jueves, 20 de septiembre de 2018

DIARIO DE AGNES: VENRES, 14 DE SETEMBRO DE 2018


Venres, 14 de setembro de 2018

Se, hai un ano, me tivesen dito que, nuns meses, estaría vivindo ao fin en Galicia, na miña aldea e á vez en Ourense, cunha muller que me quere con toda a súa ialma e a quen eu tamén querería coma se levase compartindo a vida con ela dende hai anos, seica me tivese enfadado con quen, segundo eu crería, me dicía esa morea de mentiras só para facerme dano. Xamais podería crer que eu acabaría vivindo eiquí. Cando son consciente de todas as bendicións que teño, non podo evitar que me domeen unhas intensas ganas de chorar de felicidade e sinto que a miña ialma toda se enche dunha gratitude infinda. Ás veces, cústame crer que este presente sexa real, que de verdade eu me atope eiquí, na miña terra, compartindo os meus días con Lúa e coa xente que formou parte da miña nenez e á que eu pensaba que nunca máis volvería ver; pero isto si é real, é o máis real que vivín na miña vida. Resúltame moi estraño lembrar todos os anos que vivín lonxe da miña terra; eses anos difíciles nos que tan infeliz fun. Cústame crer que eu sexa a mesma muller que se murchaba nun hospital, encerrada e lonxe da liberdade e da vida; a mesma que, anos despois, viviu durante moito tempo na metade dun bosque, nunha cabana pequerrechiña, de madeira, coa única compaña dunha serpe moi intelixente e agarimosa coa que mantiña unha relación moito máis estreita e sincera cá que me vencellaba ás persoas que me coñecían e que eu tamén quería. Cústame lembrar eses momentos nos que, devagariño, me fun decepcionando coa vida, coas persoas que eu quería e con todo e, tamén, como despois caín doente outra vez, con tanta forza, tanta que nin eu mesma era consciente do mal que estaba. Anos despois, eu pensaba que me recuperara, que xa non volverían eses días e esas noites tan escuros, esas crises tan horríbeis que me desfacían, que me arrincaban a razón... pero, entón, Artemisa marchou do meu lado e de novo volvinme perder por ese abismo infindo; aínda que, aquela vez, fun caendo paseniñamente, sen que eu o puidese evitar e á vez sentindo que non podía domear a miña mente nin a miña ialma. Logo, Artemisa volveu aparecer e me prometeu que nunca me deixaría soa, pero fíxome esas promesas porque non coñecía canto desexaba eu voltar á miña terra, canto devecía por estar en Galicia, só en Galicia. E fomos construíndo a nosa vida con esforzo e tamén agarimo, pero coido que eu nunca me curei do todo, basicamente porque non me achaba na vida nin no lugar onde podía ser feliz de verdade. Ademais, eu, ao estar tan ben con Artemisa, pensaba e cría que ela querería vivir en Galicia comigo algunha vez; pero os meses foron pasando, transcorrían os días, íanse as noites... e Artemisa nunca me amosou que quería vivir eiquí comigo; ao contrario, o único que fixo durante ese tempo foi intentarme convencer de que trasladarnos era unha tolaría, que era imposíbel que deixásemos a vida que tiñamos e que tería que agardar uns anos... máis anos, coma se eu non tivese abondo, coma se eu non tivese agardado xa suficiente tempo.

Canta dor, canta morriña e canta doenza se poderían ter evitado se nunca me tivesen arrincado da miña terra... pero agora sinto que a vida me devolve todo o que perdín, todo o que ela mesma me quitara hai tantos anos, e devólvemo decotío, sen parar. Sinto que, en todo momento, a vida me fai agasallos, me enche de bendicións. E cústame recoñecer que son tan feliz porque, cando o fago, sinto unha aguilloada de culpabilidade e sinto que unha voz me di que estou sendo egoísta, que me estou esquecendo de Artemisa... pero xa non vou negar máis o que penso e tampouco vou seguir agochando o que sei. Penso que ela rexeitou a oportunidade de construír unha vida eiquí comigo; unha vida que tería sido marabillosa e moi bonita. Sei que ela me deixou porque non aturaba a idea de que eu puidese sentir amor por outra muller, por moito que eu lle dixese que aínda a seguía amando coma sempre e que estaba disposta a comezar de novo eiquí... Ren diso serviu para nada, e o entendo. Enténdoo porque, talvez, eu tería actuado coma ela, eu me tería afundido moito máis se cadra; pero non podo negar que, malia todo o que pasou entre nós, me sinto bendicida, feliz. Ademais, tamén sei que Artemisa me deixou porque a estarreceu verme de novo tan doente, tan perdida en min mesma, tan lonxe de min mesma. Sei que ela se decatou de que non quería compartir a súa vida con alguén que podía enfermar tanto se se achaba lonxe da súa terra. E tamén o entendo, xaora que o entendo; pero o que me estraña é que non me tivese deixado noutras ocasións nas que eu estiven moito peor. Eu pasei épocas moi malas nas que non podía vivir, sinxelamente, que non podía atopar os folgos para empezar un novo día, nas que non quería saber ren do mundo e creo que, o ano pasado, en outubro, entolecín de dor moito máis cá última vez que perdín a noción de min mesma... pero Artemisa seguiu ao meu lado coma se nada ocorrese.

