Venres, 14 de setembro de 2018
Se, hai un ano, me tivesen
dito que, nuns meses, estaría vivindo ao fin en Galicia, na miña aldea e á vez
en Ourense, cunha muller que me quere con toda a súa ialma e a quen eu tamén querería
coma se levase compartindo a vida con ela dende hai anos, seica me tivese
enfadado con quen, segundo eu crería, me dicía esa morea de mentiras só para
facerme dano. Xamais podería crer que eu acabaría vivindo eiquí. Cando son
consciente de todas as bendicións que teño, non podo evitar que me domeen unhas
intensas ganas de chorar de felicidade e sinto que a miña ialma toda se enche
dunha gratitude infinda. Ás veces, cústame crer que este presente sexa real,
que de verdade eu me atope eiquí, na miña terra, compartindo os meus días con
Lúa e coa xente que formou parte da miña nenez e á que eu pensaba que nunca
máis volvería ver; pero isto si é real, é o máis real que vivín na miña vida.
Resúltame moi estraño lembrar todos os anos que vivín lonxe da miña terra; eses
anos difíciles nos que tan infeliz fun. Cústame crer que eu sexa a mesma muller
que se murchaba nun hospital, encerrada e lonxe da liberdade e da vida; a mesma
que, anos despois, viviu durante moito tempo na metade dun bosque, nunha cabana
pequerrechiña, de madeira, coa única compaña dunha serpe moi intelixente e
agarimosa coa que mantiña unha relación moito máis estreita e sincera cá que me
vencellaba ás persoas que me coñecían e que eu tamén quería. Cústame lembrar
eses momentos nos que, devagariño, me fun decepcionando coa vida, coas persoas
que eu quería e con todo e, tamén, como despois caín doente outra vez, con
tanta forza, tanta que nin eu mesma era consciente do mal que estaba. Anos
despois, eu pensaba que me recuperara, que xa non volverían eses días e esas
noites tan escuros, esas crises tan horríbeis que me desfacían, que me arrincaban
a razón... pero, entón, Artemisa marchou do meu lado e de novo volvinme perder
por ese abismo infindo; aínda que, aquela vez, fun caendo paseniñamente, sen
que eu o puidese evitar e á vez sentindo que non podía domear a miña mente nin
a miña ialma. Logo, Artemisa volveu aparecer e me prometeu que nunca me
deixaría soa, pero fíxome esas promesas porque non coñecía canto desexaba eu
voltar á miña terra, canto devecía por estar en Galicia, só en Galicia. E fomos
construíndo a nosa vida con esforzo e tamén agarimo, pero coido que eu nunca me
curei do todo, basicamente porque non me achaba na vida nin no lugar onde podía
ser feliz de verdade. Ademais, eu, ao estar tan ben con Artemisa, pensaba e
cría que ela querería vivir en Galicia comigo algunha vez; pero os meses foron
pasando, transcorrían os días, íanse as noites... e Artemisa nunca me amosou
que quería vivir eiquí comigo; ao contrario, o único que fixo durante ese tempo
foi intentarme convencer de que trasladarnos era unha tolaría, que era
imposíbel que deixásemos a vida que tiñamos e que tería que agardar uns anos...
máis anos, coma se eu non tivese abondo, coma se eu non tivese agardado xa suficiente
tempo.
Canta dor, canta morriña e
canta doenza se poderían ter evitado se nunca me tivesen arrincado da miña
terra... pero agora sinto que a vida me devolve todo o que perdín, todo o que
ela mesma me quitara hai tantos anos, e devólvemo decotío, sen parar. Sinto
que, en todo momento, a vida me fai agasallos, me enche de bendicións. E
cústame recoñecer que son tan feliz porque, cando o fago, sinto unha aguilloada
de culpabilidade e sinto que unha voz me di que estou sendo egoísta, que me
estou esquecendo de Artemisa... pero xa non vou negar máis o que penso e
tampouco vou seguir agochando o que sei. Penso que ela rexeitou a oportunidade
de construír unha vida eiquí comigo; unha vida que tería sido marabillosa e moi
bonita. Sei que ela me deixou porque non aturaba a idea de que eu puidese
sentir amor por outra muller, por moito que eu lle dixese que aínda a seguía
amando coma sempre e que estaba disposta a comezar de novo eiquí... Ren diso
serviu para nada, e o entendo. Enténdoo porque, talvez, eu tería actuado coma
ela, eu me tería afundido moito máis se cadra; pero non podo negar que, malia
todo o que pasou entre nós, me sinto bendicida, feliz. Ademais, tamén sei que
Artemisa me deixou porque a estarreceu verme de novo tan doente, tan perdida en
min mesma, tan lonxe de min mesma. Sei que ela se decatou de que non quería
compartir a súa vida con alguén que podía enfermar tanto se se achaba lonxe da
súa terra. E tamén o entendo, xaora que o entendo; pero o que me estraña é que
non me tivese deixado noutras ocasións nas que eu estiven moito peor. Eu pasei
épocas moi malas nas que non podía vivir, sinxelamente, que non podía atopar os
folgos para empezar un novo día, nas que non quería saber ren do mundo e creo
que, o ano pasado, en outubro, entolecín de dor moito máis cá última vez que
perdín a noción de min mesma... pero Artemisa seguiu ao meu lado coma se nada
ocorrese.
