Xoves, 22 de agosto de 2018
Non sei como explicar
todas as sensacións que teño. Para min, a miña vida deu un xiro tan forte que,
ás veces, me custa moitísimo ser consciente das cores que agora a tinxen. Teño
a sensación de que todo brilla tanto que me encandea, que hai tanta luz que teño
que pechar os ollos para que esa luz non me cegue. Ao mesmo tempo, tamén sinto
que hai cousas que están a se crebar, que unhas néboas queren apagar esa luz
que alumea a miña vida toda.
Eiquí, na miña aldea, me
sinto ás veces tan feliz que penso que isto non é real; pero tamén hai momentos
nos que sinto moito medo a que isto remate, a que se vaian estes días, a que a
vida volva ser como era antes de que eu viñese eiquí. Non quero marchar de
eiquí por nada do mundo e tan só imaxinarme volvendo a Cataluña faime un dano
inmenso que non podo aturar. Non me podo imaxinar de novo eilí, tendo que
agochar a miña maneira de ser, vivindo nun lugar onde ninguén fala a miña
lingua, onde ninguén ten o meu acento. Non podo pensar niso. Sinto que se me
racha a ialma. Non me podo imaxinar lonxe da miña aldea, destas árbores, deste
ceo tan azul, deste cheiro a herba, a humidade... e, desgraciadamente, xa non
me podo imaxinar lonxe da miña nai e... tampouco lonxe de Lúa. Lúa converteuse
nunha das persoas máis importantes da miña vida, a maiores de Artemisa e da
miña nai, quen sempre serán as mulleres que máis quererei na vida e no mundo;
pero non me sinto quen de vivir sen Lúa, de imaxinar a vida sen ela. Xa non
podo. Con Artemisa compártoo case todo, pero con Lúa comparto algo moi forte e
é o vencello que nos une a Galiza ás dúas. Podémonos entender sempre, onde
queira que esteamos, porque a nosa ialma está feita da mesma materia e do mesmo
ar que crea a ialma da nosa terra, porque ambas as dúas somos a terra. Non fai
falla dicirnos nada cando estamos nun lugar que ás dúas nos namora. Non fai
falla dicir nada porque podemos sentir no ar a enerxía que enche a nosa ialma. Sei
que Artemisa non pode aturar que Lúa e máis eu esteamos tan unidas. Sei que a
ela lle dá unha rabia inmensa ver como Lúa e máis eu nos falamos e nos miramos,
pero non o podemos evitar e creo que tampouco o queremos facer. É algo que só
nós entendemos e creo que ninguén pode estragar esta amizade tan bonita.
Non obstante, si teño que
recoñecer que onte pensaba que a perdía e aínda non estou moi segura de que
todo poida seguir como sempre. Onte pasou unha cousa que aínda me fai chorar
cando a lembro. Impactoume moitísimo ver a Lúa así, chorando desa maneira, e
non podo deixar de pensar neses momentos. Sinto que estes quedaron fundidos coa
miña mente e non os podo esquecer. Pola noitiña estiven falando con Artemisa e
ela non entende que me sinta tan mal. Comprende que estea preocupada por Lúa,
pero non entende por que lle dou tanta importancia ao que pasou. Para min si a
ten. Xaora, Artemisa non a viu estoupar. Non viu como Lúa choraba case sen
poder respirar, non ouviu todas as cousas que dixo, non a viu case desfacerse
de dor. E o que me estraña moito é que Lúa non estoupase antes. Creo que
aguantou moitísimo, seica demasiado, e que este momento tardou moito en chegar,
que tiña que ter chegado antes e non o fixo porque Lúa é forte, pero seica non
sexa invencíbel. E o entendo. Díxome moitísimas veces que ela non era de pedra,
que tiña moitos máis sentimentos dos que imaxinabamos, que tiña unha ialma
fráxil e que xa aturou esta situación abondo. Aínda non falei ben con ela.
Dixémonos bos días esta mañá cando saín a camiñar con Artemisa, pero axiña me
apartou a mirada e seguiu varrendo a rúa. Non me mirou case nada e tampouco
notei eu que quixese falar connosco. Levamos sen falar ben dende onte pola
mañá, dende ese momento no que estoupou. Mais vou intentar contar as cousas de
xeito ordenado.
Onte fomos a León.
Artemisa levaba moito tempo querendo ir, dicindo que devecía por visitar o
lugar onde naceu e tamén a cidade de León, onde estudou. Pois onte ao final
fomos co coche de Lúa. Hai moitísimo traxecto dende Ourense. Son case tres
horas. De feito, tardamos tres horas en chegar a León e despois tamén fomos á
aldea onde naceu Artemisa. Eu tería gozado máis dese día tan especial se non
tivese ocorrido iso con Lúa. Era un momento moi bonito e especial para Artemisa
e eu quería vivilo con ela con toda a miña ialma, quería que compartísemos o
que ela sentiría ao ver o lugar onde comezou a súa vida; pero non fun quen de
apreciar eses momentos porque non estaba ben, porque estiven sentindo ganas de
chorar durante todo o día, porque me custou moito non estoupar en pranto,
porque tiven que facer un inmenso esforzo por gozar do lugar onde estabamos,
por prestarlle a Artemisa toda a atención que se merecía. Ela non deixaba de
sorrir, de falarme, de explicarme cousas, e eu case que non lle podía
contestar. Ela notaba que non estaba ben, pero seica quixese ignorar as
emocións que enchían a miña ialma para poder vivir con toda plenitude ese día
que se estragou de súpeto.
Debo recoñecer que onte
foi a primeira vez que vin a Artemisa tan ilusionada con estar nun lugar do
mundo. Nunca a vira así antes. É a súa terra. É comprensíbel que estivese tan
leda. Lamento tanto non ter podido gozar con ela deses momentos... pero aínda
así, malia estar tan mal, puiden apreciar perfectamente a luz que inundaba o
seu ollar, puiden rir con ela, sorrinlle sempre que ela o facía, escoitei todo
o que ela quixo contar. León, ademais, paréceme unha cidade preciosa. Parece
unha cidade galega, a verdade, e O Bierzo é un sitio fermosísimo tamén.