Agora, contrariamente a todas esas lembranzas, síntome tan sa, tan chea de vida, tan chea de ganas de experimentar, de vivir, de descubrir, de rir, de falar, de coñecer xente nova, de camiñar, de facer calquera cousa que me axude a coñecer moito mellor a miña terra... teño tantas ganas de ser eu mesma, síntome tan conectada comigo mesma e coa vida que me pregunto se algunha vez me sentín así antes e eu coido que non, que esta é a primeira vez que me sinto viva, viva de verdade. Antes existía nunha vida que non me facía sentir viva. Sei que isto non é doado de entender, pero é o que sentín sempre. Eu sempre me esforcei moitísimo por vivir nesa vida, por ser eu mesma, aínda que non soubese ben quen era eu de verdade, e todo iso para lle poder dar a Artemisa todo o mellor de min, cando nin tan sequera eu sabía que era o mellor que eu tiña. Sei que sempre fun alguén cheo de dons máxicos, pero mesmo eses dons me parecen envoltos en tristura. Agora, en cambio, podo empregar a miña intuición de xeito limpo, como nunca o fixera antes.

Agora me atopo na miña aldeíña. É pola tarde, achégase o solpor, brila tanto o sol que as rúas da aldea semellan de ouro. E é que para min Ourense toda é de ouro... Ouro... Ourense. E o é porque para min sempre brilan todos os seus recunchos, porque é todo tan fermoso e máxico que moitas veces teño que pechar os ollos para que a súa luz non me encandee. E Lúa forma parte desa luz. Non podo negar que cada vez estou máis namoradiña dela. Eu non sei o que me pasou. É coma se alguén me tivese botado un feitizo. Esta noite durmirei sen ela despois de cinco días estando xuntas dende a tarde deica a mañá... porque ela madruga tamén moito todos os días, xa que vai correr, despois vai ao ximnasio, volta á casa e despois vai traballar e no nos volvemos ver ata a tarde. Tan só con ver a enerxía que ela ten, sinto eu tamén unhas ganas infindas de facer cousas. Polas mañás, esta semana, quedei na casa de Lúa, pero saíndo para mercar cousiñas, para camiñar. Andei moito por Ourense. Xa non sei cantas veces percorrín a cidade, descubrindo os recunchos dela que aínda non coñecía, e mesmo estiven en termas nas que non estivera antes. Non obstante, estes días tamén está indo unha calor impresionante. Vai tanta calor que pola tardiña case que só presta quedar na casa, agardando que chegue o solpor e baixen as temperaturas; pero é moi irreal todo porque polo día fai moitísima calor e pola noite e pola mañá arrefece; pero Lúa dime que Ourense leva anos eisí.

Hei de recoñecer que estou vivindo con Lúa coma se levásemos séculos compartindo esta vida. Non sei como é posíbel que nos comprendamos tan ben, que nos coñezamos tan ben. Hai persoas coas que compartes moitos máis anos e en realidade non as coñeces nin a metade do que nos coñecemos Lúa e máis eu. Noto que hai entre nós unha conexión moi forte, que moitas veces non é preciso empregar as verbas, que só coas nosas miradas podemos saber o que pensa e sente a outra... e iso para min é maxia, é só maxia. E, cando penso niso, decátome de que, na miña vida, hai moitas cousas que non teñen explicación, que parecen só maxia: a conexión que sinto coa miña terra, a amizade que mantiven con Némesis.... e agora Lúa. Xamais imaxinei que acabariamos así, tan xuntas. Cando era unha adolescente namoradiña desa rapaza maior ca min, que só viña á aldeíña nos veráns, xamais podería ter crido que acabaría compartindo a miña vida con ela, con esa rapaciña tan graciosa que me dicía todo o que pensaba, que se comportaba comigo coma se me coñecese dende sempre... Non sei, é todo moi bonito e estraño, a verdade.

En Ourense son moi feliz, con Lúa, nese lugar que tanto quero; pero tamén amo a miña aldea, tamén amo estar eiquí, tamén boto de menos a miña aldea cando paso días lonxe dela, e tamén á miña nai. Á miña nai bótoa moitísimo en falla tamén. E gústame tanto estar eiquí.... escribindo entre as árbores, baixo o ceo da tarde, cheirando o recendo da herba, da auga, da humidade do río, das árbores, das flores... e xa vén o outono, malia que aínda vaia tanta calor... pero xa se pode recender o próximo aroma a follas secas. Tamén anoitece antes, o día dura menos, e o río parece aínda máis caladiño. Todo está tan fermoso, tan tenramente fermoso...

