Luns, 27 de agosto de 2018
A noite de onte foi marabillosa.
Regresei á miña casa case ás cinco da mañá. Sei que non está ben. Artemisa leva
sen falarme ben dende que nos erguemos, ás dez da mañá, e fomos camiñar xuntas.
Eu expliqueille a versión falsa de todo o que vivira con Lúa, pero ela non me
cre. Non se conforma co que lle digo. E fai ben.
Pola Deusa, sei que me
estou trabucando moito, que estou entrando nunha realidade moi perigosa; pero,
se a vida está a me poñer estas experiencias diante dos meus ollos, ao alcance
das miñas mans, será porque as teño que vivir, non si? Eu podo ser moi feliz
con Artemisa. Ámoa de verdade, sinto por ela algo moi forte, pero tamén é certo
que, por moito que ela me diga que quere estar eiquí para sempre e namorase
deste recuncho do mundo que é o meu mundo, sinto que a súa ialma non está do
todo vencellada con este lugar e que, se ela queda eiquí comigo, o fará só por
min, aínda que lle guste, e pode que, cando pasen uns meses, queira voltar á
vida que tiñamos antes e pense que xa me fixo feliz abondo, non sei como
dicilo. Seica ela se esgote de estar eiquí e queira comezar outra vida noutra
parte. E ela non me dixo nada para que eu pense isto. Son sensacións que foxen
dos seus ollos, que se escapan do seu ollar, que eu podo ouvir aínda que ela
non me fale disto, porque o sinto, porque eiquí a voz da miña intuición fala
moito máis forte que en calquera outra parte do mundo.
Cando onte lle dixen a
Artemisa que non ceaba na miña casa e que non me agardase, eu notei que se
enfadaba, que non lle parecía ben que eu fixese iso e mesmo sentín que non o
entendía; pero unha voz díxome que tiña que facer o que de verdade desexaba.
Tiña que coñecer o que quería, o que me facía sentir, así que intentei ignorar
as malas sensacións que me provocara a actitude de Artemisa e agardei a Lúa
sentada entre as árbores.
Agardeina mirando como a
noite apagaba as derradeiras raiolas dese día tan estraño no que case que só
sentira morriña por Lúa. Sentía que algo me percorría o corpo, que unhas
bolboretas voaban na miña barriga e que estaba cada vez máis nerviosa, non só
porque a ía ver, senón porque non podía imaxinar o que iamos vivir esa noite,
aínda que sabía que sería importante e intenso.
Lúa apareceu
silandeiramente, pero axiña souben que se achegaba a min. Estaba fermosísima.
Lucía un vestido vermello que salientaba o verdor dos seus ollos e a min parecíame
que toda a beleza do mundo se concentrara nela, no seu sorriso, na mirada que
me dedicaba, na súa maneira de agardar a que lle falase. Mirámonos durante uns
momentos que parecían eternos. Eu non me atrevía a erguerme do chan. Eu ía
vestida cunha camisa negra con estampado de flores pequeniñas e uns pantalóns
negros, moi normaliña se me comparaba con ela, pero o seu xeito de mirarme
facíame sentir fermosa.
Non nos dixemos nada. Non
facía falla que nos dixésemos nada. O noso ollar xa o dicía todo. Eu aínda tiña
medo, pero nos ollos de Lúa sentíame protexida. Ela mesmo parecía emocionada, a
piques de que se lle enchesen os ollos de bágoas, pero mantíñase forte, seica
porque non quixese que o pranto estragase ese momento.
Entón souben que para ela
o que fixeramos o venres tamén cambiara as cousas. Souben que para ela nada era
igual, que aqueles momentos mudaran todo o que compartiramos ata entón.
—
Lúa, estás fermosa.
Faleille con medo, pero
con moita tenrura. Ela contestoume cun sorriso brilante, fermoso, que me
encandeou moitísimo. O único que desexaba era tomala da man e que todo
desaparecese, era que o mundo quedase en silencio e quedo e que ela e máis eu
deixásemos de existir para os demais.
—
Ti estalo moito máis ca min, cariño.
Ao ouvir a súa voz, notei
que algo se crebaba por dentro miña, coma se ata entón tivese podido gozar
dunha tranquilidade que só ela sabía esvaecer.
Collémonos da man e
comezamos a camiñar deica o seu coche. Sabía onde o tiña aparcado, moi pretiño
da aldea, e supliquei que ninguén nos vise.
Chegamos ao seu coche e
Lúa conduciu deica Ourense sen case dicir nada. Soaba na radio unha canción moi
bonita. Cantaba unha muller en inglés e só había un piano acompañando as súas
palabras, o seu canto. Souben axiña que era Agnes Obel; unha cantante que a
Artemisa e a min tamén nos gustaba moito. A canción era Riberside. Abraioume
que gozásemos as dúas dunha canción tan bonita que non fose da nosa terra.
Ademais, axiña me decatei de que mesmo o título da canción significaba algo
para nós. Riberside: ribeira, beira do río, beira.
—
Non sabía que che gustaba esta cantante —díxenlle
abraiada.
—
Descubrina porque buscaba cantantes que se chamasen coma
ti nunha desas veces que non podía aturar a morriña que sempre sentín por ti
—explicoume rindo tenramente—. Ocorréuseme a idea de poñer o teu nome no
Spotify e... pois saíume ela.
—
Que graza —rin con ela.
—
Si, agora é gracioso, pero no momento no que o fixen non
tanto...
—
Canto hai diso?
—
Case catro anos.
—
Sempre me lembraches eisí?
—
Como?
—
Con tanta dor e nostalxia.
—
Xaora que si, miña amada. Nunca puiden fuxir do feitizo
que me botaches, miña estreliña.
Xa chegaramos a Ourense.
Lúa aparcou o coche nunha rúa tranquiliña, sen case xente. Estabamos pretiño do
centro, preto da rúa do Progreso e do xardín do Posío, pero souben que ela non
me quería levar ao centro. Non sabía que quería que fixésemos, pero tampouco me
importaba. Só me quería deixar levar por ela.
—
Quero que vaiamos á miña casa —díxome coma se tivese lido
os meus pensamentos—. Poderiamos cear en calquera bar de eiquí, pero prefiro
que esteamos soíñas, mais, se queres facer calquera outra cousa...
—
Non, non, paréceme ben, Luíña —contesteille sorríndolle
con agarimo. Non obstante, estaba moi nerviosa.
—
Quero falar contigo con tranquilidade, Agnes. Ven comigo...
Nunca estivera antes na
casa de Lúa. Ten unha casa fermosísima. Vive nun piso, no carto andar dun
bloque máis ben moderniño, pero tamén con pegadas de antigüidade que non
quedaban do todo mal.
A súa casiña está chea
toda da súa personalidade. Hai adorniños moi bonitos en cada recuncho, ten
mobles fermosos, de cor branca nunha habitación e marrón escuro noutra. Ten
mobles modernos e outros non tanto que me gustaron moito e sobre todo a súa
casa está chea dunha calma que me acariñou a ialma. Ten lámpadas de sal en
todos os cuartos. Ademais, ten cadros preciosos que ela mesma pintou. Hai dúas
habitacións na súa casa, dous baños e tres balcóns, dende os cales pódese ver
as rúas máis tranquiliñas de Ourense. O seu fogar está preto do xardín do
Posío, o cal permite que polas fiestras poida entrar o delicioso recendo das
árbores. Lúa explicoume que polas mañás a espertaba o canto dos paxaros e tamén
o cheiro a humidade. Desexei tanto vivir nun sitio así... pero non llo dixen.
