sábado, 1 de septiembre de 2018

DIARIO DE AGNES: SÁBADO, 4 DE AGOSTO DE 2018


Sábado, 4 de agosto de 2018

Non podo crer o que estamos vivindo. Estamos a vivir cousas marabillosas que parecen un soño. Moitas veces teño a sensación de que de súpeto espertarei e que, de novo, me atoparei en Cataluña, a piques de terme que erguer para ir traballar ás cinco e vinte da mañá; pero o tempo segue pasando e nada desaparece, non se esvaece esa felicidade que enche todos os momentos que estamos vivindo.

Pero hei de dicir que vai unha calor irreal, inverosímil, insostíbel, horríbel. A miña nai di que había moitos anos que non facía tanta e tanta calor en Ourense, que eiquí sempre veu moita calor, pero que este ano, e máis concretamente estes días, a calor que vai é totalmente insoportábel. Non se pode estar na rúa nin no bosque. Onte foi espantoso. Era coma se estivésemos metidas nun forno. O ar viña tan quente... Ese ar que viña era igual ao ar ardente que sae do forno cando o abrimos e estamos cociñando algo. Sentía que a miña pel se desfacía, que non podía nin respirar. O bosque estaba tan calado tamén que parecía coma se non houbese vida en ningures. O curioso é que esta calor non me quita o ánimo que teño, non apaga a felicidade que sinto. Dáme igual que vaia tanta calor, aínda que sexa insoportábel. Onte chegamos aos 43 graos! Directamente non se podía vivir, pero igualmente fixemos todo o que tiñamos previsto facer. As festas da miña aldeíña comezaron o xoves e están sendo marabillosas. Onte, aínda que ás nove da noite estivésemos a 40 graos polo menos, saímos á rúa e gozamos da música coma se non pasase nada. Ía moitísima calor, pero a música nos afastaba desas horríbeis temperaturas. Mesmo, entre ás árbores, parecía coma se alguén estivese botando ar quente cun secador de cabelo. Ademais é que o vento que viña estaba ardendo. Eu, sinceramente, pasei estes días sentindo un pouco de mediño porque non quero que pase nada. Estas temperaturas son moi perigosas e me pon medo que poida haber incendios. Ogallá pasen xa por favor, que non aturo máis estes días tan calorosos, e ademais dáme medo que faga tanta calor.

Pero igualmente vivimos momentos fermosísimos. Onte pola noite toquei na pandeirada e cantei diante de todos, pero o que máis me importaba era que o estaba facendo diante da miña Artemisiña, quen me miraba dende unha rúa que dá á praciña da aldea. Sentir a súa mirada dábame azos, dábame alento e facíame sentir tan feliz que notaba que a miña voz nacía directamente da felicidade. Sentía que a música me enfeitizara, que bailaba guiada por unha emoción tan bonita que non podía evitar que os meus ollos se enchesen de bágoas, e cantaba cada vez máis emocionada mentres tocaba, sentindo que non me cansaba, ao contrario, cada vez tiña máis ánimo. E que bonito foi tamén cando, ao rematarmos de tocar nós, comezou a tocar a orquestra e fun con Artemisa para danzar con ela. Ela non sabe bailar os bailes da miña terra, pero nese momento nada importaba. Ela seguía os meus pasos, deixábase levar pola música coma se sempre esta tivese formado parte da súa vida. Era fermosísimo vela tan contenta, tan leda, cos ollos tan brillantes. E para min foi coma se Artemisa se asomase ao meu pasado, coma se ambas as dúas tivésemos voltado á miña infancia, á miña adolescencia. E emocionábame moito saber que ela estaba sentindo con tanta vida o meu mundo, a miña realidade, a miña máxica realidade. E todas esas emocións amoreábanse no meu interior e tiven que facer un gran esforzo por non botarme a chorar. Despois, cando a festiña estaba a piques de rematar, fomos ao bosque e nos sentamos na herba; pero, sinceramente, non lembro con moita claridade eses momentos porque bebín bastante. Naiciña, vai parecer que son unha bebedora sen remedio, pero é que a min me sobe moito. Só con tres cunquiñas de viño podo perder a noción do que me rodea e a claridade dos meus pensamentos. Onte non bebín moito, pero igualmente subiume moito. Por iso, lembro con vaguidade os momentos que vivimos Artemisa e máis eu no bosque, pero si lembro que foron marabillosos, que estivemos moi xuntiñas eilí, entre as árbores, moi intimamente unidas, e que neses momentos desaparecera todo. É certo que sempre estiven moi ben con Artemisa, pero teño que recoñecer que nunca estivemos así. Síntome máis namorada dela que nunca, e iso que nunca o deixei de estar; pero tamén creo que influíu moi positivamente que ela entrase no meu mundo e non só iso, sino que, ademais, inflúe moito que sexa tan feliz eiquí. Tampouco estou dicindo que, se a Artemisa non lle gustase o meu fogar, non a querería igual ou non estaría tan namorada dela; pero si é certo que me tería decepcionado moitísimo que ela non quixese saber nada do meu mundiño. Pero estamos como nunca, moi felices, moi unidas, moi libres.

