viernes, 31 de agosto de 2018

DIARIO DE AGNES: XOVES, 2 DE AGOSTO DE 2018


Xoves, 2 de agosto de 2018

Estou vivindo un soño. Gustaríame poder voltar ao pasado para poder falar coa Agnes que sufría tanto por Artemisa e por estar lonxe da súa terra e dicirlle que non se desacougase, que tivese paciencia, que a vida aínda tiña moitos agasallos que lle facer e así calmar a inmensa tristura que lle enchería toda a ialma. Se eu tivese sabido que me agardaban estes días tan marabillosos, tería pasado calquera crise con esperanza, sabendo que esas malas andainas da miña vida eran pasaxeiras; pero a vida ten que che facer sentir toda a escuridade do mundo para que despois poidas apreciar a luz que de súpeto invade os teus días. Agora mesmo son tan feliz que sinto que non cabe tanta felicidade no meu corpo. Case que me custa crer que, hai uns días, estaba a o pasar tan mal por mor do que ocorrera con Artemisa. Agora todo iso xa está moi lonxe, case esquecido. Nunca pensei que sería tan marabilloso e máxico estar con Artemisa na miña terra. Mesmo, entendo doutra maneira o que me pasou con Lúa. Eu precisaba vivir todos eses momentos tan importantes da miña vida con Artemisa e Lúa foi quen encheu o baleiro que deixaba a ausencia de Artemisa. Evidentemente, non estou dicindo que Lúa substituíse a Artemisa, xamais pensei nin sentín iso, xamais, e ademais ela converteuse na mellor amiga que tiven nunca, aparte de Artemisa. Creo que o vencello que nos une me confundiu moito porque é a primeira vez que teño unha amiga así, coa que me sinto tan ben, tan cómoda e feliz; pero todo iso creo que me serviu para saber que quero a Artemisa máis do que pensaba. Creo que todo iso que vivimos serviu para fortalecer o amor que nos une. Pero o que quería dicir é que non me esperaba para nada que sería tan marabilloso estar con Artemisa na miña terra. Á felicidade que sinto por estar eiquí súmase a felicidade que sinto por estar con Artemisa no lugar que máis amo da Terra. Que se fundan eses dous amores tan fortes me fai sentir unha sensación tan bonita e forte que moitas veces sinto que o meu corpo queda sen materia e só son de ar e que voo entre estas ondas de alegría e felicidade que percorren todo o meu ser. Ademais, estou vivindo momentos tan bonitos que máis ben parecen parte dun soño. Por exemplo, onte levei a Artemisa a un recuncho fermosísimo no que vivimos intres inesquecíbeis e ademais, alí, ela de súpeto fixo que a nosa vida brillase moito máis. Aínda non me podo crer que iso vaia ocorrer, pero non o vou contar aínda.

Fomos camiñando pola tardiña (aproveitando que aínda non chegara a verdadeira calor, que, carallo, xa vai facendo unha calor insostíbel, e din que irá máis calor aínda!) e chegamos subindo outro monte, entre carballos, case sen planificar moito o camiño que seguiamos, só deixándonos levar polas nosas ganas de estar xuntiñas, descubrindo xuntas os recunchos da miña terra. Notaba que Artemisa estaba moi feliz, riseira, cada vez máis namorada deste curruncho que eu amo tanto, e iso facíame sentir máis feliz con cada segundo que pasaba. Que bonito me parecía todo, canta felicidade, canta ledicia. E esas emocións tan bonitas impulsábanos a camiñar e camiñar namentres falabamos de calquera cousa, namentres riamos, namentres eramos tan felices... como había moito tempo que non o eramos. E os ollos de Artemisa brillaban tanto... e me sentía encadeada polo seu ollar, tan bonito, tan tenro.

Ao final, chegamos ao cume dese monte, o monte da Carballeira de embaixo chamámolo sempre, entre nós, e, dende alí, víase unha paisaxe tan fermosa que case quedamos sen alento. As árbores baixo o ceo refulxente da tarde, o río discorrendo entre os troncos, o verdor das follas, tan brillante, as montañas de Ourense ao lonxe, da nosa fermosa provincia... e as aldeas máis pequeniñas entre os montes, entre as leiras. E tamén a cidade de Ourense, grande e fermosa, ao lonxe. E parecía que unha néboa doce cubría os cumes das lonxanas montañas.

     Agnes, que bonito é isto —díxome Artemisa cos ollos cristalinos— e que ben se está eiquí...

