Venres, 31 de agosto de 2018
Cústame moito crer que,
hai xusto un mes, Artemisa e máis eu estabamos na miña aldeíña, acabadas de
reconciliar, ben, felices. Agora, as cousas non é que estean moi distintas
entre nós, pero a situación de arestora non ten nada que ver coa situación que
viviamos hai un mes. Non ten nada que ver porque, primeiro, eu non estou na
miña terra e despois porque teño a mente e a ialma cheas de pensamentos e de emocións
que non sei nin interpretar nin escoitar con claridade, porque me estarrecen
tanto... Non obstante, si son consciente de que teño por dentro miña algo que
non estaba antes e que xurdiu de súpeto ao empezar a voltar de Galicia. A
situación de arestora tampouco ten que ver nada coa situación de hai un mes
tamén porque estou doentísima, estou maliña cun virus do estómago ou non sei
que carallo é isto, pero levo dende onte sen deixar de trousar. Non podo comer
nin beber nada porque axiña o devolvo e o estou pasando tan mal que creo que
vou morrer en calquera momento, pero a verdade é que xa non me importa se
morro, sinceramente, porque, para estar así de mal..., pero si me doería ficar
lonxe da miña terra, aínda que sei que Artemisa me levaría a Galicia para
enterrarme eilí. Fóra bromas... Non estou nada ben, síntome moi fráxil, moi
débil. Enriba, teño moita febre e case que non me podo mover porque teño enriba
un mareo horríbel que non me deixa facer nada. Mesmo me está custando moitísimo
escribir, pero quero facelo porque preciso falar con alguén, aínda que sexa comigo
mesma, e explicar todo o que sinto e penso. Non sei que vai pasar comigo porque
non teño nada claras as cousas, dende onte. Dende onte sinto que todo o que
escribín eiquí a última vez que escribín estando na miña terra é mentira, é
falso, é un engano que me quería botar a min mesma para convencerme de que todo
era como eu o pensaba. Non sei que me pasou. Seica, coma sabía que igualmente
tiña que volver quixese ou non, desexase que as cousas entre Artemisa e máis eu
estivesen do todo ben para que as cousas fosen máis doadas. Eu non digo que non
a queira como antes, non digo que non a ame, que deixase de amala axiña, pero
non podo negar que xa non sinto o mesmo por ela. Queríame convencer a min mesma
de que todo seguía igual dende sempre, malia todo o que ocorrera entre nós, e é
certo que, durante o mes que pasamos na miña aldea, antes de que ocorrese o que
ocorreu entre Lúa e máis eu, eu estaba con ela coma se nunca tivésemos estado
xuntas, pero, devagariño, algo se foi crebando en min ata que onte me decatei
de que estaba volvendo a unha vida na que coido que non quero estar. Teño
pensado voltar á miña aldea a semana que vén, aínda que tamén penso que non
voltarei directamente á miña aldea, senón a Ourense, á casa de Lúa. Onte
estiven falando moitísimo con ela, non deixo de falar con ela, decotío nos
dicimos cousas polo whatsapp e, hai nada, estivemos falando por teléfono porque
a chamei. Artemisa foi cear coa súa irmá, que veu hoxe pola tarde para estar
connosco porque, hai unha semana, tiñamos planificado ir cear con ela, pero eu
non podo ir a ningures estando así tan doentiña, pero non quería que quedasen
na casa pola miña culpa, así que as convencín de que se fosen, tamén porque eu
precisaba estar soíña, que estando Artemisa na casa a verdade é que me abafo
moito máis porque está moi pendente de min e dáme vergonza trousar diante da
xente. Igualmente, hai nada que me escribiu preguntándome se me encontraba
mellor. Hai media hora que xa non trouso, o cal é unha marabilla, xa que non
parei de facelo en todo o día e xa non podo máis, non podo. Estiven intentando
tomar auga con azucre, pero é que non podo meter nada no meu corpo. A pobriña
da miña nai decatouse axiña de que me pasaba algo cando me chamou ao mediodía.
Primeiro pensou que estaba arrefriadiña, despois pensou que estaba durmindo e
por último que estaba chorando e, cando lle dixen que estaba moi maliña,
sóubolle moi mal. Ela notoumo porque estou afónica e case non podo falar por
mor dos vómitos, que me teñen esnaquizada a gorxa.