Mesmo sentía que estaba a se namorar moito máis da miña aldea, que gozaba das festas como xamais a vira gozar de nada, e os seus ollos brillaban tanto que me sentía encandeada polo seu ollar. Ademais, entre Lúa e ela tamén xurdiu unha amizade moi bonita. Teño que contar tamén unha cousa moi máxica e importante no tocante a isto, porque creo que iso que vou contar axudou tamén a que entre elas medrase ese vencello que agora está medrando. Cada vez falan con máis confianza. Foi unha cousa moi bonita que xurdiu de súpeto, sen planificalo. Celebramos un ritual fermosísimo o mércores pola noitiña porque era a festividade de Lughnasadh, que tanto ela como nós celebramos as mesmas festividades. Foi un ritual moi sinxelo. O único que fixemos foi tocar e cantar cancións. Tamén fixemos unha pequena meditación na que demos as grazas por todas as cousiñas boas que estamos recibindo, para prepararnos para recibir todas as bendicións que van vir. É unha festividade moi vencellada coa recollida da colleita, que precisamente na miña terra hai pouco que fixemos a malla, e ademais tamén se relaciona moito coa abundancia.

Artemisa tocou a guitarra. Había moito tempo que non o facía e, cando comezou a tocar unha canción que ás dúas nos gusta moitísimo, lembrei de todas esas cancións que cantaramos xuntas. Viñéronme moitísimas lembranzas dos primeiros meses que pasamos no piso onde viviamos. Lembrei de que ela e máis eu faciamos moitos rituais, cantabamos bastante xuntas cancións vencelladas coas nosas crenzas. Sentinme moi emocionada cando escoitei coma esa canción tan bonita que tanto nos gustaba, e que tanto nos alegraba, se espallaba polo bosque, enchendo todos os recunchos do bosque. Sorprendentemente, Lúa coñecía a canción, aínda que buscamos a letra da canción por internet, co móbil de Artemisa, e a cantamos as tres con moita emoción. A lúa minguante agochábase tralas follas das árbores e brillaban moito as estrelas. Facía unha temperatura idónea, nin moita calor nin moito frío, nada que ver coa temperatura de onte pola noite, que non se podía nin estar no bosque.

Onte pola tardiña, Artemisa e máis eu bañámonos no río. A auga, de momento, segue estando fresquiña e presta moitísimo estar no río, baixo as polas das árbores, mentres zoa un vento tan e tan quente, namentres fóra da auga vai tanta e tanta calor. O ceo parece tinxido dun azul histérico e non hai nin a sombra dunha tristeira nube voando polo ar. Artemisa dime que había moito tempo que non pasaba tanta calor, que o seu corpo nin sequera sabe suar, que se sentía coma se tivese febre. Só a auga do río calmaba a súa intensa calor.

Pero hei de confesar unha cousiña, aínda que me dea vergonza facelo. Creo que nunca estiven así. É certo que o estou pasando máis ou menos mal con esta calor porque é insoportábel, pero hei de recoñecer que esta calor me fai ter demasiadas ganas de estar con Artemisa. É coma se a calor intensificase as sensacións físicas. Dáme a impresión de que o frío non as intensifica tanto, pero a calor fai que calquera sensación física sexa moito máis viva. Nunca poderei esquecer os momentos que Artemisa e máis eu vivimos onte pola noite no bosque, aínda que os lembre invadidos por unhas néboas que non me permiten lembrar ben a luz da lúa minguante; pero si podo recordar perfectamente que estiven totalmente derretida entre os seus brazos, que me parecía que en calquera momento todo o que eu era desaparecería e se fundiría con Artemisa. E sei que tamén foi a calor a que me descontrolaba máis. Tamén sexa porque me atope no momento do meu ciclo mensual no que máis activa estou nese sentido. Non sei, pero ás veces, se non podo estar con Artemisa por calquera cousa, só me apetece bañarme no río para quitarme de enriba a intensa calor que quenta o meu sangre todo, a miña pel toda, o meu ser todo. E síntome tan ben cando sei que vou estar con ela, cando noto que os bicos que nos damos non serán o único que nos unirá...

Quero contar moitas cousas, pero a calor que teño e a pequeniña resaca que me ataca impídenme pensar con claridade. Hei de contar unha cousa moi importante. Agora estamos pola tardiña, pero, aínda que sexan as sete da tarde polo menos, vai unha calor que non se pode vivir, malia que non fai tanta como onte. Parece que só podo pensar na calor. O caso é que despois sairemos outra vez porque haberá un concerto de música, pero non durará tanto como o de onte. Tamén, mañá pola mañá, hai un almorzo na praciña da aldea e todos levaremos algunha cousiña. Pero non é diso do que quero falar. Ai, pola Deusa, non hai maneira de concentrarme. Agora estou sentada na cociña da miña casa, preto da lareira (pero, evidentemente, non está acesa, xaora) e estou sentada no chan porque, ao ser de pedra, polo menos está fresquiño. Non se poden abrir nin as fiestras porque o ar que entra parece o alento dun dragón. Polo menos no chan estase fresquiño. Artemisa agora está falando coa súa irmá por teléfono e ri moito cando lle conta que fai tanta calor. Pero outra vez desvieime do tema.

