Luns, 10 de setembro de 2018
Cantas cousiñas teño que
contar, que chea me sinto agora mesmo, que feliz son. Agora xa sinto que
recuperei todo o que perdera cando me arredei da miña terra hai xa case dúas
semanas. Cústame crer que non quede xa na miña ialma nin unha soa pegada desa
tristura tan grande que me estivo a piques de desfacer. Fisicamente tamén me
sinto moito mellor. Xa podo comer calquera cousiña, aínda que axiña me encho, e
nada me sinta mal. Ademais, estou recuperando os folgos que me fallaban e todo
vai ben, todo vai demasiado ben para que sexa real. Sei que parecerei egoísta
dicindo todo isto, pero é que non podo negar que me sinto feliz, que esta fin
de semana foi marabillosa. Gustaríame explicar todo o que vivín para que non
queden no esquecemento a meirande parte de todos os momentos que vivín,
empezando polo venres pola noite, cando Lúa me veu buscar, e rematando por esta
noite, que durmín moi ben, xenial, aínda que... sinceramente, botaba moitísimo
en falla a Lúa e de cando en cando espertaba buscándoa na escuridade, pero,
cando lembraba todo o que viviramos estes días, volvía durmir sentindo unha
tranquilidade tan grande... Ademais tiven soños fermosísimos. Hai días que xa
non teño pesadelos.
É certo que sinto tristura
cando penso en Artemisa, pero, sinceramente, cando ela me deixou, eu pensaba
que estaría moi tristeiriña, que non podería deixar de chorar e que mesmo non
me prestaría facer nada; pero non me sinto así en absoluto e, realmente, iso
faime sentir un pouquiño culpábel porque sei que ela si está a o pasar mal, ela
si está moi tristeiriña e o venres pola noite escribiume e gravoume mensaxes
polo whatsapp dicíndome que me botaba moitísimo en falla, que sobre todo nota a
miña ausencia cando chega a noite e que non pode aturar canto me estraña, que
non deixa de pensar en min e que, se eu quero, podemos falar e intentar
arranxar as cousas; pero o sábado pola mañá estiven falando con ela e ambas as
dúas sabiamos que o noso xa non ten solución, que xa rematou para sempre o noso
tempo. Ademais, cando falo con Artemisa, non podo evitar sentir toda a tristura
que ela sente. Póñome moi tristeiriña cando falo con ela e non sei que
dicirlle. É certo que eu tamén a boto en falla e que me tería gustado moito que
de verdade puidésemos ter eiquí esa vida coa que soñabamos as dúas; pero saber
que ela non tiña ningunha intención de virar en realidade os nosos soños
decepcionoume moitísimo e coido que ela o sabía.
Pero teño que recoñecer
moitísimas máis cousas que me custa recoñecer, e non porque non atope as verbas
axeitadas para as exteriorizar, senón porque son consciente de que non me tería
que sentir eisí e tamén de que non tería que estar a vivir estes momentos, pero
non se pode evitar nin unha cousa nin a outra. Primeiramente penso que por que
teño que estar afundida se a vida está a me poñer diante dos ollos e ao alcance
das miñas mans un agasallo tan bonito como Lúa e, despois, coido que xa veu o
tempo de gozar de verdade da vida, esquecendo os problemas, a negativismo, todo
o dano que a vida me fixo durante a miña existencia...
O primeiro que teño que
recoñecer é que estiven con Lúa esta fin de semana coma se levásemos anos
xuntas. Estiven na súa casa dende o venres pola noite deica onte polo serán,
que foi cando ela me levou de volta á aldeíña. O venres pasei todo o día
desexando que chegase xa o momento en que ela me viría buscar e, cando nos
reencontramos, inesperadamente, ela recibiume cunha das apertas máis bonitas,
longas, agarimosas e sinceras que me deu na súa vida. Estivémonos abrazando
durante minutos longuísimos que eu quería virar nunha eternidade. Custábame non
poñerme a chorar, pois a aperta coa que Lúa me protexía removíame toda a ialma.
Apertábame contra ela con moitísimo coidado, coma se non quixese desfacer a
miña pel, pero cun amor tan grande que pensaba que non podía caber tanto amor
no lugar no que nos atopabamos, que era o salón da miña casa. Ademais, sentíame
tan querida e protexida que, nun momento, esquecín de todo o que chorara horas
antes, mesmo esquecín toda a tristura que sentira antes de voltar a Galicia. Eu
correspondín á apertiña que Lúa me entregaba con todo o amor e o agarimo que me
latexaban na ialma, todo ese amor e ese agarimo que só lle pertencen a ela,
sentindo que, devagariño, me ía desfacendo da vergonza, da inseguridade, da
culpa. Eramos cada vez máis libres entre os nosos brazos, cada vez máis libres
das prohibicións... Eu apoieime no ombreiro de Lúa, pechei os ollos e só quixen
gozar deses momentos, só quixen sentir como ela me apertaba con tanto amor, só
quixen musitarlle no oído que a estrañara moitísimo durante todo o día; pero,
antes de que lle puidese confesar o que sentía, ela adiantóuseme e díxome que
me botara moitísimo en falla, que non imaxinaba canto desexaba verme. Díxome (o
lembrarei toda a vida): “non imaxinas canto te botaba en falla, ruliña, miña
ruliña”. Era a primeira vez que alguén me chamaba cunha verba tan agarimosa.
Souben, daquela, que entre Lúa e máis eu todo comezara a mudar xusto nese
momento, con esa aperta, con ese reencontro tan cheo de nostalxia, de amor e
ilusión.
Despois de estar tantos
minutos entre os nosos brazos, tan protexidas polo que sentiamos, arredeime un
pouquiño de Lúa para mirala aos ollos, para afundirme no seu ollar, tan verde e
brilante, tan bonito, e entón sentín que só devecía por bicala, pero a miña nai
estaba na casa e non quería que nos vise; aínda que, nestes momentos, xa me dá
igual que nos vexa, xa me dá igual que o mundo enteiro saiba o que está a pasar
entre Lúa e máis eu. Non obstante, neses momentos aínda me sentía un pouquiño
perdida na miña vida e non sabía que había de facer, por moito que a miña ialma
me pedise que me deixase levar por todo o que sentía, que eran emocións e
sentimentos moi fortes, seica máis fortes cá miña razón.
—
Que belida estás, miña amada –musitoume Lúa acariñándome
os cabelos.