O que quería contar é que
a viaxe de onte foi moi estraña. Viñemos en tren, pasando por Madrid, xaora,
para que todo fose máis rápido. Tivemos atraso, pero iso é normal ultimamente,
que parece que xa tomaron por costume os medios de transporte ter atrasos en
todo, pero non pasou nada. Casandra estaba a nos agardar na estación de Sants
para nos recibir, para que non fose todo tan frío. Eu xa non me encontraba ben
cando chegamos a Barcelona. A medida que nos achegabamos a Barcelona, íame
doendo máis a barriguiña e case que non puiden comer nada en todo o día porque
me doía moitísimo a barriga, pero foi onte pola noite, despois de cear, cando
trousei por primeira vez. Que mal o pasei. Ademais pasei unha noite horríbel, pero
Artemisa non se decatou de nada, menos mal. Non me tería gustado nada espertala.
Pois quería contar que, a metade da mañá, cando xa levabamos case tres horas de viaxe, faloume Lúa e me dixo que estaba na beiriña do río, que me botaba moitísimo en falla, que non fora consciente de que me ía ata ese momento no que sentía a miña ausencia por todas partes, que fora á aldeíña para falar coa miña nai e que a abraiou moitísimo atopar a miña ausencia na miña casa, que parecía coma se o día tivese perdido a luz do sol, que me estrañaba moito... e, pola maneira como me falaba, por todas esas veces que puxo: “Agnes... Agnes... volta pronto, volta pronto”, adiviñei que estaba chorando, e moito. Cando lle preguntei se estaba chorando, díxome que si, que non podía nin respirar. Pregunteille se quería que a chamase por teléfono e díxome que neses momentos non podería falar. Envioume fotos do noso río e entón foi cando eu tamén comecei a chorar. Eu escribinlle moitas veces que ía voltar axiña, que non tardaría máis dunha semana, e entón decateime de que non quería regresar só porque botase de menos a miña terra, senón porque estaba morrendo de morriña por Lúa. Si, tamén a botaba moitísimo en falla a ela, ela era a quen quería ver, con quen quería estar, e quería estar con ela na miña terra, eilí, na beiriña do noso río, nas rúas de Ourense, na súa casa, e, rapidamente, a miña mente comezou a imaxinar unha morea de situacións nas que non puiden deixar de pensar en todo o día. Víame con Lúa na súa casa, traballando onde fose, chegando pola tardiña á noso fogar e ela recibíndome, facendo a cea xuntas, saíndo xuntas por Ourense, indo xuntas á miña aldea... e o tempo pasando ao seu lado. Entón sentín que se me esnaquizaba a ialma, que algo se crebaba por dentro miña e, de súpeto, souben que me arrepentía de marchar da miña terra, souben que tiña que regresar canto antes, xa non só porque quixese estar en Galicia, senón porque quería estar con Lúa. E o máis curioso é que, antes de falar con Lúa, Artemisa e máis eu viviramos uns momentos moi bonitos nos que ela me dixo que estaba moi feliz de terme con ela, que o que pasara con Lúa fortalecera o noso amor, que o que máis importaba para ela era que eu a seguía amando, que estaba con ela, que a escollera a ela. Mesmo me dixo que a ela lle importaban máis os sentimentos cós feitos, que era certo que eu me trabucara, pero que para ela importaba máis o que eu sentía... e, neses momentos, eu só me preguntaba se de verdade fixera ben escollendo a Artemisa cando non podía deixar de pensar en Lúa. Nin tan sequera fun quen de despedirme dela. Non puiden. Díxenlle que non viñese á aldeíña, que nos veriamos axiña, nuns diíñas, e que non pagaba a pena que nos despedísemos, pero ambas as dúas sabiamos que non me quería despedir dela porque sabiamos perfectamente que as miñas emocións e os meus pensamentos podían mudar se nos viamos.
