martes, 4 de septiembre de 2018

DIARIO DE AGNES: XOVES, 22 DE AGOSTO DE 2018


Xoves, 22 de agosto de 2018

Non sei como explicar todas as sensacións que teño. Para min, a miña vida deu un xiro tan forte que, ás veces, me custa moitísimo ser consciente das cores que agora a tinxen. Teño a sensación de que todo brilla tanto que me encandea, que hai tanta luz que teño que pechar os ollos para que esa luz non me cegue. Ao mesmo tempo, tamén sinto que hai cousas que están a se crebar, que unhas néboas queren apagar esa luz que alumea a miña vida toda.

Eiquí, na miña aldea, me sinto ás veces tan feliz que penso que isto non é real; pero tamén hai momentos nos que sinto moito medo a que isto remate, a que se vaian estes días, a que a vida volva ser como era antes de que eu viñese eiquí. Non quero marchar de eiquí por nada do mundo e tan só imaxinarme volvendo a Cataluña faime un dano inmenso que non podo aturar. Non me podo imaxinar de novo eilí, tendo que agochar a miña maneira de ser, vivindo nun lugar onde ninguén fala a miña lingua, onde ninguén ten o meu acento. Non podo pensar niso. Sinto que se me racha a ialma. Non me podo imaxinar lonxe da miña aldea, destas árbores, deste ceo tan azul, deste cheiro a herba, a humidade... e, desgraciadamente, xa non me podo imaxinar lonxe da miña nai e... tampouco lonxe de Lúa. Lúa converteuse nunha das persoas máis importantes da miña vida, a maiores de Artemisa e da miña nai, quen sempre serán as mulleres que máis quererei na vida e no mundo; pero non me sinto quen de vivir sen Lúa, de imaxinar a vida sen ela. Xa non podo. Con Artemisa compártoo case todo, pero con Lúa comparto algo moi forte e é o vencello que nos une a Galiza ás dúas. Podémonos entender sempre, onde queira que esteamos, porque a nosa ialma está feita da mesma materia e do mesmo ar que crea a ialma da nosa terra, porque ambas as dúas somos a terra. Non fai falla dicirnos nada cando estamos nun lugar que ás dúas nos namora. Non fai falla dicir nada porque podemos sentir no ar a enerxía que enche a nosa ialma. Sei que Artemisa non pode aturar que Lúa e máis eu esteamos tan unidas. Sei que a ela lle dá unha rabia inmensa ver como Lúa e máis eu nos falamos e nos miramos, pero non o podemos evitar e creo que tampouco o queremos facer. É algo que só nós entendemos e creo que ninguén pode estragar esta amizade tan bonita.

Non obstante, si teño que recoñecer que onte pensaba que a perdía e aínda non estou moi segura de que todo poida seguir como sempre. Onte pasou unha cousa que aínda me fai chorar cando a lembro. Impactoume moitísimo ver a Lúa así, chorando desa maneira, e non podo deixar de pensar neses momentos. Sinto que estes quedaron fundidos coa miña mente e non os podo esquecer. Pola noitiña estiven falando con Artemisa e ela non entende que me sinta tan mal. Comprende que estea preocupada por Lúa, pero non entende por que lle dou tanta importancia ao que pasou. Para min si a ten. Xaora, Artemisa non a viu estoupar. Non viu como Lúa choraba case sen poder respirar, non ouviu todas as cousas que dixo, non a viu case desfacerse de dor. E o que me estraña moito é que Lúa non estoupase antes. Creo que aguantou moitísimo, seica demasiado, e que este momento tardou moito en chegar, que tiña que ter chegado antes e non o fixo porque Lúa é forte, pero seica non sexa invencíbel. E o entendo. Díxome moitísimas veces que ela non era de pedra, que tiña moitos máis sentimentos dos que imaxinabamos, que tiña unha ialma fráxil e que xa aturou esta situación abondo. Aínda non falei ben con ela. Dixémonos bos días esta mañá cando saín a camiñar con Artemisa, pero axiña me apartou a mirada e seguiu varrendo a rúa. Non me mirou case nada e tampouco notei eu que quixese falar connosco. Levamos sen falar ben dende onte pola mañá, dende ese momento no que estoupou. Mais vou intentar contar as cousas de xeito ordenado.

Onte fomos a León. Artemisa levaba moito tempo querendo ir, dicindo que devecía por visitar o lugar onde naceu e tamén a cidade de León, onde estudou. Pois onte ao final fomos co coche de Lúa. Hai moitísimo traxecto dende Ourense. Son case tres horas. De feito, tardamos tres horas en chegar a León e despois tamén fomos á aldea onde naceu Artemisa. Eu tería gozado máis dese día tan especial se non tivese ocorrido iso con Lúa. Era un momento moi bonito e especial para Artemisa e eu quería vivilo con ela con toda a miña ialma, quería que compartísemos o que ela sentiría ao ver o lugar onde comezou a súa vida; pero non fun quen de apreciar eses momentos porque non estaba ben, porque estiven sentindo ganas de chorar durante todo o día, porque me custou moito non estoupar en pranto, porque tiven que facer un inmenso esforzo por gozar do lugar onde estabamos, por prestarlle a Artemisa toda a atención que se merecía. Ela non deixaba de sorrir, de falarme, de explicarme cousas, e eu case que non lle podía contestar. Ela notaba que non estaba ben, pero seica quixese ignorar as emocións que enchían a miña ialma para poder vivir con toda plenitude ese día que se estragou de súpeto.