Quero contar que esta mañá mantiven coa miña nai unha conversación moi importante. Comezamos falando do meu pai, de quen non me fala dende hai moitísimos anos, pero moitos, tanto que non lembro cal foi a última vez que me falou del. Preguntoume se me lembraba del, se lembraba como era. Díxenlle que si porque é verdade, gardo case todas as lembranzas da miña nenez, dende que era case unha meniña, xa o contei hai moito tempo eiquí, no meu diario. Lembro que o meu pai era un home moi bo, moitísimo. Lembro que sempre me levaba polo bosque e me dicía os nomes das plantas que viamos, das árbores, das flores. Ensinoume moitísimas cousas no pouquiño tempo que compartimos, pero el foise demasiado cedo para que puidese comprender ben como era, para que puidese medrar coa figura dun pai. Eu non tiven pai, en realidade. Pois a miña nai explicoume que el non se foi porque tivese outra muller. Si é certo que nunca puido esquecer o primeiro amor da súa vida, pero, cando casou coa miña nai, ela estaba lonxe porque tivo que se ir vivir a Arxentina coa súa familia. Moitas persoas fóronse de eiquí porque non tiñan nada, porque querían buscar o futuro noutro lugar, e fóronse con toda a mágoa do mundo, co corazón esnaquizado. O meu pai tamén estivo a piques de marchar, pero entón coñeceu á miña nai e non se foi. E tivo que casar coa miña nai porque ela quedara embarazada de min. Daquela, era imposíbel que el puidese marchar e deixar á miña nai soíña, máis nese tempo. Os seus pais si que se foron e, daquela, a familia da miña nai converteuse na familia do meu pai, pero el nunca puido deixar de pensar nos seus pais, nos seus avós, que aínda vivían, e na moza que deixara escapar, coa que non se foi. A miña nai sabía que el os botaba moitísimo en falla a todos e, aínda que iso lle doese moitísimo, ao final, cando eu tiña tres anos, propúxolle que se fose, que fose buscar á súa familia, que ela o entendería. O meu pai non podía aturar a idea de deixarnos tan soas, pero a miña nai convenceuno de que non estariamos soas nunca porque estaba a miña avoa e o meu avó, porque tamén estaban as veciñas da aldea e porque eu era moito máis madura do que me correspondía coa miña idade. O meu pai marchou, pero ben, non se foi sen avisar nin traizoando á miña nai como creu moita xente, pero a xente que creu iso xa está moi lonxe, xa non vive eiquí dende hai moito tempo. A verdade é que teño que recoñecer unha cousa que me puxo un pouco tristeiriña cando cheguei eiquí e é que vive moi pouquiña xente na aldea, pouquísima. Cando eu era cativa, cando me obrigaron a marchar de Galicia, viviamos polo menos cincuenta persoas na aldeíña. Agora só vivimos quince persoas. As casas dos que se foron e non volveron e dos que morreron están en ruínas. Hai quen pensou en rehabilitalas, pero ninguén en realidade se quere ocupar delas porque quen propuxo facelo xa tiña casa e non se podía apropiar dunha casa que non era súa, pero si que coidamos das leiras dos que xa non están porque non as queremos deixar abandonadas. Iso é moi perigosiño, así que decotío as desbravamos e tamén cultivamos eilí algunhas verduriñas ou centeo tamén. Hai quen aproveitou eses terreos para plantar vides. O caso é que el se foi porque a miña nai o convenceu de que xamais sería feliz se vivía todo o tempo pensando na súa familia e nesa muller da que nunca deixou de estar namorado. A miña nai tiña a esperanza de que voltaría, pero o meu pai nunca máis volveu e o peor é que nunca máis se preocupou por min. Xa non soubo nada máis de min nunca máis. Non chamou nunca nin escribiu. Por iso, a miña nai chegou a pensar que estaba morto. Eu non creo que estea morto. Simplemente abandonou unha vida na que non se sentía cheo de vida, só iso. Se morreu ou non, tampouco o poderei saber, xa non porque non o poida adiviñar, senón porque non me atrevo a intentar adiviñalo.