Pois quería contar que, a metade da mañá, cando xa levabamos case tres horas de viaxe, faloume Lúa e me dixo que estaba na beiriña do río, que me botaba moitísimo en falla, que non fora consciente de que me ía ata ese momento no que sentía a miña ausencia por todas partes, que fora á aldeíña para falar coa miña nai e que a abraiou moitísimo atopar a miña ausencia na miña casa, que parecía coma se o día tivese perdido a luz do sol, que me estrañaba moito... e, pola maneira como me falaba, por todas esas veces que puxo: “Agnes... Agnes... volta pronto, volta pronto”, adiviñei que estaba chorando, e moito. Cando lle preguntei se estaba chorando, díxome que si, que non podía nin respirar. Pregunteille se quería que a chamase por teléfono e díxome que neses momentos non podería falar. Envioume fotos do noso río e entón foi cando eu tamén comecei a chorar. Eu escribinlle moitas veces que ía voltar axiña, que non tardaría máis dunha semana, e entón decateime de que non quería regresar só porque botase de menos a miña terra, senón porque estaba morrendo de morriña por Lúa. Si, tamén a botaba moitísimo en falla a ela, ela era a quen quería ver, con quen quería estar, e quería estar con ela na miña terra, eilí, na beiriña do noso río, nas rúas de Ourense, na súa casa, e, rapidamente, a miña mente comezou a imaxinar unha morea de situacións nas que non puiden deixar de pensar en todo o día. Víame con Lúa na súa casa, traballando onde fose, chegando pola tardiña á noso fogar e ela recibíndome, facendo a cea xuntas, saíndo xuntas por Ourense, indo xuntas á miña aldea... e o tempo pasando ao seu lado. Entón sentín que se me esnaquizaba a ialma, que algo se crebaba por dentro miña e, de súpeto, souben que me arrepentía de marchar da miña terra, souben que tiña que regresar canto antes, xa non só porque quixese estar en Galicia, senón porque quería estar con Lúa. E o máis curioso é que, antes de falar con Lúa, Artemisa e máis eu viviramos uns momentos moi bonitos nos que ela me dixo que estaba moi feliz de terme con ela, que o que pasara con Lúa fortalecera o noso amor, que o que máis importaba para ela era que eu a seguía amando, que estaba con ela, que a escollera a ela. Mesmo me dixo que a ela lle importaban máis os sentimentos cós feitos, que era certo que eu me trabucara, pero que para ela importaba máis o que eu sentía... e, neses momentos, eu só me preguntaba se de verdade fixera ben escollendo a Artemisa cando non podía deixar de pensar en Lúa. Nin tan sequera fun quen de despedirme dela. Non puiden. Díxenlle que non viñese á aldeíña, que nos veriamos axiña, nuns diíñas, e que non pagaba a pena que nos despedísemos, pero ambas as dúas sabiamos que non me quería despedir dela porque sabiamos perfectamente que as miñas emocións e os meus pensamentos podían mudar se nos viamos.
E, ata onte, estaba eu
confundida. Pensaba que fixera ben, que o que tiña que facer era voltar con
Artemisa a Barcelona para preparar a mudanza; pero agora sei que tamén quería
regresar para me despedir de todo isto. Provocoume una sensación moi forte
entrar na nosa casa, no noso piso, o cal estaba perfectamente limpo grazas a
Casandra, que viña una vez á semana para coidalo e para coidar as nosas
plantas. Grazas a ela, todo está ben, as nosas plantas están vivas e todo
estaba limpo. Cando entrei eiquí, eu sentín que estaba voltando a outro tempo
no que non era feliz, no que non coñecía aínda a felicidade máis verdadeira e
intensa... e axiña pensei que estes días que pasaría eiquí serían como una
despedida a todo. Non penso tardar nada en volver a Galicia. Penso ir o luns ao
traballo (de feito, teño que ir igualmente para dar a cara) e entregar una
carta de renuncia. Non sei se terei azos abondo para ir ata eilí e non me refiro
soamente aos azos físicos, senón sobre todo aos anímicos. Non sei se estarei
recuperada deste virus tan desagradábel, pero sobre todo ponme medo que animicamente
non me sinta quen de facer ese traxecto tan longo e chegar ata eilí ás oito da
mañá, que é moi cediño para min, e non sei, sinto que me vai causar una
impresión moi forte... pero teño que facelo, teño que facelo pola miña terra.
Despois, irei á Seguridade Social para que me dean de novo a pensión que me
entregaban todos os meses, que, aínda que non sexa una cantidade moi alta, polo
menos me axudará a pagar o que precise pagar este tempo que non teña traballo.
Por certo, Lúa díxome que ela me podía axudar a atopar traballo axiña, que tiña
contactos que sabía que precisaban a alguén, que tiña amigos que buscaban
persoal para as súas empresas e cousiñas así... Eu estou disposta a facer o que
sexa por vivir eilí e non me importa ter o traballo peor pagado do mundo.
Sentín que me afectaba
moito todo o que Lúa me dicía. Ademais, cando pasou una horiña ou así, ela ao
final chamoume e estivemos falando moi intimamente durante moito tempo. Ela non
me deixou de dicir que me botaba moitísimo en falla, que me necesitaba e que se
sentía incapaz de respirar sen min, que non sabía que me necesitaba tanto ata
que soubo que cada vez me atopaba máis lonxe dela. Eu dicíalle que tamén a
botaba moito de menos, que tamén necesitaba estar con ela e que voltaría axiña,
pero sabía que nada diso era abondo para ningunha das dúas, que esas palabras
non podían acougar a tristura que tiñamos por dentro. Si chorei namentres nos
afastabamos de Galicia, pero sobre todo choraba porque estaba perdida na miña
vida. Non obstante, agora voume atopando pouco e pouco, paseniñamente, e teño
que ir aceptando as cousas que van pasar, aínda que me pareza imposíbel; pero
sei que non podemos seguir así, que algo se crebou entre nós, malia que a
Artemisa tamén lle custará moito recoñecelo. O que máis me asusta é perdela.