Debo recoñecer que onte foi a primeira vez que vin a Artemisa tan ilusionada con estar nun lugar do mundo. Nunca a vira así antes. É a súa terra. É comprensíbel que estivese tan leda. Lamento tanto non ter podido gozar con ela deses momentos... pero aínda así, malia estar tan mal, puiden apreciar perfectamente a luz que inundaba o seu ollar, puiden rir con ela, sorrinlle sempre que ela o facía, escoitei todo o que ela quixo contar. León, ademais, paréceme unha cidade preciosa. Parece unha cidade galega, a verdade, e O Bierzo é un sitio fermosísimo tamén. Artemisa naceu na parte do Bierzo na que non se fala galego. Tería sido moi divertido que ela tamén falase galego, a verdade, pero a vida non quixo que nacese eilí. Cando chegamos á cidade, ela quedou abraiada, detida nun instante que pensei que nunca remataría. Estivo ollando ao seu redor como se vise esas rúas por primeira vez. Tampouco hai tantos anos dende a última vez que Artemisa estivo eilí. Creo que hai doce anos, pero era coma se Artemisa levase milleiros de séculos lonxe da súa terra. Non obstante, non se botou a chorar nin nada, ao contrario, só sabía sorrir ilusionada. Cando fomos á aldea onde naceu, si vin que os ollos se lle enchían de bágoas, pero soubo domearse. Dixo que estaba igual que cando o deixou, que case que non mudara nada, que seguían estando as mesmas casas, as mesmas rúas. Na súa casa agora vive unha familia e estivo a piques de pedirlles que a deixasen entrar, pero eu díxenlle que iso era unha tolaría e deume axiña a razón. Paseamos polas rúas da súa aldea despois de xantar. Ía moitísima calor e decateime axiña de que esa calor era coma a de Ourense, seca, intensa e de cor amarela. O ar que zoaba cheiraba a bosque. É un sitio moi bonito e me gustaría volver sentíndome mellor. Onte sentía que tiña unha bóla de ferro na ialma que me impedía gozar das cousas e tiven que estar reprimindo continuamente as ganas de chorar.

Empezou todo cando, despois de máis dunha hora de viaxe, Artemisa pediu que nos detivésemos para ir ao servizo. Atopamos unha gasolineira onde paramos e estivémola agardando un ratiño longo. Pois eu, dende o principio, xa notara que a Lúa lle pasaba algo. Non estaba ben. Vía que tiña os ollos cheos de escuridade, non sorría e case non falaba. Só dicía o preciso. Non comentaba nada de nada, non comezaba conversacións e case que non respondía ás cousas que lle diciamos. Artemisa estaba moi contenta e non deixaba de explicar cousas sobre a súa vida, pero só lle contestaba eu. Por iso, cando quedei soa con Lúa, pregunteille se estaba ben, se lle pasaba algo. Ela non me contestou con verbas. Directamente, púxose a chorar moito, case afogándose nese pranto, e eu quedei paralizada, abraiada, sen saber que dicirlle.

Despois dun anaquiño no que estivo chorando case sen poder respirar, díxome que xa non aturaba máis esta situación, que xa non aguantaba máis, que non podía máis. Eu, xaora, non me atrevía a imaxinar a que se refería, pero sabía por que dicía todo iso, aínda que me doese recoñecelo. Ela non deixaba de dicir que estaba sendo cada vez máis complicado para ela, que non aguantaba máis, que non podía máis, que o estaba pasando moi mal, que lle doía moito a ialma... pero non me dicía por que estaba así. Eu pregunteille por que choraba así e ela díxome que non podía crer que non o soubese, que xa non podía agochar o que sentía por máis tempo. Díxome que para min era moi sinxelo todo porque estaba con Artemisa como nunca, coma se non tivese ocorrido nada, que ela xa non pode seguir finxindo e moitísimas cousas máis que agora xa case non lembro. Mais Artemisa apareceu de repente e Lúa deixou de chorar axiña, aínda que tiña a respiración descontrolada e decotío os seus ollos se enchían de bágoas; pero ela intentouse tragar ese pranto e finxiu ata que chegamos a un bosque onde Artemisa pediu que nos parásemos porque había un miradoiro moi bonito que ela me quería amosar. Detivémonos eilí, baixamos do coche e comezamos a camiñar, que o miradoiro estaba a cinco minutos camiñando de onde podiamos deixar o coche; pero Lúa detívose e díxonos que fósemos nós, que a ela non lle prestaba ir. Eu, xaora, axiña me decatei de que estaba a piques de botarse a chorar outra vez e non quixen deixala soa. Díxenlle a Artemisa que me agardase eilí, que ía axiña. Non quería deixar soa a Lúa. Artemisa, evidentemente, díxome que non comprendía por que non quería vir con ela, que devecía por amosarme ese recuncho tan bonito. Xa estabamos na súa provincia e eu tamén quería que me amosase esa paisaxe que a ela lle gustaba tanto, pero non sabía que facer. Non quería deixar soa a Lúa, a quen xa lle esvaraban as bágoas polas meixelas; mais Artemisa non podía vela porque Lúa se virara, pero eu non preciso mirala á cara para saber que chora.

Conseguín convencer a Artemisa de que me agardase no miradoiro e ela foise sen dicir nada. Entón achegueime a Lúa, quen xa choraba case sen respiración, e aperteina contra min, pero ela desfixo axiña a nosa aperta e sentou no chan. Estaba tremendo toda. Eu non sabía que facer, non sabía que dicir. O único que fixen foi sentar ao seu carón e agardar a que ela puidese falar. Nese momento, Lúa parecía unha nena cativa que se sente desprotexida, á que lle estarrece o mundo enteiro.

Ao fin, Lúa estoupou e empezou a dicirme todo o que pensaba. Díxome tantas cousas que me custa lembralas. Eu tratei de entendela en todo momento, pero chegou un momento no que só sentín que a nosa amizade se rachaba e se rachaba sen parar, que entraba a escuridade na nosa vida e que ese ceo no que viviamos estaba a se converter nun incendio. Non fun quen de dicirlle nada durante uns momentos que non tiñan fin. Só podía escoitar o que me dicía, só podía sentir na miña ialma a súa dor, só podía notar como o seu pranto estaba espertando en min unhas terríbeis ganas de chorar... O que lembro con claridade é que me dixo, seguidamente, sen case deterse, que eu estaba tan ben con Artemisa que non me decataba de nada, que pensaba que estaba ben todo cando en realidade ela non deixaba de sufrir, que ela non podía evitar sentir unha dor infinda cada vez que vía como Artemisa e máis eu nos bicabamos ou nos abrazabamos, que non podía deixar de soñar comigo, que non deixaba de pensar en min, que me quería, que me quería cunha forza que a estaba esnaquizando, que se esforzaba moito por estar ben con Artemisa e que o único que recibía dela eran miradas horríbeis cheas de xenreira, que se decatara perfectamente de como a miraba Artemisa, de que Artemisa non a quería ver nin en pintura... Entón foi cando eu lle dixen que, seica, a Artemisa non lle gustase a maneira como ela me miraba, que Artemisa tamén se dera conta de que me miraba dun xeito demasiado descarado e especial. Daquela, Lúa fixo algo que non me esperaba para nada. Ergueuse do chan e, intentando non berrar, díxome:

     Enriba de que non te podo ter, hei de controlar a miña maneira de mirarte? Non me dá a gana, Agnes, non me dá a gana. Xa fago suficientes esforzos por non lanzarme a ti, por domear o que sinto cando estamos xuntas. Nada máis fallaba, carallo!