Cando me dixo esas verbas
tan bonitas e sinceras, achegouse a min e bicoume lixeiramente nos beizos, con
moito amor e dozura. Despois, xusto entón, apareceu a miña nai e recibiu a Lúa
con moita alegría, abrazándoa coma se houbese moitos días que non a vía. Entón
notei que a miña nai se aledaba moitísimo de que eu estivese con Lúa. Non vin
no ollar da miña nai nin a máis pequeniña pegada de inseguridade nin
desconfianza; ao contrario, todo nela era ledicia e conformidade.
Cando cheguei onte polo
serán, a miña nai recibiume con moito agarimo e felicidade. Cando se decatou de
que os ollos me brilaban moito, púxose aínda máis contentiña. Eu expliqueille
todo o que vivira con Lúa e ela díxome que, malia que Artemisa lle parecese
unha muller moi boa e malia que a quixese moitísimo, non podía negar que Lúa
lle gustaba moitísimo, que sempre lle gustou moitísimo para min. Díxome que a
coñece dende sempre e que sabe que é moi boa muller, que ten unha ialma pura e
que nunca lle fixo dano a ninguén. Díxome que sería quen de pór a man no lume
por ela, que a coñece moi ben, coma se fose filla súa tamén, e que non podía
negar que a aledaba que estivésemos xuntas. Eu intentei convencer á miña nai de
que aínda non estabamos xuntas, pero a miña nai contestoume rindo que ela non é
parva, que ninguén da aldea é parvo e que todos souberon sempre, dende o
principio, que entre Lúa e máis eu hai algo moi forte. Eu xa non lle puiden
negar nada. Non a contradixen en nada porque xa non ten sentido que o faga.
Non o quero recoñecer
diante de Artemisa nin de Casandra porque non lle quero facer dano a Artemisa,
aínda que, o sábado, ela me dixo que podía facer o que quixese, que ela e máis
eu xa non estabamos xuntas e que xa era libre, que podía vivir a vida como
quixese, que non lle tiña que render contas para nada. É certo, pero, aínda
así, dáme cousiña recoñecerlle que estou con Lúa coma se levásemos moitísimos anos
xuntas. Estiven na súa casa sentindo que non era a primeira fin de semana que
estaba eilí, tendo decotío a sensación de que, en realidade, levaba vivindo con
ela dende había anos e o máis curioso era que ela tiña exactamente as mesmas
sensacións ca min. Ceamos xuntas o venres dedicándonos todo o tempo unha
complicidade moi bonita. Durmimos xuntas ambos os dous días e... a verdade é
que cada vez me sentía máis feliz. Por certo, a miña nai, cando lle intentei
negar que aínda non estaba saíndo con Lúa, díxome: “se pretendes que me crea
que ti durmiches no cuarto de invitados, estando as dúas soíñas na súa casa...
é que cres que son do todo parva”. Non puiden evitar rir moitísimo cos
comentarios da miña nai e sobre todo acougábame notar que a ela lle facía feliz
que eu estivese tan ben e, mesmo, que estivese eisí con Lúa.
Ao principio, Lúa e máis
eu intentabamos evitar as cousas, diciámonos que aínda era demasiado cedo para
certas cousiñas, para dicir que xa estamos xuntas; pero coido que ambas as dúas
nos decatamos de que en realidade non ten sentido que neguemos o evidente se
nos gustamos tanto, se cada vez sentimos que nos queremos máis. É certo, sinto
que está medrando algo moi forte por dentro de min. Ao principio, intenteime
dicir a min mesma que o que eu sentía era só paixón e desexo, pero creo que é
un erro negar algo tan evidente. Non podo negar que estou cada vez máis namoradiña
dela, da súa maneira de ser, da súa voz, do seu xeito de actuar, de pensar, de
tratarme... Sentinme tan querida en todo momento... Lúa tratoume cun agarimo
tan grande, cun respecto tan bonito e cun amor tan infindo... Sentinme tan e
tan querida que, ás veces, non me podía crer que só levásemos estando soíñas,
eisí, tan xuntas, tan poucos días. E ademais esta fin de semana Lúa presentoume
ás súas amigas e tamén fixemos cousiñas moi divertidas e bonitas.
O sábado tiñamos un xantar
coas súas mellores amigas. Díxome que, sobre todo a unha delas que se chama
Silvia, lle falou moitísimo de min e que estaba desexando presentarme a todas
as demais, aínda que tamén me recoñeceu que só Silvia sabía o que ela sentía
por min, que as demais só sabían que eu son unha amiga súa da infancia, pero
non importou nada neses momentos porque todas conxeniamos á perfección. Axiña,
sentinme moi a gusto con elas, sentín que podía falar con elas de calquera
cousa e, ademais, somos todas do mesmo mundo. Hai mulleres moi sabias, outras
que aínda seguen estudando, malia saberen de tantas cousas... e quedei abraiada
cando me decatei de que todas sentiamos cousas tan semellantes, cando descubrín
que a todas case que nos movían os mesmos intereses... O tempo pasou
lixeirísimo con elas, moi rápido e divertido.
Despois, pola tardiña, Lúa
e máis eu fomos mercar algo de roupiña, pero caeu de súpeto unha inmensa
treboada e voltamos á casa de Lúa antes de que a choiva fose máis forte. E como
choveu esta fin de semana en Ourense, sobre todo o sábado. Había moitísimo
tempo que non vía chover así en Ourense. Moitas rúas quedaron asolagadas,
caeron algunhas árbores, os bombeiros tiveron que facer moitas saídas... Nós
viamos como a choiva caía con forza e estivo chovendo durante a tarde toda e
tamén durante a noitiña, aínda que o sábado eu acabei tan esgotadiña que case
non espertei pola noite nin unha soa vez; pero, pola mañá, aínda quedaban moitísimos
vestixios da inmensa treboada que caera. A miña nai contoume que na aldeíña
tamén chovera, aínda que non tanto como en Ourense. Despois, onte xa fixo sol
case que todo o día e mesmo fixo calor... pero o sábado... naiciña miña, boa
treboada caeu!
Outra cousiña que quería
contar é que Lúa forma parte dun grupo de mulleres que tocan pandeiradas e
preguntoume se eu quería participar con elas. Adoitan ir por lugares onde hai
festas e tocan de balde moitas veces, aínda que, a meirande parte das ocasións,
os veciños das aldeas ou das cidades onde tocan as invitan a cear ou a xantar.