     Alégrome de que che guste, cariño —respondinlle emocionada.

     Agnes, gustaríame que o tempo se detivese, gustaríame que nada máis existise neste intre... Que bonito, Agnes.

     En realidade, nada máis existe, meu amor, só ti e máis eu neste lugar, neste recunchiño do mundo que xa é o noso mundo —díxenlle mentres a abrazaba.

     Agnes, téñoche que confesar que estou cada vez máis namorada deste lugar. Perdóame por dubidar... Agnes, ogallá puidésemos quedar eiquí para sempre.

     Podemos quedar, miña vida. Cando chegue setembro, xa nos preocuparemos diso. Agora, goza de todo isto. Precisabas tanto ti tamén limparche a ialma... —díxenlle namentres a acariñaba.

     Quérote tanto, Agnes... quéroche pedir unha cousiña...

     ah, si? Que cousiña? —rin mentres a miraba curiosa.

     Pois... ai, dáme vergonza —riu encantadoramente.

     E logo?

     Ai, gústame tanto cando dis iso —riu con máis ganas—. Agnes...

     pois xa verás que te esgotarás de ouvilo —rin con ela.

     Non creo que me canse de ti nunca.

Estabamos envoltas por unha calma tan bonita que só o vento, de cando en cando, rompía debilmente con moito agarimo, abaneando as follas das árbores, facendo que a señardade que nos rodeaba se volvese máis densa, máis íntima.

     Agnes, queres... queres... —tatexou nerviosa apartándome a mirada.

     Quero que, Artemisiña? —pregunteille rindo con agarimo.

     Queres casar comigo, Agnes? —preguntoume mirándome aos ollos, fixamente, con moito amor, con seguridade, con felicidade. Notei que se reprimía un sorriso—. Queres estar comigo para sempre? Queres ser a miña muller?

     Xa o son, vidiña —contesteille nerviosa, emocionada—. Artemisiña...

     Queres, Agnes?

     Xaora que quero, Artemisiña —díxenlle chorando de emoción—. Como non vou querer, meu amor?

     Xa é hora de que casemos, non cres? A nós non nos fai falla amosar que nos queremos cun papel nin con unha cerimonia, pero socialmente irá todo mellor se...

     Non fai falla que digas nada máis, miña vida. Xaora que quero, quéroo, quéroo, deséxoo con toda a miña ialma —asegureille abrazándoa con moita felicidade.

     Será unha cerimonia fermosísima, xa verás, e a faremos eiquí, eiquí mesmo, neste bosque, entre estas árbores.

     De verdade? —pregunteille case sen poder falar. A emoción inundaba a miña voz.

     Xaora que si. Non podería ser noutra parte —ría ela namentres tamén choraba.

     Non o podo crer —ría eu—. Pensaba que non podía ser máis feliz e...

     sempre che farei a muller máis feliz do mundo. Faría calquera cousa por ti, Agnes, calquera.

     Eu tamén, Artemisiña... miña Artemisiña...

E, dende que vivimos ese momento, síntome coma se alguén me tivese enchido a ialma só de emoción e euforia. Non lembro deses intres duros e escuros que estiveron a piques de me desfacer. Todos notan a nosa felicidade, todos saben que non pode haber máis calma na nosa vida. E todo é marabilloso. Dáme medo que sexa tan marabilloso.

Ademais, por se todo isto fose pouco, empezan as festas da nosa aldeíña! Por fin a miña Artemisiña coñecerá as festas da nosa aldea, poderá coñecer que é sentir a nosa música, poderá danzar comigo... e, tamén, por fin, me verá participando nas nosas pandeiradas! Penso tocar mañá venres, que xa o estamos preparando todo, e cantarei coas mulleres da miña aldea por fin, despois de tanto tempo sen facelo. Estou tan eufórica e emocionada que non cabe en min tanta emoción. Ademais, estamos preparando comida, facendo empanadas, faremos tostas, croquetiñas de todo tipo, traerán unha banda de gaitas, tocarán con zanfonas, pandeiros... Será tan e tan bonito... e estou desexando que Artemisa coñeza todo isto. Ela tamén ten moitas ganas de descubrir como son as festas da miña aldeíña, das que tanto lle falei.