Eu quedei sen palabras. Lúa nunca me falara así, con tanta dor, con tanta rabia na voz. Sei que o enfado que sentía non era por min, senón pola situación; por iso non me puido sentar mal como me falou; pero si é certo que vela así esnaquizoume a ialma.

     Vaite con Artemisa —pediume saloucando—. Este día é moi especial para ela. Non llo estragamos.

Eu non podía falar. O que fixen foi erguerme tamén e achegarme a ela. Queríalle pedir que non chorase así, que non estivese tan mal, pero non atopaba as verbas axeitadas para solicitarlle algo tan delicado. Mireina con agarimo, tomeina das mans, pero ela estaba lonxe de min, afundida nesa dor que lle rachaba o corazón.

     Non te quero deixar soa —díxenlle ao fin, intentando falar con acougo—. Ven connosco.

     Vai ti —contestoume ceibándose das miñas mans—. A Artemisa só lle importas ti, Agnes. Para ela, eu só sirvo para que vos leve aos sitios, para nada máis.

     Non é certo iso, Lúa.

     Si o é, Agnes. Hoxe non me mirou mal aínda porque a levei eiquí, á súa terra. Só sirvo para iso. Para iso si que me mira ben, que gracioso —riu con retranca.

     Falarei con Artemisa. Non é xusto que te trate así.

     Non paga a pena, Agnes. Seica, dentro dunha semana ela desapareza, marche ao fin ao decatarse de que non pode loitar contra o vencello que tes coa túa terra.

     Non sabes nada, Lúa? Non sabes que queremos quedar eiquí as dúas?

     Xa, xaora, e eu teño ás... Artemisa non vai quedar eiquí contigo, Agnes, e está agardando o mellor momento para dicirche que tes que voltar con ela, sabes? Ela quere que regresedes xuntas a Cataluña, segundo ela, para facer as cousas ben. Está a te enganar, sabes?

     Iso non é certo.

Sabía que Lúa tiña razón, pero non era quen de recoñecerllo. Doíame moito que esas palabras fosen verdade.

     Creo que terás que tomar unha decisión moi dura se queres quedar en Galicia para sempre, pero iso só che pertence a ti, Agnes. Agora, vai con Artemisa antes de que se sinta mal. Hoxe é só o seu día. O demais non importa. Veña, vaite.

E esa foi a derradeira vez que falei con Lúa ese día. Despois, as horas transcorreron paseniñamente, cheas dunha tensión moi estraña. Artemisa tamén se decatou de que Lúa non estaba ben. Non falaba practicamente nada, só cando lle preguntabamos algunha cousa. Non obstante, parecía como se Lúa non existise para Artemisa. Para Artemisa, só existiamos a súa terra e máis eu. A min gustábame vela tan contenta, pero tamén hei de recoñecer que me esperaba que Artemisa sentise algo máis forte ao regresar á súa aldeíña (a cal é moito máis grande cá miña, dende logo). Notei que estaba feliz, pero non percibín a emoción que eu sinto pola miña terra. O sentimento que a vencella a León é bonito, pero non se asemella en nada ao que eu sinto por Galicia; aínda que talvez o amor que sinto pola miña terra non forme parte deste mundo.

Regresamos pola tardiña e chegamos case ás nove da noite. Lúa foise á súa casa axiña, sen case dicirnos nada. Artemisa deulle as grazas por ternos levado a León, pero Lúa nin sequera lle sorriu. E despois, cando rematamos de cear, fun buscala para falar con ela. Estaba moi preocupada por ela, pero non puidemos falar. A súa nai díxome que non estaba, que saíra en canto chegamos da viaxe e que aínda non regresara. Levárase o coche, polo que era moi probábel que voltase moi tarde. Iso deixoume a ialma moito máis chea de desacougo.

Dende onte, non estou ben. Hai algo que me oprime a ialma, que me fai sentir unha morriña moi estraña. Ademais, tampouco podo deixar de pensar no que Lúa me dixo verbo que Artemisa quería marchar de eiquí e que estaba agardando o momento preciso para convencerme de que tería que voltar con ela a Cataluña. Artemisa díxome que quedariamos eiquí para sempre, pero, hai unha semana, tivemos unha discusión moi forte por mor precisamente diso. Ela pedíame que fósemos xuntas de vacacións con Casandra, que ía alugar unha casiña rural en Cataluña, pero eu nin sequera podía imaxinarme índome da miña terra, aínda que só fose para uns días. Non podía e Artemisa non entendía que non quixese facer algo distinto. Ao final, como ela me prometera que quedariamos en Galicia o mes de agosto todo, quedamos eiquí; pero sei que hai unha enorme parte dela que pensa que teriamos que voltar as dúas a Cataluña para facer as cousas ben, pero para min facer as cousas ben é quedar eiquí, sen ter que afastarme outra vez de Ourense. Iso é facer as cousas ben e o é porque, se me arredo da miña terra, o benestar anímico que teño irase ao carallo, e volverme enfermar non é facer as cousas ben.

Pero é certo que onte pola noite, cando chegamos da viaxe a León, boteime a chorar moitísimo dicíndolle a Artemisa que tiña medo a perder a Lúa e tamén a que tivésemos que marchar de Galicia. Díxenlle que tiña moito medo a que ela me pedise que a acompañase a Cataluña, que non me quería ir, que non podo aturar a idea de ter que marchar outra vez. Ela non me dixo nada, só me escoitaba, pero sei que estaba abraiada, sentindo que eu lle lera os pensamentos.