Nunca dubidei de que eiquí estaba o meu fogar, pero xamais puiden imaxinar que podería vivir tamén en Ourense e na aldea, eisí, alternando entre un recuncho e outro. Xaora que sempre dependo de alguén que me poida traer eiquí porque eu non me penso sacar nunca o carné de conducir, iso si que non. E creo que esta vida xa non se vai crebar, que esta é a miña vida. Si é así, entón penso que pagou a pena sufrir tanto e tanto, pagou a pena tanta dor, pasar tanta morriña, sufrir tanta tristura e mesmo estar tan e tan doente se ía acabar eiquí, se podería estar ao fin coa miña terra, eiquí en Ourense, coa miña nai, compartindo os meus días e as miñas ilusións con alguén que me entende de verdade, con alguén para quen non é estraño o que sinto pola miña terra, para quen é completamente comprensíbel que queira empregar sempre a miña lingua, con alguén que entende sempre, sempre, sempre todo o que eu digo.

Mais hai unha pequena brétema que impide que brile libre toda a luz que me enche a ialma e a miña vida. Esa pequena brétema é Artemisa. Se eu puidese, desfaría a súa tristura e a súa nostalxia coas miñas mans e botaríaas ao río para que este as levase lonxe, cada vez máis lonxe, ata afundilas no mar; pero non podo facer nada por Artemisa, só escoitala cando ela precise falar e desafogarse. Sei que non é normal nin natural que eu estea eisí, tan feliz, cando hai tan pouquiño que Artemisa e máis eu rompemos; pero eu tampouco podo domear o que sinto. Parece coma se a miña ialma tivese unha vida aparte de min, coma se ela vivise ceibe dos meus pensamentos e do que ocorre fóra deste mundo.

Onte pola mañá, Artemisa chamoume e mantivemos unha conversación moi triste que me deixou a ialma tremente. Ía eu camiñando por Ourense, xa lonxe do centro, gozando de andar por eilí, preto das termas da Chavasqueira, cando Artemisa me chamou. Ao principio, estrañoume moitísimo que me chamase a esa hora porque, segundo eu tiña entendido, ela saía de traballar ás tres da tarde como mínimo e, nese momento, eran as doce e media da mañá. Axiña ela me explicou que vivira unha crise moi forte no instituto, que se botara a chorar moito diante da mellor amiga que ten eilí e que decidira falar comigo porque non podía aturar esa desesperación por máis tempo. Díxome tamén que marchara do instituto porque non se sentía en condicións de traballar e que a xefa de estudos entendera perfectamente que non se encontrase ben (Artemisa lévase ben con todas as persoas que traballan eilí, nese instituto, parece ser). Antes de todo, preguntoume onde estaba e se me achaba soa. Entón, cando soubo que estaba soíña, preguntoume se eu non a botaba en falla, se non quería volver con ela. Eu non sabía que dicirlle; pero, antes de que eu puidese contestar, ela preguntoume se eu querería estar con ela se ela o deixaba todo e viña a Ourense. Pediume que fose sincera e iso fixen. Díxenlle que sabía que o noso xa non podía funcionar, que en realidade non quería xa estar con ela e que fora ela quen me deixara, que nunca podería entender por que o fixo porque, malia que eu sentise algo por outra muller, eu estaba disposta a loitar pola nosa vida e polos nosos soños e que, deixándome eisí, dese xeito tan estraño, ela fora quen esnaquizara as miñas ilusións. Díxenlle todo iso porque levaba moitos días queréndolle dedicar esas palabras e sabía que nada podería ir ben se non lle confesaba o que sentía. Tamén lle dixen que ela se rendera moi cedo, que non entendía por que me deixara se eu aínda a quería. Ela non me sabía contestar, quedou calada, sen dicir nada, durante uns longuísimos segundos; pero eu sabía que se estaba reprimindo as ganas de chorar. O único que me soubo dicir foi que tiña razón, que xa nada tiña sentido. E axiña quixo rematar a conversación, pero eu pedinlle que non me colgase, que precisaba saber por que de súpeto empezara a pensar nesas cousas. Entón, confesoume que se arrepentía moito de non ter loitado por min, pero que, dende que eu estivera con Lúa, soubo sempre que xa non tiña sentido perder enerxía loitando pola nosa relación. Daquela, fun eu quen quedou sen saber que dicir.

Artemisa díxome que desexaba que eu fose feliz e que a aliviaba ouvirme tan ben, que sabía que me encontraba moi ben e que iso era moi importante para ela. Eu respondinlle que tamén devecía por escoitala feliz; pero, entón, Artemisa díxome que nunca podería ser feliz porque lle faltaba xa a meirande parte da súa ialma, que eu o tiña máis doado ca ela para ser feliz porque estaba con outra muller, que tampouco entendía como podía estar con outra se nin tan sequera había unha semana de que o deixamos (onte fixo unha semana dende aquela) e que ela xamais tería actuado coma min, que non me comprendía, pero que o que lle importaba era que estaba feliz, e xa está; pero eu non podía crer nas súas verbas, sobre todo porque, ao escoitala dicirme todo iso, notaba que a súa voz estaba chea de xenreira, de rancor, de impotencia... Enténdoo, entendo que sinta todo iso, pero, entón, se o sente, que mo diga, que non me engane facéndome crer que se aleda de que eu estea ben cando non é do todo verdade.