Eu, xaora, díxenlle que si porque teño moitas ganas de facer cousas, porque
quero participar moito na vida de eiquí e porque realmente son mulleres que
tamén me caeron xenial. Coñecinas onte pola tardiña, antes de voltar á aldeíña,
e ademais pasámolo xenial tocando cancións de xeito improvisado; algo tan
típico da nosa terra, e rimos moitísimo.
Lúa tamén me dixo onte
pola mañá que non tivese présa en comezar a traballar, que ela coñecía a unha
amiga súa que estaba buscando camareiras para a súa cafetería, pero que non
había présa en nada, que tiña que ter o meu tempo para me recuperar de todo o
que me pasou; pero a verdade é que teño moitas ganas de traballar xa eiquí,
aínda que tamén sei que Lúa ten razón. Preciso dun tempo de tranquilidade para
recuperar todo o que sentín que perdera, malia que teño que recoñecer que xa me
sinto moitísimo mellor. Ademais, a semana que vén xa comezamos a vendima, aínda
que, nas Rías Baixas, xa comezaron a facela... pero en Ourense empezará sobre
todo esta fin de semana. Nós sempre fomos un pouquiño máis tarde có resto de
Galicia. Teño moitas ganas de que empece. Iremos os veciños da aldea a outras
aldeas para axudar e as vendimas son algo tan antigo, tan máxico e bonito... En
moitos lugares, aínda se conserva a tradición de axudar na vendima nas aldeas
que formamos parte da mesma parroquia e eu quero participar outra vez neses
eventos tan especiais. Sinto que podo facer exactamente o mesmo que facía cando
era cativiña, cando, mesmo eu soíña, en época de vendima, ía aldea por aldea
buscando quen precisase axuda. Gustábame moito axudar na vendima e, mesmo,
nalgunhas ocasións, pensei que eu, de maior, quería ter a miña propia adega.
Seica ese soño non estea xa tan lonxe...
Non sei como explicar
tampouco como é posíbel que as miñas emocións muden eisí, tan rápido. Sei que
este benestar que teño agora non é froito da miña doenza. Sei que é real, que
mo dá a terriña, Lúa, a miña nai e todas as persoas que estou coñecendo e que
xa coñezo. Sei que esta felicidade non é falsa, que pode quedar comigo se eu me
esforzo por mantela no meu interior. Sei que a escuridade non vai vir, que, se
eu non marcho de eiquí, nada disto acabará, non se irán estas boas emocións que
me invaden toda. Mesmo sento que hai unha forza nova en min que me empurra a
vivir, a experimentar, a procurar intres novos que non vivín antes. Nunca
sentira esta forza antes. Nunca sentira en min tantas ganas de saber que me
agarda ao outro lado destes momentos. Mesmo, síntome tan unida á miña nai...
coma se nunca me tivese separado dela, coma se non tivésemos estado case trinta
anos lonxe unha da outra. E con Lúa... con Lúa sinto que todo é moi máxico, que
estes non son os primeiros días que vivimos xuntas, que estamos xuntas todas as
horas, que compartimos tanto e tanto...
Compartín con ela tantas cousas esta fin de semana que me custaría moito
describilas todas porque non se trata só de momentos, senón de pensamentos, de
miradas, de palabras, de sorrisos, de risos, de caricias, de complicidade, de
sentimentos, de moitísimas cousas que non se poden explicar con verbas porque
non forman parte do que se poida amosar con feitos ou sons. É algo que me enche
a ialma, que me fai sentir que estou aboiando nunha nube que non se desfará.
Ademais, podémonos entender tan ben que, moitas veces, me pregunto se de
verdade estivemos separadas tamén durante case trinta anos porque teño a
sensación de que a coñezo tan ben e de que ela me coñece tan e tan
perfectamente... Proponme sempre cousas que si me presta moito facer, moitas
veces non fai falla que nos preguntemos que imos facer, pois é coma se tamén
falásemos no silencio. E con que facilidade rimos... Calquera cousa, por moi simple
que sexa, fainos rir moito, coma se fose o máis gracioso do mundo.
Devagariño, todas esas
cousiñas que fun vivindo con Lúa conseguiron desfacer a escuridade e a tristura
que aínda tiña na miña ialma. É certo que, ás veces, me pregunto como é posíbel
que non me afecte tanto que Artemisa e máis eu o deixásemos. Xa dixen que a
boto moito en falla, pero é coma se a miña ialma e os meus pensamentos, ás
veces, fosen por camiños distintos. E hei de recoñecer que, en moitas ocasións,
teño que escoitar ben a miña ialma e poñerlles nome ás emocións que a enchen
porque sinto que ela me fala e me fala, enviándome mensaxes en forma de
sentimentos moi fortes que me custa recoñecer.
Ademais, estou vivindo
momentos fermosísimos que parecen parte dun soño. Nunca poderei esquecer a mañá
de onte. Despois de almorzar e de limpar os pratos empregados na noite
anterior, Lúa comezou a tocar o piano. Non só foi bonito escoitala tocar (coñecía
que sabía tocar o piano, pero non imaxinaba que o fixese tan ben), senón o
feito de que, de súpeto, cando daba vida ao Alalá das mariñas, pediume que
cantase, díxome que devecía por ouvirme cantar. Non lle neguei nada, pois eu
tamén desexaba volver cantar esa canción tan fermosa diante dela. Foi a canción
que en realidade nos despediu, a última cantiga que compartimos antes de que
ela se fose, antes de que eu desaparecese de Galicia, antes de afastarme do meu
único fogar. E neses momentos souben que aquela vez non fora a derradeira vez
que escoitamos esa canción xuntas.
En canto comecei a cantar,
notei que a miña voz se mesturaba maxicamente coa música que nacía dos dedos de
Lúa. Pechei os ollos antes de que as bágoas que me enchían a mirada empezasen a
esvararme polas meixelas; mais Lúa decatouse axiña de que eu me esforzaba por
non botarme a chorar de emoción. Notei que ela me sorría, que ela tamén estaba
a piques de emocionarse e entón pareceume que o resto do mundo desaparecía, que
se esvaecía o tempo que pasaramos separadas e que de novo nos atopabamos na
aldeíña, case trinta anos atrás, nese serán tan brillante e fermoso no que nos
diciamos adeus sen sabelo... E tamén souben que nunca máis teriamos que
volvernos dicir adeus, nunca máis, se ningunha das dúas o quería.
E tras esa canción viñeron
moitísimas máis. Estivemos toda a mañá cantando, tocando música, revivindo
cantigas da nosa terra, sentindo que só existíamos a música, ela e máis eu no
noso mundo. Quedaba atrás todo o que me fixera sufrir, todo o que me doera,
todo o que me podía facer dano.