Non sei que me pasa, pero non podo deixar de pensar en Lúa. Esta mañá busquei a súa mirada, esa mirada na que ela me fai sentir tan protexida, pero o único que atopei foi silencio e escuridade, só iso; un baleiro que me doeu moitísimo no corazón, que se me cravou na ialma coma se fose unha espada. E, namentres almorzabamos, Artemisa non deixou de preguntarme se me pasaba algo. Incluso díxome que había moito tempo que non me vía así, tan mal. E o que me pasa, a maiores de todo o que contei, é que, onte, estando intimamente con ela, nun momento perfecto no que estabamos completamente fundidas nun só ser, de novo volvín pensar en Lúa e esta vez non reprimín os meus pensamentos. A escuridade que nos envolvía permitiume imaxinar que a tiña entre os meus brazos, permitiume imaxinar que era ela quen me apertaba cada vez máis forte contra si, que era ela a quen tiña enriba miña, quen me acariñaba, quen suspiraba tan pretiño de min. E entón sentín que perdía todo o que eu era, que deixaba de estar en min mesma, que eu desaparecía nesa paixón que me levaba e me levaba por ese río de descontrol e luxuria. Nunca sentín algo así... tan prohibido, tan forte; pero tamén teño que recoñecer que non deixei de ter presente que era Artemisa a persoa coa que o estaba compartindo todo. Era coma se as dúas estivesen nun mesmo corpo; algo que me custa moito entender. E era iso en realidade o que máis me doía esta mañá, o que se me cravaba na ialma, o que me facía sentir tan mal. Estaba almorzando sentindo que tiña que tragar o nó que tiña na gorxa, que non podía case comer. Eu non dubido en absoluto do que sinto por Artemisa, pero non entendo o que me pasa con Lúa. Seica teña que recoñecer que a desexo, que o meu corpo a estraña, que me gustaría descubrir que é estar con ela, pero non podo aceptar que me estea a ocorrer algo así. É demasiado forte para min. Ao principio, cando me reencontrei con ela, si podía recoñecer que me gustaba, que sentía algo por ela; pero, agora, despois de recuperar outra vez a Artemisa e de estar vivindo con ela uns días tan máxicos, non debería sentir isto, non debería sentir que desexo a Lúa, que me gustaría estar con ela. Non mo podo perdoar.

E agora iría ao río para bañarme, pero non se pode nin saír. Está indo estes días unha calor asfixiante, outra vez. Coma sempre, O val do Miño lévase o peor do verán... pero é algo xa moi normal, a verdade, e non me importa. É algo típico tamén da miña terra. Gustaríame, ademais, ir buscar a Lúa para falar con ela. Agora si sei que está na súa casa, pero tería que ir correndiño á súa casa porque a calor que vai é tan forte... Quenta o sol coma se o quixese desfacer todo e fai un sol de carallo. A miña nai díxome que onte estivo nubradiño e que mesmo choveu un pouquiño pretiño de eiquí. Ten que chover cando me vou, que casualidade.

Xa contarei se as cousas cambian... Dáme medo que cada vez estea máis preto o día no que tería que marchar de eiquí, ese día no que tería que partir de novo a Cataluña e no que quedarei eiquí sen importarme absolutamente nada. Xa está ben de sacrificar a mesma vida por algo que en absoluto me fai feliz. Que me maten antes de afastarme de Galicia.

 

Jueves, 22 de agosto de 2018

No sé cómo explicar todas las sensaciones que tengo. Para mí, mi vida dio un giro tan fuerte que, a veces, me cuesta muchísimo ser consciente de los colores que ahora la tiñen. Tengo la sensación de que todo brilla tanto que me encandila, que hay tanta luz que tengo que cerrar los ojos para que esa luz no me ciegue. Al mismo tiempo, también siento que hay cosas que están quebrándose, que unas nieblas quieren apagar esa luz que ilumina mi vida toda.

Aquí, en mi aldea, me siento a veces tan feliz que pienso que esto no es real, pero también hay momentos en los que siento mucho miedo a que esto acabe, a que se vayan estos días, a que la vida vuelva a ser como era antes de que yo viniese aquí. No quiero marcharme de aquí por nada del mundo y tan sólo imaginarme volviendo a Cataluña me hace un daño inmenso que no puedo soportar. No puedo imaginarme de nuevo allí, teniendo que ocultar mi manera de ser, viviendo en un lugar donde nadie habla mi lengua, donde nadie tiene mi acento. No puedo pensar en eso. Siento que se me desgarra el alma. No puedo imaginarme lejos de mi aldea, de estos árboles, de este cielo tan azul, de este olor a hierba, a humedad... y, desgraciadamente, ya no puedo imaginarme lejos de mi madre y... tampoco lejos de Lúa. Lúa se ha convertido en una de las personas más importantes de mi vida, aparte de Artemisa y de mi madre, quienes siempre serán las mujeres que más querré en la vida y en el mundo; pero no me siento capaz de vivir sin Lúa, de imaginar la vida sin ella. Ya no puedo. Con Artemisa lo comparto casi todo, pero con Lúa comparto algo muy fuerte y es el vínculo que nos une a Galicia a las dos. Podemos entendernos siempre, dondequiera que estemos, porque nuestra alma está hecha de la misma materia y del mismo aire que crea el alma de nuestra tierra, porque ambas somos la tierra. No hace falta decirnos nada cuando estamos en un lugar que a las dos nos enamora. No hace falta decir nada porque podemos sentir en el aire la energía que llena nuestra alma. Sé que Artemisa no puede soportar que Lúa y yo estemos tan unidas. Sé que a ella le da una rabia inmensa ver cómo Lúa y yo nos hablamos y nos miramos, pero no podemos evitarlo y creo que tampoco queremos hacerlo. Es algo que sólo nosotras entendemos y creo que nadie puede estropear esta amistad tan bonita.

