domingo, 2 de septiembre de 2018

DIARIO DE AGNES: MARTES, 7 DE AGOSTO DE 2018


Martes,7 de agosto de 2018
Non podo crer que xa leve tres semanas en Galicia. Non o podo crer. É imposíbel que xa teña pasado tanto tempo dende a tarde que cheguei, dende esa mañá na que decidín saír da miña casa para volver á miña terra. Intento lembrar todos os días que vivín eiquí e sinto que vivín demasiadas cousas, pero tamén que me fallan días, que me custa moito crer que teña pasado tanto tempo. É imposíbel. E Artemisa leva eiquí na miña aldea unha semana, pero tamén hai dous semanas que veu. Como é posíbel que o tempo transcorra tan rápido? Non obstante, a min paréceme que levo eiquí toda a vida, paréceme que nunca marchei, que nunca me afastaron da miña terra. Todo segue coma sempre: a mesma paisaxe que eu lembraba, o cheiro do meu fogar, as cousiñas que tiña cando era cativiña... Mesmo puiden ler o diario que eu agochaba baixo a cama, baixo o colchón da cama, e que a miña nai gardou nuns dos caixóns do meu armario. Lino e paréceme que agora podería empregar exactamente as mesmas palabras para describir o que me rodea. Cando era cativa, xa vía como agora a beleza da miña terra. Podo describir igual que daquela todo o que forma este recunchiño do mundo. Tamén podo identificar perfectamente as emocións que me impulsaban a escribir, que enchían as miñas verbas. Non contaba ren especial nin estraño. Só falaba do que sentía, de como me sentía. Falaba da miña avoa, das lembranzas que tiña con ela. Empecei a escribir ese diario cando era moi cativiña. Creo que tiña seis anos cando escribín a primeira liña. Eran cousiñas moi sinxelas, do tipo: “Hoxe fun procurar castañas coa miña avoíña e fixémolas no lume, na lareira, e despois veu a miña nai e comeu connosco, trouxo unha cunquiña de caldo para as tres e puxo o pote na lareira para que non se arrefriase. A miña nai creo que está moi tristeiriña porque hai moi pouquiño tempo que morreu o meu avó. Non queren falar del diante miña, pero eu sei moi ben o que lle pasou, porque fun eu quen o soubo primeiro, pero elas pensan que só foi un pesadelo, aínda que a miña avoa sabe a verdade. A miña nai non quere crer esa verdade”.
Transcribín o primeiro que escribín nese diario, pero, evidentemente, corrixín moitísimas faltas de ortografía, pois eu escribía tal como falaba, contraendo moitísimas palabras. Poñía, por exemplo, “fun procurar castañas camiña’voíña” en troques de “coa miña avoíña”. Ademais, lamentablemente, tiña faltas máis graves, poñía bes cando tiña que ir un uve e cousiñas así. A esas alturas, aínda ninguén me tiña ensinado a escribir en galego.
Podería corrixir o meu diario e pasalo a ordenador, pero dáme mágoa porque me parece moi entrañábel telo así, tan sincero. A medida que medraba, ía escribindo mellor, aínda que as contraccións ninguén mas quitou xamais. Artemisa tamén leu un pouquiño do meu diario, pero dime que lle custa moitísimo entender o que está escrito. Que graza me fixo que me dixese iso.
Tamén hai algunha poesía no meu diario, pero escribinas cando xa tiña máis de once anos. Hai descricións de bolboretas e doutras escenas da natureza. Eu non fun nunca moi boa debuxando, aínda que me gustaba moito facelo, emporiso describía as cousas en troques de debuxalas. Pasaba horas no bosque e sempre algunha imaxe quedaba gravada na miña mente, tanto que a podía describir sen trabucarme.
Pois tamén quería falar de Artemisa. Aínda non podo crer que ela estea así. Cambiárona, xa non é a mesma. Non é a mesma muller que chegou eiquí hai dúas semanas e que estaba tan desfeita, tan descontrolada de celos. Non é a mesma. Incluso, paréceme que ten outra mirada, outro xeito de falar, outro sorriso.
Ademais, díxome xa varias veces que quere quedar eiquí para sempre, que o arranxaría todo para poder quedar eiquí as dúas, ao menos un tempo, ata que decidamos comezar outra vida na cidade, en Ourense, por exemplo. Díxome que pediría unha excedencia no seu traballo e que se prepararía o exame do CELGA para poder traballar eiquí como profesora. Animouna saber que, por desgraza, eiquí en Galicia non hai inmersión lingüística, o cal quere dicir que pode dar clases en castelán perfectamente, pero agardo que algunha vez iso cambie e só ensinen en galego, para coidar máis a nosa lingua, pero dese tema non me gusta falar. Faime sentir tristeiriña; pero a verdade é que me gustaría que todo cambiase, que Galiza fose máis libre, que non tivese que render tantas contas a España... pero esas ideas mellor agochalas.
 