realmente, non sei como é posíbel que Artemisa mudase tanto de opinión, pero non cambiaría nada agora mesmo. E iso que vai unha calor cada vez máis intensa. nós sempre nos levamos a peor parte do verán, eiquí en Ourense, e sobre todo esta zona, no Val do Miño, de onde parece que naza a calor. Pero é o que sempre pasou. e temos a sorte de que tanto as noites como as mañás son fresquiñas, aínda que cada vez custa máis que baixen as temperaturas pola noitiña, pero pódese durmir perfectamente. é que, ata hoxe, se pode dicir que en Galicia non houbo verán, que por min encantada, pero... non sei, é todo moi estraño. e queixábame eu a semana pasada, cando dicía que ía calor... Nada que ver con agora. agora é que non se pode estar na rúa. só apetece estar no río e dentro da casa, que, entre as paredes de pedra, parece que non exista a calor. mesmo pola noitiña nos presta taparnos cunha mantiña finiña... Dende logo, Artemisa está encantada con esta temperatura, pero tamén é verdade que agora custa saír. son as oito da tarde e parece que o sol bota toda a calor que non botou estes días. entre as árbores do bosque, polo menos, hai sombra e pódese estar. e o peor está por vir! pero non pasa nada, é o que nos toca vivir e xa está. devezo por que comecen as festas da aldeíña hoxe pola noite, ás dez faremos a primeira cea!

tamén teño moitas ganas de que chegue a semana que vén para comezar con Artemisa esa viaxe que tiñamos planificada. despois, o máis seguro é que volvamos á aldeíña, porque ela di que quere estar eiquí todo o tempo posíbel.

e, cando lembro que Artemisa me pediu que casase con ela, sinto que todo o meu ser se enche de bolboretas que me percorren todo o meu corpo. ela di que quere que casemos en primavera, que é a época do ano que máis lle gusta, e eu non teño nada que obxectar. a primavera na miña terra é tan fermosa... aínda que tamén amo o outono, pero creo que na primavera será fermosísimo. e ademais será unha voda moi bonita, baseada nas nosas tradicións e crenzas. ai, devezo por vivir ese momento, pero sei que aínda me quedan moitas cousiñas fermosas por vivir, a primeira e máis próxima son as festas da miña aldeíña, compartidas con Artemisa. merquei para estas festas un vestido vermello moi bonito, larguiño e cunha saia con volantiños e un bordadiño de flores. E merqueino en Ourense, que fomos Artemisa, Lúa e máis eu para mirarnos todas algunha cousiña para esta noite. fomos onte pola tarde. Non podo crer aínda que estea eiquí coa miña Artemisiña, vivindo todo isto. E sinto que cada vez está máis preto o momento de quedar en Ourense para sempre, de vivir eiquí para sempre. agora, cando estou alí, xa non a miro sabendo que o tempo que podemos compartir é finito, ao contrario. agora estou alí cunha calma infinda e fermosa.

creo que vou deixar de escribir xa. temos que prepararnos para a festiña! artemisa estaba na ducha e agora xa saíu.

xa escribirei noutro momento!

 

Jueves, 2 de agosto de 2018

Estoy viviendo un sueño. Me gustaría poder volver al pasado para poder hablar con la Agnes que sufría tanto por Artemisa y por estar lejos de su tierra y decirle que no se desasosegase, que tuviese paciencia, que la vida aún tenía muchos regalos que hacerle y así calmar la inmensa tristeza que le llenaría toda el alma. Si yo hubiese sabido que me esperaban estos días tan maravillosos, habría pasado cualquier crisis con esperanza, sabiendo que esas malas épocas de mi vida eran pasajeras; pero la vida tiene que hacerte sentir toda la oscuridad del mundo para que después puedas apreciar la luz que de súbito invade todos tus días. Ahora mismo soy tan feliz que siento que no cabe tanta felicidad en mi cuerpo. Casi me cuesta creer que, hace unos días, estaba pasándolo tan mal por lo que había ocurrido con Artemisa. Ahora todo eso ya está muy lejos, casi olvidado. Nunca pensé que sería tan maravilloso y mágico estar con Artemisa en mi tierra. Incluso, entiendo de otra manera lo que me ha pasado con Lúa. Yo necesitaba vivir todos esos momentos tan importantes de mi vida con Artemisa y Lúa fue quien llenó el vacío que dejaba la ausencia de Artemisa. Evidentemente, no estoy diciendo que Lúa haya sustituido a Artemisa, jamás pensé ni sentí eso, jamás, y además ella se ha convertido en la mejor amiga que he tenido nunca, aparte de Artemisa. Creo que el vínculo que nos une me confundió mucho porque es la primera vez que tengo una amiga así, con la que me siento tan bien, tan cómoda y feliz; pero todo eso creo que me ha servido para saber que quiero a Artemisa más de lo que pensaba. Creo que todo eso que hemos vivido ha servido para fortalecer el amor que nos une. Pero lo que quería decir es que no me esperaba para nada que sería tan maravilloso estar con Artemisa en mi tierra. A la felicidad que siento por estar aquí se le suma la felicidad que siento por estar con Artemisa en el lugar que más amo de la Tierra. Que se fundan esos dos amores tan fuertes me hace sentir una sensación tan bonita y fuerte que muchas veces siento que mi cuerpo se queda sin materia y sólo soy de aire y que vuelo entre estas olas de alegría y felicidad que recorren todo mi ser. Además, estoy viviendo momentos tan bonitos que más bien parecen parte de un sueño. Por ejemplo, ayer llevé a Artemisa a un rincón hermosísimo en el que vivimos instantes inolvidables y además, allí, ella de súbito hizo que nuestra vida brillase mucho más. Todavía no puedo creerme que eso vaya a ocurrir, pero no voy a contarlo aún.