Artemisa naceu na parte do Bierzo na que non se fala galego. Tería sido moi
divertido que ela tamén falase galego, a verdade, pero a vida non quixo que
nacese eilí. Cando chegamos á cidade, ela quedou abraiada, detida nun instante
que pensei que nunca remataría. Estivo ollando ao seu redor como se vise esas
rúas por primeira vez. Tampouco hai tantos anos dende a última vez que Artemisa
estivo eilí. Creo que hai doce anos, pero era coma se Artemisa levase milleiros
de séculos lonxe da súa terra. Non obstante, non se botou a chorar nin nada, ao
contrario, só sabía sorrir ilusionada. Cando fomos á aldea onde naceu, si vin
que os ollos se lle enchían de bágoas, pero soubo domearse. Dixo que estaba
igual que cando o deixou, que case que non mudara nada, que seguían estando as
mesmas casas, as mesmas rúas. Na súa casa agora vive unha familia e estivo a
piques de pedirlles que a deixasen entrar, pero eu díxenlle que iso era unha
tolaría e deume axiña a razón. Paseamos polas rúas da súa aldea despois de
xantar. Ía moitísima calor e decateime axiña de que esa calor era coma a de
Ourense, seca, intensa e de cor amarela. O ar que zoaba cheiraba a bosque. É un
sitio moi bonito e me gustaría volver sentíndome mellor. Onte sentía que tiña
unha bóla de ferro na ialma que me impedía gozar das cousas e tiven que estar
reprimindo continuamente as ganas de chorar.
Empezou todo cando,
despois de máis dunha hora de viaxe, Artemisa pediu que nos detivésemos para ir
ao servizo. Atopamos unha gasolineira onde paramos e estivémola agardando un
ratiño longo. Pois eu, dende o principio, xa notara que a Lúa lle pasaba algo.
Non estaba ben. Vía que tiña os ollos cheos de escuridade, non sorría e case
non falaba. Só dicía o preciso. Non comentaba nada de nada, non comezaba
conversacións e case que non respondía ás cousas que lle diciamos. Artemisa
estaba moi contenta e non deixaba de explicar cousas sobre a súa vida, pero só
lle contestaba eu. Por iso, cando quedei soa con Lúa, pregunteille se estaba
ben, se lle pasaba algo. Ela non me contestou con verbas. Directamente, púxose
a chorar moito, case afogándose nese pranto, e eu quedei paralizada, abraiada,
sen saber que dicirlle.
Despois dun anaquiño no
que estivo chorando case sen poder respirar, díxome que xa non aturaba máis
esta situación, que xa non aguantaba máis, que non podía máis. Eu, xaora, non
me atrevía a imaxinar a que se refería, pero sabía por que dicía todo iso,
aínda que me doese recoñecelo. Ela non deixaba de dicir que estaba sendo cada
vez máis complicado para ela, que non aguantaba máis, que non podía máis, que o
estaba pasando moi mal, que lle doía moito a ialma... pero non me dicía por que
estaba así. Eu pregunteille por que choraba así e ela díxome que non podía crer
que non o soubese, que xa non podía agochar o que sentía por máis tempo. Díxome
que para min era moi sinxelo todo porque estaba con Artemisa como nunca, coma
se non tivese ocorrido nada, que ela xa non pode seguir finxindo e moitísimas
cousas máis que agora xa case non lembro. Mais Artemisa apareceu de repente e
Lúa deixou de chorar axiña, aínda que tiña a respiración descontrolada e
decotío os seus ollos se enchían de bágoas; pero ela intentouse tragar ese
pranto e finxiu ata que chegamos a un bosque onde Artemisa pediu que nos
parásemos porque había un miradoiro moi bonito que ela me quería amosar. Detivémonos
eilí, baixamos do coche e comezamos a camiñar, que o miradoiro estaba a cinco
minutos camiñando de onde podiamos deixar o coche; pero Lúa detívose e díxonos
que fósemos nós, que a ela non lle prestaba ir. Eu, xaora, axiña me decatei de
que estaba a piques de botarse a chorar outra vez e non quixen deixala soa.
Díxenlle a Artemisa que me agardase eilí, que ía axiña. Non quería deixar soa a
Lúa. Artemisa, evidentemente, díxome que non comprendía por que non quería vir
con ela, que devecía por amosarme ese recuncho tan bonito. Xa estabamos na súa
provincia e eu tamén quería que me amosase esa paisaxe que a ela lle gustaba
tanto, pero non sabía que facer. Non quería deixar soa a Lúa, a quen xa lle
esvaraban as bágoas polas meixelas; mais Artemisa non podía vela porque Lúa
se virara, pero eu non preciso mirala á cara para saber que chora.
Conseguín convencer a
Artemisa de que me agardase no miradoiro e ela foise sen dicir nada. Entón
achegueime a Lúa, quen xa choraba case sen respiración, e aperteina contra min,
pero ela desfixo axiña a nosa aperta e sentou no chan. Estaba tremendo toda. Eu
non sabía que facer, non sabía que dicir. O único que fixen foi sentar ao seu
carón e agardar a que ela puidese falar. Nese momento, Lúa parecía unha nena
cativa que se sente desprotexida, á que lle estarrece o mundo enteiro.
Ao fin, Lúa estoupou e
empezou a dicirme todo o que pensaba. Díxome tantas cousas que me custa
lembralas. Eu tratei de entendela en todo momento, pero chegou un momento no
que só sentín que a nosa amizade se rachaba e se rachaba sen parar, que entraba
a escuridade na nosa vida e que ese ceo no que viviamos estaba a se converter
nun incendio. Non fun quen de dicirlle nada durante uns momentos que non tiñan
fin. Só podía escoitar o que me dicía, só podía sentir na miña ialma a súa dor,
só podía notar como o seu pranto estaba espertando en min unhas terríbeis ganas
de chorar... O que lembro con claridade é que me dixo, seguidamente, sen case
deterse, que eu estaba tan ben con Artemisa que non me decataba de nada, que
pensaba que estaba ben todo cando en realidade ela non deixaba de sufrir, que
ela non podía evitar sentir unha dor infinda cada vez que vía como Artemisa e
máis eu nos bicabamos ou nos abrazabamos, que non podía deixar de soñar comigo,
que non deixaba de pensar en min, que me quería, que me quería cunha forza que
a estaba esnaquizando, que se esforzaba moito por estar ben con Artemisa e que
o único que recibía dela eran miradas horríbeis cheas de xenreira, que se
decatara perfectamente de como a miraba Artemisa, de que Artemisa non a quería
ver nin en pintura... Entón foi cando eu lle dixen que, seica, a Artemisa non
lle gustase a maneira como ela me miraba, que Artemisa tamén se dera conta de
que me miraba dun xeito demasiado descarado e especial. Daquela, Lúa fixo algo
que non me esperaba para nada. Ergueuse do chan e, intentando non berrar,
díxome:
—
Enriba de que non te podo ter, hei de controlar a miña
maneira de mirarte? Non me dá a gana, Agnes, non me dá a gana. Xa fago suficientes
esforzos por non lanzarme a ti, por domear o que sinto cando estamos xuntas.
