Sábado, 4 de agosto de 2018
Non podo crer o que
estamos vivindo. Estamos a vivir cousas marabillosas que parecen un soño.
Moitas veces teño a sensación de que de súpeto espertarei e que, de novo, me
atoparei en Cataluña, a piques de terme que erguer para ir traballar ás cinco e
vinte da mañá; pero o tempo segue pasando e nada desaparece, non se esvaece esa
felicidade que enche todos os momentos que estamos vivindo.
Pero hei de dicir que vai
unha calor irreal, inverosímil, insostíbel, horríbel. A miña nai di que había moitos
anos que non facía tanta e tanta calor en Ourense, que eiquí sempre veu moita
calor, pero que este ano, e máis concretamente estes días, a calor que vai é
totalmente insoportábel. Non se pode estar na rúa nin no bosque. Onte foi
espantoso. Era coma se estivésemos metidas nun forno. O ar viña tan quente... Ese
ar que viña era igual ao ar ardente que sae do forno cando o abrimos e estamos
cociñando algo. Sentía que a miña pel se desfacía, que non podía nin respirar.
O bosque estaba tan calado tamén que parecía coma se non houbese vida en
ningures. O curioso é que esta calor non me quita o ánimo que teño, non apaga a
felicidade que sinto. Dáme igual que vaia tanta calor, aínda que sexa
insoportábel. Onte chegamos aos 43 graos! Directamente non se podía vivir, pero
igualmente fixemos todo o que tiñamos previsto facer. As festas da miña aldeíña
comezaron o xoves e están sendo marabillosas. Onte, aínda que ás nove da noite
estivésemos a 40 graos polo menos, saímos á rúa e gozamos da música coma se non
pasase nada. Ía moitísima calor, pero a música nos afastaba desas horríbeis
temperaturas. Mesmo, entre ás árbores, parecía coma se alguén estivese botando
ar quente cun secador de cabelo. Ademais é que o vento que viña estaba ardendo.
Eu, sinceramente, pasei estes días sentindo un pouco de mediño porque non quero
que pase nada. Estas temperaturas son moi perigosas e me pon medo que poida
haber incendios. Ogallá pasen xa por favor, que non aturo máis estes días tan calorosos,
e ademais dáme medo que faga tanta calor.
Pero igualmente vivimos
momentos fermosísimos. Onte pola noite toquei na pandeirada e cantei diante de
todos, pero o que máis me importaba era que o estaba facendo diante da miña
Artemisiña, quen me miraba dende unha rúa que dá á praciña da aldea. Sentir a
súa mirada dábame azos, dábame alento e facíame sentir tan feliz que notaba que
a miña voz nacía directamente da felicidade. Sentía que a música me
enfeitizara, que bailaba guiada por unha emoción tan bonita que non podía
evitar que os meus ollos se enchesen de bágoas, e cantaba cada vez máis
emocionada mentres tocaba, sentindo que non me cansaba, ao contrario, cada vez
tiña máis ánimo. E que bonito foi tamén cando, ao rematarmos de tocar nós,
comezou a tocar a orquestra e fun con Artemisa para danzar con ela. Ela non
sabe bailar os bailes da miña terra, pero nese momento nada importaba. Ela
seguía os meus pasos, deixábase levar pola música coma se sempre esta tivese
formado parte da súa vida. Era fermosísimo vela tan contenta, tan leda, cos
ollos tan brillantes. E para min foi coma se Artemisa se asomase ao meu pasado,
coma se ambas as dúas tivésemos voltado á miña infancia, á miña adolescencia. E
emocionábame moito saber que ela estaba sentindo con tanta vida o meu mundo, a
miña realidade, a miña máxica realidade. E todas esas emocións amoreábanse no
meu interior e tiven que facer un gran esforzo por non botarme a chorar.
Despois, cando a festiña estaba a piques de rematar, fomos ao bosque e nos
sentamos na herba; pero, sinceramente, non lembro con moita claridade eses
momentos porque bebín bastante. Naiciña, vai parecer que son unha bebedora sen
remedio, pero é que a min me sobe moito. Só con tres cunquiñas de viño podo
perder a noción do que me rodea e a claridade dos meus pensamentos. Onte non bebín
moito, pero igualmente subiume moito. Por iso, lembro con vaguidade os momentos
que vivimos Artemisa e máis eu no bosque, pero si lembro que foron
marabillosos, que estivemos moi xuntiñas eilí, entre as árbores, moi intimamente
unidas, e que neses momentos desaparecera todo. É certo que sempre estiven moi
ben con Artemisa, pero teño que recoñecer que nunca estivemos así. Síntome máis
namorada dela que nunca, e iso que nunca o deixei de estar; pero tamén creo que
influíu moi positivamente que ela entrase no meu mundo e non só iso, sino que,
ademais, inflúe moito que sexa tan feliz eiquí. Tampouco estou dicindo que, se
a Artemisa non lle gustase o meu fogar, non a querería igual ou non estaría tan
namorada dela; pero si é certo que me tería decepcionado moitísimo que ela non quixese
saber nada do meu mundiño. Pero estamos como nunca, moi felices, moi unidas,
moi libres.
