Sábado, 15 de setembro de 2018
Hoxe comezou a vendima en
Ourense, na nosa provincia!! Ai, estou tan eufórica e feliz agora mesmo que non
sei nin que verbas empregar para describir todo o que vivimos. É moi tarde.
Polo menos é a unha e media da madrugada. Sei que tería que escribir poñendo
que é domingo xa, pero para min o día de hoxe aínda non rematou. Estou moi
feliz, moito, moitísimo, e non porque teña enriba algunhas cuncas de viño (esta
vez só bebín dúas, que mañá habemos de ter a mente clara todos), senón porque
vivín un día fermosísimo e cheo de alegría, de ledicia, de complicidade, de
irmandade. De novo, os poucos veciños que aínda quedamos espallados por eiquí
xuntámonos para vendimar todos xuntos. Somos poucos, pero viñeron moitas
persoas do resto de Ourense e mesmo das provincias de Pontevedra e de Lugo para
axudarnos. Canta xente distinta vin hoxe, con canta xente falei! Ás veces
cústame moito recoñecerme nesa muller que pode falar con calquera persoa coma
se a coñecese de toda a vida. Mesmo había xente que non era de Galicia, aínda
que vive eiquí, pero que xa estaban acostumadas a ouvir falar en galego. E
eramos todos da mesma familia neses momentos.
Eu lembraba perfectamente
como tiña que cortar as videiras, como tiña que gardalas, que había de deixar
na planta para que a cepa puidese seguir medrando, sabía todo o que había que
facer, pero, aínda así, gustoume moito que o dono de cada viña me explicase o
que tiña que facer coma se non o tivese feito nunca, porque quería lembrar eses
momentos da miña nenez nos que me contaron como podía axudar. E, namentres vendimabamos,
cantabamos cancións de sempre, alguén explicaba cousas graciosas... Foi tan
bonito... e, despois, cando voltamos á aldeíña tras un día intensísimo, fixemos
unha festa fermosísima na que tocamos música, cantamos, bailamos, comemos, bebemos...
e con Lúa estiven practicamente todo o día, compartindo eses momentos tan
fermosos e divertidos. Danzamos moito, rindo sen parar, porque estabamos tan
contentas que calquera cousa nos facía moitísima graza. Bebemos e comemos coma
se non o tivésemos feito dende hai anos... e que bo sabe todo despois dun día
de traballo no campo. Isto é o que máis me gusta a min, traballar coa terra, na
terra, sentir que a terra te esgota, que tes que empregar toda a túa enerxía...
e despois chegar á túa casa camiñando baixo as estrelas e atopar unha boa cea.
Había moito tempo que non
participaba na vendima, pero nunca esquecín o que era, todo o que faciamos, canto
cantabamos, canto danzabamos, canto riamos... e é tan fermoso... En Ourense as
vendimas son unha gran festa, a escusa perfecta para gozar da vida. Estaremos
polo menos dúas semanas vendimando... porque iremos por distintas e afastadas
aldeas para ver se precisan axuda, igual que o fixeron os que viñeron ata
eiquí, e ademais, a finais de setembro, vendiman os da Ribeira Sacra... Que
bonito, de verdade, que bonito é todo, todo, todo...
ademais, síntome tan e tan
querida... non só por Lúa e maila miña nai, senón por todos os veciños da
aldea. Tamén, teño que contar que hoxe foi a primeira vez en moito tempo que
sentía que lle caía ben a todo aquel que falaba comigo. Si é certo que a semana
pasada coñecín a moitas amigas de Lúa e que a todas lles parecín moi boa
muller, pois dixéronmo; pero hoxe sentía que á xente lle brilaba os ollos cando
falaba comigo, cando me preguntaban calquera cousa, cando mesmo querían saber
como me chamaba, cantos anos tiña, se vivín en Galicia sempre e eu, todo
contenta, dicía que había pouquiño que voltara, pero que levaba vivindo fóra de
Galicia de xeito obrigado case trinta anos, pero a xente non me cría. Todos
dicían: pois parece que non marchases nunca, e non sei, sentía que podía falar
de calquera cousa, aínda que eu sempre serei moi reservada coas miñas cousas,
iso non poderá cambiar nunca. Fixen moitos amigos que agardo poder atopar de novo
mañá ou noutras vendimas.
