sinto na
miña ialma toda que este non me quere para nada.
Tamén teño que contar que
estou moi tristeiriña porque levo case tres días doentísima, sen encontrarme
ben, aínda que xa non trouso tanto como o venres ou como onte. Onte xa me
encontraba mellor, pero sinto que non teño folgos para nada, que facer calquera
cousa cústame moitísimo, que axiña me falla o ar e que non podo fuxir das
continuas ganas de chorar que sinto. Esta noite tiven pesadelos horríbeis.
Enriba, cando ao fin conseguín durmir, pasou un helicóptero preto de nós
facendo moitísimo ruído e eu o primeiro que pensei foi que estaba en Ourense,
na miña aldeíña, e que estaba a pasar algo moi malo, que ese helicóptero era
dos bombeiros... Teño que dicir que non deixo de suplicar que non pase nada,
que non haxa máis incendios... que xa se queimou un parque natural moi bonito
de Ourense, o do Invernadoiro... e estas altas temperaturas que están indo fan
que todo sexa máis perigoso. Enriba din que vai haber treboadas e teño medo a
que, en calquera momento, caia un raio... pero seica pense dese xeito tan
negativo porque aínda me sinto mal, porque aínda estou doentiña.
Artemisa explicoume esta
mañá que, o venres, cando chegou á nosa casa, me atopou moi mal, con moitísima
febre. Non sei canta febre tería, pero polo menos estaría a máis de trinta e
nove porque non lembro practicamente nada de todo o que lle dixen. Contoume que
lle dixen que quería estar coa miña nai, que quería que me coidase a miña nai,
díxome que non deixaba de chorar e de pedir que me levase a Galicia, que non
quería morrer lonxe da miña terra, que por favor me levase de volta... Dicíalle
todo iso, pero eu non lembro de nada. Explicoume que lle dixen moitísimas
veces, con moita mágoa, que quería estar en Ourense, que non quería estar
eiquí... e de verdade que non o lembro, pero créoo, non dubido en absoluto de
que si dixen todo iso porque é o único que sinto.
Esta tarde saín un
pouquiño con Artemisa porque levaba dende o xoves sen ver a rúa e non sei para
que o fixen se todo o que vin e sentín me fixo dano. Como aínda estou maliña do
estómago, calquera cheiro me dá moitísimo noxo e tivemos que voltar axiña á
nosa casa porque estaba cada vez peor. E non sei que pasa nestas rúas, que imbra
tan mal a lixo. Despois, a xente paréceme tan rara... Notaba que me miraban dun
xeito estraño, coma se a miña presenza lles resultase incómoda, e paramos un
anaquiño para tomar unha infusión nun bar e... estaba desexando que nos
fósemos, a verdade, porque non me encontraba ben en ningures. Sentía que todo o
que me rodeaba era estraño e que eu era estraña para todo o que me rodeaba.
Había moitísimo tempo que non sentía esas sensacións tan paranoicas. Recoñezo
que seica non sexan do todo reais... pero fanme sentir moi mal e incómoda.
Outra cousa que me pasa é
que non deixo de pensar en Lúa e gustaríame poder conseguir que estes días
pasasen o máis rapidamente posíbel. Quero estar con Artemisa estes días para me
despedir de todo o que tiña, pero ao mesmo tempo non podo mirala aos ollos. Ela
non está ben, tampouco, porque talvez intúa o que vai pasar. Ademais, esta mañá
díxome que sabía que a ía deixar, que, cando me fose, non me estaría
afastando soamente deste lugar, senón dela, e que tiña que o aceptar, pero
que non podía, non podía, e que, malia que o entendese, non o podía nin pensar.
E eu non sei que facer. Só sei que todo o meu corpo e a miña ialma me din que
teño que deixar esta vida atrás para sempre, que nunca poderei ser feliz de
verdade se non me atrevo a facelo. Xaora que me doe moitísimo deixar a
Artemisa, pero sei tamén que, se seguise con ela, non estaría sendo sincera nin
con ela, nin con Lúa e menos comigo mesma.