Non quero que deixemos de falar, que perdamos o contacto. Artemisa é una das persoas
máis importantes da miña vida e sei que, se non tivese sido por ela, eu non
estaría eiquí; pero a vida está feita de andainas e seica a nosa estea pasando,
talvez ocorrese todo isto porque o noso estaba chegando á súa fin... pero iso
paréceme tan triste e doloroso que non sei se serei quen de enfrontalo. Sei que
será difícil, que decotío me lembrarei dela, que non será tan doado comezar
outra vida con outra persoa, pero creo que é o que teño que facer. E de feito
sinto una especie de alivio cando me imaxino a min mesma volvendo a Galicia e
atopándome con Lúa na estación de Ourense, xa libres de todo, ceibadas da
obriga de ter que vivir sen pensar en nós mesmas. Sei que Artemisa intúe que
estes son os nosos derradeiros días... e seino porque, onte, me preguntou algunhas
veces se a ía deixar e mesmo me confesou que, sen querer, lera algunhas das
palabras que Lúa e máis eu estábamos a nos escribir, que lera que ela me dicía
que fose forte e que eu lle contestaba que o sería, pero que igualmente me
custaría moito enfrontar un cambio tan grande... e eu non sabía que dicirlle a
Artemisa. Non a quería enganar máis porque non me gusta mentir, pero o único
que sabía dicir era que non falabamos diso, que nos estábamos a referir a outra
cousa, pero sei que non me cría... e evidentemente facía ben.
Non sei que vai pasar.
Agora mesmo só me quero curar, non quero seguir así. Durante o tempo que levo
escribindo eiquí, tiven que parar dúas veces para trousar outra vez e é que xa
non me queda nada no corpo para devolver. Non o entendo... e me encontro cada
vez peor. O único que me presta agora é durmir e deixar que o tempo pase.
Ogallá durmise e espertase o venres que vén con todo xa feito e só tendo que
montarme no tren que me levará de volta á miña terra.
Viernes, 31 de agosto de 2018
Me cuesta mucho creer que, hace justo un mes,
Artemisa y yo estábamos en mi aldeíña, acabadas de reconciliar, bien, felices.
Ahora, las cosas no es que estén muy distintas entre nosotras, pero la
situación de ahora mismo no tiene nada que ver con la situación que vivíamos
hace un mes. No tiene nada que ver porque, primero, yo no estoy en mi tierra y
después porque tengo la mente y el alma llenas de pensamientos y de emociones
que no sé ni interpretar ni escuchar con claridad, porque me asustan tanto...
No obstante, sí soy consciente de que tengo por dentro de mí algo que no estaba
antes y que surgió de súbito al empezar a volver de Galicia. La situación de
ahora mismo tampoco tiene que ver nada con la situación de hace un mes también
porque estoy enfermísima, estoy maliña con un virus del estómago o no sé qué
carallo es esto, pero llevo desde ayer sin dejar de vomitar. No puedo comer ni
beber nada porque enseguida lo devuelvo y estoy pasándolo tan mal que creo que
voy a morir en cualquier momento, pero la verdad es que ya no me importa si
muero, sinceramente, porque, para estar así de mal..., pero sí me dolería
fenecer lejos de mi tierra, aunque sé que Artemisa me llevaría a Galicia para
enterrarme allí. Fuera bromas... No estoy nada bien, me siento muy frágil, muy
débil. Encima, tengo mucha fiebre y casi no puedo moverme porque tengo un mareo
encima que no me deja hacer nada. Incluso está costándome muchísimo escribir,
pero quiero hacerlo porque necesito hablar con alguien, aunque sea conmigo
misma, y explicar todo lo que siento y pienso. No sé qué va a pasar conmigo
porque no tengo nada claras las cosas, desde ayer. Desde ayer siento que todo
lo que escribí aquí la última vez que escribí estando en mi tierra es mentira,
es falso, es un engaño que me quería echar a mí misma para convencerme de que
todo era como yo lo pensaba. No sé qué me pasó. Quizás, como sabía que
igualmente tenía que volver quisiese o no, desease que las cosas entre Artemisa
y yo estuviesen del todo bien para que las cosas fuesen más fáciles. Yo no digo
que no la quiera como antes, no digo que no la ame, que dejase de amarla
enseguida, pero no puedo negar que ya no siento lo mismo por ella. Quería
convencerme a mí misma de que todo seguía igual desde siempre, a pesar de todo
lo que había ocurrido entre nosotras, y es cierto que, durante el mes que hemos
pasado en mi aldea, antes de que ocurriese lo que ocurrió entre Lúa y yo, yo
estaba con ella como si nunca hubiésemos estado juntas, pero, lentamente, algo
fue quebrándose en mí hasta que ayer me percaté de que estaba volviendo a una
vida en la que creo que no quiero estar. Tengo pensado volver a mi aldea la
semana que viene, aunque también pienso que no volveré directamente a mi aldea,
sino a Ourense, a la casa de Lúa. Ayer estuve hablando muchísimo con ella, no
dejo de hablar con ella, continuamente nos decimos cosas por whatsapp y, hace
nada, hemos estado hablando por teléfono porque la he llamado. Artemisa fue a