E tamén teño que dicir que
todos os momentos que vivo con Lúa son marabillosos. Nunca se esgotan as
cousiñas que podemos facer. Onte pola tarde, antes de ir á aldeíña, estivemos
bailando xuntas unha ducia de cancións, rindo e pasándoo tan ben que non nos
decatamos de que o tempo transcorrera tan rápido. Ao final, rematou por
deixarme bailar a min soíña porque dicía que eu danzo moito mellor cá ela (eu
non o creo para nada), pero foi tan divertido e bonito... Mesmo ela me dixo que
tiña que ir a algunha parte para danzar, que tiña que formar parte dalgún grupo
de baile porque di que bailo demasiado ben para que iso quede entre nós, pero
eu díxenlle que hai milleiros de persoas que bailan coma min e mesmo mellor.
Ela, ademais, insistiu moitísimo en que teño moi boa voz, que a podería
aproveitar... que teño un don que teño que coidar e a verdade é que ninguén me
dixo nada diso nunca. Lúa é a primeira persoa que mo di, que lle dá importancia
a que me guste tanto cantar e bailar as cancións da nosa terra. É curioso,
agora xa non digo a miña terra... agora sempre digo a nosa terra; algo que me
enche a ialma de felicidade e orgullo, por moi sinxelo que sexa ese detalle.
Agora tería que ir
descansar, pois estou moi esgotadiña, xa que me erguín polo menos ás seis da
mañá para preparalo todo. Pero é que aínda resoan na miña mente as cancións que
cantamos e tocamos, o son da gaita e da zanfona, a voz potente dos pandeiros,
das pandeiretas que tocamos todas...
Mañá tamén será un día moi
bonito e intenso. A ver se podo durmir esta noite... pois dubido de que a emoción
que sinto me deixe facelo.
Traducción:
Sábado, 15 de septiembre de 2018
¡Hoy ha
comenzado la vendimia en Ourense, en nuestra provincia! Ay, estoy tan eufórica
y feliz ahora mismo que no sé ni qué palabras emplear para describir todo lo
que hemos vivido. Es muy tarde. Por lo menos es la una y media de la madrugada.
Sé que tendría que escribir poniendo que es domingo ya, pero para mí el día de
hoy todavía no ha acabado. Estoy muy feliz, mucho, muchísimo, y no porque tenga
encima algunas copas de vino (esta vez sólo bebí dos, que mañana debemos tener
la mente clara todos), sino porque he vivido un día hermosísimo y lleno de
alegría, de delicia, de complicidad, de hermandad. De nuevo, los pocos vecinos
que aún quedamos esparcidos por aquí nos juntamos para vendimiar todos juntos.
Somos pocos, pero vinieron muchas personas del resto de Ourense e incluso de
las provincias de Pontevedra y de Lugo para ayudarnos. Cuánta gente distinta vi
hoy, ¡con cuánta gente hablé! A veces me cuesta reconocerme en esa mujer que
puede hablar con cualquier persona como si la conociese de toda la vida.
Incluso había gente que no era de Galicia, aunque vive aquí, pero que ya
estaban acostumbradas a oír hablar en gallego. Y éramos todos de la misma
familia en esos momentos.
Yo me
acordaba perfectamente de cómo tenía que cortar las vides, cómo tenía que
guardarlas, qué había de dejar en la planta para que la cepa pudiese seguir
creciendo, sabía todo lo que había que hacer, pero, aún así, me gustó mucho que
el dueño de cada viña me explicase lo que tenía que hacer como si no lo hubiese
hecho nunca, porque quería recordar esos momentos de mi niñez en los que me
contaron cómo podía ayudar, Y, mientras vendimiábamos, cantábamos canciones de
siempre, alguien explicaba cosas graciosas... Fue tan bonito... Y, después,
cuando volvimos a la aldeíña tras un día intensísimo, hicimos una fiesta
hermosísima en la que tocamos música, cantamos, bailamos, comimos, bebimos... y
con Lúa estuve prácticamente todo el día, compartiendo esos momentos tan
hermosos y divertidos. Bailamos mucho, riendo sin parar, porque estábamos tan
contentas que cualquier cosa nos hacía mucha gracia. Bebimos y comimos como si
no lo hubiésemos hecho desde hace años... y qué bueno sabe todo después de un
día de trabajo en el campo. Esto es lo que más me gusta a mí, trabajar con la
tierra, en la tierra, sentir que la tierra te agota, que tienes que emplear
toda tu energía... y después llegar a tu casa caminando bajo las estrellas y
encontrar una buena cena.
Hacía
mucho tiempo que no participaba en la vendimia, pero nunca olvidé lo que era,
todo lo que hacíamos, cuánto cantábamos, cuánto bailábamos... y es tan
hermoso... En Ourense las vendimias son una gran fiesta, la excusa perfecta
para disfrutar de la vida. Estaremos por lo menos dos semanas vendimiando...
porque iremos por distintas y alejadas aldeas para ver si necesitan ayuda,
igual que lo hicieron los que vinieron hasta aquí, y además, a finales de septiembre,
vendimian los de la Ribeira Sacra... Qué bonito, de verdad, qué bonito es todo,
todo...