Ao colgar con Artemisa, sentinme rara, só me prestou seguir camiñando. Intentei afastarme desa enerxía que tanto dano me facía, que tanto me oprimía a ialma; pero non me puiden desfacer dela. Pasei o día lembrando a conversación que mantivera con Artemisa. Pola tardiña, cando Lúa regresou do traballo, expliquei o que pasara e ela soubo aconsellarme moi ben. Díxome que tivese paciencia con Artemisa, que era comprensíbel que ela estivese tan mal e que lle custase entender como era posíbel que eu estivese con outra muller... pero que só o tempo era quen podía pór as cousas no seu lugar, que non me abafase, pero que continuamente fose sincera comigo mesma, xa non con ela nin con Artemisa, senón comigo mesma, que nunca me agochase a min mesma o que sentía e que o recoñecese sempre. Pediume que, se algunha vez sentía que botaba en falla a Artemisa e que me arrepentía de non estar con ela, de non loitar por ela, que llo dixese e que o entendería, que, ás veces, a ela tamén lle parecía un soño que eu puidese estar con ela coma se nada tivese pasado; pero que non dubidaría nunca do que eu sinto, do meu amor... Díxome que o amor non se pode finxir e que ela sente que, cada vez que a miro, que a abrazo, que a bico, que estou con ela, o amor que sinto por ela se escapa de todos os recunchos do meu corpo, das miñas mans, da miña voz, de min toda, e iso é o que máis lle importa.

Non obstante, non vou negar que si hai veces nas que quedo pensando en todo o que vivín con Artemisa, nas que sinto que a boto en falla, que me gustaría vela e falar con ela, que me gustaría tela eiquí, gozando con ela da beleza de Ourense... Cando sinto esa nostalxia que só lle pertence a ela, si choro, se sinto moitas ganas de pedirlle que veña, que non tarde máis, que a estraño... pero sei tamén que non a estraño como parella, senón como amiga. Gustaríame que Artemisa e máis eu fósemos as mellores amigas do mundo, pero sei tamén que iso non é posíbel, que polo momento iso non pode ser... e iso dóeme, dóeme moito, porque sei que ela e máis eu poderiamos compartir tantas cousas... e seica non o poidamos facer nunca, nunca... Sei tamén que a vida que agora teño está demasiado chea de bendicións e que talvez non se poida ter todo na vida... Sei tamén que é normal que, de cando en cando, bote de menos a Artemisa. O que non sería comprensíbel é que non a estrañase nada despois de todo o que compartimos.

Mais parece que a miña ialma aprendeu sobre todo a darlles importancia ás cousas boas, á maxia que temos na nosa vida, a todo o que nos fai sorrir e ser felices, porque esa nostalxia que sinto por Artemisa axiña se afunde no brilo que agora o enche todo.

E, agora, o único que me sae dicir é grazas. Grazas por isto, Deusa miña... grazas por tantas bendicións, Galicia, miña terra. Grazas.

E sei que teño que contar moitísimas cousas máis... pero fareino noutro momento. Agora hei de voltar á miña casa para axudar á miña nai a preparar a cea. Gústame tanto compartir con ela eses momentos...

 

Traducción:

Viernes, 14 de septiembre de 2018

Si, hace un año, me hubiesen dicho que, en unos meses, estaría viviendo al fin en Galicia, en mi aldea y a la vez en Ourense, con una mujer que me quiere con toda su alma y a quien yo también querría como si llevase compartiendo la vida con ella desde hace años, quizás me hubiese enfadado con quien, según yo creería, me decía ese montón de mentiras sólo para hacerme daño. Jamás podría creer que yo acabaría viviendo aquí. Cuando soy consciente de todas las bendiciones que tengo, no puedo evitar que me dominen unas intensas ganas de llorar de felicidad y siento que mi alma toda se llena de una gratitud infinita. A veces, me cuesta creer que este presente sea real, que de verdad yo me encuentre aquí, en mi tierra, compartiendo mis días con Lúa y con la gente que formó parte de mi niñez y a la que yo pensaba que nunca más volvería a ver; pero esto sí es real, es lo más real que he vivido en mi vida. Me resulta muy extraño recordar todos los años que viví lejos de mi tierra; esos años difíciles en los que tan infeliz fui. Me cuesta creer que yo sea la misma mujer que se marchitaba en un hospital, encerrada y lejos de la libertad y de la vida; la misma que, años después, vivió durante mucho tiempo en mitad de un bosque, en una cabaña pequeniña, de madera, con la única compañía de una serpiente muy inteligente y cariñosa con la que mantenía una relación mucho más estrecha y sincera que la que me unía a las personas que me conocían y que yo también quería. Me cuesta recordar esos momentos en los que, poquiño a poco, fui decepcionándome con la vida, con las personas que yo quería y con todo y, también, cómo después caí enferma otra vez, con tanta fuerza, tanta que ni yo misma era consciente de lo mal que estaba. Años después, yo pensaba que me había recuperado, que ya no volverían esos días y esas noches tan oscuros, esas crisis tan horribles que me deshacían, que me arrancaban la razón... pero, entonces, Artemisa se marchó de mi lado y de nuevo volví a perderme por ese abismo infinito; aunque, aquella vez, fui cayendo despaciño, sin que yo pudiese evitarlo y a la vez sintiendo que no podía dominar mi mente ni mi alma. Luego, Artemisa volvió a aparecer y me prometió que nunca me dejaría sola, pero me hizo esas promesas porque no conocía cuánto deseaba yo volver a mi tierra, cuánto ansiaba estar en Galicia, sólo en Galicia. Y fuimos construyendo nuestra vida con esfuerzo y también cariño, pero creo que yo nunca me curé del todo, básicamente porque no me hallaba en la vida ni en el lugar donde podía ser feliz de verdad. Además, yo, al estar tan bien con Artemisa, pensaba y creía que ella querría vivir en Galicia conmigo alguna vez; pero los meses fueron pasando, transcurrían los días, se iban las noches... y Artemisa nunca me demostró que quería vivir aquí conmigo; al contrario, lo único que hizo durante ese tiempo fue intentar convencerme de que trasladarnos era una locura, que era imposible que dejásemos la vida que teníamos y que tenía que esperar unos años... más años, como si yo no tuviese suficiente, como si yo no hubiese esperado ya suficiente tiempo.