Agora, contrariamente a
todas esas lembranzas, síntome tan sa, tan chea de vida, tan chea de ganas de
experimentar, de vivir, de descubrir, de rir, de falar, de coñecer xente nova,
de camiñar, de facer calquera cousa que me axude a coñecer moito mellor a miña
terra... teño tantas ganas de ser eu mesma, síntome tan conectada comigo mesma
e coa vida que me pregunto se algunha vez me sentín así antes e eu coido que
non, que esta é a primeira vez que me sinto viva, viva de verdade. Antes
existía nunha vida que non me facía sentir viva. Sei que isto non é doado de
entender, pero é o que sentín sempre. Eu sempre me esforcei moitísimo por vivir
nesa vida, por ser eu mesma, aínda que non soubese ben quen era eu de verdade,
e todo iso para lle poder dar a Artemisa todo o mellor de min, cando nin tan
sequera eu sabía que era o mellor que eu tiña. Sei que sempre fun alguén cheo
de dons máxicos, pero mesmo eses dons me parecen envoltos en tristura. Agora,
en cambio, podo empregar a miña intuición de xeito limpo, como nunca o fixera
antes.
Agora me atopo na miña
aldeíña. É pola tarde, achégase o solpor, brila tanto o sol que as rúas da
aldea semellan de ouro. E é que para min Ourense toda é de ouro... Ouro...
Ourense. E o é porque para min sempre brilan todos os seus recunchos, porque é
todo tan fermoso e máxico que moitas veces teño que pechar os ollos para que a
súa luz non me encandee. E Lúa forma parte desa luz. Non podo negar que cada
vez estou máis namoradiña dela. Eu non sei o que me pasou. É coma se alguén me
tivese botado un feitizo. Esta noite durmirei sen ela despois de cinco días
estando xuntas dende a tarde deica a mañá... porque ela madruga tamén moito
todos os días, xa que vai correr, despois vai ao ximnasio, volta á casa e
despois vai traballar e no nos volvemos ver ata a tarde. Tan só con ver a
enerxía que ela ten, sinto eu tamén unhas ganas infindas de facer cousas. Polas
mañás, esta semana, quedei na casa de Lúa, pero saíndo para mercar cousiñas,
para camiñar. Andei moito por Ourense. Xa non sei cantas veces percorrín a
cidade, descubrindo os recunchos dela que aínda non coñecía, e mesmo estiven en
termas nas que non estivera antes. Non obstante, estes días tamén está indo
unha calor impresionante. Vai tanta calor que pola tardiña case que só presta
quedar na casa, agardando que chegue o solpor e baixen as temperaturas; pero é
moi irreal todo porque polo día fai moitísima calor e pola noite e pola mañá arrefece;
pero Lúa dime que Ourense leva anos eisí.
Hei de recoñecer que estou
vivindo con Lúa coma se levásemos séculos compartindo esta vida. Non sei como é
posíbel que nos comprendamos tan ben, que nos coñezamos tan ben. Hai persoas coas
que compartes moitos máis anos e en realidade non as coñeces nin a metade do
que nos coñecemos Lúa e máis eu. Noto que hai entre nós unha conexión moi
forte, que moitas veces non é preciso empregar as verbas, que só coas nosas
miradas podemos saber o que pensa e sente a outra... e iso para min é maxia, é
só maxia. E, cando penso niso, decátome de que, na miña vida, hai moitas cousas
que non teñen explicación, que parecen só maxia: a conexión que sinto coa miña
terra, a amizade que mantiven con Némesis.... e agora Lúa. Xamais imaxinei que
acabariamos así, tan xuntas. Cando era unha adolescente namoradiña desa rapaza
maior ca min, que só viña á aldeíña nos veráns, xamais podería ter crido que
acabaría compartindo a miña vida con ela, con esa rapaciña tan graciosa que me
dicía todo o que pensaba, que se comportaba comigo coma se me coñecese dende
sempre... Non sei, é todo moi bonito e estraño, a verdade.
En Ourense son moi feliz,
con Lúa, nese lugar que tanto quero; pero tamén amo a miña aldea, tamén amo estar
eiquí, tamén boto de menos a miña aldea cando paso días lonxe dela, e tamén á
miña nai. Á miña nai bótoa moitísimo en falla tamén. E gústame tanto estar
eiquí.... escribindo entre as árbores, baixo o ceo da tarde, cheirando o
recendo da herba, da auga, da humidade do río, das árbores, das flores... e xa
vén o outono, malia que aínda vaia tanta calor... pero xa se pode recender o
próximo aroma a follas secas. Tamén anoitece antes, o día dura menos, e o río
parece aínda máis caladiño. Todo está tan fermoso, tan tenramente fermoso...
