Martes,7 de agosto de 2018
Non
podo crer que xa leve tres semanas en Galicia. Non o podo crer. É imposíbel que
xa teña pasado tanto tempo dende a tarde que cheguei, dende esa mañá na que
decidín saír da miña casa para volver á miña terra. Intento lembrar todos os
días que vivín eiquí e sinto que vivín demasiadas cousas, pero tamén que me
fallan días, que me custa moito crer que teña pasado tanto tempo. É imposíbel.
E Artemisa leva eiquí na miña aldea unha semana, pero tamén hai dous semanas
que veu. Como é posíbel que o tempo transcorra tan rápido? Non obstante, a min
paréceme que levo eiquí toda a vida, paréceme que nunca marchei, que nunca me
afastaron da miña terra. Todo segue coma sempre: a mesma paisaxe que eu
lembraba, o cheiro do meu fogar, as cousiñas que tiña cando era cativiña... Mesmo
puiden ler o diario que eu agochaba baixo a cama, baixo o colchón da cama, e
que a miña nai gardou nuns dos caixóns do meu armario. Lino e paréceme que
agora podería empregar exactamente as mesmas palabras para describir o que me
rodea. Cando era cativa, xa vía como agora a beleza da miña terra. Podo describir
igual que daquela todo o que forma este recunchiño do mundo. Tamén podo
identificar perfectamente as emocións que me impulsaban a escribir, que enchían
as miñas verbas. Non contaba ren especial nin estraño. Só falaba do que sentía,
de como me sentía. Falaba da miña avoa, das lembranzas que tiña con ela.
Empecei a escribir ese diario cando era moi cativiña. Creo que tiña seis anos
cando escribín a primeira liña. Eran cousiñas moi sinxelas, do tipo: “Hoxe fun
procurar castañas coa miña avoíña e fixémolas no lume, na lareira, e despois
veu a miña nai e comeu connosco, trouxo unha cunquiña de caldo para as tres e
puxo o pote na lareira para que non se arrefriase. A miña nai creo que está moi
tristeiriña porque hai moi pouquiño tempo que morreu o meu avó. Non queren
falar del diante miña, pero eu sei moi ben o que lle pasou, porque fun eu quen
o soubo primeiro, pero elas pensan que só foi un pesadelo, aínda que a miña
avoa sabe a verdade. A miña nai non quere crer esa verdade”.
Transcribín
o primeiro que escribín nese diario, pero, evidentemente, corrixín moitísimas
faltas de ortografía, pois eu escribía tal como falaba, contraendo moitísimas
palabras. Poñía, por exemplo, “fun procurar castañas camiña’voíña” en troques
de “coa miña avoíña”. Ademais, lamentablemente, tiña faltas máis graves, poñía
bes cando tiña que ir un uve e cousiñas así. A esas alturas, aínda ninguén me
tiña ensinado a escribir en galego.
Podería
corrixir o meu diario e pasalo a ordenador, pero dáme mágoa porque me parece
moi entrañábel telo así, tan sincero. A medida que medraba, ía escribindo mellor,
aínda que as contraccións ninguén mas quitou xamais. Artemisa tamén leu un
pouquiño do meu diario, pero dime que lle custa moitísimo entender o que está
escrito. Que graza me fixo que me dixese iso.
Tamén
hai algunha poesía no meu diario, pero escribinas cando xa tiña máis de once
anos. Hai descricións de bolboretas e doutras escenas da natureza. Eu non fun
nunca moi boa debuxando, aínda que me gustaba moito facelo, emporiso describía
as cousas en troques de debuxalas. Pasaba horas no bosque e sempre algunha
imaxe quedaba gravada na miña mente, tanto que a podía describir sen
trabucarme.
Pois
tamén quería falar de Artemisa. Aínda non podo crer que ela estea así.
Cambiárona, xa non é a mesma. Non é a mesma muller que chegou eiquí hai dúas semanas
e que estaba tan desfeita, tan descontrolada de celos. Non é a mesma. Incluso,
paréceme que ten outra mirada, outro xeito de falar, outro sorriso.