Además,
me siento tan y tan querida... no sólo por Lúa y por mi madre, sino por todos
los vecinos de la aldea. También, tengo que contar que hoy fue la primera vez
en mucho tiempo que sentía que le caía bien a todo aquél que hablaba conmigo.
Sí es cierto que la semana pasada conocí a muchas amigas de Lúa y que a todas
les parecí muy buena mujer, pues me lo dijeron; pero hoy sentía que a la gente
le brillaba los ojos cuando hablaba conmigo, cuando me preguntaban cualquier
cosa, cuando incluso querían saber cómo me llamaba, cuántos años tenía, si he
vivido en Galicia siempre y yo, todo contenta, decía que hacía poco que había
vuelto, pero que llevaba viviendo fuera de Galicia de modo obligado casi
treinta años, pero la gente no me creía. Todos decían: pues parece que no te
hayas marchado nunca, y no sé, sentía que podía hablar de cualquier cosa,
aunque yo siempre seré muy reservada con mis cosas, eso no podrá cambiar nunca.
He hecho muchos amigos que espero poder encontrar de nuevo mañana o en otras
vendimias.
Y
también tengo que decir que todos los momentos que vivo con Lúa son
maravillosos. Nunca se agotan las cosiñas que podemos hacer. Ayer por la tarde,
antes de ir a la aldeíña, estuvimos bailando juntas un montón de canciones,
riendo y pasándolo tan bien que no nos percatamos de que el tiempo había
transcurrido tan rápido. Al final, acabó por dejarme bailar a mí soliña porque
decía que yo danzo mejor que ella (yo no lo creo para nada), pero fue tan
divertido y bonito...Incluso ella me dijo que tenía que ir a alguna parte para
bailar, que tenía que formar parte de algún grupo de baile porque dice que
bailo demasiado bien para que eso quede entre nosotras, pero yo le dije que hay
cientos de personas que bailan como yo e incluso mejor. Ella, además, insistió
muchísimo en que tengo muy buena voz, que podría aprovecharla... que tengo un
don que tengo que cuidar y la verdad es que nadie me dijo nada de eso nunca.
Lúa es la primera persona que me lo dice, que le da importancia a que me guste
tanto cantar y bailar las canciones de nuestra tierra. Es curioso, ahora ya no
digo mi tierra... ahora siempre digo nuestra tierra; algo que me llena el alma
de felicidad y orgullo, por muy sencillo que sea ese detalle.
Ahora
tendría que ir a descansar, pues estoy muy agotadiña, ya que me levanté por lo
menos a las seis de la mañana para prepararlo todo. Pero es que aún resuenan en
mi mente las canciones que cantamos y tocamos, el sonido de la gaita y de la
zanfona, la voz potente de los tambores, de las panderetas que tocamos todas...
Mañana
también será un día muy bonito e intenso. A ver si puedo dormir esta noche...
pues dudo de que la emoción que siento me deje hacerlo.
Un capítulo feliz, vendimiando. Se nota que le gusta, yo me moriría tener que levantarme tan temprano para ir al campo, con lo duro que es (dicen que es un trabajo muy duro, que por eso la gente ya no quiere trabajar en eso, pero al menos es mejor que la obra, estás en contacto con la naturaleza, aunque pases calor o frío). Aunque debe ser muy especial y hacerlo un día para saber lo que es, no estaría mal. Para Agnes todo es mágico, la tierra, el trabajo e incluso la gente, ya no hay gente mala, todos la comprenden y conectan con ella. Vive una vida de ensueño, la vida que siempre ha querido. Me gusta verla tan bien, despreocupada y sobretodo, sana. Por fin goza de salud, ya le tocaba. Un capítulo muy bonito.
ResponderEliminarSolo he vendimiado una vez, hace muchos años, y los recuerdo que tengo no son tan gozosos y divertidos como los de Agnes, pero claro, ella se lo toma de otra manera, y es verdad que hacer algo relacionado con la tierra te une mucho a la naturaleza, al paisaje, además de que realizar algo con el esfuerzo de tus manos te proporciona una satisfacción muy especial. Además, nos sirve para comprender que la relación con Lúa va muy bien, y no solo eso, sino que en el entorno de su pueblo todos la aceptan, así que este momento es incluso mejor que los de su infancia en la aldea, porque entonces tenía algunos encontronazos, en cambio ahora todo es maravilloso... son estos pequeños momentos los que dan la felicidad, lo malo es que no duran siempre, ¡que aproveche ahora!
ResponderEliminar