Sabía que non facía falla dicir nada. Algo me dixo que esa realidade non estaba
tan lonxe de min coma eu pensaba.
—
Gústame moito a túa casa —díxenlle namentres mirabamos
por un dos balcóns—. Tela moi bonita e ben coidada.
—
Alégrome de que che guste, Agnes.
Notei que Lúa estaba moi
contenta de terme eilí, pero reprimíase as súas emocións por medo a que estas
fosen demasiado fortes. Puiden ler nos seus ollos que ela tamén estaba moi
nerviosa.
—
Fixen para cear
unha empanada de verduras e tamén unha ensalada de marisco, se queres.
—
Préstame moito a empanada. A ti tamén che saen boísimas.
—
Queres Ribeiro? —propúxome sorrindo.
—
Quero, xaora que si.
Ceamos alumeadas por dúas
lámpadas de sal e dúas candeas que ela puxo na mesa. Non lle preguntei nada e
ela tampouco precisou preguntarme se me prestaba cear con esa luz. Era coma se
xa o tivésemos falado todo antes, coma se ese momento non fose novo para nós. A
empanada que fixo estaba boísima e o viño... Mellor non digo nada do viño.
Axiña sentín que o Ribeiro me axudaba a aclarar a miña mente, as miñas ideas, e
me fixo sentir que tiña que gozar deses momentos coma se a vida fose rematar ao
día seguinte para min. Souben en todo momento que estaba vivindo eses momentos
cunha actitude prohibida, pero non me podía deter xa, xa non podía fuxir desa
maneira de sentir, de pensar, de querer vivir. Ademais, a mirada de Lúa facíame
sentir tan libre e tan especial e facíame voar tanto que non podía deixar de
estar mergullada nela. Quería estar mergullada nos seus ollos ata que o abrente
desfixese a escuridade da noite, ata que eu quedase sen alento, ata que a miña
respiración se fundise co pasado. E esas sensacións intensificábanse a medida
que bebiamos, a medida que falabamos, que comiamos compartindo esa cea tan
deliciosa e tan tranquila.
Neses momentos sentía que
me derretía a idea de estar con Lúa na súa casa, sen que ninguén nos molestase,
tendo bebidas máis de tres copas de viño. Sempre me prestou moitísimo vivir os
momentos máis intensos da vida sentíndome bébeda, aínda que nunca fun quen de
confesarllo a ninguén, pero o viño, ademais de facerme sentir mareada, tamén
sempre acendeu o meu sangue e quería comprobar que podía pasar se seguía, se
non detiña nada, se me deixaba levar totalmente por todo o que estaba a piques
de ocorrer. E sabía que Lúa intuía o que eu pensaba, pois, cada vez que a
miraba sentindo que eses pensamentos berraban por dentro miña, ela sorríame
cunha sensualidade que aínda me desfacía máis.
Intentabamos falar de
calquera cousa, do futuro, do que desexabamos facer, do que ela tiña xa pensado
facer cando chegase setembro, dos plans que ela xa tiña para cada fin de
semana, das ganas que tiña de recuperar as súas clases de natación e tamén de
volver ver os alumnos que levaba no instituto no que traballaba; pero sei que
ambas as dúas sentiamos que as palabras que nos dirixiamos estaban baleiras e
que tiñan menos voz cás nosas miradas.
Ademais, hei de ser
sincera, non podía deixar de fixarme no seu corpo, nos seus peitos, no seu
sorriso, nos movementos das súas mans, no seu xeito de falar, nos seus
beizos... e sentía que deixaba de ouvir a súa voz e só quedaba a súa imaxe. Sei
que ela se decataba do que me pasaba, pero, en troques de sentirse mal por
saber que eu non a escoitaba cunha atención inquebrantábel, sorríame
sensualmente, satisfeita, e notaba eu que os seus ollos se enchían de lume.
De cando en cando, eu
pensaba que tería que fuxir, que tería que marchar da súa casa antes de que
todo se volvese moito máis intenso; pero non tiña ningunha gana de afastarme
dela, de deixar de sentir esas sensacións que ela me provocaba con tan só
mirarme dese xeito. Parecíame que ninguén me tiña mirado así antes, con tanta
forza, con tanta calor, con tanta paixón. Aínda que con Artemisa xa vivira momentos
como eses moitísimas veces, sentía que había algo novo en todo iso, aínda que
non sabía dicir que era, e aínda non o sei.
—
Queres algo de sobremesa? —preguntoume sorrindo
agarimosamente namentres recolliamos a mesa.
Eu non lle contestei. Só a
mirei pensando: “quérote a ti”. Non me atrevía a dicir esas verbas que podían
desfacer a miña cordura. Sabía que Lúa podía ler perfectamente a miña mirada.
—
Podémonos levar o viño á saliña de estar e... poñer
música se queres
Lúa
propúxome iso sabendo que era o único que me prestaba, achegándose a min
namentres falaba e colléndome lixeiramente da cintura. Eu, ao sentir as súas
mans quentes no meu corpo, crin que o chan comezaba a desaparecer, pero tamén souben
que me sentía así por mor do viño que xa levaba bebido. Non obstante, non quería
deixar de beber. Ao menos queríame rematar o que tiña na última copa que ela me
servira. Queríao saborear con ela, compartilo con ela, xunta ela... Non podía
domear o que pensaba, coma se a miña mente e o meu corpo se tivesen separado,
coma se eu xa non dispuxese dos meus pensamentos, e aquela situación gustábame
moito, aínda que tamén me asustaba.
Lúa tomoume do brazo e
levoume á saliña de estar, como ela a chamara. Había un sofá excesivamente
cómodo, moito máis cómodo que calquera lugar, e Lúa puxo unha música tenra que
comezou a soar frouxiño. Soaba un piano e un arpa que me facían sentir coma se
xa non estivese no mesmo mundo no que me espertara pola mañá. Parecíame que
estaba moi lonxe de todo o que vivira, de todo o que coñecía. O único que me mantiña
conectada á realidade na que estivera ata entón era a copa de viño que aínda
sostiña nas miñas mans.
—
Ti non trouxeches a túa copa? —pregunteille cando sentou
ao meu carón, moi preto de min.
—
Quero que compartamos a mesma —respondeume achegándose
máis a min e collendo a copa con moito coidado. Bebeu suavemente, mollándose os
beizos e pechando delicadamente os ollos—. Agardo que non che importe.
Eu non podía deixar de
mirala. Parecíame que ela tiña no seu ser toda a sensualidade do mundo. Os seus
movementos hipnotizábanme, facíanme sentir que todo o meu ser se enchía de
lume, de calor.
—
Sabes o que vai pasar, verdade? —pregunteille sen domear
as miñas palabras.
—
Creo que a que non o sabe ben es ti —sorriume ela
quitándome a copa das mans para deixala encol dunha mesa pequena de madeira—.
Coido que non tes nin idea do que che vou facer...
—
Seica non... e me gustaría descubrilo xa —pedinlle
achegándome a ela—, pero primeiro quérome rematar ese viño...