Nunca dubidei de que eiquí
estaba o meu fogar, pero xamais puiden imaxinar que podería vivir tamén en
Ourense e na aldea, eisí, alternando entre un recuncho e outro. Xaora que
sempre dependo de alguén que me poida traer eiquí porque eu non me penso sacar
nunca o carné de conducir, iso si que non. E creo que esta vida xa non se vai
crebar, que esta é a miña vida. Si é así, entón penso que pagou a pena sufrir tanto
e tanto, pagou a pena tanta dor, pasar tanta morriña, sufrir tanta tristura e
mesmo estar tan e tan doente se ía acabar eiquí, se podería estar ao fin coa
miña terra, eiquí en Ourense, coa miña nai, compartindo os meus días e as miñas
ilusións con alguén que me entende de verdade, con alguén para quen non é
estraño o que sinto pola miña terra, para quen é completamente comprensíbel que
queira empregar sempre a miña lingua, con alguén que entende sempre, sempre,
sempre todo o que eu digo.
Mais hai unha pequena brétema
que impide que brile libre toda a luz que me enche a ialma e a miña vida. Esa
pequena brétema é Artemisa. Se eu puidese, desfaría a súa tristura e a súa nostalxia
coas miñas mans e botaríaas ao río para que este as levase lonxe, cada vez máis
lonxe, ata afundilas no mar; pero non podo facer nada por Artemisa, só
escoitala cando ela precise falar e desafogarse. Sei que non é normal nin
natural que eu estea eisí, tan feliz, cando hai tan pouquiño que Artemisa e
máis eu rompemos; pero eu tampouco podo domear o que sinto. Parece coma se a
miña ialma tivese unha vida aparte de min, coma se ela vivise ceibe dos meus
pensamentos e do que ocorre fóra deste mundo.
Onte pola mañá, Artemisa
chamoume e mantivemos unha conversación moi triste que me deixou a ialma tremente.
Ía eu camiñando por Ourense, xa lonxe do centro, gozando de andar por eilí,
preto das termas da Chavasqueira, cando Artemisa me chamou. Ao principio,
estrañoume moitísimo que me chamase a esa hora porque, segundo eu tiña
entendido, ela saía de traballar ás tres da tarde como mínimo e, nese momento,
eran as doce e media da mañá. Axiña ela me explicou que vivira unha crise moi
forte no instituto, que se botara a chorar moito diante da mellor amiga que ten
eilí e que decidira falar comigo porque non podía aturar esa desesperación por
máis tempo. Díxome tamén que marchara do instituto porque non se sentía en
condicións de traballar e que a xefa de estudos entendera perfectamente que non
se encontrase ben (Artemisa lévase ben con todas as persoas que traballan eilí,
nese instituto, parece ser). Antes de todo, preguntoume onde estaba e se me
achaba soa. Entón, cando soubo que estaba soíña, preguntoume se eu non a botaba
en falla, se non quería volver con ela. Eu non sabía que dicirlle; pero, antes
de que eu puidese contestar, ela preguntoume se eu querería estar con ela se
ela o deixaba todo e viña a Ourense. Pediume que fose sincera e iso fixen.
Díxenlle que sabía que o noso xa non podía funcionar, que en realidade non
quería xa estar con ela e que fora ela quen me deixara, que nunca podería
entender por que o fixo porque, malia que eu sentise algo por outra muller, eu
estaba disposta a loitar pola nosa vida e polos nosos soños e que, deixándome
eisí, dese xeito tan estraño, ela fora quen esnaquizara as miñas ilusións.
Díxenlle todo iso porque levaba moitos días queréndolle dedicar esas palabras e
sabía que nada podería ir ben se non lle confesaba o que sentía. Tamén lle
dixen que ela se rendera moi cedo, que non entendía por que me deixara se eu
aínda a quería. Ela non me sabía contestar, quedou calada, sen dicir nada,
durante uns longuísimos segundos; pero eu sabía que se estaba reprimindo as
ganas de chorar. O único que me soubo dicir foi que tiña razón, que xa nada
tiña sentido. E axiña quixo rematar a conversación, pero eu pedinlle que non me
colgase, que precisaba saber por que de súpeto empezara a pensar nesas cousas.
Entón, confesoume que se arrepentía moito de non ter loitado por min, pero que,
dende que eu estivera con Lúa, soubo sempre que xa non tiña sentido perder
enerxía loitando pola nosa relación. Daquela, fun eu quen quedou sen saber que
dicir.
Artemisa díxome que
desexaba que eu fose feliz e que a aliviaba ouvirme tan ben, que sabía que me
encontraba moi ben e que iso era moi importante para ela. Eu respondinlle que
tamén devecía por escoitala feliz; pero, entón, Artemisa díxome que nunca
podería ser feliz porque lle faltaba xa a meirande parte da súa ialma, que eu o
tiña máis doado ca ela para ser feliz porque estaba con outra muller, que tampouco
entendía como podía estar con outra se nin tan sequera había unha semana de que
o deixamos (onte fixo unha semana dende aquela) e que ela xamais tería actuado
coma min, que non me comprendía, pero que o que lle importaba era que estaba
feliz, e xa está; pero eu non podía crer nas súas verbas, sobre todo porque, ao
escoitala dicirme todo iso, notaba que a súa voz estaba chea de xenreira, de
rancor, de impotencia... Enténdoo, entendo que sinta todo iso, pero, entón, se
o sente, que mo diga, que non me engane facéndome crer que se aleda de que eu
estea ben cando non é do todo verdade.
Ao colgar con Artemisa,
sentinme rara, só me prestou seguir camiñando. Intentei afastarme desa enerxía
que tanto dano me facía, que tanto me oprimía a ialma; pero non me puiden
desfacer dela. Pasei o día lembrando a conversación que mantivera con Artemisa.