Mesmo sentía que estaba a
se namorar moito máis da miña aldea, que gozaba das festas como xamais a vira
gozar de nada, e os seus ollos brillaban tanto que me sentía encandeada polo
seu ollar. Ademais, entre Lúa e ela tamén xurdiu unha amizade moi bonita. Teño
que contar tamén unha cousa moi máxica e importante no tocante a isto, porque
creo que iso que vou contar axudou tamén a que entre elas medrase ese vencello
que agora está medrando. Cada vez falan con máis confianza. Foi unha cousa moi
bonita que xurdiu de súpeto, sen planificalo. Celebramos un ritual fermosísimo
o mércores pola noitiña porque era a festividade de Lughnasadh, que tanto ela
como nós celebramos as mesmas festividades. Foi un ritual moi sinxelo. O único
que fixemos foi tocar e cantar cancións. Tamén fixemos unha pequena meditación
na que demos as grazas por todas as cousiñas boas que estamos recibindo, para
prepararnos para recibir todas as bendicións que van vir. É unha festividade
moi vencellada coa recollida da colleita, que precisamente na miña terra hai
pouco que fixemos a malla, e ademais tamén se relaciona moito coa abundancia.
Artemisa tocou a guitarra.
Había moito tempo que non o facía e, cando comezou a tocar unha canción que ás
dúas nos gusta moitísimo, lembrei de todas esas cancións que cantaramos xuntas.
Viñéronme moitísimas lembranzas dos primeiros meses que pasamos no piso onde
viviamos. Lembrei de que ela e máis eu faciamos moitos rituais, cantabamos
bastante xuntas cancións vencelladas coas nosas crenzas. Sentinme moi
emocionada cando escoitei coma esa canción tan bonita que tanto nos gustaba, e
que tanto nos alegraba, se espallaba polo bosque, enchendo todos os recunchos
do bosque. Sorprendentemente, Lúa coñecía a canción, aínda que buscamos a letra
da canción por internet, co móbil de Artemisa, e a cantamos as tres con moita
emoción. A lúa minguante agochábase tralas follas das árbores e brillaban moito
as estrelas. Facía unha temperatura idónea, nin moita calor nin moito frío,
nada que ver coa temperatura de onte pola noite, que non se podía nin estar no
bosque.
Onte pola tardiña,
Artemisa e máis eu bañámonos no río. A auga, de momento, segue estando
fresquiña e presta moitísimo estar no río, baixo as polas das árbores, mentres
zoa un vento tan e tan quente, namentres fóra da auga vai tanta e tanta calor.
O ceo parece tinxido dun azul histérico e non hai nin a sombra dunha tristeira
nube voando polo ar. Artemisa dime que había moito tempo que non pasaba tanta
calor, que o seu corpo nin sequera sabe suar, que se sentía coma se tivese
febre. Só a auga do río calmaba a súa intensa calor.
Pero hei de confesar unha
cousiña, aínda que me dea vergonza facelo. Creo que nunca estiven así. É certo
que o estou pasando máis ou menos mal con esta calor porque é insoportábel,
pero hei de recoñecer que esta calor me fai ter demasiadas ganas de estar con
Artemisa. É coma se a calor intensificase as sensacións físicas. Dáme a
impresión de que o frío non as intensifica tanto, pero a calor fai que calquera
sensación física sexa moito máis viva. Nunca poderei esquecer os momentos que
Artemisa e máis eu vivimos onte pola noite no bosque, aínda que os lembre
invadidos por unhas néboas que non me permiten lembrar ben a luz da lúa minguante;
pero si podo recordar perfectamente que estiven totalmente derretida entre os
seus brazos, que me parecía que en calquera momento todo o que eu era
desaparecería e se fundiría con Artemisa. E sei que tamén foi a calor a que me
descontrolaba máis. Tamén sexa porque me atope no momento do meu ciclo mensual
no que máis activa estou nese sentido. Non sei, pero ás veces, se non podo
estar con Artemisa por calquera cousa, só me apetece bañarme no río para
quitarme de enriba a intensa calor que quenta o meu sangre todo, a miña pel
toda, o meu ser todo. E síntome tan ben cando sei que vou estar con ela, cando
noto que os bicos que nos damos non serán o único que nos unirá...
Quero contar moitas
cousas, pero a calor que teño e a pequeniña resaca que me ataca impídenme
pensar con claridade. Hei de contar unha cousa moi importante. Agora estamos
pola tardiña, pero, aínda que sexan as sete da tarde polo menos, vai unha calor
que non se pode vivir, malia que non fai tanta como onte. Parece que só podo
pensar na calor. O caso é que despois sairemos outra vez porque haberá un
concerto de música, pero non durará tanto como o de onte. Tamén, mañá pola
mañá, hai un almorzo na praciña da aldea e todos levaremos algunha cousiña.
Pero non é diso do que quero falar. Ai, pola Deusa, non hai maneira de
concentrarme. Agora estou sentada na cociña da miña casa, preto da lareira
(pero, evidentemente, non está acesa, xaora) e estou sentada no chan porque, ao
ser de pedra, polo menos está fresquiño. Non se poden abrir nin as fiestras
porque o ar que entra parece o alento dun dragón. Polo menos no chan estase
fresquiño. Artemisa agora está falando coa súa irmá por teléfono e ri moito
cando lle conta que fai tanta calor. Pero outra vez desvieime do tema.