—
Ah, si? E non prefires compartilo comigo?
—
Quéroo compartir todo contigo, Lúa —musiteille moi preto
do seu oído. Ela xa me tiña entre os seus brazos, apertándome docemente contra
o seu corpo.
—
Estás segura, meu amor? —preguntoume suspirando namentres
xa se esforzaba por espirme.
—
Estouno, moitísimo —díxenlle case sen voz.
Os momentos que vivimos a
partir de entón téñoos neboentos na miña mente. Teño que recoñecer que mesturamos
a paixón co viño, mesturamos o desexo e as caricias co sabor do Ribeiro e tamén
coa música que nos envolvía e nos protexía. Mesturamos a razón coa loucura e,
ao final, sen que ningunha das dúas o puidese evitar, entolecemos de verdade,
sen pensar nin lembrar nada, só sentindo noso corpo. Só queriamos saborearnos,
saber que celme tiña cada recuncho do noso ser, só nos queriamos acariñar, só
queriamos coñecer todo o que a outra podía sentir cunha caricia, coma se nunca
tivésemos estado xuntas. Ademais, Lúa non deixaba de dicirme que me amaba, que
me quería, que me desexaba cada vez máis e outras cousas que non vou escribir
por respecto a ela e aos nosos íntimos momentos. Tamén teño que recoñecer que
me gustaba moitísimo sentir como se mesturaba o pracer co mareo que levaba
sentindo dende que remataramos de cear. Esas sensacións arrincáronme todo o que
eu era, só deixando en min ganas de gozar de verdade como se nunca o tivese
feito antes. Ademais, Lúa respondía a todo o que eu desexaba sen que eu tivese
que llo pedir, coma se puidese ler os meus pensamentos, dunha maneira tan
axeitada que moitas veces crin que me desfaría para sempre. Neses momentos tan
cheos de néboa, de paixón e de descontrol, podiamos entender perfectamente as
palabras que nos dirixiamos, coma se estas fosen a única lingua que podiamos
comprender, e seica fose tan doado entendernos porque nos falabamos decotío na
nosa lingua, na nosa única e verdadeira lingua. Hei de recoñecer que, moitas
veces, estando con Artemisa, sentín que algo se apagaba un pouquiño ao ouvir
que ela me falaba en castelán, sen que ninguén o puidese evitar, e estar con
Lúa así, sen deixar de ser nada eu mesma, sen que ela tampouco me agochase
nada, foi algo tan forte...
Facía moita calor, pero
non me importaba. Gustábame moitísimo compartir a calor con ela, poder cheirar
tan nitidamente o recendo do seu corpo, sentilo en min, poder ter nos meus
dedos todo o que se escapaba do seu ser. Gocei dela e con ela coma xamais gozara
de nada antes e non reprimín nada, nin unha palabra, nin unha caricia, nin un
movemento, nada, nada. Sentinme bébeda non só por culpa do viño, senón tamén
por todo o amor e a paixón que ela me entregou, por todo o pracer que
compartimos, por toda a luxuria que nos descontrolou.
Rematou todo cando xa eran
polo menos as dúas da mañá. Cando sentimos que xa esgotaramos todo o desexo que
tanto nos domeara, Lúa deitouse ao meu carón e me apertou contra ela coma se
quixese protexerme da noite e do baleiro que ela deixara no meu corpo ao
separarse de min. Eu tamén a abracei querendo desafogar nesa aperta toda a
gratitude que sentía por ela. Tamén é certo que me sentía culpábel, pero esa
emoción aínda non era forte abondo como para crebar a felicidade e o benestar
que me invadía toda. Estaba feliz, non o podía negar, e satisfeita, tanto que
só me prestaba pechar os ollos e mergullarme nos recordos do que acababamos de
vivir.
Lúa respiraba axitadamente
ao meu carón, intentando recuperar a calma. Notei que estaba esgotada
fisicamente e axiña me decatei de que eu tamén me sentía así. Namentres estiveramos
xuntas, non lle prestamos atención ao cansazo que nos provocaba todo o que
faciamos, pero, cando xa todo empezou a arredarse de nós, entón só sentimos
ganas de durmir unha xunta a outra; pero sabía que non podía facer iso, que
tiña que volver á miña casa. Non obstante, prefería que o mundo se desfixese
antes que separarme de Lúa. Queríalle dicir tantas cousas... pero non atopaba as
palabras axeitadas, por iso só sabía acariñala suavemente.
—
Que queres facer agora, Agnes? —preguntoume con preguiza
apoiándose en min e pechando os ollos.
—
Quero quedar eiquí contigo.
—
Para sempre?
—
Para sempre.
—
Ogallá puidese ser para sempre —desexou con tenrura—.
Engáname, Agnes. Dime que só estarás comigo, que só estás comigo. Dime que só
me amas a min... Non me importa que non sexa verdade.
—
“Yo
me declaro inocente de toda la culpa que ocupa mi mente... Miénteme, pero de
frente, a ver si se cura este miedo creciente...” —canteille
sorríndolle agarimosamente. Ela riu ao ouvirme cantar a Luz Casal.
—
Tes unha canción para cada momento —seguiu rindo
namentres me abrazaba con máis forza.
—
“Son pocas las cosas donde encuentro la verdad...”
—
Ti es o único onde atopo toda a verdade do mundo, meu
amor —díxome mirándome con dozura. Notei que os nosos ollos estaban cheos de
néboas.
—
Lúa...
—
Dime, estreliña.
—
Seica non tivese que dicir isto...
—
Dío, aínda que sexa mentira.
—
Quérote, Lúa, ámote, miña vida —musiteille antes de
bicala.
—
Eu tamén te amo, moito, moito, moito —contestoume entre
bicos, acomodándose de novo no meu corpo—. Daría a vida por ti, meu amor...
—
Lúa... Luíña... —suspirei apertándoa contra min.
—
Se me abrazas así, non pararemos en toda a noite —riu
bicándome preto do meu oído.
—
E quen che dixo que eu quería parar? —rin con ela.
—
Seica tiveses que voltar á túa casa...
—
Ti cres que estás en condicións de conducir?
—
Xaora que si! Que te pensas? —intentou dicirme con
seriedade, pero non podía agochar o sorriso que lle enchía a cara toda.
—
E menos por unhas estradas tan estreitas e perigosiñas...
—
Estás preocupada por min? —preguntoume esvarando as súas
mans polo meu corpo, baixándoas paseniñamente.
—
Si... e por min, pois eu irei contigo...
—
Podemos agardar a que baixe un pouco esta borracheira que
temos ambas as dúas...
—
Paréceme ben... —musitei xa perdéndome nas súas caricias.
Foi todo tan intenso que
aínda me custa moito lembrar todos os momentos que compartimos, mais sei que,
ás catro da mañá, ambas as dúas estabamos na ducha, intentando desfacernos das
néboas que enchían a nosa mente. Lúa estaba máis despexada ca min, pero, aínda
así, eu notaba que non estaba totalmente na realidade. Estabamos ambas as dúas
coma se nos atopásemos nun soño. Non obstante, Lúa foi quen de conducir con
moitísimo coidado. Foi abraiante que puidese conducir así, con tanta
seguridade, por esas estradas tan estreitas, tan cheas de curvas, cuxas beiras
estaban cheas de árbores.