Despois estivemos falando de Gilbert. Cando lle falei de Gilbert á miña nai por primeira vez, ela non me dixo nada porque sabía que, se me preguntaba todo iso que me quería preguntar, a primeira noite que compartiamos podíase virar tristeiriña, pero hoxe pola mañanciña si foi quen de preguntarme todo iso que quería saber. Preguntoume se Gilbert algunha vez me falou dela. Evidentemente, eu contesteille que non. Expliqueille que Gilbert nunca me axudara a volver a Galicia, que sempre mo impediu dicindo que non podía ir porque a miña doenza podía empeorar moito. Evidentemente, neses momentos eu non pensei que podía estar a me enganar, porque eu pensaba que Gilbert me quería, que me quería de verdade, como un pai; pero hoxe souben unha cousa que non sei nin como aceptar, que non sei se conseguirei aceptar algunha vez. Pregunteille á miña nai se algunha vez se comunicaron con ela para falar da miña tutela. A miña nai díxome que nunca deixara de ser a miña titora legal. A miña nai sempre foi a miña titora legal. Iso non deixa de resoar na miña mente. A miña nai díxome que nunca o deixara de ser, pero que chegou un momento no que non volveu saber nada máis de min, que nin tan sequera asinou un documento que declarase que estaba conforme con ingresarme no hospital. Ela pensaba que o tería que firmar, que llo enviarían por correo, pero ese documento nunca chegou. Tampouco soubo se eu saíra do hospital, aínda que, cando o fixen, xa era maior de idade. Ao ser eu maior de idade, supostamente xa non debía ter ningún titor legal, pero no hospital consideraron que eu non me podía valer por min mesma e non sei como conseguiron que Gilbert se convertese no meu titor, pero hoxe descubrín que iso non foi nunca certo. Non sei como o fixo, pero el nunca foi o meu titor. Para nomealo o meu titor, primeiro terían que ter falado coa miña nai, pois era a persoa máis vencellada comigo, e á miña nai ninguén a chamou nunca, ninguén contactou con ela nunca. Todo amosa que el nunca foi o meu titor legal de verdade. Eu si recibía unha pensión por mor da miña suposta discapacidade, pero nunca puiden gozar dela, nunca, só cando saín por segunda vez do hospital e vivín con Neftis e Artemisa e despois cando Artemisa se foi tamén, tamén vivía con esa mísera pensión que non me daba nin para pagar un alugamento. O caso é que na miña vida hai demasiados interrogantes que creo que nunca poderei resolver. Gilbert aínda vive, vive lonxe, en Escocia, cun irmán seu, pero, aínda que tivese a oportunidade de falar con el, non creo que, a estas alturas da vida, lle vaia preguntar nada sobre todo o que pasou. A min todo isto dóeme porque teño a sensación de que xogaron coa miña vida, de que nunca dispuxen eu da miña vida como me merecía, pero xa non podo facer nada para arranxar iso e tampouco me presta meter a Gilbert nesas lerias. Está demasiado maior para iso xa. Si me gustaría chamalo para lle dicir: “Gilbert, estou en Galicia, por fin, e esta vez ninguén me impediu volver”, pero creo que non paga a pena tampouco.

Non entendo como é posíbel que, estando nestes tempos, supostamente sendo todo tan legal e estando todo tan controlado, poidan pasar estas cousas. Síntome a protagonista dun inmenso engano que nunca se desfará. Creo que comigo cometeron todas as ilegalidades da vida, se é que iso é posíbel, porque non me cadra nada. E tamén me pregunto por que eu? E tamén me pregunto se eu era a única paciente do hospital a quen lle estaba a pasar todo iso. Sei que se aproveitaron da miña doenza, que se quedou co meu diñeiro quen non tivo que telo nunca, pero xa non se pode facer nada para arranxar iso. Nada ten solución e sinceramente xa me dá igual. Agora todo está ben, non hai nada escuro na miña vida. Todo o que me rodea e o que vivo é luz, e é iso o que máis me ten que importar. Aínda non lle contei todo isto a Artemisa. Fareino despois ou mañá, porque tampouco quero que se poña tristeiriña por isto, por algo que xa non ten solución.

E eu seguirei mergullada nesta luz sen que nada poida desfacer a miña felicidade. Nunca máis permitirei que ninguén xogue coa miña vida nin destrúa a miña felicidade.

 

Sábado, 4 de agosto de 2018

No puedo creerme lo que estamos viviendo. Estamos viviendo cosas maravillosas que parecen un sueño. Muchas veces tengo la sensación de que de súbito despertaré y, de nuevo, me encontraré en Cataluña, a punto de tener que levantarme para ir a trabajar a las cinco y veinte de la mañana; pero el tiempo sigue pasando y nada desaparece, no se desvanece esa felicidad que llena todos los momentos que estamos viviendo.

Pero he de decir que hace un calor irreal, inverosímil, insostenible, horrible. Mi madre dice que hacía muchos años que no hacía tanto y tanto calor en Ourense, que aquí siempre hizo mucho calor, pero que este año, y más concretamente estos días, el calor que hace es totalmente insoportable. No se puede estar en la calle ni en el bosque. Ayer fue espantoso. Era como si estuviésemos metidas en un horno. El aire venía tan caliente... Ese aire que venía era igual al aire ardiente que sale del horno cuando lo abrimos y estamos cocinando algo. Sentía que mi piel se deshacía, que no podía ni respirar. El bosque estaba tan callado también que parecía como si no hubiese vida en ninguna parte. Lo curioso es que este calor no me quita el ánimo que tengo, no apaga la felicidad que siento. Me da igual que haga tanto calor, aunque sea insoportable. ¡Ayer llegamos a los cuarenta y tres grados! Directamente no se podía vivir, pero igualmente hicimos todo lo que teníamos previsto hacer. Las fiestas de mi aldeíña comenzaron el jueves y están siendo maravillosas. Ayer, aunque a las nueve de la noche estuviésemos a cuarenta grados por lo menos, salimos a la calle y disfrutamos de la música como si no pasase nada. Hacía muchísimo calor, pero la música nos alejaba de esas horribles temperaturas. Incluso, entre los árboles, parecía como si alguien estuviese echando aire caliente con un secador de cabello. Además es que el viento que venía estaba ardiendo. Yo, sinceramente, pasé estos días sintiendo un poco de miediño porque no quiero que pase nada. Estas temperaturas son muy peligrosas y me da miedo que pueda haber incendios. Ojalá pasen ya por favor, que no soporto más estos días tan calurosos, y además me da miedo que haga tanto calor.

