Mércores, 29 de agosto de 2018
Onte foi un día moi
intenso, aínda que levo dende o luns vivindo intres moi raros e outros momentos
nos que as cousas parecen estar moito máis claras que nunca; pero foi onte cando
de verdade tomamos Artemisa e máis eu unha decisión. Ata entón, ningunha das
dúas se atrevía a dicir o que realmente pensaba por medo a que a outra se puidese
sentir abafada e condicionada polo que a outra pensaba, pero en verdade ambas
as dúas desexabamos que a outra dixese xa algo ao fin. Primeiro teño que dicir
que me parece que o que pasou con Lúa foi un estoupido de tolaría que me posuíu.
Non me arrepinto do que fixen porque o fixen sentindo amor e moitísimo desexo,
non o fixen por facer; pero si é certo que me sinto moi mal por Artemisa. Eu
non aturo que ela sufra e non o podo aturar porque a amo de verdade. Durante
estes días, ningunha das dúas sabía como tiña que mirar á outra, pero tamén
sentiamos que desexabamos abrazarnos e bicarnos e que non o faciamos porque se
supoñía que nos atopabamos nunha situación complicadiña que nos impedía ser
libres, pero xa todo iso quedou atrás.
Onte pola tarde ao final
falei ben con Artemisa e con Lúa. Primeiro falei con Artemisa e despois con
Lúa. E quería falar primeiro con Artemisa porque eu coidaba que Artemisa tiña a
derradeira palabra nesta historia. Era ela quen podía decidir se a nosa
relación podía seguir existindo, era ela en realidade a que tiña a nosa vida
nas súas mans. Eu non deixei de ter claro que quería estar con Artemisa; pero,
despois do que fixen, só era Artemisa quen podía permitir que isto seguise
adiante. E o permitiu.
Artemisa díxome que ela si
quería seguir comigo, pero só se de verdade me arrepentía do que fixera. Eu fun
moi sincera con ela. Díxenlle que si sentía algo especial por Lúa, pero tamén
lle recoñecín que non a amaba tanto como a ela, que o domingo pola noite (ou,
máis ben, o luns pola madrugada) cría que mesmo estaba namorando de Lúa, pero
que non é certo, que eu só a amo a ela, á miña Artemisa. Tamén lle dixen que
todo iso que ela dicía verbo que Lúa era da miña terra e que iso a min me
importaba moito non é certo, non ten nada que ver co feito de que Lúa me guste
ou non. Díxenlle que o que tiña con ela (con Artemisa) era moi forte, era unha
conexión moi antiga que non podía desaparecer tan doadamente. Ademais, díxenlle
que eu quería pasar a miña vida con ela, que non era quen de imaxinar a miña
vida sen ela. Ela choraba namentres eu lle dicía esas cousiñas tan sinceras,
que non me custaba nada dicirlle porque me saían da ialma. Díxenlle tamén que
eu non quería perdela, que para min era moi importante que ela quixese vivir na
miña terra, que só me importaba estar con ela, que o que sentira por Lúa cría
que sobre todo foi algo sexual e moitísima paixón, pero que o amor de verdade o
sentía por ela. E é certo. Eu amo á miña Artemisa coma sempre. Tamén é verdade
que o de Lúa me encadeou moitísimo, coma se ela fose a luz do sol da tarde, das
tardes de Ourense, tan brilantes e fortes; pero, cando ese sol desapareceu,
cando chegou o solpor, só puido brilar a luz da miña Artemisiña, que brila coma
se nela se concentrasen todas as estrelas do firmamento. E eu quero compartir a
vida con ela.
Estou escribindo con
dificultade porque levo dende onte cunha dor horríbel de cabeza. Creo que me
pasa porque levo sen descansar ben dende o sábado. O domingo fun durmir moi
tarde, o luns durmín con Artemisa, pero ningunha das dúas durmiu ben porque
creo que ningunha das dúas podía deixar de pensar no que estaba a ocorrer e
onte pola noite recuperei con Artemisa todo o tempo que nos fixo perder esta
situación. Seica pareza unha tolaría que Artemisa e máis eu sigamos xuntas
despois de todo o que pasou entre Lúa e máis eu, pero, aínda que me custe
recoñecelo, o que sinto por Lúa non é tan forte como o que sinto por Artemisa e
creo que non é xusto que ese sentimento estrague unha relación tan forte e tan
bonita.
