Xoves, 6 de setembro de 2018
Xa estou en Galicia, ao
fin, outra vez, e agora si sei que será para sempre. Non penso marchar de eiquí
nunca máis para nada, agás desas veces que queira facer algunha viaxe; pero en
realidade non teño ningunha necesidade de saír de eiquí. Sinceramente, non me
importa moito o resto do mundo se sei que para min non hai nada máis fermoso cá
miña terra. Non me pecho a descubrir máis recunchos do mundo, pero a verdade é
que arestora non preciso ver nada máis. Só quero estar eiquí, en Galicia, en
Ourense, na miña aldea, na miña Doce carballeira, nos montes da Carballeira de
Embaixo como os chamamos sempre, preto da miña cidade de Ourense, entre as
miñas montañas, coas miñas árbores, co meu río Miño queridiño, coa miña amada
xente, coa miña nai, coa miña lingua, co meu acentiño... lonxe de todo o que me
poida ferir a ialma. Agora sei mellor ca nunca que non podo saír de eiquí.
Agora si aprendín a lección ben e aprendina para sempre. Agora ninguén me obrigará
xamais a volver abandonar o meu fogar, o único curruncho do mundo no que me
podo sentir ben, xamais. E esta lección tería que tela aprendido hai moitos
anos, pero sempre aguantamos polos demais, por non abandonar á xente que
queremos, e, namentres, estamos morrendo por dentro, a nosa ialma non deixa de
berrar ata quedar sen voz, e nós cremos que seremos quen de poder aturar a
morriña, a tristura e a desesperación que choven das nosas lembranzas, e,
namentres vivimos unha vida na que non nos sentimos vivos, imos enfermando por
dentro, aínda que non o saibamos, aínda que pensemos que todo vai ben... pero
ren pode ir ben se non temos a ialma chea de acougo e felicidade, se non nos
atopamos no lugar do mundo no que de verdade nos sentimos libres, no que de
verdade podemos ser nós mesmos. Vivir reprimindo o que somos, agochando o que
pensamos e sentimos e sobre todo vivir sen estar na nosa terra... iso non é
vivir, iso é morrer en vida, ao menos para min. E eu xa o aprendín ben,
definitivamente. Dáme igual que a xente non o entenda. A miña terra é Galicia,
eu non podo ser feliz en ningún lugar máis do mundo. A miña lingua é o galego,
eu teño o meu acento e dáme igual como falen as demais persoas do mundo. Dáme
igual que haxa máis linguas, que me poidan entender tamén en castelán. Xa estou
farta de terme que esforzar por falar unha lingua que non é a miña, que non
expresa o que sinto. Xa estou farta de ter que traducir os meus pensamentos. Xa
abonda, carallo, xa abonda.
E agora estou eiquí outra
vez, na miña aldea, de onde nunca tiven que marchar, de onde nunca me tiveron
que arrincar. Onte cheguei a Galicia nun tren que me levou dende Barcelona a
Ourense en case doce horas. Foi unha viaxe longuísima que parecía non ter fin,
pero eu non perdín a calma en ningún momento e fun paciente sempre porque sabía
que ía chegar, por moito que tardase. Ademais, gustábame pasar por máis
recunchos de España... do norte de España. É certo que dixen que non quero
coñecer máis currunchos do mundo, pero tamén é verdade que, se fago algunha
viaxe máis adiante, será por este país que garda tantas paisaxes fermosas.
Durante a viaxe, fixen
moitas cousas: durmín, lin, escribín cousiñas, falei con Lúa, moito... Estiven
falando con ela de xeito intermitente durante a mañá e, a partir das tres da
tarde, si puidemos falar mellor, mesmo estivemos falando por teléfono durante
máis de dúas horas. Non se nos esgotaban os temas dos que falar. Sentín con ela
nesas conversacións unha conexión tan bonita e tan forte... Sentía que esa
conexión me enchía a ialma e facía que medrase o alivio que xa me invadira toda
ao subir a ese tren que me levaría de volta á miña terra.