En principio, voltarei o
sábado que vén a Galicia para que me dea tempo a preparar todo o que me teño
que levar, pero tamén penso que é unha parvada que estea eiquí tantos días se o
único que desexo é marchar. Sei que estou sendo moi egoísta, pero de verdade,
xúroo, non podo estar eiquí. Teño moito medo, e iso non llo dixen a ninguén
porque non quero desacougar a ninguén; pero teño medo, estou totalmente
estarrecida, e teño tanto medo porque están a me ocorrer cousas que había moito
tempo que non me pasaban. Un exemplo é o que contei antes, o que me pasou cando
saín con Artemisa para tomar unha infusión, que notaba cousas que pode que non
fosen reais, pero tamén teño medo porque sinto que a miña mente está a se
encher de escuridade. Teño en min pensamentos moi estraños que había moito
tempo que non tiña, escoito cousas en min que non me gustan nada, non deixo de
chorar... ás agochadas de Artemisa porque non quero que ela se preocupe por
min. Penso en mañá, en que teño que coller de novo o tren para ir ao traballo e
tamén o bus, que teño que ir pola rúa tan cediño, cando nin tan sequera é de
día, e sinto que algo se creba por dentro miña, sinto que a miña ialma toda se
enche de medo, de horror... Penso na miña aldea, a imaxino coma sempre estivo e
está, tan fermosa, tan silenciosa, tan chea de tranquilidade, tinxida toda das
cores da natureza, chea toda dos recendos dos campos, das árbores... e sinto
que algo se me desfai, que a miña ialma se desintegra, que non podo respirar,
que só sinto ganas de chorar e de chorar. Sinto que me quedo sen ar, que non
podo respirar, que non son ninguén, que o único que quero é desaparecer e
fundirme co vento para que me leve de novo a Galicia. Non podo estar eiquí, sen
escoitar a miña lingua, sen escoitar o meu acento... e síntome tan estraña, tan
estranxeira, e iso que case que non estiven fóra... pero non podo, non sei que
me pasa, pero non me encontro nada ben, non son quen de facer nada, nin sequera
me presta mirar pola ventá. Non quero ver nada, non quero ouvir nin cheirar
nada, non quero existir... e non sei como facer para conseguir que estes días
non sexan tan duros, e non sei como facelo porque sinto que non estou en min,
que eu non podo domear nada... que deixei de estar comigo mesma; pero, diante
de Artemisa, intento que non se me note tanto, inténtolle falar de calquera
cousa, fago que ela me fale, dígolle que me presta moito escoitar o que sexa...
pero por dentro estou esnaquizada, sinto que o meu interior está cheo todo de
terra, de ruínas... e moitas veces sinto que nin tan sequera lle podo prestar
atención a Artemisa, sinto que se me vai a atención, que a deixo de escoitar...
pero ela non me di nada. Sabe que non estou do todo ben aínda. Aínda teño
febre, sinto que me doe todo e que me esgoto axiña... Eu non son así, eu podo
ter máis forza para todo, máis azos, pero eiquí... ou este virus que tiven...
non sei, seica sexa eu, que en realidade non me curei... Eiquí non só me sinto
doente fisicamente, senón sobre todo psicoloxicamente. Sinto que a miña doenza
voltou e iso estarréceme moito, moito... Non quero, non quero estar mal... Esquecérame
destas sensacións, destes sentimentos... Non sei que me pasa, pero só sinto
ganas de chorar e de desaparecer... Non podo pensar na miña terra, aínda que
non o deixo de facer, e, cando sae algunha cousa de Galicia pola televisión,
aínda que me interese, sinto que algo se parte por dentro miña, que se me
esnaquiza o corazón, pero intento que esa sensación non me quite a miña
atención.
Mañá Artemisa acompañarame
ao traballo. Ela non ten que voltar ao traballo deica o martes, por iso virá
comigo, tamén porque lle dá medo que vaia soíña, despois de estar tan maliña...
e a verdade é que llo agradezo moitísimo, aínda que tamén me doe que veña, que
faga iso por min, porque sinto que non mo merezo, para nada, non me merezo nada
que veña dela. Non me merezo que me trate ben, que sexa agarimosa comigo...
pero ela tampouco se merece que os nosos derradeiros días sexan tan fríos, emporiso
me esforzo por darlle o mellor de min. Non quero que a nosa fin sexa tan
triste.
E xa vou deixar de
escribir. Só me presta pechar os ollos e deixar de escoitar, de sentir, de
ver... de vivir.