Onte pola tarde, namentres
falaba con Artemisa, boteime a chorar moitísimo dicindo que me arrepentía
moitísimo do que fixera, que o sentía moitísimo, que me trabucara moito... e
Artemisa non me deixaba de dicir que non me preocupase máis, que todos temos
dereito a equivocarnos algunha vez, que todos nos trabucamos, que ela tamén se
trabucou moitísimo comigo moitas veces e que o único que lle importaba era que eu fose
quen de recoñecer o que sentía. Tamén me preguntou moitas veces se estaba
segura de que non quería estar con Lúa. Díxome moitas veces que, se eu escollía
estar con Lúa, ela se arredaría de min sen dicir nada, aceptando que perdera,
pero eu non quero que Artemisa desapareza da miña vida. Creo que o que pasou
con Lúa intensificou o amor que sinto por Artemisa, serviume para decatarme de
que a amo de verdade a ela. É certo que con Lúa gocei moitísimo e estou segura
de que algunha vez ese desexo rexurdirá, pero non podo deixar a Artemisa por
iso, non podo, sei que ela é o amor da miña vida. Mesmo creo que o que pasou
con Lúa era inevitábel despois de tanto tempo lembrándonos a unha da outra,
despois de compartir momentos tan bonitos, pero xa está. Foi algo que tiña que
ocorrer, pero todo me di que non podo deixar a Artemisa, que Artemisa e máis eu
nacemos para estar xuntas, na miña terra, eiquí, ambas as dúas.
Despois falei con Lúa, que
veu á aldeíña para falar comigo. Aceptou o que lle dixen porque xa o esperaba,
porque sabía que eu non deixaría a Artemisa por ela. Quizais por iso me dixese
o luns pola madrugada que non falásemos dos nosos sentimentos neses momentos.
Agora entendo que ela sempre soubo que eu non deixaría nunca a Artemisa e que
Artemisa nunca me deixaría a min, por moi intensos e fermosos que fosen os
momentos que compartiramos. Sempre o soubo, pero, aínda así, non quería
desaproveitar a oportunidade de estar comigo, de saber como son eu neses momentos,
e creo que merece ter esas lembranzas na súa memoria.
Lúa e máis eu podemos
seguir sendo amigas, pero si é certo que Lúa me recoñeceu que lle iría ben que
durante un tempo non nos vísemos tanto, só para aceptar que non podía estar
comigo. Será doado que non nos vexamos porque mañá eu irei con Artemisa a
Barcelona para axudala a preparar a mudanza. Non a podo deixar soa nese eido
tan complicado. Facer unha mudanza non é fácil e estaría sendo moi egoísta se a
deixase soíña. Custarame moitísimo arredarme da miña terra, da miña xente, de
Ourense, de Galicia; pero tamén sei que voltarei antes de que teña tempo a
estrañar todo isto. Non obstante, son consciente de que, en canto colla o tren
que me afastará de Ourense, xa comezarei a sentir esa morriña tan forte que me
esnaquiza a ialma; pero agora marcharei sabendo cando vou voltar e iso é o que
máis me arenga a regresar a Barcelona, é iso en realidade o que me dá azos para
enfrontar todo o que teña que vivir.
Tamén son consciente de
que me custará un pouquiño acostumarme a non ver a Lúa e talvez me doa moito
non poder falar con ela. Teño que recoñecer que houbo momentos nos que imaxinei
unha vida con ela, pero non podo deixar a Artemisa por esas ilusións. Sei que
non estivo ben soñar que podiamos compartir unha vida. Sei que non estivo ben
pensarme con ela, imaxinar que estaba con ela, na súa casa, que espertaba con
ela, empezando cada novo día con ela... pero, ás veces, podemos confundirnos
moito, podemos desorientarnos na nosa vida... e o que importa é saber voltar ao
lugar onde temos que estar. Artemisa tamén sabe que o que sinto por Lúa non vai
desaparecer tan rápido, pero o que importa é que ningunha das dúas deixamos de
querernos.
E creo que vou deixar de
escribir. Dóeme a cabeciña coma se me estivesen cravando unha infinda espada.