Cuánto dolor, cuánta morriña y cuánta enfermedad se podrían haber evitado si nunca me hubiesen arrancado de mi tierra... pero ahora siento que la vida me devuelve todo lo que perdí, todo lo que ella misma me había quitado hace tantos años, y me lo devuelve continuamente, sin parar. Siento que, en todo momento, la vida me hace regalos, me llena de bendiciones. Y me cuesta reconocer que soy tan feliz porque, cuando lo hago, siento una punzada de culpabilidad y siento que una voz me dice que estoy siendo egoísta, que estoy olvidándome de Artemisa... pero ya no voy a negar más lo que pienso y tampoco voy a seguir escondiendo lo que sé. Pienso que ella rechazó la oportunidad de construir una vida aquí conmigo; una vida que habría sido maravillosa y muy bonita. Sé que ella me dejó porque no soportaba la idea de que yo pudiese sentir amor por otra mujer, por mucho que yo le dijese que yo seguía amándola como siempre y que estaba dispuesta a comenzar de nuevo aquí... Nada de eso sirvió para nada, y lo entiendo. Lo entiendo porque, tal vez, yo habría actuado como ella, yo me habría hundido mucho más si cabe; pero no puedo negar que, a pesar de todo lo que pasó entre nosotras, me siento bendecida, feliz. Además, también sé que Artemisa me dejó porque la asustó verme de nuevo tan enferma, tan perdida en mí misma, tan lejos de mí misma. Sé que ella se dio cuenta de que no quería compartir su vida con alguien que podía enfermar tanto si se hallaba lejos de su tierra. Y también lo entiendo, por supuesto que lo entiendo; pero lo que me extraña es que no me hubiese dejado en otras ocasiones en las que yo estuve mucho peor. Yo pasé épocas muy malas en las que no podía vivir, sencillamente, en las que no podía encontrar las fuerzas para empezar un nuevo día, en las que no quería saber nada del mundo y creo que, el año pasado, me enloquecí de dolor mucho más que la última vez que perdí la noción de mí misma... pero Artemisa siguió a mi lado como si nada ocurriese.

Ahora, contrariamente a todos esos recuerdos, me siento tan sana, tan llena de vida, tan llena de ganas de experimentar, de vivir, de descubrir, de reír, de hablar, de conocer gente nueva, de caminar, de hacer cualquier cosa que me ayude a conocer mucho mejor mi tierra... Tengo tantas ganas de ser yo misma, me siento tan conectada conmigo misma y con la vida que me pregunto si alguna vez me he sentido así y yo creo que no, que ésta es la primera vez que me siento viva, viva de verdad. Antes existía en una vida que no me hacía sentir viva. Sé que esto no es fácil de entender, pero es lo que he sentido siempre. Yo siempre me esforcé muchísimo por vivir en esa vida, por ser yo misma, aunque no supiese bien quién era yo de verdad, y todo eso para poder darle a Artemisa todo lo mejor de mí, cuando ni tan siquiera yo sabía qué era lo mejor que yo tenía. Sé que siempre fui alguien lleno de dones mágicos, pero incluso esos dones me parecen envueltos en tristeza. Ahora, en cambio, puedo emplear mi intuición de modo limpio, como nunca lo había hecho antes.

Ahora me encuentro en mi aldeíña. Es por la tarde, se acerca la puesta de sol, brilla tanto el sol que las calles de la aldea parecen de oro. Y es que para mí Ourense toda es de oro... oro... Ourense. Y lo es porque para mí siempre brillan todos sus rincones, porque es todo tan hermoso y mágico que muchas veces tengo que cerrar los ojos para que su luz no me encandile. Y Lúa forma parte de esa luz. No puedo negar que cada vez estoy más enamoradiña de ella. Yo no sé lo que me ha pasado. Es como si alguien me hubiese echado un hechizo. Esta noche dormiré sin ella después de cinco días estando juntas desde la tarde hasta la mañana... porque ella madruga también mucho todos los días, ya que va a correr, después va al gimnasio, vuelve a casa y después va a trabajar y no volvemos a vernos hasta la tarde. Tan sólo con ver la energía que ella tiene, siento yo también unas ganas infinitas de hacer cosas. Por las mañanas, esta semana, me quedé en la casa de Lúa, pero saliendo para comprar cosiñas, para caminar. Anduve mucho por Ourense. Ya no sé cuántas veces recorrí la ciudad, descubriendo los rincones de ella que todavía no conocía, e incluso estuve en termas en las que no había estado antes. No obstante, estos días también está haciendo un calor impresionante. Hace tanto calor que por la tardiña casi que sólo apetece quedarnos en casa, aguardando a que llegue el atardecer y bajen las temperaturas; pero es muy irreal todo porque por el día hace muchísimo calor y por la noche y por la mañana refresca; pero Lúa me dice que Ourense lleva años así.