Fuimos caminando por la tardiña (aprovechando que aún no había llegado el verdadero calor, que, carallo, ya va haciendo un calor insoportable, ¡y dicen que hará más calor aún!) y llegamos subiendo otro monte, entre robles, casi sin planificar mucho el camino que seguíamos, sólo dejándonos llevar por nuestras ganas de estar juntiñas, descubriendo juntas los rincones de mi tierra. Notaba que Artemisa estaba muy feliz, sonriente, cada vez más enamorada de este rincón que yo amo tanto, y eso me hacía sentir más feliz con cada segundo que pasaba. Qué bonito me parecía todo, cuánta felicidad, cuánta alegría. Y esas emociones tan bonitas nos impulsaban a caminar y caminar mientras hablábamos de cualquier cosa, mientras reíamos, mientras éramos tan felices... como hacía mucho tiempo que no lo éramos. Y los ojos de Artemisa brillaban tanto... y me sentía encandilada por su mirada, tan bonita, tan tierna.

Al final, llegamos a la cima de ese monte, O monte da Carballeira de Embaixo lo llamamos siempre, entre nosotros, y, desde allí, se veía un paisaje tan hermoso que casi nos quedamos sin aliento. Los árboles bajo el cielo refulgente de la tarde, el río discurriendo entre los troncos, el verdor de las hojas, tan brillante, las montañas de Ourense a lo lejos, de nuestra hermosa provincia... y las aldeas más pequeniñas entre los montes, entre las vegas. Y también la ciudad de Ourense, grande y hermosa, a lo lejos. Y parecía que una niebla dulce cubría las cumbres de las lejanas montañas.

     Agnes, qué bonito es esto —me dijo Artemisa con los ojos cristalinos— y qué bien se está aquí...

     Me alegro de que te guste, cariño —le respondí emocionada.

     Agnes, me gustaría que el tiempo se detuviese, me gustaría que nada más existiese en este instante... Qué bonito, Agnes.

     En realidad, nada más existe, amor mío, sólo tú y yo en este lugar, en este rinconciño del mundo que ya es nuestro mundo —le dije mientras la abrazaba.

     Agnes, tengo que confesarte que estoy cada vez más enamorada de este lugar. Perdóname por dudar... Agnes, ojalá pudiésemos quedarnos aquí para siempre.

     Podemos quedarnos, vida mía. Cuando llegue septiembre, ya nos preocuparemos de eso. Ahora, disfruta de todo esto. Necesitabas tanto tú también limpiarte el alma... —le dije mientras la acariciaba.

     Te quiero tanto, Agnes... Quiero pedirte una cosita...

     ¿Ah, sí? ¿Qué cosiña? —me reí mientras la miraba curiosa.

     Pues... Ay, me da vergüenza —se rió encantadoramente.

     E logo?

     Ay, me gusta tanto cuando dices eso —se rió con más ganas—. Agnes...

     Pues ya verás que te cansarás de oírlo —me reí con ella.

     No creo que me canse de ti nunca.

Estábamos envueltas por una calma tan bonita que sólo el viento, de vez en cuando, rompía débilmente con mucho cariño, meciendo las hojas de los árboles, haciendo que la soledad que nos rodeaba se volviese más densa, más íntima.

     Agnes, quieres... quieres... —tartamudeó nerviosa apartándome la mirada.