Quero contar que esta mañá
mantiven coa miña nai unha conversación moi importante. Comezamos falando do
meu pai, de quen non me fala dende hai moitísimos anos, pero moitos, tanto que
non lembro cal foi a última vez que me falou del. Preguntoume se me lembraba
del, se lembraba como era. Díxenlle que si porque é verdade, gardo case todas
as lembranzas da miña nenez, dende que era case unha meniña, xa o contei hai
moito tempo eiquí, no meu diario. Lembro que o meu pai era un home moi bo,
moitísimo. Lembro que sempre me levaba polo bosque e me dicía os nomes das
plantas que viamos, das árbores, das flores. Ensinoume moitísimas cousas no
pouquiño tempo que compartimos, pero el foise demasiado cedo para que puidese
comprender ben como era, para que puidese medrar coa figura dun pai. Eu non
tiven pai, en realidade. Pois a miña nai explicoume que el non se foi porque
tivese outra muller. Si é certo que nunca puido esquecer o primeiro amor da súa
vida, pero, cando casou coa miña nai, ela estaba lonxe porque tivo que se ir
vivir a Arxentina coa súa familia. Moitas persoas fóronse de eiquí porque non
tiñan nada, porque querían buscar o futuro noutro lugar, e fóronse con toda a
mágoa do mundo, co corazón esnaquizado. O meu pai tamén estivo a piques de
marchar, pero entón coñeceu á miña nai e non se foi. E tivo que casar coa miña
nai porque ela quedara embarazada de min. Daquela, era imposíbel que el puidese
marchar e deixar á miña nai soíña, máis nese tempo. Os seus pais si que se
foron e, daquela, a familia da miña nai converteuse na familia do meu pai, pero
el nunca puido deixar de pensar nos seus pais, nos seus avós, que aínda vivían,
e na moza que deixara escapar, coa que non se foi. A miña nai sabía que el os
botaba moitísimo en falla a todos e, aínda que iso lle doese moitísimo, ao
final, cando eu tiña tres anos, propúxolle que se fose, que fose buscar á súa
familia, que ela o entendería. O meu pai non podía aturar a idea de deixarnos
tan soas, pero a miña nai convenceuno de que non estariamos soas nunca porque
estaba a miña avoa e o meu avó, porque tamén estaban as veciñas da aldea e
porque eu era moito máis madura do que me correspondía coa miña idade. O meu
pai marchou, pero ben, non se foi sen avisar nin traizoando á miña nai como creu
moita xente, pero a xente que creu iso xa está moi lonxe, xa non vive eiquí
dende hai moito tempo. A verdade é que teño que recoñecer unha cousa que me
puxo un pouco tristeiriña cando cheguei eiquí e é que vive moi pouquiña xente
na aldea, pouquísima. Cando eu era cativa, cando me obrigaron a marchar de Galicia,
viviamos polo menos cincuenta persoas na aldeíña. Agora só vivimos quince
persoas. As casas dos que se foron e non volveron e dos que morreron están en
ruínas. Hai quen pensou en rehabilitalas, pero ninguén en realidade se quere
ocupar delas porque quen propuxo facelo xa tiña casa e non se podía apropiar
dunha casa que non era súa, pero si que coidamos das leiras dos que xa non
están porque non as queremos deixar abandonadas. Iso é moi perigosiño, así que
decotío as desbravamos e tamén cultivamos eilí algunhas verduriñas ou centeo
tamén. Hai quen aproveitou eses terreos para plantar vides. O caso é que el se
foi porque a miña nai o convenceu de que xamais sería feliz se vivía todo o
tempo pensando na súa familia e nesa muller da que nunca deixou de estar
namorado. A miña nai tiña a esperanza de que voltaría, pero o meu pai nunca
máis volveu e o peor é que nunca máis se preocupou por min. Xa non soubo nada
máis de min nunca máis. Non chamou nunca nin escribiu. Por iso, a miña nai
chegou a pensar que estaba morto. Eu non creo que estea morto. Simplemente
abandonou unha vida na que non se sentía cheo de vida, só iso. Se morreu ou
non, tampouco o poderei saber, xa non porque non o poida adiviñar, senón porque
non me atrevo a intentar adiviñalo.