Tamén estiven falando con
Artemisa, pero non sabía que dicirlle. A súa tristura facíame sentir moi mal,
moi culpábel e tamén me facía pequena. Ela só me sabía dicir que estaba moi
tristeiriña, que non sabía que faría sen min, que sabía que xa me fora para
sempre, que xa me perdera e máis cousas que me facían moito dano. Ela cre que o
noso xa rematou, que xa non estamos xuntas, cando en ningún momento eu deixei
de dicirlle que a agardaba na miña aldea, que quería que viñese e fixésemos
realidade todo o que falaramos, que eu non deixara de crer na nosa vida eiquí
en Ourense, pero para ela parece que todo iso desapareceu, esvaeceuse para
sempre, e eu non o entendo. Non entendo por que está tan segura de que a
deixarei por Lúa. É verdade que, hai uns días, eu estaba convencida de que
quería estar con Lúa, de que quería comezar con ela unha nova vida; pero axiña
entendín que non podo ir tan rápido. Se Artemisa e máis eu ao final acabamos
deixándonos, sei que eu precisarei un tempo para sentirme ben, para me
reencontrar comigo mesma, para superar esa ruptura. Nunca saíron ben as
relacións que empezan cando outra acaba de morrer. Hai aínda demasiadas cinzas
que o vento ten que espallar polo esquecemento... Non obstante, hai unha parte
de min que si me di que marchei do lado de Artemisa para sempre, que xa ren
volverá ser igual entre nós. Xa non era igual dende que estiven con Lúa, por
moito que ambas as dúas nos esforzásemos por manter viva a nosa relación, o
noso amor, a nosa paixón. Eu sentía que algo se apagara, que, malia que aínda
nos quixésemos, había algo que xa non brilaba, que non era o mesmo, e esa
sensación intensificouse cando voltamos a Cataluña. Que días máis horríbeis.
Creo que había moitísimo tempo que non vivía uns días tan duros. Enriba de que
estiven doentiña con ese virus do estómago (do cal sinto que aínda non me
recuperei do todo, pois non teño nada de fame e calquera cousa que como me
enche demasiado), animicamente estiven destruída, tiña a ialma totalmente
esnaquizada coma se alguén ma tivese golpeado cunha rocha ata virala en po. Eu sei
que o meu non é normal para moita xente. Sei que non é doado de entender que me
poida enfermar tanto se estou lonxe da miña terra. Pode ser que eu non estea
moi sa psicoloxicamente, pero cadaquén ten a súa maneira de ser, a súa
debilidade...
Ademais, o martes pasoume
unha cousa que me estarrece moito cando a lembro, que estivo a piques de
botarme ao esquecemento para sempre... algo que, por favor, suplico que non me
ocorra nunca máis, nunca máis... algo que non me pasaba dende había moitísimo
tempo. Nin tan sequera sei explicar como foi todo. O único que lembro foi que o
martes, cando Artemisa se ergueu para ir traballar, eu me sentía moi estraña,
coma se non estivese toda en min, coma se me fallase unha parte da miña mente.
O único que me prestaba era durmir e durmir. Non me quería enfrontar ao mundo
que me rodeaba. Non quería facer nada, e non era por preguiza. Era porque non
podía, animicamente non podía. Todo era para min como unha inmensa montaña que
tiña que rubir sen folgos. Pensaba en calquera cousa e, por moi pequerrechiña
que esta fose, parecíame enorme, parecíame imposíbel de enfrontar. Por iso
durmín e durmín ata case a unha do mediodía. Decidín erguerme porque non quería
que Artemisa chegase e descubrise que eu aínda estaba deitada... pero en
realidade facía as cousas sen ser moi consciente do que quería, do que facía.