Pero igualmente vivimos momentos hermosísimos. Ayer por la noche toqué en la pandeirada y canté delante de todos, pero lo que más me importaba era que lo estaba haciendo delante de mi Artemisiña, quien me miraba desde una calle que da a la placiña de la aldea. Sentir su mirada me daba ánimo, me daba aliento y me hacía sentir tan feliz que notaba que mi voz nacía directamente de la felicidad. Sentía que la música me había hechizado, que bailaba guiada por una emoción tan bonita que no podía evitar que los ojos se me llenasen de lágrimas, y cantaba cada vez más emocionada mientras tocaba, sintiendo que no me cansaba, al contrario, cada vez tenía más ánimo. Y qué bonito fue también cuando, al acabar de tocar nosotros, comenzó a tocar la orquesta y fui con Artemisa para danzar con ella. Ella no sabe bailar los bailes de mi tierra, pero en ese momento nada importaba. Ella seguía mis pasos, se dejaba llevar por la música como si siempre ésta hubiese formado parte de su vida. Era hermosísimo verla tan contenta, tan feliz, con los ojos tan brillantes. Y para mí fue como si Artemisa se asomase a mi pasado, como si las dos hubiésemos vuelto a mi infancia, a mi adolescencia. Y me emocionaba mucho saber que ella estaba sintiendo con tanta vida mi mundo, mi realidad, mi mágica realidad. Y todas esas emociones se acumulaban en mi interior y tuve que hacer un gran esfuerzo por no echarme a llorar. Después, cuando la fiestiña estaba a punto de terminar, fuimos al bosque y nos sentamos en la hierba; pero, sinceramente, no recuerdo con mucha claridad esos momentos porque bebí bastante. Naiciña, va a parecer                que soy una bebedora sin remedio, pero es que a mí me sube mucho. Sólo con tres cunquiñas de vino puedo perder la noción de lo que me rodea y la claridad de mis pensamientos. Ayer no bebí mucho, pero igualmente me subió mucho. Por eso, recuerdo con vaguedad los momentos que vivimos Artemisa y yo en el bosque, pero sí me acuerdo de que fueron maravillosos, que estuvimos muy juntiñas allí, entre los árboles, muy íntimamente unidas, y que en esos momentos había desaparecido todo. Es cierto que siempre estuve muy bien con Artemisa, pero tengo que reconocer que nunca hemos estado así. Me siento más enamorada de ella que nunca, y eso que nunca dejé de estarlo; pero también creo que influyó muy positivamente que ella entrase en mi mundo y no sólo eso, sino que, además, influye mucho que sea tan feliz aquí. Tampoco estoy diciendo que, si a Artemisa no le gustase mi hogar, no la querría igual o no estaría tan enamorada de ella; pero sí es cierto que me habría decepcionado muchísimo que ella no quisiese saber nada de mi mundiño. Pero estamos como nunca, muy felices, muy unidas, muy libres.

Incluso sentía que estaba enamorándose mucho más de mi aldea, que disfrutaba de las fiestas como jamás la había visto disfrutar de nada, y sus ojos brillaban tanto que me sentía encandilada por su mirada. Además, entre Lúa y ella ha surgido una amistad muy bonita. Tengo que contar también una cosa muy mágica e importante con respecto a esto, porque creo que esto que voy a contar ha ayudado también a que entre ellas creciese este vínculo que ahora está creciendo. Cada vez hablan con más confianza. Fue una cosa muy bonita que surgió de pronto, sin planificarlo. Celebramos un ritual hermosísimo el miércoles por la nocheciña porque era la festividad de Lughnasadh, que tanto ella como nosotras celebramos las mismas festividades. Fue un ritual muy sencillo. Lo único que hicimos fue tocar y cantar canciones. También hicimos una pequeña meditación en la que dimos las gracias por todas las cosiñas buenas que estamos recibiendo, para prepararnos para recibir todas las bendiciones que van a venir. Es una festividad muy vinculada con la recogida de la cosecha, que precisamente en mi tierra hace poco que hicimos la malla, y además también se relaciona mucho con la abundancia.