Deitareime un anaquiño con Artemisa. Agora me presta estar con ela coma se
levásemos milleiros de días separadiñas. Que curioso é todo... Que cousas che
fai a vida…
Traducción:
Miércoles, 29 de agosto de 2018
Ayer fue un día muy intenso, aunque llevo desde
el lunes viviendo instantes muy raros y otros momentos en los que las cosas
parecen estar mucho más claras que nunca; pero fue ayer cuando de verdad
tomamos Artemisa y yo una decisión. Hasta entonces, ninguna de las dos se
atrevía a decir lo que realmente pensaba por miedo a que la otra pudiese
sentirse agobiada y condicionada por lo que la otra pensaba, pero en verdad las
dos deseábamos que la otra dijese algo al fin. Primero tengo que decir que me
parece que lo que pasó con Lúa fue un estallido de locura que me poseyó. No me
arrepiento de lo que hice porque lo hice sintiendo amor y muchísimo deseo, no
lo hice por hacer; pero sí es cierto que me siento muy mal por Artemisa. Yo no
soporto que ella sufra y no puedo soportarlo porque la amo de verdad. Durante
estos días, ninguna de las dos sabía cómo tenía que mirar a la otra, pero
también sentíamos que deseábamos abrazarnos y besarnos y que no lo hacíamos
porque se suponía que nos encontrábamos en una situación complicadiña que nos
impedía ser libres, pero ya todo eso ha quedado atrás.
Ayer por la tarde al final hablé bien con
Artemisa y con Lúa. Primero hablé con Artemisa y después con Lúa. Y quería
hablar primero con Artemisa porque yo creía que Artemisa tenía la última
palabra en esta historia. Era ella quien podía decidir si nuestra relación
podía seguir existiendo, era ella en realidad la que tenía nuestra vida en sus
manos. Yo no he dejado de tener claro que quería estar con Artemisa; pero,
después de lo que hice, sólo era Artemisa quien podía permitir que esto
siguiese adelante. Y lo ha permitido.
Artemisa me dijo que ella sí quería seguir
conmigo, pero sólo si de verdad me arrepentía de lo que había hecho. Yo fui muy
sincera con ella. Le dije que sí sentía algo especial por Lúa, pero también le
reconocí que no la amaba tanto como a ella, que el domingo por la noche (o, más
bien, el lunes por la madrugada) creía que incluso estaba enamorándome de Lúa,
pero que no es cierto, que yo sólo la amo a ella, a mi Artemisa. También le
dije que todo eso que ella decía sobre que Lúa era de mi tierra y que eso a mí
me importaba mucho no es cierto, no tiene nada que ver con el hecho de que Lúa
me guste o no. Le dije que lo que tenía con ella (con Artemisa) era muy fuerte,
era una conexión muy antigua que no podía desaparecer tan fácilmente. Además,
le dije que yo quería pasar mi vida con ella, que no era capaz de imaginarme mi
vida sin ella. Ella lloraba mientras yo le decía esas cosiñas tan sinceras, que
no me costaba nada decirle porque me salían del alma. Le dije también que yo no
quería perderla, que para mí era muy importante que ella quisiese vivir en mi
tierra, que sólo me importaba estar con ella, que lo que había sentido por Lúa creía
que sobre todo fue algo sexual y muchísima pasión, pero que el amor de verdad
lo sentía por ella. Y es cierto. Yo amo a mi Artemisa como siempre. También es
verdad que lo de Lúa me encandiló muchísimo, como si ella fuese la luz del sol
de la tarde, de las tardes de Ourense, tan brillantes y fuertes; pero, cuando
ese sol desapareció, cuando llegó el crepúsculo, sólo pudo brillar la luz de mi
Artemisiña, que brilla como si en ella se concentrasen todas las estrellas del
firmamento. Y yo quiero compartir la vida con ella.
Estoy escribiendo con dificultad porque llevo
desde ayer con un dolor horrible de cabeza. Creo que me pasa porque llevo sin
descansar bien desde el sábado. El domingo me fui a dormir muy tarde, el lunes dormí
con Artemisa, pero ninguna de las dos durmió bien porque creo que ninguna de
las dos podía dejar de pensar en lo que estaba ocurriendo y ayer por la noche
recuperé con Artemisa todo el tiempo que nos hizo perder esta situación. Tal
vez parezca una locura que Artemisa y yo sigamos juntas después de todo lo que
ha pasado entre Lúa y yo, pero, aunque me cueste reconocerlo, lo que siento por
Lúa no es tan fuerte como lo que siento por Artemisa y creo que no es justo que
ese sentimiento estropee una relación tan fuerte y tan bonita.
