Domingo, 23 de setembro de 2018
Que fin de semana tan
bonita e intensa. Coido que non teño palabras para explicar todo o que vivimos
e como me sentín. A vida toda amósame decotío que teño moitísimos motivos para
ser feliz e eu recibo con moitísima ledicia e ilusión todas as bendicións que a
vida me envía. Estou lonxe de calquera pegada de tristura, estou lonxe da
escuridade da decepción e mesmo me sinto lonxe desa doenza que, durante tanto
tempo, quixo desfacer todo o que eu era. Estou lonxe das crises de ansiedade e
de pánico, deses prantos se fin que domeaban a miña ialma toda e desa timidez
tan horríbel que me impedía amosarme tal como son diante da xente. Agora son
unha muller totalmente distinta que ri sen esforzo, que sorrí case sempre, que
fala cos demais con confianza, pero tamén con mesura, sen amosar diante das
persoas todo o que é, xa que tamén son moi reservadiña. Non me gusta falar da
miña vida, do meu pasado, de todo o que sufrín durante anos. Penso que eses
momentos da miña vida só os poden coñecer as persoas que saben de verdade quen
son eu. Non podo contar tan rápido, á primeira persoa coa que falo, que estiven
encerrada durante anos nun hospital nin que pasei a metade da miña vida doente,
sendo alguén que nin eu mesma sabía quen era, sendo sempre domeada por unha enfermidade
que me desfacía, que mesmo me pedía a gritos que me destruíse a min mesma. Agora
sinto que o que máis importa é que estou eiquí, non só viva despois de desexar
a miña morte tantas veces e incluso despois de intentar quitarme a vida en
varias ocasións, senón sobre todo feliz, ceibe de todas esas emocións que tanto
dano me facían, que tanto me esnaquizaban a ialma. O que me importa é que sigo
tendo folgos para vivir, para construír a miña vida, para enfrontarme ás cousas
que me poden abafar. Noutro lugar e noutro tempo, o feito de comezar un novo
traballo xa me tería quitado toda a miña tranquilidade, me tería a ialma chea
de desacougo e nervios. En cambio, agora me sinto tan feliz, tan tranquila e
tan ilusionada que case non podo crer que, nalgún momento da miña vida, me
estarrecese tanto a idea de traballar nun sitio novo.
Quero falar tamén da fin
de semana que vivín con Lúa, a miña nai e mailas demais veciñas da aldeíña.
Fomos axudar á vendima na comarca do ribeiro e foi moi bonito; pero o máis
fermoso de todo foi a festa do sábado pola noitiña. Canta música, canta
felicidade, canto riso e canta euforia. Eu toquei e cantei con Lúa e mailas
demais mulleres das pandeiradas unha morea de cancións que encheron de
felicidade todos os recunchos dos campos, dos bosques e da aldea onde
tocabamos, onde lles dabamos vida a esas cantigas que tanto amamos todos. Eu
emocionábame moitísimo cando ouvía que axiña empezaban a cantar todos connosco,
cando a xente se unía ao noso canto, cando, de pronto, alguén traía unha gaita
e nos acompañaba. Houbo varios momentos que non poderei esquecer. Por exemplo, Lúa
e máis eu cantamos e tocamos varias cancións ela e máis eu soíñas. Lúa non só
sabe tocar o piano (evidentemente, eilí non tocou o piano), senón tamén a
zanfona, a pandeireta (xaora) e tamén a guitarra. Coa zanfona, acompañoume en
moitísimas cancións e quedou todo tan e tan bonito... cantamos cancións non só
tradicionais da nosa provincia, senón de Galicia toda, alalás, muiñeiras,
pandeiradas e mesmo pasodobres. Había quen tocaba o acordeón, os pandeiros... Pola
Deusa, canta música, que bonito todo. Eu cantaba, danzaba e tocaba sen ser
consciente do paso do tempo. Cando nos decatamos da hora, xa eran ás dúas da
madrugada. A aldea toda estaba eilí, na praza, entre as rúas. Aínda quedaba
viño e comida
Mais non foi só fermosura
o que encheu as rúas, os bosques, as viñas. Tamén o riso de todos, o cantar de
todos mesturándose coas bágoas de riso que ao final nos acababan fuxindo dos
ollos... Lembro perfectamente ese momento no que comezamos a cantar todos:
"quen teña viño,
quen teña viño,
quen teña viño que me dea un pouquiño.
quen teña viño,
quen teña viño que me dea un pouquiño.