—
Teño conducido moitas veces por estes vieiros —díxome
cando se decatou de que eu me esforzaba por non retirar os ollos da estrada.
—
Pero é noite pecha...
—
Pero é noite de luar. Aínda non viches a enorme lúa chea
que temos?
—
Ai, si, é verdade! —dixen rindo mirando á lúa. Estaba
grande, brilante, chea, fermosa—. Que bonita está.
—
Non máis ca ti.
—
Lúa... non desaparezas da miña vida, por favor —pedinlle
con bágoas nos ollos.
—
Agora creo que non é o mellor momento para falar destas
cousiñas. Tes unha borracheira que non te aguantas e mañá non lembrarás de nada.
Vaime buscar á miña casa cando te sintas quen de falar.
—
Non estou bébeda, Lúa.
—
Xaora que o estás, queridiña miña.
—
Podo saber perfectamente o que estamos vivindo.
—
Xa, eu tamén, pero... prefiro que falemos mañá. E non,
Agnes, non vou desaparecer da túa vida, meu amor. Eu tampouco podo vivir sen
ti. Dáme igual o que pense o mundo enteiro. Eu... eu non quero estar sen ti.
Foi unha parvada afastarme de ti. O único que conseguín foi que te amase máis,
sabes?
—
Si, o único que conseguiches é facer que isto medrase,
Lúa.
—
Tamén medrou para ti? —preguntoume cun murmurio.
—
Non o notaches esta noite?
—
Si, pero tamén pensaba que o viño...
—
O viño o único que fixo foi axudarme a desfacerme da
pouca vergonza que aínda me latexaba na ialma.
—
Entón...
—
Daquela, non teño nin idea do que vai pasar comigo, Lúa;
pero teño que falar con Artemisa. Non creo que mereza que a engane así.
—
Pero non a deixes por min. Non paga a pena. Eu non son
tan boa coma ela.
—
Cres que ela quererá seguir comigo cando saiba o que
pasou entre nós? O peor de todo, Lúa, é que o repetiría todas as noites, que
non me arrepinto nada do que fixemos. Gustoume tanto estar contigo que...
—
A min tamén, meu amor. Eu non podo vivir máis sen terte
todas as noites. Non sei o que tes que facer, pero...
—
Lúa... creo que... pola Deusa, non o podo dicir...
—
Que pasa, meu amor?
—
Estou namorando de ti cada vez máis...
—
Non, iso non pode ser —riu nerviosa, emocionada.
—
Pois é. Sabes que non podo mentir.
—
Non sabes mentir.
—
Pero tamén amo a Artemisa e non deixei de estar namorada
dela —confeseille a piques de botarme a chorar.
—
Non chores, amor, non chores, pois entón deixarás de ver
a luz da lúa.
—
A única lúa que hai na miña vida es ti —chorei sen poder
evitalo.
—
Agora non te desacougues por iso. Mañá xa falaremos con
calma de todo isto, cariño. Veña, veña, que xa estamos a piques de chegar.
Lembra todo o que vivimos. Foi o máis marabilloso que vivín na miña vida.
—
Foino, de verdade. E non vou deixar de pensar en todo o
que vivimos, aínda que agora sinto que todo me dá voltiñas...
—
E dixeches que non estabas bébeda? —riu con agarimo
detendo o coche e abrazándome con moito amor—. Ogallá puidese durmir contigo,
entre os teus brazos.
—
Poderiamos durmir eiquí e mañá xa...
—
Se Artemisa abre os ollos mañá e non te ve xunta ela...
non quero imaxinar o que pasará, Agnes.
—
Tes razón.
—
Algunha vez poderemos durmir xuntas despois de gozar do
amor como o fixemos hoxe —díxome antes de bicarme.
Saímos do coche e
intentamos camiñar con azos, pero ás dúas dábanos voltas todo e custounos un
pouquiño chegar á miña casa. Antes de entrar, Lúa bicoume outra vez, en
silencio, e, moi frouxiño, deume as boas noitiñas e desexoume que durmise ben.
Cando me despedín dela, sentín que medraba por dentro miña un baleiro moi
grande que se fixo infindo cando cheguei á miña habitación e me atopei con
Artemisa, quen me agardaba sen saber como mirarme. Preguntoume onde estivera e
eu só lle puiden dicir que estivera nunha festa na casa duns amigos de Lúa e
que o único que quería era durmir. Artemisa nin sequera me bicou, nin sequera
me abrazou e fixo coma se estivese durmindo soa, pero eu tampouco fun quen de pedirlle
nada. Durmín axiña, case sen poder lembrar nada... e agora sinto que todo caeu
enriba miña, que todo vai cada vez máis rápido...
Xa seguirei escribindo
noutro momento. Aínda teño que manter con Lúa esa conversación tan importante e
sinto que tamén está cada vez máis preto o momento de confesarlle a Artemisa
todo o que está a pasar. Tan só imaxinar o dano que lle farei esnaquízame a
ialma, pero sei que merezo sufrir estes momentos. Merezo que ela me odie e me
rexeite para sempre...
Traducción:
Nota de la traductora: dejé sin traducir la palabra “luar” porque en
castellano no hay ni una palabra que signifique lo mismo. “Luar” es la luz de
la luna. “Noite de luar” tendría una traducción similar a “noche de luz de
luna”, pero considero que traducir esa palabra originalmente gallega es una
aberración.
Lunes, 27 de agosto de 2018
La noche de ayer fue maravillosa. Regresé a mi
casa casi a las cinco de la mañana. Sé que no está bien. Artemisa lleva sin
hablarme bien desde que nos levantamos, a las diez de la mañana, y fuimos a
caminar juntas. Yo le expliqué la versión falsa de todo lo que había vivido con
Lúa, pero ella no me cree. No se conforma con lo que le digo. Y hace bien.
Por la Diosa, sé que estoy equivocándome mucho,
que estoy entrando en una realidad muy peligrosa; pero, si la vida está
poniéndome estas experiencias delante de mis ojos, al alcance de mis manos,
será porque tengo que vivirlas, ¿no? Yo puedo ser muy feliz con Artemisa. La
amo de verdad, siento por ella algo muy fuerte, pero también es cierto que, por
mucho que ella me diga que quiere estar aquí para siempre y se enamorase de
este rincón del mundo que es mi mundo, siento que su alma no está del todo
vinculada con este lugar y que, si ella se queda aquí conmigo, lo hará sólo por
mí, aunque le guste, y puede que, cuando pasen unos meses, quiera volver a la
vida que teníamos antes y piense que ya me hizo feliz suficiente, no sé cómo
decirlo. Quizás ella se agote de estar aquí y quiera comenzar otra vida en otra
parte. Y ella no me ha dicho nada para que yo piense esto. Son sensaciones que
huyen de sus ojos, que se escapan de su mirada, que yo puedo oír aunque ella no
me hable de esto, porque lo siento, porque aquí la voz de mi intuición habla
mucho más fuerte que en cualquier parte del mundo.
Cuando ayer le dije a Artemisa que no cenaba en
mi casa y que no me esperase, yo noté que se enfadaba, que no le parecía bien
que yo hiciese eso e incluso sentí que no lo entendía; pero una voz me dijo que
tenía que hacer lo que de verdad deseaba. Tenía que conocer lo que quería, lo
que me hacía sentir, así que intenté ignorar las malas sensaciones que me había
provocado la actitud de Artemisa y aguardé a Lúa sentada entre los árboles.