No obstante, sí tengo que reconocer que ayer pensaba que la perdía y todavía no estoy muy segura de que todo pueda seguir como siempre. Ayer pasó una cosa que aún me hace llorar cuando la recuerdo. Me impactó muchísimo ver a Lúa así, llorando de esa manera, y no puedo dejar de pensar en esos momentos. Siento que éstos se quedaron fundidos con mi mente y no puedo olvidarlos. Por la nocheciña estuve hablando con Artemisa y ella no entiende que me sienta tan mal. Comprende que esté preocupada por Lúa, pero no entiende por qué le doy tanta importancia a lo que pasó. Para mí sí la tiene. Claro, Artemisa no la vio explotar. Artemisa no vio cómo Lúa lloraba casi sin poder respirar, no oyó todas las cosas que dijo, no la vio casi deshacerse de dolor. Lo que me extraña mucho es que Lúa no estallase antes. Creo que ha aguantado muchísimo, tal vez demasiado, y que este momento ha tardado mucho en llegar, que tenía que haber llegado antes y no lo hizo porque Lúa es fuerte, pero quizás no sea invencible y lo entiendo. Me dijo muchísimas veces que ella no era de piedra, que tenía muchos más sentimientos de los que imaginábamos, que tenía un alma frágil y que ya soportó esta situación suficiente. Aún no he hablado bien con ella. Nos dijimos buenos días esta mañana cuando salí a caminar con Artemisa, pero enseguida me apartó la mirada y siguió barriendo la calle. No me miró casi nada y tampoco noté yo que quisiese hablar con nosotras. Llevamos sin hablar bien desde ayer por la mañana, desde ese momento en el que explotó. Mas voy a intentar contar las cosas de modo ordenado.

Ayer fuimos a León. Artemisa llevaba mucho tiempo queriendo ir, diciendo que ansiaba visitar el lugar donde nació y también la ciudad de León, donde estudió. Pues ayer al final fuimos con el coche de Lúa. Hay muchísimo trayecto desde Ourense. Son casi tres horas. De hecho, tardamos tres horas en llegar a León y después también fuimos a la aldea donde nació Artemisa. Yo habría disfrutado más de ese día tan especial si no hubiese ocurrido eso con Lúa. Era un momento muy bonito y especial para Artemisa y yo quería vivirlo con ella con toda mi alma, quería que compartiésemos lo que ella sentiría al ver el lugar donde comenzó su vida; pero no fui capaz de apreciar esos momentos porque no estaba bien, porque estuve sintiendo ganas de llorar durante todo el día, porque me costó mucho no estallar en llanto, porque tuve que hacer un inmenso esfuerzo por disfrutar del lugar donde estábamos, por prestarle a Artemisa toda la atención que se merecía. Ella no dejaba de sonreír, de hablarme, de explicarme cosas, y yo casi no podía contestarle. Ella notaba que no estaba bien, pero tal vez quisiese ignorar las emociones que llenaban mi alma para poder vivir con toda plenitud ese día que se estropeó de súbito.

Debo reconocer que ayer fue la primera vez que vi a Artemisa tan ilusionada con estar en un lugar del mundo. Nunca la había visto así antes. Es su tierra. Es comprensible que estuviese tan contenta. Lamento tanto no haber podido disfrutar con ella de esos momentos... pero aún así, a pesar de estar tan mal, pude apreciar perfectamente la luz que inundaba su mirada, pude reír con ella, sonreírle siempre que ella lo hacía, escuché todo lo que ella quiso contar. León, además, me parece una ciudad preciosa. Me parece una ciudad gallega, la verdad, y El Bierzo es un sitio hermosísimo también. Artemisa nació en la parte del Bierzo en la que no se habla gallego. Habría sido muy divertido que ella también hablase gallego, la verdad, pero la vida no quiso que ella naciese allí. Cuando llegamos a la ciudad, ella se quedó asombrada, detenida en un instante que pensé que nunca acabaría. Estuvo mirando a su alrededor como si viese esas calles por primera vez. Tampoco hace tantos años desde la última vez que Artemisa estuvo allí. Creo que hace doce años, pero era como si Artemisa llevase millones de siglos lejos de su tierra. No obstante, no se echó a llorar ni nada, al contrario, sólo sabía sonreír ilusionada. Cuando fuimos a la aldea donde nació, sí vi que los ojos se le llenaban de lágrimas, pero supo dominarse. Dijo que estaba igual que cuando lo dejó, que casi no había cambiado nada, que seguían estando las mismas casas, las mismas calles. En su casa ahora vive una familia y estuvo a punto de pedirles que la dejasen entrar, pero yo le dije que eso era una locura y me dio enseguida la razón. Paseamos por las calles de su aldea después de comer. Hacía muchísimo calor y me di cuenta enseguida de que ese calor era como el de Ourense, seco, intenso y de color amarillo. El viento que soplaba olía a bosque. Es un sitio muy bonito y me gustaría volver sintiéndome mejor. Ayer sentía que tenía una bola de hierro en el alma que me impedía disfrutar de las cosas y tuve que estar reprimiendo continuamente las ganas de llorar.

Empezó todo cuando, después de más de una hora de viaje, Artemisa pidió que nos detuviésemos para ir al servicio. Encontramos una gasolinera donde paramos y estuvimos esperándola durante un ratiño largo. Pues yo, al principio, ya había notado que a Lúa le pasaba algo. No estaba bien. Veía que tenía los ojos llenos de oscuridad, no sonreía y casi no hablaba. Sólo decía lo necesario. No comentaba nada de nada, no comenzaba conversaciones y casi no respondía a las cosas que le decíamos. Artemisa estaba muy contenta y no dejaba de explicar cosas sobre su vida, pero sólo le contestaba yo. Por eso, cuando me quedé sola con Lúa, le pregunté si estaba bien, si le pasaba algo. Ella no me contestó con palabras. Directamente, se puso a llorar mucho, casi ahogándose en ese llanto, y yo me quedé paralizada, sorprendida, sin saber qué decirle.