Quen non o teña,
quen non o teña que vaia rápido coller unha botella.
quen non o teña que vaia rápido coller unha botella.
Auga que non has de beber,
deixala correr, deixala correr!”
deixala correr, deixala correr!”
E, xaora, se era a festa
da vendima, como non ía haber viño? Que tolaría, que felicidade! Ese día, hei
de recoñecer que acabei moi, moi esgotadísima por todo o que bailei, por todo o
esforzo da vendima, por madrugar tanto, por vivir tan intensamente cada
momento. Só existían eses momentos, esa noite, a felicidade de compartir con
todos os mesmos sentimentos, a mesma alegría. E tamén, con Lúa, vivín momentos
moi bonitos namentres cantabamos baixo a luz das estrelas, da lúa... Só ela e
máis eu sabiamos que sentido tiñan as cantigas que cantabamos...
“O meu corazón che mando cunha chave para o
abrir...
O meu corazón che mando cunha chave para o abrir...
Nin eu teño máis que darche
nin ti máis que me pedir,
nin eu teño máis que darche
nin ti máis que me pedir...
O meu corazón che mando cunha chave para o abrir...
Nin eu teño máis que darche
nin ti máis que me pedir,
nin eu teño máis que darche
nin ti máis que me pedir...
[...]
O ceo púxose gris, parece que vai chover...
O ceo púxose gris, parece que vai chover...
Así anúbranse os meus ollos cando non te podo ver.
Así anúbranse os meus ollos cando non te podo ver...”
O ceo púxose gris, parece que vai chover...
Así anúbranse os meus ollos cando non te podo ver.
Así anúbranse os meus ollos cando non te podo ver...”
Sentía que estabamos
xuntas na música, que estabamos nun mundo distinto, protexidas na nosa verdade,
e aquilo era tan bonito, había tanta complicidade...
E hoxe tamén fomos
vendimar, pero menos tempo porque xa pouco quedaba por facer e tamén tiñamos as
dúas un cansazo....
E mañá sinto que comeza de
verdade unha nova andaina da miña existencia, aínda que esta xa leva brilando
nos meus días dende hai tempo... pero, coma sempre, sinto unha aguilloada de
nostalxia e de tristura cando, no medio de toda esta felicidade, me acordo de
Artemisa e lembro de todo o sufrimento que ela está a pasar. Non falo con ela
dende o mércores pola tarde, pero falamos tan pouquiño que case non lembro o
que nos dixemos. Teño a sensación de que nunca vai estar ben, de que nunca máis
lle brilarán os ollos, e iso faime tanto dano... pero non sei que facer con
ela. Eu axudaríaa, pero non sei como, pois sei que o remedio é que volva con
ela e iso non o podo facer, xa non porque non a queira, senón porque xa empecei
unha vida que non quero abandonar. Si, si quero a Artemisa, quéroa moitísimo,
aínda que xa non sinta o mesmo por ela. É unha das persoas máis importantes da
miña vida, foino durante moitísimos anos, estiven moito tempo namorada dela,
namorada sen remedio, entolecida de amor por ela. Ela non quixo estar comigo
dende o principio, marchou do meu lado moitas veces, case sempre cando máis
precisaba que estivese comigo, afastouse do meu amor, de todo ese amor que eu
lle podía dar, fuxiu de min e permaneceu catro anos lonxe de min, sen dicirme
nin unha soa palabra, sen amosarme que aínda me lembraba, que aínda pensaba en
min. Despois, cando voltou, case cando era demasiado tarde, eu perdoeille todo
porque a quería, porque quería estar con ela e non me importaba que a súa
ausencia me tivese levado de novo ao hospital. Con todo isto, quero dicir que o
amor que sentía por Artemisa foi forte durante moito tempo, moitísimo. Agora,
as cousas cambiaron, pero eu non o decidín, eu non puiden controlar o meu
corazón. Se o puidese facer, non tería sufrido durante tanto tempo e non lle
tería feito tanto dano a Artemisa, pero o meu corazón ten unha vida que parece
non ter nada que ver comigo mesma. O meu corazón me leva pola miña vida sen que
eu o poida deter. Se Artemisa e máis eu acabamos sendo amigas de verdade, será porque ela se repuxo deste golpe que eu
mesma lle dei. Son plenamente consciente de que lle fixen un dano que non será
fácil curar, que lle fixen unha ferida na ialma que non é doado sandar e
síntome moi culpábel cando lembro todo o que iamos compartir, cando penso nesa
vida que iamos ter eiquí en Galicia... pero tamén sei que nada ocorre sen
razón. Todo o que vivimos foi un camiño que nos levou ata eiquí e xa non hai