Martes, 7 de agosto de 2018
No puedo creerme que ya lleve tres semanas en Galicia. No me lo puedo creer. Es imposible que ya haya pasado tanto tiempo desde la tarde que llegué, desde esa mañana en la que decidí salir de mi casa para volver a mi tierra. Intento recordar todos los días que he vivido aquí y siento que viví demasiadas cosas, pero también que me faltan días, que me cuesta mucho creer que haya pasado tanto tiempo. Es imposible. Y Artemisa lleva aquí en mi aldea una semana, pero también hace dos semanas que vino. ¿Cómo es posible que el tiempo transcurra tan rápido? No obstante, a mí me parece que llevo aquí toda la vida, me parece que nunca me marché, que nunca me alejaron de mi tierra. Todo sigue como siempre: el mismo paisaje que yo recordaba, el olor de mi hogar, las cosiñas que tenía cuando era pequeniña... Incluso pude leer el diario que yo escondía bajo la cama, bajo el colchón de mi cama, y que mi madre guardó en uno de los cajones de mi armario. Pude leerlo y me parece que ahora podría utilizar exactamente las mismas palabras para describir lo que me rodea. Cuando era pequeña, ya veía como ahora la belleza de mi tierra. Puedo describir como entonces todo lo que forma este rinconciño del mundo. También puedo identificar perfectamente las emociones que me impulsaban a escribir, que llenaban mis palabras. No contaba nada especial ni extraño. Sólo hablaba de lo que sentía, de cómo me sentía. Hablaba de mi abuela, de los recuerdos que tenía con ella. Empecé a escribir ese diario cuando era muy pequeniña. Creo que tenía seis años cuando escribí la primera línea. Eran cosiñas muy sencillas, del tipo: “Hoy fui a buscar castañas con mi avoíña y las hicimos a la lumbre, en la lareira, y después vino mi madre y comió con nosotras, trajo un cuenquiño de caldo para las tres y puso el pote en la lareira para que no se enfriase. Mi madre creo que está muy tristiña porque hace muy poquiño tiempo que murió mi abuelo. No quieren hablar de él delante de mí, pero yo sé muy bien lo que le pasó, porque fui yo quien lo supo primero, pero ellas piensan que sólo fue una pesadilla, aunque mi abuela sabe la verdad. Mi madre no quiere creer esa verdad”.
He transcrito lo primero que escribí en ese diario, pero, evidentemente, he corregido muchas faltas de ortografía, pues yo escribía tal como hablaba, contrayendo muchísimas palabras. Ponía, por ejemplo, “fun procurar castañas camiña’voíña” en vez de “coa miña avoíña”. Además, lamentablemente, tenía faltas más graves, ponía be cuando tenía que ir una uve y cosiñas así. A esas alturas, todavía nadie me había enseñado a escribir en gallego.
Podría corregir mi diario y pasarlo a ordenador, pero me da pena porque me parece muy entrañable tenerlo así, tan sincero. A medida que crecía, iba escribiendo mejor, aunque las contracciones nadie me las quitó jamás. Artemisa también ha leído un poquiño de mi diario, pero me dice que le cuesta muchísimo entender lo que está escrito. Qué gracia me hizo que me dijese eso.
También hay alguna poesía en mi diario, pero las escribí cuando ya tenía más de once años. Hay descripciones de mariposas y de otras escenas de la naturaleza. Yo no fui nunca muy buena dibujando, aunque me gustaba mucho hacerlo, por eso describía las cosas en vez de dibujarlas. Pasaba horas en el bosque y siempre alguna imagen se quedaba grabada en mi mente, tanto que podía describirla sin equivocarme.
Pues también quería hablar de Artemisa. Todavía no puedo creer que ella esté así. La cambiaron, ya no es la misma. No es la misma mujer que llegó aquí hace dos semanas y que estaba tan deshecha, tan descontrolada de celos. No es la misma. Incluso, me parece que tiene otra mirada, otro modo de hablar, otra sonrisa.
Además, me ha dicho ya varias veces que quiere quedarse aquí para siempre, que lo arreglaría todo para poder quedarnos aquí las dos, al menos un tiempo, hasta que decidamos comenzar otra vida en la ciudad, en Ourense, por ejemplo. Me dijo que pediría una excedencia en su trabajo y que se prepararía el examen del CELGA para poder trabajar aquí como profesora. La animó saber que, por desgracia, aquí en Galicia no hay inmersión lingüística, lo cual quiere decir que puede dar clases en castellano perfectamente, pero espero que alguna vez eso cambie y enseñen en gallego, para cuidar más nuestra lengua, pero de ese tema no me gusta hablar. Me hace sentir tristiña, pero la verdad es que me gustaría que todo cambiase, que Galicia fuese más libre, que no tuviese que rendir tantas cuentas a España... pero esas ideas mejor esconderlas.
 