Nada máis fallaba, carallo!
Eu quedei sen palabras.
Lúa nunca me falara así, con tanta dor, con tanta rabia na voz. Sei que o
enfado que sentía non era por min, senón pola situación; por iso non me puido
sentar mal como me falou; pero si é certo que vela así esnaquizoume a ialma.
—
Vaite con Artemisa —pediume saloucando—. Este día é moi
especial para ela. Non llo estragamos.
Eu non podía falar. O que
fixen foi erguerme tamén e achegarme a ela. Queríalle pedir que non chorase
así, que non estivese tan mal, pero non atopaba as verbas axeitadas para
solicitarlle algo tan delicado. Mireina con agarimo, tomeina das mans, pero ela
estaba lonxe de min, afundida nesa dor que lle rachaba o corazón.
—
Non te quero deixar soa —díxenlle ao fin, intentando
falar con acougo—. Ven connosco.
—
Vai ti —contestoume ceibándose das miñas mans—. A
Artemisa só lle importas ti, Agnes. Para ela, eu só sirvo para que vos leve aos
sitios, para nada máis.
—
Non é certo iso, Lúa.
—
Si o é, Agnes. Hoxe non me mirou mal aínda porque a levei
eiquí, á súa terra. Só sirvo para iso. Para iso si que me mira ben, que
gracioso —riu con retranca.
—
Falarei con Artemisa. Non é xusto que te trate así.
—
Non paga a pena, Agnes. Seica, dentro dunha semana ela
desapareza, marche ao fin ao decatarse de que non pode loitar contra o vencello
que tes coa túa terra.
—
Non sabes nada, Lúa? Non sabes que queremos quedar eiquí
as dúas?
—
Xa, xaora, e eu teño ás... Artemisa non vai quedar eiquí
contigo, Agnes, e está agardando o mellor momento para dicirche que tes que
voltar con ela, sabes? Ela quere que regresedes xuntas a Cataluña, segundo ela,
para facer as cousas ben. Está a te enganar, sabes?
—
Iso non é certo.
Sabía que Lúa tiña razón,
pero non era quen de recoñecerllo. Doíame moito que esas palabras fosen
verdade.
—
Creo que terás que tomar unha decisión moi dura se queres
quedar en Galicia para sempre, pero iso só che pertence a ti, Agnes. Agora, vai
con Artemisa antes de que se sinta mal. Hoxe é só o seu día. O demais non
importa. Veña, vaite.
E esa foi a derradeira vez
que falei con Lúa ese día. Despois, as horas transcorreron paseniñamente, cheas
dunha tensión moi estraña. Artemisa tamén se decatou de que Lúa non estaba ben.
Non falaba practicamente nada, só cando lle preguntabamos algunha cousa. Non
obstante, parecía como se Lúa non existise para Artemisa. Para Artemisa, só
existiamos a súa terra e máis eu. A min gustábame vela tan contenta, pero tamén
hei de recoñecer que me esperaba que Artemisa sentise algo máis forte ao
regresar á súa aldeíña (a cal é moito máis grande cá miña, dende logo). Notei
que estaba feliz, pero non percibín a emoción que eu sinto pola miña terra. O
sentimento que a vencella a León é bonito, pero non se asemella en nada ao que
eu sinto por Galicia; aínda que talvez o amor que sinto pola miña terra non
forme parte deste mundo.
Regresamos pola tardiña e
chegamos case ás nove da noite. Lúa foise á súa casa axiña, sen case dicirnos
nada. Artemisa deulle as grazas por ternos levado a León, pero Lúa nin sequera
lle sorriu. E despois, cando rematamos de cear, fun buscala para falar con ela.
Estaba moi preocupada por ela, pero non puidemos falar. A súa nai díxome que
non estaba, que saíra en canto chegamos da viaxe e que aínda non regresara. Levárase
o coche, polo que era moi probábel que voltase moi tarde. Iso deixoume a ialma
moito máis chea de desacougo.
Dende onte, non estou ben.
Hai algo que me oprime a ialma, que me fai sentir unha morriña moi estraña.
Ademais, tampouco podo deixar de pensar no que Lúa me dixo verbo que Artemisa
quería marchar de eiquí e que estaba agardando o momento preciso para convencerme
de que tería que voltar con ela a Cataluña. Artemisa díxome que quedariamos
eiquí para sempre, pero, hai unha semana, tivemos unha discusión moi forte por
mor precisamente diso. Ela pedíame que fósemos xuntas de vacacións con
Casandra, que ía alugar unha casiña rural en Cataluña, pero eu nin sequera
podía imaxinarme índome da miña terra, aínda que só fose para uns días. Non
podía e Artemisa non entendía que non quixese facer algo distinto. Ao final,
como ela me prometera que quedariamos en Galicia o mes de agosto todo, quedamos
eiquí; pero sei que hai unha enorme parte dela que pensa que teriamos que
voltar as dúas a Cataluña para facer as cousas ben, pero para min facer as
cousas ben é quedar eiquí, sen ter que afastarme outra vez de Ourense. Iso é
facer as cousas ben e o é porque, se me arredo da miña terra, o benestar
anímico que teño irase ao carallo, e volverme enfermar non é facer as cousas
ben.
Pero é certo que onte pola
noite, cando chegamos da viaxe a León, boteime a chorar moitísimo dicíndolle a
Artemisa que tiña medo a perder a Lúa e tamén a que tivésemos que marchar de
Galicia. Díxenlle que tiña moito medo a que ela me pedise que a acompañase a
Cataluña, que non me quería ir, que non podo aturar a idea de ter que marchar
outra vez. Ela non me dixo nada, só me escoitaba, pero sei que estaba abraiada,
sentindo que eu lle lera os pensamentos.