volta atrás. Nunca me arrepentirei de todo o que vivín con Artemisa, pero si é
certo que teño na ialma unha espiña que aínda non conseguín arrincar. Non lle
gardo rancor por nada, ao contrario, estoulle moi agradecida por todo o que me
deu, por todo o amor que me entregou... pero si é certo que, moitas veces, me
decato de que non acabo de entender por que, se ela me quería tanto como dicía,
nunca loitou por construírmos unha vida en Galicia, por que deixou que o tempo
pasase e, sobre todo, por que permitiu que a miña doenza seguise comigo, domeándome, por que nunca pensou en voltar
comigo en canto comezamos a estar xuntas. Por moito que lle preguntase por que
actuou desa maneira, nunca me deu unha resposta que me convencese. Non me serve
que me diga que xa empezamos unha vida eilí en Cataluña porque perfectamente
poderiamos ter comezado outra igual de ben en Galicia, e mesmo moitísimo
mellor, pero negoumo sempre, sempre, coma se ela só puidese vivir eilí, coma se
só en Cataluña ela tivese oportunidades. Sei que a botaba atrás o feito de ter
que estudar unha lingua nova; pero, igual que estudou catalán e se sacou o
nivel case nativo, podería ter estudado igual o galego: pero só ela sabe por que
nunca me fixo caso cando lle pedía que regresásemos á miña terra. Seica Gilbert
lle tivese advertido de algo que eu nunca poderei saber. Non o entendo, a
verdade. Non entendo por que as persoas que máis me quixeron sempre me
impediron voltar a Galicia con tanto empeño, con tanta forza.
Mais agora non me quero
poñer tristeiriña por iso porque nada diso ten solución xa. O que pasa é que,
cando me sinto tan culpábel por deixar a Artemisa (aínda que ela foi quen me
deixou primeiro, pero a culpa da nosa ruptura foi case toda miña), axiña a miña
mente me comeza a lembrar todas esas cousas que eu intentaba ignorar para non
sufrir máis. Non obstante, cada vez cústame menos recoñecer as cousas tal como
son...
E agora creo que xa vou
deixar de escribir. Vou preparar as cousiñas para mañá!
Traducción:
Domingo,
23 de septiembre de 2018
Qué fin de semana tan bonito e intenso. Creo
que no tengo palabras para explicar todo lo que vivimos y cómo me sentí. La
vida toda me demuestra continuamente que tengo muchísimos motivos para ser
feliz y yo recibo con muchísima alegría e ilusión todas las bendiciones que la
vida me envía. Estoy lejos de cualquier huella de tristeza, estoy lejos de la
oscuridad de la decepción e incluso me siento lejos de esa enfermedad que,
durante tanto tiempo, quiso deshacer todo lo que yo era. Estoy lejos de las
crisis de ansiedad y de pánico, de esos llantos sin fin que dominaban mi alma
toda y de esa timidez tan horrible que me impedía mostrarme tal como soy
delante de la gente. Ahora soy una mujer totalmente distinta que se ríe sin
esfuerzo, que sonríe casi siempre, que habla con los demás con confianza, pero
también con mesura, sin mostrar delante de las personas todo lo que es, ya que
también soy muy reservadiña. No me gusta hablar de mi vida, de mi pasado, de
todo lo que he sufrido durante años. Pienso que esos momentos de mi vida sólo
pueden conocerlos las personas que saben de verdad quién soy yo. No puedo
contar tan rápido, a la primera persona con la que hablo, que estuve encerrada
durante años en un hospital ni que he pasado la mitad de mi vida enferma,
siendo alguien que ni yo misma sabía quién era, siendo siempre dominada por una
enfermedad que me deshacía, que incluso me pedía a gritos que me destruyese a
mí misma. Ahora siento que lo que más importa es que estoy aquí, no sólo viva
después de desear mi muerte tantas veces e incluso después de intentar quitarme
la vida en varias ocasiones, sino sobre todo feliz, libre de todas esas
emociones que tanto daño me hacían, que tanto me destrozaban el alma. Lo que me
importa es que sigo teniendo ánimo para vivir, para construir mi vida, para
enfrentarme a las cosas que pueden agobiarme. En otro lugar y en otro tiempo,
el hecho de comenzar un nuevo trabajo ya me habría quitado toda mi
tranquilidad, me tendría el alma llena de desasosiego y nervios. En cambio,
ahora me siento tan feliz, tan tranquila y tan ilusionada que casi no puedo
creerme que, en algún momento de mi vida, me horrorizase tanto la idea de
trabajar en un sitio nuevo.