Ademais,
díxome xa varias veces que quere quedar eiquí para sempre, que o arranxaría
todo para poder quedar eiquí as dúas, ao menos un tempo, ata que decidamos
comezar outra vida na cidade, en Ourense, por exemplo. Díxome que pediría unha
excedencia no seu traballo e que se prepararía o exame do CELGA para poder
traballar eiquí como profesora. Animouna saber que, por desgraza, eiquí en Galicia
non hai inmersión lingüística, o cal quere dicir que pode dar clases en
castelán perfectamente, pero agardo que algunha vez iso cambie e só ensinen en
galego, para coidar máis a nosa lingua, pero dese tema non me gusta falar.
Faime sentir tristeiriña; pero a verdade é que me gustaría que todo cambiase,
que Galiza fose máis libre, que non tivese que render tantas contas a España...
pero esas ideas mellor agochalas.
Martes,
7 de agosto de 2018
No puedo creerme que ya lleve tres
semanas en Galicia. No me lo puedo creer. Es imposible que ya haya pasado tanto
tiempo desde la tarde que llegué, desde esa mañana en la que decidí salir de mi
casa para volver a mi tierra. Intento recordar todos los días que he vivido
aquí y siento que viví demasiadas cosas, pero también que me faltan días, que
me cuesta mucho creer que haya pasado tanto tiempo. Es imposible. Y Artemisa
lleva aquí en mi aldea una semana, pero también hace dos semanas que vino.
¿Cómo es posible que el tiempo transcurra tan rápido? No obstante, a mí me
parece que llevo aquí toda la vida, me parece que nunca me marché, que nunca me
alejaron de mi tierra. Todo sigue como siempre: el mismo paisaje que yo
recordaba, el olor de mi hogar, las cosiñas que tenía cuando era pequeniña...
Incluso pude leer el diario que yo escondía bajo la cama, bajo el colchón de mi
cama, y que mi madre guardó en uno de los cajones de mi armario. Pude leerlo y
me parece que ahora podría utilizar exactamente las mismas palabras para describir
lo que me rodea. Cuando era pequeña, ya veía como ahora la belleza de mi
tierra. Puedo describir como entonces todo lo que forma este rinconciño del
mundo. También puedo identificar perfectamente las emociones que me impulsaban
a escribir, que llenaban mis palabras. No contaba nada especial ni extraño.
Sólo hablaba de lo que sentía, de cómo me sentía. Hablaba de mi abuela, de los
recuerdos que tenía con ella. Empecé a escribir ese diario cuando era muy
pequeniña. Creo que tenía seis años cuando escribí la primera línea. Eran
cosiñas muy sencillas, del tipo: “Hoy fui a buscar castañas con mi avoíña y las
hicimos a la lumbre, en la lareira, y después vino mi madre y comió con
nosotras, trajo un cuenquiño de caldo para las tres y puso el pote en la lareira
para que no se enfriase. Mi madre creo que está muy tristiña porque hace muy
poquiño tiempo que murió mi abuelo. No quieren hablar de él delante de mí, pero
yo sé muy bien lo que le pasó, porque fui yo quien lo supo primero, pero ellas
piensan que sólo fue una pesadilla, aunque mi abuela sabe la verdad. Mi madre
no quiere creer esa verdad”.
He transcrito lo primero que escribí
en ese diario, pero, evidentemente, he corregido muchas faltas de ortografía,
pues yo escribía tal como hablaba, contrayendo muchísimas palabras. Ponía, por
ejemplo, “fun procurar castañas camiña’voíña” en vez de “coa miña avoíña”.
Además, lamentablemente, tenía faltas más graves, ponía be cuando tenía que ir
una uve y cosiñas así. A esas alturas, todavía nadie me había enseñado a escribir
en gallego.
Podría corregir mi diario y pasarlo
a ordenador, pero me da pena porque me parece muy entrañable tenerlo así, tan
sincero. A medida que crecía, iba escribiendo mejor, aunque las contracciones
nadie me las quitó jamás. Artemisa también ha leído un poquiño de mi diario,
pero me dice que le cuesta muchísimo entender lo que está escrito. Qué gracia
me hizo que me dijese eso.