Lembro que me sentía moi desorientada, que non podía saber onde estaba, que non
recoñecía nada do que vía... coma se estivese nun mundo descoñecido no que
xamais estivera antes. Camiñaba pola casa coma se fose a primeira vez que
estaba eilí. Non recoñecía os mobles, nin os adornos, nada. Intentaba lembrar
algo, algún momento vencellado con cada recuncho da casa, pero a miña mente
estaba bloqueada. Mesmo saín ao balcón e o que vin, esas rúas, os coches
pasando, as pouquísimas árbores que hai... todo iso, en troques de facerme
entender onde estaba, estarreceume moitísimo máis. Sentín entón que me custaba
respirar, coma se o ar que me rodeaba non fose ar, senón ferro, e de novo entrei
na casa sen saber que tiña que facer, sen poder respirar, sentindo un medo moi
grande que había moito tempo que non sentía. E, xusto nese momento, chamou
Casandra. Eu o único que lembro é que ela me falaba e eu non a entendía, pero
non sei se non a entendía porque mentalmente estaba ida ou porque, tal como
estaba neses momentos, non podía entender outra lingua que non fose a miña.
Casandra preguntoume moitísimas cousas que eu non sabía contestar e, daquela,
decatouse de que eu non estaba ben. Cando cortou a comunicación, eu nin tan
sequera sabía que ía pasar. Sentei no sofá e agardei, sen facer nada, agardei
intentándome atopar... pero estaba perdida. Non sei onde estaba, pero me achaba
en calquera parte menos no lugar no que tiña que estar.
A partir de entón, todo o
que lembro é moito máis borrosiño e neboento. Non podo saber ben o que pasou.
Só sei que chegou Casandra e que intentou que eu volvese, pero eu non podía
entender nada do que me dicía. Sabía que había alguén comigo, pero non podía
reaccionar. De verdade, non podía reaccionar, pero tampouco me inquietaba que
non puidese falar nin pensar nada, nin recoñecer á muller que estaba ao meu
carón, chamándome, facendo calquera cousa para que eu a recoñecese... Despois
chegou Artemisa e igual... Menos mal que, namentres Casandra non chegou,
ninguén chamou á porta da que era a miña casa nese momento porque eu non podería
ter reaccionado e ademais tería sido a ocasión perfecta para roubarme, para
facerme dano ou calquera cousa, porque eu non reaccionaba.
Só me fixo espertar a voz
da miña nai. Artemisa chamáraa por teléfono. De súpeto, ouvín unha voz moi
coñecida que removeu todos os meus recordos e entón souben que era a miña nai,
pero daquela me decatei de que non entendía por que non estaba con ela. De súpeto
me decatei de que non entendía por que non estaba na miña terra, non sabía onde
estaba nin nada. Reaccionei, pero foi para saber que estaba máis desorientada
que nunca na miña vida. A miña nai intentoume explicar que estaba en Barcelona
porque fora a recoller as miñas cousas e que nuns días voltaría a Galicia, pero
eu non podía entender nada. O único que me prestaba facer era chorar e, cando
me despedín da miña nai, boteime a chorar moitísimo, coma se toda esa
inquedanza que levaba sentindo durante tantos días e a parálise que se
apoderara de min só puidesen marchar da miña ialma a través do pranto. E chorei
sen fin, sen sentir que as bágoas me acougaban... pero ao final todo acabou
pasando.
Foi unha crise moi forte
da que perfectamente podería non ter saído, na que me podería ter perdido para
sempre... Porén, sei que non teño que xogar nunca máis coa miña saúde anímica.
Se algunha vez sinto que non me podo enfrontar a un feito, non teño por que
esforzarme tanto por facelo. Non teño por que pór en risco a miña ialma desa
maneira. Sei que non son forte, que pensar eisí me converte nunha persoa débil...
pero xa me dá igual todo.
Arestora, aínda sinto que
teño na miña ialma rescaldos desa crise. Non estou xa tan mal, pero calquera
cousa me fai chorar. Estou fráxil... Aínda non me recuperei do todo, pero sei
que eiquí, na miña querida aldeíña, poderei recuperar o que perdín estes días;
mais sei tamén que esa crise que pasei me deixou a ialma máis débil e tremente.