Artemisa tocó la guitarra. Hacía mucho tiempo que no lo hacía y, cuando comenzó a tocar una canción que a las dos nos gusta muchísimo, me acordé de todas esas canciones que habíamos cantado juntas. Me vinieron muchísimos recuerdos de los primeros meses que pasamos en el piso donde vivíamos. Me acordé de que ella y yo hacíamos muchos rituales, cantábamos bastante juntas canciones vinculadas con nuestras creencias. Me sentí muy emocionada cuando escuché cómo esa canción que tanto nos gustaba, y que tanto nos gusta, se esparcía por el bosque, llenando todos los rincones del bosque. Sorprendentemente, Lúa conocía la canción, aunque buscamos la letra de la canción por internet, con el móvil de Artemisa, y la cantamos las tres con mucha emoción. La luna menguante se escondía tras las hojas de los árboles y brillaban mucho las estrellas. Hacía una temperatura idónea, ni mucho calor ni mucho frío, nada que ver con la temperatura de ayer por la noche, que no se podía ni estar en el bosque.

Ayer por la tardiña, Artemisa y yo nos bañamos en el río. El agua, de momento, sigue estando fresquiña y apetece muchísimo estar en el río, bajo las ramas de los árboles, mientras sopla un viento tan y tan caliente, mientras fuera del agua hace tanto y tanto calor. El cielo parece teñido de un azul histérico y no hay ni la sombra de una triste nube volando por el aire. Artemisa me dice que hacía mucho tiempo que no pasaba tanto calor, que su cuerpo ni siquiera sabe sudar, que se sentía como si tuviese fiebre. Sólo el agua del río calmaba su intenso calor.

Pero he de confesar una cosiña, aunque me dé vergüenza hacerlo. Creo que nunca estuve así. Es cierto que estoy pasándolo más o menos mal con este calor porque es insoportable, pero he de reconocer que este calor me hace tener demasiadas ganas de estar con Artemisa. Es como si el calor intensificase las sensaciones físicas. Me da la sensación de que el frío no las intensifica tanto, pero el calor hace que cualquier sensación física sea mucho más viva. Nunca podré olvidar los momentos que Artemisa y yo vivimos ayer por la noche en el bosque, aunque los recuerde invadidos por unas nieblas que no me permiten recordar bien la luz de la luna menguante; pero sí puedo acordarme perfectamente de que estuve totalmente derretida entre sus brazos, que me parecía que en cualquier momento todo lo que yo era desaparecería y se fundiría con Artemisa. Y sé que también fue el calor el que me descontrolaba más. También sea porque me encuentre en el momento de mi ciclo mensual en el que más activa estoy en ese sentido. No sé, pero a veces, si no puedo estar con Artemisa por cualquier cosa, sólo me apetece bañarme en el río para quitarme de encima el intenso calor que calienta mi sangre toda, mi piel toda, mi ser todo. Y me siento tan bien cuando sé que voy a estar con ella, cuando noto que los besos que nos damos no serán lo único que nos unirá...

Quiero contar muchas cosas, pero el calor que tengo y la pequeniña resaca que me ataca me impiden pensar con claridad. He de contar una cosa muy importante. Ahora estamos por la tardiña, pero, a pesar de que sean las siete de la tarde por lo menos, hace un calor que no se puede vivir, aunque no hace tanto como ayer. Parece que sólo puedo pensar en el calor. El caso es que luego saldremos otra vez porque habrá un concierto de música, pero no durará tanto como el de ayer. También, mañana por la mañana, hay un almuerzo en la placiña de la aldea y todos llevaremos alguna cosiña. Pero no es de eso de lo que quiero hablar. Ay, por la Diosa, no hay manera de concentrarme. Ahora estoy sentada en la cocina de mi casa, cerca de la lareira (pero, evidentemente, no está encendida, por supuesto) y estoy sentada en el suelo porque, al ser de piedra, por lo menos está fresquiño. No se pueden abrir ni las ventanas porque el aire que entra parece el aliento de un dragón. Por lo menos en el suelo se está fresquiño. Artemisa ahora está hablando con su hermana por teléfono y se ríe mucho cuando le cuenta que hace tanto calor. Pero otra vez me he desviado del tema.