También hay alguna poesía en mi
diario, pero las escribí cuando ya tenía más de once años. Hay descripciones de
mariposas y de otras escenas de la naturaleza. Yo no fui nunca muy buena
dibujando, aunque me gustaba mucho hacerlo, por eso describía las cosas en vez
de dibujarlas. Pasaba horas en el bosque y siempre alguna imagen se quedaba
grabada en mi mente, tanto que podía describirla sin equivocarme.
Pues también quería hablar de
Artemisa. Todavía no puedo creer que ella esté así. La cambiaron, ya no es la
misma. No es la misma mujer que llegó aquí hace dos semanas y que estaba tan
deshecha, tan descontrolada de celos. No es la misma. Incluso, me parece que
tiene otra mirada, otro modo de hablar, otra sonrisa.
Además, me ha dicho ya varias veces
que quiere quedarse aquí para siempre, que lo arreglaría todo para poder
quedarnos aquí las dos, al menos un tiempo, hasta que decidamos comenzar otra
vida en la ciudad, en Ourense, por ejemplo. Me dijo que pediría una excedencia
en su trabajo y que se prepararía el examen del CELGA para poder trabajar aquí
como profesora. La animó saber que, por desgracia, aquí en Galicia no hay inmersión
lingüística, lo cual quiere decir que puede dar clases en castellano
perfectamente, pero espero que alguna vez eso cambie y enseñen en gallego, para
cuidar más nuestra lengua, pero de ese tema no me gusta hablar. Me hace sentir
tristiña, pero la verdad es que me gustaría que todo cambiase, que Galicia
fuese más libre, que no tuviese que rendir tantas cuentas a España... pero esas
ideas mejor esconderlas.
Es muy entrañable lo que cuenta del diario. Debe ser muy especial, como regresar al pasado con una máquina del tiempo. Leer lo que en aquellos años le preocupaba, le gustaba y lo que hacía. Cuando murió su abuelo y lo triste que estaba su madre o que ella sabía que había muerto antes que nadie. Recuerda todo eso, pero verlo escrito en un diario debe ser especial, con faltas ortográfica incluidas jajaja. Artemisa está muy cambiada. Es que ahora está igual de enamorada de Galicia que Agnes. ¿Se enfermaría igual que Agnes si sale de Galicia? ¿Te imaginas? Eso sería ya una pasada jajaja. Va todo bien, ahora las dos sienten lo mismo, se comprenden y están más complementadas que nunca. Ojalá esta situación dure mucho...aiiins. Por cierto, no sabía que Agnes era independentista gallega jajaja. ¿Quiere la independencia de Galicia? Catalunya, País Vasco, Galicia...al final quedará Madrid sola jajaja. Voy a seguir leyendooo.
ResponderEliminarEmpezando por el final, yo creo que en Galicia sí hay inversión lingüística, supongo que a lo que se refiere Agnes es a que no hay inmersión lingüística, por eso dice que podrá dar las clases en español. De lo que no cabe duda es de que Artemisa ha cambiado, lo ve ella, lo ve Agnes y lo ve cualquiera; y si su decisión ahora es estar en Galicia pues tendrá que hacer lo que sea para conseguirlo, pero sin duda no es ningún propósito imposible.
ResponderEliminarLa primera parte, con las alusiones al diario y su torpe ortografía son muy bonitas, me ha gustado muchísimo lo delicadamente que se refiere a él, lo poquito que transcribe, y desde luego que no sería lo mismo pasándolo al ordenador, al contrario, la gracia es verlo de su puño y letra infantil, con sus errores, con la inocencia que seguro tenía (y conserva en gran parte), en fin, un pasaporte al pasado que no tiene precio. Me encanta este capítulo porque, por sí mismo, casi equivale a los anteriores, dice muchísimo con pocos recursos aparentes, un verdadero ejemplo de literatura de la buena.