Pola tardiña, cando Lúa regresou do traballo, expliquei o que pasara e ela
soubo aconsellarme moi ben. Díxome que tivese paciencia con Artemisa, que era
comprensíbel que ela estivese tan mal e que lle custase entender como era
posíbel que eu estivese con outra muller... pero que só o tempo era quen podía
pór as cousas no seu lugar, que non me abafase, pero que continuamente fose
sincera comigo mesma, xa non con ela nin con Artemisa, senón comigo mesma, que
nunca me agochase a min mesma o que sentía e que o recoñecese sempre. Pediume
que, se algunha vez sentía que botaba en falla a Artemisa e que me arrepentía
de non estar con ela, de non loitar por ela, que llo dixese e que o entendería,
que, ás veces, a ela tamén lle parecía un soño que eu puidese estar con ela
coma se nada tivese pasado; pero que non dubidaría nunca do que eu sinto, do
meu amor... Díxome que o amor non se pode finxir e que ela sente que, cada vez
que a miro, que a abrazo, que a bico, que estou con ela, o amor que sinto por
ela se escapa de todos os recunchos do meu corpo, das miñas mans, da miña voz,
de min toda, e iso é o que máis lle importa.
Non obstante, non vou
negar que si hai veces nas que quedo pensando en todo o que vivín con Artemisa,
nas que sinto que a boto en falla, que me gustaría vela e falar con ela, que me
gustaría tela eiquí, gozando con ela da beleza de Ourense... Cando sinto esa
nostalxia que só lle pertence a ela, si choro, se sinto moitas ganas de
pedirlle que veña, que non tarde máis, que a estraño... pero sei tamén que non
a estraño como parella, senón como amiga. Gustaríame que Artemisa e máis eu
fósemos as mellores amigas do mundo, pero sei tamén que iso non é posíbel, que
polo momento iso non pode ser... e iso dóeme, dóeme moito, porque sei que ela e
máis eu poderiamos compartir tantas cousas... e seica non o poidamos facer
nunca, nunca... Sei tamén que a vida que agora teño está demasiado chea de
bendicións e que talvez non se poida ter todo na vida... Sei tamén que é normal
que, de cando en cando, bote de menos a Artemisa. O que non sería comprensíbel
é que non a estrañase nada despois de todo o que compartimos.
Mais parece que a miña
ialma aprendeu sobre todo a darlles importancia ás cousas boas, á maxia que
temos na nosa vida, a todo o que nos fai sorrir e ser felices, porque esa
nostalxia que sinto por Artemisa axiña se afunde no brilo que agora o enche
todo.
E, agora, o único que me
sae dicir é grazas. Grazas por isto, Deusa miña... grazas por tantas
bendicións, Galicia, miña terra. Grazas.
E sei que teño que contar
moitísimas cousas máis... pero fareino noutro momento. Agora hei de voltar á
miña casa para axudar á miña nai a preparar a cea. Gústame tanto compartir con
ela eses momentos...
Traducción:
Viernes, 14 de septiembre de 2018
Si, hace un año, me hubiesen dicho que, en unos
meses, estaría viviendo al fin en Galicia, en mi aldea y a la vez en Ourense,
con una mujer que me quiere con toda su alma y a quien yo también querría como
si llevase compartiendo la vida con ella desde hace años, quizás me hubiese
enfadado con quien, según yo creería, me decía ese montón de mentiras sólo para
hacerme daño. Jamás podría creer que yo acabaría viviendo aquí. Cuando soy
consciente de todas las bendiciones que tengo, no puedo evitar que me dominen
unas intensas ganas de llorar de felicidad y siento que mi alma toda se llena
de una gratitud infinita. A veces, me cuesta creer que este presente sea real,
que de verdad yo me encuentre aquí, en mi tierra, compartiendo mis días con Lúa
y con la gente que formó parte de mi niñez y a la que yo pensaba que nunca más
volvería a ver; pero esto sí es real, es lo más real que he vivido en mi vida.
Me resulta muy extraño recordar todos los años que viví lejos de mi tierra;
esos años difíciles en los que tan infeliz fui. Me cuesta creer que yo sea la
misma mujer que se marchitaba en un hospital, encerrada y lejos de la libertad
y de la vida; la misma que, años después, vivió durante mucho tiempo en mitad
de un bosque, en una cabaña pequeniña, de madera, con la única compañía de una
serpiente muy inteligente y cariñosa con la que mantenía una relación mucho más
estrecha y sincera que la que me unía a las personas que me conocían y que yo
también quería. Me cuesta recordar esos momentos en los que, poquiño a poco,
fui decepcionándome con la vida, con las personas que yo quería y con todo y,
también, cómo después caí enferma otra vez, con tanta fuerza, tanta que ni yo
misma era consciente de lo mal que estaba. Años después, yo pensaba que me
había recuperado, que ya no volverían esos días y esas noches tan oscuros, esas
crisis tan horribles que me deshacían, que me arrancaban la razón... pero, entonces,
Artemisa se marchó de mi lado y de nuevo volví a perderme por ese abismo
infinito; aunque, aquella vez, fui cayendo despaciño, sin que yo pudiese
evitarlo y a la vez sintiendo que no podía dominar mi mente ni mi alma. Luego,
Artemisa volvió a aparecer y me prometió que nunca me dejaría sola, pero me
hizo esas promesas porque no conocía cuánto deseaba yo volver a mi tierra,
cuánto ansiaba estar en Galicia, sólo en Galicia. Y fuimos construyendo nuestra
vida con esfuerzo y también cariño, pero creo que yo nunca me curé del todo,
básicamente porque no me hallaba en la vida ni en el lugar donde podía ser
feliz de verdad. Además, yo, al estar tan bien con Artemisa, pensaba y creía
que ella querría vivir en Galicia conmigo alguna vez; pero los meses fueron pasando,
transcurrían los días, se iban las noches... y Artemisa nunca me demostró que
quería vivir aquí conmigo; al contrario, lo único que hizo durante ese tiempo
fue intentar convencerme de que trasladarnos era una locura, que era imposible
que dejásemos la vida que teníamos y que tenía que esperar unos años... más
años, como si yo no tuviese suficiente, como si yo no hubiese esperado ya
suficiente tiempo.