Onte pola noite, Artemisa
chamoume por teléfono e estiven falando con ela durante case media hora e,
curiosamente, puidemos falar con acougo. Eu púidenlle explicar todo o que vivira
na fin de semana, aínda que lle intentaba agochar detalles que non quería
compartir con ela porque non lle quería nin lle quero facer dano, non quero que
se sinta mal; pero ela axiña me preguntaba cousiñas verbo o que eu non lle
contara. Preguntoume se durmira con Lúa as dúas noites que estiven con ela na
súa casa. Eu non lle quería contestar, pero, entón, Artemisa díxome que podía
ser sincera con ela, que lle gustaría moito que puidésemos ser amigas e
contarnos as cousiñas coma boas amigas. Eu díxenlle que tamén o desexaba, pero
que tiña mediño a que ela quixese saber todas esas cousas para despois ter
motivos para botarme en cara que a nosa ruptura é só culpa miña. Non sei como
fun quen de dicirlle iso, pero eu tamén quero ser sincera continuamente, non me
gustaría agochar nada e sinto que hai cousas de Artemisa que non me espero, que
non entendo, que non podo ver, e eu pensaba que a coñecía ben, que podía intuír
todo o que ela sentía e pensaba... pero xa vexo que non é así.
Pareceu que ela aceptaba o
que eu vivira na fin de semana e mesmo se alegrou de que tivese coñecido a tanta
xente. Preguntoume se non sentira vergonza cando tiña que coñecer ás amigas de
Lúa e díxenlle que ao principio si, evidentemente, porque, aínda que eu estea
contentiña e moi feliz, sempre serei moi tímida, iso creo que non o poderei
cambiar; pero axiña me sentía ben, esquecía da vergonza en canto me decataba de
que podía falar con elas de calquera cousa. Artemisa alegrouse de verdade (ou
iso fíxome notar a min) cando lle contei o ben que estivera coas amigas de Lúa
e cando lle expliquei todo o que fixemos. Mesmo, riu cando lle contei que ía
participar nun grupo de mulleres que tocan nas pandeiradas. Noteina moi
distinta ao venres. A Artemisa que falou comigo onte pola noite non é a mesma
muller que me enviou todas esas mensaxes o venres pola noite. Falaba diferente,
sorríame e notaba eu que estaba máis acougadiña. E iso faime feliz porque,
aínda que agora xa non esteamos xuntas, eu sigo querendo moito a Artemisa,
téñolle moitísimo agarimo e non quero que sufra, non quero que estea
tristeiriña, quero que sexa feliz tamén, que ela poida atopar o seu recuncho no
mundo no que de verdade se poida sentir chea de vida. Eu sempre souben cal era
o meu recuncho, nunca o dubidei, e saber que non estiven trabucada durante
tanto tempo faime feliz, moito máis feliz do que xa son. Sinto que arestora só
teño bendicións na miña vida, que me rodea unha infinda cantidade de amor, que
estou no lugar máis bonito do mundo... que me sinto distinta, que son outra. E
tamén hei de dicir que me gusta moitísimo estar en Ourense e tamén na aldeíña,
ir dun lado para outro, gozar da fermosura destes dous lugares que eu quero
tanto, nos que me sinto tan ben. Ogallá eu lle puidese enviar a Artemisa un
chisquiño desta enerxía tan bonita que o enche todo, que me enche a ialma.
Traducción:
Lunes, 10 de septiembre de 2018
Cuántas cosiñas tengo que contar, qué llena me
siento ahora mismo, qué feliz soy. Ahora ya siento que he recuperado todo lo
que había perdido cuando me alejé de mi tierra hace ya casi dos semanas. Me
cuesta creer que no quede ya en mi alma ni una sola huella de esa tristeza tan
grande que estuvo a punto de deshacerme. Físicamente también me siento mucho
mejor. Ya puedo comer cualquier cosiña, aunque enseguida me lleno, y nada me
sienta mal. Además, estoy recuperando las fuerzas que me faltaban y todo va
bien, todo va demasiado bien para que sea real. Sé que pareceré egoísta
diciendo todo esto, pero es que no puedo negar que me siento feliz, que este
fin de semana fue maravilloso. Me gustaría explicar todo lo que he vivido para
que no queden en el olvido la mayor parte de todos los momentos que he vivido,
empezando por el viernes por la noche, cuando Lúa vino a buscarme, y acabando
por esta noche, que he dormido muy bien, genial, aunque... sinceramente, echaba
muchísimo en falta a Lúa y de vez en cuando me despertaba buscándola en la
oscuridad, pero, cuando recordaba todo lo que habíamos vivido estos días,
volvía a dormirme sintiendo una tranquilidad tan grande... Además he tenido
sueños hermosísimos. Hace días que ya no tengo pesadillas.
Es cierto que siento tristeza cuando pienso en
Artemisa, pero, sinceramente, cuando ella me dejó, yo pensaba que estaría muy
tristiña, que no podría dejar de llorar y que incluso no me apetecería hacer
nada; pero no me siento así en absoluto y, realmente, eso me hace sentir un
poquiño culpable porque sé que ella sí está pasándolo mal, ella sí está muy
tristiña y el viernes por la noche me escribió y me grabó mensajes por whatsapp
diciéndome que me echaba muchísimo en falta, que sobre todo nota mi ausencia
cuando llega la noche y que no puede soportar cuánto me extraña, que no deja de
pensar en mí y que, si yo quiero, podemos hablar e intentar arreglar las cosas;
pero el sábado por la mañana estuve hablando con ella y ambas sabíamos que lo
nuestro ya no tiene solución, que ya acabó para siempre nuestro tiempo. Además,
cuando hablo con Artemisa, no puedo evitar sentir toda la tristeza que ella
siente. Me pongo muy tristiña cuando hablo con ella y no sé qué decirle. Es
cierto que yo también la echo de menos y que me habría gustado mucho que de
verdad pudiésemos tener aquí esa vida con la que soñábamos las dos; pero saber
que ella no tenía ninguna intención de volver realidad nuestros sueños me
decepcionó muchísimo y creo que ella lo sabía.