La aguardé mirando cómo la noche apagaba los
últimos rayos de ese día tan extraño en el que casi sólo había sentido morriña
por Lúa. Sentía que algo me recorría el cuerpo, que unas mariposas volaban en
mi barriga y que estaba cada vez más nerviosa, no sólo porque iba a verla, sino
porque no podía imaginar lo que íbamos a vivir esa noche, aunque sabía que
sería importante e intenso.
Lúa apareció silenciosamente, pero enseguida
supe que se acercaba a mí. Estaba hermosísima. Lucía un vestido rojo que resaltaba
el verdor de sus ojos y a mí me parecía que toda la belleza del mundo se había
concentrado en ella, en su sonrisa, en la mirada que me dedicaba, en su manera
de esperar a que le hablase. Nos miramos durante unos momentos que parecían
eternos. Yo no me atrevía a levantarme del suelo. Yo iba vestida con una camisa
negra con estampado de flores pequeniñas y unos pantalones negros, muy
normaliña si me comparaba con ella, pero su modo de mirarme me hacía sentir
hermosa.
No nos dijimos nada. No hacía falta que nos
dijésemos nada. Nuestra mirada ya lo decía todo. Yo todavía tenía miedo, pero
en los ojos de Lúa me sentía protegida. Ella incluso parecía emocionada, a
punto de que se le llenasen los ojos de lágrimas, pero se mantenía fuerte,
quizás porque no quisiese que el llanto estropease ese momento.
Entonces supe que para ella lo que habíamos
hecho el viernes también había cambiado las cosas. Supe que para ella nada era
igual, que aquellos momentos habían mudado todo lo que habíamos compartido
hasta entonces.
— Lúa, estás hermosa.
Le hablé con miedo, pero con mucha ternura.
Ella me contestó con una sonrisa brillante, hermosa, que me encandiló
muchísimo. Lo único que deseaba era tomarla de la mano y que todo
desapareciese, era que el mundo se quedase en silencio y quieto y que ella y yo
dejásemos de existir para los demás.
— Tú lo estás mucho más que yo, cariño.
Al oír su voz, noté que algo se quebraba por
dentro de mí, como si hasta entonces hubiese podido disfrutar de una
tranquilidad que sólo ella sabía desvanecer.
Nos cogimos de la mano y comenzamos a caminar
hasta su coche. Sabía dónde lo tenía aparcado, muy cerquiña de la aldea, y
supliqué que nadie nos viese.
Llegamos a su coche y Lúa condujo hasta Ourense
sin casi decir nada. Sonaba en la radio una canción muy bonita. Cantaba una mujer en
inglés y sólo había un piano acompañando sus palabras, su canto. Supe enseguida
que era Agnes Obel; una cantante que a Artemisa y a mí también nos gustaba
mucho. La canción era Riberside. Me asombró que disfrutásemos las dos de una canción
tan bonita que no fuese de nuestra tierra. Además, enseguida me di cuenta de
que incluso el título de la canción significaba algo para nosotras. Riberside: ribera,
orilla del río, orilla.
— No sabía que te gustaba esta cantante —le dije
sorprendida.
— La descubrí porque buscaba cantantes que se
llamasen como tú en una de esas veces que no podía soportar la morriña que
siempre he sentido por ti —me explicó riéndose tiernamente—. Se me ocurrió la
idea de poner tu nombre en Spotify y... pues me salió ella.
— Qué gracia —me reí con ella.
— Sí, ahora es gracioso, pero en el momento en el
que lo hice no tanto...
— ¿Cuánto hace de eso?
— Casi cuatro años.
— ¿Siempre me recordaste así?
— ¿Cómo?
— Con tanto dolor y nostalgia.
— Por supuesto que sí, amada mía. Nunca pude huir
del hechizo que me echaste, mi estreliña.
Ya habíamos llegado a Ourense. Lúa aparcó el
coche en una calle tranquiliña, sin casi gente. Estábamos cerquiña del centro,
cerca da rúa Do Progreso y del jardín Do Posío, pero supe que ella no quería
llevarme al centro. No sabía qué quería que hiciésemos, pero tampoco me
importaba. Sólo quería dejarme llevar por ella.
— Quiero que vayamos a mi casa —me dijo como si
hubiese leído mis pensamientos—. Podríamos cenar en cualquier bar de aquí, pero
prefiero que estemos soliñas, mas, si quieres hacer cualquier otra cosa...
— No, no, me parece bien, Luíña —le contesté
sonriéndole con cariño. No obstante, estaba muy nerviosa.
— Quiero hablar contigo con tranquilidad, Agnes.
Ven conmigo...
Nunca había estado antes en la casa de Lúa.
Tiene una casa hermosísima. Vive en un piso, en la cuarta planta de un bloque
más bien moderniño, pero también con unas huellas de antigüedad que no quedaban
del todo mal.
Su casiña está llena toda de su personalidad.
Hay adorniños muy bonitos en cada rincón, tiene muebles hermosos, de color
blanco en una habitación y marrón oscuro en otra. Tiene muebles modernos y
otros no tanto que me gustaron mucho y sobre todo su casa está llena de una
calma que me acarició el alma. Tiene lámparas de sal en todos los cuartos.
Además, tiene cuadros preciosos que ella misma pintó. Hay dos habitaciones en
su casa, dos baños y tres balcones, desde los cuales se puede ver las calles
más tranquiliñas de Ourense. Su hogar está cerca del jardín Do Posío, lo cual
permite que por las ventanas pueda entrar el delicioso aroma de los árboles.
Lúa me explicó que por la mañana la despertaba el canto de los pájaros y
también el olor a humedad. Deseé tanto vivir en un sitio así... pero no se lo
dije. Sabía que no hacía falta decir nada. Algo me dijo que esa realidad no
estaba tan lejos de mí como yo pensaba.
— Me gusta mucho tu casa —le dije mientras
mirábamos por uno de los balcones—. La tienes muy bonita y bien cuidada.
— Me alegro de que te guste, Agnes.
Noté que Lúa estaba muy contenta de tenerme
allí, pero se reprimía sus emociones por miedo a que éstas fuesen demasiado
fuertes. Pude leer en sus ojos que ella también estaba muy nerviosa.
— He hecho para cenar una empanada de verduras y
también una ensalada de marisco, si quieres.
— Me apetece mucho la empanada. A ti también te
salen buenísimas.
— ¿Quieres Ribeiro? —me propuso sonriendo.
— Quiero, por supuesto que sí.