Cuánto dolor, cuánta morriña y cuánta
enfermedad se podrían haber evitado si nunca me hubiesen arrancado de mi
tierra... pero ahora siento que la vida me devuelve todo lo que perdí, todo lo
que ella misma me había quitado hace tantos años, y me lo devuelve
continuamente, sin parar. Siento que, en todo momento, la vida me hace regalos,
me llena de bendiciones. Y me cuesta reconocer que soy tan feliz porque, cuando
lo hago, siento una punzada de culpabilidad y siento que una voz me dice que
estoy siendo egoísta, que estoy olvidándome de Artemisa... pero ya no voy a
negar más lo que pienso y tampoco voy a seguir escondiendo lo que sé. Pienso
que ella rechazó la oportunidad de construir una vida aquí conmigo; una vida
que habría sido maravillosa y muy bonita. Sé que ella me dejó porque no
soportaba la idea de que yo pudiese sentir amor por otra mujer, por mucho que
yo le dijese que yo seguía amándola como siempre y que estaba dispuesta a
comenzar de nuevo aquí... Nada de eso sirvió para nada, y lo entiendo. Lo
entiendo porque, tal vez, yo habría actuado como ella, yo me habría hundido
mucho más si cabe; pero no puedo negar que, a pesar de todo lo que pasó entre
nosotras, me siento bendecida, feliz. Además, también sé que Artemisa me dejó
porque la asustó verme de nuevo tan enferma, tan perdida en mí misma, tan lejos
de mí misma. Sé que ella se dio cuenta de que no quería compartir su vida con
alguien que podía enfermar tanto si se hallaba lejos de su tierra. Y también lo
entiendo, por supuesto que lo entiendo; pero lo que me extraña es que no me
hubiese dejado en otras ocasiones en las que yo estuve mucho peor. Yo pasé
épocas muy malas en las que no podía vivir, sencillamente, en las que no podía
encontrar las fuerzas para empezar un nuevo día, en las que no quería saber
nada del mundo y creo que, el año pasado, me enloquecí de dolor mucho más que
la última vez que perdí la noción de mí misma... pero Artemisa siguió a mi lado
como si nada ocurriese.
Ahora, contrariamente a todos esos recuerdos,
me siento tan sana, tan llena de vida, tan llena de ganas de experimentar, de
vivir, de descubrir, de reír, de hablar, de conocer gente nueva, de caminar, de
hacer cualquier cosa que me ayude a conocer mucho mejor mi tierra... Tengo
tantas ganas de ser yo misma, me siento tan conectada conmigo misma y con la
vida que me pregunto si alguna vez me he sentido así y yo creo que no, que ésta
es la primera vez que me siento viva, viva de verdad. Antes existía en una vida
que no me hacía sentir viva. Sé que esto no es fácil de entender, pero es lo
que he sentido siempre. Yo siempre me esforcé muchísimo por vivir en esa vida,
por ser yo misma, aunque no supiese bien quién era yo de verdad, y todo eso
para poder darle a Artemisa todo lo mejor de mí, cuando ni tan siquiera yo
sabía qué era lo mejor que yo tenía. Sé que siempre fui alguien lleno de dones
mágicos, pero incluso esos dones me parecen envueltos en tristeza. Ahora, en
cambio, puedo emplear mi intuición de modo limpio, como nunca lo había hecho
antes.