Pero tengo que reconocer muchísimas más cosas
que me cuesta reconocer, y no porque no encuentre las palabras adecuadas para
exteriorizarlas, sino porque soy consciente de que no tendría que sentirme así
y también de que no tendría que estar viviendo estos momentos, pero no se puede
evitar ni una cosa ni la otra. Primeramente pienso que por qué tengo que estar
hundida si la vida está poniéndome delante de los ojos y al alcance de las
manos un regalo tan bonito como Lúa y, después, creo que ya ha llegado el
tiempo de disfrutar de verdad de la vida, olvidando los problemas, la
negatividad, todo el daño que la vida me hizo durante mi existencia...
Lo primero que tengo que reconocer es que he estado
con Lúa este fin de semana como si llevásemos años juntas. Estuve en su casa
desde el viernes por la noche hasta ayer por el crepúsculo, que fue cuando ella
me llevó de vuelta a la aldeíña. El viernes pasé todo el día deseando que
llegase ya el momento en que ella vendría a buscarme y, cuando nos
reencontramos, inesperadamente, ella me recibió con uno de los abrazos más
bonitos, largos, cariñosos y sinceros que me dio en su vida. Estuvimos
abrazándonos durante minutos larguísimos que yo quería volver una eternidad. Me
costaba no ponerme a llorar, pues el abrazo con el que Lúa me protegía me
removía toda el alma. Me apretaba contra ella con muchísimo cuidado, como si no
quisiese deshacer mi piel, pero con un amor tan grande que pensaba que no podía
caber tanto amor en el lugar en el que nos encontrábamos, que era el salón de
mi casa. Además, me sentía tan querida y protegida que, en un momento, me
olvidé de todo lo que había llorado horas antes, incluso olvidé la tristeza que
había sentido antes de volver a Galicia. Yo correspondí al abrazo que Lúa me
entregaba con todo el amor y el cariño que me latían en el alma, todo ese amor
y ese cariño que sólo le pertenecen a ella, sintiendo que, despaciño, iba
deshaciéndome de la vergüenza, de la inseguridad, de la culpa. Éramos cada vez
más libres entre nuestros brazos, cada vez más libres de las prohibiciones...
Yo me apoyé en el hombro de Lúa, cerré los ojos y sólo quise disfrutar de esos
momentos, sólo quise sentir cómo ella me abrazaba con tanto amor, sólo quise
musitarle en el oído que la había extrañado muchísimo durante todo el día;
pero, antes de que pudiese confesarle lo que sentía, ella se me adelantó y me
dijo que me había echado muchísimo de menos, que no imaginaba cuánto deseaba
verme. Me dijo (lo recordaré toda la vida): “no imaginas cuánto te echaba en
falta, ruliña, mi ruliña”. Era la primera vez que alguien me llamaba con una
palabra tan cariñosa. Supe, entonces, que entre Lúa y yo todo había comenzado a
cambiar justo en ese momento, con ese abrazo, con ese reencuentro tan lleno de
nostalgia, de amor y de ilusión.
Después de estar tantos minutos entre nuestros
brazos, tan protegidas por lo que sentíamos, me separé un poquiño de Lúa para
mirarla a los ojos, para hundirme en su mirada, tan verde y brillante, tan
bonita, y entonces sentí que sólo ansiaba besarla, pero mi madre estaba en casa
y no quería que nos viese; aunque, en estos momentos, ya me da igual que nos
vea, ya me da igual que el mundo entero sepa lo que está pasando entre Lúa y
yo. No obstante, en esos momentos todavía me sentía un poquiño perdida en mi
vida y no sabía qué había de hacer, por mucho que mi alma me pidiese que me
dejase llevar por todo lo que sentía, que eran emociones y sentimientos muy
fuertes, quizás más fuertes que mi razón.
— Qué bellísima estás, amada mía —me musitó Lúa
acariciándome los cabellos.
Cuando me dijo esas palabras tan bonitas y
sinceras, se acercó a mí y me besó ligeramente en los labios, con mucho amor y
dulzura. Después, justo entonces, apareció mi madre y recibió a Lúa con mucha
alegría, abrazándola como si hiciese muchos días que no la veía. Entonces noté
que mi madre se alegraba muchísimo de que yo estuviese con Lúa. No vi en la
mirada de mi madre ni la más pequeniña huella de inseguridad ni desconfianza;
al contrario, todo en ella era alegría y conformidad.
Cuando llegué ayer al ocaso, mi madre me
recibió con mucho cariño y felicidad. Cuando se percató de que los ojos me
brillaban mucho, se puso todavía más contentiña. Yo le expliqué todo lo que
había vivido con Lúa y ella me dijo que, a pesar de que Artemisa le pareciese
una mujer muy buena y a pesar de que la quisiese muchísimo, no podía negar que
Lúa le gustaba muchísimo, que siempre le gustó muchísimo para mí. Me dijo que
la conoce desde siempre y que sabe que es muy buena mujer, que tiene un alma
pura y que nunca le hizo daño a nadie. Me dijo que sería capaz de poner la mano
en el fuego por ella, que la conoce muy bien, como si fuese hija suya también,
y que no podía negar que la alegraba que estuviésemos juntas. Yo intenté
convencer a mi madre de que todavía no estábamos juntas, pero mi madre me
contestó riéndose que ella no es tonta, que nadie de la aldea es tonto y que
todos supieron siempre, desde el principio, que entre Lúa y yo hay algo muy
fuerte. Yo ya no pude negarle nada. No la contradije en nada porque ya no tiene
sentido que lo haga.
No quiero reconocerlo delante de Artemisa ni de
Casandra porque no quiero hacerle daño a Artemisa, aunque, el sábado, ella me
dijo que podía hacer lo que quisiese, que ella y yo ya no estábamos juntas y
que ya era libre, que podía vivir la vida como quisiese, que no tenía que
rendirle cuentas para nada. Es cierto, pero, aún así, me da cosiña reconocerle
que estoy con Lúa como si llevásemos muchísimos años juntas. Estuve en su casa
sintiendo que no era el primer fin de semana que estaba allí, teniendo
continuamente la sensación de que, en realidad, llevaba viviendo con ella desde
hacía años y lo más curioso era que ella tenía exactamente las mismas
sensaciones que yo. Cenamos juntas el viernes dedicándonos todo el tiempo una
complicidad muy bonita. Dormimos juntas ambos días y... la verdad es que cada
vez me sentía más feliz. Por cierto, mi madre, cuando intenté negarle que
todavía no estaba saliendo con Lúa, me dijo: “si pretendes que me crea que tú
dormiste en el cuarto de invitados, estando las dos soliñas en su casa... es
que crees que son del todo tonta”. No pude evitar reírme muchísimo con los comentarios
de mi madre y sobre todo me tranquilizaba notar que a ella le hacía feliz que
yo estuviese tan bien e, incluso, que estuviese así con Lúa.