     ¿Quiero qué, Artemisiña? —le pregunté riéndome con cariño.

     ¿Quieres casarte conmigo, Agnes? —me preguntó mirándome a los ojos, fijamente, con mucho amor, con seguridad, con felicidad. Noté que se reprimía una sonrisa—. ¿Quieres estar conmigo para siempre? ¿Quieres ser mi mujer?

     Ya lo soy, vidiña —le contesté nerviosa, emocionada—. Artemisiña...

     ¿Quieres, Agnes?

     Por supuesto que quiero, Artemisiña —le dije llorando de emoción—. ¿Cómo no voy a querer, amor mío?

     Ya es hora de que nos casemos, ¿no crees? A nosotras no nos hace falta demostrar que nos queremos con un papel ni con una ceremonia, pero socialmente irá todo mejor si...

     No hace falta que digas nada más, vida mía. Claro que quiero, lo quiero, lo quiero, lo deseo con toda mi alma —le aseguré abrazándola con mucha felicidad.

     Será una ceremonia hermosísima, ya verás, y la haremos aquí, aquí mismo, en este bosque, entre estos árboles.

     ¿De verdad? —le pregunté casi sin poder hablar. La emoción inundaba mi voz.

     Por supuesto que sí. No podría ser en otra parte —se reía ella mientras también lloraba.

     No me lo puedo creer —reía yo—. Pensaba que no podía ser más feliz y...

     Siempre te haré la mujer más feliz del mundo. Haría cualquier cosa por ti, Agnes, cualquiera.

     Yo también, Artemisiña... mi Artemisiña...

Y, desde que vivimos ese momento, me siento como si alguien me hubiese llenado el alma sólo de emoción y euforia. No me acuerdo de esos instantes duros y oscuros que estuvieron a punto de deshacerme. Todos notan nuestra felicidad, todos saben que no puede haber más calma en nuestra vida. Y todo es maravilloso. Me da miedo que sea tan maravilloso.

Además, por si todo esto fuese poco, ¡empiezan las fiestas de nuestra aldeíña! Por fin mi Artemisiña conocerá las fiestas de nuestra aldea, podrá conocer que es sentir nuestra música, podrá bailar conmigo... y, también, por fin, ¡me verá participando en nuestras pandeiradas! Pienso tocar mañana viernes, que ya estamos preparándolo todo, y cantaré con las mujeres de mi aldea por fin, después de tanto tiempo sin hacerlo. Estoy tan eufórica y emocionada que no cabe en mí tanta emoción. Además, estamos preparando comida, haciendo empanadas, haremos tostas, croquetiñas de todo tipo, traerán una banda de gaitas, tocarán con zanfonas, tambores... Será tan y tan bonito... Estoy deseando que Artemisa conozca todo esto. Ella también tiene muchas ganas de descubrir cómo son las fiestas de mi aldeíña, de las que tanto le hablé.

Realmente, no sé cómo es posible que Artemisa mudase tanto de opinión, pero no cambiaría nada ahora mismo. Y eso que hace un calor cada vez más intenso. Nosotros siempre nos llevamos la peor parte del verano, aquí en Ourense, y sobre todo esta zona, en el valle del Miño, de donde parece que nazca el calor. Pero es lo que siempre pasó. Y tenemos la suerte de que tanto las noches como las mañanas son fresquiñas, aunque cada vez cuesta más que bajen las temperaturas por la nocheciña, pero se puede dormir perfectamente. Es que, hasta hoy, se puede decir que en Galicia no hubo verano, que por mí encantada, pero... no sé, es todo muy extraño. Y me quejaba yo la semana pasada, cuando decía que hacía calor... Nada que ver con ahora. Ahora es que no se puede estar en la calle. Sólo apetece estar en el río y dentro de casa, que, entre las paredes de piedra, parece que no exista el calor. Incluso por la nocheciña nos apetece taparnos con una mantiña finiña... Desde luego, Artemisa está encantada con esta temperatura, pero también es verdad que ahora cuesta salir. Son las ocho de la tarde y parece que el sol lance todo el calor que no echó estos días. Entre los árboles del bosque, por lo menos, hay sombra y se puede estar. ¡Y lo peor está por venir! Pero no pasa nada, es lo que nos toca vivir y ya está. Estoy deseando que comiencen las fiestas de la aldeíña hoy por la noche, ¡a las diez haremos la primera cena!

También tengo muchas ganas de que llegue la semana que viene para comenzar con Artemisa ese viaje que teníamos planificado. Después, lo más seguro es que volvamos a la aldeíña, porque ella dice que quiere estar aquí todo el tiempo posible.