Ahora me encuentro en mi aldeíña. Es por la
tarde, se acerca la puesta de sol, brilla tanto el sol que las calles de la aldea
parecen de oro. Y es que para mí Ourense toda es de oro... oro... Ourense. Y lo
es porque para mí siempre brillan todos sus rincones, porque es todo tan
hermoso y mágico que muchas veces tengo que cerrar los ojos para que su luz no
me encandile. Y Lúa forma parte de esa luz. No puedo negar que cada vez estoy
más enamoradiña de ella. Yo no sé lo que me ha pasado. Es como si alguien me
hubiese echado un hechizo. Esta noche dormiré sin ella después de cinco días
estando juntas desde la tarde hasta la mañana... porque ella madruga también
mucho todos los días, ya que va a correr, después va al gimnasio, vuelve a casa
y después va a trabajar y no volvemos a vernos hasta la tarde. Tan sólo con ver
la energía que ella tiene, siento yo también unas ganas infinitas de hacer
cosas. Por las mañanas, esta semana, me quedé en la casa de Lúa, pero saliendo
para comprar cosiñas, para caminar. Anduve mucho por Ourense. Ya no sé cuántas
veces recorrí la ciudad, descubriendo los rincones de ella que todavía no
conocía, e incluso estuve en termas en las que no había estado antes. No
obstante, estos días también está haciendo un calor impresionante. Hace tanto
calor que por la tardiña casi que sólo apetece quedarnos en casa, aguardando a
que llegue el atardecer y bajen las temperaturas; pero es muy irreal todo
porque por el día hace muchísimo calor y por la noche y por la mañana refresca;
pero Lúa me dice que Ourense lleva años así.
He de reconocer que estoy viviendo con Lúa como
si llevásemos siglos compartiendo esta vida. No sé cómo es posible que nos
comprendamos tan bien, que nos conozcamos tan bien. Hay personas con las que compartes
muchos más años y en realidad no las conoces ni la mitad de lo que nos
conocemos Lúa y yo. Noto que hay entre nosotras una conexión muy fuerte, que
muchas veces no es preciso usar las palabras, que sólo con nuestras miradas
podemos saber lo que piensa y siente la otra... y eso para mí es magia, es sólo
magia. Y, cuando pienso en eso, me doy cuenta de que, en mi vida, hay muchas
cosas que no tienen explicación, que parecen sólo magia: la conexión que siento
con mi tierra, la amistad que mantuve con Némesis... y ahora Lúa. Jamás imaginé
que acabaríamos así, tan juntas. Cuando era una adolescente enamoradiña de esa
rapaza mayor que yo, que sólo venía a la aldeíña los veranos, jamás podría
haber creído que acabaría compartiendo mi vida con ella, con esa rapaciña tan
graciosa que me decía todo lo que pensaba, que se comportaba conmigo como si me
conociese desde siempre... No sé, es todo muy bonito y extraño, la verdad.
En Ourense soy muy feliz, con Lúa, en ese lugar
que tanto quiero; pero también amo mi aldea, también amo estar aquí, también
echo de menos mi aldea cuando paso días lejos de ella, y también a mi madre. A
mi madre la echo muchísimo en falta también. Y me gusta tanto estar aquí...
escribiendo entre los árboles, bajo el cielo de la tarde, aspirando el olor de
la hierba, del agua, de la humedad del río, de los árboles, de las flores... y
ya viene el otoño, a pesar de que todavía haga tanto calor... pero ya se puede
oler el cercano aroma a hojas secas. También anochece antes, el día dura menos,
y el río parece aún más calladiño. Todo está tan hermoso, tan tiernamente
hermoso...
Nunca dudé de que aquí estaba mi hogar, pero
jamás pude imaginar que podría vivir también en Ourense y en la aldea, así,
alternando entre un rincón y otro. Claro que siempre dependo de alguien que me
pueda traer aquí porque yo no pienso sacarme nunca el carné de conducir, eso sí
que no. Y creo que esta vida ya no se va a quebrar, que ésta es mi vida. Si es
así, entonces pienso que mereció la pena sufrir tanto y tanto, mereció la pena
tanto dolor, pasar tanta morriña, sufrir tanta tristeza e incluso estar tan y
tan enferma si iba a acabar aquí, si podría estar al fin con mi tierra, aquí en
Ourense, con mi madre, compartiendo mis días y mis ilusiones con alguien que me
entiende de verdad, con alguien para quien no es extraño lo que siento por mi tierra,
para quien es completamente comprensible que quiera usar siempre mi lengua, con
alguien que entiende siempre, siempre, siempre todo lo que yo digo.
Mas hay una pequeña bruma que impide que brille
libre toda la luz que me llena el alma y mi vida. Esa pequeña bruma es
Artemisa. Si yo pudiese, desharía su tristeza y su nostalgia con mis manos y
las echaría al río para que éste las llevase lejos, cada vez más lejos, hasta
hundirlas en el mar; pero no puedo hacer nada por Artemisa, sólo escucharla
cuando ella necesite hablar y desahogarse. Sé que no es normal ni natural que
yo esté así, tan feliz, cuando hace tan poquiño que Artemisa y yo hemos roto;
pero yo tampoco puedo dominar lo que siento. Parece como si mi alma tuviese una
vida aparte de mí, como si ella viviese libre de mis pensamientos y de lo que
ocurre fuera de este mundo.