Al principio, Lúa y yo intentábamos evitar las
cosas, nos decíamos que aún era demasiado pronto para ciertas cosiñas, para
decir que ya estamos juntas; pero creo que las dos nos percatamos de que en
realidad no tiene sentido que neguemos lo evidente si nos gustamos tanto, si
cada vez sentimos que nos queremos más. Es cierto, siento que está creciendo
algo muy fuerte por dentro de mí. Al principio, intenté decirme a mí misma que
lo que yo sentía era sólo pasión y deseo, pero creo que es un error negar algo
tan evidente. No puedo negar que estoy cada vez más enamoradiña de ella, de su
manera de ser, de su voz, de su modo de actuar, de pensar, de tratarme... Me he
sentido tan querida en todo momento... Lúa me ha tratado con un cariño tan
grande, con un respeto tan bonito y con un amor tan infinito... Me he sentido
tan y tan querida que, a veces, no podía creerme que sólo llevásemos estando
soliñas, así, tan juntas, tan pocos días. Y además este fin de semana Lúa me
presentó a sus amigas y también hicimos cosiñas muy divertidas y bonitas.
El sábado teníamos una comida con sus mejores
amigas. Me dijo que, sobre todo a una de ellas que se llama Silvia, le habló
muchísimo de mí y que estaba deseando presentarme a todas las demás, aunque
también me reconoció que sólo Silvia sabía lo que ella sentía por mí, que las
demás sólo sabían que yo soy una amiga suya de la infancia, pero no importó
nada en esos momentos porque todas congeniamos a la perfección. Enseguida, me
sentí muy a gusto con ellas, sentí que podía hablar con ellas de cualquier cosa
y, además, somos todas del mismo mundo. Hay mujeres muy sabias, otras que aún siguen
estudiando, a pesar de saber de tantas cosas... y me quedé asombrada cuando me
percaté de que todas sentíamos cosas tan semejantes, cuando descubrí que a
todas casi que nos movían los mismos intereses... El tiempo pasó ligerísimo con
ellas, muy rápido y divertido.
Después, por la tardiña, Lúa y yo fuimos a
comprar algo de ropiña, pero cayó de súbito una inmensa tormenta y regresamos a
casa de Lúa antes de que la lluvia fuese más fuerte. Y cómo llovió este fin de
semana en Ourense, sobre todo el sábado. Hacía muchísimo tiempo que no veía
llover así en Ourense. Muchas calles quedaron inundadas, se cayeron algunos
árboles, los bomberos tuvieron que hacer muchas salidas... Nosotras veíamos
cómo la lluvia caía con fuerza y estuvo lloviendo durante toda la tarde toda y
también durante la nocheciña, aunque el sábado yo acabé tan agotadiña que casi no
me desperté por la noche ni una sola vez; pero, por la mañana, todavía quedaban
muchísimos vestigios de la inmensa tormenta que había caído. Mi madre me contó
que en la aldeíña también había llovido, aunque no tanto como en Ourense.
Después, ayer casi que hizo sol durante todo el día e incluso hizo calor...
pero el sábado... naiciña mía, ¡buena tormenta cayó!
Otra cosiña que quería contar es que Lúa forma
parte de un grupo de mujeres que tocan pandeiradas y me preguntó si yo quería
participar con ellas. Habitúan ir por lugares donde hay fiestas y tocan gratis
muchas veces, aunque, la mayor parte de las ocasiones, los vecinos de las
aldeas o de las ciudades donde tocan las invitan a cenar o a comer. Yo, por
supuesto, le dije que sí porque tengo muchas ganas de hacer cosas, porque
quiero participar mucho en la vida de aquí y porque realmente son mujeres que
también me cayeron genial. Las conocí ayer por la tardiña, antes de volver a la
aldeíña, y además lo pasamos genial tocando canciones de modo improvisado; algo
tan típico de nuestra tierra, y nos reímos muchísimo.
Lúa también me dijo ayer por la mañana que no
tuviese prisa en comenzar a trabajar, que ella conocía a una amiga suya que
estaba buscando camareras para su cafetería, pero que no había prisa en nada,
que tenía que tener mi tiempo para recuperarme de todo lo que me pasó; pero la
verdad es que tengo muchas ganas de trabajar ya aquí, aunque también sé que Lúa
tiene razón. Preciso de un tiempo de tranquilidad para recuperar todo lo que
sentí que había perdido, a pesar de que tengo que reconocer que ya me siento
muchísimo mejor. Además, la semana que viene ya comenzamos la vendimia, aunque,
en las Rías Baixas, ya comenzaron a hacerla... pero en Ourense empezará sobre
todo este fin de semana. Nosotros siempre fuimos un poquiño más tarde que el
resto de Galicia. Tengo muchas ganas de que empiece. Iremos los vecinos de la
aldea a otras aldeas para ayudar y las vendimias son algo tan antiguo, tan
mágico y bonito... En muchos lugares, todavía se conserva la tradición de
ayudar en las vendimias en las aldeas que formamos parte de la misma parroquia
y yo quiero participar otra vez en esos eventos tan especiales. Siento que
puedo hacer exactamente lo mismo que hacía cuando era pequeniña, cuando,
incluso yo soliña, en época de vendimia, iba aldea por aldea buscando quien
precisase ayuda. Me gustaba mucho ayudar en la vendimia e, incluso, en algunas
ocasiones, pensé que yo, de mayor, quería tener mi propia bodega. Quizás ese
sueño no esté ya tan lejos...
No sé cómo explicar cómo es posible que mis
emociones cambien así, tan rápido. Sé que este bienestar que tengo ahora no es
fruto de mi enfermedad. Sé que es real, que me lo da la terriña, Lúa, mi madre
y todas las personas que estoy conociendo y que ya conozco. Sé que esta
felicidad no es falsa, que se puede quedar conmigo si yo me esfuerzo por
mantenerla en mi interior. Sé que la oscuridad no va a venir, que, si yo no me
marcho de aquí, nada de esto acabará, no se irán las buenas emociones que me
invaden toda. Incluso siento que hay una fuerza nueva en mí que me empuja a
vivir, a experimentar, a buscar instantes nuevos que no he vivido antes. Nunca
había sentido esta fuerza antes. Nunca había sentido en mí tantas ganas de
saber qué me aguarda al otro lado de estos momentos. Incluso, me siento tan
unida a mi madre... como si nunca me hubiese separado de ella, como si no
hubiésemos estado casi treinta años lejos una de la otra. Y con Lúa... con Lúa
siento que todo es muy mágico, que éstos no son los primeros días que vivimos
juntas, que estamos juntas todas las horas, que compartimos tanto y tanto... He
compartido tantas cosas con ella este fin de semana que me costaría mucho describirlas
todas porque no se trata sólo de momentos, sino de pensamientos, de miradas, de
palabras, de sonrisas, de risas, de caricias, de complicidad, de sentimientos,
de muchísimas cosas que no se pueden explicar con palabras porque no forman
parte de lo que se pueda demostrar con hechos o sonidos. Es algo que me llena
el alma, que me hace sentir que estoy flotando en una nube que no se deshará.