Ayer por la tarde, mientras hablaba con
Artemisa, me eché a llorar muchísimo diciendo que me arrepentía muchísimo de lo
que había hecho, que lo sentía muchísimo, que me había equivocado mucho... y
Artemisa no dejaba de decirme que no me preocupase más, que todos tenemos
derecho a equivocarnos alguna vez, que todos nos equivocamos, que ella también
se equivocó conmigo muchas veces y que lo único que le importaba era que yo fuese
capaz de reconocer lo que sentía. También me preguntó muchas veces si estaba
segura de que no quería estar con Lúa. Me dijo muchas veces que, si yo escogía
estar con Lúa, ella se alejaría de mí sin decir nada, aceptando que había
perdido, pero yo no quiero que Artemisa desaparezca de mi vida. Creo que lo que
ha pasado con Lúa ha intensificado el amor que siento por Artemisa, me ha
servido para percatarme de que la amo de verdad a ella. Es cierto que con Lúa
gocé muchísimo y estoy segura de que alguna vez ese deseo resurgirá, pero no
puedo dejar a Artemisa por eso, no puedo, sé que ella es el amor de mi vida.
Incluso creo que lo que ha pasado con Lúa era inevitable después de tanto
tiempo acordándonos una de la otra, después de compartir momentos tan bonitos,
pero ya está. Fue algo que tenía que ocurrir, pero todo me dice que no puedo
dejar a Artemisa, que Artemisa y yo nacimos para estar juntas, en mi tierra,
aquí, las dos.
Después hablé con Lúa, que vino a la aldeíña
para hablar conmigo. Aceptó lo que le dije porque ya lo esperaba, porque sabía
que yo no dejaría a Artemisa por ella. Quizás por eso me dijese el lunes por la
madrugada que no hablásemos de nuestros sentimientos en esos momentos. Ahora
entiendo que ella siempre supo que yo no dejaría nunca a Artemisa y que
Artemisa nunca me dejaría a mí, por muy intensos y hermosos que fuesen los
momentos que habíamos compartido. Siempre lo supo, pero, aún así, no quería desaprovechar
la oportunidad de estar conmigo, de saber cómo soy yo en esos momentos, y creo
que merece tener esos recuerdos en su memoria.
Lúa y yo podemos seguir siendo amigas, pero sí
es cierto que Lúa me reconoció que le iría bien que durante un tiempo no nos
viésemos tanto, sólo para aceptar que no podía estar conmigo. será fácil que no
nos veamos porque mañana yo iré con Artemisa a Barcelona para ayudarla a
preparar la mudanza. No puedo dejarla sola en ese ámbito tan complicado. Hacer
una mudanza no es fácil y estaría siendo muy egoísta si la dejase soliña. Me
costará muchísimo alejarme de mi tierra, de mi gente, de Ourense, de Galicia;
pero también sé que volveré antes de que tenga tiempo a extrañar todo esto. No
obstante, soy consciente de que, en cuanto coja el tren que me separará de
Ourense, ya comenzaré a sentir esa morriña tan fuerte que me destroza el alma;
pero ahora me marcharé sabiendo cuándo voy a volver y eso es lo que más me
alienta a regresar a Barcelona, es eso en realidad lo que me da ánimo para
enfrentar todo lo que tenga que venir.
También soy consciente de que me costará un
poquiño acostumbrarme a no ver a Lúa y tal vez me duela mucho no poder hablar
con ella. Tengo que reconocer que hubo momentos en los que imaginé una vida con
ella, pero no puedo dejar a Artemisa por esas ilusiones. Sé que no estuvo bien
soñar que podíamos compartir una vida. Sé que no estuvo bien pensarme con ella,
imaginar que estaba con ella, en su casa, que despertaba con ella, empezando
cada nuevo día con ella... pero, a veces, podemos confundirnos mucho, podemos
desorientarnos en nuestra vida... y lo que importa es saber volver al lugar
donde tenemos que estar. Artemisa también sabe que lo que siento por Lúa no va
a desaparecer tan rápido, pero lo que importa es que ninguna de las dos hemos
dejado de querernos.