Cenamos alumbradas por dos lámparas de sal y
dos velas que ella puso en la mesa. No le pregunté nada y ella tampoco necesitó
preguntarme si me apetecía cenar con esa luz. Era como si ya lo hubiésemos hablado
todo antes, como si ese momento no fuese nuevo para nosotras. La empanada que
hizo estaba buenísima y el vino... Mejor no digo nada del vino. Enseguida sentí
que el Ribeiro me ayudaba a aclarar mi mente, mis ideas, y me hizo sentir que
tenía que disfrutar de esos momentos como si la vida fuese a terminar al día
siguiente para mí. Supe en todo momento que estaba viviendo esos momentos con
una actitud prohibida, pero no podía detenerme ya, ya no podía huir de esa
manera de sentir, de pensar, de querer vivir. Además, la mirada de Lúa me hacía
sentir tan libre y tan especial y me hacía volar tanto que no podía dejar de
estar sumergida en ella. Quería estar sumergida en sus ojos hasta que el
amanecer deshiciese la oscuridad de la noche, hasta que yo me quedase sin
aliento, hasta que mi respiración se fundiese con el pasado. Y esas sensaciones
se intensificaban a medida que bebíamos, a medida que hablábamos, que comíamos
compartiendo esa cena tan deliciosa y tan tranquila.
En esos momentos sentía que me derretía la idea
de estar con Lúa en su casa, sin que nadie nos molestase, teniendo bebidas más
de tres copas de vino. Siempre me ha apetecido muchísimo vivir los momentos más
intensos de la vida sintiéndome ebria, aunque nunca fui capaz de confesárselo a
nadie, pero el vino, además de hacerme sentir mareada, también siempre me
encendió la sangre y quería comprobar qué podía pasar si seguía, si no detenía
nada, si me dejaba llevar por todo lo que estaba a punto de ocurrir. Y sabía
que Lúa intuía lo que yo pensaba, pues, cada vez que la miraba sintiendo que
esos pensamientos gritaban por dentro de mí, ella me sonreía con una
sensualidad que todavía me deshacía más.
Intentábamos hablar de cualquier cosa, del
futuro, de lo que deseábamos hacer, de lo que ella tenía ya pensado hacer cuando
llegase septiembre, de los planes que ella ya tenía para cada fin de semana, de
las ganas que tenía de recuperar sus clases de natación y también de volver a
ver a los alumnos que llevaba en el instituto en el que trabajaba; pero sé que
ambas sentíamos que las palabras que nos dirigíamos estaban vacías y que tenían
menos voz que nuestras miradas.
Además, he de ser sincera, no podía dejar de
fijarme en su cuerpo, en sus pechos, en su sonrisa, en los movimientos de sus
manos, en su modo de hablar, en sus labios... y sentía que dejaba de oír su voz
y sólo quedaba su imagen. Sé que ella se percataba de lo que me pasaba, pero,
en vez de sentirse mal por saber que yo no la escuchaba con una atención
inquebrantable, me sonreía sensualmente, satisfecha, y notaba yo que sus ojos
se llenaban de fuego.
De vez en cuando, yo pensaba que tendría que
huir, que tendría que marcharme de su casa antes de que todo se volviese mucho
más intenso; pero no tenía ninguna gana de alejarme de ella, de dejar de sentir
esas sensaciones que ella me provocaba con tan sólo mirarme de ese modo. Me
parecía que nadie me había mirado así antes, con tanta fuerza, con tanto calor,
con tanta pasión. Aunque con Artemisa ya había vivido momentos como ésos
muchísimas veces, sentía que había algo nuevo en todo eso, a pesar de que no
sabía decir qué era, y todavía no lo sé.
— ¿Quieres algo de postre? —me preguntó
sonriéndome cariñosamente mientras recogíamos la mesa.
Yo no le contesté. Sólo la miré pensando: “te
quiero a ti”. No me atrevía a decir esas palabras que podían deshacer mi
cordura. Sabía que Lúa podía leer perfectamente mi mirada.
— Podemos llevarnos el vino a la saliña de estar
y... poner música si quieres.
Lúa me propuso eso sabiendo que era lo único
que me apetecía, acercándose a mí mientras hablaba y cogiéndome ligeramente de
la cintura. Yo, al sentir sus manos tibias en mi cuerpo, creí que el suelo
comenzaba a desaparecer, pero también supe que me sentía así por el vino que ya
llevaba bebido. No obstante, no quería dejar de beber. Al menos quería
terminarme lo que tenía en la última copa que ella me había servido. Quería
saborearlo con ella, compartirlo con ella, junto a ella... No podía dominar lo que
pensaba, como si mi mente y mi cuerpo se hubiesen separado, como si yo ya no
dispusiese de mis pensamientos, y aquella situación me gustaba mucho, aunque
también me asustaba.
Lúa me tomó del brazo y me llevó a la saliña de
estar, como ella la había llamado. Había un sofá excesivamente cómodo, mucho
más cómodo que cualquier lugar, y Lúa puso una música tierna que comenzó a
sonar flojiño. Sonaba un piano y un arpa que me hacían sentir como si ya no
estuviese en el mismo mundo en el que me había despertado por la mañana. Me
parecía que estaba muy lejos de todo lo que había vivido, de todo lo que
conocía. Lo único que me mantenía conectada a la realidad en la que había
estado hasta entonces era la copa de vino que todavía sostenía en mis manos.
— ¿Tú no has traído tu copa? —le pregunté cuando
se sentó a mi lado, muy cerca de mí.
— Quiero que compartamos la misma —me respondió
acercándose más a mí y cogiendo la copa con mucho cuidado. Bebió suavemente,
mojándose los labios y cerrando delicadamente los ojos—. Espero que no te
importe.
Yo no podía dejar de mirarla. Me parecía que
ella tenía en su ser toda la sensualidad del mundo. Sus movimientos me
hipnotizaban, me hacían sentir que todo mi ser se llenaba de fuego, de calor.
— Sabes lo que va a pasar, ¿verdad? —le pregunté
sin dominar mis palabras.
— Creo que la que no lo sabe bien eres tú —me
sonrió ella quitándome la copa de las manos para dejarla encima de una mesa
pequeña de madera—. Creo que no tienes ni idea de lo que te voy a hacer...
— Quizás no... y me gustaría descubrirlo ya —le
pedí acercándome a ella—, pero primero quiero terminarme ese vino...
— Ah, ¿sí? ¿Y no prefieres compartirlo conmigo?
— Quiero compartirlo todo contigo, Lúa —le musité
muy cerca de su oído. Ella ya me tenía entre sus brazos, apretándome dulcemente
contra su cuerpo.
— ¿Estás segura, amor mío? —me preguntó
suspirando mientras ya se esforzaba por desnudarme.
— Lo estoy, muchísimo —le dije casi sin voz.
Los momentos que vivimos a partir de entonces
los tengo brumosos en mi mente. Tengo que reconocer que mezclamos la pasión con
el vino, mezclamos el deseo y las caricias con el sabor del Ribeiro y también
con la música que nos envolvía y nos protegía. Mezclamos la razón con la locura
y, al final, sin que ninguna de las dos pudiese evitarlo, enloquecimos
de verdad, sin pensar ni recordar nada, sólo sintiendo nuestro cuerpo. Sólo
queríamos saborearnos, saber qué sabor tenía cada rincón de nuestro ser, sólo queríamos
acariciarnos, sólo queríamos conocer todo lo que la otra podía sentir con una
caricia, como si nunca hubiésemos estado juntas. Además, Lúa no dejaba de
decirme que me amaba, que me quería, que me deseaba cada vez más y otras cosas
que no voy a escribir por respeto a ella y a nuestros íntimos momentos. También
tengo que reconocer que me gustaba muchísimo sentir cómo se mezclaba el placer
con el mareo que llevaba sintiendo desde que habíamos acabado de cenar. Esas
sensaciones me arrancaron todo lo que yo era, sólo dejando en mí ganas de gozar
de verdad como si nunca lo hubiese hecho antes. Además, Lúa respondía a todo lo
que yo deseaba sin que yo tuviese que pedírselo, como si pudiese leer mis
pensamientos, de una manera tan acertada que muchas veces sentí que me desharía
para siempre. En esos momentos tan llenos de niebla, de pasión y de descontrol,
podíamos entender perfectamente las palabras que nos dirigíamos, como si éstas
fuesen la única lengua que podíamos comprender, y tal vez fuese tan fácil
entendernos porque nos hablábamos continuamente en nuestra lengua, en nuestra
única y verdadera lengua. He de reconocer que, muchas veces, estando con
Artemisa, sentí que algo se apagaba un poquiño al oír que ella me hablaba en
castellano, sin que nadie pudiese evitarlo, y estar con Lúa así, sin dejar de
ser nada yo misma, sin que ella tampoco me ocultase nada, fue algo tan
fuerte...