Non sei que me pasa, pero
non podo deixar de pensar en Lúa. Esta mañá busquei a súa mirada, esa mirada na
que ela me fai sentir tan protexida, pero o único que atopei foi silencio e
escuridade, só iso; un baleiro que me doeu moitísimo no corazón, que se me
cravou na ialma coma se fose unha espada. E, namentres almorzabamos, Artemisa
non deixou de preguntarme se me pasaba algo. Incluso díxome que había moito tempo
que non me vía así, tan mal. E o que me pasa, a maiores de todo o que contei, é
que, onte, estando intimamente con ela, nun momento perfecto no que estabamos
completamente fundidas nun só ser, de novo volvín pensar en Lúa e esta vez non
reprimín os meus pensamentos. A escuridade que nos envolvía permitiume imaxinar
que a tiña entre os meus brazos, permitiume imaxinar que era ela quen me
apertaba cada vez máis forte contra si, que era ela a quen tiña enriba miña,
quen me acariñaba, quen suspiraba tan pretiño de min. E entón sentín que perdía
todo o que eu era, que deixaba de estar en min mesma, que eu desaparecía nesa
paixón que me levaba e me levaba por ese río de descontrol e luxuria. Nunca
sentín algo así... tan prohibido, tan forte; pero tamén teño que recoñecer que
non deixei de ter presente que era Artemisa a persoa coa que o estaba
compartindo todo. Era coma se as dúas estivesen nun mesmo corpo; algo que me
custa moito entender. E era iso en realidade o que máis me doía esta mañá, o
que se me cravaba na ialma, o que me facía sentir tan mal. Estaba almorzando
sentindo que tiña que tragar o nó que tiña na gorxa, que non podía case comer. Eu
non dubido en absoluto do que sinto por Artemisa, pero non entendo o que me
pasa con Lúa. Seica teña que recoñecer que a desexo, que o meu corpo a estraña,
que me gustaría descubrir que é estar con ela, pero non podo aceptar que me
estea a ocorrer algo así. É demasiado forte para min. Ao principio, cando me
reencontrei con ela, si podía recoñecer que me gustaba, que sentía algo por
ela; pero, agora, despois de recuperar outra vez a Artemisa e de estar vivindo
con ela uns días tan máxicos, non debería sentir isto, non debería sentir que
desexo a Lúa, que me gustaría estar con ela. Non mo podo perdoar.
E agora iría ao río para
bañarme, pero non se pode nin saír. Está indo estes días unha calor asfixiante,
outra vez. Coma sempre, O val do Miño lévase o peor do verán... pero é algo xa
moi normal, a verdade, e non me importa. É algo típico tamén da miña terra.
Gustaríame, ademais, ir buscar a Lúa para falar con ela. Agora si sei que está
na súa casa, pero tería que ir correndiño á súa casa porque a calor que vai é
tan forte... Quenta o sol coma se o quixese desfacer todo e fai un sol de
carallo. A miña nai díxome que onte estivo nubradiño e que mesmo choveu un
pouquiño pretiño de eiquí. Ten que chover cando me vou, que casualidade.
Xa contarei se as cousas
cambian... Dáme medo que cada vez estea máis preto o día no que tería que marchar
de eiquí, ese día no que tería que partir de novo a Cataluña e no que quedarei
eiquí sen importarme absolutamente nada. Xa está ben de sacrificar a mesma vida
por algo que en absoluto me fai feliz. Que me maten antes de afastarme de
Galicia.
Jueves, 22 de agosto de 2018
No sé cómo explicar todas las sensaciones que
tengo. Para mí, mi vida dio un giro tan fuerte que, a veces, me cuesta
muchísimo ser consciente de los colores que ahora la tiñen. Tengo la sensación
de que todo brilla tanto que me encandila, que hay tanta luz que tengo que
cerrar los ojos para que esa luz no me ciegue. Al mismo tiempo, también siento
que hay cosas que están quebrándose, que unas nieblas quieren apagar esa luz
que ilumina mi vida toda.
Aquí, en mi aldea, me siento a veces tan feliz
que pienso que esto no es real, pero también hay momentos en los que siento
mucho miedo a que esto acabe, a que se vayan estos días, a que la vida vuelva a
ser como era antes de que yo viniese aquí. No quiero marcharme de aquí por nada
del mundo y tan sólo imaginarme volviendo a Cataluña me hace un daño inmenso
que no puedo soportar. No puedo imaginarme de nuevo allí, teniendo que ocultar
mi manera de ser, viviendo en un lugar donde nadie habla mi lengua, donde nadie
tiene mi acento. No puedo pensar en eso. Siento que se me desgarra el alma. No
puedo imaginarme lejos de mi aldea, de estos árboles, de este cielo tan azul,
de este olor a hierba, a humedad... y, desgraciadamente, ya no puedo imaginarme
lejos de mi madre y... tampoco lejos de Lúa. Lúa se ha convertido en una de las
personas más importantes de mi vida, aparte de Artemisa y de mi madre, quienes
siempre serán las mujeres que más querré en la vida y en el mundo; pero no me
siento capaz de vivir sin Lúa, de imaginar la vida sin ella. Ya no puedo. Con
Artemisa lo comparto casi todo, pero con Lúa comparto algo muy fuerte y es el
vínculo que nos une a Galicia a las dos. Podemos entendernos siempre,
dondequiera que estemos, porque nuestra alma está hecha de la misma materia y
del mismo aire que crea el alma de nuestra tierra, porque ambas somos la
tierra. No hace falta decirnos nada cuando estamos en un lugar que a las dos
nos enamora. No hace falta decir nada porque podemos sentir en el aire la
energía que llena nuestra alma. Sé que Artemisa no puede soportar que Lúa y yo
estemos tan unidas. Sé que a ella le da una rabia inmensa ver cómo Lúa y yo nos
hablamos y nos miramos, pero no podemos evitarlo y creo que tampoco queremos
hacerlo. Es algo que sólo nosotras entendemos y creo que nadie puede estropear
esta amistad tan bonita.