He de reconocer que estoy viviendo con Lúa como si llevásemos siglos compartiendo esta vida. No sé cómo es posible que nos comprendamos tan bien, que nos conozcamos tan bien. Hay personas con las que compartes muchos más años y en realidad no las conoces ni la mitad de lo que nos conocemos Lúa y yo. Noto que hay entre nosotras una conexión muy fuerte, que muchas veces no es preciso usar las palabras, que sólo con nuestras miradas podemos saber lo que piensa y siente la otra... y eso para mí es magia, es sólo magia. Y, cuando pienso en eso, me doy cuenta de que, en mi vida, hay muchas cosas que no tienen explicación, que parecen sólo magia: la conexión que siento con mi tierra, la amistad que mantuve con Némesis... y ahora Lúa. Jamás imaginé que acabaríamos así, tan juntas. Cuando era una adolescente enamoradiña de esa rapaza mayor que yo, que sólo venía a la aldeíña los veranos, jamás podría haber creído que acabaría compartiendo mi vida con ella, con esa rapaciña tan graciosa que me decía todo lo que pensaba, que se comportaba conmigo como si me conociese desde siempre... No sé, es todo muy bonito y extraño, la verdad.

En Ourense soy muy feliz, con Lúa, en ese lugar que tanto quiero; pero también amo mi aldea, también amo estar aquí, también echo de menos mi aldea cuando paso días lejos de ella, y también a mi madre. A mi madre la echo muchísimo en falta también. Y me gusta tanto estar aquí... escribiendo entre los árboles, bajo el cielo de la tarde, aspirando el olor de la hierba, del agua, de la humedad del río, de los árboles, de las flores... y ya viene el otoño, a pesar de que todavía haga tanto calor... pero ya se puede oler el cercano aroma a hojas secas. También anochece antes, el día dura menos, y el río parece aún más calladiño. Todo está tan hermoso, tan tiernamente hermoso...

Nunca dudé de que aquí estaba mi hogar, pero jamás pude imaginar que podría vivir también en Ourense y en la aldea, así, alternando entre un rincón y otro. Claro que siempre dependo de alguien que me pueda traer aquí porque yo no pienso sacarme nunca el carné de conducir, eso sí que no. Y creo que esta vida ya no se va a quebrar, que ésta es mi vida. Si es así, entonces pienso que mereció la pena sufrir tanto y tanto, mereció la pena tanto dolor, pasar tanta morriña, sufrir tanta tristeza e incluso estar tan y tan enferma si iba a acabar aquí, si podría estar al fin con mi tierra, aquí en Ourense, con mi madre, compartiendo mis días y mis ilusiones con alguien que me entiende de verdad, con alguien para quien no es extraño lo que siento por mi tierra, para quien es completamente comprensible que quiera usar siempre mi lengua, con alguien que entiende siempre, siempre, siempre todo lo que yo digo.

Mas hay una pequeña bruma que impide que brille libre toda la luz que me llena el alma y mi vida. Esa pequeña bruma es Artemisa. Si yo pudiese, desharía su tristeza y su nostalgia con mis manos y las echaría al río para que éste las llevase lejos, cada vez más lejos, hasta hundirlas en el mar; pero no puedo hacer nada por Artemisa, sólo escucharla cuando ella necesite hablar y desahogarse. Sé que no es normal ni natural que yo esté así, tan feliz, cuando hace tan poquiño que Artemisa y yo hemos roto; pero yo tampoco puedo dominar lo que siento. Parece como si mi alma tuviese una vida aparte de mí, como si ella viviese libre de mis pensamientos y de lo que ocurre fuera de este mundo.