Quiero hablar también del fin de semana que he
vivido con Lúa, mi madre y las demás vecinas de la aldeíña. Fuimos a ayudar a
la vendimia de la comarca del Ribeiro y fue muy bonito; pero lo más hermoso de
todo fue la fiesta del sábado por la nocheciña. Cuánta música, cuánta
felicidad, cuánta risa y cuánta euforia. Yo toqué con Lúa y las demás mujeres
de las pandeiradas un montón de canciones que llenaron de felicidad todos los
rincones de los campos, de los bosques y de la aldea donde tocábamos, donde les
dábamos vida a esas cantigas que tanto amamos todos. Yo me emocionaba muchísimo
cuando oía que enseguida empezaban a cantar todos con nosotras, cuando la gente
se unía a nuestro canto, cuando, de pronto, alguien traía una gaita y nos
acompañaba. Hubo varios momentos que no podré olvidar. Por ejemplo, Lúa y yo
cantamos y tocamos varias canciones ella y yo soliñas. Lúa no sólo sabe tocar
el piano (evidentemente, allí no tocó el piano), sino también la zanfona, la
pandereta (por supuesto) y también la guitarra. Con la zanfona, me acompañó en
muchísimas canciones y quedó todo tan y tan bonito... Cantamos canciones no
sólo tradicionales de nuestra provincia, sino de Galicia toda, Alalás,
Muiñeiras, Pandeiradas e incluso Pasodobles. Había quien tocaba el acordeón,
los tambores... Por la Diosa, cuánta música, qué bonito todo. Yo bailaba y
tocaba sin ser consciente del paso del tiempo. Cuando nos dimos cuenta de la
hora, ya eran las dos de la madrugada. La aldea toda estaba allí, en la plaza,
entre las calles. Aún quedaba vino y comida.
Mas no fue sólo hermosura lo que llenó las
calles, los bosques, las viñas. También la risa de todos, el cantar de todos
mezclándose con las lágrimas de risa que al final acababan huyéndonos de los
ojos... Recuerdo perfectamente ese momento en el que comenzamos a cantar todos:
“Quen
teña viño,
quen teña viño,
quen teña viño que me dea un pouquiño.
quen teña viño,
quen teña viño que me dea un pouquiño.
Quen non
o teña,
quen non o teña que vaia rápido coller una botella.
quen non o teña que vaia rápido coller una botella.
Auga que
non has de beber,
déixala correr, déixala correr!”
déixala correr, déixala correr!”
Y, claro, si era la fiesta de la vendimia,
¿cómo no iba a haber vino? ¡Qué locura, qué felicidad! Ese día, he de reconocer
que acabé muy, muy agotadísima por todo lo que bailé, por todo el esfuerzo de
la vendimia, por madrugar tanto, por vivir tan intensamente cada momento. Sólo
existían esos momentos, esa noche, la felicidad de compartir con todos los
mismos sentimientos, la misma alegría. Y también, con Lúa, viví momentos muy
bonitos mientras cantábamos bajo la luz de las estrellas, de la luna... Sólo
ella y yo sabíamos qué sentido tenían las cantigas que cantábamos...
“O meu corazón che mando cunha chave para o
abrir...
O meu corazón che mando cunha chave para o abrir...
Nin eu teño máis que darche
nin ti máis que me pedir,
nin eu teño máis que darche
nin ti máis que me pedir...
O meu corazón che mando cunha chave para o abrir...
Nin eu teño máis que darche
nin ti máis que me pedir,
nin eu teño máis que darche
nin ti máis que me pedir...
[...]
O ceo púxose gris, parece que vai chover...