Además, podemos entendernos tan bien que, muchas veces, me pregunto si de
verdad estuvimos separadas también durante casi treinta años porque tengo la
sensación de que la conozco tan bien y que ella me conoce tan y tan
perfectamente... Me propone siempre cosas que sí me apetece mucho hacer, muchas
veces no hace falta que nos preguntemos que vamos a hacer, pues es como si
también hablásemos en el silencio. Y con qué facilidad nos reímos... Cualquier
cosa, por muy simple que sea, nos hace reír mucho, como si fuese lo más
gracioso del mundo.
Poquiño a poco, todas esas cosiñas que fui
viviendo con Lúa consiguieron deshacer la oscuridad y la tristeza que todavía
tenía en mi alma. Es cierto que, a veces, me pregunto cómo es posible que no me
afecte tanto que Artemisa y yo lo hayamos dejado. Ya dije que la echo mucho en
falta, pero es como si mi alma y mis pensamientos, a veces, fuesen por caminos
distintos. Y he de reconocer que, en muchas ocasiones, tengo que escuchar bien a
mi alma y ponerles nombre a las emociones que la llenan porque siento que ella
me habla y me habla, enviándome mensajes en forma de sentimientos muy fuertes
que me cuesta reconocer.
Además, estoy viviendo momentos hermosísimos que
parecen parte de un sueño. Nunca podré olvidar la mañana de ayer. Después de
desayunar y de limpiar los platos empleados la noche anterior, Lúa comenzó a
tocar el piano. No sólo fue bonito escucharla tocar (conocía que sabía tocar el
piano, pero no imaginaba que lo hiciese tan bien), sino el hecho de que, de
súbito, cuando daba vida al Alalá das Mariñas, me pidió que cantase, me dijo
que ansiaba oírme cantar. No le negué nada, pues yo también deseaba volver a
cantar esa canción tan hermosa delante de ella. Fue la canción que en realidad
nos despidió, la última cantiga que compartimos antes de que ella se fuese,
antes de que yo desapareciese de Galicia, antes de alejarme de mi único hogar.
Y en esos momentos supe que aquélla vez no había sido la última vez que
escuchamos esa canción juntas.
En cuanto comencé a cantar, noté que mi voz se
mezclaba mágicamente con la música que nacía de los dedos de Lúa. Cerré los
ojos antes de que las lágrimas que me llenaban la mirada empezasen a resbalarme
por las mejillas; mas Lúa se percató enseguida de que yo me esforzaba por no
echarme a llorar de emoción. Noté que ella me sonreía, que ella también estaba
a punto de emocionarse y entonces me pareció que el resto del mundo
desaparecía, que se desvanecía el tiempo que habíamos pasado separadas y que de
nuevo nos encontrábamos en la aldeíña, casi treinta años atrás, en ese
crepúsculo tan brillante y hermoso en el que nos decíamos adiós sin saberlo...
y también supe que nunca más tendríamos que volver a decirnos adiós, nunca más,
si ninguna de las dos lo quería.
Y tras esa canción vinieron muchísimas más.
Estuvimos toda la mañana cantando, tocando música, reviviendo cantigas de
nuestra tierra, sintiendo que sólo existíamos la música, ella y yo en nuestro
mundo. Quedaba atrás todo lo que me había hecho sufrir, todo lo que me había
dolido, todo lo que podía hacerme daño.
Ayer por la noche, Artemisa me llamó por
teléfono y estuve hablando con ella durante casi media hora y, curiosamente,
pudimos hablar con serenidad. Yo pude explicarle todo lo que había vivido en el
fin de semana, aunque intentaba esconderle detalles que no quería compartir con
ella porque no quería ni quiero hacerle daño, no quiero que se sienta mal; pero
ella enseguida me preguntaba cosiñas respecto a lo que yo no le había contado.
Me preguntó si había dormido con Lúa las dos noches que estuve con ella en su
casa. Yo no quería contestarle, pero, entonces, Artemisa me dijo que podía ser
sincera con ella, que le gustaría mucho que pudiésemos ser amigas y contarnos
las cosiñas como buenas amigas. Yo le dije que también lo deseaba, pero que
tenía miediño a que ella quisiese saber todas esas cosas para después tener
motivos para echarme en cara que nuestra ruptura es sólo culpa mía. No sé cómo
fui capaz de decirle eso, pero yo también quiero ser sincera continuamente, no
me gustaría ocultar nada y siento que hay cosas de Artemisa que no me espero,
que no entiendo, que no puedo ver, y yo pensaba que la conocía bien, que podía
intuir todo lo que ella sentía y pensaba... pero ya veo que no es así.
Pareció que ella aceptaba lo que yo había
vivido en el fin de semana e incluso se alegró de que hubiese conocido a tanta
gente. Me preguntó si no había sentido vergüenza cuando tenía que conocer a las
amigas de Lúa y le dije que al principio sí, evidentemente, porque, aunque yo
esté contentiña y muy feliz, siempre seré muy tímida, eso creo que no podré
cambiarlo; pero enseguida me sentía bien, me olvidaba de la vergüenza en cuanto
me percataba de que podía hablar con ellas de cualquier cosa. Artemisa se
alegró de verdad (o eso me hizo notar a mí) cuando le conté lo bien que había
estado con las amigas de Lúa y cuando le expliqué todo lo que hicimos. Incluso,
se rió cuando le conté que iba a participar en un grupo de mujeres que tocan en
las pandeiradas. La noté muy distinta al viernes. La Artemisa que habló conmigo
ayer por la noche no es la misma mujer que me envió todos esos mensajes el
viernes por la noche. Hablaba diferente, me sonreía y notaba yo que estaba más
tranquiliña. Y eso me hace feliz porque, aunque ahora ya no estemos juntas, yo
sigo queriendo mucho a Artemisa, le tengo muchísimo cariño y no quiero que
sufra, no quiero que esté tristiña, quiero que sea feliz también, que ella
pueda encontrar su rincón del mundo en el que de verdad pueda sentirse llena de
vida. Yo siempre supe cuál era mi rincón, nunca lo dudé, y saber que no estuve
equivocada durante tanto tiempo me hace feliz, mucho más feliz de lo que ya
soy. Siento que ahora mismo sólo tengo bendiciones en mi vida, que me rodea una
infinita cantidad de amor, que estoy en el lugar más bonito del mundo... que me
siento distinta, que soy otra. Y también he de decir que me gusta muchísimo
estar en Ourense y también en la aldeíña, ir de un lado para otro, disfrutar de
la hermosura de estos dos lugares que yo quiero tanto, en los que me siento tan
bien. Ojalá yo pudiese enviarle a Artemisa un poquiño de esta energía tan
bonita que lo llena todo, que me llena el alma.