No obstante, sí tengo que reconocer que ayer
pensaba que la perdía y todavía no estoy muy segura de que todo pueda seguir
como siempre. Ayer pasó una cosa que aún me hace llorar cuando la recuerdo. Me
impactó muchísimo ver a Lúa así, llorando de esa manera, y no puedo dejar de
pensar en esos momentos. Siento que éstos se quedaron fundidos con mi mente y
no puedo olvidarlos. Por la nocheciña estuve hablando con Artemisa y ella no
entiende que me sienta tan mal. Comprende que esté preocupada por Lúa, pero no
entiende por qué le doy tanta importancia a lo que pasó. Para mí sí la tiene.
Claro, Artemisa no la vio explotar. Artemisa no vio cómo Lúa lloraba casi sin
poder respirar, no oyó todas las cosas que dijo, no la vio casi deshacerse de
dolor. Lo que me extraña mucho es que Lúa no estallase antes. Creo que ha
aguantado muchísimo, tal vez demasiado, y que este momento ha tardado mucho en
llegar, que tenía que haber llegado antes y no lo hizo porque Lúa es fuerte,
pero quizás no sea invencible y lo entiendo. Me dijo muchísimas veces que ella
no era de piedra, que tenía muchos más sentimientos de los que imaginábamos,
que tenía un alma frágil y que ya soportó esta situación suficiente. Aún no he
hablado bien con ella. Nos dijimos buenos días esta mañana cuando salí a caminar
con Artemisa, pero enseguida me apartó la mirada y siguió barriendo la calle.
No me miró casi nada y tampoco noté yo que quisiese hablar con nosotras.
Llevamos sin hablar bien desde ayer por la mañana, desde ese momento en el que
explotó. Mas voy a intentar contar las cosas de modo ordenado.
Ayer fuimos a León. Artemisa llevaba mucho
tiempo queriendo ir, diciendo que ansiaba visitar el lugar donde nació y también
la ciudad de León, donde estudió. Pues ayer al final fuimos con el coche de
Lúa. Hay muchísimo trayecto desde Ourense. Son casi tres horas. De hecho,
tardamos tres horas en llegar a León y después también fuimos a la aldea donde
nació Artemisa. Yo habría disfrutado más de ese día tan especial si no hubiese
ocurrido eso con Lúa. Era un momento muy bonito y especial para Artemisa y yo
quería vivirlo con ella con toda mi alma, quería que compartiésemos lo que ella
sentiría al ver el lugar donde comenzó su vida; pero no fui capaz de apreciar esos
momentos porque no estaba bien, porque estuve sintiendo ganas de llorar durante
todo el día, porque me costó mucho no estallar en llanto, porque tuve que hacer
un inmenso esfuerzo por disfrutar del lugar donde estábamos, por prestarle a
Artemisa toda la atención que se merecía. Ella no dejaba de sonreír, de
hablarme, de explicarme cosas, y yo casi no podía contestarle. Ella notaba que
no estaba bien, pero tal vez quisiese ignorar las emociones que llenaban mi
alma para poder vivir con toda plenitud ese día que se estropeó de súbito.
Debo reconocer que ayer fue la primera vez que
vi a Artemisa tan ilusionada con estar en un lugar del mundo. Nunca la había
visto así antes. Es su tierra. Es comprensible que estuviese tan contenta.
Lamento tanto no haber podido disfrutar con ella de esos momentos... pero aún
así, a pesar de estar tan mal, pude apreciar perfectamente la luz que inundaba
su mirada, pude reír con ella, sonreírle siempre que ella lo hacía, escuché
todo lo que ella quiso contar. León, además, me parece una ciudad preciosa. Me
parece una ciudad gallega, la verdad, y El Bierzo es un sitio hermosísimo
también. Artemisa nació en la parte del Bierzo en la que no se habla gallego.
Habría sido muy divertido que ella también hablase gallego, la verdad, pero la
vida no quiso que ella naciese allí. Cuando llegamos a la ciudad, ella se quedó
asombrada, detenida en un instante que pensé que nunca acabaría. Estuvo mirando
a su alrededor como si viese esas calles por primera vez. Tampoco hace tantos
años desde la última vez que Artemisa estuvo allí. Creo que hace doce años,
pero era como si Artemisa llevase millones de siglos lejos de su tierra. No
obstante, no se echó a llorar ni nada, al contrario, sólo sabía sonreír
ilusionada. Cuando fuimos a la aldea donde nació, sí vi que los ojos se le
llenaban de lágrimas, pero supo dominarse. Dijo que estaba igual que cuando lo
dejó, que casi no había cambiado nada, que seguían estando las mismas casas,
las mismas calles. En su casa ahora vive una familia y estuvo a punto de
pedirles que la dejasen entrar, pero yo le dije que eso era una locura y me dio
enseguida la razón. Paseamos por las calles de su aldea después de comer. Hacía
muchísimo calor y me di cuenta enseguida de que ese calor era como el de
Ourense, seco, intenso y de color amarillo. El viento que soplaba olía a
bosque. Es un sitio muy bonito y me gustaría volver sintiéndome mejor. Ayer
sentía que tenía una bola de hierro en el alma que me impedía disfrutar de las
cosas y tuve que estar reprimiendo continuamente las ganas de llorar.
Empezó todo cuando, después de más de una hora
de viaje, Artemisa pidió que nos detuviésemos para ir al servicio. Encontramos
una gasolinera donde paramos y estuvimos esperándola durante un ratiño largo.
Pues yo, al principio, ya había notado que a Lúa le pasaba algo. No estaba
bien. Veía que tenía los ojos llenos de oscuridad, no sonreía y casi no
hablaba. Sólo decía lo necesario. No comentaba nada de nada, no comenzaba
conversaciones y casi no respondía a las cosas que le decíamos. Artemisa estaba
muy contenta y no dejaba de explicar cosas sobre su vida, pero sólo le
contestaba yo. Por eso, cuando me quedé sola con Lúa, le pregunté si estaba
bien, si le pasaba algo. Ella no me contestó con palabras. Directamente, se
puso a llorar mucho, casi ahogándose en ese llanto, y yo me quedé paralizada,
sorprendida, sin saber qué decirle.