Despois estivemos falando
de Gilbert. Cando lle falei de Gilbert á miña nai por primeira vez, ela non me
dixo nada porque sabía que, se me preguntaba todo iso que me quería preguntar,
a primeira noite que compartiamos podíase virar tristeiriña, pero hoxe pola
mañanciña si foi quen de preguntarme todo iso que quería saber. Preguntoume se Gilbert
algunha vez me falou dela. Evidentemente, eu contesteille que non. Expliqueille
que Gilbert nunca me axudara a volver a Galicia, que sempre mo impediu dicindo
que non podía ir porque a miña doenza podía empeorar moito. Evidentemente,
neses momentos eu non pensei que podía estar a me enganar, porque eu pensaba
que Gilbert me quería, que me quería de verdade, como un pai; pero hoxe souben
unha cousa que non sei nin como aceptar, que non sei se conseguirei aceptar
algunha vez. Pregunteille á miña nai se algunha vez se comunicaron con ela para
falar da miña tutela. A miña nai díxome que nunca deixara de ser a miña titora
legal. A miña nai sempre foi a miña titora legal. Iso non deixa de resoar na
miña mente. A miña nai díxome que nunca o deixara de ser, pero que chegou un
momento no que non volveu saber nada máis de min, que nin tan sequera asinou un
documento que declarase que estaba conforme con ingresarme no hospital. Ela
pensaba que o tería que firmar, que llo enviarían por correo, pero ese
documento nunca chegou. Tampouco soubo se eu saíra do hospital, aínda que,
cando o fixen, xa era maior de idade. Ao ser eu maior de idade, supostamente xa
non debía ter ningún titor legal, pero no hospital consideraron que eu non me
podía valer por min mesma e non sei como conseguiron que Gilbert se convertese
no meu titor, pero hoxe descubrín que iso non foi nunca certo. Non sei como o
fixo, pero el nunca foi o meu titor. Para nomealo o meu titor, primeiro terían
que ter falado coa miña nai, pois era a persoa máis vencellada comigo, e á miña
nai ninguén a chamou nunca, ninguén contactou con ela nunca. Todo amosa que el
nunca foi o meu titor legal de verdade. Eu si recibía unha pensión por mor da
miña suposta discapacidade, pero nunca puiden gozar dela, nunca, só cando saín
por segunda vez do hospital e vivín con Neftis e Artemisa e despois cando
Artemisa se foi tamén, tamén vivía con esa mísera pensión que non me daba nin
para pagar un alugamento. O caso é que na miña vida hai demasiados
interrogantes que creo que nunca poderei resolver. Gilbert aínda vive, vive
lonxe, en Escocia, cun irmán seu, pero, aínda que tivese a oportunidade de
falar con el, non creo que, a estas alturas da vida, lle vaia preguntar nada
sobre todo o que pasou. A min todo isto dóeme porque teño a sensación de que
xogaron coa miña vida, de que nunca dispuxen eu da miña vida como me merecía,
pero xa non podo facer nada para arranxar iso e tampouco me presta meter a
Gilbert nesas lerias. Está demasiado maior para iso xa. Si me gustaría chamalo
para lle dicir: “Gilbert, estou en Galicia, por fin, e esta vez ninguén me impediu
volver”, pero creo que non paga a pena tampouco.
Non entendo como é posíbel
que, estando nestes tempos, supostamente sendo todo tan legal e estando todo
tan controlado, poidan pasar estas cousas. Síntome a protagonista dun inmenso
engano que nunca se desfará. Creo que comigo cometeron todas as ilegalidades da
vida, se é que iso é posíbel, porque non me cadra nada. E tamén me pregunto por
que eu? E tamén me pregunto se eu era a única paciente do hospital a quen lle
estaba a pasar todo iso. Sei que se aproveitaron da miña doenza, que se quedou co
meu diñeiro quen non tivo que telo nunca, pero xa non se pode facer nada para
arranxar iso. Nada ten solución e sinceramente xa me dá igual. Agora todo está
ben, non hai nada escuro na miña vida. Todo o que me rodea e o que vivo é luz,
e é iso o que máis me ten que importar. Aínda non lle contei todo isto a
Artemisa. Fareino despois ou mañá, porque tampouco quero que se poña
tristeiriña por isto, por algo que xa non ten solución.
E eu seguirei mergullada
nesta luz sen que nada poida desfacer a miña felicidade. Nunca máis permitirei
que ninguén xogue coa miña vida nin destrúa a miña felicidade.
Sábado, 4 de agosto de 2018
No puedo creerme lo que estamos
viviendo. Estamos viviendo cosas maravillosas que parecen un sueño. Muchas
veces tengo la sensación de que de súbito despertaré y, de nuevo, me encontraré
en Cataluña, a punto de tener que levantarme para ir a trabajar a las cinco y
veinte de la mañana; pero el tiempo sigue pasando y nada desaparece, no se
desvanece esa felicidad que llena todos los momentos que estamos viviendo.
Pero he de decir que hace un calor
irreal, inverosímil, insostenible, horrible. Mi madre dice que hacía muchos
años que no hacía tanto y tanto calor en Ourense, que aquí siempre hizo mucho
calor, pero que este año, y más concretamente estos días, el calor que hace es
totalmente insoportable. No se puede estar en la calle ni en el bosque. Ayer
fue espantoso. Era como si estuviésemos metidas en un horno. El aire venía tan
caliente... Ese aire que venía era igual al aire ardiente que sale del horno
cuando lo abrimos y estamos cocinando algo. Sentía que mi piel se deshacía, que
no podía ni respirar. El bosque estaba tan callado también que parecía como si
no hubiese vida en ninguna parte. Lo curioso es que este calor no me quita el
ánimo que tengo, no apaga la felicidad que siento. Me da igual que haga tanto
calor, aunque sea insoportable. ¡Ayer llegamos a los cuarenta y tres grados!