2 comentarios:

  1. Es muy entrañable lo que cuenta del diario. Debe ser muy especial, como regresar al pasado con una máquina del tiempo. Leer lo que en aquellos años le preocupaba, le gustaba y lo que hacía. Cuando murió su abuelo y lo triste que estaba su madre o que ella sabía que había muerto antes que nadie. Recuerda todo eso, pero verlo escrito en un diario debe ser especial, con faltas ortográfica incluidas jajaja. Artemisa está muy cambiada. Es que ahora está igual de enamorada de Galicia que Agnes. ¿Se enfermaría igual que Agnes si sale de Galicia? ¿Te imaginas? Eso sería ya una pasada jajaja. Va todo bien, ahora las dos sienten lo mismo, se comprenden y están más complementadas que nunca. Ojalá esta situación dure mucho...aiiins. Por cierto, no sabía que Agnes era independentista gallega jajaja. ¿Quiere la independencia de Galicia? Catalunya, País Vasco, Galicia...al final quedará Madrid sola jajaja. Voy a seguir leyendooo.

    ResponderEliminar
  2. Empezando por el final, yo creo que en Galicia sí hay inversión lingüística, supongo que a lo que se refiere Agnes es a que no hay inmersión lingüística, por eso dice que podrá dar las clases en español. De lo que no cabe duda es de que Artemisa ha cambiado, lo ve ella, lo ve Agnes y lo ve cualquiera; y si su decisión ahora es estar en Galicia pues tendrá que hacer lo que sea para conseguirlo, pero sin duda no es ningún propósito imposible.

    La primera parte, con las alusiones al diario y su torpe ortografía son muy bonitas, me ha gustado muchísimo lo delicadamente que se refiere a él, lo poquito que transcribe, y desde luego que no sería lo mismo pasándolo al ordenador, al contrario, la gracia es verlo de su puño y letra infantil, con sus errores, con la inocencia que seguro tenía (y conserva en gran parte), en fin, un pasaporte al pasado que no tiene precio. Me encanta este capítulo porque, por sí mismo, casi equivale a los anteriores, dice muchísimo con pocos recursos aparentes, un verdadero ejemplo de literatura de la buena.

    ResponderEliminar