Domingo, 2 de septiembre de 2018
No dejo de intentar ocultar mis sentimientos,
no dejo de intentar que Artemisa crea que no me siento tan mal como me siento,
no dejo de intentar sonreír y de fingir que estoy bien, que en realidad me
siento mucho mejor que hace unos días y mucho mejor de cómo estuve otras veces
que volví de Galicia; pero nada de eso es verdad. Por dentro, estoy muriéndome
de tristeza, de morriña, de asco, de agotamiento. Llevo aquí tres días y siento
que ya no queda nada de mí. No dejo de pensar en mi tierra, de preguntarme si
todo estará bien, si todo seguirá igual. No dejo de tener miedo por los bosques
que tanto quiero, por el río que tanto adoro y por la gente que llevo dentro de
mi corazón. Hoy hablé tres veces con mi madre. Me explicó que está haciendo
muchísimo calor, que otra vez no se puede estar en ninguna parte y que sólo les
apetece a todos estar encerrados en sus casas y salir cuando ya es noche
cerrada. Me dijo que me echa mucho en falta, que le parece muy extraño tener
que hacer la comida y la cena sólo para ella, que nos echa de menos a las dos,
a mí y también a Artemisa, y que ansía volver a vernos, que quiere que pasen ya
rápido estos días para que podamos volver cuanto antes. No me atrevo a decirle
a mi madre que en realidad no sé cuándo podrá volver a ver a Artemisa, que no
sé cuándo ella podrá volver a Galicia, pero sí le dije que yo estaré allí la
semana que viene, que el domingo que viene ya estaré allí con ellos y que ya
será para siempre. Nunca tuve tan claro que aquí no quiero estar. Ya no lo digo
porque este lugar no me guste nada, sino porque siento que no hay absolutamente
nada entre esta tierra y yo. Nos rechazamos mutuamente, creo. Creo que ella
siempre ha sentido rechazo por mí y yo también lo siento, así que no tengo por
qué soportar estar en un lugar que no me quiere y que yo no quiero para nada.
Sé que mis palabras son muy tristes y duras, pero son la realidad más absoluta.
Yo ya sé que esta tierra tampoco me quiere. Lo siento en el alma. Es faciliño
saber si un rincón del mundo nos acepta o no y siento en mi alma toda que éste
no me quiere para nada.
También tengo que contar que estoy muy tristiña
porque llevo casi tres días enfermísima, sin encontrarme bien, aunque ya no
vomito tanto como el viernes o como ayer. Ayer ya me encontraba mejor, pero
siento que no tengo fuerzas para nada, que hacer cualquier cosa me cuesta
muchísimo, que enseguida me falta el aire y que no puedo huir de las continuas
ganas de llorar que siento. Esta noche tuve pesadillas horribles. Encima,
cuando al fin conseguí dormirme, pasó un helicóptero cerca de nosotras haciendo
muchísimo ruido y yo lo primero que pensé fue que estaba en Ourense, en mi
aldeíña, y que estaba pasando algo muy malo, que ese helicóptero era de los
bomberos... Tengo que decir que no dejo de suplicar que no pase nada, que no
haya más incendios... que ya se quemó un parque natural muy bonito de Ourense,
el Do Invernadoiro... y estas altas temperaturas que hay hacen que todo sea más
peligroso. Encima dicen que va a haber tormentas y tengo miedo a que, en
cualquier momento, caiga un rayo... pero tal vez piense de ese modo tan
negativo porque todavía me siento mal, porque todavía estoy enfermiña.
Artemisa me explicó esta mañana que, el
viernes, cuando llegó a nuestra casa, me encontró muy mal, con muchísima
fiebre. No sé cuánta fiebre tendría, pero por lo menos estaría a más de treinta
y nueve porque no me acuerdo prácticamente de nada de todo lo que le dije. Me
contó que le dije que quería estar con mi madre, que quería que me cuidase mi
madre, me dijo que no dejaba de llorar y de pedir que me llevase a Galicia, que
no quería morir lejos de mi tierra, que por favor me llevase de vuelta... Le
decía todo eso, pero yo no me acuerdo de nada. Me explicó que le dije
muchísimas veces, con mucha lástima, que quería estar en Ourense, que no quería
estar aquí... y de verdad que no lo recuerdo, pero lo creo, no dudo en absoluto
de que sí dije todo eso porque es lo único que siento.
Esta tarde he salido un poquiño con Artemisa
porque llevaba desde el jueves sin ver la calle y no sé para qué lo hice si
todo lo que vi y sentí me hizo daño. Como todavía estoy maliña del estómago,
cualquier olor me da muchísimo asco y tuvimos que volver enseguida a nuestra
casa porque estaba cada vez peor. Y no sé qué pasa en estas calles, que apesta
tan mal a basura. Después, la gente me parece tan rara... Notaba que me miraban
de un modo extraño, como si mi presencia les resultase incómoda, y paramos un
ratiño para tomar una infusión en un bar y... estaba deseando que nos fuésemos,
la verdad, porque no me encontraba bien en ninguna parte. Sentía que todo lo
que me rodeaba era extraño y que yo era extraña para todo lo que me rodeaba.