Ayer por la mañana, Artemisa me llamó y
mantuvimos una conversación muy triste que me dejó el alma trémula. Iba yo
caminando por Ourense, ya lejos del centro, disfrutando de andar por allí,
cerca de las termas da Chavasqueira, cuando Artemisa me llamó. Al principio, me
extrañó muchísimo que me llamase a esa hora, porque, según yo tenía entendido,
ella salía de trabajar a las tres de la tarde como mínimo y, en ese momento,
eran las doce y media de la mañana. Enseguida ella me explicó que había vivido
una crisis muy fuerte en el instituto, que se había echado a llorar mucho
delante de la mejor amiga que tiene allí y que había decidido hablar conmigo
porque no podía soportar esa desesperación por más tiempo. Me dijo también que
se había marchado del instituto porque no se sentía en condiciones de trabajar
y que la jefa de estudios había entendido perfectamente que no se encontrase
bien (Artemisa se lleva bien con todas las personas que trabajan allí, en ese
instituto, parece ser). Antes de todo, me preguntó dónde estaba y si me hallaba
sola. Entonces, cuando supo que estaba soliña, me preguntó si yo no la echaba
de menos, si no quería volver con ella. Yo no sabía qué decirle; pero, antes de
que yo pudiese contestar, ella me preguntó si yo querría estar con ella si ella
lo dejaba todo y venía a Ourense. Me pidió que fuese sincera y eso hice. Le
dije que sabía que lo nuestro ya no podía funcionar, que en realidad no quería
ya estar con ella y que había sido ella quien me había dejado, que nunca podría
entender por qué lo hizo porque, a pesar de que yo sintiese algo por otra
mujer, yo estaba dispuesta a luchar por nuestra vida y por nuestros sueños y
que, dejándome así, de ese modo tan extraño, ella había sido quien había
destrozado mis ilusiones. Le dije todo eso porque llevaba muchos días queriendo
dedicarle esas palabras y sabía que nada podría ir bien si no le confesaba lo
que sentía. También le dije que ella se había rendido muy pronto, que no
entendía por qué me había dejado si yo todavía la quería. Ella no sabía contestarme,
se quedó callada, sin decir nada, durante unos larguísimos segundos; pero yo
sabía que estaba reprimiéndose las ganas de llorar. Lo único que me supo decir
es que tenía razón, que ya nada tenía sentido. Y enseguida quiso acabar la
conversación, pero yo le pedí que no me colgase, que necesitaba saber por qué
de súbito había empezado a pensar en esas cosas. Entonces, me confesó que se
arrepentía mucho de no haber luchado por mí, pero que, desde que yo había
estado con Lúa, supo siempre que ya no tenía sentido perder energía luchando
por nuestra relación. Entonces, fui yo quien se quedó sin saber qué decir.
Artemisa me dijo que deseaba que yo fuese feliz
y que la aliviaba oírme tan bien, que sabía que me encontraba muy bien y que
eso era muy importante para ella. Yo le respondí que también deseaba escucharla
feliz; pero, entonces, Artemisa me dijo que nunca podría ser feliz porque le
faltaba ya la mayor parte de su alma, que yo lo tenía más fácil que ella para
ser feliz porque estaba con otra mujer, que tampoco entendía cómo podía estar con
otra si ni tan siquiera hacía una semana de que lo dejamos (ayer hizo una
semana desde entonces) y que ella jamás habría actuado como yo, que no me
comprendía, pero que lo que le importaba era que estaba feliz, y ya está; pero
yo no podía creer en sus palabras, sobre todo porque, al escucharla decirme
todo eso, notaba que su voz estaba llena de rabia, de rencor, de impotencia...
Lo entiendo, entiendo que sienta todo eso, pero, entonces, si lo siente, que me
lo diga, que no me engañe haciéndome creer que se alegra de que yo esté bien
cuando no es del todo verdad.
Al colgar con Artemisa, me sentí rara, sólo me
apeteció seguir caminando. Intenté alejarme de esa energía que tanto daño me
hacía, que tanto me oprimía el alma; pero no pude deshacerme de ella. Pasé el
día recordando la conversación que había mantenido con Artemisa. Por la
tardiña, cuando Lúa regresó del trabajo, le expliqué lo que había pasado y ella
supo aconsejarme muy bien. Me dijo que tuviese paciencia con Artemisa, que era
comprensible que ella estuviese tan mal y que le costase entender cómo era
posible que yo estuviese con otra mujer... pero que sólo el tiempo era quien
podía poner las cosas en su lugar, que no me agobiase, pero que continuamente
fuese sincera conmigo misma, ya no con ella ni con Artemisa, sino conmigo
misma, que nunca me ocultase a mí misma lo que sentía y que lo reconociese
siempre. Me pidió que, si alguna vez sentía que echaba de menos a Artemisa y
que me arrepentía de no estar con ella, de no luchar por ella, que se lo dijese
y que lo entendería, que, a veces, a ella también le parecía un sueño que yo
pudiese estar con ella como si nada hubiese pasado; pero que no dudaría nunca
de lo que yo siento, de mi amor... Me dijo que el amor no se puede fingir y que
ella siente que, cada vez que la miro, que la abrazo, que la beso, que estoy
con ella, el amor que siento por ella se escapa de todos los rincones de mi
cuerpo, de mis manos, de mí voz, de mi toda, y eso es lo que más le importa.