Ayer por la mañana, Artemisa me llamó y mantuvimos una conversación muy triste que me dejó el alma trémula. Iba yo caminando por Ourense, ya lejos del centro, disfrutando de andar por allí, cerca de las termas da Chavasqueira, cuando Artemisa me llamó. Al principio, me extrañó muchísimo que me llamase a esa hora, porque, según yo tenía entendido, ella salía de trabajar a las tres de la tarde como mínimo y, en ese momento, eran las doce y media de la mañana. Enseguida ella me explicó que había vivido una crisis muy fuerte en el instituto, que se había echado a llorar mucho delante de la mejor amiga que tiene allí y que había decidido hablar conmigo porque no podía soportar esa desesperación por más tiempo. Me dijo también que se había marchado del instituto porque no se sentía en condiciones de trabajar y que la jefa de estudios había entendido perfectamente que no se encontrase bien (Artemisa se lleva bien con todas las personas que trabajan allí, en ese instituto, parece ser). Antes de todo, me preguntó dónde estaba y si me hallaba sola. Entonces, cuando supo que estaba soliña, me preguntó si yo no la echaba de menos, si no quería volver con ella. Yo no sabía qué decirle; pero, antes de que yo pudiese contestar, ella me preguntó si yo querría estar con ella si ella lo dejaba todo y venía a Ourense. Me pidió que fuese sincera y eso hice. Le dije que sabía que lo nuestro ya no podía funcionar, que en realidad no quería ya estar con ella y que había sido ella quien me había dejado, que nunca podría entender por qué lo hizo porque, a pesar de que yo sintiese algo por otra mujer, yo estaba dispuesta a luchar por nuestra vida y por nuestros sueños y que, dejándome así, de ese modo tan extraño, ella había sido quien había destrozado mis ilusiones. Le dije todo eso porque llevaba muchos días queriendo dedicarle esas palabras y sabía que nada podría ir bien si no le confesaba lo que sentía. También le dije que ella se había rendido muy pronto, que no entendía por qué me había dejado si yo todavía la quería. Ella no sabía contestarme, se quedó callada, sin decir nada, durante unos larguísimos segundos; pero yo sabía que estaba reprimiéndose las ganas de llorar. Lo único que me supo decir es que tenía razón, que ya nada tenía sentido. Y enseguida quiso acabar la conversación, pero yo le pedí que no me colgase, que necesitaba saber por qué de súbito había empezado a pensar en esas cosas. Entonces, me confesó que se arrepentía mucho de no haber luchado por mí, pero que, desde que yo había estado con Lúa, supo siempre que ya no tenía sentido perder energía luchando por nuestra relación. Entonces, fui yo quien se quedó sin saber qué decir.

Artemisa me dijo que deseaba que yo fuese feliz y que la aliviaba oírme tan bien, que sabía que me encontraba muy bien y que eso era muy importante para ella. Yo le respondí que también deseaba escucharla feliz; pero, entonces, Artemisa me dijo que nunca podría ser feliz porque le faltaba ya la mayor parte de su alma, que yo lo tenía más fácil que ella para ser feliz porque estaba con otra mujer, que tampoco entendía cómo podía estar con otra si ni tan siquiera hacía una semana de que lo dejamos (ayer hizo una semana desde entonces) y que ella jamás habría actuado como yo, que no me comprendía, pero que lo que le importaba era que estaba feliz, y ya está; pero yo no podía creer en sus palabras, sobre todo porque, al escucharla decirme todo eso, notaba que su voz estaba llena de rabia, de rencor, de impotencia... Lo entiendo, entiendo que sienta todo eso, pero, entonces, si lo siente, que me lo diga, que no me engañe haciéndome creer que se alegra de que yo esté bien cuando no es del todo verdad.

Al colgar con Artemisa, me sentí rara, sólo me apeteció seguir caminando. Intenté alejarme de esa energía que tanto daño me hacía, que tanto me oprimía el alma; pero no pude deshacerme de ella. Pasé el día recordando la conversación que había mantenido con Artemisa. Por la tardiña, cuando Lúa regresó del trabajo, le expliqué lo que había pasado y ella supo aconsejarme muy bien. Me dijo que tuviese paciencia con Artemisa, que era comprensible que ella estuviese tan mal y que le costase entender cómo era posible que yo estuviese con otra mujer... pero que sólo el tiempo era quien podía poner las cosas en su lugar, que no me agobiase, pero que continuamente fuese sincera conmigo misma, ya no con ella ni con Artemisa, sino conmigo misma, que nunca me ocultase a mí misma lo que sentía y que lo reconociese siempre. Me pidió que, si alguna vez sentía que echaba de menos a Artemisa y que me arrepentía de no estar con ella, de no luchar por ella, que se lo dijese y que lo entendería, que, a veces, a ella también le parecía un sueño que yo pudiese estar con ella como si nada hubiese pasado; pero que no dudaría nunca de lo que yo siento, de mi amor... Me dijo que el amor no se puede fingir y que ella siente que, cada vez que la miro, que la abrazo, que la beso, que estoy con ella, el amor que siento por ella se escapa de todos los rincones de mi cuerpo, de mis manos, de mí voz, de mi toda, y eso es lo que más le importa.

No obstante, no voy a negar que sí hay veces en las que me quedo pensando en todo lo que he vivido con Artemisa, en las que siento que la echo de menos, que me gustaría verla y hablar con ella, que me gustaría tenerla aquí, disfrutando con ella de la belleza de Ourense... Cuando siento esa nostalgia que sólo le pertenece a ella, sí lloro, sí siento muchas ganas de pedirle que venga, que no tarde más, que la extraño... pero sé también que no la extraño como pareja, sino como amiga. Me gustaría que Artemisa y yo fuésemos las mejores amigas del mundo, pero sé también que eso no es posible, que por el momento eso no puede ser... y eso me duele, me duele mucho, porque sé que ella y yo podríamos compartir tantas cosas... y quizás no podamos hacerlo nunca, nunca... Sé también que la vida que ahora tengo está demasiado llena de bendiciones y que tal vez no se pueda tener todo en la vida... Sé también que es normal que, de vez en cuando, eche de menos a Artemisa. Lo que no sería comprensible es que no la extrañase nada después de todo lo que hemos compartido.