Después de un ratiño en el que estuvo llorando
casi sin poder respirar, me dijo que ya no soportaba más esta situación, que ya
no aguantaba más, que ya no podía más. Yo, claro, no me atrevía a imaginarme a
qué se refería, pero sabía por qué decía todo eso, aunque me doliese
reconocerlo. Ella no dejaba de decir que estaba siendo cada vez más complicado
para ella, que no aguantaba más, que no podía más, que estaba pasándolo muy
mal, que le dolía mucho el alma... pero no me decía por qué estaba así. Yo le
pregunté por qué lloraba así y ella me dijo que no podía creer que no lo
supiese, que ya no podía ocultar lo que sentía por más tiempo. Me dijo que para
mí era muy sencillo todo porque estaba con Artemisa como nunca, como si no
hubiese ocurrido nada, que ella ya no puede seguir fingiendo y muchísimas cosas
más que ahora casi ya no recuerdo. Mas Artemisa apareció de repente y Lúa dejó
de llorar enseguida, aunque tenía la respiración descontrolada y continuamente
los ojos se le llenaban de lágrimas; pero ella intentó tragarse ese llanto y
fingió hasta que llegamos a un bosque donde Artemisa pidió que nos parásemos
porque había un mirador muy bonito que ella quería enseñarme. Nos detuvimos
allí, bajamos del coche y comenzamos a caminar, que el mirador estaba a cinco
minutos caminando de donde podíamos dejar el coche; pero Lúa se detuvo y nos
dijo que fuésemos nosotras, que a ella no le apetecía ir. Yo, por supuesto,
enseguida me di cuenta de que estaba a punto de echarse a llorar otra vez y no
quise dejarla sola. Le dije a Artemisa que me aguardase allí, que iba
enseguida. No quería dejar sola a Lúa. Artemisa, evidentemente, me dijo que no
comprendía por qué no quería venir con ella, que ansiaba enseñarme ese rincón
tan bonito. Ya estábamos en su provincia y yo también quería que me mostrase
ese paisaje que a ella le gustaba tanto, pero no sabía qué hacer. No quería
dejar sola a Lúa, a quien ya le resbalaban las lágrimas por las mejillas; mas
Artemisa no podía verla porque Lúa se había dado la vuelta, pero yo no necesito
mirarla a la cara para saber que llora.
Conseguí convencer a Artemisa de que me
esperase en el mirador y ella se fue sin decir nada. Entonces me acerqué a Lúa,
quien ya lloraba casi sin respiración, y la apreté contra mí, pero ella deshizo
enseguida nuestro abrazo y se sentó en el suelo. Estaba temblando toda. Yo no
sabía qué hacer, no sabía qué decir. Lo único que hice fue sentarme a su lado y
esperar a que ella pudiese hablar. En ese momento, Lúa parecía una niña pequeña
que se siente desprotegida, a la que le aterra el mundo entero.
Al fin, Lúa estalló y empezó a decirme todo lo
que pensaba. Me dijo tantas cosas que me cuesta recordarlas. Yo traté de
entenderla en todo momento, pero llegó un momento en el que sólo sentía que
nuestra amistad se desgarraba y se desgarraba sin parar, que entraba la
oscuridad en nuestra vida y que ese cielo en el que vivíamos estaba
convirtiéndose en un incendio. No fui capaz de decirle nada durante unos
momentos que no tenían fin. Sólo podía escuchar lo que me decía, sólo podía
sentir en mi alma su dolor, sólo podía notar cómo su llanto estaba despertando
en mí unas terribles ganas de llorar... Lo que recuerdo con claridad es que me
dijo, seguidamente, sin casi detenerse, que yo estaba tan bien con Artemisa que
no me daba cuenta de nada, que pensaba que estaba bien todo cuando en realidad
ella no dejaba de sufrir, que ella no podía evitar sentir un dolor infinito
cada vez que veía cómo Artemisa y yo nos besábamos o nos abrazábamos, que no
podía dejar de soñar conmigo, que no dejaba de pensar en mí, que me quería, que
me quería con una fuerza que estaba destrozándola, que se esforzaba mucho por
estar bien con Artemisa y que lo único que recibía de ella eran miradas
horribles llenas de rabia, que se había percatado perfectamente de cómo la
miraba Artemisa, de que Artemisa no quería verla ni en pintura... Entonces fue
cuando yo le dije que, tal vez, a Artemisa no le gustase la manera como ella me
miraba, que Artemisa también se había dado cuenta de que me miraba de un modo
demasiado descarado y especial. Entonces, Lúa hizo algo que no me esperaba para
nada. Se levantó del suelo e, intentando no gritar, me dijo:
—
Encima
de que no puedo tenerte, ¿tengo que controlar mi manera de mirarte? No me da
la gana, Agnes, no me da la gana. Ya hago suficientes esfuerzos por no lanzarme
a ti, por dominar lo que siento cuando estamos juntas. Nada más faltaba,
¡carallo!
Yo me quedé sin palabras. Lúa nunca me había
hablado así, con tanto dolor, con tanta rabia en la voz. Sé que el enfado que
sentía no era por mí, sino por la situación; por eso no pudo sentarme mal cómo
me habló; pero sí es cierto que verla así me destrozó el alma.
—
Vete
con Artemisa —me pidió sollozando—. Este día es muy especial para ella. No se
lo estropeemos.
Yo no podía hablar. Lo que hice fue levantarme
también y acercarme a ella. Quería pedirle que no llorase así, que no estuviese
tan mal, pero no encontraba las palabras adecuadas para solicitarle algo tan
delicado. La miré con cariño, la tomé de las manos, pero ella estaba lejos de
mí, hundida en ese dolor que le desgarraba el corazón.
—
No
quiero dejarte sola —le dije al fin, intentando hablar con sosiego—. Ven con
nosotras.
—
Ve
tú —me contestó soltándose de mis manos—. A Artemisa sólo le importas tú,
Agnes. Para ella, yo sólo sirvo para que os lleve a los sitios, para nada más.
—
No
es verdad eso, Lúa.
—
Sí
es cierto, Agnes. Hoy no me miró mal todavía porque la llevé aquí, a su tierra.
Sólo sirvo para eso. Para eso sí que me mira bien, qué gracioso —se rió con
retranca.
—
Hablaré
con Artemisa. No es justo que te trate así.
—
No
merece la pena, Agnes. Tal vez, dentro de una semana ella desaparezca, se
marche al fin al percatarse de que no puede luchar contra el vínculo que tienes
con tu tierra.
—
¿No
sabes nada, Lúa? ¿No sabes que queremos quedarnos aquí las dos?