cenar con su hermana, que ha venido hoy por la tarde para estar con nosotras
porque, hace una semana, teníamos planificado ir a cenar con ella, pero yo no
puedo ir a ninguna parte estando así tan enfermiña, pero no quería que se
quedasen en casa por mi culpa, así que las convencí de que se fuesen, también
porque yo necesitaba estar soliña, que estando Artemisa en casa la verdad es
que me agobio mucho más porque está muy pendiente de mí y me da vergüenza
vomitar delante de la gente. Igualmente, hace nada que me ha escrito
preguntándome si me encontraba mejor. Hace media hora que no vomito, lo cual es
una maravilla, ya que no he parado de hacerlo en todo el día y ya no puedo más,
no puedo. Estuve intentando tomar agua con azúcar, pero es que no puedo meter
nada en mi cuerpo. La pobriña de mi madre se dio cuenta enseguida de que me
pasaba algo cuando me llamó al mediodía. Primero pensó que estaba resfriadiña,
después pensó que estaba durmiendo y por último que estaba llorando y, cuando
le dije que estaba muy maliña, le supo muy mal. Ella me lo notó porque estoy
afónica y casi no puedo hablar por mor de los vómitos, que me tienen destrozada
la garganta.
Lo que quería contar es que el viaje de ayer
fue muy extraño. Vinimos en tren, pasando por Madrid, por supuesto, para que
todo fuese más rápido. Tuvimos retraso, pero eso es normal últimamente, que
parece que ya tomaron por costumbre los medios de transporte tener retrasos en
todo, pero no pasó nada. Casandra estaba esperándonos en la estación de Sants
para recibirnos, para que no fuese todo tan frío. Yo ya no me encontraba bien
cuando llegamos a Barcelona. A medida que nos acercábamos a Barcelona, iba
doliéndome más la barriguiña y casi no pude comer nada en todo el día porque me
dolía muchísimo la barriga, pero fue ayer por la noche, después de cenar,
cuando vomité por primera vez. Qué mal lo pasé. Además he pasado una noche
horrible, pero Artemisa no se dio cuenta de nada, menos mal. No me habría
gustado nada despertarla.
Pues quería contar que, a media mañana, cuando ya llevábamos casi tres horas de viaje, me habló Lúa y me dijo que estaba en la orilliña del río, que me echaba muchísimo de menos, que no había sido consciente de que me iba hasta ese momento en el que sentía mi ausencia por todas partes, que había ido a la aldeíña para hablar con mi madre y que la sorprendió muchísimo encontrar mi ausencia en mi casa, que parecía como si el día hubiese perdido la luz del sol, que me extrañaba mucho... y, por la manera como me hablaba, por todas esas veces que puso: “Agnes... Agnes... vuelve pronto, vuelve pronto”, adiviné que estaba llorando, y mucho. Cuando le pregunté si estaba llorando, me dijo que sí, que no podía ni respirar. Le pregunté si quería que la llamase por teléfono y me dijo que en esos momentos no podría hablar. Me envió fotos de nuestro río y entonces fue cuando yo también comencé a llorar. Yo le escribí muchas veces que iba a volver enseguida, que no tardaría más de una semana, y entonces me di cuenta de que no quería regresar sólo porque echase de menos mi tierra, sino porque estaba muriendo de morriña por Lúa. Sí, también la echaba mucho en falta a ella, ella era a quien quería ver, con quien quería estar, y quería estar con ella en mi tierra, allí, en la orilliña de nuestro río, en las calles de Ourense, en su casa, y, rápidamente, mi mente comenzó a imaginar un montón de situaciones en las que no pude dejar de pensar en todo el día. Me veía con Lúa en su casa, trabajando donde fuese, llegando por la tardiña a nuestro hogar y ella recibiéndome, haciendo la cena juntas, saliendo juntas por Ourense, yendo juntas a mi aldea... y el tiempo pasando a su lado. Entonces sentí que se me destrozaba el alma, que algo se quebraba por dentro de mí y, de súbito, supe que me arrepentía de marcharme de mi tierra, supe que tenía que regresar cuanto antes, ya no sólo porque quisiese estar en Galicia, sino porque quería estar con Lúa. Y lo más curioso es que, antes de hablar con Lúa, Artemisa y yo habíamos vivido unos momentos muy bonitos en los que ella me dijo que estaba muy feliz de tenerme con ella, que lo que había pasado con Lúa había fortalecido nuestro amor, que lo que más importaba para ella era que yo seguía amándola, que estaba con ella, que la había escogido a ella. Incluso me dijo que a ella le importaban más los sentimientos que los hechos, que era cierto que me había equivocado, pero que para ella importaba más lo que yo sentía... y, en esos momentos, yo sólo me preguntaba si de verdad había hecho bien escogiendo a Artemisa cuando no podía dejar de pensar en Lúa. Ni tan siquiera fui capaz de despedirme de ella. No pude. Le dije que no viniese a la aldeíña, que nos veríamos enseguida, en unos diíñas, y que no merecía la pena que nos despidiésemos, pero las dos sabíamos que no quería despedirme de ella porque sabíamos perfectamente que mis emociones y mis pensamientos podían cambiar si nos veíamos.