Y, cuando recuerdo que Artemisa me pidió que me casase con ella, siento que todo mi ser se llena de mariposas que recorren todo mi cuerpo. Ella dice que quiere que nos casemos en primavera, que es la época del año que más le gusta, y yo no tengo nada que objetar. La primavera en mi tierra es tan hermosa... aunque también amo el otoño, pero creo que en primavera será hermosísimo. Y además será una boda muy bonita, basada en nuestras tradiciones y creencias. Ay, ansío vivir ese momento, pero sé que todavía me quedan muchas cosiñas hermosas por vivir, la primera y más cercana son las fiestas de mi aldeíña, compartidas con Artemisa. Compré para estas fiestas un vestido rojo muy bonito, larguiño y con una falda con un volantiño y un bordadiño de flores. Y lo compré en Ourense, que fuimos Artemisa, Lúa y yo para mirarnos todas alguna cosiña para esta noche. Fuimos ayer por la tarde. No puedo creer aún que esté aquí con mi Artemisiña, viviendo todo esto. Y siento que cada vez está más cerca el momento de quedarme en Ourense para siempre, de vivir aquí para siempre. Ahora, cuando estoy allí, ya no la miro sabiendo que el tiempo que podemos compartir es finito, al contrario. Ahora estoy allí con una calma infinita y hermosa.

Creo que voy a dejar de escribir ya. ¡Tenemos que prepararnos para la fiestiña! Artemisa estaba en la ducha y ahora ya ha salido.

¡Ya escribiré en otro momento!

 

2 comentarios:

  1. Tachan tachaan, tacha tachaaaan jajaja ¡Se van a casaaar! Menuda noticia bomba, no me la esperaba ni me la imaginaba. La verdad es que ya les toca, llevan muchos años juntas y se lo merecen. La ceremonia no podría celebrarse en otro lugar, debe ser en el bosque, en plena naturaleza. Agnes no ha dudado un segundo y acepta casarse, llorando. Es un momento precioso, histórico. Creo que será un momento inolvidable, aunque espero que salga mejor que el de Sinéad...aquello fue un auténtico desastre.

    Ahora Artemisa disfruta al máximo de Galicia y parece que aquello que tanto le importaba, cosas banales, han perdido peso para ella. El viaje juntas, la proposición de boda...es todo idílico. Además, las fiestas están a punto de comenzar y Agnes podrá revivirlas y enseñarle a Artemisa como son, seguro que quedará fascinada. Encima, Agnes participará como antaño, será un momento muy emotivo. Lo que no sé que pensará Lúa...debería existir un diario de Lúa jajaja, estaría bien saber lo que piensa de todo esto. Creo que se alegrará de la boda, aunque por dentro se muera de la pena, por ver a Agnes cada vez más lejos (aunque serán amigas para siempre, y eso también es un gran tesoro). Es verdad lo que decías, son unos capítulos cargados de magia, optimismo, alegría...espero que siga así, aunque sea por un tiempo. Has conseguido sorprenderme otra vez, dando estos giros argumentales tan inesperados y muy bonitos. Como siempre, encantado de leer tus historias.

    ResponderEliminar
  2. ¡Ay, que se nos casan! Es un capítulo lleno de buenas vibraciones, no cabe duda, Agnes está viviendo sin duda el mejor periodo de su vida, y supongo que Artemisa también. Todo parece juntarse para dar más brillo a esta decisión, a este momento. Me ha gustado cuando desean que el tiempo se pare, conozco esa sensación única de estar viviendo algo maravilloso, y congelarse en el tiempo si se pudiera es un deseo que surge de modo natural.

    Agnes, gustaríame que o tempo se detivese, gustaríame que nada máis existise neste intre... Que bonito, Agnes.

    Por otro lado tengo la vaga sensación de que la boda puede ser un paso adelante... es curioso que a veces se dan casos de noviazgos muy largos y venturosos que se rompen abruptamente con la boda, a pesar de que todo el mundo dice que en realidad nada cambia por eso... espero que no sea así, pero conociéndote, cualquier cosa es posible, o como diría Agnes, cualquier cosiña.

    Las descripciones, especialmente las de montes y demás naturaleza, siguen siendo tan bonitas como siempre. A ver cómo se llega a esa boda, que estoy seguro que la ceremonia no será nada convencional... ¡continuará!

    ResponderEliminar