Sei que ter vivido uns días tan horríbeis e tristes deixou en min unha pegada
que me custará moito borrar; pero terei paciencia comigo mesma.
Onte, cando cheguei á
estación de Ourense, Lúa xa me agardaba cos ollos cheos de ilusión. Eu xa
falara con ela sobre o que iamos facer. Díxenlle que quería ir amodiño, que non
me quería precipitar e que, polo momento, eu seguía querendo intentar ter eiquí
unha vida con Artemisa; pero seica ambas as dúas saibamos cousas que non nos
atrevemos a dicir con palabras... Nos demos unha aperta moi longa e
agarimosa... pero nada máis. Seica, nesa aperta xa houbese demasiadas verbas
silandeiras, demasiados sentimentos... porque xuro que había moito tempo que
ninguén me abrazaba así, con tanto amor e tenrura. Sentinme tan protexida entre
os seus brazos que tiven que loitar contra unhas intensas ganas de chorar. Era
a primeira vez que me sentía protexida en moitos días.
E xa vou deixar de
escribir. Agora só quero vivir con paciencia e agarimo todo o que veña.
Traducción:
Jueves, 6 de septiembre de 2018
Ya estoy en Galicia, al fin, otra vez, y ahora
sí sé que será para siempre. No pienso marcharme de aquí nunca más para nada,
salvo esas veces que quiera hacer algún viaje; pero en realidad no tengo
ninguna necesidad de salir de aquí. Sinceramente, no me importa mucho el resto
del mundo si sé que para mí no hay nada más hermoso que mi tierra. No me cierro
a descubrir más rincones del mundo, pero la verdad es que ahora mismo no
preciso ver nada más. Sólo quiero estar aquí, en Galicia, en Ourense, en mi
aldea, en mi Doce Carballeira, en los montes de la Carballeira de Embaixo como
los llamamos siempre, cerca de mi ciudad de Ourense, entre mis montañas, con
mis árboles, con mi río Miño queridiño, con mi amada gente, con mi madre, con
mi lengua, con mi acentiño... lejos de todo lo que pueda herirme el alma. Ahora
sé mejor que nunca que no puedo salir de aquí. Ahora sí he aprendido la lección
bien y la aprendí para siempre. Ahora nadie me obligará jamás a abandonar mi
hogar, el único rincón del mundo en el que puedo sentirme bien, jamás. Y esta
lección tendría que haberla aprendido hace muchos años, pero siempre aguantamos
por los demás, por no abandonar a la gente que queremos, y, mientras, estamos
muriendo por dentro, nuestra alma no deja de gritar hasta quedarse sin voz, y
nosotros creemos que seremos capaces de soportar la morriña, la tristeza y la
desesperación que llueven de nuestros recuerdos, y, mientras vivimos una vida en
la que no nos sentimos vivos, vamos enfermando por dentro, aunque no lo
sepamos, aunque pensemos que todo va bien... pero nada puede ir bien si no
tenemos el alma llena de sosiego y felicidad, si no nos encontramos en el lugar
del mundo en el que de verdad nos sentimos libres, en el que de verdad podemos
ser nosotros mismos. Vivir reprimiendo lo que somos, escondiendo lo que
pensamos y sentimos y sobre todo vivir sin estar en nuestra tierra... eso no es
vivir, eso es morir en vida, al menos para mí. Y yo ya lo he aprendido bien,
definitivamente. Me da igual que la gente no lo entienda. Mi tierra es Galicia,
yo no puedo ser feliz en ningún lugar más del mundo. Mi lengua es el gallego,
yo tengo mi acento y me da igual cómo hablen las demás personas del mundo. Me
da igual que haya más lenguas, que puedan entenderme también en castellano. Ya
estoy harta de tener que esforzarme por hablar una lengua que no es la mía, que
no expresa lo que siento. Ya estoy harta de tener que traducir mis
pensamientos. Ya es suficiente, carallo, ya es suficiente.