Y creo que voy a dejar de escribir. Me duele la
cabeciña como si me estuviesen clavando una infinita espada. Me tumbaré un
ratiño con Artemisa. Ahora me apetece estar con ella como si llevásemos miles
de días separadiñas. Qué curioso es todo... Qué cosas te hace la vida...
¡Bravoooo! ¡Se perdonan y se salva la relación! De verdad que pensaba que Agnes estaba enamorada de Lúa, le dije que la quería y me lo creí. Al menos Lúa supo desde un primer momento que eso no era del todo verdad. Sentía algo por ella, pero no tan intenso como lo que siente por Artemisa.
ResponderEliminarArtemisa ha demostrado ser muy buena, que no siente rencor y que su amor por Agnes es de verdad. Le perdona (no todo el mundo es capaz de hacerlo) y sigue luchando por Agnes, apostando por la relación. ha sido fundamental que Agnes aclarase sus sentimientos. Sabiendo que ama a Artemisa sobre todas las cosas, la relación se salva. Me alegra mucho, no sabía cómo irían las cosas con las dos separadas. Hemos vivido con ellas su historia de amor y todo lo que han tenido que sufrir para conservarlo. Si es que siempre lo he pensado, aunque puedan tener diferencias, son una pareja maravillosa. Es cierto que la infidelidad de Agnes fue un bombazo, pero quizás eso las hizo reaccionar a las dos, esforzarse por la relación, preocuparse por las necesidades de ambas, teniendo en cuenta sus sentimientos, contando la una y la otra para hacer cosas juntas, para tener una vida en común. Que Agnes haya cedido en ir a Barcelona para ayudarla con el traslado, me parece un gesto muy bonito por su parte. Quizás esa infidelidad sea una bendición jajaja. Nada, que vuelves a volverme loco jajaja. Cuando pienso una cosa, es otra totalmente distinta. Como juegas con el lector jajaja. Pues me alegra que Agnes por fin haya aclarado lo que siente, que por fin apueste por Artemisa y que a partir de ahora vaya a luchar por su amor, por una vida en común. Y también me alegra que Artemisa la perdone, que la ame y la infidelidad no termine con su relación. Para mi, es un capítulo feliz. Ya me imaginaba a Artemisa fuera de la vida de Agnes...y me daba mucha pena. ¡Un capitulazo!
Y, cuando todo parecía perdido... la relación se salva. No sé, hay algo que no me encaja, como un regusto a fracaso. En realidad, no apruebo la reacción de ninguna de las tres, porque me parecen unas cobardes. Artemisa es cobarde, porque se lo traga todo, a ella le conviene que la inversión que ha hecho en Agnes no se arruine, que los cambios que ha estado preparando no acaben en nada... es verdad que es buena y generosa, pero, no sé, seguir con Agnes es lo más cómodo, es no desandar el camino, pero lo hace de un modo tan simple que no me convence. Agnes es otra cobarde. No se puede decir "sentía algo especial por Lúa, pero tamén lle recoñecín que non a amaba tanto como a ela", ¿pero esto qué es? ¿un mercado de ganado? A ti que quiero 5,7, en cambio Lúa apenas es un 4,2... nada, nada, tú ganas. Pues no, pues no, las cosas no son así, o se ama o no se ama. Lúa no me parece un simple capricho sexual, eso sí lo habría entendido, pero con ella hay muchísimo más que eso, porque en el fondo Lúa es Galicia. Ahora Agnes tiene miedo de tirar todo por la borda y dice que no, que se lo ha pensado. No me convence. Y Lúa es otra cobarde, si amas y por fin te corresponden y luego te dicen que no, que perdones que es que se había precipitado pues lo que tienes que hacer, por amor propio y respeto a ti, es mandar a Agnes a freír espárragos, porque si no va a estar de segundo plato indefinido toda la vida. Así que tampoco me la creo.
ResponderEliminarY así estamos, que parece que se están arreglando las cosas pero yo creo que no es así, porque a fin de cuentas no se ha abordado el problema, solo se ha alcanzado un equilibrio precario, que va a saltar a las primeras de cambio. ¡Aquí queda mucho por pasar, lo presiento!