—
Ya,
claro, y yo tengo alas... Artemisa no se va a quedar aquí contigo, Agnes, y
está esperando el mejor momento para decirte que tienes que volver con ella,
¿sabes? Ella quiere que regreséis juntas a Cataluña, según ella, para hacer las
cosas bien. Está engañándote, ¿sabes?
—
Eso
no es cierto.
Sabía que Lúa tenía razón, pero no era capaz de
reconocérselo. Me dolía mucho que esas palabras fuesen verdad.
—
Creo
que tendrás que tomar una decisión muy dura si quieres quedarte en Galicia para
siempre, pero eso sólo te pertenece a ti, Agnes. Ahora, ve con Artemisa antes
de que se sienta mal. Hoy es sólo su día. Lo demás no importa. Venga, vete.
Y ésa fue la última vez que hablé con Lúa ese
día. Después, las horas transcurrieron lentamente, llenas de una tensión muy
extraña. Artemisa también se dio cuenta de que Lúa no estaba bien. No hablaba
prácticamente nada, sólo cuando le preguntábamos alguna cosa. No obstante,
parecía como si Lúa no existiese para Artemisa. Para Artemisa, sólo existíamos
su tierra y yo. A mí me gustaba verla tan contenta, pero también he de
reconocer que me esperaba que Artemisa sintiese algo más fuerte al regresar a
su aldeíña (la cual es mucho más grande que la mía, desde luego). Noté que
estaba feliz, pero no percibí la emoción que yo siento por mi tierra. El
sentimiento que la vincula a León es bonito, pero no se asemeja en nada al que
yo siento por Galicia, aunque tal vez el amor que siento por mi tierra no forme
parte de este mundo.
Regresamos por la tardiña y llegamos casi a las
nueve de la noche. Lúa se fue a su casa enseguida, sin casi decirnos nada.
Artemisa le dio las gracias por habernos llevado a León, pero Lúa ni siquiera
le sonrió. Después, cuando acabamos de cenar, fui a buscarla para hablar con
ella. Estaba muy preocupada por ella, pero no pudimos hablar. Su madre me dijo
que no estaba, que había salido en cuanto llegamos del viaje y que aún no había
regresado. Se había llevado el coche, por lo que era muy probable que volviese
muy tarde. Eso me dejó el alma mucho más llena de desasosiego.
Desde ayer, no estoy bien. Hay algo que me
presiona el alma, que me hace sentir una morriña muy extraña. Además, tampoco
puedo dejar de pensar en lo que Lúa me dijo sobre que Artemisa quería marcharse
de aquí y que estaba aguardando el momento preciso para convencerme de que tendría
que volver con ella a Cataluña. Artemisa me dijo que nos quedaríamos aquí para
siempre, pero, hace una semana, tuvimos una discusión muy fuerte por culpa
precisamente de esto. Ella me pedía que fuésemos juntas de vacaciones con
Casandra, que iba a alquilar una casiña rural en Cataluña, pero yo ni siquiera
podía imaginarme yéndome de mi tierra, aunque sólo fuese para unos días. No
podía y Artemisa no entendía que no quisiese hacer algo distinto. Al final,
como ella me había prometido que nos quedaríamos en Galicia el mes de agosto
todo, nos quedamos aquí; pero sé que hay una enorme parte de ella que piensa
que tendríamos que volver las dos a Cataluña para hacer las cosas bien, pero
para mí hacer las cosas bien es quedarme aquí, sin tener que alejarme otra vez
de Ourense. Eso es hacer las cosas bien y lo es porque, si me alejo de mi
tierra, el bienestar anímico que tengo se irá al carallo, y volver a enfermarme
no es hacer las cosas bien.
Pero es cierto que ayer por la noche, cuando
llegamos del viaje a León, me eché a llorar muchísimo diciéndole a Artemisa que
tenía miedo a perder a Lúa y también a que tuviésemos que marcharnos de
Galicia. Le dije que tenía mucho miedo a que ella me pidiese que la acompañase
a Cataluña, que no quería irme, que no puedo soportar la idea de tener que
marcharme otra vez. Ella no me dijo nada, sólo me escuchaba, pero sé que estaba
sorprendida, sintiendo que yo le había leído los pensamientos.
No sé qué me pasa, pero no puedo dejar de
pensar en Lúa. Esta mañana busqué su mirada, esa mirada en la que ella me hace
sentir tan protegida, pero lo único que encontré fue silencio y oscuridad, sólo
eso; un vacío que me dolió muchísimo en el corazón, que se me clavó en el alma
como si fuese una espada. Y, mientras desayunábamos, Artemisa no dejó de
preguntarme si me pasaba algo. Incluso me dijo que hacía mucho tiempo que no me
veía así, tan mal. Y lo que me pasa, aparte de todo lo que he contado, es que, ayer,
estando íntimamente con ella, en un momento perfecto en el que estábamos
completamente fundidas en un solo ser, de nuevo volví a pensar en Lúa y esta
vez no reprimí mis pensamientos. La oscuridad que nos envolvía me permitió
imaginar que la tenía entre mis brazos, me permitió imaginar que era ella quien
me apretaba cada vez más fuerte contra sí, que era ella a quien tenía encima de
mí, quien me acariciaba, quien suspiraba tan cerquiña de mí. Y entonces sentí
que perdía todo lo que yo era, que dejaba de estar en mí misma, que yo
desaparecía en esa pasión que me llevaba y me llevaba por ese río de descontrol
y lujuria. Nunca sentí algo así... tan prohibido, tan fuerte; pero también
tengo que reconocer que no dejé de tener presente que era Artemisa la persona
con la que estaba compartiéndolo todo. Era como si las dos estuviesen en un
mismo cuerpo; algo que me cuesta mucho entender. Y era eso en realidad lo que
más me dolía esta mañana, lo que se me clavaba en el alma, lo que me hacía
sentir tan mal. Estaba desayunando sintiendo que tenía que tragar el nudo que
tenía en la garganta, que no podía casi comer. Yo no dudo en absoluto de lo que
siento por Artemisa, pero no entiendo lo que me pasa con Lúa. Tal vez tenga que
reconocer que la deseo, que mi cuerpo la extraña, que me gustaría descubrir qué
es estar con ella, pero no puedo aceptar que esté ocurriéndome algo así. Es
algo demasiado fuerte para mí. Al principio, cuando me reencontré con ella, sí
podía reconocer que me gustaba y que sentía algo por ella; pero, ahora, después
de recuperar otra vez a Artemisa y de estar viviendo con ella unos días tan
mágicos, no debería sentir esto, no debería sentir que deseo a Lúa, que me
gustaría estar con ella. No puedo perdonármelo.