Y ahora estoy aquí otra vez, en mi aldea, de
donde nunca tuve que marcharme, de donde nunca tuvieron que arrancarme. Ayer
llegué a Galicia en un tren que me llevó desde Barcelona a Ourense en casi doce
horas. Fue un viaje larguísimo que parecía no tener fin, pero yo no perdí la
calma en ningún momento y fui paciente siempre porque sabía que iba a llegar,
por mucho que tardase. Además, me gustaba pasar por más rincones de España...
del norte de España. Es cierto que he dicho que no quiero conocer más rincones
del mundo, pero también es verdad que, si hago algún viaje más adelante, será
por este país que guarda tantos paisajes hermosos.
Durante el viaje, hice muchas cosas: dormí,
leí, escribí cosiñas, hablé con Lúa, mucho... Estuve hablando con ella de modo
intermitente durante la mañana y, a partir de las tres de la tarde, sí pudimos
hablar mejor, incluso estuvimos hablando por teléfono durante más de dos horas.
No se nos agotaban los temas de los que hablar. Sentí con ella en esas
conversaciones una conexión tan bonita y tan fuerte... Sentía que esa conexión
me llenaba el alma y hacía que creciese el alivio que ya me había invadido toda
al subir a ese tren que me llevaría de vuelta a mi tierra.
También estuve hablando con Artemisa, pero no
sabía qué decirle. Su tristeza me hacía sentir muy mal, muy culpable y también
me hacía pequeña. Ella sólo sabía decirme que estaba muy tristiña, que no sabía
qué haría sin mí, que sabía que ya me había ido para siempre, que ya me había
perdido y más cosas que me hacían mucho daño. Ella cree que lo nuestro ya ha
acabado, que ya no estamos juntas, cuando en ningún momento yo he dejado de
decirle que la esperaba en mi aldea, que quería que viniese e hiciésemos
realidad todo lo que habíamos hablado, que yo no había dejado de creer en
nuestra vida aquí en Ourense, pero para ella parece que todo eso haya
desaparecido, se haya desvanecido para siempre, y yo no lo entiendo. No
entiendo por qué está tan segura de que la dejaré por Lúa. Es verdad que, hace
unos días, yo estaba convencida de que quería estar con Lúa, de que quería
comenzar con ella una nueva vida; pero enseguida entendí que no puedo ir tan
rápido. Si Artemisa y yo al final acabamos dejándonos, sé que yo necesitaré un
tiempo para sentirme bien, para reencontrarme conmigo misma, para superar esa
ruptura. Nunca salieron bien las relaciones que empiezan cuando otra acaba de
morir. Hay todavía demasiadas cenizas que el viento tiene que esparcir por el
olvido... No obstante, hay una parte de mí que sí me dice que me marché del
lado de Artemisa para siempre, que ya nada volverá a ser igual entre nosotras.
Ya no era igual desde que estuve con Lúa, por mucho que las dos nos
esforzásemos por mantener viva nuestra relación, nuestro amor, nuestra pasión.
Yo sentía que algo se había apagado, que, a pesar de que aún nos quisiésemos,
había algo que ya no brillaba, que ya no era lo mismo, y esa sensación se
intensificó cuando volvimos a Cataluña. Qué días más horribles. Creo que hacía
muchísimo tiempo que no vivía unos días tan duros. Encima de que estuve maliña
con ese virus del estómago (del cual siento que todavía no me he recuperado del
todo, pues no tengo nada de hambre y cualquier cosa que como me llena
demasiado), anímicamente estuve destruida, tenía el alma totalmente destrozada
como si alguien me la hubiese golpeado con una roca hasta convertirla en polvo.
Yo sé que lo mío no es normal para mucha gente. Sé que no es fácil de entender
que pueda enfermarme tanto si estoy lejos de mi tierra. Puede ser que yo no
esté muy sana psicológicamente, pero cada uno tiene su manera de ser, su
debilidad...