O ceo púxose gris, parece que vai chover...
así anúbranse os meus ollos cando non te podo ver.
Así anúbranse os meus ollos cando non te podo ver...”
O ceo púxose gris, parece que vai chover...
así anúbranse os meus ollos cando non te podo ver.
Así anúbranse os meus ollos cando non te podo ver...”
Sentía que estábamos juntas en la música, que
estábamos en un mundo distinto, protegidas en nuestra verdad, y aquello era tan
bonito, había tanta complicidad...
Y hoy también hemos ido a vendimiar, pero
menos tiempo porque ya poco quedaba por hacer y también teníamos las dos un
cansancio...
Y mañana siento que comienza de verdad una
nueva etapa de mi existencia, aunque ésta ya lleva brillando en mis días desde
hace tiempo... pero, como siempre, siento una punzada de nostalgia y de
tristeza cuando, en medio de toda esta felicidad, me acuerdo de Artemisa y
recuerdo todo el sufrimiento que ella está pasando. No hablo con ella desde el
miércoles por la tarde, pero hablamos tan poquiño que casi no me acuerdo de lo
que nos dijimos. Tengo la sensación de que nunca va a estar bien, de que nunca
más le brillarán los ojos, y eso me hace tanto daño... pero no sé qué hacer con
ella. Yo la ayudaría, pero no sé cómo, pues sé que el remedio es que vuelva con
ella y eso no puedo hacerlo, ya no porque ya no la quiera, sino porque ya empecé
una vida que no quiero abandonar. Sí, sí quiero a Artemisa, la quiero muchísimo,
aunque ya no sienta lo mismo por ella. Es una de las personas más importantes
de mi vida, lo fue durante muchísimos años, estuve mucho tiempo enamorada de
ella, enamorada sin remedio, enloquecida de amor por ella. Ella no quiso estar
conmigo desde el principio, se marchó de mi lado muchas veces, casi siempre
cuando más necesitaba que estuviese conmigo, se alejó de mi amor, de todo ese
amor que yo podía darle, huyó de mí y permaneció cuatro años lejos de mí, sin
decirme ni una sola palabra, sin demostrarme que aún me recordaba, que aún
pensaba en mí. Después, cuando regresó, casi cuando era demasiado tarde, yo le
perdoné todo porque la quería, porque quería estar con ella y no me importaba
que su ausencia me hubiese llevado de nuevo al hospital. Con todo esto, quiero
decir que el amor que sentía por Artemisa fue fuerte durante mucho tiempo,
muchísimo. Ahora, las cosas han cambiado, pero yo no lo he decidido, yo no he
podido controlar mi corazón. Si pudiese hacerlo, no habría sufrido durante
tanto tiempo y no le habría hecho tanto daño a Artemisa, pero mi corazón tiene
una vida que parece no tener nada que ver conmigo misma. Mi corazón me lleva
por mi vida sin que yo pueda detenerlo. Si Artemisa y yo acabamos siendo amigas
de verdad, será porque ella se repuso de este golpe que yo misma le di. Soy
plenamente consciente de que le hice un daño que no será fácil curar, que le
hice una herida en el alma que no es fácil sanar y me siento muy culpable
cuando recuerdo todo lo que íbamos a compartir, cuando pienso en esa vida que
íbamos a tener aquí en Galicia... pero también sé que nada ocurre sin razón.
Todo lo que vivimos fue un camino que nos llevó hasta aquí y ya no hay vuelta
atrás. Nunca me arrepentiré de todo lo que viví con Artemisa, pero sí es cierto
que tengo en el alma una espina que todavía no conseguí arrancarme. No le
guardo rencor por nada, al contrario, le estoy muy agradecida por todo lo que
me dio, por todo el amor que me entregó... pero sí es cierto que, muchas veces,
me percato de que no acabo de entender por qué, si ella me quería tanto como
decía, nunca luchó por construirnos una vida en Galicia, por qué dejó que el
tiempo pasase y, sobre todo, por qué permitió que mi enfermedad siguiese
conmigo, dominándome, por qué nunca pensó en regresar conmigo en cuanto
comenzamos a estar juntas. Por mucho que le preguntase por qué actuó de esa
manera, nunca me dio una respuesta que me convenciese. No me sirve que me diga
que ya empezamos una vida allí en Cataluña porque perfectamente podríamos haber
comenzado otra igual de bien en Galicia, e incluso muchísimo mejor, pero me lo
negó siempre, siempre, como si ella sólo pudiese vivir allí, como si sólo en
Cataluña ella tuviese oportunidades. Sé que la echaba atrás el hecho de tener
que estudiar una lengua nueva; pero, igual que estudió catalán y se sacó el
nivel casi nativo, podría haber estudiado igual el gallego. Pero sólo ella sabe
por qué nunca me hizo caso cuando le pedía que regresásemos a mi tierra. Tal
vez Gilbert le hubiese advertido de algo que yo nunca podré saber. No lo
entiendo, la verdad. No entiendo por qué las personas que más me quisieron
siempre me impidieron volver a Galicia con tanto empeño, con tanta fuerza.