Directamente no se podía vivir, pero igualmente hicimos todo lo que teníamos
previsto hacer. Las fiestas de mi aldeíña comenzaron el jueves y están siendo
maravillosas. Ayer, aunque a las nueve de la noche estuviésemos a cuarenta
grados por lo menos, salimos a la calle y disfrutamos de la música como si no
pasase nada. Hacía muchísimo calor, pero la música nos alejaba de esas
horribles temperaturas. Incluso, entre los árboles, parecía como si alguien
estuviese echando aire caliente con un secador de cabello. Además es que el
viento que venía estaba ardiendo. Yo, sinceramente, pasé estos días sintiendo
un poco de miediño porque no quiero que pase nada. Estas temperaturas son muy
peligrosas y me da miedo que pueda haber incendios. Ojalá pasen ya por favor,
que no soporto más estos días tan calurosos, y además me da miedo que haga
tanto calor.
Pero igualmente vivimos momentos
hermosísimos. Ayer por la noche toqué en la pandeirada y canté delante de
todos, pero lo que más me importaba era que lo estaba haciendo delante de mi
Artemisiña, quien me miraba desde una calle que da a la placiña de la aldea.
Sentir su mirada me daba ánimo, me daba aliento y me hacía sentir tan feliz que
notaba que mi voz nacía directamente de la felicidad. Sentía que la música me
había hechizado, que bailaba guiada por una emoción tan bonita que no podía
evitar que los ojos se me llenasen de lágrimas, y cantaba cada vez más
emocionada mientras tocaba, sintiendo que no me cansaba, al contrario, cada vez
tenía más ánimo. Y qué bonito fue también cuando, al acabar de tocar nosotros,
comenzó a tocar la orquesta y fui con Artemisa para danzar con ella. Ella no
sabe bailar los bailes de mi tierra, pero en ese momento nada importaba. Ella
seguía mis pasos, se dejaba llevar por la música como si siempre ésta hubiese
formado parte de su vida. Era hermosísimo verla tan contenta, tan feliz, con
los ojos tan brillantes. Y para mí fue como si Artemisa se asomase a mi pasado,
como si las dos hubiésemos vuelto a mi infancia, a mi adolescencia. Y me
emocionaba mucho saber que ella estaba sintiendo con tanta vida mi mundo, mi
realidad, mi mágica realidad. Y todas esas emociones se acumulaban en mi
interior y tuve que hacer un gran esfuerzo por no echarme a llorar. Después,
cuando la fiestiña estaba a punto de terminar, fuimos al bosque y nos sentamos
en la hierba; pero, sinceramente, no recuerdo con mucha claridad esos momentos
porque bebí bastante. Naiciña, va a parecer que
soy una bebedora sin remedio, pero es que a mí me sube mucho. Sólo con tres
cunquiñas de vino puedo perder la noción de lo que me rodea y la claridad de
mis pensamientos. Ayer no bebí mucho, pero igualmente me subió mucho. Por eso,
recuerdo con vaguedad los momentos que vivimos Artemisa y yo en el bosque, pero
sí me acuerdo de que fueron maravillosos, que estuvimos muy juntiñas allí,
entre los árboles, muy íntimamente unidas, y que en esos momentos había
desaparecido todo. Es cierto que siempre estuve muy bien con Artemisa, pero
tengo que reconocer que nunca hemos estado así. Me siento más enamorada de ella
que nunca, y eso que nunca dejé de estarlo; pero también creo que influyó muy
positivamente que ella entrase en mi mundo y no sólo eso, sino que, además,
influye mucho que sea tan feliz aquí. Tampoco estoy diciendo que, si a Artemisa
no le gustase mi hogar, no la querría igual o no estaría tan enamorada de ella;
pero sí es cierto que me habría decepcionado muchísimo que ella no quisiese
saber nada de mi mundiño. Pero estamos como nunca, muy felices, muy unidas, muy
libres.
Incluso sentía que estaba
enamorándose mucho más de mi aldea, que disfrutaba de las fiestas como jamás la
había visto disfrutar de nada, y sus ojos brillaban tanto que me sentía
encandilada por su mirada. Además, entre Lúa y ella ha surgido una amistad muy
bonita. Tengo que contar también una cosa muy mágica e importante con respecto
a esto, porque creo que esto que voy a contar ha ayudado también a que entre
ellas creciese este vínculo que ahora está creciendo. Cada vez hablan con más
confianza. Fue una cosa muy bonita que surgió de pronto, sin planificarlo.
Celebramos un ritual hermosísimo el miércoles por la nocheciña porque era la
festividad de Lughnasadh, que tanto ella como nosotras celebramos las mismas
festividades. Fue un ritual muy sencillo. Lo único que hicimos fue tocar y
cantar canciones. También hicimos una pequeña meditación en la que dimos las
gracias por todas las cosiñas buenas que estamos recibiendo, para prepararnos
para recibir todas las bendiciones que van a venir. Es una festividad muy
vinculada con la recogida de la cosecha, que precisamente en mi tierra hace
poco que hicimos la malla, y además también se relaciona mucho con la abundancia.