Además, el martes me pasó una cosa que me
horroriza mucho cuando la recuerdo, que estuvo a punto de lanzarme al olvido
para siempre... algo que, por favor, suplico que no me ocurra nunca más, nunca
más... algo que no me pasaba desde hacía muchísimo tiempo. Ni tan siquiera sé
explicar cómo fue todo. Lo único que recuerdo es que el martes, cuando Artemisa
se levantó para ir a trabajar, yo me sentía muy extraña, como si no estuviese
toda en mí, como si me faltase una parte de mi mente. Lo único que me apetecía
era dormir y dormir. No quería enfrentarme al mundo que me rodeaba. No quería
hacer nada, y no era por pereza. Era porque no podía, anímicamente no podía. Todo
era para mí como una inmensa montaña que tenía que escalar sin aliento. Pensaba
en cualquier cosa y, por muy pequerrechiña que ésta fuese, me parecía enorme,
me parecía imposible de enfrentar. Por eso dormí y dormí hasta casi la una del
mediodía. Decidí levantarme porque no quería que Artemisa llegase y descubriese
que yo todavía estaba acostada... pero en realidad hacía las cosas sin ser muy
consciente de lo que quería, de lo que hacía. Recuerdo que me sentía muy
desorientada, que no podía saber dónde estaba, que no reconocía nada de lo que
veía... como si estuviese en un mundo desconocido en el que jamás había estado
antes. Caminaba por la casa como si fuese la primera vez que estaba allí. No
reconocía los muebles, ni los adornos, nada. Intentaba recordar algo, algún
momento vinculado con cada rincón de la casa, pero mi mente estaba bloqueada.
Incluso salí al balcón y lo que vi, esas calles, los coches pasando, los
poquísimos árboles que hay... todo eso, en vez de hacerme entender dónde
estaba, me aterrorizó muchísimo más. Sentí entonces que me costaba respirar, como
si el aire que me rodeaba no fuese aire, sino hierro, y de nuevo entré en la
casa sin saber qué tenía que hacer, sin poder respirar, sintiendo un miedo muy
grande que hacía mucho tiempo que no sentía. Y, justo en ese momento, llamó
Casandra. Yo lo único que recuerdo es que ella me hablaba y yo no la entendía,
pero no sé si no la entendía porque mentalmente estaba ida o porque, tal como
estaba en esos momentos, no podía entender otra lengua que no fuese la mía.
Casandra me preguntó muchísimas cosas que yo no sabía contestar y, entonces, se
percató de que yo no estaba bien. Cuando cortó la comunicación, yo ni tan
siquiera sabía qué iba a pasar. Me senté en el sofá y esperé, sin hacer nada,
esperé intentando encontrarme... pero estaba perdida. No sé dónde estaba, pero
me hallaba en cualquier parte menos en el lugar en el que tenía que estar.
A partir de entonces, todo lo que recuerdo es
mucho más borrosiño y nebuloso. No puedo saber bien lo que pasó, Sólo sé que
llegó Casandra y que intentó que yo volviese, pero yo no podía entender nada de
lo que me decía. Sabía que había alguien conmigo, pero no podía reaccionar. De
verdad, no podía reaccionar, pero tampoco me inquietaba que no pudiese hablar
ni pensar nada, ni reconocer a la mujer que estaba a mi lado, llamándome,
haciendo cualquier cosa para que yo la reconociese... Después llegó Artemisa e
igual... Menos mal que, mientras Casandra no llegó, nadie llamó a la puerta de
la que era mi casa en ese momento porque yo no podría haber reaccionado y
además habría sido la ocasión perfecta para robarme, para hacerme daño o
cualquier cosa, porque yo no reaccionaba.
Sólo me hizo despertar la voz de mi madre.