Quiero contar que esta mañana mantuve con mi madre una conversación muy importante. Comenzamos hablando de mi padre, de quien no me habla desde hace muchísimos años, pero muchos, tantos que no recuerdo cuál fue la última vez que me habló de él. Me preguntó si me acordaba de él, si me acordaba de cómo era. Le dije que sí porque es verdad, guardo casi todos los recuerdos de mi niñez, desde que era casi una bebé, ya lo conté hace mucho tiempo aquí, en mi diario. Me acuerdo de que mi padre era un hombre muy bueno, muchísimo. Me acuerdo de que siempre me llevaba por el bosque y me decía el nombre de las plantas que veíamos, de los árboles, de las flores. Me enseñó muchísimas cosas en el poquiño tiempo que compartimos, pero él se fue demasiado pronto para que pudiese comprender bien cómo era, para que pudiese crecer con la figura de un padre. Yo no tuve padre, en realidad. Pues mi madre me explicó que él no se fue porque tuviese otra mujer. Sí es cierto que nunca pudo olvidar el primer amor de su vida, pero, cuando se casó con mi madre, ella estaba lejos porque tuvo que irse a vivir a Argentina con su familia. Muchas personas se fueron de aquí porque no tenían nada, porque querían buscar el futuro en otro lugar, y se fueron con toda la pena del mundo, con el corazón destrozado. Mi padre también estuvo a punto de marcharse, pero entonces conoció a mi madre y no se fue. Y tuvo que casarse con mi madre porque ella había quedado embarazada de mí. Entonces, era imposible que él pudiese marcharse y dejar a mi madre soliña, más en ese tiempo. Sus padres sí que se fueron y, entonces, la familia de mi madre se convirtió en la familia de mi padre, pero él nunca pudo dejar de pensar en sus padres, en sus abuelos, que aún vivían, y en la novia que había dejado escapar, con la que no se fue. Mi madre sabía que él los echaba muchísimo en falta a todos y, aunque eso le doliese muchísimo, al final, cuando yo tenía tres años, le propuso que se fuese, que fuese a buscar a su familia, que ella lo entendería. Mi padre no podía soportar la idea de dejarnos tan solas, pero mi madre lo convenció de que no estaríamos solas nunca porque estaba mi abuela y mi abuelo, porque también estaban las vecinas de la aldea y porque yo era mucho más madura de lo que me correspondía con mi edad. Mi padre se marchó, pero bien, no se fue sin avisar ni traicionando a mi madre como creyó mucha gente, pero la gente que creyó eso ya está muy lejos, ya no vive aquí desde hace mucho tiempo. La verdad es que tengo que reconocer una cosa que me puso un poco tristiña cuando llegué aquí y es que vive muy poquiña gente en la aldea, poquísima. Cuando yo era pequeña, cuando me obligaron a marcharme de Galicia, vivíamos por lo menos cincuenta personas en la aldeíña. Ahora sólo vivimos quince personas. Las casas de los que se fueron y no volvieron y de los que murieron están en ruinas. Hay quien pensó en rehabilitarlas, pero nadie en realidad quiere ocuparse de ellas porque quien propuso hacerlo ya tenía casa y no podía apropiarse de una casa que no era suya, pero sí cuidamos de las vegas de los que ya no están porque no queremos dejarlas abandonadas. Eso es muy peligrosiño, así que continuamente las desbrozamos y cultivamos allí algunas verduriñas o centeno también. Hay quien aprovechó esos terrenos para plantar vides. El caso es que él se fue porque mi madre lo convenció de que jamás sería feliz si vivía todo el tiempo pensando en su familia y en esa mujer de la que nunca dejó de estar enamorado. Mi madre tenía la esperanza de que volvería, pero mi padre nunca más volvió y lo peor es que nunca más se preocupó por mí. Ya no supo nada más de mí nunca más. No llamó nunca ni escribió. Por eso, mi madre llegó a pensar que estaba muerto. Yo no creo que esté muerto. Simplemente abandonó una vida en la que no se sentía lleno de vida, sólo eso. Si ha muerto o no, tampoco podré saberlo, ya no porque no pueda adivinarlo, sino porque no me atrevo a intentar adivinarlo.

Después estuvimos hablando de Gilbert. Cuando le hablé de Gilbert a mi madre por primera vez, ella no me dijo nada porque sabía que, si me preguntaba todo eso que quería preguntarme, la primera noche que compartíamos podía volverse tristiña, pero hoy por la mañanciña sí fue capaz de preguntarme todo eso que quería saber. Me preguntó si Gilbert alguna vez me habló de ella. Evidentemente, le contesté que no. Le expliqué que Gilbert nunca me había ayudado a volver a Galicia, que siempre me lo impidió diciendo que no porque mi enfermedad podía empeorar mucho. Evidentemente, en esos momentos yo no pensé que podía estar engañándome, porque yo pensaba que Gilbert me quería, que me quería de verdad, como un padre, pero hoy supe una cosa que no sé ni cómo aceptar, que no sé si conseguiré aceptar alguna vez. Le pregunté a mi madre si alguna vez se comunicaron con ella para hablar de mi tutela. MI madre me dijo que nunca había dejado de ser mi tutora legal. Mi madre siempre fue mi tutora legal. Eso no deja de resonar en mi mente. Mi madre me dijo que nunca lo había dejado de ser, pero que llegó un momento en el que no volvió a saber nada más de mí, que ni tan siquiera firmó un documento que declarase que estaba conforme con ingresarme en el hospital. Ella pensaba que tendría que firmarlo, que se lo enviarían por correo, pero ese documento nunca llegó. Tampoco supo si yo había salido del hospital, aunque, cuando lo hice, ya era mayor de edad. Al ser yo mayor de edad, supuestamente ya no debía tener ningún tutor legal, pero en el hospital consideraron que yo no podía valerme por mí misma y no sé cómo consiguieron que Gilbert se convirtiese en mi tutor, pero hoy he descubierto que eso no fue nunca cierto. No sé cómo lo hizo, pero él nunca fue mi tutor. Para nombrarlo mi tutor, primero tendrían que haber hablado con mi madre, pues era la persona más vinculada conmigo, y a mi madre nadie la llamó nunca, nadie contactó con ella nunca. Todo demuestra que él nunca fue mi tutor legal de verdad. Yo sí recibía una pensión por mi supuesta discapacidad, pero nunca pude disfrutar de ella, nunca, sólo cuando salí por segunda vez del hospital y viví con Neftis y Artemisa y después cuando Artemisa se fue también, también vivía con esa mísera pensión que no me daba ni para pagar un alquiler. El caso es que en mi vida hay demasiados interrogantes que creo que nunca podré resolver. Gilbert todavía vive, vive lejos, en Escocia, con un hermano suyo, pero, aunque tuviese la oportunidad de hablar con él, no creo que, a estas alturas de la vida, vaya a preguntarle nada sobre todo lo que pasó. A mí todo esto me duele porque tengo la sensación de que jugaron con mi vida, de que nunca dispuse yo de mi vida como me merecía, pero ya no puedo hacer nada para solucionar eso y tampoco me apetece meter a Gilbert en esos líos. Está demasiado mayor para eso ya. Sí me gustaría llamarlo para decirle: “Gilbert, estoy en Galicia, por fin, y esta vez nadie me ha impedido volver”, pero creo que no merece la pena tampoco. No entiendo cómo es posible que, estando en estos tiempos, supuestamente siendo todo tan legal y estando todo tan controlado, puedan pasar estas cosas. Me siento la protagonista de un inmenso engaño que nunca se deshará. Creo que conmigo cometieron todas las ilegalidades de la vida, si es que eso es posible, porque no me cuadra nada. Y también me pregunto ¿por qué yo? Y también me pregunto si yo era la única paciente del hospital a quien estaba pasándole todo eso. Sé que se aprovecharon de mi enfermedad, que se quedó con mi dinero quien no tuvo que tenerlo nunca, pero ya no se puede hacer nada para solucionar eso. Nada tiene solución y sinceramente ya me da igual. Ahora todo está bien, no hay nada oscuro en mi vida. Todo lo que vivo y me rodea es luz, y es eso lo que más me tiene que importar. Todavía no le he contado todo esto a Artemisa. Lo haré después o mañana, porque tampoco quiero que se ponga tristiña por esto, por algo que ya no tiene solución.