Y ahora iría al río para bañarme, pero no se
puede ni salir. Está haciendo estos días un calor asfixiante, otra vez. Como
siempre, O val do Miño se lleva lo peor del verano... pero es algo muy normal,
la verdad, y no me importa. Es algo típico también de mi tierra. Me gustaría,
además, ir a buscar a Lúa para hablar con ella. Ahora sí sé que está en su
casa, pero tendría que ir corriendiño a su casa porque el calor que hace es tan
fuerte... Calienta el sol como si quisiese deshacerlo todo y hace un sol de
carallo. Mi madre me dijo que ayer estuvo nubladiño y que incluso llovió un
poquiño cerquiña de aquí. Tiene que llover cuando me voy, qué casualidad.
Ya contaré si las cosas cambian... Me da miedo
que cada vez esté más cerca el día en el que tendría que marcharme de aquí, ese
día en el que tendría que partir de nuevo a Cataluña y en el que me quedaré
aquí sin importarme absolutamente nada. Ya está bien de sacrificar la misma
vida por algo que en absoluto me hace feliz. Que me maten antes de alejarme de
Galicia.
Empiezo resaltando que me gusta la idea de que Agnes haya salido de Galicia. Esa es una muestra de que puede salir de allí, no para vivir en otro lugar, pero si hacer un pequeño viaje. Eso es bueno, su tierra no la esclaviza a estar allí para siempre, y eso me gusta. Visitan León, que dicen que es precioso (de ahí es el amigo de Inma, Sergio). Ahora ato cabos y entiendo que hayas dicho de ir a León, es la tierra de Artemisa y además, es un lugar muy bonito (al menos eso dicen). La pena es que el viaje no sale del todo bien, y la culpa es de Lúa. Entiendo que no pueda más, pero debería haber declinado ir con ellas a León, evitar pasar esos momentos tan complicados. Quizás Lúa no imaginaba que explotaría y se pensaba que sería capaz de soportarlo. Ama a Agnes, de eso ya no cabe duda. Ahora es cuando las cosas se complican. Ella hasta este momento era capaz de mantener la compostura, a pesar de mirar descaradamente a Agnes, pero eso ya no es así. Ahora le duele, sufre por su amor y la amistad ya le hace daño. Es el momento de tomar una decisión, y Agnes debe ser consciente de ello. Si quiere seguir siendo su amiga, le hará daño. Quizás lo mejor es poner distancia, al menos por un tiempo. Lúa, movida por sus sentimientos descontrolados y quizás resentida por la actitud de Artemisa hacia ella (que con cada capítulo se puede entender más, pues no se equivoca con que todo esto (todo estooo es la carmencita? Lo siento, lo tenía que escribir jajajajaja) puede desencadenar en algo así. Aunque yo creo que el gran problema es Agnes. Inconsciente del peligro, se empeña en hablar con ella, solucionar las cosas (es muy inocente y no se da cuenta), y eso puede empeorar las cosas. Lúa hace bien tomando distancia, por su propio bien. Aunque lo peor de todo es que cuando está con Artemisa, piensa en Lúa...¡Eso es megafuerte! Que le pase una vez, vale, pero si es ya una costumbre...aquí pasa algo, algo que va más allá. Una atracción y unos sentimientos que pueden desatarse obligarle a dar un paso en falso (o no, según como se mire). Muy interesante el capítulo, me lo he leído en un momento. ¡Quiero leer más!
ResponderEliminarAy, ay... Lúa lo está desestabilizando todo. Agnes regresó a su aldea, recuperó el contacto perdido con Galicia, algo que estuvo postergando muchas veces por motivos distintos... y me pregunto qué va a pasar ahora, porque todo se tuerce, se separa del ideal que yo tenía.
ResponderEliminarxa non me podo imaxinar lonxe da miña nai e... tampouco lonxe de Lúa. Lúa converteuse nunha das persoas máis importantes da miña vida, a maiores de Artemisa e da miña nai, quen sempre serán as mulleres que máis quererei na vida e no mundo; pero non me sinto quen de vivir sen Lúa, de imaxinar a vida sen ela. Xa non podo.
Eso es más que sintomático de que aquí se masca la tragedia...
Es verdad que Agnes describe León con las mejores palabras, que reconoce que es un lugar muy bonito, que Artemisa está emocionada... pero no le da, ni por asomo, el lugar que ella a Galicia, es como si fueran equipos de fútbol que juegan en categorías distintas, de los mismos elogios se desprende la diferencia de consideración para Agnes; y luego viene el numerito de Lúa... nuevamente me encuentro con que no me gusta, no me cae bien, me parece una falsa, una liante. Me explico; ella sí quiere a Agnes, al menos a su modo, la quiere de verdad o por lo menos lo parece; pero no es un amor desinteresado, porque si lo fuera, querría la felicidad de Agnes por encima de la suya propia, y eso significaría irse y no meterse en medio de la relación. No lo hace porque, en el fondo, lo que le importa es su felicidad por encima de cualquier otra, algo que me parece muy humano y muy respetable, pero que descarta que el sentimiento que tiene por Agnes sea tan sublime. Ahora tengo claro que, si puede, va a tratar de separar a Artemisa y a ocupar ella su lugar. A lo mejor me equivoco completamente, pero en este momento es lo que me parece.
Además, ha conseguido introducir en Agnes una idea muy simple y muy perversa: amar a Artemisa implica marcharse a Cataluña para siempre; en cambio ella está y estará en Galicia, donde Agnes desea estar... con ese veneno ya en la cabeza Agnes va a ir sintiendo rechazo por Artemisa y amor por Lúa, se presenta como el reverso de Artemisa... por eso me temo que esto no va a ir bien...
Pero por otro lado creo que la relación con Lúa a la larga no funcionará, porque Lúa no está unida a Artemisa por el destino, será un triunfo a la corta que no creo que pueda extender a la larga... en fin, me adelanto a cosas que posiblemente no van a ocurrir así... pobre Artemisa. ¿Tendré razón? Mira que haces dar vueltas a la cabeza a tus lectores...