Artemisa la había llamado por teléfono. De súbito, oí una voz muy conocida que
removió todos mis recuerdos y entonces supe que era mi madre, pero entonces me
percaté de que no entendía por qué no estaba con ella. De súbito me di cuenta
de que no entendía por qué no estaba en mi tierra, no sabía dónde estaba ni
nada. Reaccioné, pero fue para saber que estaba más desorientada que nunca en
mi vida. Mi madre intentó explicarme que estaba en Barcelona porque había ido a
recoger mis cosas y que en unos días volvería a Galicia, pero yo no podía
entender nada. Lo único que me apetecía hacer era llorar y, cuando me despedí
de mi madre, me eché a llorar muchísimo, como si toda esa inquietud que llevaba
sintiendo durante tantos días y la parálisis que se había apoderado de mí sólo pudiesen
marcharse de mi alma a través del llanto. Y lloré sin fin, sin sentir que las
lágrimas me serenaban... pero al final todo acabó pasando.
Fue una crisis muy fuerte de la que
perfectamente podría no haber salido, en la que podría haberme perdido para
siempre... Por eso, sé que no tengo que jugar nunca más con mi salud anímica.
Si alguna vez siento que no puedo enfrentarme a un hecho, no tengo por qué
esforzarme tanto por hacerlo. No tengo por qué poner en riesgo mi alma de esa
manera. Sé que no soy fuerte, que pensar de esa manera me convierte en una
persona débil... pero ya me da igual todo.
Ahora mismo, todavía siento que tengo en mi
alma rescoldos de esa crisis. No estoy ya tan mal, pero cualquier cosa me hace
llorar. Estoy frágil... Todavía no me he recuperado del todo, pero sé que aquí,
en mi querida aldeíña, podré recuperar lo que perdí estos días; mas sé también
que esa crisis que he pasado me ha dejado el alma más débil y trémula. Sé que
haber vivido unos días tan horribles y tristes ha dejado en mí una huella que
me costará mucho borrar; pero tendré paciencia conmigo misma.
Ayer, cuando llegué a la estación de Ourense,
Lúa ya me aguardaba con los ojos llenos de ilusión. Yo ya había hablado con
ella sobre lo que íbamos a hacer. Le dije que quería ir despaciño, que no
quería precipitarme y que, por el momento, yo seguía queriendo intentar tener
aquí una vida con Artemisa; pero tal vez ambas sepamos cosas que no nos
atrevemos a decir con palabras... Nos dimos un abrazo muy largo y cariñoso...
pero nada más. Quizás, en ese abrazo ya hubiese demasiadas palabras silentes,
demasiados sentimientos... porque juro que hacía mucho tiempo que nadie me
abrazaba así, con tanto amor y ternura. Me sentí tan protegida entre sus brazos
que tuve que luchar contra unas intensas ganas de llorar. Era la primera vez
que me sentía protegida en muchos días.
Y ya voy a dejar de escribir. Ahora sólo quiero
vivir con paciencia y cariño todo lo que venga.
Agnes ya está en su tierra. Por fin será para siempre. Llevamos muchos años con este problema encima, mal por querer estar allí, sufriendo mucho, viviendo en lugares horrendos, maltratada (lo del psiquiátrico fue terrible), la han usado, engañado,...pero lo peor, enferma. Su enfermedad le ha marcado de por vida, y ella, desde un principio lleva clamando al cielo que la lleven a su tierra. Nadie le hizo caso, ninguna de las personas que se acercaba a ella, y eso que parecían entenderla. Llegó Artemisa y parecía que con ella, todo cambiaría, pero no. También se oponía, siempre poniendo excusas y retrasando el viaje, por lo que ella nunca se terminaba de recuperar. Se ha rodeado de gente un poco injusta, o más bien inconsciente, incapaz de ver cual era su problema.