Artemisa tocó la guitarra. Hacía
mucho tiempo que no lo hacía y, cuando comenzó a tocar una canción que a las
dos nos gusta muchísimo, me acordé de todas esas canciones que habíamos cantado
juntas. Me vinieron muchísimos recuerdos de los primeros meses que pasamos en
el piso donde vivíamos. Me acordé de que ella y yo hacíamos muchos rituales,
cantábamos bastante juntas canciones vinculadas con nuestras creencias. Me
sentí muy emocionada cuando escuché cómo esa canción que tanto nos gustaba, y
que tanto nos gusta, se esparcía por el bosque, llenando todos los rincones del
bosque. Sorprendentemente, Lúa conocía la canción, aunque buscamos la letra de
la canción por internet, con el móvil de Artemisa, y la cantamos las tres con
mucha emoción. La luna menguante se escondía tras las hojas de los árboles y
brillaban mucho las estrellas. Hacía una temperatura idónea, ni mucho calor ni
mucho frío, nada que ver con la temperatura de ayer por la noche, que no se
podía ni estar en el bosque.
Ayer por la tardiña, Artemisa y yo
nos bañamos en el río. El agua, de momento, sigue estando fresquiña y apetece
muchísimo estar en el río, bajo las ramas de los árboles, mientras sopla un viento
tan y tan caliente, mientras fuera del agua hace tanto y tanto calor. El cielo
parece teñido de un azul histérico y no hay ni la sombra de una triste nube
volando por el aire. Artemisa me dice que hacía mucho tiempo que no pasaba
tanto calor, que su cuerpo ni siquiera sabe sudar, que se sentía como si
tuviese fiebre. Sólo el agua del río calmaba su intenso calor.
Pero he de confesar una cosiña,
aunque me dé vergüenza hacerlo. Creo que nunca estuve así. Es cierto que estoy
pasándolo más o menos mal con este calor porque es insoportable, pero he de
reconocer que este calor me hace tener demasiadas ganas de estar con Artemisa.
Es como si el calor intensificase las sensaciones físicas. Me da la sensación
de que el frío no las intensifica tanto, pero el calor hace que cualquier
sensación física sea mucho más viva. Nunca podré olvidar los momentos que
Artemisa y yo vivimos ayer por la noche en el bosque, aunque los recuerde
invadidos por unas nieblas que no me permiten recordar bien la luz de la luna
menguante; pero sí puedo acordarme perfectamente de que estuve totalmente
derretida entre sus brazos, que me parecía que en cualquier momento todo lo que
yo era desaparecería y se fundiría con Artemisa. Y sé que también fue el calor
el que me descontrolaba más. También sea porque me encuentre en el momento de
mi ciclo mensual en el que más activa estoy en ese sentido. No sé, pero a
veces, si no puedo estar con Artemisa por cualquier cosa, sólo me apetece
bañarme en el río para quitarme de encima el intenso calor que calienta mi
sangre toda, mi piel toda, mi ser todo. Y me siento tan bien cuando sé que voy
a estar con ella, cuando noto que los besos que nos damos no serán lo único que
nos unirá...
Quiero contar muchas cosas, pero el
calor que tengo y la pequeniña resaca que me ataca me impiden pensar con
claridad. He de contar una cosa muy importante. Ahora estamos por la tardiña,
pero, a pesar de que sean las siete de la tarde por lo menos, hace un calor que
no se puede vivir, aunque no hace tanto como ayer. Parece que sólo puedo pensar
en el calor. El caso es que luego saldremos otra vez porque habrá un concierto
de música, pero no durará tanto como el de ayer. También, mañana por la mañana,
hay un almuerzo en la placiña de la aldea y todos llevaremos alguna cosiña.
Pero no es de eso de lo que quiero hablar. Ay, por la Diosa, no hay manera de
concentrarme. Ahora estoy sentada en la cocina de mi casa, cerca de la lareira
(pero, evidentemente, no está encendida, por supuesto) y estoy sentada en el
suelo porque, al ser de piedra, por lo menos está fresquiño. No se pueden abrir
ni las ventanas porque el aire que entra parece el aliento de un dragón. Por lo
menos en el suelo se está fresquiño. Artemisa ahora está hablando con su
hermana por teléfono y se ríe mucho cuando le cuenta que hace tanto calor. Pero
otra vez me he desviado del tema.