Hacía mucho calor, pero no me importaba. Me
gustaba muchísimo compartir el calor con ella, poder oler tan nítidamente el
aroma de su cuerpo, sentirlo en mí, poder tener en mis dedos todo lo que se
escapaba de su ser. Gocé de ella y con ella como jamás había gozado de nada
antes y no reprimí nada, ni una palabra, ni una caricia, ni un movimiento,
nada, nada. Me sentí embriagada no sólo por culpa del vino, sino también por
todo el amor y la pasión que ella me entregó, por todo el placer que
compartimos, por toda la lujuria que nos descontroló.
Acabó todo cuando ya eran por lo menos las dos
de la mañana. Cuando sentimos que ya habíamos agotado todo el deseo que tanto
nos había dominado, Lúa se acostó a mi lado y me apretó contra ella como si
quisiese protegerme de la noche y del vacío que ella había dejado en mi cuerpo
al separarse de mí. Yo también la abracé queriendo desahogar en ese abrazo toda
la gratitud que sentía por ella. También es cierto que me sentía culpable, pero
esa emoción todavía no era lo bastante fuerte para quebrar la felicidad y el
bienestar que me invadía toda. Estaba feliz, no podía negarlo, y satisfecha,
tanto que sólo me apetecía cerrar los ojos y sumergirme en los recuerdos de lo
que acabábamos de vivir.
Lúa respiraba agitadamente a mi lado,
intentando recuperar la calma. Noté que estaba agotada físicamente y enseguida
me percaté de que yo también me sentía así. Mientras habíamos estado juntas, no
le prestamos atención al cansancio que nos provocaba todo lo que hacíamos,
pero, cuando ya todo empezó a alejarse de nosotras, entonces sólo sentimos
ganas de dormir una junto a la otra; pero sabía que no podía hacer eso, que
tenía que volver a mi casa. No obstante, prefería que el mundo se deshiciese
antes que separarme de Lúa. Quería decirle tantas cosas... pero no encontraba
las palabras adecuadas, por eso sólo sabía acariciarla suavemente.
— ¿Qué quieres hacer ahora, Agnes? —me preguntó
con pereza apoyándose en mí y cerrando los ojos.
— Quiero quedarme aquí contigo.
— ¿Para siempre?
— Para siempre.
— Ojalá pudiese ser para siempre —deseó con
ternura—. Engáñame, Agnes. Dime que sólo estarás conmigo, que sólo estás
conmigo. Dime que sólo me amas a mí... No me importa que no sea verdad.
— “Yo me declaro inocente de toda la culpa que
ocupa mi mente... Miénteme, pero de frente, a ver si se cura este miedo
creciente...” —le canté sonriéndole cariñosamente. Ella se rió al oírme cantar
a Luz Casal.
— Tienes una canción para cada momento —siguió
riéndose mientras me abrazaba con más fuerza.
— “Son pocas las cosas donde encuentro la
verdad...”
— Tú eres lo único donde encuentro toda la verdad
del mundo, amor mío —me dijo mirándome con dulzura. Noté que nuestros ojos
estaban llenos de nieblas.
— Lúa...
— Dime, estreliña.
— Quizás no tuviese que decir esto...
— Dilo, aunque sea mentira.
— Te quiero, Lúa, te amo, vida mía —le musité
antes de besarla.
— Yo también te amo, mucho, mucho, mucho —me
contestó entre besos, acomodándose de nuevo en mi cuerpo—. Daría la vida por
ti, amor mío...
— Lúa... Luíña... —suspiré apretándola contra mí.
— Si me abrazas así, no pararemos en toda la
noche —se rió besándome cerca de mi oído.
— ¿Y quién te ha dicho que yo quería parar? —me
reí con ella.
— Tal vez tuvieses que volver a tu casa...
— ¿Tú crees que estás en condiciones de conducir?
— ¡Por supuesto que sí! ¿Qué te piensas? —intentó
decirme con seriedad, pero no podía ocultar la sonrisa que le llenaba la cara
toda.
— Y menos por unas carreteras tan estrechas y
peligrosiñas...
— ¿Estás preocupada por mí? —me preguntó
resbalando sus manos por mi cuerpo, bajándolas lentamente.
— Sí... y por mí, pues yo iré contigo...
— Podemos esperar a que baje un poco esta
borrachera que tenemos las dos...
— Me parece bien... —musité ya perdiéndome en sus
caricias.
Fue todo tan intenso que todavía me cuesta
mucho recordar todos los momentos que compartimos, más sé que, a las cuatro de
la mañana, ambas estábamos en la ducha, intentando deshacernos de las nieblas
que llenaban nuestra mente. Lúa estaba más despejada que yo, pero, aún así, yo
notaba que no estaba totalmente en la realidad. Estábamos las dos como si nos
encontrásemos en un sueño. No obstante, Lúa fue capaz de conducir con muchísimo
cuidado. Fue sorprendente que pudiese conducir así, con tanta seguridad, por
esas carreteras tan estrechas, tan llenas de curvas, cuyas orillas estaban
llenas de árboles.
— He conducido muchas veces por estos caminos —me
dijo cuando se percató de que yo me esforzaba por no retirar los ojos de la
carretera.
— Pero es noche cerrada...
— Pero es noche de “luar”. ¿Aún no has visto la
enorme luna llena que tenemos?
— Ay, sí, ¡es verdad! —dije riéndome mirando a la
luna. Estaba grande, brillante, llena, hermosa—. Qué bonita está.
— No más que tú.
— Lúa... no desaparezcas de mi vida, por favor
—le pedí con lágrimas en los ojos.
— Ahora creo que no es el mejor momento para
hablar de estas cosiñas. Tienes una borrachera que no te aguantas y mañana no
te acordarás de nada. Ven a buscarme a mi casa cuando te sientas capaz de
hablar.
— No estoy ebria, Lúa.
— Por supuesto que lo estás, queridiña mía.
— Puedo saber perfectamente lo que estamos
viviendo.
— Ya, yo también, pero... prefiero que hablemos
mañana. Y no, Agnes, no voy a desaparecer de tu vida, amor mío. Yo tampoco
puedo vivir sin ti. Me da igual lo que piense el mundo entero. Yo... yo no
quiero estar sin ti. Fue una tontería alejarme de ti. Lo único que he
conseguido es que te ame más, ¿sabes?