Después de un ratiño en el que estuvo llorando casi sin poder respirar, me dijo que ya no soportaba más esta situación, que ya no aguantaba más, que ya no podía más. Yo, claro, no me atrevía a imaginarme a qué se refería, pero sabía por qué decía todo eso, aunque me doliese reconocerlo. Ella no dejaba de decir que estaba siendo cada vez más complicado para ella, que no aguantaba más, que no podía más, que estaba pasándolo muy mal, que le dolía mucho el alma... pero no me decía por qué estaba así. Yo le pregunté por qué lloraba así y ella me dijo que no podía creer que no lo supiese, que ya no podía ocultar lo que sentía por más tiempo. Me dijo que para mí era muy sencillo todo porque estaba con Artemisa como nunca, como si no hubiese ocurrido nada, que ella ya no puede seguir fingiendo y muchísimas cosas más que ahora casi ya no recuerdo. Mas Artemisa apareció de repente y Lúa dejó de llorar enseguida, aunque tenía la respiración descontrolada y continuamente los ojos se le llenaban de lágrimas; pero ella intentó tragarse ese llanto y fingió hasta que llegamos a un bosque donde Artemisa pidió que nos parásemos porque había un mirador muy bonito que ella quería enseñarme. Nos detuvimos allí, bajamos del coche y comenzamos a caminar, que el mirador estaba a cinco minutos caminando de donde podíamos dejar el coche; pero Lúa se detuvo y nos dijo que fuésemos nosotras, que a ella no le apetecía ir. Yo, por supuesto, enseguida me di cuenta de que estaba a punto de echarse a llorar otra vez y no quise dejarla sola. Le dije a Artemisa que me aguardase allí, que iba enseguida. No quería dejar sola a Lúa. Artemisa, evidentemente, me dijo que no comprendía por qué no quería venir con ella, que ansiaba enseñarme ese rincón tan bonito. Ya estábamos en su provincia y yo también quería que me mostrase ese paisaje que a ella le gustaba tanto, pero no sabía qué hacer. No quería dejar sola a Lúa, a quien ya le resbalaban las lágrimas por las mejillas; mas Artemisa no podía verla porque Lúa se había dado la vuelta, pero yo no necesito mirarla a la cara para saber que llora.

Conseguí convencer a Artemisa de que me esperase en el mirador y ella se fue sin decir nada. Entonces me acerqué a Lúa, quien ya lloraba casi sin respiración, y la apreté contra mí, pero ella deshizo enseguida nuestro abrazo y se sentó en el suelo. Estaba temblando toda. Yo no sabía qué hacer, no sabía qué decir. Lo único que hice fue sentarme a su lado y esperar a que ella pudiese hablar. En ese momento, Lúa parecía una niña pequeña que se siente desprotegida, a la que le aterra el mundo entero.

Al fin, Lúa estalló y empezó a decirme todo lo que pensaba. Me dijo tantas cosas que me cuesta recordarlas. Yo traté de entenderla en todo momento, pero llegó un momento en el que sólo sentía que nuestra amistad se desgarraba y se desgarraba sin parar, que entraba la oscuridad en nuestra vida y que ese cielo en el que vivíamos estaba convirtiéndose en un incendio. No fui capaz de decirle nada durante unos momentos que no tenían fin. Sólo podía escuchar lo que me decía, sólo podía sentir en mi alma su dolor, sólo podía notar cómo su llanto estaba despertando en mí unas terribles ganas de llorar... Lo que recuerdo con claridad es que me dijo, seguidamente, sin casi detenerse, que yo estaba tan bien con Artemisa que no me daba cuenta de nada, que pensaba que estaba bien todo cuando en realidad ella no dejaba de sufrir, que ella no podía evitar sentir un dolor infinito cada vez que veía cómo Artemisa y yo nos besábamos o nos abrazábamos, que no podía dejar de soñar conmigo, que no dejaba de pensar en mí, que me quería, que me quería con una fuerza que estaba destrozándola, que se esforzaba mucho por estar bien con Artemisa y que lo único que recibía de ella eran miradas horribles llenas de rabia, que se había percatado perfectamente de cómo la miraba Artemisa, de que Artemisa no quería verla ni en pintura... Entonces fue cuando yo le dije que, tal vez, a Artemisa no le gustase la manera como ella me miraba, que Artemisa también se había dado cuenta de que me miraba de un modo demasiado descarado y especial. Entonces, Lúa hizo algo que no me esperaba para nada. Se levantó del suelo e, intentando no gritar, me dijo:

     Encima de que no puedo tenerte, ¿tengo que controlar mi manera de mirarte? No me da la gana, Agnes, no me da la gana. Ya hago suficientes esfuerzos por no lanzarme a ti, por dominar lo que siento cuando estamos juntas. Nada más faltaba, ¡carallo!

Yo me quedé sin palabras. Lúa nunca me había hablado así, con tanto dolor, con tanta rabia en la voz. Sé que el enfado que sentía no era por mí, sino por la situación; por eso no pudo sentarme mal cómo me habló; pero sí es cierto que verla así me destrozó el alma.

     Vete con Artemisa —me pidió sollozando—. Este día es muy especial para ella. No se lo estropeemos.

Yo no podía hablar. Lo que hice fue levantarme también y acercarme a ella. Quería pedirle que no llorase así, que no estuviese tan mal, pero no encontraba las palabras adecuadas para solicitarle algo tan delicado. La miré con cariño, la tomé de las manos, pero ella estaba lejos de mí, hundida en ese dolor que le desgarraba el corazón.

     No quiero dejarte sola —le dije al fin, intentando hablar con sosiego—. Ven con nosotras.

     Ve tú —me contestó soltándose de mis manos—. A Artemisa sólo le importas tú, Agnes. Para ella, yo sólo sirvo para que os lleve a los sitios, para nada más.

     No es verdad eso, Lúa.

     Sí es cierto, Agnes. Hoy no me miró mal todavía porque la llevé aquí, a su tierra. Sólo sirvo para eso. Para eso sí que me mira bien, qué gracioso —se rió con retranca.

     Hablaré con Artemisa. No es justo que te trate así.

     No merece la pena, Agnes. Tal vez, dentro de una semana ella desaparezca, se marche al fin al percatarse de que no puede luchar contra el vínculo que tienes con tu tierra.

     ¿No sabes nada, Lúa? ¿No sabes que queremos quedarnos aquí las dos?

     Ya, claro, y yo tengo alas... Artemisa no se va a quedar aquí contigo, Agnes, y está esperando el mejor momento para decirte que tienes que volver con ella, ¿sabes? Ella quiere que regreséis juntas a Cataluña, según ella, para hacer las cosas bien. Está engañándote, ¿sabes?