Quiero contar que esta mañana
mantuve con mi madre una conversación muy importante. Comenzamos hablando de mi
padre, de quien no me habla desde hace muchísimos años, pero muchos, tantos que
no recuerdo cuál fue la última vez que me habló de él. Me preguntó si me acordaba
de él, si me acordaba de cómo era. Le dije que sí porque es verdad, guardo casi
todos los recuerdos de mi niñez, desde que era casi una bebé, ya lo conté hace
mucho tiempo aquí, en mi diario. Me acuerdo de que mi padre era un hombre muy
bueno, muchísimo. Me acuerdo de que siempre me llevaba por el bosque y me decía
el nombre de las plantas que veíamos, de los árboles, de las flores. Me enseñó
muchísimas cosas en el poquiño tiempo que compartimos, pero él se fue demasiado
pronto para que pudiese comprender bien cómo era, para que pudiese crecer con
la figura de un padre. Yo no tuve padre, en realidad. Pues mi madre me explicó
que él no se fue porque tuviese otra mujer. Sí es cierto que nunca pudo olvidar
el primer amor de su vida, pero, cuando se casó con mi madre, ella estaba lejos
porque tuvo que irse a vivir a Argentina con su familia. Muchas personas se
fueron de aquí porque no tenían nada, porque querían buscar el futuro en otro
lugar, y se fueron con toda la pena del mundo, con el corazón destrozado. Mi
padre también estuvo a punto de marcharse, pero entonces conoció a mi madre y
no se fue. Y tuvo que casarse con mi madre porque ella había quedado embarazada
de mí. Entonces, era imposible que él pudiese marcharse y dejar a mi madre
soliña, más en ese tiempo. Sus padres sí que se fueron y, entonces, la familia
de mi madre se convirtió en la familia de mi padre, pero él nunca pudo dejar de
pensar en sus padres, en sus abuelos, que aún vivían, y en la novia que había
dejado escapar, con la que no se fue. Mi madre sabía que él los echaba
muchísimo en falta a todos y, aunque eso le doliese muchísimo, al final, cuando
yo tenía tres años, le propuso que se fuese, que fuese a buscar a su familia,
que ella lo entendería. Mi padre no podía soportar la idea de dejarnos tan
solas, pero mi madre lo convenció de que no estaríamos solas nunca porque
estaba mi abuela y mi abuelo, porque también estaban las vecinas de la aldea y
porque yo era mucho más madura de lo que me correspondía con mi edad. Mi padre
se marchó, pero bien, no se fue sin avisar ni traicionando a mi madre como
creyó mucha gente, pero la gente que creyó eso ya está muy lejos, ya no vive
aquí desde hace mucho tiempo. La verdad es que tengo que reconocer una cosa que
me puso un poco tristiña cuando llegué aquí y es que vive muy poquiña gente en
la aldea, poquísima. Cuando yo era pequeña, cuando me obligaron a marcharme de
Galicia, vivíamos por lo menos cincuenta personas en la aldeíña. Ahora sólo
vivimos quince personas. Las casas de los que se fueron y no volvieron y de los
que murieron están en ruinas. Hay quien pensó en rehabilitarlas, pero nadie en
realidad quiere ocuparse de ellas porque quien propuso hacerlo ya tenía casa y
no podía apropiarse de una casa que no era suya, pero sí cuidamos de las vegas de
los que ya no están porque no queremos dejarlas abandonadas. Eso es muy
peligrosiño, así que continuamente las desbrozamos y cultivamos allí algunas
verduriñas o centeno también. Hay quien aprovechó esos terrenos para plantar
vides. El caso es que él se fue porque mi madre lo convenció de que jamás sería
feliz si vivía todo el tiempo pensando en su familia y en esa mujer de la que
nunca dejó de estar enamorado. Mi madre tenía la esperanza de que volvería,
pero mi padre nunca más volvió y lo peor es que nunca más se preocupó por mí.
Ya no supo nada más de mí nunca más. No llamó nunca ni escribió. Por eso, mi
madre llegó a pensar que estaba muerto. Yo no creo que esté muerto. Simplemente
abandonó una vida en la que no se sentía lleno de vida, sólo eso. Si ha muerto
o no, tampoco podré saberlo, ya no porque no pueda adivinarlo, sino porque no
me atrevo a intentar adivinarlo.
Después estuvimos hablando de
Gilbert. Cuando le hablé de Gilbert a mi madre por primera vez, ella no me dijo
nada porque sabía que, si me preguntaba todo eso que quería preguntarme, la
primera noche que compartíamos podía volverse tristiña, pero hoy por la
mañanciña sí fue capaz de preguntarme todo eso que quería saber. Me preguntó si
Gilbert alguna vez me habló de ella. Evidentemente, le contesté que no. Le
expliqué que Gilbert nunca me había ayudado a volver a Galicia, que siempre me
lo impidió diciendo que no porque mi enfermedad podía empeorar mucho.
Evidentemente, en esos momentos yo no pensé que podía estar engañándome, porque
yo pensaba que Gilbert me quería, que me quería de verdad, como un padre, pero
hoy supe una cosa que no sé ni cómo aceptar, que no sé si conseguiré aceptar
alguna vez. Le pregunté a mi madre si alguna vez se comunicaron con ella para
hablar de mi tutela. MI madre me dijo que nunca había dejado de ser mi tutora
legal. Mi madre siempre fue mi tutora legal. Eso no deja de resonar en mi
mente. Mi madre me dijo que nunca lo había dejado de ser, pero que llegó un
momento en el que no volvió a saber nada más de mí, que ni tan siquiera firmó
un documento que declarase que estaba conforme con ingresarme en el hospital.