Y yo seguiré sumergida en esta luz sin que nada pueda deshacer mi felicidad. Nunca más permitiré que nadie juegue con mi vida ni destruya mi felicidad.

2 comentarios:

  1. A pesar del terrible calor, lo pasan en grande en las fiestas. Artemisa está feliz, viviendo momentos maravillosos junto Agnes y lo que es más sorprendente, con Lúa. Incluso han celebrado juntas un ritual. Debe ser terrible ese calor (lo describes tan bien que tenía hasta calor jajaja), pero lo sobrellevan muy bien, y el río es un gran remedio ( para el calor y la excitación de Agnes jajaja). Ahora conocemos la historia de su padre...se marchó a Argentina, pero...dejando a su familia aquí...a su hija, sin preocuparse de ella. No se comportó bien. Quizás la presencia de su padre hubiese cambiado las cosas...pero vete a saber. Lo de Gilbert es todo muy misterioso. Está claro que hay algo raro en todo esto y que Gilbert ni se esforzó para que volviese a Galicia ni se molestó en llamar a su madre. Quizás se encariñó tanto de ella que no quería perderla y por eso le ponía tantas excusas. Aunque Gaya parecía su cómplice y también se negaba en que volviese a Galicia. No sé, pero algo raro pasó. Gilbert está en Escocia con un hermano. Quizás sea mejor así, olvidar esa etapa oscura, pasar página y no darle vueltas a algo que ya no tiene solución. Ahora la vida le sonríe, y es lo que cuenta.

    ResponderEliminar
  2. Es extraño rellenar los huecos del pasado, porque cambia la interpretación de lo que pasó. Realmente la parte final, donde se explica lo que pasó con Gilbert me descoloca por completo, ¿qué fue lo que pasó? Ese hermano con el que vive ahora ¿es el del hospital? ¿fue todo un engaño? ¿con qué propósito? La pensión de Agnes parece demasiado magra para eso... además... lo veía tan bondadoso... y luego está toda la cuestión legal, pero sabiendo que en los años 80 del siglo pasado se robaron niños y falsificaron papeles a mansalva tampoco me parece nada difícil que todo ocurriera así, pero ¿por qué? La verdad es que Agnes tiene razón en decir que, en realidad, eso no importa ya.

    Antes, claro, lo que ha pasado es muy importante, todo ese relato de calor, pero al tiempo de regocijo, de música, de baños en el río y calores externos que se vuelven internos... hasta da un poquito de envidia todo eso, no hay duda de que Agnes se lo está pasando bomba.

    Y, por supuesto, aparece la figura del padre. Si no ha ocurrido nada fuera de lo normal aún estará vivo, me lo imagino de la edad de su madre, y lo más lógico es que, al hacerse mayor y perder por ley de vida a sus padres en Argentina, empiece a pesarle el hecho de que su mujer y su hija están ahí, en Galicia, así que no pierdo la esperanza de encontrármelo en cualquier rincón de la novela. Poco a poco los acontecimientos de desarrollan, y otras perspectivas son posibles, ¿dónde iremos a parar los lectores? Solo tú lo sabes...

    Un capítulo de los que enganchan y encantan.

    ResponderEliminar