Mas parece que mi alma aprendió sobre todo a darles importancia a las cosas buenas, a la magia que tenemos en nuestra vida, a todo lo que nos hace sonreír y ser felices, porque esa nostalgia que siento por Artemisa enseguida se hunde en el brillo que ahora lo llena todo.

Y, ahora, lo único que me sale decir es gracias. Gracias por esto, Diosa mía...  Gracias por tantas bendiciones, Galicia, tierra mía. Gracias.

Y sé que tengo que contar muchísimas cosas más... pero lo haré en otro momento. Ahora he de volver a mi casa para ayudar a mi madre a preparar la cena. Me gusta tanto compartir con ella esos momentos...

2 comentarios:

  1. Está claro que Artemisa quier mucho a Agnes, yo diría que más de lo que Agnes la quiso a ella. En los peores momentos de su vida, estuvo ahí, cuando ella estaba muy mal, deshecha, casi perdida en su enfermedad. Estuvo a su lado, en todo momento. Lo que Agnes no entiende es que Artemisa "haya dejado de luchar por su amor y la haya dejado". Ahí es un poco injusta. Le ha sido infiel dos veces y no negaba que sentía algo por Lúa, seguía escribiéndose con ella, y eso es una prueba de que no pensaba luchar por Artemisa. Que la haya dejado fue sensato, por el bien de Agnes (sigue amándola y se sacrifica, aunque ella sea la perjudicada), y por el suyo propio, porque se haría daño. Aunque Agnes tiene razón en algo, no luchó. Se rindió, aceptando su amor por Lúa y alegrándose de su nueva vida. Me habría gustado ver a una Artemisa poniendo toda la carne en el asador (vaaale, la verdura jajaja), y ya no por luchar por Agnes, si no por defender su honor, dejarle claro a Agnes que fue ella la que cometió el error, al acostarse con Lúa (desde el punto de vista de Artemisa, claro), y por eso la relación se vino abajo. Hay que reconocer que Artemisa metía mucho la pata, siempre con excusas con lo de ir a Galicia. Se equivocó, y quizás eso fue destruyendo la relación poco a poco. No me gusta esta nueva Artemisa, aunque la entienda y a lo mejor yo me comportaría igual. Quiero que vuelva a brillar con luz propia, como antes de conocer a Agnes.

    Espero que consiga reponerse y volver a ser la que era. Por otra parte, es genial la vida de Agnes. La veo bien, feliz en Ourense. Como siempre, alabanzas a Ourense y lo mucho que le gusta y la ama. Lleva la vida que siempre quiso, aunque ahora parece que sí que siente un poco que Artemisa esté mal, pero pronto se le pasa con el brillo mágico que le transmite su tierra. Seguiremos leyendo, a ver que les depara el destino. Muy intenso, puesto que hablamos de sentimientos muy profundos. ¡Me encantaaaaa!

    ResponderEliminar
  2. Estoy de acuerdo con Agnes, es cierto que si no la hubiesen arrancado de su vida, de su aldea del alma, su pasado habría sido mucho más feliz. Pero creo que no valora el hecho de que ella es quien es precisamente porque vivió su pasado; sin él no habría conocido a Artemisa, por ejemplo, que aunque ahora parece haberse retirado del campo de batalla amoroso, es alguien que resulta inevitable nombrar si se quiere explicar quién es Agnes y por qué piensa y siente como lo hace.

    Me gusta mucho vivir Orense, Galicia en definitiva, a través de los ojos enamorados de Agnes, le da a todo una pátina romántica y sentida que es un amor, sin duda ella se encuentra en un momento cúspide de su vida, uno de los mejores, y eso tiene el valor añadido de que todo cuanto la rodea se tiñe de ese optimismo que casi parece mágico.

    La situación con Artemisa es completamente previsible, sí, ella fue la que dejó a Agnes, pero me parece injusto que se lo reproche, porque si lo hizo así fue sin pensar en la felicidad propia, sino en la de su amada, así que es una rendición condicional, de la que ya se está arrepintiendo. Por otra parte Agnes me parece un poco cínica, aceptando que estaba con Lúa y quería estarlo pero al mismo tiempo reprochándole que se hubiera rendido "tan pronto"... y en cambio la actitud de Lúa es muy buena, aconsejándole siempre ser sincera consigo misma, porque las cuentas que ahora se echa y que parece que serán eternas como el bronce puede que al volver una esquina cambien, y ya sabes que pienso que la unión entre Agnes y Artemisa es algo más que una unión habitual... así que yo creo que la última palabra no está dicha.

    La historia parece que llega a un lugar apacible, pero estoy seguro que a la vuelta de algunas páginas las cosas no van a estar tan claras, ¡excelente relato!

    ResponderEliminar