Pues quería contar que, a media mañana, cuando ya llevábamos casi tres horas de viaje, me habló Lúa y me dijo que estaba en la orilliña del río, que me echaba muchísimo de menos, que no había sido consciente de que me iba hasta ese momento en el que sentía mi ausencia por todas partes, que había ido a la aldeíña para hablar con mi madre y que la sorprendió muchísimo encontrar mi ausencia en mi casa, que parecía como si el día hubiese perdido la luz del sol, que me extrañaba mucho... y, por la manera como me hablaba, por todas esas veces que puso: “Agnes... Agnes... vuelve pronto, vuelve pronto”, adiviné que estaba llorando, y mucho. Cuando le pregunté si estaba llorando, me dijo que sí, que no podía ni respirar. Le pregunté si quería que la llamase por teléfono y me dijo que en esos momentos no podría hablar. Me envió fotos de nuestro río y entonces fue cuando yo también comencé a llorar. Yo le escribí muchas veces que iba a volver enseguida, que no tardaría más de una semana, y entonces me di cuenta de que no quería regresar sólo porque echase de menos mi tierra, sino porque estaba muriendo de morriña por Lúa. Sí, también la echaba mucho en falta a ella, ella era a quien quería ver, con quien quería estar, y quería estar con ella en mi tierra, allí, en la orilliña de nuestro río, en las calles de Ourense, en su casa, y, rápidamente, mi mente comenzó a imaginar un montón de situaciones en las que no pude dejar de pensar en todo el día. Me veía con Lúa en su casa, trabajando donde fuese, llegando por la tardiña a nuestro hogar y ella recibiéndome, haciendo la cena juntas, saliendo juntas por Ourense, yendo juntas a mi aldea... y el tiempo pasando a su lado. Entonces sentí que se me destrozaba el alma, que algo se quebraba por dentro de mí y, de súbito, supe que me arrepentía de marcharme de mi tierra, supe que tenía que regresar cuanto antes, ya no sólo porque quisiese estar en Galicia, sino porque quería estar con Lúa. Y lo más curioso es que, antes de hablar con Lúa, Artemisa y yo habíamos vivido unos momentos muy bonitos en los que ella me dijo que estaba muy feliz de tenerme con ella, que lo que había pasado con Lúa había fortalecido nuestro amor, que lo que más importaba para ella era que yo seguía amándola, que estaba con ella, que la había escogido a ella. Incluso me dijo que a ella le importaban más los sentimientos que los hechos, que era cierto que me había equivocado, pero que para ella importaba más lo que yo sentía... y, en esos momentos, yo sólo me preguntaba si de verdad había hecho bien escogiendo a Artemisa cuando no podía dejar de pensar en Lúa. Ni tan siquiera fui capaz de despedirme de ella. No pude. Le dije que no viniese a la aldeíña, que nos veríamos enseguida, en unos diíñas, y que no merecía la pena que nos despidiésemos, pero las dos sabíamos que no quería despedirme de ella porque sabíamos perfectamente que mis emociones y mis pensamientos podían cambiar si nos veíamos.