— Sí, lo único que has conseguido es hacer que
esto crezca, Lúa.
— ¿También ha crecido para ti? —me preguntó con
un susurro.
— ¿No lo has notado esta noche?
— Sí, pero también pensaba que el vino...
— El vino lo único que hizo fue ayudarme a
deshacerme de la poca vergüenza que todavía me latía en el alma.
— Entonces...
— Entonces, no tengo ni idea de lo que va a pasar
conmigo, Lúa; pero tengo que hablar con Artemisa. No creo que merezca que la
engañe así.
— Pero no la dejes por mí. No merece la pena. Yo
no soy tan buena como ella.
— ¿Crees que ella querrá seguir conmigo cuando
sepa lo que ha pasado entre nosotras? Lo peor de todo, Lúa, es que lo repetiría
todas las noches, que no me arrepiento nada de lo que hemos hecho. Me ha
gustado tanto estar contigo que...
— A mí también, amor mío. Yo no puedo vivir más
sin tenerte todas las noches. No sé lo que tienes que hacer, pero...
— Lúa... creo que... por la Diosa, no puedo
decirlo...
— ¿Qué pasa, amor mío?
— Estoy enamorándome de ti cada vez más...
— No, eso no puede ser —se rió nerviosa,
emocionada.
— Pues es. Sabes que no puedo mentir.
— No sabes mentir.
— Pero también amo a Artemisa y no he dejado de
estar enamorada de ella —le confesé a punto de echarme a llorar.
— No llores, amor, no llores, pues entonces
dejarás de ver la luz de la luna.
— La única luna que hay en mi vida eres tú —lloré
sin poder evitarlo.
— Ahora no te preocupes por eso. Mañana ya
hablaremos con calma de todo esto, cariño. Venga, venga, que ya estamos a punto
de llegar. Recuerda todo lo que hemos vivido. Ha sido lo más maravilloso que he
vivido en mi vida.
— Lo fue, de verdad. Y no voy a dejar de pensar
en todo lo que hemos vivido, aunque ahora siento que todo me da vueltiñas...
— ¿Y has dicho que no estás ebria? —se rió con
cariño deteniendo el coche y abrazándome con mucho amor—. Ojalá pudiese dormir
contigo, entre tus brazos.
— Podríamos dormir aquí y mañana ya...
— Si Artemisa abre los ojos mañana y no te ve
junto a ella... no quiero imaginarme lo que pasará, Agnes.
— Tienes razón.
— Alguna vez podremos dormir juntas después de
gozar del amor como lo hicimos hoy —me dijo antes de besarme.
Salimos del coche e intentamos caminar con
ánimo, pero a las dos nos daba vueltas todo y nos costó un poquiño llegar a mi
casa. Antes de entrar, Lúa me besó otra vez, en silencio, y, muy flojiño, me
dio las buenas noches y me deseó que durmiese bien. Cuando me despedí de ella,
sentí que crecía por dentro de mí un vacío muy grande que se hizo infinito
cuando llegué a mi habitación y me encontré con Artemisa, quien me esperaba sin
saber cómo mirarme. Me preguntó dónde había estado y yo sólo pude decirle que
había estado en una fiesta en casa de unos amigos de Lúa y que lo único que
quería era dormir. Artemisa ni siquiera me besó, ni siquiera me abrazó e hizo
como si estuviese durmiendo sola, pero yo tampoco fui capaz de pedirle nada. Me
dormí enseguida, casi sin poder recordar nada... y ahora siento que todo cayó
sobre mí, que todo va cada vez más rápido...
Ya seguiré escribiendo. Todavía tengo que
mantener con Lúa esa conversación tan importante y siento que cada vez está más
cerca el momento de confesarle a Artemisa todo lo que está pasando. Tan sólo
imaginar el daño que le haré me destroza el alma, pero sé que merezco sufrir
estos momentos. Merezco que ella me odie y me rechace para siempre...
Las cosas empeoran por momentos. La primera vez, todo surgió sin más, sin pensarlo. Esta segunda vez ha sido premeditado, sabiendo muy bien lo que iba a hacer. No puede seguir engañándose ni engañado a Artemisa. Ama a Lúa, ella misma se lo ha dicho y en varias ocasiones. Ha vivido momentos de pasión y amor, no de sexo por sexo. Me da pena Artemisa, no se merece esto...a pesar de haber sido una testaruda con los celos y marcharse, pero es que todo esto no hace más que darle la razón. No se fía de las palabras de Agnes, y hace bien. No la besa, no le habla...pero no se lo puede reprochar. Debe permitir que Artemisa se marche, que rehaga su vida, que no renuncie a su hermana, a su trabajo, a su casa, a sus amigas por una relación que ya no va a ninguna parte. Estas son mis impresiones, que a lo mejor me equivoco y todo cambia. Tampoco creo que Artemisa se lo perdone. Quizás la primera vez, algo que pasó sin pensarlo, pero ya dos veces...no sé. Aunque te digo lo mismo que en el capítulo anterior, el amor es lo más poderoso del mundo. Si Lúa es el amor de Agnes, todo esto no ha sido un error para ella, al contrario, aunque haya traicionado a Artemisa. Es que incluso el piso dónde vive Lúa es idea, perfecto para Agnes (y para ti si estuviese de alquiler para cuando te vayas a vivir allí jajajaja, es ideal). Ahora mismo, lo ideal sería que hablase con Artemisa, pero no para contarle esto, que le haría mucho daño innecesario, simplemente para decirle que la relación ha terminado y que es mejor que se marche de vuelta a Barcelona. Luego, que Artemisa piense lo que quiera, pero al menos le evitar sufrir la humillación del engaño y la traición. Esto está que arde, y no solo por los encuentros entre Agnes y Lúa jajaja. Está muuuy emocionanteeeeeee!!!!!!
ResponderEliminarAh, cómo me gusta tu modo de escribir, tienes ya resabios de grandísima escritora. Y esta vez es el primer párrafo el que es, en sí mismo, un minirrelato, de hecho, se podría publicar por sí mismo porque contiene todo el capítulo, y es más, contiene todo la novela. ¿Es posible tanto portento? Lo es.
ResponderEliminarA noite de onte foi marabillosa. Regresei á miña casa case ás cinco da mañá. Sei que non está ben. Artemisa leva sen falarme ben dende que nos erguemos, ás dez da mañá, e fomos camiñar xuntas. Eu expliqueille a versión falsa de todo o que vivira con Lúa, pero ela non me cre. Non se conforma co que lle digo. E fai ben.
Es un capítulo extremadamente literario, encantador en la forma, más allá de lo interesante y estremecedor de la historia; la forma en que Agnes se dirige a Lúa es encantadora, la verdad es que reconozco que me conquista ese cortejo que ahora tienen, ese empezar una historia, cómo se miran, cómo se desean, cómo se aman, no puedo evitar abstraerme a todo, mirarlo y ver un precioso relato, maravillosamente escrito, delicado, lo tiene todo, me gustan los personajes, el marco, ¡si es que no falta nada! ¡ni la luna! La historia me atrapa, me hace olvidar por un momento la catástrofe que viene rondando, pero ¡es tan bonito el amor mutuamente consentido! Así que, de momento, te perdono todo, porque tienes la virtud de embrujar con las palabras. ¡Genial!