Ella pensaba que tendría que firmarlo, que se lo enviarían por correo, pero ese
documento nunca llegó. Tampoco supo si yo había salido del hospital, aunque,
cuando lo hice, ya era mayor de edad. Al ser yo mayor de edad, supuestamente ya
no debía tener ningún tutor legal, pero en el hospital consideraron que yo no
podía valerme por mí misma y no sé cómo consiguieron que Gilbert se convirtiese
en mi tutor, pero hoy he descubierto que eso no fue nunca cierto. No sé cómo lo
hizo, pero él nunca fue mi tutor. Para nombrarlo mi tutor, primero tendrían que
haber hablado con mi madre, pues era la persona más vinculada conmigo, y a mi
madre nadie la llamó nunca, nadie contactó con ella nunca. Todo demuestra que
él nunca fue mi tutor legal de verdad. Yo sí recibía una pensión por mi
supuesta discapacidad, pero nunca pude disfrutar de ella, nunca, sólo cuando
salí por segunda vez del hospital y viví con Neftis y Artemisa y después cuando
Artemisa se fue también, también vivía con esa mísera pensión que no me daba ni
para pagar un alquiler. El caso es que en mi vida hay demasiados interrogantes
que creo que nunca podré resolver. Gilbert todavía vive, vive lejos, en
Escocia, con un hermano suyo, pero, aunque tuviese la oportunidad de hablar con
él, no creo que, a estas alturas de la vida, vaya a preguntarle nada sobre todo
lo que pasó. A mí todo esto me duele porque tengo la sensación de que jugaron
con mi vida, de que nunca dispuse yo de mi vida como me merecía, pero ya no
puedo hacer nada para solucionar eso y tampoco me apetece meter a Gilbert en
esos líos. Está demasiado mayor para eso ya. Sí me gustaría llamarlo para
decirle: “Gilbert, estoy en Galicia, por fin, y esta vez nadie me ha impedido
volver”, pero creo que no merece la pena tampoco. No entiendo cómo es posible
que, estando en estos tiempos, supuestamente siendo todo tan legal y estando
todo tan controlado, puedan pasar estas cosas. Me siento la protagonista de un
inmenso engaño que nunca se deshará. Creo que conmigo cometieron todas las
ilegalidades de la vida, si es que eso es posible, porque no me cuadra nada. Y
también me pregunto ¿por qué yo? Y también me pregunto si yo era la única
paciente del hospital a quien estaba pasándole todo eso. Sé que se aprovecharon
de mi enfermedad, que se quedó con mi dinero quien no tuvo que tenerlo nunca,
pero ya no se puede hacer nada para solucionar eso. Nada tiene solución y
sinceramente ya me da igual. Ahora todo está bien, no hay nada oscuro en mi
vida. Todo lo que vivo y me rodea es luz, y es eso lo que más me tiene que
importar. Todavía no le he contado todo esto a Artemisa. Lo haré después o
mañana, porque tampoco quiero que se ponga tristiña por esto, por algo que ya
no tiene solución.
Y yo seguiré sumergida en esta luz
sin que nada pueda deshacer mi felicidad. Nunca más permitiré que nadie juegue
con mi vida ni destruya mi felicidad.
A pesar del terrible calor, lo pasan en grande en las fiestas. Artemisa está feliz, viviendo momentos maravillosos junto Agnes y lo que es más sorprendente, con Lúa. Incluso han celebrado juntas un ritual. Debe ser terrible ese calor (lo describes tan bien que tenía hasta calor jajaja), pero lo sobrellevan muy bien, y el río es un gran remedio ( para el calor y la excitación de Agnes jajaja). Ahora conocemos la historia de su padre...se marchó a Argentina, pero...dejando a su familia aquí...a su hija, sin preocuparse de ella. No se comportó bien. Quizás la presencia de su padre hubiese cambiado las cosas...pero vete a saber. Lo de Gilbert es todo muy misterioso. Está claro que hay algo raro en todo esto y que Gilbert ni se esforzó para que volviese a Galicia ni se molestó en llamar a su madre. Quizás se encariñó tanto de ella que no quería perderla y por eso le ponía tantas excusas. Aunque Gaya parecía su cómplice y también se negaba en que volviese a Galicia. No sé, pero algo raro pasó. Gilbert está en Escocia con un hermano. Quizás sea mejor así, olvidar esa etapa oscura, pasar página y no darle vueltas a algo que ya no tiene solución. Ahora la vida le sonríe, y es lo que cuenta.
ResponderEliminarEs extraño rellenar los huecos del pasado, porque cambia la interpretación de lo que pasó. Realmente la parte final, donde se explica lo que pasó con Gilbert me descoloca por completo, ¿qué fue lo que pasó? Ese hermano con el que vive ahora ¿es el del hospital? ¿fue todo un engaño? ¿con qué propósito? La pensión de Agnes parece demasiado magra para eso... además... lo veía tan bondadoso... y luego está toda la cuestión legal, pero sabiendo que en los años 80 del siglo pasado se robaron niños y falsificaron papeles a mansalva tampoco me parece nada difícil que todo ocurriera así, pero ¿por qué? La verdad es que Agnes tiene razón en decir que, en realidad, eso no importa ya.
ResponderEliminarAntes, claro, lo que ha pasado es muy importante, todo ese relato de calor, pero al tiempo de regocijo, de música, de baños en el río y calores externos que se vuelven internos... hasta da un poquito de envidia todo eso, no hay duda de que Agnes se lo está pasando bomba.
Y, por supuesto, aparece la figura del padre. Si no ha ocurrido nada fuera de lo normal aún estará vivo, me lo imagino de la edad de su madre, y lo más lógico es que, al hacerse mayor y perder por ley de vida a sus padres en Argentina, empiece a pesarle el hecho de que su mujer y su hija están ahí, en Galicia, así que no pierdo la esperanza de encontrármelo en cualquier rincón de la novela. Poco a poco los acontecimientos de desarrollan, y otras perspectivas son posibles, ¿dónde iremos a parar los lectores? Solo tú lo sabes...
Un capítulo de los que enganchan y encantan.