Mas ahora no quiero ponerme tristiña por eso
porque nada de eso tiene solución ya. Lo que pasa es que, cuando me siento tan
culpable por dejar a Artemisa (aunque ella fue quien me dejó primero, pero la
culpa de nuestra ruptura fue casi toda mía), enseguida mi mente comienza a
recordarme todas esas cosas que yo intentaba ignorar para no sufrir más. No
obstante, cada vez me cuesta menos reconocer las cosas tal como son...
Y ahora creo que ya voy a dejar de escribir.
¡Voy a preparar las cosiñas para mañana!
Hay frases muy significativas, ty esta esauna de ellas: "La vida toda me demuestra continuamente que tengo muchísimos motivos para ser feliz y yo recibo con muchísima alegría e ilusión todas las bendiciones que la vida me envía". La vida te puede enviar motivos para ser feliz y no verlo e incluso no agradecerlo, pero no es el caso de Agnes. Ahora es plenamente feliz, está justo dónde quiere estar y la vida le sonríe. La vida en Galicia es mágica, repleta de momentos inolvidables, como el que cuenta en esta entrada, bailando y cantando canciones típicas de allí, y bebiendo vino.
ResponderEliminarAunque la espinita es Artemisa, que sigue mal y se lo hace saber, llamándola y pidiendo perdón, queriendo volver con ella a toda costa. Artemisa representa su pasado, y muy a su pesar, es un pasado oscuro, triste y enfermo, del que ella se quiere desprender, olvidar. No significa que se arrepienta de lo vivido con ella o que no la quiera volver a ver más, ella misma dice que le gustaría ser su amiga, le tiene cariño, pero sabe que es imposible. Guarda en su corazón un poco de tristeza, quizás algo de rencor, o de decepción, por la incomprensible actitud de Artemisa por no querer vivir en Galicia, por haberse marchado esos cuatro años pasando olímpicamente de ella...y aunque Agnes quizás no hizo las cosas del todo bien, siendo infiel, creo que las dos han metido la pata en más de una ocasión. Todo esto podría quedar en nada si Agnes la amase, pero si no hay amor, no se puede superar, es imposible que la relación siga adelante.
¡Voy a leerme otro!
Tengo teclado nuevo y escribo fatal jajaja, perdona por los errores.
ResponderEliminarMuchas veces queremos romper con nuestra vida anterior, con el pasado, abrir una etapa nueva, en cierto modo, renacer. Eso es lo que Agnes siente. La primera parte, en la que nos describe la vendimia y la celebración posterior es casi eufórica, me sentía allí en medio mientras lo leía, con todos los instrumentos, se notaba que la aldea latía al unísono y que la música, los olores, los sabores, todo se mezclaba en una especie de ceremonia comunitaria.
ResponderEliminarPero casi nunca es fácil abrir una etapa completamente nueva, porque arrastramos un pasado, en ese sentido me gustan los Estados Unidos, donde la gente viaja unos miles de kilómetros, se cambia el nombre y empieza de cero. Artemisa es el pasado de Agnes, pero aunque ella quiere vivir de un modo nuevo, se la lleva consigo, porque está en ella. Le reprocha, sin decirlo expresamente, la falta de compromiso que tuvo con ella en el pasado, al leerlo es como si dijera que si ha sido tan poco coherente con el amor ¿por qué ahora Agnes habría de rendirse a él y dejar todo lo bueno que ha encontrado?
Se abre entonces un nuevo capítulo para Agnes, pero queda por ver cuánto de Artemisa arrastrará consigo.