Hacía muchísimo tiempo que no sentía esas sensaciones tan paranoicas. Reconozco
que quizás no sean del todo reales... pero me hacen sentir muy mal e incómoda.
Otra cosa que me pasa es que no dejo de pensar
en Lúa y me gustaría poder conseguir que estos días pasasen lo más rápidamente
posible. Quiero estar con Artemisa estos días para despedirme de todo lo que
tenía, pero al mismo tiempo no puedo mirarla a los ojos. Ella no está bien,
tampoco, porque tal vez intuya lo que va a pasar. Además, esta mañana me dijo
que sabía que iba a dejarla, que, cuando me fuese, no estaría alejándome
solamente de este lugar, sino de ella, y que tenía que aceptarlo, pero que no
podía, no podía, y que, a pesar de que lo entendiese, no podía ni pensarlo. Y yo
no sé qué hacer. Sé que todo mi cuerpo y mi alma me dicen que tengo que dejar
esta vida atrás para siempre, que nunca podré ser feliz de verdad si no me
atrevo a hacerlo. Por supuesto que me duele mucho dejar a Artemisa, pero sé
también que, si siguiese con ella, no estaría siendo sincera ni con ella, ni
con Lúa y menos conmigo misma.
En principio, volveré el sábado que viene a
Galicia para que me dé tiempo a preparar todo lo que tengo que llevarme, pero
también pienso que es una tontería que esté aquí tantos días si lo único que
deseo es marcharme. Sé que estoy siendo muy egoísta, pero de verdad, lo juro,
no puedo estar aquí. Tengo mucho miedo, y eso no se lo he dicho a nadie porque
no quiero desasosegar a nadie; pero tengo miedo, estoy totalmente aterrada, y
tengo tanto miedo porque están ocurriéndome cosas que hacía mucho tiempo que no
me pasaban. Un ejemplo es lo que he contado antes, lo que me pasó cuando salí
con Artemisa para tomar una infusión, que notaba cosas que puede que no fuesen
reales, pero también tengo miedo porque siento que mi mente está llenándose de
oscuridad. Tengo en mí pensamientos muy extraños que hacía mucho tiempo que no
tenía, escucho cosas en mí que no me gustan nada, no dejo de llorar... a
escondidas de Artemisa porque no quiero que ella se preocupe por mí. Pienso en
mañana, en que tengo que coger de nuevo el tren para ir al trabajo y también el
bus, que tengo que ir por la calle tan prontiño, cuando ni siquiera es de día,
y siento que algo se quiebra por dentro de mí, siento que mi alma toda se llena
de miedo, de horror... Pienso en mi aldea, la imagino como siempre estuvo y
está, tan hermosa, tan silenciosa, tan llena de tranquilidad, teñida toda de
los colores de la naturaleza, llena toda de los aromas de los campos, de los árboles...
y siento que algo se me deshace, que mi alma se desintegra, que no puedo
respirar, que sólo siento ganas de llorar y de llorar. Siento que me quedo sin
aire, que no puedo respirar, que no soy nadie, que lo único que quiero es
desaparecer y fundirme con el viento para que me lleve de nuevo a Galicia. No
puedo estar aquí, sin escuchar mi lengua, sin escuchar mi acento... y me siento
tan extraña, tan extranjera, y eso que casi no he estado fuera... pero no
puedo, no sé qué me pasa, pero no me encuentro nada bien, no soy capaz de hacer
nada, ni siquiera me apetece mirar por la ventana. No quiero ver nada, no
quiero oír ni oler nada, no quiero existir... y no sé cómo hacer para conseguir
que estos días no sean tan duros, y no sé cómo hacerlo porque siento que no
estoy en mí, que yo no puedo dominar nada... que dejé de estar conmigo misma;
pero, delante de Artemisa, intento que no se me note tanto, intento hablarle de
cualquier cosa, hago que ella me hable, le digo que me apetece mucho escuchar
lo que sea... pero por dentro estoy destrozada, siento que mi interior está
lleno todo de tierra, de ruinas... y muchas veces siento que ni tan siquiera
puedo prestarle atención a Artemisa, siento que se me va la atención, que dejo
de escucharla... pero ella no me dice nada. Sabe que no estoy del todo bien
todavía. Aún tengo fiebre, siento que me duele todo y que me agoto enseguida...