ResponderEliminarAl menos, en el capítulo anterior Artemisa lo termina de entender y hace lo que esperaba que ocurriese de una vez por todas, que la ayudasen a regresar. A pesar de lo duro que fue para Artemisa, la ayudó, sabiendo que era el final de su relación (o no, o sí, o no, jajajaja). Conforme se acerca a Galicia, se siente mejor, se va recuperando. Ella comprende que no todo el mundo lo entenderá, que es raro lo que le ocurre. Yo creo que estaría bien que alguien investigase sobre eso, a ver cual es el problema. Bueno, a ella le da igual, es feliz, y eso en realidad es lo único que importa.
Habla mucho con Lúa durante todo el trayecto, pero no con Artemisa. Dos horas hablando, es mucho tiempo. No siente remordimientos, ni piensa "hablo con Lúa pero no con Artemisa". Habla su corazón, y decide, contra eso nada se puede hacer. Es muy fuerte que diga que no entiende que Artemisa piense que la relación se termina...lo raro sería que pensase lo contrario. No debe decirle que se vaya con ella, que Artemisa renunciará a todo para ir con ella, para verla tontear con Lúa, incluso puede que vuelvan a acostarse juntas y ella de pasmarota, perdonando e intentando justificarla y perdonarla.
Deben ser felices todos, aunque eso suponga estar separadas. Si Agnes y Lúa son pareja definitiva, debe luchar por ello y dejar a Artemisa tranquila, que reconstruya su vida y pueda pasar página. Aunque a mi me da pena, pero bueno...
Por el momento, parece que sus vidas se separan (aunque me da miedo que Artemisa haga caso a Agnes, se vaya con ella y luego la deje plantada, o que finalmente se quede con Lúa, espero que eso no pase, por el bien de Artemisa). ¡Está muy emocionante, Ntoooooch!
Creo que, en realidad, Agnes no es completamente consciente de lo que le pasa. El hecho de que no pueda salir de Galicia sin enfermar es, sin duda, síntoma de un profundo mal interior, aunque para ella la cosa se solucione con rapidez pensando que, bueno, total ella no "necesita" salir fuera de Galicia. La cuestión no es si lo necesita o no, sino que, sencillamente, no puede hacerlo sin enfermar. Aparte de eso, vuelve a aparecer la cuestión de su relación con Artemisa, ¿se ha terminado sí o no? Parecería que sí, pero creo que la unión que ellas tienen está por encima incluso de sus voluntades, así que no pierdo la esperanza; lo que pasa es que ahora ya Agnes no puede controlar la parte que le toca, porque por mucho que ella estuviese decidida a mantenerla sencillamente no puede hacerlo salvo si Artemisa va a vivir con ella... es una situación verdaderamente chocante. Por otra parte ahora lo que le toca es ponerse lo mejor posible, y seguramente Lúa y su madre van a contribuir a ello. Me da pena Artemisa, en realidad cualquiera en su lugar sentiría, además de la pena natural, una cierta sensación de alivio, porque tener una pareja tan problemática no parece plato de gusto.
ResponderEliminarCiertamente el recibimiento de Lúa refleja unos sentimientos preciosos, es un párrafo de esos que te atrapan porque te envuelven las palabras y puedes sentir perfectamente lo que experimenta Agnes...
Lúa xa me agardaba cos ollos cheos de ilusión. Eu xa falara con ela sobre o que iamos facer. Díxenlle que quería ir amodiño, que non me quería precipitar e que, polo momento, eu seguía querendo intentar ter eiquí unha vida con Artemisa; pero seica ambas as dúas saibamos cousas que non nos atrevemos a dicir con palabras... Nos demos unha aperta moi longa e agarimosa... pero nada máis. Seica, nesa aperta xa houbese demasiadas verbas silandeiras, demasiados sentimentos... porque xuro que había moito tempo que ninguén me abrazaba así, con tanto amor e tenrura. Sentinme tan protexida entre os seus brazos que tiven que loitar contra unhas intensas ganas de chorar. Era a primeira vez que me sentía protexida en moitos días.
Presiento que esto no va a ser tan sencillo como que se separan y ya está, así que seguiré atento a esta historia tan bonita que nos regalas, ¡gracias!