Y, hasta ayer, estaba yo confundida. Pensaba
que había hecho bien, que lo que tenía que hacer era volver con Artemisa a
Barcelona para preparar la mudanza; pero ahora sé que también quería regresar
para despedirme de todo esto. Me provocó una sensación muy fuerte entrar en
nuestra casa, en nuestro piso, el cual estaba perfectamente limpio gracias a
Casandra, que venía una vez a la semana para cuidarlo y para cuidar nuestras
plantas. Gracias a ella, todo está bien, nuestras plantas están vivas y todo
estaba limpio. Cuando entré aquí, yo sentí que estaba volviendo a otro tiempo
en el que no era feliz, en el que no conocía todavía la felicidad más verdadera
e intensa... y enseguida pensé que estos días que pasaría aquí serían como una
despedida a todo. No pienso tardar nada en volver a Galicia. Pienso ir el lunes
al trabajo (de hecho, tengo que ir igualmente para dar la cara) y entregar una
carta de renuncia. No sé si tendré fuerzas suficientes para ir allí y no me
refiero solamente a las fuerzas físicas, sino también a las anímicas. No sé si
estaré recuperada de este virus tan desagradable, pero sobre todo me da miedo
que anímicamente no me sienta capaz de hacer ese trayecto tan largo y llegar
allí a las ocho de la mañana, que es muy tempraniño para mí, y no sé, siento
que va a causarme una impresión muy fuerte... pero tengo que hacerlo por mi
tierra. Después, iré a la Seguridad Social para que me den de nuevo la pensión
que me entregaban todos los meses, que, aunque no sea una cantidad muy alta,
por lo menos me ayudará a pagar lo que necesite pagar este tiempo que no tenga
trabajo. Por cierto, Lúa me dijo que ella podía ayudarme a encontrar trabajo
enseguida, que tenía contactos que sabía que necesitaban a alguien, que tenía
amigos que buscaban personal para sus empresas y cosiñas así... Yo estoy
dispuesta a hacer lo que sea por vivir allí y no me importa tener el trabajo
peor pagado del mundo.
Sentí que me afectaba mucho todo lo que Lúa me
decía. Además, cuando pasó una horiña o así, ella al final me llamó y estuvimos
hablando muy íntimamente durante mucho tiempo. Ella no dejó de decirme que me
echaba muchísimo en falta, que me necesitaba y que se sentía incapaz de
respirar sin mí, que no sabía que me necesitaba tanto hasta que supo que cada
vez me encontraba más lejos de ella. Yo le decía que también la echaba mucho de
menos, que también necesitaba estar con ella y que volvería enseguida, pero
sabía que nada de eso era suficiente para ninguna de las dos, que esas palabras
no podían sosegar la tristeza que teníamos por dentro. Sí lloré mientras nos
alejábamos de Galicia, pero sobre todo lloraba porque estaba perdida en mi
vida. No obstante, ahora me voy encontrando poco a poco, lentamente, y tengo
que ir aceptando las cosas que van a pasar, aunque me parezca imposible, pero
sé que no podemos seguir así, que algo se quebró entre nosotras, a pesar de que
a Artemisa también le costará mucho reconocerlo. Lo que más me asusta es
perderla. No quiero que dejemos de hablar, que perdamos el contacto. Artemisa
es una de las personas más importantes de mi vida y sé que, si no hubiese sido
por ella, yo no estaría aquí; pero la vida está hecha de etapas y quizás la
nuestra esté pasando, tal vez ocurriese todo esto porque lo nuestro estaba
llegando a su fin... pero eso me parece tan triste y doloroso que no sé si seré
capaz de enfrentarlo. Sé que será difícil, que continuamente me acordaré de
ella, que no será tan fácil comenzar otra vida con otra persona, pero creo que
es lo que tengo que hacer. Y de hecho siento una especie de alivio cuando me
imagino a mí misma volviendo a Galicia y encontrándome con Lúa en la estación
de Ourense, ya libres de todo, liberadas de la obligación de tener que vivir
sin pensar en nosotras mismas. Sé que Artemisa intuye que éstos son nuestros
últimos días... y lo sé porque, ayer, me preguntó algunas veces si iba a
dejarla e incluso me confesó que, sin querer, había leído algunas de las
palabras que Lúa y yo estábamos escribiéndonos, que había leído que ella me
decía que fuese fuerte y que yo le contestaba que lo sería, pero que igualmente
me costaría mucho enfrentar un cambio tan grande... y yo no sabía qué decirle a
Artemisa. No quería engañarla más porque no me gusta mentir, pero lo único que
sabía decir era que no hablábamos de eso, que estábamos refiriéndonos a otra
cosa, pero sé que no me creía... y evidentemente hacía bien.
No sé qué va a pasar. Ahora mismo sólo quiero
curarme, no quiero seguir así. Durante el tiempo que llevo escribiendo aquí, he
tenido que parar dos veces para vomitar otra vez y es que ya no me queda nada
en el cuerpo para devolver. No lo entiendo... y me encuentro cada vez peor. Lo
único que me apetece ahora es dormir y dejar que el tiempo pase. Ojalá me
durmiese y despertase el viernes que viene con todo ya hecho y sólo teniendo
que montarme en el tren que me llevará de vuelta a mi tierra.