     Eso no es cierto.

Sabía que Lúa tenía razón, pero no era capaz de reconocérselo. Me dolía mucho que esas palabras fuesen verdad.

     Creo que tendrás que tomar una decisión muy dura si quieres quedarte en Galicia para siempre, pero eso sólo te pertenece a ti, Agnes. Ahora, ve con Artemisa antes de que se sienta mal. Hoy es sólo su día. Lo demás no importa. Venga, vete.

Y ésa fue la última vez que hablé con Lúa ese día. Después, las horas transcurrieron lentamente, llenas de una tensión muy extraña. Artemisa también se dio cuenta de que Lúa no estaba bien. No hablaba prácticamente nada, sólo cuando le preguntábamos alguna cosa. No obstante, parecía como si Lúa no existiese para Artemisa. Para Artemisa, sólo existíamos su tierra y yo. A mí me gustaba verla tan contenta, pero también he de reconocer que me esperaba que Artemisa sintiese algo más fuerte al regresar a su aldeíña (la cual es mucho más grande que la mía, desde luego). Noté que estaba feliz, pero no percibí la emoción que yo siento por mi tierra. El sentimiento que la vincula a León es bonito, pero no se asemeja en nada al que yo siento por Galicia, aunque tal vez el amor que siento por mi tierra no forme parte de este mundo.

Regresamos por la tardiña y llegamos casi a las nueve de la noche. Lúa se fue a su casa enseguida, sin casi decirnos nada. Artemisa le dio las gracias por habernos llevado a León, pero Lúa ni siquiera le sonrió. Después, cuando acabamos de cenar, fui a buscarla para hablar con ella. Estaba muy preocupada por ella, pero no pudimos hablar. Su madre me dijo que no estaba, que había salido en cuanto llegamos del viaje y que aún no había regresado. Se había llevado el coche, por lo que era muy probable que volviese muy tarde. Eso me dejó el alma mucho más llena de desasosiego.

Desde ayer, no estoy bien. Hay algo que me presiona el alma, que me hace sentir una morriña muy extraña. Además, tampoco puedo dejar de pensar en lo que Lúa me dijo sobre que Artemisa quería marcharse de aquí y que estaba aguardando el momento preciso para convencerme de que tendría que volver con ella a Cataluña. Artemisa me dijo que nos quedaríamos aquí para siempre, pero, hace una semana, tuvimos una discusión muy fuerte por culpa precisamente de esto. Ella me pedía que fuésemos juntas de vacaciones con Casandra, que iba a alquilar una casiña rural en Cataluña, pero yo ni siquiera podía imaginarme yéndome de mi tierra, aunque sólo fuese para unos días. No podía y Artemisa no entendía que no quisiese hacer algo distinto. Al final, como ella me había prometido que nos quedaríamos en Galicia el mes de agosto todo, nos quedamos aquí; pero sé que hay una enorme parte de ella que piensa que tendríamos que volver las dos a Cataluña para hacer las cosas bien, pero para mí hacer las cosas bien es quedarme aquí, sin tener que alejarme otra vez de Ourense. Eso es hacer las cosas bien y lo es porque, si me alejo de mi tierra, el bienestar anímico que tengo se irá al carallo, y volver a enfermarme no es hacer las cosas bien.

Pero es cierto que ayer por la noche, cuando llegamos del viaje a León, me eché a llorar muchísimo diciéndole a Artemisa que tenía miedo a perder a Lúa y también a que tuviésemos que marcharnos de Galicia. Le dije que tenía mucho miedo a que ella me pidiese que la acompañase a Cataluña, que no quería irme, que no puedo soportar la idea de tener que marcharme otra vez. Ella no me dijo nada, sólo me escuchaba, pero sé que estaba sorprendida, sintiendo que yo le había leído los pensamientos.

No sé qué me pasa, pero no puedo dejar de pensar en Lúa. Esta mañana busqué su mirada, esa mirada en la que ella me hace sentir tan protegida, pero lo único que encontré fue silencio y oscuridad, sólo eso; un vacío que me dolió muchísimo en el corazón, que se me clavó en el alma como si fuese una espada. Y, mientras desayunábamos, Artemisa no dejó de preguntarme si me pasaba algo. Incluso me dijo que hacía mucho tiempo que no me veía así, tan mal. Y lo que me pasa, aparte de todo lo que he contado, es que, ayer, estando íntimamente con ella, en un momento perfecto en el que estábamos completamente fundidas en un solo ser, de nuevo volví a pensar en Lúa y esta vez no reprimí mis pensamientos. La oscuridad que nos envolvía me permitió imaginar que la tenía entre mis brazos, me permitió imaginar que era ella quien me apretaba cada vez más fuerte contra sí, que era ella a quien tenía encima de mí, quien me acariciaba, quien suspiraba tan cerquiña de mí. Y entonces sentí que perdía todo lo que yo era, que dejaba de estar en mí misma, que yo desaparecía en esa pasión que me llevaba y me llevaba por ese río de descontrol y lujuria. Nunca sentí algo así... tan prohibido, tan fuerte; pero también tengo que reconocer que no dejé de tener presente que era Artemisa la persona con la que estaba compartiéndolo todo. Era como si las dos estuviesen en un mismo cuerpo; algo que me cuesta mucho entender. Y era eso en realidad lo que más me dolía esta mañana, lo que se me clavaba en el alma, lo que me hacía sentir tan mal. Estaba desayunando sintiendo que tenía que tragar el nudo que tenía en la garganta, que no podía casi comer. Yo no dudo en absoluto de lo que siento por Artemisa, pero no entiendo lo que me pasa con Lúa. Tal vez tenga que reconocer que la deseo, que mi cuerpo la extraña, que me gustaría descubrir qué es estar con ella, pero no puedo aceptar que esté ocurriéndome algo así. Es algo demasiado fuerte para mí. Al principio, cuando me reencontré con ella, sí podía reconocer que me gustaba y que sentía algo por ella; pero, ahora, después de recuperar otra vez a Artemisa y de estar viviendo con ella unos días tan mágicos, no debería sentir esto, no debería sentir que deseo a Lúa, que me gustaría estar con ella. No puedo perdonármelo.