No obstante, no voy a negar que sí hay veces en
las que me quedo pensando en todo lo que he vivido con Artemisa, en las que
siento que la echo de menos, que me gustaría verla y hablar con ella, que me
gustaría tenerla aquí, disfrutando con ella de la belleza de Ourense... Cuando
siento esa nostalgia que sólo le pertenece a ella, sí lloro, sí siento muchas
ganas de pedirle que venga, que no tarde más, que la extraño... pero sé también
que no la extraño como pareja, sino como amiga. Me gustaría que Artemisa y yo
fuésemos las mejores amigas del mundo, pero sé también que eso no es posible,
que por el momento eso no puede ser... y eso me duele, me duele mucho, porque
sé que ella y yo podríamos compartir tantas cosas... y quizás no podamos
hacerlo nunca, nunca... Sé también que la vida que ahora tengo está demasiado
llena de bendiciones y que tal vez no se pueda tener todo en la vida... Sé también
que es normal que, de vez en cuando, eche de menos a Artemisa. Lo que no sería
comprensible es que no la extrañase nada después de todo lo que hemos
compartido.
Mas parece que mi alma aprendió sobre todo a
darles importancia a las cosas buenas, a la magia que tenemos en nuestra vida,
a todo lo que nos hace sonreír y ser felices, porque esa nostalgia que siento
por Artemisa enseguida se hunde en el brillo que ahora lo llena todo.
Y, ahora, lo único que me sale decir es
gracias. Gracias por esto, Diosa mía...
Gracias por tantas bendiciones, Galicia, tierra mía. Gracias.
Y sé que tengo que contar muchísimas cosas
más... pero lo haré en otro momento. Ahora he de volver a mi casa para ayudar a
mi madre a preparar la cena. Me gusta tanto compartir con ella esos momentos...
Está claro que Artemisa quier mucho a Agnes, yo diría que más de lo que Agnes la quiso a ella. En los peores momentos de su vida, estuvo ahí, cuando ella estaba muy mal, deshecha, casi perdida en su enfermedad. Estuvo a su lado, en todo momento. Lo que Agnes no entiende es que Artemisa "haya dejado de luchar por su amor y la haya dejado". Ahí es un poco injusta. Le ha sido infiel dos veces y no negaba que sentía algo por Lúa, seguía escribiéndose con ella, y eso es una prueba de que no pensaba luchar por Artemisa. Que la haya dejado fue sensato, por el bien de Agnes (sigue amándola y se sacrifica, aunque ella sea la perjudicada), y por el suyo propio, porque se haría daño. Aunque Agnes tiene razón en algo, no luchó. Se rindió, aceptando su amor por Lúa y alegrándose de su nueva vida. Me habría gustado ver a una Artemisa poniendo toda la carne en el asador (vaaale, la verdura jajaja), y ya no por luchar por Agnes, si no por defender su honor, dejarle claro a Agnes que fue ella la que cometió el error, al acostarse con Lúa (desde el punto de vista de Artemisa, claro), y por eso la relación se vino abajo. Hay que reconocer que Artemisa metía mucho la pata, siempre con excusas con lo de ir a Galicia. Se equivocó, y quizás eso fue destruyendo la relación poco a poco. No me gusta esta nueva Artemisa, aunque la entienda y a lo mejor yo me comportaría igual. Quiero que vuelva a brillar con luz propia, como antes de conocer a Agnes.
ResponderEliminarEspero que consiga reponerse y volver a ser la que era. Por otra parte, es genial la vida de Agnes. La veo bien, feliz en Ourense. Como siempre, alabanzas a Ourense y lo mucho que le gusta y la ama. Lleva la vida que siempre quiso, aunque ahora parece que sí que siente un poco que Artemisa esté mal, pero pronto se le pasa con el brillo mágico que le transmite su tierra. Seguiremos leyendo, a ver que les depara el destino. Muy intenso, puesto que hablamos de sentimientos muy profundos. ¡Me encantaaaaa!
Estoy de acuerdo con Agnes, es cierto que si no la hubiesen arrancado de su vida, de su aldea del alma, su pasado habría sido mucho más feliz. Pero creo que no valora el hecho de que ella es quien es precisamente porque vivió su pasado; sin él no habría conocido a Artemisa, por ejemplo, que aunque ahora parece haberse retirado del campo de batalla amoroso, es alguien que resulta inevitable nombrar si se quiere explicar quién es Agnes y por qué piensa y siente como lo hace.
ResponderEliminarMe gusta mucho vivir Orense, Galicia en definitiva, a través de los ojos enamorados de Agnes, le da a todo una pátina romántica y sentida que es un amor, sin duda ella se encuentra en un momento cúspide de su vida, uno de los mejores, y eso tiene el valor añadido de que todo cuanto la rodea se tiñe de ese optimismo que casi parece mágico.
La situación con Artemisa es completamente previsible, sí, ella fue la que dejó a Agnes, pero me parece injusto que se lo reproche, porque si lo hizo así fue sin pensar en la felicidad propia, sino en la de su amada, así que es una rendición condicional, de la que ya se está arrepintiendo. Por otra parte Agnes me parece un poco cínica, aceptando que estaba con Lúa y quería estarlo pero al mismo tiempo reprochándole que se hubiera rendido "tan pronto"... y en cambio la actitud de Lúa es muy buena, aconsejándole siempre ser sincera consigo misma, porque las cuentas que ahora se echa y que parece que serán eternas como el bronce puede que al volver una esquina cambien, y ya sabes que pienso que la unión entre Agnes y Artemisa es algo más que una unión habitual... así que yo creo que la última palabra no está dicha.
La historia parece que llega a un lugar apacible, pero estoy seguro que a la vuelta de algunas páginas las cosas no van a estar tan claras, ¡excelente relato!