No, sí, no, sí, no, sí, ¡noooo! Jajajaja. Que sí, que no, que nunca te decides jajajaja. A mi ya me tiene loco, no sé lo que pensar. En cada capítulo refleja una cosa muy diferente. En el anterior dejaba claro que amaba a Artemisa, que Lúa había sido algo especial, una locura transitoria, pero en este ya no, cree que la etapa entre Artemisa y ella a terminado.
ResponderEliminarEn primer lugar, todo es muy raro. Que siga hablando con ella, a pesar de lo ocurrido, es como seguir tocando una herida y encima, con Artemisa al lado, habiendo tomado ya una decisión y con el perdón de Artemisa. Sigue hablando con ella, añorándola. Se dicen cosas íntimas, se llaman y ambas permiten que esto siga adelante. Lúa ya le da igual Artemisa, se mete en la relación (a pesar de haber dicho que sabe que no dejará a Artemisa), llamándola, escribiendo y diciéndole que la echa de menos. La lía, aunque en esta vida uno lucha por lo que quiere, y se deja llevar por lo que dicta su corazón. Recuerdo que una vez, le confesé a un chico que me gustaba, mediante un mensaje, tenía pareja y me llevaba bien con los dos. Un "amigo" me aconsejó que le confesase lo que sentía, que de perdidos al río. Así que se lo dije, a sabiendas que eso podía destruir nuestra amistad, que el otro se podía enfadar. Pero a veces, si no arriesgas, si no lo intentas, es posible que te arrepientas toda la vida.
Esto no puede seguir así, yo creo que es muy injusta con Artemisa, haciéndola sufrir de esta forma, que incluso se rebaja y le perdona. Es muy fuerte que nada más salir de Galicia haya enfermado, esto demuestra que debe estar allí, que depende también su estado de salud. Casandra es muy buena, ha mantenido la casa limpia y cuidado las plantas. Me gustaría mucho saber lo que piensa, a lo mejor ella podría aconsejar a Agnes. Casandra es imparcial y seguro que le aconsejaría bien.
Menudo lío, pero veo que la cosa no se soluciona. Al igual que en los capítulos anteriores, la solución está sobre el tejado de Agnes, es ella la que tiene que decidirse. Me da mucha pena Artemisa, la pobre no lo puede estar pasando peor. Si Agnes no habla claro, dejará su trabajo y su vida por algo que no tiene futuro. ¡¡Ay que nerviooos!!
Me cuadra perfectamente este capítulo con el anterior, en cierto modo era la crónica de una muerte anunciada, como suele decirse, y es que las cosas no están nada claras para nadie, sobre todo para Agnes. Ahora en Barcelona, y encima con indisposición física, que es algo que lo oscurece todo, ya no ve la situación como hace pocos días, bien claro lo dice al principio... ústame moito crer que, hai xusto un mes, Artemisa e máis eu estabamos na miña aldeíña, acabadas de reconciliar, ben, felices. Agora, as cousas non é que estean moi distintas entre nós, pero a situación de arestora non ten nada que ver coa situación que viviamos hai un mes.
ResponderEliminarLa casa está limpia, sí, las plantas vivas, todo en orden... pero cuanto más funcional es todo más claramente ve que quien no encaja allí es ella; y Lúa juega más que nunca el papel de encarnar Galicia, ahora el río de su aldea se asoma a su WhatsApp, es el colmo de los colmos... así que Agnes desea volver, desea lo que dejó atrás, me recuerda a esos niños que se apuntan a una campamento de unos días con toda la ilusión del mundo pero que luego, llegados a destino, no hacen sino contar los días que les faltan antes de poder regresar. Y es que, siempre a través de Lúa, Agnes siente no solo que tiene morriña por su tierra, sino que esto es algo recíproco... Sentín que me afectaba moito todo o que Lúa me dicía. Ademais, cando pasou una horiña ou así, ela ao final chamoume e estivemos falando moi intimamente durante moito tempo. Ela non me deixou de dicir que me botaba moitísimo en falla,
Y no se puede vivir así, con esta dicotomía, no puede decirle a Artemisa que es el amor de su vida y a Lúa que la necesita como el respirar, que va a Barcelona a ayudar pero que no puede estar fuera de su aldea. Agnes no quiere elegir, o mejor sería decir que elige y de inmediato hace trampas y quiere lo que excluyó en su elección, y no, no se puede tener todo. Ahora el péndulo parece que está en el otro lado y Agnes dice que tal vez el tiempo de Artemisa está pasando... tampoco eso me lo creo, es un pensamiento fruto de las circunstancias. Pero lo que sí es seguro es que no va a poder mantener esta indefinición de modo perpetuo así que tengo muchísimas ganas por saber cómo se desenvolverán los acontecimientos... Un texto realmente apasionante.