Y ahora iría al río para bañarme, pero no se puede ni salir. Está haciendo estos días un calor asfixiante, otra vez. Como siempre, O val do Miño se lleva lo peor del verano... pero es algo muy normal, la verdad, y no me importa. Es algo típico también de mi tierra. Me gustaría, además, ir a buscar a Lúa para hablar con ella. Ahora sí sé que está en su casa, pero tendría que ir corriendiño a su casa porque el calor que hace es tan fuerte... Calienta el sol como si quisiese deshacerlo todo y hace un sol de carallo. Mi madre me dijo que ayer estuvo nubladiño y que incluso llovió un poquiño cerquiña de aquí. Tiene que llover cuando me voy, qué casualidad.

Ya contaré si las cosas cambian... Me da miedo que cada vez esté más cerca el día en el que tendría que marcharme de aquí, ese día en el que tendría que partir de nuevo a Cataluña y en el que me quedaré aquí sin importarme absolutamente nada. Ya está bien de sacrificar la misma vida por algo que en absoluto me hace feliz. Que me maten antes de alejarme de Galicia.

 

2 comentarios:

  1. Empiezo resaltando que me gusta la idea de que Agnes haya salido de Galicia. Esa es una muestra de que puede salir de allí, no para vivir en otro lugar, pero si hacer un pequeño viaje. Eso es bueno, su tierra no la esclaviza a estar allí para siempre, y eso me gusta. Visitan León, que dicen que es precioso (de ahí es el amigo de Inma, Sergio). Ahora ato cabos y entiendo que hayas dicho de ir a León, es la tierra de Artemisa y además, es un lugar muy bonito (al menos eso dicen). La pena es que el viaje no sale del todo bien, y la culpa es de Lúa. Entiendo que no pueda más, pero debería haber declinado ir con ellas a León, evitar pasar esos momentos tan complicados. Quizás Lúa no imaginaba que explotaría y se pensaba que sería capaz de soportarlo. Ama a Agnes, de eso ya no cabe duda. Ahora es cuando las cosas se complican. Ella hasta este momento era capaz de mantener la compostura, a pesar de mirar descaradamente a Agnes, pero eso ya no es así. Ahora le duele, sufre por su amor y la amistad ya le hace daño. Es el momento de tomar una decisión, y Agnes debe ser consciente de ello. Si quiere seguir siendo su amiga, le hará daño. Quizás lo mejor es poner distancia, al menos por un tiempo. Lúa, movida por sus sentimientos descontrolados y quizás resentida por la actitud de Artemisa hacia ella (que con cada capítulo se puede entender más, pues no se equivoca con que todo esto (todo estooo es la carmencita? Lo siento, lo tenía que escribir jajajajaja) puede desencadenar en algo así. Aunque yo creo que el gran problema es Agnes. Inconsciente del peligro, se empeña en hablar con ella, solucionar las cosas (es muy inocente y no se da cuenta), y eso puede empeorar las cosas. Lúa hace bien tomando distancia, por su propio bien. Aunque lo peor de todo es que cuando está con Artemisa, piensa en Lúa...¡Eso es megafuerte! Que le pase una vez, vale, pero si es ya una costumbre...aquí pasa algo, algo que va más allá. Una atracción y unos sentimientos que pueden desatarse obligarle a dar un paso en falso (o no, según como se mire). Muy interesante el capítulo, me lo he leído en un momento. ¡Quiero leer más!

    ResponderEliminar
  2. Ay, ay... Lúa lo está desestabilizando todo. Agnes regresó a su aldea, recuperó el contacto perdido con Galicia, algo que estuvo postergando muchas veces por motivos distintos... y me pregunto qué va a pasar ahora, porque todo se tuerce, se separa del ideal que yo tenía.

    xa non me podo imaxinar lonxe da miña nai e... tampouco lonxe de Lúa. Lúa converteuse nunha das persoas máis importantes da miña vida, a maiores de Artemisa e da miña nai, quen sempre serán as mulleres que máis quererei na vida e no mundo; pero non me sinto quen de vivir sen Lúa, de imaxinar a vida sen ela. Xa non podo.

    Eso es más que sintomático de que aquí se masca la tragedia...

    Es verdad que Agnes describe León con las mejores palabras, que reconoce que es un lugar muy bonito, que Artemisa está emocionada... pero no le da, ni por asomo, el lugar que ella a Galicia, es como si fueran equipos de fútbol que juegan en categorías distintas, de los mismos elogios se desprende la diferencia de consideración para Agnes; y luego viene el numerito de Lúa... nuevamente me encuentro con que no me gusta, no me cae bien, me parece una falsa, una liante. Me explico; ella sí quiere a Agnes, al menos a su modo, la quiere de verdad o por lo menos lo parece; pero no es un amor desinteresado, porque si lo fuera, querría la felicidad de Agnes por encima de la suya propia, y eso significaría irse y no meterse en medio de la relación. No lo hace porque, en el fondo, lo que le importa es su felicidad por encima de cualquier otra, algo que me parece muy humano y muy respetable, pero que descarta que el sentimiento que tiene por Agnes sea tan sublime. Ahora tengo claro que, si puede, va a tratar de separar a Artemisa y a ocupar ella su lugar. A lo mejor me equivoco completamente, pero en este momento es lo que me parece.

    Además, ha conseguido introducir en Agnes una idea muy simple y muy perversa: amar a Artemisa implica marcharse a Cataluña para siempre; en cambio ella está y estará en Galicia, donde Agnes desea estar... con ese veneno ya en la cabeza Agnes va a ir sintiendo rechazo por Artemisa y amor por Lúa, se presenta como el reverso de Artemisa... por eso me temo que esto no va a ir bien...

    Pero por otro lado creo que la relación con Lúa a la larga no funcionará, porque Lúa no está unida a Artemisa por el destino, será un triunfo a la corta que no creo que pueda extender a la larga... en fin, me adelanto a cosas que posiblemente no van a ocurrir así... pobre Artemisa. ¿Tendré razón? Mira que haces dar vueltas a la cabeza a tus lectores...

    ResponderEliminar