Yo no soy así, yo puedo tener más fuerza para todo, más ánimo, pero aquí... o
este virus que he tenido... no sé, quizás sea yo, que en realidad no me he
curado... Aquí no sólo me siento enferma físicamente, sino sobre todo
psicológicamente. Siento que mi enfermedad ha vuelto y eso me aterroriza mucho,
mucho... No quiero, no quiero estar mal... Me había olvidado de estas
sensaciones, de estos sentimientos... No sé qué me pasa, pero sólo siento ganas
de llorar y de desaparecer... No puedo pensar en mi tierra, aunque no dejo de
hacerlo, y, cuando sale alguna cosa de Galicia por la televisión, aunque me
interese, siento que algo se parte por dentro de mí, que se me destroza el
corazón, pero intento que esa sensación no me quite mi atención.
Mañana Artemisa me acompañará al trabajo. Ella
no tiene que volver al trabajo hasta el martes, por eso vendrá conmigo, también
porque le da miedo que vaya soliña, después de estar tan maliña... y la verdad
es que se lo agradezco muchísimo, aunque también me duele que venga, que haga
eso por mí, porque siento que no me lo merezco, para nada, no me merezco nada
que venga de ella. No me merezco que me trate bien, que sea cariñosa conmigo...
pero ella tampoco se merece que nuestros últimos días sean tan fríos, por eso
me esfuerzo por darle lo mejor de mí. No quiero que nuestro fin sea tan triste.
Y ya voy a dejar de escribir. Sólo me apetece
cerrar los ojos y dejar de escuchar, de sentir, de ver... de vivir.
Por Dios, parece que está viviendo en un estercolero, con despojos humanos que la repudian y la escupen. Da la sensación de que es gente intolerable, que por las calles hay mierda y todo huele mal. Que la gente es mala y que la miran mal por ser "extranjera" (cuando el 50% son extranjeros viviendo aquí)...está claro que está enfermando físicamente, pero mentalmente también. Ya no es ella, piensa cosas raras, lo ve todo mal, ya no ve gente buena, ni lugares bonitos, por muchas cosas buenas que le puedan ocurrir. Me da pena que piense así, aunque sea por la enfermedad que le ataca, sé que no es un lugar perfecto, pero algo bueno tendrá...Debe regresar a Galicia, para recuperar cuanto antes su salud, la alegría y poder por fin ser feliz, ya de una forma definitiva. Es evidente que sufre estando lejos de su tierra, y que ese sufrimiento la debilita tanto que pierde incluso la razón.
ResponderEliminarParece que sigue pensando todavía que debe dejar a Artemisa, y al menos ahora es consciente de que debe tomar una decisión, por el bien de Artemisa. Si tiene que pasar página, es mejor que lo haga ya. No creo que sea bueno que siga en contacto con ella si la relación termina, debe pensar en el bienestar de Artemisa y estar cerca de ella, le haría daño. Ains, es verdad lo que dijiste, me quedaban muchas decepeciones por vivir. Voy a seguir leyendoooo. ¡Estoy enganchadísimo!
A veces el cuerpo nos avisa de nuestros empecinamientos mediante dolores y malestares, es posible que lo de Agnes sea un poco eso, se mantiene en un sitio y con una actividad que su cabeza, su lógica, le dicen que son lo apropiado, pero en lo más íntimo ella sabe que no, que su lugar está lejos de allí, de hecho casi lo dice explícitamente... penso que é unha parvada que estea eiquí tantos días se o único que desexo é marchar. Sei que estou sendo moi egoísta, pero de verdade, xúroo, non podo estar eiquí.
ResponderEliminarNaturalmente, huir de Barcelona es también huir de Artemisa, y ambas lo saben; entonces, ¿qué sentido tenía este viaje? Lúa-Galicia están esperando, me llama la atención también su preocupación por los bosques, como si el estar ella en la región fuese a evitar cualquier desgracia, pero bueno, en realidad ella no necesita excusas para irse, todo la empuja fuera. Es lógico que se tache de egoísta por todo esto, pero yo creo que lo que hace mal no es sino estar reteniendo a Artemisa; si prefieres Lúa-Galicia pues muy bien, es su elección y nadie puede culparla por ello; pero es muy cruel retener así a quien se va a mandar lejos de una patada, eso sí que se puede reprochar. En fin, va a ser doloroso, seguro... a ver cómo sigue estoooooo.