De verdad que parece el final. Cuando lo leía, pensaba "¿Es el final?", pero hay más capítulos, menos mal. Es que todo es idílico, en parte. Ahora Agnes es inmensamente feliz, ni siente remordimientos, ni se culpa por haber roto con Artemisa, ni por los cuernos. Su enfermedad ha desaparecido (al menos en Galicia), es feliz con Lúa, cuenta con su madre, los vecinos del pueblo aceptan su relación, tiene nuevas amigas con las que por fin se siente bien y en la misma onda (hasta ahora no le había sucedido), va a tocar la pandereta (esto parece cachondeo jajaja), ya no tiene pesadillas, todo es bonito y las cosas le van bien. Es un momento perfecto para ella, el más perfecto que ha vivido yo creo. Siempre había algo que le preocupaba, pero en estos momentos no. Parece que con Lúa es completamente feliz, a lo mejor se confundió y en realidad con la que vivió otras vidas es Lúa, tiene más complicidad con ella. Son felices, y se merecen ser felices. Lúa lleva demasiados años esperándola, añorando volver a verla. Su sueño se hace realidad. Se siente por Artemisa, pero cada uno busca su felicidad, y ella no era su destino.
ResponderEliminarPor otra parte, me "decepciona", que no es la palabra, me...crispa, diría, que Artemisa se rebaje tanto y encima, la llame, quiera ser su amiga, no le reproche nada, que le pida ser su amiga y que le cuente lo que hace con Lúa, se ría con lo que le cuenta y ya el colmo es que quiera ser amiga de Lúa. Claro, las cosas se pueden ver desde dos o tres perspectivas. Una, que ama tanto a Agnes, que le desea ser feliz, le perdona todo por amor y que tiene un corazón gigante, pero gigante gigante, y puede regular sus sentimientos y reconvertirlos en amistad. 2 - Que queda de tonta, se rebaja y no es capaz de decir las cosas bien dichas. Que le ha puesto los cuernos dos veces, se mensajeaba con Lúa delante de ella, se marcha pidiéndole que lo abandone todo por ella y resulta que en realidad ama a la otra, que ha rehecho su vida por completo (o casi) y ella se sigue arrastrando, mendigando cariño. Es como si no tuviese amor propio, como si hubiese perdido la capacidad de enfadarse, dar un golpe y decir, que te has portado mal y hasta aquí hemos llegado. 3 - Es una estrategia y está intentando agradarla, llegar a ella con buenas palabras y sin reproches para que Agnes vuelva a sentir algo por ella. No es mala estrategia, aunque si le sale mal...
Me gusta Agnes, que sigue adelante, rehace su vida y cierra la puerta al pasado, pues es pasado. No me gusta Artemisa, tan rebajada, con falta de personalidad, esa personalidad que tenía cuando veía cosas raras (aunque cabe la posibilidad que sea una estrategia, tengo una mente muy retorcida jajaja). Lúa ahora está con Agnes, y ella parece aceptarlo. Me muero por saber que es lo que piensa Casandra, a ver si sale en algún momento.
Ains, en fin, que es ideal que Artemisa se comporte así, y es lo mejor, acepta lo que hay y quiere mantener el contacto. Pero esperaba que sacase más carácter (aunque sé que habría complicado mucho más las cosas).
Un capítulo muy feliz, yo diría que para todos (hasta parece que para Artemisa). Me encanta ver a Agnes así, feliz, valorando todo lo que tiene, sonriendo, haciendo amigas, con salud y con muchas ganas de hacer cosas. Esta Agnes es capaz de dar mucho de si y estoy deseando leer más. ¡Escribes maravillosamente bien!
Estiven con Lúa esta fin de semana coma se levásemos anos xuntas. Qué hermosa es esa sensación, cuando alcanzas la complicidad con una persona, y te parece que toda la vida la has conocido, cuando ya no puedes imaginar tu vida sin ella. Es algo muy especial que se nos da a veces en la vida, y hay que disfrutarlo, me ha gustado mucho leerlo.
ResponderEliminarAdemás, está la bendición de la madre a la relación de Lúa con Agnes, no se puede pedir más. De hecho, la misma actitud de Artemisa parece irreal, porque ¿cómo puede no sentir dolor? No, eso lo puedo comprender. Es verdad que cuando amas lo más importante para ti es el bienestar del ser querido, incluso aunque eso sea a costa de tu felicidad, pero una cosa es eso, y otra dejar de sentir, como si el amor pudiera apagarse con un interruptor. Así que me quedo mosca: ¿está fingiendo Artemisa, para hacer aún más feliz a Agnes?
Por otro lado, es difícil, por no decir imposible, engañar a Agnes, y más en algo así, así que me quedo con la duda, pero digamos que no me lo termino de creer. Agnes misma dice que "A Artemisa que falou comigo onte pola noite non é a mesma muller que me enviou todas esas mensaxes o venres pola noite", pero no, no era otra persona, así que... algo pasó.
Es curioso, pero me cuesta reconocer a Agnes. El resto de los personajes son ellos, están ahí, pero esta mujer alegre, desenfadada, abierta a nuevas relaciones de amistad... no puedo identificarla con la que hace tan poco tiempo era apenas una sombra en Barcelona. Estamos en éxtasis, bueno, Agnes lo está. ¿Hasta cuándo se va a mantener así? ¿realmente Artemisa siente las cosas de un modo tan bueno como parece? Lo dirán futuros capítulos de esta hermosa historia...